ความในใจของเกย์คนหนึ่ง.... by InLuSt
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ความในใจของเกย์คนหนึ่ง.... by InLuSt  (อ่าน 199205 ครั้ง)

nartch

  • บุคคลทั่วไป
:o
ปิดท้ายแบบนี้ไม่สวยเลย เหมือนเป็นลางบอกเหตุล่วงหน้า...
จะเกิดอะไรขึ้นอีก...พระเจ้าคงไม่ใจร้ายกับเราเกินไปหรอก

ขอชื่นชม หมออิน เก่งจริง ๆ  o13
 :a1:

ออฟไลน์ มูมู่น้อย

  • Global Moderator
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2623
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +468/-12
ปิดท้ายไม่สวยจริงๆ ด้วย  จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย  :sad2:

อย่าบอกนะว่า  ตาหล่อดำนั่นจะเป็นคนเดียวกับที่ข่มขื่น (อ่านนิยายมากไปป่าวหว่าตรู)

รออ่านจ้า  :oni2:

InLuSt

  • บุคคลทั่วไป
ไม่มีอะไรสวยงามได้ตลอดเวลา... :mc2:
เฮ้อๆๆๆ  :เฮ้อ:
ปิดท้ายตอนนี้ไม่สวยก็ต้องรอลุ้นเปิดมาตอนหน้า...ว่าสวยหรือเปล่า... :m12:
( :m22: เอ๊ะ...หรือไม่สวยอีก)

ออฟไลน์ M@nfaNG

  • ชีวิตคือการตรวจสอบ...
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +847/-18
หมออินก็มาต่อซิค่ะจะได้รู้ว่าสวยไม่สวย :m13:

[D]a[D]a [T]oo[N]

  • บุคคลทั่วไป
อาร์ทคงยังไม่มีแฟนใหม่มั้ง  :m23:

ออฟไลน์ -~iK@iZ_KunG~-

  • Tomorrow Never Die!!!
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2231
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +220/-2
มาต่อบ่อย ๆ นะครับ เป็นกำลังใจให้ครับผม  :m1: :m1:

OT

  • บุคคลทั่วไป
ผู้ชายคนสุดท้ายนี่  หน้าสงสัย

หวังว่าตอนหน้าคงสวย  แต่จะสวย

ด้วยเรื่องของใคร ????

ออฟไลน์ pajaa

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 735
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +137/-5
ขอบคุณนะคับ ที่เข้ามาอ่านกะ reply ให้ อยากคุยด้วยนะคับ
แต่ไอ้จาพูดไม่เก่ง เขียนก็ไม่ได้เรื่อง ก็  :pig4: :pig4: :pig4:

็ผมบอกแล้ว หมออิน น่าจะมาลงเองนิ
:m1: :m1:



พร้อมจะอ่านยังคับ  ถ้าพร้อม หายใจเข้าลึก ๆ คับ......  ป่ะคับ ป่ะอ่านกัน
       v
       v
       v
ตอนที่ 27 : (เตือน) ครั้งที่ 2....[20 ส.ค. 50]

          ผมนั่งอยู่ในรถอาร์ทเงียบๆเมื่ออาร์ทอาสามาส่งผมถึงหอพัก...วันนี้เป็นครั้งแรก
ที่เพื่อนรักทั้งสองคนของผมได้มาเจอหน้ากัน...ทรายพยักหน้าให้ผมในเชิงที่เข้าใจกันได้ว่า..
อาร์ทหล่ออย่างที่ผมชมไว้ไม่มีผิด...ในทันทีที่ได้เจอกัน...ส่วนอาร์ทเองก็ชมว่าทรายดูน่ารักทีเดียว

          ในตอนที่กินข้าวเย็นอยู่ที่หน้ามหาลัย...อาร์ทแทบไม่เปลี่ยนไปจากเดิมในวันสุดท้ายที่ผมพบเขา...
ผมล้ออาร์ทไปว่า...หล่อๆแบบนี้ยังไม่มีแฟนเหรอ...อาร์ทก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆกลับแล้วบอกปฏิเสธว่าไม่มี...
แล้วถามกลับมาถึงผม...

          อาร์ทบ่นให้ผมฟังว่าเขามีปัญหากับเพื่อนใหม่เล็กน้อย...คนที่ชื่อ...เกมส์....

          อาร์ทยังคงเล่าให้ฟังว่าถูกเพื่อนคนนี้เอาไปตั้งเป็นหัวข้อพนัน...ซึ่งเมื่ออาร์ทมารู้ทีหลังทำให้อาร์ทโกรธมาก...
บอกว่านายเกมส์คนนี้นิสัยไม่ค่อยดี...เหมือนที่ได้ยินคนอื่นเค้าบอกมาว่า...นายคนนี้มีดีแค่สองอย่าง...
คือ...รวย...กับ...หน้าตาดี..นี่เกือบจะเป็นครั้งแรกที่ผมเป็นฝ่ายฟังอาร์ทเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง...
ส่วนมากอาร์ทจะเป็นคนฟังเรื่องจากผมสะมากกว่า...อาร์ทเล่าให้ผมฟังอย่างเพลินจนเขานึกขึ้นได้แล้วถามผมกลับว่า...
แล้วเอ็มล่ะ...มีอะไรจะเล่าให้อาร์ทฟังบ้างมั้ย...

          จะเล่า....ดีมั้ย....

          ผมใช้เวลาช่วงเสี้ยววินาที...ก่อนจะยิ้มแล้วตอบอาร์ท

          "ไม่ค่อยมีอะไรเลยล่ะ...นอกจากเรื่องเรียน"

          โกหก....   

          หลังจากกินข้าวด้วยกันเสร็จ(ซึ่งอาร์ทดื้อจะเลี้ยงข้าวผมให้ได้)...ผมเลยพาอาร์ทไปเลี้ยงขนมปังเย็นแทน...
ซึ่งอาร์ทได้แต่ยอมเดินตามผมอย่างขำๆ...ก็รู้ว่าผมไม่อยากกินข้าวใครฟรีๆ...พอกินขนมหวานเสร็จอาร์ทจึงมาส่งผม
ที่หอ...ผมจึงได้มานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่บนรถคันนี้ในตอนนี้

          "เลี้ยวตรงนี้ก็ถึงแล้วละอาร์ท" ผมบอกทางอาร์ทจนถึง...เห็นอาร์ทพยักหน้ารับแล้วหักพวงมาลัยเลี้ยว
         
          "จะเข้าไปดูสภาพห้องมั้ย" ผมถาม...อาร์ทขมวดคิ้วเป็นปมอย่างคิดอะไรบางอย่าง...

          "อย่าเลย" อาร์ทตอบ

          "ไว้คราวหน้าละกัน"

          "กลัวว่ามันจะเละมากเหรอไง" ผมถามขำๆ แล้วเปิดประตูจะลงจากรถ...
อาร์ทฟังแล้วยิ้มน้อยๆก่อนที่จะตอบผมว่า

          "ปล่าว...แค่กลัวว่าจะติดใจแล้วไม่ยอมออกจากห้องต่างหาก"

          "อืม...งั้นไว้คราวหน้าเถอะ...ขอบใจนะที่มาส่ง" ผมลาอาร์ท

          "อืม...แล้วคราวหน้าอาร์ทจะแวะมาอีกนะ...บายบาย" อาร์ทโบกมือลา...แล้วถอยรถเพื่อกลับรถ

          ผมมองตามรถของอาร์ทไปจนสุดตา...อาร์ท...ดีจริงๆที่อาร์ทไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเอ็ม...
เอ็มคิดดีแล้วล่ะที่ไม่ได้บอกอาร์ท...เพราะเอ็มอยากให้อาร์ทคิดว่าเอ็มยังคงสบายดีอยู่...
ยังอยู่ได้ดีโดยไม่มีอาร์ทอยู่ข้างๆ...ผมก้มลงมองพื้นอย่างคนปลงตกในชีวิต...ก่อนที่จะตัดสินใจเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน...
ผมเดินไปจนถึงหน้าห้องแล้วจึงเริ่มควานหากุญแจในกระเป๋า...ไปไหนนะ...

          ผมเริ่มตั้งใจหาต่อไป....โดยไม่ได้ใส่ใจกับเสียงฝีเท้าที่เดินมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ...คงเป็นใครสักคนมั้ง...
รีบหากุญแจดีกว่าจะได้ไม่ขวางทางเค้า... พอมือไปสะกิดกุญแจที่แทรกอยู่กับชีทที่เรียนเลยรีบคว้าเอาไว ้แล้วเตรียมไขกุญแจห้อง...แต่ก่อนที่จะได้ไข...ผมก็ต้องชะงักกับเสียงที่ทักมาสะก่อน

          "มีลูกค้ามาส่งให้ถึงที่พักเลยเหรอ"

          ผมหันหน้าไปทางต้นเสียง...เสียงที่คุ้น....คุ้นแน่ละ...เพราะมันเป็นเสียงที่ผมได้ยิน
ในตอนที่ประสาทสัมผัสอื่นใช้งานไม่ค่อยได้...ในตอนที่ไม่อาจทำอะไรได้นอกจากฟัง...
แต่ในตอนนี้คนที่สายตาผมกำลังมองอยู่เป็นคนที่ผมคุ้นตาแล้ว...ผู้ชายคนนี้...คนที่ผมเคยเจอ...ที่โรงอาหาร...
ผู้ชายที่นำเอาความมืดมิดมาสู่ผม....   
         

          "นาย!!!!" ผมเรียกไปได้แค่นั้น...ไม่รู้ชื่อ...ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร...อารามตกใจจะขึ้นว่า..มึง...ยังไม่ทันจะคิดได้...
มือที่กำลังจะไขกุญแจห้องเลยชะงัก...ผมรีบหันหน้ากลับมาที่ประตูแล้วพยายามไขกุญแจ...ลน...ตกใจ...
รู้ว่าชายคนนั้นกำลังเดินเข้ามาใกล้...และก่อนที่ผมจะได้ไขประตูก็มีมือใหญ่มากระชากให้หันกลับไป...
เงากำลังโค้งตัวมาหาผม....เห็นชัดถึงใบหน้า...แล้วริมฝีปากของผมก็ถูกประกบ...ผมไม่ได้ร้องบอกให้มันหยุด
เพราะผมยังไม่ยอมเปิดปาก...เจ็บ....เจ็บที่ริมฝีปากเพราะถูกกระแทก...ความรู้สึกกำลังสับสน...

          กุญแจในมือถูกมืออีกข้างของมันฉวยไป...ผมรู้สึกตัวจะหันไปมอง...เกือบร้องโวยวายที่ถูกเอากุญแจไป...
เลยเป็นโอกาสให้ลิ้นอุ่นแทรกเข้ามาในโพรงปาก.....ผมกลั้นหายใจอย่างลืมตัว....ลืมทุกอย่าง
ลืมคิดกระทั่งปล่อยเป้ในมือเพื่อต่อสู้...

          ถ้าพูดบรรยายความรู้สึกในตอนนั้นคงบอกได้คำเดียวว่า....งง....ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง....
ลิ้นที่ร้อนและลื่นควานไปมาในปาก.....จนทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ...เริ่มเบลอจนไม่รู้เรื่อง...ได้ยินเสียงกลอนประตูห้องถูกไข...
มันเปิดประตู....ผละออกจากผม...ปล่อยให้ริมฝีปากผมได้เป็นอิสระ....เป็นอีกครั้งที่ผมยังคุมสติตัวเองไม่ได้...
มันพลักผมไปเข้าไปในห้อง...เข่าผมชนเข้ากับมุมเตียงจึงทรุดนั่งลง.....ผมหอบหายใจ.....ที่เบลอ...เพราะไม่ได้หายใจ...
ผมเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว!!!

          เสียงลั่นกุญแจทำให้ผมได้สติ...มันยืนพิงประตูแล้วมองมาทางผม...ผมนั่งนิ่ง...คิด....จะหนีออกไปยังไง...
หรือจะสู้กับมัน...อาวุธ...ไม่มีอะไรอยู่ใกล้มือผม...ผมเริ่มหันซ้าย ขวามือมองหาของไว้ใช้ป้องกันตัว...
ลืมนึกไปว่ามันไม่ได้หยุดนิ่ง...และเหลือบไปเห็นมันก้าวมาที่เตียงแล้วกดตัวผมลง

          "อย่า..." ผมร้องแหกปาก...แล้วพยายามยกขาถีบ...มือสองข้างดันมันออกห่าง...

          "ออกไปสิวะ...มึง...ออกไปห่างๆกู" ผมดันมันออก...แต่ดูท่าไม่ได้ผลเมื่อตัวมันยังขึ้นมาทาบทับผมได้...
ผมทุบมันที่ไหล่หลายครั้ง...และใช้มือดันหน้ามันออกห่าง....แต่ก็ทำอะไรไม่ได้...มันไม่ได้ต่อยผมไม่ได้ด่าอะไร....

          ผมกลับเห็นแค่คิ้วที่ขมวดอย่างไม่พอใจ และรอยที่เกิดจามฟันที่ขบกันแน่น....แล้วมันก็จูบผมอีกครั้ง...
หรือควรจะเรียกให้ถูกว่ากระแทก...โดยไม่สนใจสักนิดว่าผมขัดขืนและไม่เต็มใจมากแค่ไหน...ริมฝีปากแค่ชนกัน...
คงทำให้มันไม่พอใจ...มันจึงพละมือที่ตอนแรกใช้จับมือผมให้อยู่กับที่มาบีบกรามผม...เจ็บ...เจ็บจนแทบร้องไห้....
ริมฝีปากยังคงประทับและบดเบียดอย่างไม่หยุด...ผมกัดฟันแน่น...ซึ่งเป็นผลให้มือที่บีบอยู่นั้นให้ผลร้ายเหลือเกิน...
และเมื่อจนทนไม่ไหว...ผมจึงเผลอหลุดร้องออกไปด้วยความเจ็บ...แล้วก็เป็นเหมือนเดิม...มันหยุด...หยุดมือที่บีบ...

          เพราะสิ่งที่มันต้องการได้ผลแล้ว...ลิ้นอุ่นตวัดไปมาหยอกล้อกับลิ้นของผมตามอำเภอใจ....
มือที่ว่างของมันเลยกลับมาทำหน้าที่เดิม...มันขืนแรงผมล็อกแขนไว้เหนือหัวกดไว้แนบหมอน...
เท้าที่ผมยกถีบแทบไม่เห็นผลแล้วเมื่อมันมานั่งอยู่กลางหว่างขา...เพราะถีบยังไงก็ไม่โดน

          รสเลือดเค็มปร่ากระจายทั่วปาก...แทบไม่ต้องสงสัยว่าคงมีใครสักคนปากแตก...
ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นตัวเองรึป่าว...เพราะริมฝีปากชาไปนานแล้ว...มันทิ้งน้ำหนักตัวลงบนมือข้างที่ตรึงแขนผมไว้
้แล้วใช้มืออีกข้างปลดกระดุมเสื้อผมออก



          เออ...ดี...อย่างน้อยคราวนี้กูก็ไม่ต้องมานั่งเย็บกระดุมใหม่.....ผมประชดมันในใจ


          มันดึงตัวผมขึ้นมาให้นั่ง...และมันยังคงไม่เลิกจูบผม...เป็นห่าอะไรมากมั้ยวะ...เจ็บไปหมดแล้ว....
มือผมหลุดจากการถูกกดผมเลยดันตัวมันออกอีกครั้ง...มันก็ไม่ใส่ใจ...พยายามจะดึงเสื้อผมออกเท่านั้น...
ไม่เอาแล้วโว้ย....ผมร้องด่าในใจ...ถ้ามันไม่เลิกจูบผม...ผมจะกัดลิ้นมันให้ขาดแน่ๆ....ผมลังเลอยู่นาน...
จนไม่ต้องคิดเพราะมันเป็นฝ่ายผละออกไปเอง....และผมก็รู้สึก...เหนื่อย....โดนไอสัตว์นี่ขโมยจูบแล้วเหนื่อย....
ดิ้นจนเหนื่อย...จนไม่มีแรง...มันก้มตัวลงเริ่มต้นอีกครั้งที่ยอดอกผม...ผมเลยหาโอกาสถีบมันไปอีกครั้ง...
ผมถีบกลางตัวมัน...คราวนี้โดนเต็มๆ...

          "แม่.ง ..." มันหลุดสบถ...พอถีบเสร็จผมดันตัวขึ้นด้วยแขนทั้งสองข้าง เพื่อลุกแต่มันดูจะไม่สนใจที่โดนถีบ
เพราะมันคว้าเข้าที่ขาของผมทั้งสองข้างแล้วดึงขึ้น...จนขาผมทั้งสองข้างขึ้นไปพาดบนไหล่มัน

          "เฮ้ย!!!!" ผมร้องโวย...เพราะแผนที่วางไว้ว่าจะหนีกลับไม่เป็นผล

          "แม่.ง...ไอสัตว์ปล่อยกู...ปล่อยกูดิวะ...มึงจะทำอะไร...ปล่อยสิวะ..."ผมร้องโวยวายแต่มันดูไม่สนใจ...
มันปลดซิปกางเกงผม...แล้วใช้มือจับของสงวนผมอย่างไม่สนใจคำด่า

          "เฮ้ย...สัตว์...ปล่อย" ผมร้องด่า

          "ปากดีจริงๆ...ด่าไปเรื่อยๆนะ...แล้วจะคอยฟัง..." มันตอบ...ครั้งแรก...แต่พูดแล้วหยุดค้างไว้อย่างนั้น...
ก่อนจะเริ่มปลุกอารมณ์ผม...มือใหญ่ขยับรูดขึ้นลง...สัมผัสทำเอาผมทนไม่ไหว...ไม่ขยะแขยงบ้างหรือไง...
ไม่ใช่ของตัวเองแท้ๆ...โรคจิต...แต่....มือของมันให้ความรู้สึกดีอย่างที่ผมไม่อยากจะยอมรับ...
แล้วมันจะกลายเป็นผมที่โรคจิตกว่า...บ้าที่สุด

          "โรคจิต" ผมหลุดปากด่ามันไปอีก...มันบอกเองว่าให้ผมด่า...ได้ยินเสียงมันหัวเราะในลำคอเบาๆ...
ผมกลั้นความรู้สึกตัวเอง...พยายามกดให้มันสงบ...แต่แล้วก็ต้องแทบเตลิดเมื่อ...มือของมันหยุดการเคลื่อนไหว
และเปลี่ยนเป็นลิ้นและโพรงปาก!!!

          "ไอ้......อะ......อึก...." คำด่าของผมถูกกลืนหายไปในคอ...เมื่อจุดอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นอย่างยั้งไม่อยู่...
มือที่ไร้ประโยชน์ในตอนแรก...กลับต้องมาใช้ในการปิดปากตัวเอง!....ลิ้นอุ่นร้อนดุนดัน...และเลียอย่างเป็นจังหวะ...
ริมฝีปากขบเม้มตลอด

          "อืม.....อึก....อ...." ผมครางในลำคออย่างหยุดไม่อยู่...กัดฟันก็แล้ว...ปิดปากตัวเองก็แล้ว...
ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย....อารมณ์ที่เกิดขึ้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆอย่างหยุดไม่อยู่...เป็นอะไรที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน...
ทรมานจนทนไม่ไหว...แต่ก็หฤหรรษ์ไปด้วย...จนกระทั่งถึงขีดสุดของอารมณ์...ความต้องการจึงถูกปลดปล่อย...
ผมได้ยินเสียง...เสียงตัวเองครางเบาๆ...อย่างไม่รู้ตัว...และรู้สึกเหนื่อยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

          "ไม่ด่าแล้วหรือไง...หรือว่าครางจนไม่มีแรงแล้ว" คำพูดแดกดันทำให้ผมเข้าใจ...
มันท้าให้ผมด่า...เพราะรู้ว่าผมต้องเป็นอย่างนี้

          "เหนื่อย?...น่าจะชินแล้วไม่ใช่เหรอ..." มันพูดแล้วกระชากตัวผมไปใกล้...

          "นายอาจจะจบ...แต่ฉันเพิ่งจะเริ่ม!!!" คำพูดดังแส้ที่ฟาดลงมา...ทำเอาผมแทบสะดุ้ง....เริ่ม?...เริ่มอะไร..
ไม่ไหวแล้ว...ปล่อยผมไปเถอะ....

          สิ้นคำพูดมันก็กระชากตัวผมเข้าไปจูบอีกครั้ง...ไม่เจ็บแล้ว...เพราะชาจนไม่รู้สึก.....
แต่ในปากรู้สึกได้ถึงรสหวานอย่างที่ไม่ได้รับมาก่อน...ลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดแลกเปลี่ยนความหวานอย่างลืมตัว



          .....หวาน.....   

          .....น้ำตาล?..........

          .....จะมีน้ำตาลได้ไง..........


          .....น้ำตาลฟรุตโตส!!!.....

          ผมหลับตาลงอย่างละอายใจในความคิดที่เริ่มเพ้อไปไกล...หลงลืม...ว่าผมกำลังโดนขืนใจโดยไอโรคจิต....
มัวแต่ไปคิดถึงเรื่องไร้สาระว่าตัวเองเคยเรียนมาว่า...น้ำตาลฟรุคโตสพบได้ในน้ำเลี้ยงอสุจิ...
ความคิดของผมพลันชะงัก เมื่อความรู้สึกเย็นวาบสัมผัสเข้าที่รอยแผลเก่าที่ยังไม่หายดี

          "อื้อ....อื้อ...." ผมเริ่มดิ้น...ถอยตัวหนีจากปลายนิ้วที่ค่อยๆรุกรานเข้ามา...
มันไล้วนอยู่รอบปากทางเข้า...บางครั้งก็กดผ่านรูแคบด้วยความเร็วทำเอาผมสะดุ้ง....
ผมขืนตัวหนีอย่างไร้ผลอีกครั้ง เพราะมืออีกข้างรั้งศีรษะให้ประกบจูบอยู่อย่างนั้น...สองนิ้ว...
ความรู้สึกที่ถูกชำแรกผ่านเข้ามาโดยสิ่งแปลกปลอม....ทำให้ผมเกร็งตัวโดยอัตโนมัติ...มันเอานิ้วออกและเริ่มต้นใหม่...
ทำให้ผมรู้ตัวว่าถูกแกล้ง...จำนวนนิ้วที่เพิ่มขึ้น...เริ่มทำให้รู้สึกอึดอัด...อารมณ์ที่มอดไปแล้วค่อยๆถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง...
ความรู้สึกเบื้องหลังถูกดึงกลับมาที่ปากอีกครั้ง...ไอบ้านี่จูบเก่งชะมัด...จะจูบให้กูขาดอากาศหายใจไปเลยใช่มั้ย...

          ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อสิ่งที่ดุนเข้ามาไม่ใช่นิ้วมืออย่างเคย...ผมเกร็งตัวขัดขืน...
มันถอนจูบแล้วซุกหน้าบนไหล่ของผมแทน...

          "อย่า....ขอร้อง....เจ็บ...ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ" รู้แล้วว่าด่าไปก็ไม่หยุด...ผมน้ำตาร่วงอย่างทนไม่ไหว...
ขอร้อง...ไม่เอาอีกแล้ว...มันชะงักหยุดการเคลื่อนไหว

          "บ้าชิบ" มันหลุดด่า...มันจะหยุดจริงๆเหรอ...ผมหวัง...ลุ้น...รู้ว่าเป็นไปได้ยาก...
ตัวผมเองก็รู้ว่าความต้องการของมันก็คับแน่นอยู่...มันหายใจเข้าเฮือกใหญ่และเริ่มขยับตัวอีกครั้ง...ผมเจ็บ...
กัดฟันแน่น...น้ำตาร่วงไม่หยุด...มือทั้งสองข้างจิกลงบนหลังของมัน...เหมือนว่าจะช่วยระบายความเจ็บได้...
ความรู้สึกรอบตัวเริ่มพร่าเลือน...แวบเข้ามาน้อยนิด...รู้ว่ามันเข้ามาจนสุด....รู้ว่ามันขยับเร่งจังหวะ...
ได้ยินเสียงตัวเองครางเบาๆ...และก่อนที่สติสุดท้ายจะดับวูบลง...ผมยังได้ยิน...






          "ขอโทษ.......เรา....ไม่ได้ตั้งใจ"



----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    InLuSt say :  ทำไปได้....
                           ห้องคอมปิด...
                           รู้สึกว่าพิมพ์ไม่ได้เรื่องเท่าไหร่
                           แหะๆ


phoenixs

  • บุคคลทั่วไป
 
มาจิ้มเลยนะเนี่ย


เลวจิงๆไอ้นี้   :sad2:

มันเปงครายฟระ
ฟ้องอาทเลย 

:m14: :m14: :m14: :m14: :m14:

ออฟไลน์ M@nfaNG

  • ชีวิตคือการตรวจสอบ...
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +847/-18
ไม่ได้ตั้งใจ   งง  :m29:
ก็มันเจตนาชัดๆนี่หว่าไอ้บร้าเนี่ย   :angry2:
แล้วตกลงมานเป็นคราย :m16:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ ★L'Hôpital

  • แค่เราได้พบกัน...
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1521
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-18
เฮ้อมาทำอย่างนี้แล้วบอกไม่ตั้งใจก็ ยังไงอยู่น้าเนี่ย  :m29:

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
มันแปลว่าอะไรไม่ได้ตั้งใจ
แล้วทำไมต้องทำแบบนี้อีก
 :m15: :m15: :m15:
สงสัยจะหึงอาร์ทแน่เยย
 :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:

nartch

  • บุคคลทั่วไป
:o
ถูกกระทำในห้องตัวเองเนี่ยนะ...ความปลอดภัยอยู่ที่ไหนกัน 
ยังไม่ทันหายดี มาซ้ำแผลเดิมอีกกกกก สลบเลย จะสำนึกบ้างไหม ???
ท่าทางไม่น่าจะเป็นคนเลวร้าย แล้วมีเหตุผลอะไรทำแบบนี้ไม่เข้าใจ
 :catrun:
รอต่อไป พร้อมกับเป็นกำลังใจให้หมออินและคน post อย่างต่อเนื่อง
 :a2:

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
คำขอโทษ มันพอเหรอ  :m15:
 :sad2:  :sad2:  :sad2:  :sad2:

duntey

  • บุคคลทั่วไป
ไม่ได้ตั้งใจ...

ยังกล้าพูดนะ

ออฟไลน์ SoN

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2965
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-15
no comment อ่ะ

สงสารเอ็มจัง

ว่าแต่คนนี้ตัวจริงใช่ป่ะคับ

 :pig4:

ออฟไลน์ มูมู่น้อย

  • Global Moderator
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2623
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +468/-12
ตาโหดนี่แอบหึงเอ็มอะดิ  น่ากลัว ตั้งท่าเอาอย่างเดียวเลย  :o
หรือคุณหล่อโหดคนนี้จะมาพิชิตใจเอ็ม  เฮ้อ

รออ่านต่อจ้า  บอกว่าคิดถึงน้องจาได้มะ (หวังว่าคงไม่โดนใครเขม่นนะ 55)  :oni2:  :oni2:

ออฟไลน์ OsTrich

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 303
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-0
ช่วงนี้งานเยอะอีกแล้ว.....

แต่แว๊ปมาอ่านนิดนึง...  อ่านแล้วรู้สึกอึดอัดอ่า... อยากรู้ว่าตอนต่อไปเป็นไง

และไอ้คนที่มาข่มขืนหนะใคร...  คิดไรอยู่... งงงง o2 งงงงงงงง o2

ไปดีกว่า... ยังมีงานอีกเยอะรอเราอยู่

yayoy

  • บุคคลทั่วไป
Re: ความในใจของเกũ
«ตอบ #258 เมื่อ18-01-2008 09:52:11 »

3 ตอนรวด พร้อมๆ กับการเสียน้ำตาแต่เช้า.... :sad2: :sad2:

อารายมันจะเลวร้ายขนาดนี้....คำขอโทษไม่พอหรอกเว๊ยยยยยยยยยยย
ไอ่ชั่วววววววววววววววววววววว  :angry2: :angry2:

คิดถึงน้องจาจังเลย ช่วงนี้ไม่ได้คุยเลยเนอะ....
กลับบ้านดึก เลยขี้เกียจออน เพราะมันจะติดลม เอิ๊กๆๆๆ

เป็นกำลังใจให้หมออิน กะ น้องจาคร๊าบบบบบบบบบบบบบ!!
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 18-01-2008 09:57:32 โดย yayoy »

OT

  • บุคคลทั่วไป
หวาน....หวานน้ำตาลฟลุ๊ตโตส...คิดได้คนเรา 555

อยากรุ้จริงว่ามันเป็นใครเนี่ยยยย...จบแบบมีขอโทดซะด้วย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






niph

  • บุคคลทั่วไป
no comment อ่ะ

สงสารเอ็มจัง

ว่าแต่คนนี้ตัวจริงใช่ป่ะคับ

 :pig4:

ไมคิดเหมือนกันจัง

ออฟไลน์ -~iK@iZ_KunG~-

  • Tomorrow Never Die!!!
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2231
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +220/-2
สงสารเอ็มอ่ะ ครัยกันน้า

 :m1: :m1:

InLuSt

  • บุคคลทั่วไป
อัพตอนที่ 45 ในเด็กดีแล้วเลยมาให้กำลังใจน้องจาลงตอนต่อๆไป
สู้ๆ...สู้ตาย...
(แวะมาหายใจที่เล้าเป็ด....หายใจเข้า...หายใจออก...)

ออฟไลน์ ~ScAreD:SAcreD~

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1811
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-2
ตามมาให้กำลังใจ อ่านทันล่ะครับ

หวานนนนนนนนน หรอ 555 ไม่ดีมั๊งครับ เอ็ม

น่าสงสารจัง โดนข่มขืนด้วย

ออฟไลน์ pajaa

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 735
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +137/-5
ตอนที่ 28 : ก้าวสู่ความจริง.....[22 ส.ค. 50]

           หนาว...

          ความรู้สึกแรกที่เข้ามาในโสตประสาทแม้ว่ายังไม่ได้ลืมตา


          เหนื่อย...

          ความอ่อนล้าที่เกิดขึ้นจนหนักไปหมดทั้งตัว....


          ผมปรือตาตื่น...สายตาทอดมองไปยังเบื้องหน้าโดยไม่ได้คิดอะไร...ผมนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น...
พยายามคิดในสิ่งที่เกิดขึ้น...


          มันเกิดอะไรขึ้น?

           ความทรงจำที่มีอยู่ดูสับสน...ผมแยกไม่ออกระหว่างความจริงกับความฝัน...
จำได้ว่าวูบหนึ่งผมตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกเจ็บ...มันเจ็บแปลบที่หัวไหล่...เจ็บเหมือนโดนกัด...
ผมมองเห็นศีรษะที่ฝังอยู่ที่ไหล่นิ่ง...ในขณะที่ร่างกายของผมและมันขยับไหวไปในจังหวะเดียวกัน...
ไม่รู้เหมือนกันว่าที่เจ็บหน่ะเป็นแผลหรือป่าว...รู้แต่ว่าตัวเองร้องไห้...เพราะใบหน้านั้นเปียกชุ่ม...
มันเคลื่อนศีรษะออก...หลังซุกไซร้จนพอใจ...มันมองหน้าผม...ในขณะที่ตัวผมกลับมองหน้ามัน
ด้วยความเลือนลาง...แล้วมันก็เอนหัวเข้ามาใกล้...


          ผมตื่นขึ้นมาอีกหลายครั้งด้วยความรู้สึกงุนงง...ตื่นเพราะการขยับแทรกสอดเคลื่อนไหว
ที่เพิ่มความอึดอัด..เบื้องล่างถูกกระทำจนปวดหนึบ...แต่ก็ไม่มีแรงในการขัดขืน...
ปล่อยให้มันกระทำกับร่างกายของผมจนกว่ามันจะพอใจ...พอใจ...แล้วปล่อยผมไปสักที...
ปล่อยผมไปจากฝันร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนี้...

           "เรียก.." เสียงแหบพร่ากระซิบอยู่ข้างหู...ผมขบเม้มปากแน่น
ด้วยแรงอารมณ์และตัณหาที่ถูกก่อกำเนิด

          "ที.." ให้เรียก...ถ้าเรียกแล้วจะหยุดมั้ย...จะหยุดทำอย่างนี้หรือป่าว...ผมได้แต่คิด...
และเกือบจะกลายเป็นขอร้องอยู่ในใจ

          "เรียกสิ" เสียงทุ้มที่ดังขึ้นแสดงถึงความต้องการ...มันสั่งให้ผมทำ

          "ท...ที...อะ...อึก" ทันทีที่ถ้อยคำได้เอื้อนเอ่ยออกจากริมฝีปาก...
มันก็โน้มเข้ามาประทับจูบอย่างแผ่วเบา...ลิ้นเกี่ยวกระหวัดอย่างช้าๆ...นุ่มนวล...
และทำให้เคลิบเคลิ้มเสียจน...

          ..........

          ..........

          ..........

          ผมนอนนิ่ง...รู้สึกถึงการมีตัวตนของตัวเองอย่างชัดเจน...ผมค่อยๆยันกายเพื่อลุกขึ้นนั่ง...
และพลันสายตาก็ได้เหลือบไปสบกับร่างของใครบางคนที่นอนอยู่........มัน.......
ผมเลื่อนตัวออกห่างจากเตียงโดยไม่รู้ตัว...และในฉับพลันที่ร่างกายพ้นขอบเตียง
ซึ่งผมต้องทรงตัวด้วยขาทั้งสองข้าง.....ความเจ็บก็แล่นเป็นริ้วๆขึ้นมาตามสะโพก
จนผมต้องทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า....


          ผมค่อยๆลุกขึ้นเดินอีกครั้ง...ทุกย่างก้าวเหมือนยิ่งเพิ่มความเจ็บที่กรีดลึก...ผมขบปากตัวเอง...
เพื่อเบี่ยงเบนความเจ็บที่เกิดขึ้น...แล้วผมก็เดินมาสุดที่มุมครัว...ผมเอื้อมมือไปหยิบมีดปลายแหลมมาถือ
ด้วยมือทั้งสองข้าง...แล้วกระชับให้แน่นเพื่อเพิ่มความอุ่นใจ


          พลันสัมผัสแผ่วเบาบนไหล่ข้างที่ถูกกัด....ผมหันกลับไปด้านหลังด้วยสัญชาติญาณ...
จนปลายมีดคมได้ทิ้งสัมผัสไปตามร่างกายคนเบื้องหลัง เป็นเส้นสีชมพูยาว


          เส้นที่เกิดค่อยๆเพิ่มความเข้มจากสีชมพูแปรเปลี่ยนเป็นแดง...เห็นเม็ดเลือดแทรกตัวออกมาระหว่างรอยแผล...
และรวมกันจนไหลเป็นทางยาวตามแขน...และหยดล่วงลงสู่พื้น....มันยกแขนขึ้นปาดเช็ดเลือด...
ซึ่งดูเหมือนไม่เป็นผล...เมื่อมันดูเหมือนว่าแผลที่เกิดไม่มีวี่แววว่าเลือดจะหยุดไหล...
ผมยังคงยืนนิ่งด้วยความที่ทำอะไรไม่ถูก...


          เจ้าของรอยแผลมุ่นหัวคิ้วด้วยความรู้สึกที่ไม่แน่ชัด...มันมองซ้ายแลขวาโดยไม่สนใจผมที่ยืนอยู่...
ก่อนที่มันจะเดินออกจากจุดเดิมและเข้าห้องน้ำไป...ทิ้งให้ผมจมอยู่กับความคิดตัวเองต่อ...
ว่าจะทำอะไรต่อไปดี...


          หนี...

          .....เป็นความคิดแรกที่เข้ามา...แต่ก็ดูเป็นความคิดที่ไม่เข้าท่าที่สุดในเมื่อนี่เป็นห้องของผมเอง...


          โทรศัพท์แจ้งตำรวจ...

          .....เป็นความคิดที่ขัดแย้งอยู่ในที...จะแจ้งข้อหาอะไรล่ะ...ข่มขืนนะเหรอ...เป็นไปไม่ได้...
เพราะผมมันเป็นผู้ชาย...กฏหมายไม่รองรับในเรื่องนี้...ความคิดนี้ทำเอาผมน้ำตาคลอขึ้นมา....
แต่ก็ไม่มีวิธีอื่น...


          ผมเริ่มก้าวออกไปโดยแกล้งลืมความเจ็บ และคว้าโทรศัพท์มือถือเพื่อกดหมายเลข...
แต่ก็มีสียงที่ทำให้ผมต้องชะงักไปเสียก่อน


          "ถามอะไรได้มั้ย" จะถามอะไร...ยังมีอะไรอีก...ยังต้องการอะไรจากกูอีก...
กูไม่มีอะไรเหลือแล้ว...มึงยังอยากได้อะไรอีก...

          ผมหันหน้าไปสบตามัน...ไม่พูดอะไร...มันเองที่กลับเป็นฝ่ายมองลงต่ำแทน...ผมมองตามสายตา...
จึงได้รู้สึกตัวว่าตัวเองอยู่ในสภาพเปลื่อยเปล่า.....ความร้อนอาบทั่วใบหน้า...
ผมกำมือแน่นด้วยความอายและความโกรธ....แต่ก็ยังไม่คิดที่จะมาอายอะไรตอนนี้ให้มันเห็น...
แม้ว่ามันจะไม่ได้เปลือยเหมือนผม...เพราะมันใส่กางเกงนักศึกษาแล้ว...

          "มึงต้องการอะไร" ผมถามกลับไป...ไม่รู้ว่ามันจะเอาอะไรอีก...อยากได้เงินก็จะให้...
เอาเท่าที่มีอยู่...ให้มันไปพ้นๆจากชีวิตของผม...หรือถ้ามันต้องการชีวิตของผมก็ทำให้มันจบๆไปสักที...

          "นาย..." มันพูด...แล้วหยุดในขณะที่ผมกำลังตั้งใจฟัง

          "นายไม่เคยมีเซ็กส์ใช่มั้ย"คำถามที่ทำเอาผมหน้าชา...มัน....
มันถามคำถามที่ทำให้ผมไม่เข้าใจ...ว่ามันต้องการให้ผมตอบยังไง...

          "ไม่!!...เพราะถ้าเซ็กส์คือการที่คนร่วมรักและมีอารมณ์ร่วมกัน...กูก็ไม่เคย...และถึงตอนนี้ก็ไม่"
ไม่รู้ว่ามันถามเพื่อจะตอกย้ำอะไรในสิ่งที่มันทำหรือป่าว...แต่ผมตอบไปเพื่อบอกว่าสิ่งที่มันทำกับผมนั้น
มันไม่ใช่เซ็กส์....ผมมองเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของมัน...มันขำ....ขำอะไรบางอย่างในคำตอบของผม
ที่ผมไม่เห็นขันด้วย

          "มีอารมณ์ร่วม.....ไม่เคย...อืม...." มันพึมพำเบาๆ...ซึ่งผมได้ยินชัดเจน...
และรู้ว่ามันแกล้งย้อน...เหมือนจะถามผมเป็นนัยๆว่า.....มันไม่ได้ทำให้ผมมีอารมณ์ร่วมเหรอ.....
และนั่นไม่ใช่เซ็กส์ในความหมายของผมใช่มั้ย....ผมก้มหน้าด้วยความโกรธ...
เพราะรู้ว่าผมเองที่ตอบไปอย่างนั้น

          "ถ้างั้น...นายก็...ไม่ได้ขายตัวด้วยละสิ" เป็นอีกคำถามที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยิน

          "กูไม่ได้ขายตัว" ผมตะโกนใส่หน้ามันแล้วขว้างมีดเชี่ยวมันไป...มันเองดูสีหน้าตกใจไม่น้อย

          "กูไม่รู้ว่ามึงไปเอามาจากไหน...มึงหาว่ากูขายตัว....บอกว่ากูเคยอะไรๆมาแล้ว...มึงหาว่ากูง่าย...
มึงมาแก้แค้นแทนเพื่อนมึง....สะใจมึงรึยัง...พอใจรึยัง....รึต้องให้กูตายไปต่อหน้าต่อตามึง...
ถึงจะสาแก่ใจ...เมื่อไหร่จะปล่อยกูไปสักที" ผมโวยวายด้วยความเครียดในสิ่งที่เกิดขึ้น...

คิดอะไรได้ก็พูดออกไปหมด...มันโดนมีดที่เฉี่ยวไปก็สีหน้าไม่ดี...พอโดนผมแหกปากใส่ยิ่งมีสีหน้าเจื่อนไป...
แต่มันก็เดินเข้ามาหาผมที่สายน้ำตาพร่วงพรูออกมาไม่หยุด...แล้วมันก็ดึงผมไปกอดอย่างไม่สนใจ


          "ปล่อยกู...มึงจะเอาอะไรกับกูอีก" ผมดิ้นขัดขืนอยู่ในอ้อมกอดที่มันยังคงไม่ปล่อย....
ผมดิ้นอยู่นานจนหมดแรง...จึงได้แต่สะอื้นอยู่เงียบๆ...






          "ขอโทษ" มันเอ่ยบอกผม







.....(หมายเหตุว่า...นี่เป็นการพิมพ์ครั้งที่สาม.....ถ้ารู้สึกว่าอ่านแล้วไม่เหมือนเดิมก็ไม่ต้องแปลกใจ.....)

---------------------------------------------------------------------


โดนกระทำจน สลบ  :serius2:

วูบนึง......... รู้สึกอยากฆ่าคนขึ้นมา ซะงั้น :m16: :m16:

  :bye2: 

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19-01-2008 06:10:28 โดย pajaa »

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
ทำไมมีดไม่พุ่งเข้าเสียบมันจะจะไปเลย  :angry2:  :angry2:

ออฟไลน์ -~iK@iZ_KunG~-

  • Tomorrow Never Die!!!
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2231
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +220/-2
มันคือใครอ่า มันต้องการไรอ่ะ แล้วมันทำไปทำไม  :m1: :m1:

ออฟไลน์ M@nfaNG

  • ชีวิตคือการตรวจสอบ...
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +847/-18
ถามด้วยอีกคนว่ามานเป็นใคร :serius2:
คาใจจริงๆ :o

ออฟไลน์ SoN

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2965
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-15
โย่......โย่

...นายที...

 :pig4:


[D]a[D]a [T]oo[N]

  • บุคคลทั่วไป
สงสัยต้องมีคนอยู่เบื้องหลังแน่เลย

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด