ขอบคุณนะคับ ที่เข้ามาอ่านกะ reply ให้ อยากคุยด้วยนะคับ
แต่ไอ้จาพูดไม่เก่ง เขียนก็ไม่ได้เรื่อง ก็
็ผมบอกแล้ว หมออิน น่าจะมาลงเองนิ
พร้อมจะอ่านยังคับ ถ้าพร้อม หายใจเข้าลึก ๆ คับ...... ป่ะคับ ป่ะอ่านกัน
v
v
v
ตอนที่ 27 : (เตือน) ครั้งที่ 2....[20 ส.ค. 50]
ผมนั่งอยู่ในรถอาร์ทเงียบๆเมื่ออาร์ทอาสามาส่งผมถึงหอพัก...วันนี้เป็นครั้งแรก
ที่เพื่อนรักทั้งสองคนของผมได้มาเจอหน้ากัน...ทรายพยักหน้าให้ผมในเชิงที่เข้าใจกันได้ว่า..
อาร์ทหล่ออย่างที่ผมชมไว้ไม่มีผิด...ในทันทีที่ได้เจอกัน...ส่วนอาร์ทเองก็ชมว่าทรายดูน่ารักทีเดียว
ในตอนที่กินข้าวเย็นอยู่ที่หน้ามหาลัย...อาร์ทแทบไม่เปลี่ยนไปจากเดิมในวันสุดท้ายที่ผมพบเขา...
ผมล้ออาร์ทไปว่า...หล่อๆแบบนี้ยังไม่มีแฟนเหรอ...อาร์ทก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆกลับแล้วบอกปฏิเสธว่าไม่มี...
แล้วถามกลับมาถึงผม...
อาร์ทบ่นให้ผมฟังว่าเขามีปัญหากับเพื่อนใหม่เล็กน้อย...คนที่ชื่อ...เกมส์....
อาร์ทยังคงเล่าให้ฟังว่าถูกเพื่อนคนนี้เอาไปตั้งเป็นหัวข้อพนัน...ซึ่งเมื่ออาร์ทมารู้ทีหลังทำให้อาร์ทโกรธมาก...
บอกว่านายเกมส์คนนี้นิสัยไม่ค่อยดี...เหมือนที่ได้ยินคนอื่นเค้าบอกมาว่า...นายคนนี้มีดีแค่สองอย่าง...
คือ...รวย...กับ...หน้าตาดี..นี่เกือบจะเป็นครั้งแรกที่ผมเป็นฝ่ายฟังอาร์ทเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง...
ส่วนมากอาร์ทจะเป็นคนฟังเรื่องจากผมสะมากกว่า...อาร์ทเล่าให้ผมฟังอย่างเพลินจนเขานึกขึ้นได้แล้วถามผมกลับว่า...
แล้วเอ็มล่ะ...มีอะไรจะเล่าให้อาร์ทฟังบ้างมั้ย...
จะเล่า....ดีมั้ย....
ผมใช้เวลาช่วงเสี้ยววินาที...ก่อนจะยิ้มแล้วตอบอาร์ท
"ไม่ค่อยมีอะไรเลยล่ะ...นอกจากเรื่องเรียน" โกหก....
หลังจากกินข้าวด้วยกันเสร็จ(ซึ่งอาร์ทดื้อจะเลี้ยงข้าวผมให้ได้)...ผมเลยพาอาร์ทไปเลี้ยงขนมปังเย็นแทน...
ซึ่งอาร์ทได้แต่ยอมเดินตามผมอย่างขำๆ...ก็รู้ว่าผมไม่อยากกินข้าวใครฟรีๆ...พอกินขนมหวานเสร็จอาร์ทจึงมาส่งผม
ที่หอ...ผมจึงได้มานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่บนรถคันนี้ในตอนนี้
"เลี้ยวตรงนี้ก็ถึงแล้วละอาร์ท" ผมบอกทางอาร์ทจนถึง...เห็นอาร์ทพยักหน้ารับแล้วหักพวงมาลัยเลี้ยว
"จะเข้าไปดูสภาพห้องมั้ย" ผมถาม...อาร์ทขมวดคิ้วเป็นปมอย่างคิดอะไรบางอย่าง...
"อย่าเลย" อาร์ทตอบ
"ไว้คราวหน้าละกัน"
"กลัวว่ามันจะเละมากเหรอไง" ผมถามขำๆ แล้วเปิดประตูจะลงจากรถ...
อาร์ทฟังแล้วยิ้มน้อยๆก่อนที่จะตอบผมว่า
"ปล่าว...แค่กลัวว่าจะติดใจแล้วไม่ยอมออกจากห้องต่างหาก"
"อืม...งั้นไว้คราวหน้าเถอะ...ขอบใจนะที่มาส่ง" ผมลาอาร์ท
"อืม...แล้วคราวหน้าอาร์ทจะแวะมาอีกนะ...บายบาย" อาร์ทโบกมือลา...แล้วถอยรถเพื่อกลับรถ
ผมมองตามรถของอาร์ทไปจนสุดตา...อาร์ท...ดีจริงๆที่อาร์ทไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเอ็ม...
เอ็มคิดดีแล้วล่ะที่ไม่ได้บอกอาร์ท...เพราะเอ็มอยากให้อาร์ทคิดว่าเอ็มยังคงสบายดีอยู่...
ยังอยู่ได้ดีโดยไม่มีอาร์ทอยู่ข้างๆ...ผมก้มลงมองพื้นอย่างคนปลงตกในชีวิต...ก่อนที่จะตัดสินใจเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน...
ผมเดินไปจนถึงหน้าห้องแล้วจึงเริ่มควานหากุญแจในกระเป๋า...ไปไหนนะ...
ผมเริ่มตั้งใจหาต่อไป....โดยไม่ได้ใส่ใจกับเสียงฝีเท้าที่เดินมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ...คงเป็นใครสักคนมั้ง...
รีบหากุญแจดีกว่าจะได้ไม่ขวางทางเค้า... พอมือไปสะกิดกุญแจที่แทรกอยู่กับชีทที่เรียนเลยรีบคว้าเอาไว ้แล้วเตรียมไขกุญแจห้อง...แต่ก่อนที่จะได้ไข...ผมก็ต้องชะงักกับเสียงที่ทักมาสะก่อน
"มีลูกค้ามาส่งให้ถึงที่พักเลยเหรอ" ผมหันหน้าไปทางต้นเสียง...เสียงที่คุ้น....คุ้นแน่ละ...เพราะมันเป็นเสียงที่ผมได้ยิน
ในตอนที่ประสาทสัมผัสอื่นใช้งานไม่ค่อยได้...ในตอนที่ไม่อาจทำอะไรได้นอกจากฟัง...
แต่ในตอนนี้คนที่สายตาผมกำลังมองอยู่เป็นคนที่ผมคุ้นตาแล้ว...ผู้ชายคนนี้...คนที่ผมเคยเจอ...ที่โรงอาหาร...
ผู้ชายที่นำเอาความมืดมิดมาสู่ผม....
"นาย!!!!" ผมเรียกไปได้แค่นั้น...ไม่รู้ชื่อ...ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร...อารามตกใจจะขึ้นว่า..มึง...ยังไม่ทันจะคิดได้...
มือที่กำลังจะไขกุญแจห้องเลยชะงัก...ผมรีบหันหน้ากลับมาที่ประตูแล้วพยายามไขกุญแจ...ลน...ตกใจ...
รู้ว่าชายคนนั้นกำลังเดินเข้ามาใกล้...และก่อนที่ผมจะได้ไขประตูก็มีมือใหญ่มากระชากให้หันกลับไป...
เงากำลังโค้งตัวมาหาผม....เห็นชัดถึงใบหน้า...แล้วริมฝีปากของผมก็ถูกประกบ...ผมไม่ได้ร้องบอกให้มันหยุด
เพราะผมยังไม่ยอมเปิดปาก...เจ็บ....เจ็บที่ริมฝีปากเพราะถูกกระแทก...ความรู้สึกกำลังสับสน...
กุญแจในมือถูกมืออีกข้างของมันฉวยไป...ผมรู้สึกตัวจะหันไปมอง...เกือบร้องโวยวายที่ถูกเอากุญแจไป...
เลยเป็นโอกาสให้ลิ้นอุ่นแทรกเข้ามาในโพรงปาก.....ผมกลั้นหายใจอย่างลืมตัว....ลืมทุกอย่าง
ลืมคิดกระทั่งปล่อยเป้ในมือเพื่อต่อสู้...
ถ้าพูดบรรยายความรู้สึกในตอนนั้นคงบอกได้คำเดียวว่า....งง....ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง....
ลิ้นที่ร้อนและลื่นควานไปมาในปาก.....จนทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ...เริ่มเบลอจนไม่รู้เรื่อง...ได้ยินเสียงกลอนประตูห้องถูกไข...
มันเปิดประตู....ผละออกจากผม...ปล่อยให้ริมฝีปากผมได้เป็นอิสระ....เป็นอีกครั้งที่ผมยังคุมสติตัวเองไม่ได้...
มันพลักผมไปเข้าไปในห้อง...เข่าผมชนเข้ากับมุมเตียงจึงทรุดนั่งลง.....ผมหอบหายใจ.....ที่เบลอ...เพราะไม่ได้หายใจ...
ผมเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว!!!
เสียงลั่นกุญแจทำให้ผมได้สติ...มันยืนพิงประตูแล้วมองมาทางผม...ผมนั่งนิ่ง...คิด....จะหนีออกไปยังไง...
หรือจะสู้กับมัน...อาวุธ...ไม่มีอะไรอยู่ใกล้มือผม...ผมเริ่มหันซ้าย ขวามือมองหาของไว้ใช้ป้องกันตัว...
ลืมนึกไปว่ามันไม่ได้หยุดนิ่ง...และเหลือบไปเห็นมันก้าวมาที่เตียงแล้วกดตัวผมลง
"อย่า..." ผมร้องแหกปาก...แล้วพยายามยกขาถีบ...มือสองข้างดันมันออกห่าง...
"ออกไปสิวะ...มึง...ออกไปห่างๆกู" ผมดันมันออก...แต่ดูท่าไม่ได้ผลเมื่อตัวมันยังขึ้นมาทาบทับผมได้...
ผมทุบมันที่ไหล่หลายครั้ง...และใช้มือดันหน้ามันออกห่าง....แต่ก็ทำอะไรไม่ได้...มันไม่ได้ต่อยผมไม่ได้ด่าอะไร....
ผมกลับเห็นแค่คิ้วที่ขมวดอย่างไม่พอใจ และรอยที่เกิดจามฟันที่ขบกันแน่น....แล้วมันก็จูบผมอีกครั้ง...
หรือควรจะเรียกให้ถูกว่ากระแทก...โดยไม่สนใจสักนิดว่าผมขัดขืนและไม่เต็มใจมากแค่ไหน...ริมฝีปากแค่ชนกัน...
คงทำให้มันไม่พอใจ...มันจึงพละมือที่ตอนแรกใช้จับมือผมให้อยู่กับที่มาบีบกรามผม...เจ็บ...เจ็บจนแทบร้องไห้....
ริมฝีปากยังคงประทับและบดเบียดอย่างไม่หยุด...ผมกัดฟันแน่น...ซึ่งเป็นผลให้มือที่บีบอยู่นั้นให้ผลร้ายเหลือเกิน...
และเมื่อจนทนไม่ไหว...ผมจึงเผลอหลุดร้องออกไปด้วยความเจ็บ...แล้วก็เป็นเหมือนเดิม...มันหยุด...หยุดมือที่บีบ...
เพราะสิ่งที่มันต้องการได้ผลแล้ว...ลิ้นอุ่นตวัดไปมาหยอกล้อกับลิ้นของผมตามอำเภอใจ....
มือที่ว่างของมันเลยกลับมาทำหน้าที่เดิม...มันขืนแรงผมล็อกแขนไว้เหนือหัวกดไว้แนบหมอน...
เท้าที่ผมยกถีบแทบไม่เห็นผลแล้วเมื่อมันมานั่งอยู่กลางหว่างขา...เพราะถีบยังไงก็ไม่โดน
รสเลือดเค็มปร่ากระจายทั่วปาก...แทบไม่ต้องสงสัยว่าคงมีใครสักคนปากแตก...
ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นตัวเองรึป่าว...เพราะริมฝีปากชาไปนานแล้ว...มันทิ้งน้ำหนักตัวลงบนมือข้างที่ตรึงแขนผมไว้
้แล้วใช้มืออีกข้างปลดกระดุมเสื้อผมออก
เออ...ดี...อย่างน้อยคราวนี้กูก็ไม่ต้องมานั่งเย็บกระดุมใหม่.....ผมประชดมันในใจ
มันดึงตัวผมขึ้นมาให้นั่ง...และมันยังคงไม่เลิกจูบผม...เป็นห่าอะไรมากมั้ยวะ...เจ็บไปหมดแล้ว....
มือผมหลุดจากการถูกกดผมเลยดันตัวมันออกอีกครั้ง...มันก็ไม่ใส่ใจ...พยายามจะดึงเสื้อผมออกเท่านั้น...
ไม่เอาแล้วโว้ย....ผมร้องด่าในใจ...ถ้ามันไม่เลิกจูบผม...ผมจะกัดลิ้นมันให้ขาดแน่ๆ....ผมลังเลอยู่นาน...
จนไม่ต้องคิดเพราะมันเป็นฝ่ายผละออกไปเอง....และผมก็รู้สึก...เหนื่อย....โดนไอสัตว์นี่ขโมยจูบแล้วเหนื่อย....
ดิ้นจนเหนื่อย...จนไม่มีแรง...มันก้มตัวลงเริ่มต้นอีกครั้งที่ยอดอกผม...ผมเลยหาโอกาสถีบมันไปอีกครั้ง...
ผมถีบกลางตัวมัน...คราวนี้โดนเต็มๆ...
"แม่.ง ..." มันหลุดสบถ...พอถีบเสร็จผมดันตัวขึ้นด้วยแขนทั้งสองข้าง เพื่อลุกแต่มันดูจะไม่สนใจที่โดนถีบ
เพราะมันคว้าเข้าที่ขาของผมทั้งสองข้างแล้วดึงขึ้น...จนขาผมทั้งสองข้างขึ้นไปพาดบนไหล่มัน
"เฮ้ย!!!!" ผมร้องโวย...เพราะแผนที่วางไว้ว่าจะหนีกลับไม่เป็นผล
"แม่.ง...ไอสัตว์ปล่อยกู...ปล่อยกูดิวะ...มึงจะทำอะไร...ปล่อยสิวะ..."ผมร้องโวยวายแต่มันดูไม่สนใจ...
มันปลดซิปกางเกงผม...แล้วใช้มือจับของสงวนผมอย่างไม่สนใจคำด่า
"เฮ้ย...สัตว์...ปล่อย" ผมร้องด่า
"ปากดีจริงๆ...ด่าไปเรื่อยๆนะ...แล้วจะคอยฟัง..." มันตอบ...ครั้งแรก...แต่พูดแล้วหยุดค้างไว้อย่างนั้น...
ก่อนจะเริ่มปลุกอารมณ์ผม...มือใหญ่ขยับรูดขึ้นลง...สัมผัสทำเอาผมทนไม่ไหว...ไม่ขยะแขยงบ้างหรือไง...
ไม่ใช่ของตัวเองแท้ๆ...โรคจิต...แต่....มือของมันให้ความรู้สึกดีอย่างที่ผมไม่อยากจะยอมรับ...
แล้วมันจะกลายเป็นผมที่โรคจิตกว่า...บ้าที่สุด
"โรคจิต" ผมหลุดปากด่ามันไปอีก...มันบอกเองว่าให้ผมด่า...ได้ยินเสียงมันหัวเราะในลำคอเบาๆ...
ผมกลั้นความรู้สึกตัวเอง...พยายามกดให้มันสงบ...แต่แล้วก็ต้องแทบเตลิดเมื่อ...มือของมันหยุดการเคลื่อนไหว
และเปลี่ยนเป็นลิ้นและโพรงปาก!!!
"ไอ้......อะ......อึก...." คำด่าของผมถูกกลืนหายไปในคอ...เมื่อจุดอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นอย่างยั้งไม่อยู่...
มือที่ไร้ประโยชน์ในตอนแรก...กลับต้องมาใช้ในการปิดปากตัวเอง!....ลิ้นอุ่นร้อนดุนดัน...และเลียอย่างเป็นจังหวะ...
ริมฝีปากขบเม้มตลอด
"อืม.....อึก....อ...." ผมครางในลำคออย่างหยุดไม่อยู่...กัดฟันก็แล้ว...ปิดปากตัวเองก็แล้ว...
ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย....อารมณ์ที่เกิดขึ้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆอย่างหยุดไม่อยู่...เป็นอะไรที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน...
ทรมานจนทนไม่ไหว...แต่ก็หฤหรรษ์ไปด้วย...จนกระทั่งถึงขีดสุดของอารมณ์...ความต้องการจึงถูกปลดปล่อย...
ผมได้ยินเสียง...เสียงตัวเองครางเบาๆ...อย่างไม่รู้ตัว...และรู้สึกเหนื่อยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"ไม่ด่าแล้วหรือไง...หรือว่าครางจนไม่มีแรงแล้ว" คำพูดแดกดันทำให้ผมเข้าใจ...
มันท้าให้ผมด่า...เพราะรู้ว่าผมต้องเป็นอย่างนี้
"เหนื่อย?...น่าจะชินแล้วไม่ใช่เหรอ..." มันพูดแล้วกระชากตัวผมไปใกล้...
"นายอาจจะจบ...แต่ฉันเพิ่งจะเริ่ม!!!" คำพูดดังแส้ที่ฟาดลงมา...ทำเอาผมแทบสะดุ้ง....เริ่ม?...เริ่มอะไร..
ไม่ไหวแล้ว...ปล่อยผมไปเถอะ....
สิ้นคำพูดมันก็กระชากตัวผมเข้าไปจูบอีกครั้ง...ไม่เจ็บแล้ว...เพราะชาจนไม่รู้สึก.....
แต่ในปากรู้สึกได้ถึงรสหวานอย่างที่ไม่ได้รับมาก่อน...ลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดแลกเปลี่ยนความหวานอย่างลืมตัว
.....หวาน.....
.....น้ำตาล?..........
.....จะมีน้ำตาลได้ไง..........
.....น้ำตาลฟรุตโตส!!!..... ผมหลับตาลงอย่างละอายใจในความคิดที่เริ่มเพ้อไปไกล...หลงลืม...ว่าผมกำลังโดนขืนใจโดยไอโรคจิต....
มัวแต่ไปคิดถึงเรื่องไร้สาระว่าตัวเองเคยเรียนมาว่า...น้ำตาลฟรุคโตสพบได้ในน้ำเลี้ยงอสุจิ...
ความคิดของผมพลันชะงัก เมื่อความรู้สึกเย็นวาบสัมผัสเข้าที่รอยแผลเก่าที่ยังไม่หายดี
"อื้อ....อื้อ...." ผมเริ่มดิ้น...ถอยตัวหนีจากปลายนิ้วที่ค่อยๆรุกรานเข้ามา...
มันไล้วนอยู่รอบปากทางเข้า...บางครั้งก็กดผ่านรูแคบด้วยความเร็วทำเอาผมสะดุ้ง....
ผมขืนตัวหนีอย่างไร้ผลอีกครั้ง เพราะมืออีกข้างรั้งศีรษะให้ประกบจูบอยู่อย่างนั้น...สองนิ้ว...
ความรู้สึกที่ถูกชำแรกผ่านเข้ามาโดยสิ่งแปลกปลอม....ทำให้ผมเกร็งตัวโดยอัตโนมัติ...มันเอานิ้วออกและเริ่มต้นใหม่...
ทำให้ผมรู้ตัวว่าถูกแกล้ง...จำนวนนิ้วที่เพิ่มขึ้น...เริ่มทำให้รู้สึกอึดอัด...อารมณ์ที่มอดไปแล้วค่อยๆถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง...
ความรู้สึกเบื้องหลังถูกดึงกลับมาที่ปากอีกครั้ง...ไอบ้านี่จูบเก่งชะมัด...จะจูบให้กูขาดอากาศหายใจไปเลยใช่มั้ย...
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อสิ่งที่ดุนเข้ามาไม่ใช่นิ้วมืออย่างเคย...ผมเกร็งตัวขัดขืน...
มันถอนจูบแล้วซุกหน้าบนไหล่ของผมแทน...
"อย่า....ขอร้อง....เจ็บ...ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ" รู้แล้วว่าด่าไปก็ไม่หยุด...ผมน้ำตาร่วงอย่างทนไม่ไหว...
ขอร้อง...ไม่เอาอีกแล้ว...มันชะงักหยุดการเคลื่อนไหว
"บ้าชิบ" มันหลุดด่า...มันจะหยุดจริงๆเหรอ...ผมหวัง...ลุ้น...รู้ว่าเป็นไปได้ยาก...
ตัวผมเองก็รู้ว่าความต้องการของมันก็คับแน่นอยู่...มันหายใจเข้าเฮือกใหญ่และเริ่มขยับตัวอีกครั้ง...ผมเจ็บ...
กัดฟันแน่น...น้ำตาร่วงไม่หยุด...มือทั้งสองข้างจิกลงบนหลังของมัน...เหมือนว่าจะช่วยระบายความเจ็บได้...
ความรู้สึกรอบตัวเริ่มพร่าเลือน...แวบเข้ามาน้อยนิด...รู้ว่ามันเข้ามาจนสุด....รู้ว่ามันขยับเร่งจังหวะ...
ได้ยินเสียงตัวเองครางเบาๆ...และก่อนที่สติสุดท้ายจะดับวูบลง...ผมยังได้ยิน...
"ขอโทษ.......เรา....ไม่ได้ตั้งใจ"----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
InLuSt say : ทำไปได้....
ห้องคอมปิด...
รู้สึกว่าพิมพ์ไม่ได้เรื่องเท่าไหร่
แหะๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
