แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
หลังจากใช้เวลาเกิน 24 ชม. ติดต่อกัน เพื่อฝังตัวเองไว้บนเก้าอี้หน้าคอมพ์
เดี๋ยนก็สามารถสัมฤทธิ์ผลในการอ่านนิยายเรื่องนี้จบจนได้
เอาไปหนึ่ง
เลยคร่า
ภาษาสวย บรรยายดี เดี๋ยนอ่านแล้วร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร
แต่ตลอดระยะเวลาที่อ่าน นอกเหนือไปจากความเศร้าที่พุ่งทะยานอย่างไม่หยุดยั้งตามแรงอักษรที่คนเขียนได้สู้อุตส่าห์เคาะแป้นพิมพ์มาให้อ่าน
สารภาพตามตรงอย่างไม่ห่วงสวย
มีแต่
ความอิจฉา อย่างยิ่งยวด ที่โลดแล่นไปตามกระแสเลือด! อิอิ
....ใครบ้างจะโชคดีมีวาสนาได้ประสบพบพานห้วงเวลา 'แห่งรัก' อย่างคนคุณเขียน
เดี๊ยนคิดอยู่เสมอเมื่อกวาดสายตาไปตามข้อความในเรื่องของคุณ
คุณช่างมีรักที่น่าหลงไหล สวยงาม บอบบาง
แต่เร้าร้อน เริงเร้น และเต็มไปด้วยอารมณ์แห่งรัก อย่างท่วมท้น
ความรักที่เหมือนดั่งแสงแดดแผดร้อน ผลาญผล่า
ความรักที่เหมือนแสงนวลของจันทราที่ลูบไล้
เป็นรักที่เต็มไปด้วย แรง และ ทำนอง แห่งรัก
รักด้วยหัวใจ
รักที่ตัดทอนไปซึ่งเหตุผล
รักที่ไม่อาจเห็นได้ด้วยตาเนื้อ แต่เปี่ยมล้นในสัมผัสจากก้อนเนื้อที่เรียกว่า "หัวใจ"
รักที่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ในชีวิตนี้อยากพบพานสักครั้ง
ทางรักที่ย่ำผ่านถูกปราบราบด้วยหัวใจ ไม่ใช่สมอง !
.....ด้วยเหตุเหล่านี้ จึงตอบคำถามได้ว่า...ทำไม เดี๊ยนถึงได้อิจฉาคุณ
ความรักที่คุณมีให้ ภีม เดี๊ยนมองว่ามันไม่ได้สถิตย์และซ่านซาบอยู่แต่เพียงทุก อณู ของมัดเนื้อหัวใจ
แต่เดี๋ยน กลับสัมผัสได้ว่า...
มันนั้นซึมลึกและรินไหล เริงร้อนและเร่งเร้า อยู่ในหยาดเลือด หยดโลหิตของคุณ
เม็ดเลือดแดงของคุณทุกเม็ดเต็มเปลี่ยนด้วยพลังแห่งรัก
มันทำให้เดี๊ยนเข้าใจถึงความรู้สึกของคุณที่คุณหวนกลับไปติดต่อกับ ภีม อีกหลายๆ ครั้ง
ความสุข แม้เพียงน้อยนิด แต่มันกับทำให้คุณอิ่มเอม อย่างมหาศาล
ถ้ามันเป็นสุขที่มาจากชายคนรัก ที่คุณรักอย่างสุดหัวใจ
ผู้ชายที่ทำให้ใจคุณเต้นแรง และบีบเค้นจนแทบขาดใจ
ผู้ชายที่เพียงเอ่ยคำพูดบางคำ ก็สามารถเรียกหยดในจากดวงตา หรือ สีหน้าแดงว่านของคุณได้
...ขอบอกเอาไว้ด้วยว่า ตั้งแต่อ่านมา เดี๊ยนไม่เคนนึกโกรธ ภีม เลยแม้แต่น้อย
แต่กลับหลงรัก ภีม จนหมดหัวใจ
หากเลือกได้... ภีมจะเป็นชายหนุ่มที่เดี๊ยนจะมอบหัวใจให้อย่างไม่ลังเล
และพร้อมที่จะก้าวไปตามท่วงทำนองแห่งเพลงรักที่มี ภีม ขับขาน
ภีม ผู้ชายที่มีใจรักคุณ
แต่เขาเป็นผู้ชายที่ยืนอยู่บนปลายไม้
โดดเดียว อ้างว้าง และเผชิญกับแรงเสียดทานมากมาย
ภีม ผู้ชายที่ขลาดกลัว อ่อนไหว ลังเลที่จะก้าวย่าง และ สับสน
ภีม ผู้ชายที่มีความสุจมากมายเมื่อได้อยู่ข้างๆ คุณ
ที่ที่เขาได้เป็นตัวของตัวเอง ที่ที่เขารู้สึกปลดปล่อย และมีศานติสุข
เพียงแต่เขาไม่สามารถก้าวกล้าออกมาจากกรอบที่ คนรอบข้างขีดไว้
ในขณะที่คุณคนเขียน สามารถทำอะไรหลายอย่างได้อย่างที่ใจคิด
แต่ ภีม กับต้องหมกตัวอยู่ในคราบที่มีคนต่างๆ คาดหวัง
ภีม คนที่ไม่เคยได้วาดภาพ และแต่งแต้มสีสันในภาพอย่างใจฝัน
ปอ คนที่บรรเลงเพลงชีวิตของตนด้วยตัวโน๊ตจากหัวใจ
อิสระ คือของขัวญอันยิ่งใหญ่ที่พ่อของ ปอ มอบให้
แต่ ภีม และ ฮัท ไม่เคยพบพาน
ทั้ง ป๊อบ และ ฮัท ต่างมีเสน่ห์หลากล้นที่ทำให้เดี๊ยนแบ่งปันหัวใจไปให้ด้วย
ผู้ชายสองคนที่เพียรเฝ้าเพาะกล้ารักกลางใจคุณ
ผู้ชายที่ดูแล และรดน้ำ กล้านั้นด้วย น้ำรัก ที่หลั่งรินจากหัวใจ
ผิดหรือที่คนเราจะมีหลายรักในเวลาเดียวกัน
หรือความรักใช่สิ่งสวยงามที่ธรรมชาติสรรค์สร้าง
แล้วใยที่เราจะห้ามไม่ให้มันบังเกิด
เกิดขึ้นเถิด โอ้....รัก!
จงรัก อย่างที่พึ่งรัก
และจงถูกรัก อย่างที่ใจมาดปราถนา
เมื่อวันผ่านผันเวลา
จงดื่มด่ำ ล่ำค่า รักเอย....
....ในขณะที่ทุกคนที่อยู่รอบข้างคุณคนเขียนต่างพากันคิดว่าคุณคือพวกเจ็บแล้วไม่จำ
แต่เดี๊ยนไม่!
ไม่ใช่ว่าเพราะจะเสแสร้งแกล้งแต่งว่าตัวเองแตกต่างไปจากคนอื่นๆ
แต่เท่าที่เดี๊ยนอ่านมา คุณคนเขียน เป็นคนความจำดีเลิศ
ใช่ว่าเจ็บแล้วไม่จำ
แค่จำ แต่ยังทนไหว
ทนไหว เพราะ คุณแข็งแกร่ง ขึ้นทุกครั้งที่คุณหลั่งน้ำตาในราตรีกาล
น้ำตาเหล่านั้นมันทำให้หัวใจคุณค่อยๆ แห้งผาก
จนวันหนึ่ง คุณจะสามารถถอนต้นรักที่หยั่งรากลึกกลางใจคุณได้
เดี๊ยนอ่านไปก็นั่งรอไปว่า เมื่อไหร่น้อที่เพดานความทนของคุณจะถึงขีดสุด
และแล้วก็ได้พบมันในตอนสุดท้าย
ขอปรบมือให้คุณคนเขียนอย่างเต็มตื้นที่สามารถปลดปล่อยตัวเองจากกับดักและวังวนที่ตัวเองเป็นคนสร้าง
เป็นเดี๊ยนเองก็คงเต็มใจกระใจนลงไปในกับดักนั้นเช่นกัน
ในเมื่อมันชื่อว่า....กับดักแสนสุข
สุขใดไหนเหล่าจะเท่ากับสุขที่ได้อยู่เคียงข้างคนที่เรารัก
แม้สุขนั้นจะแวบไหว และแสนสั้น ราวน้ำค้างที่ปูลาดผืนหญ้าแลกลับสู่ท้องนภาเมื่อแสงสาดส่อง
ขอได้รับความขอบคุณจากเดี๊ยน อย่างจริงใจ
สอง
หัวข้อ: Re: ## เรื่อง " รักของเราสามคน " ## ทักทาย 18 เมษายน 2558 (อ่าน 326644 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก