หัวข้อ: Re: ## เรื่อง " รักของเราสามคน " ## ทักทาย 18 เมษายน 2558

[subaru]

 

[แง๊ฟๆ]

 
เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ กลับมาอ่านอีกรอบนึง
คิดถึงอ่ะ
ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรเลย
เพื่อนก็ถาม (อยู่บ้านเช่ากะเพื่อนอ่ะ) ว่าเป็นไรอยู่เฉยๆก็ร้องไห้
ไม่รู้เป็นไร อินกับเรื่องนี้มากมาย
ไม่รู้ว่าคุณปอจะเข้ามาอ่านเม้นของแง๊ฟๆมั้ยน้า
เอาเป็นว่าคิดถึงละกันนะ
คิกถึงฮัท คิดถึงภีมด้วย
มีข่าวคราวยังไงมาเล่าให้ฟังบ้างเน้อ

[OsTrich]

เข้ามาเห็นกระทู้เก่าของตัวเองว่าคุณแง๊ฟๆเข้ามาทักทาย

แอบดีใจนะที่ยังไม่ลืมกัน...... (ยังไงก็แวะเข้าไปที่กระทู้ใหม่บ้างเน้อ....)

อุตส่ากลับมาอ่านอีกรอบ... โอ้ว... สงสัยเราต้องให้รางวัลแฟนพันธุ์ซะแระ...

ก็เรื่องเรามันสั้นๆที่ไหน....

เราว่าป่านนี้สงสัยคงจะอินมากมายเลยอ่ะดิ....

แต่อย่าไปอินกับมันมากเลย...

เพราะสุดท้ายเรื่องราวทั้งหมดที่เคยเกดขึ้นมันก็กลายเป็นอดีต....

เราหวังว่าเรื่องของเราจะช่วยให้คุณได้คิดได้ไตร่ตรองอะไรบ้างนะ...

ถือซะว่ามันเป็น case study อันนึงก็แล้วกัน....

โชคดีจร้า.... ชีวิตของคนเรายังต้องเดินไปข้างหน้าอีกยาวไกล..................

[ltahset]

รักมากมาย

^^

[subaru]

คิดถึงคุณกรจังเลย เข้ามาสวัสดีปีใหม่เน้อถึงจะช้าไปนิด แต่ก็ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะจ๊ะ

[Fujitaga]

คิดถึงพี่กร จังเลยครับ  ผมยังก่อนไม่จบเลยเนี่ย พึ่งเข้ามาอ่าน แต่จะก็จะพยายามต่อไป
ถ้าตาไม่ลายซะก่อนนะ กร๊ากกกกกก

[OsTrich]

จิงๆ เรื่องผมมีอะไรอัพเดตนิดหน่อย  แต่ไม่รู็ว่าคนอ่านจะได้เข้ามาดูกันบ้างเป่า

ถ้าอยากรู้  ก็เม้นกันไว้หน่อยนะครับ  ผมจะรู้ว่าจะเล่าต่อดีมั้ย

แต่มีไม่เยอะมากเท่าไหร่หรอกนะครับ  แต่ถ้ามีใครอยากรู้ความเคลื่อนไหวของใคร ก็เม้นไว้ได้ครับ

[สมุนไพร]

อืมมมม

ตอนนี้ฮัทเป็นไงบ้างอ่ะพี่กร

[นางมารร้าย]

เข้ามายกมือ อยากรู้เรื่องอัพเดทของน้องกรด้วยคนค่ะ  

ตอนนี้สบายดีหรือเปล่าคะ  แอบอ่านจบแล้วล่ะ แต่ไม่ได้แสดงตัว

อยากรู้เรื่องของภีม  กับเรื่องของน้องกรจ๊ะ  หลัก ๆ ขอเป็นเรื่องของน้องกรเองจ๊ะ 

[subaru]

เข้ามายกมือด้วยคน คิดถึงคุณกร อยากรู้ความคืบหน้า

[begin]

อยากให้ฮัทกลับมาหาปอจังคับ
สบายดีป่าวคับ

[thaitanoi]

แอบมาอ่านมีทั้งสุขทั้งเศร้า แต่ก็เป็นบทเรียนให้ได้คิดนะครับ ยังอ่านไม่จบเลยเดี๋ยวมาอ่านต่อนะครับ

[thaitanoi]

อ่านมาสองวันยังไม่ทันเลย เพิ่งถึงหน้า37เอง ปัจจุบันไม่รู้เป็นยังไงแต่ก็ขอให้รักษาสุขภาพด้วยนะครับ

[beer_nobody_n]

พี่กรค่ะ นู๋รู้สึกอ่ะว่าม.มันคุ้นๆๆ อิอิ สงสัยเราอยู่ม.เดียวกันแน่เลย นู๋อ่านเรื่องของพี่รวดเดียวจบเลยนะ เป็นอะไรที่สุดๆเลยพี่ :monkeysad:สู้ๆนะคะคุนพี่เป็นกำลังใจให้คะ ปกติไม่เคยมาคอมเม้นให้ใครเลยนะ เพราะเป็นพี่นู๋ถึงยอมสมัครนะคะเนี่ย อิอิ มาต่อเร็วๆนะคะ 

[thaitanoi]

ถึงหน้า 60 แล้ว เดี๋ยวค่อยมาอ่านต่อ

[thaitanoi]

สวัสดีครับคุณปอ(กร) ในที่สุดก็พยายามอ่านจนจบได้ ไม่อยากให้คิดว่า ภีม เป็นคนไม่ดีเลยครับเพราะคนเราก็มีจุดยืนที่ต่างกัน แต่ก็ยอมรับว่าสิ่งที่เขาทำมันรับไม่ได้เลย ส่วน ฮัท กับป๊อบ ก็มีเหตุจำเป็นที่ไม่สามารถอยู่ด้วยได้   คุณปอ(กร) คงสบายดีนะครับขอให้สนุกกับงานที่ทำนะ ว่างๆก็แวะมาทักทายกันอีก  ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่นำมาแบ่งปันกัน  ดูแลสุขภาพด้วยนะครับเป็นกำลังใจให้นะครับ

[Aon]

    หนูไม่ไหวกับชีวิตแล้วค่ะพี่กรทำไมชีวิตพี่เศร้าแบบเวรี่ๆอย่างงี้อ่า

อ่านตอนแรกๆก็คิดว่าต้องได้กับพี่ภีมแน่ๆเลยแต่พอเริ่มเลยต้นเรื่องมาติ๊ดนึงก็เอ๊ะชักยังไงๆ

พอกลางเรื่องจนถึงตอนจบยอมรับเลยคะว่าหนูร้องไห้แบบเงียบๆแต่นานมากรู้สึกสงสารพี่มากมาย

ไม่คิดว่าจะมีใครที่ทนมาได้ตั้ง 4-5 ปีเพื่อคนๆเดียวความรู้สึกหนูไม่ใช่ว่าพี่ภีมจะไม่รักพี่กรหรอกนะแค่

ติดที่ว่าความรักที่พี่ภีมมีให้พี่กรมันไม่มากพอเท่ากับที่พี่กรให้พี่ภีมต่างหากเรื่องนี้ก็เลยจบลงด้วยความเศร้า

แต่หนูอยากให้พี่รู้ไว้นะคะว่าความรักเป็นสิ่งที่สวยงามเสมอแม้ว่าเราจะเจ็บปวดแต่ก็สุขใจถ้าหากได้รัก

 

[subaru]

 

[OsTrich]

สวัสดีครับ...... คนอ่านทุกคน


ต้องขอโทษจริงๆครับ หลังจากที่เข้ามาเม้นไว้รอบนั้นก็แทบไม่เคยเข้าเล้าอีกเลย  เพราะว่าไม่ค่อยมีเวลาเลยครับ

ก่อนอื่นต้องถือโอกาสสวัสดีปีใหม่ด้วยนะครับ......  จะไปฉลองที่ไหน ก็ระวังกันด้วยนะครับ  แล้วก้เมาไม่ขับนะครับ  เซฟๆกันด้วย


ผมขอให้ทุกคนมีความสุขอยากได้อะไร......  หลับตา  แล้วนึกเลยครับ........ (ทำตามด้วยนะ)













------------------------------------     ขอให้สมหวังในสิ่งที่ปรารถนา นะครับ  -----------------------------------------






สำหรับตัวผม.....

ตอนนี้ชีวิตก็ดำเนินไปเรื่อยๆครับไม่ได้มีอะไรหวือหวาเท่าไหร่  

สำหรับผมเอง  เวลาที่มีทั้งหมดจะถูกยกไปสำหรับเรื่องงาน  ไม่ได้ค่อยมีเวลาเอามาเป็นเรื่องส่วนตัวเลยครับ
ความคิดหรือการเรียงลำดับความสำคัญต่างๆก็เปลี่ยนไปครับ อาจเพราะว่าเราโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นด้วย

เช้าตื่นมาก็ไปทำงาน  กลับมาถึงห้องก็สองสามทุ่มก็อาบน้ำเล่นเน็ตแล้วก็นอนครับ
ตอนเย็นบางวันจะแวะไปสยามบ้างเพราะใกล้ที่ทำงานและขึ้นบีทีเอสกลับบ้าน  เมื่อก่อนนั่งใต้ดินไปทำงานครับ
แต่ผมรู้สึกว่ามันแออัดแล้วก็ช้า..... แล้วอยากจะประหยัดเงินด้วย  อยากเก็บเงินเรียนต่อ  ก็เลยเปลี่ยนเส้นทางการเดินทาง  เรื่องงานก็กำลังสนุกกับงานครับ  มีอะไรให้คิด ให้ทำ ให้ตัดสินใจ ให้แก้ปัญหาเยอะดี  ทำๆไปก็สนุกดีครับ  อ้อ.... ผมจบโฆษณามาแต่มาทำวางแผนการตลาดครับ  ก็สนุกดี  แต่ก็ยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะครับ

เรื่องความรักนี่แทบไม่ต้องพูดถึงเลย  มีคนผ่านเข้ามาเยอะครับ  แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้คบกันยืดยาวหรือเป็นคู่ผัวตัวเมียอะไรกัน  ส่วนมากผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไป ส่วนใหญ่จะเจอกันเพราะความต้องการเสียมากกว่า

สำหรับแบบที่เข้ามาเพื่อต้องการจะคบกันก็มีครับ แต่ความคิดของผมมันเปลี่ยนไปแล้วสำหรับเรื่องของความรักแบบเราๆ  ผมว่ามันมีอยู่จริงนะเพียงแต่ผมคงยังกลัวเพราะมันฝังใจ และยังรู้สึกว่าผมไม่ใช่คนที่จะมีใครรักและพร้อมจะอยู่กับผมไปตลอดชีวิตได้

หลายๆคนหายไปเพราะผมเอาเวลาส่วนใหญ่ไปทุ่มเทกับงาน เด็กจบใหม่อย่างผม การได้เข้าไปทำงานในองค์กรใหญ่ๆถือเป็นโอกาสที่ดีมาก  แต่ก็ต้องแลกกับการทำงานหนัก  ซึ่งผมก็โอเค  ทำงานที่นั่นจนเต็มที่ได้เรียนรู้อะไรได้ความรู้มาเยอะเลยครับ  แต่ด้วยการที่งานหนักมากทำให้ไม่มีเวลา  ผมจึงห่างจากเพื่อนๆออกมาเรื่อยๆ จนผมหายไปจากเพื่อนๆ  พวกมันตามจนไม่ตามกันแล้ว  ฮ่าๆๆๆๆ  เพราะไม่มีเวลาไปเลย  มันนัดกันกี่ทีผมก็ไม่เคยได้ไปเลยครับ  จำได้ว่าไปครั้งเดียวเองมั้งพวกมันก็เลยห่างๆกันไป   ผมยอมรับว่าผมเหงานะ  กลับมาจากที่ทำงานก็อยู่คนเดียว ไปไหนก็ไปคนเดียว

มันเหงามาก  หยิบโทรศัพท์มาดูก็ไม่รู้จะโทรหาใคร  เพราะมันห่างกันจนไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง  แถมโทรศัพท์ผมมาหายอีก  ก็เลยติดต่อเพื่อนๆลำบากมาก  หาเบอร์มาได้ก็มีไม่กี่คน  แต่ส่วนใหญ่ก็จะยุ่งอยู่กับงานกันแทบทั้งนั้น

คงเพราะพวกเราเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว  ความรับผิดชอบมันถึงมากขึ้นไปด้วย


ฮัท............  

เมื่อประมาณเดือนกันยา 52

ผมกับน้องที่ออฟฟิศคนนึง ซึ่งกลับด้วยกันประจำเพราะบ้านอยู่ใกล้ๆกัน ไปเดินเล่นกันที่สยามครับ แล้วก็แวะไปที่พารากอนด้วย  ตอนนั้นน้องผู้หญิงที่ไปด้วยกันไปเข้าห้องน้ำ  ผมก็เลยเดินเล่นรอแถวๆประตูทางเข้า  แล้วสายตาผมก็มองไปเห็นคนคนนึง  ผมจำได้เลยในทันทีแม้ว่าจะไม่ได้เจอกันมาเกือบ 5 ปี  
ฮัทครับ..........

มันใส่เสื้อขาวกับกางเกงแสลก  แต่งตัวดีเลยล่ะครับ  มันดูหล่อขึ้น ขาวขึ้น หุ่นดีมากขึ้น  สำหรับผมแม้ว่าเวลาจะเปลี่ยนไปแต่เรื่องราวของเราที่ผ่านมาก็ยังอยู่ในใจของผมไปตลอด  ผมมองมันจากมุมมุมนึง ผมยืนอยู่ไม่ได้ไกลจากมันเท่าไหร่  แต่ผมไม่กล้าที่จะเข้าไปทักมัน  เพราะกลัวมันจำไม่ได้ อีกอย่างผมเองก็เปลี่ยนไปแล้ว  ผมไม่ได้แต่งตัวเป็นผู้หญิง  ในตอนนี้ผมแต่งตัวเป็นชาย  แถมไว้หนวดไว้เคราหน่อยๆด้วย  ฮ่าๆๆ  และอีกอย่างที่เปลี่ยนไปเลยก็คืออากัปกิริยาตุ้งติ้ง....  มันแทบไม่มีเหลือ  พิสูจน์จากเมื่ออาทิตย์ก่อนผมเจอรุ่นน้องสมัยมัธยมคนนึงที่ BTS น้องมันเข้ามาทัก  ผมเห็นมันนะ...ตกใจเลย  เพราะว่ามันสวยมาก มันเหมือนผู้หญิงมากเลยครับจนผมแทบจำไม่ได้  แต่ก็ไม่แปลกเพราะว่ามันหล่อและสวยมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว  มองภายนอกแทบไม่มีใครรู้เลยว่ามันเป็นกระเทย มันตกใจกับผมมาก เพราะมันไม่รู้ว่าผมเปลี่ยนไปแล้วเพราะว่าไม่ได้คุยกันนานมาก  มันบอกว่า ภายนอกผมเปลี่ยนไปแทบไม่มีเค้าเดิม  ผมไม่สาวไม่ตุ้งติ้งเลย แม้แต่การพูดก็เปลี่ยนไปหมด มันแทบจำไม่ได้ว่าเมื่อก่อนผมเป็นไง  ฮ่าๆๆๆๆๆ  

กลับมาต่อที่เรื่องฮัทครับ  ผมยืนมองมันจากจุดที่มันยืนอยู่ไม่ไกลครับ  ผมช่างใจอยู่ว่าจะเข้าไปทักดีหรือเปล่า  แต่ก่อนที่ผมจะได้คำตอบก็มีชายคนนึงน่าตาดีทีเดียวครับ ขาวหุ่นดีเลย  เดินเข้าไปหามัน  ท่าทางจะเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ  ชายคนนั้นเดินไปหาฮัท  แล้วทั้งคู่ก็พากันเดินไปด้วยกัน  สรุปแล้วผมก็ไม่ได้เข้าไปทักมัน  แต่ก็รู้สึกดีครับที่ยังได้มาเจอมันหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานานมาก  อย่างน้อยก็รู้ว่ามันยังอยู่ดี  มันมีคนเข้ามาแชร์ความรู้สึกซึ่งกันและกันก็ดีแล้วครับ  บางครั้งคนเราที่เคยมีความรู้สึกดีๆให้กัน  แม้ว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้ติดต่อกัน แต่เรายังมีโอกาสเล็กๆน้อยๆ ที่ได้รู้ได้เห็นว่าเค้ายังอยู่ดี  มันก็รู้สึกดีนะครับ  เราอาจไม่ต้องเข้าไปแสดงตัวตนใดๆ  เพียงรู้อยู่ในใจว่า เค้ายังยืนอยู่บนโลกใบเดียวกับเรานี่แหละ และยืนอยู่อย่างมีความสุข ผมว่ามันคลาสสิคดีนะ

ภีม+มะปราง

สำหรับภีม  ตั้งแต่คุยกันครั้งสุดท้ายที่เล่าในเรื่อง  ผมกับมันก็ห่างกันไปพักใหญ่ๆเลยครับ  ตอนนั้นมันคงอยู่บนเรือ  คงฝึกหนักอยู่ที่น่านน้ำของประเทศใดสักที  หลังจากที่มันไปฝึกบนเรือได้สามเดือน  มีครั้งนึงโทรศัพท์ผมดังโดยต้นสายที่ขึ้นเบอร์แปลกๆ  ผมกดรับอย่างงงๆ  แล้วปลายสายก้พูดว่า  “ ปอใช่มั้ย ” ผมยอมรับว่าตกใจ  เพราะจำเสียงมันได้ดี  ผมกับมันก็คุยกันได้ประมาณ สิบนาทีได้มั้ง  ก็ถามสารทุกข์สุกดิบเรื่อยเปื่อย ไม่มีการพูดถึงเรื่องราวที่ทำให้เราต้องแยกจากกันอย่างเด็ดขาด  ตอนนั้นมันบอกว่าขึ้นฝั่งที่ประเทศอะไรสักที่ผมจำไม่ได้แล้ว มันบอกว่ามันคิดถึง  คิดถึงผมมาก  ตอนนั้นผมยอมรับว่าผมดีใจที่ได้ยินคำนี้ออกมาจากปากมัน  แต่ยังไงมันก็ต้องเข้าใจสถานภาพปัจจุบันของเราทั้งคู่  ความรู้สึกของเรามันจะต้องมีขอบเขต  เพราะมันไม่ใช่แค่รักของเราสามคน แต่มันคือสี่.......  หลังจากครั้งนั้นผมก็เปลี่ยนเบอร์ครับ  จะได้ไม่ต้องติดต่อกันให้มันทรมานใจ   จากนั้นผมก็ได้งานและทำงานไปโดยไม่ค่อยมีเวลาคิดเรื่องอื่นเลย  ช่วงก่อนที่ผมจะรับปริญญาเมื่อปลายปีที่แล้ว มีอยู่คืนนึงจู่ๆผมก็ฝันถึงมันขึ้นมา ทั้งๆที่ผมแทบไม่เคยคิดถึงมันอีก  หลังจากกลับมาจากทำงานในวันนั้นไม่รู้ผมคิดอะไรอยู่ จู่ๆผมก็หยิบมือถือขึ้นมาโทรหามัน  แม้ว่าผมจะไม่ได้เมมเบอร์มันไว้ในเครื่อง  แต่ผมก็จำเบอร์มันได้ขึ้นใจ  ผมโทรไปหาทั้งๆที่คิดว่ามันต้องไม่ได้เปิดใช้ เพราะอยู่บนเรือจะติดต่อไม่ได้  แถมเค้าก็ไม่ให้ใช้โทรศัพท์ แล้วตอนนั้นมันก็ฝึกอยู่ที่ประเทศไหนไม่รู้  แต่น่าตกใจที่โทรติดและคนที่รับโทรศัพท์ก็คือมัน  ผมกดวางทันทีเพราะตกใจ

ไม่นานมันก็โทรกลับมาแล้วถามว่า  “ แก.... เป็นไงมั่ง  โทรหาเค้าทำไม  คิดถึงเหรอ ” ด้วยเสียงทะเล้นๆแบบที่มันชอบทำ  มันถามว่ารู้ได้ไงว่ามันกลับมาบ้าน  ผมบอกว่าผมฝันถึงมันทั้งที่แทบไม่ได้นึกถึงมันเลย  แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่ามันกลับมาบ้าน  มันก็เลยแซวว่าสงสัยใจจะส่งถึงใจ  ผมก็หัวเราะไปกับมัน  ครั้งนั้นเราคุยกันแบบรีแลกซ์มากขึ้น  คงเพราะเวลามันผ่านเลยมาจนเราเข้าใจทุกๆอย่างที่มันจะต้องเป็นไปมากขึ้น  ผมกับมันแซวกันพูดหยอกล้อจะจ๋าอะไรกันไปเรื่อยเปื่อย  มันก็ยังคงแซวผมเหมือนเดิม  ว่าอยากมานอนด้วย  อยากกอด  อ้อจำได้ว่ามันถามผมว่ามีใครตัดริบบิ้นไปรึยัง  ไม่แน่ใจว่าจำศัพท์คำนี้กันได้มั้ย  ตัดริบบิ้นคือศัพท์ที่มันใช้กับผมว่า.....  มันจะมีอะไรกะผมเป็นคนแรกก็เหมือนเป็นการตัดริบบิ้นเปิดงานตรงนั้นของผม  ผมก็บอกมันไปว่า  โหย..... ป่านนี้มีคนมาตัดริบบิ้นจนหมดไปหลายม้วนแล้ว  ฮ่าๆๆๆ  มันก็ถามว่าจริงรึป่าว  ผมก็เลยบอกว่า  จริงดิ.....  แล้วมันก็ถามว่า    ผมมีแฟนมั้ย....  ผมตอบมันไปว่า  ก็มีคุยเรื่อยๆเปื่อยๆหลายคน  แต่ยังไม่ได้มีเป็นตัวเป็นตน  มันก็แซวว่ามันจะจีบผม  ผมก็แกล้งพูดตัดพ้อมันไปว่า  สายไปแล้วมั้ง    การคุยวันนั้นก็สนุกดีครับ  เราแลกเปลี่ยนกันเรื่องของอนาคตเรื่องงาน เรื่องชีวิต เหตุที่มันกลับมาบ้านเพราะว่ามันเกิดอุบัติเหตุ เหมือนโดนใบพัดอะไรสักอย่างตีที่ขา  จนขาหักเลยได้กลับมาบ้าน

ตอนนั้นผมบอกมันเรื่องที่ผมเปลี่ยนไป  เรื่องที่ผมตัดผมเปลี่ยนมาเป็นเกย์  มันก็บอกไม่เชื่อ  จนจบการคุยในวันนั้น ก็รู้สึกว่ามันคิดว่าผมพูดเล่นเรื่องที่ผมเปลี่ยนไป  หลังจากการคุยครั้งนั้นก็มีคุยกันอีกไม่กี่ครั้ง  แล้วก็ห่างกันไปอีกในที่สุด



จนครั้งที่เราได้มาเจอกันครั้งสุดท้าย ก็คือ ตอนรับปริญญา

ตอนนั้นผมไม่ได้นึกถึงมันเลย  แล้วก็ไม่ได้คิดไว้ว่ามันจะมารึไม่มา  ตอนที่เจอกัน  ตอนนั้นผมอยู่ที่จุดรายงานตัว  หลังจากรายงานตัวเรียบร้อย  พ่อก็โทรมาบอกว่ามาถึงแล้ว  ผมเลยเรียกเพื่อนผมอีกคนเพราะมันจะเดินไปรับแม่มันเหมือนกัน ตอนที่ผมยืนรอเพื่อนคนนั้นอยู่  ก็มีเสียงผู้หญิงเรียกชื่อจริงผมมาจากข้างหลัง  ตอนนั้นผมเอะใจเพราะคนที่จะเรียกชื่อจริงผมจะเป็นเพื่อนมัธยมรวมถึงถีมด้วย  แต่เสียงเรียกเป็นเสียงผู้หญิงซึ่งผมไม่คุ้นเคย  ทันทีที่ผมหันหน้าไปดู  ตอนนั้นผมรู้สึกตกใจมาก  มันเหมือนไม่ได้คิดมาก่อน  ผมเห็นมะปรางนั่งอยู่และมีภีมนั่งอยู่ข้างๆ  แน่นอนครับคนที่เรียกผมคือมะปราง  เราสามคนจ้องหน้ากันไปมาโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา  หน้าถีมกับมะปรางดูงงกันมากกับสภาพของผมในตอนนั้น  ซึ่งคือสภาพที่ผมเป็นผู้ชาย  ผมสั้นเรียบร้อยเพราะแต่งชุดครุยรับปริญญา เราสามคนไม่มีใครพูดอะไรออกมา  จนเพื่อนผมที่จะเดินไปรับพ่อด้วยกันเรียกชื่อผมขึ้นมา  ทุกคนเลยหลุดออกมาภวังค์ ผมพูดด้วยเสียงลนๆว่า  ไปรับพ่อก่อนนะ  ภีมกับมะปรางก็ทำหน้างงๆอึ้งๆเหมือนเดิม  จนผมเดินออกมาจากตรงนั้น  ตอนที่ผมเดินออกมาใจยังสั่นอยู่เลยครับ  ผมไม่คิดว่าจะเจอมัน  ถึงแม้รู้ว่ามะปรางก็ต้องมารับปริญญา  แต่ผมก็ไม่คิดว่ามันจะมาเพราะมันน่าจะฝึกอยู่ เนื่องจากยังไม่ครบปีเลย  แต่มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง  ผมไม่รู้และไม่ได้หาคำตอบ  หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอกับมันอีกเลย  หรือแม้แต่คุยโทรศัพท์กันอีกก็ไม่มีครับ  ก็เกือบปีแล้ว

ปัจจุบันนี้  ผมเปลี่ยนเบอร์อีกแล้วครับ เพราะโทรศัพท์หาย  เพื่อนสมัยมัธยมผมก็ไม่ได้ติดต่อใครเลยเพราะเบอร์หายหมด  และก็หาเบอร์ยากด้วย  ไม่เหมือนเพื่อนมหาลัยครับ
เมื่อเดือนสองเดือนก่อน ภีมมันรับปริญญา ซึ่งจะช้ากว่าผมมาปีนึงเพราะคณะมันเรียน 5 ปี ตอนแรกผมว่าจะไป  เพราะจะไปเจอเพื่อนๆเจอน้องๆ  แล้วก็น้องเทคของผมด้วย  แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจไม่ไปครับ เพราะไม่ว่างไปครับงานเยอะมาก  


มาตอนนี้นะ  อย่างที่ผมบอกไป  เรื่องราวความรู้สึกระหว่างกันที่เราเคยรู้สึกร่วมกันมา  ไม่ว่าจะเป็นในฐานะไหน เพื่อน  แฟน  หรืออะไรก็เถอะ  สำหรับผม  แม้ว่าวันนี้ผมจะต้องอยู่คนเดียว  แต่ทุกความรู้สึกระหว่างกันมันก็ยังอยู่ครับ  เพียงแต่มันอาจจะต้องเป็นไปอย่างเหมาะสม  เมื่อเราโตขึ้นจะรู้เองครับว่าในชีวิตเรายังมีอีกหลายเรื่องราวอีกหลายบทบาทที่เราจะต้องรับผิดชอบ  

คนเราแม้ว่าจะไม่เจอกัน...  ไม่ได้ติดต่อกัน แต่ในใจเรารู้ว่าเค้ายังอยู่บนโลกใบนี้ และยังอยู่ดีมีความสุข  แค่นี้ก็พอแล้วนะสำหรับผม  บางทีคนเราอาจไม่ต้องอยู่ด้วยกัน  เราอาจไม่ได้ไปเที่ยวกัน  ไม่ได้ไปเมาด้วยกัน  ไม่ได้นอนด้วยกัน  ไม่ได้คุยกัน  ไม่ได้เห็นหน้าหรือได้ยินเสียง  แต่เราก็รู้สึกถึงกันได้นี่ครับถ้าหากว่าเราเคยจริงใจต่อกัน สิ่งเหล่านี้มันอาจมองไม่เห็นด้วยตาครับ  แต่ใจจะบอกว่ามันมีอยู่จริง

.............................. นี่แหละครับ  ความมหัศจรรย์ของความรู้สึก


                                                                         Ostich..............




ขอบคุณนะครับ  สำหรับการติดตามเรื่องราวและแบ่งปันความรู้สึกดีๆแก่กัน


กร....

[subaru]

  จิ้มคุณกรค่ะ ดีใจมาก ๆ ที่คุณกรกลับมาบอกเล่าความเป็นไป เรื่อง รักของเราสามคน ทุกวันนี้เราก็แว่บ ๆ เข้ามาดูบ่อย ๆ เพราะอยากรู้ข่าวคราว เหมือนมันมีอะไรติดค้างในใจตะหงิด ๆ.... แต่พอคุณกรมาเล่าแบบนี้แล้วก็โล่งไปเยอะ แต่คิดถึงคุณกรตลอดนะค่ะ

[ToRMoR]

ผมเองก็ไม่ได้อ่านเรื่องนี้นะแต่บอกตรงๆว่าคงมีเหตุการณ์อะไรที่ทำให้ตัวเรากลัวความรักอยู่มาก คงเป็นผลกระทบที่ทำให้เราไม่เจอคนที่ใช่สักที เกย์เป็นอะไรที่พูดลำบากเพราะความคิดซับซ้อนกว่าคนปกติ บางสิ่งบางอย่างที่เราเลือกใจเรามันอาจจะไม่ได้ต้องการแบบนี้ แต่มันอาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด ที่เราพอจะหาได้
หากจะบอกว่าความรักคือการเห็นแก่ตัวก็คงใช่ เพราะมันทำให้เรากล้าที่จะหยิบหรือไขว่คว้าสิ่งที่เราต้องการมาอยู่ในมือ แต่ความน่ากลัวของมันคือความผิดหวังที่ทำให้เราไม่อาจมีรักที่สมบูรณ์แบบได้อีก และบางครั้งก็ทำให้เราอยู่กับความทรงจำเก่าๆมากเกินไปทั้งๆที่ไม่มีใครมารับรู้และสุดท้ายมันก็มีแต่เราที่อยู่กับความรู้สึกแบบนั้น ผู้ชายที่เรารักเค้าไม่ได้มารับรู้กับเราว่า ความทรงจำที่เค้าเหลือไว้ให้มันมีค่ามาก มากซะจนเราไม่กล้าที่จะเริ่มต้นอีกครั้งกับใคร........   
ขอให้คุณกรมีความสุขมากๆนะครับลองมองหาใครสักคนแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่นะ(*-*) ความสุขอยู่ใกล้แค่เอื้อมขอแค่กล้าที่จะทำก็พอครับ

[broke-back]

คนเราแม้ว่าจะไม่เจอกัน...  ไม่ได้ติดต่อกัน แต่ในใจเรารู้ว่าเค้ายังอยู่บนโลกใบนี้ และยังอยู่ดีมีความสุข  แค่นี้ก็พอแล้วนะสำหรับผม  บางทีคนเราอาจไม่ต้องอยู่ด้วยกัน  เราอาจไม่ได้ไปเที่ยวกัน  ไม่ได้ไปเมาด้วยกัน  ไม่ได้นอนด้วยกัน  ไม่ได้คุยกัน  ไม่ได้เห็นหน้าหรือได้ยินเสียง  แต่เราก็รู้สึกถึงกันได้ครับ  หากว่าเราเคยจริงใจต่อกัน สิ่งเหล่านี้มันมองไม่เห็นด้วยตาครับ  แต่ใจจะบอกว่ามันมีอยู่จริง
^
^
พูดได้ยังงี้...เข้าถึงแก่นแท้ของชีวิต
ก็....แก่แล้วซินะ..กร 


  แล้วก็ไม่บอกว่าแอบมาอัพเดทเรื่อง
ฮื๊ยยยย..ย ทำไมไม่บอกอ่ะ เวิ่นเว้อเรื่องอะไรก็ไม่รู้


 :กอด1:มีความสุขทุกวันนะ..กร  รักนะ ตะเอง ไอ่แห้ง หึหึ

[Akad3ar]

  :monkeysad:ยังคิดถึงพี่กร เหมือนเดิม

[BeeRY]

นู๋บอกตรงๆว่าไม่กล้าอ่านภาครักของเราสามคน ฉบับเข้มข้นอ่ะค่ะ
นู๋กลัวร้องไห้น้ำตาไหลพรากกกก  เพราะแค่ถึงตอนที่พี่กรแยกกับพี่ฮัทนู๋ก็ทนไมไหวแระ
เพราะชีวิตจริงมันไม่เหมือนนิยาย  ความรักของพี่มันจบแบบเศร้าไม่แฮปปี้อย่างที่นู๋ชอบ
นู๋ทำใจม่ายด้ายย  (เว่อร์เป็นที่สุด 555)
ปีใหม่นี้ก็ขอให้พี่กรมีความสุขมากๆนะคร้า  ขอให้พี่กรเจอคนที่จะทำให้พี่เชื่อในความรักอีกครั้งหนึ่ง
นู๋ยังเชื่อนะคะ  ว่ารักแท้มันมีอยู่จริง  ขอให้พี่เจอคนๆนั้นเร็วคร้า
(ทำใจได้แล้วจะมาอ่านภาคเข้มข้นนะคะ ตอนนี้ไม่ไหวจะเคลียร์กะตัวเองจริงๆ อินจัด )

[นางมารร้าย]

ขอบคุณ คุณกรที่เข้ามาอัพเดทเรื่องราวนะคะ

คิดถึงคุณกรมาก ๆค่ะ 

สุดท้ายก็ขอให้คุณกร ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน การเรียน และสมหวังในความรักนะคะ มันอาจจะยังไม่ถึงเวลาของคุณกร  แต่สักวันรักแท้ จะมาหาคุณกรแน่ๆ ค่ะ

มีความสุขมาก ๆนะคะ

[jimmyFG]

ฮือๆ เศร้าจัง  
อ่านไปร้องไห้ไป
หัวเราะไป ฮ่าๆ
จนแม่บอกว่าบ้าเลย

ชีวิตผมก้อคล้ายพี่แหละ
ตอนนี้ก้ออยู่คนเดียว
แล้ว ปลง  

แต่ต่างจากพี่ ตรงที่
ผมหนีเค้าไม่กล้า
ที่จะเจอเค้า อีก  

ไม่อยากเห็นภาพเดิมๆ
อยากจะลืม
แต่พอแค่นึกถึง
น้ำตาก้อใหลทุกที  

ตอนนี้ไม่เจอกัน
มาสองปีแล้ว
แต่ก้อทำใจไม่ได้สักที

แต่พอมาอ่านเรื่องนี้
ช่วยได้เยอะจริงๆ
ได้ข้อดิดดีๆ จากพี่กร
ชอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ
ที่นำมาให้อ่านกันนะคับ

เรื่องนี้จะอยู่ในใจตลอดไปครับ

 

[♫~Eristneth~♪]

อ่านเเล้วอยากจะด่าพี่ภีมมากๆเลย 

เเต่ตอนนี้กลับตัวกลับใจก็ดีเเล้ว

ตอนที่บอกว่ารักพี่ปอ(กร)อย่างโน่นอย่างนี้ เราโกธรมากเลย 

เหมือนรักตัวเองมากกว่า ยิ่งตอนบอกให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมนะ เราเเทบพ่นไฟ 



ส่วนพี่ฮัท เราชอบพี่เขามากเลย ตอนเเรกก็ว่าเเละ ต้องมีเเบบ 

พี่บอยก็น่ารัก เเอบเคืองเพื่อนพี่ตอน ม.ปลาย ด้วย

รู้จักกันมาตั้งนาน เหอๆ ตอนนี้เรามีปมเรื่องเพื่อนอยู่ด้วย 



ท้ายสุด

ขอให้พี่ๆมีความสุข สมหวังในความรักนะคะ
 
 
 

[heaven13]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ
ขอให้ Happy ๆๆๆ ^^

[jojobuffy]

 

สมาชิกใหม่คะ


ตั้งใจทำงานนะคะ

แล้วขอให้มีความสุขกับชีวิิตในทุกๆวันนะคะ

อีกไม่นานหรอกคะ ความรักของคุณจะกลับมาสดใสเหมือนเดิม

[min_min]

ยังคิดถึงเสมอนะ  ไม่เคยลืม เหมือนที่กร ไม่เคยลืมภีม