## เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๖ ##
มาแล้วๆ..... อีกตอนนึง
*********************************************************************
พรุ่งนี้นี้แล้วสินะ..... วันที่ป็อบจะหมั้นกับพี่แอน....
หลังจากวันที่เรารู้เรื่องทั้งหมดจากปากป็อบ เรากะป็อบก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลย... มีคืนนี้นี่แหละที่ป็อบโทรมาหาเรา เราคุยกันอยู่พักใหญ่ ป็อบยังเป็นห่วงเราอยู่เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน.... เพียงแต่มันเป็นความรู้สึกห่วงที่เราทั้งคู่มอบให้กันมันต้องหยุดอยู่แค่ในฐานะเพื่อนเท่านั้น....
“ ปอ... ป็อบขอโทษนะที่ป็อบ....” ป็อบพูดด้วยเสียงสั่นเครือ เราจึงพูดแทรกขึ้นมาว่า
“ พอเถอะ... อย่าขอโทษปออีกเลย.... ปอเข้าใจ... จากนี้ไปป็อบจะมีครอบครัวแล้วนะ... ป็อบมีคนที่ป็อบต้องรักและดูแล... ” ป็อบก็พูดแทรกขึ้นมาอีกว่า
“ แต่ป็อบรักปอนะ... รักมากด้วย....”
“ รักหนะรักได้... แต่ต้องรักแบบเพื่อนนะ...” เราพูด
“ อืม...” ป็อบพูดแล้วก็ร้องไห้ออกมา
“ ป็อบไม่ต้องรู้สึกผิดหรือรู้สึกแย่หรอกนะ... เรื่องมันผ่านไปแล้ว.. ช่างมันเถอะ... เรามาอยู่กับปัจจุบันดีกว่า” เราพูด
“ ถ้าปอมีปัญหาอะไร.. ปอต้องบอกป็อบนะ...” ป็อบพูด
“ อย่าเลย... ป็อบเอาเวลาไปดูแลครอบครัวของป็อบเถอะ” เราพูดจากใจจริง... ไม่ได้ประชดนะ
“ ปออย่าพูดแบบนี้สิ...” ป็อบพูดด้วยเสียงน้อยใจ
“ เหอะน่า... แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว” เราพูด
“ แต่ว่า....” ป็อบกำลังจะพูดแต่เราก็พูดแทรกในทันทีว่า
“ ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น... พรุ่งนี้ป็อบก็ต้องหมั้นแล้วนะ.... ถ้าพี่แอนมารู้แบบนี้เค้าจะเสียใจนะ” เราพูด
“ แต่ป็อบไม่ได้รักพี่แอนหนิ” ป็อบพูด
“ จะรักหรือไม่รักแต่ป็อบก็ต้องดูแลเค้า เค้าเป็นแม่ของลูกป็อบนะ...” เราพูดเสียงดุ
“ อืม...” ป็อบตอบเสียงเรียบ
“ จากนี้ไปเราคงจะไม่ค่อยได้เจอกันอีก... ป็อบจะทำหน้าที่พ่อของลูกและสามีของภรรยาให้ดีที่สุดก็แล้วกัน” ป็อบพูด
“ ดีแล้วล่ะ...” พอเราได้ยินป็อบพูดแบบนั้นเราก็อดที่จะใจหายไม่ได้... จนในที่สุดน้ำตาที่เราพยายามกลั้นไว้มันก็ไหลออกมา.... แต่เราไม่อยากให้ป็อบได้ยินเดี๋ยวป็อบจะไม่สบายใจปล่าวๆ....
“ ป็อบรักปอนะ... รักมากด้วย... จากนี้ไปป็อบคงไม่ได้ดูแลปออีก... ปอต้องดูแลตัวเองดีๆนะ ถ้าปอมีอะไรให้ป็อบช่วย... ปอบอกป็อบได้ตลอดเลยนะ... ” ป็อบพูด... เราได้ยินก็ยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่..... ทำไมกันนะ... ชีวิตเรามันถึงต้องมีแต่เรื่องให้เสียใจได้ตลอด......
“ อืม.... โชคดีนะ....” เราพูด
“ ครับ.....” ป็อบพูดแล้วก็วางสายไป
เรานั่งอยู่ที่สนามหญ้าหลังหอแล้วนึกทบทวนถึงบทสนทนาที่เราเพิ่งจะคุยกะป็อบเมื่อครู่... ทุกความรู้สึกมันต้องถูกหยุดไว้เพียงแค่คำว่าเพื่อนเท่านั้น.....
“ นี่... ยังเศร้าไม่หายอีกเหรอ....” เสียงใครบางคนพูดขึ้น... ฮัทนั่นเอง...
“ .............................” เราหันหน้าไปมองแล้วก็หันหน้ากลับมาโดยที่ไม่พูดอะไร เราเช็ดน้ำตาแล้วกำลังจะลุกขึ้นเพื่อกลับห้องตัวเอง
“ อย่าเพิ่งไปดิ... นั่งคุยกันก่อน” ฮัทพูดพร้อมกับดึงมือเราให้นั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิม
“ รักเค้ามากสินะ.... ถึงยังทำใจไม่ได้หนะ.... นี่ก็เกือบจะเดือนนึงแล้วนะ ” ฮัทพูด เราหันไปมองหน้าฮัทโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
“ พวกนั้นมันเป็นห่วงปอมากเลยรู้มั้ย....” พวกนั้นที่ป็อบพูดถึงก็คือเพื่อนๆในกลุ่มเรานั้นแหละ...
“ เค้ารู้....” เราพูด
“ ฮัทเข้าใจนะว่าความรู้สึกที่ปอกำลังรู้สึกอยู่มันเป็นยังไง... ปอลองมองไปข้างหน้าสิ... อย่าหยุดตัวเองเอาไว้กับเรื่องที่ไม่สบายใจในอดีต คนเราหนะยังมีอะไรที่ต้องพบต้องเจออีกเยอะ.....” ฮัทพูดด้วยหน้าตาจริงจังอย่างที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน.... นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เรากะฮัทพูดกันแบบมีสาระแบบนี้
“ อืม.... เค้าจะพยายามก็แล้วกันนะ...” เราพูด
“ ทำให้แล้วกัน.... แล้วรู้เอาไว้ด้วยว่ายังมีคนที่เป็นห่วงอีกเยอะ...” ฮัทพูดด้วยท่าทางเขินๆแล้วฮัทก็ลุกขึ้นแล้วพูดต่อว่า
“ ปะ... ขึ้นไปข้างบนกันเหอะ....” ฮัทพูดพร้อมกับยื่นมือมาที่เรา เราก็เลยเอามือไปจับมือฮัทแล้วก็ลุกขึ้น...เพื่อจะเดินขึ้นไปบนหอ...
“ ติ๊ด... แต๊ด... ติ๊ด... แต๊ด... ......... ........” เสียงข้อความโทรศัพท์เราดัง.. เราก็เลยปล่อยมือออกจากฮัทแล้วกดดูข้อความ ฮัทก็หันมามองเราด้วยความสงสัย
“ มาหาเค้าด้วย.... มีเรื่องสำคัญจะคุย รออยู่ที่สวนหน้าคณะ................ นะ” เราอ่านข้อความที่ส่งมา.... ซึ่งเจ้าของข้อความนั้นคือ..... “ ภีม ” หลังอ่านข้อความเสร็จเราก็หยุดคิดอยู่แป๊ปนึงว่าจะไปหรือไม่ไปดี จนฮัทหันมาถามว่า
“ มีอะไรรึป่าว.... ทำไมทำหน้าแบบนั้น..” ทันทีที่เรากำลังจะตอบก็มีข้อความเข้ามาอีกอันนึงซึ่งเป็นของภีมเหมือนเดิม ข้อความนั้นมีเมื้อหาประมาณว่า.....................
“ กำลังคิดอยู่ใช่มั้ยว่า..... จะมาหรือไม่มาดี.... ภีมขอร้อง... ปอมาเหอะนะ... ยังไงภีมก็จะรอจนกว่าปอจะมา.............”
“ ใครเหรอ...... มีอะไรรึป่าว...” ฮัทถามเสียงแข็ง...
“ เค้ามีธุระหนะ.... ขอตัวก่อนนะ....” เราพูดแล้วก็เดินออกจากหอเพื่อออกไปที่นัดหมาย...
พอเราเดินไปถึงที่นัดหมาย.................. ซึ่งตรงนั้นมันจะมีที่นั่งอยู่หลายที่ เราก็กวาดสายตามองหาภีม.. ในที่สุดเราก็เห็น ภีมมันนั่งอยู่ตรงที่ค่อนข้างลับตาคน เราก็เลยเดินเข้าไปหา... พอเราเดินไปถึงที่ภีมนั่งอยู่เราก็ลงนั่งตรงข้างๆภีม
“ ปออะไรเหรอ.....” เราถามเสียงเรียบ...
“ ไอ้ป็อบมันทำทำเฮี้ยกับแกใช่มั้ย......” ภีมพูดด้วยท่าทางหัวเสีย
“ ก็ไม่มีอะไรหนิ....” เรายังคงพูดด้วยหน้าตาเฉยเมย
“ ทำไมมีอะไรไม่บอกเค้า...” ภีมพูดด้วยท่าทางน้อยใจ
“ แล้วทำไมต้องบอก....” เราพูด
“ ก็เค้าเป็นห่วงแกหนิ....” ภีมพูดเสียงอ่อยๆ
“ ................................” เราไม่พูดอะไร.... ได้แต่ก้มหน้ามองพื้น
“ ถ้าเค้ารู้ว่าไอ้ป็อบมันจะทำเฮี้ยกับแกแบบนี้เค้าจะไม่ปล่อยแกให้มันหรอก” ภีมพูด
“ รู้ได้ไงว่าเกิดอะไรขึ้น...” เราพูดแต่ไม่ได้มองหน้าภีม
“ อย่ารู้เลย... เอาเป็นว่าเค้ารู้ก็แล้วกัน” ภีมพูด
“.............................................” เราเงียบ ตอนนั้นเราแทบจะไม่ได้สนใจเท่าไหร่ว่าภีมมันจะพูดอะไร เพราะในหัวเรามันมีแต่เรื่องของป็อบ
“ ร้องไห้รึป่าว.......” ภีมถาม ทันทีที่ภีมพูดคำนี้ออกมาเราก็อดที่จะร้องไห้ออกมาอีกไม่ได้ เพราะเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเราก็ยังไม่สามารถจะทำใจได้ในตอนนั้น
“ ถ้าอยากจะร้องก็ร้องออกมาให้หมดเลยนะ.....” ภีมพูดแล้วดึงเราเข้าไปกอดไว้แนบอก ภีมเอามือมาลูบหัวเราเพื่อเป็นการปลอบโยน เราก็ร้องไห้อยู่กับอกภีมแบบนั้นเรากอดภีมตอบเพื่อเป็นการบอกให้ภีมรู้ว่าเรายอมรับกับคำปลอบโยนที่ภีมกำลังมอบให้เรา
“ ยังไงแกก็ยังมีเค้านะ.......... เค้าจะดูแลแกเอง...” ภีมพูดแล้วกอดเราไว้แน่นมากขึ้น
สักพักเราก็หยุดร้องไห้.... เราก็เลยผละตัวออกจากอ้อมกอดของภีม เราเอามือเช็ดน้ำตาออกไป... ทันทีที่เราเอามือออกจากหน้าภีมก็จูบเราในทันที ตอนแรกเราพยายามที่จะขัดขืนแต่สุดท้ายเราก็ยอมรับรสจูบที่ภีมมอบให้เราโดยดุษฎี จูบครั้งนั้นมันเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน......
“ หลังจากวันนี้แกอย่าร้องไห้อีกเลยนะ.... ไม่ต้องไปนึกถึงมันอีก..... ” ภีมพร้อมกับเอามือมาลูบที่หน้าเรา.... แล้วภีมก็พูดอีกว่า
“ เรากลับมาคบกันนะ....” ความรู้สึกเราที่ได้ยินคำพูดนั้น.... เรารู้สึกว่าเรายังไม่พร้อมที่จะรู้สึกแบบนั้นอีก... เพราะเราเพิ่งจะเจ็บกับความรักมาหมาดๆ
“ อย่าเลย...... ตอนนี้เค้ายังไม่อยากคบกับใครหนะ...” เราพูด
“ เค้าจะรอก็แล้วกันนะ..... ” ภีมพูด
“ เค้ายังไม่อยากจะมีใครตอนนี้.... ที่ผ่านมาเค้าเจอแต่ความผิดหวัง เค้าเหนื่อยกับความรักแล้วหละ...” เราพูด
“ ที่ผ่านมาเค้าก็เคยทำให้แกเสียใจ...... เค้าก็ละอายใจนะที่จะขอให้เราคบกันอีก แต่พอเค้ามารู้ว่าไอ้ป็อบมันทำไม่ดีกะแกเค้าก็ทนไม่ได้อ่ะ...” ภีมพูด
“ ช่างมันเหอะ....” เราพูด
“ งั้นจากนี้ไปถ้าเค้าโทรหาแกได้มั้ย????” ภีมพูด
“ ก็แล้วแต่แกแล้วกัน...” เราพูด
“ งั้นเค้าจะโทรหานะ.... ส่วนเรื่องที่เค้าขอให้เรากลับมาคบกันหนะ... เค้าแล้วแต่แกแล้วกัน... เค้าไม่สนใจแล้วแหละว่าเราจะคบกันแบบไหน แต่ขอแค่เราเป็นห่วงกันดูแลกันก็พอ” ภีมพูด
“ อืม.....” เราพูด
หลังจากนั้นเราก็แยกกันต่างคนต่างกลับเข้าหอของตัวเอง.................................
“ ดีเนอะคนเรา..... คบที่เดียวสองคน เวลาเสียใครไปคนนึงก็ยังมีอีกคนคอยมาดูใจ” ทันทีที่เราเดินถึงหน้าหอ ฮัทก็พูดจากวนประสาทเราในทันที พอเราได้ฟังไอ้ความรู้สึกดีๆที่ได้คุยกันก่อนหน้านี้ก็หายไปหมด............
“ ว่างจริงนะ... ถึงมีเวลามาคอยตามดูคนอื่นหนะ” เราพูดพร้อมกับหันไปมองหน้าด้วยความโมโห
“ ไม่ได้ตามซะหน่อย.... ก็จูบกันประเจิดประเจ้อขนาดนั้น... ป่านนี้เค้าเห็นกันทั้งมอแล้วมั้ง” ฮัทพูดด้วยเสียงกวนๆ
“ อย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัวได้ป่ะ.....” เราพูดด้วยท่าทางหัวเสีย
“ ไม่ได้อยากยุ่งซะหน่อย... ก็เห็นร้องไห้ฟูมฟายขนาดนั้น แต่ช่างเหอะ.... ก็มีคนมาคอยดูใจแล้วหนิ” ฮัทพูด
เราหันไปมองฮัทด้วยท่าทางหงุดหงิดแล้วเราก็เดินเข้าหอไปไม่อยากจะมาต่อปากต่อคำกะมัน
เราเดินไปที่ห้องของน็อตและบิวซึ่งเป็นห้องที่รวมตัวของกลุ่มเราเพราะห้องมันอยู่กันแค่สองคน
“ มาแล้วเหรอ..... หายไปไหนมาเนี่ย ” เติ้งถามขึ้นมาโดยที่ในมือถือไพ่อยู่ กิจวัตรประจำวันของพวกเราเวลาว่างๆก็คือ... เล่นสลาฟน่ะเอง
“ ไปเดินเล่นมาหนะ....” เราพูด
“ แหมๆ... ไปกะใครมาเนี่ย... ไปกะฮัทป่าว เห็นหายไปกันทั้งคู่เลย ” บิวถามเรา
“ ป่าวๆ เราคนเดียวหนะ ” เราพูด
“ มะ... ลงมาเล่นด้วยกัน” แช็ปพูด
พอเราลงนั่งเล่นสลาฟได้สักพักฮัทมันก็เดินเข้ามา....
“ เขยิบหน่อยดิ.... เล่นด้วย” ฮัทมันพูดอยู่ข้างๆระหว่างเรากะบิว
“ งั้นเราไปนอนก่อนนะ.... ง่วงแล้วหนะ” เราพูดแล้วก็ลุกขึ้น... รำคาญฮัทหนะ
“ อ้าวคืนนี้ไม่นอนด้วยกันเหรอ...” น็อตถามเรา
“ ไม่ดีกว่า.... ไม่อยากนอนเบียดกันหนะ ” เราพูด จริงๆไม่ใช่ย่างที่เราพูดหรอก เราแค่อยากนอนคิดไรคนเดียวอ่ะ
“ เออๆงั้นเรากลับด้วยดิ... จะได้เดินไปพร้อมกัน” เติ้งพูดแล้วก็ลุกขึ้นเดินมาที่ประตูพร้อมเรา
“ แช็ป... คืนนี้แกนอนห้องนี่ใช่มั้ย” เติ้งหันไปถามแช็ป คือมันสองคนอยู่ห้องเดียวกันหนะ... ซึ่งอยู่ติดกะห้องเรา ( อยู่ชั้นสามหนะ) ส่วนที่เหลือมันอยู่ชั้นสองกันหมด
“ อืม....” แช็ปตอบ
“ งั้นไปนะ....” เรากะเติ้งก็เดินขึ้นมาแล้วก็แยกย้ายกันเข้าห้องนอน
คืนนั้นเป็นอีกคืนที่เรานอนหลับยากซะเหลือเกิน ในสมองยังคงคิดถึงเรื่องป็อบแถมยังมีเรื่องภีมอีกเรื่องนึง....... พรุ่งนี้แล้วสิ... ที่เค้าทั้งคู่จะหมั้นกัน....
เรานอนคิดไปคิดมา... วกวนไปมา.... บางที่ก็ร้องไห้บ้าง.... จนหลับเราไปตอนไหนก็ไม่รู้
###################################################################
จบแล้วๆ.............. อีกตอนนึง...................
ตอนนี้เรามีเรื่องเครียดเยอะเลย..........
ขอบคุณนะเข้ามาอ่านกัน.... ทุกคำคอมเม้นและทุกๆกำลังใจมันทำให้เรามีกำลังใจขึ้นอีกเยอะเลย....
สำหรับทุกๆคนที่เป็นห่วงเรา.... ขอบคุณมากน๊า.....................
หัวข้อ: Re: ## เรื่อง " รักของเราสามคน " ## ทักทาย 18 เมษายน 2558 (อ่าน 289289 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก