รักนี้ไม่ต้องมี 'เสียง' [แจ้งข่าว P.77] [14/08/59]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: รักนี้ไม่ต้องมี 'เสียง' [แจ้งข่าว P.77] [14/08/59]  (อ่าน 768229 ครั้ง)

ออฟไลน์ malula

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7208
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +622/-7
น้องรันเป็นทายาทเศรษฐี...???
ตอนนี้ดูดีก็มีคนอยากได้ ตอนน้องลำบากไม่มีใครเหลียวแล ฮึ

ออฟไลน์ $VAN$

  • Moderator
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1738
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +307/-6
ชีวิตน้องรันกำลังจะดีขึ้นเรื่อยๆ หลังจากรันทดมานาน :กอด1:

ออฟไลน์ nongrak

  • ยังไงก็รักคาเมะจังที่สุด
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +912/-14
คนนี้เป็นคุณพ่อน้องรันหรือเปล่านะ เดาว่าน่าจะใช่
ไนท์หลงน้องรันมากเลยนะอุตส่าห์พามางานด้วย
ไม่่ยอมห่างอย่างที่มาริสาบอกไว้

ออฟไลน์ IIMisssoMII

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2030
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-2
คุณพ่อ รึ คุณตา

ออฟไลน์ Allure-Q

  • Just the way you are
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 267
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-0
 :a5: สิ่งที่ตามมาในตอนหน้าคงไม่ใช่มาม่านะคะ ...โอ้วน้องรันของเจ๊ <<  :z6: น้องรันของพี่ไนท์ย่ะ!

ออฟไลน์ p.spring

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 282
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-1
พ่อน้องรัน ???

ออฟไลน์ aoihimeko

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3130
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +155/-9

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
แววมาม่าเริ่มโชย ไม่นะ2คนนี้เค้าเพิ่งหวานหยดกันไปเองน๊าาา

ออฟไลน์ Bowbonk

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1187
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +112/-4

ออฟไลน์ -Otto-

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 882
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +42/-0
น่ารัก  :กอด1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ chisarachi

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1019
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +49/-1
น้องรันท่าทางจะหน้าหวานมากๆเลย
มีแต่คนทักว่าคนสวยบ้าง
ทักว่าเป็น แม่บ้าง
อิจฉาพี่ไนต์>O<


faratellll

  • บุคคลทั่วไป
กลิ่น ความรักนี่ชั่งอบอวนจริง จริง :กอด1:

ออฟไลน์ lidelia

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 778
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-1
น่ารักอ่า  :-[ :-[

ออฟไลน์ pochu52

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1328
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +221/-0
มีพี่ไนท์อยู่ไม่ห่างน้องรันเลย ทำอะไรก็ดูน่ารักไปซะหมด ^^

ท่านประธานคงไม่ใช่พ่อน้องรันนะ

ออฟไลน์ BeeRY

  • ❤。◕‿◕。ยิ้มเข้าไว้นะ。◕‿◕。❤
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 9404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +897/-8
พ่อน้องรันหรือเปล่าน้อ :z1:
ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ก็ขอให้ดีกับน้องรันให้มากๆน้า สงสารน้อง :monkeysad:

ออฟไลน์ howru

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +17/-1
อิยะ เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้น >[]<!

ออฟไลน์ kungyung

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1755
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-3
ช๊อบบบบบ ชอบบบบ :-[ :-[ :-[

ออฟไลน์ SuSaya

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2797
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +220/-9
อยู่ๆพ่อของหนูรันก็ปรากฏตัวซะงั้น

ออฟไลน์ Rafael

  • เพราะคนเราเกิดมาเพื่อแตกต่าง
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +685/-7
14
อดีต


‘ไปเอาเด็กออกซะวิชุดา เธอก็รู้ว่าคืนนั้นมันเป็นแค่ความพลั้งเผลอ เด็กนี่ก็ไม่ได้เกิดจากความรัก มันเกิดมาจากอารมณ์แค่ชั่ววูบ...’


ร่างของติณภพสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมาตอนรุ่งเช้าของอีกวัน ความฝัน สองมือหนายกขึ้นลูบใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของตัวเองทั้งๆที่ในห้องนอนก็เปิดเครื่องปรับอากาศเอาไว้เสียจนเย็นเฉียบ

ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฝันถึงเรื่องนี้ แต่ครั้งสุดท้ายที่ฝันมันก็ผ่านไปนานหลายปีแล้ว...

ถอยหลังกลับไปเมื่อยี่สิบปีก่อน การออกเที่ยวในสถานเริงรมณ์ยามค่ำคืนยังเป็นสิ่งที่ลูกชายเจ้าของธุรกิจใหญ่วัยยี่สิบห้าปีอย่างเขาทำเป็นประจำทุกคืนโดยที่ไม่สนใจจะรับผิดชอบหน้าที่การงานในบริษัท รูปรสกลิ่นเสียงและสิ่งมัวเมาทั้งหลายในเวลานั้นดูเหมือนเป็นสิ่งที่สวยงามน่าหลงใหลจนยากที่จะถอนตัว

ผู้หญิงที่มีเข้ามาให้เลือกมากหน้าหลายตา เขาไม่เคยรักใครและไม่คิดจะรักเพราะการผูกมัดคือสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น การประมาทเลินเล่อเพียงครั้งเดียวก็ทำให้เขาพบเจอบทเรียนที่สำคัญบทหนึ่งในชีวิต

เขาทำวิชุดาท้อง...

เธอตั้งท้องอ่อนๆกับเขาด้วยอายุเพียงสิบหกปี จากความสัมพันธ์ทางกายที่เกิดขึ้นเพียงชั่วข้ามคืนด้วยอารมณ์ชั่ววูบ ซึ่งในวันที่ติณภพรู้เรื่อง วิชุดาเป็นคนเดินมาบอกเขาด้วยตัวเองพร้อมกับแถบวัดผลเพื่อใช้ยืนยันเป็นหลักฐาน เธอถามเขาว่าเขาจะรับผิดชอบเธอยังไงต่อไป แต่คำตอบของติณภพในตอนนั้นกลับกลายเป็นเพียงแค่การเขียนเช็คให้เธอใบหนึ่ง แล้วบอกให้เธอไปเอาเด็กในท้องออกซะ...

...คำตอบ...ที่ไม่แม้แต่จะคิดลังเล...

วิชุดาตบหน้าเขาอย่างแรงทันทีที่พูดประโยคนั้นจบ ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของเธออีกนอกจากสายตาที่มองเขาด้วยความเกลียดชัง

ความสัมพันธ์ที่จบลง วิชุดาไม่เคยติดต่อมาหาเขาอีกเลยหลังจากวันนั้นและเขาเองก็ไม่ได้สนใจที่จะติดต่อกลับไปหาเธอเช่นกัน
ไม่มีความรู้สึกผิด ติณภพในตอนนั้นไม่ได้มีความรู้สึกผิดต่อวิชุดาและเด็กในท้องที่ไม่มีโอกาสได้รับรู้เรื่องราวของคนที่เป็นพ่อแม่เลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งเวลาผ่านไปสองปีให้หลังจากนั้น วันที่เขาได้แต่งงานกับผู้หญิงคนที่เขาตกหลุมรักจนหมดหัวใจ ผู้หญิงที่ทำให้เขาหยุดทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็น

ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปได้ด้วยดีเมื่อภรรยาของเขาตั้งท้องอ่อนๆลูกคนแรก ติณภพรู้สึกดีใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิดก็กลับเกิดขึ้น

เหตุการณ์ที่ทำให้เขาต้องนึกถึงสิ่งที่เคยทำกับผู้หญิงอีกคนเอาไว้...

ภรรยาของเขาลื่นล้มในห้องน้ำอย่างแรงในระหว่างที่เขาไปทำงานที่บริษัทตามปกติ เธอไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เนื่องจากเกิดอาการปวดท้องอย่างรุนแรงและมีเลือดออกมาก จนกระทั่งสาวใช้ที่เข้ามาทำความสะอาดห้องเดินมาพบเข้าแล้วรีบวิ่งลงไปบอกคนข้างล่าง เธอจึงได้ถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน แต่นั่นก็ช้าไป...ระยะเวลาระหว่างที่รอให้ใครมาพบนั้นทำให้เธอเสียเลือดมากจนเกิดอาการหัวใจวายเฉียบพลัน เธอเสียชีวิตก่อนที่จะถึงมือหมอ

เสียชีวิตไปพร้อมกับลูกในท้อง...

ติณภพเสียใจมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนคิดไปว่าสวรรค์คงนึกอยากลงโทษให้คนอย่างเขาสำนึกผิดถึงบาปกรรมที่เคยทำไว้ในอดีต ในตอนนั้นเขาคิดว่าเขาสูญเสียผู้หญิงที่ตัวเองรัก และเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองไปแล้วถึงสามชีวิต

ถ้ากลับไปได้ ถ้าเป็นไปได้ ถ้าเวลานั้นตัวเขามีจิตสำนึกของความเป็นคนมากกว่านี้ ถึงเขาจะไม่ได้รักวิชุดา...แต่เขาก็คงจะไม่บอกให้เธอไปทำเรื่องที่โหดร้ายแบบนั้น

ชีวิตโสดของติณภพเริ่มต้นอีกครั้งตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาโดยที่เขาไม่คิดจะแต่งงานมีครอบครัวใหม่อีกเลย เขาทุ่มเทและใช้ชีวิตทุกวันไปกับการทำงานในบริษัทจนคนเป็นพ่อไว้ใจที่จะให้เขาขึ้นมานั่งเก้าอี้ประธานใหญ่ของบริษัทแทนตัวเองที่เริ่มจะแก่ตัวลงทุกวัน

ติณภพเคยคิดที่จะพยายามจะติดต่อกับวิชุดาอีกครั้งเมื่อทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง แต่หากก็ต้องล้มเลิกไปเสียทุกครั้งด้วยความคิดที่ว่า มันจะมีประโยชน์อะไรในการที่เขาจะกลับเข้าไปสานสัมพันธ์กับเธอต่อในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาก็เชื่อว่าวิชุดาเอาเด็กคนนั้นออกไปแล้วตามที่เขาบอก

ทว่าสิ่งที่เขาปักใจเชื่อมาตลอดหลายสิบปีมันก็เริ่มสั่นคลอน เมื่อวินาทีที่เขาได้พบกับเด็กคนนั้นเมื่อวานนี้แม้จะเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่อะไรบางอย่างมันก็บอกให้เขาเลือกที่จะเสี่ยง เสี่ยงในสิ่งที่ตัวเองเคยคิดจะทำแต่ไม่ได้ทำ
แสงสว่างจุดเล็กๆที่ผุดขึ้นภายในอุโมงค์มืดที่เขาเดินอย่างไร้จุดหมายมาตลอด...

ร่างสูงใหญ่ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงแล้วพาตัวเองไปที่ห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว ก่อนจะออกไปบริษัทตามที่นัดกับชิตชัยเอาไว้
ความหวังอันริบหรี่ที่ว่าในตอนนั้นวิชุดาอาจจะไม่ได้ทำตามที่เขาบอก ความหวังที่ตอนนี้เขานึกอยากจะให้มันเป็นจริง และถึงแม้ว่าผลลัพธ์ที่ออกมาจะไม่ได้เป็นอย่างที่ใจหวัง แม้ว่าเด็กคนนั้นจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้เลยก็ตาม แต่ตอนนี้เขาก็อยากที่จะลองทำ เพราะมันก็คงจะดีกว่าหากจะต้องมานั่งเสียใจภายหลังเหมือนสิ่งที่เคยเกิดขึ้นแล้วในอดีต


.......................
.....................................


วิพารันต์เดินขยี้ตาโซเซเข้าไปในห้องน้ำด้วยอาการมึนศีรษะเล็กน้อย

เสื้อผ้าที่ถูกเปลี่ยนเป็นชุดนอนเรียบร้อย...ร่างบางยืนมองตัวเองในกระจกอยู่พักใหญ่ด้วยความสงสัย สมองประมวลผลได้ว่าเมื่อคืนนี้หลังจากที่เขาดื่มน้ำรสชาติแปลกๆที่งานเข้าไปก็ง่วงมากจนเผลอหลับไป แต่หลังจากนั้นก็จำไม่ได้อีกเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
แล้วเขาไปเปลี่ยนเสื้อตอนไหนกัน...

“ค่อยๆเดินก็ได้ครับรัน วิ่งมาแบบนั้นเดี๋ยวก็หกล้มหรอก...”

นิธิศเอ่ยปากเตือนวิพารันต์ที่วิ่งหน้าตาตื่นหอบกระดานไวท์บอร์ดเข้ามาหาเขาในห้องครัว แต่เจ้าตัวเล็กก็ฟังเขาเสียที่ไหนล่ะ

‘พี่ไนท์ ทำไม...ทำไมรันใส่ชุดนอนล่ะ’

มือเล็กยกกระดานไวท์บอร์ดในมือให้อีกฝ่ายอ่านด้วยความอยากรู้คำตอบ นิธิศหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะก้าวเข้าไปประชิดร่างบอบบาง

“แล้วมันแปลกตรงไหนครับคนเก่ง เข้านอนก็ต้องใส่ชุดนอนสิ”

นิธิศแกล้งตอบเหมือนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่ออะไรทำเอาวิพารันต์ต้องรีบลบกระดานแล้วเขียนข้อความใหม่ลงไป

...ได้แกล้งคนตัวเล็กให้ทำแก้มพองๆก่อนออกไปทำงานตอนเช้าได้นี่มันก็มีความสุขไปอีกแบบ...

‘ไม่ใช่ คือ...เมื่อคืนรันไม่ได้เปลี่ยน แล้ว พี่ไนท์...เปลี่ยนให้รันเหรอ…’

ถามเองก็เขินเอง...แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นความอยากรู้ก็ยังมีมากกว่า

“ก็อยู่กันแค่สองคน ถ้าพี่ไม่ได้เป็นคนเปลี่ยนแล้วใครจะเปลี่ยนให้รันล่ะครับหือ”

แก้มเนียนใสขึ้นเป็นสีแดงเรื่อทันทีที่นิธิศก้มลงไปกระซิบตอบที่ข้างหู อาย...อายจนไม่รู้จะทำหน้ายังไงดีต้องเห็นหมดแล้วแน่ๆ ร่างบอบบางนึกไปถึงเหตุการณ์ในห้องน้ำตอนที่ไปหัวหินคราวก่อน ยังจำได้ดีว่าตอนนั้นทั้งเขินทั้งอายมากขนาดไหน เพราะความรู้สึกในเวลานี้ก็คงไม่แตกต่างกันมากนัก

ความจริงแล้วเมื่อคืนนิธิศก็ไม่ได้อยากจะจับวิพารันต์ลอกคราบเปลี่ยนเป็นชุดนอนให้ตัวเองใจสั่นเล่นเสียเท่าไหร่หรอก ถ้าเจ้าตัวไม่ละเมออาเจียนค็อกเทลที่ดื่มเข้าไปออกมาจนเลอะเสื้อผ้าไปหมด

เหมือนบททดสอบความอดทนที่ยากพอสมควร เพราะกว่าที่เขาจะนั่งสงบจิตสงบใจตัวเองไม่ให้ทำอะไรเกินเลยกับร่างกายขาวๆนิ่มๆของเจ้าตัวเล็ก แล้วตั้งใจเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อย่างเดียวได้ก็กินเวลาไปมากอยู่เหมือนกัน

และเพื่อเป็นการลงโทษเจ้าตัว ข้อหาที่เมื่อคืนทำให้เขาเกือบจะข่มตานอนไม่หลับ นิธิศเลยจัดการรวบเอวอีกฝ่ายที่ยืนก้มหน้างุดด้วยความอายเข้ามากอดไว้แน่น ก่อนจะไล้ริมฝีปากลงไปฝากรอยสีสวยที่ไว้ต้นคอขาวจนวิพารันต์ต้องย่นคอหนีด้วยความเจ็บ
 
“ไปอาบน้ำได้แล้วเด็กขี้สงสัย เดี๋ยวพี่ต้องออกไปทำงานแล้วนะ”

เมื่อทำโทษเจ้าตัวจนพอใจแล้วนิธิศถึงได้ยอมคลายอ้อมกอดของตัวเองออกให้คนกำลังเขินเดินกลับเข้าไปอาบน้ำในห้อง
ยิ้ม ยิ้มได้บ่อยๆ ช่วงนี้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้าที่ชอบยิ้มคนเดียว มองตามแผ่นหลังเล็กที่หายเข้าไปในห้องแล้วก็ยิ้มอีก ท่าทางจะอาการหนักแล้วจริงๆ สงสัยช่วงนี้...ถ้าเขาไม่ไปหายาลดความสุขมากินเอง ก็คงต้องไปหายาลดความน่ารักให้อีกคนกินแล้วล่ะ เพราะไม่อย่างนั้น...

คงจะได้มีคนบ้าตายเพราะยิ้มไม่เลิกแน่ๆ...


..............................
.............................................


อากาศในตอนบ่ายที่ร้อนอบอ้าวจนแทบจะไม่มีใครอยากจะกระดิกตัวออกไปไหน มาริสายังคงนั่งเฝ้าร้านอยู่กับวิพารันต์ที่หน้าเคาท์เตอร์เหมือนปกติ ลูกค้าที่มีเข้ามาประปรายทั้งที่หลบร้อนเข้ามาหาขนมกินตากเครื่องปรับอากาศเย็นๆ และทั้งที่ตั้งใจเข้ามาซื้อขนมกลับไปฝากคนที่บ้านทำให้ภายในร้านวันนี้ดูไม่เงียบเหงานัก

กรุ๊งกริ๊ง

เสียงกระดิ่งที่ห้อยอยู่ตรงประตูหน้าร้านดังขึ้นพร้อมกับร่างของท่านประธานใหญ่แห่งบริษัททีทีกรุ๊ปที่เดินเข้ามา หลังจากเพิ่งเสร็จธุระจากการสั่งงานให้คนสนิทไปสืบเรื่องสำคัญ

“อ้าว สวัสดีค่ะคุณติณภพ หายไปนานเลยนะคะ นึกว่าจะเบื่อขนมร้านนี้ไปแล้วเสียอีก”

บางทีโลกมันก็กลมเกินไปอย่างที่คนเขาว่ากันจริงๆ...ติณภพเป็นลูกค้าประจำร้านที่บ้านของมาริสามาหลายสิบปีแล้ว แต่ช่วงที่ต้องหายไปนานเกือบปีนี่ก็เป็นเพราะมัวแต่ยุ่งกับงานโปรเจ็คใหญ่ที่ทำร่วมกับบริษัทที่นิธิศเป็นผู้จัดการอยู่ ซึ่งนั่นก็ตรงกับช่วงที่มาริสาเพิ่งจะรับวิพารันต์มาอยู่ด้วยในช่วงตอนกลางวันพอดีทั้งสองคนจึงไม่เคยได้เจอกันมาก่อน

“พอดีช่วงก่อนนี้งานยุ่งๆน่ะครับเลยไม่ค่อยได้มา”

ท่านประธานตอบ ก่อนที่พลันสายตาจะไปสะดุดเข้ากับร่างบอบบางที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ภายในส่วนของเคาท์เตอร์ไม่ห่างจากตรงนั้นเสียเท่าไหร่นัก

และในระหว่างที่เขาต้องยืนรอมาริสาจัดขนมที่สั่งอยู่ ติณภพจึงไม่ขอพลาดโอกาสที่จะเดินเข้าไปพูดคุยกับคนตัวเล็กถึงแม้จะยังแปลกใจอยู่เล็กน้อยว่าเจ้าตัวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

“หนู...”

วิพารันต์รีบเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือที่ตัวเองกำลังอ่านอยู่ทันทีเมื่อรู้สึกว่ามีคนเรียก โครงหน้าหวานประกอบกับดวงตากลมโตสีดำสนิทสบเข้ากับตาของติณภพอย่างพอดิบพอดี

คล้ายมาก...ยิ่งได้มีเวลามองอย่างเต็มตาแบบนี้แล้ว ใบหน้าของเด็กคนนี้ก็ยิ่งคล้ายกับวิชุดาในความทรงจำของเขาเมื่อยี่สิบปีก่อนมากเหลือเกิน...

“จำฉันได้ไหม ที่งานเลี้ยงเมื่อวาน...”

คนถูกถามมองหน้าอีกฝ่ายอย่างใช้ความคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะส่งยิ้มแห้งๆกลับไปให้

...คุณลุงที่ตัวเองเผลอถอยหลังไปชนในงานเลี้ยงเมื่อวานนี้

‘ขอโทษนะ เมื่อวานรันไม่ได้ตั้งใจ’

ติณภพรับแผ่นกระดาษชิ้นเล็กๆที่คนตัวเล็กตรงหน้าส่งมาให้อ่านอย่างไม่เข้าใจนัก ทำไมถึงเลือกที่จะสื่อสารแบบนี้แทนการพูดนะ

“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่หนูชื่ออะไรเหรอ”

‘วิพารันต์...เรียกรันก็ได้’

และเป็นอีกครั้งที่เจ้าตัวเลือกที่จะใช้วิธีการเขียนสื่อสารกับเขา จนติณภพเองอดที่จะเอ่ยปากถามออกไปด้วยความสงสัยไม่ได้

“คือรัน...ทำไมหนูถึงใช้การเขียนแทนการพูดล่ะ”

‘รัน...พูดไม่ได้...’

วิพารันต์เขียนตอบกลับไปด้วยสีหน้าเศร้าๆ ทำเอาท่านประธานใหญ่ที่ตัดสินใจถามคำถามนี้ออกไปถึงกับใจกระตุกวาบ
พูดไม่ได้ เด็กคนนี้...เป็นใบ้อย่างนั้นเหรอ

ความรู้สึกที่บอกไม่ถูก สงสาร เอ็นดู หลากหลายความรู้สึกที่เป็นอยู่ในตอนนี้ทำให้ติณภพเผลอเอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กอย่างลืมตัว

ไม่หลีกหนี ไม่ตกใจ สัมผัสที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นได้ไม่ต่างกับนิธิศ คำตอบที่หาให้ตัวเองไม่ได้ แต่เหมือนเป็นความรู้สึกของอะไรบางอย่างที่ตามหามานาน

“เอ่อ...คุณติณภพกับน้องรันรู้จักกันด้วยเหรอคะ”

มาริสาที่เดินเอากล่องขนมมาส่งให้ติณภพเอ่ยขึ้นทักขึ้นด้วยความแปลกใจ เพราะปกติจะไม่ค่อยเห็นเจ้าตัวเล็กของเพื่อนรักอย่าง
นิธิศยอมคุยกับคนแปลกหน้าง่ายๆ แต่ถ้าถึงกับยอมให้ลูบศีรษะได้นี่ก็ต้องแปลว่าสนิทกันพอตัว

“ก็นิดหน่อยครับ”

ติณภพยิ้มให้มาริสาก่อนจะหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาจ่ายเงินค่าขนมให้

ยังมีอีกหลายอย่างที่อยากจะถาม หลายอย่างที่ยังต้องการข้อพิสูจน์ที่แท้จริง ทว่าถึงจะเป็นแบบนั้น และแม้ว่าในวันนี้เขาจะยังไม่รู้อะไรไปมากกว่าชื่อของเด็กคนนั้น แต่การที่เขาได้พบเจอกับเจ้าตัวอีกครั้งในวันนี้มันก็ทำให้เขารู้สึกมีความสุขได้อย่างน่าประหลาด...


ขอให้ใช่ที ขอให้เป็นแบบนั้นที ขอแค่นี้ จะแลกด้วยอะไรก็ยอม...


...........................
..............................................


เสียงเปาะแปะของน้ำฝนที่ตกลงมากระทบกับหลังคารถยุโรปคันหรู อากาศที่บอกไม่ได้ว่าตอนนี้อยู่ฤดูไหนกันแน่ สายตาของท่านประธานใหญ่แห่งบริษัททีทีกรุ๊ปเหม่อมองออกไปข้างนอกผ่านหน้าต่างกระจกใส สิ่งที่มองเห็นได้ในเวลานี้ก็คือบ้านทาวเฮ้าส์สองชั้นหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ

...ที่อยู่ปัจจุบันของวิชุดา

เพียงแค่สามวันสำหรับงานการตามสืบประวัติความเป็นมาของวิพารันต์ ข้อมูลที่ติณภพได้มาในตอนนี้ค่อนข้างที่จะมีความชัดเจนและสามารถใช้ยืนยันได้ว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกที่เกิดจากเขาและวิชุดาจริงๆ แต่ที่เขาต้องมาที่นี่ในวันนี้นั้น ก็เพราะว่าเขาแค่อยากจะมาขอโทษเธอด้วยตัวเองสำหรับเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในอดีต และรวมถึงบอกกล่าวเรื่องที่จากนี้ไปเขาจะรับวิพารันต์ไปดูแลเองด้วย

ที่ต้องบอก...ที่ต้องทำแบบนี้ ก็เพราะอย่างน้อยเธอก็ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นแม่...แม่ผู้ให้กำเนิดเด็กคนนั้น

“มาหาคะ...ใคร...”

เสียงกดกริ่งที่ดังขึ้นติดต่อกันหลายครั้งทำให้วิชุดาที่อยู่ในบ้านต้องเดินออกมาดู แต่แล้วเธอต้องชะงักไปนิดหน่อยเมื่อพบผู้ชายแต่งตัวดีในชุดสูทสองสามคนกำลังยืนกางร่มอยู่ที่บริเวณหน้าบ้านของเธอ อีกทั้งหนึ่งในนั้นยังเป็นคนที่เธอจำได้ดี...ใบหน้าคมในตอนนั้นที่ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเริ่มเปลี่ยนแปลงไปบ้างตามกาลเวลา แต่ก็ไม่มีวันที่จะทำให้เธอลืมได้ลง

ติณภพ...ผู้ชายสารเลวในความคิดของเธอ

“เดี๋ยววิชุดา เปิดประตูให้ฉันเข้าไปหน่อย เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

ติณภพเอ่ยปากขึ้น เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะเดินกลับเข้าไปในบ้านทันทีที่เห็นหน้าเขา

“หึ มีเรื่องต้องคุยกันงั้นเหรอ แต่เสียใจด้วยนะ ฉันไม่มีเรื่องต้องคุยกับคุณ กลับไปซะ มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น”

วิชุดาเอ่ยปากไล่ ความสัมพันธ์ที่ตัดขาดกันไปแล้วโดยสิ้นเชิงตั้งแต่วันนั้น แต่หากคิดว่าจะยังมีอะไรหลงเหลืออยู่ สิ่งนั้นก็คงจะเรียกว่าความเกลียดชัง...

“ฉันขอโทษสำหรับเรื่องราวที่ผ่านมา ฉันเสียใจที่ทำกับเธอแบบนั้นวิชุดา แต่วันนี้ฉันอยากจะมาคุยกับเธอเรื่องลูกของเรา...”

“เก็บคำขอโทษของคุณเอาไว้ใช้กับคนอื่นเถอะติณภพ แล้วเรื่องลูกของเรางั้นเหรอ เหอะ อย่ามาพูดให้อายปากหน่อยเลย ฉัน
เอามันออกไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว ลืมไปแล้วหรือไง หรือว่าต้องให้ฉันทวนประโยคนั้นให้คุณฟังอีกรอบถึงจะจำได้”

วิชุดายิ้มเหยียด คำพูดที่แสดงออกว่าประชดประชันอย่างชัดเจน ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องบอกความจริงกับผู้ชายคนนี้ เพราะในเมื่อไม่ว่าคำตอบของเธอจะออกมาเป็นอย่างไร ความจริงในตอนนี้ก็คือเด็กคนนั้นไม่ได้อยู่กับเธออีกต่อไปแล้ว

“เธอไม่ได้ทำแบบนั้นฉันรู้วิชุดา วิพารันต์...เด็กคนนั้น ฉันเจอเขาแล้ว...”

คำพูดของคนตรงหน้าทำให้วิชุดารู้สึกอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะค่อยๆปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“แล้วไง...เจอเด็กคนนั่นแล้วยังไง ดีใจหรือเสียใจล่ะที่มันยังอยู่ รู้สึกยังไงที่ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมาเด็กคนนั้นยังมีชีวิตอยู่...”

“ฉันดีใจ ฉันดีใจนะที่เธอไม่ได้ทำแบบนั้นวิชุดา แล้ววันนี้ที่ฉันมาหาเธอ ก็เพราะเรื่องนี้ ฉันอยากจะมาบอกเธอว่าหลังจากวันนี้ ฉันจะรับลูกมาอยู่กับฉัน”

“คุณไม่จำเป็นต้องเอาเรื่องนี้มาบอกกับฉัน เพราะตอนนี้ฉันขายขาดมันให้คนอื่นไปแล้ว ถ้าอยากได้คืนก็ไปหาวิธีกันเอาเอง ถ้าหมดธุระแล้วก็รีบกลับไปซะ”

ติณภพรู้ดีว่าเขาไม่มีสิทธิ์ตำหนิหรือว่าอะไรเกี่ยวกับการกระทำของวิชุดาที่ทำต่อวิพารันต์ ถึงแม้ว่ามันจะดูเป็นสิ่งที่โหดร้าย เพราะสิ่งที่เขาเคยทำไว้ในอดีตมันก็แทบจะไม่ต่างอะไรกับการที่เขาสั่งฆ่าลูกตัวเองไปแล้วเหมือนกัน

“เรื่องนั้นฉันรู้ แต่ถ้าต่อจากนี้เธอขาดเหลืออะไรก็บอกฉันได้นะวิชุดา เพราะไม่ว่าจะยังไง ตอนนี้ฉันก็ถือว่าฉันติดหนี้บุญคุณเธออยู่เรื่องของลูก”

“หึ...เก็บเงินของคุณไว้ดูแลไอ้เด็กภาระนั่นเถอะติณภพ เพราะตอนนี้ฉันก็กำลังจะแต่งงาน ฉันกำลังจะมีครอบครัวใหม่ และมันก็จะเป็นการดีมากถ้าคุณกับเด็กนั่นจะไม่โผล่มาให้ฉันเห็นหน้าอีกตลอดชีวิตนี้!”

ท่ามกลางสายฝนที่ยังตกลงมาไม่หยุด ติณภพมองตามหลังวิชุดาที่พูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นแล้วหันหลังเดินเข้าบ้านไปด้วยความรู้สึกโล่งอกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถึงแม้เรื่องระหว่างเขากับวิชุดาจะจบลงอย่างไม่สวยงามนัก แต่นี่ก็คงเป็นบทสรุปที่ดีที่สุดแล้วสำหรับทั้งสองคน

ไม่ต้องพบเจอและไม่ต้องรู้สึกผิดต่อกันอีก...



‘...ขอบใจนะวิชุดา ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้รักและดูแลลูกของเรามาอย่างดี แต่ฉันก็ขอบใจ ที่อย่างน้อยเธอก็ยอมให้เขาเกิดมา ขอบใจที่เธอไม่ทำตามที่ฉันบอกในวันนั้น ขอบใจ...ที่ทำให้ฉันมีโอกาสได้ชดเชยในสิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นตราบาปมาตลอดชีวิต...ฉันขอขอบคุณเธอจริงๆ’




TBC.


Rewrite


ตอนนี้ออกแนวหนักๆกันหน่อยนะคะ เรื่องของผู้ใหญ่เกือบทั้งนั้น แอบเขียนยากอยู่เหมือนกันกว่าจะออกมาเป็นแบบนี้ กลัวเขียนแล้วจะสื่อกันไม่รู้เรื่องอีก (ฮา) ตอนหน้าคงต้องมาดูกันค่ะว่าคุณพ่อจะประกาศตัวยังไง แล้วจะรับน้องรันไปอยู่ด้วยได้ไหม หรือจะหวงลูกสาวเอ้ยลูกชายขนาดไหน 555 ติดตามกันต่อไปนะคะ


ป.ล.หลายคนอ่านมาถึงตอนนี้ยังสงสัยว่าน้องรันเป็นอะไรถึงพูดไม่ได้ คืออย่างที่เขียนไว้ในตอนที่สองค่ะ(หลายคนอาจจะอ่านข้ามไป) คือน้องรันเหมือนคนปกติทุกอย่างค่ะเพียงแค่มีอาการกล่องเสียงผิดปกติมาตั้งแต่เกิดเลยทำให้เปล่งเสียงออกมาไม่ได้เท่านั้น แต่การได้ยินครบถ้วนค่ะ ในกรณีอาจจะไม่ค่อยเจอกันนัก แต่มนลองๆหาข้อมูลดูแล้วว่ามีค่ะ แต่พบได้น้อยมาก ซึ่งอาจจะรักษาให้หายได้ด้วยการผ่าตัดค่ะ (เอ้า เราเผลอหลุดอะไรออกไป55) มีคำถามอะไรนอกจากนี้เข้าไปถามได้ในแฟนเพจข้างล่างนี่เลยนะคะ ขอบคุณทุกการติดตามค่า
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-09-2012 15:08:39 โดย Rafael »

PAAPAENG~

  • บุคคลทั่วไป
จิ้มก่อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน


ชอบตอนนี้...
ชอบที่ได้รู้ว่าอย่างน้อยนอกจากไนท์
ก็ยังมีคนรักรันเหลืออยู่
ฮืออออออออออ อบอุ่นจนน้ำตาไหล...  ToT


 :กอด1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-04-2012 20:38:08 โดย iPongPaeng »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ gupalz

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4911
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +604/-20
คุณติณจะมาพรากน้องรันไปจากพี่ไนท์ป่าวนิคนเขียน

ออฟไลน์ shipshape

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 70
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
จะประกาศตัวตัวตอนหน้าแล้วววววว  :sad11:
อยากให้น้องรันพูดได้ค่ะ อยากให้พี่ไนท์ได้ยินเสียงน้องรัน  :z2:

ออฟไลน์ SnowFlakez

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 51
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-0
อ้ะ! แสดงว่ารันจะพูดได้สิเนอะ~

ออฟไลน์ roseen

  • เก็บความทรงจำที่ดีๆของวันวาน เพราะมันคือกำลังใจของวันนี้
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8646
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +947/-16
 :กอด1:เรื่องดีๆกำลังจะเกิดขึ้นกับน้องรัน


ออฟไลน์ moobarpalang

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +185/-6
น้องรันหน้าสงสารอะ

ออฟไลน์ iforgive

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +844/-80
ดีใจแทนรันที่จะมีพ่อ

ออฟไลน์ yakusa

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 340
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-0
มาปูเสื่อรอตอนต่อไป  อิอิ
น้องรันน่ารักน่าหยิกที่สุด

ออฟไลน์ ooopimmyooo

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 401
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-0
อ่า  ...สงสารรันจัง T^T
ถ้ารู้ว่าพ่อตัวเองทำอย่างนั้น เสียใจมากแน่ๆเลย...

ออฟไลน์ Pupay

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 904
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +171/-1
หวังว่าคุณพ่อจะไม่พรากน้องรันไปจากพี่ไนท์นะคะ  :เฮ้อ:
ถึงเอาไปอยู่ด้วยกันก็อย่ากีดกันรักครั้้งนี้เลยค่ะ
น้องรันจะได้มีความสุขเหมือนคนอื่นบ้าง ถ้ามีพ่อที่เข้าใจ  :กอด1:

 :pig4:นะคะ

ออฟไลน์ Resonance

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 364
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
ตายล่ะ พี่ไนท์ต้องผ่านด่านคุณพ่อตาก่อนรึเนี่ยะ  :a5:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด