“ไปอาบน้ำก่อนไป เดี๋ยวฉันปูที่นอนให้” พุธพูด “แล้วนี่เอาผ้าเช็ดตัวมาหรือเปล่า?” เขานึกถึงอาหารเช้าวันพรุ่งนี้ อืม ขี่จักรยานออกไปซื้อที่หน้าหมู่บ้านมาก็ได้มั้ง พวกร้านโจ๊กปาท่องโก๋ไม่เคยหยุดอยู่แล้ว ข้าวกลางวันจำได้ว่ายังมีไข่อยู่เดี๋ยวเจียวสักห้าหกฟองกับทำอะไรง่าย ๆ อีกสักจานดีกว่า ส่วนตอนเย็นก็เป็นข้าวเหนียวหมูปิ้งหรืออาหารตามสั่งก็อีกเรื่องนึง
“เอามา เดี๋ยวเรื่องปูที่นอนฉันจัดการเองได้นายไปอาบน้ำเถอะ” รีดพูดอย่างเกรงใจ
“ก็ได้” เพราะที่จริงเขาเองก็เหนียวตัวอยากอาบเหมือนกัน พอเพื่อนเสนอตัวเลยทำตามอย่างไม่อิดออด สักพักเด็กหนุ่มก็เดินเช็ดผมตัวหอมฟุ้งออกมา
“อ้าว นั่นเป็นอะไรน่ะ?” เขาทักรีดที่นั่งงอก่องอขิงอย่างสงสัย พอเจ้าตัวเงยหน้ามองเขาปุ๊บก็วิ่งสี่คูณร้อยเข้าห้องน้ำปิดประตูดังปังทันที
สงสัยจะปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำมั้ง? เขาเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดออกมาใหม่ เพราะความเคยชินที่มีห้องน้ำส่วนตัวเขาเลยลืมหยิบเสื้อผ้าเข้าไปด้วย หลังแต่งตัวเสร็จก็ถึงเวลาที่เด็กนักเรียนทุกคนต้องเผชิญความจริง...การอ่านหนังสือสอบ
สำหรับพุธนั้นเขาขออ่านอย่างเต็มที่ ถ้าจะสอบตกก็คือตก ไอส์ไตน์ยังสอบตกฉันใดปุถุชนธรรมดาเช่นเขาก็สอบตกได้ฉันนั้น...
คิดแล้วเศร้าเอง...พุธนั่งไว้อาลัยให้กับตนเองหนึ่งวิก่อนจะเริ่มอ่านสอบต่อ สมาธิจดจ่อกับตัวหนังสือจนกระทั่งศีรษะของเขาค่อย ๆ เลื้อยลงไปแปะกับหน้ากระดาษ หลับตา กรนออกมาเบา ๆ ตอนที่รีดอาบน้ำเสร็จออกมาพบเข้า
เด็กหนุ่มอเมริกันยืนอึ้งไปนิดก่อนจะหัวเราะแบบไม่มีเสียง ริมฝีปากบางระบายยิ้มกว้าง เท้าแขนกับโต๊ะมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู
วันเวลาร่วมสามปีทำให้เวนส์เดย์น้อยของเขาเปลี่ยนไปไม่น้อย ร่างที่สูงจนเขาแทบไม่ต้องก้มหน้า ผิวสีงาช้างที่คล้ำแดดดูจะเป็นสีน้ำผึ้งกว่าเก่า ผมที่ตัดสั้น โครงหน้าที่เปลี่ยนไปจนไม่ทำให้ใครต่อใครเข้าใจผิดได้อีกแน่ ๆ ว่าเป็นเพศไหน แต่ดวงตาที่จริงใจเป็นอย่างไรก็ยังคงเป็นเช่นนั้นไม่เปลี่ยนแปลง
รอยยิ้มที่ต่อให้เห็นผ่านรูปภาพหรือโปรแกรมอินเตอร์เน็ตไม่ว่าอย่างไรก็สู้ตัวจริงไม่ได้ เขาก้มลงช้า ๆ จนใกล้จะถึงแก้มเนียนก่อนจะชะงักเพียงไม่กี่เซนติเมตร หลับตาสูดกลิ่นหอมของสบู่ก้อนเดียวกันแต่กลับหอมยิ่งขึ้นเมื่ออยู่บนตัวของพุธ
“เวนส์เดย์...พุธ”
อย่าเพิ่งรีด...ยังไม่ใช่ตอนนี้...
เขายืนขึ้นเต็มความสูง นับหนึ่งถึงสิบก่อนจะปั้นรอยยิ้มเขย่าตัวปลุกเพื่อนขึ้นมา “มาหลับอะไรตรงนี้ ไปนอนที่เตียงเถอะ”
รีดหัวเราะเมื่อเห็นหมึกดินสอสีดำเปื้อนหน้าของอีกฝ่ายกระจายเต็มหน้าซีกขวา
“หืม? อะไร น้ำลายฉันไหลเหรอ?” พุธรีบใช้แขนเสื้อปาดลุกลี้ลุกลน
“เปล๊า” รีดหัวเราะขึ้นเสียงสูง นัยน์ตาสีเขียวฉายแววล้อเลียนชัด “ก็แค่ว่าหน้านายเป็นลายพร้อยแค่นั้นแหละ”
เด็กหนุ่มผมดำอุทานลั่น รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที
คืนนั้นกว่ารีดจะหลับก็เกือบค่อนคืนเพราะมัวแต่นอนอมยิ้มอยู่นั่นเอง
วันรุ่งขึ้นพุธตื่นขึ้นมาแต่เช้า หันไปเห็นเพื่อนหัวแดงยังนอนอ้าปากกรน คร่อก ๆ ก็ค่อย ๆ ย่องออกจากห้องลงไปเตรียมอาหารเช้าไว้ เดาว่าคอลินกับเบรนท์เองก็คงยังไม่ตื่นเช่นกัน สองรายหลังอาจจะอาการหนักยิ่งกว่ารีดเพราะเมื่อวานไม่มีอาการเจ็ทแล็กเลยแต่วันนี้อาจจะเป็นขึ้นมาก็ได้
เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงหยิบยามาเตรียมไว้ ทิ้งโน้ตบนโต๊ะกินข้าวเผื่อมีใครตื่นลงมาระหว่างเขาไม่อยู่ แต่พอกลับมาก็ยังไม่มีใครตื่นอยู่ดี
นี่ถ้ามีขโมยขึ้นบ้านก็คงไม่ได้ยินกันสินะ...เขาถอนหายใจ วางถุงโจ๊กบนโต๊ะแล้วเดินขึ้นบันไดไปเคาะประตูเรียกสามหน่อ
ตั้งโต๊ะสักพักคัลเลอร์เรนเจอร์ก็เดินลงมาในสภาพยังไม่อาบน้ำสักคน
“นี่ได้ล้างหน้าแปรงฟังกันหรือยังเนี่ย?” พุธทักอย่างขำ ๆ
“เวนส์เดย์น้อย ฉันปวดหัวจัง” เบรนท์เดินมากอดเขาพูดเสียงอู้อี้
ก่อนที่เขาจะได้ปลอบเพื่อนขี้อ้อนตอนป่วยร่างของเบรนท์ก็โดนรีดกระชากคอเสื้อออกมาแล้วยัดยาเข้าปาก
“ปวดหัวเหรอ? งั้นกลืนยาเข้าไปสิ” เขากลืนน้ำลายเอื้อก มองภาพเพื่อนผมแดงพูดเสียงเหี้ยมอย่างกลัว ๆ
เมื่อคืนตอนเขาหลับไปแล้วสองคนนี้ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่านะ?
“อรุณสวัสดิ์ นี่อะไรเหรอเวนส์เดย์?” คอลินมองโจ๊กที่โรยปาท่องโก๋อย่างสงสัย เขาเลยละสายตาจากคู่มวยปล้ำยามเช้ามาอธิบาย
“ถ้ารสอ่อนไปจะปรุงก็ได้นะ ตามสบาย” เขาหยิบน้ำปลากับพริกไทยมาโรยเป็นตัวอย่าง อธิบายให้ทั้งสามฟังว่าอะไรคืออะไร “ฉันคิดว่าคอลินกับเบรนท์อาจจะเจ็ทแล็กดีเลย์เลยเตรียมอาหารอ่อน ๆ ไว้น่ะ ฉันซื้อมาอีกสองถุงเผื่อใครไม่อิ่มนะ” หลังจากนั้นเขานึกว่าจะได้กินอย่างสบายใจแต่ก็ไม่
“เบรนท์ อย่าหลับตากินสิ!”
“คอลิน หยุดทดลองปรุงก่อนที่อาหารจะกินไม่ได้ได้แล้ว!”
“รีด! อย่าเขี่ยผัก!”
ให้ตายเถอะ ทำไมเขารู้สึกเหมือนเป็นแม่ลูกสามเลยวะ?!
“เวนส์เดย์ดุจัง” เบรนท์อมช้อนเงยหน้ามองเขาเหมือนเด็ก ๆ แต่ให้ตายเถอะ เอ็งลืมอะไรไปหรือเปล่าว่าเอ็งมันเด็กโข่งฮะไอ้เบรนท์!
“อย่ากัดช้อนเบรนท์” เขาตอบเสียงเรียบ “ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาภาพเฟสเตอร์กับติงคนดังของอดัมส์ แฟมิลี่นอนถอดเสื้อกอดกันร่อนไปทั่วเว็บโรงเรียนพวกนายแน่”
คอลินกับรีดสำลักทันที
“นะ นายว่าไงนะเวนส์เดย์!” หนุ่มผมฟ้าเบิกตากว้าง
“ไม่ต้องห่วงนะคอลิน ฉันจะเซ็นเซอร์คาดตาให้นายนะถึงแม้ว่าพอคนเห็นผมสีฟ้าของนายจะจำได้ทันทีก็เถอะ” เขายิ้มอย่างสะใจที่ได้แก้เผ็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ บ้าง อันที่จริงเขาไม่ได้ถ่ายไว้หรอกแค่พูดไปอย่างนั้นแหละ
ลูกผู้ชาย สิบปีล้างแค้นยังไม่สาย! ใครใช้ให้สามคนนี้ชอบ ‘เซอร์ไพรส์’ เขานักล่ะ!
พุธยังจำความแค้นที่สามคนนั่นทำกับเขาไม่หาย ไหนจะให้ชุดผู้หญิงเป็นของขวัญวันเกิด ตอนวันฮาโลวีนก็บังคับให้เขาใส่ชุดเวนส์เดย์ พอชนะแข่งทีไรก็ชอบจับตัวเขาโยนบ้างล่ะ ผลัดกันอุ้มเขาแห่รอบบ้างล่ะ อยากจะตะโกนว่าตรูไม่ใช่แมวเฟ้ย ไม่ต้องแห่!
“เดี๋ยวฉันจะอ่านหนังสือ พวกนายจะทำอะไรล่ะ?” เขาถาม
“สภาพอย่างนี้คงซ้อมกันไม่ไหวหรอก คงอยู่บ้านนี่แหละ” รีดเป็นคนตอบ มองใบหน้าซีดเซียวของคอลินกับเบรนท์ก็พยักหน้าเข้าใจ ดังนั้นพอจบมื้อเช้าเขาจึงบอกให้ทั้งหมดกลับไปพักผ่อน อย่างไงเสียเขาก็ไม่ใจไม้ไส้ระกำขนาดจะใช้งานคนป่วยล้างจานหรอกแต่หนุ่มผมแดงก็อาสาจะช่วย
“มองอะไร?” หรือบนหน้าเขามีเลขหวยโผล่ขึ้นมา?
รีดยิ้ม “แค่กำลังคิดว่าในสไกป์สู้ตัวจริงไม่ได้น่ะ”
“หล่อกว่าเดิมใช่ไหมล่ะ” เขายักคิ้ว อีกฝ่ายหัวเราะพยักหน้า ฮึ ๆ ขนาดรีดยังยอมรับทีนี้พอกลับไปแคลิฟอร์เนี่ยพวกสาว ๆ ก็จะเห็นหัวเขาบ้างเสียที!
“สูงขึ้นเยอะเลยด้วย ถึงบ่าฉันแล้วนะ แต่ก่อนยังแค่อกเอง”
“ฉันฟิตดื่มนมออกกำลังกายจะตายนี่นา แต่สุดท้ายก็ยังไม่ได้เท่าพวกนายอยู่ดี” เขาพูดอย่างน้อยใจนิด ๆ
เหมือนรีดจะสังเกตเห็นเช่นกันจึงใช้มือขยี้ผมเขาเบา ๆ “เอาเป็นว่านายสูงมาตรฐานส่วนพวกฉันสูงเกินไปเองดีไหม?”
เขาหัวเราะ “ช่าย~ พวกนายมันสูงเกิน!”
“แต่ระดับสายตาเปลี่ยนไปแบบนี้ไม่ค่อยชินเลยแฮะ” รีดบ่นเล็กน้อย วางจานใบสุดท้ายลง ทั้งสองประสานสายตากัน
นี่ถ้าเป็นนิยายโรแมนซ์ฉากนี้อาจจะบรรยายต่อว่า ‘ร่างสูงค่อย ๆ โน้มตัวลงมาขณะที่ร่างบางพริ้มตาเงยหน้าอย่างคาดหวังก่อนที่สัมผัสอุ่นจะแนบลงมาที่ริมฝีปากของเธอ’
เอาล่ะ โปรดสังเกตว่าในประโยคที่บรรยายคือ ‘เธอ’ แต่ ‘เขา’ นายพุธ เป็นผู้ชายดังนั้นสิ่งที่กล่าวไปข้างบนจึงไม่มีวันเกิดขึ้นแน่
“กระนายก็เหมือนจะเพิ่มขึ้นนะ?” เขาวิจารณ์ก่อนหันกลับมาล้างมือให้สะอาดแล้วเอามือป้าย ๆ กับขากางเกง “นายก็ขึ้นไปนอนต่อเถอะ ไว้ข้าวเที่ยงเสร็จแล้วจะเรียกนะ”
รีดนั่งเปิดอินเตอร์เน็ตค้นฮาวทูประเภททำอย่างไรจะสร้างบรรยากาศได้อย่างเอาเป็นเอาตาย เขาไม่เข้าใจริง ๆ ทำไมเวนส์เดย์ของเขาถึงไม่เคลิ้มตามเลยล่ะ?! จ้องตาบอกความในใจความนั้นแล้วแท้ ๆ หรือว่าเขาจะยังสื่อไม่พอ?
เขาไม่เข้าใจ! ปฎิกิริยามันไม่ควรจะเป็น
‘กระนายก็เหมือนจะเพิ่มขึ้นนะ?’ สิ!
“ไอ้รีด เมื่อไหร่เอ็งจะเลิกพิมพ์ก๊อกแก๊กเสียทีวะ หนวกหูโว้ย!” เบรนท์ที่นอนอยู่บนพื้นลุกขึ้นโวยวาย ไอ้ที่ใช้อยู่นั่นมันก็ของเขานะ!
“คอลินยังไม่เห็นพูดอะไรเลย” หนุ่มผมแดงสวนกลับ พยักเพยิดไปยังร่างที่นอนอยู่บนเตียงหันหลังให้พวกเขานิ่ง
“ไปนั่งกับเวนส์เดย์เซ่ จะมาอยู่นี่ทำไม!” เมื่อเถียงไม่ได้หนุ่มผมเขียวก็ใช้วิธีขับไล่แทน
“ไม่ได้” ถ้าฝ่ายนั้นรู้ก็ไม่เซอร์ไพรส์น่ะสิ!
“ชอบก็บอกเค้าว่าชอบไปสิวะไอ้รีด เดี๋ยวถ้าม.ค.ป.ด.ขึ้นมาจะหัวเราะให้ฟันหัก!”
“หนวกหูน่า ใครบอกว่าฉันจะไม่บอกล่ะ ก็แค่กำลังรอเวลาต่างหาก!” รีดแย้ง “ฉันรักของฉันมาตั้งแต่เกรด 6 เรื่องอะไรจะยอมล่ะ!”
“งั้นก็สารภาพเสียทีสิวะ!”
“ก็บอกว่ารอก่อน!”
“เงียบเสียที!” คอลินที่ทนไม่ไหวหันมาตวาด ส่งสายตาหงุดหงิดเต็มที่ก่อนจะล้มตัวลงนอนใหม่
สองหนุ่มหันมามองหน้ากัน เบรนท์เอ่ยลอดไรฟัน
“บอกไว้ก่อนนะ ถ้าฉันยังไม่หายปวดหัวก่อนวันพรุ่งนี้จนต้องอดเที่ยวไปอีกวันฉันจะแย่งจีบเวนส์เดย์!”
รีดมองเพื่อนที่ทิ้งตัวนอนคลุมโปงอย่างตกใจก่อนจะนึกได้ว่านั่นแค่คำขู่ ไม่ได้หมายความว่าเบรนท์จะชอบเวนส์เดย์ของเขาเสียหน่อยจึงลุกขึ้นไปยันเสียหนึ่งป้าบแล้ววิ่งถือเน็ตบุ๊คออกจากห้องไป
TBC.
--------------------------------------------------------
จริง ๆ แล้วเรื่องนี้ต่ายเขียนเพราะจะเอาลงในหนังสือ No limit น่ะค่ะ แต่ตอนนั้นหน้ามันขาดแล้วยืดเรื่องไม่ได้เลยโละอันนี้ทิ้งไปเอาอีกเรื่องแทน (ใครสงสัยว่ามันคือหนังสืออะไรจิ้มแบนเนอร์ที่ลายเซ็นต่ายได้เลยค่ะ)
อีกอย่างคือพี่ติงว่าอย่างพี่เค้าไม่รู้จักอดัมส์แฟมิลี่อ่านไปแล้วไม่ค่อยรู้เรื่องนิดหน่อยเลยไม่ใช่ดีกว่าน่ะค่ะ ถ้าใครไม่รู้จัก อดัมแฟมิลี่ จิ้มนี่ค่ะ =>
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Addams_Familyส่วนอันนี้การผจญภัยของบิลลี่และแมนดี้ =>
http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%81%E0%...%B8%B5%E0%B9%89สารภาพว่าพยายามจะแต่งให้ได้สำนวนเหมือนเรื่องแปลแบบคุณ October ค่ะแต่ก็ได้แค่นี้แหละ พยายามเขียนยังไงสำนวนตัวเองก็ยังโผล่ออกมาอยู่ดี ไม่รู้จะว่าดีหรือไม่ดีดีนะที่รู้ตัวว่ามีเอกลักษณ์กับเค้าอยู่ด้วยเนี่ย
เรื่องนี้จะมีสามตอนจบนะคะ ส่วนตอนพิเศษยังอยู่ในขั้นดำเนินการ ;p
หวังว่าจะชอบกันนะคะ ^^
ต่ายชอบอดัมส์แฟมิลี่มากมาย ส่วนบิลลี่แมนดี้นี่เฉย ๆ แต่ถ้ามีก็ดูค่ะ 555+
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Wednesday’s story [8/01/12] ลงตอนจบแล้วค่า ^^ (อ่าน 18434 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก