บาปรัก...บาปบริสุทธิ์ 71 “ณัฐวนิช”
รูปหล่อๆ อย่างผม แล้วใครจะทนไหวเล่า หน้าตาดีๆ อย่างนี้ สมควรต้องเรียกไอ้หล่อเหลา สาวใดสบตาต้องกรี๊ด เพียงเธอก็อยากใกล้ชิด อ่ะนะ…แล้วผมจะทำไงกันเล่า
“พี่พีทครับ เอ่อ...ผม...ช่างมันเถอะครับ ถือว่าเป็นกรรมของผมแล้วกันนะครับ ยังไงเราค่อยเริ่มต้นกันใหม่แล้วกันนะครับ” ในใจผมยังอึ้งกับเรื่องราวที่ได้ยินมา แต่ไม่รู้จะไปนึกถึงให้มันเจ็บช้ำกับชะตากรรมชีวิตที่ผ่านพ้นมาแล้วให้ได้อะไรขึ้นมา ตอนนี้คุณตากับคุณยายของผมก็เสียชีวิตไปแล้วผมอยากให้ท่านทั้งสองหมดห่วงในตัวผมเสียที
“นาย...ไม่โกรธพี่เหรอ” พี่พีทเงยหน้ามาถามผมอย่างไม่แน่ใจ ตัวผมบอกไม่ถูกว่าโกรธ หรือว่าเสียใจหรือเปล่า แต่ในใจตอนนี้มีแต่ความโล่งใจที่เรื่องราวในชีวิตของผมกำลังคลี่คลายอออกมาเรื่อยๆ ผมดีใจที่ได้มาอยู่กับคุณตาคุณยาย ท่านเป็นคนดี แม่ทิพย์แม้จะสติไม่ดีแต่ก็รักผมเหมือนลูกแท้ๆ หากผมจะบอกว่าเติบโตมาได้ด้วยความอบอุ่นอย่างเต็มปาก แม้ว่าครอบครัวของผมจะไม่ครบถ้วนสมบูรณ์ก็ตาม
“ผมไม่โกรธครับ ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ก็เลยไม่รู้จะโกรธทำไม พี่สบายใจเถอะนะครับ ผมให้อภัยพี่ทุกอย่าง” ผมบอกพี่ชายฝาแฝดออกไปด้วยความสัตย์จริง ตอนนี้ผมได้เจอครอบครัวที่แท้จริงก็ดีใจมากแล้ว แม้ว่าชีวิตที่ผ่านมาจะลำบากแค่ไหน แต่ผมก็มีความสุขกับความพอดีที่คุณตาคุณยายมอบให้ ต่อไปนี้ครอบครัวของผมจะเป้นอย่างไร ผมยังไม่รู้ ได้แต่ภาวนาขอให้ผมมีความสุขนับจากนี้ต่อไปก็พอ
“ขอบใจ...ขอบใจนายมากพลัส พี่รักนาย พี่ดีใจได้น้องชายของพี่กลับมาแล้ว พี่สัญญาว่าพี่จะชดเชยทุกอย่างให้นาย พี่...พี่” พี่พีทละล่ำละลักพูดอะไรออกมามากมาย ด้วยสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความโล่งใจ ดูท่าทางจะมีความสุขมากที่ได้รู้ว่าผมไม่ถือโทษโกรธเคืองอะไรเลย
“ใจเย็นๆ นะครับ พี่ไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะครับ เชื่อผมนะครับว่าผมไม่โกรธจริงๆ แค่ผมได้เจอพี่ และรู้ว่าผมยังมีพ่อมีแม่เหมือนคนอื่นก็ดีใจมากแล้วครับ...อุ๊บ” ผมกำลังพูดความในใจออกไปให้พี่พีทสบายใจมากขึ้น แต่พี่พีทไม่รอให้ผมพูดจบ กลับพุ่งตัวเข้ามากอดผมแน่น พอหายตกใจก็ต้องเอามือตบหลังพี่ชายเบาๆ ให้รู้ว่าผมก็รู้สึกไม่ต่างกับพี่พีทเท่าไร
“พี่ทานอะไรมาหรือยัง หิวหรือเปล่าครับ” ผมถามทันทีที่เราแยกตัวออกจากัน พี่พีทส่ายหน้า เช็ดน้ำตาบนใบหน้าตัวเองด้วยหลังมือแล้วลุกขึ้นยืน ผมเองก็ลุกตาม เราพากันมานั่งที่โต๊ะตัวเดิม คนอื่นๆ ก็เข้ามานั่งใกล้ๆ กันกับเราสองคน น้องพลอยยังใช้ทิชชู่ซับน้ำตาตัวเอง คงจะซึ้งกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อครู่
“โต้...มึงบอกว่าน้องกูทำอาหารทั้งเก่งทั้งอร่อยมากเลยใช่ไหมวะ” อยู่ดีๆ พี่พีทก็ถามโตโต้ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ใช่ว่ะ กูว่าอร่อยกว่าเชฟในโรงแรมกูอีกนะมึง ต้องให้มึงลองกินเอง แล้วจะรู้ว่ากูไม่ได้มั่ว” โตโต้ชมผมต่อหน้าพี่พีท ทำให้ผมรู้สึกเขินขึ้นมานิดหน่อย
“พลัส พี่อยากกินอาหารไทยว่ะ อยู่ที่นั่นกินแต่เนื้อ ขนมปัง ครีม นม กับเนย เลี่ยนจะตายอยู่แล้ว พี่ชอบอาหารรสจัดๆ แต่ร้านอาหารไทยที่นั่นก็ทำไม่อร่อยเท่าไร วันนี้กลับมาเมืองไทยให้พี่ชิมฝีมือน้องชายสักมื้อได้ไหม” พี่พีทพูดอธิบายเสียยืดยาว ที่แท้ก็อยากลองทานอาหารฝีมือผมนั่นเอง
“โทษนะเพื่อน กูว่ามึงสุภาพกับน้องชายมึงไปไหม มึงเกิดห่างกันแค่ไม่กี่นาที เรียกพี่ เรียกน้องกันจนกูคิดว่าเกิดคนละปี หรือมึงยังเขินกันอยู่วะ” โตโต้พูดแทรกขึ้นมาเหมือนหมั่นไส้อะไรพี่ชายผมสักอย่าง
“ไอ้ห่า กูเพิ่งจะเห็นหน้าน้องครั้งแรก หลังจากยี่สิบกว่าปี ตอนนั้นจำความยังไม่ได้เท่าไรเลยนะมึง กูไม่รู้จะคุยยังไง มึงอย่าจับผิดนักสิวะ คนยิ่งตื่นเต้นอยู่” พี่พีทหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาเพราะถูกเพื่อนสนิทแซว ทำให้ผมต้องยิ้มออกมาเหมือนกันกับโตโต้ และคนอื่นๆ
“ได้ครับพี่พลัสเดี๋ยวผมทำอะไรให้ทาน แต่วันนี้คงต้องทานอาหารที่จัดไว้ก่อนแล้วนะครับ ปกติผมจะทำอาหารเลี้ยงแขกเอง พอดีวันนี้มีเรื่องยุ่งนิดหน่อยก็เลยไม่ได้ทำอาหารเอาไว้ ต้องสั่งจากข้างนอกมาเลี้ยงแขก” ผมบอกให้พี่ชายสบายใจว่าจะได้ทานอาหารฝีมือผมแน่ๆ เหมือนอยากอวดฝีมือด้วยนิดหน่อย
“ทำไมถึงชอบทำอาหารล่ะ แล้วนายไปเรียนทำอาหารมาจากไหนเหรอ” พี่พีทถามเหมือนชวนคุย
“ยายผมสอนครับ ยายผมเคยเป็นแม่ครัวใหญ่ในภัตตาคารมาก่อน ท่านสอนผมทุกอย่างตั้งแต่เด็กเลยครับ แล้ว...เอ่อ...ที่อยากทำอาหารเก่งๆ เพราะยายบอกว่าผมสัญญากับแฟนผมเอาไว้ตั้งแต่เด็กๆ แล้วครับ” ผมลังเลที่จะบอกเล่าเรื่องผมกับน้องหยกออกไป เพราะไม่แน่ใจว่าพี่ชายของผมจะรับได้หรือเปล่า
“อ๋อ...แล้วใช่คนเดียวกับที่คบกันอยู่ตอนนี้หรือเปล่าล่ะ หน้าตาน่ารักดีนะ เห็นไอ้โต้มันชมว่าทั้งฉลาด และนิสัยดีด้วย” พี่พีทพูดเหมือนรู้เรื่องน้องหยกดีจนผมต้องตกใจนิดหน่อย
“เอ่อ...ผมเล่าให้ไอ้พีทฟังเองครับ เพราะตั้งแต่วันที่เจอพลัสกับน้องหยกครั้งแรกที่หัวหิน ผมก็ตกใจว่าพลัสมีหน้าตาเหมือนเพื่อนของผมยังกับคนเดียวกัน ผมก็เลยแอบถ่ายรูปนายส่งไปให้พีทมันทางอีเมล์ เพราะจำได้ว่ามันเคยถามเพื่อนทุกคนว่าเคยเจอคนหน้าเหมือนมันบ้างไหม แต่ตอนนั้นใครๆ ก็นึกว่ามันพูดเล่น ไม่นึกว่าวันหนึ่งผมจะได้เจอกับตัวจริงๆ ก็เลยต้องแอบถ่ายรูปส่งไปให้พีทมันดู พลัสคงไม่โกรธผมนะครับ” โตโต้รีบอธิบายด้วยความกลัวว่าผมจะโกรธ
“ไม่หรอกครับ ต้องขอบคุณโตโต้ด้วย เพราะถ้าไม่ได้คุณทักในวันนั้นผมคงไม่ได้เจอพี่พีทวันนี้” ผมยิ้มให้โตโต้อย่างจริงใจ ด้วยความรู้สึกขอบใจจากใจจริง ทำให้ทุกคนสบายใจมากขึ้น
“ไอ้พลัส กูก็ว่ามึงสุภาพไปนะ เรียกพี่ชายฝาแฝดเหมือนอายุห่างกันหลายปีเลยว่ะ กูฟังแล้วทะแม่งหูชอบกล” ไอ้ทองสาระแนแทรกวงสนทนาเข้ามาว่าผม
“มึงหุบปากไปเลย ขอกูปรับตัวหน่อยได้ไหม แล้วอย่าคิดว่ากูลืมเรื่องเมื่อกี้นะ เดี๋ยวมึงจะโดนจัดหนัก ผัวไม่อยู่คุ้มกะลาหัวด้วย มึงเสร็จกูแน่” ผมหันไปบอกให้มันระวังตัว ระวังตีนผมเอาไว้ให้ดี เท่านั้นมันได้แต่ยิ้มแห้งๆ ถอยห่างจากผมไปเรื่อยๆ
“พี่ยังไม่รู้จักเพื่อนนายกันเลย แนะนำให้พี่รู้จักบ้างสิ” พี่พีทเตือนสติผมให้นึกขึ้นได้ ว่ายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลย
“หนูพลอยสวยค่ะ คนเมื่อกี้ชื่อพี่ทองหล่อ เป็นพี่ชายหนูเอง เราเป็นเพื่อนสนิทของพี่พลัสตั้งแต่เด็กๆ เลยค่ะ” น้องพลอยอาสาแนะนำตัวก่อนใครเพื่อนโดยที่ผมไม่ต้องช่วย
“ผมบาสครับ เป็นเพื่อน เอ่อ...เพื่อนใครดีล่ะ เอาเป็นว่ายินดีที่ได้รู้จักแล้วกันครับ” พี่บาสแนะนำตัวเองแปลกๆ จนเราทุกคนต้องขำออกมา
“นี่พี่บาสเป็นรุ่นพี่ที่ทำงานกูเอง” โตโต้เข้ามาช่วยพี่บาส เพราะเห็นว่าเจ้าตัวเริ่มอายที่โดนพวกเราหัวเราะ ทำให้น้องพลอยแอบเห็นประกายบางอย่าง จนเริ่มเข้าใจว่าสองคนนี้คงมีอะไรแอบแฝงอยู่ ผมดูท่าทีของน้องพลอยก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าสาววายอย่างน้องพลอยต้องมองคู่นี้ไม่ผิดแน่ๆ
“ส่วนผมชื่อเจครับ เป็นเพื่อนพี่หยกที่เป็นแฟนพี่พลัสครับ” น้องเจแนะนำตัวจนผมเสียวสันหลังวาบ ด้วยความไม่แน่ใจว่าโตโต้เล่าเรื่องของผมให้พี่พีทฟังถึงไหนบ้าง
“ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะครับ อ้าว...แล้วน้องหยกไปไหนล่ะครับ พลัสแฟนนายล่ะ” พี่พีทหันมาถามผมจนต้องสะดุ้ง นี่คงรู้แล้วว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย
“พี่พีทรู้ว่าแฟนผมชื่อหยก แล้วเอ่อ...รู้ใช่ไหมครับว่า...” ผมยังไม่กล้าพูดออกไป
“ใช่...รู้แล้ว ไม่ต้องคิดมาก พี่จะช่วยพูดกับคุณพ่อคุณแม่ให้ พี่เชื่อว่าท่านต้องเข้าใจ ท่านเป็นคนใจดีมาก ไม่เชื่อถามโต้มันดูได้” พี่พีทพูดพลางยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน ทำให้คลายกังวลลงไปได้มากทีเดียว
“จริงๆ พลัส แล้วนายจะรู้ว่าพ่อแม่นายน่ารักแค่ไหน ผมเองยังอยากมีพ่อแม่แบบพวกนายเลย ท่านทั้งสองใจดีมากๆ จริงๆ ใครๆ ที่รู้จักพ่อแม่นายจะรู้กันทั่วว่าท่านขึ้นชื่อเรื่องความใจดีมากแค่ไหน นายสบายใจได้” โตโต้ยืนยันให้ผมได้สบายใจเรื่องที่มีคนรักเป็นผู้ชายขึ้นมาอีกคน จากที่กังวลว่าคุณพ่อคุณแม่จะรับไม่ได้ ตอนนี้ก็โล่งใจมากขึ้นจนแทบไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว
“ขอบคุณครับที่พี่ไม่รังเกียจ” ผมเผลอยกมือไหว้พี่พีทจนเจ้าตัวตกใจ รีบเอามือมาดันมือผมที่พนมไหว้อยู่ให้ลดลง
“เฮ้ย...ไม่ต้องถึงกับไหว้ก็ได้ นายกับพี่ ไม่เอาดีกว่าว่ะ นายกับฉันอายุเท่ากันนะโว้ย แทบจะเกิดพร้อมกันอยู่แล้ว อย่าไหว้แบบนี้สิวะอายุสั้นพอดี ต่อไปไม่ต้องเรียกฉันว่าพี่ก็ได้ เรียกชื่อหรือเรียกอะไรที่สนิทกว่านี้ก็ได้” พี่พีทเริ่มใช้ภาษาที่สนิทสนมกับผมมากขึ้น เหมือนกลัวว่าผมจะเผลอแสดงความเคารพออกไปจนเกินพอดี
“ครับ เอ้ย...อืม ก็ได้ ผม...เอ่อ...ฉันขอบใจนายมากนะ ที่ไม่รังเกียจที่ฉันมีแฟนเป็นผู้ชาย” ผมใช้คำพูดที่ดูสนิทกว่าเดิมออกไปจนได้ มันค่อนข้างยากในตอนแรก แต่คิดว่าไม่นานคงชินได้ ยังไงเราก็เป็นฝาแฝดกันนี่นา
“แล้วตกลงแฟนนายหายไปไหนวะ” พีทถามผมออกมาอีกครั้ง
“คือ...เรื่องมันยาว ไว้จะเล่าให้ฟังอีกที แต่ตอนนี้น้องหยกต้องไปให้เบาะแสจับคนร้ายที่มาทำร้ายตากับยายฉันจนตาย พวกมันจับน้องหยกไปเรียกค่าไถ่ ฉันเพิ่งไปรับตัวคืนมาได้เมื่อเช้า พอดีหยกได้เบาะแสคนร้ายก็เลยไปให้ข้อมูลกับตำรวจป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย” ผมอธิบายสั้นๆ ออกไป คาดว่าโตโต้คงยังไม่ได้พูดถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้พีทฟัง
“อ้าว...ตากับยายนายถูกทำร้ายจนเสียชีวิตเลยเหรอ โตโต้แค่บอกว่าเพิ่งเสียชีวิตแต่ไม่ได้บอกว่าเพราะอะไร ฉันมัวแต่ตกใจเพราะรู้ว่านายอยู่ที่นี่มีตากับยายแค่สองคนเท่านั้น พอได้ยินว่าท่านเสียชีวิตพร้อมกันทั้งคู่ก็เลยรีบมาเพราะเป็นห่วงนาย นี่ฉันยังไม่กล้าบอกพ่อกับแม่เรื่องเจอนายเลยนะ กลัวท่านจะตกใจช็อกไปก่อน นี่ไปต่างประเทศทั้งคู่เลย ไว้รอให้กลับมาเมืองไทยก่อนค่อยบอกแล้วกัน” พีทเล่าความรู้สึกให้ผมฟังจากปาก ทำให้รู้สึกอบอุ่นมากกว่าตอนที่ได้ยินจากโตโต้เสียอีก
“ขอบใจนายมากที่เป็นห่วง นี่เลยทำให้นายไม่ได้ส่งโปรเจคเลย” ผมต้องรู้สึกกระดากใจนิดหน่อย เพราะทำให้พี่ชายต้องเดือดร้อน พีทยังส่งยิ้มมาให้เหมือนปลอบใจผมไปด้วย
“เฮ้ย...ไม่เป็นไร แค่ส่งโปรเจคก็จบแล้ว ไว้ส่งเทอมหน้าก็ได้ นี่ฉันไปเรียนเล่นๆ ไม่ต้องใส่ใจมาก แค่ไม่อยากอยู่เมืองไทยเท่านั้นเอง แต่ต่อไปคงจะไม่อยากไปไหนอีกแน่ๆ ตอนนี้ฉันมีครอบครัวที่สมบูรณ์แล้ว ฉันอยากจัดงานวันเกิดที่สุดในโลกเลยนายรู้ไหม ฉันมีของขวัญวันเกิดให้นายทุกปีด้วย” พีทพูดออกมาอย่างร่าเริง ทำให้ผมสนใจอยากรู้เหมือนกันว่าตัวเองเกิดวันไหนกันแน่
“แล้วนายเกิดวันไหนเหรอ ตอนนี้วันเกิดในบัตรประชาชนฉันมันเป็นวันที่ตากับยายเจอฉันครั้งแรก ท่านเลยไปแจ้งเกิดเอาวันนั้น” ผมมั่นใจว่าวันเกิดในบัตรประชาชนผมคงไม่ใช่วันเกิดที่แท้จริง หลังจากที่รู้ว่าผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ตอนนี้เพียงอยากรู้ว่าตัวเองเกิดวันไหนกันแน่
“นายเกิดวันเดียวกับฉันไง ฮ่าๆๆ ยังไม่บอกโว้ย ปล่อยให้ตื่นเต้นไปก่อน ไว้ถึงเวลาแล้วค่อยบอกอีกที ไอ้โต้ มึงห้ามบอกพลัสก่อนกูนะโว้ย ไม่งั้นกูเอามึงตาย” พีทขู่โตโต้ต่อหน้าผม ทำให้นึกอยากจะเตะพี่ชายที่เพิ่งกอดไปด้วยความรักหมาดๆ ทำตัวยังกับเด็ก
“โธ่...ทำเป็นเล่นทำไมวะ บอกๆ มาเหอะ” ผมไม่อยากจะตื้อมาก กลัวโดนคนอื่นล้อ หลายๆ คนมองผมยิ้มๆ ด้วยความขำที่เห็นผมโดนพีทแกล้ง
“อยากรู้อ่ะเด่ะ ฮ่าๆๆ ยังไม่บอกว่ะ แม่บอกว่าฉันชอบแกล้งนายตั้งแต่เกิด ตอนนี้ฉันก็ยังอยากแกล้งนายอยู่ดีว่ะ ฮ่าๆๆ สงสัยที่แม่บอกคงจะจริง” พีทดูท่าทางสนุกมากที่ได้แหย่ให้ผมหงุดหงิด
“นายนี่มัน...ไม่อยากรู้ก็ได้วะ” ผมไม่อยากจะด่าอะไรออกไป เพราะยังเกรงใจที่เราเพิ่งจะได้เจอกันไม่นาน แต่จริงๆ แล้วอยากจะเข้าไปโขกกะโหลกให้สักที ไว้รอให้สนิทกว่านี้ก่อนเถอะ อยู่ๆ พีทก็จ้องหน้าผมเขม็ง อยู่หลายนาทีเหมือนอยากจะพูดอะไรออกมา
“นายรู้ไหมว่าแม่ชอบเล่าเรื่องนายให้ฟังตลอด แม่ชอบบอกว่านายขี้อ้อนกว่าฉัน นายชอบให้คนอุ้มอยู่ตลอดเวลา ไม่เหมือนฉันที่ชอบจะวิ่งเล่นมากกว่า นายติดขวดนมจนถึงอายุสองขวบก็ยังติดอยู่ ส่วนฉันชอบดื่มนมจากแก้ว นายชอบให้คนป้อนข้าวไม่ยอมกินเอง นายชอบนอนบนรถเข็นให้คนเข็นให้มากกว่าการลงมาเดินเล่นเอง นายมันตรงข้ามกับฉันทุกอย่างเลยว่ะ” อยู่ๆ พีทก็เข้ามาสู่โหมดความหลัง ทำเอาผมปรับอารมณ์ไม่ทัน
“นายคงไม่รู้ว่าความเป็นเด็กขี้อ้อนของนายทำให้ฉันอิจฉา ทุกๆ คนจะรุมล้อมนายตลอดเวลา เพราะฉันมักทำอะไรได้ด้วยตัวเองทุกคนเลยไม่ค่อยสนใจ กลับไปให้ความสนใจนายที่ไม่ชอบทำอะไรเองมากกว่า ทั้งที่นายกับฉันอายุเท่ากัน แต่ทุกคนกลับปฏิบัติกับนายเหมือนเป็นเด็กเล็กๆ พลัส...นายคงไม่รู้ว่าทุกวันนี้ฉันยังอิจฉานายเลย แม่กับพ่อไม่เคยลืมนาย ยังพูดถึงนายทุกครั้งที่มีโอกาส ส่วนฉันเหมือนกลายเป็นเงาของนายไปโดยปริยาย” พีทจ้องหน้าผมด้วยแววตาเศร้าหมอง
“เฮ้ย...พีท อย่าคิดมากสิวะ มึงพูดแบบนี้พลัสก็เครียดกันพอดี” โตโต้พยายามปลอบใจพีทให้ดีขึ้น เพราะดูเหมือนพีทจะจมดิ่งไปสู่อดีตอีกแล้ว
“ไม่หรอก กูไม่เป็นไร กูแค่อยากระบายให้น้องฟังว่ากูอยู่กับพ่อแม่แท้ๆ ก็จริง แต่กูไม่เคยมีความสุขเหมือนน้องที่อยู่อยู่กับคุณตาคุณยายที่นี่เลยว่ะ ยิ่งได้ฟังมึงเล่าเรื่องน้องกูก็ยิ่งอิจฉา พ่อแม่กูเห็นกูทำอะไรดีก็ต้องคิดถึงน้อง วันเกิดกูก็เอาแต่ร้องไห้หาน้อง ไม่ว่ากูจะขยับตัวไปไหนทำอะไร ก็ก็เหมือนเป็นเงาของน้องกูตลอด มึงเองก็น่าจะรู้ดีนะโต้” พีทหันไปมองหน้าโตโต้ ทำให้เกิดบรรยากาศอึดอัดขึ้นมา
“ที่ผ่านมาฉันคิดว่ามันเป็นบาปที่ฉันทำกับนายเอาไว้ ถ้าฉันไม่ขี้อิจฉานายก็คงไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น ต่อไปนี้ฉันจะแก้ตัว ฉันสัญญานะพลัส บทเรียนที่ผ่านมามันสอนให้ฉันสำนึกแล้ว ว่าไม่มีนายแล้วฉันจะเป็นยังไง ต่อไปนี้ฉันจะเป็นพี่ที่ดีที่สุดของนายนะ” พีทเอามามาจับบ่าผมไว้ แล้วสัญญาด้วยความมุ่งมั่น
“ฉันก็จะเป็นน้องที่ดีของนาย ทุกวันนี้ฉันไม่ขี้อ้อนอีกแล้วล่ะ ดูดิ ฉันล่ำกว่านายตั้งเยอะ แข็งแรงบึกบึนขนาดนี้ ไม่ใช่เด็กน้อยอ่อนแอนอนในรถเข็นติดขวดนมอีกแล้วนะ” ผมบอกพี่ชายพร้อมเบ่งกล้ามแขนเป็นมัดให้ดู ทำให้ทุกคนต้องยิ้มออกมา
“โธ่...ไอ้ขี้อวด ถึงนายจะล่ำกว่า แต่ฉันก็หล่อกว่านายอยู่ดีล่ะวะ” พีทไม่ยอมให้ผมข่ม รีบบอกว่าตัวเองหล่อกว่าผม แถมยังยักคิ้วข้างเดียวด้วยท่าทีกวนตีนให้ผมได้หมั่นไส้
“มันก็หน้าเดียวกันนะแหล่ะ แต่ฉันหุ่นดีกว่านายเยอะ ยังไงก็ได้เปรียบ” ผมเลิกชายเสื้อยืดขึ้นโชว์ซิดแพ็คข่มทับบ้าง ยังคิ้วด้วยท่าทีกวนตีนคืนให้พีทได้รู้สึก ทำเอาพี่ชายถึงกับเบะปากใส่ผมแล้วหันหน้าไปทางอื่น ยังไงตอนนี้ผมก็เหนือกว่าเห็นๆ
หัวข้อ: บาปรัก...บาปบริสุทธิ์♥นิยายรักหื่นเซ็กเศร้าเอาฮา ตอนพิเศษ (9) หน้า 89 (24-02-14) (อ่าน 1001571 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก