บาปรัก...บาปบริสุทธิ์ 67 “กฤษกร”
จุดธูป ขึ้นไหว้สามดอก อธิษฐานบอก พระพุทธศักดิ์สิทธิ์ เอาธูปปัก เอาทองปิด พระพุทธศักดิ์สิทธิ์ จงช่วยลูกยา
งานศพคุณตากับคุณยายถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย มีเพียงคนสนิทเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่มาร่วมงาน ผมขอจัดงานเจ็ดวันเพื่อรอวันที่นำเงินไปไถ่ตัวรับน้องหยกซึ่งเป็นหลานแท้ๆ ของคุณตาคุณยายได้มีโอกาสกลับมาเคารพศพของท่านทั้งสองก่อนที่จะทำพิธีเผา
น้องพลอยไปหาร้านดอกไม้มาจัดตกแต่งโลงศพเสียสวยงาม คงต้องใช้เงินไปไม่น้อย น้องเจก็ติดต่อร้านอาหารให้ทำข้าวต้ม ขนม และเครื่องดื่มมาเลี้ยงแขกภายในงานให้ด้วย ส่วนอาหนึ่งรับอาสาเป็นเจ้าภาพในงานศพ พี่บาสกับโตโต้คอยช่วยรับแขกพร้อมจัดการเรื่องทั่วไป วันนี้คุณพ่อคุณแม่ของไอ้ทองก็มาร่วมงานด้วย
“กฤษ...พ่อกับแม่เสียใจด้วยนะลูก มีอะไรให้พ่อกับแม่ช่วยเหลือก็อย่าได้เกรงใจกันเลยนะ กฤษก็เหมือนลูกของพ่อกับแม่อีกคน” คุณพ่อของไอ้ทองบอกผมหลังจากจุดธูปไหว้ศพเสร็จแล้ว ผมอยากจะยกมือไหว้ขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจ แต่ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะพูดตอบกลับไป ผมได้แต่นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น คุณแม่ของไอ้ทองท่านร้องไห้ออกมา เดินเข้ามาใกล้ผมลูบหัวผมเบาๆ แล้วเดินไปหาน้องพลอย
คืนแรกของงานศพเป็นไปอย่างยากลำบาก ด้วยผมที่เป็นหลานเพียงคนเดียวในตอนนี้ ไม่อยู่ในสภาพที่พร้อมจะเป็นผู้ดูแลงาน เนื่องจากสภาพจิตใจที่บอบช้ำจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า และคนรักของผมกำลังตกอยู่ในอันตราย เป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ยังไม่ทราบได้
“กฤษ...มึงกินน้ำสักแก้วได้ไหมกูขอร้อง มึงรู้ตัวไหมว่าปากมึงแห้งจนแตกแล้วนะ กฤษ...มึงอย่าทรมานตัวเองเลยนะเพื่อนรัก กูจะทนไม่ไหวแล้วนะกฤษ...ฮึก” ไอ้ทองทรุดตัวลงมานั่งข้างผมที่คุกเข่าอยู่หน้าโลงศพตั้งแต่บ่ายแล้ว ผมไม่รู้สึกหิวหรือกระหายน้ำแม้แต่น้อย ผมร้องไห้มาตั้งแต่เช้า เพิ่งมาหยุดได้เมื่อตอนเย็นที่ทางวัดนำร่างของคุณตาคุณยายใส่โลงศพเรียบร้อยแล้ว
ร่างกายผมตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้างผมไม่ได้สนใจเลย ในใจเพียงกังวลเรื่องน้องหยกเท่านั้น ผมได้ยินเสียงของผู้คนรอบข้างที่คอยมาปลอบใจ บ้างก็เป็นห่วงคอยคะยั้นคะยอให้ผมดื่มน้ำบ้าง ทานข้าวบ้าง แต่สมองของผมไม่สั่งการให้ตอบรับ หรือตอบสนองคนรอบข้างเอาเลย อยู่ๆ น้องพลอยก็เดินเข้ามาใกล้แล้วเอาแก้วน้ำส้มใส่หลอดมาจ่อปากผม
“พี่กฤษคะ ดื่มน้ำส้มนิดเดียวนะคะ ถือว่าน้องสาวคนนี้ขอร้อง” น้องพลอยดันหลอดเข้ามาจรดริมฝีปากผม ตอนนี้ปากผมแห้งจนรู้สึกแสบ จึงออกแรงดูดน้ำส้มเบาๆ เข้ามาในปาก รู้สึกได้ถึงความหวานอมเปรี้ยวนิดๆ ความเย็นแผ่ซ่านผ่านโพรงปากลงสู่ลำคอ ไม่นานอาการแสบท้องไส้ก็เริ่มจางลง ผมจึงดูดน้ำส้มที่น้องพลอยถืออยู่จนหมดแก้ว
“กฤษมึงกินข้าวต้มด้วยนะ กูรู้ว่ามึงเสียใจมากเรื่องตากับยาย แต่มึงยังต้องหาวิธีไปช่วยน้องหยกด้วยนะ ถ้ามึงเป็นอะไรขึ้นมาแล้วใครจะไปช่วยน้องหยก กูรู้นะว่ามึงต้องอยากเป็นคนนั้น แล้วหยกก็คงอยากให้มึงเป็นคนที่ไปรับน้องหยกกลับมา มึงดูแลตัวเองหน่อยได้ไหม” ไอ้ทองยังคงเตือนสติผมอยู่ไม่ห่าง เท่าที่จำได้มันคอยอยู่ใกล้ผมตลอดไม่ไปไหนเลยต่างหาก เพียงแต่ผมจะมีสติรับรู้ได้เป็นบ้างช่วงเพียงเท่านั้น
“กฤษ...กฤษเหรอ...เรียกกูว่าพลัสนะ ตาอยากให้กูกลับไปหาครอบครัวกูให้ได้ ต่อไปให้เรียกกูว่าพลัส กูชื่อพลัส” ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเหมือนคนละเมอ ในหัวผมตอนนี้มันสับสนมึนงงไปหมด ผมอยากทำให้คุณตาคุณยายนอนตายตาหลับ และอยากจะไปรับน้องหยกกลับมาโดยเร็ว ใช่แล้ว...ผมชื่อพลัส ไม่ใช่กฤษอีกต่อไปแล้ว
“ได้...ไอ้พลัส มึงจะชื่ออะไรก็แล้วแต่ มึงก็ยังเป็นเพื่อนรักของกูเหมือนเดิม แต่ตอนนี้มึง เอ่อ...ไอ้พลัส กินข้าวต้มสักนิดนะ จะได้มีแรงบ้าง เผื่อไอ้พวกเลวนั่นติดต่อมามึงจะได้บอกมันไงว่าจะเอาเงินไปให้เลย ไม่ต้องรอถึงสามวัน พี่หนึ่งไปเอาเงินสดมาให้มึงยืมแล้ว เหลือแค่รอมึนติดต่อมา มึงเข้าใจที่กูพูดบ้างไหมไอ้พลัส” ไอ้ทองมันยังคงตะล่อมให้ผมทานข้าวต้มให้ได้ ผมเห็นมันเปลี่ยนถ้วยข้าวต้มมาถือหลายครั้งแล้ว มันตักมาร้อนๆ รอให้ผมทานอยู่อย่างนั้นจนข้าวต้มเย็นก็เดินไปตักมาใหม่
ผมหันหน้าไปมองมัน คิดตามสิ่งที่มันพูดเพียงชั่วครู่ก็เข้าใจได้ทันทีว่าหากมีเงินพร้อมแล้ว เวลามันติดต่อกลับมาผมจะได้รีบไปรับน้องหยกได้ทันที ไม่ต้องปล่อยให้น้องหยกทรมานกับพวกมันไปถึงสามวันอย่างที่พวกมันบอกให้รอ ตอนนี้รู้สึกได้เลยว่าสมองตัวเองกำลังประมวลผลได้ช้าเหลือเกิน ผมคว้าชามข้าวต้มในมือมามาถือไว้ลุกเดินไปด้านนอกศาลาที่จัดงาน
“ไอ้กฤษ...เอ้ย...ไอ้พลัสมึงจะไปไหน” ไอ้ทองร้องถามอย่างตกใจเมื่อเห็นผมลุกพรวดขึ้นมา มันรีบลุกเดินตามผมมาใกล้ๆ ทันที ตอนนี้ผมเริ่มหิวขึ้นมาแล้ว ผมอยากทานอะไรบ้างเพื่อจะได้มีสารอาหารไปเลี้ยงสมองขึ้นมาบ้าง ระหว่างที่เดินผมยกชามข้าวต้มกรอกเข้าปากตัวเองจนหมด ผมเดินมาถึงด้านนอกงานศพที่วางหม้อข้าวต้มใบใหญ่ไว้บนเตาไฟ ผมนำถ้วยเปล่าในมือมาตักข้าวต้มร้อนๆ จนเกือบเต็ม นั่งลงตรงโต๊ะใกล้ๆ แล้วลงมือทานอย่างรวดเร็ว
“พี่กะ...พี่พลัสครับ ระวังร้อนนะครับ ค่อยๆ ก็ได้ครับ นี่น้ำเย็นครับพี่” น้องเจเดินมายืนข้างๆ ผมแล้ววางแก้วน้ำเปล่าที่ใส่น้ำแข็งลงตรงหน้า ผมยกแก้วน้ำมาดื่มรวดเดียวจนหมด เพื่อลดความร้อนจากข้าวต้มที่เต็มปากให้ลงคอในคราวเดียว แล้วลงมือทานข้าวต้มต่อทันที
“น้องกฤษ...น้องพลัสทานช้าๆ ก็ได้ครับ ไม่ต้องรีบทุกคนตกใจหมดแล้ว” พี่บาสหยิบน้ำมาให้ผมอีกแก้ว แล้วเตือนด้วยความเป็นห่วง ตอนนี้ผมเริ่มมีสติขึ้นมาบ้าง จึงวางช้อนลงหลังทานข้าวต้มร้อนๆ ชามนี้หมด ดื่มน้ำเย็นที่พี่บาสเอามาวางไว้ให้จนเกลี้ยง
“ขอบคุณครับพี่บาส ขอบใจนะน้องเจ มึงด้วยไอ้ทอง ขอบคุณทุกคนมากครับ” ผมบอกขอบคุณทุกคนที่เดินเข้ามายืนล้อมผมด้วยความเป็นห่วง น้องพลอยน้ำตาไหลลงมา แต่มีรอยยิ้มให้ผมบางๆ ไอ้ทองเดินอ้มมาด้านหลังแล้วโอบผมไว้ มันร้องไห้สะอื้นจนผมใจหาย น้ำตาของมันหยดลงบนบ่าจนเสื้อผมเริ่มเปียก ผมยกมือไปตบหัวมันที่วางอยู่บนไหล่ผมเบาๆ ทำให้มันคลายสะอื้นลงบ้าง
“มึงกินข้าวได้กูก็ดีใจแล้วกฤษ เอ้ย...พลัส มึงอย่าเป็นแบบนั้นอีกนะ กูใจหายรู้ไหม วันนี้ทั้งวันมึงเหมือนคนใกล้บ้า กูกลัวมึงจะสติแตกแทบแย่ นี่ถ้ามึงยังล่องลอยไม่มีสติอยู่อย่างนี้ทั้งคืนกูคงพามึงส่งเข้าโรงพยาบาลแล้วนะ” ผมจึงลุกขึ้นยืนแล้วดึงตัวมันมากอดไว้แน่น
“ของใจมึงมากไอ้ทอง ขอบใจมึงจริงๆ ที่เตือนสติกู ไหนๆ ตากับยายก็ไปสบายแล้ว กูจะรีบทำใจเรื่องตากับยาย แล้วหาวิธีไปช่วยน้องหยกกลับมา” ผมบอกเพื่อนรักออกไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่น น้องพลอยถลาตัวเข้ามากอดผมพร้อมปล่อยโฮออกมาด้วยความดีใจที่ได้ยินผมพูดแบบนั้น ผมจึงยกมือโอบสองพี่น้องที่เป็นเหมือนญาติสนิทของผมไว้ในอ้อมกอด เรามองหน้ายิ้มให้กันด้วยความซาบซึ้งใจ
ไม่นานผมก็ถอยออกมาหาทุกคนที่ยืนมองอยู่ตรงนั้น ตอนนี้เพื่อนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ตั้งแต่รู้จักน้องหยก ผมเริ่มมีเพื่อนเพิ่มขึ้นมากมาย แม้จะเจอกันรู้จักกันไม่นาน แต่แค่นี้ก็ทำให้ผมทราบได้แล้วว่าทุกคนมีน้ำใจกับผมมาก ทั้งพี่แดนนี่กับพี่แชริม อาหนึ่งกับน้องเจ พี่บาสกับโตโต้ แล้วไอ้ทองกับน้องพลอย ผมไล่มองทุกคนด้วยความตื้นตันใจ
“ทุกคนครับ ผมขอขอบคุณทุกคนจากใจจริงเลยนะครับ ผมจะไม่มีวันลืมความช่วยเหลือจากทุกคนในวันนี้เลยครับ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น หลายๆ คนยิ้มตอบกลับมา บางคนเดินเข้ามาตบไหล่ผมอย่างคุ้นเคย น้องพลอยกับพี่แชริมยืนปิดปากน้ำตาซึม แต่ก็ยิ้มออกมาให้ผมจนได้ ผมยิ้มตอบให้กับทุกคน
“กฤษ เอ้ยพลัสเป็นแบบนี้ได้ก็ดีแล้ว ตากับยายจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ส่วนเรื่องน้องหยกอาเบิกเงินมาเตรียมไว้แล้ว เอาไปก่อน มีเมื่อไหร่ค่อยมาใช้คืน อาไม่รีบ คิดเรื่องความปลอดภัยของน้องหยกเป็นหลักเอาไว้ เรื่องอื่นค่อยว่ากัน” อาหนึ่งเข้ามาจับบ่าผมเอาไว้ ผมจึงยกมือไหว้ขอบคุณอีกครั้ง
“ขอบคุณอาหนึ่งมากนะครับ ถ้าผมไม่มีอาก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน” ผมบอกออกไปด้วยความตื้นตันในน้ำใจที่อาหนึ่งหยิบยื่นมาให้ อาหนึ่งจับมือผมที่พนมไหว้เอาไว้ด้วยมือขวา แล้วเอามือซ้ายตัวเองมาตบเบาๆ อีกที เรายิ้มให้กันด้วยความอิ่มเอิบในใจ
“พลัส...ผมมีข่าวดีจะบอก ผมอีเมล์ไปบอกพี่ชายคุณเรื่องวันนี้ ตอนนี้มันเป็นห่วงคุณมาก มันบอกว่าพรุ่งนี้จะบินกลับมาหาคุณที่นี่ เรื่องโปรเจคมันจะกลับทำทีหลัง มันบอกว่าน้องชายมันสำคัญกว่าใบปริญญา คิดว่าน่าจะมาถึงที่นี่วันมะรืนนี้” โตโต้บอกผมเพียงเท่านั้นก็ทำให้ในใจผมร้อนวาบขึ้นมาด้วยความอบอุ่น นี่ผมกำลังจะมีพี่ชายแล้ว และพี่ชายคนนี้ก็เป็นห่วงผมมากด้วย ผมรู้สึกอุ่นไปทั้งร่างกายด้วยความยินดีอย่างบอกไม่ถูก
“พี่...พี่พีท” ผมแทบไม่กล้าเอ่ยเรียกชื่อคนที่คุณโตโต้คิดว่าหน้าเหมือนผมสักเท่าไร แม้คนที่ชื่อพีทนั้นจะรับผมเป็นน้องไปแล้วก็ตาม
“ใช่ครับ ไอ้พีทเพื่อนผม มันบอกว่าคุณเป็นน้องชายมันแน่ๆ น้องชายฝาแฝดที่มันทำหายไปยี่สิบกว่าปี ตอนแรกมันบอกว่าส่งงานโปรเจคก่อนจบแล้วจะรีบมา พอรู้ว่าน้องชายกำลังมีปัญหาใหญ่เท่านั้น ตอนนี้มันทิ้งใบปริญญาจะมาหาน้องชายมันทันที” โตโต้พูดจบก็ยิ้มให้ผมจนตาหยี
“พี่ชาย...ผมมีพี่ชาย ผมยังมีพี่ชาย ผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ผมมีครอบครัว” ผมเพ้อออกมาด้วยความดีใจ ทุกๆ คนก็พลอยยิ้มออกมา ทุกคนแสดงความดีใจร่วมไปกับผมด้วย ตอนนี้ผมรู้สึกเป็นสุขในใจมากขึ้น ผมเริ่มมีกำลังใจพอที่จะต่อสู้กับปัญหาขึ้นมาแล้ว
“ทุกคนครับ พรุ่งนี้ผมจะทำข้าวต้มปลาทูหม้อใหญ่มาเลี้ยงนะครับ ต้องผากน้องพลอยเรื่องของสดให้พี่ด้วยนะ วันนี้ฉุกละหุกไปหน่อย ยังไงวันพรุ่งนี้ผมจะดูแลงานศพคุณตาคุณยายให้ดีที่สุดเลยครับ ผมจะเข้มแข็งไม่ให้ใครต้องมาเป็นห่วงอีก” ผมบอกทุกคนด้วยความมั่นใจ
“ได้เลยค่ะพี่กฤษ เอ้ยพี่พลัส วัตถุดิบไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ พลอยจะเตรียมในส่วนของหวานให้พี่ทำด้วย พรุ่งนี้แขกคงเยอะขึ้นอีก เพราะคนแถวบ้านพี่ยังไม่มีใครทราบเรื่อง ตอนบ่ายผู้ใหญ่บ้านบอกหนูว่าตากับยายพี่เป็นคนดีมีคนรู้จักเยอะ เห็นพี่กำลังเสียใจมากเลยไม่อยากกวน ผู้ใหญ่จะเป็นคนไปแจ้งลูกบ้านให้เอง พรุ่งนี้คงมีคนมาร่วมงานเยอะเลยค่ะ” น้องพลอยรายงานให้ผมทราบ ผมเห็นผู้ใหญ่บ้านเหมือนกัน แต่ตอนนั้นยังไม่มีสติพอจะจำได้ว่าใครเป็นใคร รู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่ไม่ได้ต้อนรับให้ดี
“ดีเลยครับพี่ ข้าวต้มที่ผมให้เอามาส่งวันนี้ไม่ได้เรื่องเลย น้ำส้มกับขนมก็ไม่อร่อย แต่ผมหาได้ดีและเร็วสุดแค่นี้อ่ะครับ” น้องเจสารภาพเสียงอ่อย ผมเพียงยิ้มให้อย่างเอ็นดู
“ไม่หรอกครับ ต้องขอบใจน้องเจมากด้วยซ้ำ ถ้าน้องเจไม่ช่วยจัดการเรื่องอาหารการกินมาให้ก็คงไม่มีอะไรเลี้ยงแขกคืนนี้ ขอบใจมากนะ ไว้หลังจากนี้พี่จะทำอาหารเองทุกคืนเลย พี่จะทำอาหารที่ยายสอนพี่มาสุดฝีมือเพื่อตากับยายพี่ด้วย” ผมปลอบใจน้องเจจนยิ้มออกมาได้
“น้องพลัสคะ ให้พี่ช่วยอะไรก็บอกได้ไม่ต้องเกรงใจนะคะ พี่กับพี่แดนจะอยู่ที่นี่คืนนี้ แล้วก็จะมาได้อีกทีช่วงสองวันก่อนถึงวันเผาศพเลยค่ะ” พี่แชริมบอกผม
“ขอบคุณมากครับพี่แดนพี่แชริม หากมีอะไรที่พี่พอจะช่วยผมได้ ผมจะรีบบอกเลยนะครับ” ผมกล่าวขอบคุณพี่ทั้งสองคนไปด้วย
“น้องกฤษ เอ้ยน้องพลัส เอ้อ...เรียกไม่ชินสักที พี่ว่าพลัสไปทักทายแขกบ้างดีไหม ก่อนหน้านี้เอาแต่นั่งเงียบเป็นหุ่น ใครพูดใครทักก็ไม่ตอบ ทุกคนดูเป็นห่วงกฤษ เอ้ยพลัสมากนะ” พี่บาสเตือนด้วยความหวังดี ซึ่งผมก็เห็นดีด้วยจึงพยักหน้าตอบ
“ครับพี่ แล้วต่อไปนี้ผมจะทำสิ่งที่ตาขอก่อนตายให้สำเร็จครับ ผมจะกลับไปหาครอบครัวตัวเองให้ได้ ขอให้ทุกคนเรียกผมว่าพลัสด้วยนะครับ เรียกผมให้ชินด้วยนะครับ เพราะต่อไปนี้จะไม่มีคนชื่อกฤษกรอีกแล้วนะครับ” ผมบอกความตั้งใจออกไปให้ทุกคนได้ยิน เพื่อให้คุณตาคุณยายตายตาหลับ ผมจะต้องทำให้สำเร็จให้ได้
ทุกคนแยกย้ายกันไปดูงานต่างๆ ส่วนตัวผมก็เดินไปหาผู้ใหญ่หลายๆ คนที่มาร่วมงานศพ ทุกคนล้วนเป็นคนรู้จักของคุณตาคุณยายทั้งนั้น เพียงก่อนหน้านี้ผมไม่มีสติดีพอที่จะรับรู้ว่าใครมาไหว้ศพคุณตาคุณยายบ้าง จึงต้องแสดงมารยาทไปกล่าวขอโทษ และขอบคุณแขกทุกคนที่มาร่วมงาน
กว่าพระจะสวดเสร็จเราก็รีบแจกถ้วยข้าวต้ม ขนม และน้ำดื่มให้แขก พูดคุยทุกทายถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ตามประสาคนคุ้นเคยที่ยังไม่ทราบเรื่องราว แต่ผมก็ใจหายทุกครั้งที่โดนถามถึงสาเหตุการเสียชีวิตของคุณตาคุณยาย แขกทุกคนลงความเห็นว่าเป็นโศกนาฏกรรมที่ไม่สมควรเกิดขึ้นกับท่านทั้งสอง ซึ่งผมก็เห็นด้วย และต้องรีบทำใจให้ได้โดยเร็ว เหลือเพียงเรื่องของคนรักที่ยังไม่รู้ว่าจะมีชะตากรรมเป็นอย่างไร
เสร็จงานศพก็ดึกมากแล้ว ทุกคนขอให้ผมไปนอนค้างที่โรงแรมไอ้ทอง เพราะเป็นห่วงไม่อยากให้ผมอยู่บ้านเพียงคนเดียว ผมก็เลยจำยอมต้องตามไอ้ทองไปเอาเสื้อผ้ามานอนกับมันที่โรงแรม อาหนึ่งออกอาการหวงไม่ยอมให้ผมนอนกับไอ้ทองจึงให้ผมนอนร่วมห้องกับน้องเจแทน ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเข้าใจดีว่าตอนนี้เพื่อนรักกลายเป็นเมียอาหนึ่งไปเรียบร้อยแล้ว คงต้องหวงธรรมดาถ้าไอ้ทองจะนอนกับคนที่เคยแอบชอบมาก่อนอย่างผม
ผมเพิ่งจะได้อาบน้ำเป็นครั้งแรกของวันนี้ เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าหลังจากเข้าสวนไปเมื่อเช้าก็ยังไม่ได้อาบน้ำเลยทั้งวัน คิดเอาว่าวันนี้ตัวผมคงเหม็นน่าดู แต่กลับไม่มีใครแสดงท่าทีรังเกียจเลย ทุกคนช่างดีกับผมเหลือเกิน พอล้มตัวลงนอนบนเตียงขางน้องเจ ก็ให้นึกถึงคนรักที่ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นอย่างไรบ้าง พยายามโทรศัพท์เข้าไปหาพวกมันก็ปิดโทรศัพท์ไว้ ผมจึงได้แต่สวดมนต์ภาวนาขอพรให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยคุ้มครองให้น้องหยกปลอดภัยเท่านั้นเอง
หัวข้อ: บาปรัก...บาปบริสุทธิ์♥นิยายรักหื่นเซ็กเศร้าเอาฮา ตอนพิเศษ (9) หน้า 89 (24-02-14) (อ่าน 915460 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก