หัวข้อ: บาปรัก...บาปบริสุทธิ์♥นิยายรักหื่นเซ็กเศร้าเอาฮา ตอนพิเศษ (9) หน้า 89 (24-02-14)

[gookgik]

  แล้วน้องหยกก็กลับมาอย่างปลอดภัย  แต่ถ้ารู้ว่าคุณตา-คุณยายเสียไปแล้วคงช๊อกน่าดู   พี่กฤษต้องรักและเอ็นดูน้องนะเพราะตอนนี้เหมือนน้องตัวคนเดียว

ต่อไปพี่กฤษก็จะได้เจอพี่พีทตัวเป็นๆ แล้ว  หวังว่าต่อไปพี่กฤษคงพบเจอแต่สิ่งดีๆ ในชีวิตซะทีนะ

[pk11677]

อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาดดดดดดดดด

[หมูกระต่าย]

อย่าแจกมาม่าอีกนะคะ

[ujen]

เย้ ได้น้องหยกกลับมาแล้ว

 

[moredee]

:monkeysad:โอยยยยยยยยยยยย ลุ้นตามเกือบตาย ดีนะมาม่าเล็กน้อย ยังไงซ้าหยกก้อปลอดภัยแล้ว

[$VAN$]

ค่อยยังชั่วหน่อย
ไอ้เลวพวกนั้น เดี๋ยวรีบแจ้งตำรวจตามจับเลยนะ

[๐DeAchieS๐]

ปลอดภัยแล้วนะ

กลับบ้านเรากัน

T^T

[lidelia]

ดีใจจัง น้องหยกปลอดภัย

แต่ไอ้พวกที่ฆ่าตากับยายมันน่า 

[bytoey]

ดีใจอะ หมดทุกข์ไปเรืองนึงแล้ว เหลือรอเจอพี่พีทเท่านั้น อย่ามาม่านะคะ

[tuek]

น้องหยกกลับมาอย่างปลอดภัย
+ 1 นะคะ

[Under AuTo World]

 

[ThePtk_]

หยกปลอดภัย ดีใจๆๆ แล้วจะทำใจเรื่องตากับยายได้ไหมเนี่ยย?? T^T

[ToffeE_PrincE]

มาม่า จะหมดชามแล้วใช่ไหม
จะได้ครึกครื้นเหมือนเดิม 

 

[PotaeMunmun]

แงๆๆๆๆๆ เสียน้ำตาอีกแล้วผม    ผมต่อเร็วๆ นะครับ

[POPEA]

ดีใจอ่าเจอหยกแล้ว ~
ถ้าหยกรู้เรื่องตากับยายน่ะ โกรธอิพวกนั้นอะ ฆ่ามันๆ
 

[Under AuTo World]

วันนี้จะมาลงไหมครับ

[sam3sam]

ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน เข้ามาก็ได้ซดมาม่าชามใหญ่มาก
น้องหยกได้กลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีใจด้วย

[aishiteru.]

น้องหยกกลับมาแล้วววว ฟู่ว~~ โชคยังดีที่มันอยากได้แค่เงินเท่านั้น เหอๆ
แล้วพ่อ(ไม่แท้)ของพี่กฤษจะมาก่อปัญหาอะไรอีกป่าวเนี่ย
เรียกพี่กฤษๆถนัดกว่าเรียกพี่พลัสอีกนะเนี่ยย ฮ่าฮ่า
ด่านต่อไปก็พี่พีทของน้องพลัส เจอกันแล้วจะเป็นยังไงน๊าา
รออ่านตอนต่อไปค่าา
 

[Akidahaza]

ตอนนี้ก็ได้น้องหยกกลับมาแล้ว ต่อไปก็รอลุ้นเรื่องพี่พีท ><

[totoken]

บาปรัก...บาปบริสุทธิ์ 69 “ณัฐวนิช”
ไม่อยากให้ใครว่าพาล ทำตัวระรานเป็นผู้ร้าย แต่ว่าถึงยังไง ฉันก็มนุษย์คนหนึ่ง โกรธเขาเสมอ เกลียดเธอที่ทิ้งแค้นทุกสิ่งที่เป็นวันนี้ มันทำใจไม่ไหวสักที กับความรู้สึกเจ็บลึกที่อยู่ในใจ

          “พี่กฤษ...พี่กฤษครับ” เสียงเหมือนน้องหยกดังอยู่ใกล้ๆ ผมได้ยินเสียงเรียกซ้ำๆ อยู่อย่างนั้นสักพัก จึงพยายามลืมตาขึ้นมาก็ตกใจ เพราะกำลังเฝ้าไข้น้องหยกอยู่ดีๆ ดันเผลอหลับไปได้ จนต้องให้คนรักที่นอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียงเป็นฝ่ายเรียกผมให้ตื่นขึ้นมาแทน

          “ขอโทษครับที่รัก พี่เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นนานหรือยังครับ เจ็บตรงไหนบ้างไหม หิวน้ำหรือเปล่า” ผมรีบลุกขึ้นมาดูคนรักใกล้ๆ ใช้มือลูบหน้าลูบตา ก้มลงหอมเบาๆ ตรงหน้าผาก น้องหยกได้แต่ยิ้มน้อยๆ มาให้ เพียงเท่านี้หัวใจก็เริ่มพองโตขึ้นมาจนรู้สึกอบอุ่นภายในใจ

          “ถามหยกเป็นชุดเลยนะ หยกเพิ่งตื่นมาไม่นานเองครับ รู้สึกหิวน้ำเหมือนกัน” น้องหยกบอกเท่านั้นผมก็รีบรินน้ำใส่แก้วเสียบหลอดไปให้คนรักดื่มทันที น้ำหมดไปครึ่งแก้วน้องหยกก็ดันแก้วออกเบาๆ ผมจึงนำมาวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง แล้วมองดูปริมาณน้ำเกลือที่ใกล้จะหมดพอดี ตอนนี้ใกล้เวลาหกโมงเย็นแล้วด้วย

          “หิวไหมครับ หยกไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานใช่ไหม” ผมถามด้วยความเป็นห่วง เพราะคุณหมอบอกผมว่าคนรักเพลียจากการไม่ได้ทานน้ำ หรืออาหารเป็นเวลานาน พวกมันคงไม่ได้ให้น้องหยกทานอะไรเลย นึกแล้วก็แค้นใจ แต่ตอนนี้เพียงเห็นคนรักปลอดภัยผมก็สบายใจมากพอแล้ว ไม่อยากได้อะไรมากไปกว่านี้อีกเลย

          “มันเอาข้าวเอาน้ำให้หยกกินอยู่หรอกครับ แต่หยกทานไม่ลงเอง เอ่อ...พี่กฤษครับ หยก...หยกมีข่าวร้ายจะบอกพี่กฤษ” น้องหยกทำท่าทางเหมือนอยากจะพูดอะไรออกมา แต่ไม่กล้า ซึ่งทำให้ผมรู้สึกอึดอัดใจกับเรื่องตัวเองเหมือนกัน ใจยังไม่กล้าบอกคนรักเรื่องคุณตาคุณยาย

          “หยกครับ ต่อไปหยกเรียกพี่ว่าพลัสนะครับ พี่อยากใช้ชื่อนี้ คือ...คุณตาสั่งเสียเอาไว้ก่อนตายว่าอยากให้พี่ไปหาครอบครัวให้เจอ แล้วกลับไปอยู่กลับครอบครัวพี่ให้ได้ คุณตาคุณยายถึงจะนอนตายตาหลับ” ผมบอกน้องหยกออกไปอย่างราบเรียบ คนรักยังนิ่งอึ้งมองผมตากลม ไม่ได้ถามหรือพูดอะไรเป็นเวลานานช่วงอึดใจ

          “พี่กฤษ...พี่พลัสหมายความว่าอะไร พี่ให้หยกเรียกพี่ว่าพลัสเพราะอะไรนะ” น้องหยกถามออกมาเหมือนพยายามทำความเข้าใจ ผมสังเกตเห็นหยดน้ำตาปริ่มอยู่ตรงหางตา และตอนนี้ม่านตาของผมก็เริ่มพร่ามัวด้วยหยาดน้ำตาเช่นกัน กลั้นน้ำตาไว้ได้ไม่นานก็หยดลงบนผ้าห่มของคนรัก เท่านั้นเองเราสองคนปล่อยโฮออกมาพร้อมกัน ผมถลาเข้ากอดคนรักไว้แน่น

          “ฮือ...ฮือออ ตา...คุณตา คุณยาย...ไม่จริงใช่ไหม หยกไม่เชื่อ...ฮึก มันไม่จริงใช่ไหม ฮือออ” น้องหยกสะอึกสะอื้นร้องไห้ฟูมฟายออกมา ผมนั้นพูดอะไรไม่ออกด้วยความเสียใจจุกแน่นอยู่ในอก ได้แต่เพียงลูบหลังปลอบใจคนรักเท่านั้น ใจจริงแล้วผมแทบจะขาดใจตายไปเสียให้ได้กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ผมจำเป็นต้องรีบทำใจเพราะยังมีน้องหยกยอดดวงใจที่ยังต้องดูแลอีกทั้งคน

          “พี่ขอโทษ...พี่กลับมาช่วยตากับยายไม่ทัน พี่เสียใจ พี่ผิดเองครับ” ผมพยายามกลั้นใจไม่ให้สะอื้นออกมา ผมต้องพยายามทำตัวเข้มแข็งเพื่อเป็นที่พึ่งให้คนรักให้ได้ ในตอนนี้ผมทำได้ดีที่สุดเพียงเท่านี้ ถ้าผมกลับบ้านเร็วกว่านี้เรื่องราวทั้งหมดคงไม่เป็นแบบนี้ จริงๆ แล้วผมเป็นฝ่ายผิดเอง

          “พี่ไม่ผิดหรอกครับ พวกมันต่างหาก ไอ้พวกเลวพวกนั้นต่างหาก พวกมันทำให้ตากับยายต้องตาย” อยู่ๆ น้องหยกก็หยุดร้องไห้ พยายามกลั้นอาการสะอึกสะอื้น แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น แววตาดูแข็งกร้าวทั้งที่ยังมีหยาดน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย

          “พวกมันก็เลยมาหาพี่ที่บ้าน พอมันไม่เจอพี่ก็เลยลากหยกออกมามัดปากกับมือเท้าหยก มันจำหยกได้จากครั้งนั้นที่เคยเจอ ก็เลยคิดจะเอาหยกมาขู่เรียกค่าไถ่จากพี่ ตากับยายเป็นยังไงตอนนั้นหยกไม่รู้เลย พวกมันเอาถุงผ้ามาคลุมหัวหยกไว้ แล้วพาหยกเข้าไปในรถพาไปไหนไม่รู้” น้องหยกเล่าให้ฟังด้วยน้ำเสียงอัดอั้นในใจ

          “มันพาหยกไปที่โกดังที่ไหนไม่รู้ พอหยกถามหาพ่อพี่พวกมันก็เอาแต่หัวเราะ แล้วบอกหยกว่ามันฆ่าพ่อพี่ตายไปนานแล้ว มันแค่อยากได้เงินคืนแต่พี่ไม่สนใจพวกมันเลย มันจึงต้องทำแบบนี้ มันเอาโทรศัพท์หยกโทรหาพี่แล้วยึดเอาไว้” น้องหยกพยายามบอกเล่าเรื่องราวที่พบเจอมา ผมได้แต่นั่งฟังเงียบๆ ผมไม่รู้สึกเสียใจเลยที่รู้ว่าคนที่เคยคิดว่าเป็นพ่อตายไปแล้ว มันไม่เคยทำตัวสมกับที่ผมจะเรียกว่าพ่อด้วยซ้ำ และเรื่องทั้งหมดก็เกิดขึ้นเพราะมันคนเดียว

          “หยกอยู่ที่นั่นนานพอจะรู้ว่าอีกด้านของโกดังเป็นบ่อนการพนันด้วย แถมยังมีการขายยาเสพติดอีก คงอยู่ต่างจังหวัดที่ไกลมาก เพราะมันใช้เวลาขับรถหลายชั่วโมง หยกคิดอะไรไม่ออกในตอนนั้น แต่พอนึกอะไรได้ก็พยายามร้องขอโทรศัพท์คืน หยกบอกพวกมันว่าโทรศัพท์หยกเป็นรุ่นใหม่ ราคาแพง มีกล้องหน้ากล้องหลัง มีลูกเล่นอะไรพิเศษบ้าง” น้องหยกพูดจนผมเริ่มงง

          “หยกไปบอกมันแบบนั้นทำไมล่ะครับ พูดแบบนั้นพวกมันก็ยิ่งอยากได้สิครับ” ผมถามออกไปอย่างตามไม่ทันคนรัก ไม่เข้าใจว่ากำลังจะสื่ออะไรออกมา น้องหยกยังไม่ตอบแต่กลับส่งรอยยิ้มแปลกๆ มาให้ผม

          “นั่นล่ะครับที่หยกต้องการ หยกอยากให้พวกมันใช้โทรศัพท์เครื่องนั้น และอยากให้มันยึดเอาไว้ด้วยเลยยิ่งดี พวกมันทำอะไรกับเราไว้ เราจะไปเอาคืนกับพวกมันให้สาสม หยกอยากให้พวกมันโดนวิสามัญตายไปให้หมดทุกคน แผ่นดินนี้จะได้สูงขึ้นเสียที ตากับยายของหยกจะต้องไม่ตายฟรี” น้องหยกเค้นเสียงออกมาด้วยอารมณ์โมโหจนผมเริ่มวิตก

          “หยก...พี่ว่าอย่าเลยนะครับ มันจะมีอันตรายมาถึงเราหรือเปล่า พี่ว่าเราอย่าไปยุ่งกับมันเลย เรื่องจะได้จบๆ ไป” ผมพยายามโน้มน้าวคนรักให้ใจเย็นลง และหวังว่าจะปล่อยวางกับเรื่องนี้ลงได้

          “ไม่ครับ หยกจะต้องจัดการพวกมันให้ได้ ถ้าเรายอมมันครั้งหนึ่ง มันก็ต้องหาโอกาสมาข่มเหงพวกเราอีกครั้งแน่ๆ อีกอย่างนะครับ ถ้ามันไม่ทำกับเรามันก็ต้องไปทำกับคนอื่นอยู่ดี แล้วที่สำคัญ ใครทำอะไรกับหยกเท่าไร หยกจะเอาคืนพวกมันให้คุ้มค่าแน่นอนครับ” น้องหยกเคี้ยวฟันพูดจนผมเริ่มกลัวอาการของคนรัก

          “หยกจะทำยังไงเหรอครับ” ผมถามออกไปด้วยความหวาดระแวงกับแผนการของคนรัก ท่าทางของน้องหยกตอนนี้ดูน่ากลัวมาก และคิดว่าจะพูดอะไรออกไปอย่างไรน้องหยกก็คงไม่ฟังผมแน่ๆ ดวงตาของน้องหยกเต็มไปด้วยอารมณ์เคียดแค้นแม้จะมีหยาดน้ำตาไหลออกมาเป็นทางบนใบหน้า

          “หยกจะไปหาคุณตาคุณยายก่อน แล้วจะไปขอให้อาหนึ่งช่วยอีกที คิดว่าอาหนึ่งคงจะรู้จักกับตำรวจใหญ่ๆ บ้าง หยกมีหลักฐานกับเบาะแสบางอย่างจะส่งให้ตำรวจที่ไว้ใจได้ครับ” น้องหยกดูไม่มีอาการอ่อนเปลี้ยอีกเลย แถมยังดูกระฉับกระเฉงดีอีกด้วย ผมจึงรีบไปตามพยาบาลมาดูอาการ และโทรตามไอ้ทองให้มารับ

          “คนไข้แข็งแรงดีแล้วค่ะ คุณหมอให้กลับบ้านได้เลย คุณไปชำระเงินพร้อมรับยาบำรุงด้านนอก แล้วพาคนไข้กลับได้เลยค่ะ” พยาบาลพูดระหว่างที่ผมรอให้น้องหยกเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ที่ไอ้ทองเตรียมเอาไว้ให้ พอออกไปชำระเงินรับยาเรียบร้อย น้องหยกก็เดินออกมาพอดี

          “หยกหิวไหมครับ” ผมถามด้วยความเป็นห่วง เพราะคนรักยังไม่ได้ทานอะไรเลยเป็นเวลานานแล้ว

          “ยังครับ หยกอยากคุยกับอาหนึ่งเร็วที่สุดมากกว่า” คนรักบอกแบบนั้น แต่ผมไม่ยอมง่าย เดินออกไปหาซื้อน้ำส้มขวด พร้อมขนมจีบ ซาลาเปามาให้ทานรองท้องก่อน ทั้งที่น้องหยกพยายามปฏิเสธ แต่ผมก็ยังพยายามให้คนรักทานให้หมดจนได้ ไอ้ทองก็มาถึงโรงพยาบาลพอดี

          “พี่ทองมาคนเดียวเหรอครับ อาหนึ่งล่ะครับ” น้องหยกถามทันทีที่ขึ้นรถไอ้ทองมาได้

          “ทุกคนอยู่ที่งาน...เอ่อ...น้องหยกหายดีแล้วใช่ไหมครับ ยังเจ็บตรงไหนหรือเปล่า หมอว่ายังไงบ้าง” ไอ้ทองเหมือนกลัวว่าผมยังไม่ได้บอกน้องหยกเรื่องงานศพคุณตาคุณยาย จึงยังไม่กล้าพูดออกไป และเปลี่ยนเรื่องถามน้องหยกทันที

          “หยกทราบเรื่องคุณตาคุณยายเสียชีวิตแล้วครับ ตอนนี้หยกสบายดีแล้วครับ ไม่เป็นอะไรมาก เรารีบไปงานศพเถอะครับ หยกมีเรื่องจะขอให้อาหนึ่งช่วยนิดหน่อย แต่ต้องรีบด้วยนะครับ เพราะหยกกลัวว่าพวกมันอาจจะรู้ตัวก่อน แผนการหยกอาจจะเสียได้” คนรักผมบอกไอ้ทองไปแบบนั้น ทำเอาคนฟังถึงกับงงหันมามองหน้าผมเหมือนจะถามว่าน้องหยกพูดเรื่องอะไร ผมจึงได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ เพราะยังไม่เข้าใจคนรักเหมือนกัน

          ไม่นานก็มาถึงงานศพ น้องหยกรีบลงไปไหว้หน้าโลงศพคุณตาคุณยายเงียบๆ ไม่มีใครเข้าไปใกล้ มีเพียงผมที่เดินตามไปนั่งข้างๆ น้องหยกเหมือนคุยอะไรในใจกับคุณตาคุณยาย ตอนนี้ไม่มีหยดน้ำตาออกมาจากดวงตาคู่สวยตรงหน้าผมแม้แต่หยดเดียว สายตาน้องหยกดูแข็งกร้าวเหมือนอยากจะชำระแค้นบางอย่างให้กับคุณตาคุณยายให้จงได้

          “อาหนึ่งอยู่ไหนครับ หยกอยากคุยด้วย” น้องหยกหันมาถามผมหลังจากที่ลุกขึ้นยืนแล้ว ผมได้แต่กวาดสายตาหาก็พบอาหนึ่งนั่งอยู่ตรงศาลาด้านนอก จึงพาคนรักเดินไปหาทันที

          “น้องหยก หายดีแล้วเหรอครับ ยังเจ็บตรงไหนไหม” อาหนึ่งถามด้วยความเป็นห่วง ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นก็มองด้วยสายตาห่วงใย แต่คนรักของผมกับนิ่งเงียบ จนผมรู้สึกอึดอัดตาม

          “อาหนึ่งครับหยกมีเรื่องจะขอร้อง เชิญด้านนี้หน่อยสิครับ พี่กฤษด้วย” น้องหยกพูดจบทุกคนก็ออกอาการงงทันที โดยเฉพาะอาหนึ่งที่ดูจะงงมากกว่าเพื่อน แต่ก็ยอมเดินตามผมกับน้องหยกมาแต่โดยดี

          “กฤษให้เรียกว่าพลัสแล้วไม่ใช่เหรอ ยังไม่ได้บอกน้องหยกเหรอครับ” อาหนึ่งถามออกมาเหมือนชวนคุย เพราะบรรยากาศดูอึดอัดพอสมควร ด้วยท่าทีเอาจริงเอาจังของน้องหยก และแววตาที่ดูเหมือนกำลังโกรธใครมานาน ทำให้คนที่ยังไม่รู้เรื่องราวอย่างอาหนึ่งถึงกับทำตัวไม่ถูก

          “ครับพี่พลัสก็ได้ แต่ไม่ใช่ประเด็น อาฟังหยกก่อนครับ พี่พลัสเอาโทรศัพท์ออกมาหน่อย” น้องหยกสั่งจบก็แบมือมาทางผม ทั้งที่ยังงงอยู่แต่ก็รีบล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้ทันที

          “หยกมีอะไรจะให้ดูครับ” น้องหยกเอาโทรศัพท์ผมไปทำอะไรบางอย่าง ไม่นานก้ยื่นกลับมาให้ผม กับอาหนึ่งดู มันเป็นภาพเหมือนโกดังสินค้าที่ถูกดัดแปลงมาเป็นบ่อนการพนัน และมีคนกำลังเสพยาอยู่บางมุมของโกดังอีกด้วย บางภาพก็เป็นใบหน้าของไอ้พวกคนที่เคยมาทวงหนี้พ่อของผม

          “หยกไปได้ภาพพวกนี้มาอยู่ในเครื่องพี่ได้ยังไง” ผมถามออกไปด้วยความงง เพราะภาพเหล่านี้จะมาอยู่ในโทรศัพท์ของผมตอนไหนกัน

          “มันเป็นเทคโนโลยีของโทรศัพท์รุ่นนี้ครับ หยกแค่เอาอีเมล์ของตัวเองมาใส่ไว้ในเครื่องพี่ให้มันเชื่อมกัน ข้อมูลทุกอย่างของโทรศัพท์หยกจะมาอยู่ในเครื่องนี้ทั้งหมด ภาพพวกนี้หยกหลอกว่าจะสอนให้พวกมันลองใช้กล้องโทรศัพท์ดูความชัด ทั้งกล้องหน้ากล้องหลัง ก็เลยได้ภาพแบบนี้มา ไม่ใช่แค่นี้นะครับ ตอนนี้หยกยังรู้ด้วยว่าพวกมันอยู่ที่ไหนด้วย ไม่ว่ามันจะเปิดหรือปิดโทรศัพท์ หรือจะเปลี่ยนซิมก็ตาม” น้องหยกมีสีหน้าเหมือนนักกีฬากำลังใกล้จะถึงเส้นชัย ริมฝีปากขบเม้มจนเริ่มแดง ผมกับอาหนึ่งเพียงสบตากัน

          “น้องหยกจะให้อาช่วยยังไงครับ” อาหนึ่งถามออกมา หลังจากที่ยืนเงียบฟังน้องหยกมานาน

          “อาหนึ่งต้องหาตำรวจระดับสูงๆ ที่พอไว้ใจได้มาเอาหลักฐานพวกนี้ไปบุกจับมันครับ กำลังคนกับอาวุธของพวกมันมีเยอะพอสมควร หยกคิดว่าต้องรีบจัดการด้วย หากพวกมันรู้ตัวก่อนจะไม่เป็นผลดีอย่างแน่นอนครับ” น้องหยกบอกด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

          “ได้ครับ อามีเพื่อนที่สนิทพอจะจัดการได้ อาติดต่อให้เดียวนี้เลย” อาหนึ่งเดินห่างออกไปหน่อยเพื่อโทรศัพท์คุยกับเพื่อน  เหมือนกำลังอธิบายอะไรเสียยืดยาว ใช้เวลานานพอสมควรจึงเดินกลับมาหาผมกับน้องหยกที่เดิม

          “เพื่อนอาขอรูปที่น้องหยกได้มาด้วยได้ไหม คือมันอยากมั่นใจว่าเป็นพวกเดียวกับที่กำลังตามล่าอยู่ตอนนี้พอดี รับรองว่าเพื่อนอาคนนี้ไว้ใจได้แน่นอนครับ” อาหนึ่งรับรองแบบนั้น ดูเหมือนน้องหยกจะมั่นใจมากขึ้นจึงส่งรูปเข้าไปให้ อาหนึ่งส่งรูปต่อให้เพื่อนอีกที ไม่นานโทรศัพท์อาหนึ่งก็ดังขึ้นมา

          “เออ...ใช่...น้องเค้าหลอกให้พวกมันถ่ายมาได้ จริงเหรอวะ ได้เลยมึง...เออ...กูจะรีบไป” อาหนึ่งคุยกับเพื่อน แล้วทำท่าเหมือนกำลังตื่นเต้นกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น แล้วหันมาหาพวกผม

          “หยกคงต้องไปกับอาแล้วล่ะ เรื่องนี้เป็นคดีระดับประเทศเลยนะ ทีมตำรวจกำลังตามล่าพวกมันอยู่ หาที่กบดานมานาน เวลาได้เบาะแสพวกมันก็จะย้ายที่หนีทันตลอด ตอนนี้อยากให้พวกเราช่วยไปให้ข้อมูลที่กองปราบในกรุงเทพฯ อาจะเป็นพาไปเอง ทางนั้นกำลังเตรียมกำลังจะบุกจับให้เร็วที่สุดเหมือนกัน” อาหนึ่งเล่าด้วยน้ำเสียงร้อนรน

          “ผมไปด้วยได้ไหมครับ ไม่อยากให้น้องหยกไปคนเดียว” ผมพยายามขออาหนึ่งตามไปด้วยเพราะรู้สึกเป็นห่วงคนรักมากเหลือเกิน

          “อาดูแลหยกให้เอง รับรองว่าจะดูแลอย่างดี โตโต้บอกว่าพีทกำลังเดินทางมาจะถึงที่นี่แล้ว พลัสอยู่รอเจอพี่ชายที่นี่ไม่ดีเหรอ” อาหนึ่งบอกผมว่าพี่ชายกำลังจะมาเท่านั้น ทำเอาใจเต้นด้วยความตื่นเต้นมากมายเหลือเกิน ผมกำลังจะได้เจอพี่ชาย แต่ในใจก็เป้นห่วงคนรักที่สุดเหมือนกัน

          “จริงเหรอครับ พี่พีทจะมาหาพี่กฤษ...เอ้ย...พี่พลัส ยังไม่ชินปากแฮะ อยู่ๆ จะมาเรียกพี่กฤษว่าพลัส ว่าแต่ทำไมพี่พีทมาเร็วจัง” น้องหยกถามด้วยความตื่นเต้นไม่ต่างกับผมเช่นกัน

          “คุณโตโต้อีเมล์ไปบอกพี่พีทเรื่องเมื่อวันก่อน พี่พีทเลยเป็นห่วงทิ้งโปรเจคที่กำลังจะส่งมาหาพี่ทันที แต่พี่อยากไปเป็นเพื่อนน้องหยกมากกว่า” ผมพยายามขอตามคนรักไปด้วย เพราะความเป็นห่วงมันคาใจ เรื่องพี่ชายถ้ารีบกลับมาเจอก็คงไม่เป็นไร

          “พี่พลัสอยู่ที่นี่เถอะครับ รอเจอพี่ชายดีกว่านะ หยกไปกับอาหนึ่งไม่นาน แค่ไปให้ข้อมูลเท่านั้นล่ะครับ ที่เหลือคงต้องให้ทางตำรวจเป็นฝ่ายจัดการให้ อีกอย่างพี่พีทอุตส่าห์รีบมาหาน้องชายที่ไม่ได้เจอกันตั้งยี่สิบกว่าปี จะให้มารอเก้อคงไม่ดีหรอกครับ” น้องหยกจับแขนสองข้างของผมไว้ เหมือนพยายามสร้างความมั่นใจให้ผมคลายกังวล

          “ก็ได้ครับ พี่จะรอพี่พีทกับหยกที่นี่ อาหนึ่งครับ ผมฝากดูแลน้องด้วยนะครับ” ผมยอมรับโดยดี พร้อมฝากฝังคนรักกับอาหนึ่งเพื่อความสบายใจ อาหนึ่งเพียงตบไหล่ผมเบาๆ เหมือนจะบอกว่าวางใจได้ ผมจึงยกมือไหว้ขอบคุณแล้วมองสองคนเดินไปขึ้นรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว

[pk11677]

กรี้ดรักคนเขียนจังมาต่อได้เร็วซะใจมากกระโดนกอดหนึ่งที่
รออยากเจอพี่พีท แล้วนะ น้องหยอกโหดมากกกกก ฉลาดมาก

[Vesi]

find my iphone หรอคับ 555555 สวดยวดดด

[JipPy]

 

น้อง หยก  สุดยอด


รุ่นนี้มันทำได้ด้วย หรอ ??


ร้ายมาก ก ก

[nolirin]

น้องหยก สุดยอด
ฝาก :z6:ไอ้พวกที่ทำร้ายตากะยายหลายๆทีเลย

[Nus@nT@R@]

หยกฉลาดมาก

[lidelia]

หยกฉลาดมาก 

อยากเจอพีทแล้ว 

[vk_iupk]

เชียร์น้องหยกเจ้า กระทืบให้จมดินไปเลย ^___________^   

[gupalz]

 

[NOO~KUNG]

อ่า....อยากกระโดดกอดน้องหยกแรงๆ เลย  ฉลาดมากลูก
+ 1 ให้เฮียหนึ่งของเจ๊ทอง...ที่พึ่งได้
อีก 1 จ๊วบบบบบบ.....ให้คุณคนเขียน

[moobarpalang]

แรง