หัวข้อ: = Awkward = [ จบ / 28.7.56 / P.35 ]

[Lovecartoon1996]

เดาถูกไปเยอะแหะเรา

เรื่องนี้มืดหมนจริงๆ

[different]

รู้สึก ..... ปวดท้อง .. 
มักเป็นเมื่ออ่านนิยายเครียดๆ
ตั้งแต่อ่านมา เคยเป็นแบบนี้ประมาณ 2-3 ครั้ง  คือฟีลนี้ใช่เลย
แต่ก็ไม่ยอมหยุดอ่าน 5555
.....เดี๋ยวจะวนไปอ่านอีกรอบ

[Starry[Blue]]

รู้สึกเหมือนอ่านthe ring ตอนที่ย้อนไปในอดีตของซาดาโกะ(อธิบายไม่ได้แต่ให้อารมณ์ค.รู้สึกใกล้ๆกัน)
คือภาษาที่บรรยายมัน'แสบตา'
และมันมีค.รุนแรงอยู่ในสีที่แสบตานั้น
แอบหลอนอ่ะพี่ อ่านเวลานี้ คลอบรรยากาศที่ฝนตกหนักมันโคตรได้ฟีล
ตอนแรกๆมันเหมือนจมอยู่ในทะเลลึกเหมือนคนพยายามตะกายให้พ้นน้ำแต่มีแต่จะค่อยๆจมลึกลงเรื่อยๆ
แต่พอตอนที่ไผ่ตื่นแล้วเจอจอห์น(บทนี้ขอเรียกดีหน่ยเพราะรู้สึกถูกใจนายในตอนนี้ที่สุฏดเท่าที่อ่านมา15ตอน )
มันให้ค.รู้สึกแบบ.. พระอาทิตย์เพิ่งเริ่มขึ้นตัวที่หนักเริ่มเบาขึ้นแล้วหัวเริ่มพ้นน้ำ หาเกาะเจออะไรประมาณนั้นเลย
อบอุ่นเบาๆ(เป็นครั้งแรกที่อ่านแล้วคิดว่าอบอุ่นTvT)
 /////เรื่องเกรดล้าไม่รู้จะให้กำลังใจยังไงแต่คิดว่า ปี1เป็นเวลาของการปรับตัว ค่อยๆเรียนรู้ เก็บนู่นเก็บนี่ เก็บประสบการณ์ เอาให้คุ้ม55555 สู้นะพี่ เฮ่!!
 

[iammz]

อ่านรวดทีเดียว

เรารู้สึก อึดอัด หายใจไม่ออก

แต่เราก็อยากอ่านต่อนะคะ

[oaw_eang]

รู้ล่ะ  ว่าฆ่าใคร อิอิ

[janamanza]

งานเขียนนี้ของคุณเหมือนงาน abtract มันไม่มีรูปธรรม  แสดงถึงความ มืดมน บิดเบียว
ด้านอารมณ์และจิตใจ ทุกสิ่งทุกอย่างแสดงความหนักอึ้ง
รออยู่นะคะ

[Ryoooo]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน บอกได้คำเดียวว่า ติด อะ

[treerat002]

เคยคิดไว้ ครั้งหนึ่งในชีวิตอยากจะอ่านเรื่องดาร์ทจัด ๆ ที่ไม่ใช่จากเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ


เรื่องนี้ตอบโจทย์ทุกอย่าง


อ่านแล้วรู้สึกหมองหม่นไปในทุก ๆ ตัวอักษรที่บรรยายออกมา

ความรู้สึกประมาณเวลาเห็นหลุมลึกที่มองไม่เห็นปลายทาง มันทั้งอ้างว้างและโดดเดี่ยว

จอร์น ตอนแรกคิดว่าเป็นคนไม่ดี อ่านไปอ่านมาอาจจะดีมากกว่าที่คิด เพราะดูเป็นห่วงเป็นใยไผ่อยู่มาก

ส่วนคิม เหมือนจะดี แต่ไม่กล้าไว้ใจ เพราะรู้ว่าคนแต่งพร้อมจะเฉือนคอคุณได้ง่าย ๆ

รอคอยต่อไปค่ะ ส่วนตัวไม่ชอบดาร์ท แต่เรื่องนี้ให้ใจไปเต็มร้อยเลย 

[aj_yj]

อ่านเรื่องนี้รวดเดียว
ตั้งแต่ตีหนึ่งครึ่งจนถึงตอนนี้
คำเดียวที่เราสามารถเอ่ยออกมาได้คือ
นิยายเรื่องนี้...อาร์ตมาก
อยากให้เล้าเป็ดมีโพลโหวตนิยายอาร์ต
เราว่าเรื่องนี้ติดที่หนึ่งแน่นอน
อ่านแล้วเหมือนติดอยู่ในวังวนอะไรบางอย่าง
มันทั้งอึดอัด กระอักกระอวน สับสน วุ่นวาย
จิตใจไผ่เกิดภาพซ้อนความจริงบ่อยมาก
เราอ่านแล้วอึดอัดเลยแหละ ทุกอย่างมันซ้อนกันไปมา
เหมือนทั้งหมดนั่นมันเป็นเพียงความฝัน
แต่มันก็ยังมีความจริงแทรกเข้ามาอยู่
ส่วนตัวแล้วชอบเรื่องนี้มากๆ
เพราะไม่ค่อยเจอนิยายอาร์ตแบบนี้เท่าไหร่
ประเภทที่ว่าอ่านแล้วจิตตกตามตัวเอกเลย555555
คนเขียนเก่งมากๆ ใส่ความรู้สึกลงไปในเนื้อเรื่องได้สุดยอดเลย

ปล.อัพบ่อยๆนะคะ คนอ่านรออยู่ จุ้บๆ

[cn9095]

Inert 16




แสงสีขาวอ่อน ไม่เชิงเห็น แต่รู้สึก

เบื้องหลังเปลือกตาที่เหมือนฐานกำบังอันอบอุ่น รู้สึกถึงแสงบางอย่างที่พยายามเล็ดลอดเข้ามา

เสียงเครื่องมือทางการแพทย์ เสียงแอร์ เสียงพูดคุย อยู่ห่างออกไป คล้ายโลกที่ไม่มีอยู่จริง

ในที่แห้งนี้ มีเพียงตัวเขา เตียง และห้วงอวกาศลึกลับเท่านั้น

เพราะความสงบ ทำให้รู้สึกแบบนั้น

ร่วงหล่นสู่นิทรา พอตื่นขึ้นมา ก็ถูกดึงดูดกลับไปอีก เป็นแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนวัฎจักรของสัตว์จำศีล ร่างกายอ่อนเพลียคล้ายว่ายน้ำฝ่าคลื่นลูกแล้วลูกเล่า ยังมองไม่เห็นเกาะ แต่ถ้าหยุดว่าย ก็คงมีแต่ก้นมหาสมุทรด้านล่างที่รออยู่

บางสิ่งบางอย่าง คลายปมออกอย่างช้าๆ

ในความฝันหนึ่งเดียวจากการหลับไม่ถ้วนนั้น ค่อยๆสะกิดบางอย่างออก จากที่มันตึงจนเกิดรอยปริเล็กๆ ก็ทำให้มันแทบจะขาดสะบั้นออกจากกัน สิ่งนั้นใกล้ทะลักออกมาเต็มที

มีเพียงยานอนหลับเท่านั้นที่ได้รับบ้าง สำหรับเวลาที่ข่มตาไม่ลงจากพยาบาล ผู้หญิงเหล่านี้บางคนใบหน้าบึ้งตึง บ้างก็เรียบเฉย ทุกครั้งที่เข้ามา จะจ้องมองสลับกันระหว่างใบหน้าและข้อมือ เหมือนจะตำหนิและสมเพชอยู่เงียบๆ

ไม่ผิดที่จะโดนมองด้วยสายตาแบบนี้ ไม่ผิดที่จะโดนประณาม

ในตัวลึกลงไปรู้ว่ามีความผิดใหญ่หลวงที่ซ่อนอยู่ เก็บเอาไว้ในซอกหลืบดำมืดที่ขดตัวอยู่เงียบๆ ไม่เคยเปิดเผยหรือส่งเสียงใดๆออกมา เฝ้ารอวันที่จะได้ออกมาโลดแล่นมีบทเด่น อึดอัดกับที่แคบๆเต็มทน เพราะมันใหญ่เกินกว่าจะอยู่ในที่แห่งนั่น

ความผิดที่ชดเชยได้ด้วยสิ่งเพียงสิ่งเดียว

ดึงกล้ามเนื้อเปลือกตาขึ้น

ในห้องสีขาวสี่เหลี่ยมว่างเปล่า คำตอบสะท้อนก้องสลับซ้ายขวาไปมา


…………………………………..
…………………………….


ลอยอยู่เหนือผิวน้ำ ผิวน้ำสีดำเชื่อมต่อกับท้องฟ้าสีมืด เป็นกลางคืนที่แสนมืดมิด มองไม่เห็นแม้แต่ดาวดวงเดียว พระจันทร์ส่องแสอย่างห่อเหี่ยว

เสียงน้ำที่ดังกระฉอก เมื่อคลื่นพัดผ่าน ก็จะพาร่างเคลื่อนไหวตามคล้ายยกผ่านระลอกคลื่นมดตัวเล็กๆไปไกลกว่าจุดเดิม ครึ่งหลังของลำตัวเย็นเฉียบคล้ายแช่แข็ง ครึ่งบนเหน็บหนาวด้วยลมพัด เห็นนกบินผ่านสองสามตัว บินไปได้ไม่ไกล ก็หมดแรง ร่วงลงทะเลเหมือนถูกยิง

กลอกตามองรอบๆ ภาพฉายซ้ำเป็นหมื่นครั้ง หลับตา ลืมตา ก็ยังเห็นเป็นภาพเดิม พระจันทร์ส่งความสงสัยลงมา ไม่มีคำตอบจะตอบกลับความสงสัยนั้นไป

ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่กันนะ?

เงี่ยหูฟัง กวักไกว่มือลึกลงไปใต้น้ำ ไม่พบสิ่งมีชีวิต

เวลาว่างที่มีเหลือล้น พาลให้คิดไปจากเรื่องหนึ่งสู่อีกเรื่องหนึ่ง ทำความรู้จักกับตัวตนที่ช่างถามของตน

ชีวิตคืออะไร?

ใครกันบังคับให้ต้องแบกรับสิ่งที่หนักหน่วงถึงเพียงนี้?

ตั้งแต่เกิดมาก็ต้องดิ้นรน กระเสือกกระสนตั้งแต่ครั้งเป็นเพียงอชีวิตเซลล์เดียว มุ่งมั่นไปอย่างไร้ความเข้าใจ มีเพียงเซลล์ทรงกลมด้านหน้าเท่านั้นที่ต้องไปให้ถึง

นั่นอาจเป็นเพียงความสำเร็จเดียวในชีวิต

หลังจากเกิดมา ก็ต้องพยายามที่จะเอาตัวรอดให้ได้ ทนรับกับแรงดึงดูดความเร่ง 10 เมตรส่วนด้วยวินาทีกำลังสอง ร่างกายปรับตัวตั้งแต่อยู่ในครรภ์ เป็นเรื่องน่าพิศวง ชีวิตที่เต็มไปด้วยความพิศวงเฝ้ามองพระจันทร์ที่หยุดนิ่งอย่างขี้เกียจ พลางสงสัยว่าวกกลับมาที่เดิมหรือความจริงแล้วไม่เคยขยับไปที่ไหนเลย

ชีวิตย่ำอยู่กับที่

จมอยู่กับความพ่ายแพ้เหมือนยางมะตอยหนืด ดึงดูดไว้จนร่างกายไม่อาจก้าวไปข้างหน้า ในวินาทีที่คิดว่าทำสำเร็จไปอีกก้าว กลับจมลงลึกกว่าเดิม

ความเศร้าไม่มีที่มา ความท้อแท้ไร้สาเหตุ หลอมรวมกัน กลายเป็นกำแพงสูงเกินกว่าจะข้ามผ่านไปได้ ติดอยู่นอกกำแพงสูงไร้ยอด เท้าก็ติดอยู่กับโคลนหนืด รอบตัวมืดแปดด้าน

ถอนหายใจ

ร่างกายก็จมลงราวห้าเซนต์

แม้แต่ดวงตายังสะท้อนให้เห็นถึงหนทางอันมืดมิดเบื้องหน้า ที่รออยู่ คงเป็นเรื่องที่หนักหนากว่าที่ต้องเผชิญอยู่ตรงนี้อย่างแน่นอน อยู่ตรงนี้อาจจะปลอดภัยเสียกว่า ระหว่างที่คิดแบบนั้น ร่างกายก็จมหายลงไปกว่าครึ่งโดยไม่รู้ตัว

ตะเกียกตะกายเมื่อของไหลหนืดสูงท่วมมาถึงต้นแขน อย่างน้อย ร่างกายก็ยังไม่ทิ้งสัญชาตญาณในการเอาตัวรอด หัวใจทอดทิ้งความหวังไปแล้ว ร่างกายไม่สนใจ จะตายก็ตายไปคนเดียวเถอะ ฉันไม่เอาด้วยหรอก ถึงได้สู้อยู่เต็มที่ พยายามหายใจจนจังหวะสุดท้ายที่โคลนท่วมมิดถึงปลายจมูก

ลึกลงไป

ร่วงหล่นลงไปอีก

สถานที่ที่ลึกเกินกว่าใครจะจินตนาการ ดำดิ่งลงไปให้ถึงนรกขุมสุดท้าย

แม้แต่ตัวตนที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ ก็ถูกตะปบด้วยแรงคลื่น ม้วนตัวขึ้นไป เหวี่ยงขึ้นสู่อากาศ ช่วงสั้นๆที่เหมือนจะโบยบิน แล้วร่วงปะทะผิวน้ำ จนแหวกกว้างลงไป ผิวน้ำรีบเคลื่อนที่อุดรอยโหว่ที่ถูกสร้างขึ้นในเสี้ยววินาที คิดว่าจะหนาวเหน็บเสียจนร่างกายเสียการเคลื่อนไหว กลับอุ่นสบายเหมือนอยู่ในถุงน้ำคร่ำ

ตาฝาด

ไม่ใช่

มีคนยืนรออยู่ที่ตรงนั้น

ท่ามกลางความเวิ้งว้างของขั้วอวกาศอันหนาวเหน็บ จอห์นหันหน้ามา ไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้พูดจาต้อนรับ แค่ยื่นมือออกมา


……………………………………
…………………………


ลืมตาขึ้นตื่น น่าแปลก ที่เห็นจอห์นยืนอยู่ในคลองสายตา


………………………
……………………………………


บ่ายแก่ในวันที่ลืมกาลเวลาไป

ประตูบานนั้นเปิดออก เงาดำที่มุมห้องวิ่งไหลลื่นไปมาเหมือนถูกสะกิดด้วยสิ่งแปลกปลอม

โลกความจริง ความฝัน แยกออกจากกันช้าๆ แต่เวลายังไม่มากพอที่จะทำให้ขาดกันสนิท

ข้ามผ่านเส้นอย่างไร้กฎ สิ่งบิดเบี้ยวจากความฝันเข้ามาปั่นป่วนโลกเบื้องหน้าเปลือกตา ทำให้สับสน มึนงงคล้ายคนติดยา เมื่อเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ภาพที่เห็นบ่อยเหล่านี้เริ่มกลายเป็นสิ่งชาชิน

กลับมาที่ประตูบานนั้น คนที่อยู่เบื้องหลังประตูเปิดเข้ามา เห็นกางเกงขาสั้นสีดำคุ้นตา เสื้อนักเรียน ปักเข็ม ใบหน้าที่มองเชิดด้วยความภาคภูมิใจเปิดเผยตัวตน

“ไผ่ เป็นยังไงบ้าง?”

ยิงคำถามไร้สาระออกมาตั้งแต่เจอหน้ากัน เป็นคำถามบังคับที่ได้ยิน นอกเหนือจากหมอและพยาบาลแล้ว นับจากพ่อ แม่ และจอห์น คิมเป็นคนที่สี่ที่เข้ามาเยี่ยม

รอยยิ้มที่ชวนให้รู้สึกกระอักกระอ่วน ไม่หายไปไหน

“…ดีขึ้น”

“อย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะ เราเอาของมาฝาก” กระเช้าผลไม้ คิมวางลงทับเงาสีดำตัวหนึ่งบนโต๊ะ มันดิ้น พยายามจะให้หลุดพ้นจากของหนักที่ทับอยู่ มองอยู่ไม่นานมันก็หยุดดิ้น หัวลู่ลงสู่ทิศทางมุ่งเข้าหาพื้น สิ้นใจ กินแอปเปิ้ลไหม? เดี๋ยวเราปอกให้ โดยไม่ทันได้ปฏิเสธ ก็เดินไปหยิบมีดบนตู้เย็นมา นั่งลงบนเตียง ต้องขยับที่ให้

“เพื่อนๆที่ห้องถามถึงอยู่บ่อยๆ อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นนี่เป็นเรื่องที่ไม่มีใครคิดถึงจริงๆ”

เรื่องโกหกที่ถูกปั้นขึ้นปิดบังฉากหลังที่น่าสะพรึง

ถ้าใครได้เห็นรอยเลือดในห้องน้ำนั่นแล้ว คำว่าอุบัติเหตุคงสลายตัวไป ในช่วงเวลาที่ไม่รู้ตัว ถูกแทนที่ด้วยวิญญาณแปลกหน้า สร้างศิลปะสยองขึ้น แม้แต่ตนเอง ได้ยินแค่คำบรรยาย ฟังแล้วก็สะอิดสะเอียนจนอยากอ้วกออกมา ทุกครั้งที่เข้าห้องน้ำ ไม่ว่าจะที่ไหน ก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นเลือด เหมือนยังยืนอยู่ที่เดิม

จะบอกว่าไม่รู้ตัวทั้งหมดก็ไม่ถูก แต่คล้ายมองผ่านจากมุมมองของคนที่ไม่รู้จัก มือที่เลอะของเหลวสีแดง วาดลวดลายบูชาซาตานขึ้นกับผนังห้องน้ำ ได้ยินเสียงหัวเราะที่ไม่แน่ใจว่าเป็นแค่ภาพหลอนหรือไม่ ดังขึ้นอยู่เบาๆ ถูกสะกิดด้วยเสียงนั่นตลอดจนน่ารำคาญ

ต้นเหตุของเสียงหัวเราะนั่น คือเงาสีดำที่ยืนจ้องอยู่ผนังปลายเตียง ตอนแรก มีมันเพียงแค่ตัวเดียว ก่อนจะเรียกเพื่อนมาอีกสองสามตัว รวมเข้าหากันจนกลายเป็นรอยดำบนผนัง ใหญ่คล้ายปากถ้ำ

“อืม…”

นั่นคงเป็นคำโกหก สิ่งที่คิมพูดมา

ต่อให้ตายไปจริงๆ ก็คงจะไม่มีใครสนใจพอจะไปงานศพหรอก

ดีที่ตายไปได้ซักที แค่นี้ก็ทำให้ทั้งห้องดูเพี้ยนมากพอแล้ว

คงจะคิดแบบนั้นกันเสียมากกว่า

“แล้วรู้กำหนดออกจากโรงพยาบาลหรือยัง?”

“ยัง”

“งั้นหรอ? ถ้าได้กลับมาเรียนเร็วๆอีกครั้งก็คงจะดี แต่ไม่เป็นไร พักยาวๆก็คงดีเหมือนกัน”

“แผลแค่ข้อมือ…”

ความเงียบเกิดขึ้นในห้อง

คิมที่จ้องมองแอปเปิ้ลในมือตนเอง จ้องนิ่ง มีดที่ปอกเปลือกอยู่ ก็พลันหยุดลง

“แผลมีแค่ที่ข้อมือ ทำไมต้องอยู่โรงพยาบาลนาน?”

จ้องมองมีดที่อยู่ในมือคิม เงาดำพวกนั้นก็ดูสนใจเหมือนกัน ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อ

“……”

“…..”

มีแต่ความเงียบ มือเคลื่อนไหวต่อโดยที่ไม่คิดว่าจะเกิดการเคลื่อนไหวนั่น กล้ามเนื้อหลังกระตุก ปอกจนเสร็จ แล้วส่งให้ ปอกแค่เปลือก ให้กัดกิน “กินสิ” เหมือนถูกสายตานั่น บีบมือให้เลื่อนแอปเปิ้ลเข้าไปในปาก

อ้าปาก กลิ่นผลไม้ลอยขึ้นไปสู่จมูก ฟันหน้ากดลงบนเนื้อสีเหลืองอ่อน แรง แรงขึ้นจนได้ยินเสียงแตกหัก ลิ้นดันให้ชิ้นแอปเปิ้ลนั่นเข้าโพรงปาก น้ำหวานสัมผัสกับปุ่มรส หวาน เขี้ยวเบาๆที่ฝั่งกรามขวา ทั้งหมดนั้นถูกจับจ้องภายใต้สายตาที่ชวนให้อึดอัด

คิมก้มหน้าลง มองนาฬิกา

เงาดำหลายตัว ย้ายไปเกาะอยู่ที่แผ่นหลังของคิม

ยื่นมือ โอบกอดรอบคอ จำกัดวงแคบลงเรื่อยๆ กลั้นหายใจมอง เหมือนจะถูกบีบคอ แต่สุดท้ายก็เป็นแค่การกอดหลวมๆเท่านั้น

“ใกล้เวลาเรียนพิเศษแล้ว เราคงต้องกลับก่อน ไว้เดี๋ยวจะมาเยี่ยมใหม่นะ ไผ่”

ถึงจะพูดแบบนั้น แต่จนถึงวันออกจากโรงพยาบาล คิมก็ไม่กลับมาเยี่ยมอีกเลย


…………………….
…………..


กลิ่นอายรอบผิดเพี้ยนประหลาด

คล้ายอาหารที่มีรสชาติฟูฟ่าจนไม่อาจจะบรรยายรสชาติที่แท้จริงของมันด้วยคำเพียงคำเดียว ขม เปรี้ยว หวาน พร้อมกัน รสชาติใหม่นี้ทำให้ลิ้นแสบพร่า ปุ่มรับรสพาลกันหยุดงานประท้วงไปเสียหมด

มันมีชื่อเรียกง่ายๆ ทว่าความหมายกลับซับซ้อน คล้ายสมการคณิตศาสตร์ปริศนา ไม่มีรูปแบบการแก้ปัญหาเพื่อคำตอบอย่างตายตัว ซ้ำยังเปลี่ยนรูปแบบไปมาตามสถานการณ์ เหล่านักวิชาการกุมขมับ

ที่สวนหลังบ้าน ที่ที่ตัวโครงตึกอยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว ใต้ร่มเงาไม้ กลิ่นชื้น รู้สึกถึงแมลงที่บินวนเวียนอยู่แถวขา เดินผ่านอีกก้าวตามหลังคนด้านหน้า พาเดินก้าวผ่านไปสู่อีกโลก

“ยังเห็นอยู่หรือเปล่า?”

สิ่งนั้นกระซิบถาม ตัวประหลาดหน้าตาพิลึก ไร้อวัยวะบนใบหน้า มีเพียงช่องว่างที่พอมองออกว่าเป็นปากขยับไปมา เสียงนั้นฟังไม่ออกว่าเป็นเสียงของเด็ก ผู้ใหญ่ คนแก่ ผู้ชาย หรือผู้หญิง ลักษณะสูงประมาณเอว สีผิวกายเปลี่ยนไปมาคล้ายสัตว์เลื้อยคลานประเภทหนึ่ง แต่กลับมีโครงร่างไม่แข็งแรง ดูเหมือนเยลลี่ชิ้นโตเคลื่อนไหวไปมา

“เห็น”

“เห็นอะไร..ไผ่?”

“…ไม่รู้”

นั่นเป็นคำตอบอย่างสัตย์จริง สิ่งนี้คือตัวอะไรกัน? ไม่คิดจะค้นหาข้อมูลในสมองที่ก่อจลาจล มันดูเหมือนสิ่งมีชีวิตที่ไม่อยู่บนโลกใบนี้ เคลื่อนตัวไปมาช้าๆทิ้งคราบเหนอะสะท้อนแสงอาทิตย์อยู่บนหินก้อนใหญ่ที่ทำเป็นทางเท้า กำลังมุ่งหน้าไปยังพุ่มไม้ข้างทาง มันหันกลับมา เห็นช่องโหว่นั้นขยับอีกครั้ง พร้อมเสียงที่ดังออกมา

“หันมาทางนี้สิ ไผ่”

ไผ่

คำสั้นๆที่ไม่ได้มีความหมายอะไรลึกซึ้ง เหตุผลของชื่อๆนี้ คงเป็นเพราะต้องการให้ลูกชายของตนลู่ลมดังไผ่ โค้งงอแต่ไม่โค่นล้ม ดูเหมือนเพียงแค่พลังของชื่อ พลังของคำพูดนี้ยังไม่หนักแน่นเพียงพอที่จะช่วยอะไรได้ในชีวิตจริง

แม้จะเป็นเสียงของเจ้าตัวประหลาดนั้น แต่ทิศทางของเสียงกลับไปไม่ได้ส่งตรงมาจากตัวมัน หมุนหน้าหันไปตามทางที่แท้จริง กลับเจอชายรุ่นยืนอยู่ที่ตรงนั้น ผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีฟ้า มองดูดีๆแล้วจะเห็นสีน้ำเงินเข้มคล้ายผลึกตกตะกอนที่ม่านตา เจอแสงอาทิตย์ก็มีการเล่นแสงไล่เงาจากสีที่ใกล้เคียงสีดำไปสู่สีน้ำทะเล เขากระพริบตา ขนตายาวแต่ไม่ได้ดูเกินความจำเป็นก็ขยับตัวตามที่ต้องการ

ดวงตาคู่นี้มีพลังพอที่จะดูดคนลงไป

ด่ำดิ่งสู่ความหลงใหลไม่สิ้นสุด ด่ำดิ่งลงไปในโลกแปลกหน้าที่ไม่เคยทำความรู้จักกันมาก่อน จนกระทั่งวันนี้ วันที่มันยืนอยู่ตรงหน้า ไม่เพียงแต่เปิดประตูต้อนรับ ยังยื่นมือออกมาจับ ดึงเบาๆให้ก้าวเท้าเข้าไป

อันตรายเกินกว่าจะลอง

แค่จ้องมอง เท้าก็ยกขึ้นจากพื้น แรงโน้มถ่วงหมุนทิศกลับ พลิกตัวในอากาศช้าๆ เขากระพริบตาอีกครั้ง โลกก็พลันกลับมาสู่ที่เดิมอย่างน่าประหลาดใจ

ปรากฏการณ์ประหลาดที่เกิดในช่วงเวลาสั้นๆ แต่ยังรู้สึกได้ถึงอาการวิงเวียน จนแทบจะอาเจียน ดวงตาเกิดเม็ดแสงพร่าคล้ายฟองสบู่ที่แตกตัว ลอยสูงขึ้นไปในชั้นบรรยากาศที่ไม่เห็น คงอยู่สูงขึ้นมาจากพื้นมากถึงขั้นที่อากาศเบาบาง สมองประพฤติคล้ายขาดออกซิเจนเช่นนี้

จอห์นยื่นมือปิดเข้าที่ตา จังหวะที่ยังยืนนิ่งอยู่ ก็รู้สึกอีกสัมผัสที่ริมฝีปาก

เปิดออกช้าๆ ปล่อยให้ความดิบเถื่อนได้พูดจากทักทาย จูบที่ป่าเถื่อน เหมือนพายุพัด ทำลายทุกสิ่งให้ราบ กลายเป็นพื้นเรียบๆให้เขาเดินผ่านไป

ดีขึ้นพอที่จะออกจากโรงพยาบาล ภาพหลอนที่ยังเห็นอยู่ ถูกปิดเป็นความลับ มีเพียงเขาเท่านั้น ที่รู้เรื่องนี้ ความลับสำคัญยิ่ง ปากเปิดออก ลิ้นขยับไม่ฟังเสียงใดๆ บอกให้เขาได้รู้

ส่วนหนึ่งที่ต้องกลายเป็นคนตาย ไร้หัวใจเช่นนี้ ก็เป็นเพราะเขา เรื่องนี้ไม่เคยหายไปไหน เป็นข้อความที่อยู่บนบรรทัดแรกของหน้ากระดาษ เขียนด้วยปากกาหัวใหญ่ วงรอบไว้เพิ่มความโดดเด่น กลับมีคนเพิกเฉยอย่างน่ารังเกียจ ละเมิดกฏเกณฑ์ที่ตั้งไว้เพื่อปกป้องตนเอง

นานมาแล้วที่เขาเคยเปิดประตูเข้ามาในโลกใบนี้อย่างมารยาท ตอนนี้ เขากลับมาอีกครั้ง ถอดประตูนั่นออกไป พยายามจะเชื่อมโลกสองใบที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิงเข้าหากัน

“…พอแล้ว”

“อีกสักนิดสิ ดูเหมือนนายก็ยังอยากจูบอยู่”

“ไม่”

“อย่าโกหกเลยไผ่ ฉันรู้จักนายมากกว่าที่นายรู้จักตัวเองเสียอีก”

ทำไมถึงกล้าพูดคำนี้ออกมากัน..

พกความมั่นใจเหล่านั่นมาจากไหน? ความมั่นใจที่มีล้นไม่สิ้นสุดเหมือนน้ำพุร้อน ผุพ่นมาจากใต้บาดดาล มองเห็นแสงผ่านซอกนิ้วจอห์น มันกลายเป็นสีส้มหลายจุด คล้ายพระอาทิตย์ดวงเล็ก ดิ้นรน ส่องแสง สู้เพื่อความหมายของตนเอง

จอห์นไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้ทำอะไรต่อ ละมือออกไป เหมือนหมดความสนใจลงเฉยๆ แสงสว่างที่กลับมาอีกครั้ง ทำให้ต้องหรี่ตาลง ไม่เห็นอะไรแปลกประหลาดเกินให้ความนิยามอีกต่อไป

“….ทำได้ยังไง?”

“ทำอะไร?”

“ทำให้ภาพนั่นหายไป”

“เรื่องนั่นไม่ยาก เพียงแค่นายรู้ปัญหา ก็หาทางแก้ได้”

“ถ้าอย่างนั้น ปัญหาคืออะไร?”

“เรื่องนั้นฉันตอบไม่ได้ ส่วนเรื่องวิธีแก้ปัญหา ดูเหมือนมันจะได้ผล … อีกไม่นาน ปัญหาคงจะหมดไป”

“…ที่ทำมาทั้งหมด เพื่อแก้ปัญหาน่ะหรอ?”

“ดูเหมือนสมองนายยังไม่ได้ฝ่อจนเกินไปนะ ไผ่”

จอห์นยกมุมปากขึ้น ช้าๆ ได้ยินเสียงซิปรูดออก เมฆสีดำ ถูกดูดเข้าไปหลังพื้นที่ซิปนั้น เสียงรูดซิปดังขึ้นอีกครั้ง ท้องฟ้ากระจ่างขึ้น

เป็นรอยยิ้มที่ชวนให้นึกคล้ายกับของคิม

“เรารู้จักกันมาก่อนใช่ไหม?”

รอยยิ้มไม่ได้หายไป

สิ่งที่ตึงแน่นจนปรินั่น ขาดออกจากกัน

ตึง!

สิ่งนั่นดีดตัวไปมา อาจฟาดโดนใครหลายๆคนที่คิดยื่นมือเข้าไปยึดเหนี่ยวมันไว้ในวินาทีสุดท้าย

“อยากรู้เรื่องทั้งหมดอย่างนั่นน่ะหรอ?”

ประตู

ประตูบ้างบานที่ซ่อนอยู่ เปิดออก

เหมือนเด็กขี้กลัว ก้าวลงไปในห้องใต้ดิน พบประตูลับอยู่ตรงนั้น ลังเลที่จะเปิด แต่ความสงสัยที่ฆ่าแมวนั่น ก็มากเกินกว่าจะก้าวขาหนี

เรื่องราวที่หลุดออกมาจากปากสีชมพูที่ขยับอย่างลื่นไหลต่อจากนั้น ดูคล้ายนิทานก่อนนอนของดินแดนที่ไม่รู้จัก


……………………………………
………………………..




[Inert 16 : complete]
[11.11.55]

[quiicheh.]

ยิ่งอ่านยิ่งงงแต่เข้าใจแค่เหมือนจะรู้จักกัน
555555555555 และเค้าก็จูบกันอีกรอบแล้ว

[treerat002]

อึมครึมดีแท้

ความจริงคืออะไรกันนะ รอลุ้นต่อไปค่ะ

[นอนกินแรง]

จะรู้เรื่องแล้วว่าเกิดอะไรกับไผ่

[kratoey]

ต้องอ่านสองรอบถึงเข้าใจ สับสนว่าอันไหนคือเรื่องจริง อันไหนคือความฝัน อันไหนคือภาพหลอน orz

สรุปคือไผ่กับจอห์นรู้จักกันมาก่อนสินะ ตอนนี้จบค้างมาก อยากรู้ตอนต่อไป

รอค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ

[❝CHŌN❞]

อยากรู้ความจริง จอห์นนายรู้อะไร

[It_s_me]

ยิ่งอ่านยิ่งงงและไม่อยากเดา
สรุปคือทั้งจอห์นและคิมเคยรู้จักไผ่งั้นเหรอ?
รอคนแต่งมาเฉลย ขี้เกียจคิดเองแล้ว 55555

[Kanokwan]

มาอัพแล้ววววววววววววววววววววววววว *0*
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้มันอาร์ตจริงๆ นะ
ทั้งการเล่นคำ การใช้ภาษา คำบรรยาย
เหมือนหลุดไปในห้วงของโลกที่ไผ่ว่าเลยอ่ะ
+ เป็ด รอตอนต่อไปจ้าาาาาา ♥

[nOsTrAdamUsz]

 

[pharm]

เปิดเล้าเป็ดมา เฮ้ยอัพละ  พออ่าน

โอ๊ย งงแต่ก

ยังกะไม่มีไรคืบหน้าเลย ตอนนี้กลายเป็นแนวผีๆไปละ

อ่านถึงตอนที่เปิดจอนถามว่า อยากรู้เรื่องทั้งหมดหรอ อีกบันทรรดเป็นเปิดประตู

ไอ้เรานึกว่าจะมีคนเปิดประตูมาขัดจังหวะ 55

[from_mars]

ความจริงที่ลื่นไหลออกมาจากปาก(สีชมพู)นัาน คืออะไรกันนะ
อยากเห็น เอ้ย อยากรู้จัง คึคึ

รออ่านต่อ อึดอัดได้ที่ดีทีเดียว ขอบคุณจ้า

[sasa]

รอเฉลย

[janamanza]

มันทำเราอยากอ้วกเพราะความเครียดนะเรื่องนี้ ดาร์กดีแท้เหลา

[BitterSweet~]

เคยรู้จักกันมาก่อน..
จะได้รู้แล้วใช่ไหม
ว่าในอดีตเกิดอะไรขึ้นกับไผ่

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ^^

[U_Ton]

  เกินการคาดเดางงง เเต่เค้าจูบกันอีกแล้ว

ความสัมพันธ์ทั้งสามคนเป็นยังไง... คิมดูลึกลับ เหมือนเป็นตัวก่อเกิดเงาที่ไผ่เห็นเลย

แต่จอห์นเป็นคนไล่เงา ดูดเงานั่นกลับลงถุงซิปล็อค555 ไผ่เกิดอะไรขึ้นกันเเน่...

แต่ถ้ามีจอห์นอยู่ข้างไผ่คงไม่เป็นอะไร เว้นเเต่จอห์นเองก็คาดหวังอะไรที่ไม่ใช่เเบบตอนเเรกก็เท่านั้น

  อยากอ่านต่อ  ได้โปรดดดดดด รีบมานะ รออยู่จ้า ไผ่สู้ๆนะ รับให้ได้ไม่ว่าหลังประตูจะมีอะไร

[MIkz_hotaru]

อยากรู้สิ!! ตอบจอห์นนะ 

อ่านรวดเดียว ไม่หยุดเลย ไม่งั้นคงนอนไม่หลับ
พออ่านหมดก็นอนไม่หลับอยู่ดี
อึมครึมมาก หม่นสุดใจ 

[evilheart]

เครียดดีแท้

[KIRISIMA]

งงแท้
รอตอนหน้าเน้อ เผื่อจะกระจ่างขึ้นมาบ้าง ฮึก..

[malula]

พยายามที่จะเข้าใจ ยังต้องพยามต่อไป

[misso]

ฆ่าตัวตายหรอ เพราะอะไรอะ แล้วจอห์นเป็นใครกันแน่

[davina]

ตอนนี้จัดไปอีกสองรอบ 555

แต่ก็เป็นเสน่ห์ของเรื่องเลยค่ะ