หัวข้อ: = Awkward = [ จบ / 28.7.56 / P.35 ]

[kyoya11]

เริ่มจะเปิดใจกันแล้วสิ

[✿PIERRE]

แหงะ...เพิ่งได้เข้ามาอ่านวันนี้
และก็อ่านรวดเดียวจบ


อากจะบอกว่ามัน ดาร์ก จิต หลอน งง ประสาทแดก บลาๆๆๆๆ
บรรยายไม่ถูก

ต้องอ่านหลายๆรอบถึงจะเข้าใจ และบางจุดก็ยังไม่เข้าใจ

แรกๆเหมือนจอห์นจะโรคจิต
แต่ไปๆมาๆไผ่โรคจิตกว่า
สุดท้ายคือคนแต่งโรคจิตสุด

เอ๊ย ไม่ใช่ 555+

แต่งได้ดีมากคะ ดำเนินเรื่องได้มืดมนมาก

อยากรู้อดีตของไผ่มากกว่านี้ รอคนแต่งมาเฉลยเร็วๆนะคะ

[Ice_Iris]

โอ้ยปวดตับ

สับสน มึนงง มืดมัว

ปมเยอะมากมาย

เรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่

[white choc~]

ความฝัน ความจริง อดีต กับ ปัจจุบัน ตีกันมั่วไปหมด
เรารู้สึกว่าเรากำลังหลอนตามไผ่ไปแล้วหว่ะ 
คนแต่ง ๆ เก่งนะ ทำให้ความเข้าใจกับความไม่เข้าใจตีคู่อยู่ในสมองเราอ่ะ

[marionatte]

อ่านแล้วยิ่งงง มันลึกล้ำจนปวดตับเลยค่ะ เอาเป็นว่า รอจอห์นมาเล่าเรื่อง เผื่อจะเข่าใจอะไนมากขึ้น

[U_Ton]

เข้ามานั่งรอ ฮี่ฮี่  ด้วยจิตใจกระวนกระวาย

อยากอ่านต่อไวไวจัง... จอห์นของไผ่จะช่วยไผ่ได้ยังไงบ้างหนอ

ทั้งสองคนรู้จักกันด้วย???...

[ReiSei]

ห๊ะ!!!
บรรยายความรู้สึกไม่ได้เลย

ตอนแรกเกลียดจอห์นโคตร  รางวัลตัวร้ายดีเด่นมาก
เอ๊ะ แต่นี่ยังไง

สงสัยเหลือทน

ฟีลนี้ เหมือนนั่งดูหนังแอ็บแสตร็ก 

[IIMisssoMII]

ยิ่ง อ่านยิ่งงง รอเฉลยดีกว่า

[U_Ton]

  แว๊บมาช่วยผลัก... ดัน เรื่องนี้ อิอิ

รอชั้นรอเธออยู่

[jungjiyoo]

1ฺไผ่เคยโดนคนทำร้าย น่าจะเป็นพี่ชาย แต่ป้องกันตัวและพลั้งทำให้อีกคนตาย
2.แม่เป็นโรคจิตจากความเสียใจครั้งนั้น มีอาการก้าวร้าวด้วยน่าจะไบโพล่าร์
3.ไผ่เองมีอาการซกิตโซปรีเนีย ร่วมกับซึมเศร้ารุนแรง เลยมีอาการมึนซึมผสมเห็นภาพหลอน เกิดได้จากความสะเทือนใจ และผลข้างเคียงของยา
4 ยาน่าจะไม่ใช่แค่แวเลี่ยมแต่เป็นซาแน็กซ์หรือลิเธี่ยมคาร์ป ที่ส่งผลต่อการเต้นหัวใจด้วย เพราะเป็นไฮเปอร์เวนทิเลต
5.พ่อจอห์นน่าจะมีคดีกะแม่ไผ่มาก่อน

ถูกซักข้อไม๊อ่าาาาา คุณนักเขียนนน ถ้าเฉียดบ้าง ขอรางวัลเป็นสเป หมอกตี๋ หวานๆ สักตอนรับคริสต์มาสเน้อออ (รู้ว่าเรื่องนี้มันแองกัสเกินจะหวาน ฮืออออ)

[U_Ton]

  แวะมาผลักดัน อิอิ... รออยู่นะ

รออย่างกระวนกระวาย... 

[pharm]

 

 
 
 

[EverGreen™]

โอ๊ยยยยย

อะไรเนี่ย ยยยยย

อ่านแล้วเหนื่อยมาก แต่ก็หยุดไม่ได้

 

[C U B O T A]

มาขอติดตามด้วยคนนะคะ อ่านแรกๆก็สนุกเพลิดเพลินดี

พอมันหลังๆเริ่ม เอ่อออ.... เส้นเลือดขอดปูดขึ้นเต็มขมับแย้วววว

[babynevercry]

นั่งอ่านนิยายเรื่องนี้

น้องชายถามว่า เครียดไร เห็นทำหน้ายุ่งตั้งแต่เช้า ฮ่าๆๆๆ

[wargroup]

แจ่มมาก เอาซะเห็นภาพทุกเม็ดเลย ล้วงออกมาได้ไงเนี่ย เหมือนผ่ากระโหลก แบะสมอง แผ่ออก แล้วก็ค่อยๆคีบแต่ละลิ่มในรอยหยักขึ้นมาขยี้ให้อ่าน / โปรดเป็นพิเศษคือ "จอห์น จอมกระทืบ" ...ผู้ทำให้เลือดกรังๆกลายเป็นฝุ่น แค่เหยียบแรงๆก็ปลิวหายเหี้ยน ทลายได้ยังกะโมเสสแหวกน้ำ ฮีโร่มาก ชอบๆๆๆๆ //รัก Coin & B.N. มากมายเช่นกัน cn9095 สุดยอดดด

[::UsslaJlwaJ::]

จิต ดาร์ค อึน เครียด ปวดหัว ปวดตับ สติแตก บ้า ตาย เหนื่อย ท้อ

  

[anchoviiz]

  อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่ออออออ
รู้จักกันได้ไง คิมก็แอบบน่ากลัว
ยังนึกถึงฉากหวานของคู่พระคู่นายไม่ออกเลย 5555

[cn9095]

Inert 17
บันทึกบนเกาะร้าง






.
.
.


รองเท้าพละสีแดงพาดขาวก้าวลงบนทางเดินสีน้ำตาลเทา ไฟด้านบน ทิ้งช่วงห่างเป็นเงาที่พื้น คล้ายเกาะสลับผืนน้ำดำมืด

คนรอบข้างแหวกทางเดินให้โดยไม่ต้องเอ่ยขอ

ใบหน้าก้มลงมองพื้น เงากลมที่เท้าก็ใหญ่ขึ้น ทางเดินที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุย เงียบสงัดลง

เมื่อเดินผ่านกลุ่มคนพวกนั้นไปแล้ว เสียงกระซิบเบาๆเหมือนลมพัดเหนือป่าก็ลอยตามมา

“…ยังกล้ามาโรงเรียนอีก”

“ทำไมกัน?”

“ทั้งๆที่ข่าวก็แพร่ไปทั้งโรงเรียนแล้วแท้ๆ”

เสื้อผ้าของเขา สีดูเก่า ไม่มีส่วนใดที่ห่อหุ้มผิวหนังของเขาแล้วมีอายุน้อยกว่าสามปี แม้แต่เสื้อ ก็ยังเป็นมรดกตกทอดมา เมื่อยืนอยู่ใต้แสงไฟ ใบหน้าใต้ผมที่ปรกยาว ดูคล้ายกับเด็กไร้การศึกษาในดินแดนอับโชคแสนห่างไกล

เดินตัดผ่านสนามฟุตบอล เด็กทโมนกลุ่มหนึ่งเตะลูกบอลเข้ามาหา แรงจนศีรษะที่โดนแรงกระแทกเอนทางซ้ายเหมือนมีมือกระชาก มึนงง งอตัวลง ยกมือกุม ได้ยินแต่เสียงหัวเราะของเจ้าของลูกบอลและกลุ่มเพื่อน

มองผ่านม่านผม จ้องมองใบหน้าพวกนั้น ใบหน้ายิ้มแย้มที่แสนบิดเบี้ยว ฝูงนกบินสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า ในเวลาที่ฝนตก ทุกคนวิ่งเข้าตึกหลบฝน เขายืนอยู่ลำพัง ท่ามกลางสายน้ำที่ทิ้งตัวลงมาไม่หยุด

จ้องมองท้องฟ้าที่สูงขึ้นไปจนมือเอื้อมไม่ถึง มองหาความเมตตาแม้เพียงเศษเสี้ยวจากผู้คนเหนือก้อนเมฆ ไม่มี

กริ่งบอกเวลาเข้าเรียน

เป็นยามเช้าที่แสนหม่นหมอง ไม่รีบร้อนที่จะวิ่งไปข้างหน้า ต่างจากเด็กผู้หญิงสองข้าง ที่รีบวิ่งเข้าไปในตึกเรียน น้ำกระเซ็นจากใต้รองเท้าพวกเธอ รองเท้าพละสีแดงขาว กลายเป็นสีน้ำตาล

ผลักเปิดประตูเข้าไป

ทั้งห้องเรียนจับจ้องเป็นสายตาเดียวกัน

เป็นเวลาเงียบงันสั้นๆ ก่อนที่ทั้งห้องจะหลบสายตา ปฏิเสธการมีอยู่ของเด็กชายหน้าห้อง ป้ายพลาสติก “ประถมศึกษาปีที่ 4 ห้อง 2” พัดตามแรงลมที่ลอดผ่านช่องหน้าต่าง ที่พื้นด้านล่าง มีหยดน้ำกระเซ็นเป็นทางเล็กๆ

ถอดรองเท้าให้ห่างจากเด็กคนอื่นๆ มีเพียงคู่เดียวที่เปียกซ่กจนดูไม่ได้ ไม่อยากให้เด็กคนอื่นต้องรู้สึกรังเกียจ จึงหิ้วรองเท้าไปวางที่ขอบบันไดแทน เดินกลับมาที่ห้อง เท้าเปล่า ทิ้งรอยเท้ากับพื้น ที่ไม่นานก็จางหาย โต๊ะไม้หลังห้อง มีเพียงโต๊ะเดียว

มองจากมุมมองนี้ โลกทั้งใบห่อหุ้มเข้าหากัน คายสิ่งแปลกปลอมออกมา

พัดลมส่งเสียง สั่นทุกครั้งที่หมุนตัวครบรอบ กระดานสีขาวหน้าห้อง ไร้ผู้สอน เสียงพูดคุยดูเงียบลงตั้งแต่เขาเข้ามาในห้อง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เสียงจุกจิกดังออกไปถึงชั้นล่าง

ผ้าเช็ดหน้าถูกยื่นมาหา

เงยหน้ามองอย่างงุนงง เห็นใบหน้าเรียบเฉยในคลองสายตา ผมที่ตัดเป็นระเบียบตามกฏอันหละหลวม สวมแว่น เลื่อนกลับมามอง ผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาด รีดพับอย่างเป็นระเบียบ เด็กผู้ชายคนนั้นพูด เมื่อเขายังไม่กล้ายื่นมือออกไปรับ “ฉันยังไม่ได้ใช้” รีบส่ายหน้า ไม่ได้รังเกียจ แต่แค่กำลังซึมซาบความรู้สึกซาบซึ้งที่พูดไม่ออกนี่อยู่ก็เท่านั้น

“ขอบคุณนะ ไผ่”

เด็กชายเลิกคิ้ว ดูเหมือนจะแปลกใจที่ถูกจดจำชื่อไว้ได้

ไผ่ ดูเป็นเด็กที่โตเกินวัย แม้จะไม่ได้ดูโดดเด่นในห้อง แต่ก็ไม่เคยถูกลืม คงเป็นเพราะชื่อเสียงทางด้านวิชาการ ถึงจะเป็นแค่เด็กประถม แต่ในยุคที่แก่งแย่งชิงดีตั้งแต่เป็นสเปริม์ ไผ่ ไม่เคยมีผลการเรียนต่ำกว่าอันดับสามของทั้งระดับ

แว่นตาโค้งกลม บวกอายุเพิ่มให้สักสามปี เสื้อเนี้ยบกริบ ใบหน้าตั้งตรง ถึงจะไม่แสดงออก แต่ก็รับรู้ได้ถึงความตึงเครียดของบรรยากาศรอบตัว

ซับผ้าเช็ดหน้าเข้ากับแก้ม กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่ชวนให้รู้สึกสงบ หลับตาลง ความรู้สึกนี้ช่างเป็นสิ่งแปลกใหม่ที่หอมหวานจนไม่อยากจะละมือออก น้ำมูกไหลออกมาเพราะอากาศหนาว ใช้แขนเสื้อเช็ด ไม่อยากให้สิ่งบริสุทธิ์ต้องแปดเปื้อน พับผ้าเช็ดหน้าให้เป็นสี่เหลี่ยมเหมือนเดิม

หันไปมองทางด้านซ้าย โต๊ะสองตัวที่ตั้งอยู่ติดกัน เด็กผู้ชายผมสีน้ำตาล  คำพูดติดปาก “สีผมธรรมชาติ” หันมามอง ใบหน้าดูยียวน จอห์น ชื่อบอกสัญชาติว่าไม่ใช่คนไทย ตาสีฟ้า ข้างกันเป็นเด็กผู้ชายอีกคนที่ไม่รู้จัก หัวหน้าห้อง ท่าทางคงแก่เรียน แต่ไม่มีผลงานโดดเด่นใดๆ

แม้จะไม่เคยคุยด้วย แต่ก็รู้ข้อมูลของทุกคน

กลับบ้านด้วยความรู้สึกที่ว่า “พรุ่งนี้อาจจะหาเพื่อนได้สักคน” จดจำเรื่องราวสำคัญต่างๆ เพื่อที่สักวัน จะได้ใช้มันในวงสนทนา

อาจจะต้องรอพรุ่งนี้อีก

หรืออาจจะเป็นพรุ่งนี้ของพรุ่งนี้

ในโลกของเด็ก เพื่อนดูจะเป็นทวีปที่ใหญ่ที่สุด การที่ต้องมาอยู่คนเดียวบนเกาะร้าง เลียนแบบท่าทางการพูดจา เสียงหัวเราะของเด็กคนอื่นๆ ในขณะที่เฝ้าขีดกิ่งไม้ลงบนทราย เขียนคำตัวใหญ่ว่า”ช่วยด้วย” ไม่มีสัญญาณตอบรับจดหมายในขวดแก้วที่ลอยออกไป

กำผ้าเช็ดหน้าในมือนั่นไว้

มองแผ่นหลังของไผ่ที่อยู่ข้างหน้า จ้องมองกระดานที่ไม่มีตัวอักษรราวกับรอจะเพ่งให้เนื้อหาเมื่อวานถูกเขียนอีกครั้งด้วยกระแสจิต ดูคล้ายกับเรือช่วยชีวิตที่เคลื่อนใกล้เข้ามา



……………………………
……………………


“อ้ะ โทษที”

“ยี้ หยะแหยง นายกล้าชนมันเข้าไปได้ยังไง?”

ก้มหน้าลง เสียงรองเท้าสองคู่นั้นวิ่งออกไปไกลแล้ว ย่อตัว กอดเข่าไว้ ซุกหน้าลงไป ภายในอ้อมแขนที่เป็นสถานที่แสนสงบของเขาเพียงผู้เดียว ภาวนา

“…เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ไผ่?”

“ฉันถามว่านายเป็นอะไรหรือเปล่า?”

ส่ายหัวตอบไป

“เมื่อเช้านายเปียกฝนมา ไปห้องพยาบาลไหม?”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันแข็งแรงจะตาย” เบ่งกล้ามโชว์ ไผ่เลิกคิ้ว พูด “ถ้างั้นก็ดี” ในมือถือสมุดกองใหญ่อยู่

“ไผ่จะถือสมุดไปไหนน่ะ?”

“จะเอาไปส่งที่ห้องพักครู”

“เห? มีการบ้านด้วยหรอ?”

“มีสิ เมื่อวานครูสั่งไว้ นายไม่รู้หรอ?”

ส่ายหัวตอบ

คงเป็นคาบที่เดินตามหาหนังสืออยู่ หลังพักกลางวัน หนังสือใต้เกะทั้งหมด หายเกลี้ยง เจอในขยะหลังสนามฟุตบอล เปียกจนยุ่ย แต่ก็ต้องเอากลับมา วันนี้ยังตากอยู่ที่บ้าน ไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อไป

“เดี๋ยวฉันช่วยถือนะ”

“ได้สิ”

ไผ่ส่งให้เขาครึ่งหนึ่ง ยื่นมือออกไปรับ ถึงมันจะหนัก แต่บางอย่างก็รู้สึกเบาขึ้นช้าๆ

“ไม่ใส่รองเท้าหรอ?”

“อ่อ….”

ที่ขอบบันได ว่างเปล่า

“ไม่ใส่หรอก ร้อนเท้าจะตาย เมื่อเช้าฝนตก ถ้าใส่ต่อเท้าคงเหม็นหึ่งแหง”

ไผ่พยักหน้า ผิดกับที่คิดไว้หน่อย นึกว่าจะได้เสียงหัวเราะตอบกลับมา แต่อย่างน้อย ก็เริ่มเดินไปด้วยกัน

“โทษทีนะ ฉันจำชื่อนายไม่ได้…”

“ไม่เป็นไรหรอก! เราชื่อซัน…ซัน ที่แปลว่าพระอาทิตย์น่ะ”

“…ซัน”

พยักหน้าแรงๆตอบ ยิ้มจนปวดแก้ม หันมองกลับไป เกาะร้างอยู่ด้านหลัง กำลังนั่งเรือออกมาด้วยความเร็วที่ทำให้เกาะนั้นหายไปจากสายตา


……………………………….
…………………………


หลังจากนั้นไม่นาน จอห์นกับเพื่อนใหม่ คิม ก็เข้ามาคุยด้วย

อาจเพราะงานกลุ่มที่ต้องรวมกันสี่คน จะต้องมีกลุ่มที่โชคร้ายเสมอ นี่เป็นครั้งแรกที่เวียนมาเจอกัน “ขอไผ่อยู่ด้วยนะ!” “ยังไม่ได้พูดว่าจะอยู่ด้วย…” “”น่า อยู่ด้วยกันเถอะ!”

“เป็นคนที่พลังงานสูงจริงๆเลยนะ ซัน”

คิมพูดแบบนั้น แล้วก็หัวเราะเบาๆ

แบ่งงานกันไปทำ วิชาสังคม สำรวจเรื่องราวในครอบครัว ได้รับกระดาษมาแล้วก็ต้องเงียบ

“มีอะไรหรอ?” เป็นจอห์นที่ตาไว เห็นก่อน ดวงตาสีฟ้านั้นอาจมีส่วนที่ทำให้จับความรู้สึกคนอื่นไวได้เป็นพิเศษ อย่างนั้นหรือเปล่านะ? เขาไม่แน่ใจ

“นายได้หัวข้ออะไร?”

ไผ่ยื่นหน้าเข้ามามอง “ทำไมล่ะ? ก็แค่ถามพ่อกับแม่เอง…”

วงสนทนาเงียบลง
ในนี้คงมีแค่ไผ่ที่ไม่รู้

“คือ…”

“ไผ่ ออกมาคุยกันหน่อยสิ”

จอห์นเป็นฝ่ายดึงไผ่ออกไปก่อน ไผ่ทำหน้าสงสัย แต่ก็ปิดปากเงียบ ยอมลุกตามออกไปอย่างมีเหตุผล เหลืออยู่แค่คิมที่ยิ้มให้จางๆ “แลกกับฉันก็ได้ ฉันแค่ถ่ายรูปกิจกรรมในครอบครัวเอง ปกตินายอยู่กับแม่ทำอะไรบ้างล่ะ?”

“ซักผ้าด้วยกัน ทำกับข้าวด้วย! เมื่อวานน่ะนะ ฉันตอกไข่ลงกระทะเองเลยล่ะ”

“โหว ฉันยังทำไม่ได้เลยนะนั่น!”

“ของแบบนี้มันต้องฝึกฝน”

ไผ่เดินกลับเข้ามา สวนทางกับครูที่เก็บของเตรียมออกจากห้อง มีแค่ไผ่คนเดียวที่ยกมือไหว้ ในเมื่อหัวหน้าห้องไม่บอกทำความเคารพ ก็ไม่มีใครสนใจจะทำ

“จะแลกกับของฉันก็ได้นะ ของฉันเป็นจดบันทึก”

“ไม่เป็นไร! ฉันแลกกับของคิมแล้วล่ะ”

“…อืม”

พยักหน้าอย่างเซื่องซึม นัยน์ตาที่มองมา เปลี่ยนไป เล็กน้อย แต่ก็สัมผัสได้ แม้แต่จอห์นยังหลบสายตาเมื่อโดนจ้องกลับ เบี่ยงไปทางอื่น ดวงตาสีฟ้าส่องประกายอ่อนๆ ก่อนจะมองกลับมา ไม่มีอะไรผิดแปลกในสายตาคู่นั้น

“งานส่งอาทิตย์หน้า ฉันขอเก็บวันศุกร์นะ”

ไผ่สรุป เป็นการจบคาบสังคมที่เงียบเชียบและอึดอัดที่สุดเท่าที่เคยเรียนมา


……………………………………
………………………..


“เหนื่อยชะมัด”

“แต่ก็สนุกเป็นบ้าเลย!”

“นายวิ่งเร็วจริงๆ ซัน น่าจะลงกีฬาสีปีนี้นะ”

“ไม่เป็นไรหรอก…” เห็นรอยยิ้มของตัวเองในเงาสะท้อนของกระจกแล้วก็ประหลาดใจ รอยยิ้มเวลาอยู่ตัวคนเดียว กับเวลานี้ ที่มีอีกสามคนข้างๆ ดูต่างกันโดยสิ้นเชิง ทั้งๆที่ทางกายภาพแล้ว หาจุดต่างไม่ได้ “ฉันขี้เกียจน่ะ”

ไผ่ไม่มีเหงื่อออกซักหยด ต่างจากจอห์น ที่เสื้อนักเรียนสีขาวเปียกชุ่มจนแนบกับหลัง

“ถ้านายแข่งนะ พวกเราจะไปยืนเชียร์ติดสนามเลย” แค่จินตนาการ ใจก็เต้นไม่หยุด

“นายจะไปจริงๆหรอ?”

“ก็เราเพื่อนกันนิน่า” คิมตอบ ไผ่กับจอห์นพยักหน้า

เวลาผ่านไปเร็ว ใกล้จะจบ ป.4 เข้าเต็มที่

เป็นปีที่สนุก และน่าจดจำที่สุดในชีวิต แม้จะยังไม่เข้าใจเหตุผลที่เข้ากับคนอื่นไม่ได้ แต่ก็ไม่เป็นไร ขอแค่นี้ แค่สามคนนี้ เท่านั้นก็พอแล้ว

“ไผ่ หน้านายดูซีดๆ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“เปล่า แค่แดดร้อน”

“งั้นหรอ?”

ไผ่หันไปมองหน้าจอห์น ตอบ

“…ใช่”

ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นกำลังทำงานของมัน จอห์นเป็นคนที่ดูสบายๆ ยังไงก็ได้ แต่บางครั้ง ก็มีบรรยากาศที่ชวนให้น่าอึดอัดอยู่ โดยเฉพาะเวลาที่กำลังเค้นความลับอย่างเงียบเชียบแบบนี้

สามคนนี้ มองจากภายนอกดูปกติ แต่ถ้าลองได้มาอยู่ด้วย จะรู้สึกว่ามีอะไรต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง บรรยากาศที่บางครั้งก็เย็นเชียบจนน่ากลัว หรือความคิดที่บางครั้งดูเกินเด็ก ได้ยินข่าวมาว่า พ่อของจอห์นเป็นจิตแพทย์ นั่นเป็นคีย์เวิรด์หลักที่ใช้อธิบาย ส่วนคิมไม่มีใครรู้ ดูเหมือนว่าแม่จะเป็นครู แต่บางครั้งก็ได้ยินข่าวมาแบบอื่น ไม่มีใครแน่ใจข่าวไหนจริงเท็จ ในเมื่อเจ้าตัวไม่พูดออกมา

คนที่ทุกคนรู้ประวัติดีโดยละเอียดสุด น่าจะเป็นตัวเขา

จอห์นกับไผ่เดินทิ้งอยู่ข้างหลัง เดินคู่ไปกับคิม พูดคุยเรื่องการ์ตูนที่เมื่อวานกลับไปดูไม่ทัน ไม่แปลกที่เดินแยกแบบนี้ จอห์นกับไผ่สนิทกันมากจนน่าประหลาดใจ บางครั้งก็ดูเหมือนเข้าไปไม่ถึงสองคนนั้น แอบพูดได้ว่ารู้สึกสนิทกับคิมมากที่สุด ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ ตอนเย็น ถ้าจอห์นว่าง ก็อาจจะเข้ามาร่วมวงเตะบอลด้วย แต่ไม่บ่อยนัก

บางครั้งที่เงียบ จะได้ยินเสียงของจอห์นเบาๆ

“…เกี่ยวกับรายงานสังคมนั่นหรือเปล่า?”

ไม่ได้ยินคำตอบ คิมชวนคุยอีกครั้ง ไม่แน่ใจว่าเป็นความตั้งใจหรือบังเอิญ แต่มองหน้าคิมตรงๆ ไม่เห็นพิรุธอะไร

หลังจากนั้น ไผ่ก็เงียบมากขึ้นเรื่อยๆ พอๆกับที่เข้าเรียนสายจนอาจารย์ต้องเตือน ไผ่ไม่เคยพูดอะไรนอกเหนือไปจากคำว่า “ผมขอโทษครับ ครั้งหน้าผมจะมาให้ทันเวลา”

“จะให้พ่อฉันไปรับที่บ้านหรือเปล่า?”

“ไม่เป็นไร”

ความสนิทแบบเด็กๆ ที่ได้แค่รู้สึกเห็นใจปัญหาของเพื่อนเฉพาะในเวลาที่อยู่ในโรงเรียนเท่านั้น พอถึงตอนเย็น ทุกคนก็แบกปัญหาของตัวเองใส่กระเป๋าแล้วเอากลับบ้าน ทิ้งมันไว้ที่มุมห้อง ไม่รู้จะแก้ไขอย่างไร

ปัญหาในกระเป๋าของไผ่ ขยายใหญ่ขึ้นเงียบๆโดยที่ไม่มีใครสังเกต

หลังจากนั้นไม่นาน
ข่าวลือใหม่ แพร่สะพัดในโรงเรียนเหมือนเป็นโรคระบาดที่แสนจะน่ารังเกียจ

“ไผ่ นายรู้หรือยัง พ่อนายเป็นชู้กับแม่ใคร!?”

ใครกันที่เอาเรื่องน่าเกลียดแบบนี้มาพูดให้เด็กอย่างพวกเราฟัง?

ผู้ใหญ่ต้องการให้เด็กเติบโตมาแบบไหน พวกเขาเหล่านั้นก็สมควรจะทำตัวแบบเดียวกันด้วย

ในคาบ พร่ำสอน “เป็นเด็กดี อยู่ในคุณธรรมที่ดีงาม” กริ่งดัง เดินออกจากห้อง เติมลิปสติกรอบปากตัวเอง ใช้ปากนั้นพูดคุยในสิ่งที่ได้ยินมาจากผู้ปกครองคนอื่นๆให้กับเพื่อนร่วมงานฟัง ไฟลามทุ่ง เด็กที่มาส่งงานในห้องพักครูได้ยินเข้าโดยบังเอิญ

“พ่อมีชู้ พ่อมีชู้!!”

ไผ่ไม่เคยโต้ตอบ

เป็นเด็กกลุ่มเดียวกันที่ก่อนหน้านี้แกล้งเขามาโดยตลอด รองเท้าที่หายไปนั้นไม่ได้กลับคืน รองเท้าคู่ที่ใส่อยู่ตอนนี้ ขาดแหว่ง คู่เก่าเคยถูกทิ้งลงมาจากตึก เกี่ยวเข้ากับกิ่งไม้

เด็กที่ไม่ได้เจอ ไม่มีวันเข้าใจ

ไม่มีใครรู้ว่าปัญหาครอบครัวแตกใหญ่แค่ไหน เหมือนกับที่ตื่นมาแล้วพบว่าสิ่งที่ถูกสอนมาแต่เด็กเป็นคำโกหกทั้งหมด มึนงง เทพนิยายเป็นสิ่งโหดร้ายในชั่วพริบตา

“ไม่ต้องไปฟังมันหรอกไผ่ เดี๋ยวก็เงียบไปเอง”

“ไอ้พวกนี่นี่น่ารำคาญชะมัด”

มีแค่คิมที่พูดแบบนั้น จอห์นเอาแต่นิ่งเงียบไม่ต่างกัน ซันไม่รู้จะปลอบใจอย่างไร ในเมื่ออยู่ในสถานการณ์ไม่ต่างกัน

“ไปคบกับลูกของผู้หญิงแบบนั้น พ่อเลยมีชู้ไง!!”

"หยุดซักที...พอได้แล้ว!!"

ไผ่ทุบลงกับโต๊ะ ยืนขึ้น ทั้งห้องเงียบกริบ หันมามองเป็นจุดเดียวกันช้าๆ

กุมขมับแน่นเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ “รีบพาไปห้องพยาบาลเถอะ” จอห์นพูดแบบนั้น ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วรีบดึงแขนไผ่ ทิ้งคนพวกนั้นไว้กับความเงียบที่พังทลายลง เมื่อพวกเขาเดินออกมาจากห้อง

ไผ่ร้องไห้ไม่มีเสียง

นอนอยู่บนเตียง ทุกคนนั่งล้อมรอบ ไม่มีใครกล้าพอที่จะยื่นมือลงไปแตะบนไหล่นั้น

“…ไผ่”

“เดี๋ยวเรื่องมันก็ดีเอง…”

“แม่ฉันบอกมาว่าวันนี้อาจจะไม่ดี แต่พรุ่งนี้อาจจะดีขึ้นก็ได้ ถ้าเราอดทน เราก็จะผ่านมันไป—“

“หยุดพูดเรื่องแม่นายซักที!!!”

หมอนถูกขว้างมา ชนเข้าเต็มๆหน้า “ไผ่!” จอห์นตะโกนแบบนั้น ไผ่ก็หันขวับไปมอง

“ทำไมถึงทำแบบนั้นกับซัน? เขาแค่พยายามจะปลอบนาย”

ไผ่ฟุบหน้าลงกับเตียงห้องพยาบาล ครูคุมห้องพยาบาลไม่อยู่ พวกเขาเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต คิมกัดปากเงียบ กำมือเข้าหากัน ดูเหมือนจะเป็นปัญหาที่ใหญ่เกินไป ควรจะหาผู้ใหญ่มาซักคน คิมลุกออกไปเงียบๆ เดินทางหาผู้ใหญ่ที่ไม่มีตัวตนซึ่งได้แต่หวังว่าจะปรากฏตัวขึ้นในห้องพักครู

เหลืออยู่เพียงแค่สามคน เสียงลมหายใจของไผ่สั้น ถี่ นอนซุกหน้าแน่นขนาดนั้น คงหายใจลำบากแน่ๆ

“ซัน…” ถูกเรียกชื่อออกมา เลิกคิ้วขึ้น เกือบจะพูดตอบรับอะไรไปแล้ว ถ้าไม่ได้ยินคำนี้เสียก่อน “ฉันเกลียดนาย”

“……”

พูดอะไรไม่ออก แมงมุมถักใยไว้ที่ริมฝีปาก ขึงแน่นจนขยับไม่ได้ มันตัวใหญ่สีดำ กระโจนออกมาจากตัวไผ่ ที่ตอนนี้นอนนิ่ง เป็นเหยื่อที่โดนฝังเข็มพิษลงไปก่อนหน้านั้นแล้ว อัมพาต รอบตัว โดนถักทอเส้นใหญ่ซ้ำ ไม่มีใครมองเส้นพวกนั้นเห็นเลย มันอาจจะบางและเบาเกินไป

“ออกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

จอห์นพูดแบบนั้นทั้งที่ไม่แน่ใจ วิ่งหนีออกมา ไม่รู้ทำไม แต่น้ำไหลออกจากตามาไม่หยุด โรคติดต่อจากไผ่แน่ๆ ไม่มีทางชัดเจนไปกว่านี้แล้ว

ไหนบอกว่าเราเป็นเพื่อนกัน….

ทำไมเวลานี้ ถึงพูดออกมาว่าเกลียดล่ะ?

ไม่มีคำตอบ ไม่ได้เห็นหน้าจอห์นกับไผ่อีกในตลอดทั้งวันนั้น กระเป๋าที่ใส่ปัญหากลับบ้าน ถูกขโมย หาจนท้องฟ้ากลายเป็นสีส้มก็ยังไม่เจอ



………………………………………..
……………………………..


แม่ลูบหัวเบาๆ มือแม่อุ่น อุ่นจนรู้สึกไปถึงข้างใน พยายามจะอธิบายให้แม่ฟัง แม่ก็เอาแต่ฮัมเพลง

เห็นแม่ยืนอยู่ที่ริมหน้าต่างในห้องครัว มองออกไปยังที่แสนไกล น้ำซุปในหม้อเดือดแล้ว แม่เอื้อมมือมาปิดแก็ซ เปิดฝาหม้อขึ้น กลิ่นหอมโชยไปทั่ว รู้สึกดีที่ได้มาอยู่ในที่แห่งนี้

“วันนี้รีบกลับบ้านนะ ตอนเย็นแม่จะทำมักกะโรนี”

“เย้!! ผมชอบกินมักกะโรนี”

ถ้าสามคนนั้นได้มากิน ต้องติดใจรสชาตินี้แน่ คิดไว้ว่าซักวันจะต้องพามาให้ได้

แม่ยิ้ม ออกมาส่งถึงหน้าประตู ติดรถกับลุงข้างบ้านเป็นประจำ คุณลุงคนนี้อยู่ในบ้านคนเดียวกับหมาแก่ๆตัวหนึ่ง มันป่วย ไม่ได้เจอหน้ามันสองสามวันแล้ว คุณลุงบอกพามันไปรักษาในโรงพยาบาลสัตว์ใกล้ๆ “แต่คงช่วยอะไรไม่ได้มาก” ไม่เข้าใจว่าคืออะไร แต่ดูเหมือนลุงไม่ได้อยากให้ถาม จึงเงียบ และมองทางข้างหน้า

“ตั้งใจเรียนนะ ซัน”

“ครับ”

“เจอปัญหาอะไร ก็อย่าท้อล่ะ”

“ผมรู้แล้ว แม่บอกคนอดทนคือคนชนะ”

“ใช่ นั่นแหละ ถูกต้องที่สุด”

คุณลุงยิ้มกว้าง ประตูรถกระบะปิดลง ขับออกไป

ยกมือสวัสดีคุณครูที่หน้าโรงเรียน “สวัสดีจ้ะ” ดีจัง วันนี้ครูยิ้มตอบด้วย รีบวิ่งเข้าไปในโรงเรียน คิดว่าไผ่อาจจะอารมณ์ดีขึ้น

แต่ก็เปล่า

ไม่ดีขึ้นเลย ไม่มีอะไรดีขึ้น

คนชนะคือคนอดทน สิ่งหนึ่งที่สำนวนนี้ไม่ได้บอกคือ ต้องทนไปนานแค่ไหน และระหว่างนั้น ต้องทนกับอะไรบ้าง

ไผ่ดูเหมือนคนนอนไม่พอ ขอบตาดำคล้ำแม้มองผ่านแว่นตา จากที่ดูผอม ตอนนี้ซูบเซียว ผมหน้าม้าที่เท่ากันทุกเส้น ยาวเลยคิ้วลงมาปรกที่ตา บางครั้งดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

“ไผ่จะตายหรือเปล่า…”

“ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ”

“…ไม่รู้สิ แต่ไม่อยากให้เป็นอะไรเลย”

“ฉันก็เหมือนกัน”

นั่งข้างคิม ที่ถัดไปคือจอห์น ที่นั่งประกบไผ่ไว้ จอห์นไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงอยู่ข้างๆ คนสองคนที่ไร้คำพูดนั่งอยู่ข้างกัน แต่ในความเงียบนั้น ก็เหมือนคุยกันไม่หยุด

บรรยากาศย่ำแย่ไปจนถึงคาบพละ ไผ่ถูกครูใช้งาน นั่งตัดกระดาษอยู่ที่พื้นข้างสนาม จอห์นนั่งข้างๆ มองเพื่อนที่เล่นบาสอยู่ ปกติแล้ว จอห์นจะอยู่ในนั้น

เสียงลูกบอลดังกระทบพื้นดังเอี๊ยดอ้าด โดนปาลูกบาสใส่ คิมก็ปาลูกนั้นกลับไป กลายเป็นเรื่องทะเลาะที่ทำให้น่าปวดหัว ครูพละไม่อยู่ บอกแค่ว่า “ไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนะ” แต่ก็พกโทรศัพท์ที่หน้าจอยังสว่างอยู่ออกไปด้วย

“อย่า…คิม เขาคงไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่ได้ตั้งใจอะไร! เขาตั้งใจโยนใส่เราเต็มๆ”

“…เขาตั้งใจโยนใส่ฉันตั้งหาก”

“แล้วทำไมนายต้องยอมด้วยเล่า! แบบนี้ไงเขาถึงแกล้งไม่หยุด”

“ฉันไม่เป็นไรหรอก!”

“แต่ฉันเป็นเพื่อนนาย!ฉันเห็นแล้วฉันทนไม่ได้ ถ้าเพื่อนไม่ช่วยเพื่อนแล้วจะมีไว้ทำไม!!”

“คิม! นายจะไปช่วยลูกชู้ทำไม! เดี๋ยวนายก็เหมือนไผ่หรอก ฮะฮ่าฮ่าฮ่า”

“ทำไมพวกแกถึงขำกับเรื่องพวกนี้ได้ มันตลกหรือไง?!!”

คิมกระโจนเข้าหาพวกนั้นที่คนเยอะกว่า วิ่งตามเข้าไป แต่ก็มองไม่เห็นคิมจากมุมนี้ จอห์น มีจอห์นอยู่ด้วย ไม่รู้มาตั้งแต่เมื่อไหร่

มือใครต่อใคร กระชากเข้าที่เสื้อ โดนสวนหมัดเต็มๆ พยายามใช้มือปัดออก ถูกศอกของอีกคนชนเข้าที่จมูก โกลาหลเหมือนอยู่ในกรงแฮมสเตอร์

เห็นแว่นตาของไผ่ ท่ามกลางความวุ่นวาย

แสงสะท้อนบางอย่าง สะท้อนเข้าที่ตา สว่างจนต้องปิดตาลง

โลกหมุนกลับ ล้มตัวลงนอนกับพื้นด้วยแรงกระแทกที่ทำให้ทรงตัวไม่อยู่

ทุกอย่างพลันเงียบสงบ

ทุกคนกลืนคำวิวาทลงไปอย่างกล้ำกลืน จากที่เคยกระโจนเข้าหากัน ถอยออกคนละหนึ่งก้าว จนเป็นวงกลมขนาดใหญ่

พึ่งรู้ว่าตัวเองนอนหงายหลังอยู่กับพื้น พื้นสนาม ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเย็นเฉียบขนาดนี้

ไผ่นั่งคร่อมอยู่ด้านบน

เสียงกรีดร้องดังขึ้น แหลม เสียดหู ดังก้องสะท้อนไปมาในโรงยิม ตอนแรกมีแค่เสียงเดียว แต่สักพัก ผู้หญิงทั้งห้องก็ร้องระระงม

เห็นหน้าเด็กผู้ชายคนนั้น คนที่ปาลูกบาส ตอนนี้อ้าปากกว้าง ตัวสั่น ร้อง “มะ…ไม่…ไม่จริงน่า ฉะ..ฉัน” เด็กผู้ชายคนนั้นยกมือสองข้างขึ้นมอง ปลายนิ้วกระตุกเหมือนโดนไฟช็อต

“ไม่ ไม่ใช่ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำแบบนี้”

แม้แต่ไผ่ก็ยังพูดเรื่องเดียวกัน เรื่องที่ไม่เข้าใจ เรื่องที่แสนงุนงง

มือที่วางอยู่กับพื้นสนาม เลอะ ยกขึ้นมอง เห็นสีแดงฉาน

วินาทีนั้น พึ่งเข้าใจ

ดันคอมองที่หน้าท้อง ที่ๆก่อนหน้านี้ มีมือของไผ่จับมันไว้ด้วยมือสองข้าง ปลายด้ามของกรรไกร หายไปครึ่งหนึ่ง จมลงไปในตัวเขา

“…อะไรกัน”

พูดออกไปด้วยเสียงที่ไม่เหมือนเสียงของตัวเอง มองหน้าไผ่ ตอนนี้ไผ่เหมือนไม่อยู่ที่ตรงนี้ พึมพำกระซิบกับตัวเองไม่หยุด ดูเหมือนว่าจอห์นจะไม่อยู่ตรงนี้ แต่คิมอยู่ ยืนนิ่ง ไม่กระพริบตา ไม่ต่างจากไผ่

“ไผ่..”

“ไม่จริง เรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้นจริง มันไม่เคยเกิดขึ้น นี่เป็นฝัน ความฝัน สิ่งที่คิดขึ้นมาทั้งนั้น ไม่มีเรื่องไหนเป็นเรื่องจริง ไม่ พ่อรักแม่ ใช่ พ่อรักแม่ เราไม่ได้เป็นพี่น้องกับซัน ไม่ ไม่ใช่ เรื่องนั้นไม่ใช่ เราไม่ได้เป็นพี่น้องกัน เราเป็น….”

“เพื่อนกัน…”

“เราเป็นเพื่อนกัน….”

ไม่รู้สึกเจ็บเลย

น่าแปลกใช่ไหมล่ะ?

แต่ตอนนี้กลับมีน้ำตาไหลออกมา ทั้งๆที่ไม่เจ็บ จะยกมือขึ้นปาดน้ำตา ก็ไม่มีแรงพอที่จะทำแบบนั้น สงสัยพลังงานหมด อยากจะกลับไปเติมพลังด้วยมักกะโรนีของแม่เร็วๆ เขานึกถึงหน้าคุณลุง ยังจำหมาตัวนั้นได้ มันกระดิกหางอย่างอ่อนแรงสองสามครั้งตอนลูบหัวมันเบาๆ ก่อนลุงจะเอามันเข้ารถ ขับไปโรงพยาบาล

ครูพละวิ่งเข้ามา ถูกช้อนตัวขึ้น รู้สึกเหมือนตัวเบาหวิว พร้อมจะลอยไปที่ไหนสักแห่ง ในที่ๆห่างไกลจากตรงนี้ ไกลจากทุกคน ที่ๆต้องกลับไปอยู่คนเดียวตามเดิม พอคิดแบบนั้น ก็รู้สึกเหมือนจะร้องไห้ เอ๊ะ แต่ตอนนี้เขาก็ร้องไห้อยู่นิน่า

ไม่เป็นไร

บอกตัวเอง

นึกถึงคำที่แม่พูดไว้ อยากเห็นหน้าแม่เร็วๆจัง ตอนนี้เริ่มเจ็บนิดหน่อย แต่ผมจะอดทน อดทนอย่างที่แม่บอก

แล้วความอดทนนี้มันจะจบลงที่ไหนกันนะ?




ไม่มีใครตอบ ไม่มีใคร หรืออะไรใดๆเลย นอกจากความเงียบเชียบที่เย็นยะเยือก



………………………………….
……………………………..







[บันทึกจากเกาะร้าง:complete]
[1.1.56]

[nunnan]

 

[403]

และนี่คือสาเหตุที่ทำให้ไผ่เป็นแบบนี้ใช่ไหม เท่าที่อ่านมาตั้งแต่แรกเลยรู้สึกไม่ชอบครอบครัวของไผ่อยู่แล้วทั้งพ่อและแม่ พอมาตอนนี้ ยิ่งไม่ชอบพ่อไผ่เข้าไปอีก อยากรู้เรื่องว่าเคยเกิดอะไรขึ้นมากกว่านี้ 

[malula]

ตามที่เข้าใจ
ซันกับไผ่เป็นพี่น้องคนละแม่
ไผ่แทงซันตาย
แล้วตัวเองก็เป็นโรคประสาทเพราะบาปติดตัว
จอห์นกับคิมเป็นเพื่อนไผ่และมีตัวตน
ปัญหาผู้ใหญ่แท้ ๆ กลายเป็นเด็กที่ต้องรับเคราะห์

[quiicheh.]

อ่านแล้วก็คิ้วชนกันเหมือนเดิม โธ่ไผ่น่าสงสาร

[RGB.__]

พ่อไผ่เป็นชู้กับแม่ของซัน ?????
ไผ่แทงซันตาย แล้วก็กลายเป็นโีรคประสาท ????

 

[U_Ton]

  นี่คือเหตุผลทั้งหมดที่ไผ่เป็นเเบบนี้ใช่มั้ยเนี่ย... ไผ่เองก็รักซันนะ แต่เป็นในฐานะเพื่อน

แต่กรรไกรนั่นอยู่ในมือไผ่... ไผ่เป็นคนเเทงเหรอ? หรือเป็นเเค่อุบัติเหตุ ก็ในเมื่อเด็กที่เป็นคนปาลูกบาส

บอกว่า ฉันไม่ได้ตั้งใจ เอ๊ะยังไงกัน?... ถึงเรื่องความหลังจะเฉลย เเต่ปัญหาก็ยังอยู่ ไผ่ทำจริงๆรึเปล่า?

ด้วยเหตุผลทางจิต ภาพหลอนหรืออะไร... แล้วคิมที่พยายามเข้าใกล้ไผ่อีกครั้งคือเพื่อเเก้เเค้นไผ่เหรอ

และจอห์นคือคนที่อยู่ข้างไผ่ตลอดมา แล้วทำไมถึงพยายามทำตัวร้ายๆใส่ไผ่ในตอนเเรก... 

ไม่รู้สิ เเต่ไม่ชอบครอบครัวไผ่ แม่ที่ไม่เข้มเเข็งเพื่อลูก ให้ไผ่กินยาแบบนั้น ไม่ชอบพ่อของไผ่ที่ทรยศ

หักหลังความรักของครอบครัว ไม่ชอบสังคมที่ขุดเรื่องของคนอื่นมาว่าเล่นเป็นเรื่องสนุก โดยที่ไม่เคยก้มหัวมองตัวเอง

แวดล้อมนั่นเเหละที่ทำให้เด็กๆ มีความเป็นไปทั้งที่เป็นเเค่ผ้าขาว แต่แวดล้อมค่อยเติมสีจนจำไม่ได้ว่าเดิมเป็นสีอะไร?

  รอต่อไปปปปปป... ไผ่!!!!!

[patwo]

จอห์นดูแลไผ่มาตั้งแต่เด็กเลยย น่ารักจัง

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

ทำไมเด็กโยนลูกบาสปฏิเสธด้วยล้ะ
ไผ่เซไปแล้วโดนรึเปล่า 

จอห์นภาคที่ไม่ใช่อดีตก็ร้ายมากก
งงจอห์นทำไมเหมือนตอนแรกๆจอห์นจำไผ่ไม่ได้จริงๆมีถาม“ชื่ออะไร ทำไมไม่เคยเห็นเลย” ด้วย
สรุปคิมน่ารักที่สุด(หรอ)

มามะกอดทีพ่อเกาะร้าง
happy new year นะคะ

[kyoya11]

อ่านแล้วก็สงสารซัน 
ถึงจะยังไง ก็ไม่ค่อยชอบไผ่อยู่ดี

[kratoey]

เหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ยังมึน 

สรุปคือ ที่ไผ่เป็นแบบนี้ก็เพราะเรื่องนี้ใช่มั้ยยย?

อ่านแล้วรู้สึกสงสารซัน สงสารไผ่ มันผิดที่พ่อแม่ ผิดที่ผู้ใหญ่จริง ๆ พ่อไผ่ก็ไม่ซื่อสัตย์ อ่านตอนที่ข่าวเรื่องพ่อไผ่มีชู้แพร่กระจายออกไปนี่สะอึกเลย สังคมจริงๆมันมีแบบนี้สินะ

ยังไม่เคลียร์เรื่องจุดประสงค์ของจอห์นกับคิม รอตอนต่อไปนะคะะะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ ชอบเรื่องนี้มากๆ

[from_mars]

ปมเดิมแต่เครียดกว่าเดิม ป.4 พระเจ้า มันโหดมากนะ
สงสารเด็กน้อย

รออ่านต่อด้วยความเครียด 555