หัวข้อ: = Awkward = [ จบ / 28.7.56 / P.35 ]

[EoBen]

ยาอะไร

ป่วยเป็นอะไร

อึดอัดอ่ะ

[member]

อึดอัดดดดดด


เกิดไรขึ้นกับอดีตของไผ่ อะไรยังไง ไม่กระจ่างเลยยย

[nutty2554]

ยากดประสาท  กล่อมประสาท? .....  ว่าไปนั่น

จอห์นกับไผ่ เคยรู้จักกันมาก่อน?

อ่านตอนแรก เราเข้าใจว่าจอห์นต้องการสนิทกับไผ่จริง ๆ
แต่พอเห็นว่าจอห์น อัดคลิป อัดเสียงไว้ คล้ายจะเอาไว้ขู่ ....
โกรธจอห์น และสงสัยอยู่ ว่าเพราะอะไรถึงจะต้องมาสนิทกับไผ่
แต่ทุกครั้งที่อ่านไป เราก็ยังรู้สึกเป็นระยะ  ว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น
ไม่ใช่ของเล่น แต่เป็นไปได้มั้ย ว่าจอห์นกลัวว่าไม่ทำแบบนี้ ไผ่จะหนีไป  ไผ่จะไล่จอห์นอีก
เวลาที่ประชด  ที่บอกว่าไผ่ทำเหมือนตายไปแล้ว ... ก็เพราะอยากให้ไผ่แสดงความรู้สึกออกมาเวลาอยู่กับจอห์นหรือเปล่า

มีเงื่อนงำเยอะมาก  สิ่งที่พ่อกับแม่ทำก็เช่นกัน เหมือนขัดแย้งกันอยู่  น่าจะมาจากปมความหลัง
ที่ยังไม่เปิดเผยออกมา  คงเกี่ยวเนื่องกับยาที่ต้องกินทุกวันนั่นด้วย

คิมเหมือนจะเป็นพระเอก  แต่ทำไมเรารู้สึกไม่ไว้ใจคิม  หรือเพราะไผ่โดนหลอก
เพราะไผ่สร้างกำแพง เราก็เลยรู้สึกไปพร้อมกับไผ่
ใครเป็นคนที่ขังไผ่ไว้  ใครเป็นคนที่เฝ้าอยู่หน้าห้อง  และวิ่งหนีออกไป
คิมเป็นคนบอกให้ไผ่มา  เป็นไปได้หรือเปล่าที่ขังไผ่ไว้ แล้ววิ่งหนีออกไปเพราะรู้ืว่ามีคนมาตาม
แต่ก็ทำตัวเหมือนเป็นพระเอก เป็นคนมาช่วย ?........ แ้ล้วจอห์นที่ยืนอยู่เหมือนคอยอยู่ล่ะ 


โอ๊ย อยากอ่านต่อค่ะ  อึดอัด หายใจไม่ออก  อ่านแล้วกังวล  คลุมเครือ แต่ก็ยังอยากจะรู้ต่อไปค่ะ

[PRiiNZE]

ไผ่เป็นอะไรกันแน่  .____.

[mascot]

คิดอยู่แล้วว่าอ่านแล้วต้องหน่วง
แต่พออ่านแล้วก็หยุดไม่ได้
เรื่องนี้หลายปมเกิ้นนนนน
จอห์น จริงๆแล้วดีใช่มั๊ย อยากให้เป็นแบบนั้น
คิม เหมือนจะดี แต่ยังไม่น่าไว้ใจ
พ่อ เป็นห่วงไผ่ใช่มั๊ย
แม่ ...คงกลุ้มกับไผ่มากซิ่นะ
ใครที่จะช่วยไผ่ออกจากโลกมืดๆได้นะ

[hellfire]

คิมน่าสงสาร 5555

ดูเหมือนว่าเกือบทุกคนจะไม่ค่อยไว้ใจคิมสักเท่าไร

สาเหตุ - - อาจจะมาจากสิ่งที่บักจ้อน เคยทำรึเปล่า 55

 

[pandorads]

อ่านจบแล้วทำให้เรารู้สึกหดหู่ชีวิตชอบกลแฮะ =___=

[wapview]

- - ''

นั่งอ่านตั่งแต่ตอนแรก

ตอนแรกชอบนะ จอร์น พอหักมุม ก็นั่งอ่านต่อแบบพูดไม่ถูก

สงสารไผ่มาก อยากให้คิมจริงใจกับไผ่เป็นที่พึงของไผ่ได้อ่ะ

ไม่หลอกหลวง มันเศร้าเกินไปแล้ว ชีวิตเธอ

อ่านไปอ่านมาเหมือนว่าจอร์นพยายามรั้งไผ่เอาไว้

คิดไปเองหรือป่าวนะว่าจอร์นจริงๆชอบไผ่แต่ไม่รู้จะว่าวีธีไหนรั้งไผ่ไว้เพราะไผ่เป็นคนแบบนี้

แต่แบบนี้ก็แรงยังไงไม่รู้ เป็นเราคงตายไปนานแล้วอ่ะ พออ่านเรื่องนี้พอเข้าใจจิตใจของคนที่มีปัญหาเลยอ่ะ


 

[KanomPhing]

ไผ่เครียด ไผ่เป็นโรค   >>> ย่านั่นคืออะไร

แม่น่ากลัวแบบนี้ก็ไม่ไหว ที่บ้านก็เจอแม่แบบนี้

ออกจากบ้านก็เจอจอน โอยย  ชีวิต

อะไรจะดราม่าขนาดนั้นน

ถ้าทนไม่ไหวบอกนะหนุ เดี๋ยวไปรับ 5555

[ice_painful]

ตามมาเรื่องนี้
ก็ไม่ผิดหวังจริงๆด้วย

 

เรื่องนี้ เคะซึนเหรอ

  เดี๋ยวเราดูแลให้ เอาไหม ><

[ice_painful]

 
เลวได้ใจ มากกกกกกกกกกกก 

กำลังคิดอยู่เชียว ว่า จอนห์ มันจะทำยังไง
ไผ่ มัน แง่ลบสุดขั้ว ซะ ขนาดนั้น
และความจริงก็ปรากฏ

โอ๊ยยยยยยย หลงรัก พล็อตนี้เข้าแล้ว

[ice_painful]

เลวร้ายกว่าที่คิดไว้
จะตกอยู่ในสถาณการณ์อึมครึมอีกนานไหม นักเขียน

 

คาดเอาไว้ว่ากี่ตอนกัน หรือทำไปตามอารมณ์

 

[นอนกินแรง]

อยากรู้แค่ว่า...เป็นยาอะไร

[malula]

ยังหาข้อสรุปไม่ได้ว่าลูกป่วยหรือแม่ป่วยกันแน่

[kokilolylove]

สงสารไผ่
ใครขังไผ่กันแน่?
ไผ่ป่วยเป็นไร?

#สรุป มาม่า อร่อยจัง 55

[kokilolylove]

สงสารไผ่
ใครขังไผ่กันแน่?
ไผ่ป่วยเป็นไร?

#สรุป มาม่า อร่อยจัง 55

[tvemmyxq]

ยังคงมืดมนอย่างต่อเนื่อง น้องไผ่ของพี่~~~~~~

มาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่ทุกวันเลย ><

[tarkung]

ดีใจที่ได้อ่านต่อนะครับ

จะติดตามเรื่องนี้ต่อไปนะครับ

[cn9095]

Inert 11




เนื้อที่ผิวเท้า คล้ายถูกย่าง

ผิวที่อื่น ถูกแดดเผา

เหงื่อเหมือนหยาดฝน ไหลจากปลายคิ้ว ผ่านคาง หยดลงบนเสื้อที่ชุ่ม

ตาพร่าลาย

รู้ ว่าไม่มีทางเดินถึง

ระยะทาง ไม่ใช่สั้นๆ

วิ่งออกมาจนไม่รู้ทาง เพราะไม่เคยสนใจสิ่งอื่น แม้แต่ที่ที่ยืนอยู่ตรงนี้ ยังบอกไม่ได้

แบมือออก มองมือของตัวเอง เงาจากศีรษะทาบลงบนฝ่ามือ แม้แต่ที่แคบๆยังมีเงามืดกลืนกิน

ถึงรู้ว่าถ้ายื่นมือออกไปมากกว่านี้ อาจจะสามารถอยู่พ้นเงามืดนี้ใด

เรี่ยวแรงที่มี อ่อนล้าเกินไป

ที่เป็นมาตลอด ไม่เคยเปลี่ยนแปลง คือความขลาด กลัวที่จะต้องอยู่พ้นจากเงามืด

ตาจึงแสบพร่าแทบมืดเมื่ออยู่กลางที่ที่สว่างเช่นนี้

เดินไปเรื่อยๆ

ไม่รู้จะเดินไปถึงที่ไหน

กระเป๋ากางเกง ว่างเปล่า

คอแห้งผาก

ไม่ค่อยออกกำลังกาย ยิ่งทำให้เหนื่อยล้า

หลากหลายสายตาที่จับจ้อง

ยืนอยู่ในป่าซีเมนต์ ที่สัตว์ป่าร้ายกาจสังเกตทุกการเคลื่อนไหวอยู่ในเงาของพุ่มไม้

ได้แต่ก้มหน้า เร่งฝีเท้า เพื่อให้พ้นจากความรู้สึกถูกบีบคั้นเหล่านั้น

เงายาวขึ้น

จุดกำเนิดแสงแดด เคลื่อนต่ำลง

ที่จากตรงนี้ไป คุ้นตา

ถึงแม้ว่าจะถอดใจ

ถึงแม้จะรู้ ว่าปาฏิหาริย์หรือเรื่องบังเอิญนั้นไม่มีจริง

แต่พระเจ้ากลับเล่นตลก ในเวลาที่ตกต่ำที่สุด ในเวลาที่ได้แต่สาปแช่งพระเจ้า

เท้าหยุดเดิน

เป็นความยับยั้งชั่งใจที่แสนเบาบาง มันขาดลงในเวลาสั้นๆที่รู้ว่า บางสิ่งบางอย่างกำลังแตกหักลง

วิ่งตัดผ่านยามเข้าไป เท้าที่อ่อนแรง ตะกรุยไปข้างหน้า วิ่งไม่เร็วพอ ถูกดึงคอเสื้อ ตัวจากที่เอนไปข้างหน้า เริ่มเสียหลัก

เสียงโวยวายดังขึ้น ยามตะโกนเรียกให้เพื่อนอีกคนในเวรมาช่วยรั้งตัวไว้

กวางที่ถูกนายพรานจับ ได้แต่ส่งเสียงร้องในลำคอ

ผมที่ยาวปรกลงบนหน้า แว่นตาเคลื่อนลงจากสันจมูก

ได้ยินเสียงรั้วเคลื่อนออก

เจ้าของบ้านเปิดประตูออกมา คำพูดที่ทำให้ทุกอย่างสงบ

“นั่นเพื่อนผมครับ”

“เพื่อนน้องจอห์นหรอครับ?”

“ปล่อยเขา”

“ขอโทษครับ เขาไม่ยอมบอกพี่ก่อน”

“อ๋อ…คงไม่แปลกหรอกครับ”

พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ภาพพจน์ เปลือกของนอก นั้นหนาเสียจนหลายๆคนมองไม่เห็นเนื้อใน

จอห์นกดตามอง มือที่คนเหล่านั้นจับอยู่ ถูกปล่อยออก

ความเหนื่อยโถมเข้าหาเหมือนคลื่น

ล้มลง ไม่อาจต้านแรงคลื่นนั้นได้

ถูกดึงข้อแขน กระชากให้ลุกขึ้น เท้าลากไปกับพื้น ยามพวกนั้น รีบเร่งเท้าเดินออกไป

“มาที่นี่ทำไม?”

“…..”

“ทำไมสภาพเป็นแบบนั้น?”

“…..”

ไม่รู้จะพูดอะไรก่อน

ตอนนี้หัวว่างเปล่า พื้นที่ในหน้าอก ขยายขึ้น

มือที่บีบอยู่นั้น เจ็บ แต่ก็รู้สึกถึงการมีอยู่จริง คนข้างหน้า มีอยู่จริง ไม่ใช่แค่ภาพที่คิดไปเอง

เข้ามาในบ้าน

ถูกดันติดกำแพง

ในบ้านที่ไม่มีใคร

เห็นหลังแม่บ้านแค่ชั่วพริบตา หายไปในครัว

เงียบเชียบ

ได้ยินเสียงลมหายใจที่ระโหยแหงของตัวเอง

ดวงตาหลุบลง

ตัวทรุดลง เข่าอ่อน ยืนไม่อยู่ เท้าเจ็บ เจ็บมาก

เจ็บ

เจ็บจริงๆ….

ข้อมือที่ถูกกดไว้กับกำแพง ดึงให้ไม่ล้มลงกับพื้นด้วยแรงตรึง

“หนีอะไรมา”

มีแต่ความเงียบ

ริมฝีปาก แห้งจนผิวหนังลอก

มือ เชยปลายคางให้มองแหงนขึ้น

เบี่ยงสายตามองไปด้านข้าง ไม่ต้องการจะจ้องมองคนที่อยู่เหนือกว่าเช่นนี้

มาที่นี่ทำไม

หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้

อยากให้บางอย่างกระจ่างออกสักที เมฆหมอกที่ยังก่อตัวอยู่ในความคิด อยากให้มันจางลง แม้สักนิด

“…ทิวไผ่”

เสียงกระซิบ

เงียบกันไปอยู่พักหนึ่ง

ค่อยๆหมุนสายตากลับมา ที่ยังจ้องอยู่แบบนี้ ไม่รู้จะสื่อความหมายแบบไหน

จอห์นย่อตัวลง โดยที่ยังไม่ลดแรงกดที่ข้อมือนั่น

ทั้งๆที่จะปล่อยให้ล้มลงกับพื้นก็ได้ จะปล่อยให้กลายเป็นผู้แพ้โดยสมบูรณ์

นั่นไม่ใช่หรือ? สิ่งที่เขาต้องการ

กลับค่อยๆทำลายลงอย่างช้าๆ

ให้ทรุดตัวลง ร่วงหล่นลงสู่ก้นบึ้งที่ไร้หุบเหวนี้อย่างช้าๆ

แล้วกระชากขึ้นจากความมืดนั้น ด้วยริมฝีปากที่กดลงมา

ความร้อนแล่นผ่าน

มือที่กดอยู่ตรงข้อแขน ไม่คลายแรง แต่เลื่อนขึ้นไปอย่างช้าๆ เข้าหาสู่ฝ่ามือที่ไร้เรี่ยวแรง

สอดนิ้วเข้าหา แล้วกำแน่น

เม้มนวดริมฝีปาก โดยที่ไม่ละออกไป ก็พูดออกมาว่า “อ้าปากออกสิ”

คำสั่ง

ร่างกายรับรู้ในรูปแบบนั้น

วิญญาณกร่อนลงช้าๆ

หลับตาลง ขมวดคิ้ว

จังหวะเนิบนาบ

หยดน้ำ หยดลงบนความเรียบเฉย ไม่มีแม้แต่วงคลื่นที่เคลื่อนออกไป

มันไม่ใช่ผิวน้ำที่รองรับอยู่

มันคือแผ่นน้ำแข็งหนา

หยดน้ำหยดเล็กๆ หยดลงบนรอยกร่อนที่แสนเบาบาง แต่ก็ขยายตัวออกไปเรื่อยๆ

ขุดลึก เซาะลงไปในความเยือกแข็ง

มือข้างที่สัมผัสกับความเย็นของพื้น ยกขึ้นช้าๆ

เสียการควบคุม

ไม่สิ

กำลังถูกบงการจากเสียงที่เงียบงันนั่น

มือข้างนั้น แตะลงบนแผ่นหลังจอห์น

กำเข้าหากันช้าๆ จนเสื้อถูกขยำ

ไม่มีส่วนใดของร่างกายที่ถูกบังคับ จิตใจ มีเพียงมันเท่านั้น ที่ยังบอกกับสมองอยู่ซ้ำๆ ว่าไม่ใช่ความต้องการจากส่วนลึกที่ดำมืด

“…พูดออกมาสักที”

ริมฝีปากที่ยังเผยออยู่ ไม่มีโอกาสได้พูดอย่างที่อีกฝ่ายเรียกร้อง

โหยหา

โหยหาสัมผัสที่หยาบโลน ที่ทำเหมือนเป็นสิ่งไร้หัวใจ

ทำลายของเก่าที่แตกร้าวลง

แล้วสร้างมันขึ้นมาใหม่

“พูดออกมาสักคำ ไม่ว่าอะไร ฉันก็จะทำให้"

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน สีของอัลมอนด์

สะท้อนเห็นความสิ้นหวังบนหน้าของตัวเอง ชัดเจน

"ถ้านายไม่พูดออกมา ไม่ว่าใคร ก็ช่วยนายไม่ได้”

เสียงที่นุ่มจนอยากจะหลับตาลง

เปลือกตาค่อยๆเคลื่อนตัวลง

ภาพตรงหน้าไม่ชัดเจน

คำพูดที่อ่อนโยนนั้นทำให้เจ็บ

เจ็บเสียยิ่งกว่าทำร้ายกันเสียอีก

หยดน้ำไหลจากหางตา โดยที่ไม่รู้ตัว

หยดแรกลงมาถึงแก้ม หยดที่สองก็ตามลงไป

จอห์นจูบซับสิ่งนั้น

ราวกับเป็นแค่ภาพฝัน

น้ำตา

น้ำตาที่เคยถูกพูดไว้ว่ามองไม่เห็น ความจริงมันไหลเอ่ออยู่ตลอด

ร้องไห้มาโดยตลอด

เสียงสะอึกสะอื้น

ที่ในที่สุดก็มีคนได้ยิน

“…ช”

ถึงจะเป็นคำโกหกของจอห์นอีกก็ตาม

ถึงจะเป็นคำปลอบโยนที่ไร้ค่า ภาพลวงตาที่ไม่มีอยู่จริง



“ช่วยด้วย….”



แต่กลับกลั้นคำสั้นๆนี่ที่ไหลพรั่งพรูออกมาไม่ได้



………………………………………..
…………………………….




[Inert 11 : complete]
[25.4.55]

[wapview]

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด

ชอบจอร์นตอนนี้อ่ะ

นู่๋ไผ่ดูเหมือนเริ่มเปิดใจแย้วววววววว 

สาธุขอให้นู๋ไผ่เจอเรื่องดีกะเค้าบ้างเถอะ

[gupalz]

เกิดอะไรกับไผ่นิ มันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ

[uknowvry]

โวะ.... มันก็มีมุมแมนๆเว้ยเห้ย

[wdaisuw]

ทิวไผ่เริ่มเปิดใจรับจอห์นแล้วนะคะ

[RGB.__]

บัดจอห์นตอนนี้ค่อยพระเอกหน่อย เย่สสสสส

[owo llยมuมข้u]

0_0 ...

[qwank8]

แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 

[misso]

ทิวไผ่กับจอห์น



รออ่านต่อนะ ขอยาวๆกว่านี้จะดีมาก

[papa_paolo]

ดีใจที่ทิวไผ่กล้าเอ่ยปากออกมาสักที หวังว่าเดอะบรีสท์แบบจอร์นจะเป็นพระเอกจริงๆ
หวังว่าจะดูคนไม่ผิด เอาใจช่วยทิวไผ่ต่อไป มันต้องมีสักวันสิน่า สู้ๆ

[river]

จอห์นแกล้งโหดมาตลอดเหรอ

[beautifuldead]

จอห์นค่ะ..คุณกำลังมาค่ะ ><!! แอร้ยยย