ปิ๊งป่อง....
.
“...หืม...มาไวจัง...”
นคินทร์พึมพำออกมาเบาๆ ที่แขกอีกคนมาถึงเร็วกว่าที่นัดกันไว้
แกร่ก...
“ว่าไง ซอ... มาเร็วจังนะ”
"พอดีว่าว่างๆอยู่น่ะครับ เลยรีบมา เอ้านี่ครับของที่สั่ง"
"อืม ขอบใจมากนะ แล้วนี่นายมายังไง?"
"แท็กซี่ครับ ใกล้แค่นี้เอง แป๊บเดียวก็ถึง ทะลุซอยลัดเข้ามารถก็ไม่ติดครับ...ว่าแต่คุณภู่เป็นยังไงบ้างครับ วันนี้..."
พอมาถึงปุ๊บซอเด็กหนุ่มผู้ร่าเริงก็เจื้อยแจ้วเจรจากับตากล้องหนุ่มไม่หยุดทันที จนลืมดูไปเลยว่ายังมีอีกหนึ่งชีวิตนั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย
"ก็..เหมือนเดิมนั่นแหละ ขอบใจสำหรับฟูกลมอันนี้มากนะ อันเก่าดูท่าจะเจ๊งแล้วจริงๆน่ะแหละ"
"อันนี้ของเกรด เอ เลยครับ รับรองทนทาน นอนนิ่มสบาย ไม่มีทางมีแผลกดทับมารบกวนใจแน่นอนครับ ม่ะ...เดี๋ยวผมช่วยเปลี่ยนให้ตอนนี้เลย"
นคินทร์ขำออกมาเล็กน้อยเมื่อซอประกาศสรรพคุณ
“แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง ในตู้เย็นมีขนมแน่ะ ซอกินได้เลยนะ”
ซอยิ้มกริ่ม...
"แฮะๆ ขอบคุณครับ"
สามเดือนที่ผ่านมา ตั้งแต่ที่ภุมราเป็นเจ้าชายนิทราหลับไหลอยู่นั้น ทั้งซอ ทั้งแอน และคนอื่นๆ ขยันมาเยี่ยมกันไม่เคยขาด โดยเฉพาะซอ ที่มาบ่อยเป็นพิเศษ เพราะคอนโดที่อยู่ใกล้กัน และเพราะเขาสนิทสนมชอบพอกับภู่เป็นพิเศษด้วย เลยยิ่งขยันมาเยี่ยมเยียนไม่เคยขาด
"คุณภู่คร๊าบบบ...ซอมา...เยี่ยม....!!!...คุณหมอ!!!?"
"......ซอ…!!?"
ทั้งซอและหมอธเนศต่างก็ตกใจที่เจอหน้ากัน เพราะตั้งแต่ที่เจอกันครั้งสุดท้ายวันที่ภุมราผ่าตัดใหญ่ ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย แม้กระทั่งตอนนั้นที่เจอกัน ทั้งสองคนก็แทบไม่คุยกันเลยแม้สักคำเหมือนกัน
"อ้าว...ตกใจอะไรกันครับ?"
นคินทร์ที่ไม่รู้เหตุการณ์ระหว่างทั้งสองคนจึงได้แต่สงสัยเล็กน้อยกับปฏิกิริยาที่คาดไม่ถึง
"เอ่อ...คุณนคินทร์...คือผมเพิ่งคิดได้ว่ามีธุระด่วนน่ะครับ เดี๋ยวผม...ค่อยเข้ามาใหม่แล้วกันครับ ขอตัว..."
"อ้าว...เดี๋ยว..."
ซอไม่รอช้า รีบขอตัวเลี่ยงกลับออกไปทันที นคินทร์ที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับหน้าเหลอ
"งั้นผมขอตัวด้วยแล้วกันครับ คุณนคินทร์ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาใหม่ บายครับ"
"อ่ะ...ครับ...??"
เป็นหมอธเนศอีกคนที่รีบร้อนขอตัวกลับตามออกไป ยิ่งทำให้นคินทร์มึนงงเข้าไปอีก หากแต่ก็ไม่ได้คิดติดใจมากมายนัก
“อะไรของสองคนนั้นวะ...”
ร่างสูงเดินกลับมาที่เตียงของภุมรา มือหนาบรรจงลูบไล้แก้มเนียนแผ่วเบา
"ภู่ครับ...เดี๋ยวเช็ดเนื้อเช็ดตัวหน่อยนะ จะได้สดชื่นนะครับ"
"วันนี้ซอซื้อฟูกลมอันใหม่มาให้แล้วนะ ภู่จะได้นอนสบายๆขึ้นนะครับ เดี๋ยวเช็ดตัวเสร็จแล้วภูเปลี่ยนฟูกใหม่ให้เลยนะ"
นคินทร์พร่ำพูดอยู่คนเดียวให้คนที่ไร้การตอบสนองฟัง เขาพูดได้ทั้งวัน ไม่มีเหนื่อย ไม่มีเบื่อ หวังใจแค่เพียงเล็กๆว่ามันอาจสื่อไปถึงคนที่หลับไหลอยู่ตรงหน้านี้บ้าง
ร่างสูงง่วนงุ่นอยู่กับการจัดการเช็ดตัวให้คนรัก โดยไม่ทันได้สังเกตุว่า "ปลายนิ้วเรียวซีดนั้น...ขยับไหวเล็กน้อย"
.
.
.
.
.
"ซอ เดี๋ยว!! รอก่อน"
เด็กหนุ่มแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน เดินลิ่วแบบไม่หันหลังมอง
"ซอ!!!"
.
.
.
.
หมับ
.
.
.
.
.
"อ๊ะ!!?"
ร่างบางของเด็กหนุ่มปลิวหวือตามแรงกระชากของหมอธเนศ แรงดึงมหาศาลนั้นทำเอาซอเซเข้าปะทะอกแกร่งอย่างง่ายดาย
"ปล่อยนะคุณหมอ!! ทำอะไรของคุณน่ะ!!?"
"อ่ะ...ขอโทษ"
"ขอโทษแล้วก็ปล่อยสิครับ!"
ซอโวยขึ้นทันที หากแต่ก็ไม่กล้าสบตาตรงๆกับดวงตาคมภายใต้กรอบแว่นนั้น
"ให้ฉันไปส่งนะ"
"ผมกลับเองได้ นี่!ปล่อยซะทีได้มั้ย...เฮ้ย!?"
ไม่พูดพร่ำทำเพลง ไม่ต้องขออนุญาตซ้ำ หมอธเนศก็ทั้งลากทั้งดึงซอไปที่รถโดยไม่สนใจร่างเล็กที่ทัดทานโวยวายไม่หยุด
.
.
.
ฟู่...
.
.
.
"...........ซอ..."
"............."
"สูบบุหรี่มันไม่ดีกับสุขภาพนะ ไม่รู้หรือไง?"
"เรื่องของผม! แล้วนี่ไหนว่าจะไปส่ง? พามาที่นี่ทำไม?"
หลังจากโดนลากขึ้นรถมา คุณหมอตัวดีก็เงียบเหมือนลืมปากตกไว้ที่ไหน ต่อให้ซอทั้งบ่นทั้งโวย ก็ไม่มีต่อปากต่อคำ ตั้งหน้าตั้งตาขับรถไปตามเส้นทางที่ซอไม่คุ้นเคย ทักท้วงเท่าไหร่ก็ไม่ยอมฟังไม่ยอมจอด กระทั่งสุดท้ายหมอธเนศก็พาซอมาถึงคอนโดย่านชานเมือง ที่ไกลจากที่พักของซอเป็นชั่วโมง แถมเป็นย่านที่โบกแท็กซี่ลำบากอีกต่างหาก หลังโดนพาตัวขึ้นมาจนถึงชั้นบนสุดของตึกแล้ว ซอก็หงุดหงิดทะลุจุดเดือด จนต้องรีบคว้าบุหรี่ขึ้นมาสูบแก้เครียด ทั้งๆที่ปกติแล้วเขาเองก็ไม่ได้ติดบุหรี่
"เอ่อ...ซอ"
".............."
"คือ...ฉันอยากจะขอคุย เรื่องของเรา...คือว่า ตั้งแต่คืนนั้น..."
"เลิกพูดถึงมันได้มั้ยครับ คุณหมอธเนศ!"
"แต่มันติดอยู่ในใจฉันตลอด..."
ซอถอนหายใจออกมาหนักๆ พร้อมขยี้ก้นบุหรี่เข้ากับที่เขี่ยบุหรี่ พลางเอ่ยออกมาด้วยความเบื่อหน่าย
"คุณหมอครับ...คุณลืมไปหรือเปล่า? ว่าคืนนั้น คุณเป็นคนบอกกับผมเอง ว่าเรื่องระหว่างเราขอให้เป็นแค่ฝันตื่นนึงเท่านั้น... จะไม่มีการมาสานต่อ จะไม่พูดถึงมันอีก ระหว่างเราก็จะไม่เปลี่ยน "แค่คนรู้จัก" ไม่มีทางจะเป็นอะไรได้มากกว่านั้น! ผมก็โอเค.แล้วไง...เราตกลงกันแล้ว...แล้วนี่มันอะไรกันครับ? จะพูดถึงมันอีกทำไม? คุณยังต้องการอะไรอีก!?"
ซอกล่าวจริงจัง พร้อมจ้องใบหน้าคมคายนั้นตรงๆ
"ผมกลับได้แล้วใช่มั้ย..."
"ฉันขอโทษ...ให้ฉันรับผิดชอบนายได้มั้ย?"
จู่ๆ หมอหนุ่มก็โพล่งออกมา เล่นเอาซอหน้าหงาย ไม่รู้ว่าจะอึ้ง หรือจะโกรธดี แต่ที่รู้คือ ตอนนี้เลือดแทบเข้าตาเลยทีเดียว
"บ้าไปแล้วเหรอคุณน่ะ!!! รับผิดชอบบ้าบออะไรของคุณว๊ะ!!!?"
ซอแผดเสียงถามอย่างเดือดดาล เขาไม่เคยเข้าใจไอ้หมอโรคจิตที่อยู่ตรงหน้าเขานี่เลยจริงๆ หรือว่าตรรกกะของพวกแพทย์จะไม่เหมือนสามัญชนอย่างเขากัน ยิ่งคิดยิ่งเดือด
"ก็นั่น...มันครั้งแรกของนายไม่ใช่เหรอ!?"
"........!!!?....นี่หมอบ้าขนาดรู้ด้วยเหรอว่าผู้ชายซิงหรือไม่ซิง!?"
ซอ ตะคอกถามกลับไปพร้อมกับหน้าตาที่ซับสีเลือดจนแดงจัด ไม่รู้เพราะโกรธ หรือเพราะอย่างอื่นกันแน่
"รู้สิ...ฉันเป็นหมอนะ..."
"ถึงจะอย่างนั้นก็เหอะ...ผมไม่ใช่ผู้หญิง ผมไม่ท้องหรอก ไม่ต้องมารับผิดชอบผม ผมไม่ต้องการ!!"
"แต่ว่า..ซอ..."
"หุบปากพล่อยๆนั่นไปเลยหมอ!! ผมจะกลับแล้ว!!"
ร่างเล็กหมุนตัวผลุนผลันออกไปจากห้องทันที แต่ยังไม่ทันจะถึงหน้าประตู ดก็โดนคว้าตัวไว้ได้หวุดหวิด
"ปล่อยนะ!! จะอะไรอีกว๊ะ!!?""คบกับฉันได้มั๊ย?"..........................................................
ขอโทษที่ช้านะคะ ไม่มีคำแก้ตัวใดๆค่ะ
เพราะนอกจากมัวไปปั่นเรื่องอื่นอยู่...แล้วก็กะลังตันมุกกับเรื่องนี้พอดีค่ะ
ขอโทษจริงๆ...
ขอบคุณที่ยังเข้ามารอกันนะคะ รู้สึกผิดจริงจังเลยค่ะ T^T