Lesson 115
( Prom Part )
“พรหมๆ ป๊อปไปหาสมัครงานก่อนนะ” เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังอยู่ข้างหูผม ทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นโดยอัตโนมัติ
“หือ ว่าไงนะ” ผมถามซ้ำ เพราะเมื่อกี้ผมได้ยินไม่ถนัด
“ป๊อปไปหาสมัครงานก่อนนะครับ แล้วจะรีบกลับมา” พูดจบป๊อปก็เตรียมลุกออกไปอย่างรวดเร็วแต่ผมก็เรียกเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยวสิ ให้เราไปด้วย”
“ฮึ้ย ไม่ต้องหรอกน่า นอนต่อไปเถอะป๊อปไปแปปเดียวก็กลับแล้ว” ป๊อปคัดค้านผม
“จะเอายังงั้นหรอ” ผมถามย้ำอีกครั้ง ใจจริงผมก็อยากจะไปด้วยนี่นา
“อื้อ เอายังงี้แหละไปนะ....ฟอด” ป๊อปเดินย้อนกลับมาเพื่อหอมแก้มผม ผมก็ยิ้มให้กับความทะเล้นของอีกฝ่าย เมื่อป๊อปออกไปจากห้องผมก็ทำธุระส่วนตัวของตัวเองแล้วลงไปข้างล่างเพื่อไปหาเพื่อนร่วมบ้านที่ปัจจุบันเป็นมากยิ่งกว่าญาติซะอีก
“อ้าว พรหมตื่นแล้วหรอ ไปกินข้าวก่อนสิในครัวมีข้าวต้มอยู่พี่ตัสทำไว้อ่ะ” อัทร่ายยาวพร้อมกับลากผมให้เดินตามไปในครัวด้วย สรุปวันนี้ผมตื่นสายที่สุดในบ้านเลยใช่ไหมเนี่ย เฮ้อ ชักจะเหลวไหลขึ้นทุกวันปกติผมไม่ใช่คนนอนตื่นสายนะ
“แล้ววินกับพี่เบิร์ดล่ะไม่เห็นเลย” ผมถามอัทเพราะยังไม่เห็นเหล่าบรรดา JYJ เลยตั้งแต่เช้าเห็นแต่หนุ่มหน้าหวาน 2 คนอยู่ในบ้าน
“ออกไปกับป๊อปน่ะ เอ้อนี่ตั้งแต่กลับมาเนี่ยโทรหาแม่บ้างหรือเปล่าล่ะ” อัทถามผม ทำให้ผมถึงกับสะอึก แม่จะว่าผมยังไงที่ผมเป็นแบบนี้ แล้วถ้าผมโทรไปหา แม่จะมาตามผมแบบแม่ของป๊อปหรือเปล่า คิดแล้วก็ยิ่งกังวลเข้าไปใหญ่
“เฮ้ เป็นไรปะเนี่ย หน้าตาดูเครียดๆนะ” อัทพูดขึ้นทำให้ผมหลุดออกจากความคิดของตัวเอง
“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยนะ” ผมตอบไปแบบปัดๆ แล้วก็นั่งกินข้าวต่อ
“Don't fear of things it doesn't yet come to” พี่ตัสพูดขึ้นลอยๆ ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมองพี่ตัส แต่พี่ตัสกลับไม่ได้สนใจผมแต่อย่างใด แต่นั่งอ่านหนังสือต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ‘อย่ากลัวในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง’ นั้นสินะ อย่างน้อยก็ได้บอกว่าเรายังมีชีวิตอยู่ เมื่อตัดสินใจได้แล้วผมก็วางช้อนลงแล้วกลับขึ้นไปบนห้องทันทีเพื่อที่จะโทรหาแม่
“ตื้ดดดดด..........ตื้ดดดดดด......สวัสดีค่ะ” เสียงของผู้หญิงที่รับสายดังขึ้น แน่นอนว่าผมจำเสียงนั่นได้ดี....เสียงของแม่ผมเอง
“ไม่ทราบว่าใครคะ ถ้าไม่มีธุระอะไรดิฉันขอวางสายนะคะ” แม่ก็ยังเป็นเหมือนเดิม เวลารับสายถ้าไม่มีใครพูดอะไรก็จะวางทันที ผมจึงต้องเอ่ยเพื่อห้ามเอาไว้
“เดี๋ยวแม่...นี่พรหมเอง” เมื่อผมบอกไป ก็เกิดความเงียบขึ้นในการสนทนา ต่างคนต่างเงียบจนผมทนไม่ไหว
“แม่....แม่ยังอยู่ในสายใช่ไหม”
“ฮึก....ซิก...ซิก....พรหมจริงๆหรอลูก ลูกยังไม่ตายใช่ไหม ฮือๆๆ” เสียงแม่พูดออกมาเต็มไปด้วยความห่วงใยและความดีใจ ผมสัมผัสมันได้ ส่วนผมก็ดีใจเหมือนกันที่อย่างน้อยแม่ก็ยังเป็นห่วงผม
“ครับแม่ หนูยังไม่ตาย แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“ตอนนี้หนูอยู่ไหน เดี๋ยวแม่จะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ……คุณ..คุณคะ เราจะไปหาลูกกันนะ” แล้วแม่ก็พูดกับพ่อยาวเลยครับ
“แม่ๆ แม่ไม่ต้องมาหรอกหนูไม่ได้เป็นอะไร” ผมไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องขับรถให้มันเหนื่อยน่ะครับ เพราะกรุงเทพกับสระบุรีถึงมันจะไม่ไกลมาก แต่รถในเมืองเนี่ยซิที่มันติดเอามากๆน่ะ
“ไม่ต้องมาห้ามแม่ แม่จะไปบอกที่อยู่ของลูกมาด้วยล่ะ” เมื่อแม่พูดขนาดนี้ผมก็ต้องยอมอยู่แล้ว แถมยังบอกว่าจะอยู่กินข้าวเย็นด้วย เมื่อผมวางสายผมก็ยิ้มคนเดียวอย่างสุขใจ แล้วก็เดินลงไปข้างล่าง
“ว่ายังไงบ้างล่ะ” พี่ตัสถามผมขึ้น
“แม่บอกว่าจะมาทานข้าวเย็นด้วยครับ” ผมตอบพี่ตัส พี่ตัสก็ยิ้มที่ทุกอย่างมันโอเค และในขณะเดียวกันเสียงรถที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นที่โรงรถ สงสัยพวกนั้นคงกลับกันมาแล้ว
“เป็นยังไงบ้างอ่ะวิน” อัทวิ่งเข้าไปหาวินทันทีที่วินย่างเท้าเข้ามาในบ้าน
“ก็ผ่านไปได้ด้วยดีนะ งานสบายอยู่ไม่หนักมาก เงินก็ดี” อ่อ เค้าคงพูดถึงเรื่องงานที่ป๊อปไปหาทำน่ะสินะ ผมจึงเดินเข้าไปหาป๊อปบ้าง
“ป๊อป ทำงานอะไรบอกเราได้ไหม” ผมถาม
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะหึ...เป็นเด็กเสิร์ฟน่ะ งานสบายๆทำหกโมงเย็นถึงสี่ทุ่ม วันละ 1500 เพราะร้านที่นี่ค่อนข้างจะหรูน่ะ โชคดีหน่อยที่แม่ไอ้วินมันฝากให้” ป๊อปบอกรายละเอียดกับผมจนหมด ว่าแต่ 1500 ต่อวันนี้ถือว่าไม่เลวเลยนะเนี่ยถ้าทำทุกวันก็ตกเดือนนึง 45000 เลยนะ อยู่สบายๆเลย
“ก็ดีแล้วล่ะ...ป๊อปเดี๋ยวเย็นนี้แม่เราจะมากินข้าวด้วยนะ” เมื่อผมบอกป๊อปไป ป๊อปก็นิ่งและมีท่าทางเหมือนคนใช้ความคิด
“แม่พรหมจะไม่ได้มาเอาพรหมกลับไปใช่ไหม” ป๊อปถามผมแววตาเศร้าๆ เหอ เห็นแล้วน่าแกล้งชะมัดเลย งั้นขอแกล้งหน่อยละกัน
“ก็ไม่รู้สิ” เมื่อผมบอกไป ป๊อปก็มีสีหน้าที่สลดลงกว่าเดิม
“แต่แม่ก็ไม่ได้พูดอะไรนี่ แค่บอกว่าจะมากินข้าวด้วย” เมื่อผมพูดต่อป๊อปก็จ้องหน้าผมเขม็ง ทำหยั่งกับผมไปฆ่าใครตายมางั้นแหละ
“แกล้งกันหรอ อย่างนี้ต้องโดน” ป๊อปพุ่งเข้ามาทางผม ผมก็วิ่งหลบไปหลบมาท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนอีก 4 คนที่อยู่ในบริเวณนั้นและจังหวะนั้นเสียงโทรศัพท์ของพี่ตัสก็ดังขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปสนใจกับเสียงพูดคุยโทรศัพท์ของพี่ตัสแทน
“แหม เงียบกันเชียวนะพวกแก.....Hello Hermel.” โอะโอ สงสัยจะเป็นชาวต่างชาติแฮะ
“Now, I live in my home. Hoe about you?” ใครอ่ะพี่ตัสมีเพื่อนชาวต่างชาติด้วยหรอ ดูเหมือนะสนิทซะด้วย
“I’m with my boyfriend and my friend. Why do you ask?” >///<
“Just want to know?” เหมือนว่าการสนทนามันเริ่มมาคุขึ้นเรื่อยๆหรือเปล่านะ เพราะพี่ตัสสีหน้าเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมานิดๆ
“Hermel I have to hang up. I’m going to concern. Bye bye talking later.” พูดจบพี่ตัสก็ตัดสายไปในทันที
“ตัสเมื่อไรมันจะเลิกยุ่งกับตัสสักที พี่จะไม่ทนแล้วนะ” พี่เบิร์ดพูดขึ้นฉุนๆ คงหัวเสียน่ะ แต่ก็ไม่แปลกหรอก แฟนตัวเองโดนฝรั่งมายุ่มย่ามแบบนี้
“เอาน่าพี่เบิร์ดเฮอร์เมลยังไม่ได้ทำอะไรตัส แค่สร้างความรำคาญนิดๆ ตัสพยายามบอกแล้วนะว่ามีแฟนแล้วอ่ะ” พี่ตัสพูดหว่านล้อมเพื่อให้พี่เบิร์ดใจเย็น...และดูเหมือนมันจะได้ผลดีซะด้วย จากนั้นพวกเราก็แยกย้ายไปทำธุระของตัวเองจนเที่ยงๆ แม่ผมก็มาถึง
“พรหมลูกแม่ สบายดีไหมลูกยังมีแผลมีอะไรอยู่ไหม” แม่มาถึงก็มากอดผมพร้อมกับพลิกตัวผมไปมา แต่แล้วแม่ผมก็เหลือบไปมองป๊อปที่อยู่ข้างๆผม
“แม่สวัสดีครับ” เราทั้งหกคนประสานเสียงพร้อมๆกันโดยมิได้นัดหมาย
“สวัสดีจ๊ะ พรหมเดี๋ยวเรามีเรื่องต้องคุยกันนะลูก” เมื่อแม่พูดมาแบบนี้ผมก็พยักหน้าแล้วเดินพาแม่ขึ้นมาบนห้องตัวเอง(ของป๊อปด้วย)เมื่อมาถึงแม่ก็เดินดูรอบๆห้องซึ่งมองยังไงก็รู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวและแม่ก็ไปหยุดอยู่ที่รูปคู่ของผมกับป๊อปที่ข้างทีวี
“พรหม แม่ถามจริงๆเถอะนะ....ลูกรักผู้ชายคนนี้แน่แล้วหรอ” แม่ยิงคำถามให้ผมพร้อมกับจ้องหน้าผมอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ แต่ถึงเวลานี้ผมขอทำตามที่หัวใจเรียกร้องก็แล้วกันนะครับ
“ครับ ผมรักเค้า....รักมากด้วย” ผมตอบแบบไม่หลบตาด้วย ผมสบตาแม่ตรงๆเลย
“แล้วถ้าแม่จะคัดค้านล่ะ”
หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า (อ่าน 501076 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก