Lesson 113
( Pop Part )
“พรหมครับ ตื่นได้แล้วถึงแล้วนะ” ขณะนี้เป็นเวลาสองทุ่มกว่าๆแล้ว แต่ผมกับพรหมพึ่งจะมาถึงท่ารถกัน ตังก็แทบจะไม่มีติดตัวมาเลย ส่วนโทรศัพท์อุปกรณ์การสื่อสารไม่ต้องพูดถึง ไหลตามไปกับน้ำเรียบร้อยแล้ว....เอ ทำไมเดี๋ยวนี้พรหมปลุกยากจังเลยแฮะ ปกตินี่จะขโมยหอมแก้มก็รู้ตัวแล้ว แต่ตอนนี้ถ้าลักหลับก็คงยังไม่รู้สึกตัว
“พรหม พรหม......ไม่ตื่นใช่ไหม.....แพล่บ” ผมจัดการเลียปากพรหมเลยครับ ซึ่งดูเหมือนว่าจะได้ผม เพราะพรหมเริ่มขยับตัวและค่อยๆลืมตาขึ้นแล้ว
“อื้อ...ถึงแล้วหรอ” พรหมเอามือถูๆปากตัวเองนิดหน่อย ดูเหมือนว่าจะไม่รู้ว่าโดนผมเลียปาก ขี้เซาจริงๆเลย
“ถึงตั้งนานแล้ว เค้าลงกันจะหมดรถแล้ว ไปเราก็ลงกันได้แล้ว” ผมฉุดให้พรหมลุกขึ้น แล้วเดินตามผมมา พรหมก็ลุกขึ้นเดินตามแรงฉุดของผม
“หิวไหม จะได้หาอะไรกินก่อน” ผมถามเพราะความเป็นห่วง
“ไม่เอาอ่ะ อยากกลับไปบ้าน”
“โอเคงั้นเรากลับบ้านกันเลยละกันนะ” ผมยิ้มแล้วบอกพรหม
“แต่เราจะกลับกันยังไงล่ะ” นั่นสิ ตังก็แทบไม่เหลือแล้ว ถ้านั่งแท็กซี่ก็ไม่ถึงแน่นอน แต่สองแถวตอนนี้ก็คงจะไม่มีแล้ว
“เอางี้ไหม นั่งแท็กซี่ ไปจนสุดตังที่เรามีนั่นแหละ แล้วทางที่เหลือเราเดินกันต่อ” ผมเสนอความคิดเห็นออกไป
“อือ เอางั้นก็ได้นะ ถึงจะถึงช้า แต่มันเป็นทางเดียวนี่นะ” ผมกับพรหมเลยไปขึ้นแท็กซี่กันทันที
“พี่ครับ ไปที่.....แต่ไปแค่ 200 พอนะพี่ ถึงแค่ไหนผมก็ลงตรงนั้นแหละ” คนขับแท็กซี่ก็ตกลง ผมกับพรหมก็ได้นั่งรถแท็กซี่มุ่งหน้าไปทางบ้าน แต่นั่งมาได้สักครึ่งชั่วโมง ก็ถึงลิมิต 200 แล้ว ผมกับพรหมเลยต้องลงเดิน ระยะทางก็อีกครึ่งต่อครึ่งเลย
“พรหมเดินไหวไหม” ผมรู้สึกเป็นห่วงคนข้างนี้จังเลย เพราะพักหลังๆยิ่งอ่อนแออยู่ ไม่อยากให้ต้องทำอะไรหนักเกินไปเลย
“ทำไมล่ะ ป๊อปเดินได้เราก็เดินได้” พรหมตอบผมหน้าตาใสซื่อ แต่แฝงไปด้วยความจริงใจ ผมไม่ได้คิดไปเองหรอก...พรหมก็รักผมเหมือนกัน
“งั้นเราไปกันเถอะ เดี๋ยวป๊อปพาเดินทางรัดนะ” ผมคว้ามือพรหมมาจับไว้แล้วเดินเข้าตามซอกออกตามนั้น เข้าออกซอยกันเป็นว่าเล่น เดินผ่านที่ชุมชนหน่อยก็มีหลายๆคนมองมที่เราสองคน เพราะผู้ชายสองคนเดินจับมือกัน คงยังเป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับพวกเค้า แต่ผมก็ไม่สนใจหรอก พรหมเองก็ไม่ได้ชักมือกลับแต่อย่างใด เดินไปคุยกันไปเรื่อยๆจนตอนนี้เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว
“ป๊อป เราอยู่กันตรงไหนอ่ะ” พรหมถามผมขึ้น หน้าพรหมตอนนี้มีเหงื่อผุดขึ้นมานิดหน่อย คงไม่เคยเดินขนาดนี้
“ใกล้แล้วล่ะ ถัดไปอีกประมาณสามซอยก็ถึงแล้ว”
“แล้วป๊อปรู้เส้นทางพวกนี้ได้ยังไงอ่ะ”
“เอ้า ก็ป๊อปชอบขับรถเล่น ตอน ม.ปลาย ขับมอเตอร์ไซไปทั่วแหละเลยรู้” ผมเด็กแว๊นเก่าเลยแหละ เหอๆ ซอยตรอกซอย ผมรู้ดีหมดแหละ
“ไปกันต่อเถอะ จะถึงบ้านแล้ว” พรหมชวนผมให้เดินต่อผมก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร เพราะไม่ได้เหนื่อยมาก แต่ที่หยุดพักเนี่ยเพื่อให้พรหมได้พักต่างหาก จะว่าไปให้ขี่หลังไปเลยจะดีไหมน้า
“พรหมขี่หลังป๊อปเอาไหม”
“บ้า ไม่ต้องหรอกอีกนิดเดียว เราเดินไหว..ไปๆรีบเดินเถอะ” เมื่อพรหมพูดดังนั้น ผมเลยเดินนำหน้าต่อไป เข้าซอยต่อไปอีกนิดนึง ก็ถึงทางหลังบ้านแล้วครับ แต่ปัญหามันอยู่ที่ต้องปีนเนี่ยสิ แถมรั้วกำแพงบ้านก็สูงปรู๊ดเลย ผมพอจะปีนได้อยู่หรอก แต่คนข้างๆผมเนี่ยสิ...จะไหวเร้อ
“ต้องปีนเอาแล้วแหละ พรหม....ไหวไหม”
“ไม่ไหวก็ต้องไหว มาถึงนี่แล้ว” พรหมพูดด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่นสุดๆ เหมือนจะไปแข่งฟิสิกส์โอลิมปิกเลย แต่นี่มันแค่ปีนรั้วบ้านเองนะ - -
“มองหน้าเราทำไม” พรหมถามผมเมื่อเห็นผมจ้องนานเกินไป
“ก็มอง คนที่เรารักมันผิดด้วยหรือไง.....ฟอด” เหอๆ หวานไม่รู้เวลาร่ำเวลาเลยกู
“บ้า!!!” ปากด่าแต่หน้าแดงแป๊ดเลย พวกปากไม่ตรงกับใจ ชอบก็บอกตรงๆสิ อิอิ
“เอางี้นะ เดี๋ยวพรหมเหยียบไหล่ป๊อปขึ้นไปก่อนนะ แล้วเอามือเกาะกำแพงไว้ แล้วเดี๋ยวป๊อปจะช่วยเอามือดันส่งตัวพรหมขึ้นไปข้างบน” ผมอธิบายขั้นตอนกันปีนให้พรหม พรหมก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
“เอาล่ะ พร้อมนะ 1 2 3!!!! ฮึ่บ” ตอนนี้พรหมเหยียบไหล่ผมแล้วครับ
“เอามือเกาะกำแพง” ผมตะโกนบอกพรหม พรหมก็ทำตามอย่างว่าง่าย จากนั้นผมก็ดันตัวพรหมขึ้นไปจนสำเร็จ พรหมนั่งอยู่บนกำแพงแล้วครัว
“แล้วป๊อปจะขึ้นมายังไงล่ะ” พรหมถามผมจากข้างบน
“คอยดูเอาละกัน” พูดจบผมก็ถอยหลังไปประมาณสิบก้าว อุ่นร่างกายให้พร้อม แล้ววิ่งกระโดดปีนขึ้นมาบนกำแพงอย่างง่ายดายเลยครับ
“โห เก่งจังเลย” พรหมมองผมอย่างชื่นชม รู้สึกดีจังเลย
“ดีไหมล่ะมีแฟนเก่งอ่ะ” พรหมไม่ตอบแต่ยิ้มแล้วม้วนเลยครับ ฮ่าๆๆ เขินน่ารักดีผมชอบ
“ฮึ่บ....อ่า....เอ้าโดดลงมาสิพรหม” ผมโดดลงมาแล้ว แต่พอหันขึ้นไปมองบนกำแพง พรหมยังไม่ลงมาเลย
“เรากลัวความสูงอ่ะ” เวรกรรม โดดกำแพงกลัว แต่กล้าโดดสะพานพระราม 8 เนี่ยนะ
“โดดมาเถอะน่า เดี๋ยวป๊อปรับเอง” ผมพยายามพูดหว่านล้อมเพื่อให้พรหมกล้ากระโดด
“งั้นเราโดดละนะ...เย้ย” และแล้วพรหมก็หล่นลงมาทับตัวผมอย่างสวยงาม...จุกโคตร!!!
“เราขอโทษนะ” พรหมบอกผม แล้วก็พยุงผมขึ้น
“ไม่เป็นไร เราไปในบ้านกันเถอะ” ผมพาพรหมเดินไปที่หน้าต่างบานนึง ซึ่งผม วิน พี่เบิร์ดจะรู้กันว่าหน้าต่างบานนี้มันงัดได้ แต่มันต้องมีเทคนิก ซึ่งทำเอาไว้เวลามีปัญหาอะไรเข้าบ้านไม่ได้ จะได้เข้าทางนี้ แต่มันไม่ใช่ว่าใครก็งัดได้นะ ต้องอาศัยความจำด้วย
“รอแปปนะพรหม” พรหมมองผมงงๆ ผมก็เริ่มลงมือการงัดบ้านตัวเองครับ งัดๆไปได้สักพักนึง หน้าต่างก็เปิดออก ผมก็ให้พรหมเข้าไปก่อน แล้วผมก็เดินตามเข้าไป ผมบอกให้พรหมเงียบเสียงค่อยๆเดิน จะได้เซอร์ไพรซ์คนพวกนี้ด้วย ผมย่องๆเดินกันขึ้นมาถึงชั้นสอง ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันมาจากห้องพี่ตัส ผมกับพรหมเลยมุ่งหน้าไปที่ห้องนั้นก่อน
“ก๊อก ๆ ๆ” ผมเคาะประตูไปสามที เสียงคนในห้องเงียบกริบเลยครับ แล้วตามด้วยเสียงคุยกันเบาๆ ประมาณว่าใครเคาะ เพราะพวกเค้าสี่คนอยู่ในห้องนั้นหมดผมจึงเคาะใหม่อีกครั้ง คราวนี้ประตูก็เปิดออกครับพร้อมกับปรากฏร่างของพี่เบิร์ดกับพี่ตัสยืนคู่กันอยู่
“ปะ...ป๊อป...พะ....พรหม” พี่ตัสพูดติดอ่าง แต่แล้วไอ้ตัวเล็กที่สุดของบ้านก็วิ่งดิ่งมาที่ประตูพร้อมกับสามีมันแหละครับ
“จริงๆด้วย ป๊อปกับพรหมยังไม่ตาย ฮือๆๆๆๆ” อัทพูดเสียงดังแล้วก็ร้องไห้ไปด้วย ซึ่งตอนนี้แม้แต่พี่ตัสเองก็น้ำตาไหล แต่ไม่ได้ร้องฟูมฟายเหมือนอัท
“กูว่าแล้วมึงน่ะ มันตายยากอยู่แล้ว” ไอ้วินพูดแล้วตบบ่าผม
“ของมันแน่อยู่แล้วเว้ย” จากนั้นผมกับอัทก็โดนสอบสวนยาวเลยครับ ตั้งแต่พรหมโดนแม่ตัวเองและแม่ผมกดดันจนคิดอะไรบ้าๆแบบนั้น ยาวไปจนถึงการที่เราสองคนรอดมาได้ และกลับมาที่บ้านนี้อีกครั้ง ซึ่งกว่าจะซักไซ้ไล่เรียงกันจบก็ล่อไปซะเกือบเช้าแล้ว ดังนั้นพวกเราจึงแยกย้ายกันนอนก่อน แล้วพอตื่นค่อยว่ากันอีกที ว่าจะเอายังไงกันต่อไป…..
ปล.ไม่เห็นมีใครทวงตอนใหม่
เราก็เลยหยิ่ง+เล่นตัวไม่ลง 555555
หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า (อ่าน 501361 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก