Lesson 83
( Prom Part )
หลายวันผ่านไปผมยังคงต้องอยู่ที่ห้องของป๊อป คนที่จับตัวผมมา มหาลัยก็ไม่ได้ไปขนาดแค่เดินเฉียดประตูห้องผมก็โดนถามแล้วว่าจะไปไหน ทำไมผมถึงรู้สึกว่าตัวเองตกนรกแบบนี้ล่ะ ผมไม่เคยรู้สึกอึดอัดมากขนาดนี้มาก่อน ยิ่งตอนกลางคืนผมนอนหลับไปตามปกติ แต่ตื่นเช้ามาทีไรต้องกลายเป็นว่าโดนป๊อปกอดทุกเช้า
“มึงไปเปลี่ยนเสื้อผ้า” อยู่ๆป๊อปก็เดินมาสั่งผมครับ
“จะให้เราไปไหน” ผมถามกลับ แปลกแฮะ ร้อยวันพันปีไม่เคยให้ไปไหนนี่นา ขนาดขอไปเอาเสื้อผ้ายังไม่ยอมเลย เค้าบอกว่าไม่ต้องไปเอาใส่เสื้อผ้าเค้าไปก่อน ผมก็ต้องทำตามครับเพราะเค้าถือไพ่เหนือกว่าผม
“บอกให้เปลี่ยนก็เปลี่ยนไปเถอะ จะต้องถามทำไมให้วุ่นวายวะ” น่านไง ถามนิดถามหน่อยผมก็โดนด่าแล้วครับ ทำไมผมถึงรู้สึกไม่ชอบป๊อปอย่างมากๆเลยครับแต่ผมแสดงออกไม่ได้เดี๋ยวจะเจ็บตัวเปล่าๆ
“อืม” ผมรับแค่นั้นแล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าครับ
“หิวหรือยัง” ป๊อปถามผมเมื่อผมเดินออกมาจากห้อง
“หิว” ผมหิวจริงๆครับตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย
“งั้นยังไม่ต้องกิน” แล้วถามผมเพื่อ.....แล้วป๊อปก็ให้ผมเดินตามไปขึ้นรถ ผมก็ยอมแต่โดยดีครับปกติผมไม่ค่อยเรื่องมากอยู่แล้ว แล้วป๊อปก็พาผมมาที่ห้างแห่งหนึ่งๆใกล้ๆกับคอนโดที่เค้าอยู่แหละครับ
“มึงไปซื้อของสดมา” เค้าสั่งผมครับ
“แล้วให้เราซื้ออะไรบ้างล่ะ” ผมถามกลับอยู่ๆมาบอกแบบนี้จะรู้หรอว่าจะให้ซื้ออะไรบ้าง ผมไม่สามารถรู้ได้หรอก
“มึงทำอะไรกินได้ก็ซื้อมาเถอะ” เมื่อป๊อปสั่งผม ผมก็ไปซื้อของสดต่างๆที่ผมพอจะทำอาหารได้ ผมทำอาหารได้ครับคุณแม่เคยสอนผมนิดหน่อยแต่ทำได้ไม่ค่อยจะหลากหลายสักเท่าไร เพราะปกติผมก็สั่งเอาอ่ะนะ
“ป๊อปพอแล้วล่ะ” ผมบอกเค้าพร้อมกับเข็นรถไปที่แคชเชียร์ เมื่อจ่ายเงินเรียบร้อยป๊อปก็พาผมกลับคอนโดเลยครับ เมื่อมาถึงคอนโดก็เกือบจะบ่ายสามแล้ว ป๊อปก็สั่งผมให้ทำอาหารให้กิน ผมก็ทำผัดกระเพรากับไข่เจียวให้กินครับ
“จะกินได้ไหมเนี่ย” ป๊อปพูดขึ้นเมื่อเห็นอาหารที่ผมทำ
“ถ้ากินไม่ได้นายก็ไปสั่งเอาข้างล่างละกันนะ” ผมบอกแบบไม่ได้คิดอะไร แต่อาหารฝีมือผม ผมก็ต้องกินได้สิจริงไหมครับ
“เออๆ กูกินได้หมดแหละตักข้าวมาดิ” สั่งผมอีกแล้ว แต่ผมก็ทำครับไม่อยากขัด ผมกับป๊อปก็ต่างคนต่างกินครับไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้นในระหว่างที่ทานข้าวกัน อาจจะเป็นเพราะผมไม่รู้จะพูดอะไรเพราะมันไม่มีอะไรจะพูดผมกับเค้าก็เคยอยู่ร่วมห้องกันมาแล้วครั้งนึงตอนรับน้อง แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งก่อน เพราะผมไม่ได้เต็มใจ
หลังจากกินข้าวกันเสร็จผมก็เก็บกวาดห้องไปเรื่อยเปื่อยเพราะไม่มีอะไรทำส่วนป๊อปเค้าออกไปข้างนอกครับไม่รู้ไปไหน ตอนออกไปผมก็ไม่ได้ถามเพราะไม่อยากรู้ ผมเก็บกวาดเช็ดถูทำความสะอาดจนเวลาล่วงเลยมาถึงสองทุ่มครับ เจ้าของห้องก็กลับมา
“เอานี่ ลอกซะงานที่ต้องส่ง” ป๊อปเอางานที่อาจารย์สั่งมายื่นให้ผมครับ ผมก็รับมาดู...โดยรวมก็ไม่เยอะเท่าไร
“นายไปเอางานมาจากไหนอ่ะ” หรือว่าที่หายไปเนี่ย ไปหางานมาให้ทำ
“เอามาจากไอ้วินนั่นแหละ” เมื่อป๊อปพูดจบก็มีเสียงโทรศัพท์ดังแทรกขึ้นมา
“ฮัลโหลว่าไงวะ......อือ กูถึงได้สักพักแล้ว.....หรอ หายไปหรอมันกลับบ้านมันหรือเปล่า.....มึงก็พูดตลกมันจะมาอยู่กับกูทำไม.....เออ ถ้ากูเห็นกูจะบอกมึงละกัน.....เออ ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูช่วยตามหาอีกแรงละกันนะ.......เออๆ บาย” เค้าคุยอะไรกัน แถมตอนคุยยังเหลือบมามองผมอีก
“มองอะไรของมึง” ผมรีบหลบสายตาเลยครับ
“เปล่าๆ...เดี๋ยวเรายืมหากกานายหน่อยนะ” ป๊อปพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ผมก็ลงมือทำงานทันทีครับรีบๆทำจะได้เสร็จ ผมทำงานมาเรื่อยๆเสร็จประมาณตีหนึ่ง ผมก็เก็บของทั้งหมดลงกระเป๋าไว้เหมือนเดิมแล้วก็เข้านอนครับ
เช้าวันนี้ผมตื่นสายกว่าทุกวันเพราะเมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย แต่ว่าจะลุกเลยก็ขี้เกลียดขอนอนนิ่งๆไปอีกสักแปปเถอะ และสิ่งที่อยู่ข้างๆผมก็เริ่มขยับตัวครับเพราะว่ามีเสียงโทรศัพท์ของเค้าดังขึ้นผมก็ทำเป็นไม่ได้ยินไปซะยังไม่พร้อมตื่นอ่า
“ฮัลโหล เออว่าไงวะ” ป๊อปพูดเสียงงัวเงียแล้วก็ขยี้ตาด้วยครับ
“ก็ไม่เป็นไงหรอกมันยังไม่ตื่นเลย......ยังไม่ได้ทำ....เออน่าถ้ากูอยากเดี๋ยวกูทำเองแหละ.....กูไม่ปล่อยมันไปง่ายๆหรอกน่า....ก็กูยังไม่ได้เอามันเลยนี่หว่า ถ้ากูได้แล้วเบื่อกูก็จะปล่อยมันไปเอง” ผมสะอึกเลยครับ ที่จับตัวผมมามีจุดประสงค์แบบนี้เองหรอ แล้วถ้าเกิดผมยอมขึ้นมาเค้าจะปล่อยผมเป็นอิสระจริงๆหรอ ผมควรจะลองเสี่ยงดูมั้ยเพื่อแลกกับอิสรภาพของผม ตอนนี้ป๊อปก็วางสายแล้วเดินออกจากห้องไปครับ ผมก็นอนคิดอะไรไปเรื่อยจนเต็มหัวสมองไปหมดสักพักผมก็ลุกแล้วเดินออกจากห้องครับ
“มึงกูหิวว่ะ” เสียงคนที่อยู่หน้าทีวีบอกผม ผมก็ไม่ตอบไม่รู้สิผมรับไม่ได้ผมไม่อยากคุยกับคนที่เห็นแก่ตัวแบบนี้ กักขังคนอื่นเพื่อหวังร่างกายของผม ผมก็ไม่ทำอาหารเช้าให้ตามปกติ เมื่อทำเสร็จผมก็นั่งกินเลยครับไม่เรียกและไม่รอผู้ชายคนนั้นด้วย
“อ้าว เสร็จแล้วทำไมไม่เรียกกู รู้ไหมกูหิว” เค้าพูดด้วยอารมณ์เคืองๆผมนิดหน่อย แต่ผมก็ไม่โต้ไม่ตอบอะไรทั้งสิ้นแล้วผมก็มองเค้าด้วยสายตานิ่งๆ
“มองแบบนี้หมายความว่าไงวะ!!!” ป๊อปเริ่มเสียงดังขึ้น ผมจึงละสายตาจากเค้าและสนใจกับอาหารตรงหน้าแทน
“กูถามทำไมไม่ตอบ” คราวนี้ถึงกับบีบแขนผมครับ ผมก็หันไปมองหน้า
“มึงมีอะไรข้องใจกับกูพูดมา”
“จับเรามาทำไม” ผมถามทันทีครับเพราะถือว่าให้ถามแล้ว
“หึ นึกว่าเรื่องอะไร...มึงจะถามทำไม”
“เราอยากกลับห้อง กลับไปใช่ชีวิตตามปกติของเรานายคงเข้าใจ” ผมแกล้งบอกเหตุผลไปมั่วๆครับ
“กูเข้าใจนะ....แต่กูไม่ให้กลับ!!!!” ป๊อปพูดเน้นประโยคท้าย
“เราขอเหตุผล” ผมถามหาสิ่งที่รู้อยู่แก่ใจดี แต่ต้องการจะรู้ว่าเค้าจะตอบผมว่าอย่างไร
“ไม่มีเหตุผล” ป๊อปพูดจบก็ปล่อยแขนผมแล้วเดินไปกินข้าวของตัวเอง ผมจึงลุกขึ้นแล้วเดินมุ่งหน้าไปที่ประตูห้อง
“มึงจะไปไหน” ป๊อปพูดถามผมพร้อมกับวางช้อนกินข้าวลง
“กลับห้อง” ผมพูดจบป๊อปด็ถึงตัวผมทันที ทำไมไวอย่างนี้ล่ะ
“ใครบอกให้มึงกลับ”
“เราจะกลับ” คราวนี้ผมสู้ตายครับยังไงก็จะกลับ ผมไม่อยากอยู่ร่วมกับคนแบบนี้
“มึงอยากลองดีกับกูหรอ อย่าลืมสิกูยังมีรูปลับมึงนะ” เค้ายกเรื่องรูปของผมขึ้นมาขู่
“ทำไมล่ะ!!!!! นายมายุ่งกับเราทำไมเราไม่เคยทำอะไรให้นาย” ผมขึ้นสียงใส่เลยครับตอนนี้ไม่ไหวแล้วมันอัดอั้นมาเยอะครับ
“ก็เปล่าหรอกแต่กูไม่ให้มึงไป”
“หึ เพราะนายยังไม่ได้เราใช่ไหม...ได้” พูดจบผมก็กระชากป๊อปตามมาในห้องนอนอย่างแรง ป๊อปก็ถลาตามผมเข้ามาเพราะยังไม่ได้ตั้งหลักเลยมาตามแรงผมง่ายๆผมปลดเสื้อตัวเองออกแล้วจับป๊อปเหวี่ยงลงไปกับเตียง
“อยากทำก็ทำสิ กูจะได้ไปจากนรกแบบนี้สักที!!!!!!” ฟิวส์ขาดครับน้ำตาเริ่มไหลเริ่มพูดหยาบคายทั้งๆที่ตัวเองไม่ชอบ ส่วนป๊อปก็เอ๋อรับประทานนอนอยู่บนเตียงครับ
“ทำไมไม่ทำล่ะหรือว่าไม่พอ ให้กูตายไหมมึงจะได้สบายใจไม่ต้องมาคอยรังควานกูอีก” พูดจบผมคว้าคัตเตอร์แถวนั้นมากรี๊ดแขนตัวเองจนเป็นรอยยาว ป๊อปก็วิ่งมาแย่งคัตเตอร์จากมือผม แต่ตอนนี้ผมกำลังบ้าครับ
“มึงเป็นบ้าหรือไง พอได้แล้ว หยุดสิวะ!!!!!!” ป๊อปโยนคัตเตอร์ทิ้งแล้วก็กอดรัดผมแน่นจนขยับตัวไม่ได้ ผมร้องไห้เป็นบ้านเป็นหลังจนสติของตัวเองดับวูบไป
หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า (อ่าน 500793 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก