หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า

[listengu]

โหดจั๊กนัก

[Nus@nT@R@]

ตายแน่ๆ ไอ่เด็กเวร

[Ella Killer]

"แม่งซวยแน่" 

เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับเฮียเบิร์ด

ตายยยยยยยยยย 

[gupalz]

อ่านรวดเดียว 64 ตอน เลยยย

[nongrak]

สุดยอดว่ะตัส ชอบจริงคำนี้เตือนแล้วไม่เชื่อต้องเจอแบบนี้
สะใจจริงแต่ต้องให้อัทกระทืบมันบ้างนะ แบบต้องเอาคืนให้เจ็บๆ

[Eshardy]

เพ่ตัส เท่ห์ มาก  โคตรได้ ใจน้องเลย

[Poseidon]

พี่ตัสโคตเทพมว๊ากกก

[shizuruviola]

ใจเย็นนะครับสำหรับเรื่องพรหม

เนื้อเรื่องมันจะดำเนินต่อกันไปเรื่อยๆครับ

เกิ่นๆก่อนก็ได้ว่าใก้ลจะถึงเวลาสิ้นสุดการเดิมพันแล้วครับ ^^ เร็วๆนี้

[DarknLight]

สงสารพรหม อ้ายป๊อบบังอาจ 
และพี่ตัสก็สุดยอดเลยอ่ะ เชือดนิ่มๆ 

[day9day]

ค้างอ่ะครับ

[cavalli]

 

[shizuruviola]

Lesson 65

( Autt Part )

“ไหนเป็นยังไงบ้างช้ำตรงไหนปะเนี่ย” พี่ตัสถามแล้วก็จับตัวผมหมุนไปหมุนมาเป็นตุ๊กตาไขลานเลย

“ไม่เป็นไรพี่ตัส แค่จุ๊กนิดๆเดี๋ยวก็หาย” ผมบอกพี่ตัสกลับไป

“อือ เดี๋ยวไว้ค่อยคุยกันไปเข้าเรียนก่อนเถอะ” พี่ตัสรีบไล่ให้ผมไปเข้าเรียน แต่พอดูเวลานี่มันก็จะเข้าคาบเรียนแล้วจริงๆ ผมก็รีบวิ่งไปที่ตึกเรียนทันที

“เฮ้ย เตี้ยทำไมมาช้าอ่ะ” ไอ้วินเอ่ยถามผมได้แม่งดันกวนตีนซะนี่

“มีเรื่องนิดหน่อย” ผมบอกมัน

“เรื่องอะไร” มันถามผมพร้อมกับดันผมไปนั่งที่โต๊ะ

“ไว้เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง” เมื่อผมพูดจบอาจารย์ประจำวิชาก็มาพอดี ผมกับไอ้วินเลยเลิกคุยกันแล้วหันไปสนใจกับการเรียน...แต่ดูเหมือนจะเป็นผมมากกว่าที่สนใจกับการเรียนเพราะไอ้วินหลับตั้งแต่สิบนาทีแรกที่อาจารย์เริ่มพูด

“อ่ะ วันนี้พอแค่นี้เลิกคลาสได้” เสียงอาจารย์พูดขึ้นเป็นเหมือนเสียงระฆังทองของการหมดคลาสเรียนผมก็เลยปลุกไอ้คนข้างๆที่หลับอยู่

“ไอ้วิน หมดคาบเรียนแล้ว” ผมบอกมันข้างๆหู

“หืมมมมมม ไปกินข้าวกัน” ยังไม่ลืมตาเลยจะแดกแล้ว และผมก็โดนมันลากไปที่โรงอาหารอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงโรงอาหารพี่ตัสก็เรียกผมไปนั่งด้วย

“ไอ้วิน แกไปซื้อข้าวมาให้อัทด้วย พี่มีเรื่องจะคุยกับอัท” พี่ตัสบอกกับไอ้วิน

“อ้าว พี่ตัสงั้นอย่าพึ่งคุยรอผมซื้อข้าวก่อนพี่ค่อยคุยนะ” ไอ้วินพูดไม่รอคำตอบมันก็วิ่งไปซื้อข้าวแล้วกลับมาอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ย ไมไวจังวะ” พี่ตัสอุทานขึ้น

“ไม่สำคัญหรอกพี่ตัส แต่ที่สำคัญคือพี่จะคุยอะไร” ไอ้วินยิงคำถามใส่พี่ตัส

“เรื่องเมื่อเช้าน่ะ”

“เมื่อเช้าทำไมหรอ” ไอ้วินก็ยังถามต่อ

“อัทไม่เล่าอะไรให้แกฟังเลยหรอ” พี่ตัสชายตามองไอ้วิน

“ยังไม่ได้เล่าอ่ะสิ อาจารย์ดันมาซะก่อน”

“เอ่อ ผมว่ากินไปคุยไปดีกว่านะ” ผมพูดขัดทั้งสองคนเพราะไม่งั้นไม่ได้กินแน่ๆข้าวเนี่ยนั่งมองหน้ากันไปมองหน้ากันมาก็หมดเวลาแล้ว

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก เมื่อเช้าอัทมันโดนลวมลามแต่พี่ไปเห็นซะก่อนเลยช่วยไว้ได้น่ะ” พี่ตัสพูดยังไม่ทันจะจบดี ไอ้วินก็เสียงดังขึ้น

“ใคร!!!!!!”

“ไอ้วินเบาๆอายเค้า” ผมสะกิดบอกมัน

“ไม่ต้องร้อนรนขนาดนั้นหรอกน่า พี่เก็บพวกมันเข้าโลงกันไปหมดแล้ว” พี่ตัสพูดแล้วก็กินข้าวอย่างสบายใจ

“มันเป็นพวกไหนพี่ตัส” ไอ้วินยังไม่ยอมเลิกถามพี่ตัส

“รู้แล้วจะทำอะไร” พี่ตัสถามไอ้วินสีหน้าจริงจัง

“ผมจะไปอัดมัน” ไอ้วินพูดหน้าตาขึงขลัง

“เฮ้อ ไร้สาระน่ามึง” ผมพูดเนือยๆใส่มันแล้วก็กินข้าวต่อ

“มันไร้สาระสำหรับมึงแต่ไม่ไร้สาระสำหรับกูนี่...สำหรับกูมึงคือเรื่องใหญ่เสมอ” เอ่อ กูรู้สึกเขินอายเล็กน้อยแฮะ

“เอี๊ยะ....น้ำเน่าว่ะ” พี่ตัสพูดติดตลก

“เอ้าพี่ตัสผมพูดจริงนะ” ไอ้วินนั่งลงแล้วเริ่มกินข้าวของมันไป

“เอ่อ อัทวันนี้ยังไม่เห็นพรหมเลยนะ” ตัสเอ่ยทักขึ้น

“เออ ใช่ วันนี้ออกจากคอนโดก่อนผมอีก ตอนนั่งเรียนก็ไม่เห็นเจอเลย”

“ไปทำธุระที่ไหนหรือเปล่า” พี่ตัสสันนิษฐาน

“ไม่น่าใช่นะพี่ ถ้าพรหมจะไปไหนพรหมจะบอกผมก่อนตลอดนี่หน่า” ผมเห็นพี่ตัสมองหน้าไอ้วินแปลกๆ

“วินแกเห็นพรหมหรือเปล่า” พี่ตัสถามไอ้วิน

“มะ...ไม่เห็นนะพี่ตัส” ไอ้วินตอบหน้านิ่งๆ แต่ผมว่ามันยิ่งหน้าสงสัยนะ

“เหรอ อือ” พี่ตัสพูดแค่นั้นก็กินข้าวต่อ ผมงงกับสองคนนี้จังแต่ก็ไม่สนใจอะไรกินข้าวต่อดีกว่า

“โอ้ย อิ่มชะมัดเลย” ไอ้วินวางช้อนแล้วเอามือตีพุง

“ไปเดินเล่นกันหน่อยไหม” พี่ตัสชวนผมกับไอ้วิน

“ก็ดีเหมือนกันพี่จะได้ย่อยไปในตัวด้วย...เอ้อ พี่ตัสวันนี้ผมยังไม่เจอพี่เบิร์ดเลย” ไอ้วินพูดกับพี่ตัส

“พี่เบิร์ด ไปทำธุระน่ะ” พี่ตัสบอกไอ้วินจบ เราก็พากันลุกเดินไปแถวๆสวนหลังตึกเรียนผมเองแหละเพราะมันไม่ไกลจากโรงอาหารมากแต่แปลกที่มันไม่ค่อยมีคนเดินผ่านเลยเนี่ยสิ ทั้งๆที่อากาศก็ดี แถมวันนี้แดดไม่ออกอีกต่างหากเป็นอะไรเหมาะมากเลยจริงๆ

“เรียนเป็นไงบ้างล่ะอัท วิน” พี่ตัสชวนผมกับไอ้วินคุย

“ก็เรื่อยๆอ่ะพี่/ไม่รู้เรื่องเลย” ผมกับไอ้วินตอบพี่ตัสพร้อมกัน ผมกับมันก็หันมองหน้ากัน

“ไม่แปลกหรอกก็มึงหลับอย่างเดียวนี่” ผมพูดก่อนไอ้วินจะพูดอะไรขึ้น

“อะไรมึง ก็กูเหนื่อยนี่หว่า” ไอ้เถียงข้างๆคูๆ

“ทั้งปีอ่ะมึงอ่ะ” ผมหันกลับไปบอกมันแล้วมองไปรอบก็สะดุดกับอะไรบ้างอย่าง

“เฮ้ย พี่ตัส  ไอ้วิน  นั่นอะไรอ่ะ” ผมชี้ไปให้พวกเค้าดูเหมือนคนนอนคว่ำหน้ากับพื้นเลย

“พี่ว่าไปดูใกล้ๆหน่อยดีกว่า” ผมกับพี่ตัสและก็ไอ้วินรีบวิ่งปรี่เข้าไปดูและก็พบว่าเป็นคนจริงๆ แต่หลังแบบนี้คุ้นๆจังแฮะ

“เฮ้ย พรหมนี่” พี่ตัสพลิกตัวพรหมขึ้นมาหน้ามีรอยเลือดอยู่ประปราย แถมปากแตกอีกต่างหากใครทำนายเนี่ยพรหม

“พรหมๆ นายเป็นอะไรพรหมตื่นสิ” ผมพยายามเขย่าตัวให้พรหมรู้สึกตัว

“พรหมๆ เฮ้ยตื่นๆ” พี่ตัสเอามือตบหน้าพรหมเบาๆ พรหมก็เริ่มมีปฎิกริยาโต้ตอบ

“พี่ว่าพาพรหมไปห้องพยาบาลก่อนเถอะ” พี่ตัสพูดขึ้นผมก็ไปช่วยพยุงพรหมไปห้องพยาบาลแล้วก็ทำแผลให้ ตอนนี้พรหมก็รู้สึกตัวแล้ว

“พรหมใครทำนายได้ขนาดนี้เนี่ย” พี่ตัสถามพรหมขึ้น แต่ดูเหมือนพรหมจะอ้ำๆอึ้งๆเหมือนไม่อยากพูดอะไร ซึ่งผมกับพี่ตัสก็พอเข้าใจเลยไม่ซักต่อ แต่ไอ้วินสิทำไมมันทำหน้าตาสะใจซะอย่างงั้น

“พรหมขับรถไหวไหมเดี๋ยวพี่ให้พี่เบิร์ดไปส่งก่อนก็ได้นะ” พี่พูดขึ้น

“ไม่เป็นไรครับพี่ตัส ผมยังไหว” พรหมบอกกับพี่ตัส

“อย่าให้รู้นะว่าใคร พี่ไม่เอาไว้นะ” พี่ตัสแม่งโหดจังวะเนี่ย น่ากลัวขึ้นทุกวัน

“พรหมไหวแน่ป่าว” คราวนี้ผมหันไปถามพรหมบ้าง

“ไหวๆ ไม่ต้องห่วงนะขอบคุณมาก” พรหมยิ้มแล้วตอบกลับมา

“งั้นเดี๋ยวเรากลับก่อนนะ” ผมบอกลาพรหมแล้วก็ขอตัวกลับก่อน ในใจก็ยังสงสัยว่าใครเป็นคนทำพรหมได้ขนาดนี้ แถมไอ้วินยังดูแปลกๆไปอีกหรือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะเป็นฝีมือไอ้วิน เฮ้อ ชั่งมันเถอะปวดหัวจริงๆเลย กลับถึงห้องเมื่อไรจะนอนให้เต็มคราบไปเลย

[aoihimeko]

รอครบสัญญ

[khunstar]

พรหมเห้ออออออ....เอาให้เคลียร์น้าา

[cavalli]

 

[nongrak]

อัทแกจะสนใจเพื่อนพรหมมากกว่านี้หน่อยก็ได้
สงสารพรหมอ่ะ อยากให้ป๊อปมันโดนคนอื่นตื้บบ้าง
จะได้รู้ว่าเวลาทำคนอื่นเจ็บน่ะเป็นยังไง

[ิิำืben]

สนจัยพรหมบ้างเหอะอัทอย่ามัวแต่สนใจผัว
 :m31:เพื่อน(แอบรัก)จะตายห่าอยู่แร้ว ถ้ามีสามันสำนึกนะ
 :angry2:น่าจะไปส่งพรหมด้วย อยู่ห้องก้อใกล้ๆกันไม่ใช่หรอ
 :angry2:สนใจแต่ผัวอยู่นั้นแหละ รูิ้้บ้างผัวแกนั่นแหละทำร้ายพรหมหน่ะ
(FC พี่พรหม โกดอีวินกะอีป๊อปอย่างแรง)

[shizuruviola]

Lesson 66

( Prom Part )

หลังจากที่อัทกลับไปแล้วผมรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูกอาจเป็นเพราะนายวินกลับไปด้วยล่ะมั้ง มันเลยทำให้ผมผ่อนคลายความอึดอัดลงได้บ้าง

“นี่ เธอไหวแน่นะ” อาจารย์พยาบาลถามผม

“ไหวครับอาจารย์ ผมว่าผมกลับหอก่อนดีกว่า” ผมบอกอาจารย์แล้ว ก็ลุกจากเตียงแล้วมุ่งหน้าไปที่รถของตัวเองทันทีแต่ระหว่างทางผมก็เจอกับใครบางคนเข้า

“ไง สบายดีหรือเปล่า” ป๊อปนั่นเอง คนที่ทำให้ผมมีสภาพแบบนี้

“…” ผมไม่ตอบแล้วหันหลังจะเดินหนีทันที

“จะรีบไปไหนล่ะ” ป๊อปวิ่งเข้ามารั้งแขนผมไว้

“ปล่อยเรานะ อย่ามายุ่งกับเรา” ผมสะบัดข้อมืออย่างแรงเพื่อให้หลุดออกจากการเกาะกุมของนายป๊อป

“หึ ก็อยากยุ่งมีอะไรหรือป่าว” ป๊อปพูดหน้าตายใส่ผม

“ไม่มีหรอก” พูดจบผมก็หันหลังแล้ววิ่งทันที ผมวิ่งอ้อมตึกไปอีกด้านเพื่อที่จะไปที่รถ เมื่อผมวิ่งมาที่รถได้ก็รีบขับรถกลับคอนโดทันที เมื่อมาถึงผมก็กลับขึ้นห้องแล้วนอนทันทีเพราะรู้สึกระบมแผลที่โดนชก ตื่นขึ้นมาอีกทีก็สองทุ่มกว่าเพราะเสียงออดห้องผมดังขึ้นก็เดินไปเปิดประตูด้วยอาการงัวเงียเพราะพึ่งตื่น

“อ้าว พรหมนอนอยู่หรอโทษทีที่มากวน” ไม่ใช่คนอื่นคนไกล อัทนั่นแหละครับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม

“ไม่ได้กวนหรอก พอดีเผลอหลับไปน่ะ” จริงๆไม่เผลอหรอกตั้งใจหลับ ก็เจ็บแผลนี่

“แล้วแผลเป็นไงบ้างล่ะพรหม” อัทเดินเข้ามาในห้องแล้วถามไถ่อาการผมอย่างเป็นห่วง

“ก็ระบมนิดหน่อยอ่ะ” ผมพูดไปก็เบลอๆไปรู้สึกตัวร้อนๆอย่างบอกไม่ถูก

“นี่กินข้าวหรือยังแล้วยาล่ะมีหรือป่าว” อัทถามจี้ผมต่อ

“ก็ยังอ่ะ มาถึงห้องก็นอนเลยพึ่งตื่นตอนอัทมาเรียกอ่ะแหละ”

“โทษทีเราก็พึ่งตื่นมาสักแปปเหมือนกัน เลยไม่ได้มาดูอาการพรหมเลย” อัทพูดหน้าหงอยๆ ผมก็ยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อยทำไมต้องทำท่าทางสำนึกผิดด้วย

“ไม่เป็นไรหรอก เราเข้าใจเพราะเราเองก็เหนื่อยเหมือนกัน” ผมพูดปลอบๆอัท

“เอ้อ เดี๋ยวลงไปกินข้าวกันนะ” อัทพูดขึ้น

“หือ จะดีหรอแล้ววินเค้าจะไม่ว่าอัทหรอ” ผมแอบกังวลเล็กๆนายวินคงไม่ชอบใจนักที่อัทหายออกมานาน

“ไม่กล้าหรอกน่า” อัททำหน้าทะเล้นแล้วลากผมออกมาจากห้อง เฮ้อ ยังไงก็คงต้องเลยตามเลยสินะ

( Win Part )

ผมนั่งดูบอลอยู่ในห้องอย่างเพลิดเพลินเพราะกำลังเข้าได้เข้าเข็มผมเลยไม่ลุกไปไหนเลย เมื่อกี้ไอ้ตัวเล็กก็มาบอกว่าจะไปหาพรหม ถึงจะไม่พอใจนิดๆแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

“เฮ้อ จบสักที” ผมลุกขึ้นยืดตัวคลายเส้นสักหน่อยนั่งลุ้นมาตั้งนานแต่สุดท้ายทีมที่ผมเชียร์ก็ชนะขาดไปแล้วครับ สบายใจจริงๆ ว่าแต่ไอ้ตัวเล็กของผมหายไปนานแล้วนะเนี่ย
แต่ชั่งมันก่อนก็ได้คงอยู่ห้องไอ้พรหมนั่นแหละ โทรหาเพื่อนรักผมดีกว่า ผมกดโทรศัพท์หาป๊อปทันทีรอไม่นานก็มีคนรับสายครับ

“โหล โหล เทสหนึ่ง เทสสอง” ไอ้นี่รับปุ๊บกวนตีนปั๊บเลยนะ

“ไอ้สัดกวนตีน” ด่าแม่งเลย

“เอ้า ขำๆน่ามึง...ว่าแต่มีอะไรล่ะถึงโทรมาหากูได้นึกว่านอนกกเมียมึงไปแล้วซะอีก” จะต้องแขวะกูด้วย เหอะ อิจฉากูล่ะสิ

“กก เหี้ยอะไรล่ะเมียกูไปดูเพื่อนมันอยู่” ผมบอกอย่างหัวเสียนิดๆ

“เพื่อนไหนวะ ไอ้พรหมอ่ะหรอ” มันถามกลับมา

“เอออ่ะดิ แม่งไปโดนใครต่อยมาก็ไม่รู้สลบอยู่แถวๆสวนผีนั่นอ่ะ” สวนผีที่ว่านี่เป็นสวนที่ไม่ค่อยมีคนไปน่ะครับ แต่อากาศก็ดีมากนะแต่ทำไมไม่ค่อยมีคนเดินผ่านหรือเฉียดไปแถวนั้นเลยก็ไม่รู้ แต่ลักษณะไอ้พรหมมันก็น่าไปอยู่หรอกเพราะมันคล้ายๆคนรักสันโดษ

“หรอ แล้วมันเป็นไงบ้างอ่ะ” ไอ้ป๊อปถามผมกลับมา

“ไม่รู้แม่งว่ะ แต่กูก็แอบสะใจอยู่เหมือนกันนะไม่ต้องลงแรงเองเลย แต่ก็สงสารมันนิดหน่อยวะท่าทางมันจะไม่สู้คนแต่มันชอบเรียกร้องความสนใจจากเมียกู กูเลยไม่รู้ว่ากูอารมณ์ไหนแน่” บอกไม่ถูกจริงๆมันปนๆกันไปอ่ะ

“เออๆ เฮ้ยมึงแค่นี้ก่อนนะแม่เรียกกูว่ะ ไม่รู้มีอะไร” มันพูดสายกลับมารัวๆ

“เออๆไปเหอะมึง แค่นี้แหละ บาย” ผมวางสายแล้วลุกไปกินน้ำเพราะรู้สึกคอแห้งๆ ได้ระบายความอัดอั้นกับไอ้ป๊อปรู้สึกโล่งพิกลๆ

“กลับมาแล้ว” เสียงใจแจ๋วแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ไอ้ตัวเล็กของผมนั่นเอง

“ไปไหนมาตั้งนานรู้ไหมคิดถึง” ผมพูดหยอดแล้วก็ไปนัวเนียมันจากข้างหลัง

“พอๆ จะอ้วก ชักเยอะขึ้นทุกวันนะมึงอ่ะ” อัทพูดแล้วก็ตีแขนผม

“ก็เยอะกับมึงคนเดียวนั้นแหละ” ผมพูดข้างๆหูมัน มันก็หน้าแดงขึ้นมาซะเฉยๆเลยสงสัยจะอาย แต่แม่งน่าฟัดจริงๆเลย

“บ้า กูไปอาบน้ำละ” อัทพยายามดิ้นออกจากตัวผมแต่ผมไม่ยอมซะอย่างจะหลุดไปได้ยังไงล่ะจริงไหมครับ

“เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้ตอบเลยไปไหนมานานจัง” ผมจับไอ้ตัวเล็กของผมหันมาเผชิญหน้ากัน

“ก็ไปดูพรหมมานั่นแหละ” อัทตอบผมนิ่งๆ

“แค่นั้นหรอ” อย่างเจ้าตัวเล็กไม่น่ามีแค่นี้หรอก โถ่ โกหกเก่งจะตายผมรู้ดี

“แล้วก็พาไปกินข้าวแค่นั้นแหละ” หา พาไปกินข้าวทำไมไม่เห็นบอกผมเลย

“ไปกินข้าวที่ไหนทำไมไม่มาบอกก่อน” ผมถามเสียงเข้มเพราะไม่ค่อยชอบใจเท่าไรนัก

“กินข้างล่างนี้แหละ แล้วจะทำอะไรต้องรายงานให้ทราบด้วยหรือไง” อัทตอบกลับมา

“ก็เปล่า...แต่จะไปไหนก็บอกกันบ้างเป็นห่วง” ผมพูดเสียงจริงจังมันก็ก้มหน้างิดไปเลย ไม่รู้ว่าสำนึกหรือขี้เกลียดฟังก็ไม่รู้

“ปล่อยได้ยังอ่าจะไปอาบน้ำ” อัทเงยหน้าขึ้นมาถามผม หน้าตาบ้องแบ๊วมาก เดี๋ยวปั๊ดจับกดซะตรงนี้เลย เห็นแล้วมันน่า……นัก!!!!!!!!!!!!

“ให้ช่วยอาบให้ป่าว” ผมยังเดินนัวเนียตามมันไปไม่เลิก

“ไอ้ทะลึ่ง!!!!!!!” โดนด่าเลยอ่ะ

“ไม่ได้ทะลึ่งสักหน่อยก็อยากช่วย” ผมส่งตาหวานเยิ้มไปให้

“เอี๊ยะ ไม่ต้องมาช่วย แล้วก็ฌลิกทำตาหยดเยิ้มสักทีเถอะ สยองว่ะ!!!!” สยองแต่ทำไมหน้าแดงล่ะ แต่ไม่พูดดีกว่าเดี๋ยวจะอายป่าวๆ

“งั้นมานี่ก่อน” ผมดึงอัทกลับมาอีกรอบแล้วประกบปากอัททันทีก่อนที่มันจะส่งเสียงประท้วงอะไรออกมา อัทพยายามดันตัวออกแต่เรื่องอะไรผมจะยอม ผมจับท้ายทอยอัทให้ได้องศาพอดีและส่งลิ้นเข้าไปในปากมัน ผมตวัดลิ้นควานหาลิ้นมัน มันก็พยายามหลบหนีผมแต่ไม่รอดหรอก ประสบการณ์มันต่างกัน หึหึ ผมหยอกล้อกับลิ้นอัทอยู่พักนึงอัทก็เริ่มดิ้นแรงขึ้นสงสัยหายใจไม่ออกผมเลยยอมผละออกจากริมฝีปากมันแล้วเปลี่ยนไปดูดซอกคอมันแทน คอมันหอมมากขนาดยังไม่อาบน้ำนะเนี่ย คิดได้แค่นี้น้องชายผมมันก็ตื่นจากการหลับใหลซะแล้ว

“วิน...พะ...พอแล้ว” อัทพูดตะกุกตะกัก ผมก็ยอมหยุดแต่ตัวอัทนี่สิอ่อนแรงจะทรุดลงไปดื้อๆถ้าผมไม่พยุงไว้คงไปกองกับพื้นเรียบร้อยแล้ว อัทเงยหน้ามองผมแล้วก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปเลยสงสัยจะเขิน คนอาร๊ายยยยย น่ารักเป็นบ้าเลย
 
ปล>>>> คืนนี้จะมาต่ออีกนะชดเชยเมื่อวานเข้าเล้าไม่ได้อ่า

เลยไม่ได้อัพ แต่ดึกๆวันนี้มีอีกตอน ตอนนี้ขอผู้แต่งไปงานเลี้ยงก่อนเน้อ ^^

[ujen]

สงสารพรหมจัง

 

[Poseidon]

แม่เรียก หรือ จะไปดูว่าที่ภรรยาเอ่ย ป๊อป

[day9day]

รอตอนต่อๆไปครับ  กำลังสนุกเลย

[tawan]

รออออออออออออ

 

[ิิำืben]

วินมะรู้เรื่องอ่ะ แสงดว่าอีป๊อบมึงโกหก และเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเมิงสาดดืสชอบแบบ Sm หร่า่ะ

[chochang99]

สงสารพรหมจัง ดีใจกะอัทกะวินด้วย .....

[chochang99]

ช่ายๆๆ ลืมไปเลยเรื่องวินมีส่วนร่วมกะป๊อป  ที่แท้ป๊อปทำคนเดียว

[shizuruviola]

ผู้แต่งขอเบี้ยวไว้ลงพรุ่งนี้สายๆนะครับ ไม่ไหวเหนื่อยๆ
เอาตัวอย่างตอนต่อไปนิดนึงไปก่อนน้า


“อ้าว อัทตื่นเช้าจังเลย” บังเอิญอะไรแบบนี้เจอพรหมหน้าห้องพอดีเลย

“อ่า เรากำลังจะไปมหาลัยน่ะ” ผมบอกพรหมไป

“งั้นไปด้วยกันเลยสิ เราก็กำลังไปเหมือนกัน” พรหมชักชวนผม

“อื้อ ดีเหมือนกัน” ผมก็ตอบรับอย่างทันที ดีซะอีกจะได้ไม่ต้องไปนั่งรอรถ

“อัท กินข้าวหรือยัง” พรหมถามผมในขณะที่ตัวเองก็ขับรถไปด้วย

“ยังหรอก” ผมบอกมันแล้วมองไปนอกหน้าต่างรถ ตอนนี้ในหัวผมคิดไม่ตกเรื่องไอ้วิน ผมเริ่มกลับมาฟุ้งซ่านอีกครั้งหนึ่งเหมือนที่เคยเป็นมาก่อน

[gupalz]

รอตอนต่อไปจร้า

[khunstar]

อีป๊อบบ้าแกมาทำร้ายพรหมของช้านทำไม


อัทเนี่ยน่าร้ากกกกเนอะ

[nongrak]

อัทกับวินจะเลิกเล่นเกมแล้วใช่ไหม เพราะวินทำเหมือนเป็นแฟนกันจริงๆ
แต่อัทดีกับพรหมมากๆหน่อยสิสงสารพรหม

[shizuruviola]

Lesson 67

( Autt Part )

ไอ้บ้านี้มันชักมากขึ้นทุกวี่ทุกวันจริงๆ ชอบทำให้ผมใจเต้นอยู่เลย ผมเข้าไปอาบน้ำเป็นชั่วโมงเพราะไม่กล้าออกมาเจอหน้ากับไอ้วิน

“อัท เปื่อยหมดแล้วตัวอ่ะ” ไอ้วินมายืนเรีบกผมหน้าห้องน้ำ

“อือ เสร็จแล้วแปปนึง” ผมหมุนฝักบัวปิดน้ำแล้วเช็ดตัวให้แห้งให้สนิท แล้วก็เอาผ้าเช็ดตัวพันเอวเดินออกไปจากห้องน้ำ เมื่อออกมาถึงก็เจออีกคนนอนรออยู่บนเตียง

“จะยั่วกันหรือไง” ผมเสียงสันหลังวาบเลย อยู่ๆก็พูดขึ้นมาซะงั้น

“…” ผมไม่ตอบแต่รีบแต่งตัวให้เสร็จแล้วนอนลงข้างมัน มันก็พลิกตัวมากอดผมไว้ อูย ใจเต้นแรงมาก ไม่อยากให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปเลยจริงๆ

หลายวันผ่านไปพรหมก็หายเป็นปกติดีแล้ว เพราะหลังจากวันนั้นพรหมก็ไข้แตกไม่ได้ไปเรียนอยู่หลายวัน ส่วนไอ้วินก็ทำตัวอ้อน(ตีน)เยอะขึ้นทุกวัน...จนวันนี้มาถึงวันที่ผมไม่อยากให้มันมาเยือนมากที่สุด มันคือวันสิ้นสุดการพนันของผมกับไอ้วินนั้นไงล่ะ วันนี้ผมจึงรีบตื่นแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัวไปมหาลัยก่อนมันเพื่อหลีกเลี่ยงการเจอกับมัน ผมไม่รู้ว่าจะหลบหน้ามันทำไม แต่วันนี้ผมจะไม่เจอหน้ามันเด็ดขาด ขอให้ผมทำใจหน่อยเถอะ

“อ้าว อัทตื่นเช้าจังเลย” บังเอิญอะไรแบบนี้เจอพรหมหน้าห้องพอดีเลย

“อ่า เรากำลังจะไปมหาลัยน่ะ” ผมบอกพรหมไป

“งั้นไปด้วยกันเลยสิ เราก็กำลังไปเหมือนกัน” พรหมชักชวนผม

“อื้อ ดีเหมือนกัน” ผมก็ตอบรับอย่างทันที ดีซะอีกจะได้ไม่ต้องไปนั่งรอรถ

“อัท กินข้าวหรือยัง” พรหมถามผมในขณะที่ตัวเองก็ขับรถไปด้วย

“ยังหรอก” ผมบอกมันแล้วมองไปนอกหน้าต่างรถ ตอนนี้ในหัวผมคิดไม่ตกเรื่องไอ้วิน ผมเริ่มกลับมาฟุ้งซ่านอีกครั้งหนึ่งเหมือนที่เคยเป็นมาก่อน

“กินอะไรก่อนไหม” พรหมยังคงถามผมต่อ

“ไม่ดีกว่า” ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะกินอะไรหรอกตัวผมน่ะ

“มีอะไรหรือเปล่าดูท่าทางเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่สินะ” เอ่อ...ไปเป็นหมอดูเถอะพรหม พูดมาแต่ละดอกเรื่องจริงทั้งนั้นเลย

“เปล่าหรอก พอดีมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยนะ” ผมพูดบอกพรหมไปถึงแม้ผมจะรู้ว่าพรหมไม่มีทางเชื่อก็ตาม

“มีอะไรก็ปรึกษาเราได้นะ” ผมยิ้มตอบกลับไปให้พรหมและไม่พูดอะไรต่อ   ขอบคุณนะพรหมแต่เราไม่พร้อมจะบอกนายจริงๆ และแล้วพรหมก็พาผมมาถึงมหาลัยในเวลาต่อมา ผมก็รีบลงจากรถพรหมแต่ยังไม่ลืมหันไปขอบคุณ

“ขอบใจมากนะพรหม”

“อื้อ เรื่องเล็กน่า” พรหมยิ้มตอบมาผมก็รีบเดินออกมาให้พ้นสายตาพรหม แล้วเดินเลาะมาเรื่อยจนพ้นรั้วมหาลัย ใช่แล้วครับวันนี้ผมจะโดดเรียนสักวันนึง ขอไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้เลย

( Win Part )

ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพราะเสียงโทรศัพท์เจ้าปัญหาของผมดันดังซะนี่ รบกวนเวลานอนของผมชะมัดเลย ผมงัวเงียไปหลับโทรศัพท์ด้วยอาการหัวเสียเล็กน้อย

“ฮัลโหล!!!” ผมกระแทกเสียงใส่โทรศัพท์เลยครับหงุดหงิดจริงๆเลย

“เฮ้ย ไอ้วินอยู่ไหนวะทำไมยังไม่มาอีก” ไอ้ปาล์มนี่เองโทรตามผม

“กูพึ่งตื่น เดี๋ยวตามไปแปปนึง” พูดจบผมก็วางสายเลยขี้เกลียดคุยต่อแล้ว ผมหันหน้ากลับมาที่เตียงเพื่อหาไอ้ตัวเล็กของผม....มันหายไปไหน สงสัยจะอาบน้ำ ผมลองเดินไปดูที่ห้องน้ำก็ไม่มี เดินไปดูห้องครัวก็ไม่มี หรือว่ามันจะไปมหาลัยแล้ว คิดได้ดังนั้นผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วขับรถไปมหาลัยทันทีเมื่อขับมาถึงผมก็ตรงไปที่โรงอาหารทันที

“เฮ้ย ไอ้วินโว้ย” เสียงแบบนี้ไม่ต้องบอกว่าใคร   พวกเพื่อนๆผมนั่นแหละ

“เออ แปปนึงเดี๋ยวกูมา” ผมบอกพวกมันแล้วเดินตรงไปยังกลุ่มเพื่อนๆของมันครับ

“อ้าวมาหาใครคะ คุณวิน” ไอซ์ถามผมแบบกวนๆ

“มาหาเมียน่ะครับ ไม่ทราบว่าอยู่ไหน” ผมก็แหย่ๆกลับไป

“เต็มปากเต็มคำนะคะ” ไอซ์สวนกลับมา

“แน่นอนครับ ขืนไม่ป่าวประกาศหมามันจะมางาบไปกินเอาน่ะสิ” ผมพูดแล้วยิ้มส่งไป

“เอาเถอะ...แต่ถามหาอัทมันไม่ได้มากับนายหรือไง” ไอซ์ถามผมกลับเพื่อนมันคนอื่นๆเลยหันมามองผมเป็นตาเดียวเลยครับ

“ก็ไม่นี่ ตอนตื่นมาก็ไม่เจอมันแล้วนะนึกว่ามามหาลัยก่อนซะอีก” ผมเล่าเหตุการณ์ให้พวกไอซ์ฟัง

“ลองโทรหามันดูสิ”

“เออว่ะ” ชิบหายโง่อยู่ได้ตั้งนานโทรศัพท์มันก็มีนี่หว่า เมื่อผมต่อสายไปหามัน มันดันปิดเครื่องซะงั้นอ่ะ

“ว่าไงติดไหม” คราวนี้เตยเป็นคนถาม

“ไม่ติดอ่ะ ปิดเครื่อง” ผมบอกกลับไปตอนนี้ผมเริ่มอยู่ไม่สุขแล้ว มันจะเป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้

“เดี๋ยวเราลองโทรหาพรหมก่อน” ไอซ์คว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรหาพรหมอย่างรวดเร็ว

“ฮัลโหลพรหม พรหมเห็นอัทบ้างไหม..................ไม่ได้อยู่นะก็นึกว่าอยู่กับพรหม................ไม่ได้บอกนี่....................หรอๆโอเคงั้นขอบคุณมาก” ไอซ์กดวางสายไปแล้วก็หันมาแจ้งเพื่อนๆของมัน(รวมถึงผม)ให้รับรู้

“พรหมบอกว่าเมื่อเช้าอัทมันมาพร้อมกับพรหมนั้นแหละ มาตั้งแต่เจ็ดโมงอ่ะ แล้วก็ตอนนี้อัทมันไม่ได้อยู่กับพรหม พรหมบอกว่าตอนเช้าอัทมาถึงก็รีบเดินไปไหนไม่รู้ พรหมนึกว่าอัทมีธุระเลยไม่ได้ถามว่าไปไหน” ไอซ์ร่ายยาวมาเลยครับ

“เดี๋ยวคงมาเข้าเรียนเองแหละ อัทมันใส่ใจจะตาย” เฟิร์นพูดขึ้น แต่มันก็จริงอย่างอัทไม่น่าจะทิ้งการเรียนอยู่แล้ว

“งั้นเดี๋ยวเราไปรอที่ห้องเรียนก่อนละกัน” พูดจบผมก็สาวเท้าไปที่ตึกคณะบริหารเลยครับวันนี้คณะผมมีเรียนทั้งเช้าและบ่ายแถมวิชาหนักๆซะด้วยอัทมันคงไม่กล้าโดดหลอกผมคิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อนแหละ เมื่อมาถึงห้องเรียนนี่มันก็จะเก้าโมงแล้วคนอื่นๆเริ่มทยอยเข้าห้องกันมาแล้วแต่ก็ยังไร้วี่แววของอัท

“เฮ้ย ไอ้วินหน้าเครียดเชียวเป็นเหี้ยไรวะ” ไอ้ป๊อปเดินเข้ามาทักผมครับ

“เดี๋ยวกูเล่าให้ฟังนั่งก่อนอาจารย์มาแล้ว” อาจารย์แกมาพอดีครับผมเลยไม่ได้เล่าอะไรให้มันฟัง แต่ผมยังแอบคิดว่า ผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ จนแล้วจนรอดสิบโมงอัทก็ยังไม่เข้าห้องเรียนมันชักแปลกๆแล้วล่ะ ผมเริ่มอยู่เป็นสุขแล้วกังวลไปต่างๆนานา ผมนั่งฟุ้งซ่านอยู่อย่างนั้นจนหมดคลาสเรียนช่วงเช้า ผมก็รีบออกจากห้องไปทันที

“ว่าไงเจออัทหรือเปล่า” ไอซ์ถามผม

“ไม่เจอหายไปไหนไม่รู้เนี่ย” คราวนี้พวกเพื่อนมันเองแหละครับเริ่มอยู่ไม่สุขไอ้เตยก็โทรบอกพี่ตัสแปปเดียวเท่านั้นแหละ พี่ตัสถึงที่เลยมาพร้อมกับพี่ตัวดีของผมนั่นแหละ

“มันหายไปตั้งแต่กี่โมงเนี่ย” พี่ตัสมาถึงก็ยิงคำถามเลยครับ ตอนนี้พวกเพื่อนผมพวกอัทพวกพี่ตัสยืนกันเหมือนจะไปรบกับใครเลยครับคนเยอะมากไม่เว้นแม้กระทั่งไอ้พรหม

“น่าจะหายไปช่วงเจ็ดโมงอ่ะพี่ตัสเพราะอัทมาพร้อมกับผม” ไอ้พรหมหันไปบอกพี่ตัส

“พี่ว่าเราช่วยกันตามหาเถอะ ใครมีเรียนบ่ายก็ไปเรียนซะ ตอนนี้พี่ว่างแล้วเดี๋ยวจะช่วยหาให้” พี่ตัสวางแผนอย่างดี

“ผมไม่เรียนแล้วพี่ตัส ผมจะไปตามหาอัท”

“เรื่องของแกเถอะ งั้นอย่างนี้นะ %~*@#!+)>?$|\” พี่ตัสเริ่มวางแผนโดยการแบ่งกันออกตามหากระจายไปให้ทั่ว

“งั้นตกลงตามนี้ใครเจอก่อนส่งข้อความบอกต่อๆกันด้วย ไปๆแยกย้าย” พี่ตัสพูดจบพวกเราก็เหมือนผึ้งรังแตกครับ โดยเฉพาะผม ทำไมไปไหนไม่บอก มึงอยู่ที่ไหนกันแน่นะ!!!!!!!!