ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0admin
thaiboyslove.com
****************************************************************************
บทที่ 4 ความฝัน (อดีตอันชัดเจน)
“ไอ้เป้...รอด้วยดิ” ผมตะโกนเรียกเพื่อนสนิทของตัวเองจนตัวโก่ง ขณะไอ้คนที่มันสะพายเป้ใบใหญ่สีน้ำเงินแบบเด็กประถม
ตามที่สถาบันต่าง ๆ นิยมจะให้เด็กนักเรียนใช้กัน บนกระเป๋ามีตราสัญลักษณ์ของโรงเรียนประจำจังหวัดชื่อดัง
ตรงกลางปักตัวอักษรย่อประจำโรงเรียน และด้านล่างถูกปักด้วยชื่อเต็มของโรงเรียนเป็นรูปครึ่งวงกลมล้อมรอบอยู่
ใต้ตราสัญลักษณ์นั้น
แต่มุมด้านล่างขวาของกระเป๋าดันถูกติดด้วยหมีตัวเล็กสีชมพู ซึ่งทำจากผ้าและด้านหลังเป็นกาวใช้เตารีดร้อนรีดทับ
เนื้อกาวก้อจะละลายไปยึดติดที่กระเป๋าผ้าแทน ซึ่งผมเป็นคนซื้อให้มันและบังคับให้มันรีดติดกระเป๋าเอง
แม่งหมั่นไส้ ..เสือกหล่อจนสาว ๆ เอาแต่มารุมชอบมัน ตั้งน้อง ป.4 ยัน พี่ ม.3 เหอะ ผมเลยพยายามแกล้งแม่ง
ให้เหมือนแต๋วหน่อยสาว ๆ มันจะได้หันมามองผมบ้าง หึหึ แต่แม่งเสือกแปะที่กระเป๋าจริงๆเหอะ ตอนแรกแค่ตั้งใจจะแกล้ง
สาว ๆ ดันเห็นดีเห็นงามไปด้วยกับมันว่าน่ารักเข้ากันซะงั้น ผมนี่ ยอมเลยหมดปัญญาแกล้งมันจริง ๆ แม่งหล่อทำไรไม่เคยผิด
แอบอิจฉามันนิด ๆ อย่าให้กูหล่อแม่งแล้วกัน กูจะควงสองมาเย้ยมึง มันที่ซึ่งกำลังวิ่งไปข้างหน้าอย่างเร่งรีบ
ถึงกับสะดุดกึกและหันมายิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“มาดิ ..ไอ้เตี้ย” มันพูดกวนๆ ผมยิ้มหน้าบานที่วิ่งตามไอ้ตัวดีทันที อดขำหมีชมพูที่กระเป๋ามันไม่ได้ และไม่ได้ถือสาคำพูดของมัน เท่าไหร่
“ถือให้หน่อยดิ ..กูเตี้ย” ผมวิ่งไปถึงมัน ถอดกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ยื่นให้มัน ก่อนจะยิ้มและยักคิ้วอย่างกวนตีนส่งให้เป็น
สัญญาณแจ้งให้ทราบว่า มึงไม่ถือ มีงอน มันยิ้มส่ายหัวนิดหน่อยกับเหตุผลที่ผมใช้ ก่อนรับกระเป๋าไป
“เป็นเหตุผลที่เข้ากันมากกกกกอ่ะ” แม่งเน้นเสียง แล้วขำเบา ๆ
“ไม..มึงรับปากแม่กูแล้วว่าจะดูแลกูอ่ะ ก้อมึงอ่ะ รีบสูงไปไหน แค่ป.5 เสือกสูงจะเท่า ม.2 อยู่แล้ว มึงถือให้กูแหล่ะดีแล้ว ให้โอกาสกูสูง หึหึ”
ผมขำแต่ก้ออ้างเหตุข้าง ๆ คู ๆ ก้อมันยอมผมเองอ่ะ
“เอ๊า งั้นมาเป็นเจ้าสาวกูด้วยเลยมั้ย กูจะได้ดูแลมึงตลอดชีวิตเลย ฮ่า ๆ” มันหันมาถาม
“เออ แต่ช่างเถอะ ... กูถือให้ก้อได้ อย่าลืมสูงให้ทันกูหล่ะมึง.. ฮ่า ๆๆ.” มันว่า ก่อนจะตบมาที่หัวผมเบา ๆ
“เออ..เม่ง อย่าให้กูสูงกว่ามึงนะ กูจะให้แม่งเป็นเจ้าสาวกูแทน หึหึ สาดดดดดดดดด” มันหัวเราะเอิ๊กอ๊าก เหมือนกับสิ่งที่ผมพูดไม่มีทางเป็นจริง
“รีบเหอะ ปิงปอง ค่ำแล้วเดี๋ยวน้าอรเป็นห่วง” เชี่ยพูดแล้ววิ่งหนีกรู อย่างไวโคตรสมเป็นนักวิ่งโรงเรียน ผมวิ่งตามมัน ไอ้เป้แม่ง
วิ่งข้างสี่แยกไปแล้วไม่รอเลยห่า ผมเร่งสปีด ให้ทันไอ้เป้ แม่งจะได้รู้ถึงความสามารถที่แท้จริงของผม
แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นมอเตอร์ไซด์ที่เร่งสปีดมาจากอีกฝากถนนเพื่อให้ทันไฟจราจรสีเขียว
ที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีเหลืองเรียบร้อยแล้ว พุ่งตรงมาที่ตัวผมพร้อมกับได้ยินเสียงไอ้เป้ตะโกนสุดเสียงงงงงงง
“ปิงปองงงงงงงงงงงงงงงง”
“เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด...โครมมมมมมมมมม”
ตัวผมลอยระริ่วขึ้นไปในอากาศ ก่อนจะตกลงกระแทกพื้นข้างทาง ส่วนรถคันนี้เสียหลักพุ่งชนฟุตบาท
หลังพยายามหักหลบผม แคร๊กกกกกกกก เสียงล้อรถลากไปกับพื้นเสียงดังและจบด้วย โครมมมม..
แล้วทุกอย่างค่อย ๆ มืดลงเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินเป็นเสียงไอ้เป้ที่ร้องไห้เสียงดังพร้อมกอดผมไว้แน่น
ผมพยายามเพ่งไปยังเจ้าของเสียงทั้งที่สายตาพร่ามัว น้ำตาไอ้เป้ไหลหยดมาบนตัวผม
“อืมมมม...เจ็บ” ผมส่งเสียงครางออกไป แล้วสติผมก้อเลือนหายไปจนหมดสิ้น
“ปิงปอง...ปิงปอง มึง.. มึงอย่าตายนะ ปอง ฮือๆๆๆ กูขอโทษ กูขอโทษ ฮือ ๆๆๆๆ
กูจะดูแลมึงอย่างดี กูสัญญา อย่าตายนะ..ฮือๆๆ”
...
..
ผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกมึนงง ร่างกายรวดร้าวไปตั้งแต่หัวจดเท้า พยายามฝืนจะยกหัวขึ้น
แต่ก็รู้สึกปวดจี๊ดดดขึ้นมากลางกะบาล เลยต้องปล่อยให้หัวตัวเองกระแทกลงกับหมอนนุ่มๆ
“กูยังไม่ตายเหรอวะ อืมม..” เสียงแหบพร่าไปเพราะฤทธิ์ไข้ แล้วก้อต้องกระพริบตาถี่ ๆ
เพื่อปรับสายตาให้มองเห็น ในใจยังคงคิดทบทวน
“ที่นี่ไหนวะ.” .พรางกวาดตามองรอบห้องสี่เหลี่ยมคร่าว ๆ ที่ทาฉาบไปด้วยสีขาวดูสบายตา
ภายในห้องมีตัวเย็นเล็กอันหนึ่ง และข้างๆ กันนั้นก้อมีตู้สำหรับเก็บของแล้ใช้วางของไว้ได้บนในอันเดียว
ผมพอจะสำเนียกได้คร่าว ๆ ได้ว่าที่นี่คงเป็นโรงพยาบาล เพราะเสื้อผ้าบางเบาสีฟ้าอ่อนที่ผมใส่อยู่นั้น
มีชื่อและตราสัญลักษณ์ของโรงพยาบาลพิมพ์อยู่ทั่วทั้งตัว
“อืมมมม .....หิวน้ำ” ผมเหลือบไปเห็นขวดน้ำทางด้านซ้ายมือวางอยู่บนโต๊ะ ใกล้ๆ กับหัวเตียง
เลยยื่นมือซ้ายไปหยิบ
“โอ๊ยยยยย เชี่ย...” ผมสบถเสียงดัง แค่ขยับมือกางออกไป ทำมันมันเหมือนตัวทั้งตัวจะฉีกขาด
เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยน่ะ อ่า...
“ปิงปองงงงงงง..มึงพื้นแล้ว มึงไม่ตายแล้ว ฮือ ๆๆๆ” เสียงไอ้คนข้าง ๆ ที่แม่งเอาเก้าอี้วางพิงผนัง
ซึ่งหัวเตียงผมหันหัวเข้าทางนั้น ทำให้ผมมองไม่เห็นมันแต่แรก แม่งกูตกใจหมด เชี่ยนี่ ผมหันไปมองมัน ที่ลุกขึ้นรวดเร็ว
เข้ามาโอบกวดผมน้ำตาไหลพรากกก
“กูขอโทษ เพราะกูไม่รอมึง มึง...อึก ..อึก ..มึงถึงได้เป็นอย่างนี้” แม่งกอดผมร้องไห้
ผมก้อโคตรซาบซึ้งใจ ทั้งที่มันไม่ได้เกี่ยวอะไร มันยังโทษตัวเองขนาดนี้
เป้มึงจะเป็นเพื่อนรักกูตลอดไป สาดดดดดดดดดด กูปลื้มจิต ผมกอดมันตอบลูบหลังมันเบา ๆ
ไอ้ห่านี่เหมือนเด็กเลย ฮ่า ๆๆ (ไอ้ข่าวว่า มึงก้อ ป.5 เหมือนกะมัน กร๊ากกก)
“มึงอย่าตายน๊ะ ... มึงอย่าตาย มึงต้องอยู่กะกู กูขอโทษษษษษ ฮึก..ฮึก.” ผมอยากหัวเราะออกมาดัง ๆ
มึงช่วยทำไรให้เหมาะกับหน้าตาอันหล่อเหลา และความสูงมึงได้มั้ย โตเป็นควายแล้วเหอะ
มันยังกอดผมแน่น หน้าซุกกับอกผม สะอึกสะอื้น หึหึ
“ เป้ ....แต่กูกำลังจะตาย กูรู้ตัวดี” ผมพูดเสียงเบา หึหึ กูแกล้งมัน ไอ้เป้หยุดร้องไห้รีบเงยหน้าขึ้นมามองผม
ทำตาโต อ้าปากค้าง
“มึง...มึง เป็นไร กะ .. กู จะไปตามหมอ มึง ...ฮึก .. อย่า..เป็น..ไ..ร.นะ” มันพูดตะกุกตะกัก
ทำท่าจะวิ่งออกไปนอกห้อง จริง ๆ เชี่ย เชื่อกูอีก กร๊ากกกกกกกก
“เดี๋ยว...เป้มึงอย่าไป ฟังกูก่อน กูมีไรจะบอกมึง ก่อนที่ ....” ผมพูดหยุดแค่นั้นแล้วกลืน
น้ำลายอย่างอยากลำบากลงคอ (เพราะกูหิวน้ำมาก คึคึ) ยื่นมือไปหามัน มันหยุด รีบมาคว้ามือผมไว้
เอาไปแนบหน้ามัน เชี่ยทำอย่างกะกูจะตายจริง
“ไร ปิงปอง มึง มีไรบอกกู” น้ำตามันคลอเหมือนนี่เป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เห็นกู เชี่ยแอบแช่งกูป่ะวะ
ผมค่อยโน้มคอมันเข้ามาใกล้หน้าผม แล้วดึงหน้าให้มันก็เอียงหูมาใกล้ ๆ ปากผม แต่หน้ามันแดงจัดมากอ่ะ
ไม่รู้เพราะมันร้องไห้มากไปป่ะ หรือว่าเขินกันแน่
“กู.. กูหิวน้ำ” ว่าแล้วผมก็เป่าลมเบา ๆไปที่หูมัน กร๊ากกกก ผมหัวเราะมันเสียงดังในใจ
ภายนอกทำได้แค่ยิ้มนิด ที่มุมปาก เพราะปากยังแตกอยู่ หุหุ ยักคิ้วกวนตีนอีกหนึ่งที สะใจ
“เชี่ยเตี้ย” มันกัดฟันพูดอย่างโมโหหน่อย ๆ สงสัยแอบขนลุกอยู่แป๊บเดี๋ยว ก่อนด่าผม
มันหันหน้ามามองผมในระยะประชิด ผมยักคิ้วกวนตีนมันไปทีหนึงประมาณว่าแล้วมึงจะทำไรกูได้
กูเป็นคนเจ็บอยู่นะเว้ย คึคึ แล้วแม่งกดจมูกหอมแก้มผมอย่างแรงเลยอ่ะ~
“เชี่ย........แม่ง กูเก็บไว้ให้แฟนกู ห่านี่” ผมด่ามันโมโหหน่อย ๆ มันหันมามองขำ
“เออ..ช่างแม่งเหอะ แกล้งกูดีนัก เอาคืนหน่อยโว้ย ฮ่า ๆ กูตกใจแทบแย่ มึงน่ะ เล่นไรไม่รู้จักดูเวล่ำเวลา”
มันด่าผมแล้วก้อไปหยิบน้ำเปล่ามาเสิร์ฟให้ผม
“ทำไมแม่ง..ต้องหอมกูด้วยว่ะ สัตว์ ผู้ชายเหมือนกันนะโว๊ย”
“อ๊าววว...แล้วมึงจะให้กูทำไง ตีหัวมึงที่แตกอยู่ ทุบแขนมึงที่หัก หรือกระทืบขามึงที่เข้าเฝือกดี
กูหอมมึงอ่ะดีแล้ว ฮ่า ๆ สะใจดี ” เออก้อถูกของมรึงงงงงงง แม่งงงงงงงงงง เถียงไม่ออกจริง ๆ
อย่างน้อยมันก็ยิ้มออกมาได้แล้ว
“หิวไหม” มันถาม ผมพยักหน้าทันที แต่เหนื่อยเหลือเกิน เมื่อกี้ก็ฝืนร่างกายจะแย่อยู่แล้วอยากพักผ่อน
ไอ้เป้โทรไปสั่งอาหารทันทีสำหรับมันกับผม ระหว่างรอมันก็เล่าเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ
จนถึงว่าพ่อกะแม่ผมพึ่งกลับไปเมื่อเช้านี้ ผมหลับไป 2 วันเต็มก่อนจะตื่นมาในวันที่สาม
และละเมออยู่ตลอดเวลาจนมันต้องนั่งคอยจับมือผมทุกคืน ค่อยหายละเมอไป
--
--
-
---
3 อาทิตย์ผ่านไป ผมได้กลับบ้านโดยมีไอ้เป้ ผู้ที่คิดว่าตัวเองผิดเสมอมาตามผมเป็นเงา หรือเป็นเบ้ว่ะ ฮ่า ๆ
ตลอดเวลา ผมต้องหยุดเรียนประมาณ 2 เดือนเพราะเข้าเฝือกที่ขาขวา ส่วนแขนแค่เดาะครับ
หมอให้ผมใส่ผ้าแบบสามเหลี่ยมประครองไว้ประมาณ 3 อาทิตย์ แค่นั้นเอง เรียกว่าพิการด้านขวากันเลยทีเดียว
ไอ้เป้เลยอาสามาช่วยมันมาอยู่ที่บ้านผมเป็นการถาวร ประมาณ 1 เดือนเศษแล้ว เพื่อคอยดูแลปรนนิบัติผม
(จริง ๆ บ้านผมกับมันห่างกันแค่ 2 ซอยเหอะ) รวมถึงเรื่องเรียนด้วย ผมขออนุญาติหยุดเป็นเวลา 1 เดือน
แต่ขอไปสอบเนื่องจากผมไม่อยากซ้ำชั้น และให้ไอ้เป้เนี่ยแหล่ะมีหน้าที่จะต้องมาสอนผมทุก ๆ อย่างที่เรียนไป
โทษฐานแม่งไม่รอกูตอนข้ามถนน ฮ่า ๆ จริง ๆ เป็นความโง่ส่วนตัวที่ข้ามถนนไม่เคยระวัง
แต่ผมก็อ่านเองตลอดอยู่แล้ว ปกติการเรียนผมค่อยข้างดีมาก ฮ่า ๆ ชมตัวเองหน่อย จึงเป็นที่รักของบรรดา
อาจารย์ทุกท่าน และแล้ววันสอบกลางปลายก็มาถึงพ่อขับรถมาส่งผมกับไอ้เป้ที่โรงเรียน
“โชคดีในการสอบนะลูก เป้ด้วยนะ ตั้งใจหล่ะลูก “ พ่อพูด
“ขอบคุณครับ” ผมกับไอ้เป้รับคำ แล้วยกมือไหว้พ่อ
“ไหวแน่นะ ... เรา” พ่อหันมาถามผมอีกครั้งให้แน่ใจ
“โหพ่อ ...ระดับไหนแล้ว หึหึ วันสุดท้ายแล้วเหอะพ่อ ไม่ต้องห่วงคร๊าบบบบบบบบบ “ ผมยิ้มตอบ
พ่อส่ายหน้าขำ ๆ แล้วขับรออกไป วันนี้สอบวิชาสุดท้าย แค่วิชาเดียว เห้อออออออออ
โล่งซะทีลำบากน่าดูเหมือนกัน แต่ก้อค่อนข้างแน่ในว่าไม่มีปัญหา เพียงแค่เกดคงจะลดลงแค่นั้น ไอ้เป้มองผมงง ๆ
ว่ามัวคิดไรอยู่
มันพยุงผมเข้าห้องสอบ ขณะที่มืออีกข้างผมกับจับกับไม้เท้าแน่น ค่อย ๆ ก้าวเข้าห้องสอบ ที่อยู่ชั้นหนึ่ง ต่อไป
-
--
“หมดเวลาค่ะ ให้ทุกคนวางปากกาค่ะ วางข้อสอบไว้บนโต๊ะ แล้วก้าวออกจากห้องได้ค่ะ” เสียงอาจารย์ผุ้คุมสอบกล่าวขึ้น
นักเรียนในห้องสอบก้อทยอยออกจากห้องสอบอย่างรวดเร็ว ส่งเสียงดังระงมสอบถามกันเรื่องข้อสอบบ้าง
จะไปเลี้ยงฉลองที่ไหนบ้าง ขณะที่ผมนั่งรอไอ้เป้มาแบกผมกลับ ฮ่า ๆ ผมและมันร่ำลาเพื่อน ๆ หน้าห้อง
ขอตัวมุ่งกลับบ้านเลยครับเพราะจะให้ไปฉลองกับใครคงไม่ไหว วันนี้พ่อกับแม่ผมต้องไปต่างประเทศ
ผมและมันก็เลยฉลองกันที่บ้านผมกันสองคน ไอ้เป้ไปซื้อกับข้าวมากมายสำหรับฉลองเย็นนี้ แอบมีเบียร์มาดริ้งกันเป็นครั้งแรก
ครับ แอบเกเรตอนพ่อแม่ไม่อยู่ หึหึ
อาหารทุกอย่างถูกใส่จานวางเรียงอยู่บนโต๊ะหน้าห้องดูทีวี เราสองคนก้อจัดการอาหารกันจนอิ่ม
แล้วค่อยหันมาลองดื่มเบียร์กันเป็นครั้งแรก แม่งขมครับ แต่ก้อยังกินกันอยู่ หึหึ ไอ้เป้หน้าแดงแปรด
และผมว่าผมคงไม่ต่างจากมันเท่าไหร่ เราดื่มเบียร์คนละสามกระป๋อง แม่งยอมรับว่าเมาครับ ฮ่า ๆ มันด้วย
ต่างคนเมาแล้วฮาแตก ไม่รู้ขุดเรื่องไรมาเล่ากัน แต่มันเสือกมีแรงเก็บจานชามไปแช่ก่อนได้ เลยเหลือแต่เบียร์อีก 6 กระป๋อง
มึงซื้อมาไมเยอะแยะวะ ผมก้อดื่มไปเรื่อย ๆ รู้สึกตื่นเต้นเพราะแอบทำเป็นครั้งแรก แล้วผมก้อเมาหลับแม่งบนโซฟาตรงนั้น
น้ำเนิ้มไม่อาบง่วงโคตร สมองมึนไปหมด ไอ้เป้แม่งก้อนั่งหัวเราะผมอย่างเดียว ฮ่า ๆ กูหัวเราะด้วย แล้วผมหลับตาพริ้ม
เข้าสู่นิทรา ก่อนจะรู้สึกตัวนิด ๆ คล้าย ๆ ฝันๆ มันไม่ค่อยชัดเจน รู้สึกเหมือนมีอะไรนิ่ม ๆ มาสัมผัสปากผม
“อ่ะ .........อืมม ” ก่อนที่จะมีบางสิ่งบุกรุกเข้ามาในปากดูดกลืนลิ้นผมอย่างเร่าร้อน
“ อืมมม “ ผมครางไม่ได้ขัดขืนอะไรรู้สึกเสียวซ่านสักพักก่อนจะดูดตอบ แต่ก้อหลับไปในที่สุด
ผมกับไอ้เป้ตื่นขึ้นมาตอนบ่ายของอีกวัน ผมยังมึน ๆ งง จำอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร่
“หิวไหม” ไอ้เป้ที่นอนข้าง ๆ หันมาถาม หน้าตางัวเงียพอกัน
“อืม”
“เออ...มึงไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวกูไปทำกับข้าวก่อน “
ผมพยักหน้าแล้วทำตามอย่างว่าง่ายเอื้อมมือมาหยิบไม้เท้า ค่อยพยุงตัวเข้าห้องตัวเองแล้วเริ่มอาบน้ำ
เอาขาข้างที่ยังใส่เฝือกอยู่ พาดอ่างอาบน้ำให้กันไม่ให้โดนน้ำ เซ็กซี่น่าดูเลยกู ฮ่าๆ เสร็จแล้วผมค่อย ๆ
ดันตัวลุกขึ้น ขาข้างทีใส่เฝือกถูกห่อด้วยถุงพลาสติกเป้นที่เรียบร้อย ก่อนจะตะเกียกตะกายมาถึงห้องนอน
แล้วเริ่มแต่งตัว ผมใส่กางเกงในเสร็จไอ้เป้ก้อเดินเข้าพอดี มันหันหน้าหลบทันทีหน้าเสือกแดงขึ้นมานิด ๆ
แม่งมาอายไรตอนนี้วะ ได้ข่าวว่ามึงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กูมาจะสองเดือนแล้วเหอะ
“อ้าว .. มึงทำกับข้าวเสร็จแล้วเหรอ ใส่กางเกงให้กูหน่อยใส่ไม่ถนัดว่ะ” ผมใช้มันทันที มันดูลังเลนิดหน่อย
แต่ก้อเดินเข้ามาช่วยผมใส่กางเกงจนเสร็จ
“เป็นไรวะเป้” ผมถามเห็นอาการแม่งแปลก ๆ
“ป่าว มึงยังไม่ให้รางวับกูเลยดดูแลมึงยันสอบเสร็จแล้วนะ ” มันว่า คุยกะผมตาเสือกมองไปทางอื่น งอนไรวะ
“ เออ ๆ.. แม่งทวง อยากได้อะไร กูจะซื้อให้ เกมเพลย์มั้งมึง”
“ไม่เอา กูมีแล้ว”
“ห่า ..เรื่องมาก แล้วเอาไร”
“เอ่อ ..... อ่า” มันพูดลังเล
“เอาไรพูดมา ..........เร็ว”
“หอมแก้ม”
“ห่า..ชอบแกล้งกูจิงนะมึง......................” ผมมองมันค้อน ๆ
“เอาดิ... เร็ว ๆ เลย สัตว์” ผมบอก สงสัยมันอยากแกล้งผมอ่ะ รู้ว่าผมอาย
“หลับตาดิ.......ห่า” ดูมันยังมาสั่งผมอีกผมหลับตา แล้วมันก้อมาหอมแก้มผมแรง ๆ แถมแช่ซะนาน สองรอบ
ห่ากลัวกูไม่อายรึไง ผมลืมตามองดูมัน ที่ยิ้มจนแก้มแทบปริ ที่แกล้งผมได้ ผมอดขำหน้าดีใจของมันไม่ได้
ไอ้บ้า มึงดีใจทำไมนักหนาวะ
[/size][/size][/size]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
