หัวข้อ: All I want : It's the END (หน้า25) 8/6/55

[KOKURO]

All I want # 17

โทโมกิไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮิโรอากิ  รู้เพียงแค่ว่าในค่ำคืนที่เกิดความต้องการ  พี่ชายคนเล็กไม่ค่อยแกล้งเขาเท่าที่เคยเป็น  กลับทำตามที่เขาชอบและค่อนข้างจะเอาใจใส่ความรู้สึกของเขามากกว่าแต่ก่อน  นั่นทำให้เด็กหนุ่มสบายใจและเริ่มเปิดใจกับผู้เป็นพี่ชายมากขึ้นทีละน้อย

ระยะหลังมานี้  โทโมกิเรียนทันคนอื่นแม้คะแนนจะไม่ได้อยู่ระดับแนวหน้าก็ตาม  การบ้านส่วนที่ไม่เข้าใจฮิโรอากิจะเป็นคนช่วยสอน  ส่วนครูสอนพิเศษก็หมดหน้าที่และกลับไปทำงานของตัวเองแล้ว  แม้กฎระเบียบในบ้านจะยังคงทำให้เด็กหนุ่มอึดอัดแต่เมื่อคุ้นชินแล้วก็ค่อยคลายความตึงเครียดลง  มีเพียงความเข้มงวดของนายแม่ที่ยังเสมอต้นเสมอปลาย

“นายแม่ก็งี้แหละ  ถ้าทำให้พอใจได้ก็เลิกบ่นเอง”  ฮิโรอากิบอกขณะที่นั่งรถกลับจากไปซื้อของด้วยกัน  หิมะหลังปีใหม่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย  แต่ก็ยังไม่มากพอที่จะทับถมเป็นกอง

“งั้นผมคงทำให้นายแม่พอใจไม่ได้หรอกครับ”  โทโมกิทำหน้ามุ่ย  วันนี้เขาเพิ่งโดนดุเรื่องคะแนนสอบมาหมาด ๆ

“พยายามเข้าเถอะน่า  ไม่มีอะไรที่คนเราทำไม่ได้หรอก  ถ้าพยายามน่ะนะ”

โทโมกิคิดอยากจะบอกไปว่าเพราะฮิโรอากิดีทุกอย่างน่ะสิถึงได้พูดได้  ชายหนุ่มก็พูดต่อพอดี

“เมื่อก่อนฉันโง่เลขจะตาย”

“เอ๊ะ?”  เด็กหนุ่มทำหน้าไม่อยากเชื่อ  ในเมื่อฮิโรอากิเป็นคนสอนการบ้านเลขให้เขามาตลอด  แถมยังอธิบายให้เข้าใจได้ง่าย ๆ ด้วย

“โง่มาจนจบประถมหกนั่นแหละ  ฉันก็บอกว่าฉันโง่  แล้วก็โดนนายแม่ตอกว่า  โง่หรือยังไม่ได้พยายามทำกันแน่...ตาสว่างเลย  คือมันไม่ชอบก็เลยไม่เรียนแล้วก็ไม่ทำความเข้าใจไง  แล้วนายแม่ยังบอกอีกว่า  ถ้าไม่สู้แล้วจะชนะศัตรูได้หรือ  ฉันก็เลยกลับมาฮึดสู้กับศัตรูซะหน่อย...แล้วก็พบว่ามันก็ไม่ได้ยากอย่างที่รู้สึกมาตลอดน่ะนะ”  ฮิโรอากิบอกยิ้ม ๆ

โทโมกินิ่งคิด...ศัตรูเหรอ...ถ้างั้นเขาคงมีศัตรูอยู่รอบตัวไปหมด  ไหนจะเรื่องเรียน  เรื่องการดำเนินชีวิต  เรื่องมารยาทสังคม...แล้วยังเรื่องของตัวเอง  เขามีกำแพงที่ต้องก้าวข้ามไปให้ได้อยู่  และตอนนี้กำแพงนั้นสูงใหญ่มองไม่เห็นทางไป  ได้แต่เดินวนเวียนอยู่ที่ฐานกำแพง  หากพยายามข้ามไปก็ไม่รู้จะตกมาตายหรือเปล่า

“เอ้า  คิ้วผูกโบว์กันแล้ว”  ไม่พูดเปล่า  ฮิโรอากิยังเอื้อมมือมาขยี้หว่างคิ้วที่ขมวดมุ่นของเด็กหนุ่มอีกต่างหาก  “ยังไม่ต้องคิดมากตอนนี้ก็ได้  ค่อย ๆ ทำไปก็พอแล้ว”

“ครับ”  โทโมกิพยักหน้าแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างรถ  พลันก็เอะใจเมื่อเห็นทิวทัศน์คุ้นตา  “เอ๊ะ  เราไม่ได้กลับบ้านกันเหรอครับ  คุณพี่?”

“กลับน่ะกลับแน่  แต่แวะก่อน  ถึงแล้วละ”

รถเลี้ยวเข้าลานจอดรถใต้ดินของตึกลูนาติก  ลัสท์  โทโมกิก้าวลงรถตามพี่ชายมาอย่างหวาด ๆ

“มาที่นี่ทำไมเหรอครับ?”

“มาดูงาน”  ฮิโรอากิบอกพลางทำหน้ามุ่ย

“ดูงาน?”  เด็กหนุ่มก็งงเหมือนกัน  ปกติฮิโรอากิเอาแต่ลอยชายไปวัน ๆ เห็นไปเรียนที่มหาวิทยาลัยบ้างก็จริง  แต่รวม ๆ แล้วเหมือนจะเที่ยวเล่นเสียมาก

“คุณพ่อบอกว่าจะให้ฉันฝึกบริหารงานลูนาติกโฮสต์คลับ  เรียนจบก็จะให้เริ่มทำงานเลย  วันนี้เลยเรียกมาดู ๆ ไว้ก่อน”  ฮิโรอากิส่ายหน้าแล้วก็เดินนำไปเรื่อย ๆ

โทโมกินึกดีใจที่จะได้เจอโอโนเสะ  เพราะระยะนี้ท่านประธานแห่งลูนาติก  ลัสท์มีงานรัดตัวเสียจนแทบไม่ได้เจอหน้า  ดังนั้น  แม้จะนึกกลัว ๆ ที่นี่อยู่บ้างแต่ก็เดินตามหลังฮิโรอากิไป

ทว่าเด็กหนุ่มต้องผิดหวังเมื่อคนที่ออกมาต้อนรับฮิโรอากิคือผู้จัดการลูนาติกโฮสต์คลับ  และแจ้งว่าโอโนเสะไปพบลูกค้า  โดยฝากให้เขาดูแลฮิโรอากิเอง

โฮสต์คลับคือศูนย์รวมของเด็กหนุ่มหน้าตาดี  และแม้จะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นโฮสต์เหมือนกันแต่โฮสต์ที่นี่ต่างกับโฮสต์ที่คลับใต้ดินที่โทโมกิเคยเห็น  คนที่ทำงานที่นี่รูปหล่อและดูสุภาพเรียบร้อย  ท่าทางช่างประจบและเอาอกเอาใจเสียจนเด็กหนุ่มจั๊กจี้ในหัวใจ  หลังจากชมสถานที่  ฟังคำอธิบายเรื่องการบริหารงาน  และดมกลิ่นน้ำหอมสารพัดแบบที่โชยมาจากตัวโฮสต์แต่ละคนจนเวียนหัวแล้ว  โทโมกิก็แอบเลี่ยงออกไปนอกคลับคนเดียวเงียบ ๆ  พลางคิดว่าอย่างวายะหรือโฮสต์อีกคนที่เขาเคยเจอไม่มีวันได้ทำงานในโฮสต์คลับนี่เด็ดขาดเลย

และเพราะเดินไปอย่างเลื่อนลอย  ในที่สุดโทโมกิก็หลงทาง  เขาจำได้ว่าเดินขึ้นบันไดเรื่อยเปื่อยมาสองสามชั้นและแอบเข้ามาดูตามชั้นต่าง ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น  บริเวณนี้ส่วนมากหน้าตาเหมือนห้องพัก  แต่เด็กหนุ่มไม่แน่ใจว่าเป็นห้องพักพนักงานหรือห้องในลักษณะโรงแรมกันแน่  หลังจากเดินดูจนเบื่อเพราะห้องส่วนมากล็อกเอาไว้  ก็หาทางกลับแต่จำทางไม่ได้  ได้แต่เดินวนเวียนไปมาจนชักเริ่มกลัว

มีเสียงฝีเท้าดังมาข้างหลัง  โทโมกิรีบหันกลับไปดู  แล้วนิ่งงันไปด้วยความตกใจ  อีกฝ่ายก็อยู่ในอาการเดียวกันกับเด็กหนุ่ม  ดวงตาคมเบิกกว้าง  จ้องคนตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

ร่วมครึ่งปีแล้วที่โทโมกิไม่ได้เห็นใบหน้านั้น  ดวงหน้าคมเข้มแบบคนมีเชื้อสายตะวันตกกับเรือนผมสีทองยาวประบ่านั้น...ถึงตายก็ไม่มีวันลืมได้

“...โทโมะ”  เสียงแผ่วโหยเอ่ยเรียกไม่ดังไปกว่ากระซิบ  “ทำไมมาอยู่ที่นี่...”

โทโมกิไม่ตอบหากผงะถอย  ก่อนจะกลับหลังหันวิ่งหนีทันที...ทำไมต้องเป็นที่นี่  ทำไมต้องเป็นตอนนี้  เขาไม่ควรออกมาคนเดียวเลย...ใครก็ได้  ช่วยด้วย!...ความทรงจำอันแสนเจ็บปวดทะลักเข้ามาในสมอง  ต้องรีบหนีไปให้พ้นก่อนที่จะถูกมันครอบงำ  ถ้าถึงตอนนั้นเขาจะไม่มีทางป้องกันตัวได้เลย

เสียงฝีเท้าไล่หลังมา  โทโมกิรู้ดีว่าผู้ชายคนนั้นจะต้องไล่ตามเขามาแน่  จึงวิ่งไม่คิดชีวิต  แต่ภาพที่ฝังอยู่ในสมองกลับผุดออกมาอย่างรวดเร็ว...ทั้งตอนที่เจ็บปวด...และตอนที่อ่อนโยน...น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว  อย่าให้เขาต้องสัมผัสกับความรู้สึกนั้นอีกเลย  มือที่ทอดทิ้งเขาไปครั้งหนึ่งแล้ว...อย่าได้แตะต้องเขาอีกเลย

วายะลังเลอยู่ชั่วขณะก่อนที่จะไล่กวดเด็กหนุ่มไป...ถ้าคว้าร่างนั้นไว้ได้แล้วจะทำยังไงต่อ  ตอนนี้เด็กคนนั้นคือ  โอโนเสะ  โทโมกิ...ไม่ใช่คนที่เขาจะแตะต้องได้อีกแล้ว  โทโมกิได้ตายจากเขาไปและไปอยู่ในโลกอื่นแล้ว...ทั้งที่เคยตัดใจได้แบบนั้นแล้วแท้ ๆ  แล้วทำไมจะต้องมาปรากฏตัวตรงหน้าเขาด้วย  ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะไล่ตามไปให้ได้อะไรขึ้นมา  แต่รสสัมผัสที่ติดอยู่ในอุ้งมือนี้กลับเรียกร้องให้ไขว่คว้าร่างนั้นเอาไว้โดยไม่นึกถึงผลลัพธ์ที่จะตามมา

ในที่สุด  มือใหญ่ก็คว้าแขนบอบบางไว้ได้  เหตุผลทั้งหลายหายไปจากสมองในวินาทีนั้น  ชายหนุ่มดึงร่างนั้นมากอดไว้ก่อนใจคิด  เสียงหวีดร้องดังก้องไปทั้งระเบียงทางเดิน...เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและเจ็บปวด...ถูกละ  โทโมกิต้องกลัวแน่  ในเมื่อเขาเคยทำเรื่องโหดร้ายขนาดนั้นเอาไว้...แต่ขอให้เขาได้กอดเด็กคนนี้เอาไว้อย่างนี้เถอะ  แม้ว่าจะเป็นการกอดครั้งสุดท้ายก็ตาม...

...

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ  นายท่าน!!”

เสียงตะโกนต้อนรับจากเหล่าชายในชุดสูทสีดำที่ตั้งแถวอยู่ดังกึกก้องไปทั้งบริเวณบ้านพร้อมกับก้มหัวทำความเคารพ  เมื่อชายวัยกลางคนในชุดสูทสีเทาเข้มภูมิฐานก้าวลงจากรถเบนซ์สีดำคันงามติดฟิล์มฉาบปรอท  ที่โถงหน้าประตูบ้าน  สุภาพสตรีวัยใกล้กันในชุดกิโมโนแบบลำลองยืนรอต้อนรับอยู่

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ  ฮิซาโนบุซัง”  เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบหากสีหน้าไม่สู้สบายใจนัก

“โทโมกิเป็นยังไงบ้าง  ยูคาริ”  ผู้นำตระกูลโอโนเสะถามพลางเดินนำเข้าบ้าน

“ไข้ขึ้นสูงค่ะ  หมอให้ยาแล้วเพิ่งหลับไปเมื่อสักครู่นี่เอง”  ยูคาริบอก

โอโนเสะก้าวยาว ๆ ไปตามระเบียงด้านในมุ่งหน้าสู่ปีกเรือนด้านตะวันออก  แม้อากาศจะหนาวแต่ที่หน้าประตูห้องห้องหนึ่งมีชายในชุดสีดำนั่งเฝ้าอยู่สองคน  พวกเขาก้มหัวทำความเคารพนายใหญ่ทันทีและเปิดประตูให้

“คุณพ่อ!”  ฮิโรอากิรีบลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นผู้เป็นพ่อ

โอโนเสะเพียงแต่พยักหน้าให้แล้วหันไปถามแพทย์ประจำตระกูล  “โทโมกิเป็นยังไงบ้างครับ  หมอ”

“โดยรวมปลอดภัยแล้วครับ  มีไข้สูงก็จริงแต่น่าจะเกิดจากอาการช็อกอย่างรุนแรงมากกว่า  ขอให้ไข้ลดก่อน  อย่างอื่นคงจะดีขึ้นครับ”  ผู้เป็นหมอรายงาน

โอโนเสะพยักหน้าน้อย ๆ แล้วนั่งลงที่ข้างฟูกนอน  ใต้ผ้าห่มผืนหนา  ร่างเล็ก ๆ นอนเหมือนจะจมหายไปในฟูก  ใบหน้าแดงก่ำด้วยพิษไข้  ลมหายใจหอบน้อย ๆ  แม้จะหลับอยู่แต่ก็ดูจะไม่สบายนักด้วยคิ้วเรียวนั้นขมวดเป็นครั้งคราวและขยับตัวกระสับกระส่ายเป็นระยะ

เมื่อหมอจ่ายยาให้และขอตัวกลับไปแล้ว  โอโนเสะก็เริ่มต้นถามฮิโรอากิ

“มันเกิดอะไรขึ้น  เล่ามาซิ”

เด็กหนุ่มผมยาวรีบก้มหัวลงติดพื้น  “ขอโทษครับ  คุณพ่อ  เป็นความผิดของผมเอง!”

โอโนเสะโบกมือ  “เดี๋ยวฉันจะตัดสินเองว่าเป็นความผิดใคร  ตอนนี้แกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมาให้ละเอียดซิ  ฮิโรอากิ”

ฮิโรอากิเม้มปากนิดหนึ่งก่อนจะเริ่มต้นเล่า

“ผมไปที่ลูนาติกโฮสต์คลับตามที่คุณพ่อบอกครับ  แล้วก็เลยพาโทโมกิไปเปิดหูเปิดตาด้วย  ตอนที่เดินฟังผู้จัดการอธิบายเรื่องการทำงานของคลับ  รู้สึกตัวอีกทีโทโมกิก็หายไปแล้ว  พวกผมก็ตามหากัน...แต่คุณพ่อก็รู้ว่าตึกลูนาติก  ลัสท์ซับซ้อนจะตายไป  ผมก็เลยให้หาทางกล้องวงจรปิด  ก็เจอเขาอยู่ที่ชั้นสี่...กับผู้ชายคนนั้น...”

“แล้วยังไงอีก?”

เด็กหนุ่มลอบถอนใจอย่างอึดอัด  “ผมเห็นเขาพยายามจะ...ปล้ำโทโมกิครับ”

นายแม่ยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตกใจ  หากโอโนเสะเพียงแต่พยักหน้า

“พวกผมก็เลยรีบขึ้นไป  แล้วก็แยกโทโมกิมาได้  ส่วนเขา...ก็ควบคุมตัวเอาไว้”  เสียงของฮิโรอากิแผ่วหวิว  ภาพที่เกิดขึ้นที่ตึกลูนาติก  ลัสท์ยังติดตา

ตอนที่เขาไปถึง  โทโมกิอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มคนหนึ่ง  ทั้งสเว็ตเตอร์และเสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่ถูกปลดกระดุมหลุดลุ่ย  เสื้อถูกแหวกเปิดจนเห็นแผ่นอกและลาดไหล่ขาว  รวมไปถึงกางเกงยีนส์ก็ถูกรูดซิปลง  ชายคนนั้นกำลังแนบริมฝีปากลงกับเรียวปากของโทโมกิแนบแน่น  หากเด็กหนุ่มทิ้งกายอ่อนระทวยไร้แรงต่อต้านไปเสียแล้ว  ฮิโรอากิจำได้ว่าตนปราดเข้าไปกระชากผู้ชายคนนั้นออกแล้วต่อยไปเต็มแรง  ชายคนนั้นเงื้อมือขึ้นหมายจะสวนกลับแต่แล้วก็ชะงักไปเมื่อเห็นว่าเขาเป็นใคร  ฮิโรอากิเองก็ตะลึงงันไปเช่นกันเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร...วายะ  ชุน  โฮสต์อันดับหนึ่งของลูนาติก  SM  คลับ...ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่  แล้วทำไมถึงทำอย่างนี้...!?

วายะทำหน้าเหมือนเพิ่งได้สติ  เมื่อผู้ติดตามของฮิโรอากิเข้ามารวบตัวไว้ก็ยอมปล่อยโทโมกิแต่โดยดี  ฮิโรอากิคว้าร่างที่ล้มลงกับพื้นมากอดประคองไว้พลางเขย่าเรียกสติ  โทโมกิแน่นิ่งเหมือนกับตายไปแล้ว  ต้องเขย่าเรียกกันอยู่พักใหญ่เด็กหนุ่มจึงสำลักอากาศกระอักไอ  พอได้สติก็ผวากอดฮิโรอากิไว้แน่นแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร  ฮิโรอากิงุนงงกับเหตุการณ์จนทำอะไรไม่ถูก  ได้แต่มองคนในอ้อมแขนกับวายะสลับกันไปมา  ซึ่งโฮสต์หนุ่มก็เอาแต่ก้มหน้าแล้วพึมพำออกมาเบา ๆ

“ขอโทษ...”

ฮิโรอากิไม่เข้าใจคำพูดนั้น  เขาได้แต่สั่งให้คนคุมตัววายะไปขังไว้รอให้ผู้เป็นพ่อมาจัดการแล้วก็พาโทโมกิกลับบ้านทันที  ระหว่างทางโทโมกิก็ไข้ขึ้นและเริ่มเพ้อ  ฮิโรอากิรีบโทรบอกนายแม่ให้เรียกหมอมารอไว้

เมื่อถึงบ้าน  หลังจากที่หมอปฐมพยาบาลแล้วฮิโรอากิก็จัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าให้โทโมกิ  ในตอนนั้นเองที่เขาได้เห็นรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ที่สะบักด้านซ้ายของเด็กหนุ่ม...นี่เอง  รอยแผลที่พ่อเล่าให้เขาฟัง

โอโนเสะฟังเรื่องทั้งหมดด้วยอาการสงบนิ่ง  ฮิโรอากิก้มหัวลงติดพื้นอีกครั้ง

“ขอโทษครับ  คุณพ่อ  ถ้าผมระวังให้มากกว่านี้  โทโมกิคงไม่...”

“ไม่ใช่ความผิดของแกหรอก”

“แต่เพราะผม  วายะซังถึงได้...”  ใช่  เพราะเขาปล่อยให้โทโมกิคลาดสายตาไป  ถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

“ถึงแกอาจจะผิดที่ปล่อยน้องไว้คนเดียว  แต่ที่วายะทำแบบนั้น  มันไม่ใช่ความผิดของแกหรอก”  โอโนเสะวางมือใหญ่ลงบนหน้าผากร้อนผ่าวของโทโมกิ

“คุณพ่อ...หรือว่า...ที่คุณพ่อเล่าให้ผมฟัง...”  ฮิโรอากิฉุกคิดขึ้นมาได้

โอโนเสะพยักหน้า  “ใช่  วายะเป็นคนที่ลักพาตัวโทโมกิไป”

“แผลที่หลังนั่น...”

“นั่นแหละ  ชื่อมันละ”

ฮิโรอากิสะดุ้งวาบ  ภาพตัวอักษร  “ใบไม้ผลิ”  แดงเรื่อตัดกับผิวขาวของโทโมกิยังติดตา...โทโมกิเพิ่งจะอายุ 15 เท่านั้นเอง  แล้วโดนทำเรื่องแบบนั้น...แค่คิดก็ใจหาย

“เอาละ  ฉันจะไปจัดการเรื่องให้มันเรียบร้อย  แกให้เขาคุมตัวมันไว้ที่ตึกใช่มั้ย?”  โอโนเสะลุกขึ้นยืน

“ครับ”

“ดี  ถ้าโทโมกิรู้สึกตัวแล้วก็โทรบอกฉันด้วย”  ท่านประธานแห่งลูนาติก  ลัสท์ออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

ฮิโรอากิเหลือบมองหน้านายแม่  “คุณพ่อ...คงไม่ฆ่าวายะซังใช่มั้ยครับ?”

“ไม่หรอก  คุณพ่อเขามีวิธีการของเขาน่ะค่ะ  ฮิโรอากิซังไม่ต้องกังวลไปหรอก  ห่วงแต่โทโมกิซังเถอะค่ะ”  ยูคาริค่อย ๆ ใช้ผ้าชุบน้ำซับไปบนหน้าผากชื้นเหงื่ออย่างเบามือ

ฮิโรอากิมองร่างเล็กแล้วก็สะท้อนใจ  ถ้ารู้ว่าโทโมกิเคยมีประสบการณ์เลวร้ายแบบนี้มาก่อน  เขาจะไม่แตะต้องโทโมกิเลย...ถึงพ่อจะบอกว่าไม่ใช่ความผิดของเขา  แต่ถึงอย่างไรเขาก็รู้สึกผิด  วิธีเดียวที่จะชดใช้ให้เด็กคนนี้ได้  มีเพียงการดูแลเป็นอย่างดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้...คงมีแค่นั้นจริงๆ

...

ในห้องคุมขังเล็ก ๆ ที่เคยมาใช้ชีวิตอยู่สองเดือนกว่า  ชายหนุ่มที่ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องกลับมาที่ห้องนี้อีกนั่งก้มนิ่งอยู่บนเตียง  เรือนผมสีทองยาวทิ้งตัวลงมาปรกใบหน้า  มันสมควรแล้วที่เขาจะต้องมาอยู่ที่นี่อีกครั้ง  ในเมื่อสูญเสียการควบคุมตัวเองเสียขนาดนั้น  มันก็จำเป็นจะต้องมีใครช่วยกระตุ้นเตือนสติเขาบ้าง  แล้วครั้งนี้...จะถูกลงโทษแบบไหนกันนะ

ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาข้างใน  วายะไม่ใส่ใจจะเงยหน้าขึ้นมอง  เขารู้อยู่แล้วว่าคนที่เข้ามาเป็นใคร

“ไม่คิดเลยว่าเธอจะชอบที่นี่ถึงขนาดหาเรื่องให้ได้กลับมาอีก”  คำพูดประชดประชันเอ่ยขึ้นโดยไม่มีคำทักทาย

“จะบ้าเหรอครับ  ท่านประธาน  ใครมันจะชอบที่นี่ลง  นอกจากพวกแขกที่มาใช้บริการเป็นครั้งคราวน่ะ”  โฮสต์หนุ่มทำเสียงเหนื่อยหน่ายก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาคนตรงหน้า

“ก็เธอนี่ไง”  โอโนเสะพูดพลางก็ลากเก้าอี้ที่วางอยู่ข้างเตียงมานั่ง  “เอาละ  ไหนว่ามาซิ  มันเรื่องอะไรถึงไปปล้ำลูกฉันเข้าอีก”

วายะยักไหล่  “ก็แค่จิตหลุด...”

“ไปให้หมอซาคุมะบำบัดอีกดีมั้ย?”

“พอเถอะครับ  ผมยังดีอยู่  แค่...ไม่น่าไปเจอโทโมะเข้าแบบนั้น”  โฮสต์หนุ่มยกมือขึ้นเสยผมแล้วเอนตัวไปพิงกำแพงห้อง  กับโอโนเสะแล้วเขาแทบจะไม่เคยทำตัวสุภาพเรียบร้อยเลย  แต่ท่านประธานก็ไม่เคยว่าอะไร

“คราวก่อนก็แบบนี้สินะ”  ด้วยภาพจากกล้องวงจรปิดที่เพิ่งดูมากับจากปากคำของโทคิโตะเมื่อครั้งนั้นทำให้โอโนเสะพอจะนึกภาพออกว่าวายะมีสภาพอย่างไรในตอนนั้น

“ครับ  เห็นหน้าเขาแล้ว...ก็ควบคุมตัวเองไม่ได้เลย”

“ทำไมกันล่ะ?”

วายะนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบา ๆ  “ผม...ต้องการเด็กคนนั้นครับ”

“ต้องการ?”  โอโนเสะขมวดคิ้ว  “จะเอาไปทำไม  เด็กตัวแค่นั้น”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน  เพียงแต่...ผมอยากให้เขาเป็นของผมคนเดียว  ไม่ไปเป็นของใครอีก”  น้ำเสียงนั้นเลื่อนลอยราวกับกำลังมองเห็นความฝัน

“เธอก็จารึกชื่อเธอไว้บนตัวเขาแล้วไง  แค่นั้นยังไม่พอใจอีกเหรอ”  น้ำเสียงเข้มเขียวด้วยความไม่พอใจ  นึกถึงรอยแผลที่แผ่นหลังของโทโมกิทีไรเขาจะต้องโกรธขึ้นมาทุกที

[KOKURO]

“ผมก็คิดแบบนั้น...แต่พอเห็นหน้าเขาแล้ว  ก็ถึงได้รู้ว่ามันไม่ใช่...ถ้าในชีวิตนี้จะไม่ได้เจอเขาอีกเลย  ผมคงทำใจให้ตัวเองคิดแบบนั้นได้  แต่พอรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน  รู้ว่าเขาเป็นยังไง  แล้วยิ่งได้เจอหน้า...ผมก็คิดแบบนั้นไม่ได้อีกต่อไป  ผมต้องการโทโมะ”  ประโยคสุดท้ายหนักแน่น

“โลภมากจริงนะ  ทั้งเรทสึทั้งยู  นายแบบระดับท็อปไฟว์เกือบทุกคนเธอก็ได้มาหมดแล้วนี่  ยิ่งกับยูเนี่ย  ติดเธอเต็มที่เลยไม่ใช่เหรอ  ติดสัดขึ้นมาทีไรก็ต้องวิ่งไปหาเธอทุกทีไป  หรือว่าเบื่อคนเชี่ยว ๆ แล้วเลยอยากจะสอนเด็กซิง ๆ บ้างล่ะ?”  แม้จะเอ่ยเรียบ ๆ แต่มีความไม่พอใจอยู่ในน้ำเสียงนั้น

“ตอนแรกผมก็คิดแค่นั้นจริง ๆ นั่นแหละ  แค่เด็กวายร้ายที่อยากจะดัดนิสัย  แต่พอลองแล้วก็คิดว่าน่าจะปั้นให้เหมือนคิริยูได้เลยลองทำดู...แล้วมันก็แปลก  ที่ไม่ว่ายังไงก็ทำไม่ได้  ทั้งที่ก็สอนเขาเหมือนกับที่สอนคิริยูทุกอย่าง  แล้วสุดท้ายก็เป็นผมเองที่ใจอ่อน...เป็นผมเองที่ไม่กล้าหักดิบกับเขา  อาจเพราะ...โทโมะเหมือนคนคนนั้นมากเกินไป...”  หางเสียงแผ่วโหยทันทีที่ภาพของใครคนหนึ่งในความทรงจำหวนกลับมา

“แบบนี้...เธอก็แค่ต้องการโทโมกิไปเป็นตัวแทนของใครสักคนไม่ใช่เหรอ”

นั่นเป็นสิ่งที่วายะเองก็คิดมาตลอด  และมันคงไม่ดีเลยถ้าจะยึดเด็กคนนั้นเอาไว้เพื่อเป็นตัวแทนของคนอื่น  เขาจึงยอมปล่อยให้โทโมกิจากไป...แต่ในตอนที่พบเจอกันอีกครั้ง  เขาก็รู้ว่ามันไม่ใช่...

“ผมเคยสูญเสียครับ  ท่านประธาน  ครั้งแล้วครั้งเล่า  คนที่ผมเคยเชื่อว่าจะเป็นของผม  หลุดมือผมไปคนแล้วคนเล่า”  ดวงตาของวายะเหม่อซึม  กล่องแห่งความทรงจำค่อย ๆ เปิดออกช้า ๆ  “ครั้งนี้ผมอยากจะเชื่อว่าโทโมะจะเป็นของผมจริง ๆ  ไม่สิ...ผมคิดจะทำให้โทโมะเป็นของผมคนเดียวจริง ๆ  ถึงได้สลักชื่อของผมลงไปบนตัวเขาแบบนั้น  ผมไม่อยากจะสูญเสียเขาไปอีกแล้ว”

โอโนเสะจ้องคนตรงหน้า  วายะในตอนนี้ไม่เหมือนวายะที่เขารู้จักเลย  โฮสต์หนุ่มปากร้าย  ขี้เล่น  และไม่เคยมีท่าทีเกรงกลัวใคร  แต่ตอนนี้กลับดูแสนเศร้า...ราวกับมีความหลังในอดีตที่แบกรับเอาไว้คนเดียวตามลำพัง  ความลับที่ไม่เคยบอกใคร

“ผมแค่อยากให้โทโมะอยู่ข้าง ๆ  ตอนกลับบ้านไปก็จะได้เจอเขาที่บ้านทุกวัน...แค่นั้นเอง”

“คนอย่างเธอก็วาดฝันถึงชีวิตครอบครัวด้วยเหรอเนี่ย?”

“หึ...ความหมายต่างกันนิดหน่อยมั้งครับ  ผมไม่ศรัทธากับสถาบันครอบครัวอะไรแบบนั้นหรอกนะ”  ในน้ำเสียงประชดประชันแฝงความรู้สึกอื่นเอาไว้ด้วย  “ก็แค่...เหมือนกลับบ้านไปแล้วมีแมวสักตัวรอให้เราเอาข้าวให้กินอยู่ที่บ้านน่ะ”

โอโนเสะไม่ได้พูดอะไร  คนที่มาทำงานกับเขามักจะมาจากครอบครัวที่มีปัญหาบางอย่าง  ในรูปแบบที่แตกต่างกันไป  สำหรับวายะแล้วดูเหมือนว่าจะมีแต่แม่อยู่ที่บ้านเกิด  ส่วนผู้เป็นพ่อนั้นไม่มีระบุอยู่ในเอกสาร  คงเพราะแบบนี้ละมั้ง  ที่ทำให้ผู้ชายคนนี้พูดว่าไม่ศรัทธาในครอบครัว

หลังจากเงียบไปพักหนึ่ง  ท่านประธานแห่งลูนาติก  ลัสท์ก็เอ่ยปากออกมา  “ถ้าเธอยังคิดอยู่แค่นั้น  ฉันยอมให้เธอเข้าใกล้โทโมกิไม่ได้หรอกนะ  วายะ”

โฮสต์หนุ่มเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย  “พูดยังกับว่าถ้าผมไม่คิดแบบนี้แล้วคุณจะให้ผมเข้าใกล้เด็กคนนั้นงั้นแหละ”

“ก็คงงั้น...”

วายะขมวดคิ้ว  “ที่คุณรับเขาไปเป็นลูกบุญธรรมก็เพื่อกันเขาให้ห่างจากผมไม่ใช่เหรอ?  แล้วพูดอะไรออกมาน่ะ”

“ฉันรับเขาไปเพราะเขาขอร้องต่างหาก”  โอโนเสะยักไหล่

“ขอร้อง?”

“เรื่องส่วนตัว  ไม่เกี่ยวกับเธอ”

วายะจิ๊ปากอย่างขัดใจ  โอโนเสะก็แบบนี้ทุกครั้ง  ชอบพูดอะไรออกมาให้อยากรู้แล้วก็อมพะนำเสีย  กวนโมโหสิ้นดี  แต่จะไปทำอะไรได้  ในเมื่อเขาเป็นเจ้านายสูงสุดของลูนาติก  ลัสท์นี่นะ

“โทโมกิน่ะ  เป็นมนุษย์...ไม่ใช่หมาแมวหรอกนะ”

“รู้แล้วละน่า”

“แต่ที่เธอพูดมาเมื่อกี้แปลว่าเธอรู้  แต่เธอไม่ได้คิดแบบนั้นแม้แต่นิดเดียว  เธอเห็นโทโมกิเป็นแค่สัตว์เลี้ยงน่ารักที่เธออยากเลี้ยงไว้ใกล้ ๆ ตัวเท่านั้นเอง”

“อย่างคิริยูก็เป็นแค่แมวตัวนึงเหมือนกันแหละ”  วายะเถียง

“แต่เธอก็คบหาเขาแบบมนุษย์คนนึง  ใช่มั้ย?”  โอโนเสะสวนกลับทันที  “เธอพูดคุยเรื่องทั่วไปกับเขา  ไปเที่ยวเล่นกับเขา  ปฏิบัติต่อเขาอย่างมนุษย์คนนึง  จริงมั้ย?  แต่กับโทโมกิมันไม่ใช่  เธอไม่เคยทำกับเขาเหมือนมนุษย์  เธอบังคับเขา  ใช้กำลังบังคับให้หวาดกลัว  แบบเดียวกับการฝึกสัตว์  ใช้ยาทำให้เขาไร้เรี่ยวแรงต่อต้านเพื่อที่จะกักขังเขาไว้ในบ้านไม่ให้หนีไปไหนได้  ควบคุมกระทั่งสติสัมปชัญญะ  ขังเขาไว้ในกรงเหมือนสัตว์เลี้ยงตัวนึง  เธอทำแบบนั้น...ใช่มั้ย?”

โฮสต์หนุ่มนิ่งอึ้ง  จริงทุกอย่าง...ที่โอโนเสะพูดมาจริงทุกอย่างเลย  เขาทำกับโทโมกิอย่างนั้น  ทำกระทั่งตีตราความเป็นเจ้าของเหมือนคนในฟาร์มทำกับปศุสัตว์ของตน

“เธอไม่เคยเห็นโทโมกิเป็นมนุษย์  แต่เธอกลับพูดเอาแต่ได้ว่าอยากให้เขาอยู่ข้าง ๆ  เอาแต่พูดว่าต้องการเขา  ทั้งที่การกระทำของเธอมันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด  แล้วแบบนี้จะให้ฉันยอมให้เธอเข้าใกล้เขาได้ยังไงล่ะ?”

โอโนเสะแทบไม่ได้ใส่อารมณ์ในคำพูดเหล่านั้น  แต่นั่นแหละที่ทำให้วายะรู้สึกว่ารับมือยาก  ถ้าโอโนเสะโกรธไปเสียเลยยังจะเข้าใจง่ายกว่า  อย่างน้อยก็จะได้รู้ว่าต้องขอโทษหรือต้องทะเลาะโต้เถียงยังไง  แต่พูดมาเรื่อย ๆ แบบนี้  เขาเดาความหมายในสิ่งที่โอโนเสะพูดไม่ออกเลยจริง ๆ

วายะก้มหน้านิ่ง  จริงอยู่ว่าเขามักจะมองคิริฮาระเหมือนแมวดื้อ ๆ ที่สวยงามตัวหนึ่ง  แต่เขาก็ชื่นชมในสิ่งที่คิริฮาระเป็น  อาจจะหมั่นไส้ในรสนิยมการเลือกเสื้อผ้าบ้าง  แต่เคารพความคิดเห็นของนายแบบหนุ่มอยู่เสมอ  ผิดกับตอนที่อยู่กับโทโมกิ  เขากักเด็กหนุ่มเอาไว้ในโลกลวงตาของยากล่อมประสาท  ขังเด็กหนุ่มเอาไว้ในห้องไม่ให้เจอแสงเดือนแสงตะวัน  เอาแต่กอดและพยายามให้เด็กหนุ่มเป็นอย่างที่เขาอยากให้เป็น  แม้กระทั่งเซ็กส์ก็ยังยัดเยียดแต่สิ่งที่เขาชอบให้...เขาเอาแต่บังคับให้โทโมกิเป็นอย่างคิริฮาระ  เขาไม่เคยมองตัวตนที่แท้จริงของโทโมกิเลย  ไม่เคยถามความต้องการหรือทำความเข้าใจความรู้สึกของเด็กหนุ่มเลย  ไม่รู้กระทั่งความหมายของน้ำตาหรืออาการเบียดซุกที่มักจะมีเสมอ  รู้แต่ว่าเมื่อโทโมกิกอดเขาอย่างเรียกร้อง...เขาก็ดีใจ

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมตนเองถึงดีใจขนาดนั้น

“ถ้า...ผมไม่คิดว่าเด็กคนนั้นเป็นแมวที่อยากเลี้ยง  คุณจะยอมให้ผมเข้าใกล้เขางั้นเหรอ  ท่านประธาน?”  ในที่สุดชายหนุ่มก็เอ่ยถามแผ่วเบา

“ถ้าเธอเห็นเขาเป็นมนุษย์  เธอก็คงไม่คว้าตัวเขาไปเลี้ยงตามใจชอบใช่มั้ยล่ะ?”

วายะพยักหน้า...ก็ลองเอาคิริฮาระไปเลี้ยงแบบที่ทำกับโทโมกิสิ  มีหวังโดนแหกอกแน่ ๆ

“ถ้าเธอปฏิบัติต่อเขาในฐานะมนุษย์  แล้วใครจะว่าเธอได้”

“คุณพูดเหมือนจะให้โอกาสผม...”  โฮสต์หนุ่มแค่นหัวเราะ

“แล้วเธอจะรับโอกาสนั้นมั้ยล่ะ?”

ชายหนุ่มเงยหน้ามองโอโนเสะอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

“ฉันอยากให้โอกาสเธอ  แต่ก็ขึ้นอยู่กับตัวเธอเองว่าจะรับหรือไม่รับ  และก็ขึ้นอยู่กับว่าเธอจะเปลี่ยนความคิดของตัวเองไปได้แค่ไหน  ถ้าเธอพูดว่าเธอต้องการโทโมกิจริง ๆ ละก็นะ...”

วายะจ้องเข้าไปในดวงตาของโอโนเสะเพื่อค้นหาสิ่งที่อาจจะซ่อนอยู่ในนั้น  แต่ก็ไม่พบวี่แววของคำโกหกใด ๆ

“...ทำไม...?”

“เธอ...ควรจะต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปกับชีวิตของเด็กคนนั้น  เธอควรจะได้เห็นผลลัพธ์ของการกระทำของตัวเองว่ามันมีผลกระทบต่อชีวิตของคนคนนึงมากแค่ไหน  เธอควรจะได้รู้ว่าเธอสร้างปัญหาให้เด็กคนนั้นมากมายแค่ไหน  และ...เธอควรจะต้องเป็นคนแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นเหล่านั้นด้วยตัวเธอเอง”

น้ำเสียงนั้นเด็ดขาดหนักแน่น  แต่นั่นแสดงถึงประตูแห่งโอกาสที่เปิดรออยู่ตรงหน้า  และอาจจะเป็นครั้งเดียวที่มันเปิดออก...หากวายะยังไม่รีบพรวดพราดเข้าไปในประตูบานนั้น

“...ผม...ทำอะไร...?”  โฮสต์หนุ่มย้อนถาม  พูดตามตรงแล้ว  เขาจำช่วงเวลาก่อนที่โอโนเสะจะมาพาตัวโทโมกิไปไม่ได้ด้วยซ้ำ  ในตอนนั้นสติของเขาพร่าเลือนเต็มที่  ที่จำได้อย่างเลือนรางที่สุดคือโอโนเสะพรากโทโมกิไปต่อหน้าต่อตา...จำได้แค่นั้นเอง

“ตอนนี้โทโมกิเข้ารับการบำบัดยาเสพติดจนหายดีแล้ว  แต่ยังมีผลด้านจิตใจอยู่บ้าง”

“ยาเสพติด?”

“ก็ไอ้ยากล่อมประสาทที่เธอบังคับให้เขากินทุกวันนั่นแหละ  ไม่รู้หรือไงว่ามันเป็นยาเสพติด”  คราวนี้โอโนเสะแว้ดเข้าให้อย่างนึกขัดใจกับสีหน้าโง่ ๆ ของโฮสต์หนุ่มเต็มที

วายะทำสีหน้าปั้นยาก  เขาลืมนึกไปว่าไม่ว่ายาอะไร  ถ้ากินต่อเนื่องเป็นเวลานานก็กลายเป็นยาเสพติดได้ทั้งนั้น  และตอนช่วงที่โทโมกิทรมานกับพิษบาดแผล  เขาก็ให้ยาไปค่อนข้างมากและเด็กหนุ่มก็ออกอาการเสพติดมันจริง ๆ เสียด้วย

“นอกจากนั้น  โทโมกิยังเสพติดเซ็กส์”  พูดแล้วโอโนเสะก็ถอนใจเฮือกใหญ่  “อาการคล้าย ๆ กับยูเมื่อก่อนนี้  พอเกิดความต้องการแล้วจะควบคุมตัวเองไม่ได้  แต่ยังดีกว่ายูตรงที่แค่ใช้มือก็พอบำบัดได้  ไม่จำเป็นต้องมีคู่นอน”

...ไม่หรอก...วายะเถียงอยู่ในใจ  เขารู้จักโทโมกิในส่วนนั้นดีกว่าใคร  โทโมกิจะไม่มีวันเสร็จสมได้ด้วยตัวเองถ้าไม่มีคนช่วย  เพราะเขาเป็นคนฝึกให้โทโมกิเป็นแบบนั้น  ถ้าอาการของโทโมกิลุกลามไปในลักษณะเดียวกับที่คิริฮาระเคยเป็นจนถึงขั้นต้องขายตัวก่อนที่จะได้มาเป็นนายแบบละก็...ไม่มีอะไรเลวร้ายมากไปกว่านั้นอีกแล้ว

“และสุดท้าย  เขากลัวเธอถึงขั้นจิตหลอน”

“เอ๊ะ?”

“ไม่สังเกตเลยเหรอ  ปฏิกิริยาตอนที่เธอกอดเขาน่ะ  ทั้งตอนที่ยูกับโทคิโตะมาห้ามเอาไว้  แล้วก็ในวันนี้ด้วย”

วายะกลอกตาอย่างนึกทบทวนความจำ  “เขา...กรีดร้อง...แล้วไม่นานก็...แน่นิ่งไป...”

“เขาขาดอากาศหายใจจนหมดสติ”

“อะไรนะ?”

“มันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองกับความทรงจำในตอนนั้น  ที่เธอบีบคอเขา”

“อะไรนะ!?”  วายะตะโกนแล้วลุกพรวดขึ้นยืน  โอโนเสะผงะถอยด้วยตกใจกับอาการนั้นของโฮสต์หนุ่มเช่นกัน  “คุณว่าผมทำอะไรนะ!?”

โอโนเสะขมวดคิ้ว  “เธอบีบคอเขา...จำไม่ได้งั้นเหรอ?”

“ผม...ผมเนี่ยนะ...”  ดวงตาคมเบิกกว้าง  มือที่กำแน่นสั่นระริก...โอโนเสะพูดบ้าอะไรออกมา...

ท่านประธานแห่งลูนาติก  ลัสท์จ้องหน้าโฮสต์หนุ่ม  ในดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความสับสนต่อสิ่งที่เขาเพิ่งพูดออกไป  ทั้งที่เขายังจำภาพที่วายะบีบคอโทโมกิได้ติดตา  และเขาเองที่เป็นคนไปกระชากวายะลงจากเตียง...แต่ตัววายะเองกลับจำไม่ได้เลยอย่างนั้นหรือ

“วายะ...ใจเย็น ๆ  นั่งลงก่อน”  โอโนเสะพยายามกล่อม

โฮสต์หนุ่มทิ้งตัวลงนั่งกับเตียงแล้วยกมือขึ้นกุมหัว  ท่าทางสับสนและไม่เข้าใจในคำพูดของโอโนเสะอย่างเห็นได้ชัด

“...ผม...ผมบีบคอ...โทโมะ...ผมน่ะเหรอ...”

“ตอนที่ฉันพังประตูห้องนอนเข้าไป  เธอกำลังจะฆ่าเด็กคนนั้น  วายะ”

วายะจ้องมองมือที่สั่นระริกของตน  นี่มันไม่จริง...เขาทำอย่างนั้นลงไปงั้นหรือ...

“แค่เสี้ยวนาทีจริง ๆ  ถ้าฉันช้ากว่านั้นอีกนิด  โทโมกิก็คง...”

“...ผม...ผมจำไม่ได้...เลย...”  น้ำเสียงแหบโหยอย่างที่โอโนเสะไม่เคยได้ยินมาก่อน  ทั้งร่างสั่นสะท้าน...ไม่ใช่แค่สับสน  แต่ยังดูหวาดกลัวอีกด้วย

เขาทำความผิดแบบเดิมซ้ำอีกแล้ว  เขาเกือบจะฆ่าคนที่เขาต้องการที่สุดอีกคนหนึ่งแล้ว...และเขาก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าทำแบบนั้นลงไป

“...แล้ว...แล้ว...โทโมะ...?”

“โทโมกิกลัวเธอมาก  เสี้ยววินาทีที่เฉียดตายในตอนนั้นยังตามหลอกหลอนเขาอยู่  แม้โดยปกติแล้วจะไม่มีอาการให้เห็น  แต่มันจะถูกปลุกขึ้นมาทันทีที่เห็นหน้าเธอ  ยิ่งเมื่อถูกเธอสัมผัส  ร่างกายจะเกิดปฏิกิริยาโดยอัตโนมัติ  หลอดลมจะปิด  และหายใจไม่ออก  แบบเดียวกับคนที่เกิดความเครียดสูง”  โอโนเสะอธิบายตามที่เคยได้รับฟังจากจิตแพทย์มา

เพราะแบบนี้เองหรือ...โทโมกิถึงได้หวาดกลัวเขาถึงเพียงนั้น  แค่แตะต้องก็ถึงกับแน่นิ่งไป...นั่นไม่ใช่เพราะสมยอม  แต่เป็นความกลัวที่มีต่อมัจจุราชที่เคยหยิบยื่นความตายให้

โอโนเสะสังเกตอาการของโฮสต์หนุ่ม  นั่นไม่ใช่การแกล้งทำ  วายะจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นไม่ได้จริง ๆ

“ดูท่า...นอกจากโทโมกิแล้ว  คงต้องบำบัดเธอด้วยสินะ”

วายะไม่พูดอะไรนอกจากยกมือขึ้นปิดหน้า  ตัวยังสั่นไม่หยุด

“จากนี้ไป  ฉันจะให้คุณหมอซาคุมะมาบำบัดเธอจนกว่าอะไร ๆ จะดีขึ้น”  โอโนเสะบอก

วายะนึกอยากจะเถียงว่าไม่เอามาซาฮิเดะ  แต่ก็คงไม่มีคนที่เหมาะสมไปกว่านี้อีกแล้ว  จึงได้แต่พยักหน้าอย่างจำยอม

“แล้วก็...ฉันจะปลดเธอออกจากการเป็นโฮสต์ซะ”

“หา!?”  ชายหนุ่มรีบเงยหน้าขึ้นทันที

“เธอต้องรับการบำบัดจิต  ไม่มีเวลาว่างมาเป็นโฮสต์อยู่หรอก”  โอโนเสะพูดเรื่อย ๆ ราวกับไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร

“เดี๋ยว...จะบ้าเหรอ?  นั่นมันหน้าที่การงานของผมนะ!  ผมยังต้องส่งเงินกลับไปที่บ้านเกิดทุกเดือนนะ”  วายะโวยวาย  หายสั่นหายสับสนในทันที

“ฉันจะให้งานใหม่เธอ  รายได้อาจจะไม่ดีเท่าเป็นโฮสต์  แต่รับรองว่ามีพอส่งกลับบ้านแน่”

“จะบ้าเหรอ!  คุณรู้หรือไงว่าผมส่งเงินกลับไปมากแค่ไหน  ครึ่งนึงเชียวนะ!  ครึ่งนึงของรายได้เชียวนะ!”  วายะตะโกนใส่หน้าโอโนเสะ

ท่านประธานเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ  ทางบ้านของวายะมีธุระอะไรนักหนาถึงได้ต้องใช้เงินจำนวนมากขนาดนั้นทุกเดือน...หรือบางทีอาจจะเป็นหนี้หลายสิบล้านอยู่กระมัง

“เธอส่งเงินกลับบ้านไปหลายปีแล้วนี่  ลดจำนวนเงินลงหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง”

“ไม่ได้!  เขายังเดินไม่ได้เลย...!”  หลุดปากออกมาแค่นั้นแล้วก็นิ่งเงียบไป

“เขา...?”

“ไม่เกี่ยวกับคุณ”  วายะบอกปัดสั้น ๆ  นึกอยากตบปากตัวเองที่พูดออกไปเสียได้

โอโนเสะจ้องมองโฮสต์หนุ่มอย่างพิจารณาอีกครั้ง  คราวนี้สิ่งที่แสดงออกมาคือความโกรธและเป็นกังวลแสนสาหัส  วายะที่เขาเห็นอยู่เสมอเป็นคนเยือกเย็น  ไม่คิดเลยว่าจะแปรปรวนมากขนาดนี้

“ทั้งเธอ  ทั้งโทโมกิจะต้องได้รับการบำบัด”  ผู้มากด้วยวัยกว่าพูดขึ้นในที่สุด  “สิ่งที่เกิดขึ้นจากการกระทำของเธอจะแก้ไขได้ก็ต่อเมื่อมีเธออยู่ด้วย  และความคิดของเธอจะเปลี่ยนได้ก็ต่อเมื่ออยู่กับโทโมกิ  เพราะงั้น  บำบัดมันไปซะทั้งคู่พร้อม ๆ กันจะดีที่สุด”

วายะเหลือบมองโอโนเสะอย่างไม่แน่ใจนัก  หากท่านประธานเพียงแต่ลุกจากเก้าอี้และทำท่าจะกลับ

“ฉันจะจ่ายเงินให้เธอเพียงพอกับที่ต้องส่งกลับบ้าน  แต่ไม่มีเงินเดือนให้”

“แล้วผมจะกินอยู่ยังไง?”  ไหนจะค่าเช่าห้อง  ค่าเสื้อผ้าอีกเล่า

“เรื่องห้องเช่าของเธอ  เตรียมตัวย้ายออกซะ  เดี๋ยวฉันจัดการค่าธรรมเนียมย้ายออกให้เอง”

“แล้วจะให้ผมไปอยู่ที่ไหน?”  วายะรุกถาม  เขาไม่แน่ใจว่าโอโนเสะกำลังคิดอะไรอยู่

“เรือนใหญ่ของตระกูลโอโนเสะ”

โฮสต์หนุ่มถึงกับอึ้งกับคำตอบที่ไม่คาดว่าจะได้ยินนั้น

“เธอจะต้องรับการฝึกฝนในทุกด้าน  และเข้าทำงานในฐานะบอดี้การ์ดของโทโมกิ”




(โปรดติดตามตอนต่อไปครับ)

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

ผลงานชิ้นอื่นๆครับ
Daylight
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31210.0

Parallel Reality
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31255.msg1811578#msg1811578

SINLESS
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18056.0

ในค่ำคืนอันเงียบงัน
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17805.0

Kiss of Ice-Scream
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18472.0

Hilight & Deep shade
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17315.0

No word
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31467.0

เธอไม่อยู่แล้วหรือ...
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31791.0

Dark side Romance
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32265.0

Incubus's Dream
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29924.0;topicseen

Incubus's Dream : Sweet Cake with Vodka
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30216.0

ยังหาไม่เจออีกเรื่องนึง...ใครช่วยหาทีสิครับ เรื่อง Oyasumi

[aloney]

มาต่อแล้ว ว ว ว 


จะถึงตอนปัจจุบันแล้ว วว วว  หนูโทโมกิชาตินี้คงหนีวายะไม่พ้นแล้วหล่ะ   

[biw43]

 

ใกล้ความจริงเข้าไปทุกทีแล้ว
แอบตื่นเต้นกับหน้าีที่ใหม่ของวายะ 

อยากให้ถึงตอนหน้าเร็วๆจัง

สู้ๆน้าคนเขียน .. 

[moobarpalang]

วายะสู้ๆ

[Ryoooo]

อ๊ากกกกก เข้มข้นเข้าไปทุกที โอโทเสะซังงงงงสุดยอดเลยยยยยย

[moredee]

:mc4:มาแล้วๆๆๆ

[dolphins]

คุณเขียนได้ดีจริงๆ  ... เรียนแพทย์? / จิตวิทยา? ถ้าไม่ใช่คุณก็หาข้อมูลได้ดีมากๆอ่ะ
  เป็นกำลังใจให้ค่ะ  รอตอนต่อไปอยู่น้า^^

[kyoya11]

วายะ นาย...รักโทโมะจริงๆแล้วล่ะ
  วายะสู้ๆ

[silverspoon]

โอ้ ดีจัง ยังไงก็ได้อยู่ใกล้ๆกัน

เพิ่งรู้ว่าคนเขียนมีผลงานอื่นๆเยอะขนาดนี้ ไม่ทันสังเกตเลยค่ะ 

[~มือวางอันดับ1~]

+1  :impress2:ยาวสะใจมาก ::จะเจอกันแล้วอิ้ว

[Beast12honey]

  ดีใจที่ได้อ่าน 

[from_mars]

โอ้จะได้ไปเป็นบอดี้การ์ดแล้ว
ต่อไปต้องตื่นเต้นเร้าใจแน่ๆ
อยากรู้ปฏิกิริยาแมวน้อยจัง
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า

[M@nfaNG]

อ่านแล้วเครียดแทนโอโนเสะ ต้องมารักษาทีละคน มีหวังหัวหงอกไวแน่ๆ

[jiki]

ปวดตับจับจิต (-"-)*

สู้ๆเขานะลูกเอ๊ย

[river]

ความจริงที่ว่าวายะไม่รู้ตัวบีบคอโทโมะนี่เอง
เลยทำให้โอโนเสะยอมวายะได้กลับเข้ามาในชีวิตโทโมะ

รออยู่ตั้งนาน

[natalee22]

มีอีกเรื่องนึงนะคะ "Come closer" อ่า แหมๆๆๆๆๆๆ คนเขียนลืมเรื่องนี้ไปได้ไง คิริยูน้อยใจแย่ Y_Y

เป็นเรื่องแรกที่เราอ่านเลย แล้วก็ติดตามมาจนถึงเรื่องนี้อ่ะค่ะ ^^

ส่วนอันนี้ลิ้งค์เรื่อง Oyasumi นะคะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29563.0

[HISY]

เป็นโอโนเสะนี่วุ่นแย่เลย
ใกล้ตอนแรกๆแล้วป่ะเนี่ย

[$VAN$]

ช่างเป็นคู่ที่มีปัญหาจิตใจซะจริง
ดีใจที่วายะจะได้อยู่กับโทโมะ แต่สงสัยโทโมะคงได้สลบอีกหลายรอบ(รึเปล่า?)
ปลื้มโอโนเสะซังที่ซู๊ดดดด

[taran]

โหหหหหหหหหหห ปฏิกิริยาตอบรับเวลาเจอหน้าวายะของโทโมกิ น่ากลัวอะ

[sunshadow]

   เข้าใกล้ความจริงแว้ววววว

[KOKURO]

คุณเขียนได้ดีจริงๆ  ... เรียนแพทย์? / จิตวิทยา? ถ้าไม่ใช่คุณก็หาข้อมูลได้ดีมากๆอ่ะ
  เป็นกำลังใจให้ค่ะ  รอตอนต่อไปอยู่น้า^^

จบศิลปกรรมมาครับผม ดีใจที่คุณชอบนะครับ

[phoenixa]

ใกล้จะได้เจอกันทุกวันแล้วสินะคะ
รอตอนนั้นอยู่นะเนี่ย
ให้อารมณ์เหมือนน้องหมากับน้องแมวอ่ะค่ะ
ที่ถ้าจับมาอยู่ด้วยกัน คงตีกันแน่นอน
เลยอยากรู้จังว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป

[นัตสึกิ]

กรี๊ซซซซจะได้กันแล้ว
เอ้ยไม่ใช่...จะได้ไปอยู่ใกล้ๆกันแล้ว

[tong_pub]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ได้เวลาเผชิญหน้าแล้ววว >,,<
อ๊ากกก วายะสู้ๆ แต่...นายต้องจำให้มั่นนะ โทโมกิไม่ใช่สัตว์แต่เป็นมนุษย์
โย้วๆ

[jitsupa apple]

 

[maple4120]

ในที่สุุดก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว ฮู้วว
แอบแปลกใจที่วายะจำไม่ได้เรื่องที่บีบคอโทโมะ ขาดสติได้น่ากลัวสุดๆเลยนะเนี่ย
มาต่อไวๆนะคะ

[kuruma]

ได้โอกาสในการแก้ตัวแล้วนะวายะ รักษามันเอาไว้ให้ดี
แล้ว"เขา"คนที่ยังเดินไม่ได้นี่มัน?????

ว่าแต่..อยู่บ้านเดียวกับโทโมกิ..จะอดใจไม่แตะต้องได้เหรอ?
+1 ให้นะคะ^^

[aishiteru.]

อื้อหืออ เรื่องนี้ อ่านไปก็ลุ้นไป สนุกมากค่ะ อ่านเพราะอยากลุ้นเมื่อไหร่โทโมะจะยอมรับชุนได้สักที
อ่านตอนที่ชุนsmใส่โทโมะแล้วก็สงสาร โฮกกกกกก ปกติไม่ชอบอะไรรุนแรงไม่ชอบsmนะนี่ ฮะฮะ
แต่ว่าถ้าทั้งหมดเป็นไปด้วยความรัก จะยอมหยวนๆให้นะ วายะ ชุน

เรื่องราวตอนต้นกับตอนปัจจุบันใกล้จะบรรจบกันแล้ววว
ตอนนี้ยังห่วงอยู่ว่า โทโมะถูกจับตัวไปนี่หว่าาา ป่านนี้เป็นยังไงบ้างเนี่ยยยย ม่ายยยยย
แต่ก่อนอื่น เนื้อเรื่องกำลังเล่าย้อนหลัง ให้เข้าใจอะไรมากขึ้นๆ กำลังจะได้รู้ว่า..
โอกาสที่ได้รับมา ชุนจะ ทำได้มั้ย เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัว แล้วโทโมะมีอาการยังไงเมื่อชุนมาอยู่ใกล้ๆ
อร๊ายยยย แอบดีใจ ที่ทั้งสองคนจะได้สัมผัสกันอีกครั้ง ใกล้ชิดกันได้ยังไงน๊าา โดยที่โทโมะไม่เสียสติหมดสติไปซะก่อน
รักษายังไงกันน้อออ ลุ้นๆๆ รอคอยวันที่ทั้งสองรักกัน จะมีอุปสรรคมากมายแค่ไหนเนี่ย เพ้อออไปวันข้างหน้าซะแล้ว
คนเขียนรีบมาต่อนะคะ คนอ่านรออ่านใจจะขาดแล้ว รักโทโมะ รักชุน รักคิริยูด้วย ทุกตัวละครมีปมหมดเลย ชอบอ่ะ ^^
เป็นกำลังใจให้คนเขียนน้าาาา
 

[KOKURO]

มีอีกเรื่องนึงนะคะ "Come closer" อ่า แหมๆๆๆๆๆๆ คนเขียนลืมเรื่องนี้ไปได้ไง คิริยูน้อยใจแย่ Y_Y

เป็นเรื่องแรกที่เราอ่านเลย แล้วก็ติดตามมาจนถึงเรื่องนี้อ่ะค่ะ ^^

ส่วนอันนี้ลิ้งค์เรื่อง Oyasumi นะคะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29563.0

ขอบคุณที่ช่วยตามหานะครับ ผมหายังไงก็ไม่เจอ
ไว้ตอนหน้าจะแปะลิงค์ของเรื่องนี้กับ Come closer ให้ครับผม