หัวข้อ: All I want : It's the END (หน้า25) 8/6/55

[$VAN$]

วายะเริ่มสงบลงบ้างแล้ว
โทโมกิก็ได้มีชีวิตใหม่ นายแม่อาจจะเข้มงวด แต่มันก็ดีในอนาคต
แถมยังมีฮิโรอากิช่วยให้หายทรมาน โดยไมคิดล่วงล้ำ
แต่ที่ฮิโรอากิหวังจากโทโมกิคืออะไรหนอ

บางทีอาจจะตอบสนองสิ่งที่เขาอยากทำได้ก็ได้

[jitsupa apple]

 

[kyoya11]

ตอนนี้วายะจะทำอะไรอยู่นะ
สงสารวายะจริงๆ

[tonkhaw]

คุณพี่อย่าหาเศษหาเลยกับน้องบ่อยนะ

เกินควบคุมอารมณ์ขึ้นมาไม่ได้เเล้วจะเเย่

[phoenixa]

สงสัยเพราะฮิโรอากิคิดแบบนี้ล่ะมั้ง
วายะถึงได้เข้ามาดูแลโทโมกิอย่างใกล้ชิดได้อีกครั้ง
รออยู่นะ
เมื่อไหร่จะถึงตอนนั้น

[Angel_K]

โทโมกินี่เหมือนลูกกวางน้อยเลยน้า
โดนจ้องจะกินตลอดเลย 

[kuruma]

ถ้าเป็นฮิโรอากิ อาจจะดีกว่าก็ได้..แต่ร่างกายโทโมกิ มันเรียกร้องหาแต่วายะนี่นา..

[janamanza]

เอาแล้วไง  จากปากเสือ มาเป็นปากจะเข้  ชีวิตหนูรันทดได้่อีกนะลูก

[maple4120]

คุณพี่อันตรายใช่ย่อยนะเนี่ย แต่แบบนี้ก็ดีกว่าตั้งแง่รังเกียจกันล่ะ
รอต่อค่ะ อยากอ่านแล้วว

[iyng1338]

วายะ กับ โทโมกิ น่าสงสารจัง 

[KOKURO]

All I want # 16

เปิดเทอมใหม่แล้ว  โทโมกิได้เข้าไปเรียนในโรงเรียนที่โอโนเสะฝากฝังให้  ความจริงเด็กหนุ่มจะสอบเข้าเองก็ได้แต่เพราะเป็นเทอมกลางจึงต้องอาศัยเส้นสายนิดหน่อย  แม้จะนึกห่วงว่าในฐานะเด็กเส้นอาจจะโดนเขม่นบ้างแต่โทโมกิอยู่มัธยมต้นปีที่สามแล้ว  อดทนอีกนิดหน่อยก็จะได้ย้ายโรงเรียนจึงไม่น่าเป็นปัญหานัก  โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนที่ฮิโรอากิเรียนจบมัธยมต้นมาเช่นกัน  บรรดาคณาจารย์จึงคุ้นเคยกับเด็กบ้านโอโนเสะดี  เพื่อไม่ให้เป็นปัญหา  ไม่เข้าไปยุ่งด้วยเป็นดีที่สุด  หากโทโมกิก็ไม่ได้ก่อปัญหาอะไรกับที่โรงเรียนนี้

“วันนี้ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างคะ  โทโมกิซัง”  ยูคาริถามขึ้นในขณะที่ทุกคนกำลังกินมื้อเย็น  วันนี้พี่ชายคนโต  จูอิจิโร่และคนรอง  เซย์ยะกลับมาค้างที่บ้านด้วย  บรรยากาศจึงดูคึกคักเป็นพิเศษ  มีเพียงโทโมกิที่รู้สึกประหม่า

“ก็...ไม่มีอะไรพิเศษครับ  แต่มะรืนนี้มีสอบภาษาอังกฤษ”  เด็กหนุ่มอ้อมแอ้มตอบ  และพยายามจับตะเกียบให้ถูกต้องที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ภาษาอังกฤษเหรอ...ยากนะ  ตอนเด็ก ๆ ฉันก็ไม่ได้เรื่องเลยเหมือนกัน”  จูอิจิโร่พูดพลางหัวเราะน้อย ๆ  แม้จะดูเคร่งขรึมเมื่ออยู่ในฐานะนักธุรกิจ  แต่เมื่ออยู่กันตามลำพังในครอบครัวเขาก็ดูผ่อนคลายและคุยง่ายทีเดียว

“ไอ้ภาษาเนี่ยมาเรียนซ้ำเอาตอนโตก็ได้  ตอนนี้พี่ก็พูดเป็นไฟเลยนี่นา”  ฮิโรอากิว่ายิ้ม ๆ

“มันก็ได้หรอก  แต่ถ้าพื้นฐานดีแต่เด็กก็ไม่ต้องมาเสียเวลาเรียนซ้ำแบบฉันใช่มั้ยล่ะ”

โทโมกิไม่ได้ตอบ  เขาแสร้งทำเป็นสนใจกับข้าวตรงหน้า  แม้ทุกคนจะมีท่าทีสบาย ๆ ก็ตาม  แต่เขาก็ไม่คุ้นและรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินทุกครั้งไป  ซ้ำเซย์ยะยังมองมาทางนี้เป็นระยะ ๆ ตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว  ไม่รู้จะตำหนิอะไรเขาหรือเปล่า  แล้วเซย์ยะก็เปิดปาก  โทโมกิเกร็งตัววาบโดยไม่ตั้งใจทันที

“โทโมกินี่  ตัวเล็กนะ...น่าจะเล่นกีฬาสักนิด  จะได้สูงกว่านี้”

เด็กหนุ่มลอบถอนใจอย่างโล่งอก  เซย์ยะเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่  ดูหนาบึกบึนยิ่งกว่าจูอิจิโร่เสียอีก  คงจะสนใจด้านกีฬาเป็นพิเศษจึงได้พูดเรื่องนี้ขึ้นมา

“อย่าไปเอาอย่างฮิโระมัน  ดูซิ  ผอมบางแบบนั้น  จับเขย่าแรง ๆ ก็หักครึ่งแล้ว”

“นี่  อย่ามาค่อนผมนะ  เพราะเวลาเล่นกับพี่แล้วพี่เล่นแรงนั่นแหละ  ผมเลยไม่ชอบเล่นกีฬาไปเลย”  ฮิโรอากิเถียง

“ฉันก็เล่นของฉันตามปกติ  นายห่วยเอง”

แล้วสองพี่น้องก็เถียงอะไรกันต่อไปอีกนิดหน่อยโดยมีจูอิจิโร่นั่งฟังไปหัวเราะไป  กระทั่งนายแม่ออกปากห้ามปราม

“ไม่ใช่เด็ก ๆ กันแล้วนะคะ  ทั้งสองคน  ยังจะมาเถียงกันเรื่องไร้สาระอยู่ได้”  เสียงเข้ม ๆ ทำให้เซย์ยะกับฮิโรอากิหยุดปากได้ทันที  แต่กระนั้นก็ยังไม่วาย

“แต่พี่เขาว่าผมก่อนนะครับ”

“พอแล้วค่ะ  เซย์ยะซังเขาก็พูดถูก  ฮิโรอากิซังน่ะออกกำลังน้อยเกินไปจริง ๆ นั่นแหละค่ะ”  นายแม่ตัดบท

“ก็ผมไม่ชอบนี่นา”  ฮิโรอากิทำหน้ามุ่ยแล้วก็กินข้าวต่ออย่างไม่สนใจอะไร

“โทโมกิซังเอง...ก็น่าจะเล่นกีฬาบ้างนะคะ”

ประโยคนั้นทำเอาโทโมกิแทบสำลักข้าว  ไหงเรื่องมันวนมาถึงเขาได้  “ผะ...ผมไม่ชอบเล่นกีฬาเหมือนกันครับ”

“ยังไม่เคยลองอย่าเพิ่งพูดว่าไม่ชอบสิ”  เซย์ยะส่ายหน้า

“คือ...ผมไม่เคยเล่นอะไรได้ดีเลย  ก็เลย...ไม่ชอบน่ะฮะ”  โทโมกิอ้อมแอ้มตอบ  อย่าว่าแต่เล่นไม่ดีเลย  ที่ผ่านมาเขาโดดวิชาพละมาตลอดด้วยซ้ำ

“เอาเถอะ  ไว้ถ้าได้ลองแล้วอาจจะชอบก็ได้นะ  บางทีนายอาจจะมีความสามารถพิเศษซ่อนอยู่ก็ได้”  จูอิจิโร่ช่วยตัดบทให้ก่อนที่เซย์ยะจะจับโทโมกิไปลองเล่นอะไรสักอย่าง  ซึ่งเด็กหนุ่มก็นึกขอบคุณอยู่ในใจ

หลังอาหารเย็น  โทโมกิปลีกตัวไปนั่งเล่นในสวน  ปล่อยให้นายแม่กับพวกพี่ชายนั่งคุยกันไป  เขาไม่อยากแทรกตัวเข้าไปตรงนั้น...ตรงที่ไม่มีที่ว่างสำหรับเขา  เด็กหนุ่มเดินทอดน่องไปตามทางเดินปูด้วยหิน  สวนกลางแห่งนี้ใหญ่พอ ๆ กับสวนสาธารณะย่อม ๆ  ตกแต่งอย่างญี่ปุ่นและมีพรรณไม้นานาชนิดปลูกไว้เต็มไปหมด  ตอนนี้ต้นเมเปิ้ลที่ยืนต้นอยู่ที่มุมหนึ่งของสวนกำลังเริ่มมีสีส้มจาง ๆ แทรกตามโคนใบแล้ว  อีกไม่นานฤดูใบไม้ร่วงจะมาเยือน

เด็กหนุ่มนั่งลงที่ก้อนหินริมสระน้ำที่มีตะไคร่และหญ้ามอสคลุมอยู่ตรงโคน  คนสวนเปิดไฟตามโคมหินแล้ว  โคมในสวนเปลี่ยนเป็นระบบไฟฟ้าทั้งหมด  แต่แสงสลัว ๆ ที่เรืองออกมาก็ยังให้ความรู้สึกเหมือนจุดคบไฟ  เสียงแมลงหน้าร้อนยังหลงเหลืออยู่บ้าง

ชีวิตที่นี่ให้ความสงบร่มเย็นต่างกับเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง  โทโมกิคิดถึงตัวเองเมื่อก่อนแล้วก็รู้สึกแปลก ๆ  มันเพิ่งจะผ่านมาเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้นที่เขาออกจากแมนชั่นกลางเมืองนั้นมา  แต่มันกลับเนิ่นนานนับปีในความรู้สึก  พอมองย้อนกลับไปเขาก็รู้ตัวดีว่าเขาเคยทำตัวมีปัญหาเพื่อเรียกร้องความรักความสนใจจากพ่อและแม่  แต่เมื่อการเรียกร้องนั้นไม่เป็นผลมันก็กลายเป็นความเจ็บแค้นและผลักดันให้ทำตัวมีปัญหาเรื่อยมา  เมื่อมาอยู่ในความดูแลของนายแม่  แม้จะอึดอัดกับกฎระเบียบที่ไม่คุ้นเคย  แต่การได้พยายามทำอะไรบางอย่างเพื่อใครสักคนก็ทำให้ชีวิตดูมีความหมายขึ้น...ชีวิตที่ไม่มีใครสนใจ  แม้จะมีอิสระเหลือเฟือ  แต่สุดท้ายมันก็อ้างว้างเปล่าเปลี่ยว

หนุ่มน้อยรู้ว่าคนในครอบครัวพยายามเป็นกันเองกับเขา  ต้อนรับเขาอย่างไม่รังเกียจเดียดฉันท์  เขาไม่รู้ว่าโอโนเสะบอกกับทุกคนอย่างไรในการรับเขามาเป็นลูกบุญธรรม  แต่ความเอื้ออาทรที่ทั้งนายแม่และพวกพี่ชายมีให้ทำให้เขาอยากทำตัวดี ๆ ตอบแทนความเมตตานั้น  เพียงแต่เขาไม่เคยใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับใคร  ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไร  จึงได้แต่หวังว่ากาลเวลาจะช่วยสอนให้เขารู้ถึงวิธีการที่จะถ่ายทอดความรู้สึกนั้นแก่ทุกคนได้  ในตอนนี้เขาจะเป็นเด็กดี  พยายามทำทุกอย่างให้ได้อย่างที่ทุกคนต้องการ

มีเพียงเรื่องเดียวที่คาใจ  นั่นคือฮิโรอากิ  นับจากคืนนั้นมา  พี่ชายคนเล็กมักจะแตะต้องเขาเช่นนั้นเสมอ  แม้จะไม่มีอะไรมากไปกว่าการส่งเขาขึ้นสวรรค์ด้วยมือ  แต่บางครั้งความกระดากอายที่เกิดขึ้นหลังจากการกระทำนั้นก็ทำให้เขาเข้าหน้าฮิโรอากิได้ยาก  ถึงมันจะเป็นเรื่องดีที่ช่วยบรรเทาความต้องการของเขาได้โดยไม่ต้องรบกวนโอโนเสะ  แต่ก็ทำให้เขาไม่แน่ใจว่าฮิโรอากิคิดอย่างไรกับเขา  บางทีอาจจะไม่ได้รู้สึกว่าเขาเป็นน้องแต่เป็นของเล่นชิ้นใหม่ที่สามารถหยิบมาเล่นได้ทุกครั้งที่ต้องการก็เป็นได้...หากวันไหนที่ฮิโรอากิคิดจะครอบครองเขาจริง ๆ แล้ว  จุดยืนของเขาจะอยู่ในฐานะอะไร...คงไม่อาจอยู่ที่นี่ในฐานะลูกบุญธรรมของโอโนเสะได้อีก

“น้ำค้างลงแล้วนะ  โทโมกิ”

เสียงที่ดังขึ้นข้างหลังทำเอาเด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัว  เมื่อหันไปมองก็พบคนที่กำลังคิดถึงอยู่เมื่อครู่  ทำเอาใจเต้นไม่เป็นส่ำ

“ตกใจเหรอ  นั่งคิดอะไรอยู่ล่ะ”

“ก็...ไม่มีอะไรครับ”  โทโมกิตอบเบา ๆ

ฮิโรอากิไม่ได้ซักไซ้ต่อ  “เข้าบ้านเถอะ  อากาศเย็นเดี๋ยวจะเป็นหวัด  แม่บ้านเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้แล้วด้วย”

“คุณพี่อาบแล้วเหรอครับ?”

“ยังหรอก  ก็ไปอาบเสียด้วยกันเลยไง”

โทโมกิสะดุ้งวาบกับคำพูดนั้น  เผลอเอื้อมมือไปตะปบไหล่ซ้ายของตัวเองโดยไม่ทันคิด...ที่ตรงนี้มีตราบาปที่เขาไม่อยากให้ใครเห็นอยู่  ถ้าถูกเห็นเข้ามันจะต้องตามมาด้วยคำถามมากมายที่เขาไม่อยากตอบ  เพราะนั่นหมายถึงความทรงจำที่เขาไม่อยากนึกถึง...ความทรงจำของการถูกคนที่เคยต้องการเขาทอดทิ้ง

“คะ...คุณพี่ไปอาบก่อนเถอะครับ  เดี๋ยวผมขอนั่งเล่นอีกเดี๋ยว”  เด็กหนุ่มบ่ายเบี่ยง

“หือ?  ไม่เอาเหรอ”  ถามออกมาเบา ๆ แล้วแววตาก็ส่องประกายเจ้าเล่ห์  “ฉันไม่ทำอะไรหรอกน่า  ถึงจะอยากลองทำในอ่างอาบน้ำสักครั้งก็เถอะ”

โทโมกิรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าว  ได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธ  “มะ...ไม่ครับ  ไม่ใช่แบบนั้น...ผม...เอ้อ...”

ฮิโรอากิหัวเราะเบา ๆ  “เอาเถอะ  ไม่อาบก็ไม่อาบ  เสียดาย  จะหาคนช่วยถูหลังซะหน่อย  แต่รีบเข้าบ้านนะ  น้ำค้างลงแล้ว  เดี๋ยวเป็นหวัดไปจะแย่”

พูดจบชายหนุ่มก็เดินกลับเข้าเรือนใหญ่ไป  โทโมกิได้แต่ลอบถอนใจ  ปลายนิ้วไต่ไล้ไปบนไหล่ที่มีรอยแผลเป็นประทับอยู่  เขาอยากลืมเรื่องราวในตอนนั้นให้หมดสิ้น  แต่เพราะมีสิ่งนี้อยู่เขาจึงไม่อาจลืมได้

“...ชุน...”



คืนนั้น  โทโมกินอนไม่หลับ  เขาพลิกกายกระสับกระส่ายอยู่ใต้ผ้าห่ม  เนื้อตัวรุมร้อนขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนจะเป็นไข้  เด็กหนุ่มรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น  ร่างกายของเขากำลังเกิดความต้องการขึ้นอีกแล้ว  แต่เขาไม่อยากทำ  ในคืนนี้ปีกเรือนด้านนี้ไม่ได้มีแต่เขากับฮิโรอากิแต่มีจูอิจิโร่กับเซย์ยะอยู่ด้วย  โทโมกิสูดลมหายใจลึกและพยายามระงับอารมณ์ตัวเองอย่างที่หมอเคยบอกมา  แต่มันช่างยากเย็น...ร่างกายของเขาเคยถูกสอนให้เกิดความปรารถนาอยู่ทุกคืนวัน  ซ้ำยังโดนกล่อมด้วยยากระตุ้นมาเป็นเวลานาน  จึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะแก้ไขอาการดังกล่าวนี้ได้  ซ้ำร้ายยังถูกสอนให้เสร็จสมในอ้อมกอดของคนอื่น  ถึงได้ต้องรบกวนโอโนเสะอยู่บ่อยครั้ง  ระยะหลังมาอาการนี้เว้นช่วงไปบ้างด้วยต้องใช้สมองและกำลังในการทำอะไรที่ไม่คุ้นเคยจนเหนื่อยอ่อน  แต่ก็นับว่าเกิดขึ้นถี่กว่าคนปกติ  และทุกครั้งเขาก็มักจะได้ฮิโรอากิช่วยเอาไว้

แต่คืนนี้โทโมกิไม่อยากทำ  มือเล็ก ๆ กอดตัวเองแน่น  พยายามที่จะไม่แตะต้องส่วนกลางกายที่เริ่มร้อนมากขึ้นทุกที  รู้สึกได้เลยว่ามันกำลังขยายตัวและต้องการการสัมผัสลูบไล้  เด็กหนุ่มกดปากตัวเองลงกับหมอน  กลั้นเสียงสะอื้น...แบบนี้มันทรมาน  ไม่ต่างอะไรกับตอนที่ถูกวายะกระตุ้นด้วยยาปลุกเซ็กส์เลย  ในช่วงเวลาแบบนี้เองที่เขานึกเกลียดวายะจับใจที่ทำให้ร่างกายของเขาเป็นแบบนี้  แม้ในตอนที่อารมณ์เพริดไปกับห้วงแห่งความปรารถนาตนจะเผลอเรียกชื่อชายหนุ่มออกมาทุกครั้งก็ตาม

“ฮึก...อือ...”  เกินกว่าจะสะกดกลั้น  โทโมกิหลุดเสียงครางออกมาเบา ๆ  มือค่อย ๆ เลื่อนไปยังศูนย์รวมแห่งความเร่าร้อน

...ไม่เอา...หนุ่มน้อยพยายามบอกตัวเอง  จิกเล็บลงกับฟูกนอนแน่น  บิดกายเบียดฟูกหมายจะระงับอารมณ์  แต่แรงเสียดสีนั้นยิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลง

“อ๊ะ!  อา...อือ...”  ในที่สุดอุ้งมือชื้นเหงื่อก็กอบกุมร่างอันอ่อนไหว  ร่างนั้นตื่นตัวขึ้นตอบสนองสัมผัสนั้นอย่างยินดี

“ไม่...ไม่เอา...”

โทโมกิพยายามเตือนสติตัวเอง  แต่ร่างกายไม่ฟังคำสั่งอีกแล้ว  เด็กหนุ่มได้แต่กัดผ้าปูที่นอนเพื่อกลั้นเสียงของตน  เขาคุ้นเคยกับการส่งเสียงไปตามอารมณ์หวามไหวมากกว่าจะพยายามรั้งตัวเองไว้แบบนี้

หลังจากดิ้นรนด้วยความทรมานอยู่ครู่ใหญ่  ประตูห้องก็เปิดออกอย่างแผ่วเบา  โทโมกิชะงักการกระทำ  ได้แต่ซุกเงียบอยู่ใต้ผ้าห่ม  หากลมหายใจหอบสะท้านไม่อาจหยุดได้  แล้วผ้าห่มก็ถูกดึงเปิดออก  มืออุ่นแตะเข้าที่แก้มร้อนผ่าว

“ต้องการอีกแล้วเหรอ?”  เสียงที่คุ้นเคยกระซิบถาม  โทโมกิพยักหน้าน้อย ๆ  “ลำบากหน่อยนะ  พวกพี่ ๆ ก็อยู่ด้วยแบบนี้”

ใช่...นั่นแหละที่ทำให้เขาไม่อยากทำในคืนนี้  แต่ร่างกายมันก็ทรยศเกิดอารมณ์ขึ้นจนได้

ฮิโรอากินิ่งเงียบไปนิดหนึ่งก่อนจะบอกว่า  “รอแป๊บนึงนะ”  แล้วก็ออกจากห้องไปเงียบ ๆ

โทโมกิรอคอยการกลับมาของฮิโรอากิอย่างนึกสงสัยอยู่ในใจว่าทำไมวันนี้จะต้องรอ  แต่ไม่ต้องรอนานนักชายหนุ่มก็กลับมา  แล้วก็มุดเข้ามาในโปงผ้าห่มด้วย

“คืนนี้ต้องแอบ ๆ ทำหน่อย  แต่เดี๋ยวมันจะเลอะฟูก  เลยไปหาอะไรมาป้องกันไว้ก่อน”  ฮิโรอากิบอก  แต่ไม่ได้สร้างความกระจ่างให้กับหนุ่มน้อยเลยแม้แต่นิด

ฮิโรอากิขยับขยุกขยิกอยู่ในความมืดใต้ผ้าห่ม  แล้วโทโมกิก็ได้ยินเสียงฉีกซองพลาสติก  ก่อนที่สัมผัสลื่น ๆ ของอะไรบางอย่างจะครอบลงมาที่ส่วนปลายของร่างที่ตื่นตัวเต็มที่แล้ว

“อ๊ะ!”  เด็กหนุ่มกระถดตัวหนีด้วยไม่รู้ว่าสัมผัสนั้นคืออะไร

“จุ๊ ๆ...ถุงยางน่ะ  จะได้ไม่เลอะเทอะไงล่ะ”  พูดพลางก็รูดอุปกรณ์นั้นให้กระชับกับส่วนปลายยอดของเด็กหนุ่ม

“อือ...มัน...แปลก...”  โทโมกิเกาะเสื้อของฮิโรอากิไว้แน่น  เขาไม่เคยใช้ถุงยางอนามัยมาก่อน

“เอาน่า...เดี๋ยวดีเอง”  ชายหนุ่มละมือจากร่างเล็กไปจัดการกับตัวเองด้วย  เสร็จสรรพเรียบร้อยก็โอบรั้งเอวบางเข้าหาตัว  “เอาละ  ทีนี้ก็...เงียบ ๆ นะ...”

ฮิโรอากิเบียดเอวเข้าหาโทโมกิ  ขยับแก่นกายที่ยังไม่มีปฏิกิริยาเต็มที่นักของตนเข้าเสียดสีกับร่างเล็กที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์  หนุ่มน้อยสะท้านเยือก  ผวากอดผู้เป็นพี่ไว้แน่น  กดเอวเข้าหาด้วยความปรารถนา

“อ๊ะ อา...”

“ชู่ว...อย่าส่งเสียงสิ”  ชายหนุ่มกระซิบปราม

โทโมกิกัดริมฝีปากแน่น  แต่ความรุมร้อนหวามไหวที่เกิดขึ้นตรงจุดที่เสียดสีกันรุนแรงเกินกว่าจะระงับเอาไว้ได้  เสียงครางหวานจึงลอดริมฝีปากออกมาอีกครั้ง  หากก็ถูกผลักดันกลับไปด้วยเรียวปากอุ่นร้อนและปลายลิ้นที่แทรกเข้ามากระหวัดลิ้มลองความหวานแปลกที่ยังไม่เคยได้ชิม

เด็กหนุ่มโอบรอบคอร่างสูง  ปล่อยให้ฮิโรอากิทำตามต้องการ  เมื่อมือใหญ่เข้ากอบกุมร่างอันไวสัมผัสก็เดาะเอวเข้าหาอย่างเรียกร้อง  ฮิโรอากิรวบร่างของโทโมกิและร่างของตนไว้ในอุ้งมือก่อนจะขยับรูดไปพร้อม ๆ กัน

[KOKURO]

“ฮึก...อืม...”

เสียงครางที่ไม่อาจเปล่งออกมาได้ก่อให้เกิดเสียงอึกอักในลำคอ  หากเร้าอารมณ์ยิ่งนัก  ริมฝีปากที่ขยับหนีครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนจะหาอากาศหายใจ  หลอกล่อให้ฮิโรอากิไล่ตาม  เรียวลิ้นร้อนกวัดเกี่ยวพัวพันกับลิ้นเล็ก ๆ ที่พยายามจะตอบสนอง...ทั้งที่ดูช่ำชองในเชิงกาม  แต่โทโมกิกลับจูบไม่เก่งเอาเสียเลย

มือข้างที่ว่างของฮิโรอากิลูบไล้ไปตามก้อนเนื้อหนั่นนุ่มที่สะโพกกลม  นวดเฟ้นกระตุ้นอารมณ์เพิ่มเติมให้  ก่อนจะค่อย ๆ แทรกเรียวนิ้วเข้าไปในกลีบเนื้อนุ่มและแตะเข้าที่ปากทางที่หุบแน่นเหมือนดอกตูม

“อึ๊!  ไม่...”  โทโมกิผละริมฝีปากออกและร้องห้าม  แต่เสียงนั้นก็ถูกระงับไว้ด้วยฟันเรียบที่ขบเบา ๆ

“อย่าส่งเสียงดังสิ”  ชายหนุ่มกระซิบเข้ม ๆ เหมือนจะดุ  แต่ก็ดูยั่วเย้าอยู่ในที  ปลายนิ้วกดน้ำหนักย้ำลงที่จุดเร้นลับอีกครั้ง

“อื๊อ...ไม่เอา...ตรงนั้น...”  เด็กหนุ่มเกร็งไปทั้งร่าง

“อย่าดื้อน่า  โทโมกิ...ฉันจะทำให้รู้สึกดีกว่าช่วยตัวเองหลายร้อยเท่าเลยละ”  สิ้นเสียงกระซิบ  ริมฝีปากอุ่นร้อนก็ฉกวูบลงมาปิดปากไม่เปิดโอกาสให้ประท้วง

ปลายนิ้วบดคลึงครั้งแล้วครั้งเล่าหมายจะขยี้กลีบดอกที่หุบแน่นให้คลี่บานออก  โทโมกิสะท้านสั่น  สะโพกเกร็งไปหมดเหมือนพยายามจะปิดกั้นไม่ให้ฮิโรอากิรุกล้ำเข้ามาได้  แต่ร่างกายที่คุ้นชินกับการกระทำเช่นนั้นก็ค่อย ๆ สนองตอบ  เรียวขาขยับยกขึ้นก่ายเกยสะโพกของผู้เป็นพี่  เปิดทางให้แตะต้องสัมผัสเขาได้มากขึ้น  ลิ้นร้อนในโพรงปากถูกดูดดุนอย่างหิวกระหาย...ร่างกายเล็ก ๆ นี้ช่างเรียกร้องเสียเหลือเกิน

ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างย่ามใจ...เด็กคนนี้ไม่ได้เพิ่งเคยมือเขาเป็นคนแรก  แต่การแสดงออกทุกอย่างมันช่างไร้เดียงสาน่ารัก  เขาค่อย ๆ กดปลายนิ้วให้ผลุบหายเข้าไปในร่างบาง  โทโมกิผวาขึ้นทั้งตัว  เกาะกอดเขาไว้แน่น  ช่องทางตอดรัดรุนแรงราวกับจะกัดนิ้วนั้นให้ขาดสะบั้น  แต่นั่นยิ่งเป็นการกระตุ้นให้อีกฝ่ายอยากรุกรานหนักขึ้น  นิ้วของฮิโรอากิค่อย ๆ คืบคลานเข้าไปในส่วนลี้ลับที่รุ่มร้อน  เยื่อเมือกอ่อนนุ่มตอดตุบดูดกลืนการล่วงล้ำนั้นเป็นจังหวะเดียวกับแก่นกายที่ถูกกระตุ้นเร้าด้วยมือ  ร่างชื้นเหงื่อเบียดกายเข้าหา  ลมหายใจหอบถี่เหมือนจะขาดใจทั้งที่ยังถูกปิดกั้นริมฝีปากไว้

ฮิโรอากิรู้ว่าตนต้องการที่จะครอบครองเด็กคนนี้จนถึงขั้นสุดท้ายมากแค่ไหน  แต่ยังก่อน...เขายังมีเวลาเสี้ยมสอนและเล่นสนุกกับโทโมกิไปทั้งชีวิต  ตอนนี้ค่อย ๆ ตะล่อมอย่าให้ชอกช้ำเสียดีกว่า...ด้วยความคิดคะนองของวัยหนุ่ม  อีกนิ้วหนึ่งค่อย ๆ ดุนดันและสอดหายเข้าไปในร่างเล็ก  โทโมกิแอ่นกายเกร็งสะท้านแต่ก็ไม่ได้มีอาการต่อต้าน  สองนิ้วช่วยกันควานคลึงไปทั่วภายในส่วนเร้นลับ  เด็กหนุ่มบิดกายเร่าเมื่อเรียวนิ้วแตะต้องส่วนที่อ่อนไหว  สะโพกกลมขยับรับทุกจังหวะการรุกราน  ที่ทรมานมากก็คือเขาไม่อาจส่งเสียงออกมาได้

แล้วฮิโรอากิก็ถอนนิ้วออก  พลิกกายขึ้นคร่อมโทโมกิไว้  ริมฝีปากค่อย ๆ ถอนออกช้า ๆ หากยังเคล้าคลออยู่ไม่ห่าง  ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะเปิดไฟ  อยากจะเห็นว่าหนุ่มน้อยที่รุมร้อนไปหมดทั้งร่างนี้จะทำสีหน้าอย่างไหน  การสะกดกลั้นเสียงแห่งความปรารถนาคงจะทำให้ทรมานไม่น้อยทีเดียว  เขานึกอยากเห็นสีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ด้วยความทรมานนั้นเสียแล้วสิ...แต่ถ้าทำแบบนั้นทุกคนก็จะสงสัยเอาได้  ช่างเถอะ...ไว้ตอนที่ไม่มีคนอยู่ค่อยลองดูก็แล้วกัน

ร่างสูงทิ้งสะโพกกดเบียดกับส่วนกลางกายที่แข็งขืนตื่นตัวเต็มที่ของโทโมกิ  ขยับเอวเสียดสีเข้าหาอย่างรวดเร็ว  เด็กหนุ่มลืมตัวส่งเสียงครางหวาน  แล้วก็รีบตะปบปากตัวเองแน่น  แยกสองขาออกรับสัมผัสนั้นอย่างกระหาย  การกระทำที่แสนทรมานนั้นดำเนินอยู่เป็นครู่  ก่อนที่ฮิโรอากิจะกำรูดร่างของพวกเขาด้วยจังหวะแรงเร็ว  โทโมกิบิดกายเร่า  ส่งเสียงอึกอักอยู่ในคอเหมือนจะสำลัก  ชายหนุ่มคว้ามือที่ปิดปากนั้นออกแล้วแทนที่ด้วยริมฝีปากของตน  จุมพิตที่ดื่มด่ำเร่าร้อนนั้นชวนให้คิดถึงใครอีกคนที่เคยสัมผัส...หากจูบนั้นร้อนแรงกว่า  และเรียกร้องต้องการเขามากกว่า  โทโมกิโอบกอดร่างสูงแน่น  สองขายกขึ้นเกาะเกี่ยวกับสะโพกของฮิโรอากิในท่วงท่าที่คุ้นเคย...หากไม่มีการสอดใส่...แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว  เมื่อฮิโรอากิเร่งมือหนักหน่วงอีกไม่กี่ครั้ง  โทโมกิก็ถึงสุดยอดแห่งความปรารถนา

ทั้งสองเกร็งร่างเข้าหากันและปลดปล่อยหยาดรักออกมาเต็มถุงยางนุ่ม ๆ ที่ห่อหุ้มร่างของตนอยู่  กระทั่งอาการเกร็งค่อยคลายลง  ฮิโรอากิจึงถอนริมฝีปากออกแล้วซบร่างลงกอดหนุ่มน้อยเอาไว้  เสียงหอบหายใจที่ข้างหูแสดงถึงความสุขสมอิ่มเอม  ช่างเป็นร่างกายที่ซื่อตรงและน่าเอ็นดูเหลือเกิน

“ที่จริง...ก็อยากเข้าไปในตัวนายหรอกนะ  แต่เอาไว้ก่อนก็ได้”  เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบา

โทโมกิไม่ตอบ  เขารู้สึกว่าส่วนเร้นลับของเขากระตุกรัดตอบสนองต่อคำพูดนั้น  หากภาพที่ปรากฏขึ้นในหัวไม่ใช่คนที่ตระกองกอดเขาเอาไว้...แต่เป็นใครอีกคนหนึ่งที่มีเรือนผมสีทองยาวประบ่า...ถ้าสักวันภาพนั้นจะกลายเป็นฮิโรอากิจริง ๆ ก็ดีสิ  เขาคงจะลืมคนที่แสนโหดร้ายนั่นได้เสียที

เด็กหนุ่มถอนใจเบา ๆ แล้วหลับตาลง  และจมสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว

...

เสียงปลดล็อกประตูนิรภัยดังขึ้นทำให้โอโนเสะกับยามานากะเงยหน้าขึ้นจากงานบนโต๊ะ  เขาไม่ได้เรียกใครมาพบและไม่มีใครติดต่อว่าจะเข้ามาพบด้วย  จึงออกจะน่าประหลาดใจ  แต่เมื่อเห็นร่างที่พ้นประตูเข้ามา  โอโนเสะก็ส่ายหน้า  ฮิโรอากิ  ลูกชายคนที่สามของเขานั่นเอง

“สวัสดีครับ  คุณพ่อโอโนเสะ”  เด็กหนุ่มทักทายเสียงใส  เรือนผมสีน้ำตาลที่ยาวถึงกลางหลังขัดใจผู้เป็นพ่อยิ่งนัก

“หวัดดี  มากระแดะเรียกอะไรแบบนั้น  ไอ้ตัวเล็ก”  โอโนเสะพูดพลางกลับไปสนใจกับงานตรงหน้า

“ไม่เล็กแล้วนะครับ  ถ้าผมตัวเล็กแล้วโทโมกิจังของคุณพ่อจะเรียกอะไรล่ะ”  เจ้าลูกคนเล็กยอกย้อน

“เรียกเล็กจิ๋วละมั้ง  ลมอะไรหอบแกมาล่ะนั่น”  ตามปกติแล้วฮิโรอากิที่ยังชอบเที่ยวเล่นตามประสาวัยรุ่นไม่ค่อยได้มาหาเขาที่นี่เท่าไรนัก

“มาขอเงินไปเที่ยวครับ”  ฮิโรอากิตอบอย่างหน้าชื่นตาบาน

“ไปเอาที่แม่โน่น  ฉันให้แม่แกไว้หมดแล้ว”  ว่าพลางก็ขมวดคิ้ว  ที่ผ่านมามันก็เป็นแบบนั้นนี่นา  วันนี้จะมาไม้ไหนกันแน่นะ

“ขืนขอ  นายแม่ก็จะได้เฉ่งเอาปะไรล่ะครับ”  เด็กหนุ่มทำเสียงเบื่อหน่าย  “ล้อเล่นหรอกครับ  ผมแค่อยากมาคุยกับคุณพ่อเฉย ๆ”

“คุยเรื่องอะไรล่ะ  จะไปขอสาวเหรอ?”  โอโนเสะพูดเรื่อย ๆ อย่างไม่ใส่ใจ  ซ้ำยังไม่ละสายตาจากเอกสารที่อ่านอยู่

“เปล่า  แหม...คุณพ่อก็รู้ว่าผมยังไม่ได้จริงจังกับใคร”  ฮิโรอากินั่งลงที่โซฟารับแขกอย่างถือวิสาสะ  “แต่ถ้าจะขอ  ก็มีอยู่คนนึงละครับ”

“เรอะ  ใครล่ะ?”

“ก็ลูกชายคนสุดท้องของคุณพ่อไงล่ะครับ”

โอโนเสะชะงักแล้วเงยหน้าขึ้นมองฮิโรอากิ  เด็กหนุ่มส่งรอยยิ้มซน ๆ มาให้  ดวงตาเป็นประกายวาววับ

“สนใจจะฟังแล้วใช่มั้ยล่ะครับ”

ท่านประธานของลูนาติก  ลัสท์ถอนใจก่อนจะถอดแว่นสายตาและวางเอกสารลง  “ไหน  ว่ามาซิ  จะขอโทโมกิไปทำไม”

“เด็กคนนั้นน่ะ...น่าสนุกมากเลยนะครับ”  ฮิโรอากิเริ่ม  “ผมคิดว่าคุณพ่อน่าจะรู้แล้ว  เขามีความต้องการทางเพศสูงมากเลยนะครับ  ช่วยตัวเองแทบจะวันเว้นวันด้วยซ้ำ”

โอโนเสะพยักหน้า  “ฉันรู้  แล้วยังไง?”

“แต่ทำไมไม่รู้  ดูเขาไม่ค่อยดีเวลาช่วยตัวเองเลย  ผมก็เลย...ไปช่วยอยู่บ่อย ๆ”

ผู้เป็นพ่อเลิกคิ้วเหมือนจะประหลาดใจนิดหน่อย  แต่อาการนั้นก็หายไปในแทบจะทันที

“น่ารักมากเลยละครับ  เวลาที่เขากอดอ้อนเนี่ย  แต่แปลกนะครับ...เขาชอบเรียกใครไม่รู้ที่ไม่ใช่คุณพ่อ  เห็นเรียกว่าชุน  คุณพ่อรู้จักมั้ยครับ”

“รู้จัก  แต่ไม่เกี่ยวกับแกหรอก”  โอโนเสะยังพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เอ๋  แล้วไม่เจ็บใจเหรอครับ?”  หางเสียงขึ้นสูงเหมือนจะหยั่งเชิง

“ทำไมจะต้องเจ็บใจด้วย?”

“อ้าว  ก็คนที่เรากอดไม่เรียกหาเราแต่ดันไปเรียกคนอื่นน่ะสิครับ  ผมนี่เจ็บจี๊ดเลยนะครับ”  ฮิโรอากิทำหน้าเศร้าอย่างเสแสร้ง

“ก็ฉันไม่ได้อยากให้โทโมกิเรียกฉันนี่หว่า  แกมันโลภมาก  ฮิโรอากิ”

“อ้าว  คุณพ่อไม่ได้รับเด็กคนนั้นมาเพื่ออย่างว่าหรอกเหรอครับ?”  เด็กหนุ่มชูนิ้วก้อยอันแสดงความหมายอีกนัยว่าชู้รัก

“จะบ้าเรอะ!  ใครจะบ้าเอาเด็กที่เด็กกว่าลูกตัวเองมาทำเมีย”  โอโนเสะทำเสียงเขียว  ในบรรดาลูกทั้งสามคน  ฮิโรอากิเกรงใจเขาน้อยที่สุด  อาจเพราะเป็นลูกคนเล็กและเขาค่อนข้างจะตามใจพอสมควรก็ได้  บางทีถึงได้พูดอะไรลามปามแบบนี้อยู่เรื่อย

“ไหงงั้น  ผมคิดว่าคุณพ่อเอาเด็กคนนั้นเข้าบ้านเพราะเรื่องแบบนั้นซะอีก  ยังแปลกใจเลยว่าทำไมนายแม่ยอมได้”  ฮิโรอากิส่ายหัวดุกดิก  “แต่แบบนี้ก็ดี...งั้นผมขอโทโมกินะครับ  คุณพ่อ”

“นั่นคนนะ  ไม่ใช่อะไรที่จะมาขอกันได้ง่าย ๆ แบบนั้น”  ท่านประธานแห่งลูนาติก  ลัสท์ลุกจากโต๊ะทำงานแล้วเดินมาที่โซฟา  ตบไหล่ลูกชายหนัก ๆ  “และฉันก็ไม่ได้รับโทโมกิมาเป็นลูกเพื่อให้แกทำแบบนั้นด้วย”

“แต่พวกผมสนิทกันมากแล้วนะครับ  คุณพ่อ  โทโมกิน่ะ  เวลาที่เกิดอารมณ์จะกอดแล้วก็อ้อนผมเหมือนแมว  น่ารักสุด ๆ ไปเลยนะครับ”

“แกกอดเขาไปกี่ครั้งแล้ว?”

“แหม  ก็ทุกครั้งที่เขาต้องการละครับ  ก็ไม่ถึงกับไปหาผมที่ห้องหรอกนะครับ  แต่คุณพ่อก็รู้ว่าห้องพวกเราอยู่ติดกัน  บางทีเขาเผลอตัวครางออกมาบ้างอะไรบ้าง  ผมได้ยินเข้าก็ไปช่วยตามที่ทำได้ละครับ”  พูดพลางก็ว่าท่าเหมือนกับว่าตนเป็นสุภาพบุรุษเสียเหลือเกิน  ทำให้โอโนเสะอดเคาะหัวด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้

“แล้วยังไงอีก  เขายอมให้แกทำด้วยเหรอ?”

ฮิโรอากิยักไหล่  “ก็ยังไม่เคยทำถึงที่สุดหรอกครับ  นี่ผมก็รออยู่ว่าถ้าวันไหนเขาไปหาถึงห้องจะจับกินซะเลยอยู่หรอก”

โอโนเสะถอนใจหนัก ๆ แล้วนั่งลงตรงข้ามลูกชาย  “ฟังนะ  ฮิโรอากิ  ถ้าแกรู้ว่าเด็กคนนั้นผ่านอะไรมาบ้าง  แกจะไม่พูดแบบนี้ออกมาหรอก”

เด็กหนุ่มขมวดคิ้วกับท่าทีของผู้เป็นพ่อ  “ผ่านอะไรมา...หมายความว่ายังไงครับ?”

“ฉันไม่อยากพูดหรอกนะ  อดีตบางเรื่องของใครบางคนไม่ใช่เรื่องน่าขุดคุ้ย  แต่ถึงฉันจะไม่เล่า  แกก็คงไปคาดคั้นเอากับเขาอยู่ดี  และเด็กคนนั้นก็คงไม่อยากจะนึกถึงมันนัก  ถ้าให้พูดออกมาจากปากเขาเองมันคงเจ็บปวดเกินไป”

“อะไรกันครับ?  คุณพ่อพูดเหมือนมันร้ายแรง...”  ฮิโรอากิชักใจเสียกับความจริงจังของพ่อ

“ฮิโรอากิ  พ่อจะเล่าให้ฟังแค่ครั้งเดียวนะ  แล้วแกก็ไม่ต้องไปถามอะไรโทโมกิอีก  สัญญานะ”  น้ำเสียงหนักแน่น  แววตาที่มองตรงมาแน่วแน่

เด็กหนุ่มพยักหน้า  “สัญญาครับ”

“โทโมกิน่ะ  เคยถูกลักพาตัวไปกักขังและข่มขืนมาก่อน”

เหมือนฟ้าผ่าลงมาที่สมอง  ฮิโรอากิมึนงงไปหมดกับคำพูดของผู้เป็นพ่อ  เขาต้องใช้เวลาพักหนึ่งจึงจะประมวลผลและแปลความหมายของคำพูดนั้นได้  ริมฝีปากอ้าค้างโดยไม่มีคำพูดใดลอดออกมาด้วยอาการตะลึงงัน

“ฝ่ายนั้นทำกระทั่งว่ากรีดเนื้อลอกหนังโทโมกิแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้เลย  ที่ไหล่ซ้ายของเด็กคนนั้นมีแผลเป็นอยู่...แต่อย่าไปขอเขาดูเลยนะ  มันจะทำให้เขาเจ็บเสียเปล่า ๆ”

“อะ...อะไรกันครับ...เรื่องแบบนั้น...”

“ไม่น่าเชื่อใช่มั้ย?”

“คุณพ่อไม่ได้หลอกผมเล่นนะครับ”  ฮิโรอากิตกใจจริง ๆ

“ใครจะเอาเรื่องพรรค์นี้มาพูดเล่นได้”  โอโนเสะทำเสียงดุ ๆ  “และเพราะเคยถูกทำแบบนั้นมา  ร่างกายจึงเกิดความเคยชินและมีความต้องการทางเพศมากกว่าคนปกติ  ที่แกช่วยเขาบ้างมันก็ดีอยู่หรอก  แต่ไม่ใช่คิดจะเอาจริงจังแบบนั้น”

ฮิโรอากินิ่งเงียบอย่างรู้สึกผิด

“แล้วพ่อแม่เขาก็ไม่เคยใส่ใจดูแล  ขนาดว่าโทโมกิเป็นขนาดนี้แล้วก็ยังไม่เคยหันมาสนใจ  ฉันก็เลยรับเขามาเป็นลูกนี่แหละ  ไม่ได้เอาเข้าบ้านเพราะมีนัยแฝงอะไรหรอก  แม่แกก็รู้ดี  ฉันเล่าให้ฟังหมดแล้ว”

“เอ้อ...ผม...ขอโทษครับ”

“ไม่เป็นไร  แกไม่รู้เรื่องก็แล้วไปเถอะ  แต่ให้รู้ไว้ว่าพ่อรับโทโมกิมาเป็นลูกแท้ ๆ  ไม่ว่าใครจะมองยังไงหรือนินทาว่าอะไรก็ช่าง  ให้รู้ว่าโทโมกิก็เป็นลูกคนนึงของพ่อ  เป็นน้องของแก  พ่ออยากให้แกดูแลน้องในฐานะน้อง...อย่าได้คิดอะไรกับโทโมกิแบบนั้นอีก  ได้มั้ย  ฮิโรอากิ”

ดวงตาที่มองมาอ่อนโยน  ไม่ได้มีแววคาดโทษเขาแม้แต่น้อย  ฮิโรอากิรู้สึกผิดและละอายเสียจนแทบแทรกแผ่นดินหนี  เขาพยักหน้าน้อย ๆ

“ครับ  คุณพ่อ”

“อ้อ  แต่ถ้าโทโมกิต้องการความช่วยเหลืออะไรอีก  ก็ช่วย ๆ น้องไปเถอะนะ  อาการแบบนั้นมันต้องใช้เวลาบำบัดนาน  แกก็ช่วยผ่อนหนักผ่อนเบาให้หน่อยแล้วกัน”

“แปลว่า...นั่น...ได้?”  เด็กหนุ่มชูนิ้วก้อยขึ้นมาอีก

โอโนเสะชะโงกตัวข้ามโต๊ะเล็กไปดีดหน้าผากเจ้าลูกชายแรง ๆ  “ยังจะมาทะลึ่งอีก!  ไม่ได้โว้ย  เป็นพี่จะมาเคลมน้องได้ยังไง”

“โอ๊ย!  เจ็บนะครับ  ผมก็หมายถึงแค่ที่เคยทำมานั่นแหละ  ไม่ได้คิดมากกว่านั้นซะหน่อย  คุณพ่อแหละคิดมาก”

“ถ้าแกรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่  ก็แปลว่าแกก็คิด  ไอ้ตัวเล็ก  อย่ามาพูดมาก  ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับบ้านไปเลยไป”  โอโนเสะออกปากไล่

“ใจร้าย...”  บ่นอิดออดแต่ก็ยอมลุกจากโซฟาโดยดี

“ฮิโรอากิ”  ท่านประธานเรียกไว้เมื่อลูกชายกำลังจะเดินออกจากห้องไป

“ครับ?”

“ฝากดูน้องด้วยนะ”

“ครับ  จะรับฝากไว้นะครับ  รีบ ๆ มาเอาคืนล่ะ”  พูดแล้วเด็กหนุ่มก็จากไป

“รับฝากงั้นเรอะ  ไอ้ตัวแสบเอ๊ย”  โอโนเสะส่ายหน้า  “นั่นมันของของฉันเสียเมื่อไรกัน  ฉันก็รับฝากไว้เหมือนกันนั่นแหละ”

“แล้วเจ้าของมันจะได้มาเอาคืนเหรอครับ?”  ยามานากะเอ่ยขึ้นหลังจากนั่งเงียบมาตลอด

“ถ้ามันมีปัญญาน่ะนะ”  ชายผู้มากด้วยวัยกว่าลุกกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน

“ผมนึกว่าคุณน้าจะเล่นงานฮิโรอากิคุงซะอีก”

“จะไปทำมันทำไม?”

“ก็ดูพูดเข้าสิครับ...น่าตีน้อยเมื่อไร”

“จะไปตีมันทำไม  เดี๋ยวเฉามือตายกันพอดี”  พูดแล้วก็หยิบเอกสารขึ้นมาอ่านต่อเหมือนจะตัดบท

ยามานากะส่ายหัวดุกดิก  “ตามใจเกินไปแล้ว...แต่ก็เสียคนซะขนาดนี้แล้ว  คงไม่เป็นไรแล้วมั้ง”

“ได้ยินนะ”

“ก็พูดให้ได้ยินละครับ”

พูดเสร็จก็รวบแฟ้มเอกสารบนโต๊ะแล้วออกจากห้องทำงานไป  ทิ้งให้โอโนเสะเข่นเขี้ยวอยู่ที่โต๊ะ  เขารู้ว่ายามานากะไม่ได้ไปติดต่องานที่ไหนหรอก  แค่จะหนีให้พ้นรัศมีมือเท้าของเขาเท่านั้นเอง




(โปรดติดตามตอนต่อไปครับ)

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

ผลงานชิ้นอื่นๆครับ
Daylight
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31210.0

Parallel Reality
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31255.msg1811578#msg1811578

SINLESS
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18056.0

ในค่ำคืนอันเงียบงัน
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17805.0

Kiss of Ice-Scream
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18472.0

Hilight & Deep shade
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17315.0

No word
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31467.0

เธอไม่อยู่แล้วหรือ...
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31791.0

Dark side Romance
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32265.0

[wolfram]

 

ชอบฮิโรอากิจัง!! 
ดีแล้วล่ะที่โอโนเสะบอกให้ฮิโระรู้ เค้าจะได้ไม่คิดจะทำอะไรแบบนั้นกับโทโมะอีก!!

แล้วเจ้าของโทโมกิที่ว่านี่ใช่ ชุน รึป่าว อิอิ ถ้าใช่ก็จะรอเค้ามารับคืนไวๆ!!

ตามไปอ่านเรื่องอื่นต่อ!! 55+ 

[Mio]

มีแววว่าคุณพี่จะเคลมคุณน้องโทโมกิแบบถาวร 
วาย๊าาาาาาาา มาซะทีเซ่!
สามคำ>>>มา ไว ไว ( ไม่เอามาม่านะคนเขียน T^T)

[natalee22]

ฟู่วววววววววว โล่งอกไปที ตอนแรกนึกว่าโทโมะจะเสร็จฮิโรอากิซะอีก

ดีแล้วล่ะที่โอโนเสะเล่าเรื่องโทโมะให้ฟัง ฮิโรอากิจะได้ไม่ทำอะไรให้โทโมะเสียใจกว่านี้

ตอนนี้ฮิโรอากิรู้แล้วก็เอ็นดูน้องให้มากๆนะ ^^

[kyoya11]

เพิ่งรู้ว่าแต่งเรื่องไว้มากมายขนาดนี้ ต้องตามอ่านกันเสียแล้ว
แต่เรื่องนี้นี่....อยากให้ชุนมารับตัวโทโมะเร็วๆจัง

[BBnuna]

อ่าวว นอกจาเรื่องของยูคุงแล้ว ไม่เคยเห็นเรื่องอื่นเลย ไม่ได้ๆต้องไปอ่าน
อ่า ชุนหนอชุน แล้วจะมีวันได้โทโมกิ กลับมามัยเนี้ยยย

[jiki]

ตอนนี้มันร่าเร้ิงร่าเริงนะ คงเพราะมีฮิโรอ่กิมาสร้างสีสันมั้ง

แต่ถ้าม่บ่อยไคงต้องยกโทโมะให้ไปเลยซะแล้ว
เค้าชอบดูลูกแมวเล่นกันน่ะ

[HISY]

ฮิโระน่าร้ากกก

[Minako]

เย่ๆ ชอบๆ
โอโนเสะพูดแบบนี้แปลว่าให้วายะมาทวงคืนได้ใช่ปะ 

ตามไปอ่านเรื่องต่อไป 

[Ryoooo]

รอให้ชุนคิดได้และก็ทำตัวดีๆนะ เราถึงจะยกโทโมกิให้อะ

[biw43]

โห.. คนเขียนเขียนไว้เยอะแยะเลย
ทำไมเราไม่เคยเห็น

ชอบตอนนี้มากเลย เบาสมอง คุณพี่น่ารักเกินไปแล้วนะ
ชอบตอนคุณพ่อเรียกว่าตัวเล็ก รู้สึกดีแปลกๆ
ตอนนี้ไม่มีวายะเลยแห้ะ แกหายหัวไปหนายยยยยยยยย ?

[Still_14OC]

เมื่อไหร่  ชุนจะมีปัญญาเอา โทโมกิกลับมาหล่ะเนี่ย สงสัยคนอ่านรอจนเหี่ยวแน่ๆ

[salapaw]

ดีใจที่เจ้าของเรื่องเอาเรื่องอื่นๆๆมาให้อ่าน 
*-*

[tong_pub]

รักคนเขียน
รอคอยวันที่วายะกับโทโมกิเจอกันอีกครั้ง ><v

[Beast12honey]

Ahhhhhhhhhh...>..<

[KoTo_Nat]

เอ่อ น่าสนใจเหมือนกันนะครับ

สำหรับนักเขียนและนักแต่งนิยายคนอื่น

ที่นำผลงานมาต่อท้ายเรื่องแบบนี้ ทำให้ติดตามได้ง่ายถ้าชอบแนวแต่งของเขา สะดวกด้วย

เป็นไอเดียที่ดีมากครับ

ยังไงก็รีบมาต่อนะครับ ขอบคุณครับ

[$VAN$]

เขามีความต้องการทางเพศสูงมากเลยนะครับ  ช่วยตัวเองแทบจะวันเว้นวันด้วยซ้ำ

อย่างนี้อย่างเราก็เรียกว่า... (อั๊ยๆๆๆ)

ฮิโรอากิเห็นใจโทโมะแล้วสิ ทะนุถนอมน้องด้วยเน้อ 

เรื่องอื่นๆเด๋วตามอ่านฮ่ะ

[sunshadow]

   แหม ดีนะที่มาขอคุณพ่อซะก่อน ยังไม่ได้งาบไปจริงๆ
   งี้สวัสดิภาพของโทโมะก็เพิ่มขึ้นอีกนิด
   ถ้าโอโนเสะพูดอย่างนี้แสดงว่าถ้าวายะมีปัญญามาเอาตัวคืนก็จะให้ใช่ไหมเนี่ย

[from_mars]

กรี๊ดดดด
ดูแลน้อง(แทน)ดีๆ นะคะ อย่าทำร้ายมากนัก
ไม่ต้องสอนมากด้วย หวงอ่ะค่ะ กร้ากกก
เมื่อไหร่แผลใจน้องจะหายหนอ?
รออ่าน และขอบคุณจ้า