หัวข้อ: [เรื่องสั้น]I’m a refugee.หนีน้ำมาเจอรัก uppp!!18/2/55 ถามความเห็น?

[cotone]

เอิ่ม..แม่นางพลอย - - บวกร้ายแบบปุยขึ้นมาก็ครบสูตรเลยนะ555

แมวเปอร์เซียจะข่วนเจ็บขนาดไหนน้ อิอิอิ

[Jaajaa]

7

“อ้าวเหรอ งั้นพี่นั่งกินคนเดียวก็ได้”
ผมวางสายลงอย่างเซ็งๆก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ ความจริงผมจะได้กินข้าวเที่ยงกับบวกแล้วแหละแต่ตอนเดินออกมาบวกดันลืมของต้องวิ่งกลับไปเอาแล้วบอกให้ผมเดินมาที่ร้านก่อน พอผมมาถึงร้านสั่งอาหารเสร็จบวกก็ดันใช้เบอร์ห้องโทรมาที่ร้านว่ามีงานด่วนให้ผมนั่งกินไปคนเดียวเลย=_= เจริญมากแฟนผม
ถูกแล้วครับ ผมเป็นแฟนกับบวกแล้ววววว ถึงบวกจะใช้คำว่าดูๆกันอยู่กันเถอะ แต่มันจะต่างอะไรในเมื่อเราก็รักกันอยู่ดี ผมว่าน้ำท่วมครั้งนี้ไม่ได้มีแต่เรื่องแย่ๆนะ อย่างน้อยก็ทำให้ผมเจอคนรัก...เจอคนที่น่ารัก...คนที่ผมตั้งใจจะให้เป็นคู่ชีวิต....
มันมหัศจรรย์นะว่ามั้ย?
“อ้าวผิง มาคนเดียวเหรอ?”
ขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเสียงนึงก็ทักขึ้น เมื่อเงยหน้าก็พบพลอยส่งยิ้มหวานมาให้ผมอยู่ พลอยสวยมากครับ ตอนที่เรายังคบกันดีมีแต่คนมาจีบ แน่นอนว่าผมออกจะเฉยๆ=_= ก็ผมเชื่อนี่นาว่าพลอยไม่มีทางนอกใจ แต่พลอยดันหาว่าผมไม่รัก นั่นเป็นหนึ่งในเรื่องที่เราเข้ากันไม่ได้น่ะแหละ
“อือ บวกไม่ว่างน่ะ”
“เราก็มาคนเดียว ป่านดันออกไปเที่ยวตั้งแต่เช้าแล้วไม่ยอมบอก งั้นเรานั่งด้วยได้มั้ย? มีเรื่องจะคุยกับผิงอยู่พอดี”
ผมตกลงพลอยจึงนั่งลงที่ตรงข้ามผมก่อนจะสั่งอาหารตามปกติ ความจริงได้นั่งกับเพื่อนก็ดีนะ คงดีกว่านั่งเงียบๆคนเดียว-_-
“เมื่อกี๊พลอยบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับเรานี่ มีอะไรเหรอ?”
“อ่อ ผิงจำแปลนบ้านที่ผิงวาดให้เราแล้วบอกจะทำเป็นเรือนหอได้มั้ย? นั่นแหละ พอดีพี่เพชรจะแต่งงานแล้วดันมาถูกใจแปลนบ้านอันนั้นอ่ะ เราเลยจะถามว่าถ้าเอาไปสร้างผิงจะว่ามั้ย?”
ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ จะว่าอะไรได้ล่ะ เรือนหอนั่นผมวาดให้พลอยนี่นา ถ้าพี่เพชรที่เป็นพี่ชายของพลอยจะเอาไปสร้างผมก็ไม่ว่าอยู่แล้ว
“ว่าทำไม? ดีออก ฝากดีใจกับพี่เพชรด้วยนะ”
“ได้เลย อ่อแล้วก็...พี่เพชรฝากมาถามด้วยถ้าผิงอนุญาต...พี่เพชรอยากให้ผิงช่วยสร้างบ้านให้ด้วย ผิงทำบริษัทก่อสร้างนี่ ใช่มั้ย?”
“อ้าวเหรอ ได้เลย จะมาเป็นลูกค้าเราทั้งที555”
สรุปคือผมได้ลูกค้ามาแบบงงๆ  มื้อนั้นเลยกินข้าวกันไปคุยเรื่องงานกันไป พลอยโทรไปคุยกับพี่เพชรปรากฏว่าพี่เพชรให้อิสระผมทำออกแบบบ้านเต็มที่ แล้วให้พลอยเป็นคนตัดสินใจ(ตอนนี้พี่เพชรหนีน้ำไปภูเก็ตครับ=_=)
“งั้นพรุ่งนี้เรามาคุยกันที่นี่ตอน10โมงละกัน พี่เพชรอยากได้แบบเร็วที่สุดเพราะฤกษ์งานแต่งคือปลายปีหน้าแล้ว เดี๋ยวจะสร้างบ้านไม่ทัน”
“โอเค งั้นเจอกันพรุ่งนี้”
ผมเดินไปส่งพลอยที่ห้องก่อนจะเดินกลับห้องตัวเองก็พบว่าบวกหลับคาโต๊ะทั้งๆที่เอกสารยังกองอยู่เลย เมื่อคืนบวกก็ทำงานถึงดึกนะ แถมพอตื่นยังต้องมาทำต่ออีก ไม่เหนื่อยก็ยอดคนเกินไปแล้ว
ผมหัวเราะเบาๆกับท่าทางหลับที่น่าเอ็นดูของร่างเพรียวก่อนจะตัดสินใจจะอุ้มบวกขึ้น แต่ก่อนนั้นผมก็เหลือบไปเห็นสมุดที่บวกเปิดค้างไว้ที่หน้าปฏิทินพอดี ปรากฏว่ามันวงไว้ที่วันนี้ว่าเป็นวันเกิดบวก....
วันเกิด?!!!

Plus’s Part
ผมปรือตาขึ้นมาอย่างมึนๆ มองออกไปนอกหน้าต่างก็พบว่าท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว=__= นี่ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? แถมยังหลับคาโต๊ะอีก....
หลับคาโต๊ะ?....แต่นี่มันเตียง!!!
ผมลุกขึ้นทันทีอย่างงงๆก็พบว่านี่มันห้องผมเอง ได้ไง?! เมื่อกี๊ก่อนหลับผมนั่งทำงานอยู่ที่ข้างล่างไม่ใช่เหรอ...?
แกร๊ก...
“ตื่นแล้วเหรอบวก?”
จู่ๆเฮียผิงก็เดินเข้ามาในห้อง อย่าบอกนะว่าเฮียผิงอุ้มผมขึ้นมา?!!
“เฮีย...อุ้มบวกขึ้นมาเหรอ?”
“บวกลอยได้ป่ะล่ะ?”
ขอโทษที่ถาม!!
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อดที่จะแอบอมยิ้มเล็กๆไม่ได้ เฮียผิงถึงจะกวนประสาทผมบ่อยๆแต่นั่นมันก็เป็นข้อดีที่ทำให้ผมอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ผมไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองด้วยซ้ำตอนที่เฮียผิงบอกว่าชอบผม ทั้งๆที่เราเจอกันได้ไม่น่าประทับใจซักนิด....
ความจริงก็คือ....เรื่องที่ผมเข้าห้องผิด....เป็นความคิดของพี่ครีม(คนเดียว)ครับ=_=! ผมเคยเห็นรูปของเฮียผิงมาก่อนแล้วจากรูปในงานแต่งของพี่ครีม(ซึ่งผมไปไม่ได้ เพราะติดงานที่อเมริกา-_-) ตอนนั้นผมก็แค่พูดเล่นๆว่าเฮียผิงหล่อดี แต่พี่ครีมกลับพูดต่อว่า....
“...อยากได้มั้ยล่ะ?”
เอ่ออ....อยากได้อะไร?=_=
แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรจนประมาณ2ปีต่อมาหรือก็คือตอนที่ผมหนีน้ำมาน่ะแหละ พี่ครีมลากผมเข้าไปคุย บอกว่าตอนนี้เฮียผิงโสดแล้วให้ใช้โอกาสให้เป็นประโยชน์.....
“บวกอยากลองรู้จักผิงดูมั้ย?”
“....พี่ครีมหมายความว่าไง?”
“วันนี้ผิงจะมาที่นี่”
“....ตลกละพี่ครีม! พี่ผิงเขาไม่ได้ชอบผู้ชายซักหน่อย!”
“อ้าว ไม่ลองไม่รู้ โอกาสไม่ได้มาบ่อยนะบวก....”
“พี่ครีม.....”
“บางทีเนื้อคู่ผิงอาจจะเป็นบวกก็ได้ ใครจะรู้”
ใช่....ใครจะรู้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันที่ทำให้ผมตอบตกลง แล้วเรื่องมันก็กลายมาเป็นแบบนี้น่ะแหละ แต่หลังจากครั้งนั้นที่เหลือผมก็คิดเองหมดเลยนะ ไม่ได้คิดจะอ่อยด้วยเพราะผมทำใจตั้งแต่แรกเห็นแล้วว่าเราคงไม่มีทางมารักกันได้ ผมยังงงเลยที่กลายเป็นว่าเรารักกัน....
ผมรักเฮียผิง....
“บวก ไปกินข้าวกันดีกว่า”

วันนี้เราออกมากินข้าวกันร้านอาหารในโรงแรม รู้แล้วเหยียบให้มิดเลยว่าผมอยู่ที่นี่ไม่ต้องจ่ายอะไรซักอย่าง แอบเกรงใจพี่ไม้กับพี่ครีมนะเนี่ย=_=
วันนี้ห้องอาหารก็ตกแต่งอย่างสวยงามเช่นเดิม เราตกลงที่จะกินอาหารทะเลกัน เสียงหวานของนักร้องบนเวทีทำให้บรรยากาศดูโรแมนติกเป็นพิเศษ แล้วยิ่งคนที่ด้วยคือเฮียผิง....
เฮียผิงตัวสูง ผิวขาวแบบคนจีนแต่ก็ไม่ได้ขาวจนเกินไป ดวงตาสีเข้มเรียวคม จมูกโด่งเป็นสันสวย รูปหน้าเรียว สรุปคือเฮียผิงหล่อ หล่อจนผมอยากจะเห็นน้องของเฮียผิงว่าเป็นยังไง ผมยังงงเลยด้วยซ้ำว่าทำไมแฟนเก่าของเฮียผิงถึงยอมเลิก แต่พี่พลอยก็สวยมากน่ะแหละ
ตลอดมื้อผมรู้สึกเหมือนเฮียผิงเทคแคร์ผมมากกว่าเดิม อาจจะเป็นเพราะเปิดไวน์ด้วยทำให้ผมรู้สึกมึนๆและยิ้มมากกว่าปกติ จนจบมื้อเราก็กินของหวานกัน ตอนนั้นเองที่นักร้องบนเวทีพูดขึ้น
“สำหรับเพลงต่อไปนะคะ คุณขนมผิงได้ขอเพลงนี้มาเพื่อคุณบวกโดยเฉพาะ ขอให้ทุกท่านที่กำลังอินเลิฟอย่างคู่นี้มีความสุขนะคะ....”
เสียงดนตรีดังขึ้นขณะที่ผมมองคนที่นั่งตรงข้ามอย่างอึ้งๆซึ่งเฮียผิงก็ส่งยิ้มมาให้ผม...เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา....หัวใจผมเต้นรัวด้วยความสุขที่มันมากล้นจนแทบสำลัก
“Happy birthday….บวก”
ฉันนั่งยิ้มลำพัง หัวเราะลำพัง สดชื่นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
ตั้งแต่ได้พบกับเธอนั้น เรื่องจริงกับความฝัน เกิดขึ้นด้วยกันทันตา

ฉันอยากจะหยุดเวลานี้
ตั้งแต่วินาที ที่ชีวิตมีเธอเข้ามา
เธอทำให้คนที่เหนื่อยล้านั้นกล้าจะเปิดหัวใจ

หยุด หยุดชีวิต หยุดกับคนนี้ แม้ว่าใครจะดีสักแค่ไหน
หยุด หยุดความรัก ทั้งหัวใจ จะหยุดอยู่กับเธอคนเดียว
ฉันนั้นรู้ทันที และรักทันที เธอคือความโชคดีที่เข้ามา
ตั้งแต่ได้พบกับเธอนั้น ชีวิตเหมือนความฝันที่เกิดขึ้นตอนลืมตา

ฉันอยากจะหยุดเวลานี้
ตั้งแต่วินาที ที่ชีวิตมีเธอเข้ามา
เธอทำให้คนที่เหนื่อยล้านั้นกล้าจะเปิดหัวใจ
หยุด หยุดชีวิต หยุดกับคนนี้ แม้ว่าใครจะดีสักแค่ไหน
หยุด หยุดความรัก ทั้งหัวใจ จะหยุดอยู่กับเธอคนเดียว
.
.
.
“พี่จะหยุดที่บวกคนเดียว”
เฮียผิงส่งยิ้มให้ผมขณะที่ผมรู้สึกเหมือนจะหุบยิ้มไม่ได้ ผมไม่สนใจใครอีกแล้วนอกจากคนตรงหน้า ทุกสิ่งที่อย่างมันมากจนพูดออกไม่ถูก...รู้แต่ว่าผมโชคดีมาก...
สาบานได้ว่านี่เป็นของขวัญวันเกิดที่เยี่ยมที่สุดในโลกเลย




 

[Horizon]

ขอบคุณที่มาอัพ แต่มันค้างงง 
ผู้ชายดีแต่โง่ มักไม่ทันมารยาผู้หญิงร้าย 
มองโลกแง่ดีเกินไป ก็ใช่ว่าจะดี

[Jaajaa]

ขอบคุณที่มาอัพ แต่มันค้างงง 
ผู้ชายดีแต่โง่ มักไม่ทันมารยาผู้หญิงร้าย 
มองโลกแง่ดีเกินไป ก็ใช่ว่าจะดี

มาไวอีกแล้วว


8

Plus’s Part
พักนี้เฮียผิงแทบไม่ได้อยู่ที่ห้องเพราะต้องออกไปคุยงานกับพี่พลอย ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่างานอะไรแต่ก็น่าจะเป็นโปรเจ็คท์ที่ใหญ่พอดู ไม่ใช่ว่าผมชอบนะที่จะให้คนที่....รัก- -// ไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นๆนานๆแต่เพราะผมไว้ใจต่างหากว่ามันไม่มีทางมีอะไรเกินเลย และพี่ครีมก็ให้เด็กที่ร้านอาหารคอยดูให้ผมด้วย
ตอนนี้สถานการณ์น้ำท่วมที่กรุงเทพฯดีขึ้นมาก ถ้าจะพูดกันจริงๆผมจะกลับกรุงเทพฯมะรืนนี้ยังได้เลย ติดแค่เฮียผิง ผมยังไม่ได้คุยเรื่องนี้กับเฮียผิงเลย....แต่ก็คิดว่าเราน่าจะได้กลับด้วยกัน
.....ผมอยากกลับกรุงเทพฯกับเฮียผิง

“เฮีย น้ำที่กรุงเทพฯลดแล้วนะ”
ผมพูดขึ้นตอนที่เรากำลังรออาหารกันอยู่ในร้านอาหาร วันนี้เราออกมากินข้าวกันที่นอกโรงแรม เปลี่ยนบรรยากาศนิดหน่อย.....นิดหน่อยจริงๆ-_-
“จริงอ่ะ? แล้วบวกจะกลับเมื่อไหร่ล่ะ?”
“บวกกะว่าอีก2-3วันก็จะกลับเลย จะได้รีบไปซ่อมบ้าน=_=”
“โอเค งั้นเฮียก็กลับพร้อมบวกน่ะแหละ”
เฮียผิงพูดยิ้มๆขณะที่ผมได้แต่หลบสายตา ผมคิดเสมอว่าผมกำลังอยู่ในฝัน ถ้าผมกลับกรุงเทพฯไปกับเฮียผิงจริงๆ.....มันก็แปลว่าผมยอมที่จะใช้ชีวิตกับเฮียผิงแล้ว....
....ขออย่าให้มีอะไรมาทำลาย‘เรา’เลย....

วันนี้เฮียผิงออกไปตีเทนนิสกับพี่ไม้ผมจึงอยู่ที่บ้านคนเดียว ก็นั่งทำงานไปแหละครับ=__= ซักพักเสียงกริ่งก็ดังขึ้นเมื่อผมเปิดออกไปก็พบพี่พลอยยืนยิ้มหวานอยู่ พูดจริงๆนะ ผมยังไม่ค่อยกล้าสบตาพี่พลอยเท่าไหร่ ก็จากเรื่องที่เฮียผิงพูดว่าจีบผมน่ะแหละ มันออกจะแปลกอยู่นะ=_=
“คือ....เฮียผิงไม่อยู่ฮะ...”
“พี่มีเรื่องจะคุยกับบวกต่างหาก.....บวกว่างมั้ยจ๊ะ?”

สุดท้ายเราก็มานั่งคุยกันที่ร้านกาแฟในโรงแรม ผมค่อนข้างจะอึดอัดเพราะไม่รู้ว่าพี่พลอยจะพูดเรื่องอะไรหรือสำคัญแค่ไหน หลังจากสั่งกาแฟเสร็จพี่พลอยก็พูดขึ้นก่อน
“บวก.....ไปถึงขั้นไหนกับผิงแล้วเหรอ?”
ฮะ?-0-
ผมมองหน้าอีกฝ่ายอย่างค่อนข้างงงแต่ก็ตอบทั้งๆที่งง
“ก็....คบกันแล้วฮะ”
ผมไม่รู้หรอกนะว่าผมปั้นหน้าเก่งแค่ไหน แต่ก็พอจะรู้ตัวอยู่ว่าผมคงนิ่งพอดู
“เหรอ แล้วบวกรู้รึเปล่าว่าที่ผิงออกจากห้องมาทุกวัน....ออกมาทำอะไร?”
พี่พลอยขยับยิ้มมุมปากสวย แต่ผมกลับมองว่ามันดูเหมือนจะเยอะเย้ยผมมากกว่า แต่นั่นมันหมายความว่าไง....?
“พี่พลอยหมายความว่าไง?”
“บวกรู้ใช่มั้ยว่าพี่กับผิงเคยเป็นอะไรกันมาก่อน.....พูดตรงๆเราเคยรักกันมาก มากจนผิงวาดแปลนเรือนหอให้พี่....แต่น่าเสียดายที่เราดันมาเลิกกันไปก่อน พอกลับมาเจอกัน...ก็นะ”
“......”
“เรือนหอนั่น....คงจะได้ฤกษ์สร้างจริงๆ”
เหมือนมีฟ้าผ่าฟาดลงมาใส่หัว สมองผมชามึนชั่วขณะ ผมไม่ใช่คนโง่คงไม่ต้องถามซ้ำว่าพี่พลอยหมายความว่าไง ก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าเฮียผิงคิดจะกลับไปคืนดีกับพี่พลอยและแต่งงานกัน....
....แต่ผมล่ะ?.....
คำบอกรัก สัมผัสอบอุ่น ความห่วงใย ทั้งหมดนั่นมันเป็นแค่ภาพลวงตางั้นเหรอ? ทั้งหมดที่เฮียผิงมีให้ผม....มันแค่ความหวั่นไหวของคนที่อยู่ต่างที่ใช่มั้ย...?
“พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้บวกเสียความรู้สึกนะ.....”พี่พลอยว่าขณะหยิบกระดาษบางอย่างขึ้นมากางบนโต๊ะ ภาพบ้านขนาดใหญ่สวยงามที่ถูกสเก็ตอย่างอ่อนช้อยด้วยดินสอปรากฏสู่สายตาผม รวมถึงชื่อที่ถูกเขียนที่ด้านล่างภาพด้วย......ยิ่งย้ำเตือนว่าทั้งหมดคือเรื่องจริง...
-ขนมผิง&พลอย-
.....ผมน่าจะรู้อยู่แล้ว.....
ผมได้แต่นั่งนิ่งอย่างนั้น ความรู้สึกเจ็บตุบๆแผ่ไปทั่วอก คนที่เฮียผิงจะแต่งงานด้วยคือพี่พลอย....คือผู้หญิงที่เฮียผิงรัก...คือคนที่เหมาะสมกับเฮียผิงทุกอย่าง....
ต่างจากผม...
“พี่แค่อยากให้บวกรู้ความจริงจะได้ไม่ถลำลึกไปมากกว่านี้....”
ผมไม่พูดอะไรแค่มองหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ ผมไม่ได้อยากจะเชื่อ แต่เพราะทุกอย่างมันฉายชัดอยู่แล้วต่างหาก เฮียผิงแค่เหงาใจ...แต่สุดท้ายแล้วคู่ชีวิตก็ต้องเป็นผู้หญิง..
“...บวกจะไปเอง”



เรื่องนี้ไม่มีใครโง่ อิ๊อ๊ะ(หัวเราะ? )

[Jaajaa]

9(End)


Ping’s Part
ผมเดินกลับมาในห้องอย่างโคตรเหนื่อยยยยย!!! วันนี้ไอ้ไม้ชวนผมไปเล่นเทนนิสเราก็เลยตีกันแม่งทั้งวัน=___= ปวดแขนเป็นบ้า!
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ลงมานั่งดูทีวีข้างล่าง ตอนนี้มันก็เริ่มบ่ายๆค่อนไปทางเย็นแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าบวกหายไปไหนแต่ผมก็คิดง่ายๆว่าคงออกไปหาครีม ตอนนี้ที่เชียงใหม่อากาศกำลังดีและผมก็คงอยู่ที่นี่อีกแค่ไม่นานเพราะใกล้ถึงเวลากลับแล้ว ผมตั้งใจจะเดินเข้าไปหยิบเบียร์ในครัวก่อนจะสังเกตว่ามีบางอย่างหายไป....
....ขนมของบวก.....หายไปไหนหมด?
ถ้าจะบอกว่ากินหมดก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ ผมรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆจึงขึ้นไปดูที่ห้องบวกก็พบว่าทุกอย่าง.....หายไปหมด....
บวกหายไปไหน?!!
หัวใจผมเต้นแรงอย่างหวาดกลัวเป็นครั้งในชีวิต ผมกลัวว่าบวกจะไม่กลับมาหาผมอีก ผมกลัวว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก ผมกลัวว่าลอยกระทงปีหน้าเราจะไม่ได้ลอยด้วยกัน...
กริ๊ง...กริ๊ง...
เสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้นทำให้ผมต้องไปรับทั้งๆที่ยังวุ่นวายกับเรื่องของบวก ให้ตาย!!มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย?!!!
“บวกไปแล้วนะผิง....”

“ครีม มันหมายความว่าไง? บวกกลับกรุงเทพฯไปได้ไง?”
ผมแทบจะเขย่าตัวครีมเมื่อเจอกัน ครีมทำหน้าลำบากใจก่อนจะพูดออกมา
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายมีปัญหาอะไรกับบวกรู้แต่ว่าบวก...ไม่อยากเจอนายแล้ว”
ไม่อยากเจอผมแล้ว.....?
เจ็บแปล๊บในอกจนเหมือนจะทรุดลงไปตรงนั้น มันน่าลำบากใจสำหรับครีมก็จริงแต่มันเหมือนจะขาดใจสำหรับผม ทำไม?...ผมไม่เข้าใจ?
“ครีม.....”
“บวกคงแค่โกรธน่ะผิง....”
“ขอเบอร์บวกได้มั้ย? อะไรก็ได้ที่จะทำให้ติดต่อบวกได้...”
“ขอโทษนะผิง....แต่บวกสั่งห้ามทุกอย่างเลย”
ไอ้ไม้ตบไหล่ผมเบาๆอย่างปลอบใจ ผมเม้มริมฝีปากอย่างสมเพชตัวเอง อยู่กันมาตั้งนานแต่ผมกลับไปไม่มีแม้แต่เบอร์ของบวก....ผมเป็นแฟนภาษาอะไร.....? ผมแย่มากใช่มั้ยบวกถึงได้ทิ้งผมไป แล้วทำไมบวกถึงต้องทิ้งไปผมไป.....ในเมื่อผมรักมาก...รักจริงๆ...
“แต่ฉันคิดว่าฉันรู้นะว่าทำไมบวกถึงไป......”

ผมเดินเข้าไปในร้านกาแฟก็พบว่าพลอยนั่งรอผมอยู่แล้ว ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มก่อนจะเอ่ยทัก...
“ผิง.....”
“ไม่ขำนะพลอย!! พลอยไปพูดกับบวกว่าอะไร?!!!”
ผมอยากจะเอาน้ำราดหน้าอีกฝ่ายแต่เพราะว่าพลอยเป็นผู้หญิงผมถึงได้หักห้ามใจ(มือ)ตัวเองไว้ ผมรู้ทุกอย่างหมดแล้วจากพี่ครีม ก่อนจะกลับกรุงเทพฯบวกออกมาคุยกับพลอยที่นี่ แล้วก็จองไฟล์ทบินเลย ผมโมโห....โมโหมาก ไม่เข้าใจว่าทำไมพลอยต้องทำอย่างนี้.....เราจบกันไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ?....
“พูดอะไรของผิง?”
พลอยตีหน้าใสซื่อได้น่าตบมาก ให้ตาย!!สาบานเลยว่าผมไม่เคยคิดจะทำร้ายผู้หญิงมาก่อนจนวันนี้น่ะแหละ!
“เรารู้นะว่าพลอยคุยกับบวก แล้วยังเอาแปลนบ้าๆนั่นมาให้บวกดูด้วย! ทำไมพลอยต้องทำแบบนี้?! บ้าไปแล้วเหรอไง?!!”
“ผิงน่ะแหละบ้าไปแล้วเหรอไง?”พลอยตะโกนกลับ คิ้วเรียวเลิกขึ้นขณะที่ผมชะงัก เสียงหวานพูดต่ออย่างเหยียดๆ
“รักผู้ชายด้วยกันเนี่ยนะ? ไม่รู้คิดได้ไง?”
เนี่ยนะคำพูดของผู้หญิงที่ผมเคยคิดจะแต่งงานด้วย...?
ผมมองพลอยอย่างเจ็บปวดใจ เกินจะพูดต่อ ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าพลอยจะเป็นคนแบบนี้....เป็นคนที่แย่ได้ขนาดนี้....
“ขอโทษนะพลอย แต่เราคงคุยกันต่อไม่ได้แล้วล่ะ”
ผมเบือนหน้าหนีจะเดินออกมาแต่มือนุ่มกลับรั้งผมไว้
“ทำไมล่ะผิง? เราเคยรักกันไม่ใช่เหรอ? หมอนั่นดีตรงไหน? เขาเป็นผู้ชายนะผิง!!”
“เป็นผู้ชายแล้วไงล่ะพลอย!! อย่างน้อยบวกก็ไม่เคยยุให้คนรักเลิกกัน เราไม่อยากจะพูดอย่างนี้นะแต่เราอย่าเจอกันอีกเลยดีกว่า!”
ผมสะบัดมือออกมาก่อนจะเดินออกมาจากร้านทิ้งให้พลอยยืนกรีดร้องต่อไปคนเดียว พอกันทีกับคนแบบนั้น อายุตั้งเท่าไหร่แล้วทำไมคิดไม่ได้ บวกอายุน้อยกว่ายังคิดดีกว่าตั้งเยอะ.....
......แค่ตอนนี้ผมไม่มีบวกเดินร่วมทางแล้ว....แค่นั้นเอง...


ผมเหม่อมองทัศนียภาพด้านล่างผ่านชั้นเมฆที่ลอยล่อง คิดไปว่าถ้าตอนนี้มีบวกอยู่ข้างๆเราคงได้ดูวิวนี้ด้วยแล้วทายสถานที่กัน...เถียงกัน...และหัวเราะ...
.....เฮียคิดถึงบวก....
“มาทำอะไรที่เชียงใหม่เหรอครับ?”
เสียงทุ้มดังขึ้นเมื่อผมหันไปก็พบผู้ชายที่นั่งข้างๆส่งยิ้มมาให้ ท่าทางจะเป็นคนต่างชาติแต่กลับพูดไทยชัดมาก มากจนผมแปลกใจอ่ะ=_=
“ผมหนีน้ำมาครับ แล้วคุณ?”
“ผมมาหาคนรักครับ”หมอนั่นพูดยิ้มๆแต่ผมก็รู้สึกว่ามันเป็นยิ้มที่เศร้ามาก
“แต่เขาไล่ผมกลับกรุงเทพฯ”
“อย่างคุณเนี่ยนะจะมีคนไล่?”
ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ ถ้าพูดกันตรงๆคนข้างๆผมจัดว่าหล่อมากถึงมากที่สุด ผมสีน้ำตาลช็อกโกแลต ผิวขาวยากจะเห็นกระ จมูกโด่งเป็นสันตามแบบคนตะวันตก ตอนที่ไล่ผมอยากรู้จริงๆเลยว่าแฟนหมอนี่คิดอะไรอยู่-_-
....แต่จะว่าก็ว่าเถอะ....ตอนที่บวกหนีผมกลับกรุงเทพฯ...ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าบวกคิดอะไรอยู่
“เขาใจแข็งมาก=__= แล้วคุณล่ะครับ ทำไมถึงจะกลับกรุงเทพฯ? กลับบ้านเหรอ?”
“ครับ...กลับบ้าน...”ผมยิ้มบางๆเมื่อนึกถึงคนที่ผมอยู่ด้วยตลอดเดือนกว่าๆที่ผ่านมา “แล้วก็ไปตามหาแมวเปอร์เซียด้วย....เขาหนีผมไปที่นั่น”
“ฮะ? แมว?”
หมอนั่นทำหน้างงผมจึงหัวเราะแล้วชวนคุยเรื่องอื่นแทน กรุงเทพมันใหญ่ก็จริงครับ....แต่ผมมั่นใจว่ามันไม่ใหญ่เกินที่ผมจะตามหาคนที่ผมรักได้....
รอเฮียก่อนนะบวก....แล้วเราจะได้เจอกัน

(End)


จบแล้ววววววววว(คนอ่าน: )
จบแล้วจริงๆค่ะ โปรดสังเกตว่าตอนนี้รวบรัดเว่อร์ อย่าแปลกใจค่ะ มันเพราะเราเร่งมากนั่นเอง แงงง
ยังไม่ได้เช็คคำผิดเลยค่ะ น่าตบมากคนเขียนคนนี้ เราอยากจะให้มันจบก่อนปีใหม่แถมยังมีอิน้องปุยอยู่อีก รีบสุดชีวิตอ่ะงานนี้ ปั่นมากี่ชม.แล้วก็ไม่รู้ มึนนน
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านกันมานะคะ เจอกันในน้องปุยยยยย

ป.ล.จบแบบเฮียผิงอกหัก โฮะๆๆ

[Horizon]

..
 
รวบรัดสั้นไปมั๊ย

[Jaajaa]

..
 
รวบรัดสั้นไปมั๊ย

คลานหนี
หนูขอโทษษษษ หนูไม่ได้ตั้งใจให้มันสั้น
ตอนจบไม่อยากยืดเยื้ออ่ะ แล้วตอนนี้ทุกอย่างมันก็เร่งเหลือเกิน อีกวันเดียวก็จะปีใหม่แล้ว ม่ายยยย

[takara]

แง่ว จบแบบเฮียผิงอกหักจริงจริงด้วยอะ เง่อ

[Way]

ได้ไงอะ จบแบบนี้ได้ไง ไม่ยอม

[cotone]

เอ๋ แล้วไหงปุยติดต่อกับบวกได้ล่ะเนี่ย!?!?!?

จบซะแซดเลยนะเคอะ T^T

[konnarak]

คุยกันเยอะๆดิ จะได้ไม่ทะเลาะกัน

เเต่ยังไงก็ดีกันเเล้ว  อิอิอิ

[seaz]

ไม่จบแบบนี้นะ T^T

[the_pupae]

จบอย่างงี้จริงดิ

[winamp]

 

จบโหดไปไหมมมมมมมมม


 

[maykiz]

แล้วจะเป็นไงต่อไป เฮียผิงจะเจอบวกมั้ย?? อย่ามาทำให้อยากแล้วจากไปนะ เราจะงอแงจิงๆด้วย

[Jaajaa]

เอ๋ แล้วไหงปุยติดต่อกับบวกได้ล่ะเนี่ย!?!?!?

จบซะแซดเลยนะเคอะ T^T

ในเมื่อแอบไปสปอยในเรื่องปุยมาแล้ว.....มันจะมีต่ออีกนิดนึงค่ะ
แต่ว่าไม่รู้ว่าจะลงเมื่อไหร่นะคะ ตอนนี้ยุ่งมากกกก

[Jaajaa]

มาต่ออีกนิด



“ขอบคุณมากนะครับคุณผิงที่อาสาจะช่วยทุกคน^^”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คนไทย ยังไงก็ช่วยๆกันไว้แหละดี”
ผมยิ้มรับก่อนพี่ชา...ประธานหมู่บ้านจะแนะนำให้ผมรู้จักทีมอาสาสมัครทุกคน ถูกแล้วครับ....ตอนนี้ผมอยู่กรุงเทพ.....
...เป็นอาสาสมัครประจำหมู่บ้าน=_=!
ผมไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย แต่เพราะไอ้ไวท์ที่ผมให้มาช่วยเคลียบ้านให้ก่อนผมกลับ ดันไปปิ๊งลูกสาวของพี่ชา(ชาประธานหมู่บ้านเนี่ยแหละครับ-_-) มันเลยไปรับปากอย่างดีว่าเราจะช่วย...
เรา=ผม+มัน?!!!
ผมอยากจะฆ่ามันวันละหลายรอบถ้าไม่ติดว่าตอนนี้มันเป็นสถานการณ์ที่คนไทยทุกคนควรทำตัวเป็นประโยชน์ต่อสังคมมากที่สุด ผมเลยได้แต่ยิ้มอย่างเต็มใจ(เหรอ?) แต่ยังไงมันก็เป็นสิ่งที่ถูกแหละนะ ในเมื่อบ้านผมก็โอเคแล้วแต่คนอื่นยังไม่ ผมก็ควรจะช่วยคนอื่นต่อ
สภาพของหมู่บ้านผมหลังน้ำลดดูไม่จืดอย่างแรง=_= คราบระดับน้ำยังมีให้เห็นชัดทั่วไป บ้านบางคนที่ด้านล่างมีอะไรที่เกี่ยวกับไม้ก็ผุพังไปตามระเบียบ ยังดีที่ไม่มีขยะเพราะทำความสะอาดกันไปแล้ว ดูภาพรวม....ผมว่าก็ต้องฟื้นฟูนานเหมือนกันนะ-_-
ขณะนี้เรามารวมตัวกันที่สวนกลางหมู่บ้านซึ่งจะรับเรื่องขอความช่วยเหลือจากทุกคนในหมู่บ้าน....และนั่นแหละครับ ผมต้องวิเคราะห์ต่อว่าจะทำยังไง=_= ทีมวิศวกรในหมู่บ้านที่รวมๆกันมาได้บวกผมกับไอ้ไม้ก็มีประมาณ10กว่าคน(มีบ้านในหมู่บ้านเป็นร้อยหลัง) แต่พอนับจำนวนอาสาสมัครเข้าไปด้วยก็ถือว่าเยอะแหละครับ ผมว่าเกิดเหตุการณ์อย่างนี้มันก็ดีนะ อย่างน้อยมันก็แสดงให้เห็นว่าคนไทยยังรักกัน
“มึงๆๆ นี่แปลนบ้านของคุณชา เห็นว่าที่หล้งบ้านทรุดนิดหน่อยว่ะ”
ไอ้ไวท์เพื่อนที่แสนดี(=_=)โผล่มาข้างๆผมพร้อมแปลนบ้านในมือ จะเอาใจว่าที่พ่อตามากไปมั้งงงง
หมั่นไส้คนมีความรักว่ะ!!
“มึงก็จัดการดิ จะไม่ทำคะแนนหน่อยเหรอไง?”
ผมประชดแต่มันกลับยิ้มหน้าบาน ไอเวร- -* น้องเค้กลูกพี่ชาก็น่ารักจริงน่ะแหละสมควรให้ไอ้ไวท์มันหลง แต่อาจจะติดตรงที่ว่า....น้องเค้าพึ่งอยู่ปี4เอง เหอะๆ
สุดท้ายผมก็ต้องดูแปลนให้มันอยู่ดี ทั้งๆที่จบสาขาอาชีพเดียวกันมาเนี่ยแหละ ขณะที่ผมกำลังวิเคราะห์อยู่นั่นเองก็ได้ยินเสียงพี่ชาก็เรียกขึ้น
“ผิงๆ เจอคุณเพิ่มเงินรึยัง? ที่เป็นนักออกแบบภายใน พี่อยากให้ผิงร่วมงานกับเขาหน่อย”
ผมยิ้มรับ ทั้งๆที่กำลังงง เพิ่มเงิน? นั่นชื่อคนเหรอวะ?=_=
“ยังครับ ยังไม่เจอ”
“งั้น....คุณเพิ่มเงิน!”
พี่ชาเรียกใครซักคนขณะที่ไอ้ไวท์ยัดเยียดให้ผมช่วยดูงานอีกรอบ เห็นผมเป็นทศกัณฐ์มีสิบหน้าสิบมือเหรอไงเนี่ย?=_=
“คุณเพิ่มเงิน นี่คุณผิง ส่วนผิง.....”
ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นตามเสียงของพี่ชาเพื่อจะดูหน้าไอคุณเพิ่มเงินอะไรนั่น จากที่คาดไว้ว่าน่าจะเป็นผู้ชายรุ่นลุงแต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นอะไรที่เหนือความคาดหมายอย่างสิ้นเชิง....เป็นอะไรที่ทำให้ผมแทบจะทรุดลงไปกับพื้น...
.....คนบางคนที่มีอิทธิพลกับหัวใจผมเสมอ...
“...นี่บวก นักออกแบบภายในของเรา^^”
...ผมเจอแมวเปอร์เซียของผมแล้ว

[Horizon]

ไม่เชื่อสายตา รีบวิ่งเข้ามาอย่างเร็ว
แต่ค้างงงงง
+1

[cotone]

จบงี้เลยเหรอ?? จบงี้เลยเหรอ?????? ตัดช้าบให้คนอ่านไปจิ้นกันเองมากค่ะ

ในเมื่อคนเขียนอนุญาตกลายๆแบบนี้หนูจะจิ้นต่อเต็มที่เลยนะ!!!

[roseen]

  :m20:จบเฉยเลยอ่ะ

[Jaajaa]

ไม่แน่ใจนะคะว่าจะมาต่ออีกรึเปล่า แล้วแต่กระแสตอบรับ555 (เลวมากกก!!)
ตอนนี้ค่อนข้างยุ่ง ถ้าอยากอ่านต่อก็บอกกันนะคะ เพราะมีแพลนเรื่องใหม่(อีกแล้ว )

[MooJi]

เจอแมวเปอร์เซียของเฮียแล้วน๊าเฮียผิง
เย๊  เย๊  ดีใจ
มาต่อน๊าเร็วๆน๊า
^^  รอจ๊า

[Nightfalls]

เพิ่งเข้ามาอ่านครับแต่อยากรู้เรื่องของปุย อ่านได้ที่ไหนบ้างครับ

[maru]

ผิงเจอบวกแล้วก็คุยกันให้เข้าใจ บวกทำไมสงสัยอะไรไม่คุยกับผิง

[chiji]

จบซะแล้ว อยากอ่านต่ออ่ะ

[modoki]

  :z3:ม่ายยยยยยยยยยย ไม่ใช่แบบนี้  ต้องไม่จบแบบนี้สิ 

[ListeL]

ชอบบบบบบบบบบบบน่ารัก แต่ว่ามาต่ออีกหน่อยเถอะคะ มันไม่เคลียร์ง่ะ แงๆ

[aoihimeko]

เรื่องน่ารักเเต่จบไม่เคลียร์

[funland]

  จบแล้วเหรอ