:pigha2:ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0กลับมากับน้ำท่วมอีกครั้ง555
I’m a refugee. หนีน้ำมาเจอรัก
“บ้านเฮียท่วมแล้วเหรอ?!”
“อือดิ อย่างกับเทศกาลน้ำหลากเนี่ย”
“ทำไมพึ่งโทรมาบอกปุยอ่ะ ไม่งั้นจะได้ไปช่วย”
“ช่วยให้ยุ่งน่ะสิ เฮียชิวๆ อยู่คนเดียว เดี๋ยวจะไปโรงแรมของไอ้ไม้ที่เชียงใหม่ ปุยไม่ต้องห่วงหรอก”
“อือ จะไปเชียงใหม่เลยใช่มั้ย?”
“ก็คงต้องอย่างนั้น อยู่บ้านไม่ได้แล้วนี่”
“ครับ ดูแลตัวเองดีๆนะเฮีย…”
“ปุยก็เหมือนกัน แค่นี้นะ”
ผมวางโทรศัพท์ลง ความจริงตอนนี้ผมอยู่เชียงใหม่แล้ว เหอะๆ ก็ถ้าบอกปุยว่าผมอยู่ที่นี่แล้วมีหวังโดนบ่นแหงๆ
“ทำไมไม่บอกน้องมึงไปวะว่ามึงอยู่ที่นี่แล้ว”
ไอ้ไม้เพื่อนที่รักที่ผมต้องลี้ภัยมาขอความช่วยเหลือพูดยิ้มๆทำให้ผมขมวดคิ้วใส่มันไปที
“มึงก็รู้ว่าปุยขี้บ่นชิบหาย”
ถูกครับ ไอ้ปุยฝ้ายน้องที่รักและโคตรจะแมนตรงข้ามกับหน้าตาชอบบ่นผมมากกกก มากถึงมากที่สุด พูดตรงๆก็เพราะว่าห่วงผมมากน่ะแหละ น่าดีใจมั้ยที่ไอ้กรีนยังไม่โดนปุยบ่นเท่าผมเลย
“ก็พอรู้55 แล้วบ้านมึงเป็นไงบ้างวะ? ท่วมถึงไหน?”
ไอ้ไม้ถามต่อทั้งๆที่สายตายังจับจ้องที่ถนนมืดๆข้างหน้า ผมพึ่งมาถึงเชียงใหม่แค่สองชม.เองมั้งโดยที่มีเจ้าถิ่นอย่างไอ้คนที่ขับรถอยู่มารับด้วยตัวเอง ตอนน้ำเริ่มมาผมก็รีบโทรหาไอ้ไม้แล้วจองตั๋วเครื่องบินมาที่เชียงใหม่เลย คิดว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะพิทักษ์บ้านเอาไว้เพราะยังไงมันก็เข้าบ้านแน่ๆ ที่ทำคือหนุนของไว้ตั้งแต่ประกาศเตือน ผมตัวคนเดียวอยู่แล้ว งานก็โทรสั่งเอาก็ได้ ยังไงก็คงดีกว่าติดอยู่ที่กรุงเทพฯ
“ตอนนี้คงหน้าอกแล้วมั้ง ไม่แน่ใจ แต่น้ำมาโคตรเร็วอ่ะ กุเกิดมา27ปีไม่เคยเจอน้ำท่วมขนาดนี้เลย”
“อย่าคิดมากเว้ย มึงอยู่ที่นี่ไปนานๆเลยก็ได้ กุไม่คิดค่าห้องมึงอยู่แล้ว”
ไอ้ไม้ตบไหล่ผมแปะๆ จากนั้นเราก็คุยเล่นกันไปเรื่อยๆพอถึงโรงแรมครีมก็ออกมาต้อนรับผมแล้วพาไปที่ห้อง ครีมเป็นภรรยาของไอ้ไม้ครับ สวยแบบสาวเหนือเลย เห็นว่าเจอกันตอนไอ้ไม้มารับช่วงต่อกิจการโรงแรมนี่ บางทีผมก็อิจฉาคนที่มีแฟนนะ….เพราะคงไม่โดดเดี่ยวเหมือนอยู่คนเดียวอย่างผม
เราเดินกันมาเรื่อยๆก็ถึงโซนด้านหลัง ห้องที่ไอ้ไม้เตรียมไว้ให้คือบ้านหลังเล็กๆดีๆนี่เอง การตกแต่งก็ดูดีสมกับระดับโรงแรม แถมยังมีตั้งสองชั้นประหนึ่งผมยกครอบครัวมาด้วย ….
ตลกกก!! ผมมาคนเดียวนะเว้ยยยย
“ไอ้ไม้ เว่อร์ไปป่าววะ กุมาคนเดียวนะเว้ย”
“ก็มึงเพื่อนกุ แค่นี้อ่ะจิ๊บๆ ตอนมหา’ลัยมึงช่วยกุต่อยกับไอ้พวกวิศวฯบ่อยจะตายทั้งๆที่กุผิด”
อ้าว นี่ตกลงว่าเรื่องตอนนั้นมึงผิดเหรอเนี่ยไอ้ไม้
ผมถอนหายใจ ยังไงห้อง…ไม่สิ...บ้านนี่มันใหญ่เกิน ผมมาคนเดียว วันๆก็นั่งทำงานเฉยๆอย่างเดียวอยู่แล้ว พื้นที่มัน…กว้างเกิน
“แต่…”
“ผิงอยู่ไปเถอะ เนี่ยครีมให้คนมาทำความสะอาดให้ละ เตรียมตั้งนานแล้ว ถ้าผิงย้ายตอนนี้คงเสียเวลาแย่”ครีมพูดยิ้มๆ ประกายตาฉายแววบังคับอย่างชัดเจน ก็พอเข้าใจนะว่าที่บังคับคืออยากให้ผมนอนห้องดีๆ แต่ว่า….”
“สรุปว่าตกลงนะ เดี๋ยวครีมไปเอาน้ำมาให้ ไม้ นายจะดื่มกับผิงไม่ใช่เหรอวันเนี้ย ไปเอาเบียร์มาสิ”
ยังไม่ทันจะพูดอะไรสองสามีภรรยาก็เดินออกไปจากห้องผม อ้าว…..สรุปคือกุต้องอยู่…?
ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยแบกเป้เข้าไปนั่งที่โซฟาแล้ววางโน้ตบุ้คบนโต๊ะ ยังไงผมก็ต้องทำงานนี่ ถึงตอนนี้ไม่แน่ใจว่าจะมีพื้นที่ที่น้ำไม่ท่วมจนสร้างอะไรๆได้ก็เถอะ น้ำท่วมมันแย่อย่างนี้นี่เอง =_=
ผมเปิดบริษัทรับเหมาก่อสร้างมาได้2ปีกว่าๆแล้วโดยหุ้นกับไอ้หุ้นส่วนที่ตอนนี้อยู่ชลบุรี…มันหนีน้ำครับ บวกออกแบบบ้านไปด้วย ดังนั้นถึงมันจะเป็นบริษัทเล็กๆก็จริงแต่ก็ทำกำไรได้มากแทบจะเท่าตัว พนักงานตรวจบัญชีผมก็ไม่ต้องจ้างเพราะปุยยืนยันจะทำ ลูกค้าก็มีมาเรื่อยๆ สรุปกำไรผมคงประมาณเงินเดือนไอ้ไม้อ่ะ
ผมเปิดทีวีดูซักพักรอไอ้ไม้ จู่ๆก็มีเสียงก๊อกแก๊กๆที่ประตู สงสัยไอ้ไม้จะมาแล้ว ผมหันไปทางนั้นพอดีกับที่ประตูเปิดออก…
“ไอ้ม……”
“เฮ้ยยยยยยย!!!!!!!/เหี้ยยยยยย!!!!!
”
ผมอุทานตามหมอนั่นอย่างตกใจ อีกฝ่ายก็ยืนค้างอยู่ท่านั้น ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้าง ใครวะเนี่ย?!!! เข้ามาที่ห้องผมได้ไง?!!
“ค…คุณเป็นใคร นี่มันห้องผมนะ”
หมอนั่นพูดขึ้นก่อนขณะที่ผมยังมึน ห้องของหมอนั่น?
“บ้าแล้วคุณ นี่มันห้องผม”
“แต่ผมมีกุญแจนะ คุณแอบเข้ามาเหรอ?”
รู้สึกเหมือนโดนแมวตัวเล็กๆขู่ฟ่อๆ แมวเปอร์เซียซะด้วย จับไปขายแม่งเลยดีมั้ย-_-+
“นี่คุณ เจ้าของโรงแรมเขาบังคับให้ห้องนี้ผมมาเองนะ อีกอย่างไฟมันจะใช้ได้ไงถ้าไม่มีคีย์การ์ดเสียบ คิดก่อนกล่าวหาคนอื่นซะบ้าง”
ผมลุกขึ้นยืนมองคนตัวเล็กกว่าที่หน้ายังคงงงสุดตรีนและมีแววว่าจะโกรธในเร็วๆนี้ หมอนั่นผิวขาวแบบคนเหนือแต่ก็ไม่ใช่ว่าเหลือง ตัวพอๆกับปุยแต่สูงกว่า หน้าตา…ดูดีๆก็จัดว่าเป็นผู้ชายที่น่ารักไม่เบา โดยเฉพาะตาสีฟ้าที่ดูเด่นออกมา อย่างกับแมวเปอร์เซียชัดๆ
“ผมไม่ได้กล่าวหานะ ผมก็มีกุญแจเหมือนกัน เมื่อกี๊พนักงานที่ล็อบบี้หยิบให้ผมกับมือ ผมก็ควรจะมีสิทธ์สงสัยสิที่จู่ๆก็มีผู้ชายท่าทางเถื่อนๆมานั่งดูทีวีอยู่ในห้อง”
ท่าทางเถื่อนๆ?
เหอะๆ…ไอ้แมวเปอร์เซีย!!!
“แล้วผมจะรู้คุณมั้ย? ผมก็ตกใจเหมือนกันแหละที่จู่ๆก็มีผู้ชายหน้าขาวอย่างกับตุ๊ดเปิดประตูเข้ามา แถมยังมาบอกว่าเป็นห้องตัวเองอีกทั้งๆที่ก็เห็นผมนั่งอยู่ แล้วยังมาถามอีกว่าแอบเข้ามาเหรอ แล้วคุณจะให้ผมทำไง?”
ผมพูดเกินจริงไปนิด หมอนี่ไม่ได้เหมือนตุ๊ดหรอกแต่ก็ขาวแบบโอโม่น้อยกว่าปุยนิดหน่อย เหอะๆ ปุยมันเผือกแล้วล่ะ แทบไม่ได้ออกจากบ้านเลย โดนกรีนกักขัง555
นี่มันใช่เวลามาหัสเราะมั้ยเนี่ย?=_=
หมอนั่นทำท่าเหมือนจะงาบหัวผมให้ได้
“นี่คุณว่าผมเหมือนตุ๊ดเหรอ?!!”
“คุณยังบอกเลยว่าผมเถื่อน!”
“ก็มันจริงนี่นา!”
“เอ้า! ผมก็พูดความจริง”
“คุณ…..!!”
“อ้าวบวก มาทำอะไรที่นี่?”
เสียงไอ้ไม้ดังขึ้นสยบศึกของเราชั่วคราว หมอนั่นที่น่าจะชื่อบวบๆอะไรซักอย่างหันไปมองอย่างโคตรงงขณะที่ไอ้ไม้เดินถือลังเบียร์เข้ามาในห้องผม รู้จักกัน?
“ก็ที่ล็อบบี้ให้กุญแจห้องนี้มา พอบวกเปิดก็เจอหมอนี่อ่ะ”
ว่าขณะชี้มาทางผมที่ยืนไม่รู้ร้อนรู้หนาว ก็ผมไม่ผิดนี่ มันห้องผมจริงๆ
“ได้ไง นี่มันห้องเพื่อนพี่”
“ฮะ?”
“ไม้ ลืมไวน์อ่ะ…..บวก?”
ครีมตามมาพร้อมกับขวดไวน์ในมือก่อนจะหันไปมองบวบอะไรนั่นอย่างงงๆขณะที่ผมยิ้มอย่างผู้ชนะ5555
“พี่ครีม ที่ล็อบบี้ให้กุญแจห้องนี้มาอ่ะ แต่พอบวกเปิดก็เจอเพื่อนพี่ไม้เฉยเลย=_=”
หน้าซีดเลยหมอนั่น ผมก็ไม่ได้พูดอะไร คิ้วเรียวขมวดก่อนครีมจะวางขวดไวน์แล้วพาบวบไปที่ล็อบบี้สถานการณ์ถึงกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ หนีน้ำมาเจอบวบเฉยเลย แล้วยังเป็นบวบเปอร์เซียซะด้วย แถมไม่ขอโทษซักคำ
“กุขอโทษว่ะไม้ ที่ล็อบบี้คงให้กุญแจผิด บวกอยู่บ้านข้างๆมึงอ่ะ หนีน้ำมาเหมือนกัน”
หนีเหรอ? ผมว่าท่าทางอย่างนั้นคงเดินทางมาฉะผมโดยเฉพาะเลยมากกว่า
“เออๆช่างเหอะ แล้วมึงรู้จักเหรอวะ?”
ผมว่าขณะนั่งลงส่วนไอ้ไม้เดินไปหยิบน้ำแข็งในครัว(เลวมากให้เพื่อนทำอยู่คนเดียว) คืนแรกในเชียงใหม่ของผมโคตรวุ่นวาย และดูท่าจะวุ่นมากกว่านี้อีกถ้ายังเจอบวบนั่นอยู่เรื่อยๆ คนอะไรตัวนิดเดียวขู่อย่างกับแมว
“อืม บวกเป็นลูกพี่ลูกน้องของครีมอ่ะ”
ไอ้ไม้กลับมาพร้อมถังน้ำแข็งและกับแกล้ม ถึงว่าทำไมครีมถึงให้อยู่ห้องนี้ เตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้วนี่เอง ก็เป็นพวกถั่วอะไรอย่างนี้แหละครับเพราะผมกับไอ้ไม้ชอบกิน
“คนบ้าอะไรชื่อบวบ? แล้วทำไมไม่เห็นเหมือนคนเหนือเลย?”
“นั่นสิคนบ้าอะไรชื่อบวบ-*- น้องมันชื่อบวกเว้ย! คิดบวกอ่ะ น้องของบวกชื่อรบแบบนักรบ และก็มีลูกพี่ลูกน้องของครีมอีกชื่อไซน์ คอส แทน และก็คูณและหาร มึงอย่าโชว์โง่เรียกผิดนะ บวกเป็นลูกครึ่งอเมริกาก็เลยตาสีนั้น นี่หูมึงตึงป่ะเนี่ยฟังบวกเป็นบวบ=_=”
ท่าทางบ้านนี้จะบ้าคณิต-_- อย่าว่าเลยบ้านผมก็บ้าขนม ผมถึงชื่อขนมผิงและมีน้องชื่อปุยฝ้ายไง มีลูกพี่ลูกน้องชื่อบัวลอยและไข่หวาน ทั้งๆที่เป็นผู้ชายทั้งหมดเนี่ยแหละ
“ก็กุจะรู้มั้ยล่ะ? บ้านครีมก็แปลก ตั้งชื่อเป็นสัญลักษณ์หมดเลย”
“ยังมีองศา มุมป้าน มุมแหลม มุมฉาก ไพน์ กำลังสอง สมการ กราฟ ตรีโกณ เยอะเชี่ย รวมญาติทีกุนึกว่ากุเรียนคณิตศาสตร์อยู่”
มันบ่นผมจึงหัวเราะก่อนจะคุยเรื่องอื่นต่อกับไอ้ไม้…โดยไม่รู้เลยว่าซักวัน….ผมก็จะมีชะตากรรมเดียวกับมัน…
ผ่านมาอาทิตย์กว่าๆแล้วที่ผมสิงสถิตอยู่เชียงใหม่รับรู้ข่าวของที่บ้านผ่านทีวีและไอ้ไม้ ผมไม่ได้โทรหาใครเลยนอกจากเรื่องงานเพราะไม่อยากให้วุ่นวาย พ่อแม่ผมอยู่ที่น่านพร้อมด้วยญาติๆอีกมากมาย(ผมถึงไม่อยากกลับไง
) ส่วนปุยก็น่าจะยุ่งอยู่กับน้ำท่วมแล้วไม่รู้ด้วยว่าปุยจะทำอะไรอยู่รึเปล่า ถ้าแต่งนิยายอยู่แล้วมีใครไปขัดน้องชายผมเหวี่ยงใส่แน่ พี่มันก็ไม่เว้น ไม่กล้าเสี่ยง เหอะๆ=_=
ผมตื่นขึ้นมาแล้วซักพักตอนที่เสียงกริ่งประตูบ้านดังขึ้น ผมขี้เกียจดูตาแมวเลยเปิดออกเลยก็พบคนบ้านข้างๆยืนหน้ามุ่ยอยู่…คนที่ทำให้ผมเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจแล้วขยับยิ้ม
“นายมาผิดห้องแล้วมั้งงงง”
“ถ้านี่มันห้องนายพุทธรักษาผมก็ว่าผมมาถูกนะ”
เล่นชื่อจริงกันเลย-0- ไปรู้มาจากไหนวะเนี่ย?
หลังจากวันนั้นผมกับบวบ เอ้ย! บวกก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย มีเจอกันบ้างตอนเข้าออกห้องแต่หมอนั่นก็จะเมินผมอย่างเห็นได้ชัด มันไม่ใช่ความผิดผมเลยนะที่ล็อบบี้ให้กุญแจผิดน่ะ พาลว่ะ=_=
“อืม แล้วนายมีอะไร?”
ผมเท้าขอบประตูยักคิ้วอย่างกวนตีนถามคนเตี้ยกว่าตรงหน้าที่ชักสีหน้าประมาณว่าไม่เต็มใจมาซักนิดเหมือนโดนบังคับ ก็คงจะโดนบังคับน่ะแหละไม่งั้นคงไม่แบกหน้าขาวๆมาคุยกับผมหรอก(รู้ตัว-_-)
“พี่ไม้ให้มาตามคุณไปกินข้าว วันนี้ห้องอาหารเช้าเปิดถึงแค่เก้าโมงครึ่ง แล้ววันหลังหัดเปิดโทรศัพท์บ้างนะจะได้ไม่เดือดร้อนคนอื่น”
พูดจบก็เดินออกไปอย่างไม่สนใจว่าผมจะพูดอะไร เหอะ ได้ข่าวว่าผมอายุมากกว่านะ ที่ไอ้ไม้ล่ะเรียกพี่ไม้แล้วแทนตัวเองว่าบวก ทีกับผมใช้คุณผมเฉยเลย แล้วไหนจะหน้าตาบึ้งๆนั่นอีก
แต่ถึงอย่างนั้นผมกลับยิ้มบางๆแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวไปกินข้าวตามปกติอย่างไม่โกรธคนข้างบ้านซักนิด…
….ก็น่ารักดี
เมื่อผมเดินลงมาที่ห้องอาหารก็พบไอ้ไม้ ครีมและก็บวกนั่งอยู่โต๊ะเดียวกันซึ่งไอ้ไม้ก็เรียกผมไปนั่งด้วย มองไปรอบๆผมว่าคนดูเยอะขึ้นมากคงเพราะหนีน้ำท่วมมา โรงแรมนี้ก็ลดราคา60%ช่วยเหลือผู้ประสบภัย เรียกได้ว่าลดก่อนใครเขาเลย ไอ้ไม้มันนำเทรนด์55
อาหารเช้าเป็นแบบบุฟเฟ่ต์ผมจึงเดินไปตักข้าวต้มแล้วนั่งลงข้างๆเจ้าของโรงแรมซึ่งพักนี้อยู่ที่โรงแรมบ่อยกว่าบ้านตัวเอง ซึ่งก็อยู่ตรงข้ามคนที่ไปตามผมเมื่อเช้า และแน่นอนว่าหมอนั่นเมินผมเช่นเคย
“ขอโทษว่ะไม้ แบตฯโทรศัพท์มันหมด”
ปกติผมจะถอดสายโทรศัพท์ในห้องแล้วเปิดแต่มือถือเพื่อกันคนมารบกวน แต่แบตฯผมดันหมดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เมื่อเช้าบวบ…บวก=_=เลยต้องมาตาม
“เออๆ ไม่เป็นไร ยังไงบวกก็ว่างอยู่แล้ว บ้านก็อยู่ข้างๆกัน”
“พี่ไม้ถามบวกยังเนี่ยว่าสมัครใจรึเปล่า?”
“ก็รู้ไงว่าไม่ถึงไม่ถาม555555”
คนถูกใช้ค้อนสามีพี่ตัวเองเล็กๆแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มในชามตัวเองต่อ แอบรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินชอบกล สามคนนั้นคุยกันเรื่อยๆขณะที่ผมฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ในใจนึกถึงปุยอยู่หน่อยๆ เห็นว่าตอนนี้มีมาตรการปกป้องบ้านอยู่ ไม่รู้ไอ้กรีนจะโดนอะไรไปบ้าง=_= ปุยยิ่งเป็นพวกสุดโต่งอยู่
“กุกับครีมไปก่อนนะไม้ แขกมาพักเยอะต้องดูเอกสาร”
“อือ มีอะไรก็ให้กุช่วยละกัน”
ผมโบกมือก่อนคู่รักแห่งปีจะเดินออกไปจากห้องอาหาร ที่มันมาทำงานเองไม่ใช่ว่าโรงแรมมันไม่ใหญ่นะครับ ถือว่ามีชื่อพอสมควรเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะความเป็นคนง่ายๆแสนจะติดดินเลยลงมาดูอะไรเองหมด ครีมก็เป็นพวกไม่ชอบอยู่เฉย ผมว่านี่แหละเนื้อคู่ไอ้ไม้เลย
บางทีผมก็แอบอิจฉาไม้กับครีมเหมือนกันนะ รวมถึงเพื่อนๆหลายคนที่แต่งงานกันไปแล้วรวมถึงปุยด้วย อย่างน้อยๆก็มีคนให้รัก ให้ดูแล…ให้คิดถึง ไม่ใช่ว่าผมไม่มีช่วงเวลาโมเมนต์อย่างนั้น ก็เคยมี…แต่มันก็นานมาแล้ว ประมาณสองปีที่แล้ว…กับผู้หญิงคนนึงที่ผมคิดจะใช้ชีวิตอยู่ด้วย…แต่กลับกลายเป็นว่า..เราเข้ากันไม่ได้.... ผมก็เสียใจแต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่มีอะไรดีไปกว่าเลิกกัน จากนั้นผมก็ไม่ได้คบใครเป็นพิเศษอีกเลย
ทีนี้ก็เหลือแค่ผมกับเจ้าแมวเปอร์เซียที่นั่งนิ่งอยู่ตรงข้าม เราต่างคนต่างกินจนตอนที่ผมยกน้ำส้มขึ้นดื่มนั่นเองก็พบว่าอีกฝ่ายล้วงกล่องตลับยาออกมาจากกระเป๋าแล้วหยิบยาจากแต่ละช่องออกมารวมๆแล้วก็ประมาณ5-6เม็ด…
ป่วยเหรอวะเนี่ย?!!!-0-
หมอนั่นกินยาเป็นกำได้หน้าตาเฉย พูดจริงๆนะ ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยกินยาครั้งละเกิน4เม็ดเลย แต่นี่5-6เม็ด!! คอหอยมีหลุมดำอยู่เหรอวะ?
ทนสงสัยไม่ไหวผมเลยค่อยๆพูดออกไป
“นี่….บวก…”
“อะไร?”
ตาสีฟ้าตวัดมองผมพลันอย่างไม่เป็นมิตร ถ้าเป็นแมวก็แทบจะเรียกได้ว่าขู่ฟ่อๆ แต่กลับดู…ไม่น่ากลัวเลยซักนิด น่าเอ็นดูมากกว่าด้วยซ้ำ
“นายป่วยเหรอ?”
“จะว่าผมตัวซีดเหรอไง?!”
แม่คุณแทบจะฟ้อนเล็บขณะที่ผมยกยิ้มอย่างอดไม่ได้ บวกทำให้ผมนึกถึงปุยยังไงก็ไม่รู้ โดยเฉพาะเวลาโกรธ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าน่ารัก และถึงผมจะไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกันแต่ก็พอมองออกอยู่ว่าหลายคนที่นี่เล็งๆบวกกันทั้งนั้น เหอะๆ ไว้มาเจอภาคกลายร่างเป็นแมวเปอร์เซียก่อนเหอะอาจจะคิดกันใหม่
“เปล่า ก็เห็นนายกินยาเยอะ…”ผมขยับยิ้ม “นึกว่าเป็น…เอดส์”
“คุณ….!!”
“แค่ล้อเล่นเอง ก็เห็นกินยาเยอะเลยนึกว่าไม่สบาย เป็นห่วงเฉยๆ”
ผมหัวเราะเมื่อเห็นอีกฝ่ายยั่วขึ้น แปลกที่เจ้าตัวไม่ได้ด่ากลับแต่แค่ถอนหายใจแรงๆหลังจากที่ชะงักไปพักนึง
“ผมเป็นภูมิแพ้อ่อนๆเลยต้องกินวิตามินซีกันเป็นหวัด นอกนั้นก็เป็นพวกบำรุง วิตามินบี น้ำมันตับปลา แคลเซียม แมกนีเซียม และก็ขมิ้นชัน แล้วไม่ต้องมาเหน็บว่าผมดูแลตัวเองดีมากกว่าผู้ชายทั่วไปเลยนะ พี่ชายผมบังคับให้กิน หมอนั่นเป็นเภสัชฯ”
อธิบายยืดยาวแล้วจบด้วยการพูดดักคอพร้อมแววตารู้ทัน ผมหัวเราะน้อยๆ ความจริงก็เกือบจะพูดไปแล้วแหละ=_= ก็ผู้ชายที่ไหนจะกินพวกบำรุงเยอะขนาดนั้นยกเว้นจะทำงานเครียดๆ ปุยยังไม่กินเลยทั้งๆที่ไอ้กรีนบังคับจะเป็นจะตาย
“เอ่อ..คุณ ผมมีอะไรจะคุยกับคุณอ่ะ”
จู่ๆหมอนั่นก็พูดขึ้น ถึงว่าทำไมวันนี้ทำตัวดีกว่าปกตินิดนึง=_= ผมมองหน้าอีกฝ่ายเป็นเชิงถาม
“คืองี้…..”
ดวงตาสีฟ้าสวยหลุบลงต่ำ
“เรา….ย้ายมาอยู่บ้านเดียวกันมั้ย?”
(TBC)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
สาธุขอให้มีคนอ่าน
เรื่องนี้แอบมีปุยมาด้วย ถ้าเผื่อว่าสนใจตามไปอ่านได้ค่ะที่--->
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,30043.msg1735102.html#msg1735102เรื่องสั้นcry cry cry(ขอบอกว่ามันเกี่ยวกับปุยแบบอ้อมๆ
)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,30098.msg1734963.html#msg1734963
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]I’m a refugee.หนีน้ำมาเจอรัก uppp!!18/2/55 ถามความเห็น? (อ่าน 18308 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก