พิมพ์หน้านี้ - [เรื่องสั้น]I’m a refugee.หนีน้ำมาเจอรัก uppp!!18/2/55 ถามความเห็น?
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: Jaajaa ที่ 01-12-2011 21:37:01
-
:pigha2:ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
กลับมากับน้ำท่วมอีกครั้ง555 :z2:
I’m a refugee. หนีน้ำมาเจอรัก
“บ้านเฮียท่วมแล้วเหรอ?!”
“อือดิ อย่างกับเทศกาลน้ำหลากเนี่ย”
“ทำไมพึ่งโทรมาบอกปุยอ่ะ ไม่งั้นจะได้ไปช่วย”
“ช่วยให้ยุ่งน่ะสิ เฮียชิวๆ อยู่คนเดียว เดี๋ยวจะไปโรงแรมของไอ้ไม้ที่เชียงใหม่ ปุยไม่ต้องห่วงหรอก”
“อือ จะไปเชียงใหม่เลยใช่มั้ย?”
“ก็คงต้องอย่างนั้น อยู่บ้านไม่ได้แล้วนี่”
“ครับ ดูแลตัวเองดีๆนะเฮีย…”
“ปุยก็เหมือนกัน แค่นี้นะ”
ผมวางโทรศัพท์ลง ความจริงตอนนี้ผมอยู่เชียงใหม่แล้ว เหอะๆ ก็ถ้าบอกปุยว่าผมอยู่ที่นี่แล้วมีหวังโดนบ่นแหงๆ
“ทำไมไม่บอกน้องมึงไปวะว่ามึงอยู่ที่นี่แล้ว”
ไอ้ไม้เพื่อนที่รักที่ผมต้องลี้ภัยมาขอความช่วยเหลือพูดยิ้มๆทำให้ผมขมวดคิ้วใส่มันไปที
“มึงก็รู้ว่าปุยขี้บ่นชิบหาย”
ถูกครับ ไอ้ปุยฝ้ายน้องที่รักและโคตรจะแมนตรงข้ามกับหน้าตาชอบบ่นผมมากกกก มากถึงมากที่สุด พูดตรงๆก็เพราะว่าห่วงผมมากน่ะแหละ น่าดีใจมั้ยที่ไอ้กรีนยังไม่โดนปุยบ่นเท่าผมเลย
“ก็พอรู้55 แล้วบ้านมึงเป็นไงบ้างวะ? ท่วมถึงไหน?”
ไอ้ไม้ถามต่อทั้งๆที่สายตายังจับจ้องที่ถนนมืดๆข้างหน้า ผมพึ่งมาถึงเชียงใหม่แค่สองชม.เองมั้งโดยที่มีเจ้าถิ่นอย่างไอ้คนที่ขับรถอยู่มารับด้วยตัวเอง ตอนน้ำเริ่มมาผมก็รีบโทรหาไอ้ไม้แล้วจองตั๋วเครื่องบินมาที่เชียงใหม่เลย คิดว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะพิทักษ์บ้านเอาไว้เพราะยังไงมันก็เข้าบ้านแน่ๆ ที่ทำคือหนุนของไว้ตั้งแต่ประกาศเตือน ผมตัวคนเดียวอยู่แล้ว งานก็โทรสั่งเอาก็ได้ ยังไงก็คงดีกว่าติดอยู่ที่กรุงเทพฯ
“ตอนนี้คงหน้าอกแล้วมั้ง ไม่แน่ใจ แต่น้ำมาโคตรเร็วอ่ะ กุเกิดมา27ปีไม่เคยเจอน้ำท่วมขนาดนี้เลย”
“อย่าคิดมากเว้ย มึงอยู่ที่นี่ไปนานๆเลยก็ได้ กุไม่คิดค่าห้องมึงอยู่แล้ว”
ไอ้ไม้ตบไหล่ผมแปะๆ จากนั้นเราก็คุยเล่นกันไปเรื่อยๆพอถึงโรงแรมครีมก็ออกมาต้อนรับผมแล้วพาไปที่ห้อง ครีมเป็นภรรยาของไอ้ไม้ครับ สวยแบบสาวเหนือเลย เห็นว่าเจอกันตอนไอ้ไม้มารับช่วงต่อกิจการโรงแรมนี่ บางทีผมก็อิจฉาคนที่มีแฟนนะ….เพราะคงไม่โดดเดี่ยวเหมือนอยู่คนเดียวอย่างผม
เราเดินกันมาเรื่อยๆก็ถึงโซนด้านหลัง ห้องที่ไอ้ไม้เตรียมไว้ให้คือบ้านหลังเล็กๆดีๆนี่เอง การตกแต่งก็ดูดีสมกับระดับโรงแรม แถมยังมีตั้งสองชั้นประหนึ่งผมยกครอบครัวมาด้วย ….
ตลกกก!! ผมมาคนเดียวนะเว้ยยยย
“ไอ้ไม้ เว่อร์ไปป่าววะ กุมาคนเดียวนะเว้ย”
“ก็มึงเพื่อนกุ แค่นี้อ่ะจิ๊บๆ ตอนมหา’ลัยมึงช่วยกุต่อยกับไอ้พวกวิศวฯบ่อยจะตายทั้งๆที่กุผิด”
อ้าว นี่ตกลงว่าเรื่องตอนนั้นมึงผิดเหรอเนี่ยไอ้ไม้ o22
ผมถอนหายใจ ยังไงห้อง…ไม่สิ...บ้านนี่มันใหญ่เกิน ผมมาคนเดียว วันๆก็นั่งทำงานเฉยๆอย่างเดียวอยู่แล้ว พื้นที่มัน…กว้างเกิน
“แต่…”
“ผิงอยู่ไปเถอะ เนี่ยครีมให้คนมาทำความสะอาดให้ละ เตรียมตั้งนานแล้ว ถ้าผิงย้ายตอนนี้คงเสียเวลาแย่”ครีมพูดยิ้มๆ ประกายตาฉายแววบังคับอย่างชัดเจน ก็พอเข้าใจนะว่าที่บังคับคืออยากให้ผมนอนห้องดีๆ แต่ว่า….”
“สรุปว่าตกลงนะ เดี๋ยวครีมไปเอาน้ำมาให้ ไม้ นายจะดื่มกับผิงไม่ใช่เหรอวันเนี้ย ไปเอาเบียร์มาสิ”
ยังไม่ทันจะพูดอะไรสองสามีภรรยาก็เดินออกไปจากห้องผม อ้าว…..สรุปคือกุต้องอยู่…?
ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยแบกเป้เข้าไปนั่งที่โซฟาแล้ววางโน้ตบุ้คบนโต๊ะ ยังไงผมก็ต้องทำงานนี่ ถึงตอนนี้ไม่แน่ใจว่าจะมีพื้นที่ที่น้ำไม่ท่วมจนสร้างอะไรๆได้ก็เถอะ น้ำท่วมมันแย่อย่างนี้นี่เอง =_=
ผมเปิดบริษัทรับเหมาก่อสร้างมาได้2ปีกว่าๆแล้วโดยหุ้นกับไอ้หุ้นส่วนที่ตอนนี้อยู่ชลบุรี…มันหนีน้ำครับ บวกออกแบบบ้านไปด้วย ดังนั้นถึงมันจะเป็นบริษัทเล็กๆก็จริงแต่ก็ทำกำไรได้มากแทบจะเท่าตัว พนักงานตรวจบัญชีผมก็ไม่ต้องจ้างเพราะปุยยืนยันจะทำ ลูกค้าก็มีมาเรื่อยๆ สรุปกำไรผมคงประมาณเงินเดือนไอ้ไม้อ่ะ
ผมเปิดทีวีดูซักพักรอไอ้ไม้ จู่ๆก็มีเสียงก๊อกแก๊กๆที่ประตู สงสัยไอ้ไม้จะมาแล้ว ผมหันไปทางนั้นพอดีกับที่ประตูเปิดออก…
“ไอ้ม……”
“เฮ้ยยยยยยย!!!!!!!/เหี้ยยยยยย!!!!! :m30:”
ผมอุทานตามหมอนั่นอย่างตกใจ อีกฝ่ายก็ยืนค้างอยู่ท่านั้น ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้าง ใครวะเนี่ย?!!! เข้ามาที่ห้องผมได้ไง?!!
“ค…คุณเป็นใคร นี่มันห้องผมนะ”
หมอนั่นพูดขึ้นก่อนขณะที่ผมยังมึน ห้องของหมอนั่น?
“บ้าแล้วคุณ นี่มันห้องผม”
“แต่ผมมีกุญแจนะ คุณแอบเข้ามาเหรอ?”
รู้สึกเหมือนโดนแมวตัวเล็กๆขู่ฟ่อๆ แมวเปอร์เซียซะด้วย จับไปขายแม่งเลยดีมั้ย-_-+
“นี่คุณ เจ้าของโรงแรมเขาบังคับให้ห้องนี้ผมมาเองนะ อีกอย่างไฟมันจะใช้ได้ไงถ้าไม่มีคีย์การ์ดเสียบ คิดก่อนกล่าวหาคนอื่นซะบ้าง”
ผมลุกขึ้นยืนมองคนตัวเล็กกว่าที่หน้ายังคงงงสุดตรีนและมีแววว่าจะโกรธในเร็วๆนี้ หมอนั่นผิวขาวแบบคนเหนือแต่ก็ไม่ใช่ว่าเหลือง ตัวพอๆกับปุยแต่สูงกว่า หน้าตา…ดูดีๆก็จัดว่าเป็นผู้ชายที่น่ารักไม่เบา โดยเฉพาะตาสีฟ้าที่ดูเด่นออกมา อย่างกับแมวเปอร์เซียชัดๆ
“ผมไม่ได้กล่าวหานะ ผมก็มีกุญแจเหมือนกัน เมื่อกี๊พนักงานที่ล็อบบี้หยิบให้ผมกับมือ ผมก็ควรจะมีสิทธ์สงสัยสิที่จู่ๆก็มีผู้ชายท่าทางเถื่อนๆมานั่งดูทีวีอยู่ในห้อง”
ท่าทางเถื่อนๆ?
เหอะๆ…ไอ้แมวเปอร์เซีย!!! :o211:
“แล้วผมจะรู้คุณมั้ย? ผมก็ตกใจเหมือนกันแหละที่จู่ๆก็มีผู้ชายหน้าขาวอย่างกับตุ๊ดเปิดประตูเข้ามา แถมยังมาบอกว่าเป็นห้องตัวเองอีกทั้งๆที่ก็เห็นผมนั่งอยู่ แล้วยังมาถามอีกว่าแอบเข้ามาเหรอ แล้วคุณจะให้ผมทำไง?”
ผมพูดเกินจริงไปนิด หมอนี่ไม่ได้เหมือนตุ๊ดหรอกแต่ก็ขาวแบบโอโม่น้อยกว่าปุยนิดหน่อย เหอะๆ ปุยมันเผือกแล้วล่ะ แทบไม่ได้ออกจากบ้านเลย โดนกรีนกักขัง555
นี่มันใช่เวลามาหัสเราะมั้ยเนี่ย?=_=
หมอนั่นทำท่าเหมือนจะงาบหัวผมให้ได้
“นี่คุณว่าผมเหมือนตุ๊ดเหรอ?!!”
“คุณยังบอกเลยว่าผมเถื่อน!”
“ก็มันจริงนี่นา!”
“เอ้า! ผมก็พูดความจริง”
“คุณ…..!!”
“อ้าวบวก มาทำอะไรที่นี่?”
เสียงไอ้ไม้ดังขึ้นสยบศึกของเราชั่วคราว หมอนั่นที่น่าจะชื่อบวบๆอะไรซักอย่างหันไปมองอย่างโคตรงงขณะที่ไอ้ไม้เดินถือลังเบียร์เข้ามาในห้องผม รู้จักกัน?
“ก็ที่ล็อบบี้ให้กุญแจห้องนี้มา พอบวกเปิดก็เจอหมอนี่อ่ะ”
ว่าขณะชี้มาทางผมที่ยืนไม่รู้ร้อนรู้หนาว ก็ผมไม่ผิดนี่ มันห้องผมจริงๆ
“ได้ไง นี่มันห้องเพื่อนพี่”
“ฮะ?”
“ไม้ ลืมไวน์อ่ะ…..บวก?”
ครีมตามมาพร้อมกับขวดไวน์ในมือก่อนจะหันไปมองบวบอะไรนั่นอย่างงงๆขณะที่ผมยิ้มอย่างผู้ชนะ5555
“พี่ครีม ที่ล็อบบี้ให้กุญแจห้องนี้มาอ่ะ แต่พอบวกเปิดก็เจอเพื่อนพี่ไม้เฉยเลย=_=”
หน้าซีดเลยหมอนั่น ผมก็ไม่ได้พูดอะไร คิ้วเรียวขมวดก่อนครีมจะวางขวดไวน์แล้วพาบวบไปที่ล็อบบี้สถานการณ์ถึงกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ หนีน้ำมาเจอบวบเฉยเลย แล้วยังเป็นบวบเปอร์เซียซะด้วย แถมไม่ขอโทษซักคำ
“กุขอโทษว่ะไม้ ที่ล็อบบี้คงให้กุญแจผิด บวกอยู่บ้านข้างๆมึงอ่ะ หนีน้ำมาเหมือนกัน”
หนีเหรอ? ผมว่าท่าทางอย่างนั้นคงเดินทางมาฉะผมโดยเฉพาะเลยมากกว่า
“เออๆช่างเหอะ แล้วมึงรู้จักเหรอวะ?”
ผมว่าขณะนั่งลงส่วนไอ้ไม้เดินไปหยิบน้ำแข็งในครัว(เลวมากให้เพื่อนทำอยู่คนเดียว) คืนแรกในเชียงใหม่ของผมโคตรวุ่นวาย และดูท่าจะวุ่นมากกว่านี้อีกถ้ายังเจอบวบนั่นอยู่เรื่อยๆ คนอะไรตัวนิดเดียวขู่อย่างกับแมว
“อืม บวกเป็นลูกพี่ลูกน้องของครีมอ่ะ”
ไอ้ไม้กลับมาพร้อมถังน้ำแข็งและกับแกล้ม ถึงว่าทำไมครีมถึงให้อยู่ห้องนี้ เตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้วนี่เอง ก็เป็นพวกถั่วอะไรอย่างนี้แหละครับเพราะผมกับไอ้ไม้ชอบกิน
“คนบ้าอะไรชื่อบวบ? แล้วทำไมไม่เห็นเหมือนคนเหนือเลย?”
“นั่นสิคนบ้าอะไรชื่อบวบ-*- น้องมันชื่อบวกเว้ย! คิดบวกอ่ะ น้องของบวกชื่อรบแบบนักรบ และก็มีลูกพี่ลูกน้องของครีมอีกชื่อไซน์ คอส แทน และก็คูณและหาร มึงอย่าโชว์โง่เรียกผิดนะ บวกเป็นลูกครึ่งอเมริกาก็เลยตาสีนั้น นี่หูมึงตึงป่ะเนี่ยฟังบวกเป็นบวบ=_=”
ท่าทางบ้านนี้จะบ้าคณิต-_- อย่าว่าเลยบ้านผมก็บ้าขนม ผมถึงชื่อขนมผิงและมีน้องชื่อปุยฝ้ายไง มีลูกพี่ลูกน้องชื่อบัวลอยและไข่หวาน ทั้งๆที่เป็นผู้ชายทั้งหมดเนี่ยแหละ
“ก็กุจะรู้มั้ยล่ะ? บ้านครีมก็แปลก ตั้งชื่อเป็นสัญลักษณ์หมดเลย”
“ยังมีองศา มุมป้าน มุมแหลม มุมฉาก ไพน์ กำลังสอง สมการ กราฟ ตรีโกณ เยอะเชี่ย รวมญาติทีกุนึกว่ากุเรียนคณิตศาสตร์อยู่”
มันบ่นผมจึงหัวเราะก่อนจะคุยเรื่องอื่นต่อกับไอ้ไม้…โดยไม่รู้เลยว่าซักวัน….ผมก็จะมีชะตากรรมเดียวกับมัน…
ผ่านมาอาทิตย์กว่าๆแล้วที่ผมสิงสถิตอยู่เชียงใหม่รับรู้ข่าวของที่บ้านผ่านทีวีและไอ้ไม้ ผมไม่ได้โทรหาใครเลยนอกจากเรื่องงานเพราะไม่อยากให้วุ่นวาย พ่อแม่ผมอยู่ที่น่านพร้อมด้วยญาติๆอีกมากมาย(ผมถึงไม่อยากกลับไง :o11:) ส่วนปุยก็น่าจะยุ่งอยู่กับน้ำท่วมแล้วไม่รู้ด้วยว่าปุยจะทำอะไรอยู่รึเปล่า ถ้าแต่งนิยายอยู่แล้วมีใครไปขัดน้องชายผมเหวี่ยงใส่แน่ พี่มันก็ไม่เว้น ไม่กล้าเสี่ยง เหอะๆ=_=
ผมตื่นขึ้นมาแล้วซักพักตอนที่เสียงกริ่งประตูบ้านดังขึ้น ผมขี้เกียจดูตาแมวเลยเปิดออกเลยก็พบคนบ้านข้างๆยืนหน้ามุ่ยอยู่…คนที่ทำให้ผมเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจแล้วขยับยิ้ม
“นายมาผิดห้องแล้วมั้งงงง”
“ถ้านี่มันห้องนายพุทธรักษาผมก็ว่าผมมาถูกนะ”
เล่นชื่อจริงกันเลย-0- ไปรู้มาจากไหนวะเนี่ย? :a5:
หลังจากวันนั้นผมกับบวบ เอ้ย! บวกก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย มีเจอกันบ้างตอนเข้าออกห้องแต่หมอนั่นก็จะเมินผมอย่างเห็นได้ชัด มันไม่ใช่ความผิดผมเลยนะที่ล็อบบี้ให้กุญแจผิดน่ะ พาลว่ะ=_=
“อืม แล้วนายมีอะไร?”
ผมเท้าขอบประตูยักคิ้วอย่างกวนตีนถามคนเตี้ยกว่าตรงหน้าที่ชักสีหน้าประมาณว่าไม่เต็มใจมาซักนิดเหมือนโดนบังคับ ก็คงจะโดนบังคับน่ะแหละไม่งั้นคงไม่แบกหน้าขาวๆมาคุยกับผมหรอก(รู้ตัว-_-)
“พี่ไม้ให้มาตามคุณไปกินข้าว วันนี้ห้องอาหารเช้าเปิดถึงแค่เก้าโมงครึ่ง แล้ววันหลังหัดเปิดโทรศัพท์บ้างนะจะได้ไม่เดือดร้อนคนอื่น”
พูดจบก็เดินออกไปอย่างไม่สนใจว่าผมจะพูดอะไร เหอะ ได้ข่าวว่าผมอายุมากกว่านะ ที่ไอ้ไม้ล่ะเรียกพี่ไม้แล้วแทนตัวเองว่าบวก ทีกับผมใช้คุณผมเฉยเลย แล้วไหนจะหน้าตาบึ้งๆนั่นอีก
แต่ถึงอย่างนั้นผมกลับยิ้มบางๆแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวไปกินข้าวตามปกติอย่างไม่โกรธคนข้างบ้านซักนิด…
….ก็น่ารักดี
เมื่อผมเดินลงมาที่ห้องอาหารก็พบไอ้ไม้ ครีมและก็บวกนั่งอยู่โต๊ะเดียวกันซึ่งไอ้ไม้ก็เรียกผมไปนั่งด้วย มองไปรอบๆผมว่าคนดูเยอะขึ้นมากคงเพราะหนีน้ำท่วมมา โรงแรมนี้ก็ลดราคา60%ช่วยเหลือผู้ประสบภัย เรียกได้ว่าลดก่อนใครเขาเลย ไอ้ไม้มันนำเทรนด์55
อาหารเช้าเป็นแบบบุฟเฟ่ต์ผมจึงเดินไปตักข้าวต้มแล้วนั่งลงข้างๆเจ้าของโรงแรมซึ่งพักนี้อยู่ที่โรงแรมบ่อยกว่าบ้านตัวเอง ซึ่งก็อยู่ตรงข้ามคนที่ไปตามผมเมื่อเช้า และแน่นอนว่าหมอนั่นเมินผมเช่นเคย
“ขอโทษว่ะไม้ แบตฯโทรศัพท์มันหมด”
ปกติผมจะถอดสายโทรศัพท์ในห้องแล้วเปิดแต่มือถือเพื่อกันคนมารบกวน แต่แบตฯผมดันหมดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เมื่อเช้าบวบ…บวก=_=เลยต้องมาตาม
“เออๆ ไม่เป็นไร ยังไงบวกก็ว่างอยู่แล้ว บ้านก็อยู่ข้างๆกัน”
“พี่ไม้ถามบวกยังเนี่ยว่าสมัครใจรึเปล่า?”
“ก็รู้ไงว่าไม่ถึงไม่ถาม555555”
คนถูกใช้ค้อนสามีพี่ตัวเองเล็กๆแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มในชามตัวเองต่อ แอบรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินชอบกล สามคนนั้นคุยกันเรื่อยๆขณะที่ผมฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ในใจนึกถึงปุยอยู่หน่อยๆ เห็นว่าตอนนี้มีมาตรการปกป้องบ้านอยู่ ไม่รู้ไอ้กรีนจะโดนอะไรไปบ้าง=_= ปุยยิ่งเป็นพวกสุดโต่งอยู่
“กุกับครีมไปก่อนนะไม้ แขกมาพักเยอะต้องดูเอกสาร”
“อือ มีอะไรก็ให้กุช่วยละกัน”
ผมโบกมือก่อนคู่รักแห่งปีจะเดินออกไปจากห้องอาหาร ที่มันมาทำงานเองไม่ใช่ว่าโรงแรมมันไม่ใหญ่นะครับ ถือว่ามีชื่อพอสมควรเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะความเป็นคนง่ายๆแสนจะติดดินเลยลงมาดูอะไรเองหมด ครีมก็เป็นพวกไม่ชอบอยู่เฉย ผมว่านี่แหละเนื้อคู่ไอ้ไม้เลย
บางทีผมก็แอบอิจฉาไม้กับครีมเหมือนกันนะ รวมถึงเพื่อนๆหลายคนที่แต่งงานกันไปแล้วรวมถึงปุยด้วย อย่างน้อยๆก็มีคนให้รัก ให้ดูแล…ให้คิดถึง ไม่ใช่ว่าผมไม่มีช่วงเวลาโมเมนต์อย่างนั้น ก็เคยมี…แต่มันก็นานมาแล้ว ประมาณสองปีที่แล้ว…กับผู้หญิงคนนึงที่ผมคิดจะใช้ชีวิตอยู่ด้วย…แต่กลับกลายเป็นว่า..เราเข้ากันไม่ได้.... ผมก็เสียใจแต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่มีอะไรดีไปกว่าเลิกกัน จากนั้นผมก็ไม่ได้คบใครเป็นพิเศษอีกเลย
ทีนี้ก็เหลือแค่ผมกับเจ้าแมวเปอร์เซียที่นั่งนิ่งอยู่ตรงข้าม เราต่างคนต่างกินจนตอนที่ผมยกน้ำส้มขึ้นดื่มนั่นเองก็พบว่าอีกฝ่ายล้วงกล่องตลับยาออกมาจากกระเป๋าแล้วหยิบยาจากแต่ละช่องออกมารวมๆแล้วก็ประมาณ5-6เม็ด…
ป่วยเหรอวะเนี่ย?!!!-0-
หมอนั่นกินยาเป็นกำได้หน้าตาเฉย พูดจริงๆนะ ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยกินยาครั้งละเกิน4เม็ดเลย แต่นี่5-6เม็ด!! คอหอยมีหลุมดำอยู่เหรอวะ?
ทนสงสัยไม่ไหวผมเลยค่อยๆพูดออกไป
“นี่….บวก…”
“อะไร?”
ตาสีฟ้าตวัดมองผมพลันอย่างไม่เป็นมิตร ถ้าเป็นแมวก็แทบจะเรียกได้ว่าขู่ฟ่อๆ แต่กลับดู…ไม่น่ากลัวเลยซักนิด น่าเอ็นดูมากกว่าด้วยซ้ำ
“นายป่วยเหรอ?”
“จะว่าผมตัวซีดเหรอไง?!”
แม่คุณแทบจะฟ้อนเล็บขณะที่ผมยกยิ้มอย่างอดไม่ได้ บวกทำให้ผมนึกถึงปุยยังไงก็ไม่รู้ โดยเฉพาะเวลาโกรธ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าน่ารัก และถึงผมจะไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกันแต่ก็พอมองออกอยู่ว่าหลายคนที่นี่เล็งๆบวกกันทั้งนั้น เหอะๆ ไว้มาเจอภาคกลายร่างเป็นแมวเปอร์เซียก่อนเหอะอาจจะคิดกันใหม่
“เปล่า ก็เห็นนายกินยาเยอะ…”ผมขยับยิ้ม “นึกว่าเป็น…เอดส์”
“คุณ….!!”
“แค่ล้อเล่นเอง ก็เห็นกินยาเยอะเลยนึกว่าไม่สบาย เป็นห่วงเฉยๆ”
ผมหัวเราะเมื่อเห็นอีกฝ่ายยั่วขึ้น แปลกที่เจ้าตัวไม่ได้ด่ากลับแต่แค่ถอนหายใจแรงๆหลังจากที่ชะงักไปพักนึง
“ผมเป็นภูมิแพ้อ่อนๆเลยต้องกินวิตามินซีกันเป็นหวัด นอกนั้นก็เป็นพวกบำรุง วิตามินบี น้ำมันตับปลา แคลเซียม แมกนีเซียม และก็ขมิ้นชัน แล้วไม่ต้องมาเหน็บว่าผมดูแลตัวเองดีมากกว่าผู้ชายทั่วไปเลยนะ พี่ชายผมบังคับให้กิน หมอนั่นเป็นเภสัชฯ”
อธิบายยืดยาวแล้วจบด้วยการพูดดักคอพร้อมแววตารู้ทัน ผมหัวเราะน้อยๆ ความจริงก็เกือบจะพูดไปแล้วแหละ=_= ก็ผู้ชายที่ไหนจะกินพวกบำรุงเยอะขนาดนั้นยกเว้นจะทำงานเครียดๆ ปุยยังไม่กินเลยทั้งๆที่ไอ้กรีนบังคับจะเป็นจะตาย
“เอ่อ..คุณ ผมมีอะไรจะคุยกับคุณอ่ะ”
จู่ๆหมอนั่นก็พูดขึ้น ถึงว่าทำไมวันนี้ทำตัวดีกว่าปกตินิดนึง=_= ผมมองหน้าอีกฝ่ายเป็นเชิงถาม
“คืองี้…..”
ดวงตาสีฟ้าสวยหลุบลงต่ำ
“เรา….ย้ายมาอยู่บ้านเดียวกันมั้ย?”
(TBC)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
สาธุขอให้มีคนอ่าน :call: :call:
เรื่องนี้แอบมีปุยมาด้วย ถ้าเผื่อว่าสนใจตามไปอ่านได้ค่ะที่--->http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,30043.msg1735102.html#msg1735102 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,30043.msg1735102.html#msg1735102)
เรื่องสั้นcry cry cry(ขอบอกว่ามันเกี่ยวกับปุยแบบอ้อมๆ :laugh:)http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,30098.msg1734963.html#msg1734963 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,30098.msg1734963.html#msg1734963)
-
:3123: น้องบวกกกกกกกก
-
ตามมมมๆๆๆ ช๊อบ ชอบ o13
-
อุ้ยชวนผู้ชายเข้าบ้าน :-[
-
2
“เรา….ย้ายมาอยู่บ้านเดียวกันมั้ย?”
“ฮะ?”
ผมพูดออกมาแค่คำเดียวหลังจากนิ่งไปเป็นนาที ใบหน้าน่ารักเริ่มขมวดอีกครั้งขณะที่ผมกำลังพยายามเรียกเหตุผลของตัวเองคืนมา
…เมื่อกี๊ผมรู้สึกได้เลย…ว่ากำลังจะตอบตกลง…
“อย่าพึ่งคิดไปไกลนะ คุณก็เห็นว่าตอนนี้แขกเยอะขนาดไหน แล้วยิ่งผมอยู่ฟรีอย่างนี้พี่ไม้คงเสียกำไรแย่ อีกอย่างผมก็อยู่คนเดียว บ้านก็ใหญ่จนอยู่ได้เป็นครอบครัว ถ้าเสียสละให้ผู้ประสบภัยเหมือนกันที่เป็นครอบครัวก็คงจะดีกว่า…”
“.....”
“แล้วผมก็คงไม่ได้นอนห้องนอนเดียวกับคุณหรอก ถ้าคุณไม่สะดวกใจก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมไปลองๆหาคนอื่นก็ได้....”
“ใครว่าฉันไม่สะดวกใจ?”
ผมยกมุมปากทั้งๆที่แอบงงปนโกรธตัวเองอยู่นิดๆ โกรธที่ผมอายุมากกว่าแต่ดันคิดเรื่องนี้ไม่ได้ งงกับตัวเองที่ตอบตกลงทั้งๆที่รักความเป็นส่วนตัวอย่างกับอะไรดี
“สรุปว่าคุณสะดวกใจมั้ยล่ะ?”
“ก็ไม่ค่อยหรอก แต่ถ้าตอนนี้มีอะไรที่ช่วยๆกันได้ก็ต้องช่วยถูกมั้ยล่ะ?”
ผมเลิกคิ้ว โกหกอย่างแรงที่ตรงที่ว่าไม่ค่อยสะดวกใจ ความจริงคือได้เสมอ…
เพราะผมก็ชักจะเหงาแล้วเหมือนกัน…
“อย่าคิดละกันว่าผมว๊อนท์ที่จะอยู่ใกล้คุณมาก ผมจะกลับไปเก็บของแล้วไปบ้านคุณก่อนเที่ยง ผมบอกพี่ครีมไว้แล้ว”
บวกพูดด้วยท่าทางปกติธรรมดาสามัญ แต่บอกแล้ว? แปลว่าคาดมาตั้งแต่ต้นใช่มั้ยว่าผมจะตอบตกลง?-0-…….
นี่กุเสียรู้เด็กเหรอเนี่ยยยยยย?!!!
บวกย้ายของมาที่ห้องผมตอน11โมงกว่าๆโดยนอนที่ห้องนอนตรงข้ามผม ของของหมอนั่นก็ไม่มีอะไรมากแค่เป้สองใบกับกระเป๋าโน้ตบุ้ค แต่ขนมที่แบกมามัน…..มหาศาล-0-! แทบจะเปิดร้านได้เลยอ่ะ ครัวที่ว่างๆของผมจึงดูเต็มขึ้นมาทันใด สาบานทีว่านี่อยู่กันสองคน
พอย้ายของเสร็จก็ถึงเวลากินข้าวพอดี ไอ้ไม้โทรมาบอกว่าไม่ว่างเลยให้บวกพาผมออกไปกินข้าวข้างนอก เจ้าตัวไม่ขัดครับ ดูหน้าก็รู้ว่าจะออกไปเติมเสบียงแหงๆ=_=
บวกพาผมออกมากินที่ร้านข้าวมันไก่แถวๆโรงแรม เอาเข้าจริงหมอนี่ก็ไม่ได้แย่นะ ออกจะดีด้วยซ้ำ แต่ปัญหามันอยู่ที่อคติที่มีกับผมไง ถ้าไม่งั้นล่ะก็....คงน่ารักไม่เบา
“บ้านนายอยู่เชียงใหม่เหรอ?”
ผมถามขึ้นขณะที่นั่งรออาหารที่สั่งไป ร้านที่บวกพาผมมาค่อนข้างดูดี คนเยอะพอสมควร นับว่าโชคดีนะที่เรามีที่นั่ง-_-
“เคยอยู่ ตอนเด็กๆผมอยู่เชียงใหม่ แต่พอขึ้นมหา’ลัยครอบครัวผมก็บินไปอเมริกาไปอยู่ที่บ้านพ่อ ผมก็ไปเรียนที่กรุงเทพฯคนเดียว....และก็อยู่จนถึงตอนนี้น่ะแหละ”
บวกเล่าเรื่อยๆก่อนจะหันมาทางผม
“แล้วคุณ?”
“แม่ฉันเป็นคนน่านแต่ก็มาอยู่ที่กรุงเทพฯกับพ่อ จนฉันจบมหา’ลัยก็ย้ายกลับไปที่นั่น ญาติแม่งี้โคตรเยอะ ฉันถึงเลือกมาที่นี่แทนไง=_=”
“ความจริงคุณน่าจะไปอยู่ที่บ้านแม่คุณมากกว่านะ”
“เหอะ ไปกี่ครั้งเกือบจะโดนยัดเยียดเมียให้ทุกครั้ง”
เพราะไปยัดเยียดให้ปุยไม่ได้ไงผมเลยโดนเต็มๆ=_=
“ก็คุณอายุตั้งขนาดนี้แล้ว ไม่มีเมียสิน่าเป็นห่วง...หรือคุณชอบผู้ชาย?”
“อายุตั้งขนาดนี้หมายความว่าไง?-_-+ ฉันแค่27เองนะ แล้วก็ไม่สำคัญหรอกว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย แค่ฉันรักก็พอแล้ว”
อีกฝ่ายพยักหน้าขณะที่ริมฝีปากบางแต้มไปด้วยรอยยิ้มน้อยๆ…รอยยิ้มที่ทำให้ผมเผลอมองอยู่นาน บวกยิ้มสวย….แบบที่ทำให้ทุกคนยากจะละสายตา…
เพียงแต่น่าจะยิ้มบ่อยกว่านี้…
“27ก็เยอะแล้วคุณ คนเหนือแต่งงานกันไวจะตาย ดูอย่างพี่ไม้กับพี่ครีมดิ”
“ถ้าเจอคนที่ใช่ฉันก็อยากจะแต่งเหมือนกันแหละ นายก็ยังไม่แต่งงานไม่ใช่เหรอไง?”
ไม่รู้ทำไม แต่ในใจผมลุ้นกลับนิดๆให้แมวเปอร์เซียตรงหน้าผม...โสด และก็ต้องโล่งอกเมื่ออีกฝ่ายสั่นหัว
“เหอะ คนดีๆหายากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร อีกอย่างผมอายุแค่25เอง ไม่ต้องรีบหรอก คุณน่ะอีกแค่3ปีก็30แล้ว เดี๋ยวก็มีลูกไม่ทันใช้พอดี”
“แล้วใครว่าฉันจะมีลูก? ฉันอาจจะแต่งงานกับผู้ชายก็ได้”
ไม่รู้ทำไมผมถึงพูดออกไปแบบนั้นทั้งๆที่ความคิดอย่างนั้นไม่เคยมีมาก่อนในหัว ดวงตาสีฟ้ามองมาที่ผมอย่างแปลกใจแต่ก่อนจะพูดอะไรต่ออาหารก็มาเสริฟพอดี ข้าวมันไก่หน้าตาน่ากินสองจานถูกวางลงบนโต๊ะ บวกขอบคุณเป็นภาษาเหนือก่อนเราจะเริ่มกินกัน ไม่รู้สินะ…ผมว่าข้าวมันไก่กินที่ไหนก็เหมือนกัน…
แต่เพราะคนที่กินด้วยเป็นบวก…ผมถึงรู้สึกว่ามื้อนี้…อร่อยเป็นพิเศษ
-
ติดตามต่อจ้า
:L2: :L2:
-
รับเรื่องใหม่ :mc4:
ชอบเชียงใหม่เช่นกัน รอตอนต่อไป
+1
-
น่ารักคะ แมวเปอร์เซีย ขนปุยน่ากอด ขี้อ้อนแต่เจ้าเล่ห์
-
นั่นแน่ๆ คิดอะไรสักกะอย่างกะน้องบวกแล้วอ่ะดิ อิอิ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
3
เราอยู่บ้านเดียวกันมาเกือบ1อาทิตย์ จนพรุ่งนี้จะถึงวันลอยกระทงแล้ว ผมไม่ได้อะไรมากหรอกนะเพราะถ้าไปลอยไม่แน่ว่าซากกระทงของผมมันอาจจะลอยไปหมกที่บ้านผมก็ได้=_= ปัญหาตอนนี้ที่ผมคิดคือถ้าน้ำลดจะเข้าไปอยู่ในบ้านยังไงแค่นั้นเอง แต่ตรงข้ามกับบวก….เพราะหมอนั่นตื่นเต้นจนเว่อร์!
จากที่เจอหน้ากันทุกวันผมก็เริ่มรู้ว่าบวกนิสัยดีมากกก ออกจะเด็กๆด้วยซ้ำ แต่ปากก็นะ กัดเจ็บเหมือนเดิม ใช้ชีวิตอยู่บ้านเดียวกันก็ไม่แย่นัก แปลกด้วยซ้ำที่ผมไม่เกร็งอะไรเลย คงเพราะหมอนั่นเป็นคนง่ายๆด้วยมั้ง อยู่กันไปทะเลาะกันไปก็สนุกไปอีกแบบ โอเคผมอาจจะโรคจิต แต่บวกน่ายั่วจริงๆนี่นา หลายๆอย่างในตัวบวกทำให้ผมนึกถึงปุย ทั้งนิสัย อายุ ลักษณะท่าทาง….
แต่ว่ามันจะแค่‘น้องชาย’รึเปล่านี่สิ...
“นี่คุณ พรุ่งนี้ไปลอยกระทงด้วยกันนะ”
ว่าขณะนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามผม เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบดวงตาสีฟ้าจ้องมาแป๋ว ซึ่งจะเห็นได้บ่อยมากเวลาเจ้าตัวขอให้ผมขับรถไปซื้อขนมในตัวเมือง….ครับ หมอนี่ขับรถไม่เป็น=_=
“ไปชวนครีมดิ เบื่อไปเดินเบียดๆกับคนอื่น”
“พี่ครีมก็ต้องไปกับพี่ไม้อยู่แล้ว อีกอย่างวันลอยกระทงที่โรงแรมยุ่งจะตาย”
“แล้วนายไม่คิดบ้างเหรอว่าไอ้ที่ลอยๆไปมันจะลอยไปถึงน้ำที่ท่วมกรุงเทพฯอยู่ อยากให้บ้านเราเน่าไปมากกว่านี้เหรอ?”
ผมเลิกคิ้วอย่างเป็นผู้ชนะขณะที่อีกฝ่ายทำหน้ามุ่ย กร๊ากกกก ผมชนะ5555!!!
“ไม่ไปก็ไม่ไปดิ ผมไปกับพวกพี่ไม้ก็ได้ เชิญคุณอยู่ที่นี่คนเดียวละกัน”
บวกพูดเรื่อยๆเหมือนไม่แคร์ มือก็แกะกล่องป๊อกกี้ไปด้วย บวกไม่ค่อยกินข้าวหรอกครับ วันๆกินแต่ขนม
ผมที่คิดอะไรขึ้นได้จึงเท้าคางมองหน้าขาวๆของคนที่ไม่ยอมมองหน้าก่อนจะพูดลอยๆ
“อะไรๆก็พี่ไม้พี่ครีม ลืมแล้วเหรอว่าฉันเป็นเพื่อนไอ้ไม้ เรียกแต่คุณๆๆอยู่นั้นแหละ”
เหมือนจะได้ผล ตาวาวๆสีฟ้าตวัดมามองผมแวบนึงก่อนจะพูดห้วนๆ
“แล้วจะให้เรียกอะไร?”
“เรียกเฮียผิงดิ”ผมเสนอทันที “ได้มั้ยล่ะ?”
บวกชะงักไปทันที ทำท่าเหมือนเจอสิ่งมหัศจรรย์แต่ผมก็แอบเห็นอยู่ดีว่าแก้มขาวๆนั่นแอบแดงขึ้นมาเล็กน้อยก่อนพูดห้วนๆอีกครั้ง
“….ทำไมต้องเรียก?”
“ถ้าเรียก....พรุ่งนี้ไปลอยกระทงกัน”
“.....”
“ถ้าได้ไปลอยกระทงที่ริมแม่น้ำปิงคงดีไม่น้อยเนอะ ไปลอยโคมสวยๆ จุดดอกไม้ไฟ เดินกินสายไหม~”
ผมยักคิ้วอย่างเหนือกว่า...อีกครั้ง สะใจอ่ะ555 ผมรับรองว่าจบงานนี้หมอนี่ต้องไปเรียนขับรถชัวร์ บวกขมวดคิ้วมองผมอย่างกึ่งๆจะแค้นก่อนจะพูดเสียงลอดไรฟันแต่ก็แค่นั้นแหละที่ผมต้องการ
“เออ เฮียผิง พอใจยัง?”
หึๆ…..
“อาฮะ น้องบวกของเฮีย~”
บวกขบเขี้ยวเคี้ยวฟันขณะที่ผมยีผมนุ่มๆของอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว น้องบวก?.....
….ทำไมน่ารักอย่างนี้???5555
“สร้างต่อไม่ได้ว่ะ ต้องรอน้ำลดอย่างเดียวเลย”
ผมแนบโทรศัพท์กับหูขณะหยิบเบียร์ออกมาจากตู้เย็นสองกระป๋องแล้วเดินออกไปนั่งรับลมที่ระเบียง พระจันทร์บนฟ้าส่องแสงเกือบเต็มดวงเพราะพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันเพ็ญแล้ว ปลายสายถอนหายใจก่อนตอบกลับมา
“กุก็กะอยู่แล้ว แม่งงงง ทำไมต้องมาท่วมตอนนี้วะ”
“ท่วมตอนนี้สิดีจะได้ถมที่ทัน ไม่งั้นถ้าน้ำมาอีกก็ต้องมาถมที่บ้านใหม่ ทางเจ้าของบ้านเขาก็ไม่ว่าอะไร”
ผมยักไหล่ โปรเจ็คท์สร้างบ้านที่ต้องระงับไปทำผมเฉยๆมาก ไม่รู้สินะ ผมจะได้พักสมองบ้างล่ะมั้ง
“จะว่าอะไรได้ล่ะ มันไม่ใช่ความผิดเรานี่ บอกให้คนงานเก็บพวกอุปกรณ์ขึ้นที่สูงหน่อยละกันไม่งั้นต้องซื้อใหม่อีก เออมึง มาชลฯป่ะ? ผู้หญิงสวยๆทั้งนั้นอ่ะมึง”
แม่ง เครียดได้ไม่เกินสองนาที=_=
ถึงอย่างนั้นผมก็หัวเราะไปกับไอ้หุ้นส่วน ไปชลฯ? ทั้งๆที่เชียงใหม่มีแมวเปอร์เซียน่ะนะ? หึๆ..
“ได้ข่าวว่ามึงหนีน้ำไปนะไอ้ไวท์”
“ก็ไม่มีอะไรทำนี่หว่า น่าเบื่อโคตรๆ แล้วมึงอ่ะ? เชียงใหม่เป็นไง?”
“ก็อากาศดี ผู้หญิงก็น่ารักดี….แต่แมวเปอร์เซียน่ารักที่สุด ยิ่งเวลาขู่นะมึง…โคตรน่ารักอ่ะ” ผมพูดเรื่อยๆขณะจิบเบียร์ไปด้วย ปากก็ยิ้มเมื่อนึกถึงคนที่อาบน้ำอยู่ อาฮะ…น่ารักที่สุด
“อย่าบอกนะว่ามึงประทับใจแมว?=_=”
“เออ กุชอบแมวเปอร์เซีย รอมึงเจอก่อนเถอะ5555”
“โอเค กุเข้าใจ มึงอย่าพากลับกรุงเทพฯละกัน กุแพ้ขนแมว แค่นี้แหละ กุจะไปกินข้าว”
ผมกดวางสายพร้อมรอยยิ้มที่ยังคงอยู่บนหน้า ไม่ต้องพายังไง‘แมวเปอร์เซีย’ก็ต้องกลับกรุงเทพฯอยู่แล้ว ก็เหลือแค่ว่าจะกลับด้วยกันรึเปล่าแค่นั้นเอง…..
“เมื่อกี๊คุณพูดถึงแมวเหรอ? ไหนอ่ะ อยากเจอ”
ร่างบางเดินเช็ดผมมาก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆก่อนจะหยิบเบียร์อีกกระป๋องของผมไปเปิดกิน ระหว่างเรามีแค่โต๊ะกลางกั้น กลิ่นยาสระผมของอีกฝ่ายจึงลอยเข้าจมูกกรุ่นๆชวนให้หวิวๆอย่างบอกไม่ถูกทั้งๆที่มันก็กลิ่นเดียวกันที่เจ้าตัวบังคับซื้อให้ผมตอนเข้าเมือง
“ขอรึยังฮะเบียร์น่ะ”
ผมทำเป็นปกติก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นทำให้อีกฝ่ายหน้ามุ่ยทันที
“อย่ามางกเด่ะ ในตู้เย็นมีอีกตั้งเยอะ แล้วไหนอ่ะแมว?”
ทำท่ามองไปรอบๆจนผมอดหัวเราะไม่ได้ ไม่ได้รู้ตัวเลยจริงๆว่าแค่ส่องกระจกก็เจอ
“เปล่า ไม่มีอะไร แล้วนี่ออกมาทำไม?”
“ก็….พระจันทร์สวยดี... เดี๋ยวบวกเข้าไปเอาเบียร์มาเพิ่มให้นะ”ว่าจบก็เดินกลับเข้าไปในครัวก่อนจะกลับมาพร้อมเบียร์เป็นลัง เรานั่งคุยกันไปเรื่อยๆ...เบียร์ก็ลดลงไปเรื่อยๆ... หมอนั่นเล่าให้ฟังว่ามีน้องชื่อนักรบ ผมก็เล่าเรื่องปุยให้ฟัง...รวมถึงเรื่องที่ปุยแต่งงานกับกรีน
แปลกดีที่บวกไม่ได้ทำท่าแปลกใจเท่าไหร่แต่ยังยิ้มแล้วพูดต่อได้
“ปุยนี่โชคดีเนอะ”
“โชคดี? ก็คงอย่างนั้นมั้ง ฉันยังไม่เข้าใจเลยว่าผู้ชายกับผู้ชาย...เวลาจูบกันรู้สึกยังไง..”
ผมยักไหล่ อากาศเย็นๆกับแอลกอฮอล์ทำให้รู้สึกลอยๆชอบกล บวกเงียบไปพักนึงก่อนจะลุกแล้วเดินมาอยู่ตรงหน้าผม ในขณะที่ผมกำลังงงนั่นเองคนตรงหน้าก็เท้ามือที่พนักเก้าอี้ผมก่อนจะประทับริมฝีปากลงมาบนปากผมทันที สัมผัสนุ่มอุ่นขัดกับอากาศภายนอกทำให้ผมเปิดปากอย่างไม่รู้ตัว ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกรังเกียจ สองมือเผลอโอบคออีกฝ่ายลงมาขณะที่ลิ้นกวาดต้อนความหวานละมุนที่เจือรสเบียร์จางๆ รอบข้างเงียบสงบมีเพียงเสียงที่หลุดรอดจากริมฝีปากของเรา ไม่รู้ว่าเพราะผมเมารึเปล่าถึงได้ตอบสนองขนาดนั้น….
....เพราะเมา..ใจผมถึงเต้นแรงขนาดนี้..
ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้จนอีกฝ่ายเริ่มหายใจไม่ออก บวกผลักผมออกเบาๆ ใบหน้าขาวแดงก่ำที่เดาไม่ออกว่าเพราะเขินหรือเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์กันแน่ ผมรู้สึกเหมือนกำลังฝัน รอบตัวเรามีแต่ความเงียบจนคนที่ยืนอยู่ปริปากพูดก่อน
“จูบกับผู้ชาย....ก็รู้สึกแบบนี้แหละเฮีย...”
-
น้องบวก o13 o13
เฮียผิง ได้คำตอบแล้วใช่ไหม๊ว่า จูบกับผู้ชายแล้วจะรู้สึกยังไง
:-[ :-[
-
:-[ น้องบวกกกกไหงไปจูบเค้าก่อนหล่ะคะลูกกกก พี่เค้าเลยรู้เลยว่ารสจูบเป็นยังไงสบายไป
แต่ตาผิงก็นะ จะให้น้องเรียกทั้งทีทำไมไม่ให้เรียกที่รักไปเลยหล่ะ :laugh:
-
รับเรื่องใหม่ :mc4:
ชอบเชียงใหม่เช่นกัน รอตอนต่อไป
+1
อยากไปเชียงใหม่เนอะ :เฮ้อ:
4
“รถติดเป็นบ้าเลย”
บวกบ่นกระปอดกระแปดหลังจากที่ใช้เวลาเกือบชั่วโมงหาที่จอดรถ ซึ่งวันนี้คนก็เยอะจนไม่รู้จะเยอะยังไง....ผมคิดผิดชัดๆเลยที่ยอมมา=_=
ไม่นานเราก็ได้กระทงจากนั้นก็ต้องเบียดกันไปที่ริมน้ำปิงอีก ก่อนจะลอยผมก็ดึงกระทงของอีกฝ่ายมาแล้วใช้ของที่เตรียมมา...
แป่ก!
“เฮียย!!! แม็กกระทงทำไม?!!”
ผมยืนหัวเราะหลังจากที่เย็บให้กระทงสองอันติดกันเสร็จที่ตรงกลีบกระทง คนแถวนั้นหันมามองเราสองคนกันหมดขณะที่บวกตะกุยจะเอากระทงคืน
“มันจะได้ติดกันไปตลอดไง ห้ามแกะนะไม่งั้นกลับ!”
ผมพูดทำให้บวกชะงักมือที่จะแกะลูกแม็กทันที ทำท่าไม่พอใจแต่ผมก็แอบเห็นว่าบวกอมยิ้มน้อยๆก่อนจะหันมาทางผม
“เฮียรู้ป่าว วันนี้น้ำทะเลหนุนแหละ”
“แล้ว??”
“ก็...เขตอื่นในกรุงเทพฯก็จะท่วมเหมือนบ้านเราไง หึๆๆๆ”
เหอะๆ...บวกของผม=_=
ผมอมยิ้มน้อยๆก่อนจะนั่งลงข้างๆบวกที่เริ่มอธิษฐาน เราทำตัวกันเหมือนเดิมแต่ที่ผมสัมผัสได้คือเราสองคนกำลังปรับตัวเข้าหากันอย่างช้าๆ ช่วงเวลาสั้นๆที่สร้างความรู้สึกได้มากล้น สิ่งที่ผมรู้สึกไม่ใช่ว่าเพราะความเหงาที่มาต่างที่มันพาไป แต่เป็นเพราะว่าผมคือผม....และบวกคือบวก
บางที...เนื้อคู่ผมอาจจะเป็นแมวเปอร์เซียช่างเอาแต่ใจตัวนี้แหละ
บวกดึงแขนเสื้อให้เราลอยไปด้วยกัน ผมไม่ได้ขออะไรเพราะแค่นี้พระแม่คงคาก็คงฟังคำขอเป็นล้านๆข้อแล้ว แค่จากของบวกผมก็ว่าเป็นร้อยแล้วมั้ง
กระทงสองใบลอยคู่ไปด้วยกันจากปาฏิหาริย์แม็กเย็บกระดาษ ผมวักน้ำให้มันลอยไปไกลๆ บวกหันมายิ้มให้ผมก่อนจะดึงมือแล้วเดินออกมาด้วยกัน รู้สึกมีความสุขแบบสบายใจอย่างที่ไม่ได้รู้สึกมานาน คงเพราะอากาศเย็นๆ...และคนที่เดินข้างๆ...
“บวกขออะไร? เห็นนั่งตั้งนาน”
ผมถามขณะเดินจับมือกันเดินดูแถวๆนั้น ผมไม่แคร์สายตาคนมองเพราะจากที่ดูๆมีคู่รักเดินจับมือกันพรึบ ซบกันยังมี เพราะงั้นแค่จับมือกลายเป็นเรื่องเล็กไปเลย
“ก็...ขอให้กรุงเทพฯปลอดภัย ขอให้น้ำลดไวๆ ขอให้อย่าท่วมเพิ่ม...”
คำพูดของบวกทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ ถึงตอนแรกจะพูดเรื่องน้ำทะเลหนุนอะไรนั่นก็เหอะ มันแปลว่าบวกก็เป็นห่วงคนอื่น...พอๆกับที่คนอื่นห่วงตัวเอง...
“คิดดีนี่”
“แน่นอน แล้วเฮียล่ะ?ขออะไร?”
“ไม่ได้ขอ ก็เห็นบวกขอแทนเฮียไปหมดแล้วนี่”
บวกเบะปากเล็กน้อยก่อนจะดึงผมไปซื้อของแถวๆนั้นด้วยกัน แน่นอนว่าอารมณ์ประมาณซื้อไปตุนแต่หมดในสามวัน สุดท้ายคนที่ถือของก็คือผมที่เสนอตัวเอง ส่วนคนซื้อเดินตัวปลิวกินสายไหมอยู่ข้างๆ ไม่ใช่ว่าผมไม่ขอจ่ายให้นะ แต่บวกยืนยันอย่างแรงกล้าว่าจะจ่ายเอง ของที่นี่ไม่แพงหรอก แต่มันอยู่ที่จำนวนที่ซื้อไง=_=
“เฮ้ย”
จู่ๆบวกก็พูดขึ้นขณะที่สายไหมในมือตกไปบนพื้นก่อนจะหันมาทางผมที่เริ่ม...ตกใจ
“อะไร?”
“ลืมลอยโคมอ่ะ ลืมลอยโคม”
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก นึกว่าอะไร แค่ลืมลอยโคมเอง
“แค่นี้เนี่ยนะ?”
“ลอยโคมเลยนะ! เฮีย...”
“เดี๋ยวปีหน้าเรามาลอยด้วยกันก็ได้”
ผมพูดยิ้มๆทำให้อีกฝ่ายชะงักทันทีก่อนจะยิ้มที่ดูก็รู้ว่าฝืนออกมา
“ปีหน้า...จะยังมี‘เรา’เหรอเฮีย?”
“ทำไมบวกพูดแบบนั้น?”
ผมถามออกไปในแทบจะทันที ถ้ามือว่างก็คงจับแขนคนตรงหน้าไปแล้ว ใจหายแวบๆอย่างอธิบายไม่ถูก บวกเม้มริมฝีปากก่อนจะพูดออกมา
“น้ำมันไม่ได้ท่วมทุกปีนะเฮีย”
“แล้วไง? ถ้าน้ำไม่ท่วมก็เจอกันไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ใช่....แล้วเราจะเจอกันในฐานะอะไรล่ะ เผลอๆปีหน้าเฮียคงโดนจับแต่งงานไปแล้วมั้ง”
บวกหัวเราะแต่ผมไม่ขำซักนิด เหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้จึงหันหน้าไปอีกทางหลบสายตาผม รอบๆมีคนมากมายแต่ตอนนี้เหมือนมีแค่เรามากกว่า
“บวก..เฮียจริงจังกับบวกนะ บวกมองว่าเฮียแค่เล่นๆเหรอ?”
“เปล่า...แล้วเฮียจะให้บวกคิดไง? ก็พี่ไม้บอกว่าเฮียชอบผู้หญิง!”
จบประเด็น ผมมองคนที่ก้มหน้าอยู่อย่างอึ้งๆ ไอ้ไม้บอก...ก็เลยคิด?
บวกน่ารักว่ะ!!!
“งั้นฝากไปบอกไอ้ไม้ด้วยนะว่าถ้าเป็นบวก...พี่ก็ยอมชอบผู้ชาย”
ดวงตาสีฟ้ามองผมอย่างงงๆก่อนจะรีบหลบสายตาทันที ผมหัวเราะกับแก้มขาวๆที่แดงก่ำ แต่มันก็แค่นั้นแหละครับ เขินได้สองวิก็ทำท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไปซื้อสายไหมกัน เสียดายไม่น่าทำตกเลย”
ว่าขณะเดินนำ ผมเลยต้องเดินตามมาที่ร้านสายไหมร้านเดิมอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้ไม่มีคนเลยไม่ต้องรอคิว ขณะที่จะจ่ายเงินนั่นเองพี่ที่ขายก็ทักขึ้น
“พวกน้องเป็นคู่ที่น่าอิจฉามากเลยนะ น่ารักทั้งคู่เลย”
ฮะ?
บวกเหวอขณะที่ผมยิ้มรับแล้วพูดต่อ
“แฟนผมน่ารักนี่นา”
“รักกันนานๆนะ”
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มกว้างขณะที่บวกพอได้ของก็ลากผมออกมาทันทีแล้วเดินนำไปที่รถ ผมเปิดรถก่อนจะเอาของไว้ที่ข้างหลังขณะที่บวกเข้านั่งประจำตำแหน่งไปแล้ว ใบหน้าขาวบูดสนิทแต่ก็ยังกินสายไหมจนหมดไปเกือบครึ่ง
“บวก....”
“เฮียไปบอกทำไมว่าเราเป็นแฟนกัน?”
“บวกไม่อยากเป็นแฟนเฮียเหรอไง?”
ผมถามกลับทำให้บวกหลบสายตาแล้วกินสายไหมต่อ ผมกำลังจะถอนหายใจบวกก็พูดขึ้นก่อน
“เฮียรู้มั้ยว่าเมื่อกี๊บวกขออะไรอีก...?”
“......”
“บวกขอให้บวกเจอคนที่จะอยู่กับบวกไปตลอดชีวิต....เฮียว่าบวกจะเจอมั้ย?”
เสียงนั้นสั่นเล็กน้อย บวกยังคงหันหน้าไปอีกทาง....
.
.
.
“บวกก็เจอตั้งแต่วันที่เข้าห้องผิดแล้วไง”
-
o13
:serius2: ต่ออีกนิดนะ
แอบทวง อยากอ่านตอนพิเศษน้องปุย พี่กรีน
+1
-
ครอบครัวบวก เข้าใจตั้งชื่อนะ เอาสมการครบถ้วนเลย
คู่บวกกะเฮียผิง น่าลุ้นดีอ๊ะ
-
สนุกดี แมวน้อยน่ารักมาก
-
อืม.....อ่านเรื่องนี้แล้วเข้าใจอย่างถึงที่สุดเลยเพราะเราเองก็ต้องหนีน้ำมาเหมือนกันค่ะ
และเป็นเรื่องที่ปวดหัวมากเมื่อกลับมาบ้านที่ญาติอยู่เยอะๆ
อ่านชื่อครอบครัวบวกแล้วคิดถึงวิชาที่เรียนเลยละค่ะเข้าใจตั้งชื่อมากๆ
และสุดท้ายเฮียผิงกับบวกน่ารักมากๆเลยะค่ะ :-[
-
:o8:
น่ารักดีค่ะ สั้นๆ ไปจิ้นต่อกันเอาเองเน๊อะ
-
เอ่ออออ ทุกคนคะ.....เรื่องนี้ยังไม่จบนะคะ :sad4:
อย่าพึ่งเข้าใจผิดน้า คนแต่งไม่มีเวลาเขียนเลยอ่ะ(ขอโทษจริงๆค่ะ :m15:)
แต่จะมาต่อเร็วๆนี้แน่นอนนะคะ :กอด1:
-
อิอิ แมวเปอร์เซียน่ารักดี
-
5
สถานการณ์น้ำท่วมไม่ดีขึ้นเท่าที่ควรซ้ำยังแย่ลงจากน้ำขึ้นวันลอยกระทง(ของเขาแรงจริงๆ=_=)ดังนั้นผมกับบวกจึงยังคงปักหลักอยู่ที่นี่ต่อไป คนที่โรงแรมก็เยอะขึ้นอีก บ้านเก่าที่บวกเคยอยู่ก่อนย้ายมาบ้านผมก็มีครอบครัวขนาดย่อมย้ายมาอยู่อย่างที่บวกว่า ไม่รู้สินะ แต่ผมว่าอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะถ้ามันเต็มทุกห้อง....บวกก็จะย้ายไปจากผมไม่ได้ หึๆๆ
นับวันผมยิ่งหลงบวกมากขึ้นทุกที ยอมรับว่าตอนแรกแค่ถูกใจแต่ตอนนี้กลับชอบขึ้นมาจริงๆ ผมไม่ได้แคร์หรอกนะว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่ที่รู้ตอนนี้คือบวก‘ใช่’ที่สุดแล้วสำหรับผม และที่แน่ๆผมไม่มีทางปล่อยมือจากบวกแน่
......ไม่มีทาง...
“เฮียผิง บวกหิวข้าวแล้วนะโว้ยยย”
บวกโวยวายขณะพยายามดึงผมให้ไปกินข้าวเช้าด้วยกันอย่างเต็มที่ทำให้ผมดึงมืออีกฝ่ายลงมาแทน ผมอาศัยทีเผลอหอมแก้มขาวนั่นเบาๆก่อนจะรีบลุกขึ้นยืน
“ไปกินข้าวกันเถอะบวก”
ลวนลามวันละนิดจิตแจ่มใส5555
บวกหน้าแดงแปร๊ดได้ไม่นานก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เราก็ทำตัวตามปกติแหละครับ เดินกันไปทะเลาะกันไปแต่ไม่รู้ทำไมผมกลับชอบเวลาเห็นบวกเถียงกลับอย่างเมามัน=__= โรคจิตชัดๆ ผมว่าผมโรคจิตตั้งแต่ตอนที่มาจีบแมวเปอร์เซียแล้วนะ แต่นับวันยิ่งมากขึ้นไปอีก
“เฮีย ถ้าน้ำลดแล้วเฮียจะกลับบ้านเลยป่ะ?”
จู่ๆบวกก็ถามขึ้นทำให้ผมเลิกคิ้วทันที
“ไม่อ่ะ เฮียจะรอกลับพร้อมบวก”
“เกี่ยวไรกับบวกเนี่ย....?”
บวกพึมพำแต่ผมก็รู้ว่าเพราะเขินมากกว่าจะบ่นจริงๆ ผมหัวเราะเบาๆตอนที่เรามาถึงห้องอาหารพอดี เช่นเคยครับ คนเยอะเป็นมด นี่ขนาดที่นี่มีห้องอาหารเช้าตั้ง2ที่นะเนี่ย อาหารเป็นแบบเดิมคือบุฟเฟ่ต์ตักกินกันตามสบาย บวกแยกตัวไปเอาน้ำให้ส่วนผมมีหน้าที่ตักโจ๊กหรือข้าวต้มบริการแมวเปอร์เซีย บวกไม่ได้ร้องขอหรอก แต่ผมเต็มใจเองที่จะทำ
เมื่อผมเดินไปถึงหม้อข้าวต้มยังไม่ทันจะจับทัพพีเสียงหวานก็ทักขึ้นทำให้ผมชะงักทันที
“ผิง....? ผิงจริงๆด้วย!”
“พลอย?”
ใบหน้าหวานยิ้มกว้างก่อนจะตรงมาทางผม ใบหน้าหวานที่ผมไม่มีทางลืม....
.....ใบหน้าหวาน....ที่ผมเคยรักมากที่สุด
“มานี่ได้ไงอ่ะผิง?”
พลอยทักอย่างเป็นกันเอง เธอไม่เปลี่ยนไปเลยครับ สวยยังไงก็อย่างนั้น
“เราหนีน้ำมา แล้วพลอย....??”
“ก็เหมือนกันแหละ555 เราพึ่งมาถึงเมื่อวานซืนเอง แล้วผิงเป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย?”
“ก็สบายดี ได้ยินว่าพลอยได้เลื่อนตำแหน่งนี่นา ดีใจด้วยนะ”
“แหมมม มันผ่านมาตั้ง3เดือนแล้วนะ ผิงพึ่งนึกขึ้นได้เหรอ?”
พลอยหัวเราะขณะที่เราคุยสัพเพเหระกันต่อ จำได้มั้ยครับที่ผมเคยบอกว่าสองปีที่แล้วผมเคยรักใครบางคน….
…..แล้วใครบางคนนั้นก็คือพลอยเนี่ยแหละ
หลังจากที่เราเลิกกันก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย ผมไม่ได้ต้องการเวลาทำใจหรืออะไรแต่โลกของเราก็ไม่น่าจะมาบรรจบกันได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ยิ่งพอเลิกกันก็เลิกพูดได้เลย ไม่มีทางได้เวียนมาเจอกันง่ายๆแน่ ดังนั้นการเจอพลอยครั้งนี้มัน.....ไม่รู้สินะ....ผมว่าเหมือนได้เจอเพื่อนเก่ามากกว่าแฟนเก่าอีก
“แล้วนี่ผิงมาคนเดียวเหรอ?”
“เปล่าหรอก....”
“เฮียผิง-_-^ เมื่อไหร่บวกจะได้กินข้าวเนี่ย?”
เสียงใสๆที่แหวมาก่อนตัวทำให้ผมเผลอขยับยิ้มทันที บวกเดินมาหาผมด้วยใบหน้าโคตรจะบึ้งขณะที่พลอยทำหน้างงๆ
“บวก นี่แฟนเก่าเฮีย เรียกพี่พลอยก็ได้ ส่วนพลอย นี่น้องที่เรากำลังจีบอยู่ ชื่อบวก”
ผมขยับยิ้มขณะที่อีกสองคนเหวอไปแล้ว ที่ผมพูดอย่างนี้ไม่ใช่อะไรหรอกนะ แต่เพราะผมไม่ต้องการให้ทั้งสองคนเข้าใจอะไรผิดๆมากกว่า ถ้าผมบอกว่าบวกเป็นน้องก็ดูจะไม่ให้เกียรติบวกแถมยังทำให้พลอยเข้าใจผิด ถ้าผมบอกว่าพลอยเป็นเพื่อน แล้วถ้าบวกดันไปได้ยินจากคนอื่นเช่น ไอ้ไม้ เป็นต้น ว่าพลอยเป็นแฟนเก่าบวกก็คงไม่พอใจ ดังนั้นพูดกันตรงๆน่ะดีที่สุด
“เฮ้ยจริงอ่ะ น้องบวกน่ารักจัง”
พลอยหายเหวอก่อนจะยิ้มทักทายดีกับบวกที่หันมาค้อนผม หลังจากคุยกันไม่นานพลอยก็ขอตัวกลับโต๊ะผมจึงหันไปตักข้าวต้มเนียนๆแต่บวกก็หันมาแว้ดทันที
“ไอ้คำว่าน้องที่เรากำลังจีบอยู่มันหมายความว่าไงฮะเฮียผิง?!”
“ก็หมายความตามนั้นแหละ”
“อย่ามาพูดพล่อยๆนะ-_-^ แล้วพี่พลอยจะมองเรายังไง?....”
“ทำไมต้องสนใจด้วยว่าพลอยจะมองยังไง? สนใจแค่ว่าเราจะมอง‘เรา’ยังไงก็พอ”
ผมยิ้มขณะที่บวกเงียบ ดวงตาสีฟ้าจ้องผมแป๋วเหมือนแมวเปอร์เซียชวนให้ลูบหัวเล่น ถ้าไม่ติดว่าผมถือชามข้าวต้มอยู่ล่ะก็นะ=__=
“นั่นสิ....งั้นเฮียคิดยังไงกับบวกล่ะ?”
-
ชัดเจนดี o13
-
เฮียพูดตรงมากๆ หาให้ตายก็คงยากจะเจอที่จะบอกกันโต้งๆ
-
เฮียผิงบอกน้องบวกไปเลย
-
คิดว่า เมื่อไหร่คนเขียนจะมาต่อตอนต่อไปคะ อยากได้น้ำตาลหวานๆ
ปล. ชอบเฮียผิงอ่ะตรงดี
-
ตามมาอ่านค่า พี่บวกชัดเจนมากอ่ะ
ชอบๆ ตอบคำถามได้ฉลาดมากๆเลย
-
เฮียตรงดีเยี่ยมมากเป็นการป้องกันเรื่องราวน่าปวดหัวในอนาคตได้เป็นอย่างดี
ส่วนบวกก็ถามตรงๆไม่อ้อมไปไหน
ชอบคนแบบสองคนนี้อะ
-
6
“นั่นสิ....งั้นเฮียคิดยังไงกับบวกล่ะ?”
“เฮียชอบบวก”
.
.
.
“อ้าว แล้วบวกล่ะวะ?”
“อ่อ ทำงานอยู่ที่ริมระเบียง”
ผมตอบไอ้ไม้ยิ้มๆก่อนไอ้เจ้าของรีสอร์ทจะพยักหน้ารับรู้แล้วทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา ที่ไอ้ไม้หายหน้าหายตาไปหลายตอนก็เพราะช่วงนี้งานมันยุ่งมากกกก ขัดกับผมที่ว่างงงงงสิ้นดี=_= ช่วงนี้มันขาขึ้นของพวกธุรกิจโรงแรมจริงๆ
“แล้วพักนี้ญาติดีกันแล้วเหรอ? เห็นวันลอยกระทงก็ไปด้วยกัน แล้วยังไปกินข้าวด้วยกันทุกวันอีก”
ไอ้ไม้ถามเรื่อยๆแต่ผมกลับยิ้มได้ไม่หุบ ญาติดี....? มันมากกว่านั้นเยอะ หึๆ
“กุชอบบวกว่ะไม้”
“.....ฮะ?!”
ไอ้ไม้มองผมประมาณ มึงบ้าไปแล้วเหรออออ?!!!! ครับ นาทีนี้ผมยอมรับว่าผมบ้า บ้ารักซะด้วย
เมื่อเช้าหลังจากผมพูดไปว่าชอบบวกก็หน้าแดงแปร๊ดอยู่5นาที ก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มไม่ยอมมองผมเลย ผมก็รู้น่ะนะว่าเขิน สรุปทั้งมื้อนั้นผมเอาแต่จ้องหน้าบวกจนอิ่มแล้วเราก็เงียบกันจนถึงปัจจุบัน...แค่บวกไม่ปฏิเสธก็พอแล้ว ไม่ใช่ว่าผมคิดจะรวบรัด แต่จากการที่เราพัฒนาความสัมพันธ์ของเรามาเรื่อยๆ....มันก็ควรจะถึงเวลาได้ซักที....
“กุไม่ได้บ้า ทำไม? อย่างกุจะชอบบวกไม่ได้เหรอ?”
ผมย้อนถามทำให้อีกฝ่ายสั่นหัวแรงๆทันทีก่อนจะยิ้มล้อๆมาให้ผม
“อะไรวะ? ทีตอนแรกล่ะไม่สนใจ”
“กุสนใจตั้งแต่บวกเข้าห้องผิดแล้วเหอะ โหยย มึงอย่ามาแซว ทีตอนมึงกับครีม ตอนแรกเฉยๆไม่ใช่เหรอ?”
“แต่กุก็รักของกุละกัน >.< เออ มึงเจอพลอยยังวะ? กุพึ่งรู้เมื่อเช้าเองว่าพลอยมาพักที่นี่”
ไอ้ไม้เข้าสู่โหมดจริงจังทำให้ผมพยักหน้ารับ ใบหน้าหวานๆของพลอยลอยเข้ามาในความคิดทันที
“ก็เจอแล้ว....”
“มึงระวังไว้เลยนะถ้ามึงไม่คิดจะรีเทิร์น”
...ฮะ?...
ผมมองหน้าไอ้ไม้อย่างงงๆ รีเทิร์นอะไรของมัน? อีกฝ่ายเมื่อเห็นผมงงจึงพูดต่อทันที
“ก็กุเจอเมื่อเช้าตอนลงมาดูห้องอาหารอ่ะ พลอยถามถึงมึงเยอะเลยนะ แล้วก็ถามด้วยว่ามึงพูดถึงเขาบ้างรึเปล่า เด็กในห้องอาหารก็บอกว่าได้ยินพลอยพูดกับเพื่อนว่าอยากคืนดีกับมึง กุก็ไม่รู้เหมือนกัน นึกว่ามึงอาจจะกลับไปคุยๆกับพลอยก็เลยบอกว่ามึงยังโสด”
“อะไรของมึงวะไม้?=_=”
ผมเลิกคิ้วอย่างงงๆ พลอยเนี่ยนะอยากคืนดีกับผม? ตลกกกก!!! ถึงจะเป็นอย่างนั้นจริงๆเมื่อเช้าก็น่าจะชัดเจนอยู่แล้วว่าผมกำลังจะเริ่มรักครั้งใหม่ แต่พูดก็พูดเถอะ เวลามันตั้ง2ปีแล้วนะ แล้วเราก็เลิกกันเพราะคำว่า‘เข้ากันไม่ได้’ด้วยไม่ใช่ทะเลาะกันเพราะความเข้าใจผิด ยังไงมันก็ยากจะกลับไปคืนดีอยู่แล้ว
“กุพูดจริงๆ! พลอยยังรักมึงอยู่ชัวร์!”
“มึงไม่ฟันธงให้กุเลยล่ะ?-_- แค่เพื่อนเว้ย พลอยคงไม่ได้คิดอะไรหรอก”
“ครีมยังบอกเลยนะว่าพลอยออกจะกระตือรือร้นแปลกๆอยู่กับเรื่องของแก”
ผมไม่ตอบอะไรแค่หัวเราะแล้วชวนไอ้ไม้คุยเรื่องอื่น ผมไม่ค่อยจะเชื่อสิ่งที่ไอ้ไม้พูดหรอกนะในเมื่อมันเป็นสองปี สองปีที่ไม่ได้เจอกันเลย แถมผมยังได้ข่าวด้วยว่าพลอยคบกับคนอื่นด้วย เพราะงั้นมันก็เห็นชัดๆอยู่แล้วว่าพลอยไม่ได้รักผม....และผมก็ไม่ได้รักพลอย....
......แต่ผมอาจจะคิดผิด....
“บวก พี่หิวข้าวแล้ว ไปกินข้าวกัน”
พอเที่ยงผมก็เดินไปชวนคนที่นั่งทำงานอยู่ที่ริมระเบียง ดวงตาสีฟ้าหันมามองผมอย่างลนๆเล็กน้อยก่อนจะรีบหลบตาทันที
“เอ่อ....โอเค...”
ทั้งหมดนี้มันเพราะคำพูดที่ว่าชอบของผมใช่มั้ยเนี่ย?=_=
ร่างเพรียวเดินหลบผมเป็นวา ท่าทางลนๆทำอะไรไม่ถูกทำให้ผมเริ่มสงสัยและท้อใจเล็กน้อย ตกลงว่าบวกเขินหรือรับไม่ได้กันแน่? ทั้งหมดมันเป็นแค่ผมคนเดียวใช่มั้ยที่คิดไปเอง?
“.....เฮีย จะกินอะไร?”
รู้ตัวอีกทีเราก็นั่งอยู่ในร้านอาหารแล้ว บริกรมองหน้าผมอย่างเป็นเชิงถามทำให้ผมตื่นจากภวังค์มาพบความจริงว่าผมควรจะสั่งอาหารซักทีผมจึงพูดออกไปส่งๆซักอย่าง ก่อนจะถอนหายใจแล้วมองหน้าบวกที่นั่งหลบสายตาผมอยู่ตรงข้าม บวกผิวขาว หน้าตา...ยอมรับเลยว่าน่ารักมาก ดูมีเสน่ห์แล้วไหนจะตาสีฟ้าสวยนั่นอีก มันก็ไม่แปลกหรอกนะถ้าคนที่บวกเลือกมันจะไม่ใช่ผม.....
“ถ้าบวกไม่ได้ชอบเฮียเฮียก็ขอโทษนะ”
ผมตัดใจพูดออกไปซึ่งมันก็ทำให้ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างขึ้นมองผมอย่างอึ้งๆทันที
“....เฮีย?”
“ถ้าบวกลำบากใจ...เฮียจะย้ายห้องเอง บวกไม่ต้องคิดมากนะ.....”
“เฮีย! พูดบ้าอะไรเนี่ย?”
บวกมองผมอย่างงงหนักกว่าเดิม คิ้วเรียวมุ่นเข้าหากันเหมือนทั้งโกรธทั้งงงทำให้ผมหยุดพูดทันที อ้าว? ผมทำอะไรผิด...?
“ก็บวก.....”
“บวกพูดเมื่อไหร่ว่าบวกไม่ชอบเฮีย?”
ฮะ?!!!
ผมมองอีกฝ่ายอย่างงงๆ บวกหลบตาผมอีกแล้ว แก้มแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดแต่คราวนี้มันกลับทำให้หัวใจผมพองโต สุขมากจนหุบยิ้มไม่ลง ถ้าอย่างนั้น...แปลว่าบวกชอบผม....?...
ถึงผมจะเคยเป็นคนที่ถูกรักมาหลายครั้ง และหลายครั้งนั้นก็มักจะจบกันแบบหมดรัก แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมเป็นคนที่ถูกรักแล้วจะดีใจขนาดนี้ เพราะเจ้าของความรู้สึกนั้น....เป็นบวก.....เป็นคนที่อาจจะเป็นคนสุดท้ายในชีวิตผม....
“บวก?”
ถามซ้ำอีกทีเพื่อความแน่ใจ....ให้แน่ใจว่าผมไม่ได้ฝัน....
“.....อือ...บวกก็ชอบเฮีย”
-----------------------------------------------------------------------------------------
เหนื่อมากกกก ไม่อยากให้ถึงสิ้นปีเลย กลัวเขื่อนแตก :o12:
คิดว่า เมื่อไหร่คนเขียนจะมาต่อตอนต่อไปคะ อยากได้น้ำตาลหวานๆ
ปล. ชอบเฮียผิงอ่ะตรงดี
หวานแน่ค่ะ แต่แอบบอกว่ามันจะกลายเป็นน้ำผึ้งขม555(โดนตบ :beat:)
ตามมาอ่านค่า พี่บวกชัดเจนมากอ่ะ
ชอบๆ ตอบคำถามได้ฉลาดมากๆเลย
ใช่มั้ยล่า~ พี่บวกนี่หมายถึงพี่(ผิงของน้อง)บวกใช่มั้ยคะ?555 เฮียผิงเราเก่ง :กอด1: ไม่เหมือนหมอกรีน แต่ยังไงอีกเดี๋ยวน้องบวกก็จะเจริญรอยตามปุย555
เฮียตรงดีเยี่ยมมากเป็นการป้องกันเรื่องราวน่าปวดหัวในอนาคตได้เป็นอย่างดี
ส่วนบวกก็ถามตรงๆไม่อ้อมไปไหน
ชอบคนแบบสองคนนี้อะ
ชอบคนตรงๆเหมือนกันค่ะ รักก็บอกว่ารัก ชอบก็บอกว่าชอบ จะอมพะนำไปบอกกันชาติหน้าเหรอไง o12
แต่คนแบบนี้ขอบอกว่ามันหายากมากกกกกค่ะ :sad4:
-
มาม่าจะมาอีกเรื่องเรอะ จะได้เตรียมหลบ
[หมอกรีน น้องปุยยังไม่เคลียร์เลยนะ]
+1
-
มาม่าจะมาอีกเรื่องเรอะ จะได้เตรียมหลบ
[หมอกรีน น้องปุยยังไม่เคลียร์เลยนะ]
+1
มาเร็วตลอดเลย ขอบคุณนะคะ :กอด1:
หมอกรีนกับน้้องปุย....ไปเดากันมาก่อนว่าปุยหนีไปไหน555 :laugh:
แต่คาดว่าอีกแค่ตอนสองตอนก็จะจบแบบบริบูรณ์เลยค่ะ เรื่องนี้ก็เหมือนกัน ความจริงเนื้อหามันไม่ได้เยอะเลยนะ แต่ดันอัพทีละนิดไง :sad4:
-
เอิ่ม..แม่นางพลอย - - บวกร้ายแบบปุยขึ้นมาก็ครบสูตรเลยนะ555
แมวเปอร์เซียจะข่วนเจ็บขนาดไหนน้ อิอิอิ
-
7
“อ้าวเหรอ งั้นพี่นั่งกินคนเดียวก็ได้”
ผมวางสายลงอย่างเซ็งๆก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ ความจริงผมจะได้กินข้าวเที่ยงกับบวกแล้วแหละแต่ตอนเดินออกมาบวกดันลืมของต้องวิ่งกลับไปเอาแล้วบอกให้ผมเดินมาที่ร้านก่อน พอผมมาถึงร้านสั่งอาหารเสร็จบวกก็ดันใช้เบอร์ห้องโทรมาที่ร้านว่ามีงานด่วนให้ผมนั่งกินไปคนเดียวเลย=_= เจริญมากแฟนผม
ถูกแล้วครับ ผมเป็นแฟนกับบวกแล้ววววว ถึงบวกจะใช้คำว่าดูๆกันอยู่กันเถอะ แต่มันจะต่างอะไรในเมื่อเราก็รักกันอยู่ดี ผมว่าน้ำท่วมครั้งนี้ไม่ได้มีแต่เรื่องแย่ๆนะ อย่างน้อยก็ทำให้ผมเจอคนรัก...เจอคนที่น่ารัก...คนที่ผมตั้งใจจะให้เป็นคู่ชีวิต....
มันมหัศจรรย์นะว่ามั้ย?
“อ้าวผิง มาคนเดียวเหรอ?”
ขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเสียงนึงก็ทักขึ้น เมื่อเงยหน้าก็พบพลอยส่งยิ้มหวานมาให้ผมอยู่ พลอยสวยมากครับ ตอนที่เรายังคบกันดีมีแต่คนมาจีบ แน่นอนว่าผมออกจะเฉยๆ=_= ก็ผมเชื่อนี่นาว่าพลอยไม่มีทางนอกใจ แต่พลอยดันหาว่าผมไม่รัก นั่นเป็นหนึ่งในเรื่องที่เราเข้ากันไม่ได้น่ะแหละ
“อือ บวกไม่ว่างน่ะ”
“เราก็มาคนเดียว ป่านดันออกไปเที่ยวตั้งแต่เช้าแล้วไม่ยอมบอก งั้นเรานั่งด้วยได้มั้ย? มีเรื่องจะคุยกับผิงอยู่พอดี”
ผมตกลงพลอยจึงนั่งลงที่ตรงข้ามผมก่อนจะสั่งอาหารตามปกติ ความจริงได้นั่งกับเพื่อนก็ดีนะ คงดีกว่านั่งเงียบๆคนเดียว-_-
“เมื่อกี๊พลอยบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับเรานี่ มีอะไรเหรอ?”
“อ่อ ผิงจำแปลนบ้านที่ผิงวาดให้เราแล้วบอกจะทำเป็นเรือนหอได้มั้ย? นั่นแหละ พอดีพี่เพชรจะแต่งงานแล้วดันมาถูกใจแปลนบ้านอันนั้นอ่ะ เราเลยจะถามว่าถ้าเอาไปสร้างผิงจะว่ามั้ย?”
ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ จะว่าอะไรได้ล่ะ เรือนหอนั่นผมวาดให้พลอยนี่นา ถ้าพี่เพชรที่เป็นพี่ชายของพลอยจะเอาไปสร้างผมก็ไม่ว่าอยู่แล้ว
“ว่าทำไม? ดีออก ฝากดีใจกับพี่เพชรด้วยนะ”
“ได้เลย อ่อแล้วก็...พี่เพชรฝากมาถามด้วยถ้าผิงอนุญาต...พี่เพชรอยากให้ผิงช่วยสร้างบ้านให้ด้วย ผิงทำบริษัทก่อสร้างนี่ ใช่มั้ย?”
“อ้าวเหรอ ได้เลย จะมาเป็นลูกค้าเราทั้งที555”
สรุปคือผมได้ลูกค้ามาแบบงงๆ มื้อนั้นเลยกินข้าวกันไปคุยเรื่องงานกันไป พลอยโทรไปคุยกับพี่เพชรปรากฏว่าพี่เพชรให้อิสระผมทำออกแบบบ้านเต็มที่ แล้วให้พลอยเป็นคนตัดสินใจ(ตอนนี้พี่เพชรหนีน้ำไปภูเก็ตครับ=_=)
“งั้นพรุ่งนี้เรามาคุยกันที่นี่ตอน10โมงละกัน พี่เพชรอยากได้แบบเร็วที่สุดเพราะฤกษ์งานแต่งคือปลายปีหน้าแล้ว เดี๋ยวจะสร้างบ้านไม่ทัน”
“โอเค งั้นเจอกันพรุ่งนี้”
ผมเดินไปส่งพลอยที่ห้องก่อนจะเดินกลับห้องตัวเองก็พบว่าบวกหลับคาโต๊ะทั้งๆที่เอกสารยังกองอยู่เลย เมื่อคืนบวกก็ทำงานถึงดึกนะ แถมพอตื่นยังต้องมาทำต่ออีก ไม่เหนื่อยก็ยอดคนเกินไปแล้ว
ผมหัวเราะเบาๆกับท่าทางหลับที่น่าเอ็นดูของร่างเพรียวก่อนจะตัดสินใจจะอุ้มบวกขึ้น แต่ก่อนนั้นผมก็เหลือบไปเห็นสมุดที่บวกเปิดค้างไว้ที่หน้าปฏิทินพอดี ปรากฏว่ามันวงไว้ที่วันนี้ว่าเป็นวันเกิดบวก....
วันเกิด?!!! :a5:
Plus’s Part
ผมปรือตาขึ้นมาอย่างมึนๆ มองออกไปนอกหน้าต่างก็พบว่าท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว=__= นี่ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? แถมยังหลับคาโต๊ะอีก....
หลับคาโต๊ะ?....แต่นี่มันเตียง!!!
ผมลุกขึ้นทันทีอย่างงงๆก็พบว่านี่มันห้องผมเอง ได้ไง?! เมื่อกี๊ก่อนหลับผมนั่งทำงานอยู่ที่ข้างล่างไม่ใช่เหรอ...?
แกร๊ก...
“ตื่นแล้วเหรอบวก?”
จู่ๆเฮียผิงก็เดินเข้ามาในห้อง อย่าบอกนะว่าเฮียผิงอุ้มผมขึ้นมา?!!
“เฮีย...อุ้มบวกขึ้นมาเหรอ?”
“บวกลอยได้ป่ะล่ะ?”
ขอโทษที่ถาม!!
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อดที่จะแอบอมยิ้มเล็กๆไม่ได้ เฮียผิงถึงจะกวนประสาทผมบ่อยๆแต่นั่นมันก็เป็นข้อดีที่ทำให้ผมอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ผมไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองด้วยซ้ำตอนที่เฮียผิงบอกว่าชอบผม ทั้งๆที่เราเจอกันได้ไม่น่าประทับใจซักนิด....
ความจริงก็คือ....เรื่องที่ผมเข้าห้องผิด....เป็นความคิดของพี่ครีม(คนเดียว)ครับ=_=! ผมเคยเห็นรูปของเฮียผิงมาก่อนแล้วจากรูปในงานแต่งของพี่ครีม(ซึ่งผมไปไม่ได้ เพราะติดงานที่อเมริกา-_-) ตอนนั้นผมก็แค่พูดเล่นๆว่าเฮียผิงหล่อดี แต่พี่ครีมกลับพูดต่อว่า....
“...อยากได้มั้ยล่ะ?”
เอ่ออ....อยากได้อะไร?=_=
แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรจนประมาณ2ปีต่อมาหรือก็คือตอนที่ผมหนีน้ำมาน่ะแหละ พี่ครีมลากผมเข้าไปคุย บอกว่าตอนนี้เฮียผิงโสดแล้วให้ใช้โอกาสให้เป็นประโยชน์.....
“บวกอยากลองรู้จักผิงดูมั้ย?”
“....พี่ครีมหมายความว่าไง?”
“วันนี้ผิงจะมาที่นี่”
“....ตลกละพี่ครีม! พี่ผิงเขาไม่ได้ชอบผู้ชายซักหน่อย!”
“อ้าว ไม่ลองไม่รู้ โอกาสไม่ได้มาบ่อยนะบวก....”
“พี่ครีม.....”
“บางทีเนื้อคู่ผิงอาจจะเป็นบวกก็ได้ ใครจะรู้”
ใช่....ใครจะรู้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันที่ทำให้ผมตอบตกลง แล้วเรื่องมันก็กลายมาเป็นแบบนี้น่ะแหละ แต่หลังจากครั้งนั้นที่เหลือผมก็คิดเองหมดเลยนะ ไม่ได้คิดจะอ่อยด้วยเพราะผมทำใจตั้งแต่แรกเห็นแล้วว่าเราคงไม่มีทางมารักกันได้ ผมยังงงเลยที่กลายเป็นว่าเรารักกัน....
ผมรักเฮียผิง....
“บวก ไปกินข้าวกันดีกว่า”
วันนี้เราออกมากินข้าวกันร้านอาหารในโรงแรม รู้แล้วเหยียบให้มิดเลยว่าผมอยู่ที่นี่ไม่ต้องจ่ายอะไรซักอย่าง แอบเกรงใจพี่ไม้กับพี่ครีมนะเนี่ย=_=
วันนี้ห้องอาหารก็ตกแต่งอย่างสวยงามเช่นเดิม เราตกลงที่จะกินอาหารทะเลกัน เสียงหวานของนักร้องบนเวทีทำให้บรรยากาศดูโรแมนติกเป็นพิเศษ แล้วยิ่งคนที่ด้วยคือเฮียผิง....
เฮียผิงตัวสูง ผิวขาวแบบคนจีนแต่ก็ไม่ได้ขาวจนเกินไป ดวงตาสีเข้มเรียวคม จมูกโด่งเป็นสันสวย รูปหน้าเรียว สรุปคือเฮียผิงหล่อ หล่อจนผมอยากจะเห็นน้องของเฮียผิงว่าเป็นยังไง ผมยังงงเลยด้วยซ้ำว่าทำไมแฟนเก่าของเฮียผิงถึงยอมเลิก แต่พี่พลอยก็สวยมากน่ะแหละ
ตลอดมื้อผมรู้สึกเหมือนเฮียผิงเทคแคร์ผมมากกว่าเดิม อาจจะเป็นเพราะเปิดไวน์ด้วยทำให้ผมรู้สึกมึนๆและยิ้มมากกว่าปกติ จนจบมื้อเราก็กินของหวานกัน ตอนนั้นเองที่นักร้องบนเวทีพูดขึ้น
“สำหรับเพลงต่อไปนะคะ คุณขนมผิงได้ขอเพลงนี้มาเพื่อคุณบวกโดยเฉพาะ ขอให้ทุกท่านที่กำลังอินเลิฟอย่างคู่นี้มีความสุขนะคะ....”
เสียงดนตรีดังขึ้นขณะที่ผมมองคนที่นั่งตรงข้ามอย่างอึ้งๆซึ่งเฮียผิงก็ส่งยิ้มมาให้ผม...เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา....หัวใจผมเต้นรัวด้วยความสุขที่มันมากล้นจนแทบสำลัก
“Happy birthday….บวก”
ฉันนั่งยิ้มลำพัง หัวเราะลำพัง สดชื่นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
ตั้งแต่ได้พบกับเธอนั้น เรื่องจริงกับความฝัน เกิดขึ้นด้วยกันทันตา
ฉันอยากจะหยุดเวลานี้
ตั้งแต่วินาที ที่ชีวิตมีเธอเข้ามา
เธอทำให้คนที่เหนื่อยล้านั้นกล้าจะเปิดหัวใจ
หยุด หยุดชีวิต หยุดกับคนนี้ แม้ว่าใครจะดีสักแค่ไหน
หยุด หยุดความรัก ทั้งหัวใจ จะหยุดอยู่กับเธอคนเดียว
ฉันนั้นรู้ทันที และรักทันที เธอคือความโชคดีที่เข้ามา
ตั้งแต่ได้พบกับเธอนั้น ชีวิตเหมือนความฝันที่เกิดขึ้นตอนลืมตา
ฉันอยากจะหยุดเวลานี้
ตั้งแต่วินาที ที่ชีวิตมีเธอเข้ามา
เธอทำให้คนที่เหนื่อยล้านั้นกล้าจะเปิดหัวใจ
หยุด หยุดชีวิต หยุดกับคนนี้ แม้ว่าใครจะดีสักแค่ไหน
หยุด หยุดความรัก ทั้งหัวใจ จะหยุดอยู่กับเธอคนเดียว
.
.
.
“พี่จะหยุดที่บวกคนเดียว”
เฮียผิงส่งยิ้มให้ผมขณะที่ผมรู้สึกเหมือนจะหุบยิ้มไม่ได้ ผมไม่สนใจใครอีกแล้วนอกจากคนตรงหน้า ทุกสิ่งที่อย่างมันมากจนพูดออกไม่ถูก...รู้แต่ว่าผมโชคดีมาก...
สาบานได้ว่านี่เป็นของขวัญวันเกิดที่เยี่ยมที่สุดในโลกเลย
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
ขอบคุณที่มาอัพ แต่มันค้างงง :serius2:
ผู้ชายดีแต่โง่ มักไม่ทันมารยาผู้หญิงร้าย :เฮ้อ:
มองโลกแง่ดีเกินไป ก็ใช่ว่าจะดี
-
ขอบคุณที่มาอัพ แต่มันค้างงง :serius2:
ผู้ชายดีแต่โง่ มักไม่ทันมารยาผู้หญิงร้าย :เฮ้อ:
มองโลกแง่ดีเกินไป ก็ใช่ว่าจะดี
มาไวอีกแล้วว :m23:
8
Plus’s Part
พักนี้เฮียผิงแทบไม่ได้อยู่ที่ห้องเพราะต้องออกไปคุยงานกับพี่พลอย ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่างานอะไรแต่ก็น่าจะเป็นโปรเจ็คท์ที่ใหญ่พอดู ไม่ใช่ว่าผมชอบนะที่จะให้คนที่....รัก- -// ไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นๆนานๆแต่เพราะผมไว้ใจต่างหากว่ามันไม่มีทางมีอะไรเกินเลย และพี่ครีมก็ให้เด็กที่ร้านอาหารคอยดูให้ผมด้วย
ตอนนี้สถานการณ์น้ำท่วมที่กรุงเทพฯดีขึ้นมาก ถ้าจะพูดกันจริงๆผมจะกลับกรุงเทพฯมะรืนนี้ยังได้เลย ติดแค่เฮียผิง ผมยังไม่ได้คุยเรื่องนี้กับเฮียผิงเลย....แต่ก็คิดว่าเราน่าจะได้กลับด้วยกัน
.....ผมอยากกลับกรุงเทพฯกับเฮียผิง
“เฮีย น้ำที่กรุงเทพฯลดแล้วนะ”
ผมพูดขึ้นตอนที่เรากำลังรออาหารกันอยู่ในร้านอาหาร วันนี้เราออกมากินข้าวกันที่นอกโรงแรม เปลี่ยนบรรยากาศนิดหน่อย.....นิดหน่อยจริงๆ-_-
“จริงอ่ะ? แล้วบวกจะกลับเมื่อไหร่ล่ะ?”
“บวกกะว่าอีก2-3วันก็จะกลับเลย จะได้รีบไปซ่อมบ้าน=_=”
“โอเค งั้นเฮียก็กลับพร้อมบวกน่ะแหละ”
เฮียผิงพูดยิ้มๆขณะที่ผมได้แต่หลบสายตา ผมคิดเสมอว่าผมกำลังอยู่ในฝัน ถ้าผมกลับกรุงเทพฯไปกับเฮียผิงจริงๆ.....มันก็แปลว่าผมยอมที่จะใช้ชีวิตกับเฮียผิงแล้ว....
....ขออย่าให้มีอะไรมาทำลาย‘เรา’เลย....
วันนี้เฮียผิงออกไปตีเทนนิสกับพี่ไม้ผมจึงอยู่ที่บ้านคนเดียว ก็นั่งทำงานไปแหละครับ=__= ซักพักเสียงกริ่งก็ดังขึ้นเมื่อผมเปิดออกไปก็พบพี่พลอยยืนยิ้มหวานอยู่ พูดจริงๆนะ ผมยังไม่ค่อยกล้าสบตาพี่พลอยเท่าไหร่ ก็จากเรื่องที่เฮียผิงพูดว่าจีบผมน่ะแหละ มันออกจะแปลกอยู่นะ=_=
“คือ....เฮียผิงไม่อยู่ฮะ...”
“พี่มีเรื่องจะคุยกับบวกต่างหาก.....บวกว่างมั้ยจ๊ะ?:)”
สุดท้ายเราก็มานั่งคุยกันที่ร้านกาแฟในโรงแรม ผมค่อนข้างจะอึดอัดเพราะไม่รู้ว่าพี่พลอยจะพูดเรื่องอะไรหรือสำคัญแค่ไหน หลังจากสั่งกาแฟเสร็จพี่พลอยก็พูดขึ้นก่อน
“บวก.....ไปถึงขั้นไหนกับผิงแล้วเหรอ?”
ฮะ?-0-
ผมมองหน้าอีกฝ่ายอย่างค่อนข้างงงแต่ก็ตอบทั้งๆที่งง
“ก็....คบกันแล้วฮะ”
ผมไม่รู้หรอกนะว่าผมปั้นหน้าเก่งแค่ไหน แต่ก็พอจะรู้ตัวอยู่ว่าผมคงนิ่งพอดู
“เหรอ แล้วบวกรู้รึเปล่าว่าที่ผิงออกจากห้องมาทุกวัน....ออกมาทำอะไร?”
พี่พลอยขยับยิ้มมุมปากสวย แต่ผมกลับมองว่ามันดูเหมือนจะเยอะเย้ยผมมากกว่า แต่นั่นมันหมายความว่าไง....?
“พี่พลอยหมายความว่าไง?”
“บวกรู้ใช่มั้ยว่าพี่กับผิงเคยเป็นอะไรกันมาก่อน.....พูดตรงๆเราเคยรักกันมาก มากจนผิงวาดแปลนเรือนหอให้พี่....แต่น่าเสียดายที่เราดันมาเลิกกันไปก่อน พอกลับมาเจอกัน...ก็นะ”
“......”
“เรือนหอนั่น....คงจะได้ฤกษ์สร้างจริงๆ”
เหมือนมีฟ้าผ่าฟาดลงมาใส่หัว สมองผมชามึนชั่วขณะ ผมไม่ใช่คนโง่คงไม่ต้องถามซ้ำว่าพี่พลอยหมายความว่าไง ก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าเฮียผิงคิดจะกลับไปคืนดีกับพี่พลอยและแต่งงานกัน....
....แต่ผมล่ะ?.....
คำบอกรัก สัมผัสอบอุ่น ความห่วงใย ทั้งหมดนั่นมันเป็นแค่ภาพลวงตางั้นเหรอ? ทั้งหมดที่เฮียผิงมีให้ผม....มันแค่ความหวั่นไหวของคนที่อยู่ต่างที่ใช่มั้ย...?
“พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้บวกเสียความรู้สึกนะ.....”พี่พลอยว่าขณะหยิบกระดาษบางอย่างขึ้นมากางบนโต๊ะ ภาพบ้านขนาดใหญ่สวยงามที่ถูกสเก็ตอย่างอ่อนช้อยด้วยดินสอปรากฏสู่สายตาผม รวมถึงชื่อที่ถูกเขียนที่ด้านล่างภาพด้วย......ยิ่งย้ำเตือนว่าทั้งหมดคือเรื่องจริง...
-ขนมผิง&พลอย-
.....ผมน่าจะรู้อยู่แล้ว.....
ผมได้แต่นั่งนิ่งอย่างนั้น ความรู้สึกเจ็บตุบๆแผ่ไปทั่วอก คนที่เฮียผิงจะแต่งงานด้วยคือพี่พลอย....คือผู้หญิงที่เฮียผิงรัก...คือคนที่เหมาะสมกับเฮียผิงทุกอย่าง....
ต่างจากผม...
“พี่แค่อยากให้บวกรู้ความจริงจะได้ไม่ถลำลึกไปมากกว่านี้....”
ผมไม่พูดอะไรแค่มองหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ ผมไม่ได้อยากจะเชื่อ แต่เพราะทุกอย่างมันฉายชัดอยู่แล้วต่างหาก เฮียผิงแค่เหงาใจ...แต่สุดท้ายแล้วคู่ชีวิตก็ต้องเป็นผู้หญิง..
“...บวกจะไปเอง”
เรื่องนี้ไม่มีใครโง่ อิ๊อ๊ะ(หัวเราะ? :z6:)
-
9(End)
Ping’s Part
ผมเดินกลับมาในห้องอย่างโคตรเหนื่อยยยยย!!! วันนี้ไอ้ไม้ชวนผมไปเล่นเทนนิสเราก็เลยตีกันแม่งทั้งวัน=___= ปวดแขนเป็นบ้า!
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ลงมานั่งดูทีวีข้างล่าง ตอนนี้มันก็เริ่มบ่ายๆค่อนไปทางเย็นแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าบวกหายไปไหนแต่ผมก็คิดง่ายๆว่าคงออกไปหาครีม ตอนนี้ที่เชียงใหม่อากาศกำลังดีและผมก็คงอยู่ที่นี่อีกแค่ไม่นานเพราะใกล้ถึงเวลากลับแล้ว ผมตั้งใจจะเดินเข้าไปหยิบเบียร์ในครัวก่อนจะสังเกตว่ามีบางอย่างหายไป....
....ขนมของบวก.....หายไปไหนหมด?
ถ้าจะบอกว่ากินหมดก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ ผมรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆจึงขึ้นไปดูที่ห้องบวกก็พบว่าทุกอย่าง.....หายไปหมด....
บวกหายไปไหน?!!
หัวใจผมเต้นแรงอย่างหวาดกลัวเป็นครั้งในชีวิต ผมกลัวว่าบวกจะไม่กลับมาหาผมอีก ผมกลัวว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก ผมกลัวว่าลอยกระทงปีหน้าเราจะไม่ได้ลอยด้วยกัน...
กริ๊ง...กริ๊ง...
เสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้นทำให้ผมต้องไปรับทั้งๆที่ยังวุ่นวายกับเรื่องของบวก ให้ตาย!!มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย?!!!
“บวกไปแล้วนะผิง....”
“ครีม มันหมายความว่าไง? บวกกลับกรุงเทพฯไปได้ไง?”
ผมแทบจะเขย่าตัวครีมเมื่อเจอกัน ครีมทำหน้าลำบากใจก่อนจะพูดออกมา
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายมีปัญหาอะไรกับบวกรู้แต่ว่าบวก...ไม่อยากเจอนายแล้ว”
ไม่อยากเจอผมแล้ว.....?
เจ็บแปล๊บในอกจนเหมือนจะทรุดลงไปตรงนั้น มันน่าลำบากใจสำหรับครีมก็จริงแต่มันเหมือนจะขาดใจสำหรับผม ทำไม?...ผมไม่เข้าใจ?
“ครีม.....”
“บวกคงแค่โกรธน่ะผิง....”
“ขอเบอร์บวกได้มั้ย? อะไรก็ได้ที่จะทำให้ติดต่อบวกได้...”
“ขอโทษนะผิง....แต่บวกสั่งห้ามทุกอย่างเลย”
ไอ้ไม้ตบไหล่ผมเบาๆอย่างปลอบใจ ผมเม้มริมฝีปากอย่างสมเพชตัวเอง อยู่กันมาตั้งนานแต่ผมกลับไปไม่มีแม้แต่เบอร์ของบวก....ผมเป็นแฟนภาษาอะไร.....? ผมแย่มากใช่มั้ยบวกถึงได้ทิ้งผมไป แล้วทำไมบวกถึงต้องทิ้งไปผมไป.....ในเมื่อผมรักมาก...รักจริงๆ...
“แต่ฉันคิดว่าฉันรู้นะว่าทำไมบวกถึงไป......”
ผมเดินเข้าไปในร้านกาแฟก็พบว่าพลอยนั่งรอผมอยู่แล้ว ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มก่อนจะเอ่ยทัก...
“ผิง.....”
“ไม่ขำนะพลอย!! พลอยไปพูดกับบวกว่าอะไร?!!!”
ผมอยากจะเอาน้ำราดหน้าอีกฝ่ายแต่เพราะว่าพลอยเป็นผู้หญิงผมถึงได้หักห้ามใจ(มือ)ตัวเองไว้ ผมรู้ทุกอย่างหมดแล้วจากพี่ครีม ก่อนจะกลับกรุงเทพฯบวกออกมาคุยกับพลอยที่นี่ แล้วก็จองไฟล์ทบินเลย ผมโมโห....โมโหมาก ไม่เข้าใจว่าทำไมพลอยต้องทำอย่างนี้.....เราจบกันไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ?....
“พูดอะไรของผิง?”
พลอยตีหน้าใสซื่อได้น่าตบมาก ให้ตาย!!สาบานเลยว่าผมไม่เคยคิดจะทำร้ายผู้หญิงมาก่อนจนวันนี้น่ะแหละ!
“เรารู้นะว่าพลอยคุยกับบวก แล้วยังเอาแปลนบ้าๆนั่นมาให้บวกดูด้วย! ทำไมพลอยต้องทำแบบนี้?! บ้าไปแล้วเหรอไง?!!”
“ผิงน่ะแหละบ้าไปแล้วเหรอไง?”พลอยตะโกนกลับ คิ้วเรียวเลิกขึ้นขณะที่ผมชะงัก เสียงหวานพูดต่ออย่างเหยียดๆ
“รักผู้ชายด้วยกันเนี่ยนะ? ไม่รู้คิดได้ไง?”
เนี่ยนะคำพูดของผู้หญิงที่ผมเคยคิดจะแต่งงานด้วย...?
ผมมองพลอยอย่างเจ็บปวดใจ เกินจะพูดต่อ ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าพลอยจะเป็นคนแบบนี้....เป็นคนที่แย่ได้ขนาดนี้....
“ขอโทษนะพลอย แต่เราคงคุยกันต่อไม่ได้แล้วล่ะ”
ผมเบือนหน้าหนีจะเดินออกมาแต่มือนุ่มกลับรั้งผมไว้
“ทำไมล่ะผิง? เราเคยรักกันไม่ใช่เหรอ? หมอนั่นดีตรงไหน? เขาเป็นผู้ชายนะผิง!!”
“เป็นผู้ชายแล้วไงล่ะพลอย!! อย่างน้อยบวกก็ไม่เคยยุให้คนรักเลิกกัน เราไม่อยากจะพูดอย่างนี้นะแต่เราอย่าเจอกันอีกเลยดีกว่า!”
ผมสะบัดมือออกมาก่อนจะเดินออกมาจากร้านทิ้งให้พลอยยืนกรีดร้องต่อไปคนเดียว พอกันทีกับคนแบบนั้น อายุตั้งเท่าไหร่แล้วทำไมคิดไม่ได้ บวกอายุน้อยกว่ายังคิดดีกว่าตั้งเยอะ.....
......แค่ตอนนี้ผมไม่มีบวกเดินร่วมทางแล้ว....แค่นั้นเอง...
ผมเหม่อมองทัศนียภาพด้านล่างผ่านชั้นเมฆที่ลอยล่อง คิดไปว่าถ้าตอนนี้มีบวกอยู่ข้างๆเราคงได้ดูวิวนี้ด้วยแล้วทายสถานที่กัน...เถียงกัน...และหัวเราะ...
.....เฮียคิดถึงบวก....
“มาทำอะไรที่เชียงใหม่เหรอครับ?”
เสียงทุ้มดังขึ้นเมื่อผมหันไปก็พบผู้ชายที่นั่งข้างๆส่งยิ้มมาให้ ท่าทางจะเป็นคนต่างชาติแต่กลับพูดไทยชัดมาก มากจนผมแปลกใจอ่ะ=_=
“ผมหนีน้ำมาครับ แล้วคุณ?”
“ผมมาหาคนรักครับ”หมอนั่นพูดยิ้มๆแต่ผมก็รู้สึกว่ามันเป็นยิ้มที่เศร้ามาก
“แต่เขาไล่ผมกลับกรุงเทพฯ”
“อย่างคุณเนี่ยนะจะมีคนไล่?”
ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ ถ้าพูดกันตรงๆคนข้างๆผมจัดว่าหล่อมากถึงมากที่สุด ผมสีน้ำตาลช็อกโกแลต ผิวขาวยากจะเห็นกระ จมูกโด่งเป็นสันตามแบบคนตะวันตก ตอนที่ไล่ผมอยากรู้จริงๆเลยว่าแฟนหมอนี่คิดอะไรอยู่-_-
....แต่จะว่าก็ว่าเถอะ....ตอนที่บวกหนีผมกลับกรุงเทพฯ...ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าบวกคิดอะไรอยู่
“เขาใจแข็งมาก=__= แล้วคุณล่ะครับ ทำไมถึงจะกลับกรุงเทพฯ? กลับบ้านเหรอ?”
“ครับ...กลับบ้าน...”ผมยิ้มบางๆเมื่อนึกถึงคนที่ผมอยู่ด้วยตลอดเดือนกว่าๆที่ผ่านมา “แล้วก็ไปตามหาแมวเปอร์เซียด้วย....เขาหนีผมไปที่นั่น”
“ฮะ? แมว?”
หมอนั่นทำหน้างงผมจึงหัวเราะแล้วชวนคุยเรื่องอื่นแทน กรุงเทพมันใหญ่ก็จริงครับ....แต่ผมมั่นใจว่ามันไม่ใหญ่เกินที่ผมจะตามหาคนที่ผมรักได้....
รอเฮียก่อนนะบวก....แล้วเราจะได้เจอกัน
(End)
จบแล้ววววววววว(คนอ่าน: :a5:)
จบแล้วจริงๆค่ะ โปรดสังเกตว่าตอนนี้รวบรัดเว่อร์ อย่าแปลกใจค่ะ มันเพราะเราเร่งมากนั่นเอง แงงง :o12:
ยังไม่ได้เช็คคำผิดเลยค่ะ น่าตบมากคนเขียนคนนี้ :z6: เราอยากจะให้มันจบก่อนปีใหม่แถมยังมีอิน้องปุยอยู่อีก รีบสุดชีวิตอ่ะงานนี้ ปั่นมากี่ชม.แล้วก็ไม่รู้ มึนนน :really2:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านกันมานะคะ เจอกันในน้องปุยยยยย :กอด1: :กอด1:
ป.ล.จบแบบเฮียผิงอกหัก โฮะๆๆ :laugh3: :haun5: o16 o17 o3
-
.. :serius2:
:m16:
รวบรัดสั้นไปมั๊ย
-
.. :serius2:
:m16:
รวบรัดสั้นไปมั๊ย
คลานหนี :z10:
หนูขอโทษษษษ หนูไม่ได้ตั้งใจให้มันสั้น :a5:
ตอนจบไม่อยากยืดเยื้ออ่ะ แล้วตอนนี้ทุกอย่างมันก็เร่งเหลือเกิน อีกวันเดียวก็จะปีใหม่แล้ว ม่ายยยย :a6: :sad2: :dont2:
-
แง่ว จบแบบเฮียผิงอกหักจริงจริงด้วยอะ เง่อ
-
ได้ไงอะ จบแบบนี้ได้ไง ไม่ยอม :z3:
-
เอ๋ แล้วไหงปุยติดต่อกับบวกได้ล่ะเนี่ย!?!?!?
จบซะแซดเลยนะเคอะ T^T
-
คุยกันเยอะๆดิ จะได้ไม่ทะเลาะกัน
เเต่ยังไงก็ดีกันเเล้ว อิอิอิ
-
ไม่จบแบบนี้นะ T^T
-
จบอย่างงี้จริงดิ :a5:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
จบโหดไปไหมมมมมมมมม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แล้วจะเป็นไงต่อไป เฮียผิงจะเจอบวกมั้ย?? อย่ามาทำให้อยากแล้วจากไปนะ เราจะงอแงจิงๆด้วย
-
เอ๋ แล้วไหงปุยติดต่อกับบวกได้ล่ะเนี่ย!?!?!?
จบซะแซดเลยนะเคอะ T^T
ในเมื่อแอบไปสปอยในเรื่องปุยมาแล้ว.....มันจะมีต่ออีกนิดนึงค่ะ :really2:
แต่ว่าไม่รู้ว่าจะลงเมื่อไหร่นะคะ ตอนนี้ยุ่งมากกกก :เฮ้อ:
-
มาต่ออีกนิด :mc4: :mc4: :mc4:
“ขอบคุณมากนะครับคุณผิงที่อาสาจะช่วยทุกคน^^”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คนไทย ยังไงก็ช่วยๆกันไว้แหละดี”
ผมยิ้มรับก่อนพี่ชา...ประธานหมู่บ้านจะแนะนำให้ผมรู้จักทีมอาสาสมัครทุกคน ถูกแล้วครับ....ตอนนี้ผมอยู่กรุงเทพ.....
...เป็นอาสาสมัครประจำหมู่บ้าน=_=!
ผมไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย แต่เพราะไอ้ไวท์ที่ผมให้มาช่วยเคลียบ้านให้ก่อนผมกลับ ดันไปปิ๊งลูกสาวของพี่ชา(ชาประธานหมู่บ้านเนี่ยแหละครับ-_-) มันเลยไปรับปากอย่างดีว่าเราจะช่วย...
เรา=ผม+มัน?!!!
ผมอยากจะฆ่ามันวันละหลายรอบถ้าไม่ติดว่าตอนนี้มันเป็นสถานการณ์ที่คนไทยทุกคนควรทำตัวเป็นประโยชน์ต่อสังคมมากที่สุด ผมเลยได้แต่ยิ้มอย่างเต็มใจ(เหรอ?) แต่ยังไงมันก็เป็นสิ่งที่ถูกแหละนะ ในเมื่อบ้านผมก็โอเคแล้วแต่คนอื่นยังไม่ ผมก็ควรจะช่วยคนอื่นต่อ
สภาพของหมู่บ้านผมหลังน้ำลดดูไม่จืดอย่างแรง=_= คราบระดับน้ำยังมีให้เห็นชัดทั่วไป บ้านบางคนที่ด้านล่างมีอะไรที่เกี่ยวกับไม้ก็ผุพังไปตามระเบียบ ยังดีที่ไม่มีขยะเพราะทำความสะอาดกันไปแล้ว ดูภาพรวม....ผมว่าก็ต้องฟื้นฟูนานเหมือนกันนะ-_-
ขณะนี้เรามารวมตัวกันที่สวนกลางหมู่บ้านซึ่งจะรับเรื่องขอความช่วยเหลือจากทุกคนในหมู่บ้าน....และนั่นแหละครับ ผมต้องวิเคราะห์ต่อว่าจะทำยังไง=_= ทีมวิศวกรในหมู่บ้านที่รวมๆกันมาได้บวกผมกับไอ้ไม้ก็มีประมาณ10กว่าคน(มีบ้านในหมู่บ้านเป็นร้อยหลัง) แต่พอนับจำนวนอาสาสมัครเข้าไปด้วยก็ถือว่าเยอะแหละครับ ผมว่าเกิดเหตุการณ์อย่างนี้มันก็ดีนะ อย่างน้อยมันก็แสดงให้เห็นว่าคนไทยยังรักกัน
“มึงๆๆ นี่แปลนบ้านของคุณชา เห็นว่าที่หล้งบ้านทรุดนิดหน่อยว่ะ”
ไอ้ไวท์เพื่อนที่แสนดี(=_=)โผล่มาข้างๆผมพร้อมแปลนบ้านในมือ จะเอาใจว่าที่พ่อตามากไปมั้งงงง
หมั่นไส้คนมีความรักว่ะ!!
“มึงก็จัดการดิ จะไม่ทำคะแนนหน่อยเหรอไง?”
ผมประชดแต่มันกลับยิ้มหน้าบาน ไอเวร- -* น้องเค้กลูกพี่ชาก็น่ารักจริงน่ะแหละสมควรให้ไอ้ไวท์มันหลง แต่อาจจะติดตรงที่ว่า....น้องเค้าพึ่งอยู่ปี4เอง เหอะๆ
สุดท้ายผมก็ต้องดูแปลนให้มันอยู่ดี ทั้งๆที่จบสาขาอาชีพเดียวกันมาเนี่ยแหละ ขณะที่ผมกำลังวิเคราะห์อยู่นั่นเองก็ได้ยินเสียงพี่ชาก็เรียกขึ้น
“ผิงๆ เจอคุณเพิ่มเงินรึยัง? ที่เป็นนักออกแบบภายใน พี่อยากให้ผิงร่วมงานกับเขาหน่อย”
ผมยิ้มรับ ทั้งๆที่กำลังงง เพิ่มเงิน? นั่นชื่อคนเหรอวะ?=_=
“ยังครับ ยังไม่เจอ”
“งั้น....คุณเพิ่มเงิน!”
พี่ชาเรียกใครซักคนขณะที่ไอ้ไวท์ยัดเยียดให้ผมช่วยดูงานอีกรอบ เห็นผมเป็นทศกัณฐ์มีสิบหน้าสิบมือเหรอไงเนี่ย?=_=
“คุณเพิ่มเงิน นี่คุณผิง ส่วนผิง.....”
ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นตามเสียงของพี่ชาเพื่อจะดูหน้าไอคุณเพิ่มเงินอะไรนั่น จากที่คาดไว้ว่าน่าจะเป็นผู้ชายรุ่นลุงแต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นอะไรที่เหนือความคาดหมายอย่างสิ้นเชิง....เป็นอะไรที่ทำให้ผมแทบจะทรุดลงไปกับพื้น...
.....คนบางคนที่มีอิทธิพลกับหัวใจผมเสมอ...
“...นี่บวก นักออกแบบภายในของเรา^^”
...ผมเจอแมวเปอร์เซียของผมแล้ว
-
ไม่เชื่อสายตา รีบวิ่งเข้ามาอย่างเร็ว
แต่ค้างงงงง :serius2:
+1
-
จบงี้เลยเหรอ?? จบงี้เลยเหรอ?????? ตัดช้าบให้คนอ่านไปจิ้นกันเองมากค่ะ
ในเมื่อคนเขียนอนุญาตกลายๆแบบนี้หนูจะจิ้นต่อเต็มที่เลยนะ!!!
-
:m20: :m20:จบเฉยเลยอ่ะ
-
ไม่แน่ใจนะคะว่าจะมาต่ออีกรึเปล่า แล้วแต่กระแสตอบรับ555 :laugh:(เลวมากกก!!)
ตอนนี้ค่อนข้างยุ่ง ถ้าอยากอ่านต่อก็บอกกันนะคะ เพราะมีแพลนเรื่องใหม่(อีกแล้ว :really2:)
-
เจอแมวเปอร์เซียของเฮียแล้วน๊าเฮียผิง
เย๊ เย๊ ดีใจ
มาต่อน๊าเร็วๆน๊า
^^ รอจ๊า
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครับแต่อยากรู้เรื่องของปุย อ่านได้ที่ไหนบ้างครับ
-
ผิงเจอบวกแล้วก็คุยกันให้เข้าใจ บวกทำไมสงสัยอะไรไม่คุยกับผิง
-
จบซะแล้ว อยากอ่านต่ออ่ะ o13
-
:z3: :z3:ม่ายยยยยยยยยยย ไม่ใช่แบบนี้ ต้องไม่จบแบบนี้สิ
-
ชอบบบบบบบบบบบบน่ารัก แต่ว่ามาต่ออีกหน่อยเถอะคะ มันไม่เคลียร์ง่ะ แงๆ
-
เรื่องน่ารักเเต่จบไม่เคลียร์
-
o22 จบแล้วเหรอ