(ต่อ)
“ตาตาตาตาตาตาตาต่าต๊า” เสียงตะแบงรัวๆ คล้ายกำลังเรียกถามของหนึ่งในหลานแฝดของผมดึงความสนใจของเราให้คู่ให้หันไปมอง แล้วก็เห็นว่าเจ้าหนูสองคนนั้นกำลังเกาะราวระเบียง ชะเง้อคอมองหาผมด้วยความสงสัย เสื้อผ้าที่ใส่ก็ไม่ได้พร้อมจะออกมาข้างนอกเลยแม้แต่น้อย ..และในมือก็ยังถือจอยฯเอาไว้คนละอัน
!!.. ผมอาศัยจังหวะที่ฟ้าเผลอมองเด็กพวกนั้นกระชากมือของตัวเองกลับคืนมา พอเขาผวาจะมาคว้าตัวผมผมก็ถีบส่งไปอีกที แต่เขากระโดดหนีได้อย่างฉิวเฉียด ผมรีบวิ่งกลับมาที่ระเบียงบ้าน คว้าเจ้าแฝดเหน็บเอวได้คนละข้างได้ก็หนีเข้าบ้านมาปิดประตูเงียบ
“ซันนี่! ซันนี่!”
ผมไม่ได้สนใจเสียงร้องเรียกและทุบประตูจากข้างนอก รีบต้อนเจ้าหนูชิพแอนด์เดลกลับไปที่ห้องของตัวเอง รื้อค้นเสื้อผ้าที่น่าจะใส่อุ่นมาแต่งองค์ทรงเครื่องให้พวกมันใหม่ ทั้งเสื้อกันหนาว ถุงเท้า รองเท้า ถุงมือ แล้วก็หมวกไหมพรม เห็นแสงดาวเดินตามเข้ามาอีกตัว ผมก็เลยจับมันใส่เสื้อกับเขาด้วย ก่อนจะเดินไปหยิบขวดนมที่ยูริเตรียมไว้ให้มาแจกคนละขวด เจ้าแฝดท่าทางดีใจจนลืมจอยฯที่ถือไม่ปล่อยเมื่อกี๊ไปเลย
ระหว่างนั่งรอเจ้าสองคนนั้นเติมพลัง ผมก็ครุ่นคิดว่าควรจะทำยังไงกับคนที่อยู่ข้างนอกดี ..ผมดีใจที่เขากลับมา ใช่! ถึงเขาจะทิ้งผมไปตั้งสี่ปี แต่ก็ช่างหัวมันประไร ในเมื่อสุดท้ายแล้วเขาก็กลับมา
ถูก! ..มันไม่ใช่เรื่องของศักดิ์ศรีหรืออะไร แต่นี่มันเป็นเรื่องของหัวใจล้วนๆ และผมก็จะไม่ทรมานใจตัวเองด้วยตั้งแง่กับเขาหรอก ผมอุตส่าห์รอเขามาตั้งนานแล้วจะไล่เขาไปง่ายๆ เพราะทิฐิได้ยังไง ผมไม่ใช่พระเอกละครไทยที่เอาแต่งอนกันไป ประชดกันมา กว่าจะได้กันสักทีก็จบเรื่องพอดี ..ไม่! ชีวิตนี้แสนสั้นนัก และพวกเราก็ข้ามขั้นไปไกลกว่านั้นเยอะแล้ว
ส่วนเหตุผลของเขาจะพอยอมรับได้หรือเปล่าผมก็ไม่รู้ ผมไม่ได้ตั้งใจฟังนัก หูของผมได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเอง ส่วนตาของผมก็จับจ้องอยู่แต่ใบหน้าเขา ใจของผมก็มีแต่เขา และสมองของผมก็เลิกงานก่อนเวลา.. ผมรู้แต่ว่าผมใจอ่อนตั้งแต่ปล่อยหมัดแรกไปกระแทกหน้าขาวๆ ของเขาแล้ว ตอนนี้มันเป็นสีแดงช้ำ แต่เดี๋ยวอีกหน่อยก็จะกลายเป็นสีม่วง แล้วก็เป็นสีเขียว ตามลำดับ ..แต่ใครจะสน
ผมลุกขึ้นเมื่อเห็นเจ้าแฝดซัดนมจนพร่องไปเกือบครึ่งขวดแล้ว ..ได้เวลาชำระความกันสักที
!.. กำลังจะเดินออกไปก็พอดีโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้นซะก่อน
“มีอะไร?” กดรับสายผมก็ยิงคำถามทันที เพราะไม่ตอนนี้ยังไม่มีอารมณ์จะคุยกับใครยาวๆ ..ผมมีเรื่องสำคัญกว่านั้นจะต้องไปทำ
“กายบอกกูว่าไอ้ลูกเป็ดมันกลับมาแล้ว มันมาถามหามึงที่นี่ แต่กูไม่ทันเห็นมันหรอกนะเพราะเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ ว่าแต่ตอนนี้มันไปหามึงที่บ้านซอลลี่แล้วยัง?”
“อือ ตอนนี้มันอยู่ข้างนอกนั่น”
“แล้วมึงจะเอาไง?”
“ไว้จะเล่าให้ฟัง” ผมบอกแล้วกดตัดสายทิ้งโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรอีก(..ก็บอกแล้วไงว่ายังไม่มีอารมณ์คุย) ก่อนจะก้มมองลูกสมุนที่ปากยังดูดนมแต่แหงนหน้ามองผมราวกับจะถามว่า ‘เอาไงเพ่?’
“ไป แฝด.. ไปต้อนรับแขกหน่อย” ผมบอกและเดินนำไปหยิบเสื้อโค้ท มีเบบี๋ดูดขวดนมเดินเตาะแตะตามหลังมา พร้อมทั้งแมวอีกหนึ่งตัว
“ซันนี่!” ฟ้ามีท่าทางดีใจที่เห็นผมเปิดประตูออกมาอีกครั้ง
ผมทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินเบียดเขาออกมา ลงจากระเบียงได้ก็ไม่ลืมที่จะหันไปยกเจ้าแฝดลงตามมาทีละคน ตอนนี้เราทั้งหมดจึงมายืนอยู่บนสนามหญ้าหน้าบ้าน(ยกเว้นแสงดาวที่นั่งสังเกตการณ์อยู่บนราวระเบียง)
“แล้วนี่..” ฟ้าเป็นคนเอ่ยปากขึ้นก่อน เขามองมาอย่างกับจะถามว่านี่เจ้าเปี๊ยกพวกนี้มันคือตัวอะไร?
เจ้าแฝดก็เหมือนจะรู้ตัวว่าเป็นที่สนใจของอีกฝ่าย มันเลยมายืนจังก้าขนาบข้างผมราวกับต้องการประกาศตัว ในมือถือขวดนม ส่วนปากก็ยังงับจุกนมแน่นไม่ปล่อย ขณะที่สายตาจับจ้องคนแปลกหน้าราวกับกำลังตรวจสอบ
“กองหนุน” ผมตอบอย่างมั่นใจ เหลือบไปมองนอกรั้วก็เห็นลูกสมุนชุดดำของฟ้าออกจากรถมายืนตีหน้านิ่งอยู่หน้าประตูรั้วแล้ว
“มึงมีมาสอง กูก็มีมาสองเหมือนกัน”
ฟ้ายกมือขึ้นกุมหน้าผากแล้วหันเลี่ยงไปทางอื่น ผมรู้ว่าเขาอยากจะหัวเราะ แต่ก็พยายามกลั้นเอาไว้เพราะรู้ว่ามันไม่ใช่เวลา ..โอเค เขาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ นั่นแหล่ะ อย่างน้อยตอนนี้เขาก็รู้จักคำว่า ‘กาลเทศะ’ มากขึ้น
แต่อย่ามาดูถูกนะเว้ย! เบบี๋พวกนี้เคยตีชนะเด็ก 2 ขวบมาแล้วนะ ชิชะ!
“แล้ว...จะยกโทษให้รึยัง?” ฟ้าที่สงบสติอารมณ์ได้แล้วขยับเข้ามาคว้ามือข้างหนึ่งของผมไปกุมไว้อีกครั้ง(ตอนนี้ใส่ถุงมือแล้ว)
“ง่ายไปรึเปล่า?” ผมถามกลับ แต่ไม่ได้ชักมือกลับแต่อย่างใด
“แล้วจะให้ทำยังไง?”
“คิดเองไม่เป็นรึไง?”
ฟ้านิ่งไปเหมือนกำลังใช้ความคิด ก่อนจะยอมปล่อยมือจากผม แล้วถอยห่างออกไปหนึ่งก้าว ก่อนพูดเชิญชวน(?) “อ้ะ จะอัดกูก็ได้นะ ถ้ามึงต้องการ ..ถ้ามึงอยากได้แบบนั้นกูก็ยินดะ..อั้ก!!”
ผมชิงทำให้เขาสมปรารถนาก่อนที่เขาจะทันขอพรเสร็จด้วยซ้ำ ..อยากได้ก็จัดให้ ดูซิจะกล้าขออีกไหม?
“ซี้ดดด..” ฟ้าที่เซถอยหลังไปสองก้าวร้องครางเบาๆ ขณะเช็ดเลือดตรงมุมปากออก ..ท่าจะเจ็บไม่น้อยอยู่ล่ะ ก็ผมจงใจซ้ำแผลเก่าแบบเน้นๆ เลยนี่นา
“แอ๊ะ หิหิหิหิ ..เอิ๊ก” เจ้าแสบชิพคายจุกนมออกจากปากมาหัวเราะ ตบมือกับขวดนมแปะๆ อย่างชอบอกชอบใจ ส่วนเจ้าหนูเดลเพียงแค่ยืนมองตาปริบๆ ปากก็ยังมุ่งมั่นกับการดูดนมต่อไปอย่างไม่ลดละ(สงสัยจะรีบโตให้ทันพี่มัน)
ขณะที่กองหนุนของฟ้าก็ได้แต่ยืนเกาะรั้วกระสับกระส่ายด้วยความเป็นห่วงเจ้านายอยู่ตรงนั้น(สงสัยว่าฟ้าจะห้ามเข้ามา)
ดีล่ะ งานนี้เบบี๋ของผมมีประโยชน์กว่าเห็นๆ
“พอใจรึยัง?” ฟ้าถามผม
“แค่นี้เองเนี่ยนะ? สองหมัดกับสี่ปีเนี่ยนะ? คุ้มสุดๆ!” ผมประชด
“โอเค ก็ได้..” ฟ้าที่ยืนมองหน้าผมนิ่งๆ อยู่พักนึง จู่ๆ ก็ทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นหญ้า จากนั้นก็นอนราบลงไปเฉยเลย เขาผงกหัวขึ้นมามองผมเล็กน้อยก่อนว่า
“งั้นเอาเลย ..กระทืบมาเลย เอาซะให้พอใจ”
“อย่ามาท้านะ!” ผมชักปรี๊ดขึ้นมาอีกรอบ ก็กะขอสักห้าหมัดเท่ากับจำนวนปีที่เสียเวลารอ บวกดอกเบี้ยแค่เนี้ย ถึงกับต้องประชดประชันกันแบบนี้เลยเรอะ?! เดี๋ยวเหอะ อย่าคิดว่าไม่กล้านะ!
“ไม่ได้ท้า.. อนุญาต ..เอาให้สบายใจแล้วค่อยหยุด” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าท่าทางของฟ้าบอกหมดว่าเอาจริง “แต่มีข้อแม้ว่าถ้าพอใจแล้วต้องหายโกรธกันนะ”
“ก็ได้!” ผมรับคำ ก่อนย่างสามขุมไปหา ..ขอมาก็จัดให้ จัดหนักจัดเต็มด้วย อย่ามานึกเสียใจทีหลังแล้วกัน ซันชายน์ก็คนจริง ไม่แพ้ซินเซียร์นะขอบอก!
“เดี๋ยวๆๆๆ” แต่พอผมเตรียมเงื้อเท้า เขาก็รีบยกมือร้องห้ามก่อน
หรือว่าจะเปลี่ยนใจ? ป๊อดอ่ะดิ โถ่ว.. ไม่แน่จริงนี่หว่า
“มีอีกเรื่องที่อยากจะขอ..”
“มีอะไรจะสั่งเสียก็รีบว่ามา” ผมอนุญาต
ขนาดนักโทษประหารยังมีโอกาสได้ขอคำขอสุดท้าย แล้วนี่กับคนที่ผมรักหมดหัวใจ..ทำไมผมจะให้โอกาสนั้นไม่ได้ จริงไหม?
“ถ้ากระทืบเสร็จแล้ว..”
“....?....”
“มีเซ็กส์กันนะ”โอเค ผมยอมรับก็ได้ว่าผมเข้าใจผิดไปทั้งหมด เขาไม่ได้เปลี่ยนไป ไม่เลยสักนิด! ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาก็ยังเป็นเขา ยังเป็น ‘เอี้ยฟ้า’ คนเดิมที่ผมเคยรู้จัก และหลงรักนั่นล่ะ!
“ถ้ามึงยังไหว” ผมพูดพลางยิ้มเหี้ยม
“สู้ตาย..” เขาทำใจดีสู้เสือแถมยังชูสองนิ้วให้ผมด้วยด้วย
ผมก็ไม่รู้หรอกว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายหรือเปล่าจะที่เกิดเรื่องแบบนี้ วันข้างหน้าเขาอาจจะทิ้งผมไปอีกก็ได้ใครจะรู้ ..แต่ก็นั่นแหล่ะ เพราะมันไม่มีใครรู้ งั้นผมก็ไม่จำเป็นต้องไปคิดมากกับเรื่องที่ยังหาคำตอบไม่ได้ ในเมื่อตอนนี้ เวลานี้ ผมมีเขาอยู่ตรงหน้าแล้ว เรามีโอกาสได้กลับมามีกันและกันอีกครั้ง ดังนั้นสิ่งที่ควรจะทำตอนนี้ก็คือการเก็บรักษาช่วงเวลาแบบนี้เอาไว้ให้ยาวนานที่สุด
จนกว่าจะถึงวันที่เราต้องแยกจากกันไปตลอดกาล..
ผมจะรักเขาอย่างสุดความสามารถเท่าที่คนคนหนึ่งจะรักใครอีกคนหนึ่งได้ ..ผมสัญญา
“แฝด จัดการ!!” ผมสั่งสมุนที่เตรียมพร้อมรออยู่แล้ว
“ต๊าต้า!!”
" จบ "
The End. Every end is a new beginning. ----------------------------------
ขอบคุณทุกคนที่อุตส่าห์ติดตามอ่านนิยายที่เกิดจากความว่างจัดของเรามาจนถึงตอนสุดท้าย
ขอบคุณเล้าเป็ดที่เปิดโอกาสให้เรามาใช้พื้นที่แห่งนี้ระบายความฟุ้งซ่านเว้อเวิ่นของตัวเอง
ขอบคุณคอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ตที่ทำให้เราส่งต่อความเพ้อเจ้อสู่นักอ่านในโลกไซเบอร์ได้
ขอบคุณพ่อแม่ที่ให้สติปัญญาระดับปั้นน้ำเป็นตัว เป็นเรื่องเป็นราวได้ยาวเป็นมหากาพย์ขนาดนี้
ขอบคุณครูสอนภาษาไทย
ขอบคุณ ก – ฮ
ขอบคุณ...
และขอบคุณ
ขอบคุณมากค่ะ
-ไวท์ เรเวน-ติดตามความเคลื่อนไหวอื่นๆ ได้ที่
http://www.facebook.com/WhittyRaven