หัวข้อ: hello! SUNSHINE [ตะวันร้าย..ที่รัก]

[คุณแม่ลูกสอง]

งานเข้าชุดใหญ่เลยด้วย

ร่างกายยังไม่พร้อมรบ แล้วจะสู้เค้าไหวเหรอเนี่ย

ลุ้น ลุ้น

[ormn]

 งานเข้าซันนี่แล้วใครจะมาช่วยละ


งานนี้บอกได้้คำเดียวและแน่ๆๆ


แล้วจะรอตอนต่อไปเน้อ

[AnimajuS]

งานช้างด้วยสิ จะรอดกันไหมนิ

[away3g]

ซันนี่สู้เค้านะ

[The_Beggar]

ซันนี่สู้ๆ คนเขียนรีบๆมาลงต่อน้า~ มันค้างอ่ะ

[pare_140]

ติดตามจนจบแน่นอนอยู่แล้ว

[NOoTuNE]

อิชั้นขอนำเหนอ

คุณเมย์บีเคอะ

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

ไอ่พวกด้านใน มาสนใจซันนี่ก่อน 

[White Raven]

Chapter :: 30 :: เจ็บที่ใจ?







“ไอ้เอี้ยโด้ มึงอย่ามาเสือก กูเจอมันก่อน มันเป็นของกู มึงถอยไป!”


“มึงเป็นใครมาสั่งกู สัดครีส ถ้ากูเชื่อกูก็กลัวมึงดิ ไอ้เด็กน้อย!”


“มึงอยากมีเรื่องกับกูใช่มั้ย?”


“กูต่างหากที่ต้องพูดแบบนั้น ไอ้ลูกหมา”



“..........” เอิ่ม...ก็ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจนะ ที่ตัวเองดูจะเป็นที่ต้องการของไอ้ตะกวดพวกนี้เสียเหลือเกิน ถึงกับต้องทะเลาะด่าทอเพื่อแย่งชิงผมกันเลยนะเนี่ย ..แหม เนื้อหอมจริงเนาะกู


เฮอะ! แต่นี่ไม่ใช่เวลามาปลื้มอกปลื้มใจยืนหันซ้ายหันขวาเชียร์ให้พวกมันซัดกันเองหรอก ผมว่าผมควรจะฉวยโอกาสอันเหมาะนี้แอบพาไอ้หน้าหวานจี้หนีจะดีกว่า ..ลาล่ะ


“นั่นมึงจะไปไหน น้องฉาย?” ห่า! ปากด่ากันอยู่ก็ยังอุตส่าห์เหลือบตามาเห็นกูอีกนะ เชี่ยโด้


ไอ้นี่มันแก่กว่าผมปีหรือสองปีนี่ล่ะครับ รู้สึกมันจะชื่อ ‘โดโด้’ มั้ง แต่ผมกับซินชอบเรียกมันว่า ‘ไอ้ดิลโด้’ มันเคยเป็นเด็กนานาชาติแต่คนละโรงเรียนกับผม ก็ไม่รู้ไปไงมาไงถึงกลายมาเป็นอริกันได้ รู้แต่ว่าเจอกันทีไรมันก็ตามจองล้างจองผลาญฝาแฝดตลอดๆ และผมก็เกลียดสายตาเวลาที่มันมองมามากๆ ด้วย รู้สึกขยะแขยงอย่างบอกไม่ถูก


ส่วนไอ้ครีสนี่รุ่นเดียวกัน เคยเป็นเด็กโรงเรียนกางเกงน้ำงินแถวนี้แหล่ะ เจอกันครั้งแรกเพราะมันเข้ามาขอเบอร์ซิน ..ใช่ครับ ตอนแรกไอ้ครีสมันตั้งใจเข้ามาจีบซิน และคุณคงพอจะเดาได้ว่าซินจะตอบมันกลับไปยังไง แล้วหลังจากนั้นไอ้เชี่ยครีสมันก็เลยเปลี่ยนไฟรักให้เป็นเพลิงแค้นเหมือนอย่างที่ซินเคยทำกับชิฮัวนั่นล่ะ ..ไม่รู้กงกรรมกงเกวียนหรืออะไร


“กลับเด่ะ พอดีกูมีธุระ ไม่ว่างมาเล่นกับพวกมึงหรอก เอาไว้คราวหน้าแล้วกันว่ะ” ผมพูดไปก็รีบจ้ำไป ไปไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าต้องรีบไปจากตรงนี้ก่อน แต่ไอ้เวรตัวถ่วงที่ต้องพยุงอยู่ดันไม่ค่อยให้ความร่วมมือเท่าไหร่ เลยเดินเร็วไม่ได้ดังใจนึก


ท่าทางตอนนี้คือผมกอดเอวมันเอาไว้ แล้วให้มันกอดคอผม แต่เอาเข้าจริงก็คือผมแทบจะอุ้มมันเหน็บเอวอยู่แล้วเหอะ รู้สึกเหมือนตัวเองมีแฝดสยามที่เป็นเพียงแค่ก้อนเนื้อไร้ประโยชน์งอกออกมายังไงยังงั้นเลย หรือผมจะอุ้มแมร่งไปเลยดีวะ ยุ่งยากลำบากกูจริงนะมึงเนี่ย เดี๋ยวทิ้งแม่งเลย ฮึ่ย!


“คราวนี้แหล่ะ มึงไม่ต้องมาเนียนหนีเลย ไอ้หน้าตุ๊ด!” คำด่าสุดท้ายนั่นทำเอาผมปรี๊ดแตกเลย


กูว่าจะไปเงียบๆ แล้วนะ ไอ้เวรตะไลครีสปี้ครีม วอนส้นตีนพ่อซะแล้ว!


“หน้าพ่องดิตุ๊ด!” ผมหันไปถีบโครมเข้าท้องน้อยของไอ้ครีสที่วิ่งตามมาแบบพอดิบพอดี มันเสียหลักล้มหงายท้องเพราะไม่ทันตั้งตัว


แต่อย่าคิดว่าผมจะได้หนี พอไอ้เอี้ยครีสล้มไปแล้ว ไอ้เพื่อนเอี้ยๆ ของมันอีกสองตัวก็พุ่งเข้ามาหาผมทันที


วิกฤติ !! ..ขณะที่คิดแบบนั้น หนึ่งในสองที่วิ่งเข้ามาก็ถูกไอ้ดิลโด้กระชาก กลับไปต่อยจนหน้าหงาย ..อ๊ะๆ อย่าคิดว่ามันเปลี่ยนใจมาช่วยผมล่ะ ตอนนี้เรากำลังสู้กันแบบหลายหนุ่มแต่สามมุมอยู่น่ะ(งงมะ?) ต่างฝ่ายต่างรับศึกทั้งสองด้าน รู้สึกเวียนหัวดีพิลึก
เพื่อนไอ้ครีสที่เหลือรอดอยู่อีกคนถูกผมวาดลูกเตะสูงเข้าใส่(ตอนนี้ใช้ได้แค่ขาเท่านั้นแหล่ะ) แต่มันยกมือขึ้นกันไว้ได้จึงเซไปแค่เล็กน้อย แล้วปล่อยหมัดสวนกลับมา ผมคิดว่าคงหลบไปทันแน่ๆ แต่จู่ๆ ไอ้จี้ก็ยกตีนขึ้นถีบท้องไอ้หมอนั่น แม้จะไม่แรงนัก(เพราะร่างกายไม่เต็มร้อย ส่วนสติแทบจะติดลบ) แต่ก็สามารถทำให้ศัตรูชะงัก และเปิดโอกาสให้ผมได้เตะซ้ำอีกทีจนมันล้มพับลงไปกองกับพื้นได้สำเร็จ ..เย้~! หนูทำได้!!


เว้ยยย นะ! มันใช่เวลามาดีใจไหมเนี่ยกู?


ว่าแต่มึงนี่ก็รู้จักทำตัวให้เป็นประโยชน์เหมือนกันนะเนี่ย ไอ้หน้าหวาน


“ฮะ..ฮืมม..” เสียงเครือครางข้างหูทำให้ผมต้องหันไปมองดูโอ้ของตัวเอง และก็เห็นว่ามันท่าทางจะแย่แล้ว เหมือนคนหายใจไม่ค่อยจะออก หน้าแดงคอแดงอย่างกับเป็นลมพิษ อีกมือของมันที่ไม่ได้กอดคอผมก็ลูบๆ คลำๆ อยู่แถวเป้ากางเกงตัวเองให้ผมต้องนึกหวั่นใจ ..เอาไงดีวะกู? ขืนไม่รีบไปจากตรงนี้เกิดไอ้จี้มันงัดหนอนออกมาเล่นล่ะงามไส้(เลื่อน)เลย


อั้ก!! เพราะมัวแต่พะวักพะวงเลยไม่ทันระวังตัว ได้สติอีกทีก็ตอนนี่เห็นอะไรแว้บๆ แถวหางตา เลยยกแขนขึ้นป้องกันหัวเอาไว้ตามสัญชาติญาณ ความเจ็บแล่นแปล๊บจากใต้ข้อมือไปถึงข้อศอก หันไปมองเต็มตาก็เห็นไอ้หน้าเอี้ยเพื่อนของไอ้โด้มันกำลังเงื้อแป๊บเหล็กในมือขึ้นอีกรอบ ขืนปล่อยให้มันซ้ำมาอีกทีคงมีกระดูกแตกกันล่ะงานนี้


ไวเท่าความคิด ผมรีบดีดตัวถอยหลังให้พ้นรัสมีท่อเหล็กที่หวังหักกระดูกนั่นโดยหนีบไอ้ตัวถ่วงจี้ติดแน่นไม่ยอมปล่อย แต่ศัตรูก็ยังตามมาติดๆ อย่าถามถึงการตอบโต้ เพราะแค่หลบให้พ้นวัตถุอันตรายนั่นก็เต็มกลืนแล้วตอนนี้ ผมต้องหลบไปกระเตงไอ้เชี่ยจี้ไปอย่างกะ เฉินหลง ในกระเตงสู้ฟัดไม่ผิดเพี้ยน รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นพ่อลูก(ปัญญา)อ่อนยังไงยังงั้น


โชคดีหน่อยตรงที่ไอ้เอี้ยโด้กับไอ้เอี้ยครีสมันกำลังกัดกันนัวอยู่ ผมเลยยังพอเอารอดได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะรอดไปได้นานแค่ไหน


อุก!! ไอ้มือแป๊บถูกผมฉวยโอกาสตอนที่มันวืดจัดการซัดไข่มันด้วยคอนเวิร์สที่ใส่อยู่นี่แหล่ะ ร่วงไปอีกหนึ่ง ฮัดช่า!!


“ปิ๊ก! มึงไปจับไอ้ฉายไว้ก่อน!” โล่งใจยังไม่ถึงวินาที ไอ้ครีสที่กำลังติดพันอยู่กับไอ้โด้ก็ตะโกนให้เพื่อนอีกคนที่เหลืออยู่ของมันเข้ามาจับผมไว้


โอ๊ยยย อะไรนักหนาวะ ไม่จบไม่สิ้น ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยต้องสู้ในสภาพที่ทุลักทุเลแอนด์ทุเรศทุรังขนาดนี้มาก่อนเลย ให้ตายเหอะ!


ที่แย่กว่านั้นคือผมคิดว่าแบตเตอรี่ผมกำลังจะหมดเร็วๆ นี้ล่ะ ล้าแขนขาเต็มทน หึยยย ..จะใครก็ได้ พระเจ้า! ช่วยส่งอัศวินขี่ม้าขาวม้ามืดหรือม้าลายก็ได้! ส่งมันมาช่วยผมสักคนสองคนเถอะ จะไม่ไหวแล้วนะโว้ยยยย! 


“อ๊ากกกกก” เสียงแหกปากปานควายถูกเชือดดังลั่น ก่อนที่เพื่อนของไอ้เอี้ยครีสจะทรุดลงไปคุกเข่ากุมท้ายทอยตัวเองอยู่บนพื้น


!!.. อัศวินคิ้วหนาหน้าเข้มปรากฏตัวตามคำเรียกร้องของผม มันไม่ใช่ใครที่ไหน แต่มันคือไอ้คนที่ทักผมอย่างเป็นมิตรตอนที่ผมกำลังจะเดินขึ้นบันไดไปหา   ชิฮัวเมื่อคราแรกที่มาถึงผับนั้นแล ..แต่ผมก็ไม่รู้จักมันอยู่ดี(ซะงั้น) เอาเป็นว่าจู่ๆ มันก็พาหุ่นล่ำๆ กับกล้ามโตๆ โผล่มาเป็นฮีโร่รัตติกาลของผมในค่ำคืนนี้แล้วกัน


แหม..อยากกระโดดหอมแก้มสักฟอดจริงๆ


“เอี้ยคิ!!” ไอ้โด้กับไอ้ครีสเลิกต่อยกันแล้วหันมาสมัครสมานสามัคคีเรียกชื่อผู้ชายกล้ามปูคนนี้พร้อมๆ กัน ..เอี้ยคิ? คิ? ชื่อ ‘คิ’ เหรอ? คิ...อะไร?


อืมมม คิคิคิ..? เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าวะ? ..เอ ไม่น่า


“รีบหนีไปสิ” ผมที่กำลังทบทวนความจำในส่วนที่ลึกที่สุดถึงกับสะดุ้ง เมื่อคนที่ถูกเรียก ‘เอี้ยคิ’ หันมาบุ้ยใบบอกให้ผมหนีเอาตัวไปก่อน


โหยยย เพ่! นอกจากหุ่นเพ่จะแมนแล้ว ใจเพ่ยังแมนมากเหอะ


แต่ถึงจะพูดงั้น..ผมหันไปมองฝ่ายตรงข้ามแล้วก็.. มันจะดีเหรอ? ถ้าจะทิ้งเขาเอาไว้แบบนี้ ถึงจะกล้ามใหญ่ไซส์ยักษ์ก็เหอะ แต่ตอนนี้ดูเหมือนทั้งไอ้เอี้ยดิลโด้ไอ้เอี้ยครีสปี้ครีมมันจะทำสนธิสัญญาผนึกกำลังกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะสายตามันทั้งสองตัวต่างพุ่งตรงมาที่พวกเราอย่างแน่วแน่ แถมไอ้คนที่ผมเตะร่วงไปคนแรกกับไอ้คนที่ถูกผมเตะไข่ไปเมื่อกี๊มันยังลุกขึ้นมายืนได้แล้วด้วย ถ้าทิ้งพี่แกเอาไว้ก็กลายเป็นสี่ต่อหนึ่ง ..จะไหวเหรอวะ?


“แล้วคุณ..” ผมเอ่ยออกไปอย่างลังเล


ก็นะ..คนเขาอุตส่าห์มาช่วย จะปล่อยทิ้งให้กินตีนอยู่คนเดียวก็ดูจะใจจืดใจดำเหลื่อมล้ำค่อนไปทางเนรคุณเกินไปหรือเปล่า? ผมคนดีนะเออ


“ไม่เป็นไร พี่มากับเพื่อน ฉายรีบไปเหอะ” 


ได้! ผมเชื่อคนง่าย งั้นผมเชื่อพี่เลยแล้วกัน ไปล่ะ..~


ไม่ต้องเสียเวลาคิด พอได้ยินแบบนั้นผมก็กลับหลังหันใส่เกียร์หมามุ่งหน้าไปหาเฟอร์รารี่ที่จอดอยู่ไม่ไกลแทบจะทันที.. นี่ไม่ได้จ้องจะทิ้งอยู่แล้วนะ ก็พี่แกบอกว่ามีเพื่อนมาด้วย เดี๋ยวเพื่อนพี่แกก็คงมาช่วย แล้วผมมันก็ดันเชื่อคนง่ายด้วยไง เพราะงั้นผมเลยรีบโกยตามที่พี่แกบอกนี่ล่ะ(..จะมีใครเชื่อกูไหมวะ?)


ได้ยินเสียงตุ้บตั้บชุลมุนฝุ่นตลบอยู่ข้างหลัง แต่ผมไม่มีเวลาแม้แต่จะหันไปมองว่าใครได้เปรียบเสียเปรียบ ถึงรถก็เปิดประตูแล้วยัดไอ้ตัวภาระเข้าไปข้างใน ก่อนจะรีบวิ่งอ้อมไปขึ้นฝั่งคนขับ ปิดประตูได้ค่อยหายใจหายคอโล่งหน่อย รู้สึกปลอดภัยขึ้นมาในระดับหนึ่ง..


และก็เหมือนว่าสมองผมเพิ่งจะเริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง..


?!.. เอ๊ะ เมื่อกี๊พี่เอี้ยคิตัวล่ำนั่นมันเรียกแทนตัวว่า ‘พี่’ แล้วก็เรียกผมว่า ‘ฉาย’ ...เหรอวะ?


หมายความว่ามันรู้จักผม...ได้ไง?


ก็พอจะรู้นะว่าตัวเองก็ดังพอควร แต่ไอ้ท่าทางคุ้นเคยเรียกได้สนิทปากแบบนั้นมันคงไม่ใช่แค่คนที่เคยได้ยินเพียงข่าวลือมาหรอกมั้ง? มันต้องรู้จักผมตัวเป็นๆ มาก่อนแน่ๆ แต่ผม..ผมจำไม่ได้ว่าเคยรู้จักหมอนั่นว่ะ และมั่นใจมากด้วยว่าความทรงจำของผมอยู่ครบถ้วนสมบูรณ์ดีไม่มีขาดหายไปบางช่วงบางตอนเหมือนละครน้ำเน่าบางเรื่องเป็นแน่แท้ คือแบบ..ความจำอ่ะ มันไม่ใช่ของที่จะหายกันได้ง่ายๆ เหมือนในนิยายนะเว้ย! แต่...ผมก็จำเขาไม่ได้อยู่ดีว่ะ แง่ว!


“อ๊ะ..อา..อือ..” เสียงเพื่อนร่วมชะตากรรมเริ่มครางกระเส่าเร้าอารมณ์เรียกความสนใจ พอหันไปดูก็เห็นมันงัดเอาน้องชายออกมาเล่นนอกกางเกงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ..ก็...อืม นะ คงทนไม่ไหว อันนี้เข้าใจได้ แต่ที่น่าแปลกใจคือผมสามารถมองดูมันช่วยตัวเองได้ด้วยอารมณ์ที่ปกติมาก


คือตอนแรกผมคิดว่าตัวเองคงจะตื่นเต้นตกใจที่มาเห็นอะไรจะๆ ตามากกว่านี้น่ะ ..แต่ก็เปล่าเลย ผมสามารถหยิบทิชชู่ยื่นให้มันได้โดยไม่รู้สึกรู้สาใดๆ


มันแปลว่าอะไร? แปลว่าถึงผมจะมีอะไรกับเอี้ยฟ้าซึ่งเป็นผู้ชาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะต้องมีอารมณ์กับผู้ชายทุกคนสินะ? แบบนี้มันแปลได้ว่าผมยังเป็นผู้ชายปกติอยู่..หรือเปล่าอ่ะ? ผมยังไม่ถึงขั้นเบี่ยงเบนใช่ไหม?


ใช่เนาะ? ใครก็ได้ช่วยตอบว่า ‘ใช่’ ทีสิ พลีสสสส~


แต่ถ้าลองคิดว่าคนตรงหน้านี้ไม่ใช่ไอ้หน้าหวานจี้ล่ะ?


ถ้าคนตรงหน้านี้เป็น...


!!.. ผมรีบเบือนหน้าหนีออกนอกหน้าต่างทันที คิดอะไรบ้าๆ จู่ๆ ก็...เฮ้อ รู้สึกวูบวาบหวั่นไหวขึ้นมาในอก ไม่เอาไม่คิด เลิกๆๆ หยุดๆๆ ผมสะบัดหัวไล่ความคิดพิลึกพิลั่นของตัวเองออกไปพลางบิดกุญแจเพื่อสตาร์ทรถ พลันสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับภาพเคลื่อนไหวที่กำลังปรากฏอยู่ในกระจกด้านข้างเข้าโดยบังเอิญ


!!!.. พวกศัตรูเก่าของผม(ที่เพิ่งถ่ายโอนไปให้คนอื่น)กำลังเพลี่ยงพร้ำให้พี่เอี้ยคิตัวล่ำกับเพื่อนตัวสูงของเขาอีกคน ซึ่งมัน...มันเป็นคนที่ผมไม่คิดอยากจะเจออีกในชาตินี้ หรือแม้แต่ชาติหน้าชาติไหน! แม้จะเห็นแค่ไกลๆ แม้จะเป็นภาพเคลื่อนไหวที่สะท้อนในกระจก แต่ผมก็ยังจำได้ดี..


ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร ไม่ว่าคนคนนั้นจะเปลี่ยนแปลงไปสักแค่ไหน แต่ผมก็ยังจำได้ และคงจะจำไปจนวันตาย!


“ไท่หลัน...” ผมไม่รู้ว่าตัวเองเอ่ยชื่อนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงแบบไหน รู้แต่ว่าตอนนี้ผมขบกรามแน่นจนเริ่มปวดหนึบเมื่อย้อนนึกถึงรอยระลึกที่คนคนนั้นเคยฝากไว้กับเรา


ใช่! ‘เรา’ ..ซึ่งหมายถึงผมกับซิน


‘เรา’ ..ซึ่งหมายถึงฝาแฝด


‘เรา’ ..ซึ่งต้องติดอยู่กับฝันร้ายไปจนวันตาย


และที่ ‘เรา’ เป็นแบบนี้ก็เพราะ ‘มัน’ นั่นแหล่ะ!


สองมือผมยึดพวงมาลัยรถเอาไว้มั่น เหยียบคันเร่งเพื่อหยั่งถึงขุมพลังของรถ สายตาจับจ้องเงาสะท้อนในกระจกแน่วแน่ ..คราวที่แล้ว...สามปีก่อน..มันรอดจากมือผมไปได้ แต่ต้องไม่ใช่คราวนี้ ไม่ใช่แน่!


พอสบโอกาส.. กลุ่มไอ้ครีสและไอ้โด้บ้างก็นอนโอดโดยอยู่บนพื้น บ้างก็พยายามลากสังขารร่อแร่ของตัวเองหนี ผมกะองศาดีๆ ที่จะไม่เหยียบใครคนอื่นตายนอกจากเป้าหมายที่เล็งไว้ได้ก็เหยียบคันเร่งในเกียร์ถอยทันที ..ใกล้เข้าไป ..อีกนิด ..สิบเมตร ..ห้าเมตร ..หนีไม่ทันแน่ เสร็จล่ะ!


“ปัดโธ่เว้ย!!” ผมสบถขัดใจเมื่ออะไรๆ มันไม่เป็นตามที่หวัง


ผมพลาด ใช่! เสี้ยววินาทีที่รถเกือบจะพุ่งไปถึงตัวของไอ้คนที่กำลังยืนหันหลังอยู่ ไอ้ฮีโร่ตัวล่ำก็กระโดดเข้าชาร์จเพื่อนของมันจนพากันกลิ้งหลุนๆ หลบตีนผีของผมไปได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด ตั้งใจจะซ้ำให้ได้เรื่องเสียงไซเรนรถตำรวจก็เสือกดังมากระทบโสตประสาทเข้าพอดี จนผมเสียจังหวะ มองไปยังเป้าหมายอีกครั้งก็เห็นว่ามันกระโดดข้ามรั้วพุ่มไม้เตี้ยๆ ไปยืนมองผมจากจุดที่ปลอดภัย รถไม่สามารถเข้าไปทำอะไรมันได้แล้ว


“เว้ยยยยยยย!!!” ผมทุบพวงมาลัยรถด้วยความโมโห ทำเอาคนข้างๆ สะดุ้งสุดตัว


สุดท้ายเมื่อลงมือต่อไม่ได้ก็ต้องหักใจขับรถจากมาพร้อมไฟที่คุกรุ่นไปทั่วทั้งอก เหลือบมองกระจกหลังก็ยังเห็นมันคนนั้นยืนมองมาทางผมอยู่เช่นกัน


..เจอกันคราวหน้า มึงไม่รอดแน่ กูสาบานเลย!!


“ซิน..” นึกถึงพี่ชายฝาแฝดได้ผมก็ล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาทันที


“ซันนี่! มึงอยู่ไหน? เป็นอะไรรึเปล่า? กูขึ้นรถออกมาแล้วนะ ตำรวจมาแล้ว..” ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรทางนั้นก็ใส่มาเป็นชุดจนแทบฟังไม่ทัน แต่เท่าที่จับใจความได้ก็ทำให้ผมสบายใจขึ้น ซินออกมาแล้ว งั้นคงไม่ได้เจอกับไอ้บ้านั่นหรอก ดีแล้วล่ะ ดีแล้ว..


“ออกมาแล้วเหมือนกัน มึงปลอดภัยดีนะ? คนอื่นๆ ล่ะ?”


“เออ ไม่มีใครเป็นไรมาก ไอ้กายกับอีเม้ยแล้วก็เพื่อนไอ้ลูกเป็ดอีกสองคน..เฮ้ย มึงชื่อไรกันมั่งวะ?...เออ ไอ้ปอกับไอ้ฝู นั่นแหล่ะๆ เฮ้ย! อีเม้ย อีกะเทยฉวยโอกาส มึงไปล้วงมันทำเอี้ยไร?...เออๆ ซันนี่ ทั้งหมดนี่อยู่กับกูแหล่ะ กำลังจะเอาไปปล่อยทีละตัว ส่วนไอ้ลูกเป็ดเห็นเพื่อนอีกคนของมัน...มันชื่อไรนะ? เฮ้ย หันมาตอบกูก่อน...เออ ไอ้มานะ กูเห็นไอ้มานะมันลากไอ้ลูกเป็ดออกไปพร้อมกันน่ะ ไม่ต้องห่วง แล้วนี่มึงจะกลับคอนโดเราเลยเปล่า?” เสียงจากปลายสายโหวกเหวกโวยวายกันพอสมควรเลย
และนั่นทำให้ผมยิ้มออกอีกครั้ง “ฮึ เดี๋ยวกูไปคอนโดฟ้าประทานก่อน”


“เออ งั้นไว้ค่อยเจอกันนะ”


“อืม แล้วเจอกัน” 


ผมกดวางสายแล้วหักรถเลี้ยวเข้าสู่ถนนที่จะพาเราไปยังคอนโดซึ่งเป็นจุดหมายปลายทาง.. 



(ต่อ)

[White Raven]

(ต่อ)


“..นะ...หนาว” คนที่ตอนนี้กำลังถูกผมเปิดน้ำเย็นๆ จากฝักบัวรดจนเปียกโชกไปทั้งเนื้อทั้งตัวร้องบอกปากคอสั่น


อะไรของมันวะ? เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว เพราะเมื่อกี๊มันบอกว่าร้อนหรอกนะ ผมเลยพามันเข้ามาในห้องน้ำแบบนี้ แล้วกว่าจะขึ้นมาถึงห้องนี้ได้ก็โคตรทุลักทุเล โชคดีหน่อยก็ตรงที่ลิฟต์ของ วิลลี่ วองก้า ตัวนั้นมันเป็นเอกสิทธิ์เฉพาะห้องเอี้ยฟ้าห้องเดียวนี่แหล่ะ เลยไม่ต้องกลัวว่าใครจะเปิดเข้ามาเห็นสภาพทุเรศทุรังของพวกเราระหว่างเดินทางขึ้นมาสู่ยอดตึก


“..รู้สึกดีขึ้นบ้างยัง?” ผมปิดน้ำแล้วย่อตัวนั่งยองถามอีกฝ่ายที่ตอนนี้เนื้อตัวแทบจะเปลือยเปล่า เหลือเพียงเชิ้ตสีดำที่ถูกปลดกระดุมออกหมดแล้วเท่านั้นที่ยังติดตัวอยู่


ไอ้หน้าหวานจี้เงยขึ้นสบตากับผมแล้วก็สั่นหัวเป็นเชิงตอบคำถาม ไม่อยากจะบอกเลยว่าหน้าตามันตอนนี้ดูน่าสงสารมากเหอะ ตัวก็สั่นเป็นลูกนกเลย เห็นเอาออกไปตั้งหลายน้ำแล้วก็ยังไม่ค่อยยังชั่วอีกเหรอ?


“ไหวป่ะเนี่ย?” 


“..มะ..ไม่” น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นถูกเอ่ยตอบพร้อมกับมืออันสั่นเทาผวาเข้ามาเกาะแขนผมไว้ ตากลมโตแดงก่ำและรื้นไปด้วยน้ำตาช้อนมองราวกับต้องการขอร้อง


“อยากให้ช่วยรึไง?” ผมขยับเข้าไปใกล้อีกนิด ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะต้องของหวงของอีกฝ่ายอย่างไม่แน่ใจนัก


คือ..จะว่ายังไงดีล่ะ? ก็ไม่ได้อยากจะจับของใครที่ไม่ใช่ของตัวเองนักหรอก แต่สภาพคนตรงหน้ามันก็น่าสงสารเสียจนผมอดเห็นใจไม่ได้ ครั้งหนึ่งผมก็เคยโดนยาแบบนี้ มันทรมาน...ทำไมผมจะไม่รู้ ไหนๆ ก็ช่วยมาจนถึงตอนนี้แล้ว จะช่วยต่ออีกหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ..บริสุทธิ์ใจนี่หว่า


“อ๊ะ..ฮือ..อือ” เสียงครางกระเส่าเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางที่ถูกเจ้าตัวกัดจนแดงช้ำทันทีที่ผมเริ่มขยับมือไปมา บริเวณต้นแขนสัมผัสได้ถึงลมหายในอุ่นร้อนของคนที่ซุกหน้าอยู่ สองมือขยุ้มแขนเสื้อเชิ้ตของผมไว้แน่น..


“อ๊ะ..อ๊ะ..จะ...อ๊ะ..” ผมเร่งมือเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการไปให้ถึงฝั่ง จังหวะที่จะก้มหน้าลงไปมองการทำงานของมือตัวเองก็ประสานสายตาเข้ากับฝ่ายตรงข้ามโดยบังเอิญ ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ และยิ่งไม่รู้เลยว่าอีกคนนั้นคิดอะไร? แต่คล้ายกับมันมีแรงดึงดูดของบางสิ่งบางอย่าง...หรือบางทีอาจจะเป็นแรงโน้มถ่วงของโลกก็ได้ที่ทำให้ผมโน้มหน้าลงไปแนบริมฝีปากกับคนที่เผยอปากรออยู่ก่อน..


“..อื้อออ”




“ทำอะไร ซันนี่?!” เสี้ยววินาทีที่น้ำเสียงเฉยชาทว่าฟังแข็งกระด้างกว่าทุกครั้งดังขึ้น ร่างทั้งร่างของผมก็ถูกใครบางคนเข้ามากระชากจากทางด้านหลัง แรงเหวี่ยงนั่นทำให้หัวของผมไปกระแทกกับฐานของอ่างล้างหน้าเต็มแรง ความเจ็บแล่นลิ่วจากหางคิ้วเข้าสู่สมอง รู้สึกมึนๆ เบลอๆ อยู่ชั่วขณะ สะบัดหัวไม่แน่ใจว่าเมื่อครู่มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ทุกอย่างมันรวดเร็วจนไม่ทันได้ตั้งตัว


แต่พอสติกลับมาสายตาก็เริ่มปรับโฟกัสได้..


ภาพที่เห็นเบื้องหน้าตอนนี้คือ..ฟ้าประทานกำลังยืนขมวดคิ้วมองมาที่ผมอย่างไม่ค่อยพอใจ แววตาสีดำสนิทแสดงออกถึงความหงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยคล้ายเห็นอะไรที่น่าตกใจ หมอนั่นอ้าปากตั้งท่าจะพูด ขยับเท้าจะเข้ามาหา แต่ทุกอย่างก็หยุดชะงักเมื่อมีเสียงร้องเรียกของใครอีกคน..


“คุณ..คุณฟ้า..”


“จี้..” เจ้าของชื่อหมุนตัวไปอีกทางแล้วรีบเข้าไปดูคนเรียกทันที


“คุณ.ฟ้า..คุณ...ฟ้.า...ช่.วย..ช่วย..จี้..ด้ว.ย..” ไอ้หน้าหวานผวาเข้ากอดผู้มาใหม่คล้ายลูกน้อยโผเข้าสู่อ้อมอกแม่


“ไหวรึเปล่า?” เสียงหมอนั่นถาม มือก็ลูบหน้าลูบตาให้อีกฝ่าย


“คุณ..ฟ้า...ฮือ..จี้...จี้..”


“มีสติหน่อย จี้”


“...........” ผมค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า จู่ๆ ก็รู้สึกว่าออกซิเจนในห้องนี้มีน้อยเกินไปสำหรับคนสามคน และผม..คือคนที่ต้องถอยออกไป เพราะถ้าไม่...


ผมอาจจะขาดใจตายอยู่ตรงนี้ก็ได้..




ผมเดินออกจากห้องน้ำมาด้วยอาการของคนที่ต้องการอากาศหายใจ พอมาถึงโซฟากลางห้องผมก็ทิ้งตัวลงอย่างหมดเรี่ยวแรงพร้อมกับสูดอากาศเข้าปอดเสียเฮือกใหญ่


“...........” เหมือนระบบหายใจจะเริ่มดีขึ้น แต่ระบบหัวใจกลับแย่ลง เพราะภาพที่เห็นยังคงติดตา..


ภาพของเอี้ยฟ้าที่ช้อนคนคนนั้นขึ้นอย่างระมัดระวัง ภาพของเอี้ยฟ้าที่วางคนคนนั้นลงในอ่างอาบน้ำอย่างทนุถนอม ภาพของเอี้ยฟ้าที่ดูจะเป็นห่วงเป็นใยคนคนนั้นเป็นพิเศษ..


ทั้งท่าทางที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน.. ทั้งแววตาที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน


ทั้งหมดนั่น...เป็นของคนคนนั้น ..ซึ่งไม่ใช่ผม 


จริงๆ แล้วผมมันก็ขี้อิจฉาไม่ต่างจากพี่ชายฝาแฝดของตัวเองหรอก..




“ทำแผลซักหน่อยน่ะครับ คุณซันนี่” 


!.. ผมไม่รู้ว่าตัวเองนั่งเหม่ออยู่แบบนั้นนานเท่าไหร่ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีเสียงทุ้มๆ กับภาษาไทยสำเนียงแปร่งประหลาดเอ่ยอย่างสุภาพอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก


นั่นทำเอาผมถึงกับสะดุ้ง หันไปมองก็เห็นผู้ชายต่างชาติ ตาสีฟ้า ผมสีดำ อายุคงประมาณ 40-50 ปี แต่งตัวสุภาพเรียบร้อย ยืนอยู่ด้วยท่าทางน้อบน้อมพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลในมือ


ใคร? เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมผมไม่รู้ตัวเลย?


“เมรันดรี ครับ” เหมือนเขาจะอ่านความสงสัยจากนัยน์ตาผมออก เลยรีบเอ่ยแนะนำตัว “..ผมเป็นพ่อบ้านของคุณหนูฟ้าประทาน”
ผมพยักหน้ารับรู้ ..เมรันดรี.. ชื่อนี้เพิ่งจะได้ยินจากปากเอี้ยฟ้าเมื่อตอนหัวค่ำนี่เอง พูดถึงพ่อบ้าน..พ่อบ้านก็มา ฮ่ะๆๆ ..ว่าแต่นี่ เป็นเพราะผมจมจ่อมอยู่ในความคิดของตัวเองลึกเกินไป หรือเป็นเพราะผู้ชายคนนี้เข้ามาได้เงียบเชียบเกินไปกันแน่?


“..........”


เสียงครางและเสียงเรียกชื่อ ‘คุณฟ้า’ ก็ยังคงดังออกมาให้ได้ยินเป็นระยะๆ จนอดหันไปมองประตูห้องน้ำไม่ได้


“ขออนุญาตนะครับ” เสียงของพ่อบ้านดึงสติผมกลับเข้าร่างอีกครั้ง หันกลับมามองก็เห็นเขาขยับมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกับผมแล้ว กล่องยาถูกเปิดฝาและวางไว้คั่นกลางระหว่างเรา มือคล่องแคล่วหยิบสำลีออกมาชุบแอลกอฮอล์ แล้วยื่นเข้ามาเหมือนจะป้ายหน้าผมจนผมต้องผงะหนี


“จะทำอะไร?” ผมร้องถามด้วยไม่เข้าใจ จะเอาแอลกอฮอล์มาเช็ดหน้าผมทำไม? ผมก็ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนสักหน่อยนี่หว่า? เอ๊ะ..หรือหน้าตาผมมันจะสกปรกมอมแมมจนผู้ชายคนนี้นึกอยากจะทำความสะอาดด้วยแอลกอฮอล์วะ?


“คิ้วคุณแตกนะครับ ต้องทำแผลก่อน” เขาพูดแบบนั้น ก่อนจะยื่นกระจกขนาดเหมาะมือมาให้ผม “นี่ครับ”


ผมรับเอามาส่องหน้าของตัวเองก็เห็นเลือดที่เริ่มจะแห้งกรังติดอยู่ตรงหางคิ้วด้านขวา สงสัยว่าจะเป็นตอนที่ถูกเอี้ยฟ้าเหวี่ยงไปโดนฐานอ่างล้างหน้าเมี่อกี๊


..มิน่าล่ะ ตอนนั้นถึงรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ แต่ไม่ใช่แผลใหญ่ถึงขนาดตั้งเย็บหรอก เลือดก็ออกแค่นิดเดียวเอง


ก็แค่แผลเล็กๆ ที่คิ้ว แต่ทำไมถึงเจ็บลึกลงไปถึงได้อกก็ไม่รู้..


“ขอโทษนะครับ” พ่อบ้านเอ่ยสำเนียงประหลาดบอกก่อนจะป้ายสำลีชื้นแฉะลงมา ผมถึงกับซี้ดปากเบาๆ เพราะความแสบ แต่ก็ต้องกัดฟันทนจนทุกกระบวนการเสร็จสิ้นไปอย่างเรียบร้อยโดยดี


“ขอผมดูแขนหน่อยนะครับ” หลังจากปิดผ้าก๊อตที่แผลแตกแล้ว มือใหญ่ๆ ทว่าดูคล่องแคล่วนั่นก็ยื่นมาแตะที่แขนขวาของผม


“เอ๊ะ?” ผมชักแขนเข้าหาตัวเล็กน้อย เพราะไม่แน่ใจว่าเขาจะขอดูไปทำไม โดยลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองเพิ่งจะเอาแขนข้างนี้ไปรับแป๊บเหล็กมาแบบเต็มๆ ข้อ


“ผมเห็นมันช้ำ ขอดูหน่อยเถอะครับว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า?”


ได้ยินแบบนั้นผมเลยนึกขึ้นได้ ก้มดูแขนตัวเองก็เห็นว่ามันเป็นสีช้ำเลือดจริงๆ เลยตกลงยื่นไปให้คุณพ่อบ้านตรงหน้าดู เขากดลงตรงที่ช้ำเบาๆ ก่อนจะสอบถามอาการอีกเล็กน้อย แล้วบอกว่ามันไม่ถึงขึ้นหักขั้นร้าว แต่คงต้องนวดยาไปสักระยะหนึ่งกว่าจะหายเจ็บ ..ผมชักไม่แน่ใจแล้วแฮะว่าเขาเป็นพ่อบ้านหรือเป็นหมอกันแน่?


“มีที่บาดเจ็บตรงไหนอีกรึเปล่าครับ?” พ่อบ้านถามอีกครั้ง


ผมมองแขนตัวเองที่ถูกนวดยารวมทั้งพันผ้าให้เรียบร้อยแล้ว และเงยขึ้นมองหน้าคนตรงข้ามพลางกระพริบตาปริบๆ ..เจ็บตรงไหนอีกเหรอ? ก็ไม่นะ ไม่น่าจะมีแล้วล่ะ ตอนแรกตั้งใจจะส่ายหัวเป็นการตอบ แต่เสียงจากห้องน้ำที่แว่วมากระทบโสตก็ทำให้เผลอชะงักไป


“อ๊ะ..คุณฟ้า...คุณ..ฟ้.า”


“..........”


จริงๆ แล้วผมก็ไม่ได้อยากจะรู้สึกอะไร เข้าใจว่าไอ้จี้มันกำลังลำบาก ถ้าเอี้ยฟ้าไม่ช่วย ผมก็คงจะเข้าไปช่วยอยู่ดี แต่เหมือนหัวใจของผมมันจะไม่ยอมฟังเหตุผลของใครเอาซะเลย ยังคงบีบรัดตัวเองให้เจ้าของของมันต้องรู้สึกปวดหนึบไปทั่วทั้งอกอย่างเอาแต่ใจ..


ใช่ ถ้าตอนนี้ถามว่าเจ็บตรงไหน ก็คงจะเป็น..


“..ที่ใจ” ...นั่นแหล่ะ


“ครับ?” อีกฝ่ายเลิกคิ้วถามคล้ายได้ยินไม่ถนัดเท่าไหร่ และนั่นเองที่ทำให้รู้ตัวว่าเผลอหลุดปากพูดอะไรออกไป


“ฮะ...เปล่าๆ” ผมรีบส่ายหน้าพร้อมโบกไม้โบกมือปฏิเสธ “..เอ่อ ขอบคุณมากฮะ”


“ครับ ถ้างั้นผมต้องขอตัวก่อน” เมรันดรีพยักหน้าแล่วลุกขึ้น จากนั้นจึงค้อมหัวให้ผมเล็กน้อยก่อนหมุนตัวเตรียมจากไปอย่างที่พูด


“เดี๋ยว...” แต่ก็ต้องชะงักเท้า เมื่อถูกผมเรียกเอาไว้


เมรันดรีหันกลับมามองพลางเลิกคิ้วน้อยๆ “ครับ?”



“คือ..ผมชื่อ ซันชายน์”



ใช่ ‘ซันชายน์’ ..ไม่ใช่ ‘ซันนี่’









TBC. 

ใครอยากเห็น อิมเมจตัวละครที่น่าสนใจ(แต่ไม่ใช่ตัวละครหลัก) ไปคอยตามกันได้ที่ แฟนเพจ นะคะ
จะทยอยอัพเรื่อยๆ พร้อมลายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ สร้างเสริมจินตนาการ
หรือถ้าใครสนใจตัวละครไหนอยากจะลองรีเควสดูก็ได้ค่ะ ถ้าหาคนที่ตรงใจได้เราสัญญาว่าจะเอามาให้ดูแน่นอน


คราวนี้ประเดิมคนแรกที่ คุณเพลงขลุ่ย แล้วกันค่ะ
เราเชื่อว่ารายนี้คงฉีกจินตนาการของใครหลายคนขาดกระจุยเป็นแน่แท้ อิอิ

[Nannie]

ท่าทางแฝดกานต์ฉายที่จะนรก(โคตร)จริงๆ...
พอประกาศชื่อ อริก็ปรากฎ
ไหนจะผัว เอ้ย!!! แฟนซันนี่อีก...
เอี้ยฟ้า แ_'งก็นรกพอกัน....ฮือออออ   
ผัวเมียคู่นี้ไปเป็นมาเฟียท่าจะรุ่ง...โหดซะ!!!!

อยากอ่านแล้วคะ  ฮาๆ..รออีก 50% ค๊าาา

[iforgive]

โจทย์เก่าเพียบเลยวุ๊ย

[Poseidon]

เย้ย อยากอ่านต่ออีก
เอี้ยฟ้าจะเป็นอะไรมากรึเปล่านะ

[Tiamo_jamsai]

   ลุ้นมากว่าซันจาสู้ไหวไหม แต่ก็ผ่านมาได้   รออีกครึ่งค่าาาาาาา

[pare_140]

รอจ้าาา

[gupalz]

รอตอนต่อไปจ๊ะ

[choijiin]

อุแหม่ อะไรมันจะชุลมุนวุ่นรักซันนี่ขนาดนี้ค้า
(แน่ใจว่ารัก?  )

รอที่เหลือน้อ
 

[PoP~Pu]

อดีตของแฝดใกล้จะเปิดเผยแล้ว...

[Guill]

เจ็บที่ใจ?

ใครจะเจ็บ...เดาว่าซันนี่นะ

[gumrai3]

รออีก50% ขออย่างเดียวอย่าเอาจี้มาเกี่ยวกะฟ้า  ยิ่งเจ็โดนยาอยู่

[Pupay]

รอต่อ ลุ้นสุดขีด 

 :pig4:นะคะ

[Jthida]

ทำอะไรกับแฝดไว้

[ploylw_chery]

รอจ้าาาาาาา 

[away3g]

ค้างอ่ะ. มาต่อเร็วๆนะคร๊าฟฟฟฟฟฟฟ

[moobarpalang]

ซินนี่บางทีนายก็โหดเกินไปนะ

[NOoTuNE]

ไท่หลัน ไอ้ชั่ว แกรใช่ไหมที่ทำซิน


สกายยยยย ฆ่ามัน  ไม่อยากให้ซินเจอเลย ฝันร้ายมันกำลังจะกลับมาหาน้องแล้ว

[PetitDragon]

ใครคือไท่หลัน !!

 

[faratellll]

  เพียงแค่เอื่อมมือ ก็จะรู้ความจริง แย้วววว ><"

P.S. อ่านไปก็ทั้งลุ้นทั้งฮา ซันนี่กะจี้ จริงจัง 

[Ja-Jah Suwanun]

โอยยยยยย ลุ้นแทบตายยยยย

คนคนนั้นเคยทำอะไรแฝดอ่าาาาา

รอๆๆ อีก 50% จ้าาาา

[AnimajuS]

โจทย์เก่ารุมเร่า 

ไม่น่ารอด ยังรอด