Chapter :: Special Sky by คุณเพลงซอ :: เด็กชายฟ้าประทาน (II)วันที่ 29 กุมภาพันธ์ 20xx มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นมากมาย.. เพราะเด็กชายฟ้าประทาน เทอร์ซี แบร์ลุสโคนี ที่ควรจะอยู่ในงานฉลองวันเกิดครบ 12 ปี กลับหายตัวไปจากคฤหาสน์ตระกูลแบร์ลุสโคนีอย่างไร้ร่องรอย..
ก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่อง 1 วัน.. ระหว่างที่กำลังจัดกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวกลับขึ้นไปเคารพหลุมศพของคุณขลุ่ยที่เชียงใหม่ เราก็ได้รับโทรศัพท์ทางไกลจาก เนเปิลส์ด้วยข้อความที่น่าตกใจ...คุณฟ้าหายตัวไป พวกเขาคิดว่าคุณฟ้าอาจจะมาหาเรา เพราะมีคนเห็นเด็กคนนั้นครั้งสุดท้ายที่สนามบิน
มีความเป็นไปได้สูงที่คุณฟ้าอาจจะหนีกลับมาที่เมืองไทย ..เด็กที่เกิดจากภรรยานอกสมรสคงจะไม่เป็นที่ต้อนรับนักสำหรับบ้านที่มีพร้อมทั้งภรรยาและลูกๆ ที่ถูกต้องตามกฎหมาย คุณฟ้าคงจะอึดอัดใจอยู่ไม่น้อยที่ต้องไปอยู่ในบ้านหลังนั้นตามลำพัง ทีแรกผมเองก็ไม่อยากจะปล่อยเขาไปหรอก ผมตั้งใจว่าจะทำหน้าที่ทั้งหมดแทนคุณขลุ่ยเอง ตอนนี้งานการของผมก็ทำท่าว่าจะไปได้สวย ผมมีกำลังพอที่จะดูแลเขา ส่งเสียเขา และชื่นชมความสำเร็จของเขา
แต่คุณพิณกลับไม่คิดอย่างนั้น คุณพิณบอกว่ามันน่าจะดีกว่าถ้าปล่อยให้คุณฟ้าไปอยู่กับ ‘พ่อ’ ของเขา แทนที่จะเป็น ‘น้า’ อย่างพวกเรา และผมไม่สามารถยกข้ออ้างอะไรมาโต้แย้งได้อีก..
แม้จะเป็นเพียงเด็กอายุ 12 แต่เราเชื่อว่าถ้าเป็นคุณฟ้าล่ะก็.. เขาต้องสามารถจัดการพาตัวเองเดินทางข้ามทวีปเพียงลำพังเพื่อกลับมาที่นี่ได้อย่างไม่ต้องสงสัย
แต่เรื่องที่พวกเรากำลังเป็นห่วงก็คือ..ตอนนี้คุณฟ้าไม่รู้ว่าพวกเราอยู่ที่ไหน
ตั้งแต่คุณขลุ่ยเสียไป คุณฟ้าย้ายไปอยู่กับพ่อ พวกเราสองพี่น้องก็ตัดสินใจทิ้งสภาพแวดล้อมเดิมๆ อันเต็มไปด้วยความทรงจำ แล้วมาลงหลักปักฐานอยู่กันที่กรุงเทพฯ
แต่เราขาดการติดต่อกับคุณฟ้าตั้งแต่วันนั้น เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะมาหาเราที่กรุงเทพฯ เพราะงั้น..ที่เดียวที่เขาจะไปได้ ก็น่าจะเป็นเชียงใหม่
เราเลื่อนไฟท์บินให้เร็วขึ้นอีกเพื่อจะได้กลับไปที่นั่นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ คุณฟ้าหายไปเกือบ 20 ชั่วโมงแล้ว ถ้าเขามาจริงก็น่าจะถึงที่นั่นสักพักหนึ่งแล้วเหมือนกัน..
ระหว่างนั่งรอขึ้นเครื่องที่สนามบิน เราก็ได้รับโทรศัพท์ที่น่าตกใจอีกครั้งจากตำรวจในท้องที่เชียงใหม่ที่คุ้นเคยกัน เขาแจ้งว่าบ้านของพวกเรากำลังถูกไฟไหม้ ตอนนี้ยังควบคุมเพลิงไว้ไม่ได้ แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่าก็คือ..พวกเขาเจอคุณฟ้ายืนอยู่หน้าบ้าน.. คุณฟ้ากับเด็กผู้ชายอีกคนที่ไม่มีใครรู้จัก สอบถามอะไรคุณฟ้าก็ไม่ยอมปริปาก ส่วนเด็กอีกคนที่อยู่ด้วยกันนั้นมีท่าทีเหม่อลอย ไม่ตอบสนองต่อสิ่งรอบด้าน เอาแต่นั่งจ้องกองเพลิงที่กำลังโหมกระหน่ำอยู่อย่างนั้น
นั่นทำให้เรายิ่งร้อนใจไปกันใหญ่ ผมถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความกังวลใจ
เวลาประมาณ 4 ทุ่มเศษ เราก็มาถึงเชียงใหม่โดยสวัสดิภาพ มีตำรวจมารอรับพวกเราไปยังสน.ในท้องที่อยู่ก่อนแล้ว และทันทีที่ได้เห็นหน้าคุณฟ้า คุณพิณที่เป็นคนคอยปลอบผมมาตลอดทางกลับปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ แล้วตรงเข้าไปกอดคุณฟ้าไว้แน่นด้วยความโล่งใจ
คุณฟ้าดูโตขึ้นมากจากครั้งสุดท้ายที่ผมเห็น ..โตขึ้นมากจริงๆ.. ผมเองก็เข้าไปกอดเขาด้วย พวกเราสามคนกอดกันอยู่อย่างนั้นพักใหญ่กว่าจะสงบสติอารมณ์ลงได้
แต่พอได้ยินชื่อเรียก ‘คุณพิณ คุณซอ’ จากปากของคุณฟ้า น้ำตาผมก็ไหลออกมาอีกอย่างช่วยไม่ได้..
คืนนั้นเราพาเด็กอีกคนกลับมาพักที่โรงแรมด้วย เพราะเด็กคนนั้นไม่ยอมปล่อยมือจากชายเสื้อของคุณฟ้า เราก็เลยต้องขออนุญาตเจ้าหน้าที่พาเขามาด้วยกัน ตอนที่ได้ฟังคำบรรยายจากเจ้าหน้าที่ทางโทรศัพท์ ผมไม่คิดว่าเด็กจะมีสภาพน่าสงสารขนาดนี้เลยจริงๆ นอกจากเนื้อตัวที่สกปรกมอมแมมไม่ต่างอะไรจากคุณฟ้าแล้ว ตามร่างกายของเด็กคนนี้ยังมีร่องรอยของการถูกทำร้ายทั้งเก่าทั้งใหม่เต็มไปหมด เด็กมีอาการหวาดกลัวสลับกับเหม่อลอยเป็นพักๆ แต่ถึงเป็นแบบนั้นเด็กกลับไม่ยอมอยู่ห่างจากคุณฟ้าแม้แต่นาทีเดียว ..และคุณฟ้าก็ยังไม่ยอม ปริปากบอกอะไรเราเหมือนเดิม
คุณพิณบอกว่าสภาพจิตใจของเด็กคนนี้คงจะถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจากอะไรบางอย่าง อาจจะเป็นการถูกกระทำทารุณทั้งทางร่างกายและจิตใจเป็นเวลายาวนานจึงทำให้เด็กตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ..เด็กไม่สามารถบอกได้เลยว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน หรือแม้แต่ชื่ออะไร พอผมถามถึงพ่อแม่บ้าง จู่ๆ เด็กก็สะดุ้งตกใจ มีท่าทางหวาดระแวงขึ้นมาอีก ปากก็พึมพำว่า ‘พ่อ’ ซ้ำไปซ้ำมาปากคอสั่น ..ยิ่งเห็นก็ยิ่งสงสาร
ตอนเช้าเราพาทั้งคุณฟ้าและเด็กคนนั้นไปรับการตรวจร่างกายอย่างละเอียดที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนจริงๆ ผลการตรวจเป็นที่น่าโล่งใจว่าคุณฟ้ายังปลอดภัยดีทุกส่วน แต่ที่น่าตกใจคือผลตรวจของเด็กคนนั้นระบุว่าเด็กมีร่องรอยของการถูกล่วงละเมิดทางเพศด้วย..
จากนั้นเราก็ไปยังสถานีตำรวจกันอีกครั้งเพื่อฟังรายงานการสืบสวนของช่วงคืนที่ผ่านมา ตำรวจบอกว่าต้นเพลิงอยู่ที่ห้องรับแขกซึ่งอยู่ทางปลีกด้านขวาของตัวบ้าน จากหลักฐานที่รวบรวมได้ในจุดเกิดเหตุเชื่อว่าเป็นการวางเพลิงอย่างแน่นอน แต่ที่น่าแปลกใจคือไม่มีร่องรอยของคนร้ายหลงเหลืออยู่เลย ตำรวจบอกว่าถ้าคดีนี้มีคนร้ายจริงก็ต้องเป็นคนร้ายที่มืออาชีพมาก ถึงได้ไม่ทิ้งหลักฐานอะไรให้ตรวจสอบได้เลยแบบนี้ สอบพยานกี่ปากต่อกี่ปากก็ไม่มีใครรู้ใครเห็นสิ่งผิดปกติก่อนที่เพลิงจะลุกไหม้ แม้แต่คุณฟ้าไปถึงที่บ้านหลังนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ยังไม่มีใครทันสังเกต
ความจริงแล้วเรื่องนี้น่าจะเป็นเพียงเรื่องไฟไหม้บ้านที่ไม่มีคนอยู่อาศัย แต่มันดันกลายเป็นเรื่องสะเทือนขวัญสั่นประสาทผู้คนแถวนั้น เมื่อตำรวจพบศพของชายไม่ทราบชื่อถูกไฟครอกตายอยู่ในห้องบนชั้น 2 ที่เคยเป็นห้องนอนของคุณฟ้ามาก่อนด้วย
จากการสอบพยานแวดล้อมพบว่าเมื่อเดือนก่อนมีผู้ชายท่าทางภูมิฐานคนหนึ่งเพิ่งย้ายมาเช่าบ้านอยู่ในละแวกนี้ ไม่มีใครรู้ว่าเขาทำอาชีพอะไร เพราะเขาเป็นคนที่ไม่ชอบสุงสิงกับเพื่อนบ้าน แต่ทุกเช้าเขาจะขับรถยนต์หรูส่วนตัวออกจากบ้านไป กลับมาอีกทีก็มืดค่ำด้วยท่าทางเมามาย ส่งเสียงเอะอะโวยวายคล้ายกำลังก่นด่าสาปแช่งใครสักคนอยู่เสมอ และบ่อยครั้งที่พวกเพื่อนบ้านมักจะได้ยินเสียงร้องไห้เจ็บปวดของเด็กผู้ชาย แต่กลับไม่เคยมีใครเห็นเด็กคนนั้นสักครั้ง และก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งด้วยเพราะมีครั้งหนึ่งที่ผู้ชายคนนั้นถือปืนออกมายิงขึ้นฟ้าที่หน้าบ้านอย่างคึกคะนองด้วยฤทธิ์สุรา
หลังจากเกิดเรื่องไฟไหม้ขึ้นมาก็ไม่มีใครเห็นผู้ชายคนนั้นอีก ดูจากรูปพรรณสัณฐานที่ยังพอหลงเหลืออยู่ทุกคนก็ยืนยันตรงกันว่าผู้ตายน่าจะเป็นผู้ชายคนนั้นอย่างแน่นอน และเสียงเด็กที่ทุกคนได้ยินก็น่าจะเป็นเด็กที่พบพร้อมกับคุณฟ้านี่เอง
เมื่อได้ฟังความคืบหน้าของคดีเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็พากันไปที่สุสานเพื่อเคารพหลุมศพของคุณขลุ่ยและบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นพร้อมทั้งน้ำตา ได้ยินคุณฟ้าพูดเบาๆ ว่า ‘ขอโทษ’
ตอนนั้นผมสะดุดหูนิดหน่อย แต่ไม่ได้ติดใจอะไร ก่อนจะเลยไปดูที่เกิดเหตุที่เคยเป็นบ้านของพวกเรา..
ที่นั่นไม่หลงเหลือเค้าของความเป็นบ้านอยู่เลย มีแต่ตอดำๆ กับซากปลักหักพังเต็มไปหมด แต่มีอยู่ส่วนหนึ่งที่แทบไม่มีอะไรได้รับความเสียหายก็คือ..มุมเปียโนในห้องนั่งเล่นสีขาวของคุณขลุ่ย เป็นมุมโปรดที่คุณขลุ่ยมักจะมานั่งเล่นเปียโนอยู่เสมอๆ และเปียโนสีขาวตัวนั้นก็ไม่มีร่องรอยความเสียหายจากเปลวไฟแม้แต่น้อยนิดด้วย
นี่อาจจะเป็นปาฏิหาริย์จากคุณขลุ่ย.. ผมพูดแบบนั้น คุณพิณเพียงแต่พยักหน้า ก่อนจะสั่งให้คนมาเคลื่อนย้ายเปียโนไปไว้ที่โรงแรมก่อน ขณะคนงานกำลังยกเปียโนขึ้นรถก็มีบางสิ่งบางอย่างร่วงหล่นลงมา มันคือกล่องกำมะหยี่สี น้ำเงินซึ่งข้างในบรรจุแหวนทองคำขาววงเล็กๆ ที่ส่วนหัวประดับด้วยเพชรสีน้ำเงินคุ้นตา ..ใช่ ผมเคยเห็นมันมาก่อน มันคือแหวนแทนใจจาก เทอร์ซิโอ แบร์ลุสโคนี ..ผู้ชายที่คุณขลุ่ยรักมากยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง
นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่คุณขลุ่ยไม่ยอมให้เปียโนตัวนี้ถูกไฟเผาไปก็ได้..
เพราะมีคดีไฟไหม้เกิดขึ้น ทำให้เราต้องอยู่เชียงใหม่นานกว่ากำหนดเดิมหลายวัน ระหว่างนั้นเราก็ได้รับรายงานจากตำรวจถึงความคืบหน้าของคดีเข้ามาเป็นระยะๆ ..ตอนนี้เรารู้แล้วว่าคนที่ตายนั่นเป็นใคร เพราะตำรวจไปค้นบ้านหลังที่ถูกระบุว่าผู้ชายคนนั้นไปเช่าอยู่ แต่บ้านทั้งหลังกลับไม่มีเอกสารหรือข้อมูลที่ระบุได้ว่าเด็กคนนั้นเป็นใครอยู่เลย จะมีก็เพียงรูปถ่ายใบเดียวซึ่งมีข้อความเขียนอยู่ด้านหลังว่า ‘จี้..ลูกรักของแม่’ ..เพียงแค่นั้น
แต่ที่แน่ใจได้ก็คือ..เด็กที่อยู่ในรูปเป็นเด็กคนเดียวกับเด็กที่อยู่กับเราอย่างแน่นอน และคนที่ทำทารุณกรรมเขาก็น่าจะเป็นผู้ตายที่เราก็ยังไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องยังไงกับเด็ก
จากการชันสูตรพลิกศพพบว่าสาเหตุการตายมาจากบาดแผลฉกรรจ์ตรงหน้าอกด้านซ้ายของผู้ตายที่ยังคงมีมีดทำครัวปักติดอยู่ในตอนที่พบศพ ด้านปลายของมีดแทงเข้าไปตรงกึ่งกลางของหัวใจพอดี ทำให้ผู้ตายสิ้นใจก่อนจะถูกไฟครอกเพียงแค่ไม่กี่นาที
แน่นอนว่าทั้งเด็กคนนั้นและคุณฟ้าตกเป็นผู้ต้องสงสัยในคราแรก แต่หลังจากไม่พบร่องรอยอะไรในตัวที่เกี่ยวข้องกับการทำฆาตกรรมหรือการวางเพลิง รวมทั้งลักษณะการแทงที่ต้องใช้แรงมหาศาล(เพราะผู้ตายเป็นคนตัวใหญ่)ก็ไม่น่าจะใช่แรงของเด็กอายุเพียง 12 ขวบจะทำได้ พวกเขาจึงรอดพ้นจากข้อกล่าวหา
สุดท้ายแล้วเรื่องก็จบลงโดยที่ตำรวจไม่สามารถปิดคดีได้ มีประเด็นที่ชวนให้สับสนงุนงงมากมายเต็มไปหมด ..ตกลงคืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? มือวางเพลิงที่จริงแล้วเป็นใคร? ทำไมถึงไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย? แล้วผู้ตายเข้าไปอยู่ในบ้านของเราได้ยังไง? ใครเป็นคนฆ่าเขา? ทำไมถึงไม่มีร่องรอยของคนร้ายอยู่เลย? เด็กคนที่เราเจออยู่กับคุณฟ้าเป็นใคร? แล้วพวกเขามาเจอกันได้ยังไง? ..ดูเหมือนทุกอย่างจะมืดแปดด้านไปหมดสำหรับคดีนี้ ผมเองก็รู้สึกเห็นใจเจ้าหน้าที่อยู่พอสมควร
โดยส่วนตัวผมเชื่อว่าคนที่รู้เรื่องนี้ดีที่สุดน่าจะเป็นคุณฟ้าของเรานี่แหล่ะ คุณพิณเองก็คงจะคิดเหมือนกัน แต่ในเมื่อเขาไม่พร้อมที่จะพูด เราก็จะไม่คาดคั้น และปล่อยให้มันเลือนหายไปตามกาลเวลาน่าจะดีกว่า..
ผมกลับมากรุงเทพอีกครั้งพร้อมกับรับอุปการะเด็กคนนั้นมาอยู่ด้วย.. ที่จริงแล้วเด็กควรจะถูกส่งไปอยู่ในความดูแลของมูลนิธิที่รับผิดชอบด้านนี้ เพื่อฟื้นฟูทั้งสภาพร่างกายและจิตใจ และเมื่อกลับเป็นปกติก็คงจะถูกส่งต่อไปยังสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าตามลำดับ แต่ผมอยากเอาเขามาดูแลเอง ชดเชยที่ผมไม่มีโอกาสได้ดูแลคุณฟ้า และดูเหมือนคุณฟ้าเองก็ต้องการให้เป็นแบบนั้นด้วย เขาดูพอใจที่ผมตัดสินใจพาเด็กคนนั้นกลับมากับเรา
จี้.. เด็กน้อยตัวเล็ก ผิวขาวซีด ร่างกายผอมแห้ง และแววตาเลื่อนลอย ไม่ว่าก่อนหน้านี้เขาจะเคยเป็นใครมันก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เพราะต่อไปนี้เขาคือ..เด็กชายจิรา ทามิยะ.. ลูกชายของผม ส่วนวันเกิด.. เขาน่าจะอายุพอๆ กับคุณฟ้า แต่เขาตัวเล็กกว่า งั้นผมจะให้เขาเป็นน้องคุณฟ้า 1 วันแล้วกัน ต่อไปนี้เขาจะมีงานวันเกิดทุกวันที่ 1 มีนา ..ผมจะคอยดูแล ใส่ใจ ให้ความรักแก่เขา หวังเพียงว่ามันจะช่วยรบรอยอดีตอันปวดร้าวของเขาได้บ้างไม่มากก็น้อย..
เอ้อ.. แต่ขั้นแรกผมคงต้องพึ่งจิตแพทย์อย่างคุณพิณให้ช่วยกันดูแลเขาไปก่อนสักระยะจนกว่าเขาจะดีขึ้นน่ะ
เราได้รู้สาเหตุที่คุณฟ้าแอบกลับมาคนเดียวแล้ว เขาเพียงแค่ต้องการกลับมาเคารพหลุมศพของคุณขลุ่ยเท่านั้น ไม่ได้คิดว่าทุกคนจะวุ่นวายกันขนาดนี้ คุณฟ้าบอกว่าคิดถึงคุณขลุ่ย ..คิดถึงพวกเรา นอกจากนี้เราก็ได้คุยกันเรื่องจิปาถะเกี่ยวกับชีวิตในเนเปิลส์ เช่น.. คุณฟ้าได้เรียนทั้งศิลปะการต่อสู้ การกีฬา ดนตรี และเรียนภาษาต่างๆ ทั้งฝรั่งเศส เยอรมัน จีน ญี่ปุ่น และตอนนี้ก็พูดภาษาอิตาเลี่ยนได้คล่องมากแล้วด้วย
ผมยอมรับว่ารู้สึกภูมิใจในตัวคุณฟ้าจริงๆ คุณฟ้าเป็นเด็กฉลาดอยู่แล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไร ถ้าตั้งใจเขาต้องทำได้ดีแน่
ผมลองแย้บๆ ถามเรื่อง ‘คุณแม่’ ที่อยู่ในบ้านหลังนั้นด้วย ถามว่าเธอเป็นคนยังไง น่ากลัวไหม ..ผมแอบกลัวมาตลอดว่าเธออาจจะทำร้ายคุณฟ้าของเรา แต่ดูเหมือนผมจะคิดมากไปเอง คุณฟ้าบอกว่าเธอเป็นคนสวยผมสีบลอนด์ที่ไม่ค่อยพูด แต่เขาไม่ค่อยได้เจอเธอบ่อยหรอก เธอมักจะอยู่ที่ตึกกลาง หรือไม่ก็ตึกตะวันออกกับลูกๆ ของเธอ แต่คุณฟ้าอยู่ที่ตึกตะวันตก ..อยู่คนเดียว
ประโยคสุดท้ายทำเอาผมสงสารคุณฟ้าจับใจ เขาคงจะต้องเหงามากแน่ๆ ..ผมไม่อยากให้เขากลับไปเลยจริงๆ
คุณฟ้ามาอยู่กับเราที่กรุงเทพได้ราวสัปดาห์กว่า เทอร์ซิโอ แบร์ลุสโคนี ก็มารับเขากลับด้วยตัวเองถึงบ้านของเรา ผมคงจะไม่ยอมให้คุณฟ้ากลับไปหรอก ถ้าเขาส่งคนอื่นมารับคุณฟ้า แต่นี่เป็นเพราะเขามาด้วยตัวเองนั่นแหล่ะ..
บรรยากาศระหว่างพ่อลูกไม่ชวนให้ผมวางใจนัก พวกเขาดูเฉยชาต่อกัน โดยเฉพาะคุณฟ้าที่มักจะทำเหมือนพ่อของเขาไม่มีตัวตน เป็นเพียงแค่อากาศธาตุที่ไร้รูปร่างเท่านั้น
..บางทีชีวิตในเนเปิลส์ที่คุณฟ้าเล่าให้ผมฟัง อาจจะไม่ใช่ทั้งหมดที่เกิดขึ้นก็ได้
ผมกับคุณพิณและคุณจี้(ที่อาการค่อยๆ ดีขึ้นตามลำดับ)ตามไปส่งคุณฟ้าถึงที่สนามบินในเย็นวันนั้น ก่อนจะขึ้นเครื่องกลับไปเนเปิลส์ คุณฟ้าเดินมาพูดกับพวกเราสั้นๆ ว่า
‘ขอโทษ แต่ฟ้า..เป็นคนเผาบ้านหลังนั้นเอง’TBC. 
โพลล์
หัวข้อ: hello! SUNSHINE [ตะวันร้าย..ที่รัก] (อ่าน 1235664 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก