หัวข้อ: hello! SUNSHINE [ตะวันร้าย..ที่รัก]

[t2007]

ฟ้ามีความสุขแล้ว มีเพื่อนใหม่ที่บ้าบอ

[Dee^daY]

ผีหนมจีบ กัด หูสติทช์

[Tayn]

มาต่อเร็วๆน้าคร๊าบบบบบบบบบบ


ปล.เอี้ยฟ้าเล่าเรื่องผีได้น่ากลัวจริงๆ หึหึ

[IIMisssoMII]

แบบว่า วันเด็ก มีชีวิตวัยเด็กของ เอี้ยฟ้า รึ ซันซิน ไหมคะ ตอนพิเศษ แบบว่าอยากอ่านๆๆๆ 
แวบมาดูตอนต่อไปและมาเรียกร้องเผื่ิได้ อิอิ

[White Raven]

Chapter :: 13 :: สเปคเจ๊?







“มึงไม่มีเรียนรึไง เอี้ยฟ้า?” ผมพูดกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยนึกรำคาญ


ตั้งแต่เช้าออกจากบ้านมา เอี้ยฟ้าก็เกาะติดผมหนึบ ผมไปทางซ้าย มันก็ซ้าย ผมขวา มันก็ขวา แน่นอนว่าผมไปเข้าเรียนห้องไหน มันก็เข้าห้องนั้น เดินตามตูดผมต้อยๆ ยิ่งกว่าลูกเป็ดเดิมตามแม่เป็ดอีก ..ไม่รู้ติดอกติดใจอะไรนักหนา?


แล้วซินก็นะ แทนที่จะช่วยผมปัดเป่ารังควาน ขับไล่เสนียดจัญไรออกไปซะให้พ้น มันดันหัวเราะชอบใจ ลากผมไปทางซ้ายทีขวาที คอยดูว่าเอี้ยฟ้าจะตามมาหรือเปล่า? เห็นเป็นเรื่องสนุกซะอย่างนั้น


แถมตั้งฉายาใหม่ให้เอี้ยฟ้าว่า.. ‘ไอ้ลูกเป็ด’


จากนั้นมันก็ลอยแพผมแล้วไปเข้าห้องเรียนพร้อมกับสกาย(ส่วนเมย์บีก็แยกย้ายไปเรียนกับเสคของตัวเอง) ไม่ได้ตะขิดตะขวงใจสักนิดเลยว่าเอี้ยฟ้ามันเดินตามผมเพราะอะไร? ทำไมมันถึงไม่ยอมไปจากพวกเราสักที?


จะเรียกว่าเป็นคนไม่คิดมาก หรือไม่คิดเลยดีล่ะ ..พี่ผมน่ะ?


นี่ถ้ามันรู้สักนิดว่าระหว่างผมกับเอี้ยฟ้ามีอะไรๆ ที่มากกว่าแค่ตาเห็นล่ะก็ มันคงจะไม่วางใจขนาดนี้.. ดีไม่ดีเอี้ยฟ้าอาจได้ตายคามือมันโดยไม่มีโอกาสยื่นอุทรขอลดหย่อนผ่อนโทษเลยก็เป็นได้ ..แต่ก็นั่นแหล่ะ เพราะซินมันไม่รู้


และตัวผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงด้วยเหมือนกัน วันนี้ทั้งวันก็เลยกลายเป็น ‘แม่เป็ดซันซัน’ สิ่งมหัศจรรย์อันดับล่าสุดที่เพิ่งผุดขึ้นมาของคณะ เป็นที่สนอกสนใจของประชากรชาววิศวะเป็นอย่างยิ่ง


โดยเฉพาะพวกผู้หญิง.. ทั้งหญิงแท้และหญิงเทียม ที่แอบเป็นแฟนคลับลับๆ(?)ของเอี้ยฟ้า ติดตามผลงาน(?)อยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ มาโดยตลอด ไม่เคยพลาดแม้สักเหตุการณ์เดียว (แน่นอน รวมทั้งเหตุการณ์ที่ผมเคยไปก้านคอมันถึงคณะเภสัชด้วย) แต่ยังไม่เคยได้รับบัตรชมริงไซด์ใกล้ชิดชนิดเห็นขนจมูกกันแบบนี้มาก่อน ตื่นเต้นกระวนกระวายใคร่อยากได้รูปถ่ายของบุคคลในตำนานไว้เป็นที่ระทึก แต่ใจไม่กล้าพอที่จะขอจากเจ้าตัว ก็เลยมากระแซะแดกดัน(หือ?)ให้ผมช่วยพูดให้หน่อย และพอได้รับอนุญาตก็ยังใช้ผมช่วยถ่ายรูปคู่ให้อีก(ได้คืบจะเอาศอกจริงๆ นะผู้หญิงพวกนี้)


ผมก็เลยได้อัพเลเวลจากแม่เป็ดธรรมดา มาเป็น ‘แม่เป็ดตากล้อง’ ซะอย่างนั้น กำลังคิดว่าจะเจริญรอยตามป๊ะป๋า หันมาเอาดีทางด้านนี้เลยดีไหม? ฝีมือถ่ายภาพของผมก็พอใช้ได้นา ที่เขาเรียกกันว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นไง ฮ่ะๆๆ


ความรู้สึกของผมไม่ต่างอะไรกับคนที่เอาหมามีนอมาโชว์ตามงานวัดเลย นอกจากจะถ่ายรูปให้แล้ว ยังต้องจัดคิวให้เจ้าหล่อนแต่ละคนอีก ป้องกันการตบตีแย่งชิงลำดับให้เกิดความจลาจล และตอนนั้นเองที่ผมได้อัพเลเวลขึ้นอีกขั้น จากแม่เป็ดตากล้องไปเป็น ‘แม่เป็ดตากล้องที่เป็นผู้จัดการส่วนตัวด้วย’


..ให้ตายสิ มีใครคิดจะถามผมบ้างไหมว่าอยากเป็นหรือเปล่า? นี่ถ้าเรียกเก็บค่าถ่ายรูปคนละยี่สิบบาทล่ะก็ ผมคงจะมีทุนอาหารกลางวันไปเป็นเดือนๆ เลย


แต่เอี้ยฟ้าก็เฉยผิดคาด มันยอมยืนนิ่งๆ เป็นหุ่นขี้ผึ้งมาดามทุสโซ่ถ่ายรูปกับแฟนคลับจนครบทุกคน โดยไม่มีใครได้รับบาดเจ็บให้ทุพลภาพหรือเสียชีวิตไปในระหว่างการนั้น ..ตอนแรกผมก็นึกว่ามันจะเบื่อ รำคาญ แล้วพาลอาละวาดขึ้นมาซะอีก ซึ่งก็ดีแล้ว ประชากรเพศหญิงคณะผมยิ่งมีน้อยๆ อยู่ ตามใจพวกเธอหน่อยแล้วกัน นานๆ ที


แต่ก็ไม่คิดจริงๆ นะเนี่ยว่ามันจะเป็นคนดังถึงขนาดนี้..?


“กูถามไม่ได้ยินรึไง?” ผมกระทุ้งศอกใส่มันแรงๆ ทีนึงเป็นการกระตุ้น พร้อมถามย้ำ


ตอนนี้พวกเรานั่งอยู่ที่ม้านั่งประจำใต้ตึกเรียน กำลังรอซิน สกาย เมย์บีเลิกเรียน พวกเรานัดกันว่าจะไปเชียร์ แบรี่ ที่วันนี้มีแข่งนัดอุ่นเครื่องกับมหาลัยอื่น..


เออ ผมเคยบอกไปแล้วใช่ไหมว่าแบรี่เป็นนักบาสของมหาวิทยาลัย..?


อยากจะบอกอีกหน่อยว่าเล่นเก่งขนาดมีโค้ชของทีมชาติมาชวนให้ไปคัดตัวด้วยนะ แต่ก็ปฏิเสธไป เพราะไม่คิดจะเล่นเป็นอาชีพอยู่แล้ว แบรี่เป็นลูกชายคนเดียวของพวกคุณอา ก็คงจะรับช่วงต่อบริษัทของคุณอานั่นแหล่ะ


“ก็...มี” มันตอบเหมือนเครื่องเพิ่งรันเสร็จ “แต่กูรู้แล้ว ไม่ต้องไปก็ได้”


อ้อ ดีเนาะ ถ้ารู้แล้วมึงจะมาเรียนให้เสียเงินเสียเวลาทำไม? ไปทำเรื่องจบเลยดีไหม? น่าหมั่นไส้จริงๆ เลยไอ้หมอนี่.. แล้วก็นะ ที่นั่งตรงข้ามก็มีเหลืออยู่ทั้งแถบ จะมานั่งเบียดผมทำไมก็ไม่รู้ ไล่ให้ไปก็ไม่ไป น่ารำคาญ..


“ซานนนนนนี่~” เสียงแปดหลอดที่ดังมาจากข้างหลังไม่ต้องถามเลยว่าของใคร สิ้นเสียงแค่เพียงนิดเดียวเจ้าตัวก็พุ่งมากอดคอผมอย่างรุนแรงเหมือนที่มันชอบทำประจำ ไม่รู้จักทะนุถนอมน้องชายผู้น่ารักอย่างผมบ้างเลย ให้ตายสิ..


“ปล่อยน่า” ผมพยายามแกะมือเหนียวหนึบของซินออก แต่ซินไม่ได้สนใจผม กลับหันไปมองเอี้ยฟ้าด้วยแววตาสงสัยแทน


“นี่มึงยังอยู่อีกเหรอ ไอ้ลูกเป็ด?” ถามพลางแหวกช่องตรงกลางระหว่างผมกับเอี้ยฟ้าแล้วเข้ามานั่งแทนที่ โดยยังไม่ยอมปล่อยมือจากคอผมอีก “มึงทำให้กูชักสงสัยแล้วนะ มาตามติดน้องกูแจขนาดนี้..?”


ผมหยุดมือกะทันหัน นึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันใด..


มึงสงสัยอะไร ซิน? มึงสงสัยอะไรมัน?


คนเรานี่ก็แปลกนะ ตอนที่เขาไม่เอะใจ ก็สงสัยว่าทำไมถึงไม่เอะใจ? แต่พอเขาเอะใจขึ้นมาก็นึกกลัวซะงั้น เฮอะ ..นี่ตกลงว่าผมอยากให้ซินมันทำยังไงกันแน่นะ? ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ


“คิดอะไรกับน้องกูป่ะเนี่ย?” ซินโพล่งถามออกมาจังหวะเดียวกับที่ไอ้กายเดินมาถึงโต๊ะพอดี


“..คิด” เอี้ยฟ้าตอบหน้าตาเฉย จนผมอยากจะเอื้อมมือข้ามหัวซินไปตบหัวมันแรงๆ สักสองที


“ว่า?” ซินถามอีก ดูเหมือนว่ามันยังไม่ได้คิดอะไรไปไกลกว่าที่เห็นหรือได้ยิน ..ก็แค่สงสัยเฉยๆ


แต่เอี้ยฟ้ายังไม่ทันตอบก็มีเสียงของใครบางคนดังขัดขึ้นซะก่อน(นั่นทำให้ผมแอบระบายลมหายใจโล่งอกอยู่คนเดียว)


“มาอยู่นี่จริงๆ ด้วย ไอ้หมาฟ้า!”


เราทุกคน(รวมทั้งเจ้าของชื่อ)หันไปมองยังที่มาของเสียง ก็เห็นผู้หญิงผมทองหน้าตาดี ในชุดนักศึกษาเสื้อฟิตเปรี๊ยะ กระโปรงสั้นแค่ไม่กี่คืบแถมยังผ่าสูงขึ้นไปจนแทบเห็นโคนขาขวา ที่สำคัญคือ...ขาของเธอสวยมาก! ผมว่าไปเป็นนางแบบได้สบายเลยนะเนี่ย สูงระหงทรงเพียวเปรี้ยวจี๊ดจ๊าดขนาดนี้


ผมคงจะมองเพลินไปหน่อย มารู้ตัวอีกที เธอคนนั้นก็มาหยุดยืนเท้าสะเอวตรงหน้าพวกเราแล้ว ..อ้าว นี่มันผู้หญิงผมทองคนเดียวกับที่ผมเห็นวันนั้นนี่นา..ที่เห็นนั่งอยู่ในร้านไอติมพร้อมกับพวกของเอี้ยฟ้าน่ะ


“ยังไงมึง? ยังไง?” เธอพูดโดยจ้องเป๋งไปที่เป้าหมาย “หายหัวไปตั้งแต่วันศุกร์ แถมวันนี้ก็ยังโดดเรียนอีก ท่าทางสบายอกสบายใจดีเหลือเกินนะ ไอ้หัวหงอก”


โอ้ว! มีคนเรียกมันว่า ‘ไอ้หัวหงอก’ เหมือนผมด้วยว่ะ แถมยังกล้าเรียกต่อหน้าซะด้วย ฮ่าๆๆ เจ๋งจริงคนสวย


“โย่ว!” ไอ้หัวสีน้ำตาลทองเพื่อนเอี้ยฟ้ายกมือทักทายพวกเราที่นั่งอยู่ ..ผมเพิ่งจะสังเกตเห็นว่ามันก็มาด้วยแฮะ


ไอ้เอี้ยฟ้ายังไม่ตอบอะไร มันเงยหน้ามองอีกฝ่ายเหมือนกำลังครุ่นคิด(แต่คิดอะไรผมก็ไม่รู้หรอกนะ)


“แม่มึงเหรอ?” ซินกระทุ้งศอกไปที ถามกระซิบกระซาบให้ได้ยินกันหมดทุกคน(?)


“กูก็สงสัยอยู่..” ไอ้คนถูกถามก็เสือกตอบแบบกระซิบกระซาบกลับมาอีก


..กวนส้นตีนกันดีจริงๆ


ผัวะ! ผัวะ!! เสียงคนถูกตบกบาลดังไล่ๆ กัน ไอ้เอี้ยฟ้ายังนั่งเฉย แต่พี่ผมยกมือคลำหัวตัวเองป้อยๆ ด้วยความงุนงง


“พวกมึงนินทาใคร?!” ผู้หญิงคนนั้นเท้าเอวแหวใส่ทั้งคู่ มองเลยมาอีกหน่อยก็เห็นไอ้หัวสีน้ำตาลทองกับไอ้กาย(ที่ไปนั่งข้างๆ กันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้) กำลังสังเกตเหตุการณ์ด้วยใบหน้าฉายแววสนุก


“เฮ้ย คนสวย! ทำแบบนี้ไม่สวยเลยนะ ..มาตบหัวกันตั้งแต่เจอวันแรกได้ยังไงวะครับ? ลูกเค้ามีพ่อมีแม่นะเว้ย!” ซินโวยวาย แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับยกยิ้มแปลกๆ


“ก็หมั่นไส้” คำตอบสั้นๆ ทำเอาซินเหวอไปเลย


ผมก็แอบเหวอเหมือนกัน ...ผู้หญิงอะไรวะ?


“แค่เห็นหน้าแกฉันก็นึกหมั่นไปสุดไส้แล้ว ไอ้นรกกานต์ ..นี่แกจำฉันไม่ได้จริงๆเหรอ?” ผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนไปยืนกอดอกพิงโต๊ะ(เธอเป็นคนเดียวที่ยังไม่นั่ง) มองผมกับซินสลับกันด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ก่อนพยักพเยิดมาทางผม “แกด้วย ไอ้อดีตน้องเขย เลิกมองขาฉันได้แล้ว มองที่หน้าฉันนี่ จะได้จำได้”


ได้ยินเสียงไอ้กายกับไอ้หัวสีน้ำตาลทองหัวเราะชอบใจ ตบโต๊ะ ตีมือกันใหญ่ ..นั่นพวกมึงไปสนิทสนมกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ? แต่เฮ้ย! ‘อดีตน้องเขย’ เหรอ? ก่อนหน้านี้มีคนคนนึงเคยเรียกผมว่า ‘น้องเขย’ หรือว่า...


ผมมองหน้าเธอ(ตามคำสั่ง)อย่างพินิจพิจารณา...อืม..ก็ดูคุ้นตาอยู่เหมือนกันนะ.. แถมยังเรียกซินว่า ‘ไอ้นรกกานต์’ อีก ลักษณะการพูดจาห้าวหาญแบบนี้ หน้าตาแบบนี้ โหดแบบนี้ แถมยังขาสวยขนาดนี้ เอ้ย อันหลังชักไม่เกี่ยวละ


ผมกับซินหันมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย ก่อนจะหันกลับไปชี้หน้าเธอคนนั้นและโพล่งออกมาเกือบจะพร้อมกัน


“เจ๊ฮัวจอมโหด!!”


ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้ารับ ยืดอกยกยิ้มราวกับภูมิใจในฉายานั่นเสียเต็มประดา ..ผมไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงสติดีๆ ที่ไหนเขาชอบชื่อแบบนี้กันหรอกนะ


จะมียกเว้นก็แค่เธอคนนี้แหล่ะ!


“เออ ฉันเอง” เธอบอกพลางยักคิ้วให้พวกเรา


ฉีฮัว หรือ ชิฮัว เป็นคนรู้จักเก่าแก่ของพวกเราฝาแฝด เจอกันครั้งแรกก็ตอนที่ผมกับซินเริ่มฝึกเรียนคาราเต้ ..ตอนนั้นอายุสิบสามสิบสี่ปีเห็นจะได้


ชิฮัวเป็นลูกสาวของครูฝึกที่ชื่อว่า อาจารย์ฟ่ง เธอเรียนคาราเต้มาตั้งแต่เริ่มหัดคลานแล้ว(‘จารย์ฟ่งว่างั้น แต่ผมว่าโม้ชัวร์) พอได้สายดำก็เริ่มเป็นครูผู้ช่วยสอนของพ่อ นักเรียนคนไหนไม่เชื่อฟัง สอนไม่จำ แต่ยังปากดีกล้าเถียง(เช่นผมกับซิน) เป็นต้องโดนสอยร่วงทุกรายไม่ว่าหัวหงอกหัวดำ...หรือกระทั่งหัวทอง(ฝาแฝดโดนประจำอ่ะ) ไม่มีความอดทนใดๆ ต่อมือใหม่หัดเตะเอาซะบ้างเล้ย..


จนลูกศิษย์ของอาจารย์ฟ่งต่างก็พร้อมใจกันเรียกเธอว่า ‘เจ๊ฮัวจอมโหด’


แต่ถึงจะโหดขนาดไหน ชิฮัวก็ยังเป็นขวัญใจของคนทั้งโรงฝึกอยู่ดี ด้วยความที่ทั้งเก่ง ทั้งหน้าตาดี แถมยังตัวสูงอีก(ตอนนั้นเธอสูงกว่าพวกผมเยอะเลย) โดยเฉพาะพวกเด็กผู้หญิงนี่จะชื่นชอบเธอเป็นพิเศษ บอกว่าเท่ห์อย่างนั้น เก่งอย่างนี้ ใครได้เป็นแฟนคงจะน่าอิจฉาน่าดู(?) กรี๊ดกร๊าดกระตู้วู้กันได้ทุกวัน(..ผมก็ไม่เข้าใจสารระบบความคิดของพวกเด็กผู้หญิงเขาหรอก)


นอกจากนั้นแล้วเธอยังเป็นญาติกับ เหมยลี่ อดีตแฟนคนแรกและคนเดียวของผม และเพราะชิฮัวมีศักดิ์เป็นพี่ของเหมย ตอนที่ผมคบหากับเหมยเธอเลยมักเรียกผมว่า ‘น้องเขย’ เสมอ ..แต่ตอนนี้ผมก็กลายเป็นแค่ ‘อดีต’ อย่างที่พวกคุณได้ยินนั่นล่ะ ..แต่ที่เด็ดสุดในอัตชีวประวัติที่พวกผมมีร่วมกับเธอก็คือ...


เธอเป็นรักแรกของซิน!!


ใช่! ฟังไม่ผิดหรอกครับ ถึงซินจะเคยควงอาจารย์สอนพิเศษมาตั้งแต่อายุสิบสอง แต่เจ้านั่นเพิ่งจะมามีความรู้สึกรักจริงจังเอาก็ตอนที่ได้เจอชิฮัวนี่แหล่ะ(ตั้งแต่วันแรกเลยด้วย) แต่อย่างที่เคยบอกไปว่าตอนเด็กๆ ผมกับซินเหมือนเด็กผู้หญิงมากกว่าจะเหมือนเด็กผู้ชาย ..ซึ่งโชคร้ายมากที่มันทำให้ชิฮัวเข้าใจผิดอย่างรุนแรง


ในวันที่ซินอุตส่าห์รวบรวมพลังใจเค้นความกล้าเพื่อไปสารภาพรักครั้งแรกในชีวิต(หลังจากแอบมองมาหนึ่งวีค) ..กลางโรงฝึกที่มีสักขีพยานนับสิบคน(รวมทั้ง’จารย์ฟ่งด้วย)


“บอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ใช่ทอม! ฉันไม่ได้ชอบผู้หญิงด้วยกันนะพวกบ้า!!”


..นั่นเป็นคำตอบที่ซิน(และทุกคน)ได้ยิน


หลังจากวันนั้น..ความรักก็แปรเปลี่ยนไปเป็นความแค้น! ซินประกาศตัวเป็นศัตรูกับชิฮัวอย่างโจ่งแจ้ง ปฏิญาณแน่วแน่ชัดเจนว่าสักวันจะต้องโค่นผู้หญิงคนนั้นลงให้จงได้! หัวใจที่บอบช้ำยับเยินผลักดันให้เขามุมานะฝึกคาราเต้อย่างเอาเป็นเอาตาย ทุกวัน ทุกวัน ..จนในที่สุดก็สามารถคว้าแชมป์ระดับประเทศมาครองได้อย่างสวยงาม


แต่อนิจจา..จนถึงทุกวันนี้เขาก็ยังไม่สามารถทำฝันให้เป็นความจริงได้เลยสักครั้ง ..ซินยังไม่เคยมีโอกาสโค่นชิฮัวได้สำเร็จเลย
นึกถึงตอนนั้นแล้วก็.....ฮ่าๆๆๆๆ ขำว่ะ


“หัวเราะอะไร ฉาย?” ชิฮัวเลิกคิ้วถามผม


“อ่ะ.. ก็แค่นึกถึงเรื่องเก่าๆ น่ะ” ผมตอบไปตามตรง ซึ่งก็ได้รับรอยยิ้มกว้างกลับมา ชิฮัวพยักหน้าเห็นด้วยแล้วหัวเราะบ้าง


แต่มีอยู่คนนึงที่ไม่ยอมหัวเราะ น่าจะเดากันออกนะว่าใคร? ฮ่ะๆๆ


“มีอะไรให้ตลก?” ซินบ่นอย่างไม่สบอารมณ์นัก ก่อนจะหันไปมองอดีตรักแรกด้วยสายตามุ่งมั่น “เจอเธอก็ดีละ จะได้ตัดสินกันซักที”


“ว่าคาราเต้ของใครจะเหนือกว่า!” ซินประกาศกร้าว ลุกขึ้นแล้วเดินไปยืนประจันหน้ากับชิฮัวอย่างท้าทาย ซึ่งอีกฝ่ายก็จ้องตอบกลับมาอย่างไม่ยอมแพ้


บรรยากาศระหว่างทั้งคู่เริ่มมาคุขึ้นทุกขณะ รู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลไปไหลมาอยู่ตรงกลาง พลอยทำเอาคนที่อยู่รอบๆ อย่างผมร่วมลุ้นไปด้วย ก็ไม่รู้ว่าบทสรุปของมหากาพย์ความรักความแค้นยาวนานหลายปีจะออกมาในรูปแบบไหนนะ? ..แต่คนที่ดูลุ้นกว่าผมเห็นจะเป็นไอ้กายกับไอ้หัวน้ำตาลทองที่จดจ้องชนิดลืมหายใจกันไปแล้ว ส่วนเอี้ยฟ้าก็นั่งมองตาปริบๆ โดยไม่แสดงอารมณ์ใดเช่นเคย แต่จากประสบการณ์ทำให้ผมแน่ใจได้อย่างหนึ่งคือ...มันกำลังเก็บข้อมูลอยู่


“เฮอะ!” ชิฮัวถอนหายใจแล้วส่งเสียงแบบนั้นออกมา เธอยักไหล่ ส่ายหัว พลางมองหน้าซิน “ที่พูดนี่คิดแล้วใช่มั้ย?”


“หมายความว่าไง?” ซินขมวดคิ้วยุ่ง


“หมายความว่าแกไม่ได้มองดูสารรูปของตัวเองตอนนี้เลยรึไง กานต์?” เธอเปลี่ยนมายืนกอดอก


ขณะที่ซินก้มมองตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ได้ยินเสียงพึมพำเบาๆ “ก็หล่อเป็นปกติดีนี่หว่า”


“ตอนนี้แกตัวใหญ่หยั่งกะควาย! ส่วนฉันก็เป็นแค่หญิงสาวบอบบางตัวเล็กๆ คนนึงเท่านั้น”


แว่วเสียงพึมพำไม่เห็นด้วย(อย่างยิ่ง)ดังมาจากไอ้ผมสีน้ำตาลทอง


“เห็นแบบนี้แล้วยังจะกล้าเตะฉันได้ลงคออีกเหรอ?” ชิฮัวถามทิ้งท้าย


“..........” ซินนิ่งไปเมื่อเพิ่งจะตระหนักได้ถึงความต่างแห่งสรีระตรงหน้า


สมัยก่อนชิฮัวเคยสูงกว่าซินราวหนึ่งช่วงหัว แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นตรงกันข้าม แถมขาสวยๆ ของเธอก็เล็กพอๆ กับแขนของซินเลยมั้ง ..เออ เป็นผม ผมก็ไม่กล้าเตะนะ เกิดหักขึ้นมาเสียดายแย่


“อีกอย่างนะ.. ฉันเลิกเล่นคาราเต้มาพักใหญ่แล้ว”


ข้อมูลใหม่ทำให้ผมกับซินเผลอถามออกไปพร้อมๆ กัน “ทำไม?” 


ก็ไหน’จารย์ฟ่งเคยบอกว่าอยากให้ชิฮัวเป็นทีมชาติไง?


(ต่อ)

[White Raven]

(ต่อ)


“ขืนเห็นฉันเตะต่อยผู้ชายร่วงบ่อยๆ แล้วใครที่ไหนเค้าจะกล้าเอาฉันไปเป็นเจ้าสาวล่ะ?” ชิฮัวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะเอามือประสานกันไว้ตรงอก สายตาวิบวับเป็นประกายเพ้อฝัน “..การได้เป็นเจ้าสาวถือเป็นความฝันสูงสุดในชีวิตของชิฮัวเลยนะ!”


ไอ้กายหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ส่วนไอ้หัวสีน้ำตาลทองที่นั่งข้างกันกลับส่ายหน้าระอาคล้ายกับว่าเคยฟังมาจนเบื่อแล้ว ซินทำหน้าปูเลี่ยนกับสิ่งที่ได้ยิน..


อันที่จริงพวกเราก็เคยได้ยินแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วเหมือนกัน ทุกคนในโรงฝึกต่างก็รู้ถึงความใฝ่ฝันของชิฮัวกันทั้งนั้น แต่พอลืมตัวแม่ก็เตะกราดไม่ยั้งทุกที


ทั้งที่ผมกับซินเปลี่ยนไปตั้งมากมายภายในหลายปีมานี้ ความใฝ่ฝันของพวกเราเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา จนไม่แน่ใจแล้วว่าตอนนี้ตัวเองต้องการอะไร หรืออยากมีอนาคตแบบไหน? แต่ผู้หญิงคนนี้ยังเหมือนเดิม ยังคงเก็บรักษาความฝันของตัวเองเอาไว้เป็นอย่างดี มันทำให้เธอดู..น่ารักไปอีกแบบนะ


“เธอนี่ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยนะ” ซินถอนหายใจ แล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม หมดไฟที่จะไปท้าสู้กับศัตรูเก่าแก่ผู้ไม่ต้องการที่จะสู้อีกแล้ว


ขณะเดียวกันชิฮัวก็ไปนั่งข้างไอ้กายที่ขยับแบ่งที่ให้


“ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้แหล่ะ ว่าแต่พวกแกเหอะ ดูเปลี่ยนไปมากจนแทบจำไม่ได้แน่ะ เมื่อก่อนตัวกระเปี๊ยกเดียวเอง หน้าก็หวานหยั่งกะเด็กผู้หญิงจนฉันเองยังเข้าใจผิด แล้วดูตอนนี้สิ..” เธอพูดพลางมองผมกับซินสลับกัน


“เท่ห์ใช่มั้ยล่ะ?” ซินถามด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ


“ก็ดูสมชายขึ้นบ้างนิดหน่อย” เธอยักไหล่ตอบ


“เฮอะ นิดหน่อยเรอะ?” แต่คำตอบไม่ถูกใจซินนัก “จะเปลี่ยนใจมาชอบตอนนี้ก็ยังทันนะ แต่คงต้องรอคิวนานหน่อยแหล่ะ พอดีว่าคนมันฮอต”


“ถุ๊ย!” มีเสียงถ่มถุยหมั่นไส้ดังมาจากรอบๆ โต๊ะ ขนาดผมเป็นน้องมันผมยังหมั่นไส้เหอะ แต่ซินไม่มีท่าทีหวั่นไหวแม้น้อยนิด ยังคงทำหน้าทำตามั่นใจต่อไป


“ขอโทษเหอะ ถึงจะดูเหมือนผู้ชายขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ก็ยังไม่ใช่สเปคของฉันอยู่ดีนั่นแหล่ะ” ชิฮัวพูดพลางเบะปาก “คนที่ฉันจะสนใจต้องเป็นผู้ชายที่ดูเข้มแข็ง มาดแมน ผิวสีแทน หน้าตาคมเข้ม แล้วถ้ามีหนวดสั้นๆ ส่งเสริมความเถื่อนอีกซักหน่อยล่ะใช่เลย! นั่นแหล่ะผู้ชายในอุดมคติของชิฮัว”


“ไม่ใช่ขาวตี๋เกาหลีญี่ปุ่นเหมือนสองคนนี้” เธอชี้ไปที่ไอ้กายและไอ้ผมสีน้ำตาลทอง ก่อนจะหันมาหาเอี้ยฟ้า “หรือขาวอมชมพูคุณนู้คุณหนูอย่างไอ้หมาฟ้านี่ด้วย..”


เอี้ยฟ้าชี้หน้าตัวเองงงๆ ..แต่มันก็ขาวอมชมพูจริงๆ นั่นแหล่ะนะ ผิวสวยกว่าผู้หญิงหลายคนซะอีก ใช้ครีมอะไรเนี่ย?


“ที่สำคัญคือต้องไม่หน้าหวานเหมือนพวกแก ฝาแฝด”


“เฮอะ งั้นก็เชิญงมหาต่อไปเถอะแม่คุณ!” ซินเบะปากใส่บ้าง 


“แน่นอนย่ะ!” เธอก็รับคำ


“ขอให้เจอแล้วกันนะ!” ซินพูดประชดมากกว่าจะอยากอวยพรจริงๆ


ผมต้องรีบเข้าแทรกเพื่อห้ามทับ ก่อนที่ทั้งสองคนจะเปลี่ยนจากฟาดฝีปาก ไปฟาดปากกันจริงๆ “แต่แปลกจังเลยนะ เรียนที่นี่มาก็ปีกว่า พวกเราไม่เคยรู้เลยว่าชิฮัวก็อยู่ที่นี่ด้วย”


“ฉันสิต้องแปลกใจ ฉันรู้ข่าวของพวกแก แต่พวกแกทำไมถึงไม่รู้ข่าวฉัน? ทั้งยัยเหมย ทั้งสกายไม่เคยเล่าให้ฟังบ้างเลยรึไง?”
ผมส่ายหัว เหมยไม่เคยบอก แต่ก็อาจจะเป็นเพราะผมไม่เคยถามก็เป็นได้ แต่คนหลังนี่..


“มึงรู้จักเจ๊โหดนี่ด้วยเหรอ กาย?” ซินถามในสิ่งที่ผมกำลังสงสัยพอดี


ไอ้นั่นก็พยักหน้า ก่อนอธิบายขยายความเพิ่ม “อือ รู้จักตอนประกวดดาวเดือนตอนปีหนึ่งอ่ะ ชิฮัวเค้าเป็นดาวมหาลัยนะ แต่กูไม่รู้ว่าพวกมึงก็รู้จักเค้าด้วย”


“ดาวมหาลัย? ทำไมเค้าถึงเลือกเธอเป็นดาวมหาลัยวะ?” ซินทำหน้าสงสัยอย่างรุนแรง


“แน่นอนสิยะ ก็ฉันสวยนี่!” อีกฝ่ายก็ตอบอย่างมั่นใจ จนคนถามต้องเบ้หน้า


..ผมว่าสองคนนี้ก็ดูเหมาะกันดีนะ หลงตัวเองพอกันเลย เหอๆ


“สวย? ถ้าอย่างเธอเรียกสวย ประเทศนี้คงชนะเลิศมิสยูนิเวอร์สกันทุกปีแหล่ะ!” 


เกินไปมั้งซิน เขาก็ดูสวยจริงๆ นา.. ผมก็ได้แต่ลุ้นว่าคนถูกสบประมาทจะไม่วีนแตก ลุกขึ้นมาสาธิตวิธีคาราเต้คิกใส่พี่ชายผมซะก่อน


“ทำเป็นปากดี แล้วใครหน้าไหนที่เคยมาตะโกนบอกว่าชอบฉันกลางโรงฝึกน่ะ?”


“ตอนนั้นฉันก็แค่หน้ามืด มึนๆ เบลอๆ เพราะถูกเธอเตะมากเกินไปต่างหาก! ผู้ชายสติดีๆ ที่ไหนเค้าจะหลงไปชอบผู้หญิงโหดถึกอย่างเธอ!”


“นั่นปากเหรอ เชี่ยกานต์?! ถึงฉันจะแขวนแข้งไปแล้ว แต่ไม่ได้แปลว่าฉันจะลืมวิธีเตะปากแกนะ!” ชิฮัวชักตบะแตก ตบโต๊ะดังปัง พรวดพราดลุกขึ้นชี้หน้าฝ่ายตรงข้ามด้วยความโมโห


ซินเองก็อยู่ในอาการที่ไม่แตกต่างกัน “ถ้าคิดว่าจะเตะกันได้ง่ายๆเหมือนเมื่อก่อนก็เอาเซ่!”


“ใจเย็นน่า นานๆ ได้เจอกันทีไม่ใช่รึไง? คุยกันดีๆ ดีกว่าเนาะ” ไอ้กายลุกขึ้นมาห้ามทับ มันคว้าไหล่ชิฮัวไว้มือหนึ่ง อีกมือหนึ่งก็จับแขนเล็กๆ ของเธอบีบนวดเบาๆ อย่างเอาใจ


..นั่นทำให้ชิฮัวใจเย็นลง เธอยอมนั่งลงง่ายๆ แต่ขณะเดียวกันซินกลับดูเหมือนจะหงุดหงิดมากกว่าเก่า มันพาลมองไอ้กายตาขวางไปด้วย หากสุดท้ายก็ยอมกระแทกก้นนั่งลงตามเดิมอย่างคนขัดใจ


“เอ้อ ชิฮัวมาตามฟ้าประทานใช่มั้ย?” ผมพยายามจะเปลี่ยนบรรยากาศเมื่อซินยังมองทั้งชิฮัวและไอ้กายด้วยตาขวางๆ ไม่เลิก
..ทำไมถึงได้ดูหงุดหงิดขนาดนี้นะ?


“เออใช่!” และเหมือนเธอจะเพิ่งนึกถึงจุดประสงค์ที่มาที่นี่ได้ “ไอ้หมาฟ้า..มึงรู้มั่งมั้ยเนี่ยว่าเมียมึงนอนป่วยอยู่โรงพยาบาล?”


แต่ไม่คิดว่าการเปลี่ยนหัวข้อสนทนาในคราวนี้จะทำให้คนที่หงุดหงิดกลับกลายมาเป็นผมแทน... เมียเอี้ยฟ้า?


เมีย..เหรอ?


“..เมียกู?” ไอ้เอี้ยฟ้าทวนคำ กระพริบตาปริบๆ ก่อนหันมองมาทางผม..ที่มีซินนั่งคั่นอยู่ แล้วหันไปทางคนเปิดประเด็นอีกที


“อะไรๆ ที่มึงหายหน้าหายตาไปเพราะมีคนใหม่หรอกเหรอ?” ชิฮัวถามพลางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “คนไหนล่ะ? คนน้องหรือคนพี่? เพราะถ้าเป็นคนหลังนี่กูจะได้ไปรำแก้บนซักที? บนเอาไว้นานละ”


“บนอะไร?” ซินหรี่ตาถามคู่อริ


“ก็บนขอให้แกมีแฟนเป็นผู้ชายไง!” คำตอบที่ได้ทำคนฟังตาลุกวาว


“โห เล่นแรงไปป่ะเจ๊?!” 


“ทำไมล่ะ? ทีแกยังเคยแช่งให้ฉันมีแฟนเป็นตุ๊ดเลย!”


“ก็อยากมาว่าหน้าคนอื่นเค้าเหมือนผู้หญิงก่อนทำไม? แช่งให้มีแฟนเป็นตุ๊ดก็สมควรแล้ว!”


“ปากหมาเกินเยียวยา แบบนี้ต้องรักษาด้วยส้นตีน!”


“ก็เอาเด้!”


“เฮ้ย!!” ผมกับไอ้กายต้องผวาคว้าทั้งคู่ไว้อีกรอบ ต้องปลอบ ต้องขอร้องกันพักใหญ่กว่าจะยอมสงบลง ..ให้ตายสิ ขืนเป็นแบบนี้คงได้คุยกันรู้เรื่องหรอก


“เออ ฟ้า ..จี้มันไม่สบายน่ะ มึงไปดูใจมันหน่อยสิ” ไอ้หัวสีน้ำตาลทองพูดขึ้นหลังจากนั่งดูอย่างสนุกสนานมาพักใหญ่   


“เป็นอะไร..ทำไมมันไม่โทรมาบอกกูล่ะ?” เอี้ยฟ้าถามเนิบๆ


ว่าแต่ ..‘เมีย’ ที่ว่านี่.. คือไอ้หน้าหวานที่ชื่อ ‘จี้’ คนนั้นเหรอ? ...หืม?


“หมอจี้มันน้อยใจมึงไงล่ะ” ชิฮัวโพล่งบอก คนถูกพาดพิงถึงกับขมวดคิ้ว


“ไข้หวัดใหญ่น่ะ ..ทางกายไม่ได้ร้ายแรงเท่าไหร่ แต่ทางใจนี่หนักเลย” ไอ้ผมสีน้ำตาลทองพูด “ที่จริงแล้วมันห้ามพวกกูมาบอกมึงนะ ..แต่เห็นสภาพมันแล้วพวกกูทนไม่ได้ว่ะ”


“ทำไม?” เอี้ยฟ้าถามอีก


“วันที่มันป่วยวันแรกมันโทรหามึง แต่มึงไม่ได้รับ มันไม่กล้าโทรเซ้าซี้อีก ก็เลยได้แต่รอให้มึงโทรกลับ แต่มึงก็ไม่สนใจจะโทรกลับ ถึงปากจะบอกว่าไม่อยากรบกวน แต่ดูก็รู้ว่ามันรอมึงอยู่ตลอดแหล่ะ ..ทั้งที่ไม่ได้ป่วยหนัก แต่อาการก็ไม่ยอมดีขึ้นเลย นอนซมมาสามวันแล้ว” ไอ้หัวสีน้ำตาลทองว่า


“ยังไงก็ไปดูมันหน่อยเหอะ ถ้ามึงโผล่หน้าไป เผลอๆ หมอจี้มันอาจจะออกจากโรงพยาบาลได้วันนี้เลยด้วยซ้ำ” ชิฮัวพูดเสริม


“อืม” เอี้ยฟ้าครางรับในลำคอ มันลุกขึ้นยืน ขณะที่ซินคืนกุญแจรถให้(ซินมันยึดไปใช้ตั้งแต่วันที่ได้รับอนุญาตนั่นล่ะ)


จังหวะเดียวกันนั้นไอ้พี่ชายตัวแสบของผมมันก็หันไปเห็นอะไรบางอย่างเข้า มันยกยิ้มชั่วร้ายก่อนหันไปพูดกับชิฮัว


“เฮ้ย ชิฮัว นั่นสเป็คเธอเลยป่ะ?” ถามพลางพยักพเยิดไปทางด้านหลัง


ผมหันมองตามก็เห็นเมย์บีกำลังเดินหน้าดำคร่ำเคร่งมาทางพวกเรา สงสัยคะแนนที่สอบไปเมื่อวันศุกร์จะไม่ค่อยงาม ถึงได้ดูเครียดจนลืมแรดขนาดนี้ ปกติต้องวิ่งแท่ดๆ แหกปากเรียกชื่อพวกเรามาแต่ไกลแล้ว


“เออ ใช่เลย! มาดแมนแฮนซั่มล่ำบึ้กหนวดครึ้มแบบนี้สิ ค่อยเหมาะจะเป็นผู้ชายคณะวิศวะหน่อย” คนที่ยังไม่รู้ตัวว่าถูกแกล้งชมอีเมย์เปาะด้วยความประทับใจแรกเห็น


เมื่อเช้าพวกเราห้าคนวิ่งวุ่นวายแย่งกันเข้าห้องน้ำ แล้วเมย์มันดันเป็นคนที่ตื่นสายที่สุดก็เลยไม่มีเวลาเหลือมากพอที่โกนหนวดน่ะ
ซินกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น ขณะที่คนอื่นก็แอบลุ้นว่ามันจะเป็นยังไงต่อ..


จะว่าไปแล้วก็ใจร้ายกันทุกคนเลยนะเนี่ย ทั้งที่รู้ว่าอีเมย์เป็นอะไรยังไง แต่ไม่เห็นมีใครสะกิดบอกเธอสักคน(รวมทั้งผมด้วย)




“อ๊ายยยยย ฟ้าประทานนนนน~”


จากที่เดินก้มหน้าไม่สบอารมณ์จะสบตากับใคร แต่พอเหลือบมาเห็นเอี้ยฟ้าเท่านั้นแหล่ะ วิญญาณกะเทยควายกลับประทับร่างทันที มันรีบปรี่เข้าหาเจ้าของชื่อด้วยความไวแสง


“ดีจังที่ยังอยู่ให้เมย์เห็นหน้า แบบนี้ค่อยมีกำลังใจไปสู้รบปรบมือกับมารร้ายแคลคูลัสหน่อย” ร้องพลางถลาจะเข้ามากอด แต่เอี้ยฟ้าไวกว่าที่คว้าซินมาบังหน้าไว้ทัน อีเมย์ก็เลยถูกตีนซินยันท้องเอาไว้ ไม่ให้เข้ามาใกล้กว่านี้


คนโดนขัดประสงค์ทำท่ากระฟัดกระเฟียดไม่ถูกใจ ก่อนจะหันไปเห็นชิฮัวที่ช็อคเป็นหินไปตั้งแต่ได้ยินประโยคแรกของมันแล้ว


“อ้าว นี่ใคร?” มันถามไอ้กายที่ช่วยจับไหล่พยุงชิฮัวอยู่ ..นี่ถ้าไม่มีไอ้กายท่าทางว่าเธอจะทรุดไปนานแล้ว


เห็นหน้าแบบนั้นก็ให้นึกสงสาร แต่ซินเริ่มจะกลั้นหัวเราะไม่ไหวแล้ว.. 


“มองอะไร ชะนีสวย?” เมย์บีเอียงคอสงสัยเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังจ้องหน้ามันไม่เลิก


“ฮ่าๆๆๆ” ซินระเบิดเสียงหัวเราะออกมาในที่สุด “แบบนี้สินะ สเปคเธอ ยัยชิฮัว ก๊ากกก ฮ่าๆๆ”


“นะ..นี่แกตั้งใจแกล้งฉันเหรอ?!”


“ก็เออน่ะสิ เป็นไงล่ะ ว่าที่เจ้าบ่าวในอนาคต ถูกใจใช่มะ? กร๊ากก” ซินทุบโต๊ะด้วยความสะใจ


ขณะที่คนกลางอย่างเมย์บีได้แต่ยืนทำหน้าบ้องแบ๊วเป็นกะเทยไม่เก็ทต่อไป “อะไรกันอ่ะ?”


“แก...แกนี่มัน...” คู่กรณีถึงกับปากคอสั่น ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ชี้หน้าซิน และกระทืบเท้าเร่าๆ อย่างคนโมโหสุดขีด “โว้ยยยย! จำไว้เลยนะไอ้เชี่ยกานต์! ฉันขอสาปแช่งให้แกมีผัวในเร็ววัน! วันนี้พรุ่งนี้เลยได้ยิ่งดี! เพี้ยงๆๆ!”


“อ้าว! ไหงพูดแมวๆ งั้นวะ? อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วจะไม่กล้าเตะนะเว้ย!” ซินเปลี่ยนจากโหมดฮามาเป็นโหมดโหดแบบเฉียบพลัน


“ถ้าคิดว่าทำได้ก็เข้ามา! ไอ้หัวหลอด!!” อีกฝ่ายก็ใช่จะกลัว ชูนิ้วกลางท้าทายด้วยซ้ำ


ต่างคนต่างโมโห ต่างถลาเข้าหากันจนแทบจับไว้ไม่ทัน ผมกับเมย์บีต้องช่วยกันล็อคซินไว้อย่างแน่นหนา ส่วนชิฮัวก็ถูกไอ้หัวสีน้ำตาลทองกับเอี้ยฟ้าลากจากไปด้วยความไม่สมัครใจอย่างยิ่ง ..โดยมีไอ้กายโบกมือหยอยๆ ร่ำลา


ทั้งคู่ตะโกนด่าทอกันจนกระทั่งลับหายไปจากสายตากันและกัน เป็นที่ตลกขบขันแก่ผู้พบเห็นอย่างยิ่ง




และเรื่องวันนั้นได้กลายเป็นทอล์ค ออฟ เดอะ ทาวน์อยู่หลายวันเลยทีเดียว เพราะทั้งซิน ทั้งดาวมหาลัยอย่างชิฮัว ต่างก็เป็นคนดังกันทั้งคู่..





..หลังจากวันนั้น ‘ไอ้ลูกเป็ด’ ก็หายหัวไปเลย...   









TBC.

[moobarpalang]

 
หายไปไหนเนี่ยฟ้า

[Crossley]

ขำตอนที่เจ๊แกบอกฟ้าว่าเมียนอนป่วยแล้วฟ้าหันมามองหน้าซันอ่ะ
อารมณ์แบบ เมียกูก็นั่งอยู่นี่ไง 

[roseen]

 :กอด1:หายไปไหน

[IIMisssoMII]

ดีใจ

เดี๋ยวมาอ่าน


_____-
ดิท ๆ
โอ้ย แบบว่า ชิฮัว อ่ะ ออกจะชอบแบบนี้ทำไมต้องแกล้งเธอด้วย
ตอนแรก อ่านประเด็นขาสวย นึกว่า เอี้ยฟ้าจะหงุดหงิด 
ตายแระ คนที่พอรู้อดีตสองแฝดก้อปรากฏตัว...
ว่าแต่ จี้ เป็นเมียเอี้ยฟ้าจริง ๆเหรอ ถ้าใช่ล่ะก้อ ฮึ่มๆ ขอให้ไม่ได้ซั่ม ซันนี่ เดือนนึง ไปเอาออกที่ไหนก็ไม่ได้ด้วย  สะใจจจจจจจจจ
รอตอนหน้าคะ
เป็น แฟนคลับเมบีย์ ยืนยันว่าหาคู่ให้เมย์บีสักคนเถอะ 

[dawnthesky]

เราทุกคนยังเป็นเด็ก  แอ็บเด็กไว้

[irksome]

ฟ้าทำอะไรให้เคลียๆสิฟะ 

[Guill]

ฟ้าประทาน...แกมีใครอยู่แล้วนิหว่า

[Whatever it is]

อ้าววว เอี้ยฟ้าหายตามใครไปอีกล่ะไอ้นี่

[iforgive]

มีเมียแล้วยังมารุ่มร่าม  ไหนบอกว่าไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อนไงฟระ
แบบนี้  ซันนี่ไม่ต้องไปสนใจมันอีกต่อไปแล้ว  ปล่อยมันไปไหนก็ไป  ชิ้ว ๆ

[loveview]

โอ้เฮียซินมีแฟนเป็นชาย!!! ดีแท้ฮิฮิ

[mayuree]

หึ...ไหนบอกผู้ชายน่ะกินซันนี่คนแรกไง  แล้วหมอจี้นี่มายังไง

มึนร้ายนี่ต้องเจอร้ายกว่าซะดีไหม ห๊ะ 

[gupalz]

ยังคงเป็นแฟนคลับน้องเมย์บีอยู่ 5555
ฟ้ามันหายไปไหนล่ะนั่น

[pare_140]

จี้เป็นเมียฟ้าหรอ แล้วเอาซันไปไว้ไหนนน

[-Otto-]

  o9แงะ ฟ้าหายไปไหนอ่า

[Still_14OC]

ฟ้าแกจะเอายังไง อย่ามาคาราคาซังหว่ะ สงสารซันนี่ กลัวว่าพอรักพอชอบแกขึ้นมาแล้วเสือกเกิดเปลี่ยนใจ โลเลขึ้นมา เจ็บอีก

[chae]

T^T
ซันนี่ไม่ปวดใจหรอ
สามีหายหน้าหายตาไปทั้งคนแบบนี้

[yeyong]

เอี้ยฟ้ามีตัวเลือกเยอะนะ ไหนจะจี้ ไหนจะซัน

[numay]

+ เป็ดไปเลยจ้า

[w1234]

 

[t2007]

โดนตัวจริงครอบครองแล้ว ซันซันปลอดโปร่ง

[B_Story]

มีเมียแล้วไม่อาววว 

[Bowbonk]

ยังไงๆ   ฟ้า  เคลียร์ด่วน

[chisarachi]

ชอบตรงเมียกู แล้วมองหน้าซันนี่อ่ะ
ฮาๆๆๆ ชอบบ>O< แหมมมมมไม่ค่อยเลยนะพี่ฟ้า

ฟ้าน่ารักน่าหลงมากอ่ะ ชอบผู้ชายแบบนี้จัง มาเดินตามซันนี่ต้อยๆอ้ีก
ดุน่ารักน่าชังเสียนี่กระไร
ส่วนซันนี่ก้ปากร้ายไล่เขาตลอดๆอ่ะ
ก็แค่รักแล้วอยากอยุ่ใกล้ๆเท่านั้นแหละ อ๊ากกก

ซินกับฟ้าเวลาที่กวนตีนกันก้ตลกและน่ารักดีค่ะ
เวลาซินกับฟ้ามาอยู่ด้วยกัน มันจะมีบรรยากาศฮาๆแบบแปลกๆมาด้วย ก๊ากกกก
แล้วนี่พี่ฟ้าหายไปไหนเนี่ยยย หายไปนานๆระวังซันนี่เขาน้อยใจนะ ก๊ากกกกก

[murasakisama]

กลิ่นมาม่าเริ่มโชยมาแต่ไกลแล้ววววววววววว