หัวข้อ: hello! SUNSHINE [ตะวันร้าย..ที่รัก]

[Cherry Red]

ความหลังวันวานจนถึงวันนี้ที่สกายยอมบ้าบอคอแตกเพื่อรอยยิ้มของซิน (บ้าก็บ้า เพราะรักเธอ  )
ชอบการตั้งชื่อตัวละครจังเลยค่ะ มีความหมายลึกซึ้งและสอดคล้อง ดูละเมียดละไม 

[kny]

ตอนอ่านแรกๆ ก็คิดอยู่ว่า ทำไมชื่อซินเซียร์ ถึงไม่แปลว่าพระอาทิตย์นะ เพราะ อ่านแล้วมันน่าจะเป็นเรื่องของสองแฝดรึเปล่า(ประมาณความหมายน่าจะแปลว่าดวงอาทิตย์นะ) แต่พอพิจารณาชื่อจริงทั้งคู่ จึงเริ่มเข้าใจว่าตะวันสองดวงจริงๆ  และพอกายเขาเล่าเรื่องไอ้ที่เคยสงสัยว่า หมอนี่มันชอบ ซินเซียร์ รึเปล่านะจึงถึงบางอ้อ ก้ว่าทำไมมันปลื้มกุหลาบหินนัก

[IIMisssoMII]

ฝากตัวเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคน เล็งมานานแระ เพิ่งได้มีเวลาอ่าน ^ ________ ^
สนุกมากตัวละึครมีมิิติ น่าเอาใจช่วยมากทุกคนเลย
จริงๆ แล้วต้องเวิ่นถึงคู่หลัก แต่มาเจอตอนพิเศษ ตอนนี้ กาย-ซิน มากเลย เอ๊ะ รึ ซิน กายดี 55++ แต่สองคนนี้เจ้าชู้ ญ เยอะนี่นา
บวกหนึ่งคะ รอ เนื้อเรือ่งหลักต่อไปนะคะ
ปล. คนแต่งมีเรื่องอื่นอีกไหมคะ จะตามไปอ่าน เนื้อเรื่องรื่นมากเลย อ่านเข้าใจง่าย ถ่ายทอดมาดี
ปล. 1 หาคู่ให้เมย์บีด้วยนะึคะ

[chisarachi]

น่ารักมากกกก ตอนแรกก็ทะแม่งๆอยู่ ที่ว่าทำไมต้องมีคนที่แปลว่า
ท้องฟ้าถึงสองคนด้วย กับ พระอาทิตย์ทั้งสองคน
ตอนนี้ก็ถึงบางเก๊ตแล้วค่ะ
ชอบความมึน อึนของฟ้าเขาล่ะ
ชอบตรงที่บ่นซันนี่ว่าชอบแช่งตล๊อดๆๆ
ดูตัดพ้อและดูขำๆน่ารัก>O<

[kisz]

มาต่อไวๆน๊าาาาาาาา

[คนของเธอ]

คืนเดือนมืด  ชอบนายคนนี้มาก
อยากรู้อดีตแล้วอ่า 

[iforgive]

ซินกับซันน่ารักอ่ะ  ได้ดั่งใจมาก ๆ เลย

[IIMisssoMII]

merry x'mas ค่าาา คนแต่งพา ซันนี่กะไอ้เอี้ยฟ้าไปฉลองกันที่ไหนรึเปล่า

[KiissHy]

คิดถึงพี่ฟ้าอะค่ะคนเขียน 

[White Raven]

Chapter :: 10 :: โรมิโอ!







เอิ่ม...ผมคิดว่าตัวเองตัดสินใจผิดจริงๆ ที่เข้ามาซื้อของในซุปเปอร์มาร์เกตพร้อมกับ ไอ้เวรซิน และ ไอ้เอี้ยฟ้า ..แมร่ม! พวกมันทำเอาไข้ที่ลดลงไปแล้วของผมดันปรอทพุ่งขึ้นมาอีกรอบ รู้งี้นอนรออยู่ในรถซะก็ดีหรอก ไม่น่าเลย..ซันชายน์


ได้ยินไม่ผิดหรอกครับ.. ตอนนี้ผมกำลังเดินเลือกซื้อของอยู่ในซุปเปอร์อย่างที่ว่านั่นแหล่ะ ก่อนมาที่นี่ผมได้ไปหาหมอประจำตัวที่คลินิกมาเรียบร้อยแล้ว ลุงหมอบอกผมไม่ได้เป็นไรมาก แค่พักผ่อนน้อยไปหน่อย เครียดมากไปนิด ก็เลยทำให้ภูมิคุ้มกันร่างกายดร็อปลง หวัดแดก..


ก็แค่นั้นแหล่ะ กลับไปก็กินยา พักผ่อนให้เต็มที่ เดี๋ยวดีเอง..


ออกจากคลินิก..พวกผมก็ไปกินข้าวกลางวันกันต่อ แต่มื้อนี้ผมไม่จ่ายนะ เพราะผมไม่สบาย..เกี่ยวไม่เกี่ยวไม่รู้แหล่ะ แต่กูไม่ยอมจ่ายแน่ๆ ..ซินก็บอกว่ามันอุตส่าห์ขับรถพามาแล้ว รถก็รถมัน ค่าน้ำมันมันก็ออกคนเดียว เพราะงั้นมื้อนี้มันก็ไม่ยอมจ่ายเหมือนกัน
สรุปว่า..ส่วนเกินอย่างไอ้เอี้ยฟ้าต้องจ่าย! และต้องจ่ายค่าของทั้งหมดที่พวกผมจะซื้อเข้าบ้านในวันนี้ด้วย ถือซะว่าเป็นค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ามือ ค่าตีน และอีกมากมายหยุมหยิมที่พวกผมต้องสูญไปตั้งแต่ตัดสินใจลากมันขึ้นรถมา


ได้ยินซินว่าแบบนั้นเอี้ยฟ้าก็มองเราสองพี่น้องตาปริบๆ คงคิดว่าเจอมนุษย์แฝดจากดาวไถเข้าแล้วแน่ๆ ฮ่ะๆๆ แต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะตอบรับหรือปฏิเสธ หรือที่จริงมันยังไม่เข้าใจภาระรับผิดชอบของตัวเองก็ไม่รู้ แต่เพื่อความชัวร์ว่าเราจะไม่เฟล เพราะไอ้เอี้ยนี่ดันเสือกไม่มีตังค์ติดตัวมา(เหมือนตอนซื้อจูปาจุ๊บคราวก่อน) ผมก็เลยต้องตรวจเช็คสภาพคล่องทางการเงินของมันก่อน และถือว่าโชคดีมาก(สำหรับพวกเรา)ที่มันมีกระเป๋าตังค์ติดตัวมาด้วย เงินสดในนั้นน่ะมีไม่เท่าไหร่หรอก แต่ผมเห็นมีบัตรเครดิตสีทองอร่ามของธนาคารอินเตอร์แห่งหนึ่งอยู่ด้วย


ก็...ยึดซะ วะฮ่าๆๆ


ไม่ได้จะเอาไปเลยหรอกน่า เดี๋ยวซื้อของเสร็จก็คืนให้แล้ว


อาการของผมเหมือนจะดีขึ้นแล้วหลังจากได้กินข้าวกินยาเข้าไป แต่ก็เริ่มรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกตอนที่มาซื้อของกับพวกมันนี่แหล่ะ
..เอ้อ ผมขอพูดถึงชุดที่พวกมันสองตัวใส่ออกจากบ้านวันนี้สักหน่อยแล้วกัน..มันอดไม่ได้จริงๆ


ปกติซินมันชอบแต่งตัวแบบเข้าชุดกันอยู่แล้ว ประมาณว่า หมวก เสื้อคลุม รองเท้าผ้าใบ ต้องเป็นสีเดียวกัน เรียกว่ามาเป็นเซ็ต และวันนี้ก็ไม่แตกต่าง..


ซินเซียร์ออกจากบ้านอย่างมั่นใจด้วยธีมสีชมพูอ่อนครับ แต่ไม่ใช่แค่ หมวก เสื้อคลุม และรองเท้าผ้าใบนะ วันนี้แม้แต่เสื้อยืดกับผ้ารัดผมก็เป็นสีชมพู! และถ้าให้ผมเดา..บ็อกเซอร์ของมันต้องเป็นสีชมพูด้วยแน่ๆ ..นี่แหล่ะพี่ผม


จะมีแปลกไปอย่างเดียวก็คือกางเกงที่มันใส่วันนี้เป็นสีขาว..แค่นั้นเอง เด่นซะอย่าให้บรรยาย มองผ่านๆ นึกว่าหมีสีชมพู(เพราะเสื้อผ้ามันโคร่งกว่าตัวตามสไตล์ฮิพฮอพนั่นล่ะ)


เด็กเห็นเด็กร้องตามเหอะ ชี้ชวนบอกพ่อแม่ ‘หนูจะเอาตัวนั้นๆ’ แล้วก็ลงไปดิ้นปั้ดๆ ที่พื้น ..ทีแรกซินมันก็งง แต่สักพักก็คงเข้าใจว่าเด็กมันหมายถึงใคร มันก็เลยหันไปแยกเขี้ยวขู่ซะ เด็กร้องจ้าลั่นห้างเลยทีนี้ ผมต้องรีบดึงซินให้ห่างออกมา ก่อนที่มันจะไปมีปัญหากับพ่อแม่ของเด็กต่อ..


ทางด้านเอี้ยฟ้าก็ไม่น้อยหน้า(เพราะมันเอาชุดของซินมาใส่ไงล่ะ) วันนี้มันอยู่ในชุดวอร์มอาดิดาสสีเขียวอี๋ ทั้งกางเกงและเสื้อแขนยาวที่รูดซิบปิดมาถึงคอ หัวสีเงินของมันยังดูยุ่งเหยิงเหมือนเดิมเป๊ะ


จนผมชักสงสัยแล้วว่า...ตกลงมันตั้งใจเซ็ต? หรือมันแค่ไม่ได้หวี?


แต่แค่นั้นคงกลัวว่าจะยังสู้ซินไม่ได้ มันก็เลยเอาแว่นกันแดดที่มีเลนส์สีดำ อันกลมๆ เล็กๆ ของซินมาใส่เป็นออฟชั่นเสริมด้วย ..โอ้ พระเจ้า!


ตอนเห็นครั้งแรกก่อนออกจากบ้านผมแทบสร่างไข้อะ ฮาเกินบรรยายจริงๆ กับชุดนี้ ภาพลักษณ์เท่ห์ๆ ป่นปี้หมดแล้ว ฮ่าๆๆ ก็อุตส่าห์ถามมันแล้วนะว่า มึงแน่ใจว่าจะออกไปชุดนี้เหรอ? มันก็พยักหน้าแล้วเดินออกมาหน้าตาเฉย


แล้วถามว่าผมจะเฉยได้ไหม? ไม่ได้อ่ะครับ ผมรีบควักโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปตอนที่มันไปหยุดยืนคู่กับซินพอดี พวกมันหันมาทางผมพร้อมกัน จังหวะเหมาะเหม็งมาก แชะเดียวคุ้ม ..พอขึ้นรถได้ผมก็อัพขึ้นเฟซบุ๊คเลย กะให้คนอื่นมาร่วมด้วยช่วยกันฮาไอ้ดูโอ้คู่ใหม่ของวงการ พร้อมคำบรรยายใต้ภาพ


..หมาสีเขียวกับหมีสีชมพู..


คาดว่าคนคงกดไลค์กันถล่มทลาย เม้นต์กันกระจายแน่นอน ฮ่าๆ เกิดๆๆ


มาเล่าถึงตอนซื้อของบ้างดีกว่า...ตอนแรกๆ พวกมันสองคนก็เดินดูโน่นเลือกนี่เหมือนคนปกติทั่วไปนั่นล่ะ ผมซื้อของกินของใช้ในบ้าน ซินเลือกหยิบแต่ขนมที่มันโปรด ส่วนเอี้ยฟ้าเป็นคนเข็ญรถ(หน้าที่ที่มันชื่นชอบและคงไม่ยอมให้ใครแย่งทำ) แต่สักพักพวกมันก็เริ่มทำเรื่องที่คนปกติทั่วไปเขาไม่ทำกัน..


เริ่มจากเอี้ยฟ้า.. ชายผู้ชอบรถเข็นของซุปเปอร์มาร์เกตมากกว่าสปอร์ตคาร์จากอิตาลี.. มันออกแรงดันรถ ก่อนจะขึ้นเหยียบคานตรงล้อแล้วไหลไปไหลมาตามช่องทางเดินระหว่างเชลฟ์อย่างเพลิดเพลินจำเริญใจ เป็นที่สนอกสนใจของบรรดาแม่บ้านย่านนั้นเป็นอย่างยิ่ง


ผมว่านะ ต่อให้ ณเดช หมาก บอย ใส่ชุดซานต้ามาโพสต์ท่าไอ้มดแดงแปลงร่างพร้อมกันทั้งสามคน ก็ไม่เด่นเท่าเอี้ยฟ้าคนเดียวหรอก ..เชื่อสิ


ทั้งชุดเขียวอี๋ แว่นดำอันกระจิ๋วหลิว หัวหงอก แถมยังปัญญาอ่อนอีกต่างหาก เหอๆ


แรกๆ ก็ดูเหมือนซินจะไม่ใส่ใจมันนะ แต่ตอนที่ซินกำลังจะเอาขนมไปใส่รถเนี่ยสิ เอี้ยฟ้ามันดันไม่ยอมจอดให้ มันไหลผ่านหน้าซินไปแบบไม่เห็นหัว ซินคงนึกหมั่นไส้หรืออะไรสักอย่างก็เลยถีบตูดเอี้ยฟ้าส่งไปเต็มแรง ไอ้นั่นก็เลยเสียการควบคุมทิศทาง เบรกแตก รถแหกโค้ง ชนเชลฟ์ยาสีฟันดังโครม เทกระจาดทั้งคน ทั้งของในรถ ทั้งกล่องยาสีฟัน กองรวมกันอยู่ที่พื้นหมด..


บรรดาลูกค้าและพนักงานพากันตกใจกรี๊ดกร๊าด ร้องแหกๆๆ กันเป็นทิวแถว ไอ้เอี้ยฟ้านั่งทำหน้าหมางงอยู่ที่พื้น ซินร้อง ‘อุ๊บส์’ แกล้งทำตาโตตกใจกับผลงานของตัวเอง ก่อนจะลงไปชักดิ้นชักงอหัวเราะแบบสะใจหมี


ส่วนผมก็หนีทำเนียนถอยห่างออกมา เดินดูนู่นดูนี่ไม่รู้ไม่ชี้ ทำเหมือนไม่ได้มากับพวกมันน่ะสิ ..บอกตรงๆ นะ ..อายว่ะ


และเมื่อเหตุการณ์กลับสู่ความสงบเรียบร้อยอีกครั้ง ผู้คนเลิกให้ความสนใจ ผมเลยเดินเอาของไปใส่รถ ตอนนั้นซินกำลังก้มโค้งเลือกดมที่ดับกลิ่นตู้อยู่ ไอ้เอี้ยฟ้าคนเดิมเข็นรถตามมา แต่พอดีมันหันไปเห็นอะไรบางอย่างที่น่าสนใจ มันก็ปล่อยมือจากรถเข็นแล้วตรงเข้าไปดูเลย รถเข็นที่มีแรงส่งแต่ไม่มีคนจับก็เลยวิ่งได้อย่างอิสระ


ทีนี้ใครซวย? ..ซินเซียร์ครับพี่น้อง


ผมหันมาเห็นก็ตอนที่รถจะถึงตูดซินอยู่แล้ว ร้องบอกไม่ทัน คนที่กำลังโก้งโค้งอยู่ก็เลยหัวคะมำหน้าทิ่มเข้าไปในเชลฟ์ผลิตภัณฑ์ดับกลิ่น ทั้งชนิดขวด กระป๋อง ตลับ ร่วงเกรียวกราว ดับอนาถหมีสีชมพู เป็นที่สมเพชเวทนาแก่ผู้พบเห็นเป็นอย่างยิ่ง


ผมนี่ตบหน้าผากตัวเองดังป้าบเลย ..หมดกันพี่กู


เอี้ยฟ้าหันมาอีกทีพร้อมชูขวดอะไรใสๆ มาทางผม ปากก็อ้าเตรียมพร้อมจะถามบางอย่าง แต่สายตาเหลือบไปเห็นโศกนาฏกรรมตรงเชลฟ์ดับกลิ่นซะก่อน มันยกมืออีกข้างขึ้นปิดปาก ได้ยินเสียงร้อง ‘อุ๊บส์’ เบาๆ แต่หน้าตายังเฉยเมยเหมือนเดิม


“ไอ้ เอี้ย ฟ้า ประ ทาน..” น้ำเสียงโหดเหี้ยมชิงชังดังขึ้น พร้อมกับร่างสีชมพูที่ค่อยๆ ตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา “มึงตายยยย!!”


ซินพุ่งตัวไปทางเอี้ยฟ้าด้วยความไวอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ที่ไม่น่าเชื่อกว่าคือ เอี้ยฟ้ามันหนีไปแล้ว?! ...ไวมาก! ว่าซินไวแล้วนะ แต่ไม่ทันเอี้ยฟ้าว่ะ


แล้วเหตุการณ์ต่อจากนั้นก็คือ..มันสองตัววิ่งไล่เตะตูดกัน


ปิดท้ายด้วยการถูกพี่รปภ.ของห้างมาลากคอออกไปทั้งคู่...เอเมน





ผมเดินซื้อของจนครบ.. กำลังต่อคิวรอจ่ายเงิน ตอนนั้นเองที่มีคนมาสะกิดไหล่ พอหันไปมองก็เห็นไอ้กายยืนยิ้มแฉ่งอยู่ สภาพมันทำเอาผมเกือบหลุดหัวเราะออกมา ..ก็วันนี้ไอ้กายมาในชุดเสื้อยืด รด.เก่าซีดที่น่าจะใช้มาตั้งแต่เรียนรด.ปีแรก กางเกงเตะบอลขาสั้น รองเท้าแตะหนีบ ใส่ที่คาดผม(คงเพราะไม่ได้เซต)โชว์เหม่งเถิกๆ สวมแว่นสายตา(มันสายตาสั้นน่ะ ปกติใส่คอนแทคเลนส์)


ก็กล้ามาเดินห้างด้วยสภาพแบบนี้อ่ะเนาะ ไม่ใช่สกาย..ไม่กล้านะเนี่ย!(คงต้องยกให้เป็นสโลแกนประจำตัวมันแล้วล่ะ) ไม่รู้ว่ามันจะทำตัวเป็นผ้าขี้ริ้วห่อทองฝังเพชรไปถึงไหน?


ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามันมาทำอะไรที่นี่? มันก็ชูกระป๋องครีมโกนหนวดให้ดู


“ถ่อจากหอมาตั้งไกลเพื่อซื้อแค่เนี้ย?” ผมถามมันอีก ..ถ้าจะซื้อแค่นี้ เซเว่นแถวหอมันก็น่าจะมีมั้ง?


“พอดีกูไปซ้อมละครเวทีมา พอเลิกซ้อมพี่เค้าก็พามาเลี้ยงข้าวที่นี่ กูก็เลยแวะมาซื้อไอ้นี่ก่อนกลับ ..ว่าแต่มึงมาคนเดียวเหรอ? แล้วไอ้หมาสีเขียวกับหมีสีชมพูไปไหนแล้ววะ? กูเห็นรูปที่มึงอัพแมร่งโคตรฮา ก็เลยแชร์ต่อไปแล้วนะ ป่านนี้เห็นกันทั้งม.แล้วมั้ง ฮ่าๆๆ”


รู้แบบนั้นผมก็พลอยหัวเราะไปกับมันด้วย


“พวกมันเพิ่งโดนรปภ.ลากออกไปน่ะ” ผมบอกไอ้กาย ก่อนจะขยายเพิ่ม  “ก็เล่นมาไล่เตะกันในนี้นี่หว่า”


“แมร่งบ้าว่ะ” ไอ้กายพูดกลั้วหัวเราะเมื่อได้ฟังวีรกรรมของเพื่อนซี้มัน



ผมเดินกลับมาที่รถแบบสบายตัวเพราะมีไอ้กายช่วยถือของทั้งหมดให้


..โอ้ อย่าเข้าใจผิดคิดว่าผมบังคับใช้แรงงานมันนะ เพราะมันเห็นว่าที่หลังมือผมมีพลาสเตอร์แปะไว้ เลยคิดว่าผมอาจจะเจ็บมือล่ะมั้ง มันก็เลยอาสาช่วยขนของทั้งหมดมาให้เอง ..เป็นไง? หน้าตาดีแถมยังมีน้ำใจ ฮ่ะๆๆ


พอมาถึงรถก็เห็นซินนั่งหน้าบูดอยู่ข้างใน ไอ้เอี้ยฟ้ายืนกอดอกพิงรถอยู่ข้างนอก ท่าทางว่าซินคงไม่ยอมให้มันเข้าไปนั่งข้างในด้วย พอซินหันมาเห็นสกาย จากหน้าหุบๆ ก็เปลี่ยนเป็นบานทันทีเลย


“เพื่อนกาย~ มาไงวะ?” ปากถาม มือก็เปิดท้ายรถให้สกายวางของลงไป


“มากินข้าวกับพวกละครเวทีอ่ะ”


“แล้วกลับไง?”


“คงกลับรถเมล์แหล่ะ.. พวกที่มาด้วยกลับไปหมดแล้ว”


“งั้นขึ้นรถเลย เดี๋ยวกูไปส่ง” ซินปิดท้ายรถ แล้วกลับมาประจำที่คนขับ


ผมนั่งข้างซินเหมือนเดิม ส่วนไอ้กายก็นั่งข้างหลังกับเอี้ยฟ้า


“อ้าว พวกมึงไม่ได้จะกลับกันหรอกเหรอ?” ไอ้กายถามทันทีที่เห็นรถเลี้ยวขึ้นไปชั้นบน แทนที่จะลงล่าง


“กลับ.. แต่ต้องเอาไอ้เอี้ยฟ้าไปปล่อยก่อน” ซินบอกยิ้มๆ


ใช่แล้วล่ะ เรากำลังจะเอาไอ้เอี้ยฟ้าไปปล่อยที่เดิมตรงที่เก็บมันได้ เพราะห้างนี้เป็นห้างเดียวกับเมื่อวาน เราตั้งใจมาที่นี่เพราะเอี้ยฟ้าโดยเฉพาะ รถมันจอดอยู่ชั้นบน พอได้รถแล้วมันจะได้กลับบ้านกลับช่องไปซะที ไม่ต้องมารบกวนพวกผมอีก ..นึกได้ผมก็เลยเอาบัตรเครดิตส่งคืนมันซะเลย


สกายมองเอี้ยฟ้ารับบัตรสีทองกลับไปพลางคิดประมวลเหตุการณ์ทั้งหมดเอง ก่อนที่มันจะเอามือไปบีบไหล่เอี้ยฟ้าเบาๆ ตีหน้าเศร้าพูด “เสียใจด้วยพวก แต่มึงหมดประโยชน์แล้วว่ะ ..สู้ๆ นะ”


ซินหัวเราะกับคำพูดของเพื่อนมัน ส่วนผมก็นั่งยิ้มๆ ..ที่มันพูดก็จริงนะ มึงไม่มีประโยชน์กับพวกกูแล้ว เอี้ยฟ้าเอ้ย ไปสู่ที่ชอบๆเถอะ ฮ่ะๆๆ


แต่การณ์กลับไม่เป็นดังคาด แทนที่ปล่อยเอี้ยฟ้าลงแล้วเรื่องจะจบ แยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน แต่มันดันมีประเด็นใหม่ขึ้นมาน่ะสิ ก็รถของไอ้เอี้ยฟ้ามัน



..อัลฟ่า โรมิโอ!!



แม่เจ้า! พอเห็นว่าเอี้ยฟ้าเดินไปที่รถคันนั้น ผมกับซินนี่แทบจะกรี๊ดออกมาเป็นภาษาอิตาลี รีบพุ่งลงจากรถแล้วตรงไปหาเอี้ยฟ้าแบบไม่ต้องเสียเวลาคิดเลย


อัลฟ่า โรมิโอ, ลัมโบกินี่, เฟอร์รารี่ นี่เป็นสุดยอดรถในฝันของพวกเรา    ฝาแฝดเลย(บางรุ่นนะ) และผมเชื่อว่าคงเป็นรถในฝันของผู้ชายทั่วโลกนั่นแหล่ะ ก็รถอิตาลีนี่มันซู้ดดดดยอด!!(แต่ใช้รถเยอรมันทั้งคู่??)


พวกผมคงจะไม่ตื่นเต้นขนาดนี้หรอก ถ้าไอ้อัลฟ่า โรมิโอ ของเอี้ยฟ้ามันเป็นรุ่นทั่วไปที่เห็นได้ตามท้องถนนในกรุงเทพ แต่นี่มัน อัลฟ่า โรมิโอ 4C จีทีเอ ที่เร่งความเร็วเป็น 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ได้ภายในห้าวินาที! ความเร็วสูงสุดอยู่ที่ 250 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ..ที่สำคัญคือมันเพิ่งเปิดตัวไปเมื่อต้นปีและยังไม่มีออกสู่ตลาด!


เห็นข่าวว่าจะเริ่มขายในปีหน้า แล้วทำไม..?!


ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?!


ถ้าไปเห็นในอิตาลีผมจะไม่แปลกใจเท่านี้เลยจริงๆ แต่นี่มันเมืองไทยนะครับ เอี้ยฟ้า! อยู่ห่างจากยุโรปกี่หมื่นกี่พันไมล์? แล้วมึงเอามันมาได้ยังไงวะเนี่ย?!


“ของจริงเหรอวะเนี่ย?” ซินเอามือไปลูบๆ คลำๆ ตามตัวรถที่มีสีเงินเงาวับ


“เจ๋งกว่าที่เห็นในรูปอีก” ผมเดินเข้าไปแนบหน้ากับกระจกเพื่อส่องดูข้างในรถบ้าง ..แง้ว! อยากเข้าไปลองนั่งอ่ะ เรียบหรูดูไฮโซมากมาย พวงมาลัยซ้ายด้วย(แหงล่ะ รถนำเข้านี่นะ)


แล้วจู่ๆ ไอ้เอี้ยฟ้าก็กดรีโมทและเปิดประตูรถ ผมต้องรีบถอยห่างออกมายืนมองด้วยตาโตๆ ที่อาจจะเท่าไข่ห่าน ปากอ้าค้าง(แต่น้ำลายยังไม่ย้อย) หันไปมองอีกคนข้างๆ ก็มีอาการไม่แตกต่างกัน


“กัลล์วิง!!” ผมกับซินแหกปากร้องพร้อมกัน ทันทีที่เห็นประตูรถเปิดออกแบบยกขึ้นไปด้านบน ลักษณะคล้ายกับ ‘ปีก’ ที่เรียกกันว่า ‘gullwing’


รู้สึกตื่นตาตื่นใจเหมือนกับตอนเด็กๆ ที่ป๊ะป๋าพาไปดูงานหุ่นยนต์เลย


“เท่โพดดดด~!” ผมร้องชื่นชม


“โว้วๆๆๆ~” ซินช่วยผสมโรง “คุณพี่ฟ้าครับ..” จากนั้นมันก็พุ่งไปคว้ามือเอี้ยฟ้าขึ้นมาแนบอกตัวเอง พร้อมทั้งเปลี่ยนวรรณะให้เสร็จสรรพ จาก ‘ไอ้เอี้ยฟ้า’ อัพเกรดเป็น ‘คุณพี่ฟ้า’ แบบไม่มีตะขิดตะขวงปาก ..ก็กล้าทำนะ


“จะรังเกียจมั้ยครับ..ถ้าน้องซินจะขอลองขับซักปิ๊ดนึง? ปิ๊ดเดียวจริงๆ สัญญา”


เอี้ยฟ้ายังยืนนิ่ง ไม่ตอบอะไร ในขณะที่ผมกำลังลุ้นระทึกคำตอบของมันอยู่ในใจ ซินก็เข้าไปกระแซะออดอ้อนอีก “นะครับ พี่ฟ้านะ ..แค่ลองขับวนลงไปชั้นล่าง แล้วก็วนกลับขึ้นมาที่นี่ก็ได้ จะไม่ให้มีรอยบุบสลายแม้แต่น้อยนิด นะ น้า~”


หลังจากที่นิ่งไปอีกพักหนึ่ง เอี้ยฟ้าก็พยักหน้าช้าๆ พร้อมทั้งยื่นกุญแจรถให้ง่ายๆ “..จะขับไปไกลกว่านั้นก็ไม่เป็นไร” มันบอกเนิบๆ


ทำเอาซินแทบกระโดดจูบปาก ..ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นผู้ชายล่ะก็นะ


“อะโหย~ ใจกว้างสุดๆ แบบนี้สิ..ลูกผู้ชายตัวจริง” ซินเอาหัวไปถูๆ กับแขนเอี้ยฟ้าอีกสองสามที “น้องซินดูคนไม่ผิดจริงๆ ทั้งหล่อ ทั้งป๋า”


“ถ้ามีน้องสาวจะยกให้เลยนะเนี่ย เสียดายที่ไม่มี” ซินตบอกเอี้ยฟ้าอีกที ก่อนจะรีบขึ้นไปนั่งตำแหน่งคนขับอย่างรวดเร็ว “มาเร็ว ซันนี่!”


ไม่ต้องรอให้ซินเรียกซ้ำ ผมกระโดดไปนั่งประจำที่ข้างคนขับแบบไม่อิดออด “ขากลับกูขับนะ” ผมบอกซิน


มันจะขับไปไหนผมไม่รู้ล่ะ รู้แต่ว่าขากลับผมจะขับมั่งอ่ะ อยากขับๆ


ซินสตาร์ทรถ เสียงเครื่องยนต์ช่างฟังไพเราะรื่นหู แต่ยังไม่ทันได้ออกรถซินก็หันไปสบตากับไอ้กายที่ยืนเอ๋อแดกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้อยู่ข้างนอกรถซะก่อน มันเลยลดกระจกลง ชะโงกหัวออกไปพูดกับเอี้ยฟ้า


“เอ้อ รบกวนพี่ฟ้าช่วยพาเพื่อนกายของน้องซินไปส่งให้ด้วยนะ พอดีมันไม่ได้เอารถมาน่ะ” แล้วมันก็หันไปพูดกับไอ้กายต่อ “กาย เดี๋ยวมึงกลับกับพี่ฟ้าแล้วกันนะ กูไม่ว่างแล้วว่ะ”


ได้ยินแบบนั้นเอี้ยฟ้าก็หันไปมองไอ้กายที่ยืนทำหน้าหมดอาลัยตายอยากอยู่ข้างๆ กัน มันยกมือข้างหนึ่งไปบีบไหล่ไอ้กายเบาๆ(ท่าเดียวกับที่ไอ้กายเคยทำกับมันในรถเป๊ะ) ก่อนจะพูดให้กำลังใจด้วยน้ำเสียงเฉื่อยๆ สีหน้าเฉยๆ “สู้ๆ..”


ผมเห็นสภาพไอ้กายแล้วก็ให้นึกสงสาร ก็ดูหน้ามันตอนนี้สิ เหมือนกับจะเป็นจะตายให้ได้ กำลังใจจากเอี้ยฟ้าก็ช่วยซ้ำเติมผู้ประสบภัยได้อย่างดีเยี่ยมจริงๆ(มันดูไม่เหมือนคนเจ้าคิดเจ้าแค้นนะ แต่รู้สึกว่าวันนี้มันจะเอาคืนทั้งซินทั้งสกายได้ครบเลยว่ะ น่ากลัวจริงๆ ไอ้หมอนี่..) นึกกลัวว่า..เกิดเอี้ยฟ้าขับๆ รถไป ไอ้กายดันคลั่ง น้อยเนื้อต่ำใจในชีวิตที่ถูกเพื่อนสนิทลอยแพ แล้วกระโดดลงจากรถจะทำไง?


ที่แน่ๆ ผมว่าเอี้ยฟ้ามันคงไม่ช่วยจับเอาไว้หรอก อยากโดดก็คงปล่อยให้โดดแหล่ะ เหอๆ


ไม่ได้ๆ ตายไปเสียดายแย่ คนบ้าแบบนี้ไม่ได้มีมาให้เจอบ่อยๆ ซะด้วย


“ซันนี่?” ซินมองตามผมที่ลงจากรถอย่างไม่เข้าใจ


“มึง..ไปกับไอ้กายเหอะ กูอยากกลับไปนอนพัก” ผมบอกซินไปแบบนั้น สายตาก็มองท่านอัลฟ่า โรมิโอ อย่างอาลัยอาวรณ์.. ลาก่อน ยอดรักของข้า~


“แน่ใจ?” ซินถาม


ผมพยักหน้าตอบ แล้วหันไปพูดกับไอ้กาย “เดี๋ยวมึงไปเป็นเพื่อนซินแล้วกัน กูจะกลับคอนโด”


ไอ้นั่นก็ดูกระดี๊กระด๊าเหมือนปลาได้น้ำขึ้นมาทันที ทั้งที่เมื่อกี๊ยังพะงาบๆ หายใจทางเหงือกลำบากอยู่เลย ผมหลีกทางให้มันเข้าไปนั่งแทนที่อย่างหักห้ามใจ ..ชาตินี้ข้าบุญน้อยนัก จึงไม่อาจครองรักกับท่าน ลาก่อน~


“พี่เอี้ยฟ้าครับ ฝากดูแลซันนี่ด้วยนะ” ซินสั่งเอี้ยฟ้าเสียงเข้ม “ถ้าดูแลไม่ดีหรือทำให้ซันนี่ไม่พอใจ ต่อให้เป็นเจ้าของรถคันนี้ น้องซินก็จะกระทืบแบบไม่เกรงใจจริงๆ นะครับ เข้าใจ๋~?”


สั่งเสียกันจบสิ้นแล้ว อัลฟ่า โรมิโอ คันงามก็ค่อยเคลื่อนตัวออกไป จนลับหายไปจากสายตา ..ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เราได้กลับมาครองคู่กัน ลาก่อนนนน~


(ต่อ)

[White Raven]

(ต่อ)


ปี๊นนนน!..


ผมสะดุ้งตกใจกับเสียงแตรที่ดังอยู่ข้างหลัง หันไปมองก็เห็นเอี้ยฟ้านั่งเต๊ะท่าอยู่ในรถบีเอ็มของซิน มือหนึ่งเท้าแขนกับขอบหน้าต่าง อีกมือวางอยู่ที่พวงมาลัยรถ ...นี่ซินให้กุญแจรถมันไปตั้งแต่ตอนไหนวะ?


ปี๊นนนน!..


ไอ้เอี้ยฟ้ากดแตรซ้ำอีกทีเมื่อเห็นผมยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ..กวนประสาทชิบ!


ผมเดินไปขึ้นรถแบบเสียไม่ได้ นั่งเสร็จก็นิ่งไม่คิดจะพูดจะจาอะไรกับมัน มันเองก็ขับรถไปเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรเหมือนกัน พอต่างคนต่างเงียบผมก็เลยรู้สึกง่วงขึ้นมา ทั้งฤทธิ์ยาฤทธิ์หวัดเริ่มแสดงอาการ บวกกับแอร์เย็นๆ และเพลงเบาๆ ที่เปิดคลออยู่ในรถก็ยิ่งช่วยกล่อมให้ผมหลับง่ายขึ้น




ตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่ารถได้มาถึงคอนโดแล้ว..


ใช่ ถึงแล้ว..




แต่นี่ไม่ใช่คอนโดผม!


ไอ้ทางเข้าหะรูหะราอลังการงานสร้าง กับตัวตึกสูงเสียดฟ้าราวกับจะปีนขึ้นไปเสวนากับเทวดาแบบนี้มันคอนโดไอ้เอี้ยฟ้าชัดๆ!
แล้วมันพาผมมาทำอะไรที่นี่วะ?!


“..กูแค่จะมาเอาของ” มันบอกเรียบๆ พอเห็นว่าผมหันไปมองอย่างเอาเรื่อง


ผมเลยได้แต่ฮึดฮัดไม่พูดอะไรอีก ถ้ามันจะไปเอาของก็ปล่อยมันไป ลงจากรถเมื่อไหล่กูชิ่งกลับบ้านแน่ เพราะแรกเริ่มเดิมทีที่ออกจากบ้านเมื่อเช้าก็ตั้งใจว่าจะปล่อยมันคืนสู่ถิ่นอยู่แล้ว ..ก็ดี พอดีเลย จะได้หมดเวรซึ่งกันและกันพอดี!


ไอ้เอี้ยฟ้าดับเครื่องรถพร้อมทั้งดึงกุญแจติดมือออกไป แต่ไม่เป็นไร ผมมีกุญแจสำรองอยู่ ..ผมทำเป็นไม่สนใจว่ามันจะเดินลงไปยังไงหรือไปทางไหน กะให้มันลับสายตาไปแล้วค่อยชิ่งหนี แต่แทนที่มันจะขึ้นคอนโดไปซะ มันกลับเดินอ้อมมาเปิดประตูทางฝั่งผมและบอกให้ลงไปกับมัน


“ทำไมกูต้องไปด้วย? มึงจะไปเอาไรก็รีบไปดิวะ กูขี้เกียจรอนาน” ผมแกล้งบ่นรำคาญๆ


“มึงไม่รอหรอก กูรู้ ..พอกูไปแล้วมึงก็จะหนีกลับไปคนเดียว”


แสนรู้นักนะมึง! มันพูดเหมือนอ่านใจผมออกอีกแล้วว่ะ


ตกลงมึงอ่านใจคนได้ใช่ไหมเนี่ย เอี้ยฟ้า?


“จะไปได้ไงวะ? กุญแจรถก็อยู่กับมึง” ผมพยายามจะทำให้มันตายใจ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล


“มึงมีกุญแจสำรอง..”


เหยดดดด! สรุปคือมึงอ่านใจคนได้จริงๆ ใช่ไหม? มึงมีพลังจิตจริงๆ เรอะ ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน?!


แล้วมันก็ไม่รอให้ผมแถอีกต่อไป มันคว้าข้อมือผมและจัดการลากลงจากรถทันที ผมขืนแรงของมันไว้ ไม่ยอมตามลงไปง่ายๆ มันก็ยิ่งออกแรงดึงหนักข้อขึ้นอีก ยื้อกันไปยื้อกันมาได้ไม่นาน ไอ้เอี้ยฟ้าก็เหมือนจะมองเห็นอะไรบางอย่างข้างหลังผม มันหยุดนิ่ง เลิกดึง ชี้นิ้วผ่านไหล่ผมไป


“..เจสสิก้า อัลบา” แล้วมันก็พูดชื่อที่ทำให้ผมต้องหูตั้งออกมา


“ไหน?!” ผมหันควับไปมองทันทีด้วยความตื่นเต้น


ไหนๆ? นางฟ้าขวัญใจของผมอยู่ไหน?


เธอมาทำอะไรแถวนี้?


ไหนอ่ะ?!




อั้ก!! ผมไม่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้นอีก..
 





รู้สึกตัวอีกทีก็ปวดจี๊ดๆ แถวต้นคอ ผมตั้งใจจะยกมือลูบสำรวจดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับคอของผม แต่มือมันดันติด..ติด...ติดอะไร?
อย่าบอกนะว่า...?!


ผมลืมตาโพลงด้วยตกใจ แต่ก็ต้องรีบปิดลงทันใดเพราะสู้แสงสว่างจ้าไม่ไหว พยายามจะลืมขึ้นใหม่อีกครั้งอย่างช้าๆ และได้เห็นว่าผมกำลังนอนอยู่บนที่นอนสีขาว ในห้องสีขาวที่สว่างไสว


ห้องของไอ้เอี้ยฟ้า!!


และมือของผม...ผมกระเสือกกระสนเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นมันถูกมัดรวบติดกันไว้ด้วยสายรัดเอวของเสื้อคลุม แล้วโยงขึ้นไปมัดไว้กับอะไรบางอย่างบนหัวเตียงอีกที


ราวกับภาพฉายซ้ำ.. ผมกำลังตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับคืนนั้นไม่มีผิด จะต่างไปก็ตรงที่วันนี้ผมยังมีเสื้อผ้าอยู่ครบทุกชิ้น และสติสัมปชัญญะของผมก็ยังปกติดีทุกส่วน ผมไม่ได้รู้สึกถึงสารเคมีแปลกปลอมในร่างกาย


แต่...แค่คิดว่าผมอาจจะได้เล่นหนังเรื่องเดิมอีกรอบ มันก็ทำให้ผมหนาวเยือกไปถึงขั้วหัวใจ..


“...ฟ้าโอเค”


เฮือก! ..ผมสะดุ้งใจหายวาบกับเสียงของใครอีกคนที่อยู่ในห้อง ..แน่นอนว่าจะเป็นเสียงของใครไปไม่ได้นอกจากไอ้เอี้ยที่ทำให้ผมตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แต่เหลียวหาก็ยังมองไม่เห็นตัว


“ไม่...ฝากบอกเค้าด้วยแล้วกันว่า..อยากทำอะไรก็เชิญ..ฟ้าไม่สนใจ..” เสียงไอ้นรกนั่นยังคุยโทรศัพท์ต่อไป ผมไม่ได้สนใจว่ามันกำลังพูดอะไรหรือพูดกับใคร สิ่งที่ผมสนใจตอนนี้ก็คือ...ผมควรจะจัดการยังไงกับตัวเองดี?


ผมตัดสินใจพลิกตัวนอนคว่ำ ตะเกียกตะกายชันเข่าเพื่อที่จะลุกขึ้นนั่ง นั่งได้แล้วจะแกะเชือกออกได้ยังไงค่อยว่ากันอีกที แต่ยังไม่ทันจะนั่งได้เรียบร้อยดี ก็มีมือผีห่าซาตาน(ที่คุณก็รู้ว่าของใคร)มาจับข้อเท้าผมกระชากลงไปทางปลายเตียง ทำให้ผมต้องกลับไปนอนแบ่บคว่ำหน้าอยู่กับที่นอนอีกรอบ และยังไม่ทันจะโงหัวขึ้นได้ก็มีก้อนเนื้อปริศนาทิ้งน้ำหนักทั้งหมดลงมาทับแถวๆ ช่วงเอวของผม


“ทำเอี้ยอะไรของมึง? กูหนักนะ” ผมร้องโวยวาย พยายามจะสลัดตูดไอ้เอี้ยฟ้าที่มายึดแผ่นหลังผมเป็นเก้าอี้ลงไปให้พ้น แต่ก็ไม่เป็นผล จะหายใจก็ไม่สะดวก ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเหนื่อย สุดท้ายต้องยอมแพ้ นอนหายใจพะงาบๆ รีบเอาออกซิเจนเข้าสู่ปอดไว้ก่อนจะขาดใจตาย


“กูต่างหากที่ต้องถาม...เมื่อกี๊จะทำอะไรน่ะ?” ไอ้เอี้ยฟ้านั่งไขว้ขา มือเท้าคางสบายใจอยู่ข้างบน ในขณะที่ผมหายใจแทบไม่ออกอยู่ข้างล่าง ..แมร่ง! หนักชิบ! กินควายเข้าไปหรือไงวะ?


“กูจะแกะเชือกเอี้ยๆ นี่ออก!” ผมตะคอกบอกมันไปตรงๆ อย่างคนอารมณ์เสีย


“เดี๋ยวแกะให้” มันบอกเสียงเรียบเหมือนเดิมจนผมนึกแปลกใจ มือก็เอื้อมมาจับสายรัดเอวที่ใช้มัดข้อมือของผมเหมือนจะแกะให้อย่างที่ปากพูด


อะไรวะ? จะแกะให้จริงอะ? ง่ายๆ งี้เลย? ..ผมคิดอย่างคลางแคลงใจ แล้วมันจะมัดผมตั้งแต่แรกทำไมวะ? ไหนจะเล่นทุบผมซะสลบก่อนลากขึ้นมาบนนี้อีก(ยังเจ็บต้นคอไม่หายเลย) แล้วก็บอกจะปล่อยเนี่ยนะ? มันต้องการอะไรกันแน่วะ?


และตอนนี้เอี้ยฟ้าก็ไม่ได้อยู่ในชุดไอ้หมาเขียวของซินแล้ว มันเปลี่ยนกลับไปใส่ชุดขาวล้วนสไตล์มันเรียบร้อย พร้อมด้วยแว่นกุชชี่คู่ชีพเหมือนทุกที(แต่วันนี้แว่นมันขาสีขาวๆ เลนส์เปลือยสีม่วงๆ) ..นี่แสดงว่าผมหลับไปพักใหญ่เลยสิ?


“แล้วมึงจะมัดกูทำไมแต่แรก?” ผมถามอย่างที่ใจคิด


ไอ้เอี้ยฟ้าชะงักมือนิดนึงแล้วแกะต่อ “กลัวว่ามึงตื่นมาจะอาละวาดอีกน่ะสิ” มันพูดเรื่อยๆ ไม่เร่งร้อน “..คราวที่แล้วกูต้องสั่งให้คนไปเอาฉากอันใหม่ถึงญี่ปุ่น..เอามาเปลี่ยนแทนอันเก่าที่ขาดครึ่ง ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย ..แก้วก็ต้องสั่งใหม่ยกเซต...ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ ส่วนเหล้าก็แตกไปหลายขวดเหมือนกัน..เป็นของที่ได้มาจากหลายๆ ที่ซะด้วย”


“ฝีมือมึงทั้งนั้นไม่ใช่รึไง?” ผมปัดความผิดแบบหน้าด้านๆ


แต่มันก็เป็นความจริงนี่ ถึงผมจะเริ่มเล่นดาบก่อน แต่คนที่โจมตีก่อนก็คือมัน และคนที่ฟันฉากขาดก็มันอีก แล้วถึงผมจะเป็นคนถีบมัน แต่คนที่เสือกเซไปชนเครื่องแก้วเครื่องขวดเสียหายก็มันอีกนั่นแหล่ะ ถ้ามันเซไปทางอื่นก็ไม่มีของเสียแล้ว ...เห็นไหม? ฝีมือมันทั้งนั้น!


“แล้วมึงพากูมาบนนี้ทำไม?” ผมถามอีก ก่อนจะกัดฟันพูดสิ่งที่ไม่อยากพูดมากที่สุดด้วยเสียงต่ำ “...มึงจะข่มขืนกูอีกรึไง?”


ไอ้เอี้ยฟ้านิ่งไป มันแกะเชือกออกจากหัวเตียงเสร็จแล้ว แต่ยังไม่ได้ปล่อยมือทั้งสองข้างของผมให้เป็นอิสระ ผมได้ยินเสียงมันถอนหายใจเบาๆ แล้วกลับไปนั่งไขว่ห้าง เท้าคางเหมือนเดิม ..แน่นอนว่ามันยังไม่ได้ลงจากหลังผม


อ้าวเฮ้ย! แล้วมือกูล่ะ แกะให้เสร็จเด้! แล้วก็ลงไปจากหลังกูสักที กูไม่ใช่เก้าอี้นะโว้ย!


“...กูไม่เคยข่มขืนใคร”


ห๊ะ!? ผมว่าผมหน้าด้านแล้วนะ แต่ไอ้เอี้ยนี่แมร่งหน้าด้านกว่าผมอีกว่ะ!


มึงกล้าพูดมาได้ไงว่าไม่เคยทำแบบนั้น? ถ้าไม่ใช่ข่มขืนแล้วที่มึงทำกับกูเขาเรียกว่าอะไร?! ห๊ะ!? มึงเรียกการกระทำแบบนั้นว่าอะไร ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน!?


“..ก็แค่ ‘ช่วย’ ” เหมือนมันกำลังตอบคำถามที่ผมเฝ้าถามอยู่ในใจ


แต่ช่วยอะไร..?


“ช่วยเอี้ยอะไรของมึง?!”


“ไม่ใช่ ‘เอี้ย’ แต่เป็น ‘มึง’..” มันหันมาบอกผมที่กำลังมองมันอย่างเครียดแค้นอยู่ “กูเห็นมึงท่าทางทรมาน”


“แล้วมันเป็นเพราะสัตว์นรกตัวไหนล่ะ!?”


“บาร์เทนเดอร์...เคยบอกไปแล้วไงว่าเรื่องยาโด๊ปกูไม่เกี่ยว” มันยักไหล่ง่ายๆ ราวกับว่าเรื่องนี้มันไม่มีส่วนรู้เห็น มันเป็นแค่นักบุญที่บังเอิญผ่านมาเท่านั้น


ไอ้เลวเอ๊ย!! สักวันผมจะต้องฆ่ามันให้ได้เลย คอยดูสิ!


“..ตอนแรกกูแค่กะแกล้งถ่ายรูปโป๊มึงแล้วอัพลงเน็ตเฉยๆ อยากจะดูว่ามึงจะทำยังไงต่อไป..จะอับอายจนไม่อยากมีชีวิตอยู่..หรือจะดิ้นรนเพื่ออยู่ให้รอดต่อไป? ..ไม่ว่าอย่างไหนมันก็คงจะสนุกดีสำหรับผู้ชมอย่างกู” ไอ้เอี้ยนั่นสาธยายความคิดเอี้ยๆ ของมันไปด้วยน้ำเสียงระเรื่อยเฉื่อยแฉะ


ช่างเป็นความคิดที่ไร้ความรู้สึก ไร้ความปราณี ไร้เลือด..


จนทำให้ผมอดกลัวไม่ได้.. นี่มันเป็นความคิดของฆาตกรชัดๆ ถึงมันจะไม่ได้ฆ่าผมให้ตายด้วยมือของมันเอง แต่ถ้ามันทำแบบนั้นจริงก็เหมือนกับใช้มือของสังคมค่อยๆ ฆ่าผมให้ตายไปอย่างช้าๆ และทรมานที่สุด


ทั้งหมดเพียงเพื่อความสนุกของมัน..?


ความคิดของมันไม่มีความเป็นคนอยู่เลยด้วยซ้ำ!


ผมไม่รู้ว่าการที่ถูกมันข่มขืนแต่ยังไม่มีรูปโผล่ว่อนตามเน็ต กับไม่ถูกมันทำอะไรแต่มีรูปเปลือยว่อนตามเน็ต...อย่างไหนมันจะเลวร้ายกว่ากัน?


แต่ที่แน่ๆ คือไม่มีใครจะเลวร้ายไปกว่ามันอีกแล้วล่ะ!


ทำไม..พระเจ้าถึงให้ผมมาเจอกับมัน? ท่านเกลียดผมเหรอ..?


ท่านไม่เพียงแต่ทอดทิ้ง..แต่ยังคิดจะกำจัดผมไปให้พ้นอีกด้วยหรือไง?


“แต่..กูไม่ได้คิดว่าตัวเองจะมีอารมณ์” ไอ้เอี้ยนั่นพูดต่อ “..เพียงเพราะเห็นมึงมีอารมณ์”


“...แค่นี้?”


“ต้องมีมากกว่านี้เหรอ?” มันถามด้วยน้ำเสียงไม่รู้สึกรู้สาอะไรแม้แต่น้อย


มาถึงจุดนี้ผมแน่ใจแล้วล่ะว่ามันไม่ใช่คน ไอ้เอี้ยนี่มันไม่ใช่มนุษย์! มันไม่มีความเป็นมนุษย์อยู่ในตัวเลยแม้แต่น้อย! มันเป็นปีศาจ! มันเป็นผีห่าซาตาน!


มัน..ไอ้นรกส่งมาเกิด!!


“ซันนี่..?”


ผมซบหน้านิ่งกับหมอน ไม่หือไม่อือกับเสียงเรียกของมัน จนมันต้องเรียกซ้ำอีก “ซันนี่?”


ไอ้เอี้ยฟ้าลงจากหลังผมมาก้มมองใกล้ๆ เพื่อดูว่าผมเป็นอะไรถึงนิ่งไป ผมอาศัยจังหวะนั้นพลิกตัว แล้วพุ่งหัวไปเสยคางมันเต็มแรงแบบไม่กลัวเจ็บ ไอ้นั่นหงายหลังล้มไป ผมไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอย ทุ่มตัวฟาดศอกใส่ท้องมันสุดแรงซ้ำลงไปอีกที เห็นมันจุกจนตัวงอ ไอค่อกไอแค่กพลิกตัวหนีไปอีกทาง ผมเงื้อศอกขึ้นหวังซ้ำอีกครั้ง ..กะจะเอาให้ตายกันไปข้างล่ะวันนี้!
ไม่มัน..ก็ผม ให้มันจบๆ กันไปสักที!


คราวนี้ผมเล็งตรงสีข้าง หวังว่าจะได้หักกระดูกมันสักท่อนสองท่อน ล็อคเป้าหมายได้ก็ทุ่มน้ำหนักตัวทั้งหมดลงไป แต่มันดันกลิ้งหลบทันฉิวเฉียด ก่อนจะพลิกตัวกลับมาในเสี้ยววินาทีและพุ่งเข้าใส่ผมบ้าง


ผมเองก็ไม่คิดจะยอมแพ้ พอโดนผลักหลังแตะที่นอน ผมก็ยกตีนขึ้นถีบมันกระเด็นออกไป แต่พริบตาเดียวมันก็กลับมาอีก เลยได้ยื้อยุดปลุกปล้ำกันอุตลุดอยู่บนเตียงพักใหญ่ แต่ด้วยสังขารที่ไม่เอื้ออำนวย สองมือยังถูกมัดรวบติดกันไว้ ในที่สุดผมก็ถูกมันจับล็อคคอจนได้ ..แมร่งเอ๊ย!!


ตอนนี้ไอ้เอี้ยฟ้านั่งพิงหัวเตียง ส่วนผมก็นั่งซ้อนอยู่ข้างหน้ามัน โดยที่คอถูกมันล็อคเอาไว้อย่างแน่นหนา ฮึ่ย!


“พอเหอะ ซันนี่” ไอ้เอี้ยนั่นบอกพลางใช้อีกมือมาล็อคเอวผมไว้ด้วย “..กูเหนื่อย”


แล้วคิดว่ากูไม่เหนื่อยหรือไง? แง่ง! ผมยังหอบอยู่ เลยไม่ได้แผลงฤทธิ์ต่อ แต่ในใจยังนึกสาปแช่งอย่างต่อเนื่องให้มันตายห่าไม่ได้ผุดได้เกิดอีก เพี้ยงๆๆ!


“ปล่อยกู!” พอมีแรงผมก็เริ่มสะบัดตัวหนี


“ถ้าอยู่เฉยๆ...เดี๋ยวจะไปเอาเมมมาให้” ไอ้นั่นเลิกล็อคคอผม แต่เปลี่ยนมากอดเอวแทน “..ที่พาขึ้นมาก็เพราะงี้แหล่ะ”


เสียงที่ดังใกล้ๆ หูทำเอาผมขนลุก แต่สิ่งที่มันพูดก็ทำให้ผมถึงกับหูตั้งตาโต ผมรีบหันหน้าไปหวังจะถามว่ามันพูดจริงหรือเปล่า? แต่ไม่ทันคิดว่าหน้าของมันจะอยู่ใกล้ขนาดที่แค่หันไปแก้มของผมก็ชนเข้ากับปากของมัน(แว่นมันหลุดไปไหนแล้วไม่รู้) ผมตกใจผงะเบี่ยงหน้าหนีให้พ้น.. แต่แทนที่มันจะทำแบบเดียวกัน มันเสือกยื่นหน้าตามมาหอมแก้มผมเสียฟอดใหญ่ ด้วยหน้าตาเฉยๆ ของมันนั่นล่ะ


“ไอ้โรคจิต!” ผมสบถสาปแช่งมันอีกชุดใหญ่ ขณะที่เอาแก้มไปถูๆ กับไหล่เพื่อเช็ดเสนียดจัญไรที่อาจจะติดมาจากไอ้เอี้ยฟ้าออกไป(ใช้มือไม่ได้เพราะถูกมันกอดรวบไว้พร้อมกับเอว) ..ได้ยินมันหัวเราะหึๆ หึๆ เบาๆ


ชอบใจล่ะสิมึง เดี๋ยวเหอะ อย่าให้กูดิ้นหลุดไปได้นะ!


จู่ๆ ไอ้เอี้ยฟ้าก็เอาหัวมาซบไหล่อีกข้างของผมทั้งที่ยังหัวเราะอยู่ ผมพยายามจะสะบัดไหล่เพื่อไล่หัวหนักๆ ของมันออกไป แต่มันก็ยังหน้ามึนไม่ยอมไปง่ายๆ


“ซันนี่...น่ารัก”


!... อะไรนะ? เมื่อกี๊ไอ้เอี้ยฟ้ามันพูดว่าอะไรนะ?


มันบอกว่าผม...ว่าผมน่า..เอ่อ..น่ารัก..งั้นเหรอ.....?


เฮอะ! แล้วไง? กูรู้ตัวดีอยู่แล้วว่ากูเป็นยังไง ไม่ต้องรอให้ไอ้จัญไรอย่างมึงมาบอกหรอก! แล้วก็เลิกซบเลิกกอดกูได้แล้ว! กูไม่ใช่เมียมึงนะโว้ย!! ..คิดแล้วผมก็เริ่มออกแรงดีดดิ้นอีกรอบ ดิ้นไปดิ้นมาจนสุดท้ายก็ได้เปลี่ยนตำแหน่งสมใจ จากแค่นั่งซ้อนข้างหลังก็เปลี่ยนมาเป็นนอนทับกันเลยคราวนี้


เอี้ยเอ๊ย! ทำไมผมถึงทำอะไรมันไม่ได้เลยวะ?! ..ยิ่งคิดยิ่งโมโหตัวเอง


ไอ้เอี้ยฟ้ากดมือผมเอาไว้เหนือหัว มันมองผมยิ้มๆ


ยิ้ม..? เออ มันยิ้มจริงๆ แหล่ะ ยิ้มนิดๆ ไม่มากไม่มายและเดาความหมายไม่ได้ด้วย(แต่ผมคิดว่ามันน่าจะกำลังขำนะ..หรือเปล่า?)
ก่อนจะพูดประโยคที่ชวนให้ผมช็อคตาตั้งออกมา..




“มีเซ็กส์กันเถอะ”









TBC.  


Alfa-Romeo 4C GTA concept แต่ของเอี้ยฟ้าเป็นสีเงินนะ
(ที่จริงรูปสีเงินก็มี แต่มันถ่ายมุมไม่สวย เลยเอาคันนี้มาแทน)


นี่เป็นลักษณะประตูแบบที่เรียกกันว่า 'Gullwing' จ้ะ

[wolfram]

 

รอๆๆๆๆ >.<

[NONSENSE]

เอิ๊กๆ...
ฝากปลาย่างไว้กับแมวซะงั้น

รออีก50 เปอร์
 

[sirikanda28]

ขำซินอ่ะ  เปลี่ยนสรรพนาม
ให้อย่างไวเลย

[Guill]

ชอบฟ้าประทานอ่ะ ...เคะในอุดมคติ ><
แต่ในเรื่องนี้เป็นเมะสินะ ...อยากกด -.,-

[THiiCHA]

คือนะ .... ตูว่าไข้ซันนี่มันจะกลับก็เพราะไอหมาสีตะไคร่น้ำกะหมีสีโอเล่สองตัวนี่แหละ =[]=

ถ้าลองจับสี่คนนี้มาอยู่คอนโดเดียวกัน ห้องเดียวกัน...

แค่คิดก็ฮาแล้วอ่ะ นึกถึงการ์ตูนกรุ๊ป O A B AB นั่นแหละใช่เลย 

[Bowbonk]

อร๊ายยยยยยยย


ฟ้าน่ามึนอ่ะ


น่ารักด้วย


ซินจ๋าาาา   ไม่มีน้องสาวก้อยกน้องชายให้ก้อได้   ฟ้าไม่ว่าหรอกกกกก



 


มาต่อไวๆๆนะ   ค้างงงงงงง   


 

[Pumpkin]

ซินเชียร์ แกเปลี่ยนท่าทีไวมาก!
มีเงินนับเป็นน้องมีทองนับเป็นพี่จริงๆ 

[PoP~Pu]

ฮาาาา ซินเปลี่ยนสรรพนามไวมากก
ชอบฟ้าประทานจริงๆ คนอะไรจะมึน อึน ฮา(ไม่รู้ตัว) ได้ขนาดเน้!!

[KiissHy]

ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หลงพี่ฟ้าอะะะะะะะะะะ

แหมน้องซินไม่ค่อยเลยนะ55555555555555555555555555* เห็นรถท่านละเปลี่ยนเป็นพี่ฟ้าทันใดก๊ากกกกก

ตอนช็อปปิ้งปวดหัวแทนซันนี่เลยอะฮ่าๆๆเหมือนมากับลิง

รออีกครึ่งนะคะคนเขียน*w*

ขอบคุณค่ะ

[murasakisama]

คือนะ .... ตูว่าไข้ซันนี่มันจะกลับก็เพราะไอหมาสีตะไคร่น้ำกะหมีสีโอเล่สองตัวนี่แหละ =[]=

ถ้าลองจับสี่คนนี้มาอยู่คอนโดเดียวกัน ห้องเดียวกัน...

แค่คิดก็ฮาแล้วอ่ะ นึกถึงการ์ตูนกรุ๊ป O A B AB นั่นแหละใช่เลย 

นึกภาพตามแล้วฮาค่ะ เห็นด้วยอย่างยิ่ง

[saylmya]

เปลี่ยนสรรพนามไวมากซินเซียร์ 

ฮาพี่แกมาก

[IIMisssoMII]

มาต่อแล้ววว ครึ่งนึงก้อยังดี
เอี้ยฟ้านี้แสบจริง ๆ
ซันนี่ หนูลงมาทำไมลูกกกก เดี๋ยว เอี้ยฟ้ามันก้อ... .นั่นหรอกกก

รออีก ครึ่งที่เหลือ อย่างใจจดจ่อ
ขอให้คนแต่งอ่านหนังสือ คล่องรื่นไหล สอบผ่านได้คะแนน เอ
^ ^

[gupalz]

โว้วววว คุณพี่ฟ้า กว่าจะพูดออกมาแต่ล่ะคำ เอาคืนได้หมดอ่ะ

[myd3ar]

อยากเห็นหมีสีชมพูกับหมาสีเขียวตัวจริงจัง 555

คงจะเด่นน่าดูเลยเนอะ

[Rhythm]

รถสวยนะ รอ50เปอ..

[chae]

ทำไมต้องรถรุ่นนี้อ่ะ
ฮืออออ รถในฝันของเค้า อัลฟ่า โรมิโอ ><
Z4 งี้ แงง

[♠♥♦♣]

ที่ยอมลาจากท่านโรมิโอเพราะรู้ตัวใช่มั้ย
ว่าต่อไปก็จะได้ใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกันแล้วอ่ะ
(อาจต้องอยู่แบบ 3P ซันนี่ หมาเขียว ท่านโรมิโอ โฮะๆๆ)

[chisarachi]

พี่ฟ้า ฮามากตรงซอนพูดแบบนี้ฮ่าๆ
พี่ฟ้าน้องซินได้ยินก็ฮ่า 55555555
ชอบมากค่ะ>O<

สอบได้นะจ๊ะสู้ๆค่ะ
ไว้ว่างเมื่อไรค่อยมาจัดเต็มเนอะๆ

[U_Ton]

  ซินปล่อยน้องไปแบบนั้นจะดีเหรอ อุอุ<<<เสียงสวรรค์ขอเตือน ทบทวนดีๆ

กายน่ารักอ่ะ หมาหงอยไม่นาน ลาภครั้งนี้ไปขอบคุณซันซะล่ะที่เป็นห่วง...

จนลืมห่วงตัวเองงงงง!!!    นึกภาพหมีสีชมพูออกชัดมาก น่ารักกกก

แต่ฟ้านี่เอ่อ... มันเขียวไปป่าวอ่ะ หรือเป็นการประกาศอ้อมๆว่า... ผมอนุรักษ์ป่าครับ

แว่นเท่ห์เนอะ วันหลังอย่าใส่เลยฟ้า555

(อ่านเเล้วอยากได้รถ ฮืออออ... แต่ปั่นเป็นเเต่จักรยาน<<<พึ่งถอดล้อเสริมไม่นานอีกตะหาก)