หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[greensnake]

ตอนนี้พี่พีทน่ากลัวสุดๆ และน้องภูก็น่าสงสารสุดๆ
น้องภูไม่ได้ร้องไห้หนักอย่างนี้มานานแล้วนะเนี่ย
พอร้องทีนึงก็เลยมีอาการข้างเคียงตามมาด้วย
แถมยังสะเทือนใจเรื่องบ้านอีกล่ะ  สงสาร
สงสัยสองศรีพี่น้องนี่จะไม่ดื้อไปอีกสักพักล่ะนะ
แล้วนี่น้องภูจะเป็นอะไรมากมั๊ยเนี่ย
สุดท้ายพี่พีทนั่นละที่จะกระวนกระวายมากกว่าใคร
ภรรยาสุดที่รักไม่สบายสามีดีเด่นจะเฉยอยู่ได้ไง
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
คิดถึง.......น้องภู
ให้เป็ดน้องภู

[ekonut]

โยชิน่ารัก หลงรักกกกกกกกก 

คุณย่าก้อน่ารักกกก 

เปงเรื่องที่แฝงไปด้วยข้อคิด 

[seaz]

น้องภู!!!

[กาแม๋ว]

พี่ภูเป็นอะไร

[slurpee04]

เข้าใจทั้งพี่พีททั้งน้องภู 

[jj@room]

  น้องภูเป็นไรอ่ะ ไม่เอาน้าาา อย่าเปนไรน่ะ สงสารอ่ะ 

[khunstar]

 

[pp_song]

น้องภู!! เป็นอะไรไปอีกแล้ว พี่พีทนะพี่พีท

[AnimajuS]

น้องภูเป็นอารายยย

ค้างมากกกกก

[4559]

เปงไรอ่า

[gupalz]

น้องภูจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ยยย

[POPEA]

โยชิอยากเป็นเชฟหรอเนี่ย จะไหวมั้ย อิอิ
คิดถึงเมื่อตอนที่พ่อกับแม่น้องภูยังอยู่กันแบบพร้อมหน้าพร้อมตาเลยอ่า TT^TT'
แง้, พี่พีทดุน้องภูอะตอนนี้ ใช้อารมณ์!  ทำไมไม่พูดดีดีอ่ะ
เห้ยย น้องภูเป็นไรมากมั้ยอ่า

[MoMoRin]

ว๊อทททท????? เกิดอะไรขึ้นกับน้องภูคะเนี่ยยยย // จริงๆก็เข้าใจทั้งพี่พีททั้งน้องภูอ่ะนะคะ เอาเป็นว่า อย่าโกรธ อย่างอนกันนานละกันนะคะ รักกันดีกว่าเนอะ อิอิ

[mizzmizz]

 

น้องภูเป็นอะไรน่ะ!!!

[Bowbonk]

น้องภูเป็นอะไรอ่าาาาาา

 

[BeeRY]

ทะเลาะกันเรื่องความดื้อความซนของน้องภูบ่อยนะช่วงนี้
พี่พีทก็มีเหตุผลของพี่เค้า น้องภูก็ยังเป็นเด็ก (จริงๆก็โตได้แล้วนะน้องภู )
แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นกับน้องภูอีก ไม่สบายแน่เลย เป็นห่วงน้องภูจัง

[ขนมสัมปันนี]

น้องภูเป็นอะไร พี่พีทมาดูน้องเร็วๆ

[kenghan]

คนหนึ่งก็หวงเกิน
อีกคนก็ดื้อ ซน เกิน
มันเลยเกิดเรื่องตลอด

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

แล้วน้องภูเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย ฮือๆๆๆ

[nongrak]

สงสารน้องภูจังร้องไห้จนไม่สบาย พีทโกรธมากเลย
นึกว่าคุณย่าจะตีน้องภูจริงๆ ที่แท้แกล้งพีท

[Number1_90]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด

น้องภู ล้มหัวฟาดพื้นรึป่าว 

พี่พีทมาดูด่วนๆเลย 

ป.ล. อ่านตอนนี้เเล้วสงสารน้องจับใจ 

[tasskusr]

ก้อเข้าใจพี่ีพทนะว่าเป้นห่วงน้องอ่ะ แต่ไม่เห้นต้องตะคอกใส่น้องภูเลยอ่ะ พูดกันดีๆก้อได้นี่นาน้องภูเสียใจเลยเห้นไหมอ่ะ แล้วนี่น้องภูเป็นอะไรเนี่ย มาต่อเร้วๆๆนะ

[pemiko2012]

เป็นเรา เราก็ปีนไปดูบ้านตัวเองนานแล้วนะ
ก็ไม่เคยเห็นว่าใครจะมานิ > <

แล้วภูจะเป็นอะไรมั้ยอ่า เป็นห่วงๆ
ล้มในห้องน้ำรึป่าวเนี่ย

[naiin]

                                           อะไรจะโมโหขนาดนั้น เว่อร์เกินลุง

[K.Pupoom]

ตอนที่....116

 

"อูยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"

"เป็นอะไรเปล่าพี่ภู ลุกขึ้นๆๆ"
"โอ๊ยๆๆ ขอบใจๆ"
"แล้วใคร แม่ง!!!เอากะละมังอะไรมาวางตรงนี้เนี่ย"
"พี่เองอ่ะ แช่กางเกงในไว้ลืมซักอ่ะตั้งแต่เช้าแล้ว"
"ดีนะ หัวไม่ฟาดพื้น ความจำเสื่อมไปละแย่เลย"
"บางทีจำอะไรไม่ได้เลยก็น่าจะดีเหมือนกันนะ"
"อย่าพูดแบบนั้นสิพี่ภู เดินไหวไหม"
"สบาย แค่ลื่นล้มไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย ตายยากน่ะ"
"จร้า พ่อคนเก่ง งั้นก็ล้างแข้งล้างขาซะ คุณย่ารอทานข้าวนานแล้ว"
"อือ"
ผมก็ยืนล้างหน้าล้างขาหลังจากที่เหยียบลงไปในกะละมังซักผ้าแล้วก็ลื่นก้นจ้ำไปกับพื้นห้องน้ำ
ดีนะที่เกาะผนังไว้ได้ ไม่อย่างนั้นมีหวัง ได้เอาเลือดหัวออกมาล้างห้องน้ำแน่ๆ
ไอ้โยชิมันก็ยืนเฝ้าผมอ่าแหละ มันกลัวว่าผมจะล้มลงไปอีกรอบ ผมไม่ได้ป่วยอะไรนะ
ก็แค่โดนสามีดุจนร้องไห้ปวดหัวแล้วก็หลับไปเท่านั้นเอง ตกต้นมะม่วงยังไม่เป็นอะไรเลย
"โยชิหยิบผ้าขนหนูตรงนั้นให้พี่หน่อย"
"ครับผม" แล้วมันก็ยื่นผ้าขนหนูมาให้ผม ผมก็รับมาซับหน้า
"โอเคยัง"
"อะไร?โอเคยัง"
"หน้าพี่อ่ะ ใสเหมือนเดิมยัง"
"ก็ใสเหมือนเดิมอ่ะ แต่ตาแดงเท่านั้นเอง"
"อือ ป่ะ ทานข้าวกัน"
"โอเคแน่นะ"
"ไม่โอเคอ่ะ แต่ก็ต้องรับผลที่เราก่อขึ้นนะโยชิ จำไว้"
"ถึงมันจะขมขื่นแค่ไหนนะหรอ"
"ใช่ กรรมคือการกระทำ เมื่อเราทำเช่นไร เราก็ได้ผลเช่นนั้น"
"ผลกรรม"
"อื้อ"
"โยชิสงสารพี่ภูจัง"
"เดี๋ยวมันก็ผ่านไปโยชิ  แกเห็นพระอาทิตย์นั้นไหม  กำลังจะลับขอบฟ้าลาไปนอนแล้ว ทุกข์มันก็มีทุกวันแหละเหมือนพระอาทิตย์ขึ้น  แต่ใช่ว่าสุขจะไม่มี  เหมือนปวดขี้อ่ะโยชิ ตอนปวดก็ทุกข์ พอได้ขี้แล้วก็หายทุกข์"
"จร้าาาาาา แล้วทำไมคำว่าขี้ต้องหันมาทางโยชิด้วยล่ะ"
"ฮ่าๆๆๆ"

แล้วเราสองคนพี่น้องก็ลงไปทานข้าว ทุกคนก็นั่งรอกันอยู่แล้ว
แต่ไม่มีการพูดคุยอะไรกันทั้งนั้น ดูเหมือนทุกคนยังคงโกรธผมอยู่
"ไปนานเชียว" ไอ้อิคกระซิบคุยกับเมียมัน
"ก็พี่ภูอ่าสิ ลื่นล้มในห้องน้ำอ่ะ"
"เป้นอะไรหรือเปล่าลูก หืมมม ไหนให้ย่าดูสิ "
"ไม่เป็นอะไรครับ คุณย่า ฮึก ฮึก น้องภู ขอโทษนะครับ ฮือๆ" แค่เห็นหน้าคุณย่าที่ห่วงใยผมก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวแล้ว
"ไม่เอาลูก ไม่ร้องๆ ย่าไม่ได้โกรธเลยลูก แตวันหลังงอย่าซนแบบนี้อีกนะลูก ทุกคนเป็นห่วง ทานข้าวๆๆ อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ไม่ตองพูดถึงมันลูก ผักบุ้งตักข้าวลุก"
"ครับ ร้องไห้จนตาแดงเชียวนะ สนุกไหมไปเที่ยวมาอ่ะ"
"ผักบุ้ง ย่าพึ่งพูดไปเมื่อครู่เนี่ยนะ เดี๋ยวโดน"
"ฮึกๆ ฮึกๆ ฮือออออ"
"ไม่ร้องลูก ไม่เอาน้องภู เงียบลูก เดี๋ยวก็ปวดหัวอีกหรอก ไม่เอาๆไม่ร้องๆ ทานข้าวลูกทานข้าว"
"โอ๋ๆๆๆๆ พี่ขอโทษน๊าาาาาาาา ฟ๊อดด" แล้วไอ้พี่บุ้งมันก็ก้มมาหอมแก้มผม ขณะตักข้าว
"ไอ้พี่บ้านิ" ทุกคนก็มีรอยยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นผมสองคนพี่น้อง แต่คงมีแต่พี่พีทที่นั่งทานข้าวเงียบ
ถ้าพี่พีทจะโกรธผมมันก็ไม่ผิดหรอก แต่อย่าโกรธกันนานก็พอ ขอแค่คืนนี้คืนเดียว...........
"พี่อิค" ไอ้โยชิหันไปพูดกับผัวมันขณะที่โต๊ะอาหารมีแต่เสียงช้อนกระทบกัน
"ไร"
"ถ้าวันไหนจะโกรธจะงอนโยชิอ่ะ เอาให้มันพอดีๆนะ อย่าให้มากเกิน มันดูใจแคบ"
"ฮ่าๆๆๆๆ" คุณย่าหลุดขำออกมา
อาหารก็อร่อยเหมือนเดิมอ่ะนะ แต่ว่ามันไม่อยากทานจริงๆอ่ะ ผมก็ได้แต่นั่งเขี่ยไปเขี่ยมา
พยายามทานให้มันหมดจาน พอหมดก็วางช้อน แล้วก็ดื่มน้ำเข้าไป
"อิ่มแล้วหรอลูก"
"ครับ"
"ไดเอตหรอพี่ภู ปรกติเห็นทานยังกะปอป"
"ว่าแต่คนอื่น ตัวเองล่ะ ยิ่งกว่าปอปอีก"
"พี่อิค ทานไปเงียบๆเลย"
"น้องภูขอตัวก่อนนะครับ แช่ผ้าไว้ตั้งแต่เช้าแล้วอ่ะ ลืมซัก"
"ไม่ทานขนมก่อนหรอลุก"
"น้องภูอิ่มแล้วครับคุณย่า"
แล้วผมก็เดินขึ้นมาบนห้อง เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็ซักกางเกงในของผมกับพี่พีทที่แช่ไว้
นั่งขยี้ผ้าไปเรื่อยๆ ภาพเมื่อบ่ายที่ผ่านมาก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง ทั้งภาพที่ปีนเข้าไปในบ้าน
แล้วก็ภาพที่ผมโดนดุ ซักไปซักมาน้ำตามันก็ไหลซะงั้น ก็ต้องเอาแขนเสื้อมาเช็ดน้ำมูกน้ำตาตลอดๆ

แม่  ถ้าตอนนี้แม่อยู่กับน้องภูแม่คงจะกอดน้องภูเอาไว้แน่น ทุกครั้งที่น้องภูซนจนเป็นเรื่อง
แม่ก็จะดุน้องภูเสมอ แต่สุดท้ายแม่ก็ต้องมากอดน้องภูให้หายเศร้าทุกครั้ง
แม่ครับ  น้องภูคิดถึงแม่ เมื่อไรแม่จะกลับมาสักที น้องภูอยากกอดแม่
ฮึก ฮึก ฮึก ฮือออออออออ   แม่ครับ  แม่จะรู้ไหมว่าลูกแม่คนนี้ กำลังเศร้าแค่ไหน

พี่พีทเดินเข้ามาในห้อง เปิดคอมพิวเตอรแล้วก็ไม่พูดอะไรกับผมทั้งนั้น
ยิ่งเงียบผมยิ่งมีน้ำตา ...........พยายามคุมสติซักผ้าให้เสร็จ แล้วก้เอาไปตากที่ระเบียง
ก่อนจะเอาไปตากก็พยายามเช็ดน้ำหุน้ำตาให้มันแห้ง  แต่ก้ไม่มีค่าอะไร
เพราะแม้แต่หน้าของเราเขายังไม่หันมามองเลย
ถ้าผมไปฆ่าใครตายหรือว่าไปนอนกับใคร ก็ว่าไปอย่างสิ ถึงจะได้ทำปั้นปึงขนาดนี้
ในขณะที่ตากผ้า ก็พยายามข่มน้ำตาไม่ให้ไหล กัดริมฝีปากเอาไว้ จนเสร็จ
เดินเข้าไปในห้องน้ำ ถอดเสื้อผ้า นั่งลงในอ่างเปิดฟักบัวให้รดหัว แล้วก็ปล่อยโฮทันที

"ฮืออออออออออออ  ฮืออ   ฮือออออออออออออออ"

เอาเสียงน้ำกลบเสียงร้อง เอาน้ำปกปิดน้ำตาที่ไหล
หนาวกายจนจะขาดใจ
แต่ก็ไม่เท่าหนาวใจจนจะสิ้นลม........

ในมุมของไอ้โยชิ

"พี่ภู....... เชอะส์" โยชิเดินเข้ามาในห้อง เห็นแต่พี่พีทไม่เห็นพี่ภู ก็เลยเชิ่ดใส่
"ไอ้ภูล่ะพี่พีท" พี่อิคเลยถามแทน
"อาบน้ำน่ะ" พอได้คำตอบ โยชิก็รีบเดินไปหน้าห้องน้ำ
"พี่ภูๆๆๆๆๆ ก๊อกๆๆๆๆๆ พี่ภู ทำไมพี่ภูไม่ตอบเลยอ่ะ หรือว่า พี่ภูๆๆๆๆ ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ"
โยชิ รีบเปิดประตูเข้าไปทันที ก็เห้นพี่ภูนั่งกอดเข่าตั่วสั่นอยุ่ใต้ฝักบัว
"เห้ย!!!!!!!!!!!!!!" โยชิตะโกนออกมาเสียงดัง พี่อิครีบวิ่งมาดู
แต่ก็ช้าเกินไป เพราะพี่พีทแหวกเราสองคนเข้าไปในห้องน้ำแล้ว
พี่พีทปิดน้ำแล้วเขย่าตัวพี่ภู
"น้องภูๆ  ได้ยินพี่ไหม" พี่ภูเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าพี่พีทตาปรือ ก่อนจะหลับตาสนิท
ผ้าขนหนูผืนใหญ่ถูกเอามาห่มตัวพี่ภู พี่พีทช้อนตัวพี่ภูแล้วก้อุ้มไปวางบนเตียง
โยชิก็ได้ยืนร้องไห้ทำอะไรไม่ถูก พี่อิคคอยช่วยพี่พีท
"น้องภูได้ยินพี่ไหม น้องภู"
"อิคไปบอกใหบุ้งเอารถออก"
"ครับ"
"โยชิ หยิบเสื้อผ้าพี่ภูในตู้ให้พี่หน่อย"
ผมรีบไปหยิบเสื้อผ้ามาให้พี่พีท ทั้งตกใจทั้งกลัว พี่พีทเอาเสื้อผ้ามาใส่ให้พี่ภู
ที่ตอนนี้นอนนิ่งปากซีดอยูในอ้อมกอดพี่พีท ใส่เสื้อผ้าเสร็จพี่พีทก็อุ้มพี่ภูออกจากห้องไป

ในมุมของพี่พีท.......

อย่าเป็นอะไรนะ ขอร้องล่ะ พี่ขอโทษนะ พี่ขอโทษ
ได้โปรดอย่าเป็นอะไรเลย ลืมตามามองพี่สิ อย่าหลับแบบนี้
ในใจผมก้ได้แต่ภาวนาให้น้องภูไม่เป็นอะไร สภาพที่เห็นน้องภูครั้งแรก
ยอมรับเลยว่าตกใจมาก น้องภูไม่คิดสั้นแน่นอนผมมั่นใจ
แต่สภาพที่เห็นทำไมเป็นเช่นนั้น น้องภูคงจะเสียใจจนแช่น้ำเพลินหรือเปล่า
อย่าเป็นอะไรนะคนดีของพี่  ..................................

"บุ้งขับเร็วๆหน่อยได้ไหม"
"เมียจ๋า นี้ก็เต็มที่แล้วจ้ะ"
"น้องภูไม่เป็นอะไรนะลูก ได้ยินย่าไหมลูก "
 ผมดึงน้องภูมาไว้แนบอก เอาความอุ่นของร่างกายตัวเองถายทอดไปให้
คนที่หลับแบบไร้สติ ปากสั่น ตัวซีด แต่ไม่มีปฏิกิริยาใดตอบโต้เลย
ใจผมหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้ว ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมาผมจะไม่มีทางให้อภัยตัวเองอีกเลย

ถึงโรงพยาบาล บุรุษพยาบาลรอรับตัวน้องอยู่แล้ว เพราะผมโทรบอกหมอไว้ล่วงหน้า
น้องภูถูกอุ้มวางบนเตียงผู้ป่วยแล้วเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉินทันที
"ญาติรอข้างนอกนะคะ" คำๆนี้เราได้ยินจากหนังจากละครกันบ่อยๆ
แล้วทุกๆครั้งก็มักจะด่านักแสดงในใจว่า อยากจะเข้าไปทำห่าอะไร เกะกะหมอเขา
แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าทำไมถึงอยากเข้าไป รู้ว่าช่วยอะไรไม่ได้
แต่ก็ไม่อยากให้เขาหายไปจากสายตาแบบนี้ แล้วการรอ รอที่ทรมานเหลือเกิน
รอที่ไม่อยากจะนั่งอยู่เฉยๆ ได้แต่เดินไปเดินมา นี้เป็นครั้งที่สองแล้วหลังจกน้องภูโดนรถชน
ที่ผมต้องมาเดินอยู่หน้าห้องนี้วนไปวนมา ขอเถอะขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย
ถ้าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้เกิดกับผม ขอให้ผมเจ็บแทนเขาเถอะ.........

คุณยานั่งภาวนาพนมมือระหว่างอก ทุกคนจ้องมองบานประตูที่ปิดนิ่งให้เปิดออก

แล้วการรอคอยก็สิ้นสุดลง

"ญาติผู้ป่วยนะคะ คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วค่ะ ติดต่อเจ้าหน้าที่ทางด้านโน้นนะคะ"
"เห้อออออ" ทุกคนถอนหายใจพร้อมกัน แล้วก็รอยยิ้มออกมาซะที
"น้องเป็นอะไรครับ"
"คนไข้ ปอดชื้นนะคะ อุณหภูมิในร่างกายต่ำมากเลยทำให้หมดสติไป"
"ผมเข้าไปดูน้องได้ไหมครับ"
"เดี๋ยวขอหมอเช็คอีกทีนะคะ คุณไปรอที่ห้องพักฟื้นคนไข้ดีกว่า ติดต่อเจ้าหน้าที่ทางด้านโน้นเลยค่ะ"
แล้วคุณหมอก็กลับเข้าไป ผมก้ได้แต่ชะเง้อมองผ่านรอยแย้มของประตู แต่ก้ไม่เห็นอะไร
เราเดินไปรอน้องภูที่ห้อง เดี๋ยวคุณหมอจะพาน้องภูมาที่นี้
"จับน้องกดน้ำหรอพีท ถึงได้ปอดชื้นขนาดนั้นนะ"
"เปล่าเว้ย"
"สวัสดีครับคุณย่า"
"สวัสดีจ้ะ น้องเป็นไงบ้างลูก หยก"
"เท่าที่ดูอาการแล้วก็คุยกับหมอเจ้าของไข้ก็ไม่เป็นอะไรแล้วครับ แล้วน้องไปทำอะไรมา"
"ก็พี่ภูเขาแช่น้ำทำเหมือนในเอ็มวีอ่าสิครับ เอาฝักบัวราดหัวอ่ะ" ไอ้โยชิตอบแทน
"ไม่ใช่มั้ง คนเราจะทนกับความหนาวได้ไง ทนจนช้อคหมดสติไปเนี่ยนะ"
"ก็คงจะเสียใจอะไรบางอย่างมั้งครับคุณพี่หมอ" โยชิตอบ พร้อมหันมาค้อนใส่ผมอีก
"แล้วน้องจะเป็นอะไรมากไหมหยก"
"ไม่หรอก พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว"
"อาการทางกายอาจจะไม่เป็นอะไรแต่อาการทางใจเนี่ยสิ....... โยชิว่าาาาา" แล้วอิคก็ดึงโยชิไป เอามือปิดปากไว้
"โยชิ พี่หมอเชี่ยวชาญเฉพาะอาการทางกายนะ อาการทางใจโยชิต้องพึ่งหมอพีทแล้วมั้ง"
"ไม่พึ่งหรอก หมอไม่มีจรรยาบรรณ ชิ"
"หยุดพูดได้แล้ว" อิคกระซิบบอกโยชิ
"โยชิจะพูดอ่ะ ทำไม มีปัญหาอะไร"
"ไม่มี"
"พอๆๆลูก ขอบใจมากนะลูก หยก มีเรื่องทีไรวุ่นวายหยกทุกที"
"ไม่เป็นไรครับคุณย่า หน้าที่ของหยกอยู่แล้ว อีกสักพักน้องก็คงมา หยกขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับ"
"จ้ะ ขอบใจมากนะลูก"
"แล้วนี้เจ้าผักบุ้งเจ้าอ้นไปไหนล่ะเนี่ย"
"เดินไปรอพี่ภูที่หน้าห้องโน้นอีกแล้วครับ"
"คงเป็นห่วงน้องสินะ "

ก๊อกๆ แล้วประตูก็เปิดเข้ามา 
"น้องภูมาแล้วครับ" บุ้งเปิดประตูให้เตียงเข็นเข้ามา
ร่างน้อยๆที่นอนหลับอยู่บนเตียงทำให้ผมรู้สึกผิดหนักยิ่งขึ้น
กี่ครั้งแล้วที่ผมทำให้เขาต้องเจ็บปางตายแบบนี้
นี้หรือที่เคยพร่ำบอกกับเขาเสมอว่าจะดูแลเขาเป็นอย่างดี
อยากจะต่อยกำแพงให้มือมันหักไปเลยให้ตายสิ เจ็บใจตัวเองจริงโว้ยยยยยย
ร่างน้อยๆในชุดโรงพยาบาลสีชมพู ถูกยกลงมาบนเตียงของห้อง
พยาบาลหยิบขวดน้ำเกลือแขวนไว้ที่เสา แล้วก็ตรวจดูควมเรียบร้อย
"ตอนนี้ให้คนไข้พักผ่อนนะค่ะ มีอะไรกดกริ่งได้ตลอดเวลาคะ"
"อีกนานไหมครับกว่าน้องจะฟื้น"
"คงจะหลับยาวไปถึงเช้าคะ ญาติไม่ต้องกังวลนะคะ "
"ขอบคุณครับ"
"น้องภูหลานย่าหมดทุกข์หมดโศกซะทีนะลูกนะ" คุณย่าลุบหัวน้องภูเบาๆ
ผมก็ได้แต่นั่งมองข้างๆ เข็มที่ฝังอยู่ที่มือคงจะเจ็บไม่น้อย ตื่นมาคงโวยวายเรื่องน้ำเกลือนี้แน่ๆ
"คุณย่าครับ"
"ว่าไงลูก"
"พีทใจร้ายกับน้องมากไปใช่ไหมครับ"
"ใช่" โยชิตะโกนมาเสียงดัง จนอิคต้องเอามือปิดปากไว้
"ย่าเข้าใจนะลูก ว่าพีทรักน้องห่วงน้องมาก แต่น้องยังเด็กบางอย่างทำไปก็ไม่ทันได้ตริตรองให้ดี แต่พีทก็ต้องรู้จักใช้ไม่นวมบ้าง น้องไม่ใช่คนหัวดื้อที่ต้องใช้ไม่แข็ง พูดอธิบายกับน้องดีๆถึงเหตุผลน้องก็เข้าใจแล้วล่ะลูก แล้วไอ้การทำเป็นบึ้งตึงเย็นชาใส่น้องอันนี้ย่าไม่เห็นด้วยนะลูก คนเรารักกันไม่พอใจกันก็ต้องพูดออกมาให้เคลียร์ พูดแล้วจบ แล้วก็อย่าเอามาเป็นอารมณ์ อย่ามาพูดวันนั้นเธอยังทำแบบนั้นเมื่อก่อนเธอยังทำแบบนี้ ไม่เอาลูกแบบนี้ไม่ดี"
"ครับ"
"น้องอาจจะดูเก่ง ดูฉลาด ดูเข้มแข็งในสายตาทุกๆคน แต่จริงๆแล้วน้องคือแก้วที่บอบบางแล้วก็พร้อมจะแตกเสมอนะลูก พีทเข้าใจที่ย่าสื่อไหมลูก"
"เข้าใจครับ"
"แต่โยชิไม่เข้าใจอ่ะ"
"มันไม่ใช่เรื่องของแกเลยโยชิ "
"ก็โยชิอยากรู้นิพี่บุ้ง"
"พี่ภูน่ะ เขาโดดเดี่ยว เขาเจออะไรร้ายๆมาเยอะ เขาเลยต้องสร้างเกราะมาป้องกันตัวเอง ด้วยความสดใส ร่าเริง ฉลาด เป็นผู้นำ แต่เมื่อเวลาที่พี่เขาอ่อนแอ เขาจะอ่อนแอมากกว่าคนปรกติ ใจป่วยร่างกายมันก็เลยป่วย ทุกอย่างมันก็เลยดับวูบไปเลย เข้าใจหรือยังโยชิ"
"เหมือนจะเข้าใจนะครับ แหะๆ"
"ฮ่าๆๆ งั้นพวกเรากลับบ้านกันได้แล้วมั้ง พี่ภูเขาคงจะรำคาญย่าเต็มทีแล้ว คงอยากนอนเงียบๆ ไปๆๆกลับๆ"
"โยชิอยากนอนเฝ้าพี่ภูอะคุณย่าาาาา"
"ให้พี่พีทเขาเฝ้าคนเดียวก็เกินพอแล้ว ไปๆๆ พีท พักผ่อนบ้างนะลูก"
"ครับคุณย่า"
"ไปๆโยชิอิค บุ้งอ้นไปสิลูก ยืนเหม่ออะไรล่ะ ไปกลับบ้าน"

ทุกคนออกไปจากห้องหมดแล้ว ผมรี่ไฟให้มืดลงอีกนิดหน่อย คนนอนจะได้หลับสบาย
ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่ม แล้วก็หอมไปที่หน้าผากทีหนึ่ง ก่อนจะไปนอนที่โซฟาข้างๆ
ได้แต่นอนมองทั้งคืน ไม่มีความง่วงกล้ำกลายเข้ามาเลยแม้แต่นิดเดียว
พยาบาลเข้ามาดูสายน้ำเกลือ วัดไข้น้อง น้องก็ยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติง
"ญาตินอนพักก็ได้นะคะ คนไข้ไม่เป็นอะไรเเล้ว เดี๋ยวจะมีพยาบาลเข้ามาดูตลอดแหละค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง"
"ครับ ผมขอยาแก้ปวดหัวสักสองเม็ดได้ไหมครับ"
"ได้ค่ะรอสักครู่นะคะ"
พยาบาลเดินออกไปกลับมาพร้อมยาที่ขอ ผมทานมันไปเพื่อบรรเทาอาการปวด
ล้มตัวนอนอีกครั้งถึงได้หลับไป แต่มันก็เป็นหลับที่สะดุ้งตื่นตลอดเวลา

น้องภูตื่นแล้วนะ.....

จำได้ว่าตัวเองหนาวมาก หนาวจนชาไปหมดทั้งตัว
ภาพสุดท้ายที่เห็นคือพี่พีท เป็นหน้าพี่พีทแต่วาเบลอๆแล้วทุกอย่างก็มืดสนิท
ลืมตามาก็เห็นพี่พีทนอนหลับอยู่ที่โซฟา ผ้าก็ไม่ห่ม คงจะหนาวแน่
ก็เลยค่อยๆลุก หยิบขวดน้ำเกลือ นี้มันจะหมดแล้วนินา....
"ตื่นแล้วหรอค่ะ น้ำเกลือจะหมดแล้ว"
"หมดแล้วไม่ต้องต่อขวดสองใช่ไหมครับ"
"ใช่ค่ะ เดี๋ยวพี่เอาออกให้นะ รอสักครู่ค่ะ"
สงสัยพี่แกจะหลับลึก ขนาดพี่พยาบาลคนสวยเข้ามา ยังไม่ตื่นเลย
แล้วพี่พยาบาลกกลับมาพร้อมรถเข็นอุปกรณ์การแพทย์ แล้วก็เอาสายน้ำเกลือออกให้ผม
ตอนนี้ก็เป็นอิสระแล้ว แต่ก็ยังปวดๆอยุ่ที่แขนนะ....
"พี่ครับ"
"ค่ะ"
"มีผ้าห่มให้คนเฝ้าไข้ไหมครับ"
"มีค่ะ อยู่ในตู้เดี๋ยวพี่ไปหยิบให้นะคะ สงสัยจะหลับเพราะฤิทธิ์ยา"
"ยา"
"ค่ะ คุณเขาพึ่งทานยาแก้ปวดเข้าไป พึ่งจะหลับไปได้เมื่อครู่นี้เองมั้ง"
แล้วพี่พยาบาลก็เอาผ้าห่มไปห่มให้พี่พีท พยาบาลที่นี้ใจดีจัง แถมสวยอีกต่างหาก
"ปวดหัวไหมค่ะ"
"ไม่ครับ แค่มึนๆนิดหน่อย"
"นอนพักซะนะค่ะ มีอะไรก็กดกริ่งเรียกได้ค่ะ"
"ครับ ขอบคุณครับ"
พี่พยาบาลออกไปก็ได้แต่นอนมองหน้าพี่พีท ป่านนี้จะหายโกรธเราหรือยังก็ไม่รู้เนอะ
นึกถึงคราวที่โดนรถชนคราวที่แล้ว ยังสยองไม่หาย สยองที่พี่พีทโกรธนะไม่ใช่โดนรถชน
ถ่ายรูป อัพ อินสตราแกรมดีก่า ชุดสีชมพูน่ารักดี  โทรศัพท์ อยู่ไหนหว่า อยู่บ้านแน่ๆ แง่ว

ปวดฉี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ก็เลยลุกไปเข้าห้องน้ำ อ๊าาาาาาาาาาาาาา  สบายยยยยย
กดชักโครก  โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แล้วก็จะกลับไปนอนที่เตียงก็เห็นพี่พีทลุกขึ้นนั่งตาแป๋วแล้ว
"จะเข้าห้องน้ำทำไมไม่เรียกพี่อ่ะ"
"น้องภูไม่เป็นไรแล้ว พี่พีทนอนต่อเถอะ"
แล้วพี่พีทก็เดินมาที่เตียง แล้วก็เอามือตบไปที่เตียง ให้ผมมานอน
แล้วผมก็เดินไปฝั่งพี่พีท แล้วก็กระโดขึ้นนั่งบนเตียงห้อยขา
"ชุดน่ารักไหม"
"คนน่ารักกว่า" หุหุ แสดงว่าหายโกรธแล้ว เย้ๆๆๆๆๆ  ผัวหายงอนแล้วจ้า
"ฮ่าๆๆ จริงอ่ะ"
"นอนได้แล้ว  ฟ๊อดด" แล้วพี่พีทก็หอมมาที่หน้าผาก
"พี่พีท ไม่โกรธน้องภูแล้วใช่ไหม"
"หายแล้ว  พี่ขอโทษนะที่ใช้อารมณ์มากเกินไป"
"ก็น้องภูผิดจริงๆนินา"
"วันหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ"
"แบบไหน "
"ก็แบบที่ลงไปนอนสลบในอ่างไง"
"ก็คนมันเสียใจนิ เสียใจเพลินไปหน่อย ตื่นมาอีกทีก็มาอยู่นี้แล้วอ่ะ"
"เสียใจเพลินเนี่ยนะ"
"อืออออ"
"ชีวิตนี้พี่ขาดน้องภูไม่ได้นะ ขอร้อง อย่าทำแบบนี้อีก"
"อืออออ"
"รู้ไหม"
"รู้ ครั้งหน้าทำผิดอีกก็อย่าดุสิ" ทำคิ้วย่นใส่เลยนี้แหน่
"แล้วจะให้ทำอะไร ทำผิดก็ต้องดุสิ"
"จะข่มขืนจะปล้ำอะไรก็ทำไปสิ อย่าเย็นชา ทำเป็นเงียบ ไม่ชอบแบบนี้อ่ะ"
"ฮ่าๆๆ เด็กดื้อ นอนได้แล้ว"
"พึ่งจะตื่นมาเนี่ยนะ จะให้นอนอะไรนักหนาล่ะ พี่พีทไปนอนเถอะ น้องภูอยู่คนเดียวได้"
"แล้วจะทำอะไรไม่นอน"
"ก็นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย"
"ยังโกรธพี่อยู่หรอ"
"ไม่เลย ไม่ได้โกรธด้วย ก็แค่น้อยใจนิดหน่อย สัญญาได้ไหม ถ้าจะลงโทษกัน อย่าทำเย็นชาใส่กันอีก"
"อื้ม  สัญญา"
"ขอบคุณครับ "
แล้วผมก็ล้มตัวนอน พี่พีทก็กลับไปนอนที่โซฟาเช่นกัน
ต่างคนต่างนอนมองหน้ากัน แล้วก็เป็นพี่พีทที่หลับไปก่อน.....


ว่าแล้วเชียวว่าลืมอะไร

ลืมทักทานท่านผู้อ่าน
มาลงเรื่องเสร็จ ก็แอบไปหาอะไรทานเลย  ฮ่าๆๆ

สวัสดีครับ

ขอบคุณที่ติดตามมาโดยตลอดนะครับบบ


รักน๊า

[Monkey D lufy]

โอ๊ย!!!  หัวใจจะวาย

นึกว่าน้องภูจะเป็นอะไรหนักซะอีก

พี่พีทนิ  ใจร้ายมากกกกกกกก

[runningout]

หัวใจจะวาย น้ำตาเกือยไหล 'tt 

[naiin]

   สามีหายโง่แล้วน้องภู ชอบใจเจ้าโยชิมากมันรักพี่มันดี

[DarknLight]

พี่พีทนะพี่พีท
โกรธน้องทีไร เล่นเอาน้องเสียใจ น้องร้องไห้ น้องไม่สบายตลอด
ชิส์...

[nemesis]

พีท อย่าเย็นชาอีกนะสงสารน้องภูอะ