หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[runningout]

เอาใจไปเลย //

[JingJing]

 

[seaz]

น่ารักจัง

[Mickey Mouse]

ว่างๆ เอาตอนขิงกับตี๋
มาให้อ่านบ้างนะค้าบ ^^
 

[patee]

ไปเที่ยวครั้งนี้ เพิ่มมาอีก 2 คู่ 

[nemesis]

อ่านน้องภูทีไรยิ้มคนเดียวตลอดเลยอะ 555555

[BeeRY]

ยิ่งอยู่ด้วยกัน ยิ่งผูกพันลึกซึ้งนะเนี่ย น้องภูกับพี่พีท
อ่านแล้วมีความสุขมากๆค่ะ น้องภูน่ารักทุกวัน

[kenghan]

รักน้องภู

[ujen]

อ่านแล้วรู้สึกว่าน้องภูน่ารักขึ้นทุกตอนเลย

เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ

ขอบคุณสำหรับที่เขียนเรื่องดีๆ ให้ได้อ่าน

 

[คุณแม่ลูกสอง]

คุณหมอภูเหรอ

นึกภาพไม่ออกนะเนี่ย

ยังวิ่งเล่น  แถมปีนต้นไม้อยู่เลย

ยังไงก็ตั้งใจอ่านหนังสือแล้วกันอยากเห็นหมอภูโดนคนไข้ฉีดยา

[Supermimt]

กลอน ท้ายเรื่อง เพราะอิกแล้วนะ ชอบจังเลยยย

อ่าฮ่า  ขอให้รัก ของพี่พีทน้องภู ราบลื่น อย่าให้สะดุดเลยนะ!!

[day9day]

น่ารักอ่ะ

[Still_14OC]

คนแต่งกลับมาแล้ว เอาน้องภูมาส่งด้วย มาๆๆๆๆ กอดรวบๆๆ

[iota]

รัก..คือความมหัศจรรย์
รัก...สามารถบันดาลให้เกิดเรื่องมหัศจรรย์ได้เสมอ
เหมือนกับความรัก :L1:ของพี่พีทกับน้องภู
บอกถึงคำๆ นี้ได้ดี  my angel....

                             http://www.youtube.com/v/Q6hNOrHFWWQ

ภูภูมิ รู้ไหมครับ ว่าตัวหนังสือของภูภูมิยิ้มได้ด้วยล่ะ ^__^
รัก..

[konnarak]

น้องภู น่ารักขึ้นทุกวันเลยพีพีทไปใหนไม่รอดหรอก

[K.Pupoom]

ตอนที่.....55
 




แจ่ม จา แด่ม แจ่ม ว้าวววววววว ณบัดนาว มันโดนใจ  หุหุ
ไม่มีอะไรอยากร้องเพลงนี้เฉยๆๆ  เอิ๊กๆๆๆ
"จะไปทำงานกับพี่ไหม"
"ไม่ไปได้ป่ะล่ะ ตัวดำแบบนี้ไม่อยากออกงาน"
"ตามใจ" แล้วพี่พีทมันก็เดินเข้าห้องน้ำไป ผมก็นอนเล่นต่อไปชิลๆ
แล้วก็ลุกขึ้นพับผ้าห่มเรียบร้อยก็เดินเข้าไปล้างหน้าแปรงฟัน
ยืนดูพี่พีทอาบน้ำก็หวิวๆดี ฮ่าๆๆ พี่พีทมันไม่อายหรอก เรื่องแบบนี้ ด้านแล้ว
ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็ลงไปให้อาหารหมาสุดที่เลิฟ แล้วก็รดน้ำต้นไม้
คุณย่าทำอาหารเช้าอยู่ในครัว หนังสือพิมพ์มาส่ง โยนเข้ามาในบ้าน
อิตาบร้า!!!!กล่องหน้าบ้านก็มีโยนมาทำไมว่ะเนี่ย เกือบโดนหัวน้องภูแล้วไหมล่ะ
ก็เลยเดินไปปิดน้ำแล้วไปหยิบหนังสือพิมพ์เช็คข่าวบ้านการเมืองวงการบันเทิงซะหน่อย
"ดารา อ. เลิกแล้วแฟนหนุ่ม หลังจับได้ว่าแอบซุก นศ.หนุ่ม ไว้ในคอนโด"
ปร๊าดดด ใครว่ะดาราอ. แฟนหนุ่มซุกเด็กหนุ่มเอาไว้ คิดไม่ออก โทรไปถามซ้อดีกว่า
แต่ว่าเราไม่มีเบอร์นิ ถามใครดีว่ะอยากรู้อ่ะ
"ฮ่องๆๆ โฮ่งๆๆๆ แฮ่ๆๆๆๆ"
"ควรจะอิ่มได้แล้วนะไอ้มดแดงแกอ้วนมากเเล้ว" แล้วก็เดินเชิ่ดเข้าบ้านไป
เอาหนังสือพิมพ์ไปวางไว้ที่โต๊ะแล้วเดินไปหาคุณย่าในครัว
"รดน้ำต้นไม้เสร็จแล้วหรอลูก"
"ครับคุณย่า"
"หิวหรือยัง"
"ยังครับ"
"แล้วพี่เราเสร็จยังเนี่ยเดี๋ยวรถก็ติดหรอก"
"เดี๋ยวน้องภูไปตามให้ครับ แล้วพี่บุ้งล่ะครับคุณย่า"
"ฝากตามด้วยอีกคน ไม่เคยตื่นสายนะรายนั้น"
"ได้ครับ"
ผมก็เดินขึ้นมาเคาะประตู พี่บุ้งมันก็เดินมาเปิดด้วยอาการเร่งรีบ
"โทษทีอ่ะ ตื่นสายไปหน่อย"
"ไม่ได้ว่าอะไร แค่มาตามไปทานข้าว"
"พี่พีทเสร็จยังอ่ะ แล้วนี้ไม่ไปกับพี่พีทหรอ"
"ไม่ไป"
"เออๆเดี๋ยวพี่แต่งตัวก่อนนะ"
"อื้ม " ทำไมต้องรีบด้วยว่ะ ไม่มีใครเร่งอะไรซะหน่อย
เดินเข้าไปในห้องตัวเองที่ไม่เคยจะเคาะประตูหรอก ฮ่าๆๆๆ ถ้าเคาะจะไม่ได้เห็นของดีนะเออ
"มาพอดีเลย เลือกเสื้อผ้าให้พี่หน่อยเร็วเดี๋ยวสาย" มีแต่คนรีบเว้ยเช้านี้
"เอาหล่อมากไหม"
"ขอเท่ห์ ทันสมัย ดูหรู แต่ไม่เอาสูท เพราะวันนี้ตอนบ่ายมีพรีเซนท์ลูกค้าใหญ่"
"บอสพบลูกค้าเองเลยหรอ สงสัยจะใหญ่มาก"
"มาก"
"แล้วทำไมไม่เลือกเองล่ะบอส"
"ถ้าเมียเลือกให้จะมั่นใจมากกว่า"
"งั้นเอาสีดำนะ" เลือกสแลคเดฟสีดำ ใส่กับเชิ๊ตสีดำบอดี้ฟิต ใส่กั๊กสีดำเงา ติดเข็มกลัดเก๋ๆสี่ห้าอัน
เข็มขัดพีวีซีสีดำที่คนฮิตนิยมใส่ของก็อปกันเกลื่อนถนน  ฮ่าๆๆๆ นาฬิกาGaga milano เท่ห์โคตรๆ
"เรียบร้อยแล้วบอส"
"ขอบคุณครับ  ฟ๊อดดดดด"

ก๊อกๆๆๆๆๆ

"เข้ามาไม่ได้ล็อคครับ"
"พี่พีท บุ้งยืมเสื้อหน่อยดิมีแต่เสื้อยืดอ่ะ"
"มาเลือกเอาสิ" พี่พีทให้พี่บุ้งมันเข้ามาเลือก แต่ผมรู้ว่ามันเกรงใจ
"ตัวไหนก็ได้พี่ พอดีมีแต่เสื้อยืดอะครับ"
"งั้นเอาสีขาวดีกว่าเนอะจะได้ใส่ไปเรียนได้ พี่ให้ไม่ต้องเอามาคืนหรอก"
"ขอบคุณครับ"
"สองร้อย" ผมแบมือหลังจากพี่บุ้งมันรับเสื้อไปแล้ว
"งก" แล้วมันก็เดินออกจากห้องไปพร้อมเสื้อพี่พีท

"พี่พีทเสร็จยังอ่ะน้องภูหิวข้าวแล้วนะ ผมนี้จะไดร์มันทุกเส้นเลยไหม หืมมมม"
"บ่น"
"ก็บ่นนะสิ ไม่ได้ร้องเพลงซะหน่อย ถุงเท้าไม่ใส่หรอไง นาฬิกายังไม่ได้ใส่นะ ไปล้างมือเอาเจลออกก่อนค่อยมาใส่นาฬิกา"
"เหนื่อยไหม?"
"นิดหน่อย"
"อื้ม"
"เดินนวยนาดอยู่นั้นแหละ  ไม่รอแล้ว" แล้วผมก็เดินลงไปด้านล่าง พี่บุ้งมันก็พึ่งลงมา
ช่วยคุณย่ายกอาหารเช้ามาวางที่โต๊ะ
"ใช้คนไปตามก็หายไปซะนานเชียว"
"ก็ช่วยเด็กโข่งแต่งตัวน่ะสิครับคุณย่า "
"แล้วเมื่อไรเด็กโข่งจะลงมาล่ะ เดี๋ยวรถก็ติดจนได้น่ะ"
"มาโน้นแล้วครับ"
"อรุณสวัสดิ์ครับคุณย่า"
"ทานข้าวลูก"
เราสี่คนก็ทานข้าวกัน คุยเรื่องโน้นเรื่องนี้เหมือนทุกวัน แล้วพี่พีทกับพี่บุ้งก็ออกไปทำงาน
ก็เหลือผมกับคุณย่าเหมือนเคย วันนี้เราก็เตรียมทำขนมกันอีกแล้ว
คุณย่ามีแขกมาเยี่ยมที่บ้านผมก็ขอตัวขึ้นข้างบนก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับเขานินา
แล้วก็เผลอหลับไปจนได้  z   z    Z       Z           Z
ตื่นมาอีกที ก็ห้าโมงเย็นแล้ว   อัยย่ะ  นอนไปนานเหมือนกันนะเรา
ลงไปด้านล่างก็เห็นคุณย่ากำลังเตรียมอาหารอยู่  กับใครว่ะนั้น พี่พีทนิหว่า
"พี่พีททำไมกลับมาเร็วจัง"
"ก็คุยกับลูกค้าเสร็จก็กลับบ้านเลยอ่ะ คิดถึงเมีย"
"หิวหรือยังลูก"
"ยังครับ มีอะไรให้น้องภูช่วยไหมครับคุณย่า"
"ไปซื้อน้ำตาลให้ย่าหน่อยได้ไหมลูก ที่เซเว่นน่าจะมีนะ"
"มีครับ"
"พอดีย่านึกว่าในตู้ยังเหลือ ที่ไหนได้หมดไปแล้ว"
"เดี๋ยวน้องภูจัดให้ครับ"
"รีบไปรีบมานะอย่าเถลไถล" พี่พีทรีบกำชับเชียว น้องภูรู้หรอกน๊า
"รู้แล้วครับบบ" แล้วผมก็เดินออกจากบ้านตัวปลิว ลัลล้า ลัลล้า
ซื้อน้ำตาลได้ไอติมเป็นของแถมาสองแท่งงามๆ อิอิ ชีวิตนี้ขาดของหวานไม่ได้
เดินกลับบ้านด้วยถุงน้ำตาลแล้วก็อีกมือถือไอศครีม ดูดมาเรื่อย ยั่มๆๆๆๆๆๆๆ


เอี๊ยดดดดดด!!!!!   โคร้มมมม!!!   ปึง   ปึงงงง   ฟลึ่บ................

ถ้าค้างไว้แบบนี้ คงด่าผมจนหลับไม่ลงแน่
ผมไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกน๊า (ถ้าไม่จำเป็น ฮ่าๆๆๆ)

[MoMoRin]

(-""""-) thaa ja long hai khaajai baeb nii???

[K.Pupoom]

//////////////////////
"ไอ้ลิงไปนานแล้วนะครับคุณย่า"
"นั้นสิ พีทไปดูน้องสิลูก"
"ครับ"
ผมเดินออกจากบ้านด้วยอารมณ์หงุดหงิด บอกแล้วว่าอย่าเถลไถล ไม่เคยฟัง
เดี๋ยวถ้าเจอตัวนะ คราวนี้จะดุให้ร้องไห้เลย ตามใจมามากเล้ว ชักจะเอาใหญ่
ผมก็ได้แต่เดินบ่นในใจ ออกมาจากประตูบ้านก็ได้ยินเสียงรถเบรคดังเอี๊ยด!!!!!
"ใครมันชนหมาหรอไงว่ะ" ได้แต่บ่นเบาๆด้วยอารมณ์ที่ไม่สู้ดีนัก
แต่ตานี้สิ กระตุก งึกๆๆๆๆ แรงผิดปรกติ ขวาร้ายซ้ายดี แต่นี้มันกระตุกสองข้างเลยนะ
หันไปมองเสียงเบรครถนั้น ก็เห็นร่างคนลอยขึ้นมา ตกบนหลังคารถดัง ปึง ๆ ๆ
แล้วก็กลิ้งลงมาตกที่ท้ายรถ คนแถวนั้นรีบออกจากบ้านมาดู ตามประสาไทยมุง........

สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมก้าวขาไม่ออก เพราะเสื้อสีเขียวกางเกงสีเหลือง ที่คนโดนชนนั้นใส่
มันช่างคุ้นตาเสียเหลือเกิน ผมรีบวิ่งแบบไม่คิดชีวิต เข้าไปโอบอุ้มร่างน้อยๆท้ายรถนั้น
น้ำตาที่ไหลลงมาเป็นทาง หยดลงบนใบหน้าคนที่ผมรัก เลือดที่ไหลออกจากหัวเหมือนท่อน้ำแตก
ผมเอามืออุดไว้แน่น ใครกันที่มันทำร้ายคนที่ผมรัก จะลงมาดูกันหน่อยไม่ได้หรือไร
รถพยาบาลที่มาจากการโทรเรียกของคนแถวนั้น มาอุ้มร่างของที่รักผมไป
"พีทๆมีสติหน่อยลูก " คุณป้าในหมู่บ้านพยายามเรียกสติผมกลับคืนมา
เพราะผมยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก  บุรุษพยาบาลพาไอ้ลิงของผมขึ้นรถ แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
ผมรีบเดินไปเปิดประตูรถเบนซ์สีดำคันงาที่ติดฟิล์มดำสนิท
แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคนบนรถ หัวเราะอย่าบ้าคลั่ง
แล้วก็ต้องตกใจยิ่งกว่า เมื่อคนบนรถคนนั้นคือ.......... "เต้"

"ฮ่าๆๆๆๆ ฮาๆๆ มึงแย่งของกู สมน้ำหน้ามึง มึงแย่งของกู สมน้ำหน้ามึง ตายๆๆ มึงต้องตาย ฮ่าๆๆๆ"
"ไอ้สัตว์ มึงลงมานี่เลย" ผมลากมันลงมาแต่ก็ติดเข็มขัดนิรภัย เลยต้องเข้าไปปลด
ก่อนจะลากมันลงมาข้างรถ แล้วกระทืบไม่ยั้ง บรรดาคนในหมู่บ้านก็เข้ามาห้าม
รถตำรวจมาอย่างเร็วพลัน  ถ้าไม่อย่างนั้นมันตายคา เท้า
"มีอะไรไปคุยกันที่โรงพักนะครับ"
"มึงต้องตาย มึงแย่งของกู มึงต้องตาย ฮ่าๆๆๆ"
"จ่าคุมตัวคนขับขึ้นรถ คุณคือผู้เสียหายใช่ไหมครับ เดี๋ยวเชิญที่โรงพักด้วยนะครับ"
แล้วตำรวจก็ไปถามเหตุการณ์จากชาวบ้าน  ผมรีบเดินเข้าบ้าน เพื่อไปบอกคุณย่าให้ทราบ
"คุณย่าครับ"
"ตายแล้วตาพีท ทำมันเป็นสภาพแบบนี้ เลือดออกเต็มเลยไปโดนอะไรมาลูก"
"น้องภูโดนรถชนครับคุณย่า"
"คุณพระช่วย ไปๆๆไปดูน้อง เร็วลูกกกก ตายแล้วววน้องภูของย่า คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองนะลูกก"
คุณย่ารีบเดินนำผมออกจากบ้าน ผมเอารถออกทันทีรีบไปดูน้องภูให้เร็วที่สุด
รถติดจนผมอยากจะขับชนให้มันซะทุกคัน แต่คุณย่าก็จับแขนผมไว้ให้ใจเย็นๆ
"ใจเย็นๆลูกน้องภูอยู่กับหมอแล้ว น้องต้องไม่เป็นอะไรลูก" แล้วคุณย่าก็ภาวนาสวดมนต์
ผมโทรหาหยก เพื่อนที่เป็นหมอ ทันที
"หยก น้องภูโดนรถชน ไปดูน้องให้พีทหน่อย รถพยาบาลพึ่งรับไปเมื่อสิบนาทีนี้ ฝากด้วยนะ บลาๆๆๆๆ"
ผมไม่รู้จะทำอะไรต่อดี พยายามนึก แต่รถเจ้ากรรมมันก็ดันติดซะเหลือเกิน
กว่าจะฝ่าด่านรถติดมาได้ รถเลี้ยวเข้าตัวโรงพยาบาล ผมรีบหาที่จอดเเล้ววิ่งไปห้องฉุกเฉินทันที
"เด็กคนที่โดนรถชนเสื้อเขียวน่ะครับ เป็นอย่างไรบ้าง" ผมถามพยาบาลที่หน้าห้องฉุกเฉิน
"อยู่ในมือคุณหมอแล้วค่ะ ทำใจให้สบายนะค่ะ "
"พีทหมอว่าไงบ้างลูก" คุณย่าที่เดินตามมาช้ากว่าเดินมาถามผม
"หมอกำลังรักษาอยู่ครับ"
"เห้ยภู  คุณย่าสวัสดีครับ" หมอหยกเดินเข้ามา
"หยก เข้าไปดูน้องภูให้หน่อย อย่าให้น้องภูเป็นอะไรนะ"
โชคดีที่หยกเป็นหมออยู่ที๋โรงพยาบาลนี้พอดีเลยเข้าไปดูน้องภูได้อีกแรง
หยกเข้าไปคุยกับพยาบาลแล้วหายเข้าไปในห้องไอซียูอยู่นานจนผมใจไม่ดี
ตำรวจเดินเข้ามาหาผม เพื่อจะสอบปากคำ ผมก็เล่าไปตามความจริง
"คุณรู้จักเจ้าของรถหรือเปล่าครับ"
"รู้ครับ เขาเคยเป็นเพื่อนผม แล้วก็ไม่ถูกกับน้องชายผม"
"ตอนนี้เจ้าของรถ ได้แต่เพ้อว่า มึงต้องตายมึงแย่งของกู จนต้องควบคุมตัวไว้ครับ ตอนนี้ผมแจ้งข้อหาพยายามฆ่าไว้ เพราะเช็คจากกล้องวงจรปิดในหมู่บ้าน รถคันนี้มาจอดดูที่หน้าบ้านคุณได้ สามสี่วันเล้ว"
"ไอ้สาระเลว"
"ยังไงเดี๋ยวขอเชิญคุณไปให้ปากคำแล้วแจ้งดำเนินคดีที่โรงพักด้วยนะครับ"
"ผมขอดูอาการน้องก่อนได้ไหมครับเดี๋ยวจะตามไป"
"ได้ครับ" แล้วคุณตำรวจก็เดินจากไป
"มันเรื่องอะไรกันลูก" คุณย่าถามทั้งน้ำตาที่คลอ
"คนที่ชนน้องภูคือเต้ครับคุณย่า"
"ตายแล้ว ทำไมถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้ ย่าจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด"
"พีทผิดเองที่ชะล้าใจ พีทก็ไม่นึกว่าเขาจะโหดร้ายถึงขนาดนี้"
"พีทไปจัดการเรื่องที่โรงพักให้เรียบร้อย ทางนี้ย่าจะดูแลเองไม่ต้องห่วงน้องนะลูก"
"ขอบคุณครับคุณย่า"
"โทรบอกตาโค้กให้ไปเป็นเพื่อนนะ ขับรถดีๆนะลูก"
"ครับ"
 ผมเดินออกจากโรงพยาบาลด้วยก้าวยาวๆเพื่อขับรถไไปโรงพักให้เร็วที่สุด
แต่ก็ไม่ลืมที่จะโทรหาไอ้โค้กให้มาช่วยอีกแรง ผมจะเอาไอ้สาระเลวนั้นเข้าคุกให้ได้
พ่อแม่มันจะใหญ่มาจากไหนผมก็ไม่กลัว คุกไม่ได้มีไว้ขังหมา
ผมถึงโรงพักก็เห็นไอ้โค้กยืนรออยู่แล้ว ผมได้โทรเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้มันฟังระหว่างทาง
"น้องภูเป็นไงมั้งว่ะ"
"กูก็ยังไม่รู้ ไอ้หมอหยกดูอยู่"
"เออ เข้าไปกันเถอะ"
เข้าไปผมก็เจอแม่ของเต้นั่งร้องไห้ร้องห่มอยู่  พอเขาเห็นผมก็เดินเข้ามาหา
"พีทอย่าเอาเรื่องเต้นะลูก ป้าขอร้อง"
"พยายามฆ่าคนนะครับ ไม่ได้ฆ่าหมา"
"คุณป้าครับ คดีอาญายอมความไม่ได้หรอกครับ"
"น้ายอมชดใช้ทุกอย่าง อย่าเอาเรื่องเต้นะลูก"
"ถ้าน้องผมตายไป คุณน้าจะชดใช้ยังไงครับ"
"ฮือๆๆๆๆๆ"
ผมเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่นะครับว่ารักลูกดั่งแก้วตาดวงใจ
แต่ผมก็รักเมียผมเหมือนแก้วตาดวงใจเช่นกัน เขาเจ็บเท่าไรผมยิ่งเจ็บมากกว่า
ผมขอให้เรื่องเป็นไปตามผลแห่งกรรม ใครทำคนนั้นก็รับไป
ทุกเรื่องทางกฏหมายถูกดำเนินไปตามขั้นตอน ผมเดินไปดูหน้าไอ้คนที่มันทำร้ายดวงใจผม
ตอนนี้มันนั่งเพ้อแต่ว่า มันต้องตาย มันแย่งของกู  มันต้องตาย ฮ่าๆๆๆ
เนี่ยหรอคนที่ผมเคยรัก จิตใจเขาทำด้วยอะไรกัน เขาจะทำร้ายกี่คนที่ผมรัก
ถ้าคนๆนี้ยังอยู่ในชีวิตผม ยอดดวงใจของผมจะตกอยู่ในอันตรายทุกลมหายใจ
ผมรีบกลับไปที่โรงพยาบาลโดยมีไอ้โค้กเป็นคนขับรถให้ เพราะตอนนี้ผมเหนื่อยเหลือเกิน
จิตใจผมเหนื่อยเหลือเกิน อยากเห็นหน้าคนรัก และได้ยินเสียงหมอพูดว่า คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว
เดินเข้าไปยังห้องฉุกเฉินที่เดินออกมาเมื่อครู่ ก็ยังเห็นคุณย่านั่งภาวนาสวดมนต์อยู่

ผักบุ้งที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่ก็ผุดลุกผุกนั่ง เดินวนไปวนมาน่าจะรอคำตอบเดียวกับผม
"คุณย่าหมอว่าไงบ้างครับ"
"หมอยังไม่ออกมาเลยลูก"
"ใจเย็นๆครับน้องภูต้องไม่เป็นอะไรครับคุณย่า"
"สาธุ คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองน้องภูด้วยเถิดดดดด"

นาน ทำไมมันนานแบบนี้ อยากจะกระชากคอหหมออกมาถามให้รู้แล้วรู้รอด

และแล้วการรอก็สิ้นสุดลง เมื่อหมอหยกเดินออกมา

"หยกน้องภูเป็นไงบ้าง"
"น้องภูปลอดภัยแล้ว"

คำนี้แหละที่รอคอย ผมเหมือนยกภูเขาออกจากอก ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์

"ตามร่างกายไม่มีกระดูกชิ้นไหนหัก มีรอยแผลที่ศีรษะตรงหน้าผากที่ใหญ่หน่อย นอกนั้นตามตัวก็แผลฟกช้ำเล็กน้อย เดี๋ยวน้องภูฟื้นจะสแกนสมองดูอีกที"
"พีทขอเข้าไปดูน้องได้ไหมหยก"
"เดี๋ยวรอคุณหมออีกท่านตรวจเสร็จก่อนนะ "
"ขอบใจมากนะลูกหยก"
"ไม่เป็นไรครับคุณย่า น้องภูก็เหมือนน้องชายหยก"
"ขอบใจมากลูกขอบใจมาก"
"พีทไปกรอกประวัติคนไข้ก่อน แล้วเดี๋ยวทุกคนตามหยกมาที่ห้องพักคนไข้นะครับ เดี๋ยวสักพักก็จะย้ายน้องภูมา"
ผมเดินไปกรอกประวัติคนไข้เสร็จก้เดินมารอที่หน้าห้อง
คุณหมอเจ้าของไข้เดินออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เดี๋ยวเข้าเยี่ยมได้นะครับ"
"ขอบคุณครับคุณหมอ" ผมยกมือไหว้คุณหมอพร้อมเข้าไปดุไอ้ลิงอย่างไว

สายอะไรไม่รู้เต็มไปหมด ทั้งเลือดทั้งน้ำเกลือ ที่ช่วยหายใจ แล้วที่นิ้วนั้นเครื่องอะไร
ถ้าไม่เป็นอะไรทำไมสายมันเยอะแยะขนาดนี้เนี่ย ผ้าก๊อตผืนใหญ่ที่แปะที่หน้าผากอีก
แล้วไหนจะตามตัวอีก ผิวสวยๆต้องมีรอยด่างเพราะไอ้สาระเลวนั้นคนเดียว
ยิ่งคิดมันก็ยิ่งเจ็บใจ แค่มันโดนฟุตบอลอัดหน้า ใจผมก็จะแตกเป็นเสี่ยงๆแล้ว
นี้มันสลบไปต่อหน้าต่อตาผม แถมเลือดยังไหลไม่หยุด หัวใจผมเหมือนโดนเท้าขยี้อย่างแรง
ผมยืนมองร่างที่นอนนิ่ง ได้ยินแต่เสียงเครื่องมือแพทย์ดังเป็นระยๆ
ถ้าเลือกได้ ขอให้เป็นผมได้ไหมที่เจ็บแบบนี้ น้องภูอย่าเป็นอะไรนะ
รีบตื่นมาให้พี่พีทชื่นใจได้แล้ว ผมยืนน้ำตาไหลด้วยความสงสาร
แค่ผมบีบข้อมือแรงๆมันก็บ่นเจ็บจะแย่ แล้วโดนขนาดนี้มันจะเจ็บแค่ไหน
โคตรเกลียดตัวเองเลย ทำไมดูแลคนรักแค่นี้ยังทำไมได้นะ ไอ้พีท ไอ้เลวเอ๊ยยยย

พยาบาลเดินเข้ามาเชิญผมออกจากห้อง เรียกว่าไล่นั้นแหละ เพราะอยากให้คนไข้พักผ่อน
แล้วอีกอย่างเนื้อตัวผมก็สกปรกเดี๋ยวคนไข้จะติดเชื้อเอาได้ ผมเดินไปห้องพักผู้ป่วย
ที่เตรียมไว้รอน้องภูซึ่งมีคุณย่าแล้วก็ผักบุ้งไอ้โค้กนั่งรออยู่ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
"น้องเป็นไงบ้างลูกพีท"
"ยังหลับอยู่ครับคุณย่า เดี๋ยวเลือดหมดขวดหมอจะย้ายน้องมาห้องนี้ครับ"
"กูว่ามึงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีไหม มีแต่เลือด"
"จริงด้วยลูก ป่ะกว่าเลือดจะหมดเราก็คงกลับมาพอดี"
"เดี๋ยวบุ้งรอน้องเองครับ"
ผมเดินตามคุณย่ากับไอ้โค้กไป ใจจริงไม่อยากไปเลย แต่เห็นสภาพตัวเองก็ไม่ไหว เพลีย!!!

                                     
กลับไปอาบน้ำอาบท่า หยิบของใช้ที่จำเป็นใส่กระเป๋า คุณย่าเองก็เช่นกัน
ไอ้โค้กที่นั่งรออยู่ข้างล่าง ก็นั่งทานอาหารจนอิ่ม ไอ้นี้

"พีททานข้าวก่อนลูก"
"พีททานไม่ลงหรอกครับคุณย่า"
"พีทต้องฝืนทาน ถ้าพีทเป็นอะไรไปอีกคนใครจะดูแลน้อง"
"ครับ" ผมก็ต้องฝืนทาน นี้คงเป็นครั้งแรกที่ผมคดว่าฝีมือคุณย่าไม่อร่อย

เราออกเดินทางจากบ้านมาโรงพยาบาลไม่ช้านักเพราะดึกแล้วรถคงไม่ติด
ทุกคนรอน้องภูออกมาจากห้องไอซียู  กว่าการรอสิ้นสุกลงก็หลายชั่วโมง
บุรุษพยาบาลเข็นน้องภูเข้ามาในห้อง พร้อมย้ายร่างน้อยๆมานอนบนเตียงที่เตรียมไว้
เครื่องต่างๆถูกติดตาตัวเหมือนเดิม ตอนนี้ขวดเลือดหายไปแล้ว
"คุณย่ากลับไปพักผ่อนเถอะครับ ดึกมากแล้ว พีทจะดูแลน้องภูเองครับ"
"ดูแลน้องดีๆนะลูก"
"โค้กไปส่งคุณย่าให้กูด้วย "
"เออ"
"ผักบุ้งไปอยู่เป็นเพื่อนคุณย่านะ"
"ครับพี่พีท"
 ทุกคนกลับไปหมดแล้ว ผมลากเก้าอี้มานั่งข้างๆไอ้ลิงน้อย ที่หลับสนิท
รีบตื่นมาซะทีสิ พี่พีทอยากได้ยินเสียงบ่นเหมือนเมื่อเช้าแล้ว

จนผมหลับไป..............

ตื่นมาอีกทีก็เช้า คุณหมอเดินเข้ามาดูอาการของน้องภู
"ญาติผู้ป่วยไม่นอนที่เตียงล่ะครับ เดี๋ยวก็แย่ไปอีกคนหรอก"
"เผลอหลับไปน่ะครับ"
แล้วคุณหมอก็มาตวรจตรงโน้นเช็คตรงนี้ แหกตาน้องภูดู แล้วก็จดๆๆๆๆๆ
"น้องผมเป็นไงบ้างครับ"
"ดูภายนอกปรกติดีครับ รอคนไข้ฟื้นแล้วเดี๋ยวหมอขอสแกนสมองดูอีกทีนะครับ"
"เมื่อไรน้องผมจะฟื้นครับ"
"น่าจะอีกหกชั่วโมงหรือมากกว่านั้นนะครับ"
"ครับ"
แล้วคุณหมอก็เดินออกไป ผมก้จับมือไอ้ลิงมากุมไว้แล้วภาวนาให้มันฟื้นซะที
ก้ได้แต่หอมแก้มมันเบาๆ    ตื่นซะทีสิครับคนดีของพี่

กลางวันคุณย่าก็มา พร้อมไอ้โค้กที่คอยไปรับไปส่ง ทุกคนต่างรอให้น้องภูฟื้น
ตอนนี้ก็ได้แต่ รอ รอเท่านั้น ผมไม่อยากรอเเล้ว
"พีท ทุกคนก็เป็นห่วงน้องทั้งนั้น พีทมีสติหน่อยลูก หยุดเดินแล้วไปนอนพักผ่อนบ้าง"
"แต่พีท"
"ไม่มีแต่ลูก ย่าจะดูน้องเองพีทไปนอนซะ"
ผมเดินเข้ามานอนในห้องพักของญาติ นอนไปก็ไม่หลับหรอกได้แต่พลิกไปพลิกมา
ให้เวลามันผ่านไป เย็นแล้วผมออกมาดุน้องภูอีกรอบ คุณย่าก็นั่งอ่านหนังสือข้างๆ
ผมก็ยังเห็นสุดที่รักของผมนอนนิ่ง แล้วก็มีเสียงเคาะประตู พร้อมน้องขิงเดินเข้ามากับคุณแม่
"สวัสดีค่ะน้องภูเป็นไงบ้างค่ะ" คุณแม่ขิงถาม ผมยกมือสวัสดีท่าน
"ยังไม่ฟื้นเลยค่ะ"
"น้องภูเป็นเด็กดีต้องไม่เป็นอะไรค่ะ"
ผมเห็นน้องขิงมีน้ำตาคลอ  เมื่อเดินเข้าไปดูน้องภูใกล้ๆ สักพักเพื่อนๆของน้องภูก็มาสมทบ
ทุกคนต่างฟังเรื่องราวของเหตุการณ์จากคุณย่า อย่างตั้งใจ
"แล้วถ้ามันไม่ตื่นล่ะ" เสียงตี๋พูดขึ้นมัน
"ปากมึงหรอนั้น" ทุกคนรวมตัวกันตบหัวตี๋
แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เสียงเมื่อครู่ที่ก้องอยู่ในหูของผมลบเลือนลงไปได้เลย มันยังคงดังก้อง
และดังขึ้นเรื่อยๆ ใช่!!!!!!ถ้าน้องภูไม่ตื่นขึ้นมาล่ะ  ผมจะทำอย่างไรล่ะ
ก็เลยต้องแอบเดินเข้าห้องน้ำไปร้องให้ น้ำตาของผู้ชายก็ไหลมาเป็นทาง
ไม่รู้ว่านานเท่าไร กี่ชั่วโมงกี่วัน ผมจำไม่ได้แล้ว ผมได้แต่รอให้คนตรงหน้าลืมตามามองผมซะที....

1 วัน   ผ่านไป  หน้าใสๆยังคงนอนนิ่ง
.
.
.
.
.
.
.
2วันแล้ว ที่ไม่มีเสียงใสๆของคนตรงหน้า
.
.
.
.
.
.
"พีทพักบ้างนะลูก พีทไม่ได้นอนมาหลายวันแล้วนะ" คุณย่าเดินมาตบที่ไหล่ผมเบาๆ
"พีทก็หลับข้างๆน้องไงครับคุณย่า พีทอยากให้น้องตื่นมาเจอพีทคนแรก"
"เดี๋ยวย่ากลับบ้านก่อนนะ "
"ครับคุณย่า ไม่ต้องห่วงนะครับ พีทดูแลน้องได้"
"ย่าห่วงพีทมากกว่า ขืนเป็นแบบนี้จะล้มไปอีกคน"
"ครับ พีทไม่เป็นอะไรหรอกครับคุณย่า"
แล้วคุณย่าก็กลับบ้านไป นี้ก็เป็นอีกค่ำคืนหนึ่งสินะ ที่ผมไม่ได้นอนคนเดียวแต่ก็เหมืนนอนคนเดียว
น้องภูขี้เซาเกินไปแล้วนะ ถ้าไม่ตื่นขึ้นมาพี่พีทจะโกรธแล้วนะ
"น้องภูเป็นไงมั้งว่ะ" ไอ้โค้กเดินเข้ามา เงียบๆ
"ยังไม่ฟื้นเลยว่ะ"
"แล้วไอ้หมอหยกมันว่าไง"
"มันบอกว่า น้องไม่เป็นอะไร รอแค่น้องตื่นขึ้นมาเท่านั้น"
"น้องคงง่วงมั้ง มึงอย่าคิดมากดิว่ะ มึงอ่ะหื่นกับน้องทุกคืนน้องเลยไม่ค่อยได้นอน เป็นไงล่ะหลับนานเลย"
"ไอ้บ้า"
"มาแดกข้าวกูซื้อของอร่อยๆมาเพียบ"
"กูไม่หิวว่ะ"
"แต่มึงต้องหิว ถ้ามึงตายห่าไปน้องตื่นขึ้นมาร้องไห้โวยวายกูปลอบน้องไม่เป็นนะโว้ย"
"ปากมึงหรอนั้นอ่ะ"
"มาม๊ะที่รัก เมียหลับอยู่มาทานข้าวกะเค้าเร็วเดี๋ยวเมียตื่นอดนะ ได้ข่าวว่าเมียขี้หึงมากซะด้วย "
แล้วมันก็ลากผมไปนั่งทานข้าวกับมันจนได้  ก็คุยไปทานไป จนอิ่มเหมือนกัน
มันก็บอกให้ผมไปนอนเดี๋ยวมันจะนั่งเฝ้าน้องเอง แต่ใครจะไปหลับตาลงได้ล่ะ
.
.
.
.3  วันผ่านไป วันนี้ทุกคนแล้วก้เพื่อน ๆ มาเยี่ยมน้องภูผู้หลับตาพริ้ม
แก้มใสๆที่เคยซี้ด ตอนนี้กลับมาอมชมพูมีชีวิตชีวาเหมือนเดิมแล้ว
เพียงแต่ดวงตากลมใสเท่านั้นที่ยังไม่ลืมตามามองใครซะที.........

"สวัสดีครับคุณย่า" หมอหยกเดินเข้ามา ทักทายทุกคน
"สวัสดีลูก"
"หยก ทำไมน้องภูไม่ตื่นซะทีสามวันแล้วนะเว้ย"
"ใจเย็นๆสิพีท น้องภูต้องการพักผ่อน"
"พีทถามหยกทีไรก็บอกปรกติดี ถ้าปรกติดีทำไมน้องภูไม่ฟื้นซะที"
"น้องจะตื่นเมื่อร่างกายน้องพร้อม พีทใจเย็นๆสิ น้องภูไหนขอพี่หมอตรวจหน่อยนะ"
แล้วหมอหยกก็ดึงใต้ตาน้องภูดู เช็คดูโน้นดูนี้ตามร่างกาย ให้พยาบาลทำแผลให้ โน้นนี้นั้น
"ใจเย็นๆนะพีท น้องไม่เป็นอะไรแล้ว เชื่อเรา เดี๋ยวหยกขอตัวไปทำงานก่อนนะครับคุณย่า"
"ขอบใจมากลูก"
ไอ้หมอหยกมึงไม่มาเป็นกูมึงไม่รู้หรอก เอ๊ะอะก็ให้ใจเย็น ใจเย็น กูจะบ้าตายอยู่แล้ว
ผมได้แต่นั่งกุมมือน้องภู ที่ยังนอนนิ่งไม่ไหวติงใดๆ ไม่ได้ทานอะไรจะหิวไหมนะ

แล้วสวรรค์ก็ไม่ใจร้ายกับผมเกินไป มือที่ผมกุมอยู่ ขยับให้ผมได้รู้สึก
ผมดีใจจนบอกไม่ถูก พยายามเรียกคนที่นอนบนเตียงให้ตื่นลืมตา
"น้องภู น้องภูได้ยินพี่พีทไหม?"
"อะไรลูกตาพีท เอ๊ะอะโวยวาย"
"น้องภูขยับมือแล้วครับคุณย่า" ทุกคนรีบเดินมาล้อมเตียงไว้ ด้วยความดีใจ
 น้องภูค่อยๆกระพริบตา หลับไปหลายวันสงสัยตาจะต้องปรับแสงนานหน่อย
กว่าจะลืมตามามองได้ก็นาน บิดตัวเล็กน้อยสงสัยจะเมื่อยน้องภูพยายามมองทุกคน
แต่สิ่งแรกที่น้องภูมอบให้ผู้รอคอยคือ รอยยิ้ม รอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมาหลายวันกลับมาแล้วครับ

"ดีใจโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"


สวัสดีครับ
ทักทายยามดึก

ตอนนี้ก็อยากให้มันมีเรื่อง บีบหัวใจบ้าง
เดี๋ยวเลือดไม่สูบฉีดนะ ทานแต่อาหารหวานเดี๋ยวเลี่ยน มาม่าบ้างอะไรบ้าง ฮ๋าๆๆ

ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ ขอบคุณมากๆๆ
ขอบคุณสำหรับเพลงเพราะๆด้วยนะครับ

เลิฟยู คักๆๆ


ขอมอบ ความรักนี้ ให้คนดี
ใจที่มี ส่งไปให้ อยู่เสมอ
สิ่งเดียวที่ฉัน นั้นต้องการ คือเธอ
อยากบอกว่าเผลอ รักเธอ โดยไม่รู้ตัว

สิ่งเลวร้าย ที่ผ่านไป อยากขอได้ไหม
ลบจากใจ แล้วมีฉัน โปรดลืมเขา
อยากให้เธอ เริ่มจดจำ แต่เรื่องของเรา
ไม่ได้แทนเขา แต่อยากได้คำว่า เรารักกัน.....ตลอดไป


 

[tumtok]

คงจะไม่เกิดเรื่องอะไรตามมานะ
สมองคงไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอะไรเงีย

[เฉาก๊วย]

ก่อนหน้านี้พี่พีทก็ห่วงน้องภูมากอยู่แล้ว หลังจากนี้คงได้โคตรของโคตรห่วง
น้องภูก็ฟื้นตัวเร็วๆ นะ คนเค้าห่วงกันเพียบเลยเห็นมั้ย 

[•♀NoM!_KunG♀•]

โอ้ยอีเลวอีสกปรก.........ไปตายซะ

น้ำตาไหลเลย.......เด็กน่ารักๆที่สดใส ต้องมาเจออะไรแบบนี้อ่ะหลอ

หวังว่าคงไม่มีอารายแย่ๆเกิดกับน้องภูอีกนะ ไม่ไหวอ่ะ มันแย่เกินกว่าจะรับได้

ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกนะ

รอรอต่อเวล่เดิมพรุ่งนี้!!

[naiin]

น้ำตาท่วมอ่ะตอนนี้ สงสารลุงอ่ะ จะหาคนแบบลุงนี่ได้ที่ไหนมั่งหว่า

[roseen]

 ::น้องภู

[BitterSweet~]

น้องภู ลูกกกกก..

หายเร็ว ๆ นะคะ มาทำให้โลกของพี่พีทสดใสเหมือนเดิม

มาม่าอย่าเยอะนะคะ

สงสารใจตัวเอง 

[BeeRY]

สงสารน้องภู สงสารพี่พีท ถ้าน้องภูไม่ตื่นขึ้นมาจะเอาระเบิดไปปาบ้านคนเขียนเลย โกรธ
แต่ว่าตื่นแล้วแบบนี้ ก็อย่าได้มีเรื่องอะไรไม่ดีอีกเลยนะ น้องภูกับพี่พีทไม่เหมาะกับน้ำตาหรอก
ไม่เอาๆ ไม่อยากเศร้าเลย ฮืออ

[nemesis]

อิเต้มุงต้งชดใช้ให้สาสมกับที่มุงทำกับน้องภูจะมาอภัยให้กันง่ายๆแบบนี้ได้ไงอิป้าบ้าหรือเปล่า

น้องภูหายไวนะๆ คงมะมีเรืองบีบหัวใจไปมากกว่านี้แล้วแค่น้ำน้ำตาก็ท่วมแล้ววว

[ขนมสัมปันนี]

รอครับ

[Mickey Mouse]

หายไวๆนะน้องภู
 

[greensnake]

เบรคอารมณ์หวานได้ชะงัดเลยค่ะ น้ำตาท่วม
ดีนะที่คนเขียนไม่ใจร้ายกับคนอ่านมาก ไม่กี่วันน้องภูก็ลืมตา
เด็กน้อยน่ารักสดใสจิตใจดีกลับต้องมาเป็นเหยื่อของคนใจร้าย
แต่ยังไงน้องภูก็ฟื้นแล้ว ต่อไปพี่พีทไม่ให้ห่างตัวห่างตาแน่ๆเลย
ขอให้น้องภูหายไวๆนะจ๊ะ จะได้กลับมาซนเป็นลิงเหมือนเดิม
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
บวกเป็ดค่ะ

[POPEA]

น้องภูน่ารักน่า่เอ็นดูอ่ะ ต้นตอนนี้ก็ยังดีอยู่น่ะ
แต่ตอนท้ายนี่สิ! ไอ้เต้ขับรถชนน้องภู เอาเ่รื่องให้ถึงที่สุดเลยนะคนเขียน เกลียดมันๆ ~
น้องภูฟื้นแล้ววววว