หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[nolirin]

แว๊ปแรกเล่นเอาตกใจ แต่สบายใจเพราะพี่พีทไม่เปงไรอ่ะ

ปล.เค้าอายุเท่าคนเขียนเลยอ่ะ

[malula]

ทำเอาตกอกตกใจ นึกว่าต้องจัดงานอื่นแทนงานบวชซะแล้ว
คนเขียนแกล้งคนอ่านนี่หน่า
อ่านตอนดึก ๆ เห็นเมนูอาหารแล้วนั่งกลืนน้ำลายเอื้อก ช่างสรรหาจริง ๆ

คนเขียนอายุ 26 บอกแก่ งั้นคนอ่านงำเหงือกแล้วสิ อิอิ

[Horizon]

+1

[Supermimt]

เหวยๆๆๆ

น่ารักอ่า  ตอนตัดจบโพสแรก

โอ้วคุณพระ ใจหายมาก

อ่อ ๆ มีต่อข้างล่างโล่งอกๆ

ตอนหน้า คงจะถึงตอนบวชแล้วสินะ ตื่นเต้นอ่า

ไม่เอามาม่านะพี่

[gupalz]

เฮ้อ โล่งอก นึกว่าพี่พีทจะเป็นอะไรซะแล้ว

[pp_song]

ใจหายหมดเลย นึกว่าจะเกิดเรื่องซะอีก

[PoMArmKuB]

 

ตายๆๆ เลือดท่วมจอ 555555555555555555

[greensnake]

โหย ใจหายหมดเลย นึกว่าจะมีมารซะแล้ว
ที่แท้คนเขียนก็แกล้งเราเล่นนี่เอง
น้องภูเลยโดนสั่งลา เล่นเอาคลานเลย
เตรียมตัวไปงานบวชพี่พีทแล้วนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ 
รักน้องภูมากๆๆๆ กามเทพภูจะแผงศรอีกมั๊ยนะ

[mizzmizz]

โอ๊ยยย แทบเป็นลม นึกว่าพี่พีทเป็นอะไรเสียแล้ว
ปล. ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะจ๊ะ

[lvlax23]

รัก รัก รัก รักทุกตัวละครในเรื่องนี้ แต่ที่รักที่สุดคือ.....คนเขียนเรื่องนี้ครับ

[ruby]

โดนคนเขียนแกล้ง.  เกือบร้องไห้แล้วยังดีที่มีต่อใจหายหมดเลยค่ะ
ตอนนี้พี่พีทยิ้มหน้าบานเลยก็เมียทั้งรักทั้งห่วงขนาดนี้
อยากให้ถึงวันงานเร็วๆจัง

[BeeRY]

พี่พีทจะเป็นพระพีทแล้ว ระวังตบะแตกนะ เค้าล่ะเป็นห่วงจริงๆ
คนเขียนเป็นพี่เค้าอีกอะ เค้านึกว่าตัวเองยังเป็นเด็กมหาลัยอยู่เลยนะเนี่ย
สุดท้ายต้องบอกรักน้องภูมากเหมือนเคย

[jonathan2624]

สวัสดีครับ ติตดามอ่านมาตั้งเดือนนึง กว่าจะตามอ่านทัน ชอบมากๆ เลยนะครับ เป็นกำลังใจให้ จะเป็นแฟนคลับอย่างเหนียวแน่นเลยครับ

[Asuke]

วันนี้รออ่านอยู่นะคร้าบบ

[Monkey D lufy]

เฮ้อ!!!!!  ใจหายหมดเลยอ่ะคุณภูภูมิ

คนอ่านหัวใจจะวาย

คู่นี้เค้าน่ารักกันตล๊อดตลอด   

[ขนมสัมปันนี]

รอจ้าาาา

[dukdikdukdik]

โอ้ยโล่งอกไปที คนแต่งจ๋าอย่าทำคนอ่านช็อคน๊า 55+

[ladymoon_yy]

ฮือๆ  เกือบดราม่าไปแล้ว

[ujen]

ใจหายหมดเลย ดีน่ะที่พี่พีทไม่เป็นไร

[kasarus]

กะแล้วว่ายังไม่ใช่สุดท้ายหรอก
กว่าจะถึงวันไปนอนวัดสงสัยน้องภูสะโพกครากแน่ๆ

[-~iK@iZ_KunG~-]

น้องภูยังน่ารักเสมอ
ชอบโยชิจังเลย ช่างเจรจานัก

[MoMoRin]

ฮ่าๆๆๆ พี่พีทตลอดดดดดด

[● MaYa~Boy ●]

จะบวชแล้วน้า 

[DexTunG]

 

[yowyow]

รอไปงานบวชพี่พีทนะ เมื่อไหร่ หน๊ออออ

มีงานเลี้ยงตอนเป็นนาคก่อนงานบวชไหมอ่ะ จะไปร่วมโต๊ะจีนซะหน่อย อิอิ

 

[ToffeE_PrincE]

คราวหลังพี่พีทก็บอกน้องไปเลย
ว่าขอจนกว่าจะนอนวัดเลย
จะได้ไม่ต้องสัญญา และผิดสัญญาอีก

 

[yokky34]

  โหยยยย ตกใจหมด นึกว่าพี่พีทจะเป็นไรซะอีก สงสารน้องภูแย่เลยน้า ว่าแต่โยชิน่าร็อคอ่ะ
+1

[CarToonMiZa]

 

[K.Pupoom]

ตอนที่...146

 

คืนวันอาทิตย์ที่ 24

"พรุ่งนี้พี่ต้องไปนอนที่วัดแล้วนะ"
"อื้ม รู้แล้วบอกร้อยรอบแล้วมั้ง"
"ไม่คิดถึงพี่หรอ"
"พี่พีท....... พี่พีทไปบวชนะ ตัดเรื่องทางโลกซะ มันอาจจะทำยาก แต่มันเป็นสิ่งที่พี่ควรจะทำ"
"ครับ พี่ก็แค่อยากรู้ว่าคนบางคนจะนอนคนเดียวได้หรือเปล่าก็เท่านั้น"
"ก็บอกว่า ได้ ได้ ได้"
"ครับ"
พูดจบผมก็หันไปทำการบ้านต่อ พี่พีทก็นอนท่องบทสวดนั้นแหละ
"ก๊อกๆๆ......... ย่าเองลูก" ผมเดินไปเปิดประตูให้ คุย่าก็เข้ามา
"น้องภูนึกว่าคุณย่าหลับไปแล้วซะอีก"
"ยังหรอกลุก พรุ่งนี้พีทจะไปค้างที่ววัดแล้วใช่ไหม"
"ครับคุณย่า"
"ต้องไปค้างกี่วันละลูก"
"ก็คง3วันแหละครับ เพราะวันที่28ก็คงมาเตรียมงานที่บ้าน"
"อืมๆ แล้วเราล่ะ นอนคนดียวได้ไหม"
"คุณย่าาาาา น้องภูโตแล้ว นอนคนเดียวสบายมาก"
"จ้า "
"คุณย่ามีอะไรจะให้น้องภูกับเพื่อนๆช่วยก็บอกได้เลยนะครับ พวกมันพร้อมจะช่วยงานเต็มที่"
"ได้ๆ เดี๋ยวย่าคงต้องขอแรงตอนไปซื้อพวกเครื่องบวชพี่เขาแหละ พีทให้คนขับรถที่บริษัทเอารถมารับย่าหน่อยนะลูก"
"ครับ พีทสั่งเลขาไว้แล้ว ให้คนขับรถมาประจำที่บ้านเราเผื่อคุณย่าจะเรียกใช้"
"พี่บุ้งก็มี ใช้นางขับสิ"
"พี่เขาต้องทำงานแทนพี่พีทไงลูก"
"งั้นเดี๋ยวไปซื้อวันอังคารก็แล้วกันครับ น้องภูมีเรียนเช้าตัวเดียว เดี๋ยวเกณฑ์เพื่อนไปช่วยด้วย"
"ได้ๆ ส่วนเรื่องกับข้าว ย่าให้ป้าๆในหมู่บ้านเขามาช่วยแล้ว"
"คุณแม่ขิงกับคุณแม่ไอ้อิคก้จะมาครับ เห็นว่าจะเอาคนมาช่วยด้วย"
"เกรงใจเขาน่ะสิลูก"
"น้องภูบอกขิงแล้วว่าคุณย่าบอกเพื่อนบ้านมาช่วยแล้ว แต่ขิงมันบอกว่าแม่มันไม่ยอมอ่ะ"
"เป็นงั้นไป งานบุญจะไปห้ามเขาก็ไม่ได้"
"ครับ"
"อ่ะงั้นย่าไปนอนแล้ว อย่านอนดึกนะลูกน้องภูเดี๋ยวหนุต้องไปเรียนเช้า"
"ครับคุณย่า ฝันดีนะครับ"
"จ้ะ ฝันดีๆ"
แล้วคุณย่าก็ออกไป ผมก็เริ่มง่วงนิดหน่อยเลยปิดคอมพิวเตอร์  แล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ
"จะนอนแล้วหรอ" พี่พีทถาม
"อืม"
"งั้นก็นอน " พี่พีทวางหนังสือไว้หัวเตยง ผมก็เดินไปิดไฟ แล้วก็มานอนที่ตัวเอง
พี่พีทก็ทำเหมือนเดิมก็คือดึงผมเข้าไปกอด
"ไม่ต้องห่วงน้องภูนะ น้องภูดูแลตัวเองได้ พี่พีทต้องปฏิบัติหน้าที่ของสงฆ์ให้ดีนะ"
"อื้ม จุ๊บ" แล้วพี่พีทก็จุ๊บหน้าผากหนึ่งที ก่อนที่เราสองคนจะหลับไป

เช้าวันจันทร์ที่25.............

"สีกา ตื่น สีกา เรียนเช้าไม่ใช่หรือ"
"อือออออ"
"สีกาาาาาาาาา"
"โอยยยยย รู้แล้ว"
"ตื่นสิ รู้แล้วก็ตื่น วันนี้พี่ไม่ไปส่งนะต้องไปกับพี่บุ้งนะ"
"อือ"
"แล้วทำไมไม่ลุกสักทีละครับ หืมมมม"
"ลุกแล้วครับ โอเค ลุกแล้ว"
ผมก็ลุกเดินเข้าห้องน้ำไป ทำธุระส่วนตัว อาบน้ำอาบท่า ออกมาก็มีเสื้อผ้ามาวางรอไว้บนเตียง
แล้วแบบนี้จะไม่ให้รักได้ไง จริงไหม อิอิ  แล้วพี่พีทไปไหนล่ะเนี่ย สงสัยจะไปรดน้ำต้นไม้
ผมก็เลยเดินไปดูที่ระเบียง ก็เห็นพี่พีทยืนรดน้ำต้นไม้อยู่จริงๆ แล้วก็มองไปทางรั้วบ้านผม
ผมก็ยืนดูที่ระเบียงอยู่นาน ก็เห็นพี่พีทยืนยิ้มคนเดียว ว่างๆต้องพาไปสแกนสมองบ้างแล้วนะเนี่ย
"เฮ้......" ผมตะโกนเรียก
"มีไร"
"ยืนยิ้มอะไรอ่ะ"
"เปล่า"
"ก็เห็นยิ้มอยู่ยังบอกว่าเปล่าอีก"
"ไปแต่งตัวไป เดี๋ยวสาย"
"มาแต่งให้หน่อยดิ"
"เป็นง้อยหรอไง" นั้นมันเป็นคำพูดที่ผมชอบพูดกับพี่พีทนิหว่า แง่ม
"ชิ"
ผมก็เดินเข้ามาในห้อง เช็ดตัว ฉีดบอดี้สเปรย์ แต้มน้ำหอมตามจุดชีพจร
ใส่กางเกงในสีขาวที่พี่พีทหยิบวางไว้ ตามด้วยเสื้อนิสิต ค่อยติดกระดุมแล้วก็ร้องเพลงไปด้วย
"รักเธอคนนี้ 24 ชั่วโมง เช้า สาย บ่าย เย็น ก็ยัง ไอเลิฟยู..........."
"อารมณ์ดีจังนะ"
"เห้ย เข้ามาได้ไง โป๊อยุ่ไม่เห็นหรอ"
"เร็วๆละอย่าช้า ขาขาวดีนะ" แล้วไอ้พี่บุ้งมันก็ออกไป ไอ้พี่บ้านนี้ เข้าห้องไม่รู้จักเคาะประตู
แต่คิดหรอว่าคนอย่างน้องภูจะอาย ไม่มีทาง ฮ่าๆๆ ดีนะเสื้อเรายาว ไม่อย่างนั้นแหละพ่อเอ๊ยยยย
ได้เห็นของใหญ่แน่ กร๊ากกกก  เดินไปเอากางเกงมาใส่ นุ่งทับให้เรียบร้อย คาดเข็มขัด
คว้าเนคไทด์ใส่กระเป๋า หยิบมือถือดึงที่ชาร์จออก
"อ่าวเสร็จแล้วหรอ" อีกคนแล้ว เข้าห้องไม่เคาะประตูเนี่ย
"อือ"
"ไหนมาให้พี่ดูสิ" พี่พีทมันก็จับหน้าผมหันไปหันมา
"ยังไม่ได้ทาครีมกันแดดนิ ครีมบำรุงก็ยังด้วย ใช่ไหม"
"ก็กำลังจะไปทาเนี่ย"
"แถ"
"ไม่ได้แถ พูดจริง" แล้วผมก็เดินไปทาทุกอย่าง ลงแป้งฝุ่นซับความมัน ตบท้ายด้วยลิปบาล์ม ที่ไม่มันวาว
ผมไม่ต้องเซตเพราะทิ้งตัวสลวยดีมาก อะคริ
"โอเค พร้อมเดินทาง"
"มานี่ก่อน"
"อะไรอีกอ่ะ"
"มาให้หอมก่อน" แล้วผมก็เดินไปให้พี่พีทหอมแก้มอย่างว่างง่าย ซ้ายขวา
คิดถึงเมื่อตอนเรียนอนุบาลเลย พ่อกับแม่ต้องหอมผมก่อนไปโณงเรียนทุกเช้า
พอมาเรียนประถมก็ยังหอมอยู่ หลังๆมาโตเป็นหนุ่ม นานๆจะให้หอม เขิน ฮ่าๆๆ
แต่แม่ก็ชอบหอมแก้มผมทุกวันนั้นแหละ แต่คุณพ่อนี้ไม่ค่อยแล้ว.........

ลงมาทานข้าวด้านล่าง พี่พีทก็สั่งโน้นสั่งนี้ผมก็ฟังหูซ้ายออกหูขวาพยักหน้าไปอย่างนั้นล่ะ
"เข้าใจที่พี่บอกไหม"
"เข้าใจ"
"พีท น้องโตแล้วนะลูก"
"คุณย่าคิดอย่างนั้นหรอครับ"
"ก็......"
"คุณย่าอ่ะ ไม่เห็นต้องคิดนานเลย คุณย่าก็บอกพี่พีทไปสิครับ ว่าน้องภูโตแล้วจริงๆ"
"จ้ะโตก็โต ย่าทำแซนวิช เอาใส่กล่องไปทานไหมลูก"
"เอาครับ"
"เดี๋ยวยาจัดการให้รอแป๊ปนะลูก"
ผมเดินไปบ้วนปากในห้องน้ำอีกรอบ แล้วก็เดินมาเอาแซนวิชจากคุณย่า พี่พีทเดินไปส่งที่หน้าบ้าน
"เลิกเรียนเเล้วรีบกลับบ้านนะ" พี่พีทนี้ก็สั่งจัง
"รู้แล้ว ตั้งแต่เช้าเนี่ยพูดเป็นสิบรอบแล้วมั้ง คุณย่าน้องภูไปเรียนแล้วนะครับ สวัสดีครับ"
"โชคดีลูก"
พี่บุ้งขับรถออกจากบ้าน พี่อ้นก็หันมาถามผมทันที
"ไม่ไปส่งพี่พีทที่วัดหรอ"
"ถ้ากลับมาทันก็ไป แต่น้องภูไม่รู้ว่าพี่พีทจะไปวัดกี่โมงอ่ะสิ"
"เดี๋ยวก็น้อยใจหรอก"
"โห่ แค่บวชสิบกว่าวัน ทำอย่างกับไปเรียนเมืองนอกหลายๆปีงั้นแหละ"
"แต่น้องภูกับพี่พีทก็ไม่เคยไปค้างที่อื่นนะ อยู่ด้วยกันทุกวัน"
"ก็ลองนอนคนละที่ดูบ้าง ไม่เห็นเป็นไรนินา"
"ทำมาพูดดี แต่ทำไมน้ำตาคลอไม่ทราบ" ไอ้พี่บุ้งมันมองผมผ่านกระจกมองหลัง
"เปล่าซะหน่อย"
"หาเพื่อนมานอนด้วยสิ ไอ้โยชิไง"
"เขาก็มีลูกมีผัวกันทั้งนั้นจะไปพรากเขามาได้ไง เดี๋ยวน้องภูก็ไปนอนกับพี่บุ้งไง"
"ไม่ได้ๆๆๆ"
"ไปดึกๆก็ได้ ทำอะไรกันให้เสร็จกอนเดี๋ยวน้องภุไปนอนด้วยนะ"
"ไม่เอาเว้ยอึดอัด"
"แหม๋ เมื่อก่อนตอนอยู่บ้านเก่า เตียงเล็กนิดเดียวยังนอนเบียดกับน้องได้เลย พอมีเมียเข้าหน่อยล่ะทำมาเป็นนอนด้วยไม่ได้"
"พี่อนุญาตมานอนเถอะเดี๋ยวให้บุ้งไปนอนข้างล่าง"
"ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะเธอ ไม่เอาๆ นอนคนเดียวไปเลยไอ้ตัวเเสบ"
"รู้แล้ว แค่แกล้งไปอย่างนั้นแหละ ดูน้ำใจ"
"หราาาาา"
รถขับมาถึงหน้ามหาวิทยาลัย ผมก็ลง เดินเข้ามหาวิทยาลัยไป แตก็เหมือนมีคนดักรอผมอยู่
"น้องภู" ผมหันไปมองเจ้าของเสียง
"พี่ซูม สวัสดีครับ"
"สวัสดีครับ"
"มาทำไรอ่ะ ไมไม่อยู่โรงพยาบาล"
"อ๋อ ก็ คือ มาหาอาจารย์น่ะ"
"มาหาบ่อยเนอะ"
"อืมๆ"
"มีไรเปล่าพี่รหัสผู้ลึกลับ"
"อะไร พี่รหัสอะไร มั่วแล้ว"
"หรอ แล้วเพื่อนๆพี่ไม่มาหาอาจารย์ด้วยกันหรอ"
"มันรอกันอยู่ที่คณะแล้วอ่ะ"
"น้องภูทานข้าวยัง ไปทานเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ"
"ทานแล้ว แต่ไปนั่งเป็นเพื่อนก็ได้"
"ขอบคุณครับ"
ผมเดินไปที่โรงอาหารกับพี่ซูม แต่ก็แอบกดข้อความส่งไปหากิ๊บใจความประมาณว่า
ให้ใช้ไอ้กรีซมาซื้อขนมที่โรงอาหารหน่อย เพราะผมกับพี่ซูมอยู่ที่นี้......
กิ๊บก็ตอบตกลงและให้ความร่วมมืออย่างดีมาก และแล้วไอ้กรีซก็มาจริงๆ
"กรีซซซซซ" ผมตะโกนเรียกมัน
"อ่าว มาตั้งแต่เมื่อไรว่ะ พี่ซูมสวัสดีครับ"
"สวัสดีครับ"
"มานานแล้ว มาซื้อไรอ่ะ"
"ซื้อขนม ซื้อน้ำให้คุณนายกิ๊บน่ะสิต้องเอาใจหน่อยช่วงนี้งานเยอะต้องพึ่งนาง"
"งั้นไปซื้อซะ แล้วมานั่งนี้เดี๋ยวเดินไปพร้อมกัน"
"โอเคๆ" แล้วไปกรีวมันก็เดินไปซื้อน้ำของมัน
"ไอ้กรีซมันนารักนะพี่ นิสัยก็ดี มีน้ำใจมาก พี่กรีซว่าไหม"
"ไม่รุ้สิ ไม่ค่อยได้คุยอ่ะ แต่รู้ว่าน้องภูอ่ะน่ารักมาก" เอาแล้วไง เสี่ยงไปไหมเนี่ยที่เข้ามาช่วยไอ้กรีซมัน
"ก็ลองคุยดูดิ"
"คุยไรอ่ะ พี่ไม่รู้จะคุยไรอ่ะ"
"ก็คุยเหมือนที่คุยกับน้องภูนี่ไง"
"หรอ"
"พี่ซูมชอบไข่พะโล้หรอ"
"ครับ ชอบมาก"
"ไอ้กรีซมันก็ชอบเหมือนพี่ซูมเลย มันทานได้ทุกมื้ออ่ะ"
"มาแล้ว อ่ะ น้ำ"
"ซื้อมาให้พี่ซูมก็ให้พี่ซูมิ มาให้เราทำไม"
"เห้ย...."
"อ่ะพี่ซูมน้ำ" ผมก็รีบพูดแทรกแล้วก็ยื่นน้ำให้พี่ซูม
"ขอบใจนะกรีซ"
"ไม่เป็นไรครับ"
"แอบใส่ยาเสน่ห์มาให้พี่ซูมเปล่าเนี่ยมึง"
"บ้าหรอ" ไอ้กรีซผู้ปากกล้า ตอนนี้นั่งเงียบก้มหน้าห้มตาได้แต่เขินอาย
อะไรของมันว่ะ แทนที่จะจีบพี่เขา เสือกอาย ใช้ไม่ได้เลยไอ้ห่านิ
"อ่าาาาาา อิ่ม"
"อิ่มแล้วก้ไปได้แล้ว ใกล้เวลาเรียนน้องภูแล้ว"
"ครับผม" เราสามคนก็เดินไปที่คณะ ไอ้กรีซก็เดินเงียบไม่พูดไม่จา
อุตส่าห์จัดแจงให้ทุกอย่าง มันไม่ทำอะไรเลย สงสัยต้องมอมยาแล้วจับแก้ผ้าแบบไอ้ทิกซะแล้วมั้ง
"เป็นไงบ้างว่ะ" กิ๊บกระซิบผมเบาๆ
"งั้นพี่ขอตัวก่อนนะครับน้องๆ"
"ครับ/ค่ะ"
"ตกลงว่าไง" กิ๊บถามย้ำ
"จะว่าไงล่ะ ไอ้กรีซได้แต่นั่งทื่อ ไม่พูดกับพี่เขาเลย "
"นี่แกสองคนรวมหัวกันหรอ"
"ก็เอออ่าสิ แกนี้ป๊อดมากนะ กรีซ ชอบพี่เขาทำไไม่บอกพี่เขาไปว่ะ"
"กิ๊บ มันไม่ง่ายนะเว้ย แล้วเราก็ยังไม่แน่ใจตัวเองด้วย"
"เออ ให้หมาคาบไปรับประทานก่อนแล้วค่อยแน่ใจ"
"ปล้ำเลยไหม เดี๋ยวพวกกูช่วย" ไอ้พลเสนอ
"ไม่เอาหรอก กูอยากได้หัวจพี่เขามากกว่า"
"ถุย!!!!!!"
จบเรื่องไอ้กรีซพวกเราก็ขึ้นเรียนกัน ก้ตกอยู่ในภวังค์ของบทเรียน
ออกมาก็เหม่อลอยฟั่นเฟือนตามปรกติ ต้องหาอะไรเย็นๆมาดื่มกระตุ้น ฮ่าๆๆๆ
ไปหาอะไรทานกันที่โณงอาหารเพื่อรอเรียนภาคบ่ายต่อ ผมก็เอาแซนวิชออกมาทาน
เพราะข้าวกลางวันที่แทนไปไม่อิ่ม ฮ่าๆๆ เพื่อนๆก็ช่วยกันทาน
เสร็จจากการเรียน ก็เย็นแล้ว พวกเราก็เลยแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน
ผมก็เดินไปขึ้นแท็กซี่พร้อมไอ้กรีซเหมือนเคย.....
"ครับพี่พีท" พี่พีทโทรมา
"พี่อยู่วัดแล้วนะ เลิกเรียนยัง"
"เลิกแล้ว กำลังงจะกลับบ้าน ให้ไปหาที่วัดไหม"
"ไม่ต้องหรอก กลับบ้านเหอะ น้องภูมาเดี๋ยวพี่ทำใจไม่ได้"
"ดูแลตัวเองด้วยนะ ก่อนนอนโทรมาหาน้องภุได้ไหม"
"ได้ครับ แต่ตอนเป็นพระโทรไม่ได้นะ"
"อืม"
"งั้นน้องภูขึ้นรถกลับบ้านก่อนนะ พี่พีททท"
"ครับ"
"น้องภูรักพี่พีทนะ"
"เหมือนกันครับ"
"แค่นี้นะ" แล้วผมก็วางสาย ไอ้กรีซมันก็เดินอมยิ้มข้างๆผม
"อิจฉาว่ะ ภู"
"ทำไม"
"ก็ภูมีคนที่ภูรักมาก แล้วเขาก็รักภูมาก"
"ตอนแรกที่เราเจอพี่พีทนะ เราสองคนไม่อยถูกกันด้วยซ้ำ เราไม่ชอบหน้าพี่พีทเลย แต่พี่พีทน่ะชอบเราตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ"
"ก็แน่สิ น่ารักขนาดนี้อ่ะ แล้วทำไมถึงได้ชอบพี่พีทได้อ่ะ"
"ก็เพราะพี่พีทพยายามไง ทำทุกอย่างเพื่อเรา แล้วความดีของพี่พีทก็ชนะใจเรา"
"เหมือนนิยายเลยอ่ะ"
"มันมีอะไรมากกว่านั้น แล้วว่างๆจะเล่าให้ฟังนะ"
"จริงนะ"
"จริง"
"กลับบ้านดีๆอ่ะ แท็กซี่มาแล้ว"
"อื้ม ถ้าเราผิดหวังก็ยังถือซะว่าเราชนะใจตัวเองนะ แต่ถ้าเราไม่ทำอะไรเลย นั้นแหละเราแพ้แล้ว"
"ครับบบบบบ"
ผมขึ้นรถมา ก็นึกถึงเรื่องอ้กรีซว่าจะช่วยมันยังไงดี แต่ก็ยังนึกไม่ออกเท่าไร
นึกไปนึกมาก็ดันคิดถึงพี่พีทซะงั้น  ฮ่าๆๆ คืนนี้พี่พีทจะนอนได้ไหมนะ
ที่วัดจะมีแอร์หรือเปล่า พี่พีทยิ่งขี้ร้อนอยู่ แต่วัดไม่ใช่โณงแรมนะไม่น่าจะมีแอร์
แต่พี่พีทก็ต้องอยู่ได้เชื่อสิ เพราะพี่พีทตั้งใจมาก ผมก็ได้แต่เป็นกำลังใจ

สู้ๆนะพี่พีท

[K.Pupoom]

กลับมาถึงบ้านคุณย่าก็ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่
"เป็นไงลุก เหนื่อยไหม"
"ไม่ครับ เดี๋ยวน้องภูช่วยนะครับ"
"ไม่ต้องหรอกลุกเสร็จแล้ว ไปหาน้ำหาท่าดื่มซะไป เดี๋ยวย่าก็จะเข้าบ้านแล้ว"
"ครับคุณย่า"
"แล้วพี่เขาโทรหาเราหรือยัง"
"โทรแล้วครับ"
"ก่อนไปนะ สั่งโน้นสั่งนี้ เกี่ยวกับหนูนั้นแหละ เยอะแยะ ย่าจำไม่ได้แล้ว ฮ่าๆๆๆ"
"น้องภูจำได้ครับเพราะโดนกรอกหูทุกวัน"
"ฮ่าๆๆๆ" คุณย่าเดินไปปิดน้ำแล้วก็เดินเข้ามาในบ้าน ผมเดินไปเทน้ำมาสองแก้วให้ผมแล้วก้คุณย่า
เราสองคนก็นั่งคุยกัน ว่าเย็นนี้จะทานอะไรกันดี คุณย่าก็คิดเมนูต่างๆมานำเสนอ
คุณย่าเดินเข้าไปในครัว ผมก็โทรศัพท์หาพี่พีท ว่าถึงบ้านแล้วไม่อยากให้เป็นห่วง
พี่พีทก็รับทราบแล้วก็ไปช่วยทางวัดเตรียมงาน เพราะเขาจะมีงานอะไรกันก็ไม่รู้
ผมก็เลยเดินเข้าครัวไปช่วยคุณย่าเตรียมอาหารเย็นนี้
"พี่เขาว่าไงบ้างลูก"
"ก้ไม่ได้ว่าอะไรครับ กำลังช่วยวัดทำงาน"
"อ่อออ นึกว่าจะงอแงอยากกลับบ้านซะอีก"
"โตขนาดนั้นแล้ว ถ้างอแงก็เห็นว่าจะไม่น่าดูเท่าไร
 ฮ่าๆๆๆ"
"นั้นสิ" คุณย่ายิ้ม แล้วก็หยิบของออกมาวางบนโต๊ะ ผมหยิบผักต่างๆออกมาหั่น
เพราะผักทุกชนิดก่อนจะแช่ตู้เย็นคุณย่าจะล้างอย่างดี เวลาทำได้สะดวก ไม่ต้องแช่นานๆ
"คุณย่าครับ"
"ครับลูก"
"คุณพ่อพี่พีทดุไหมอ่ะครับ"
"ไม่หรอก นิสัยเหมือนเจ้าพีทนั้นแหละ แต่ถ้าดูภายนอกเขาจะดูขรึมๆ ทำไม กลัวหรอ"
"ก็นิดหน่อยอ่ะครับ"
"ไม่ต้องกลัวหรอกลูก มีอะไรเดี๋ยวย่าจัดการเอง" คุณย่าก็ยิ้มหวานให้ มันต้องแบบนี้สิครับผม อิอิ
"น้องภูกลัวว่าคุณพ่อเขาจะไม่ชอบน้องภู"
"ไม่หรอกลูก คนที่ไม่ชอบหนูก็คือคนที่อิจฉา หรือไม่ก็ สมองไม่ค่อยดี น้องภูของย่าน่ารักขนาดนี้ ไม่ต้องกลัวอะไรหรอกลูก ขี้คร้านจะหลงหนูซะด้วยซ้ำ"
"จริงนะครับ"
"จริงสิ เลิกคิดมากได้แล้วลูก พี่พีทน่ะเขามีความเป็นตัวของตัวเองสูง ถ้าใครจะห้ามอะไรเขาที่ไม่มีเหตุผล รับรองว่าไม่สำเร็จ คนๆนี้ถ้าจะห้ามอะไรต้องใช้เหตุผลที่รัดกุมและมากพอ"
"ครับ"
"ก็เห็นมีแต่หนูนั้นแหละ ที่ไม่ได้ใช้เหตุผลห้ามพี่เขา"
"อ่าว คุณย่าว่าน้องภูไม่มีเหตุผลซะงั้น"
"เปล่าลูก ฮ่าๆๆๆ ย่าหมายถึง บางเรื่องพี่เขาก็ยอมหนูเพราะว่ารัก เหมือนเวลาที่หนูงอแงแล้วก็อ้อนพี่เขาไง"
"แฮ่ๆๆ อายจัง"
"โถ่เอ๊ย  ไอ้ตัวแสบ เรื่องอื่นไม่เห็นกล้ว เลิกคิดมากได้แล้วลูก แกะกุ้งให้ย่าด้วย เดี๋ยวย่าจะเอาไปสับ"
"ครับผม" วันนี้สงสัยได้ทานทอดมันกุ้งแน่ๆเลย วิ้วๆๆๆๆ พี่พีทชอบมากเลยล่ะ แต่พี่พีทไม่อยู่นินา แง่ว
ผมกับคุณย่าก็ช่วยกันทำกับข้าวเย็นอย่างมีความสุข แล้วสองสามีภรรยาผักบุ้งและอ้นก็กลับมา
"กลับมาแล้วครับ"
"ซื้ออะไรมาล่ะลูก"
"ไม่ได้ซื้อครับ พอดียัยก้อยกลับบ้าน เลยซื้อของมาฝากพี่พีทน่ะครับ"
"น้องภูก็นึกแล้ว คนอย่างพี่บุ้งอ่ะหรอจะซื้ออะไรกลับมาบ้าน"
"ทำไม พี่ซื้อออกบ่อย"
"หรออออ"
"เอาพอๆๆ กลับมาเหนื่อยๆยังจะมาเถียงกับน้องมันอีก หาน้ำหาท่าดื่มซะลูก "
"ครับคุณย่า"
"คุณย่าทำอะไรอยู่ครับ" พี่อ้นเดินเข้าไปช่วย
"ก็เดี๋ยวจะทอดมันกุ้งน่ะลูก อ้นอยากทานอะไรไหมลูก"
"อ้นทานได้หมดแหละครับ เดี๋ยวอ้นช่วยนะครับ"
"นั่งพักก่อนเถอะลูก"
"นั่งมาตลอดทางแล้วครับ"
"หลับมาตลอดทางมากกว่าเธอ"
"ก็รถมันติด คุยกับเธอก็เบื่อ นอนดีกว่า"
"ใช่ ถ้าภูเป็นพี่อ้นนะ ต้องทนเห็นหน้าพี่บุ้งทั้งวัน อยากจะหลับไปสักสามวัน"
"ดี จะได้เผาไปเลย"
"เอ๊ะยังไงนะเด็กสองคนนี้ เดี๋ยวย่าหวดด้วยไม้เรียวสักทีดีไหม"
"ขอโทษครับคุณย่า"
"เป็นพี่น้องกัน จะเถียงกันให้มันได้อะไรขึ้นมา นับวันจะยิ่งใช้คำแรงมากขึ้นแล้วนะ"
"คุณย่าน้องภูขอโทษครับ"
"บุ้งก็ขอโทษครับคุณย่า"
"ขอโทษแล้วก็ปรับปรุงด้วย เราเองก็เหมือนกันนะผักบุ้ง เราเป็นพี่ต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้น้อง เห็นอ้นไหม พูดกับน้องน่ะเพราะทุกคำ แล้วน้องมันก็พูดเพราะกลับทุกคำ เราไม่อยากให้น้องมันพูดกับเราเพราะๆหรอลูก หืมม"
"ครับ"
"น้องภูก็เหมือนกัน เถียงพี่เขาให้ได้ทุกคำสินะ แล้วก็ไม่น่าฟังด้วย ไม่น่ารักเลย"
"ครับ น้องภูขอโทษครับคุณย่า"
"เอาล่ะ ถือซะว่าตักเตือน"
"อ้นอยากให้คุณย่าดุเรื่องนี้นานมากแล้วครับ วันนี้ล่ะถูกใจอ้นที่สุดเลยครับ"
"เป็นไงล่ะเมียพี่บุ้งอ่ะ ซ้ำเติมกันชัดๆ" ผมกระซิบเบาๆ
"เดี๋ยวคืนนี้โดนหนักแน่ นังเมียตัวร้าย"
"กระซิบกระซาบอะไรกัน ใจดีมามากแล้ว เด็กพวกนี้ชอบให้ย่าใจร้ายหรือไง"
เราสองคนก็ก้มหน้าทำงานกันอย่างเงียบ ได้แต่มองหน้ากันไปมองหน้ากันมา
แต่คุณย่าก็แอบยิ้มให้พี่อ้น สงสัยคุณย่าจะแกล้งเราสองคนแน่ๆ แต่อย่างว่าแหละ
ผมสองคนก็เถียงกันทุกวัน ใครได้ยินคงรำคาญพิลึก โดนดุซะบ้างก็สมควรแล้ว
แล้วอาหารทุกอย่างก็เสร็จ ผมก็ช่วยกันกับพี่บุ้งยกไปตั้งที่โต๊ะอาหาร แล้วโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
"ว่าไงพี่พีท"
"ไม่คิดถึงพี่เลยหรอ ถึงบ้านแล้วไม่เห็นโทรมาเลย"
"น้องภูช่วยคุณย่าทำกับข้าวน่ะ แล้วพี่พีททำอะไรอยู่ ทานข้าวหรือยัง"
"พระเขาไม่ทาน เอ๊ย ไม่ฉันข้าวเย็น"
"แต่พี่พีทไม่ใช่พระนิ"
"ก็หลวงพี่ท่านบอกให้ฝึกไว้ ตอนบวชจะได้ไม่หิว"
"แล้วตอนนี้พี่พีทหิวไหม"
"ไม่หรอก"
"ดื่มนมสิ แถวนั้นมีร้านขายหรือเปล่า"
"หลวงพี่ท่านเอามาให้แล้ว แล้วน้องภูทำอะไรอยู่"
"อยากรู้จริงๆอ่ะ"
"ไม่อยากรู้จะถามหรอ"
"ก็กำลังจะทานข้าวกัน วันนี้คุณย่าทำ"
"พอๆๆๆๆ ไม่ต้องพูดแล้ว"
"ก็ถามแล้วนิว่าอยากรู้จริงหรอ ฮ่าๆๆๆ"
"คิดถึงจัง"
"แน่ะ  อ่านหนังสือ สวดมนต์ไป แล้วก็รีบนอนซะจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน"
"ไม่คิดถึงพี่เลยหรอ"
"คิดถึง แต่เราสองคนก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองนะ"
"น้องภูมีหน้าที่อะไรอ่ะ"
"หน้าที่ ที่จะไม่ทำให้พระศีลขาดไง"
"ฮ่าๆๆๆ โอเคๆ งั้นไปทานข้าวเถอะ เดี๋ยวจะนอนแล้วโทรหาพี่ด้วยนะ"
"ครับบบ" วางสายโทรศัพท์ทุกคนก็จับจ้องมองอยู่

"พี่เขาโทรมาอ้อนอะไรล่ะ"
"ก็อ้อนคิดถึงนั้นแหละครับ สงสัยพระเขาหลับเขานอนกันหมดแล้ว อยู่คนเดียวเลยฟุ้งซ่าน"
"เขาเรียกจำวัดลูก"
"แห่  ทานข้าวกันเถอะครับคุณย่า น้องภูหิวแล้ว"
"งั้นก็ตักข้าวเลยลูก"
"ครับ"
"สงสัยพี่พีทคงเหงาน่าดู ปรกติมีลูกลิงคอยติดตัวตลอดเวลา" ไอ้พี่บุ้งมันพูด
"ก็ต้องทำใจให้ได้ คนเรามันมีช่องว่างระหว่างกันเสมอ จะให้มาติดกันตลอดเป็นไปไม่ได้หรอก"
"ครับ"
"บางทีเราก็อยากทำอะไรคนเดียว ไม่ใช่ไม่รัก แต่บางอย่างก็อยากอยู่ตามลำพัง จริงไหม"
"จริงที่สุดเลยครับ เวลาอ่านหนังสืออ่ะ น้องภูอยากอยู่คนเดียวมาก ฮ่าๆๆ เพราะพี่พีทชอบกวนตลอด"
"ฮ่าๆๆๆ"
เราสี่คนก็ทานข้าว ผมก็หันไปมองเก้าอี้ที่พี่พีทเคยนังตลอด มันเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง
แต่มันไม่ได้อะไรนะครับ มันแค่ไม่ชิน พี่เขาไปทำในสิ่งที่ควรทำ และเป็นหน้าที่ที่สำคัญผมต้องสนับสนุน
"อร่อยไหมลูกน้องภู"
"อร่อยครับคุณย่า"
"อร่อยแล้วนั่งเหม่ออะไรอยู่ล่ะลูก คิดถึงพี่เขาหรือไง"
"นิดหน่อยอ่ะครับคุณย่า"
"บุ่งว่าสงสัยคืนนี้ต้องมีคนนอนร้องไห้แน่ๆว่าไหมครับคุณย่า"
"เธอนิ ไปแกล้งน้อง น้องภูมานอนกับพี่ไหม หรือ ให้พี่ไปนอนเป็นเพื่อนก็ได้นะ"
"ไม่เป็นไรครับพี่อ้น น้องภูนอนคนเดียวได้ เดี๋ยวไปทำรายงานก็ลืมเองอ่ะ"
"อดทนหน่อยนะลูก"
"น้องภูไม่เป็นอะไรหรอกครับบคุณย่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ชิน ขี้คร้านจะให้พี่พีทบวชต่อสักพรรษา"
"ทำมาเป็นพูดดี แค่สามวันนี้ก็เอาให้รอดก่อนเถอะ"
"หยุดพูดได้แล้ว แล้ววก็ทานๆเข้าไป" พี่อ้นตักกับข้าวมากองในจานพี่บุ้งเต็มไปหมด ฮ่าๆๆ
เราสี่คนทานอาหารกันจนอิ่ม ก็มานั่งคุยกันที่หน้าทีวีเพื่อเตรียมงานต่างๆ
แล้วก็แยกย้ายกันไปนอน ห้องใครห้องมัน ผมก็เข้ามาในห้องตัวเอง ก็นั่งทำการบ้านไป

"ก๊อกๆๆๆ"

"ไม่ได้ล็อคครับบบ  " คุณย่าเปิดประตูเข้ามา
"ยังไม่อาบน้ำอีกหรอลูก"
"น้องภูก็ว่าจะทำรายงานหัวข้อนี้ให้เสร็จก่อนอ่ะครับ ค่อยไปอาบน้ำนอนทีเดียว คุณย่าล่ะครับทำไมยังไม่นอนอีก"
"ไปสวดมนต์มาน่ะลูก เลยเดินมาดูหนูซะหน่อย"
"น้องภูนอนคนเดียวได้ครับคุณย่า สบายมาก"
"โอเค ย่าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง งั้นก็รีบนอนนะลูก" คุณย่าเดินมาลูบหัวผมเบาๆ ผมก็กอดเอวไว้
"คุณย่า น้องภูรักคุณย่านะครับ"
"ย่าก็รักน้องภูลูก ถึงเราสองคนจะไม่มีสายเลือดเดียวกัน แต่ย่าก็รักน้องภูเหมือนลูกเหมือนหลานแท้ๆนะ จำไว้นะลูก"
"ครับคุณย่า"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เช้า อีกสักพักก็เย็น เย็นแล้วเดี๋ยวก็ค่ำ มันก็วนเวียนแบบนี้แหละ คนเราสุขก็ต้องรู้ว่าสุข สุขให้พอดี ทุกข์ก็ให้รู้ว่าทุกข์ ทุกข์แค่พอประมาณ เพราะเดี๋ยวพรุ่งนี้มันก็เช้าแล้ว ทุกข์จะอยู่กับเรานานหรือไม่นานขึ้นอยู่กับตัวเราจะให้ใจให้ชินได้ไวแค่ไหนนะลูก แต่สิ่งสำคัญคือ มีทุกข์ได้ก็มีสุขได้เช่นกัน น้องภูเข้าใจที่ย่าจะสื่อไหมลูก"
"เข้าใจครับ"

"ก๊อกๆๆๆ"

"ไม่ได้ล็อคครับ" แล้วพี่อ้นก็เดินเข้ามา
"ว่าไงลูกอ้น"
"อ้นเข้ามาดูน้องน่ะครับ"
"ห่วงน้องละสิเรา"
"ครับ"
"ขอบคุณนะพี่อ้น น้องภูนอนคนเดียวได้สบายมาก" แล้วพี่อ้นก็นั่งลงบนเตียง
"เห็นแบบนี้ก็ค่อยสบายใจหน่อย"
"ทุกคนอ่ะ คิดว่าน้องภูเป็นเด็กอยู่เรื่อยเลย"
"จ้าพ่อหนุ่ม โตเป็นหนุ่มแล้วเนอะ"
"คุณย่าอ่ะ" ผมก็เลยฟัดพุงคุณย่าซะเลย ฮ่าๆๆๆๆ
"มาแกล้งย่าอีกนิ"
"ก็น้องภูรักคุณย่านี้ครับ รักพี่อ้นด้วยนะ"
"ดีแล้วลูก พี่น้องกัน ก็รักกันไว้ คนเราเกิดมาจะหาคนที่รักเราจริงๆน่ะหายากนะลูก หมั่นทำดีต่อกันไว้"
"ครับ"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้อ้นเป็นคนพาคุณย่าไปซื้อพวกเครื่องบวชเองนะครับ"
"โอเคลูก"

"โหยย มาอยู่นี้เอง" ไอ้พี่บุ้งเปิดประตูเข้ามา
"เข้าห้องคนอื่นอ่ะ หัดเคาะประตูซะบ้างสิ เรื่องดีๆเนี่ย บอกกี่ครั้งไม่เคยจะทำ" แล้วคุณย่าก็เอามืออุดปากผมไว้
"คนอุตส่าห์เป็นห่วงจะเข้ามาดูซะหน่อยว่านอนร้องไห้หรือเปล่า"
"จะเข้ามาตามเมียก็บอกมาเหอะ"
"คุณย่าดูน้องสิครับ บุ้งอุตส่าห์หวังดี กลับมองเป็นอื่น"
"หืมมมมม อิดีนี่"
"เราสองคนนี้นะ อย่าละหน่าย ย่าไปนอนดีกว่า รำคาญหู"
"ฝันดีนะครับคุณย่า"
"จ้ะ รีบทำแล้วก็รีบอาบน้ำนอนนะลูก อย่าอาาบให้มันดึกมากเดี๋ยวจะไม่สบาย แล้วแอร์เนี่ยเปิดให้มันเบาๆหน่อย 25ก็พอ"
"ครับ"
คุณย่าก็เดินบ่นจนกระทั่งออกจากห้องไป ก็เหลือผมสามคนพี่น้องที่นั่งคุยกัน
"ถ้านอนคนเดียวไปได้ก็ไปนอนกับพี่ก็ได้" เนี่ยไม่ใช่พี่อ้นพูดนะครับแต่เป็นพี่บุ้ง
"อืม งั้นก็รีบทำๆอะไรกันให้เสร็จเก็บกวาดให้เรียบร้อยนะ เดี๋ยวไป" ผมก็แกล้งไปอย่างนั้นแหละ ฮ่าๆๆๆ
"ย่ะ"
"ไม่ไปหรอกนอนได้ ขอบคุณนะพี่ชาย กู๊ดไนท์"
"อื้ม" แล้วีพ่บุ้งกับพี่อ้นก็ออกจากห้องไป ผมก็วางมือจากรายงานแล้วก็เดินไปอาบน้ำ
อาบน้ำไปก็นึกถึงพี่พีทไปนั้นแหละ ป่านนี้จะเป็นไงมั้งหนอ นอนหลับไปยังก้ไม่รู้
นอนหิวหรือเปล่าเนี่ย ดื่มแต่นม แต่คงไม่หรอก พี่พีทต้องทำได้สิ น้องภูเชื่อแบบนั้น

"งืดๆๆ งืดๆๆ ตืดดืดดึ๊ด  ตือดือดึ๊ด"

"ครับ"
"ทำอะไรอยู่"
"พึ่งอาบน้ำเสร็จ"
"จะนอนยัง"
"ยัง พี่พีทล่ะ"
"นอนอยู่ แต่ไม่หลับอ่ะ นอนรอโทรศัพท์คนบางคน"
"ใครอ่ะ"
"หมา"
"เดี๋ยวเอาโทรศัพท์ไปให้ไอ้มดแดงก่อนนะ"
"หมาภูต่างหาก"
"หมาอะไรจะหล่อขนาดนี้"
"ฮ่าๆๆๆ"
"แล้วพรุ่งนี้ต้องทำอะไรบ้างรู้ยัง"
"ก็เดี๋ยวตื่นตอนตีห้า เตรียมตัวไปบิณฑบาตกับหลวงพ่อ"
"ไม่ต้องแต่งตัวหล่อมากนะ เดี๋ยวคนใส่บาตเขาจะจิตใจหวั่นไหว"
"หวงหรอ"
"มากกกกก"
"ฮ่าๆๆๆ น้องภู"
"ครับ"
"จำไอ้แม็กเด็กวัดได้เปล่า"
"จำได้"
"มันถามถึงน้องภูด้วย"
"ถามว่าไง"
"มันถามพี่ว่า พี่คนที่น่ารักๆที่ชื่อภูอ่ะไม่มาด้วยหรอ น้องชายพี่หรอ น่ารักจัง"
"แล้วพี่พีทตอบว่าไง"
"พี่ก็บอกว่าไม่ใช่น้องชาย เมีย"
"บ้า"
"ฮ่าๆๆๆๆ แต่มันไม่เชื่อนะ"
"ก็ช่างมันสิ"
"น้องภู"
"หืมมมม"
"อยู่ได้แน่นะ"
"ได้สิ เพราะว่าเราห่างกันตอนที่เรายังรักกัน แต่ถ้าวันไหนเราต้องห่างกันเพราะไม่รักกัน วันนั้นน้องภูคงอยู่ไม่ได้"
"พี่สัญญาว่าวันนั้นจะไม่มีแน่นอน"
"ขอบคุณครับ"
"อาบน้ำเช็ดหัวแห้งยัง อย่านอนหัวเปียกๆนะ"
"รู้แล้ว ก็เช็ดอยู่เนี่ย พี่พีทอ่ะไปนอนได้แล้วต้องตื่นตั้งแต่ตีห้านะ"
"อีกสิบนาทีได้ป่ะ"
"ต่อรองนะ ตอนเป็นพระจะโทรมาหาโยมเมียแบบนี้ไม่ได้นะ หลวงพี่อ่ะ"
"ฮ่าๆๆๆ แล้วโยมเมียไม่คิดถึงหลวงพี่หรอ"
"คิดถึงพระบาปไหมล่ะ ถ้าบาปก็คงไม่คิดถึงหรอก"
"ฮ่าๆๆๆๆ เราเหมือนคนที่รักกันใหม่ๆเลยเนอะ โทรจีบกันเนี่ย"
"นึกถึงตอนที่น้องภูไปอยู่บ้านคุณลุเนอะ พี่พีทก็โทรมาหาแบบเนี่ย"
"ตอนนั้นพี่เป็นห่วงน้องภูมากขอคุณย่าทุกวันให้รับน้องภูมาอยู่ด้วยกัน"
"จะได้จับทำเมียง่ายๆล่ะสิ"
"ฮ่าๆๆๆ แล้วนี้พี่พีทนอนยังไงอ่ะ"
"ก็นอนกุฏิพระนั้นแหละ เป็นห้องๆ มีเสื่อมีหมอนมีผ้าห่ม แล้วก็มีโต๊ะหมู่บูชาเอาไว้สวดมนต์"
"ไม่มีแอร์อ่าดิ"
"อืม มีพัดลม แต่ก็ไม่ร้อนอะไรมากหรอกทนได้ ไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอก"
"อืม พรุ่งนี้ก็ทานข้าวเยอะๆนะตอนเช้าอ่ะ ตอนเย็นจะได้ไม่หิว"
"อื้ม ไม่หิวหรอก ได้คุยกับเมียก็อิ่มแล้ว"
"แต่ตอนเป็นพระไม่ได้คุยกับเมียนะอย่าลืมสิ"
"ครับบบบ"
"ไปนอนได้แล้ว น้องภูก็จะนอนแล้ว"
"จ้ะ ดูแลตัวเองด้วยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่โทรปลุก"
"ไม่ต้องหรอกน้องภูตื่นเองได้ พี่พีททำหน้าที่ของตัวเองให้เต็มที่เถอะ ถอดห่วงที่ชื่อน้องภูออกก่อน"
"ครับ ฝันดีนะ พี่รักน้องภูมากนะ"
"ครับ ฝันดีครับหลวงพี่เท่ง ฮ่าๆๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆ" แล้วเราสองคนก็วางสายไป ผมมานั่งอมยิ้มอยู่หน้ากระจก แล้วก็เดินไปแต่งตัว
วันนี้ได้ใส่ชุดนอนแล้ว ฮ่าๆๆ แบบไม่ต้องถูกถอดออกด้วย ใส่เสื้อผ้าเสร็จก้เดินไปปิดไฟ แล้วก็มาล้มตัวนอน
กอดหมอนข้างไปก่อนแล้วกันคืนนี้ พยายามไม่คิดอะไรมาก จนสุดท้ายก็หลับไปในที่สุด

ถึงแม้ไม่ได้แนบชิดใกล้ ต้องห่างไกลกันแค่ไหน ขอเพียงรักที่มีให้ต่อกัน
ยังคงมั่นไม่เสื่อมคลาย ต้อให้ร้อยลี้พันล้านไมล์ ก็ไม่สามารถทำอะไรเราได้  "ขอเพียงใจ เราใกล้กัน"



ขอบคุณครับ ท่านผู้อ่านที่รักทุกคน  จ๊วฟๆ