หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[K.Pupoom]

ตอนที่..112

 

หลังจากที่เดินทางติดสอยห้อยตามพี่พีทไปทำงาน ไปไหนมาไหน วันนี้ก็ได้พักแล้วจ้า
กะว่าจะนอนยาวไปถึงเที่ยงเลย  ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

"ฟ๊อด ฟ๊อด ฟ๊อด" กำลังฝันถึงสตรอเบอร์รี่เคลือบช็อคโกแลตลูกโตอยุ่เลย
ก็ต้องตื่นจากฝันที่แสนจะหวาน เพราะมีคนมาขโมยหอมแก้มซ้าย ขวา หน้าผาก
หอมแรงกินไปหรือเปล่าเนี่ย แก้มแทบจะหลุดไปกับจมูกแล้วมั้งนั้นอ่ะ....
"อื้ออออ  นี่วันเสาร์นะ"
"รู้แล้ว"
"แล้วจะปลุกทำไมอ่ะ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงังเงีย แล้วก็ไม่พอใจเล็กน้อยแหละ
"ไปงานมอเตอร์โชว์กัน"
"ตอนบ่ายๆก็ได้ ไม่ก็โทรไปชวนพี่โค้กสิ น้องภูไม่ถนัดงานพวกนี้หรอก ไปๆๆอย่ามากวนใจ"
ผมโบกมือไล่พี่พีทแล้วก็ดึงผ้าห่มมาคลุมหัวไว้ แต่ก็ถูกแรงดึงกลัไปอีกครั้ง
จนเผยให้เห็นแผ่นอกขาวๆยาวไปถึงหน้าท้อง นี้มันหนาวนะรู้ไหม
พยายามควานหาหมอนเพื่อจะปาไอ้คนต้นเหตุที่มันทำให้ผ้าห่มเลื่อนลงต่ำ
"หมอนอยู่นี้" รู้ทันกันอีก แถมยังยืนหัวเราะเยาะอีกต่างหาก
"พีทททท ตื่นหรือยงลูก  ก๊อกๆๆ ตาโค้กมาหาแน่ะลูก"
"ตื่นแล้วครับคุณย่า" พี่พีทเดินไปเปิดประตูให้คุณย่า
"ตาโค้กมาหารออยู่ที่ห้องรับแขกน่ะ เอาอีกแล้ว ทำไมปล่อยให้น้องนอนถอดเสื้อ ไปเอาเสื้อมาใส่ให้น้องเลย เดี๋ยวน้องไม่สบาย แล้วแอร์เนี่ย เปิดซะอย่างกับตู้เย็น ไปๆเอาเสื้อมาใส่ให้น้อง" มันไม่ใช่แค่เสื้อนะครับคุณย่า มันกางเกงด้วย แง่ว
"ครับ มันจะมาทำไมของมันแต่เช้าเนี่ย" พี่พีทเดินเข้ามาหยิบเสื้อกับกางเกงใส่ให้ผมตามที่คุณย่าสั่ง
แล้วพี่พีทก็เดินออกจากห้องไป ผมก็ได้โอกาสหลับต่อ กลางคืนก็กว่าจะได้นอน
ทั้งเหนื่อยทั้งง่วง เช้าก็ต้องมาตื่นแต่เช้าอีก วัยน้องภูต้องการพักผ่อนนะ ชิ

แต่เหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้งน้องภู ไม่ให้ได้หลับยาวไปถึงเที่ยงแน่ๆ
"งืดๆ งืดๆ งืดๆ"
"ฮัลโหล" รับโทรศัพท์แบบไม่ลืมตา
"ยังนอนอยู่อีกหรอว่ะ"
"ใครว่ะ"
"มึงช่วยแหกตาดูหน้าจอด้วยสิ"
"กูง่วง ไอ้อิค มีอะไร เมียมึงท้องหรือไงโทรมาแต่เช้าเนี่ย"
"เมียก็คิดถึงมึง อ้อนให้พาไปหา ก็เลยจะโทรมาถามว่าอยู่บ้านหรือเปล่าวันนี้อ่ะ"
"ไม่แน่ใจเพราะพี่พีทชวนกูไปงานมอเตอร์โชว์ แต่กูไม่อยากไป แล้วไม่รู้นางจะยอมหรือเปล่า"
"ถ้าจะไไปจะไปกี่โมงอ่ะ"
"คงบ่ายๆมั้ง"
"งั้นเดี๋ยวกูไปหามึงนะ ถ้าพี่พีทไปเดี๋ยวกูสองคนไปด้วย"
"อือ แค่นี้นะ"
"อย่าบอกนะว่ามึงจะนอนต่ออ่ะ"
"แล้วมึงจะให้กูจัดขบวนต้อนรับมึงที่หน้าบ้านหรอไงอ่ะ แค่นี้นะ"
"เดี๋ยวๆๆ คุณย่าชอบทานอะไรอ่ะ เดี๋ยวกูจะซื้อไปฝาก"
"อะไรก็ได้ที่ดีต่อสุขภาพ แค่นี้นะ"
"เดี๋ยวๆๆแล้วพี่พีทอ่ะ"
"แดกได้ทุกอย่าง แล้วถ้ามึงยังเดี๋ยวอีก กูจะสาปแช่งมึง แค่นี้นะ" แล้วผมก็วางสาย
ซุกโทรศัพท์ไว้ใต้หมอนอีกใบ นอน ...........

"โอ๊ะ เหมือนมีร่างใหญ่ ลงมาทับตัวผมอย่างหนัก ไม่สามารถขยับตัวได้ หายใจก้ไม่ออก
เอาหน้าออกมาจากผ้าห่มเพื่อดูว่าใคร แล้วก็ไม่ใช่ใครก็ไอ้พี่ชายตัวดีของผมกับพี่สะใภ้ที่ยืนดูอยุ่
แล้วก็ได้แต่หัวเราะในท่าทางเเปลกๆของสามีตัวเอง.....
"ตื่นได้แล้วไอ้ลิง"
"มาทำไมแต่เช้าว่ะเนี่ย"
"มาพาคุณย่าไปตลาดนะ ไปซื้อพวกวัตถุดิบทำขนม"
"คุณย่าจะทำขนมหรอ"
"ใช่"
"ทำไปไหนอ่ะ"
"เห็นว่าจะเอาไปแจกคนในสมาคมอ่ะ ไปไหม"
"ไม่ไป!!!!!   โครม...." ผมผลักพี่บุ้งมันด้วยเท้าให้ออกไปจากตัวผม แล้วหล่นลงจากเตียง
"ฮ่าๆๆๆๆ" พี่อ้นได้แต่ยืนหัวเราะ ผมก็ลุกเข้าห้องน้ำไป ได้ยินแต่เสียงโวยวายของพี่บุ้ง
เดินออกมาอีกที สดชื่นมากกว่าเดิม เพราะได้ล้างหน้าแปรงฟันแล้ว สองคนผัวเมียนั้นหายไปแล้ว
เดินลงมาข้างล่าง แล้วก็เดินเข้าปในครัว ก็เห็นช่วยคุณย่าเตรียมอาหารเช้าอยู่
"อรุณสวัสดิ์ครับคุณย่า"
"จ้ะ เมื่อเช้าย่าเข้าไปในห้องเห็นเรานอนถอดเสื้ออีกแล้วนะ แอร์ก็เย๊นเย็น เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะลูก"
"อาจจะไม่ได้ถอดแค่เสื้อเท่านั้นนะครับคุณย่า น่าจะถอดทั้งตัว ฮ่าๆๆๆ อูยยย ตามันขวางอีกแล้ว"
ไอ้พี่บุ้งเงียบปากทันทีแล้วก็หันไปช่วยคุณย่าต่อ ......
"ก็ปากไม่ค่อยอยู่สุขเลยนิเรา" คุณย่าหันไปดุพี่บุ้งด้วยรอยยิ้ม
"คงเลิกไม่ได้แล้วละครับคุณย่า ปากแบบเนี่ย มันกลายจากนิสัยไปเป็นอย่างอื่นแล้ว"
"แรง"
"น้ำส้มไหมลูก พี่อ้นพึ่งคั้นเสร็จเลย ในตู้เย็นน่ะลูก"
"เอาไหมเดี๋ยวพี่ใส่แก้วให้"
"เดี๊ยวน้องภูจัดการเองครับพี่อ้น ขอบคุณครับ"
"ครับ"
แล้วผมก็รินน้ำส้มใส่แก้วแล้วก็มานั่งดื่มที่โต๊ะ นั่งมองคุณย่าเตรียมอาหาร
พี่บุ้งมันก็ทำอะไรไม่รู้ที่หน้าเตากับพี่อ้น คุณย่าคงให้ต้อะไรสักอย่าง
"ยังง่วงอยู่ละสิ" คุณย่าถาม
"มันเหมือนเพลียๆมากกว่าอ่ะครับคุณย่า"
"นอนไม่พอหรือไงลูก"
"คงงั้นมั้งครับ นอนดึกตื่นเช้าตลอดเลย"
"ก็รีบนอนสิลูก นอนพร้อมย่าเนี่ย"
"โห....คงยากอ่ะครับ"
"ก็เป็นกันซะแบบเนี่ย เด็กสมัยนี้ ถึงได้ไม่ค่อยจะแข็งแรง ดื่มน้ำส้มหมดแล้วไปตามพี่ๆเขามาทานข้าวไปลูก"
"ครับคุณย่า" ผมก็กระดกน้ำส้มจนหมดแกวแล้วก็เดินไปตามพี่พีทกับพี่โค้กที่ห้องรับแขก
"พี่โค้กหวัดดีครับ"
"หวัดดีครับ มาม๊ะมาให้พี่โค้กชื่นใจหน่อย ไม่ได้เจอกันหลายวันแล้ว"
แล้วพี่พีทก็ยกขามาเตะหน้าแข้งพี่โค้กทันที
"รุนแรงตลอดกะกูเนี่ย"
"คุณย่าให้มาตามไปทานอาหารเช้าครับ"
"ครับเดี๋ยวพี่ตามไป"
"อืม" ผมหันหลังจะเดินออกจากห้องรับแขก พี่พีทก็ดึงไปนั่งตักทันที แล้วก็ล็อคเอวไว้ด้วยสองแขน
"เป็นไร" พี่พีทถาม
"ง่วง"
"หืมมม แล้วทำไมไม่นอนต่อ"
"ก็เดี๋ยวคนโน้นปลุกคนนี้ปลุก จะนอนได้ไงเล่า"
"แล้วกลางคืนทำไมไม่นอนล่ะ หรือว่าไอ้บ้ากามนี้มันไม่ยอมให้นอน" พี่โค้กพูดได้ตรงประเด็นมาก
"คงงั้นมั้ง"
"มึงนี้บ้ากามมากนะไอ้พีท ระวังน้องภูช่วงล่างจะเสื่อมก่อนวัยอันควรนะเว้ย"
"ไม่มีทางอ่ะ นี้ก็สองปีแล้วเมียกูยิ่งนานวันยิ่งฟิต"
"ทุเรศ อุบาทว์จริง คุยอะไรกันก้ไม่รู้ ปล่อยเลย พี่โค้กก็อีกคนนะ น้องภูไม่เอาแล้วไอห้าไอหกอะไรเนี่ย น้องภูจะให้มิวไม่ยอมพี่โค้ก"
"เห้ย อยู่ดีๆมาลงที่พี่ได้ไง ไม่เอานะ โอ๋ๆๆ พี่ขอโทษนะคนดีของพี่"
"ไม่รู้ไม่ชี้ ปล่อย"
"งั้นก็
"ไปทานข้าวกันเถอะ ฟ๊อดดดด" แล้วพี่พีทก็หอมผมโชว์พี่โค้ก
"หอมจังนะมึง แก้มน้องภูจะช้ำหมดแล้ว"
"ก็หอมใหคนบางคนอิจฉาอ่ะสิ ที่ได้แต่ดมของตัวเองไกลๆ"
"ไอ้เลว"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ"

แล้วเราสามคนก็มานั่งรอที่โต๊ะอาหาร ผมเดินไปช่วยพี่บุ้งยกอาหาร
แล้วเราทุกคนก็มานั่งทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย........
"น้องภูทำไมทานน้อยจังลูก"
"มันเหมือนเวียนๆหัวน่ะครับ บอกไม่ถูกอ่ะครับคุณย่า แต่ร่างกายมันก็โอเคนะครับ"
"เดี๋ยวดื่มนมอีกสักแก้วนะลูก"
"ครับ"
ผมเดินไปหยิบนมาดื่มแล้วก็ไปนั่งดูทีวีตอนเช้า ตอนนี้เซเลอร์มูนเอามาฉายใหม่ สนุกมาก
แล้วก็ยังมีเซนเซย่าอีกต่างหาก การ์ตูนโปรดของผมเลยนะจะบอกให้  อิอิ
นังดูไปรื่อยๆก็เหมือนบ้านมันเริ่มจะเอยงๆ เหมือนจะหมุนๆได้ แล้วมันก็เวียนหัว
หลับาลงก็เหมือนนั่งอยู่บนเรือที่มีคลื่นสูงมันโอนเอนโคลงเคลงไปหมด.....
สุดท้ายก็เลยวิ่งเข้าห้องน้ำไปอาเจียน

"โอ๊กกก  อ๊ากกกก  อ๊วกกกกกกก"

พี่พีทรีบวิ่งมาดูเมื่อได้ยินเสียง แล้วก็ต้องมาเห็นผมนังกอดชักโครกอ่าสิ ฮ๋าๆๆ
"เป็นอะไร" พี่พีทเดินมาลูบหลังให้ ก็เห็นอยู่ว่าคนอาเจียนยังจะมาถามอีก
"เวียนหัวอ่ะ สงสัยจะท้อง"
ผมค่อยๆลุก พอได้อาเจียนแล้วทุกอยางมันก็ดีขึ้น คุณย่ารีบเดินมาดู
"พาน้องไปนั่งก่อน ยาดมนี้ให้น้องดมลูก"
"ไหวไหม เดี๋ยวไปหาหมอนะ"
"น้องภูไม่เป็นไรแล้ว แค่มันเวียนหัวนิดหน่อย เดี๋ยวเซนเซย่าจะมาแล้ว ไม่ไปหรอก"
"ไม่ขำ" สีหน้าเคร่งเครียดของพี่พีทเริ่มจะกดดันผมอีกแล้ว ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นอะไร
"อ้นไปชงยาหอมของย่ามาให้น้องหน่อยไปลูก"
"ครับ" พี่อ้นรีบเดินไปทันทีเมื่อคุณย่าสั่ง ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นอะไร
"น้องภูไม่เป็นอะไรจริงๆครับ หายแล้ว ได้อาเจียนออกไปก็ดีขึ้นแล้วครับ"
"แพ้อาหารหรือเปล่าครับ" พี่โค้กออกความเห็น
"ก็ทานเหมือนทุกๆวันนินา ไม่มีอะไรที่น้องภูจะแพ้ได้นะย่าว่า"
"นี้ครับคุณย่า" พี่อ้นส่งยาหอมให้คุณย่า
"แข็งใจดื่มหน่อยนะลูก"
"ครับ" ผมรับมาดื่ม แบบว่าเหมือนดื่มยาดมสมุนไพรเลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
"พาน้องไปนอนพักไปลูกพีท"
"น้องภูไม่เป็นไรแล้วครับทุกคน คุณย่าไปตลาดเถอะ น้องภูสบายมาก"
"ไม่เอาๆ ไปนอน อัดไว้ก้ได้นิการ์ตูนอ่ะ ไปๆอย่าดื้อกับย่านะ"
"ครับบบ"
แล้วผมก็ต้องขึ้นมานอน พี่พีทห่มผ้าให้แล้วก็เดินไปปิดไฟ ปิดผ้าม่านให้หองมืดเหมือนกลางคืนจะได้นอนหลับ
พี่พีทเดินเอามือมาแตะที่หน้าผากเป้นระยะๆจนผมหลับไป.....

"ไม่สบายอีกแล้วนะ" ผู้หญิงชุดขาวคนนี้มาอีกแล้ว
"คุณน้า เข้ามาได้ไงครับ มาหาใคร"
"ฉันอยู่ที่นี้ เรียกฉันว่าคุณย่าสิ"
"คุณย่า ไม่เหมาะมังครับ คุณน้ายังสวยแล้วก็สาวอยู่เลย" ได้เพียงแต่รอยยิ้มกลับมา
"ตื่นมาเดี๋ยวก็หายนะ ฉันไปล่ะ"
"เดี๋ยวสิครับ คุณย่าบอกว่าคุณย่าอยู่ที่นี้ ทำไมผมไม่เคยเห็น ผมก็มาอยู่ที่นี้นานแล้วนะ"
"จำหน้าฉันไว้สิ สักวันหนึ่งเธอก็จะรุ้เอง" แล้วคุณย่าคนนั้นก็หายไป ผมก็สะดุ้งตื่น
ผู้หญิงคนนี้มาหาผมในฝันบ่อยมาก แล้วมักจะมาตอนที่ผมไม่สบายหรือต้องการความช่วยเหลือ
เขาเหมือนคอยคุ้มครองผมมาโดยตลอด อยากรู้จังว่าเขาเป็นใคร หรือว่าผม เพ้อเจ้อไปเอง

ตื่นมาก็กวาดสายตามองไปรอบๆ ก็เห็นแสงมาจากจอคอมพิวเตอร์แล้วก็ชายหนุ่มนั่งอยู่
"ทำงานทำไมไม่เปิดไฟ เดี๋ยวก็สายตาเสียหรอก"
"ตื่นแล้วหรอ ดีขึ้นไหม พี่เห็นเรานอนยิ้มตลอดเลย ฝันดีล่ะสิ"
"น้องภูฝันเห็นผู้หญิงหน้าตาใจดีคนนั้นอีกแล้ว เขาบอกให้น้องภูเรียกเขาว่าคุณย่า"
"เขาแก่ขนาดนั้นเลยหรอ"
"ไม่เลย เขายังสาวแล้วก็สวยมาก"
"ดูหนังมากไปเปล่า "
"ไม่นะ"
"งั้นก็ไปล้างหน้าล้างตาซะไป เด๋ยวได้ลงไปทานข้าว"
"อืม เออเเล้วนี้ไอ้โยชิอ่ะมายัง"
"าแล้ว ออกไปตลาดกับคุณย่าน่ะ"
"แล้วพี่โค้กอะ"
"ไปหาเมียมันแล้ว"
"อือๆ แล้วไม่ไปงานมอเตอร์โชว์แล้วหรอ"
"เมียไม่สบายจะให้ไปกะใครล่ะ ถึงมีคนไปด้วยก็ไม่ไปหรอก"
"จะไปดูพริตตี้หรอ"
"อื้ม" แล้วพี่พีทก็ยิ้มออกมา
"งั้นก็อย่าหวังจะได้ไปเลย"
แล้วผมก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ออกมาก็เปิดม่านให้แสงเข้ามาในห้อง พระอาทิตย์ยามบ่ายทำให้ต้องปิดม่านอีกที
แล้วก็เดินไปเปิดไฟ เพราะคนร่วมเตียงกำลังนั่งทำงานโดยเสี่ยงต่อสายตาเสียได้
"ไปทานข้าวกันหิวอ่ะ อาเจียนออกไปตั้งเยอะแทยจะหดท้องแล้วเนี่ย"
ผมเขาไปกอดคอพี่พีทไว้แล้วก็เอาหน้าซุกไปที่ไหล่เอาแก้มแนบไปกับหู
"ป่ะ" พี่พีทปิดคอมพิวเตอร์แล้วก็กอดคอผมเดินออกจากห้องไป
ตอนนี้เราอยู่กันสองคนทุกคนออกไปข้างนอกกันหมด ผมก็นั่งรอพี่พีทอุ่นอาหาร
"พี่ว่าต้องทานวิตมินบ้างนะเราอ่ะ ไม่สบายบ่อยนะ"
"อืม"
"เดี๋ยวพี่จะให้พี่หมอหยกจัดการให้"
"อืม"
"ไม่คิดจะพูดอะไรบ้างหรอ"
"พูดไปเดี๋ยวก็หาว่าเถียงได้ทุกคำอีกอ่ะ"
"ก็เป็นซะแบบเนี่ย"
"เห็นม๊ะ...อยากทานอะไรพิเศษไหมเดี๋ยวพี่ทำให้"
"หมี่เย็น หมูหัน เป็ดปักกิ่ง พระกระโดดกำแพง หูฉลาม ตับห่าน "
"ไข่เจียวเเล้วกันนะใส่หมูสับไหม"
"ตามใจเหอะ อืมม ใส่ก็ได้นะ ใส่หอมใหญ่ด้วยก็ดี"
"แล้วจะไปไหน"
"ตู้เย็นแค่เนี่ยแหละ เรียกซะตกใจอย่างกับจะไปมีสามีใหม่งั้นแหละ "
แล้วพี่พีทมันก็ส่ายหน้าแล้วก็หันไปทำไข่เจียวต่อ ผมก็เดินไปค้นของกินในตู้เย็นมาทานก่อนแก้หิว
ก้ได้พวกขนมนมเนยต่างๆนั้นแหละ มานั่งทาน เมื่อเช้าอาเจียนออกไปหมด โคตรหิวเร๊ยยยยย
"เดี๋ยวก็ทานข้าวไม่ได้หรอก" พ่อครัวบ่นกึ่งน้อยใจ
"สบายมาก ทอดเร็วๆเข้าเหอะ มีกุนเชียงป่ะ เค้าอยากทานกุนเชียงอ่ะ"
"มีแต่กุนเชียงพี่อ่ะ เอาไหม? ฮ่าๆๆๆ"
"ทะลึ่ง แหวะ"
"แหม๋ทำมาแหวะ เมื่อคืนไม่เห็นแหวะเลย"
"ทะลึ่ง"
"ฮ่าๆๆๆๆอ่ะเสร็จแล้วไข่เจียวร้อนๆ เดี๋ยวพี่ไปตักข้าวให้นะ"
"อือ" นั่งสบายเป็นคุณชายเลยเรา ฮ่าๆๆๆ
"คุณย่าทำต้มจืดใบตำลึงหมูสับใส่เต้าหู้ไว้ให้ด้วยนะ"
"เห็นแล้ว"
"แล้วก็มีผัดผักกับกุ้งด้วยนะ"
"อืม พูดเหมือนอย่างกับทำเองงั้นแหละ"
"ก็ทำเอง ไข่เจียวนี้ไง"
"ไข่เจียวอาหารพื้นๆอย่างเนี่ยใครก็ทำได้"
"โห น้อยใจนะ อุตส่าห์ทำ"
"อ่ะๆๆ ไหนลองดิ๊  อืม ก็พอทานได้อ่ะ ดีกว่าทานก้อนดินนิดหนึ่ง"
"น้อยใจว่ะ"
"ล้อเล่นน๊าาาาา อร่อยมากเลยครับ ขอบคุณนะ" แล้วผมก็นั่งทานอาหารต่อไปอย่างเอร็ดอร่อย
แล้วพี่พีทก็ไปตักข้าวมาทานอาหารกับผม แล้วก็คอยตักกับข้าวให้
"ทานเยอะๆนะ จะได้สดใสเหมือนเดิม"
"ตอนนี้ไม่สดใสหรอ"
"อืม หน้ามันดูเพลียๆยังไงก็ไม่รุ้"
"นอนน้อยมาหลายวันมั้ง ก็วันไปงานบวชก็นอนไม่ค่อยหลับอ่ะ "
"เครียดอะไรหรือเปล่า"
"ไม่นะ"
"มีอะไรก็พูดกับพี่นะ อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว"
"จ้า"
"เสียงรถ สงสัยคุณย่าจะกลับมาเเล้ว" แล้วก็ได้ยินเสียงคนคุยกันเดินเข้ามาในบ้าน
แล้วเหมือนว่าเสียงจะใกล้เข้ามาทุกทีๆ
"ไม่รู้ว่าพี่ภูจะตื่นหรือยังนะครับคุณย่าแล้วไม่รู้ว่าจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า"
"นั้นสิ ย่าก็เป็นห่วงเหมือนกัน"
"แต่พี่พีทคงดูแลอย่างดีแหละครับ"
"ใช่ลูก  อ้าวตื่นแล้วหรอลูก เป็นไงดีขึ้นไหม" คุณย่าเดินเข้ามาหาผมพร้อมลูบหัวเบาๆ
"หายแล้วครับ"
"ย่าซื้อของอร่อยยๆมาฝากหนูเพียบเลย"
"ขอบคุณครับ"
"เดี๋ยวโยชิเทใส่จานให้นะพี่ภู โยชิลองชิมหมดแล้วอร่อยทุกอย่างเลยนะ"
"แล้วไอ้อิคล่ะโยชิ"
"อยู่ข้างนอกอ่ะ เอาอาหารให้ไอ้มดแดง"
"ตื่นแล้วหรอไอ้ลิง เป็นไง ตกลงกี่เดือนแล้ว" ก็ดูปากมันสิ
"อะไรกี่เดือน"
"ท้องง่ะ"
"ฮ่าๆๆๆ พี่ภูท้องหรอ ทำไงอ่ะ"
"ปัญญาอ่อนน่ะไอ้โยชิ "
"อุยยย"
"แกอย่าบ้าไปกับคนบ้า ทานข้าวกับพ่ไหมไปตักข้าวมาดิ"
"นึกว่าจะไม่ชวนซะแล้ว" แล้วมันก็เดินไปตักข้าวมาสองจานเพื่อสามีมัน
"คุณย่าไม่ทานข้าวหรอครับ"
"ทานแล้วจะ ทานก๋วยเตี๋ยวข้างนอกกันมา ซื้อมาฝากหนูด้วยนะลูกนั้นอ่ะ"
"โยชิหยิบชามมาให้พี่ด้วย แล้วแกไม่ได้ทานก๋วยเตี๋ยวมาหรอ"
"ทาน แต่โยชิหิวอีกแล้ว"
"หืมมม"
ผมก็รับชามมาเทก๋วยเตี๋ยวใส่สองถุงนั้นแหละ แล้วก็ทานกับข้าว แล้วก็ตักให้พี่พีทด้วย
โยชิเดินไปตามไอ้อิคมาทานข้าว มันก็นั่งทานอย่างว่าง่าย
"โยยชิไปตักต้มจจืดมาอีกไป วิดจนน้ำแห้งแล้วแกอ่ะ"
"มีอีกหรอ"
"เออ เป็นหม้อ " แล้วไอ้โยชิมันก็ลุกไปตักต้มจืด คุณย่าก็นั่งทำขนมกับพีบุ้งพี่อ้น
พี่พีทก็นั่งวิดน้ำในชามก๋วยเตี๋ยวเข้าปากเช่นกัน ผมอิ่มแล้วก็เลยนั่งทานขนมต่อ
"อิ่มแล้วหรอ"
"อืม ทานเยอะแล้วนะ"
"จานเดียวเองนะ"
"ก๋วยเตี๋ยวอีกนะ แล้วพี่พีทก็ตักข้าวมาให้น้องภูไม่น้อยนะ เดี๋ยวน้องภูจะทานขนมนี้อีกอ่ะ"
"เออไอ้ภู กูซื้อสีน้ำมาฝากมึงอ่ะ พอดีไปเดินเที่ยวกับโยชิเห็นเขาลดราคา แล้วก็นึกถึงมึงอ่ะ"
"ทำไมว่ะ กูเหมือนของลดราคาหรือไง"
"ไม่ใช่เว้ย กูหมายถึงสีน้ำ"
"แล้วไป ไหนอ่ะ อยากวาดรูปอยู่เหมือนกัน"
"อยู่ในถุงในห้องรับแขกอ่ะ"
"อืม เดี๋ยวลองฝีมือซะหน่อยไม่ได้วาดซะนาน"
ผมทานอาหารอิมก้เดินไปหยิบกระดานวาดรูปแล้วกกระดาษมานั่งวาดรุปที่หน้าบ้าน
โดยมีพี่พีทนั่งอ่านหนังสือเป็นเพื่อนอยู่ใกล้ๆ ส่วนไอ้โญชิกับไอ้อิคก็ช่วยพี่บุ้งพี่อ้นแล้วก็คุณย่าทำขนม
ผมไม่ได้เข้าไปช่วยเพราะว่ามันจะวุ่นวายเกินไปคนเยอะ หน้าที่แบ่งกันไม่พอ ฮ่าๆๆๆ
นั่งคิดอยู่นานว่าจะวาดรูปอะไร หลับตาคิดแว๊บหนึ่งก็เห็นภาพผู้หญิงที่บอกให้ผมเรียกว่าคุณย่าในฝัน
ขึ้นมาทันที ผมก็เลยลงมือวาดรูปแต้มสีลงไปที่กระดาษทันที

"เอาขนมมาให้คร๊าบบบบบบ" ไอ้โยชิยกขนมแล้วก็น้ำแดงมาให้ผมกับพี่พีท
"ขนมเสร็จแล้วหรอ"
"อันนี้เตาแรก คุณย่าให้มาชิมก่อนแล้วก็ให้ถามว่าอร่อยเปล่า"
"อื้ม อร่อยมากกกกก"
"พี่ภูวาดรูปใครอ่ะสวยจัง"
"ไม่รู้เหมือนกันอ่ะว่าเขาเป็นใคร แต่รู้ว่าเขาใจดีแล้วก็อยู่รอบๆตัวพี่"
"ห๊า"
"อืม"
"แล้วใกล้เสร็จยังอ่ะ"
"เดี๋ยวต้องลงรายละเอียดอีกอ่ะ"
"หรอ สวยอ่ะ คล้ายๆคุณย่าเหมือนกันนะ คุณย่าตอนสาวๆน่าจะสวยแบบนี้แน่ๆ"
"พี่ก็คิดแบบนั้นเหมือนกันอ่ะ พี่พีทเคยเห็นคุณย่าตอนสาวๆไหม"
"จะเคยเห็นได้ไงอ่ะ"
"นั้นสิ พี่ภูถามอะไรไม่คิดนะ ไปดีกว่า"
"รีบไปเลยก่อนที่จะโดนเตะ"
"ฮ่าๆๆๆ"
นั่งวาดรูปต่อจนเสร็จหันมาอีกทีขนมก็หมดไปแล้วเพราะคนที่อ่านหนังสือไปทานไปนั้นแหละ
ผมก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจนิดหน่อยนังวาดมานานก็เริ่มเมื่อย พอได้วาดรูปก็รู้สึกเหมืนได้ผ่อนคลาย
ก็เลยตั้งรูปไว้ตรงนั้นแหละ รอมันแห้งจะได้เอามาใส่กรอบรู้สึกภูมิใจกับรูปวาดใบนี้มาก
เหมือนไม่ใช่ตัวเองวาดอย่างนั้นแหละ ไม่นึกเหมือนกันวาตัวเองจะวาดได้ขนาดนี้ เลยถ่ายรูปแล้วส่งไปให้พี่ฝุ่นดู
พี่ฝุ่นก็รีบโทรกลับมาทันที
"เห้ยวาดเองจริงๆอ่ะ สีน้ำใช่ป่ะ"
"ใช่ สวยไหม"
"สวยมากอ่ะ อยากเห็นรูปจริงแล้ว"
"มาดูดิ"
"เดี๋ยวว่างๆจะไปนะ สวยอ่ะ ชอบ"
"น้องภูก็ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะวาดออกมาได้ขนาดนี้อ่ะ"
"เก่งๆๆๆ เดี๋ยวพี่เข้าเรียนก่อนนะ"
"ครับบบ"

แล้วไอ้โยชิมันก็จูงมือคุณย่าเดินมาหาผม
"นี่ไงคุณย่า" แล้วไอ้โยชิก็ชี้ไทปี่รุปที่ผมวาด ผมก็เห้นคุณย่ามีน้ำตาคลอออกมาทันที
"มีอะไรหรอครับคุณย่า" คุณย่าเดินไปดูรูปนั้นใกล้ๆ
"หนูเอารูปนี้มาจากไหนลูก"
"น้องภูวาดเองครับ"
"แล้วแบบล่ะลูก"
"ก็นึกเอาเองอ่าครับ"
"หนูรู้หมลูกว่าคนนี้คือใคร" ทุกคนหันมามองคุณย่า ที่มีน้ำตาคลอ
"ใครหรอครับ"
"คนนี้เป็นพี่สาวของย่า ท่านเสียชีวิตตั้งแต่สมัยสาวๆด้วยชุดนี้แหละ"
"จริงๆแล้วน้องภูเห็นท่านจากในฝัน ทุกครั้งที่น้องภูไม่สบายท่านจะมาหาน้องภูแล้วก็พูดคุยด้วย แล้วที่แปลกกว่านั้นพอน้องภูตืนขึ้นมาอาการเจ็บป่วยก็จะหายไปอย่างปลิดทิ้ง วันนี้ก็เช่นกันครับ ท่านมาหาน้องภูแล้วบอกให้น้องภูเรียนท่านว่าคุณย่า"
"ท่านคงเอ็นดูหนูแหละ หรือไม่หนูก็คงมีอะไรผูกพันกับท่านมาแต่อดีต"
"คุณย่าโอเคนะ"
"โอเคลูก ขอบใจมากที่วาดรูปนี้นะ พีทเอาไปใส่กรอบด้วยนะลุก"
"ครับคุณย่า"
"สวยมากๆ สวยจริงๆ พี่จ๋า....... ถ้าพี่ยังอยู่ คุ้มครองหลานๆด้วยนะ" คุณย่ายกมือไหว้ พวกเราก็เลยทำตาม
"กลัวไหม" พี่พีทกระซิบถามผม
"ไม่เลย"
"แต่พี่กลัว"
"ป๊อด"
"หิวกันหรือยังลูก วาดรูปมาตั้งนานแล้ว ไปทานของว่างกันไป" แล้วพวกเราทุกคนก็เดินเข้าไปในครัว
ไปทานของว่างที่คุณย่าเตรียมไว้ให้ทุกคน
"น้องภูว่าแค่ของว่างคงเอาไม่อยู่ ขอข้าวก่อนดีกว่า" ผมก็เดินไปตักข้าว
"แล้วจะทานกับอะไรละลูก กับข้าวยังมีหรอ"
"เดี๋ยวน้องภูเจียวไข่ก็ได้ครับคุณย่า"
"โยชิขอด้วยนะ"
"พี่ก็หิวอ่ะ"
"กูด้วย"
"สรุปหิวกันหมดนี้เลยหรอลูก เอ้า ผักบุ้งสับหมูผัดกะเพราลูก น้องภูไข่เจียวไข่ดาวอะไรทอดไปเผื่อพี่ๆเพื่อนๆด้วยลุก"
"ครับคุณย่า"
"แล้วเดี๋ยวเย็นจะทานข้าวกันได้ไหมเนี่ย หืมม"
"ได้สิครับคุณย่า หรือว่าเย็นๆเราจะทำปิ้งย่างกันดี"
"ตามใจแล้วกัน คิดกันมาย่าได้ให้พี่ๆเขาไปจ่ายตลาดให
้ วันนี้คงไปเองไม่ไหว นั่งทำขนมทั้งวัน เมื่อยเหลือเกิน"
"น้องภูว่าคุณย่าไปเอนหลังสักนิดดีกว่าไหมครับ"
"ใช่ครับ เดี๋ยวขนมที่เหลือบุ้งกับอ้นจัดการเอง"
"เอางั้นหรอลูก"
"ครับคุณย่า"
"ก็ได้ๆ ฝากด้วยนะ "
"ครับ"
ข้าวราดกะเพราหมูสับโป๊ะไข่ดาว ถูกนำมาเสิร์ฟทุกคน อาหารเบสิคง่ายๆแต่อร่อยเวอร์
นั่งทานข้าวกันจนอิ่มก็ช่วยกันทำขนมส่วนที่เหลือ ก็มีความสุขดีในวันหยุด
ผมว่าการได้ทำอะไรร่วมกันในครอบครัวมีความสุขกว่าไปเดินห้าง ดูหนังอะไรซะอีก
มันทำให้เรารู้จักกันและกันมากขึ้น เป็นเหมือนการกระชับความรักให้แนบแน่น
ความสุขในครอบครัวคือรากฐานแห่งความมั่นคงของประเทศชาติ คุณว่าไหม?

"เหนื่อยเหมือนกันเนอะ" พวกเรานั่งมองขนมที่เสร็จแล้วด้วยความภาคภูมิใจ
"ใช่ แต่ก็มีความสุขมากๆเลยอ่ะ สนุกด้วยนะ โยชิชอบ"
"ว่าแต่ เย็นนี้เราจะทานอะไรกันดี เดี๋ยวพี่ด้ไปจ่ายตลาดถูก "
"น้องภูอ่ะอยากทานปิ้งยางมากๆเลย แต่เราจะทำอะไรให้คุณย่าทานอ่ะ"
"เดี๋ยวพี่จะผัดข้าว แล้วก็ต้มยำร้อนๆให้คุณย่าดีไหม"
"ดีมากเลยพี่บุ้ง แวะซื้อสลัดผักในซุปเปอร์ให้คุณยาด้วยนะคุณย่าชอบ"
"แล้วใครจะไปตลาดกับพี่บ้างอ่ะ"
"น้องภู" ผมยกมือ
"โยชิ" โยชิยกมือ
"อิค" ไอ้อิคยกมือ
"อ้นอ่ะไปกะเค้าไหม?"
"ไม่อ่ะ อยู่เตรียมของให้ดีกว่า"
"พี่ว่าน้องภูไม่ต้องไปหรอก พึ่งจะหายนะ ไปตะลอนๆเดี๋ยวก็ไม่สบายอีกหรอก"
"น้องภูไม่เป็นอะไรแล้ว เชื่อสิ"
"ทำเป็นเก่ง"
"ทุกครั้งที่น้องภูฝันถึงคุณย่าใหญ่ น้องภูก็แข็งแรงอย่างกับได้ยาวิเศษ"
"จ้า ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ บุ้งดูน้องด้วยนะ"
"ครับพี่"
"น้องภูไปเปลี่ยนกางเกงกอน"
"ไปแค่ซุปเปอร์มาร์เกตแค่เนี่ยอ่านะ"
"อืม"
"งั้นพวกเราไปรอที่รถนะ "
"อืมๆเดี๋ยวตามไป"
ผมเดินขึ้นไปเปลี่ยนกางเกงหยิบกระเป๋าสตางค์โทรศัพท์แล้วก้ออกไปลัลล้าโดยไม่มีสามีคอยคุม ฮ่าๆๆ

[K.Pupoom]

รถมาจอดที่ซุปเปอร์มาเกตเราทยอยลงไปเลือกซื้ออาหารตามต้องการ ทุกอย่างถูกหยิบมาใส่รถเข็น
"พี่ภู อันนี้เอาไหม"
"เอาสิ เห็ดฟางย่างนะ อร่อยมากๆเลยแก ฟักทองก็อร่อย"
"แล้วเราต้องซื้อน้ำจิ้มไหมอ่ะ"
"ซื้อสิ อย่าลืมเตือนพี่ด้วยล่ะ"
"แล้วพี่บุ้งกับพี่อิคไปไหนเนี่ย"
"พี่ให้ไปเลือกพวกเนื้อสัตว์อ่ะ เอาโยชิ แกเป็นไงมั้งตอนนี้อ่ะเวลาโดนยังเจ็บอยู่ไหม "
"โดนอะไร"
"ก็โดนไอ้อิคเสยตูดไง"
"บ้า ถามอะไรก็ไม่รู้พี่ภูอ่ะ "
"เรื่องธรรมชาติน่ะแก"
"ก็เจ็บจี๊ดๆอ่ะ ทีแรก สักพักก็โอเคขึ้น"
"ติดใจล่ะสิ"
"บ้า ถ้าคุยเรื่องนี้โยชิจะไม่คุยด้วยแล้วนะ"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ  เห้อ คนรักกันอ่ะโยชิ ต้องเข้าใจซึ่งกันและกันนะ การแสดงออกว่ารักเป็นเรื่องสำคัญมากนะ"
"ยังไง"
"บอกรัก หอมแก้ม กอด หรือการทำอะไรที่เขาชอบ แบบเนี่ย"
"อืม"
"มีอะไรก็ปรึกษาพี่ได้นะ ถ้ามีปัญหา แก้เองไม่ได้ อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว แกไม่ได้อยู่คนเดียวแกยังมีพี่อีกคนนะ"
"พี่ภูบ้านิ ชอบทำดราม่าอยู่เรื่อย เดี๋ยวโยชิก็ร้องไห้จนได้อ่ะ"
"ไอ้ขี้แย ฮ่าๆๆ  "
"ก็ชอบพูดอะไรซึ้งๆอยู่เรื่อยนิ"
"โถ ไอ้น้องชายโตจนมีผัวแล้วนะ ฮ่าๆๆๆ"
"ทำอย่างกับตัวเองไม่มีงั้นแหละ"
"ย้อนๆเดี๋ยวตบหัวทิ่ม หยิบโปเตโต้สักสิบหัวดิ๊"
"จะเอาไปทำไรอ่ะ"
"มันเผา"
"เขาต้องเอามันเทศไม่ใช่หรอ"
"งั้นเอาไปทำมันอบก้ได้ พี่โคตรชอบเลยอ่ะ อร่อย"
"ทำไมถึงอยากทานอ่ะ"
"แกเคยดูเรื่องเทพกระบี่อะไรตอนบ่ายๆม๊ะ ภาค3 ตำนานรักดอกเหมยอ่ะ มันมีของวิเศษชินหนึ่งเป็นหัวมัน แล้วก็กลายเป็นคนได้ ตอนแรกมันจะเป็นสัตว์ตัวเล็กๆมีปีกเป็นใบไม้น่ารักมากเลย แต่ถ้าตอนมันหมดพลังจะกลายเป็นหัวมัน เค้าเรียกว่า เบญจพิษ พี่เลยอยากทาน"
"ความจริงมันต้องอธิบายยืดยาวขนาดนี้ก็ได้นะ"
"เดี๋ยวแกก็ถามโน้นถามนี้อีกอ่ะ"
"โยชิไม่ใช่คนช่างถามซะหน่อย"
"หราาาา"
แล้วเราสองคนก็ช่วยกันเลือกอาหารตามที่อยากทาน พี่บุ้งโทรให้มาเจอกันที่แผนกของสด
ผมก็เข็นรถไป ซื้อโน้นซื้อนี้อีกนิดหน่อยก็กลับบ้านแต่ก้ไม่ลืมที่จะซื้อสลัดไปฝากคุณย่า
กลับมาถึงบ้านก็เห็นพี่พีทยืนรถน้ำต้นไม้อยู่ นอกจากจะรดน้ำต้นไม้แล้ว
สิ่งที่แฝงอยู่ในนั้นคือ รอเมีย ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ แต่มันเปนอย่างนั้นจริงๆ
สังเกตมาหลายครั้งแล้ว ทุกๆครั้งที่ผมออกจากบ้านไปโดยไม่มีพ่พีทติดตามไปด้วย
พี่พีทก็จะมานั่งรอหน้าบ้านเสมอ แล้วก็จะโทรหาบ่อยๆ ซึ่งผมรู้สึกดีนะ
แต่ก็เห็นคู่รักหลายๆคนเจอแฟนโทรหาเวลาออกมาข้างนอกก็ทำน้ำเสียงหงุดหงิดใส่
ผมว่าคนที่อุตส่าห์เป็นห่วงได้ฟังคงรู้สึกไม่ดีแน่นอน อย่าทำนะครับ เชื่อผมเถอะ
แล้วคนโทรก็เหมือนกัน ถามเขาด้วยถ้อยคำที่ห่วงใยแล้วก็ออกมาจากใจ
ไม่ใช่ใช้ถ้อยคำห้วนๆเหมือนไม่ไว้ใจ มันไม่ดีต่อคุณทั้งสองคนนั้นแหละ.......
"พี่พีททททท น้องภูซื้อน้ำฝรั่งสดมากฝาก พี่พีทชอบใช่ม๊าาาา"
"อื้ม"
"ดื่มเลยไหม"
"ยังดีกว่า เดี๋ยวเอาไปแช่เย็นอร่อยกว่า"
"โอเค งั้นทานนี้ไปก่อนนะ"
"อะไรอ่ะ"
"วาฟเฟิล"
แล้วพี่พีทก็รับวาฟเฟิลไปทน ผมก้ช่วยทุกคนหิ้วของไปในครัวคุณย่าตื่นมาดูขนมแล้ว
แล้วเราก็ช่วยกันเตรียมอาหารเย็นเกือบค่ำ โดยให้คุณย่านั่งเฉยๆฟังพวกเราทะเลาะ เอ๊ย ปรึกษากัน
อาหารปิ้งย่างในค่ำคืนนี้เสร็จลง พวกเราก็มานั่งทานกันหน้าบ้าน มาช่วยกันปิ้งๆย่างๆอย่างมีความสุข
นี้ก็เป็นอีกวันที่ผมแล้วก็ทุกคนมีความสุขผมเห็นคุณย่าเหลอบไปมองรูปวาดที่ผมวาดบ่อยๆแล้วก็ยิ้ม
ผมเชื่อว่ามีบางสิ่งที่คอยดแลเราทุกคนแตกต่างกันออกไป เคยสังเกตไหมบางทีก็มีเรื่องไม่น่าเชื่อ
เกิดขึ้นกับเราบ่อยๆ เคยไหมที่เราต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องเลือกอย่างกระทันหัน
หรือต้องตัดสินใจอะไรโดนเร็ว เราก็มักจะทำมันออกมาได้ดี มีหลายอย่างที่ยากจะพิสูจน์ได้
ผมเชื่อว่าชีวิตคนเรามันเหมือนหลอดไฟ บางครั้งก็ติด บางครั้งก็ดับ คนเราต้องมีทั้งสุขและทุกข์สลับกันไป
แม้แต่ในยามที่หลอดไฟส่องสว่าง ใครเล่าจะรู้ว่า มันกระพริบติดๆดับๆสลับกันอย่างรวดเร็ว
ใครที่ทุกข์หรือท้อใจ จงจำไว้ว่า อีกไม่นานความสุขก็จะมา แล้วใครที่สุขก็อย่ประมาท
จงพร้อมและเตรียมตัวรับกบความทุกขืที่กำลังจะมาถึง
อย่างน้อยเวลาทุกข์มาเยือนคุณก้จะมีสติ ที่จะดับทุกข์นั้นได้..........

"โอ๊ยยยยโยชิพุงจะแตก"
"วันนี้ค้างนี้กันนะเราสองคนน่ะ ดึกแล้วขับรถอันตราย"
"ครับคุณย่า ถ้าคุณย่าไม่ชวนโยชิก็ค้างอยู่แล้วล่ะ"
"ตลอด"
"นั่งให้ข้าวเรียงเม็ดแล้วก็เก็บล้างกันได้ ย่าขอตัวไปอาบน้ำสวดมนต์ก่อน เจ้าตัวเล็กอย่านอนดึกนะลูก"
"ครับคุณย่า" คุณย่าต้องบอกเจ้าตัวใหญ่โน้นไม่ใช่บอกน้องภู

เราช่วยกันเก็บล้าง แล้วก็เข้านอนห้องใครห้องมัน...
"ป่ะ อาบน้ำเดี๋ยวจะได้มานอน เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะพาไปตรวจสุขภาพพร้อมคุณย่า"
"ห๊าาาาา"
"อืม"

แล้วคืนนี้ก็นอนแบบไม่ต้องเปลืองตัว  เอิ๊กๆๆๆ

สวัสดีทุกท่าน งุงิ

หิวจัง  ฮ่าๆๆๆๆ

ไฟรถยังไมได้ทำเลย เซง

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะครับ
หลังจากสงกรานต์ คงพาน้องภูเข้ามหาวิทยาลัยอย่างเป็นทางการนะ
ตอนนี้ก็ อ่านเรื่อยๆไปก่อนเน้อ รอเปิดเทอม  อิอิ

รักนะจ้ะ

[gupalz]

ชอบดูเหมือนกันเลย
ตำนานรักดอกเหมย
พี่พีทปล่อยให้น้องภูนอนพัก
บ้างไรบ้าง อย่าหื่นบ่อยน้า

[Dongmin]

ชอบจัง คิดว่าคุณย่า
คืออีกปมหลักของเรื่อง

ยังไม่เปลี่ยนหัวเรื่องเลยครับ

[MoMoRin]

ที่แท้ก็เป็นคุณย่าใหญ่นี่เองที่คอยคุ้มครองดูแลน้องภูอยู่ ดีใจจังที่มีแต่คนรักน้องภู

[Horizon]

อ่านแล้วมีความสุขทุกตอน
+1

[naiin]

                                           อาการไม่น่าไว้วางใจ ตรวจสุขภาพหน่อยก็ดี  ดีนะมีเทวดาประจำตัวคลุ้มครอง

[roseen]

 

[tawan]

น่ารักกกกก

 

[route rover]

ชอบเวลาน้องภูกะโยชิคุยกัน น่ารักดี

กลัวน้องภูไม่สบายอารัยสักอย่าง อย่าดราม่ากะน้องภูนะคะ 

[● MaYa~Boy ●]

เป็นเรื่องราวที่น่ารักมาก

[nongrak]

ขำพีทมีกลัวคุณย่าใหญ่ด้วย น้องภูนี่รักและเข้าใจคนรอบข้างดีจัง

[greensnake]

แล้วก็เป็นอีกวันที่ผ่านไปอย่างมีความสุขเนอะน้องภู
ได้อยู่กับคนที่เรารักและรักเราพร้อมหน้าพร้อมตา
ได้ทำกิจกรรมร่วมกันแค่นี้ก็เพียงพอแล้วละนะเราว่า
ที่สำคัญน้องภูทำให้คุณย่ามีความสุขมากๆอีกด้วย
ความรักเหล่านี้แหละคือภูมิคุ้มกันให้น้องภูเข้มแข็ง
แล้วก็ยังเผื่อแผ่ไปให้บุคคลรอบข้างโดยเฉพาะโยชิ
น้องภูได้รับการปกป้องและก็พร้อมที่ฝ่ายจะปกป้องด้วย
ขอให้น้องภูและทุกคนมีความสุขในทุกๆวันนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
รัก......น้องภูไม่เปลี่ยนแปลง

[seaz]

คุณย่าใหญ่!!!

[nemesis]

น้องภูเก่งจังวาดภาพคุณย่าได้ด้วย

[p_phai]

รักจัง

[ALittleN]

อ่านแล้วมีความสุข 

น้องภูกับน้องโยชิคุยกันน่ารักจริง

[ujen]

ในที่สุดก็รู้แล้วใครคอยคุ้มครองน้องภู

 

[ขนมสัมปันนี]

ขอบคุณคราฟฟฟ

[gookgik]

พี่พีทคงต้องเพลาๆ กะน้องภูบ้างแล้วล่ะ เดี๋ยวช่วงล่างน้องภูจะพังซะก่อน

ชอบเวลาที่น้องภูคุยกับโยชิน่ารักดีอ่ะ เหมือนพี่ชายที่คอยดูแล ห่วงใยน้องชาย
และแล้วก็รู้ว่านางฟ้าใจดีที่คอยคุ้มครองน้องภู คือคุณย่าใหญ่นั่นเอง  ขำพี่พีทตัวโตซะเปล่าดันกลัวซะได้

กด + ให้กับคุณย่าใหญ่และคุณย่าเล็ก นางฟ้าผู้ใจดีของหลานๆ

[yayee2]

"..ผมว่าการได้ทำอะไรร่วมกันในครอบครัวมีความสุขกว่าไปเดินห้าง ดูหนังอะไรซะอีก
มันทำให้เรารู้จักกันและกันมากขึ้น เป็นเหมือนการกระชับความรักให้แนบแน่น..."
ตรงนี้เห็นด้วยกับคนเขียนที่สุด กิจกรรมแบบนี้ทำให้ไม่มีช่องว่างระหว่างวัยของคนในครอบครัว
อันเป็นพื้นฐานให้ครอบครัวเข้มแข็ง
นอกเหนือส่วนดีอื่นๆหลายๆส่วนแล้ว เสน่ห์ของเรื่องนี้ที่ทำให้ผู้อ่าน(โดยเฉพาะเรา)ติดหนึบก็คือ
ที่ผู้เขียนถ่ายทอดให้เห็นถึงความรัก ความเข้าใจ ความอบอุ่นในครอบครัวนี่แหละ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

น้องภูน่ารักตลอดเลย เอาใจช่วยเสมอนะ

[dukdikdukdik]

น้องภูมีคุณย่าใหญ่คอยคุ้มครองด้วย ดีจัง

[spisyjames]

คิดถึงจัง


นี้ขนาดหายไปไม่นานนะเนี้ย   อิอิ

[ladymoon_yy]

  กอดทุกคนเลย ^^

[CarToonMiZa]

 

บวกเป็ด

[yowyow]

 

[4559]

ภูน่ารักมาก
 

[POPEA]

น้องภูไม่ใช่แค่นอนถอดเสื้อ แต่นอนถอดกางเกงด้วย
คืนนี้นอนแบบไม่เปลืองตัว 555.

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อ อ่านแล้วก้อได้แต่อิจฉา คนแต่งก้อทำให้บ่อน้ำตาแตกได้บ่อยๆ

มีแต่สิ่งดีดีน้ออ่านเรื่องนี้ ยิ้มได้ ร้องไห้เป้น

มีความสุขแล้วแค่อยุ๋ในโลกนิยาย!!