หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[jiw]

ชอบมากกกกกกกกกกกกกก จะรอทุกวันเลย อิอิ

[•♀NoM!_KunG♀•]

ล่าสุดน้องภูถามเหมือนใครนะ ไอต้องการสูงเนี่ย555++

คนแต่งต้องดุอารายสักอย่างเหมือนกานแน่ๆ 555++

ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกน้า

รอรอน้อค๊าฟฟ

[september]

 
ไอ้พี่น้องสองคนนี้ ยังๆๆ เดะจะได้ ไม่ตายดี หุุหุ

ส่วนผู้หญิงคนนั้นเป็นใครหว่า 

[AnimajuS]

หิวววววววววววววววววว

อยากกินสาคู

[gupalz]

นี่ขนาดอยู่ในบ้านนะเนี่ย

[Supermimt]

โห่วววว  งานเข้มาอย่า ถึงกลับ มาม่าน้ำตาแตก หลายตอนติดน๊า
มันไม่ดีต่อ อัตราการเต้นชองหัวใจ
อิอิ

เอาไอสองพี่น้องนั้นไปไกลๆๆเลย ไปๆๆๆ

[mickeynut]

 

[CarToonMiZa]

จะมีสีสันในชีวิต
อีกแล้วใช่มั้ย
เตรียมต้มน้ำรอ

[patee]

อยากรู้อ่ะ...ผู้หญิงที่มาหาน้องภูเป็นใคร 

[pochu52]

อย่าได้เจอกันอีกเลยนะพี่น้องสองนอนะ กลัวใจจริงๆ
แต่เป็นใครกันนะที่น้องภูเห็นนะ?

[iota]

รู้สึกว่าพรุ่งนี้จะเกิดอาการหายใจไม่เต็มปอด

^^" 

[● MaYa~Boy ●]

งานจะเข้าอีกแล้วมั้งเนี่ย 555

[ana*]

น้องภูน่ารักมากก
อยากมีไว้ที่บ้านจัง อิอิ

[K.Pupoom]

ตอนที่.....83



 


"อรุณสวัสดิ์ครับ" พี่พีทหอมแก้มผมเมื่อผมลืมตา
"ครับ"
"ไปโรงเรียนไหวไหม?"
"ไหวดิ คิดถึงเพื่อนๆจะแย่แล้ว"
"ขาดเรียนแค่วันเดียวเนี่ยนะ"
"ชีวิตม.6ของน้องภูมันใกล้หมดแล้วนะ ไปอาบน้ำดีกว่า"
แล้วผมก็ลุกจากเตียงไปอาบน้ำ ส่วนพี่พีท อาบเสร็จแล้วถึงได้มาปลุกผมไง
พี่พีทคงอยากให้ผมนอนนานๆแหละ แต่เมื่อคืนก็นอนเต็มอิ่มนะ ไม่มีอะไรมากวนใจ ฮ่าๆๆ
อาบน้ำเสร็จก็เดินมาแต่งตัวก็เห็นพี่พีทยืนหล่ออยู่หน้ากระจก การแต่งตัวที่พิถีพิถันกันทุกเช้า
ชุดนักเรียน กางเกงในถูกวางไว้บนเตียงพร้อมใส่ น่ารักจริงๆอย่างนี้จะไม่ให้รักได้ไง ใช่ไหมครับบ อิอิ
เครื่องประทินผิวทุกอย่างถูกใช้ตามขั้นตอน เพิ่มความหอมด้วยบอกดี้โลชั่นผสมน้ำหอมอ่อนๆ
เสื้อผ้าถูกใส่อย่างช้าๆ ไม่มีการพูดคุยอะไรเกิดขึ้นนอกจากรอยยิ้มที่ส่งให้กัน........

"ก๊อกๆๆๆ พี่พีท น้องภู ตื่นยังคุณย่าให้มาตามครับ"
"ตื่นแล้วเข้ามาสิ พี่อ้น" แล้วพี่อ้นก็เปิดประตูเข้ามา
"คุณย่าให้พี่มาตามไปทานอาหารเช้าน่ะ"
"เมื่อคืนกี่ประตู"
"อะไร บอลหรอ ไม่รู้ดิไม่ได้ดูอ่ะ"
"น้องภูหมายถึง เดวิด ผักบุ้งอ่ะ ทำประตูไปกี่ประตู"
"ไม่รู้ ไปแล้วนะ" แล้วพี่อ้นมันก็ออกจากห้องไปแบบเขินๆ
"แต่เมื่อคืน ไมเคิล พีท ไม่ได้ทำสักประตู"
"ใครถาม หืมมมม"
"อยากบอก"
"ชนะรวดมามากแล้ว เสมอศูนย์-ศูนย์บ้างก็ไม่เห็นแปลก หรือจะลองแพ้ โดนทำประตูบ้างไหมล่ะ พ่อไมเคิล"
"ไม่เอา" แล้วพี่พีทมันก็ลอยหน้าลอยตาเดินไปหยิบกระเป๋า ผมก็บีบก้นไปทีหนึ่ง ฮ่าๆๆ
"สักวัน เหอะ!!!!"
"อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ"
"คิดจริง พูดจริง ทำจริง ฮ่าๆๆๆๆ "
"เขาบอกว่าคนที่โดนแล้ว ถ้าวันหนึ่งเปลี่ยนใจเป็นผู้กระทำอ่ะ มันจะหด"
"ช่างมัน"
"แน่ะ เด็กคนนี้ ดื้อจรริง อยากทำมากหรอ"
"อื้มมม มากๆ" จริงแล้วก็แกล้งพี่พีทมันไปงั้นแหละ คิดแบบตลกๆถ้าให้ไอ้เสาไฟนี้มาเป็นรับ
ผมนึกภาพดูก็ขำๆอ่ะ มันไม่เข้ากัน นอกจากว่าผมจะตัวใหญ่กว่านี้ ในภายภาคหน้า ฮ่าๆๆๆ
งั้นเราต้องเล่นกล้ามให้ตัวใหญ่ๆจะได้จับพี่พีททำเมีย ฮ่าๆๆๆ
"คิดอะไรเจ้าเล่ห์อีกล่ะ ไปจัดกระเป๋าได้แล้ว เดี๋ยวรถติด"
ผมก็เดินไปจัดกระเป๋า แล้วก็เดินตามพี่พีทลงข้างล่างไป

"อยู่ๆก็แต่เธอมาปรากฏตัวในหัวใจ และไม่รู้ทำไมมันคิดถึงเธอได้ทุกวัน บลาๆๆๆๆๆๆๆ"
"ร้องเพลงได้สงสัยจะหายดีแล้วใช่ไหม"
"อรุณสวัสดิ์ครับคุณย่า น้องภูหายดีแล้วครับ"
"หายดีก็มาทานข้าวจะได้ไปเรียน ป่านนี้เพื่อนๆคิดถึงแย่แล้วมั้ง"
"เพื่อนๆก็ไม่เท่าไรหรอกครับ โทรคุยกันได้ แต่แฟนคลับน่ะสิ คงคิดถึงแย่"
"ไอ้ขี้โม้ "
"โธ่เอ๊ยยยยยพี่บุ้ง คงไม่เคยผ่านจุดๆนี้สินะ อย่าอิจฉาน้องเลย เราพี่น้องกันนะ"
"จ้ะพ่อซุปตาร์"
"โอ้โห ของโปรดน้องภูทั้งนั้นเลย"
"ก็เอาใจคนพึ่งหายไข้หน่อย ฝีมือพี่เขาด้วยนะ"
"พี่คนไหนอ่ะ พี่ชายหรือพี่สะใภ้"
"ก็ทั้งสองคนแหละ"
"ต้มกระดูกหมูกับมะระยย่าใส่สมุนไพรจีนไปด้วย ทานเยอะๆนะลูกจะได้บำรุง"
"โอเคครับ พี่พีททานข้าวดิ ทานกาแฟอีกแล้ว"
"ก็มันยังไม่หิวอ่ะ"
"ก็ทานไปเหอะ กาแฟไปทานที่ทำงานโน้น ใช่ไหมครับคุณย่า"
"ใช่จ้ะ"
"เห็นม๊ะ พี่บุ้งตักข้าวดิ ยืนถืออยู่ได้ ไม่เคยเห็นความหล่อน้องภูหรอไง"
"เอ่อ อืม ไม่มีไรจะพูด โนคอมเม้นท์"
"ดีแล้วแหละ"แล้วพี่บุ้งมันก็ตักข้าวให้ทุกคนบนโต๊ะ เราก็เริ่มทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย
"คุณย่าครับ"
"ว่าไงลูก"
"เสาร์อาทิตย์น้องภูขออนุญาตพาเพื่อนมาติวหนังสือที่บ้านนะครับ"
"ได้สิลูก เดี๋ยวย่าทำอาหารให้ด้วย เป็นโปรโมรชั่นให้เด็กขยัน"
"ขอบคุณครับ พี่บุ้ง พี่อ้น มาติวหนังสือให้น้องภูด้วยสิ พี่พีทจะติวภาษาอังกฤษให้ แล้วก็มีพี่ฝุ่นอีก"
"พี่เนี่ยนะ เรียนทุกวันยังเอาตัวไม่ค่อยจะรอด ให้พี่อ้นดีกว่า เขาเรียนเก่ง"
"พี่อ้นโอเคไหม"
"จะให้พี่ติววิชาอะไรอ่ะครับ"
"อะไรก็ได้ที่พี่อ้นถนัดอ่ะ"
"พี่ก็ลืมไปหมดแล้วอ่ะ เดี๋ยวขอไปอ่านหนังสือเก่าๆดูก่อนนะแล้วเดี๋ยวจะให้คำตอบ"
"โอเช"
ทานข้าวกันเสร็จพวกเราก็ลาคุณย่าออกไปทำงาน พี่พีทก็มาส่งผมที่หน้าโรงเรียนเหมือนเช่นปรกติ
ผมก็หอมลาก่อนลงจากรถเช่นปรรกติเหมือนกัน ลงมาจากรถก็เห็นไอ้พวกนั้นยืนอยู่หน้าโรงเรียน
"พี่ภูมาแล้ว" เสียงไอ้โยชิตะโกน จนคนเขาหันไปมองกันหมด
"เห้ยเป็นไงบ้างว่ะ"
"ยังไม่ตายหรอกน่ะ"
"โทรไปก็ไม่รับนะ"
"ก็กูนอนจะรับได้ไงอ่ะ แล้วนี้ไอ้ขิงกะไอ้ตี๋อ่ะ"
"มันรออยู่ในโรงเรียนอ่ะ"
"งั้นก็ไปดิ"
"พี่ภูๆ"
"อะไรโยชิ"
"เป็นอะไรถึงไม่สบายอ่ะ"
"โดนแทง"
"เห้ย ใครแทงพี่ภูอ่ะ บอกโยชิมาสิ เดี๋ยวโยชิจะไปจัดการเอง"
"นักเลงซะด้วยเมียมึงไอ้อิค"
"ทำเป็นซ่าตัวกะเปี๊ยก" ไอ้อิคมันขยี้หัวแฟนมัน
"ว่าไงพี่ภูใครแทงพี่ภู แล้วแทงตรงไหนอ่ะขอดูแผลหน่อยดิ"
"ไม่มีแผล"
"โดนแทงยังไงไม่มีแผลอ่ะ"
"ก็แทงก้นไง ฮ่าๆๆ"
"พี่ภูอ่ะบ้า ทะลึ่ง คนอุตส่าห์เป็นห่วงนะ"
"ขอบใจมากไอ้น้องรักที่เป็นห่วง ว่าแต่โยชิเคยโดนแทงอ่ะยัง"
"บ้า ไม่เคย โยชิยังเด็กอยู่นะ"
"ก้ดีแล้ว อย่าแรดเหมือนพี่แบงค์รู้ไหม "
"ทำไมหรอ"
"ก็พี่แบงค์อ่ะ โดนแทงตั้งแต่อยู่ม.2"
"จริงหรอพี่แบงค์"
"จะบ้าหรอ อย่าไปฟังพี่ภูมันมากมันหลอกโยชิ มันนั้นแหละคนแรกในกลุ่มที่โดน"
"แสดงว่าพี่ภูก็แรดที่สุดในกลุ่มอ่าสิ"
"ไอ้โยชิ"
"อูยยยยยย พูดอะไรออกไป"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"
"มึงรู้ได้ไงว่ากูโดนก่อนมึงไอ้เเบงค์ อย่ามามั่วมึงนั้นแหละ"
"ที่มึงบอกพวกกูว่าโดนข่มขืนไง ตอนนั้นก็ยังไม่ได้กับพี่ฝุ่นนะยังไม่ได้จีบกันด้วยซ้ำ"
"แต่ยังไงกูก็ไม่ใช่คนแรกในกลุ่ม ไอ้ตี๋ต่างหาก"
"เออว่ะ"
"งั้นไอ้ตี๋ก็แรดสุด แต่กูว่าไม่น่าใช่นะ น่าจะเป็นไอ้อิคมากกว่า" ผมสองคนหันไปมอง
"อ่าว ซวยกุซะงั้น"
"ว่าไงพี่อิค บอกโยชิมานะว่าครั้งแรกเมื่อไร"
"ไม่มีอะไรจะคุยกันหรอไงเนี่ย"
"อย่าเปลี่ยนเรื่องเลยพี่อิคบอกมา"
"จำไม่ได้ แต่ครั้งแรกเมื่อไรไม่สำคํบหรอก แต่ครั้งสุดท้ายของพี่จะเป็นของโยชิคนเดียว"
"อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกก" ผมกับไอ้แบงค์พร้อมใจกันนอาเจียน
"เห้ยพวกมึงรอกูด้วยยยย" เสียงไอ้เป็ดตะโกนไล่หลังมาพวกผมก็หยุดรอ
"เมื่อคืนนอนไหน" ผมถามไอ้เป็ด
"คอนโดพี่เฟียต"
"ถึงว่าถึงได้มาสาย "
"งั้นแสดงว่าวันนี้พี่เป็ดก็ต้องเดินเป๋ใช่ม๊าาาาาาา"
"พี่มันชำนาญงานแล้วโยชิ ห่วงก็แต่โยชินั้นแหละ ถ้าโดนเมื่อไรนะ อูยยยไม่อยากจะนึก"
"ทำไมอ่า"
"คงเดินไม่ได้อ่ะ"
"พวกมึงนี้นะ ชอบป้อนข้อมูลอไรแบบเนี่ย เดี๋ยวเมียกูกกลัวหรอก คนที่ซวยคือกูนี้" ไอ้อิคเริ่มโวยวายพวกผม
"ไอ้อิคเเสดงว่ามึงก็อยากโซ้ยตูดโยชิเต็มทีแล้วสิ"
"ไอ้คล้วย" ฮ่าๆๆๆ แล้วไอ้อิคมันก็ด่าไอ้เป็ด ซะใจดี
"พวกพี่นิ คุยอะรกันก็ไม่รู้ โยชิไม่คุยด้วยแล้ว" แล้วไอ้โยชิแก้มแดงก็เดินไปห้องเรียนของมัน ผมก็เดินไปห้องเรียนของผม
ขึ้นไปก็เห็นสองสามีภรรยานั่งจู๋จี๋กันอยู่
"ทำอะไรกันน่ะ นี้มันโรงเรียนนะ" ผมแววสองคนนั้น
"โรงเรียนเขาห้ามนั่งคุยกันหรอว่ะ" ไอ้ตี๋เถียง
"คุยได้แต่ไม่เห็นต้องลูบต้นขากันเลย"
"ภูพูดอะไรขิงเสียหายนะ แล้วนี้หายดีหรือยัง"
"ดีแล้ว"
"สงสัยได้เข็มฉีดยาอันใหญ่ เลยหายไว"
"มันก็อันเท่าเดิมแหละ ไอ้ทะลึ่ง"
"ฮ่าๆๆๆ"
ขิงมันก็หยิบพวกขนม ของขวัญมาให้ เพราะเมื่อวานมีน้องๆฝากไว้ผมก็รับมาวางข้างๆตัว
วกพื่อนๆคนอื่นๆก็มงมาที่พวกผมเนี่ยแหละเป็นกลุ่มที่คุยมันที่สุดแล้วใครๆก็อยากฟังพวกผมเม้าท์
เด็กเนิร์ดพวกนี้สงสัย เก็บกด วันๆอ่านแต่หนังสือไม่ผ่อนคลายกันบ้างหรอไง
"ภู" ไอ้แว่นคนหนึ่งในห้องมันเรียกผม

"ว่าไงครับ เพื่อนแว่น"
"นายไปเรียนพิเศษที่ไหนอ่ะ เทอมที่แล้วเกรดเฉลี่ยนนายติดท็อปไฟว์ แต่เราเห็นนายวันๆก็เอาแต่เล่น"
"ก็เรียนปรกติอ่ะ แค่บางวิชา"
"ทำไมหรอไอ้แว่น คราวที่แล้วถามคำตอบวิชาสังคมหน่อยทำมาหวง พวกเราไม่บอกหรอกว่าเรียนที่ไหน" ไอ้ตี๋มันยืนขึ้นด่าไอ้แว่น มันคงแค้น
แต่ผมก็บอกมันไปแหละ ไม่ได้คิดอะไร เพื่อนกัน มันก็ขอบคุณผม
"ไปบอกมันทำไมว่ะ"
"เขาหวงมึง มึงไม่ชอบเขา แต่ตอนนี้มึงกำลังทำตัวเหมือนเขานะตี๋"
"เออ ไอ้พระเอก"
"ทุกคน!!!!!" ผมเรียกทุกคนในห้อง แล้วทุกคนก็หันมามอง ผมก็ยืนขึ้น
"พวกเราคบกันนมาหกปีแล้วนะ จะจบกันแล้ว เราว่า พวกเราไม่ค่อยสนิทกันเท่าไรเลย มันดูเป็นกลุ่มๆกันไป กลุ่มพวกเราอาจจะเล่นกันเสียงดังสร้างความรำคาญให้ใครหลายๆคน เราก็ขอโทษนะ แต่ยังไงเราก็เห็นทุกคนเป็นเพื่อน เรารู้ว่าทุกคนตั้งใจและแข่งขันกันเรียนซึ่งนั้นมันก็เป็นข้อดี แต่เราว่าทุกคนลืมไปอย่างหนึ่งนะ แล้วเราก็คิดว่ามันสำคัญมาก ต่อให้พวกนายได้4.00นายได้เข้ามหาวิทยาลัยอันดับ1แต่ถ้านายขาดสิ่งๆนี้ มันก็ไม่มีความสุขหรอก เราว่านะ สิ่งที่พวกนายขาด ก็คำคำว่า มิตรภาพ"
"เราเห็นด้วย" ไอ้แห้งท้ายห้องมันยกมือสนับสนุนผม
"พวกนายลองถอดแว่นหนาๆ หรือไม่ก็วางหนังสือเล่มโตๆ แล้วลองวิ่งเล่นกับเพื่อนๆแบบที่เราทำอยู่ดูสิ ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เราถือไว้นานๆ แขนมันก็หนักมันก็ล้านะ กลางวันนี้ถ้าใครว่างและไม่รังเกียจพวกเรา ก็ไปทานข้าวกลางวันด้วยกันนะ ที่โต๊ะของพวกเราน่ะ"
แล้วผมก็นั่งลง สักพักอาจารย์ก็เข้ามาพอดี
"โคตรเท่ห์อ่ะ"
"เลิกคุยได้แล้วนายแบงค์ หยิบสมุดขึ้นมาวันนี้ครูจะให้โจทย์ไปทำ นายภูภูมิ มาทำโจทย์ข้อหนึ่งสิ"
"ครับ" ผมก็เดินไปทำโจทย์ข้อที่หนึ่ง ก็ยากพอควรนะ แต่ก็ทำมันผ่านไปได้ เพราะเคยลองทำโจทย์ลักษณะนี้มาแล้ว
เรียนภาคเช้าเสร็จก็ไปทานอาหารกลางวันกัน ผมไม่ได้ควาดหวังหรอกว่าเพื่อนๆจะมากันทั้งห้อง
มาแค่คนดียวผมก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว มีเพื่อนเยอะๆถึงจะดูวุ่นวายแต่รับรองได้ว่าอบอุ่น
"ขอนั่งด้วยนะ" ไอ้แห้งมากับไอ้อ้วน พวกเราเลยต้องจัดการขยายพื้นที่
"นั่งเลยเพื่อน ในแฐแนะ"
"ฐานะ"
"ในฐานะที่พวกแกมานั่งทานข้าวกับพวกเรา นายต้องเสียลูกชิ้นให้เราหนึ่งลูก" ผมก็เอาส้อมจิ้มลูกชิ้นมัน
แบบนี้เขาเรียกละลายพฤติกรรม มันจะได้ไม่ต้องมานั่งเกร็งแบบนี้อีก
"ตลกแดกนะมึงไอ้ภู"
"ไอ้แบงค์กูเจ็บ" มันตบหัวผมทำไมว่ะเนี่ย
"พวกนายดูสนิทกันดีเนอะ"
"นอนดูดป่กกันทุกวันทำไมจะไม่สนิทอ่ะ"
"จริงดิ"
"อย่าไปฟังไอ้แบงค์มัน มันบ้า ใครจะไปกล้าดูดปากมัน สยอง"
"ฮ่าๆๆๆ"
"ตามสบายนะ เดี๋ยวพวกเราไปซื้อข้าวก่อน ถ้าใครมาก็ เรียกให้มานั่งกันเลย"
"เออๆๆ"
"แห้งแก่ทานแค่นั้นอิ่มหรอว่ะ แล้วทำไมก๋วยเตี๋ยวแกดูจืดชืดจัง"
"เราทานเผ็ดไม่ค่อยเก่งอ่ะ"
"ลองสิแห้ง ความเผ็ดไม่ฆ่าใครหรอก เฝ้าโต๊ะด้วย เดี๋ยวพวกเรามา"
พวกผมก็เดินไปซื้อข้าวกัน
"ว๊ายพี่ภูของน้องสกาเลต ทานะไรดีค๊าบบบบ"
"ข้าวหมูกรอบครับ คนสวย"
"พี่ภูบ้า"
"แล้วนี้ป้าไปไหนล่ะ"
"หลังร้านนะคะ เป็นลมเลยไปนั่งพัก ด่าหนูมากไปหน่อย"
"ขนาดนั้นเลยหรอ"
"อื้ม"
แล้วน้องสกาเลตก็ทำข้าวหมูกรอบให้ผม น้องเขาก็น่ารักดีนะ แต่สาวไปหน่อย อนคตน่าจะมีนมเป็นของตัวเอง
"อนาคตอยากมีนมไหม"
"นั้นแหละความใฝ่ฝัน"
"อืมมม"
"แต่ก็ต้องเก็บเงินก่อน"
"ค่อยๆเก็บนะ ค่อยๆทำทีละข้างก็ได้"
"บ้าหรอพี่ภูนมที่ไหนเขาทำทีละข้าง"
"นม เอื้ออาทรไง "
"หล่อแล้วยังตลกอีก นี้ได้แล้ว"
"ขอบคุณครับ"
"เป็ด เกาเหลาลูกชิ้นให้กูด้วย น้ำส้มสองน้ำตาลหนึ่งพริกครึ่งน้ำปลาไม่"
"เออ" บอกให้มันปรุงให้ครับ เมื่อเช้าก็ทานเยอะนะ แต่ทำไมตอนนี้มันหิ๊วหิวเนี่ย
แล้วผมก็เดินกลับไปที่โต๊ะสิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็คือออออ  เพื่อนๆในห้องมากันเต็มเลย แต่ก็ไม่ทุกคนหรอกนะ
"นั่งรออะไรกันอ่ะ ทำไมไม่ไปซื้อข้าวอ่ะ"
"ก็รอนายไงภู" ไอ้ตาคมมันพูดพร้อมส่งยิ้มให้ผม ไอ้นี้นิสัยดีนะ แต่มันไม่ค่อยยุ่งกับใคร
"รอเรา"
"อื้ม นายมาแล้วเดี๋ยวพวกเราไปซื้อข้าวก่อนนะ รอด้วยล่ะอย่างพึ่งทาน"
"อืมๆๆ" แล้วพวกมันกว่าสิบชีวิตก็ลุกไปซื้อข้าว
"นายทานอะไรอ่ะภู"
"ข้าวหมูกรอบ ร้านที่สามอ่ะ เรียกน้องเขาว่าสกาเลตสุดสวย รับรองได้เพียบ"
"โอเคๆ"
"ขิงว่าพวกนี้คงอยากเรียนๆเล่นๆเหมือนพวกเรานั้นแหละ เพียงแต่ว่า กลัวเกรดตก แต่วันนี้พวกเราพิสูจน์ให้พวกเขาเห็นแล้วว่าเรียนๆเล่นๆก็เก่งได้"
"จ้ะยาหยี" ไอ้ตี๋หยิกแก้มเมียมัน"
"แล้วนี้ไอ้โยชิยังไม่มาหรอ"
"มาแล้วไปซื้อข้าว"
"แล้วมึงไม่ไปกับเมียมึงหรออิค"
"เขาอยากไปซื้อเอง"
"ระวังมันจะใส่ยาพิษให้มึงนะ"
"ยอม"
แล้วเพื่อนก็มากันครบพวกเราก้ได้เวลาทานข้าวกันซะที ผมก็ชวนคนโน้นคุยคนนี้คุยแหละ
เห็นพวกมันเกร็งๆนั่งทนกันเงียบเชียว รักษามารยาทบนโต๊ะอาหารกันสุดๆ
แหม๋ จะอะไรกันนักหนา ผมว่าการทานข้าวมันก็ต้องมีบทสนทนากันบ้าง เราเพื่อนกัน
จะให้มานั่งรักษามารยาทมันก็จะยังไงจริงป่ะ คุยไปทานไปอร่อยจะตาย เวอร์ๆ
"พวกนายตลกดีเนอะ" ไอ้เด็กแว่นพูด
"เสียดายเนอะ รู้งี้มาทานข้าวกับพวกนายตั้งนานแล้ว"
"ใช่ เราอ่ะอยากเข้ากลุ่นายมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่กล้าอ่ะ"
"ทำไมว่ะ พวกกูนี้น่ากลัวมากเลยหรอ" ไอ้แบงค์เขาพูดเพราะกับมึงนะ
"เปล่า "
เหมือนพวกเราจะเปิดใจกันมากขึ้นพวกผมก็เล่าเรื่องตลกๆให้มันฟังกัน มันก็ขำกันแล้วก็ดูผ่อนคลายมากขึ้น
เขาถึงว่า กว่าจะรู้ว่ามีของดีก็ตอนที่ใกล้จะเสียมันไปนั้นแหละ.......

บ่ายนี้บรรยากาศในห้องเรียนจากที่กลุ่มผมจะคุยกันเสียงดังสุด
ตอนนี้ก็กลายเป็นคุยกันทั้งห้องไปแล้ว ก็แบ่งปันหนังสือ ชีส ที่แต่ละคนไปเรียนพิเศษมา
เห็นไหมการมีเพื่อนเยอะๆมันก็ดีแบบนี้แหละ มันแต่มีฉากกั้นระหว่างกันอยู่ได้

เลิกเรียนช่วงบ่าย พวกเราก็เดินทางโดยรถของไอ้อิค ไปที่บริษัทพี่พีท แล้วก็มีไอ้โยชิตามมาด้วย
"ตามมาทำเนี่ย ไม่กลับบ้านกลับช่อง"
"ตามมาทานขนมอร่อยๆ"
"ระวังจะอ้วนนะโยชิ"
"อ้วนก็อ้วนสิ"
"อ้วนแล้วระวังพี่อิคไม่รักนะ"
"ก็ช่างเส่"
"ทำมาพูดดี กลัวจะร้องไห้ขี้มูกโป่งละสิไม่ว่า"
"ไม่มีทางหรอก"
"งั้นพี่มีเรื่องจะบอก"
"อะไรหรอ"
"มีคนมาจีบพี่อิค น่ารักมาก โยชิต้องระวังให้ดีๆนะ พี่เห็นหายเข้าไปในห้องน้ำกันเป็นชั่วโมงเลย" ผมกระซิบไอ้โยชิ
"จะแกล้งโยชิอีกอะสิ"
"ไม่เชื่อถามพี่เป็ดสิ พี่อ่ะนะ คิดแล้วคิดอีกว่าจะบอกโยชิดีหรือเปล่า"
"มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ โยชิเชื่อใจพี่อิค"
"ดีแล้ว แต่โยชิก็ต้องทำใจไว้บ้างนะ"
"พี่ก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะโยชิ เมื่อสองวันที่เเล้วมันก็พาไอ้เนี่ยไปทานก๋วนเตี๋ยวเป็ดบ้านพี่ กระหนุงกระหนิง"
"จริงอ่ะ"
"พวกพี่จะหลอกโยชิทำไม "
"โยชิต้องทำไงอ่ะ"
"ก็ต้องถามใจตัวเอง" แล้วไอ้โยชิมันก็เริ่มมีน้ำตาคลออีกแล้วครับ ไอ้นี้มันจะกวาดรางวัลตุ๊กตาทองหรอไง
"โยชิ คงทำอะไรไม่ได้ ถ้าพี่อิคไม่รักโยชิ โยชิก็ต้องปล่อยเขาไป"
"พวกมึงแกล้วงอะไรเมียกูอีก มานั่งกับพี่อย่าไปนั่งใกล้มัน"
"โยชิจะนั่งนี้ โยชิไม่อยากนั่งกับคนหลายใจ"
ผมก็แท็กมือกับไอ้เป็ดทันที แผนการนี้สำเร็จ
"พวกมึงอีกแล้วนะ โยชิหัดเชื่อใจพี่บ้าง"
"โอ๋ๆๆๆๆๆ พวกพี่ล้อเล่ง อ่ะ ล้อเล่ง"
"ไอ้พี่ภูไอ้พี่เป็ดบ้านิ นึกแล้วเชียว ชอบแกล้งโยชินักนะ โยชิจะไม่พูดกับพี่สองคนแล้ว"
"ดี จะได้ไม่ต้องรำคาญรูหู"
"ฮ่าๆๆๆ"
"อย่าให้ถึงทีโยชิบ้างก็แล้วกันจะเอาให้ร้องเลย"
"แล้วพี่สองคนจะรอวันนั้นนะจ้ะ เด็กโง่ ฮ๋าๆๆๆๆๆ"
"พวกมึงนะ ต่อไปนี้ใครแกล้งเมียกูอีก เจอกู"
"ไอ้อิค อย่ามาอกตัญญูนะเว้ย ใครแนะนำน้องเขาให้มึง อย่ามาๆๆ ชะตาชีวิตมึงอ่ะอยู่ในกำมือกูนะเว้ย"
"หราาาาาา"
แล้วพวกเราก็ถึงที่บริษัท เข้าไปในลิฟท์ก็พอดี แน่น จนหายใจรดต้นคอกันแล้ว

ติ้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"มากันแล้วหรอจ้ะหนุ่มๆ" พี่ก้อนดินมาทักทายพวกเรา
"ทุกคนนี้ป้าก้อย"
"พี่ก็พอย่ะ"
"นี้พี่ก้อย เป็นเลขาพี่พีทแล้วก็เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในออฟฟิศ"
"สวัสดีครับ" พวกมันพร้อมใจกันสวัสดี
"สวัสดีจ้ะ พ่เคลียร์ห้องประชุมให้แล้วนะ เข้าไปใช้ได้เลย "
"ขอบคุณครับ"
แล้วผมก็พาพวกมันไปทักทายพี่พีทในห้อง
"สวัสดีครับพี่พีท"
"สวัสดีครับทุกคน ตามสบายนะ จะเอาอะไรก็บอกน้องภูนะ"
"ครับบบบ"
"งั้นพวกมึงไปรอกูที่ห้องประชุมก่อน เดี๋ยวกูตามไป" แล้วพวกมันก็เดินไปห้องประชุม
ผมก็เดินเข้าไปหาพี่พีทที่ตอนนี้นั่งคิ้วขมวดอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
"คิ้วขมวดอีกแล้ว"
"หืมมมม" แล้วพี่พีทก็ดึงผมไปนั่งตัก
"งานยุ่งหรอ"
"นิดหน่อย ขาดกำลังใจมากกว่า  ฟ๊อดดดด"
"เดี๋ยวน้องภูไปติวหนังสือกับเพื่อนก่อนนะ แล้วเดี๋ยวมาตามไปทานข้าว"
"ครับ ฟ๊อดดดดดดดดดดดดดด"
"พี่ภู...........อูยยย  อิอิ" ยังจัมีหน้ามาหัวเราะอีก
"ทำไมไม่เคาะประตูไอ้โยชิ!!!!!!"
"ลืมอ่ะ"
"เข้ามาทำไม"ผมลุกเดินมาหามัน
"ก็จะมาถามว่า จะเอาอะไรเปล่าโยชิจะไปเซเว่น"
"เดี๋ยวพี่ไปด้วย"
"ไม่เป็นไรโยชิปคนเดียวได้ พี่ภูจะทำอะไรต่อก็ทำเถอะ อิอิ"
"หยุดหัวเราะทุเรศๆแบบนี้สักทีเถอะ ไม่ได้มีอะไรอย่างที่แกคิดหรอกน่ะ"
"โยชิไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย"
"หราาาาา" แล้วผมก็เดินไปเซเว่นกับโยชิ ซื้อเสบียงมาให้ทุกคน
กลับขึ้นมาก็มาติวหนังสือกันต่อ โดยเริ่มจากวิชาคณิตศาสตร์ที่ผมถนัด
ทุกคนก็ดูตั้งใจดีนะ เพราะทุกคนก็มีความหวังที่จะเข้าคณะที่ตัวเองฝันไว้
ติวกันไปได้สักพัก ป้าแม่บ้านก็เอาน้ำหวานมาให้...
"น้องภูค่ะ จะทานอะไรกันค่ะ คุณพีทให้ป้ามาถาม"
"แล้วพี่พีททานอะไรครับ"
"กระเพรากุ้งไข่ดาวค่ะ"
"งั้นน้องภูเอาเหมือนพี่พีทครับ แล้วก็เอาต้มจืดต้มหู้สาหร่ายด้วย พวกมึงเอาไร"
"มีอะไรอร่อยๆบ้างครับป้า" ไอ้ขิงถาม
"คะน้าหมูกรอบก็อร่อยนะค่ะ ผักบุ้งหมูกรอบก็ได้ ที่นี้หมูกรอบเขาอร่อย หรือไม่ก็ราดหน้าค่ะ"
"อาหารตามสั่งอ่ะ พวกมึงอยากทานอะไรก็บอกป้าไป เอาต้มจืดเพิ่มเป็นสี่ที่นะครับ"
"ค่ะ" แล้วพวกมันก็สั่งอาหารป้าไป อาหารมาพวกผมก็หยุดติว แล้วก็มาทานอาหารกัน
"ขอตัวนะ"
"พี่ภูจะไปให้พี่พีทหอมแก้มหรอ ฮ่าๆๆ"
"ไอ้โยชิ พูดมากเดี๋ยวก็ไม่ต้องทานหรอก"
"ขอโทษครับ ต่อไปนี้โยชิจะไม่พูดอีกแล้วว่าเข้าไปเห็นพี่พีทกำลังหอมแก้มพี่ภูอ่ะ"
"ไอ้เด็กนรก" แล้วผมก็เอาอาหารเข้าไปทานกับพี่พีทในห้องทำงาน
"ข้าวมาแล้วครับบอส"
"ทำไมไม่ทานกับเพื่อนๆล่ะ พี่ทานคนเดียวก็ได้"
"ไม่ได้มองหน้าพี่พีทแล้วเดี๋ยวทานข้าวไม่อร่อย"
"ฮ่าๆ"แล้วผมก็นั่งทานข้าวกับพี่พีท จนหมด หมดก็เอาจานไปล้าง ป้าแกก็แย่งไปล้างอีกแล้ว แถมยังล้างของเพื่อนๆผมอีก
แต่ผมก็ช่วยป้าแกล้างจนได้แหละ ป้าแกก็บอกว่าผมอ่ะ ดื้อ
เข้าไปในห้องประชุมก็เห็นพี่พีทกำลังคุยกับเพื่อนๆผมอยู่ หัวเราะกันดังลั่น
ผมเข้าไปก็เห็นไอ้โยชิทำตาโตแล้วก็เอามือปิดปากตัวเอง
"โยชิ แกมีพิรุธ" แล้วมันก็ส่ายหัว
"ไปไหนมา"
"ล้างจาน คุยอะไรกันอ่ะ"
"ก็เพื่อนๆเขาถามพี่ว่า ทำไงถึงได้น้องภูมาเป็นเมียอ่ะ"
"นี้มันเกี่ยวกับการสอบตรงไหนเนี่ย เดี๋ยวไม่ติวใหเลยไอ้พวกนี้ ไอ้ตี๋มึงน่ะสิเริ่มอ่ะ"
"ไอ้โยชิโน้น ตัวดีเลย"
"ว่าแล้ว"แล้วผมก็เขกหัวมันไปทีหนึ่ง
"ถ้าโยชิเป็นพี่ภูนะ ยังไงก็ยอมพี่พีทอ่ะ หล่อซะขนาดนี้"
"แรด!!!!!!"
"แรงอ่ะ"
"ปล่อยแขนพี่พีทด้วยจ้ะโยชิ ถ้าไม่อยากถูกตบ"
"จับนิดจับหน่อยก็ไม่ได้ ขี้หวง"
"พี่พีทก็ยืนให้มันจับอยู่ได้"
"ก็แค่จับแขน"
"เดี๋ยวมันก็ลามไปจับอย่างอื่น"
"เห็นโยชิเป็นคนยังไงเนี่ยพี่ภู โยชิเห็นพี่พีทเป็นพี่ชายคนหนึ่งไม่ได้คิดอะไรซะหน่อย"
"ลองไม่มีฉันสิ"
"ไม่มีพี่ภูโยชิก็จะ อั้ม พี่พีท"
"อิค ก็ว่ามึงจะทำอะไรโยชิก็ทำนะ กูเริ่มไม่ไว้ใจมันแล้ว"
"เดี๋ยวคืนนี้กูจัด"
"บ้าน่ะ โยชิแค่ล้อเล่น มาจัดมาเจิดอะไรล่ะ พวกพี่นิ ไม่ไหวๆ"
"ติวกันต่อเถอะ เดี๋ยวพี่ขอตัวไปทำงานก่อนนะ ขากเหลืออะไรก็บอกแม่บ้านได้นะ ตามสบายทุกคน"
"ขอโยชิไปนั่งทำงานด้วยคนได้ไหมครับ"
"ได้ครับ"
"มานี้เลยไอ้เปี๊ยก "แล้วไอ้อิคมันก็ดึงไอ้โยชิไปนั่งตักมัน ไอ้โยชิก็ได้แต่ก้มหน้าอาย
ทีแบบนี้กลับอายที่จับแขนจับขาผัวชาวบ้านเขาไม่อาย เห้อ  อินี่นิ แปลกคน....

ติวกันเสร็จก็ได้เวลากลับบ้าน พี่พีทก็เลิกงานพอดี ก็สนุกดีแถมได้ความรู้ด้วย
สงสัยอะไรก็ถามกันได้ ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามกันได้ ผมให้โจทย์พวกมันไปหัดทำ
การเรียนคณิตศาสตร์ต้องหัดทำโจทย์เยอะๆ ขยันทำโจทย์ขยันท่องสูตร เท่านี้แหละ เกิด เกิด เกิด

คนเราเกิดมา มีเพื่อนแท้สักคนถือว่าเป็นบุญมหาศาล เป็นลาถอันประเสริฐ
ยากนะที่เราจะหาคนที่เข้าใจเรา รับฟังเรา และอยู่เคียงข้างเราเสมอ
เพื่อนที่ดีไม่ได้ต้องการอะไรจากเราเลย นอกจากเห็นเรามีความสุข
แต่บางทีเรามีคนรัก เราก็มักจะลืมเพื่อนไป แต่ทุกครั้งที่เราเจ็บจากรัก
เรากลับไปหาเพื่อนคราใด เพื่อนก็ต้อนรับเราเสมอ ไม่เคยที่จะรังเกียจ
ผมจึงเชื่อว่า การมีเพื่อนแท้ เพียงคนเดียว เป็นสิ่งที่วิเศษสุดๆ

"วันนี้คุณละเลยเพื่อนรักของคุณหรือเปล่า?"

**********************************************

สวัสดีครับทุกคน
วันนี้มาดึกอีกแล้วต้องขอโทษด้วยนะครับ
ช่วงนี้มันยุ่งๆจริงๆกลับมาถึงก็ดึกๆดื่นๆแล้ว

ชอบคุณทุกกำลังใจนะครับ
ขอบคุณมากจริงๆ
ขอบคุณที่เม้นท์กันจนเกินร้อยหน้า
ขอบคุณครับ

รักนะ

**********************************************

นักขับร้อง มักจะได้ นักดนตรี
เป็นแบบนี้ มาไม่รู้ กี่ปีแสง
ผู้กำกับ มักจะได้ กับนักแสดง
นักรถแข่ง ถูกโฉลก คนโบกธง

แล้วนักเขียน ก็เพียรได้ กับผู้อ่าน
เป็นตำนาน มาไม่รู้ กี่สมัย
อ่านทุกวัน มันก็หลง จนเผลอใจ
แล้วเมื่อไร จะหลงผม เล่าโฉมตรู.......

[Horizon]

 
+1

[MoMoRin]

dii jung.... n'phuu yang te ah,,hu hu hu

[tawan]

อิคจัดการโยชิซิน่ารักเกินไปแล้ว

 

[roseen]

 

[seaz]

เฮ้อ...คิดถึงสมัยเรียนจังเลย

[tasskusr]

นี่แหละมิตรภาพของเพื่อนอย่างแท้จริงอ่ะ น้องภูของเราเนี่ยเท่มากเลยอ่ะค่ะ พี่พีทกับคุณย่าต้องภูมิใจมากแน่เลยอ่ะค่ะ
ส่วนโยชิของเรานับวันเริ่มแรงขึ้นทุกที สงสัยว่าต้องให้พี่อิคปราบให้ได้เร็วๆนี้ซะแล้ว

[naiin]

"วันนี้คุณละเลยเพื่อนรักของคุณหรือเปล่า?"



                        ไม่เคยละเลยเพื่อนมีแต่คิดเกินเลยเพื่อน อิอิ

[greensnake]

ตอนนี้มีสาระมากๆ และน้องภูก็เท่มากด้วยอ่า~ ภรรยาใครน้อ
ใช่แล้วล่ะค่ะการมีเพื่อนแท้แม้จะแค่คนเดียวก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว
ไม่แปลกใจเลยที่น้องภูมีเพื่อนแท้เพื่อนสนิทรายล้อมอยู่เต็มไปหมด
ก็น้องเป็นคนดี และแบ่งปันสิ่งดีๆให้กับเพื่อนและคนรอบข้างเสมอๆ
น้องภูของพี่พีทไม่ได้ดื้อและซนอย่างเดียวนะ น้องโตขึ้นมากๆเลย
แต่ความทะเล้นและความซนก็ยังคงมีเหมือนเดิมนะ ไม่เปลี่ยนแปลง
ก็ภาพลักษณ์น้องภูต้องซนเป็นลิงนี่นา
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
ป.ล. คนเขียนขยันแต่งกลอนเดี๋ยวก็มีคนใจอ่อนเข้าสักวัน

[nemesis]

วัยมอปลายเป็นวัยที่สนุกที่สุดและ

[4559]

ภูเท่ห์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[gupalz]

อ่านเรื่องนี้และคิดถึงตอนเรียนมอปลาย

[mickeynut]

 

[gookgik]

อ่านตอนนี้รักน้องภูขึ้นอีกมากมาย  เป็นเด็กน่ารัก คิดดี ทำดี เอาใจใส่เพื่อนๆ และคนรอบข้าง น้องภูถึงมีแต่คนรัก มิตรภาพทำให้เรามีเพื่อนมากขึ้นจริงๆ 

[ขนมสัมปันนี]

อ่านแล้วอยากย้อนไปมอปลายจังคิดถึงเพื่อนๆทุกคน โดยเฉพาะอิเจ้ตั้มกับเจ้พิณ ได้ผัวฝรั่งลืมเพื่อนเลย

[-~iK@iZ_KunG~-]

"วันนี้คุณละเลยเพื่อนรักของคุณหรือเปล่า?"



                        ไม่เคยละเลยเพื่อนมีแต่คิดเกินเลยเพื่อน อิอิ

เห็นด้วยที่สุด อิอิ

[ormn]

 o13น้องภูเริ่ดมากหวังว่าคนที่เรียนอยู่จะนำคำพูดของน้องภูไปคิดนะชีวิตของเด็กม.จะได้สนุก(ใก้ลสอบแล้วขอให้น้องๆทุกคนตั้งใจเรียนนะค่ะ)