ผมเดินกลับเข้าไปดานหลังเวที ซึ่งมีทีมงานรออยู่แล้ว แล้วผมก็เห้นพี่พีทยืนยิ้มรออยู่
"หลานรักของป้า ทำได้ดีมากลูก มาม๊ะมาให้ป้ากอดหน่อยยยยยย" ป้าชูดึงผมไปกอดตัดหน้าพี่พีท อิอิ
"ป้าครับ น้องภูทำเงินให้ตั้ง20ล้าน ขอส่วนแบ่งด้วยครับ"
"นี้แหน่ะ" ป้าชูตีมือผมเบาๆ
"ถอดดีกว่านะครับป้า ถ้าน้องภูทำหาย ชาตินี้ไม่รู้จะหามาใช้ได้หรือเปล่า"
"มา..เดี๋ยวป้าถอดให้" ป้าชูถอดสร้อยให้ผมแล้วเอาไปใส่กล่องเก็บในเซฟที่เตรียมไว้
เหมือนยกภูเขาออกจากอก ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วเห้อออ สบายตัว
"น้องภุไปเปลี่ยนชุดลุก"
"ชุดแดงนี้ก็หล่อดีนะครับป้า"
"มันแหวกอกมากไปลูก ป้าเห็นแล้ว หวาดเสียว" พี่พีทพาผมไปเปลี่ยนชุดเป็นสูทสีดำคล้ายๆพี่พีท
แล้วก็สวมสร้อยที่พี่พีทซื้อให้กลับคืนเหมือนเดิม
"น้องภูเสร็จยัง"
"เดี๋ยวสิพี่พีท รอแปปหนึ่ง" ผมเดินออกไปหาพี่พีท พร้อมเสื้อสูม ให้พี่พีทช่วยใส่
ยืนบนรองเท้าเสริมส้นนี้โคตรเมื่อยเลยอ่ะ เมื่อไรคืนนี้จะผ่านไปซะทีนะ น้องภูหิวววววว
"พี่พีทใส่ให้หน่อย"
"หันหลังมา" พี่พีทใส่เสื้อสูทให้ผมพร้อมติดกระดุม สิ่งที่เราสองคนทำให้กัน
ถูกสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาโดยตลอด เป็นสายตาแห่งความอาฆาต
"โอเค พร้อม หล่อยังอ่ะ"
"หล่อมากแต่ไม่ชอบ"
"หวงอ่ะสิ"
"มากกกกกกกก"
"ขอวันหนึ่งนะลุง"
"ยึ้ย" พี่พีทมันจะเอามือขยี้หวผม แต่ผมหลบได้ก่อน จะทำลายความหล่อกันชัดๆ
แล้วผมก็ออกไปในงาน คุณย่าก็นั่งคุยอยู่กับแขกคนอื่นๆ ซึ่งท่านก็รอผมอยู่
ผมยกมือสวัสดีทักทายคนที่นั่งร่วมโต๊ะ ต่างคนก็ต่างยิ้มให้ผม
"มาหาย่าสิลูก" ผมนั่งลงข้างๆคุณย่า
"วันนี้หนูทำดีมากนะลูก ย่ามีของขวัญจะให้"
"อะไรหรอครับ" แล้วคุณย่าก็หยิบกล่องสี่เหลี่ยมสีน้ำเงินออกมา เปิดออกมาเป็นนาฬิกา
นี้มันเรือนที่อีพี่เต้ใส่เดินแบบนิ คุณย่าประมูลมาให้ผม ทำไมไม่ประมูลเรือนพี่พีทอ่ะ
"อะไรที่มันเป็นของๆหนู สุดท้ายมันก็ต้องเป็นของๆหนูอยู่วันยันค่ำ ย่าใส่ให้นะ"
"มันไม่แพงไปหรอครับคุณย่า"
"เราวัดที่คุณค่าทางจิตใจนะลูก ไม่ใช่มูลค่า ยื่นมือมาสิ"
"ครับ" คุณย่าใส่นาฬิกาให้ผม แต่ก็ก้มมากระซิบที่ข้างหูว่า
"รับขวัญหลานสะใภ้"
"คุณย่าอ่ะ" เล่นเอาผมอายจนหน้าแดงทำอะไรไม่ถูกเลย คุณย่านะคุณย่า น้องภูอายนะ
ผมนั่งคุยอยุ่กับคุณย่าสักพักก็เดินไปที่โต๊ะของไอ้สี่ยอดกุมาร
"คุณแม่สวัสดีครับ"
"สวัสดีลูกน้องภู หล่อจนคุณแม่จำไม่ได้เลยนะลูก"
"น้องภูเขินนะครับเนี่ย ขอบคุณนะครับที่ร่วมประมูล คุณย่าอยากรู้จักคุณแม่น่ะครับ เดี๋ยวท่านจะเดินมาคุยด้วยนะครับ"
"เดี๋ยวคุณแม่เดินไปพบท่านเองดีกว่า ท่านเป็นผู้ใหญ่ให้ท่านเดินมาหามันไม่ดี เด็กๆคุยกันไปก่อนนะลูก"
"ครับบบบบ" คุณแม่ของขิงรีบเดินไปหาคุณย่า
"พวกมึงเลิกจ้องหน้ากูซะทีได้ไหมเนี่ย" ผมเริ่มอึดอัดเพราะไอ้ตี๋ ไอ้เป็ด ไอ้แบงค์ มันนั่งจ้องหน้าผมอยู่
"กูไม่น่าปล่อยให้มึงรอดไปเลย จับทำเมียตั้งแต่แรกก็ดี"
"ไอ้ตี๋ ไอ้เลว"
"มึงหล่อจริงๆว่ะ ผมแม่ม!!!ค๊อดเท่ห์อ่ะ"
"ภูหล่อเปล่าพี่ฝุ่น"
"งั้นๆแหละ"
"ชิส์"
"เมื่อตอนมึงอยู่บนเวทีนะโว้ย กูแทบจำไม่ได้อ่ะ แบบ สุดยอดอ่ะ เด่นโคตร ตอนแรกแบบว่าเห็นพี่พีทก็อึ้งไปแล้วนะ พอมาเจอมึงนี้สุดๆไปเลยอ่ะ"
"มึงก็เวอร์ไปไอ้เป็ด"
"เออ ภูแล้วคนไหนที่ชื่อเต้อ่ะ"
"คนที่ประมูล นาฬิกาคนสุดท้ายน่ะ"
"ที่หน้าตาดูเชิ่ดๆอ่ะนะ ไม่เห็นจะหล่อเท่าไรเลย พี่พีทเอาทำเมียได้ไงว่ะ"
"กูก็ว่างั้นแหละ" ฮ๋าๆๆๆๆ
"สงสัยมันมอมเหล้าพี่พีทชัวร์"
"แล้วรู้ไหมวันนี้เกิดอะไรขึ้น พอดีวันนี้มันต้องมีนาฬิกา5เรือน ซึ่งมีกูเดินด้วยแต่เรือนที่กูได้ใส่ ดันถูกทุบอย่างไร้สาเหตุ"
"ถึงว่า ไม่มีมึง"
"ต้องเป็นอีนั้นแน่เลย"
"กูก็ว่างั้นแหละ"
"ภู ตามพี่มาหน่อยคุณย่าให้มาตาม"
"พี่พีทสวัสดีครับ" ทุกคนไหว้ทักทายพี่พีท
"สวัสดีครับ ทานอะไรกันหรือยัง ตามสบายนะ พี่ขอยืมตัวเพื่อนพวกเราสักครู่นะ" ถามไม่เอาคำตอบซะงั้น
"ครับบบ"
คุณย่าพาผมไปรู้จักแขกผุ้ใหญ่คนอื่นๆตอนแรกุณย่าก็ไม่อยากเอาผมไปแนะนำ
กลัวคืนอื่นเขาจะว่าเอาได้ว่าเห่อหลานบ้าง ดันหลานตัวเองบ้าง
แต่คนในงานถามถึงเกือบทุกคนว่าอยากเห็นหน้าหลานคุณย่าใกล้ๆ
เห็นแล้วก้ชมไม่ขาดปากว่า หล่อ น่ารัก คุณย่าเลยต้องหิ้วผมไปด้วยทุกโต๊ะ
ไม่เว้นแม้กระทั่งโต๊ะที่มีอีเต้และคุณสีดา
"ขอบคุณมากน้ะจ้ะทุกคน ที่ทำให้งานลุล่วงไปด้วยดี"
"พวกเรายินดีค่ะคุณหญิง" แขกร่วมโต๊ะต่างยินดียกเว้นแม่ลูกที่นั่งนิ่ง
"คุณย่าน้องภูขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ"
"จ้ะ" ผมเดินมาาเข้าห้องน้ำ ปวดฉี่มาก ดื่มคอกเทลไปหลายเเก้ว อร่อยดี หว๊านหวาน อิอิ
ได้ปลดปล่อยสายน้ำแห่งความสุขทิ้งไปก็มายืนล้างมือ สำรวจความหล่อ หน้ากระจก
หล่อจริงๆเลยเรา จะประกบกับใครเราก้ไม่เห็นกลัว(เพลงเก่ามากอิคนเขียน)
แล้วอีพี่เต้มันก็เดินพุ่งเข้ามาในห้องน้ำจนผมตกใจ
"อย่าคิดนะว่าแกชนะ ไอ้เด็กเมื่อวานซืน"
"ผมไม่เคยคิดหรอกว่าผมชนะ เพราะผมไม่เคยคิดแข่งกับใคร"
"ฉันจะเอาพีทคืนมาให้ได้" มันมองผมด้วยความเคียดแค้น
"หรอ พยายามหน่อยนะ"ผมมองกลับไปด้วยสายตากวนประสาท
ทำให้มันสติแตก จนควบคุมอารมณ์ไม่อยุ่เดินเข้ามาประชิดตัวผม
แต่ไอ้สี่ยอดกุมารหาญกล้า มันก็เข้ามาในห้องน้ำพอดี
"ทำไรอ่ะ ผู้ใหญ่รังเเกเด็กหรอว่ะ" ไอ้แบงค์
"เรื่องส่วนตัว คนอื่นอย่าเสือก"
"แต่นี้มันเพื่อนกู กู กู กูแล้วก็กู" ไอ้ตี๋ เอามือชี้ทุกคนทีละกู ฮ่าๆๆๆ
"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง" มันกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ ผมก็คว้าข้อมือมันไว้ มันก็สะบัดออก
"ปล่อย"
"อย่าพึ่งไปสิ ภูมีอะไรจะอวดพี่ด้วยน๊าาาาาา" ผมชูข้อมือที่มีนาฬิกาฝังเพชร ที่มันใส่เดินแบบสวมอยุ่
"มึง" มันชี้หน้าผม
"ไม่รู้เป็นอะไรนะ อะไรที่มันเคยเป็นของพี่ สุดท้ายมันก็ตกมาเป็นของผมทู๊กกกกที"
มันยกมือจะตบผม แต่ไอ้พวกนั้นก็ชี้หน้ามัน ถ้ามันตบผมจริง มันโดนตื๊บแน่
มันก็เลยไม่กล้าทำอะไรแล้วมันก็สะบัดก้นออกจากห้องน้ำไป เหลือเพียงผมแล้วก็เพื่อนๆ
"ออกมาคนเดียว มันอันตรายนะโว้ย ถ้าพวกกูมาไม่ทันทำไงเนี่ย"
"พวกมึงก็มาทันแล้วนี้ไง ไปเหอะ หาอะไรอร่อยๆทานกันกูหิวไส้จะขาดแล้วเนี่ย"
"เออๆ"
พวกเรากลับเข้ามาในงานอีกครั้งหนึ่งก้ไม่เห็นแม้แต่เงาของพี่เต้แล้ว
แขกในงานก็เริ่มทยอยกลับไปบ้าง แต่ก็ยังคงมีอยู่พอสมควร
ผมนั่งทานอาหารกับเพื่อนๆอยู่
"มึงลองกินเค้กซุ้มโน้นยัง อร่อยเวอร์ๆอ่ะ" ผมชี้ให้มันดูเค้กร้านหน้าสมาคม
"ยังเลยว่ะ อาหารเยอะจัด ตาลายหมดแล้วเนี่ย"
"เดี๋ยวกูไปเอามาให้"
ผมเดินไปเอาเค้กร้านที่พูดถึงเมื่อสักครู่
"ขออันนี้กับอันนี้ แล้วก็อันนี้ด้วยครับ อันนี้ด้วย อ่าครับ" ผมมองหน้าคุณน้าแล้วก็ยิ้ม
แต่คุณน้าก็ยิ้มตอบ แต่ไม่ได้พูดอะไรกับผม โกรธอะไรเราหรือเปล่าเนี่ย
"วันนี้ไม่มีสตรอเบอร์รี่ปั่นหรอครับคุณน้า"
"ไม่มีค่ะมีแต่เค้ก เอ หน้าคุ้นๆนะคะ"
"เอ้า ลืมน้องภูแล้วหรอครับ"
"น้องภู .....หล่อจนหน้าจำไม่ได้เลย ตัดผมใหม่ด้วย โหดูโตเป็นหนุ่มเลย น้าฝากขนมคุณท่านไปได้ทานยังค่ะ"
"ได้แล้วครับ"
"ชุกแดงบนเวทีนั้นก็หนูใช่ไหม โห น้าจำไม่ได้จริงๆนะเนี่ย"
"ที่จำไม่ได้นี้ตกลงหล่อไหมอ่ะครับ"
"หล่อจ้ะ หล่อมากกกก"
แชะ แชะ!!! แชะ เสียงคนถ่ายรูป
"ขอถ่ายรูปหน่อยนะคัรบ หนุ่มฮอตที่สุดในคืนนี้"
"พี่เขต"
"นึกว่าจะจำพี่ไม่ได้ซะแล้ว"
"จำได้สิครับ ถ่ายรูปน้องภูเยอะไหมขอดูบ้างสิ"
"เดี๋ยวล้างไปให้ อยุ่อีกกล้องหนึ่งนะ ลูกน้องเอาไปแล้ว"
"ทานอะไรหรือยังครับ เค้กร้านนี้อร่อยมากเลยนะน้องภูการันตี"
"จริงอ่ะ ต้องลองซะหน่อย"
"งั้นขอตัวก่อนนะครับ พี่เขตคุณน้า เพื่อนรออยุ่"
ผมเดินกลับไปที่โต๊ะ ไอ้พวกนั้นก็รอทานเค้กกันอยู่แต่สายตามันก็มองผมตลอด
"เห้ย มึง ใครอ่ะ" ไอ้ตี๋ถาม
"ไหนอ่ะ"
"ก็คนที่สะพายกล้องหน้าร้านเค้กไง"
"พี่เขต"
"กูอยากรู้จักอ่ะ"
"แล้วมึงคิดว่าเขาอยากรู้จักมึงไหม ไอ้ตี๋"
"นะๆๆๆมึง เรียกเขามาหน่อยนะเดี๋ยวที่เหลือกูจัดการเอง"
"ไม่"
"นะ ได้โปรดดดดดดดดดดดดด"
"ก็ได้ว่ะ พี่เขตๆๆๆ" ผมควักมือเรียกพี่เขตพี่แกก็เดินมาหน้า งงๆ
"ถ่ายรูปให้พวกเราหน่อยดิ นี้เพื่อนภูเอง"
"ได้เลยครับ" แล้วพี่เขตก็หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปพวกเราไปหลาย แชะๆๆ
"เออพี่ครับแล้วผมจะได้รูปจากพี่ตอนไหนอ่ะ" ไอ้ตี๋เดินเข้าไปถาม ไอ้นี้ แรด ว่ะ
"เดี๋ยวพี่ฝากน้องภูไปให้แล้วกันครับ"
"โหยยย กว่าจะเปิดเทอม พี่มีเฟซบุคไหม ผมขอหน่อย ส่งให้ผมทางนั้นก็ได้"
"ได้ๆครับ นี่ครับ นามบัตรพี่ มีฟซบุคตรงด้านล่างอ่ะ"
"ขอบคุณครับเดี๋ยวผมแอดไปนะ"
"ได้ครับ น้อง....."
"ตี๋ครับ"
"ครับ "
"พี่เขตนั่งกับพวกเราก็ได้นะครับ นั่งคนเดียวมันเหงานะ" ผมก็ส่งเสริมเพื่อนสุดๆ
ก็อยากเห็นเพื่อนเป็นฝั่งเป็นฝาแบบผมบ้างอะไรบ้าง พี่เขตก็มานั่งคุยกับพวกเรา
แล้วพี่พีทก็เดินมาที่ผม
"มีอะไรหรอพี่พีท"
"คุณย่าให้มาตามนะ"
"โอเคๆ" ผมเดินตมพี่พีทไปก็เห็นกลุ่มคนหลายๆกลุ่มมองมาที่ผมสองคน
มาถึงโต๊ะคุณย่าก็เห็นผู้ใหญ่หลายๆท่านกำลังนั่งคุยกันอยู่อย่างมีความสุข
"พอดีป้าชูกับป้าทิพย์ จะกลับแล้วนะลูก น้องภูไปส่งคุณป้าเขาแทนคุณย่าทีนะลูก"
"ได้ครับคุณย่า"
"งั้นชูลากลับเลยนะค่ะคุณหญิง คุณกิ่ง(แม่ขิง)"
"จ้ะโชคดีนะ ต้องขอบใจอีกครั้งหนึ่งนะขอบใจมากๆ"
"ค่ะ มีอะไรให้ชูรับใช้บอกได้เลยนนะคะไม่ต้องเกรงใจ"
"จร้า ว่างๆแวะไปทานอาหารที่บ้านบ้างนะ ทั้งสามคนเลย"
"ค่ะคุณพี่"
แม่ขิงก็ถือโอกาสลากลับเช่นกัน แขกเริ่มทยอยกลับกันหมดแล้ว ผมเดินไปส่งป้าชู
กับป้าทิพย์พร้อมพี่พีท
"สวัสดีครับป้าชู คืนนี้นอนหลับฝันดีนะครับ"
"จร้า พ่อหลานชายมาให้ป้าหอมทีสิลูก" ป้าแกก็เอาแก้มมาชนแก้มผมตามธรรมเนียมฝรั่ง
"แล้วพีทล่ะครับ"
"มาม๊ะ" แล้วป้าชูก็ดึงงพี่พีทไปหอม มีส่วนร่วมตลอด ไอ้พี่พีทขี้อิจฉา
"แก้มพีทคงไม่หอมเท่าน้องภูมังครับ"
"แหม๋เรานิ เดี๋ยวคอลเลคชั่นเพชรชุดหน้า ป้าจะเอาเราสองคนเป็นพรีเซนเตอร์นะ ห้ามปฏิเสธ ป้ากลับล่ะ"
"ครับ บ๊ายบายครับ
ผใส่งป้าชูเสร็จ แม่ของขิงกับไอ้สี่ยอดกุมารและพี่ฝุ่น ก็เดินออกมาพอดี
เลยได้ถือโอกาสส่งกันทีเดียว
"ขอบคุณมากนะครับคุณแม่ที่สละเวลามา"
"ได้ของถูกใจ คุณแม่ขิงคงอยากจะรู้ว่าเมื่อไรจะมีงานแบบนี้อีก"
"ขิงนิ แซวแม่นะ น้องภูวันนี้หนูหล่อมากนะลูก"
"ขอบคุณครับ น้องภูเขินจนจะลอยได้แล้ว"
"งั้นน้าขอตัวกลับก่อนนะลูก ภูกับพีท"
"ขอบคุณมากนะครับคุณน้า" พี่พีทยกมือไหว้คุณน้า
"พวกกูไปก่อนนะโว้ย แล้วโทรคุยกันนะ"
"อื้ม"
พอส่งเพื่อนๆเสร็จพวกผมก็เดินกลับเข้าไไปในงาน เห็นคุณย่านั่งสั่งงานพี่นุ่นอยู่
"กลับบ้านได้แล้วมังครับคุณย่าคนสวยของน้องภู"
"ย่าน่ะเมื่อยไปหมดแล้ว ป่ะๆกลับบ้านกัน นุ่นอย่าลืมที่ฉันสั่งนะ"
"ค่ะ"
ผมพี่พีทคุณย่าเดินออกไปขึ้นรถที่จอดรออยู่แล้ว วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันได้กลับบ้านซะที
ดึกแล้วแต่รถก็คงยังติดอยู่ เห้อ เมื่อไรรถจะไม่ติดนะ นี้ขนาดน้ำท่วมรถไปเยอะแล้ว
ก็ยังมีรถมาติดบนถนนอีกมากโข ผมหยิบนาฬิกาขึ้นมาดูความสวยของมัน
คำพูดของตัวเองก็วนเข้ามาในจิตใจ "อะไรที่มันเคยเป็นของพี่ สุดท้ายมันก็มาเป็นของผมทุกที"
เราดูเป็นคนขี้อิจฉาเลยเนอะ แต่ทำไงได้อ่ะ เราไม่ได้ไปแย่งมานิ มันมาเป็นของเราเอง
พี่พีทก็เหมือนกัน เราไม่ได้ไปแย่งเขามาซะหน่อย
ตอนนี้เขาเป็นของเรา เราก็ต้องรักษาเขาไว้ ไม่ให้ใครมาเอาไป
เพราะ "ฉันหวง"
ถึงบ้านแว้ววววว
"เอ้ออออออ ถึงบ้านซะทีเมื่อยมากกก" ผมกระโดดลงจากรถ พร้อมจูงมือคุณย่าลงจากรถเช่นกัน
"จับย่าหน่อยลูก"
"เชิญครับคนสวยยยยยยย"
"ทะเล้นจริงเชียว"
"พี่พีทให้อาหารไอ้มดแดงด้วยนะ วันนี้น้องภูหล่อเกินกว่าจะเข้าใกล้มัน"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้เตรียมอ่านหนังสือพิมพ์ได้เลย หลานย่าดังเป็นพลุแตกแน่ๆ"
เราเดินเข้ามาในบ้านกันคุณย่านั่งลงที่โซฟา ผมเดินไปหยิบน้ำมาให้ท่าน
แล้วก็เดินกลับไปค้นอาหารทานในครัว
"หนูไม่ได้ทานอาหารที่โรงแรมหรอลูก"
"จะทานก็คนโน้นเรียก คนนี้เรียก คนนั้นขอถ่ายรูป คนนี้ถามโน้นถามนี้ เลยไม่ได้ทานอะไรเลย ของอร่อยๆทั้งนั้น"
"ไปเรียกทีไรเห็นนั่งทานตลอด" พี่พีทมันเดินมาขัดผมทันที ขัดจนจะขึ้นเงาเเล้วเนี่ย
"แต่วันนี้หนูทำดีมากนะลูก น่ารักอ่อนน้อม ผู้ใหญ่ในงานชมน้องภูไม่ขาดปากเลยลูก"
"น้องภูบอกแล้วว่าจะไม่ทำให้คุณย่าขายหน้าไงครับ"
"จร้าขอบใจนะ"
"งานนี้คุ้มสุดจะคุ้ม เดินแบบไม่ถึงกิโลได้นาฬิกาฝังเพชรมาใส่"
"พี่พีทอิจฉาน้องภูใช่ม๊าาาาา ตัวเองก็เดินเหมือนกันแต่ไม่ได้อ่ะไร ฮ่าๆๆๆ นายแบบตัวประกอบก็เงี้ย"
"ขี้โม้"
"แต่นายแบบตัวประกอบทอดไข่ให้นายแบบมืออาชีพหน่อยได้ไหมอ่ะ หิ๊วหิว"
"อิ่มแล้วก็รีบพักผ่อนนะลูก ย่าขอตัวก่อน ไม่ไหวเเล้วเพลียเหลือเกิน"
"กู๊ดไนท์ครับคุณย่า"
"จ้ะ"
"ว่าไงอ่ะ นายแบบตัวประกอบ จะทอดไข่ให้เขาไหม"
"ตามมา"
แล้วพี่พีทมันก็เจียวไข่ให้ผมทาน พี่พีทอ่ะใจดีเสมอแหละแต่มันทำเป็นวางท่าไปงั้นแหละ
แล้วนายแบบสองคนในชุดสูทก็นั่งทานไข่เจียวกันอย่างเอร็ดอร่อย
เนี่ยแหละนะ เขาถึงว่า จะให้อาหารรสเลิศขนาดไหนก็ไม่เท่าได้ทานอาหารกับคนรู้ใจ
ต่อให้เป็นแค่ไข่เจียวธรรมดามันก็อร่อยที่สุดในโลก สุดยอดอหารอันโอชะ คือ "อาหารแห่งรัก"
วู้วววววววววว
"อิ่ม" ผมก็อาสาล้างจานเอง พี่พีทก็ช่วยล้างอีกบอกจะไดเสร็จเร็วๆ
ขึ้นมาบนห้องประตูยังไม่ทันปิดสนิท พี่พีทมันก็ดันผมไปพิงประตูทันที
"อาบน้ำก่อนไหมอ่ะ"
"ไม่อาบ คืนนี้ พี่อยากมีเมียเป็นนายแบบ" สิ้นเสียงพี่พีท มันก็กดปลายจมูกมาที่ซอกคอทันที
คืนนี้สงสัยเราจะหล่อมากจริงๆ พี่พีทถึงได้ร้อนแรงขนาดนี้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสื้อเชิ๊ตถูกปลดกระดุมออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นแผ่นอกแล้วหน้าวท้องขาวเนียน
ผมไม่รู้จะดิ้นหนีไปทางไหนเพราะถูกพีทพีทสกัดไว้ทุกทาง
ในไม่ช้าเสื้อผ้าก็ถูกถอดกองอยุ่หน้าประตู แล้วริมฝีปากก็ประกบกันทันที
จนผลต้องเป็นฝ่ายถอนจูบนั้นออก
"อาบน้ำก่อนได้ไหมอ่ะ"
"ยังหอมอยู่เลย"
"นะ ขออาบหน่อยนะ" พี่พีทมันก็ยังไม่หยุดซุกไซร้ตามใบหน้าแล้วก็ซอกคอ
จนผมต้องดันหน้ามันออกไปจากตัวผม
"พี่พีทอ่ะ อย่าดื้อสิ"
"ก็เมียพี่น่ารักขนาดนี้ใครจะอดใจไหว"
"ไม่ต้องมาทำหน้าตาน่าสงสารเลย ปล่อยได้แล้ว ยืนแก้ผ้านานๆมันหนาวนะ"
"งั้นเราไปอาบน้ำกันก็ได้" พอพี่พีทมันปล่อยผม ผมก็รีบเดินเข้าห้องน้ำ
โดยมีพี่พีทเดินตามเข้ามาติดๆ
"พี่พีทจะใส่ชุดนี้อาบน้ำหรือไง"
"ก็กลัวคนบางคนล็อคห้อง"
"โอยยย โดนจนพรุนขนาดนี้แล้ว เลิกล็อคแล้ว"
"ฮ่าๆๆๆ" พี่พีทมันก็เลยเดินออกไปทอดเสื้อเเล้วก็เข้ามาอาบน้ำกับผม
แล้วทุกอย่างก้ไปจบลงที่เตียงนุ่มๆ
สรุปว่าวันนี้นายแบบมือาชีพก็ต้องเป็นของนายแบบตัวประกอบไปหลายรอบบบบ
วันนี้ขอฝากคำว่า "ทำตัวเด่นจะเป็นภัย" 55555+มาแล้วครับ
หายดีแล้วครับ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ
พ่อแม่ของน้องภู สบายดีครับ
ตอนนี้กำลังหาวิธีกลับมาเมืองไทย
เดี๋ยวจะหาสักตอน ที่ว่างๆ เล่าเรื่องครอบครัวน้องภูนะครับ
อดใจรออีกนิด แต่ไม่มาม่าแน่นอนครับ ทุกคนสบายดี
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ
รักนะ
จะผ่านร้อน ผ่านหนาวหรือ อุปสรรค
ขอให้รัก มั่นคง ไม่เลือนหาย
ขอให้เรา มีเราอยู่ คู่ข้างกาย
จะโหดร้าย แค่ไหน ฉันจะทน......
หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013) (อ่าน 2642036 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก