หัวข้อ: [เรื่องสั้น][Before-Now-After]flood ตอนพิเศษ+แถม10/01/12 จบแล้วววเฮ!

[cotone]

^
จิ้มทะลุหน้า 55555

เดาถูกแต่เม้นไม่ทันค่า (นี่อาศัยตรรกะว่าปุยต้องไปอยู่คนเดียว แล้วก็ต้องไปไกลๆแต่ยังเป็นที่ๆพอตามไปได้เพื่อความนิยายขั้นสุดยอดเลยนะ><)ตั้งแต่ปิดปีใหม่นี่เที่ยวทุกวัน เช้ายันเย็น คนเขียนเป็นไงบ้างคะ? นั่งปั่นนิยายอย่างเดียวหรือได้ออกไปไหนด้วยหรือเปล่า??

ไม่บอกว่าปุยงี่เง่าหรืออะไรหรอกค่ะ เรื่องบางเรื่องมันก็ต้องใช้เวลาจริงๆ หมอกรีนตื๊อใช้ได้ๆ ให้อภัยๆ55 ตอนแรกนี่แอบเชียร์ให้ปุยหนีไปแคนาดาเลยนะเนี่ย ไปสักปีสองปีให้หมอกรีนมันรู้ไปเลยว่าชีวิตที่ขาดปุยมันเป็นยังไง ปุยไม่น่ารีบใจอ่อนเล้ย //โดนFCหมอกรีนตบ

และแล้วตอนพิเศษก็ยังไม่จบ ...แต่งต่อเอาให้ถึงวันโลกแตกเลยก็ได้นะคุณคนเขียน แบบ ปุยยอมกลับมาเพราะกลัวว่าอาจจะเป็นวันสุดท้ายที่มีโอกาสได้อยู่กับหมอกรีนไรงี้ เอิ้กๆๆๆๆ (เพ้อ)

[Jaajaa]

^
^
^
จิ้มกลับ555

ไม่ได้ไปไหนค่ะ ปีใหม่นอนตีพุงอยู่บ้าน นั่งปั่นนิยายดั่งเช่นที่เห็นในเฮียผิงและน้องบวก
กะจะให้ปุยหนีไปไกลๆเหมือนกัน แต่กลัวจะกลับมาไม่ทัน หมอกรีนเปลี่ยนใจซะงั้น(โดนตบ )
ว่าแต่หมอกรีนมีfcด้วยเหรอ? อ่านแต่ละเม้นแล้วเหมือนอยากจะโยนเครื่องสูบน้ำใส่หมอกรีนกันหมดเลย555

[yeyong]

เวลาเดือนนึงแล้วไม่สื่อสารกันเนี่ยนะ
ถ้าเราเป็นพี่กรีน คงคิดว่าปุยขอเลิกแล้วอ่ะ

[♠DekDoy♠]

กลับไปคุยกันซะให้เรียบร้อยก็สิ้นเรื่องแล้ว

[badcow]

เมื่อไหร่จะมีความสุขซักที

[gupalz]

มันจะยังไงกันเนี่ยยยยย

[Horizon]

ค้างอีกแล้ว
ฝากให้หมอกรีนกับยัยแพรคนละเครื่อง

[Jaajaa]

Green’s Part
พี่คิดถึงปุย....
ทะเลหมอกสวยมาก บางทีเราคงจะได้ไปด้วยกันซักวัน พี่ตื่นเต้นมากที่ปุยยอมตอบกลับ เดือนนึงมันก็นานจริงๆน่ะแหละ พี่ไม่เรียกร้องให้ปุยกลับมา เพราะถ้าปุยพร้อม....ปุยก็คงกลับมาเอง
แต่พี่อยากให้ปุยรู้....ว่าพี่คิดถึงปุยจริงๆ
พี่ไม่เคยคิดจะโทษอะไรปุย เรื่องทั้งหมดพี่ผิดเอง ไม่ใช่ปุย อย่ารู้สึกผิด ถ้าพี่ยืนยันกับแพรชัดๆว่าพี่ไม่คิดอะไร ถ้าพี่จะแค่ทำให้ปุยมั่นใจมากกว่านี้....เราก็คงไม่กลายเป็นแบบนี้
พี่อยากจะขอโทษทุกอย่างและหวังว่าปุยจะให้โอกาสพี่อีกครั้ง
ดูแลตัวเองดีๆนะ พี่คิดถึงปุย
พี่กรีน

ผมกดส่งก่อนจะจิบกาแฟในมือ รู้ดีว่าปุยคงไม่ส่งกลับมาในเร็วๆนี้ ถึงจะปุยจะอยากส่ง...แต่ปุยก็คงไม่ทำตามใจตัวเองแน่...
1เดือนที่ผ่านมาผมไม่ได้กลับเข้าไปในบ้านเลย ยิ่งอยู่ก็มีแต่จะยิ่งทำให้ผมคิดถึงปุยในเมื่อทุกๆที่ในบ้านมีแต่ความทรงจำระหว่าง‘เรา’ แม้แต่เรื่องตอนน้ำท่วมยังทำให้ผมมีแต่คิดถึงมากขึ้น ผมคิดถึงใบหน้าน่ารักนั่น....ผมคิดถึงความพารานอยด์สุดๆก่อนน้ำท่วม...ผมคิดถึงเสียงใสๆที่มักจะเถียงผมอยู่เสมอ....ผมคิดถึงทุกอย่าง....ทุกอย่างที่มากจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ ผมแค่คิดถึงมาก มากจนรู้ตัวว่าผมรักปุยมากแค่ไหน....
และมันก็เกือบจะสายเกินไป...
ความผิดของผมคือทำตัวโง่ๆอย่างนั้นออกไป ผมรู้ตัว...แต่ไม่เคยคิดว่ามันจะกระทบทุกอย่างเป็นลูกโซ่ไปหมด ผมไม่ยอมพูดกับปุยให้เข้าใจ ไม่ได้ปฏิเสธแพรอย่างจริงจัง โทษปุยเรื่องปัญหาของแพร โอเค ที่ผมควรจะทำคือแค่เงียบซะ ทำเป็นไม่รู้เรื่อง แต่ผมกลับว่าปุยออกไปอย่างนั้น....
บางทีก็สมควรแล้วที่ปุยจะหนีผมไป....
กริ๊งงงง!!
เสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้นปลุกผมจากภวังค์ก่อนผมจะวางแก้วกาแฟในมือแล้วเดินไปรับ
“ฮัลโหล?”
“หมอกรีนคะ อีก10นาทีจะถึงเวลามีทติ้งแล้วนะคะ รันโทรมาคอนเฟิร์มน่ะค่ะ เพราะตอนนี้มากันจะครบแล้วเหลือแค่หมอกรีน.....”
“อ่อ....เดี๋ยวผมลงไป”
ผมรับคำก่อนจะวางสายลง ตอนนี้ผมอยู่เชียงใหม่....เรามาสัมมนาพิเศษกัน ถึงผมจะไม่มีอารมณ์มาก็เถอะ อากาศดีๆไม่ได้ทำให้ความเหงาผมน้อยลงหรอกนะ
ยังไงผมก็ยังคิดถึงปุย....คิดถึงปุยอยู่ดี....

“เป็นไงบ้างกรีน? ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
ครีมยิ้มหวานให้ผมหลังจากที่ทรุดตัวลงนั่งตรงข้าม ใบหน้าหวานเปล่งปลั่งเช่นเคย....
“ได้ข่าวว่าเธอนัดฉันบ่ายสอง นี่มันบ่ายสองสี่สิบห้าแล้วนะ=_=”
ผมมองอีกฝ่ายอย่างเซ็งๆขณะที่ครีมยิ้มเจื่อนๆ ช้าตลอดอ่ะ ผมนั่งรอจนกินกาแฟหมดไป6แก้วแล้วเนี่ย คืนนี้นอนไม่หลับแหง-_-
“ก็แหม มันยุ่งๆนี่นา พึ่งกลับมาจากทะเลหมอกเอง พอดีไปเที่ยวกับน้องของเพื่อนไม้แล้วเพลินไปหน่อย”
ผมชะงักเล็กน้อยกับคำว่าทะเลหมอก....ที่ๆปุยพึ่งไป....บังเอิญดี
“มันไม่ใช่ข้ออ้างเลยนะ”
“สายนิดหน่อยเอง ช่างมันเหอะ555 แล้วตกลงว่านายเป็นไง? เห็นยุ่งตลอด”
ยัยนี่=___= ตัวเองเป็นคนมาสายก็พูดได้สิว่าไม่เป็นไร แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เลือกที่จะไม่เถียงต่อเพราะยังไงก็ไม่ชนะแหงๆ
ผมกับครีมเราเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันตั้งแต่สมัยมัธยม โนอินเลิฟเพราะตอนนั้นยัยนี่ออกจะห้าว ไม่เชิงทอมหรอกแต่กล้าทำสิ่งที่ผู้ชายกล้าแต่ผู้หญิงไม่อ่ะ มาแต่งงานได้ไงผมยังไม่รู้เลย=__= พอขึ้นมหา’ลัยเราก็ไปกันคนละที่ ครีมกลับมาที่เชียงใหม่ส่วนผมอยู่ที่กรุงเทพฯ ก็ห่างๆกันไปแหละครับ โทรคุยกันบ้างแต่ก็ไม่บ่อย มารู้อีกทีครีมก็แต่งงานกับเจ้าของรีสอร์ทที่ผมมาพักตอนนี้แล้ว แต่ผมก็ไม่ได้ไปงานแต่งนะ เพราะวันก่อนแต่งงานวันนึงยัยนี่ดันชวนผมไปเมา และใช่ ผมเมา ทุกคนเมา แต่ไอ้คนชวนดันไม่เมา สรุปคือรูปงานแต่งของครีมจะไร้เพื่อนเก่าเจ้าสาวไปเลย เหอะๆ=_=
“ก็เป็นหมอ ไม่ยุ่งสิแปลก”
“แต่ก็ได้ข่าวว่าแต่งงานแล้วนี่ คนนั้นที่นายเคยเล่าให้ฉันฟังป่ะ? เด็กเศรษฐศาสตร์คนนั้นอ่ะ”
แทงใจดำมากครีม=_=!!!
ผมเงียบไปทันที แต่ยังครับ ยัยนั่นยังไม่หยุด เสียงหวานๆยังคงพูดเจื้อยแจ้วต่อ
 “ชื่ออะไรนะ...? ปุยป่ะ? เป็นไงบ้างอ่ะ? ตอนนี้ไม่ได้มาด้วยเหรอ? น่าเสียดายเนอะตอนนี้เชียงใหม่อากาศกำลังดีเลย แล้วรักกันดีมั้ย? แต่งงานกันมากี่ปีแล้ว? ปุยน่ารักป่ะ? อยากเห็นจัง~....”
“....ทะเลาะกันอยู่”
“0.0!!!”
ครีมปิดปากฉับขณะที่ผมถอนหายใจ ใช่ ทะเลาะกันอยู่ เป็นเรื่องที่น่าบอกเพื่อนเก่ามากเลย
“ขอโทษอ่ะ ฉันไม่รู้ว่าแกกับปุยทะเลาะกันอยู่.....”
“ช่างมันเหอะ”
“งั้น....งั้นเย็นนี้ไปกินข้าวกันมั้ย? มีร้านนึงในเชียงใหม่เนี่ยแหละ อร่อยมากกก แล้วคุณสุนทรีจะมาร้องเพลงตั้งแต่สองทุ่มครึ่งด้วย นะ ไปเหอะ นานๆทีจะได้มากินข้าวด้วยกัน”
ครีมกระพริบตาปริบๆใบหน้าอ้อนวอนจนผมต้องพยักหน้า ยังไงก็ได้ คงดีกว่าอยู่คนเดียวแล้วนึกถึงปุย....
“อ้อ....น้องของเพื่อนไม้จะไปด้วยนะ”

Pui’s Part
ผมเดินเรื่อยๆมาที่คอฟฟี่ช็อปในโรงแรมซึ่งเป็นที่ประจำของผมไปแล้ว การตกแต่งแนวล้านนาทำให้ร้านดูอบอุ่นน่านั่ง....น่านอนจนบางทีผมเผลอหลับ=_= ปกติผมมานั่งที่นี่แทบจะทั้งวันแต่วันนี้ผมกินมื้อเที่ยงนานไปหน่อย คิดพล็อตอีกซักพัก กว่าจะมาก็สามโมงกว่าแล้วอ่ะ=_=
“อ้าว พี่ครีม?”
เมื่อผมเข้ามาในร้านก็พบพี่ครีมนั่งอยู่ก่อนแล้ว ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ก็ปกติพี่ครีมมานั่งนี่ที่ไหน=_=
“ปุยยยย มาๆๆๆ มานั่งด้วยกัน”
พี่ครีมลากผมไปนั่งด้วยกันซึ่งผมก็ตามไปอย่างงงๆก็พบว่าที่ตรงข้ามพี่ครีมมีถ้วยกาแฟที่เหลือกาแฟติดก้นวางอยู่ แต่พี่ครีมไม่กินกาแฟนี่นา....?
“เมื่อกี๊พี่ครีมนั่งกับใครเหรอ?”
“อ่ออ เพื่อนสมัยมัธยมอ่ะ มันพึ่งกลับไปเมื่อกี๊เอง ที่เป็นหมอไง ปุยสนใจป่ะ? เพื่อนพี่หล่อนะ”
พี่ครีมยักคิ้วซึ่งผมก็ส่ายหัวยิ้มๆ หมอ? แค่คนเดียวก็พอแล้วมั้ง.....แค่คนเดียวก็ไม่ต้องการใครอีกแล้ว....
“แหมม ไปเจอก่อนดิ เย็นนี้ไปกินข้าวกัน นะปุย ที่ร้านเฮือนสุนทรี บรรยากาศดีมากกก แล้วปุยจะชอบ”
“ขอปุยคิดดูก่อนนะ...”
“ถ้าปุยไม่ไปพี่โกรธจริงๆด้วย”พี่ครีมดึงแก้มผมอย่างเมามันขณะที่ผมได้แต่หัวเราะและเริ่มเจ็บแก้มTT’  ร้านอาหารงั้นเหรอ?....
คิดดูอีกทีละกัน....




จะเจอกันยังไงดีน้อออ
ให้ปุยไปด้วยดีมั้ย?555

[Jaajaa]

Pui’s Part
“ขอโทษจริงๆนะพี่ครีม พี่ป้องโทรมาทวงต้นฉบับอ่ะ ปุยต้องปั่นงานก่อน”
“ไม่เป็นไรๆ แต่เสียดายอ่ะเพื่อนพี่อุตส่าห์มา ไว้คราวหน้าละกันนะ ปุยต้องมาให้ได้นะ”
“ครับๆ”
ผมวางสายก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก ต้นฉบับบ้าอะไรล่ะในเมื่อผมส่งให้พี่ป้องตั้งแต่เมื่อวานแล้ว นั่นมันแค่ข้ออ้างต่างหาก ผมไม่มีอารมณ์จะไปไหนจริงๆ อยู่คนเดียวคงสบายใจซะกว่า....
รออีกซักพักค่อยไปกินข้าวที่ห้องอาหารละกัน....

Cream’s Part
“อะไรนะ? ขี้เกียจไป? มันข้ออ้างของคนเป็นหมอเหรอกรีน?!”
ฉันแทบจะวีนแตกใส่โทรศัพท์กับไอ้เพื่อนหมอบ้า อ๊ากก!!พ่นไฟ!! ตกลงกันแล้วแท้ๆดันโทรมาบอกว่าขี้เกียจไป ไปตายซะเหอะ!!!
“ฉันเหนื่อยมาแทบทั้งปีแล้วนะครีม=_= เธอไปเหอะ ก็ดีออกไม่ใช่เหรอ?”
“ดีอะไร....?!”
“ได้ไปกินข้าวกับไม้สองต่อสอง....ไม่ดีตรงไหนล่ะ?”
ฉันเงียบทันทีก่อนจะเม้มริมฝีปากอย่างขัดใจ กรีนรู้ดีทุกอย่าง..จนอาจจะมากเกินไปแล้วด้วยซ้ำ!
“งั้นก็ตามใจ แค่นี้แหละ”
ฉันกดวางสายก่อนจะหันไปทางไม้ที่ยืนรออยู่แถวๆนั้น ใบหน้าคมมองฉันเป็นเชิงถามว่าได้เรื่องยังไง
“กรีน..ขี้เกียจ ปุย....ไม่ว่าง=_= เราคงต้องไปกันสองคนแล้วมั้ง”
“ก็ดี ไม่เห็นเป็นไร”
“ฉันกะจะจับคู่นี่นา.....”
“เราไปกันสองคนก็ดีไม่ใช่เหรอครีม?”
ไม้ยิ้มบางๆก่อนจะจับมือฉันไปกุมไว้หลวมๆ ดวงตาสีดำสนิทจ้องลึกอย่างสื่อความหมาย....
“อื้อ...ไปกันสองคนก็ดี....”
กรีนปุย....รอพรุ่งนี้ให้ฉันไปคิดแผนใหม่ก่อนละกันเนอะ...

Green’s Part
“งั้นก็ตามใจ แค่นี้แหละ”
ผมอมยิ้มขำๆกับคนที่พึ่งวางสายไป เหอะๆ แม่คนชอบวางแผน หัดไปสวีทกับแฟนซะบ้างเหอะ- -
ขณะนี้ผมอยู่ในร้านอาหารในโรงแรมน่ะแหละ อาหารก็โอเคแหละครับ แต่เพราะผมนั่งคนเดียวมันเลยออกจะ....เหงามั้ง ในขณะที่โต๊ะอื่นถ้าไม่ได้มาเป็นคู่ก็มาเป็นกลุ่ม แถมตอนนี้คนยังแน่นสุดๆด้วย....
“ขอโทษนะคะ คุณผู้ชายมาคนเดียวใช่มั้ยคะ?”
จู่ๆก็มีบริกรเดินมาหาผมทำให้ผมพยักหน้าอย่างงงๆ
“ก็...ครับ”
“งั้นถ้ามีคนมาร่วมโต๊ะคนนึงจะรังเกียจมั้ยคะ? คือตอนนี้ห้องอาหารแน่นมาก....ก็เลย....”
“อ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมกินเสร็จแล้ว ลงบิลไว้ที่ห้องผมเลยละกัน”
ผมพูดขณะรวบช้อนทำให้อีกฝ่ายขอบคุณซ้ำๆแล้วรีบมาลงบิลให้ผม  ไม่นานผมก็เดินออกมาจากโต๊ะ เมื่อหันกลับไปอีกทีก็พบกลุ่มครอบครัว3-4คนนั่งอยู่ที่โต๊ะที่ผมเคยนั่ง.....
....เมื่อกี๊บริกรคนนั้นบอกว่าร่วมโต๊ะแค่คนเดียวไม่ใช่เหรอ....?....
ช่างเถอะ....ไปที่บาร์หน่อยดีกว่า....

Pui’s Part
“ขอโทษนะคะ ตอนนี้คนแน่นมากเลยค่ะ”
ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ มองไปในร้านก็พอจะเห็นอยู่ว่าเต็มทุกโต๊ะ ให้ตาย ผมไม่น่าแบกหนังสือมาด้วยเลย=_=
“แต่ว่า....งั้น....คุณผู้ชายนั่งร่วมโต๊ะกับคนอื่นได้มั้ยคะ? คือมีโต๊ะนึงคุณผู้ชายคนนั้นเขามากินคนเดียว....”
พนักงานทำหน้าลำบากใจขณะที่ผมยิ้มน้อยๆ
“ไม่เป็นไรครับ แต่เขาจะยอมนั่งกับผมรึเปล่า...?”
“งั้นเดี๋ยวดิฉันไปคุยให้ค่ะ กรุณารอซักครู่นะคะ”
แล้วคุณเธอก็จ้ำอ้าวไปซักที่ในร้านนั้นน่ะแหละ เฮ้ออ รู้งี้ผมมาเร็วกว่านี้ซักพักก็ดี=___=
“ขอโทษนะคะ โต๊ะเต็มแล้วค่ะ”
เสียงหวานๆของพนักงานดังขึ้นเมื่อผมหันไปก็พบครอบครัวหนึ่งยืนอยู่ด้วยท่าทางผิดหวัง นี่มันก็6โมงกว่าแล้วล่ะนะ แล้วเด็กๆจะไม่หิวเหรอไงนั่น....?...
....ความจริงผมก็ไม่ได้หิวอะไร....
“น้องครับ พี่ไม่กินแล้ว ให้คิวครอบครัวนั้นไปเลยก็ได้”
....ถ้าไม่ได้กินข้าว.....ก็ขอผมไปที่บาร์หน่อยเหอะ=_=

Green’s Part
ผมเดินทอดน่องเรื่อยๆ กินบรรยากาศเย็นๆ สวนสวยๆ ที่นี่อากาศดีมากครับ บางทีผมน่าจะมาสัมมนาที่นี่ซักปีนึงเลย(มากไปป่ะ?=_=)
ขณะที่ผมกำลังเดินไปตามทางนั่นเองก็เห็นหนังสือเล่มนึงตกอยู่ เมื่อเก็บขึ้นมาก็พบว่าเป็นนิยายแนวสืบสวน ให้ตาย เล่มหนาขนาดนี้ ทำตกได้ไงวะเนี่ย? มองไปรอบๆก็เห็นแค่คนที่เดินนำหน้าผมอยู่แค่คนเดียว ไหล่บางชวนให้คุ้นแต่ที่ผมทำก็แค่บอกตัวเองให้เลิกเวิ่นเว้อ....
ไม่มีทางหรอกน่ะ....ไม่มีทางใช่ปุย....
“คุณ! คุณครับ!”ผมตะโกนเรียกขณะวิ่งไปหา อีกฝ่ายหยุดเดินตอนที่ผมวิ่งไปถึงพอดี
“หนังสือคุณตกน่ะครับ....ปุย....”
ดวงตาสีน้ำตาลตรงหน้ามองผมอย่างอึ้งๆ หัวใจผมเต้นรัวไม่หยุดเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดๆ ไม่ต้องคิดอะไรเพิ่ม ผมดึงตัวปุยเข้ามากอดแน่นทันที ความอบอุ่นที่ได้รับยังคงเหมือนเดิม....
“พี่คิดถึงปุย”




เจอกันซักที มีใครจะฝากเครื่องสูบน้ำไปให้พี่กรีนอีกซักเครื่องมั้ยคะ?555

[♠DekDoy♠]

คิดได้แล้ว เจอปุยแล้วก็อย่าพลาดอีกแล้วกันพี่กรีน

[Horizon]

+1

[cotone]

ตอนนี้อารมณ์แบบพรหมลิขิตบันดาลมากเลย555 แต่สุดท้ายก็เจอกันน้า นึกว่าจะไปเจอในบาร์แบบสภาพกึ่มๆง้อไปง้อมาไปง้อถึงเตียงไรงี้ //โดนคนเขียนกระซวก

จริงของพี่คนเขียนอ่ะเนอะ มีแต่คนประเคนเครื่องสูบน้ำใส่หมอกรีนทั้งนั้นแหละ555

[badcow]

เเล้ว????

[roseen]

  :serius2:มาต่อเลยนะ

[gupalz]

อารมณ์อยากรุเรื่องต่อ

[Jaajaa]

ตอนนี้อารมณ์แบบพรหมลิขิตบันดาลมากเลย555 แต่สุดท้ายก็เจอกันน้า นึกว่าจะไปเจอในบาร์แบบสภาพกึ่มๆง้อไปง้อมาไปง้อถึงเตียงไรงี้ //โดนคนเขียนกระซวก

จริงของพี่คนเขียนอ่ะเนอะ มีแต่คนประเคนเครื่องสูบน้ำใส่หมอกรีนทั้งนั้นแหละ555

พี่คนเขียนนน??
หนูยังเด็กอยู่น้า(นี่ดูแก่ขนาดนั้นเลย  )
ยังเด็กจริงๆค่ะ ห้ามใครเรียกพี่ เคืองงงง

[Way]

ทำร้ายจิตใจสุดๆกำลังลุ้นเลยน๊า

[Jaajaa]

Pui’s Part
“พี่กรีน.....”
ผมได้แต่พึมพำในคอ รู้สึกว่าทุกอย่างมันดูเพ้อๆชอบกล นี่ผมไม่ได้ฝันแน่นะ?....คนที่กอดผมอยู่ตอนนี้...คือพี่กรีนจริงๆใช่มั้ย?
หัวใจผมเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมาจากอก อ้อมกอดของคนตรงหน้ายังกระชับแน่นเหมือนกลัวผมจะหนีหายไปอีก  ชวนให้คิดว่าจากนี้ไปผมกับพี่กรีนจะเป็นเหมือนเดิม.....
....แต่มันจะง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ....?
จากทุกเรื่องที่ผ่านมาด้วยกัน มันไม่มีเรื่องไหนเลยที่ง่ายจะลืม ทั้งเรื่องดีและไม่ดี ผมจำได้ทุกอย่าง ความรักของผมมีมาก....ความรักของพี่กรีนมันก็มาก....
แต่จากนี้ไปล่ะ....?
“เอ่อ....พี่กรีน”
ผมพยายามดันคนตรงหน้าออกแม้จะโหยหาอ้อมกอดนี้แทบตาย แต่ไม่รู้สิ....มันยังมีบางอย่างที่ยังติดอยู่ในใจของผม....
“ปุย...”
“พี่กรีนมานี่ได้ไงเหรอ? บังเอิญจังเนอะ”
ผมฝืนยิ้มขณะที่พี่กรีนหน้าเจื่อนลงไปเล็กน้อย ปกติเวลาไม่เจอหน้าใครนานๆเรามักจะรู้สึกแปลกๆเวลาเจอกันอีกที แต่กับพี่กรีนแล้วผมกลับรู้สึกปกติธรรมดาสามัญเหมือนเจอกันอยู่ทุกวัน แต่ความรู้สึกข้างๆในลึกๆมันก็บอกชัด....ว่าผมคิดถึงพี่กรีน....คิดถึงจริงๆ...
“พี่....มาสัมมนาพอดี แล้ว...ปุยเป็นไงบ้าง?”
“ปุยสบายดี พี่กรีนล่ะ?”
“.....พี่สบายดี แต่พี่ไม่สบายใจ”
ไม่ต้องให้ถามต่อว่าเรื่องอะไร ผมเลือกที่จะหลบสายตาของคนตรงหน้า ใช่ผมผิดที่หนีมา ผมน่ะกลับไปแน่ๆแค่ตอนนี้มันรู้สึกเหมือนยังไม่ถึงเวลา ผมยังไม่อยากจะกลับไป....แต่ความรู้สึกผมมันกลับเรียกร้องให้ผมเลิกสนใจความรู้สึกทิฐิบ้าๆนั่นแล้วกลับไปรักกับคนที่ผมรักจนหมดใจ
แล้วทำไมผมถึงไม่ทำ....? พี่กรีนก็อยู่ใกล้แค่นี้.....
“ปุย....”
“.......”
“....กลับมา....ได้มั้ย?”
.
.
.
“ขอเวลาปุยหน่อยได้มั้ย?”



ผมจะเอาเวลาไปทำอะไร? เอาเวลาไปใช้เพื่ออะไร?ในเมื่อคนที่ผมรักก็ยืนอยู่แค่ตรงนั้นแท้ๆ.....
ผมได้แต่นั่งโกรธตัวเองกับความโง่เง่าในการตัดสินใจ ถ้าเพียงแต่ผมพูดออกไปว่า...ได้ ปุยจะกลับไป แล้วเราจะรักกัน ถ้าเพียงแค่นั้น....แค่นั้นจริงๆ
นี่ก็ผ่านมา3วันแล้วจากวันนั้น พี่ครีมมาคุยกับผมเป็นระยะๆ และวันพรุ่งนี้คือวันสุดท้ายแล้วที่พี่กรีนจะอยู่ที่เชียงใหม่ จากนั้นก็จะกลับกรุงเทพฯ....แล้วเราก็จะไกลกันเท่าเดิม...กว่าเดิม
แล้วพี่กรีนจะไม่คิดไปแล้วเหรอเนี่ยว่าผม...ขอเลิก....
โว้ยยยย!! แล้วผมจะทำไงดี?!
ผมอยากกลับไปนะไม่ใช่ไม่อยาก แต่ความรู้สึกบางอย่างมันรั้งอยู่ ความรักมันไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนขายคุ้กกี้ที่แค่มาเคาะประตูบ้าน ไม่ซื้อก็ไปบ้านถัดไป ถ้าซื้อก็แค่ขาย มันต้องใช้ความรู้สึกมากกว่านั้น จะให้ผมไปเคาะประตูแล้วบอกพี่กรีนว่า คืนดีกันนะ อย่างนี้เหรอ? แล้วแกล้งทำเป็นว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ผมไม่เคยหนีมาเชียงใหม่ พี่กรีนไม่เคยว่าผม มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกนะ....
....ถึงผมจะภาวนาให้มันง่ายอย่างนั้นก็ตาม....
ในที่สุดผมก็แค่เลือกให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจจะใช้มันให้คุ้มค่า โอเคถ้ามันจะจบอย่างนี้ผมก็ต้องทำใจยอมรับ เวลาที่ผมเคยคิดว่าเหลือเยอะกลับย่นมาจนเหลือแค่ไม่กี่24ชม.นี้....
....ถ้ามันจะเป็นอย่างนั้น.....มันก็ต้องเป็นอย่างนั้น...
ก๊อกๆ!
“ปุย! ไปกินข้าวเย็นหน่อยเหอะ! ไม่คิดจะออกมานอกห้องเหรอ?”
เสียงพี่ครีมดังอยู่หน้าประตูทำให้ผมเดินไปเปิดอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะถูกคนที่อยู่ตรงหน้าดึงออกไปทันที
“ต้องกินข้าวนะปุย กินข้าวววว!!”
นี่พี่หรือแม่วะเนี่ย?=_=!
ถึงพี่ครีมจะยุ่งวุ่นวายแค่ไหนแต่ผมก็เข้าใจว่าเพราะห่วง...มาก ถึงทำทุกอย่างลงไป มือนุ่มยังคงจับแขนผมแน่นเป็นเชิงว่าถ้าไม่ไปกินข้าวก็ห้ามไปไหนทั้งสิน- -+ จะให้ไปกินข้าวน่ะมันก็ได้...แต่....
“ไม่ต้องห่วงนะปุย วันนี้กรีนไปกินข้าวกับทางโรงพยาบาลเพราะพรุ่งนี้ก็จะกลับแล้ว”
พี่ครีมพูดดักคอเหมือนรู้ว่าผมรู้สึกยังไง ผมจึงแค่พยักหน้าตกลงทั้งๆที่ในใจไม่ได้ยินดีไปกับคำพูดนั้นเลย
จะไม่ได้เจอกันแล้วงั้นเหรอ.....จะจากกันไปตลอดกาลแล้วใช่มั้ย....?
ผมไม่ได้อยากอ่อนแอ.....แต่มันช่วยไม่ได้เลย...

อาหารรสชาติดีละลานตาอยู่บนโต๊ะเคล้าเสียงเพลงจากนักร้องแต่ผมก็ไม่ได้มีอารมณ์กินมากไปกว่าทำตามคำสั่งของพี่ครีม ผมไม่ได้อยากทำตัวมีปัญหาแต่ความรู้สึกนึกคิดของผมมันลอยไปกับไฟล์ทบินกลับกรุงเทพฯวันพรุ่งนี้ของใครบางคนหมดแล้ว พี่ครีมก็เหมือนจะรู้ว่าผมไม่ได้มีอารมณ์จะเอ็นจอยอะไรจึงไม่ได้กวนมากแค่ตักอาหารให้เป็นพักๆ จนตอนที่ผมตัดสินใจจะกลับห้องนั่นเอง......
“ปุย ฟังพี่ก่อนนะ”
จู่ๆเสียงเพลงก็เงียบลงแทนที่ด้วยเสียงพูดของใครบางคนที่ผมแสนจะคุ้นแทน หัวใจผมเต้นผิดจังหวะไปแวบนึงขณะที่มองไปที่ร่างสูงที่นั่งอยู่หลังเปียโนบนเวที คนที่ควรจะไปกินข้าวกับทางโรงพยาบาล....
.....พี่กรีน...
ดวงตาสีดำสนิทจับจ้องมายังผมขณะที่คนอื่นๆในห้องอาหารเริ่มสนใจ ผมขยับจะหนีแต่พี่ครีมก็จับผมไว้แน่น
“ฟังก่อนสิปุย....โอกาสมันไม่ได้มีทุกวันนะ”
....ผมไม่รู้ว่าพี่กรีนคิดจะทำอะไร.....
เสียงเปียโนดังขึ้นตามการกดคีย์ของคนเล่น พี่กรีนไม่ชอบเล่นเปียโนถึงผมจะชอบฟัง เพราะงั้นบ้านเราจึงไม่มีเปียโน(ซึ่งก็ดีแล้ว ไม่งั้นตอนน้ำท่วมจะขนขึ้นยังไง=_=) ไม่นานเสียงทุ้มก็ร้องขึ้น เพลงที่ทำให้ผมได้แต่นั่งอย่างนั้น...
“Sometimes we wish for the better
When we have it good as it gets
Sometimes the grass isn't greener
As soon as we find out, we forget
Sometimes a fool doesn't know he's a fool
Sometimes a dog, he don't know he's a dog
Sometimes I do stupid things to you
When I really don't mean it at all

Sometimes a man is gon' be a man
Its not an excuse, its just how it is
Sometimes a wrong, don't know that they wrong
Sometimes the strong, ain't always so strong
Sometimes a girl is gon' be a girl
She don't want to deal with all the drama in your world
God knows I don't mean to give it to you
So girl, I'm sorry for the stupid things
I wish I didn't do but I do......”

“เฮ้ยปุย ร้องไห้ทำไม?”
พี่ครีมหยิบกระดาษทิชชู่มาซับตาผมทันทีก่อนผมจะรีบปาดน้ำตาลวกๆ เสียงเพลงยังคงดังต่อไปขณะที่ผมได้แต่ยิ้มทั้งน้ำตา ความรู้สึกตะขิดตะขวงใจมลายหายไปหมดเหลือเพียงความรักที่เด่นชัด ทุกอย่างที่ผ่านมา.....ผมพึ่งรู้ตัวว่าผมต้องการแค่คำขอโทษต่อหน้าแค่ซักคำ คำขอโทษที่มาจากจริงจังและพร้อมจะยอมรับผิด แค่นี้...ผมก็ยอมอย่างไม่มีเงื่อนไขแล้ว...
ผมไม่รู้ว่าเพลงจบลงเมื่อไหร่รู้แต่ว่าเสียงปรบมือมันดังมากพอๆกับหัวใจผมที่เต้นรัวเมื่อเห็นพี่กรีนเดินมาอยู่ตรงหน้าแล้วทรุดตัวนั่งลงระดับสายตา ใกล้...จนรู้สึกถึงไออุ่นของกันและกัน....
....แต่รอบนี้ผมไม่คิดจะหนีแล้ว....
“พึ่งรู้ว่าแฟนพี่ขี้แง”
พี่กรีนยิ้มบางๆขณะเช็ดน้ำตาให้ผม ให้ตาย...ผมรู้นะว่าผู้ชายร้องไห้มันไม่น่าดูเลย แต่ผมกลับห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ
“รับไม่ได้เหรอไง?”
“...พี่ขอโทษ”
ตาสบตา สื่อความถึงความจริงจังขณะที่ความวาบหวามแผ่ไปทั่วอก ผมยิ้ม...ยิ้มทั้งน้ำตาอีกครั้ง แต่หลังจากนี้ไป...ผมจะไม่มีน้ำตาอีกแล้ว...
“...ปุยไม่ใช่ผู้หญิงซักหน่อย....”
“พี่รู้....”พี่กรีนยิ้มขณะจับมือผมเบาๆ “แต่ปุยก็รักพี่ใช่มั้ยล่ะ?”
“ปุยควรจะโกรธต่อมั้ยล่ะ?”
“ถ้าปุยยังโกรธพี่ก็จะง้อจนกว่าปุยจะหาย.....”
“.......”
“กลับกรุงเทพฯกับพี่นะปุย.....”
“....อืม”



End

[Jaajaa]

แถมๆๆๆ

“ปุยบอกว่าจะกินไวน์ พี่กรีนเอาน้ำส้มมาทำไม?”
ผมแทบจะฟ้อนเล็บใส่คนข้างๆ กวนมากกกก!! ผมขอไวน์แต่ไหงได้น้ำส้มวะเนี่ย?!!
“มันไม่ดีนะปุย ลงไปค่อยกินก็ได้ ปุยจะเมาตอนนั่งเครื่องบินเหรอไง? มันไม่สนุกหรอกนะ”
“ปุยไม่ได้อยากสนุกซักหน่อย!”
“ปุย....”
“ก็แค่ไวน์ จะห้ามทำไมฮะ?!”
เสียงทะเลาะที่สวนขึ้นมาจากที่นั่งข้างๆทำให้ผมกับพี่กรีนหันไปมองทันที คือผมกับพี่กรีนนั่งริมหน้าต่างน่ะ(แน่นอนว่าผมอยู่ด้านใน) เมื่อผมหันไปก็พบผู้ชายคนนึงขาวๆ ตัวก็ไม่ได้เล็กบอบบางอะไรออกจะดูสมเป็นผู้ชายด้วยซ้ำ หน้าตาจัดว่าดูน่ารักมากถึงมากที่สุดแบบผู้ชาย กำลังโวยวายกับคนข้างๆโดยที่ในมือถือแก้วน้ำส้มอยู่ โดยที่คนที่โดนด่าเป็นชาวต่างชาติคนนึง ผมสีน้ำตาลช็อคโกแลต หน้าตาหล่อมากกกกกแบบชาวตะวันตก ผมไม่ได้ประชดนะ หล่อจริงๆ หมอนั่นกำลังหัวเราะอย่าง....สะใจ....
อะไรวะ?=_=
“ไม่เอาน่าน้ำ ดื่มไวน์มันไม่ดีนะ”
ฝรั่งคนนั้นพูดไทยชัดแจ๋วก่อนจะกระดกแก้วไวน์ในมือเข้าปากยิ่งทำให้คนข้างๆโมโหเข้าไปอีก แน่สิ ผมก็โมโหเหมือนกัน เพราะไอ้พี่กรีนก็ดื่มไวน์ไง!!
“พี่กรีน! เอาไวน์ปุยคืนมาเดี๋ยวนี้! ไม่ขำนะ!”
ผมหันไปวีนใส่พี่กรีนต่อซึ่งเจ้าตัวก็รีบยืดแก้วไวน์ในมือออกไปนอกรัศมีมือผมทันที โว้ยยยย!!
“ปุย....ฟังพี่บ้างดิ”
“ทำไมพี่กรีนเป็นคนอย่างนี้อ่ะ? รู้งี้ปุยนอนจิบไวน์ต่อที่เชียงใหม่ซะก็ดี!”
“ใช่ รู้งี้น้ำไม่มากับพี่ซะก็ดี!!”
....ฮะ?!
ผมกับผู้ชายขาวๆน่ารักๆคนนั้นที่น่าจะชื่อน้ำมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย อ่อออ ชะตากรรมเดียวกันนี่เอง...
“หวัดดี ผมชื่อปุย แล้วคุณ?^^”
“ผมชื่อน้ำ คงต้องเรียกพี่ปุยใช่มั้ย? พี่ปุยมาทำอะไรที่เชียงใหม่เหรอ?”
ไปๆมาๆน้ำก็แลกที่กับพี่กรีนเพื่อมาคุยกับผม กร๊ากกก ได้แนวร่วมใหม่อ่ะ น้ำเป็นคนเชียงใหม่ อายุน้อยกว่าผมปีนึง ส่วนแฟน...ก็คือฝรั่งนั่นแหละ เหมาะสมกันนะผมว่า เราคุยกันถูกคอมาก....
....มากจนผมไม่สนใจพี่กรีนทั้งทริปเลย 5555

ป.ล.....
“แฟนคุณร้ายมากนิค=___=”
หมอกรีนของปุยหันไปกระซิบกับคนข้างๆอย่างกลุ้มๆ
“แต่ผมว่าแฟนคุณร้ายกว่านะกรีน=____= ถ้าเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆเราต้องกลายเป็นหมาหัวเน่าแน่”
นิคพนักหน้าประกอบคำพูดตัวเองขณะที่คนฟังเริ่มคล้อยตาม....
“เราต้องมีแผน”
.....แล้วสองหนุ่มก็คุยกันเคร่งเครียดจนลืมเวลาไปเช่นกัน.....



จบแล้วค่า ตื้นตันมากกก5555
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ รักทุกคนอ่ะ
ไม่รู้ว่าจะมีตรงไหนแปลกๆไปบ้างรึเปล่า ฝากคนอ่านดูด้วยนะคะ พอดีตอนนี้คนเขียนมึนนน55
เรื่องของปุยกับหมอกรีนจบแล้วค่ะ สำหรับคนเขียนเอง....คิดว่าจบดีกว่าเฮียผิงกับน้องบวกนะ
สำหรับเฮียผิงกับน้องบวก อาจจะมีตอนพิเศษค่ะ เพราะมันยังจบไม่คอมพลีตเลย แต่ไม่รู้ว่าจะลงได้รึเปล่าเพราะตอนนี้มันย้ายไปห้องจบแล้วเรียบร้อย(ใช่มั้ย?=_=) ถ้าใครรู้ช่วยวานบอกทีนะคะ จะได้แต่งเลยยย

สุดท้ายก็ขอขอบคุณทุกคนที่อ่านจนถึงบรรทัดนี้อีกครั้งนะคะ ร้ากกกกก เจอกันในเรื่องหน้าค่ะ

[gupalz]

พี่กรีนซึ้งมากกก

[inspirer_bear]

ปุย น่ารักดีจัง

555 อยากอ่านเนื้อหาในนิยายที่ปุยเขียนอะ

ท่าจะฮาอย่างแรงง 555

[ohuii]

 เรื่องนี้อ่านแล้วเพลินๆค่ะ พ่อแง่แม่งอนไปตามปกติ
ขอกราบอณุญาติเรียนว่า 'ปริ้นท์อ่าน' นะคะ

เนื่องจากสายตาไม่ดีมากๆเลย อ่านนานๆ ก็ต้องตายแหงมๆ
รักคนแต่งค่ะ

[Horizon]

ขอบคุณมากสำหรับตอนพิเศษ
จะรออ่านพี่ผิง น้องบวก
หรือถ้าสงสารคนอ่าน จะขยายน้องน้ำ พี่นิค ก็ขอบคุณล่วงหน้า
+1

[badcow]

ขอบคุณคนเเต่งครับ

[cotone]

ตอนนี้นี่ยกให้พี่กรีนไปเลย ง้อด้วยเปียโน ใช้ได้ๆ555

แอบชอบนายน้ำตอนหลังแฮะ หาแนวร่วมได้ก็ได้ทีเฉดหัวแฟนกันเลยนะ

พี่คนเขียนนน??
หนูยังเด็กอยู่น้า(นี่ดูแก่ขนาดนั้นเลย  )
ยังเด็กจริงๆค่ะ ห้ามใครเรียกพี่ เคืองงงง

จริงอ่ะ=o= เห็นคนเขียนที่นี่ส่วนใหญ่จะอายุมากกว่าเราทั้งนั้น ลืมนึกไปว่าตัวเองก็ไม่ได้เอ๊าะขนาดนั้นแล้ว /มองบัตรประชาชนอย่างช้ำใจ/ อ๊ะ แต่คนเขียนต้องม.ต้นเป็นอย่างมากนะคะ ไม่งั้นเราอาจจะรุ่นเดียวกันได้ อิอิ

[Way]

สองคนแถวหลังจะวางแผนอะไรอีกมั้ยเนี่ย ขนาดจบแล้วความสนุกยังไม่จบเลยนะเนี่ย

[takara]

หวานมากกก น่ารักมากเลยอะ

[Jaajaa]

เรื่องนี้อ่านแล้วเพลินๆค่ะ พ่อแง่แม่งอนไปตามปกติ
ขอกราบอณุญาติเรียนว่า 'ปริ้นท์อ่าน' นะคะ

เนื่องจากสายตาไม่ดีมากๆเลย อ่านนานๆ ก็ต้องตายแหงมๆ
รักคนแต่งค่ะ

ตามสบายค่ะ ดีใจจังมีคนปริ๊นท์ของเราอ่าน

ตอนนี้นี่ยกให้พี่กรีนไปเลย ง้อด้วยเปียโน ใช้ได้ๆ555

แอบชอบนายน้ำตอนหลังแฮะ หาแนวร่วมได้ก็ได้ทีเฉดหัวแฟนกันเลยนะ

จริงอ่ะ=o= เห็นคนเขียนที่นี่ส่วนใหญ่จะอายุมากกว่าเราทั้งนั้น ลืมนึกไปว่าตัวเองก็ไม่ได้เอ๊าะขนาดนั้นแล้ว /มองบัตรประชาชนอย่างช้ำใจ/ อ๊ะ แต่คนเขียนต้องม.ต้นเป็นอย่างมากนะคะ ไม่งั้นเราอาจจะรุ่นเดียวกันได้ อิอิ

งั้นเราก็รุ่นๆเดียวกันแล้วมั้งงง555 เราไม่กล้าบอกอายุอ่ะเพราะยังดูเด็ก...มากกกกในบอร์ดนี้ (แต่ถ้าเล่นบอร์ดเด็กดีเราจะอยู่ในอายุเฉลี่ยเลย55)
ถ้าบอกอายุจริงๆไปกลัวทุกคนจะช็อก แต่เราไม่ได้เด็กที่สุดในบอร์ดนะ อายุมากกว่า13ค่ะ

ขอบคุณมากสำหรับตอนพิเศษ
จะรออ่านพี่ผิง น้องบวก
หรือถ้าสงสารคนอ่าน จะขยายน้องน้ำ พี่นิค ก็ขอบคุณล่วงหน้า
+1

ขอบคุณสำหรับ+1ค่ะ
น้องน้ำกับพี่นิค....ถ้ามีโอกาสจะนำไปขยายในเฮียผิงกับบวกนะคะ(ถ้ามีโอกาสนะ ตอนนี้ยังมึนเหอๆ )

ตอนนี้เราอาจจะไม่ว่างไปอีกซักพักใหญ่ๆเลย สอบครั้งนี้มันใหญ่หลวงนัก
ถ้าคาดไม่ผิดอาจจะมาต่อประมาณอาทิตย์หน้าของอาทิตย์หน้านะคะ(งงเนอะ )
สุดท้ายขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์ค่ะ มันเป้นแรงผลักดันมากที่ทำให้จบจนได้
 

[izanagi]

ชอบๆ สองตอนแรกอ่านแล้วนึกถึงบ้านเราตอนน้ำท่วม ตอนนั้นเครียดมากกกกกก ท่วมเกือบๆ 3 เมตรเลย
แต่พอมันผ่านไป มันก็เป็นแค่อีกฉากของชีวิต มานั่งเล่าบรรยากาศตอนเก็บของหนีน้ำตอนนี้ยังขำๆเลย

ปล. ปุยน่ารัก มากอดที

[karn49]

คือขอสารภาพเลยว่า ตอนอ่านเรื่องนี้
ตอนแรก ๆ รู้สึกหงุดหงิดโคตร ๆ อะ
แบบว่า จะตัดตอนไปไหน ? 555555