หัวข้อ: [เรื่องสั้น][Before-Now-After]flood ตอนพิเศษ+แถม10/01/12 จบแล้วววเฮ!

[Nineน้อย]

แรงๆๆๆ ชนะเลิศครับ

ชอบจัง

[golove2]

ยัยต้องเจอแบบนี้
แต่น่าจะเอาให้หนักกว่านี้อีก

 

[jasmin]

เป็นเรื่องสั้นที่อ่านไปยิ้มไป
เข้ากับสถานการณ์ ฮาแบบน่ารักๆ 

[cotone]

ปุยโหดมาก...5555 สุดยอดเลยคุณพี่นับถือๆ

[chaoyui]

สมน้ำหน้ายัยแพร

[seaz]

น่าจะมีตอนพิเศษจัดหนักยัยแพรหน่อยนะ ยังไม่สะใจเท่าไรเลย

[Jaajaa]

น่าจะมีตอนพิเศษจัดหนักยัยแพรหน่อยนะ ยังไม่สะใจเท่าไรเลย

อาจจะมีค่ะ ถ้าแพรยังไม่เลิกยุ่ง

แอบรู้สึกว่ามันก็น้อยไปหน่อยจริงๆ(ซาดิสม์จริงๆชั้น )

ปล.อยากรู้วิธแจ้งจบแล้วอ่ะค่ะ จะได้ย้ายไปห้องจบแล้วกับใครเขามั่ง

 

[yunjae_yusoo_min]

ชอบอ่ะ

เรื่องนี้

[entirom]

แร๊งงงงงงงงงงงง!

[Akamei]

ชอบๆปุย 55555555555

[Oilsaoo]

ปุยเเรงมากก
ชอบอ่ะ

[Horizon]

ตามมาอ่าน...แรง ชอบ นายเอกทันคน
รออ่านตอนพิเศษ

[L]

อ๊ากกกก . . . . กก อยากเห็นหน้าตอนแพรอึ้งอะ อยากอยู่ในเหตุกาลบ้างอะ

 

[zhai]

ก่อนอื่นเลยน่ะ จะบอกว่าเข้าใจม๊ากมาก
สถานการณ์ตอนน้องน้ำคืบคลานเข้ามา
มันเครียดดดด ต้องตามข่าว เช้า สาย บ่าย เย็น
มันเป็นบรรยากาศ ที่สุดแสนจะบรรยายเลยอ๊ะ 

ชอบคำบรรยายของปุยแต่ละช่วงจังเลย
เป็นคำที่น่าน้อยใจน่ะ  แต่ฮาจริงๆ   

บทตบท้ายด้วยคุณแพร (ที่ผิวหน้าหนาเกินชะนี)
ปุยทำได้นิ่งสงบ ชนะชะนีแบบใสใส เลยอ๊ะ 

[tune]

อาฟเตอร์ฝลัด ของเค้าแรงจริง ๕๕๕๕

โหหหเรื่องสั้นน้ำท่วม ต้องเก็บไว้เป็นหน้าหนึ่งประวัติศาสตร์ไทยแบบวายๆ(?)

ปล.เค้าสะใจนิยายพี่ปุยมากเลยอ้ะ สุโก้ย +๑ ถึงสิบเลยเอ้าาา ฮ่าๆ

[ohuii]

แว๊กก น้องปุยชนะเลิศ หึหึ ชาติเมียต้องไว้ลาย อิพวกนี้ไม่เจอของจริงไม่เข็ดไม่จำ +1

[Sky]

สนุกมากเลยค่ะ ฮามากเลย ปุยน่ารักมาก
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะค่ะ ถึงจะเป็นเรื่องสั้นแต่ความสนุกไม่สั้นเลย
ขอบคุณมากค่ะ^^

[Jaajaa]

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกันนะคะ 
อยากจะตอบทุกคอมเม้นท์แต่กลัวจะโดนข้อหาปั่นกระทู้

มาคอนเฟิร์มว่าตอนพิเศษมาแน่ๆค่ะ แต่คงเป็นเสาร์-อาทิตย์นี้
จะมีซัน-นับเงินจากcry cry cryมาด้วย(ได้โปรดไปอ่านกันนะพลีสส )
ขอบคุณอีกครั้งกับทุกคำชมนะคะ แต่อยากรู้อ่าว่ามันฮาตรงไหน แต่งเองยังเบลอ

สุดท้าย ฝากเรื่องหนีน้ำมาเจอรักด้วยนะคะ
ป.ล.ถ้าแต่งดราม่าจะมีคนอ่านมั้ยย???

[Jaajaa]

ตอนพิเศษ Mutualism

“......ฮะ...ขอบคุณมากนะฮะพี่รัน.....”
ผมกดวางสายก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่นหลังจากที่คุยกับพี่รันจบ ตั้งแต่วันวิปโยคคราวนั้นผมก็ให้เบอร์ตัวเองกับพี่รันเผื่อไว้ซึ่งก็ไม่คอดว่ามันจะเป็นประโยชน์จริงๆ=_= ผมไม่เข้าใจผู้หญิงสมัยนี้จริงๆนะว่าทำไมถึงหน้าด้านกันสุดๆ ขนาดเจอเมียเขาแล้ว เห็นจูบกันจะๆแล้วก็ยังไม่เลิกยุ่ง โว้ยยย น่าโมโห!
“มีอะไรเหรอปุย?”
เฮียผิงทักขึ้นทันทีที่เห็นหน้าผม วันนี้เฮียผิงพาเฮียบวกมาให้ผมดูตัวน่ะ เห็นว่าไปเจอกันตอนหนีน้ำ(โรแมนติกมากกก=_=) แต่เฮียบวกน่ารักมากเลยนะ ผิวขาวๆ ตาสีฟ้า แต่ไม่รู้ทำไมผมกลับนึกถึงแมวเปอร์เซียซะงั้น-_-
 “อ่อ....พี่รัน พยาบาลที่โรงพยาบาลพี่กรีนโทรมาบอกว่ายัยแพรยังไม่เลิกอ่อยพี่กรีนอ่ะ”
ผมพูดเรื่อยๆเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ทั้งๆที่ความจริง......มันใหญ่มากกก!!! ก็รู้น่ะแหละว่าพี่กรีนไม่คิด แต่ใครจะชอบให้แฟนตัวเองไปอยู่ใกล้ๆผู้หญิงที่พร้อมจะพลีกายให้เสมอล่ะจริงมั้ย?
“ปล่อยไว้อย่างนี้จะดีเหรอปุย?”
เฮียบวกพูดเรื่อยๆแต่ไม่รู้ทำไมผมกลับรู้สึกว่านัยย์ตาเฮียบวกวิบวับชอบกล
“ปุยก็เคยไปคุยแล้วนะ....”
“ก็ไปอีกสิ”

ผมเดินขึ้นไปที่แผนกเด็กจากความช่วยเหลือของพี่รันที่ว่าพี่กรีนกับยัยแพรขึ้นไปด้วยกัน ลิฟท์เปิดออกเผยให้เห็นทางเดินสีขาวสะอาดตา มีป้ายชี้ทางไปที่แผนกอย่างชัดเจน พูดง่ายๆก็คือเป็นสนามเด็กเล่นที่สร้างขึ้นเพื่อพัฒนาการเรียนรู้ของเด็กน่ะแหละ ผมเดินสวนกับผู้ปกครองหลายคู่ก่อนจะมาถึงสนามเด็กเล่นย่อมๆที่รอบด้านเป็นกระจกใส เมื่อมองเข้าไปก็พบพี่กรีนนั่งเล่นอยู่กับเด็กคนนึงโดยที่ข้างๆคือยัยแพร ใบหน้าหล่อเหลายิ้มแย้มดี ภาพที่ทำให้ผมไม่อยากจะยอมรับ....
....ไม่อยากจะยอมรับว่าสามคนนั้น...ดูเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ราวกับภาพวาด...
ผมยืนนิ่งอย่างนั้น เจ็บหน่วงๆในอกแบบที่บอกไม่ถูก ความคิดที่จะเดินเข้าไปหายไปไหนก็ไม่รู้ ผมหันหลังหนีให้กับภาพนั้น สิ่งที่ผมรู้ดีมาตลอดว่าให้พี่กรีนไม่ได้....
“น้องคริสน่ารักดีนะคะ....พี่ปุย”
เสียงหวานดังขึ้นข้างๆเมื่อผมหันไปก็พบเจ้าของใบหน้าหวานที่เมื่อกี๊นั่งอยู่ข้างๆพี่กรีนกำลังส่งยิ้มมาให้ผมทำให้ผมได้แต่ยิ้มบางๆกลับไป
“คริส?”
“เด็กที่หมอกรีนเล่นอยู่ด้วยไงคะ น้องคริสเป็นโรคหัวใจเลยต้องอยู่ในโรงพยาบาลตั้งแต่เด็กๆ แย่จัง หมอกรีนไม่เคยบอกเรื่องน้องคริสกับพี่ปุยเหรอคะ?”
“.....พี่กรีนคงคิดว่าไม่สำคัญมั้ง...”
“หมอกรีนอยากมีลูกมากนะคะ พี่ปุยรู้มั้ย?”
ร่างบางยังคงส่งยิ้มมาให้ผม....ยิ้มที่เหมือนจะทับถมผมลงไป
“ผู้หญิงกับผู้ชาย....อาจจะเหมือนกันก็จริง....หมอกรีน...อาจจะรักพี่ก็จริง....แต่ยังไง...ผู้ชายก็มีลูกไม่ได้.....ในขณะที่แพร....ให้หมอกรีนได้ทุกอย่าง...”
แพรพูดเรื่อยๆ คำพูดเหมือนมีดคมที่ค่อยๆกรีดลงไปในใจผม สิ่งที่ผมรู้ดีและพยายามจะไม่คิดมาตลอด
“แพรมีลูกได้....แต่พี่...มีไม่ได้”
ยัยนั่นเดินกลับเข้าไปในนั้นอีกครั้งขณะที่ผมได้แต่ยืนอยู่ที่เดิม มองครอบครัวสุขสันต์นั่น ผมยิ้มขื่นกับตัวเอง พี่กรีนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมมาที่นี่ แต่ก็ไม่เป็นไรนี่จริงมั้ยในเมื่อพี่กรีนรักผม.....พี่กรีนรักผม...
...รักผม....จริงเหรอ?...
“พี่ปุย?....พี่ปุยจริงๆด้วย!”
เสียงเรียกดังขึ้นเมื่อผมหันไปก็พบผู้ชายในชุดกาวน์คนหนึ่งกำลังเดินมาทางผม ใบหน้าหล่อเหลาค่อนไปทางน่ารักยิ้มกว้างขณะที่ผมคบคล้ายคับคลาว่าเคยเจอ...
“...นับ...?”

“อ่อ....นับอยู่คนละแผนกกับพี่กรีนเลยไม่ค่อยรู้เรื่อง...”
นับเงินพูดขณะจิบกาแฟหลังจากที่ผมเล่าโศกนาฏกรรมยัยแพรจบ ขณะนี้เราอยู่ด้วยกันที่คอฟฟี่ช็อปในโรงแรม นับเป็นรุ่นน้องของพี่กรีนและเป็นแฟนของพี่ซันที่เป็นหมอและก็เป็นเพื่อนของพี่กรีนด้วย นับน่ารักเราเลยสนิทกัน แต่ก็ห่างๆกันไปตามงานที่ยุ่งขึ้น
“พี่ไม่รู้จะทำยังไง พี่มีลูกให้พี่กรีนไม่ได้...แต่พี่ไม่อยากเสียพี่กรีนให้ใคร...”
“อ่านะ...ใครจะอยากเสีย คนดีๆหายากจะตาย ยัยนั่นก็ร้าย”
นับเงินยักไหล่ขณะที่ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ผมยังโกรธนะ...แต่ตอนนี้มันรู้สึกเฟลมากกว่า เพราะที่ยัยนั่นพูดมันจริงทั้งนั้น พี่กรีนอยากมีลูก....แต่ผมไม่มีทางให้ได้...
และไม่มีวันให้ได้....
ตอนนี้พี่กรีนอาจจะรักผมก็จริงแต่เราจะรักกันไปถึงเมื่อไหร่ในเมื่อไม่มีอะไรยึดเหนี่ยวให้อยู่ด้วยกัน ถ้ามันถึง ณ จุดๆนึงเราก็คงต้องเลิกกัน....แล้วผมก็ต้องเสียพี่กรีนไป....
“พี่ปุยคิดจะทำไง?”
“กลับบ้านดิ=_=”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น นับหมายความว่า...จะแก้แค้นมั้ย?”
นับเงินส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผมขณะที่ผมมองอย่างมึนงง
“ร้ายมา....ก็ต้องร้ายกลับ ยัยแพรคิดจะแย่งพี่กรีน....งั้นก็ทำให้ยัยนั่นแย่งไม่ได้สิ”
“นับ?”
“หึๆๆ เรามาวางแผนกันเถอะพี่ปุย”

[cotone]

ง่ะ...แผน..แผนอะไร? ลุ้นๆๆๆ ฝ่ายรับเรื่องนี้มาร้ายกันทุกคนเลยแฮะ

ว่าแต่ เรามาคั่นหรือเปล่าเนี่ย?

[kun]

แผนอะไรกันอะ อยากรุ้จังเลย
รอน่ะ

[silverphoenix]

แผนไรหว่าาา  จัดมาเล้ยยยย

[entirom]

รอแผนการ

[♠DekDoy♠]

อ่านแล้วหน่วงแทนปุย

[Jaajaa]

มากระปิดกระปอยมาก ยุ่งมากค่ะช่วงนี้ ขอโทษจริงๆนะคะ

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


“วันนี้คุณหมอพีทขอแลกเวรค่ะ หมอกรีนกลับได้เลย”
แพรพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าผมกำลังจะถือชาร์ตขึ้นไปตรวจผู้ป่วย งั้นก็แปลว่าพรุ่งนี้ผมต้องอยู่วอร์ดใช่มั้ยเนี่ย?
ผมพยักหน้ารับรู้โดยไม่พูดอะไรต่อก่อนจะเตรียมตัวกลับบ้าน มองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้6โมงกว่าๆแล้ว แปลกดีที่วันนี้ปุยไม่โทรหา=___= จะว่าไป.....2-3วันมานี้ผมแทบไม่ได้คุยกับปุยเลย
“หมอคะ แพรก็ออกเวรแล้ว....คุณหมอไปกินข้าวเป็นเพื่อนแพรหน่อยได้มั้ย?”
แพรพูดยิ้มๆส่วนผมก็แค่ยิ้มบางๆกลับไป ทั้งๆที่ผมอยากจะบ้าตายจริงๆ รู้ก็รู้อยู่แล้วว่าผมมีแฟนเป็นตัวเป็นตน แถมแฟนผมก็เป็นผู้ชายด้วยไม่ใช่ผู้หญิง เจอก็เจอปุยแล้วด้วย ยังกล้ามายุ่งกับผมต่อได้ไง
แต่เพราะผมเป็นสุภาพบุรุษมากพอ.....
“วันนี้ผมจะกลับไปกินข้าวกับปุย ลองไปชวนพวกพี่รันดูนะแพร”
“แต่แพรอยากไปกับหมอกรีนมากกว่า นะคะ....”
ผลั่ก!
“พี่กรีน...?”
จู่ๆประตูก็เปิดออกพร้อมร่างบางที่ผมคุ้นเคยดีเดินเข้ามา ปุยมองผมสลับกับแพรอย่างงงๆ
“อ้าว พี่กรีนยังไม่ออกเวรเหรอ?”
“อ้าว....พี่ปุย”
แพรยิ้มทำให้ปุยนิ่งทันทีผมจึงเอื้อมมือไปจับมือนุ่มนั่น
“พี่กำลังจะกลับบ้านพอดีเลย แล้วนี่ปุยมีอะไร? ทำไมถึงมาหาพี่ที่นี่?”
ผมยิ้มบางๆขณะเดินจูงมือปุยออกมาโดยไม่ได้สนใจอีกคนที่อยู่ในห้อง ทำไมผมต้องสนในเมื่อแพรไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมเลย
“ปุยไปสำนักพิมพ์มา พอดีพี่รันโทรมาบอกว่าวันนี้พี่ไม่มีเวรต่อปุยก็เลยแวะมาหา”
ปุยพูดเรื่อยๆ ใบหน้าน่ารักยังคงนิ่งบ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์ มันมากพอที่จะทำให้ผมถามออกไป
“ปุย? เป็นอะไร?”
“แพร....ยัยนั่น...”
“ปุยยังคิดมากอยู่อีกเหรอ?”
“ปุย....เปล่าหรอกพี่กรีน งั้นพี่กรีนกลับไปก่อนเลยละกัน ปุยขอไปหานับก่อน”
ปุยหันมายิ้มให้ผมก่อนจะเดินตรงไปที่ลิฟท์โดยไม่ให้ผมคัดค้าน ไม่รู้ว่าทำไมแต่ผมกลับรู้สึกว่าควรจะเดินตามไป....แต่สุดท้ายผมก็เลือกที่จะกลับบ้านตามที่ปุยบอก...
ความจริงก็คือ....ผมคิดผิด

ผมก้าวเข้ามาในโรงพยาบาลด้วยความรู้สึกแปลกๆ เหมือนทุกอย่างดูจะวุ่นวายผิดปกติ พยาบาลที่เดินไปเดินมาต่างซุบซิบกันทุกคน เมื่อผมเดินเข้ามาในแผนกก็พบว่าทุกอย่างมันวุ่นวายยิ่งกว่าข้างนอก ก่อนที่ผมจะพูดอะไรพี่รันก็เดินมาหา
“หมอกรีน แพรโดนประจานทั้งโรงพยาบาลเลย!”
“ฮะ? อะไรนะพี่รัน?”
ผมมองหน้าอีกฝ่ายอย่างงงๆก่อนพี่รันจะยื่นกระดาษอะไรบางอย่างมาให้ เมื่อผมก้มดูก็พบว่าเป็นภาพของแพรจูบกับพี่วิชัยที่เป็นหมอผ่าตัดรุ่นกึ๊ก เห็นหน้าผู้ชายไม่ค่อยชัดแต่ผมก็พอจะรู้ ส่วนหน้าของผู้หญิงในรูป..ชัดทุกองศา=-= แต่ปัญหามันก็คือ....พี่วิชัย....แต่งงานแล้ว
เฮ้ยยยยยย!!!!
“มีไอ้แบบนี้ติดอยู่ทุกห้องน้ำในโรงพยาบาลเลย หมอชัยคงไม่โดนอะไรมากแต่แพรนี่สิ....”
“แพรยังไม่มานี่นา ใช่มั้ยพี่รัน? แล้วใครเป็นคนทำ..?”
“จับไม่ได้หรอกค่ะ คนเข้าห้องน้ำเยอะเป็นมด=_= แถมคนที่เกลียดยัยนั่นก็แทบจะมากกว่าครึ่งของพยาบาลที่นี่เลยมั้ง ตอนนี้ทางผอ.กำลังยุ่งกันเลย เดี๋ยวเขาอาจจะมาสืบสวนด้วย..”
ผมได้แต่ช็อกค้างอย่างนั้น ใครทำแบบนี้ได้ลง? นี่มันยิ่งกว่าประจานอีกนะ แพรทำผิดก็จริงแต่คนที่ทำอย่างนี้ก็ไม่ต่างกับตัดอาชีพแพรชัดๆ หมอวิชัยเป็นหมอที่เก่งมากและท่าทางเรียบร้อยอย่างพี่ชัย..คนที่เสนอตัวก่อนคงเป็นฝ่ายหญิง พยาบาลแค่คนเดียว...โรงพยาบาลให้ออกได้โดยไม่คิดอะไรอยู่แล้ว...
ถึงจะไม่ค่อยชอบแต่ผมก็อดเป็นห่วงแพรไม่ได้....
ผมยังไม่ทันจะคิดอะไรออกพยาบาลที่เคาน์เตอร์ก็วิ่งกระหืดกระหอบมา
“แย่แล้วค่ะหมอกรีน!! พอแม่ของแพรรู้เรื่องก็โวยวายจะดึงสายน้ำเกลือท่าเดียว ใครพูดก็ไม่ฟังเลยค่ะ!”
นี่มันเช้านรกชัดๆ.....

“นี่แน่ะนังลูกหน้าไม่อาย!! แกทำอย่างนี้ได้ไง?!”
“คุณป้าครับ ใจเย็นๆ”
ผมกับพวกพยาบาลพยายามดึงแม่ของแพรให้พ้นจากแพรที่นั่งร้องไห้อยู่ที่พื้นอย่างยากลำบาก น่าเห็นใจ....ตั้งแต่แพรขึ้นมาคุณป้าก็ด่าไม่ขาดปากเลย ทั้งด่าทั้งตีจนพวกผมต้องคอยห้าม แต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้ในเมื่อมันเป็นเรื่องจริงชัดๆ
“ใจเย็นเหรอหมอ?!!!....”
“แพร ออกไปก่อนไป พี่รันพาแพรออกไปหน่อย”
ผมพยักเพยิดให้พี่รันประคองแพรออกจากห้องพักผู้ป่วย ไม่น่าเชื่อว่าคุณป้าจะอายุเข้าวัยทองแล้วเพราะแรงเยอะมาก.....มากจนผมจะห้ามไม่ไหวอยู่แล้ว=___=
หลังจากปลอบกันอยู่พักใหญ่คุณป้าก็ยอมลงนอนอีกครั้ง ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หมอวิชัยเป็นหมอผ่าตัด แน่นอนว่าคุณป้าที่ไม่ได้ผ่าตัดย่อมไม่รู้จัก แล้วทำไมถึงรู้ว่าหมอวิชัยมีเมียแล้ว? แถมจะเห็นภาพนั่นได้ไงในเมื่อภาพมันติดอยู่ที่ห้องน้ำไม่ใช่ห้องพักผู้ป่วย....
เอาง่ายๆ....คุณป้าไม่น่าจะรู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ!
“คุณป้าครับ.....คือ....คุณป้ารู้เรื่องทั้งหมดนี่ได้ยังไงเหรอครับ?”
ผมไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นเรื่องสำคัญ แต่สิ่งที่ออกมาจากปากอีกฝ่ายก็ทำให้ผมตัวชาวาบ
“มีหมอคนนึงเข้ามาคุยกับป้า เขาไม่ผิดหรอกนะที่มาบอกพฤติกรรมแย่ๆของลูกสาวป้าให้ฟัง ป้าเลยรู้ทุกอย่าง แล้วหมอเขาก็บอกด้วยว่าลูกป้าจะแย่งหมอกรีนมาจากแฟนของหมอ.....ป้าขอโทษแทนยัยแพรด้วยนะหมอ...”
แฟนของผม?
“ป้า...ป้ารู้มั้ยครับว่าหมอคนนั้นชื่ออะไร?”
“รู้สึกว่าจะชื่อนับ....นับเงินจ้ะ”
“แพร....ยัยนั่น...”
“ปุย....เปล่าหรอกพี่กรีน งั้นพี่กรีนกลับไปก่อนเลยละกัน ปุยขอไปหานับก่อน”
ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้.....?
ตอบพี่หน่อยสิ......ปุย

[Gemm]

เรื่องของพี่ชายปุยชื่อ อะไร จำไม่ได้ หาไม่เจอว่าจะอ่านต่อ ไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้

[Jaajaa]

เรื่องของพี่ชายปุยชื่อ อะไร จำไม่ได้ หาไม่เจอว่าจะอ่านต่อ ไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้

พี่ชายของปุยชื่อขนมผิงค่ะ
ชื่อเรื่องก็นี่เลย-[เรื่องสั้น...มั้ง?]I’m a refugee. หนีน้ำมาเจอรัก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,30225.msg1745784.html#msg1745784
ตามไปอ่านได้เลยค่ะ

[Horizon]

หมอกรีน ดีเกินอีกแล้ว...เคือง เคือง
จัดน้อยไปด้วย....คนเราทำอะไร ย่อมต้องรับผลการกระทำนั้นด้วย
+1+เป็ด

[takara]

สุดยอดอะ เล่นเอาดังทั้งโรงพยาบาลเลย

[badcow]

หวังว่าคงไม่เข้าข้างผู้หญิงคนนั้น ถ้าใช่ก็เลิกแม่งเหอะ !
.
รู้สึกค้างมากๆครับ