หัวข้อ: [เรื่องสั้น][Before-Now-After]flood ตอนพิเศษ+แถม10/01/12 จบแล้วววเฮ!

[Jaajaa]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

[Jaajaa]

เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกที่เขียนค่ะ อาศัยเหตุการณ์จริงเล็กน้อย คิดพล็อตออกตอนช่วยแม่ขัดบ้านหลังน้ำท่วม
กล้าเอามาลงเพราะเห็นว่าสถานการณ์ดีขึ้นแล้ว ติชมกันได้เลยนะคะ


Before flood แฟนผมโรคจิต?!!

“บ้านเฮียท่วมแล้วเหรอ?! ทำไมพึ่งโทรมาบอกปุยอ่ะ ไม่งั้นจะได้ไปช่วย อือ จะไปเชียงใหม่เลยใช่มั้ย? ครับ ดูแลตัวเองดีๆนะเฮีย…”
ปุยวางมือถือลงก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ฟังจากที่เจ้าตัวคุยโทรศัพท์บ้านพี่เขยผมคงเจอน้องน้ำไปเยี่ยมแล้วแหงๆ   
“บ้านเฮียผิงท่วมแล้วเหรอปุย?”
ถามขณะดึงร่างบางเข้ามานั่งใกล้ๆ ซึ่งเจ้าตัวก็ยอมแต่โดยดี อันที่จริงบรรยากาศดีขนาดนี้ไอ้เฮียไม่น่าโทรมาขัดจริงๆ=_=
“อือ จู่ๆก็มาเลย พี่กรีน บ้านเราจะท่วมป่าววะ?”
“ไม่หรอกน่า จะท่วมได้ไง น้ำอยู่ตั้งไกล”
“แต่บ้านเฮียก็เป็นเขตเฝ้าระวังเหมือนเรายังท่วมเลยนะ”
“แล้วบ้านเฮียใช่บ้านเราเหรอ?”
“กวนตีน ปุยจะนอนละ ไม่ต้องมายุ่งด้วย”
คนในอ้อมกอดผมด่าสามีตัวเองหน้าตาเฉยก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างไม่แคร์ว่าคนที่เหลือรออะไรอยู่  และด้วยความเกรง(กลัว)ผมจึงเลือกที่จะนอนกอดปุยเฉยๆแทน แม่ง….ชะตากรรมคนกลัวเมีย=_=
แต่ผมไม่รู้เลยว่า….ผมควรจะคุยกับปุยมากกว่านั้น….

“สถานการณ์น้ำท่วมในหลายๆพื้นที่ยังคงวิกฤติหนัก…..”
ผมตื่นเช้ามาพร้อมเสียงโทรทัศน์ข่าวน้ำท่วม ผมละเซ็งจริงๆนะ เกาะติดแม่ง24ชม.อย่างกับเรียลลิตี้โชว์พร้อมผู้ว่าออกมาประกาศว่าบ้านไหนต้องอพยพออก ไม่ใช่ว่าผมไม่เห็นใจคนที่โดนน้ำท่วม แต่ยิ่งประโคมข่าวอย่างนี้มันไม่ยิ่งน่าตื่นตระหนกเหรอไง?  เผลอๆทำให้คนที่ยังไม่โดนคิดมากอีก
เมื่อลงมาชั้นล่างก็พบปุยกำลังนั่งจิบกาแฟดูข่าวอยู่ในห้องอาหาร ใบหน้าขาวใสฉายแววอิดโรยอย่างเห็นได้ชัดเหมือนเมื่อคืนไม่ได้นอนทั้งที่หลับไปก่อนผมอีกมั้ง แถมยังดูกังวลแปลกๆ…
เหอะ มีเรื่องอะไรทำให้เมียผมกังวลได้ด้วยเหรอ?=_=
“พี่กรีน ปุยเตรียมกาแฟไว้ให้แล้ว ใส่น้ำได้เลยนะ”เจ้าตัวพูดขึ้นหลังจากที่เราจูบรับอรุณกันไป มีภรรยาดีอย่างนี้ใครจะไม่หลงเนี่ย?ผมเดินเข้าไปในครัวก็พบแก้วกาแฟวางอยู่ข้างๆกระติกน้ำร้อนจึงยกขึ้นกดน้ำร้อนใส่ตามปกติ
“วันนี้พี่กรีนเข้าเวรกี่โมง?”
“10โมงถึงทุ่มนึงมั้ง ทำไม?”
“อ่อเปล่า วันนี้ปุยแค่จะไปที่สำนักพิมพ์”
ผมพยักหน้าก่อนจะนั่งลงตรงข้ามร่างบาง ผมกับปุยฝ้ายเราแต่งงานกันมา3ปีแล้ว เราเจอกันครั้งแรกสมัยผมอยู่ปี3ส่วนปุยก็ปี2น่ะแหละแล้วก็คบกันมาเรื่อยๆถึงตอนนี้ ผมเป็นหมอตามพ่อแม่ เพราะงั้นทันทีที่หาเลี้ยงตัวได้ผมก็ให้ปุยเลิกทำงานมาอยู่บ้านเฉยๆทันที แต่มีเหรอเจ้าตัวฟัง-_- อยู่บ้านก็จริงแต่เขียนนิยายไปด้วยบวกตรวจบัญชีให้บริษัทรับเหมาของเฮียผิง เหอะ เผลอๆยุ่งกว่าผมอีกมั้ง
ผมออกจากบ้านพร้อมปุยที่วันนี้พูดน้อยผิดปกติ สงสัยจะเครียดเรื่องนิยาย ยิ่งอาร์ทๆอยู่ด้วยเมียกุ-_- เราออกจะต่างกันขนาดนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงคบกันได้โคตรๆนาน นานจนไม่น่าเชื่อเลย ถึงเพื่อนบ้านบางคนจะมองแปลกๆก็เหอะ ผมไม่แคร์อยู่แล้ว ยังไงก็ทำได้แค่มอง
ผมกลับมาถึงบ้านตอนทุ่มกว่าๆก่อนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างกองอยู่รอบประตูเข้าบ้าน…
ชัดเลย กระสอบทราย=_=!
กระสอบทรายหลากหลายสีสันวางกองรอบเป็นป้อมกันน้ำอยู่รอบประตูบ้าน สูงประมาณเกือบเมตร พระเจ้า!! ใครเข้าฝันเมียผมวะเนี่ย?!!!
“กลับมาแล้วเหรอพี่กรีน~?”
ร่างบางเดินยิ้มร่ามาทางผมไม่เหลือคราบเครียดเหมือนเมื่อเช้าแม้แต่น้อย ผมที่กำลังจะถามเรื่องกระสอบทรายจึงหุบปากลงอย่างอัตโนมัติ เอาเหอะ ถ้าทำแล้วมีความสุขก็เชิญ ถ้าน้ำไม่มาก็หาที่เก็บด้วยละกัน
……แต่มันไม่หยุดแค่นั้น….

วันต่อมาพร้อมสถานการณ์น้ำที่ดูไม่ทุเลาลง ผมกลับบ้านมาพบว่าของทุกอย่างในบ้านถูกหนุนไปแล้วกว่าครึ่ง-0- ผมจะอ้าปากถามแต่พอเห็นหน้าที่แสนสุขของปุยแล้วผมมิกล้าจะพูดอะไรจริงๆ….
ครับ…ผมยอมรับว่าผมกลัวเมีย

-1อาทิตย์ต่อมา-
บ้านผมกำลังจะกลายเป็นตัวอย่างป้องกันน้ำท่วมอย่างแท้จริงด้วยฝีมือภรรยาสุดที่รัก=_= เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นในบ้านถูกหนุนสูง ปลั๊กไฟที่อยู่ต่ำๆถูกย้ายขึ้นสูงกว่าเมตรทั้งสิ้น  ของเล็กๆน้อยๆถูกยกไปเก็บบนห้องเก็บของข้างบน มีปั๊มสูบน้ำสองตัว กระสอบทรายอีกจะร้อยถุงและสภาพจิตของปุยที่เครียดขึ้นทุกวันเพราะไอ้ข่าวน้ำท่วมที่มีทั้งวันทั้งคืน ผมอยากจะพูดนะแต่ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน พูดตรงๆผมไม่คิดว่าน้ำจะมาอยู่แล้ว เพราะทุกคนเขาก็บอกว่าเอาอยู่ๆทั้งนั้น อีกอย่างหมู่บ้านนี้ไม่เคยท่วมมาก่อนเลยด้วย เปอร์เซนต์ที่จะท่วมแทบจะเป็นศูนย์-_-
ปุยของผมเครียดเกินไปแล้วมั้งเนี่ย
วันนี้ผมหยุดเลยลงมาข้างล่างสายๆก่อนจะพบว่าเมียผมกำลังนั่งก่อปูนอยู่ที่ประตูด้านข้างซึ่งจะต่อไปที่สระว่ายน้ำของบ้าน….ซึ่งไม่มีน้ำเหลือแล้ว จะใครปล่อยน้ำซะอีกถ้าไม่ใช่ปุย=_= พระเจ้าช่วยเหอะ มันจะมากไปแล้วมั้ง
“ปุย…”
“อ้าว มาพอดีเลย ช่วยปุยก่อพนังหน่อยดิ”
ใบหน้าน่ารักเงยขึ้นมายิ้มให้ผมทำให้ผมลงไปช่วยอย่างไม่รู้ตัว-_-‘ ได้ไงล่ะ ผมต้องพูดอย่างอื่นสิ!
“ปุย….พี่ว่าเลิกเตรียมเหอะ น้ำไม่มาหรอก”
พูดไปด้วยฉาบปูนไปด้วย ไม่กล้าจะมองหน้าอีกฝ่าย เดี๋ยวจะใจอ่อนเอง คราวนี้คงได้ก่อปูนล้อมทั้งบ้านแน่
“รู้ได้ไงว่าจะไม่มา?”
“แล้วปุยรู้ได้ไงว่ามันจะมา?”
“ก็ดูในข่าวเค้าก็บอกอยู่ว่าเราเป็นพื้นที่เฝ้าระวัง พี่กรีนไม่เชื่อใช่มั้ย? ไม่เชื่อก็ไปเลย ปุยทำคนเดียวได้”
งอนอีก=_=
ผมถอนหายใจอย่างอ่อนใจก่อนจะลุกออกมาจริงๆ ก็ผมไม่เชื่อนี่นา ไม่คิดด้วยว่ามันจะมา งั้นก็ปล่อยให้คนเชื่อทำไปละกัน
“มันไม่มาหรอกปุย ในหมู่บ้านนี้มีแค่บ้านเรานะที่เตรียมขนาดนี้”
“พี่กรีนแน่ใจเหรอ?”
ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะเดินเข้าบ้านไปหาอะไรกิน ถ้าในหมู่บ้านมีคนขี้ตื่นตระหนกเยอะคนที่เตรียมขนาดนี้ก็เยอะแหละ!
ผมไม่ได้ใจร้าย แต่บางทีคนดื้อๆก็ต้องเจออย่างนี้….ถึงจะเลิกดื้อ…หึๆ..
 
สถานการณ์ในบ้านเริ่มเป็นไปตามน้ำคือแย่ลงเรื่อยๆ ปุยงอนผมครับและผมก็ไม่ยอมง้อ เหอะๆ ก็ผมไม่ผิดนี่นา อยากรู้จริงๆถ้าน้ำไม่มาปุยจะทำหน้ายังไง แต่พูดตรงๆผมคง…สะใจ (เลวมาก!)
วันนี้พอผมกลับมาถึงบ้านก็พบว่าในห้องนั่งเล่นของเราที่ชั้นบนเต็มไปด้วยเสบียงอาหารทั้งข้าว ไข่ น้ำ ขนม ของกิน อาหารแห้ง ในตู้เย็นเล็กก็มีของสดอยู่บ้าง=_= นี่กะจะอยู่ข้างบนไปเดือนนึงเลยนะเนี่ย และยังมีปุยนั่งเช็คของอยู่ข้างๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นค้อนผม
“ไม่ต้องพูดเลย นี่เงินปุย ไม่ได้ใช้เงินพี่”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร เงินพี่ยังไงก็คือเงินปุย บอกว่าแล้วว่าพี่ให้ปุยดูแลทุกอย่างทั้งเงิน ตัว..และก็หัวใจ”ผมพูดหน้านิ่งทำให้อีกฝ่ายเหวอก่อนจะก้มเช็คของต่อทันทีทั้งๆที่หน้าแดงก่ำ ผมหัวเราะก่อนจะเดินไปอาบน้ำในห้องน้ำในห้องนอนเช่นเคย ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นผมจึงตะโกนบอกให้ปุยรับไปเลย ยังไงผมก็ไม่มีความลับกับปุยอยู่แล้ว
…แต่นั่นคือเรื่องที่ผมคิดผิดเรื่องแรก…
วันต่อๆมาปุยยิ่งหมกมุ่นกับเรื่องน้ำท่วมมากกว่าเดิม คราวนี้จริงจังเพราะแทบไม่คุยกับผมเลย ถ้าไม่เปิดทีวีดูข่าวน้ำท่วมก็เปิดเน็ตดูข่าววิธีป้องกันน้ำต่างๆ บ้าบอขึ้นทุกที ให้ตาย ผมที่ไม่เครียดเลยกลายเป็นเครียดไปด้วยนะเนี่ย
“ไอ้กรีน พรุ่งนี้ไปแดกเหล้ากันป่ะ?”
ไอ้ต้องชวนขึ้นทันทีที่ผมรับสาย หมอนี่เป็นจิตแพทย์ครับ อยู่คนละโรงพยาบาลกับผม เรารู้จักกันมาตั้งแต่มัธยมแล้วก็เลยโคตรสนิทกัน
“ไม่แน่ใจว่ะ …..เอ่อ…มึง… พักนี้มึงเจอคนไข้ที่เครียดเรื่องน้ำท่วมเยอะป่าววะ?”
“ก็มีบ้าง ทำไม?”
“ก็ปุยอ่ะดิ โคตรหมกมุ่นกับเรื่องไอ้เชี่ยน้องน้ำเนี่ย=_=”
“อ้าว ไอ้เวร มันเรื่องปกติ”
“ปกติตรงไหนวะ? กุโคตรเครียดเลยเนี่ย มันมากจนจะเหมือนคนโรคจิตอยู่ละ”
“ถ้าปุยโรคจิตคนไข้กุคงบ้าเต็มขั้นอ่ะ ถ้าหนักจริงๆเดี๋ยววันหลังกุโทรไปคุยให้ก็ได้”
“เออ ขอบคุณว่ะ”
ผมถอนหายใจขณะกดวางสาย ผมกังวลจริงๆนะเนี่ย….
“นี่ปุยกลายเป็นคนโรคจิตในสายตาพี่กรีนไปแล้วใช่มั้ย?”
จู่ๆปุยก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง สายตาตัดพ้ออย่างรุนแรงจนผมพูดไม่ออก ช็อคอ่ะ อย่าบอกนะว่าปุยได้ยินเมื่อกี๊?!!
“ปุย พี่…..”
“ไม่ต้องพูดเลย!!แค่ปุยห่วงทำไมต้องว่าอย่างนั้นด้วยวะ พี่กรีนว่าน้ำไม่มาก็ไม่ต้องสนใจอะไรดิ! แต่ปุยว่ามันมาแน่ๆ!ถ้าทนกันไม่ได้ก็ไม่ต้องมายุ่งเลย!!”
ปุยปัดมือผมที่จะเอื้อมไปแตะแขนออก ชิบแล้วไง=_=
“ปุย…”
“ถามจริงแค่ปุยทำอย่างนี้มันผิดตรงไหน? ทุกอย่างก็เงินปุยทั้งนั้น พี่กรีนไม่เห็นเดือดร้อนอะไรเลย…!”
“ทำไมพี่จะไม่เดือดร้อน! ปุยไม่รู้ตัวเหรอไงว่าหลายวันมานี่เราคุยกันแทบจะนับคำได้ ปุยเอาแต่สนใจแต่ไอ้เวรน้องน้ำนั่น! เป็นอาทิตย์แล้วนะปุย ถามตัวเองซิว่าเราจูบกันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่! ปุยหมกมุ่นเกินไปแล้วนะ!”
“ก็ใช่สิ! ปุยไม่ใช่พยาบาลแพรนี่! ที่จะเอาใจพี่กรีนได้ทุกอย่าง ชอบมากนักนี่ถึงขนาดโทรมาถึงบ้าน นอกเวลางานยังกล้าโทรมาอีก!”
ปุยพูดเป็นชุดขณะที่ผมงง เกี่ยวอะไรกับแพร?
“อะไรของปุย?”
“พี่กรีนไม่รู้เหรอไงว่าแพรอะไรนั่นชอบโทรมาเวลาพี่อาบน้ำอยู่ วันนั้นก็ทีนึงละ!”
“มันไม่เกี่ยวเลยนะปุย! ปุยก็รู้ว่าพี่รักปุยคนเดียว แล้วมันเกี่ยวกับที่ปุยทำตัวอย่างนี้ตรงไหน?!”
“ทำตัวยังไง?!”
“หมกมุ่นกับน้ำท่วมไง!  มันเกินไปแล้วนะปุย อย่างี่เง่าเหอะ น้ำไม่มีมาหรอก ไม่มีทาง!!”
ผมแทบจะจับตัวอีกฝ่ายมาเขย่าแต่ก็เพียงแต่จับแขนเรียวไว้เท่านั้น  ดวงตาสีน้ำตาลมองผมนิ่งพร้อมหยดน้ำตาที่คลอเอ่อ ใจผมวูบลงไปอยู่ตาตุ่มเมื่อนึกขึ้นได้ว่าพูดอะไรออกไปบ้าง ให้ตาย….จะมีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกวะ…..?
ผมอ้าปากขยับจะขอโทษก่อนเสียงอะไรบางอย่างจะแทรกขึ้นมาจากหน้าบ้าน…
“แฮ่มๆ! ชาวหมู่บ้านรังสิมาทุกคนโปรดทราบ ขณะนี้ทางรัฐบาลได้ประกาศมาแล้ว….อีก24ชม….น้ำจะเข้าท่วมหมู่บ้านเราแล้วค่ะ ใครจะอยู่ก็อยู่ ใครจะไปก็รีบไป จึงเรียนมาเพื่อให้ทราบกัน…..”




------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบเลยดีมั้ยยยย
ตอนแรกตั้งใจให้มันเป็นไตรภาค before-now-after แต่กลัวมันจะยาวไป

[♠DekDoy♠]

เป็นไงหล่ะ น้ำมาเห็นมั้ยๆ โบราณถึงว่าไว้ให้เชื่อเมียแล้วจะเจริญ

[LalaBam]

พี่กรีน สมน้ำหน้า ไม่ยอมเชื่อฟังปุย

[salemon]

เนี่ยแหละนิสัยของคนเป็นภรรยา 555+

[jilantern]

เป็นภรรยาที่ดีจริง ๆ พี่กรีนไม่ช่วยปุยก่ออิฐเลยอ่ะ

[silverphoenix]

เป็นไงล่ะๆๆ

ง้อยาวล่ะทีเนี้ยย

+1 จ้าา

[cotone]

อูยยยยยย

อารมณ์เดียวกับพ่อแม่เพื่อนเลยค่ะ คู่นั้นสามีเขาโดนภรรยาบัญชาจนต้องทำคันกั้นน้ำรอบบ้านให้ แต่ก็ทำไปบ่นไปว่าไม่ท่วมหรอก พอทำเสร็จก็สามีก็งอนสะบัดหนีไปทำงานที่ฝรั่งเศส

สุดท้ายตอนนี้อพยพไปฝรั่งเศสกันทั้งครอบครัวแล้วค่ะ

[BeeRY]

อย่าเพิ่งจบค่า ให้อิพี่กรีนง้อน้องปุยเสียให้เข็ดก่อน ไม่งั้นไม่ยอมจริงๆด้วย

[TENSHINEKO]

ง้อกันให้เสร็จก่อน  ค่อยจบนะคะ 

[POPEA]

อย่าเพิ่งจบเลยนะ !
รอตอนต่อไปจ้า~
 

[golove2]

เรื่องชะนีพยาบาลแพรยังไม่เคลียร์ด้วยนะคะ

 

[mommey]

 :fire:เอาเข้าไป หนักกว่าเดิมอีก เกิดน้องน้ำมาจริงซะงั้น

[kingkakingka]

เจิมเรื่องใหม่ค่ะ

[Jaajaa]

Now, Flooding แฟนผมลั้ลล้า?!!!

ผมตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตี5เพื่อมาดูน้ำ ส่วนไอ้พี่กรีนยังหลับอุตุอยู่เลย=_= ก็ยังดีที่เมื่อคืนช่วยผมอุดท่อชั้นล่างในบ้าน ไม่งั้นคงไม่ได้มานอนบนเตียงหรอก- -+
โว้ยยย!!!แต่เรื่องเมื่อคืนผมโมโหจริงๆนะ!! มาว่าผมโรคจิตได้ไงวะ!!!  ที่ทำไปไม่ใช่ว่าเพราะห่วงเหรอ?! บ้านนี่มันก็บ้านพี่กรีน ถึงผมจะช่วยออกค่าเฟอร์นิเจอร์(บ้าง)ก็เหอะ แต่นั่นมันก็แค่เศษเสี้ยวราคาบ้านด้วยซ้ำนะเว้ย แล้วถามจริงถ้าน้ำมาจะอยู่ยังไง? ที่เครียดนี่เรื่องพี่กรีนทั้งนั้นเลยนะ อุตส่าห์เตรียมพร้อมทุกอย่าง…..แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือการกลายเป็นคนโรคจิตใช่มั้ย?
ถามจริงๆ…..ผมผิดมากเลยเหรอ….?
ผมเลิกคิดแล้วโฟกัสไปที่เรื่องน้องน้ำอย่างเดียวแทน ไม่ได้ๆ ตอนนี้น้องน้ำสำคัญที่สุด-_-+ ผมเดินลงมาที่ชั้นล่างก่อนจะออกไปดูที่หน้าบ้าน ประตูรั้วผมเป็นไม้ซี่ๆจึงมองเห็นข้างนอกไม่ชัดต้องไปเปิดประตูรั้ว…..
น้องน้ามมมมมมมมม-0-!!!!!!!
ผมยืนเหวออยู่หน้าประตู ภาพตรงหน้าคือคลองแสนแสบ…ไม่ใช่ ถนนหน้าบ้านผมน่ะแหละ แต่ที่แปลกไปคือน้ำที่ขึ้นมาท่วมประมาณซัก10เซนต์ได้เพราะบ้านผมอยู่สูงกว่าถนนประมาณ20เซนต์มันก็ขึ้นมาครึ่งนึงแล้วอ่ะ นี่ขนาดยังไม่ถึง24ชม.เลยนะ แล้วมันจะขึ้นสูงถึงเท่าไหร่วะเนี่ยยยย!!
“ปุยๆ!”เสียงเรียกผมดังผมเลยต้องโผล่หน้าออกไปก็พบว่าเป็นพี่สองที่อยู่ข้างบ้าน ขณะนี้พี่แกยืนอยู่หน้าบ้านตัวเองพร้อมกระเป๋าเดินทางในมือ ใส่รองเท้าบู๊ตเรียบร้อย ดูจากทรงผมแล้วคงจะพึ่งตื่นได้ไม่นาน=_=
“ค…ครับ…?”
“พี่จะย้ายไปอยู่กาญจนบุรีซักพักนะ ฝากบ้านด้วย=_=”
อ้าวววววว!!!!
“เฮ้ยพี่ มันท่วมแค่นี้เองนะ….”
 “ก็แป้งเขาบอกว่าเดี๋ยวมันจะขึ้นเรื่อยๆ เนี่ยในห้องน้ำพี่ก็ขึ้นละเพราะพี่ไม่ได้อุด พี่ว่ารีบออกก่อนจะออกไม่ได้ดีกว่า จะให้พี่จองห้องที่นั่นเผื่อมั้ย?”
ไปกันใหญ่แล้วววววว-0-
“ไม่เป็นไรฮะ เดินทางดีๆนะพี่”
“อ้าวคุณสอง จะไปแล้วเหรอคะ?”
เสียงทักดังมาจากฝั่งตรงข้าม พี่นุชในชุดกางกันน้ำและรองเท้าบู๊ตเดินฝ่าน้ำมาใกล้ๆเราสองคน ผมมีบู๊ตอยู่นะ แต่ตอนนี้ขอช็อคแป๊ป น้ำท่วมแถมเพื่อนบ้านยังจะทิ้งไปอีก
“ครับ พอดีบ้านผมไม่ได้อุดท่อ แป้งเขาเป็นเพื่อนกับเจ้าของรีสอร์ทในกาญฯก็เลยจะไป แล้วพี่นุชล่ะครับ?”
“โฮะๆๆๆ บ้านพี่สู้ตายค่ะ พนังก็มี กระสอบทรายก็มี เสบียงในบ้านก็เยอะ อุดท่อเรียบร้อยหมดแล้ว ปั๊มสูบน้ำมีอยู่สามตัว เราเตรียมพร้อมมานานแล้วค่ะ โฮะๆ”
อยากให้ไอ้พี่กรีนมาฟังพี่นุชจริงๆ=_=
ผมยืนคุยต่อประมาณ10นาทีก็ขอตัวเข้าบ้านมาเตรียมการต่อก็พบพี่กรีนเดินหน้ามุ่ยเข้ามาในครัว
“วันนี้ป้าอิ่มกับสมชายมาไม่ได้นะ แววด้วย ติดน้ำท่วม”
ผมพยักหน้าเฉยๆ ป้าอิ่มกับแววเป็นคนมาทำความสะอาดบ้านผมเอง ส่วนสมชายก็เป็นคนทำสวนที่อีกไม่นานคงไม่มีสวนให้ทำเพราะมันคงท่วมเรียบ โว้ยยยย!! เกิดมา25ปีพึ่งจะเจอน้ำท่วมเนี่ยแหละ จะอยู่ได้มั้ยวะเนี่ย
ผมถอนหายใจอย่างเครียดๆ เดี๋ยวต้องเดินเช็ครอบบ้านอีก พูดตรงๆว่าตอนนี้พี่กรีนไม่อยู่ในสายตา จะทะเลาะอะไรไปเป็นหลังน้ำท่วมละกัน ตอนนี้ผมต้องป้องกันบ้านก่อน จะอยู่ยังไงและจะทำยังไงต่อไป ถึงมีกระสอบทรายแต่ผมก็ไม่ไว้ใจหรอก-_-+ เดี๋ยวต้องไปห่อตู้เย็น เครื่องซักผ้าผมยกไปข้างบนแล้ว อะไรอีก? อ่อใช่ ต้องไปสับคัทเอาต์ข้างล่าง อยู่แม่งแต่ข้างบนน่ะแหละ……..
“ปุย เครียดไปมั้ย? น้ำก็มาแล้วไง”
ไอ้พี่กรีนครับ นั่งจิบกาแฟเฉยอย่างโคตรลั้ลล้าหลังจากออกไปดูหน้าบ้านมาเรียบร้อย แม่ง…กวนตีนจริงๆ  ได้ข่าวว่าเมื่อคืนเรายังทะเลาะกันไม่จบนะ
“ก็ใช่สิ ปุยมันโรคจิตนี่ ประสาทกับเรื่องน้ำท่วม จะเลิกมั้ยล่ะปุยจะได้เก็บของไปอยู่กับเฮียเลย”
“ปุย…..น้ำมันก็มาแค่นั้นแหละ ไม่ขึ้นหรอก จะไปเครียดกับมันทำไม?”
กุเครียดเพราะมีมึงอยู่ด้วยนี่แหละ!!!
อยากจะพูดออกไปเต็มทีแต่ผมก็ทำแค่เงียบแล้วหันหน้าไปอีกทาง รองจากเรื่องปกป้องบ้านแล้วอีกเรื่องที่ผมเป็นห่วงคือพี่กรีนจะอยู่ยังไงจะกินยังไงน่ะแหละ ซึ่งมันก็….ไม่ได้รู้ตัวเลย ผมน่ะไม่ได้โกรธอะไรมากมายหรอกนะแต่เสียใจมากกว่า คบกันมาตั้ง6ปีเลยนะ ผมยอมรับว่าผมอาจจะไม่ได้สนใจอีกฝ่ายเท่าที่ควรก็จริง แต่ก็น่าจะเข้าใจกันบ้าง…..
ใช่….แค่เข้าใจผมบ้าง…

จิตตกได้ไม่นานผมก็ต้องกลับสู่โลกความเป็นจริงอีกครั้ง ไอ้พี่กรีนไปทำงานเงียบๆไม่ได้พูดอะไรเพราะคงจะรู้ว่าผมโกรธอยู่ รู้ก็ดี!
หลังจากสำรวจบ้านแล้วผมก็พบว่าสวนผมเริ่มจะท่วมเพราะน้ำมันเอ่อมาจากดิน จากการคาดการณ์ว่าน่าจะเข้าบ้านผมเลยเอาพาเลทมาปูเป็นทางเดินในบ้านต่อด้วยยกหม้อหุงข้าว ไมโครเวฟ แก๊สปิกนิกและกระทะขึ้นข้างบน กล้ามจะขึ้นเอาจริงๆนะเนี่ย=_= หลังจากเช็คเรียบร้อยแล้วว่าคงมีชีวิตอยู่ที่ชั้นบนได้สบายๆผมก็ขึ้นไปบนห้องทำงานแต่งนิยายต่อ ผมแต่งนิยายรักโรแมนติกคู่ธรรมดาๆชายหญิงน่ะแหละ ไม่ค่อยเข้ากับนิสัยผมเท่าไหร่แต่ก็แต่งเพลินๆดีเหมือนกัน ทะเลาะกับพี่กรีนแทบตายกว่าจะได้ทำงานนี้….
นึกแล้วโมโห ไอ้พี่กรีน!!!!

พี่กรีนกลับบ้านมาตอนทุ่มนึง น้ำเสมอขอบรั้วพอดี=_= คงจะเอารถออกไม่ได้แล้วเพราะเครื่องดับแหงๆ แต่รู้มั้ยครับว่ามันพูดว่าอะไร….
“เดี๋ยวมันก็ลดน่าปุย คิดมากแล้วนะเรา^^”
ที่ผมโกรธนี่มันเรื่องเล่นๆเหรอ?!!!
ผมแทบจะกระชากคอเสื้อไอ้พี่กรีนลงมาคุย เรื่องแพรอะไรนั่นก็ยังไม่เคลียร์นะ พยาบาลบ้าอะไรไม่รู้ โทรมาตรงเวลาแทบทุกวันอย่างกับนาฬิกาปลุก แล้วผมก็รับทุกครั้งไง พอถามว่ามีอะไรก็หัวเราะงุงิแล้วบอกว่าจะคุยกับพี่กรีนเอง ก็คงไปคุยที่โรงพยาบาลน่ะแหละ เพราะผมไม่เคยให้พี่กรีนโทรกลับเลย แล้วจะให้ผมคิดยังไง ดูก็รู้ว่ายัยนี่ตั้งใจสร้างความร้าวฉาน
“คิดมากอะไร? ดูก็รู้ว่าเดี๋ยวน้ำมันก็ขึ้น แล้วไม่ต้องเลยนะพี่กรีน เรื่องเมื่อวานยังไม่เคลียร์เลย”
ผมว่าขณะติดตั้งปั๊มสูบน้ำที่กลางบ้านให้สายยางออกไปที่นอกกระสอบทราย ยังไงน้ำเข้าบ้านแหง เครียดโว้ยยยยย ผมจะบ้าตาย ไหนจะน้ำไหนจะพี่กรีน ไม่รู้จะสนใจเรื่องไหนก่อน รู้งี้ไปเชียงใหม่กับเฮียผิงก็ดี บางทีมันคงจะดีกว่ามานั่งเป็นไอ้โรคจิตอย่างนี้!!
“เคลียร์อะไร? พี่ก็พูดไปหมดแล้ว โอเค พี่ขอโทษที่พูดอย่างนั้น พี่แค่เป็นห่วงว่าปุยจะเครียดเกินไปเลยคุยกับไอ้ต้องอย่างนั้น…..พี่ไม่ได้ตั้งใจ…”
อีกฝ่ายดึงผมให้หันหน้าไปคุยกัน เสียงเว้าวอนที่ไม่ทำให้ผมรู้สึกอะไรมากไปกว่าเฉยชาเท่าเดิม ในหัวมีแต่คำถามว่าทำไมๆๆๆเต็มไปหมด ผมเหนื่อยแล้ว เหนื่อยทั้งกายทั้งใจ ทั้งเรื่องน้ำ เรื่องงานของเฮียผิง นิยาย แล้วไหนจะพี่กรีนอีก ทุกอย่างมันรุมเร้าจนผมคิดอะไรไม่ออก ไม่อยากจะรับรู้อะไรซักพัก
“ปุย…..”
“ช่างมันเถอะพี่กรีน ปุยเหนื่อยแล้ว เราห่างกันซักพักละกัน

อาทิตย์นึงแล้วที่ผมกับพี่กรีนใช้ชีวิตอยู่ที่ชั้นสองเนื่องจากน้ำมันเข้ามาในบ้านถึงบันไดขั้นที่สาม นี่ขนาดสูบออกนะเนี่ย แต่พูดตรงๆว่าผมรู้สึก…..เรียกว่าไงดี ปลอดโปร่งกว่าตอนที่น้ำยังไม่มาอีก ไม่รู้สิ คงเพราะไม่ต้องมาคอยพะวงล่ะมั้งว่าน้ำจะมาเมื่อไหร่  แต่แน่นอนว่าสถานการณ์ของผมกับพี่กรีนยังเหมือนเดิม เราไม่ได้คุยกันเลย นอนผมก็นอนที่ห้องทำงานเพราะจะปั่นนิยาย ไอ้บ.ก.ก็เร่งตอนต่อไปยิกๆทั้งที่รู้ว่าบ้านผมน้ำท่วมน่ะแหละ-_-  ผมไม่รู้จริงๆว่าจะทำยังไงต่อไป….ถ้าน้ำไม่ท่วม….ผมก็คงออกจากบ้านไปแล้ว
เรื่องของแพรอะไรนั่น…ความจริงผมก็รู้ๆมาบ้างอยู่แล้วและก็แน่ใจว่าพี่กรีนไม่ได้คิดอะไร แต่ที่ผมโมโหคือที่พี่กรีนไม่พูดชัดๆต่างหาก แค่พูดชัดๆให้ผมแน่ใจ….ยังทำไม่ได้เลย
โมโห เครียด เซ็งงงงงงงงงงงงง
ผมก้มหน้าก้มตาเขียนนิยายต่อ ไม่ได้ๆ งานต้องมาก่อนอารมณ์ รู้ตัวอีกทีฟ้าก็มืดแล้ว ผมเดินลากเท้าไปที่ห้องเก็บของซึ่งกลายเป็นห้องครัวชั่วคราว กะจะชงกาแฟกินก็เจอร่างสูงของใครบางคนยืนอยู่แล้ว ดวงตาสีเข้มหันมามองทำให้ผมเบือนหลบทันที
“ปุย….จะไม่คุยอะไรกันเลยใช่มั้ย?”
ผมเลือกที่จะเงียบแล้วเดินออกมาจากห้องนั้น แต่ตอนนั้นเองที่จู่ๆไฟทั้งหมดก็ดับวูบลง…
“แฮ่มๆ ประกาศ ทางหมู่บ้านจะตัดไฟฟ้าตั้งแต่ทุ่มนึงถึงเที่ยงคืนเป็นต้นไปเพื่อกันไฟรั่ว ขอให้ทุกคนอยู่ในความสงบด้วยนะคะ…”
สงบบ้าอะไรล่ะ?!!!
ผมยืนตัวแข็งท่ามกลางความมืด มือชื้นไปหมด ใจเต้นรัวจนเหมือนจะหลุดออกมาจากอก มันมืดจริงๆนะ มองไม่เห็นอะไรซักอย่าง…
มืด…ทำไมมันมืดอย่างนี้…
“ปุย…ปุย…อยู่ไหน?”
ผมพูดไม่ออกได้แต่ยืนนิ่งๆอย่างนั้น รู้สึกว่าอะไรบางอย่างมันขึ้นมาจุกที่คอก่อนจะกลั่นมาเป็นน้ำตา ได้ยินเสียงเหมือนคนเดินมาใกล้ๆตามมาด้วยอ้อมกอดที่คุ้นเคยที่ทำให้ผมซุกแน่นอย่างอัตโนมัติ หัวใจค่อยเต้นแผ่วลงจนเป็นปกติ
“ไม่เป็นไรนะปุย…พี่อยู่นี่….”
ครับ…ผมกลัวความมืด

ที่ระเบียงริมห้องนอน ผมกับพี่กรีนนั่งกันคนละฝั่งโดยมีตะเกียงไฟฟ้าอยู่ตรงกลาง มองไปข้างล่างก็เห็นอดีตสวนที่กลายเป็นคลองลางๆ=_= ดีที่วันนี้ยุงไม่มี ไม่งั้นได้แต่นั่งร้อนอยู่ในบ้านแน่
ผมถอนหายใจขณะมองดาวนั่นนี่เรื่อยเปื่อย ภาวนาให้เวลาผ่านไปเร็วๆ น้ำท่วมแล้วยังไฟดับอีก นึกไม่ออกว่าจะมีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วผมก็ดันกลัวความมืดไง ถ้ามีคนอยู่ด้วยก็เฉยๆแต่ถ้ารู้สึกว่าอยู่คนเดียวจะทนไม่ได้เหมือนบวกโรคกลัวการอยู่คนเดียวไปด้วย โรคบ้าๆที่ดูโคตรอ่อนแอ…พี่กรีนก็รู้ ถึงมานั่งด้วยไง
“นึกถึงตอนที่เราเจอกันครั้งแรกเนอะ…ปุยจำได้มั้ย?”
ผมเงียบยังคงมองดูดาวเช่นเคยทั้งๆที่ข้างในแน่ใจว่าไม่มีวันลืม… เราเจอกันครั้งแรกที่ค่ายอาสาฯ ตอนนั้นผมอยู่ปี2เศรษฐศาสตร์ ส่วนพี่กรีนก็แพทย์ฯปี3  แรกๆกัดกันอย่างกับอะไรดี คนอะไรไม่รู้โคตรกวนตีน แต่ไปๆมาๆจากการทะเลาะมันก็กลายเป็นใส่ใจกันได้ไงไม่รู้  ตอนนั้นผมไม่ได้คาดหวังอะไรเลยนะเพราะรู้อยู่แล้วว่าความรักระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย มันไม่น่าจะยืนยาวอยู่แล้ว มีหลายครั้งที่ทะเลาะจนเลิกกันแต่ที่สุดแล้วเราต่างก็รู้ดีว่าขาดกันและกันไม่ได้ มันอาจจะดูน้ำเน่าแต่มันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ…พี่กรีนคือส่วนนึงในชีวิตของผม…เป็นส่วนสำคัญที่ขาดไม่ได้…
แล้วพี่กรีนล่ะ….จะคิดเหมือนผมรึเปล่า…?
“ตอนที่พี่เจอปุยครั้งแรก…พี่นึกว่าเด็กมัธยมตามพี่มาเข้าค่ายซะอีก เด็กบ้าอะไรไม่รู้โคตรปากจัด”
คนข้างๆผมหัวเราะครับขณะที่ผมอยากจะหันไปค้อนซักที เอาเข้าจริงเราก็ไม่ได้นั่งห่างกันมากหรอก ผมนั่งชิดริมแต่พี่กรีนนั่งค่อนมาจนจะถึงตะเกียงอยู่แล้ว
“ดีแต่สร้างปัญหา ดื้อไม่เลิก ชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงแล้วยังหว่านเสน่ห์ไปทั่วอีก บอกตามตรงว่าน่าหมั่นไส้”
ยังคงมาเป็นชุดจนผมชักอยากจะเดินเข้าบ้าน นี่ตกลงว่ากุไม่มีอะไรดีเลยใช่มั้ย? 
“แต่สุดท้ายแล้ว….ไม่รู้ทำไมถึงกลายเป็นว่าพี่ห่วงปุยมากกว่าใครๆ รู้อีกที…พี่ก็มองแต่ปุยแล้ว”
ใบหน้าหล่อเหลาที่ผมเคยปรามาศว่าก็งั้นๆหันมายิ้มที่ชวนใจสั่นให้ผม ยิ้มที่ทำให้ผมได้แต่นิ่งอย่างนั้น
“คนเดียวที่พี่จะรัก….มีแค่ปุยคนเดียวเท่านั้น…”
“…..แล้วแพร?”
ลำคอผมตีบตันไปหมดด้วยความตื้นตัน น้ำตาจะไหลออกมาทั้งๆที่มันไม่สมกับเป็นผู้ชายซักนิด ขอสาวแตกกับพี่กรีนซักครั้งละกัน คำพูดอย่างนี้ใช่ว่าจะหลุดออกมาจากปากพี่กรีนบ่อยๆที่ไหน รายนั้นไม่ชอบพูดแต่ชอบทำเลยมากกว่า แล้วก็นะ…แต่ละครั้งผมก็แทบจะลุกไม่ขึ้น
“พี่เป็นเจ้าของไข้แม่ของเขาเฉยๆ…”
“แล้วทำไมต้องโทรมาบ่อยขนาดนั้น?”
“เขาชอบพี่มั้ง แต่ปุยก็รับทุกรอบนี่ แล้วจะเครียดทำไม? ไม่ไว้ใจพี่เหรอ?”
ผมหรี่ตามองอีกฝ่ายที่ตอนนี้เขยิบมานั่งข้างๆผมแล้ว ทีอย่างนี้ล่ะไว
“จะรู้ได้ไงในเมื่อพี่กรีนไม่บอกอะไรซักคำ”
“ก็บอกแล้วไงว่ารัก แล้วจะไปมีคนอื่นได้ไง หืม?”พี่กรีนว่าขณะยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจเป่ารดหู ขนลุก=_= ไม่ได้! ยังเคลียร์กันไม่จบ!
“แล้วที่พี่ว่าปุยโรคจิต?”
“นั่นมันพี่ไม่ได้ตั้งใจ ปุยถามตัวเองเหอะว่าตอนนั้นเครียดจริงรึเปล่า แล้วจะให้พี่ทำไง ปุยไม่สนใจพี่เลย”
สรุป ผมผิด?-0-
“ยังมีอีกเยอะนะพี่กรีน ไหนบอกว่าไม่ท่วมไง? แล้วนี่อะไร? ถ้าปุยไม่เตรียมจะอยู่กันได้เหรอ?”
ผมพยายามดันอีกฝ่ายออกแต่พี่กรีนก็ใกล้ผมเท่าเดิม ใบหน้าขาวดูยียวนจนน่าถีบเพราะรู้แล้วว่าผมไม่ได้โกรธเท่าเดิม
“ก็ดีแล้วไงที่ปุยเตรียม พี่คิดผิดเอง”
เหรอ แต่หน้าตาไม่สำนึกเลยนะ- -+
ผมปั้นหน้านิ่งทำให้อีกฝ่ายยกนิ้วขึ้นจิ้มแก้มผมทันที ไม่ใช่เด็กนะเว้ยยยย
“พี่กรีน…..!!!”
“โอ๋ น้องปุย อย่างอนพี่กรีนนะครับ พี่กรีนขอโทษ”
ผมชะงักมือทันทีเมื่อเห็นท่าทางหงอยๆน่าขำของอีกฝ่าย จนผมหลุดหัวเราะอ่ะ ไม่ดีเลย ผมควรจะโกรธต่อสิ….!!
แต่ประโยคถัดมาของคนเป็นหมอก็ทำให้ผมชะงักได้อีกครั้ง….
“น้ำจะท่วมไม่ท่วมมันไม่สำคัญหรอกปุย….มันสำคัญที่ว่าปุยอยู่กับพี่รึเปล่าก็แค่นั้นเอง”




--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบภาคที่สองแล้วววว 
อาจจะมีภาคต่อสุดท้ายให้ครบไตรภาค555
พยายามเขียนโดยเปรียบเทียบกับสถานการณ์จริง อย่างพี่สองกับพี่นุชคือตัวแทนคนสองประเภทเวลาน้ำท่วม คือจะอยู่หรือไป55 กะจะให้เรื่องสั้นนี้มีข้อคิดซักเล็กน้อยเลยพยายามแทรกๆมาตั้งแต่ภาค1 ไม่รู้มันจะชัดจนมีใครสังเกตเห็นรึเปล่า เพราะแต่งเองยังคิดว่ามันแอบไร้สาระ
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่คอมเมนต์และ+มานะคะ รักทุกคน

[dahlia]

พี่กรีน + น้องปุย น่ารักมากกกกกกก ชอบๆๆ อยากให้แต่งต่อยาวๆๆ เลย 555

[♠DekDoy♠]

ตอนหน้าพาน้องไปโรงพยาบาลไปป๊ะหน้ายัยแพรเลยเหอะ นิสัยว่ะรู้อยู่ว่าเค้าแต่งงานกันแล้ว ชิชะ

[golove2]

 

[silverphoenix]

จบเรื่องได้ลงตัวดี...

อยากอ่านต่อจัง

[cotone]

เออ แฟนเธอลั้ลลามากอ่ะปุย!!!!! แหม่ มันน่า!!

เราเป็นประเภทพี่สองค่ะ ออกจากบ้านก่อนน้ำมาอีก เห็นเพื่อนบ้านบอกว่าน้ำที่หมู่บ้านขึ้นเร็วมาก ไม่ถึง24ชั่วโมง จากแห้งๆน้ำขึ้นมาถึงเอวเลย=w= ตอนที่สูงที่สุดมันมิดหัวเลยอ่ะ แต่ตอนนี้เริ่มลดแล้ว เย่!

[roseen]

 

[Jaajaa]

เออ แฟนเธอลั้ลลามากอ่ะปุย!!!!! แหม่ มันน่า!!

เราเป็นประเภทพี่สองค่ะ ออกจากบ้านก่อนน้ำมาอีก เห็นเพื่อนบ้านบอกว่าน้ำที่หมู่บ้านขึ้นเร็วมาก ไม่ถึง24ชั่วโมง จากแห้งๆน้ำขึ้นมาถึงเอวเลย=w= ตอนที่สูงที่สุดมันมิดหัวเลยอ่ะ แต่ตอนนี้เริ่มลดแล้ว เย่!

ขอให้เข้าบ้านได้ไวๆนะคะ


ตั้งใจจะมาอัพตอนสุดท้ายยยยยย แต่ได้มาแค่นี้555

After flood ครับ..คนนี้แฟนผม!!1


“ขัดเลยครับ ทั้งบ้านเลยนะ”
ปุยที่รักของผมยืนคุมคนงานที่มีอาวุธครบมือ…..ไม้ถูพื้นและแปรงขัดครับ เหอะๆ
น้ำบ้านผมลงไปได้สามวันแล้ว หลังจากที่ท่วมอยู่เกือบเดือน-_- แต่ผมว่าก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากนะ ไม่รู้เพราะปุยเตรียมตัวดีรึเปล่าทุกอย่างเลยเหมือนใช้ชีวิตกันตามปกติแต่แค่ลงมาชั้นล่างไม่ได้ น้ำท่วมอาจจะเป็นเรื่องใหญ่ก็จริง…แต่ผมเชื่อว่ามันก็เป็นแค่วิกฤต ณ จุดๆนึงในชีวิตก็แค่นั้น แล้วมันก็จะผ่านไป กลายเป็นแค่ประสบการณ์นึงในชีวิต และมันก็ทำให้เห็นด้วยว่าน้ำใจของคนไทย….มีมากกว่าน้ำท่วมเป็นล้านเท่า
ผมรู้สึกโชคดีจริงๆที่เกิดเป็นคนไทย
แต่ถึงยังไงอนุสรณ์มันก็ยังอยู่คือรอยคราบระดับน้ำที่มีรอบผนังบ้าน ซึ่งถ้าขัดไม่ออกจริงๆก็ต้องทาสีทับ ถ้าผมอยู่คนเดียวคงเซ็งอยู่หรอก แต่เพราคู่ชีวิตผมแค่ยิ้ม…แล้วพูดขำๆ
“ได้เปลี่ยนสีห้องใหม่ก็ดีเนอะ”
บอกที….แล้วจะไม่ให้ผมรักปุยได้ยังไง?
น้ำท่วมทำให้เราได้คุยกันมากกว่าเดิมในหลายๆเรื่อง ปรับความเข้าใจในรอบหลายปีที่ผ่านมา บางทีผมว่านี่มันก็เป็นข้อดีของน้ำท่วมนะ ทำให้เรามีเวลาให้คนที่รักมากขึ้น ถ้าลองมองแต่ข้อดีของมัน…นี่อาจจะเป็นของขวัญจากพระเจ้าก็ได้เพื่อทดสอบจิตใจคนเรา ทดสอบหลายๆอย่างเพื่อให้เราแกร่งมากขึ้น
ความจริงผมก็ไม่ใช่คนที่มองโลกในแง่ดีได้ขนาดนี้หรอกนะ แต่เพรามีปุยต่างหาก ยิ่งเจ้าตัวลั้ลล้าหลังช่วงน้ำมา จิบกาแฟ แต่งนิยาย มองคลองที่หน้าบ้านเห็นคนพายเรือแล้วหัวเราะ=_= แค่นั้นแหละครับที่ผมต้องการ แค่มีปุยอยู่ด้วยก็พอ
ในช่วงแรกนั้น…ผมยอมรับว่าผมประมาทไปอย่างแรง แถมยังทำตัวมือไม่พายเอาเท้าราน้ำ ต้องขอบคุณปุยที่อุตส่าห์ทนผมมาได้ แล้วไหนจะเรื่องแพรอีก ผมผิดเองที่ไม่ยอมพูดให้มันชัดๆจนปุยไม่แน่ใจกลายเป็นเรื่องใหญ่อย่างไม่รู้ตัว ความจริงผมก็พอจะรู้ๆอยู่นะว่าแพรคิดยังไง ก็เล่นแซวกันจะทั้งแผนกแล้ว แล้วยิ่งผมเป็นเจ้าของไข้ให้แม่แพรก็เลยยิ่งไปกันใหญ่ ทุกคนก็รู้นะว่าผมแต่งงานแล้ว…แค่ยังไม่รู้ว่าเป็นผู้ชายแค่นั้นแหละ=_= เฮ้ยยยย ผมหวงหรอก ปุยโคตรของโคตรน่ารักขนาดนี้ หมอในนั้นก็เป็นไบฯไม่ใช่น้อยๆ จะส่งกระต่ายเข้าปากเสือง่ายๆเหรอไง?
“ปุยสบายดีครับแม่ ครับ ปุยไม่อยากให้แม่เป็นห่วงไง ครับบบ555 รักแม่จัง คิดถึงด้วย”
ปุยยืนคุยโทรศัพท์อยู่ขณะที่ผมเดินเข้ามาในบ้านหลังจากไปสำรวจสวน ต้นไม้ผมขึ้นอืดหมดอ่ะ ต้องหาคนมาขัดสระด้วย ไม่งั้นภรรยาที่รักต้องให้ผมลงไปขัดเองแน่ข้อหาไม่ทันใจ
“คุยกับแม่เหรอ?”
“อือ ปุยพึ่งบอกแม่ว่าบ้านเราน้ำท่วม”
ผมพยักหน้าเข้าใจ แม่ผมน่ะแหละ รายนั้นทั้งรักทั้งหลงลูกสะใภ้อย่างกับอะไรดี=_= ตอนนี้พ่อกับแม่ผมอยู่แคนาดา คงไม่คิดมั้งว่าบ้านผมน้ำจะท่วมเลยไม่ได้โทรมา ส่วนแม่ของปุยพึ่งโทรมาเมื่อวานเอง
“พี่กรีน วันนี้มีเข้าเวรใช่ป่ะ? ปุยไปด้วยดิ จะไปสำนักพิมพ์พอดี”
งานหมอไม่ได้หยุดครับ พอน้ำลดแล้วผมก็ต้องเข้าเวรตามปกติ ส่วนปุยเห็นว่าแต่งนิยายจบแล้ว ภายในระยะเวลาที่น้ำท่วมน่ะแหละ ผมเคยเห็นปุยแต่งนิยายรัวคีย์บอร์ดไม่หยุด สีหน้านี่แบบสะใจมากจนผมไม่กล้าขัด ไม่ค่อยแน่ใจแล้วว่าที่อีกฝ่ายแต่งมันนิยายรักโรแมนติก เพราะเหมือนจะเป็นฆาตกรรมอะไรอย่างนี้มากกว่า
“ปุยจะไปนั่งที่โรงพยาบาลได้เหรอ? ไม่มีอะไรให้ทำนะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวปุยเอาโน้ตบุ้คไปแต่งนิยาย นั่งที่โรงอาหารก็ได้”
ปุยยิ้มกว้างแต่ผมว่ามันดูแอบเจ้าเล่ห์ยังไงชอบกล=_= แต่ช่วยไม่ได้ในเมื่อปุยพูดเอง ผมฝากบ้านกับป้าอิ่มที่ตอนนี้มีหน้าที่คุมคนทำความสะอาดไปแล้วก่อนจะออกมาจากบ้านกับปุย ดีที่โรงรถผมยกสูงตามความปรารถนาของปุยตั้งแต่ซื้อบ้านรถเลยไม่เป็นไร เหอะๆ ต้องขอบคุณความรอบคอบของปุยนะเนี่ย
แต่ผมควรจะฉุกใจซักนิดว่า…อาการAfter flood……มีอยู่จริง!!



-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จะจบแล้วค่ะ ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านกันนะคะ

[♠DekDoy♠]

อยากอ่านต่อ ท่าทางน่าจะสนุกนะเนี่ย รอหนูปุยไปปะฉะดะกะยัยแพรพยาบาลจอมจุ้น

[dahlia]

สงสัยงานนี้ กระต่ายน้อยจะแปลงร่างเป็นแม่เสือ ที่โรงพยาบาลแน่ๆ เลย ตายแน่อิพี่กรีน 555

[silverphoenix]

หนูปุยมีแผนอะไรเนี่ยยยย

อิอิ  อยากรู้ๆๆๆ

[golove2]

ตบยัยแพรให้คว่ำเลยนะปุย

 

[cotone]

อูยยยยย พี่กรีนคิดไปเอ๊งงง ไม่มีเจ้าล่งเจ้าเล่ห์อะไรร๊อก!

ดีเหมือนกันนะ...ที่โรงพยาบาลเก็บศพสะดวกดี55555

[Jaajaa]

ตอนสุดท้าย



ผมเดินเข้าไปในสำนักพิมพ์พร้อมสายตาของทุกคนที่จับจ้องมายังคนข้างๆผมซึ่งผมก็แอบภูมิใจนิดๆ รู้ไปเลยยยยยว่าคนของใคร ไอ้พี่กรีนมันหล่อครับผมยอมรับ หล่อมากด้วย แล้วยิ่งเป็นหมอใครจะไม่สน…หึๆ…
ใช่…ใครๆก็อยากได้….
ผมปัดเรื่องนั้นออกจากหัว ยังไงเดี๋ยวได้เจอกันแน่อีกไม่นาน-_-+ ผมเดินเข้าไปในห้องบ.ก.อย่างคุ้นเคยก็พบพี่ป้องนั่งรออยู่แล้ว ผมส่งต้นฉบับมาให้พี่แกแล้วน่ะ นี่แค่มาคุยกันอีกที พี่ป้องทักทายคุยกับพี่กรีนนิดหน่อยก่อนเราจะนั่งลงคุยกัน อ้อ ที่สำนักพิมพ์น้ำมาไม่ถึงครับ ถึงได้เร่งนิยายยิกๆไง
“โหยปุย งานรอบนี้แกสุดยอดว่ะ พี่อ่านแล้วโคตรลุ้น”
พี่ป้องเริ่มพูดก่อนครับในขณะที่พี่กรีนทำหน้าแอบงงประมาณว่าเรื่องรักธรรมดาๆมันน่าลุ้นตรงไหน
“ครับ?”
“เนี่ยนะเปิดเรื่องมาเป็นนิยายรักหวานแหววฮาหน่อยๆกำลังดีจู่ๆพระเอกก็ตายซะงั้น ทำให้นางเอกต้องมาเป็นคนหาตัวฆาตกรเอง ทั้งต้องทนสภาพการถูกบับคั้นจากสังคม ไหนจะเรื่องที่พระเอกตายอีก แต่ปุยก็ใส่มุขได้อย่างฮา ไปๆมาๆไอ้คนที่มาชอบพระเอกก็ตายไปด้วย ยิ่งตามหาฆาตกรก็ยิ่งลุ้น ตอนแรกพี่นึกว่าพี่ชายนางเอกเป็นคนฆ่านะ ดันหักมุมว่านางเอกเป็นคนฆ่าเองเพราะเบื่อนิสัยชอบให้ความหวังของพระเอกจนมีพยาบาลหลายคนมาชอบ แถมนางเอกยังหนีไปอยู่แคนาดาได้อีก เจ๋งมากอ่ะปุย สนุกโคตรๆเลย”
ผมยิ้มเย็นขณะที่พี่กรีนช็อคอย่างกับอะไร ยัง…มันยังไม่ชัด
“พี่ป้องว่าปุยต้องแก้อะไรมั้ย? แบบอาชีพพระเอกนางเอกเงี้ย”
“ไม่ต้องนะ พระเอกเป็นหมอ นางเอกเป็นนักเขียนก็โอเคอยู่แล้ว พี่ชอบตอนที่นางเอกโยนปั๊มสูบน้ำใส่พระเอกอ่ะ ฮาดี”
ผมหัวเราะไปกับพี่ป้องขณะที่อีกคนในห้องขำไม่ออก 5555 ขำออกก็บ้าแล้ว ไอ้สารพันวิธีฆ่าหรือแกล้งพระเอกในหนังสือผมเอามาจากชีวิตจริงทั้งนั้น คิดจะฆ่าไอ้พี่กรีนเมื่อไหร่ก็จัดเต็มในหนังสือเลย หึๆ
ผมถึงบอกไงว่างานต้องมาก่อน
เราคุยกันต่อซักพักก็ออกมาจากสำนักพิมพ์ สรุปงานนี้ผมผ่านใสๆเลย เพราะพระเอกตายและคนที่ฆ่าคือนางเอก555 เป็นนิยายที่สุดยอดมากสำหรับผม
“ปุย….”
“ครับ?”
ผมหันไปทางร่างสูงหลังจากที่ใส่เซฟตี้เบลท์เรียบร้อยแล้วก็พบว่าพี่กรีนหน้าอย่างซีด
“ปุยโกรธพี่มากจนไปลงกับนิยายเลยเหรอ?=_=”
“ปุยเปล่า ทั้งหมดนั่นมันพรสวรรค์ล้วนๆ ”
ผมทำตาปริบๆทำให้อีกฝ่ายนิ่งก่อนจะออกรถโดยไม่ได้พูดอะไร หึๆๆ พรสวรรค์บ้าอะไรล่ะ เอ๊ะหรือว่าผมพึ่งค้นพบตัวเอง ก๊ากกก ผมนี่มันเทพว่ะ555
ไม่นานเราก็มาถึงโรงพยาบาลเอกชนไฮโซโอ้ลั้ลล้า ขอบอก ณ ตรงนี้ว่าผมคิดจะทำอะไรแน่ๆไม่งั้นคงไม่ถ่อมาถึงที่นี่อันเป็นที่ที่ผมโคตรเกลียด มันเหม็นกลิ่นสะอาดอ่ะ แต่ก็นะ ยังไงสามีผมก็ทำงานที่นี่….รวมถึงคนนั้นด้วย
เราเดินเข้าไปในโรงพยาบาลพร้อมกันโดยที่ในมือผมมีโน้ตบุ้คและสายชาร์ตพร้อม กะว่าได้พล็อตใหม่แน่ๆ วันนี้ผมใส่กางเกงยีนส์แค่เข่ากับเสื้อกล้ามธรรมดาที่เพ้นท์ลายเอง พร้อมด้วยรองเท้าผ้าใบสีเจ็บๆ มันก็ดูกระชากวัยนะผมรู้ แต่ผมยังมีวัยให้กระชากนี่ หึๆ
พี่กรีนจับมือผมแน่นไปจนถึงแผนกของอายุรกรรมอันเป็นที่ทำงาน ทันทีที่เห็นพวกพยาบาลก็แทบจะเข้ามารุมล้อมผมจึงปั้นหน้ายิ้มทันที
“หวัดดีค่ะหมอกรีน นี่ใครเอ่ยย??”
“อ่อ นี่….”
“สวัสดีครับ ผมชื่อปุยฝ้ายฮะ เป็นรุ่นน้องและก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่กรีน พอดีจะเขียนนิยายเลยขอตามพี่กรีนมาเก็บข้อมูลหน่อยครับ”
ผมฉีกยิ้มขณะที่บรรดาป้าๆพี่ๆมองผมด้วยสายตากึ่งแปลกใจกึ่งเห่อ
“ต๊ายย อายุแค่นี้มีงานเสริม เรียนปีอะไรแล้วเรา น่ารักจริงๆ”
จะบอกยังไงดีว่าผมจบมา4ปีแล้ว เหอะๆ แต่มันก็เข้าแผนน่ะนะ
“ปีสองครับ ปีสอง เศรษฐศาสตร์”
“ยังเด็กอยู่เลย พี่นึกว่าม.6ซะอีกตอนแรก”
นี่ผมดูเด็กหรือเด็กสมัยนี้โตไวกันแน่เนี่ย?
“ปุย….”
พี่กรีนดึงแขนผมเบาๆเมื่อเห็นว่าผมยังไม่เลิกแอ๊บแบ๊วเป็นเด็กมหา’ลัย หึๆ ไม่แคร์ ผมทนมาทั้งน้ำท่วม มันไม่มีทางจบง่ายๆแน่!
“พี่กรีนอ่ะ ปุยไม่กวนพี่ๆเขาหรอก แค่หาข้อมูลแต่งนิยายหน่อยเดียวเอง”
ทำหน้าอ้อนๆเข้าไว้ พี่กรีนมองผมประมาณว่าเมียกูบ้าไปแล้ว=_= เอาเหอะ เชิญ บ้าไม่บ้าเดี๋ยวได้รู้กัน
“นั่นสิคะหมอกรีน น้องปุยไม่วุ่นวายหรอก”
ผมมีพันธมิตรมาแล้วหนึ่งก่อนจะตามด้วยอีกมากมาย ยิ้มอย่างผู้ชนะครับ555 พี่กรีนถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปในห้องตัวเอง แล้วก็ส่งข้อความมากำชับว่าห้ามป่วน=_= เหอะ แค่นี้ออกมาพูดเองไม่ได้เหรอไง?
ผมแอบเบะปากก่อนจะประจบป้าๆพยาบาลต่อ พวกแกก็น่ารักดีนะครับ หาที่ให้ผมนั่ง ชวนคุย บอกข้อมูลต่างๆที่ผมโม้ถามสดๆ แหม ไม่ต้องทำงานกันเหรอไงเนี่ยถึงมานั่งกับผมได้ แต่มันก็ตรงกับจุดประสงค์ที่ผมมาพอดี
“พี่รันครับ แล้วเรื่องความรักในโรงพยาบาลเนี่ยมีมั้ยครับ?”
ผมถามพี่รันที่ท่าทางอายุมากกว่าผมประมาณสิบปีได้ ที่นั่งกับผมก็มีแต่อาวุโสสามท่านนี่แหละครับ เพราะสามารถโยนงานไปให้พวกเด็กๆได้
“จะว่าไปก็ไม่ค่อยมีหรอก หมอในนี้ส่วนมากก็ไบฯทั้งนั้น หมอกรีนก็แต่งงานแล้วนี่นา…”
ผมแอบรู้สึกหัวใจพองฟูเล็กๆ พี่กรีนบอกที่ทำงานด้วยเหรอเนี่ยว่าแต่งงานแล้ว ไม่น่าเชื่อแฮะ แต่ขนาดนี้ยัยแพรอะไรนั่นยังกล้ายุ่งอีก-_-+
“มันจะสำคัญอะไรล่ะแกว่าแต่งไม่แต่ง ยังไงยัยแพรก็อยากได้จนตัวสั่น”
พี่ปลาแทรกขึ้นทำให้ผมหูผึ่งทันที ในที่สุดผมก็ได้รู้เรื่องซักที
“ยัยนั่นมันหน้าด้าน พูดตรงๆนะว่าฉันไม่ได้สนับสนุนเลย”
พี่วาพูดขึ้นบ้างทำให้พี่รันต่อทันที
“ใครจะไปสนับสนุนยะ อ่อยผัวชาวบ้าน แถมยังกล้ามาเล่าให้ฟังอีก”
“ฉันล่ะสงสารแฟนหมอกรีน=_=”
สงสาร…ผม?-0-
“ยัยแพรนี่ไม่ไหวเลย….”
“เอ่อ….แล้วพี่แพรนี่อยู่ไหนเหรอครับ?”
เหมือนป้าๆทั้งสามเริ่มกลับมาระลึกได้ว่ามีผมอยู่ในวงสนทนาด้วย น่าดีใจจัง อู้งานมาเม้าท์เนี่ย
“วันนี้ยังไม่เห็นเลย…อ๊ะ นั่นไง ที่กำลังเดินมาน่ะ”
ผมมองตามมือที่พี่รันชี้ไปก็พบผู้หญิงคนนึงพึ่งเดินลงมาจากบันได จัดว่าสวยเลยล่ะ ตัวบางร่างน้อยอยู่ในชุดขาวยิ่งดูดี คุณเธอหันมาทางเราแวบนึงก่อนจะเดินดุ่มๆมาทันที
“พี่รัน หมอกรีนมายังอ่ะ?”
ผมจิกมือลงกับเบาะที่นั่งอยู่ ยัยนี่สินะที่โทรมาตอนที่พี่กรีนอาบน้ำตลอด ยัยนี่ใช่มั้ยที่คิดจะแย่งแฟนชาวบ้าน….
มาเจอกันหน่อยเหอะ!!
“ยัยแพรนี่ มาถึงก็ถามถึงผู้ชายเลยนะ นี่ปุยฝ้าย น้องหมอกรีน”
ผมส่งยิ้มให้เฉยๆทั้งที่ข้างในร้อนดั่งไฟเออร์ ไม่มีความจำเป็นต้องไหว้ในเมื่อผมคงอายุมากกว่าอยู่แล้ว ยัยแพรอะไรนั่นเหวอไปพักนึงก่อนจะนั่งลงทันที
“แหม น้องหมอกรีนนี่เอง พี่ชื่อแพรนะจ๊ะ เป็นพยาบาลผู้ช่วยของหมอกรีนน่ะแหละ”
“ฉันก็เป็นนะยะ”
พี่วาขัดขึ้นแต่ยัยแพรไม่สนใจ ผมยังคงฝืนยิ้ม ในหัวคิดภาพตัวเองทุ่มเครื่องสูบน้ำใส่ร่างบางๆนี่  โอ๊ยยยยย แค้นนนนนน
“ครับ”
“งี้ปุยก็ต้องเคยเจอแฟนหมอกรีนใช่มั้ย? เป็นยังไงบ้างเหรอ?”
พี่ปลาทำปากขมุบขมิบด่าคนที่แทรกเข้ามากลางวงหน้าตาเฉยส่วนผมก็ยังยิ้มมมมม
“เป็นผู้ชายครับ”
“ฮะ?”
ทั้งสี่คนไม่ใช่แค่ยัยแพรมองหน้าผมทันทีอย่างอึ้งๆ หึๆ ฟังไว้เลยยยย!!
“แฟนหมอกรีนเป็นผู้ชายครับ อายุ25  อาชีพแต่งนิยาย แต่งงานกับหมอกรีนมาแล้ว3ปี คบกันมา6ปี ทำอาหารเก่ง น่ารักมากกกกก”
ผมสาธยายด้วยใบหน้าแสนสุขขณะที่ตาจับจ้องไปที่ยัยแพรที่ทำหน้าเหมือนฝันสลายอยู่คนเดียว
“อ้าว งี้ที่แพรโทรไปแฟนหมอกรีนก็เป็นคนรับตลอดเลยน่ะสิ”
รู้ก็ดี-_-+
“แย่จังเนอะ ถ้ารู้แพรจะบอกไปเลยว่าอยากได้ผัวเขา5555”
ร่างบางหัวเราะร่วน ผมยิ้มเย็น มองผู้หญิงไร้ยางอายตรงหน้าด้วยความรู้สึกเกินกว่าจะโกรธ ไร้จิตสำนึกมากๆ คงไม่สำคัญแล้วว่าผมต้องแอ๊บมาเป็นน้อง
“ไม่ต้องบอกเขาก็คงรู้แล้วล่ะครับ”
“หืมม น้องปุยจะไปบอกให้พี่เหรอ?”
“หึๆ ก็นั่งอยู่ตรงนี้ไง….”
“ปุย…?”
“เมียหมอกรีน…นั่งอยู่นี่ไงครับ”
ผมยิ้มขณะที่ทุกคนทำท่าอึ้งกว่าเดิม ดี!! รู้ไปเลยว่าผมเป็นใคร!
ผมสูดลมหายใจก่อนจะพูดต่อชัดๆขณะสบตาสีน้ำตาลนั่น
“แพร….น้องคงไม่รู้ว่าพี่กับพี่กรีนยังรักกันดีอยู่ แถมช่วงน้ำท่วมที่ผ่านมามันยังทำให้เรารักกันมากขึ้นม๊ากมาก เพราะฉะนั้นถ้าคิดจะแย่งผัวชาวบ้านก็เลิกคิดเถอะนะ หน้าตาอย่างน้องคงหาผัวได้ไม่ยากนี่”
ผมเน้นที่คำว่าผัวก่อนจะอาศัยช่วงอึ้งพูดต่อ
“แล้วอีกอย่างนะ เลิกโทรมาตอนที่พี่กรีนอาบน้ำได้แล้ว มันเป็นเวลาส่วนตัวน่ะนะ แพรก็คงเข้าใจใช่มั้ยเวลาสามีภรรยาเขาแสดงความรักกัน…..ไม่มีใครอยากรับโทรศัพท์หรอกนะ ปากไม่ว่าง”
ผมยิ้มเช่นเดิมก่อนจะลุกขึ้นตอนที่พี่กรีนเดินมาพอดีผมจึงคว้าแขนนั้นแน่นแล้วดึงอีกฝ่ายลงมาจูบจะๆกลางโรงพยาบาล  เสียงฮือฮาดังขึ้นแต่ผมไม่สนใจ พี่กรีนดูจะอึ้งๆแต่ก็ตอบสนองผมซะดี…
“ครับ….คนนี้แฟนผม!!”

ผมนั่งมองต้นไม้ด้วยใจห่อเหี่ยวเล็กน้อย เน่าตายแทบจะหมดเลยเพราะน้ำที่ท่วมไปเกือบเดือนนั่น อุตส่าห์ปลูกมาตั้งนาน…..นั่นก็โป๊ยเซียน คุณนายตื่นสาย หอมเจ็ดชั้น หอมหมื่นลี้ ตายหมด…เพราะน้ำท่วมแท้ๆ…
“ปุย…!! ต้นไม้มาส่งแล้ว”
เสียงพี่กรีนดังขึ้นทำให้ผมวิ่งไปที่หน้าบ้านทันทีก็พบรถหกล้อที่ขนต้นไม้มาเต็มคัน แหม มันจะเรื่องใหญ่อะไร ตายได้ก็ปลูกใหม่ได้ จะกี่น้ำท่วมผมก็ไม่แคร์หรอก
ผมช่วยพี่กรีนเล็งหาที่ปลูก  เราขุดดินด้วยกัน ใส่ปุ๋ยด้วยกัน หัวเราะเหมือนไม่เคยมีอุทกภัยที่หนักหนาสาหัสเกิดขึ้น ครับ…ชีวิตคนเรามันก็แค่นี้ จะมีประโยชน์อะไรถ้าไปมัวเศร้าเสียใจกับสิ่งที่ไม่มีวันกลับมา ถ้าบ้านพังเราก็ซ่อม ต้นไม้ตายก็ปลูกใหม่ อย่าคิดว่าอยู่คนเดียวเพราะยังมีพี่น้องทั่วประเทศพร้อมช่วยคุณอยู่เสมอ แล้วซักวันนึง….ความทรงจำที่สาหัสแบบนี้มันก็จะกลายเป็นแค่ฉากนึงในชีวิตไปเอง
บทเรียนสำคัญที่ผมจากได้ครั้งนี้….คือไม่สำคัญเลยว่าเตรียมพร้อมอยู่ขนาดไหน มันสำคัญที่ว่าคนที่เดินข้างๆเขาพร้อมเดินไปด้วยกันรึเปล่า ก็นะ สำหรับผม ต่อให้ไอ้พี่กรีนไม่เดินผมก็จะฉุดกระชากไปด้วยกันอยู่ดี….
…ก็คนนี้แฟนผมนี่นา!!


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบแล้วค่าาาาาา
ขอโทษที่ทำให้ผิดหวังที่ไม่มีฉากนองเลือด หนูปุยเขาไม่ใช้ความรุนแรง(เหรอ )
น้องแพรเขาไม่โวยวายนี่เนอะ ห้องเก็บศพเลยไม่ต้องใช้5555
ขอบคุณสำหรับทุกคนที่อ่าน เ้ม้นท์ +1และ+เป็ดกันมานะคะ น่ารักที่สุด
ถ้ามีโอกาสคงได้เจอกันต่อเรื่องหน้านะคะ

ฝาก[เรื่องสั้น]Cry cry cry-http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,30098.msg1734963.html#msg1734963

[เรื่องสั้น...มั้ง?]I’m a refugee. หนีน้ำมาเจอรัก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,30225.msg1745784.html#msg1745784
 

[♠DekDoy♠]

น่ารักมากๆค่ะ

[dawnthesky]

คนนี้แฟนผม!!! ปุยแรงได้ใจมาก....เดี๋ยวไป + เป็ดให้ค่ะ