หัวข้อ: กรุ่นกลิ่นรวงข้าว ตอน ๑๙ ตอนอวสาน(๘ เม.ย. ๒๕๕๕)

[- คราส -]

ชอบหน่องจัง
 

[kanunsak]

สงสารหน่องจัง   

[POPEA]

คิดถึงเรื่องนี้!
รออ่่านตอนใหม่น๊า~
 

[wittawattrk]

เจ๋งอีกแหละพี่เรา ^^

[ลำนำบุหลันครวญ]

เข้ามาแจ้งข่าวว่าคงจำเป็นต้องดองพี่เมฆกับน้องโนก่อน
เพราะจากที่ผมบ่นๆให้ฟัง ว่าตั้งแต่ต้นปีมา
งานก็บึ้มมม เป็นโกโก้ครันช์ จนไม่ได้ทำอย่างอื่นเลย

แล้ววันที่ 12 กพ. นี้ ผมจะได้บวชแล้วครับ
ยังไงเสียสัญญาว่า ไม่ทิ้งคนอ่านแน่นอนครับ

แต่คงกลับมาต่อหลังสึกต้นเดือน มีนาคม แน่นอน
ยังไงเสีย ผมขออโหสิกรรม ท่านผู้อ่านทุกท่าน
(ที่บังอาจดอง)
ไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ

นายหนิงหน่อง

[POPEA]

โอเคค่ะ
ยังไงก็รอน๊า~ รอเสมอ
 

[malula]

รอได้ค่ะ
ขออนุโมทนาด้วยค่ะ

[gumrai3]

ขออนุโมทนาด้วยค่ะ

[chantana]

+1 จ้า

อนุโมทนาบุญด้วยจ้า   

และอโหสิกรรมด้วยจ้า 

สึกมาแล้วคงว่ากันใหม่นะ   

รอจ้า 

[Cherry Red]

ขอร่วมอนุโมทนากับคุณหนิงด้วยคนล่ะกัน
ขออวยพรให้คุณหนิงตั้งใจศึกษาพระธรรมคำสอนในพุทธศาสนา
เพื่อก่อให้เกิดประโยชน์สูงสุดในการดำเนินชีวิตวันข้างหน้าด้วย
โชคดีมีชัยนะค่ะ...

[yayee2]

ขออนุโมทนาด้วยจ้ะ

[MiSS-U]

ขออโหสิกรรมให้ทั้งมโนกรรม วจีกรรม ค่ะ

และอนุโมทนาบุญด้วยนะคะ

รอค่ะ^^

[yeyong]

อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ

[yagin]

ขออนุโมทนาบุญด้วยน่ะจร้า

พึ่งมาตามอ่าน สนุกมากเลย รอแน่นอน ^^

[konnarak]

ขอร่วมอนุโมทนาด้วยคน คับ

[nongrak]

จะรอนะ ขอร่วมอนุโมทนาบุญด้วยค่ะ

[aehJTS]

ขออนุโมทนาด้วยค่ะ
 

[NumPing]

ขออนุโมทนาด้วยคนค่ะ

[zombi]

อนุโมทนาบุญค่ะ

ทางโลก ขอให้วางใจ ดองนานเท่าไหร่ก็ได้ ทางนี้ยินดีรอค่ะ
ทางธรรม ขอเกาะชายผ้าเหลือง ช่วยให้จิตใจสงบบ้าง

[เดหลี]

ยุ่งจนไม่ค่อยได้อ่านนิยาย... (ต่อของตัวเองก็เลือดตาแทบกระเด็น) มาอีกทีได้รับการแจ้งข่าว ขออนุโมทนาและขออโหสิด้วยนะคะ แล้วไว้พบกันใหม่ จะตามอ่านต่อจ้า 

[CarToonMiZa]

อนุโมทนาบุญด้วยจ๊ะ
รอได้

[yumsonteen]

  ชอบเรื่องนี้จังคับ

[ลำนำบุหลันครวญ]

ตอน ๑๕

แดดอ่อนๆยามเช้าเรียกความกระปรี้กระเปร่าให้กับหนุ่มเมืองกรุงที่กลายเป็นชาวนาอย่างเต็มตัว โดยเฉพาะเช้าวันนี้ที่ความฝันของชายหนุ่มจะได้เป็นจริงไปอีกก้าว ชายหนุ่มผูกผ้าขาวม้าเคียนเอวอย่างทะมัดทะแมงก่อนจะก้าวขาขึ้นคร่อมไอ้รอดควายคู่ใจ
“ไม่กินข้าวกินปลาก่อนหรือจ๊ะคุณโน”บ่าวในบ้านร้องทัก เมื่อเห็นผู้เป็นนายกำลังจะออกไป
“เอ่อ ผม...อยากไปนาไวๆน่ะครับ ตั้งหลายเดือนแล้วนี่นา กว่าผมจะได้เกี่ยวข้าวกับเขาสักที”
“เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งเอานะคะ ถ้าอย่างนั้น รอป้าแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวป้าไปห่อข้าวให้ก็แล้วกัน”
“แต่....” อโณชาทำท่าจะปฏิเสธ หากแต่บ่าวทองก็ท้วงไว้
“เอาไปเถอะค่ะ แล้วยังไงป้าจะเอาข้าวเอากับข้าวตามไปอีกทีตอนเที่ยงๆไว้เลี้ยงคนที่มาช่วย แต่คุณโนเองถ้าหิวจนตาลายแล้วจะไม่ได้เกี่ยวข้าวนะ”
นางทองยิ้มอย่างเอ็นดูที่ได้เห็นผู้เป็นนายแสดงอาการตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด นายน้อยของบ้านยิ้มเก้อๆ ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงตกลง ภาพนั้นทำให้นางนึกถึงภาพของอโณชาในวัยเด็กที่ใสซื่อบริสุทธิ์ แม้แวบแรกที่เขาได้กลับมาที่บ้านเดิมบางอีกครั้งจะทำให้นางทองนึกถึงหนุ่มเมืองกรุงที่แสนจะนิยมความศิวิไลซ์ แต่อย่างน้อยเลือดของคนเดิมบางก็ทำให้ชายหนุ่มกลายเป็นเจ้าของบ้านนาแห่งนี้ออกมาจากเบื้องลึกแห่งจิตใจ
.
.
.
กอข้าวสีทองอร่ามมองไปสุดลูกหูลูกตา รวงข้าวที่โน้มเอนลู่ลงดินถูกสายลมยามสายพัดให้เอนไหวหากแต่ความสมบูรณ์ของเมล็ดข้าวก็ทำให้มันขยับโอนอ่อนได้เพียงเล็กน้อย ชายหนุ่มเจ้าของที่นานั่งมองภาพเบื้องหน้าด้วยรอยยิ้มที่ระบายอยู่บนใบหน้าอย่างมีความสุข เขาสูดลมหายใจเข้าปอดซึมซับกลิ่นหอมอ่อนๆของไอดินและกลิ่นรวงข้าว ก่อนจะหยิบชะลอมใส่ไข่ที่ผูกด้ายผ้าดิบที่ตัดเป็นริ้วสีแดงขึ้นมาผูกไว้กับท่อนไผ่ที่เตรียมไว้แล้ว เขาปักไผ่ท่อนนั้นลงบนคันดินพร้อมทั้งผูกชะลอมด้วยริ้วผ้า ก่อนจะส่งเสียงร้องขึ้น
“แม่โพสพจ๋า ผมจะมาเก็บเกี่ยวแล้วนะจ๊ะ”

สายลมพัดวูบมาปะทะผิวหน้าของชายหนุ่มประหนึ่งได้รับฟังคำบอกกล่าวขวัญข้าวของเขาแล้ว รอยยิ้มเล็กถูกระบายขึ้นบนใบหน้านวลของเจ้าของที่นาหนุ่มอีกครั้งพร้อมกับที่เจ้าตัวยกมือประนมไหว้ไม้ไผ่ที่ผูกชะลอมเครื่องเซ่นสรวงบัดพลี
“มาไวจังนะ” เสียงคุ้นหูดังมาจากด้านหลัง เจ้าของเสียงผิวสียืนยิ้มกว้างเผยฟันขาวอย่างอารมณ์ดี
“ก็ผมเป็นพ่องานนี่ครับ พี่เมฆ”
เมฆินทร์พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเสตามองไปรอบๆ “ข้าวของโนงามกว่าที่คิดนะเนี่ย ไม่น่าเชื่อว่าหนุ่มกรุงเทพอย่างเราจะทำได้ขนาดนี้ เอ....ไม่สิ ต้องขอบใจพี่สักหน่อยมั้ย”
“ทวงบุญคุณหรือไง” อโณชาหน้าง้ำอย่างไม่จริงจังนัก
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ อยากได้ค่าตอบแทนด้วยคำๆเดียวเท่านั้นแหละ ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้ฟังคำนั้น”
“แต่เช้าเลยนะ” หนุ่มเมืองกรุงพ้อ เมื่อได้ยินคำหวานจากปากของลูกชายผู้ใหญ่บ้าน พลางเดินเลี่ยงมานั่งบนแคร่ไม้ไผ่ “ไม่รู้ว่ารอบนี้จะได้ค่าข้าวสักเท่าไหร่”
“ใจเย็นๆสิ ยังพอมีเวลาอยู่น่า ไม่ต้องกลัวหรอกเรื่องนั้นน่ะ มีพี่อยู่ทั้งคน” เมฆินทร์ขยี้หัวอีกคนอย่างเอ็นดู “ทำไม อยากทำให้ได้ตามพินัยกรรมไวๆจะได้ไปจากที่นี่หรือไง”
อโณชาหุบยิ้มลง ก่อนจะครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ หากวันหนึ่งพันธนาการทั้งหมดที่ผูกมัดเขาให้ต้องอยู่ที่เดิมบางสิ้นสุดลง เขาจะทำอย่างไรกับที่นาผืนนี้ต่อไป...

นายวันผู้เป็นลุงของอโณชามาถึงในตอนสายๆพร้อมกับบ่าวทองโดยรถอีแต๋น ไม่นานนักชาวบ้านเดิมบางที่เมฆินทร์ไหว้วานให้มาช่วยกันลงแขกเกี่ยวข้าวก็ทยอยมาเรื่อยๆด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มและมีไมตรี ก่อนที่จะพากันถือเคียวคนเดินลงไปในนา นายวันที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อเพลงของหมู่บ้านเริ่มด้วยบทไหว้ครูก่อน
“ยกหัตถ์เหนือหว่างคิ้ว
ทั้งสิบนิ้วประทุมทอง
จะไหว้พระแท่นศิลาอาสน์
ไหว้พระบาทที่ท่านจำลอง
จะเล่าแต่ต้นให้วนเวียน
ถึงพ่อค้าเกวียนเจ้าขายของ
คืนเข้าธานินทร์กบิลพัสดุ์
ได้เป็นกษัตริย์ครอบครอง
ได้คู่เคียงมาร่วมภิรมย์
มีนางสนมเนืองนอง
พอบุญมาเตือนก็เคลื่อนคลา
ทิ้งภริยาที่ร่วมห้อง
ไปบรรพชารักษาพรต
สละหมดทั้งข้าวของ
ให้เป็นมงคลอยู่บนสมอง
ลูกที่ในท้องนาเอย
ลูกจะไหว้ศรีพระแม่โพสพ
แม่นพดารา
นางพระแม่ธรณีแม่คงคา
ลูกก็ไหว้
ให้มาปกเกล้าปกผม
ลูกรักดั่งร่มโพไทร
ไหว้ครูเสร็จสรรพ
ลูกจะคำนับคุณใหม่
ไหว้บิดามารดา
ที่ท่านเลี้ยงมาจนใหญ่
ได้อาบน้ำป้อนข้าว
มาแต่ตัวเรานี้กะไร
ทั้งน้ำขุ่นมิให้อาบ
ขมิ้นหยาบมิให้ทา
ท่านเอาลูกใส่ในแปล
ร้องโอ้ละเห่และช้าไกว”

“เกี่ยวเถิดหนาแม่เกี่ยว ช่า ช่า เกี่ยวเถิดหนาพ่อเกี่ยว อย่ามัวงะแง้แลเหลียว เดี๋ยวเคียวจะเกี่ยวก้อยเอย” เสียงร้องเพลงกำดังเจื้อยแจ้ว พร้อมกับสองหนุ่มที่เกี่ยวข้าวอยู่ข้างกัน ชายผิวขาวนั้นกำลังตัดกอข้าวอย่างขะมักเขม้น ในขณะที่อีกคนนั้นเกี่ยวข้าวไปพลาง ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปพลางโดยที่สายตานั้นไม่ได้เพ่งพิจารณาที่ต้นข้าวสักเท่าไหร่

“แล้วเราจะเกี่ยวก้อยกัน” เมฆินทร์ร้องเป็นเพลง พลางใช้นิ้วก้อยของตัวเองเกี่ยวกระหวัดไปยังนิ้วก้อยเรียวของอีกคนโดยไม่ทันให้ตั้งตัว อโณชาหันมาทำตาดุใส่ในขณะที่คนร้ายนั้นกลับยิ้มกว้างอย่างได้ที
“ถ้าไม่ตั้งใจช่วยกันอย่างนี้ เดี๋ยวจะโดนฟันนิ้วก้อยขาดนะครับ”
“แหม จะใจร้ายกับพี่ขนาดนั้นเชียวหรอ” ชายหนุ่มทำหน้าตาน่าสงสาร
“ก็อย่าอู้สิ”
“พี่ไม่ได้อู้ซะหน่อย เค้าเรียกว่าฉวยโอกาส”
“อ้อ งั้นหรอ งั้นสมควรโดนเคียวเกี่ยวหนอนชาเขียวให้ขาดเลยดีมั้ยครับ”
“อย่าโหดให้ขัดกับหน้าตาสิ โนนี่ก็” หนุ่มผิวเข้มพ้อ พลางจีบจมูกเจ้าของที่นาเบาๆ โดยไม่ได้สังเกตุสายตาอย่างน้อยสองคู่ที่มองอยู่ไกลๆที่ริมคันนา ก่อนที่เจ้าของสายตาคนหนึ่งจะเดินลงไปในนาเงียบๆ และเลี่ยงไปทางอื่นที่ไกลจากอโณชาและเมฆินทร์
 
พระอาทิตย์ตรงหัวจนเงาที่สะท้อนต้นตะแบกริมคันนาหดเล็กลงบ่งบอกเวลาเที่ยงตรง นายวันร้องเรียกชาวบ้านที่มาลงแขกเกี่ยวข้าวให้ละจากงานตรงหน้าเพื่อมาพักผ่อนกินข้าวร่วมกันให้หายเหนื่อยก่อนจะเริ่มงานต่อในยามบ่าย อโณชาและเมฆินทร์เดินตามกันไปยังร่มไม้ที่กระท่อม ก่อนจะทิ้งตัวลงบนแคร่ พลางใช้หมวกสานพัดให้คลายร้อน ก่อนที่หนุ่มกรุงเทพจะเหลือบไปเห็นแขกที่คุ้นตาสองคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
“อ้าว หน่อง จอน มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“ก็สักพักแล้วครับพี่โน” ขจรเกียรติเป็นผู้ตอบรับคำทักทายด้วยใบหน้าเรียบๆปนรอยยิ้มเจื่อนๆ
“น่าจะบอกกันบ้างนะ”
“ก็ผมเห็นพี่ยุ่งๆ เลยลงไปช่วยเกี่ยวข้าวกับพวกลุงๆป้าๆเค้าเลน่ะครับ”
“แล้วเราทำเป็นหรอ”
“ก็ถามๆเค้าเอาน่ะครับ ไม่ได้ยากเท่าไหร่”
บทสนทนาดำเนินไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่ เมฆินทร์ที่ฟังอยู่เงียบๆ ก็ขยับมานั่งชิดกับเจ้าของที่นาโดยที่ไม่พูดอะไร ส่งผลให้อโณชาหันมามองด้วยสายตาดุหากแต่เจ้าตัวกลับทำทองไม่รู้ร้อน ส่วนแขกผู้มาเยือนปรายตามองด้วยหางตา พลางตักข้าวเข้าปากอย่างเสียไม่ได้
“ไม่มีใครขโมยไปไหนหรอกน่า ไม่ต้องหวงก้างขนาดนั้นหรอก” เกษตรอำเภอแขวะลอยๆ อย่างไม่สบอารมณ์
“พี่เปล่าซะหน่อย หน่อง”
“ผมก็ไม่ได้หมายถึงใคร เลยไม่จำเป็นที่ใครจะต้องร้อนตัว”
“พอเถอะครับ สองคนนี้นี่จิกกัดกันตลอดสิน่า กินข้าวกันได้แล้วครับ เดี๋ยวไม่มีแรงช่วยงานผมต่อนะ” อโณชาพูดด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับชวนให้ต่างคนต่างกินข้าว
.
.
.

ดวงตะวันลับทิวไผ่ยามเย็นย่ำ ชาวบ้านที่มาช่วยทยอยกลับกันไปทีละคนๆ ทิ้งไว้แต่เพียงเจ้าของที่นาที่นั่งอยู่บนแคร่รับลมทุ่ง ข้างๆกันมีชายผิวสีนั่งอยู่พลางทอดมองไปยังเบื้องหน้า ทุ่งรวงทวงที่เมื่อตอนเช้ายังเต็มไปด้วยรวงข้าวจำนวนมากหายไปกว่าครึ่งเหลือเพียงกอข้าวเตียนๆที่มีควายสองตัวเดินย่ำวนเป็นวงพลางพักเคี้ยวเอื้องเชื่องช้าจนที่นาบริเวณนั้นเหลือเพียงที่เตียนๆที่ทิ้งไว้หลังการเก็บเกี่ยวเสร็จ กอข้าวบางส่วนถูกสุมเป็นกองสูงรอการนำไปใช้ประโยชน์อย่างอื่นต่อไป

มือเรียวขาวของเจ้าของที่นาที่วางนิ่งอยู่บนแคร่เชื้อเชิญให้มือกร้านของอีกคนได้สัมผัส และเขาก็ไม่ได้ยั้งใจให้มือข้างนั้นได้เป็นอิสระ เพียงครู่ที่คิดได้ มือข้างนั้นก็ถูกกุมไว้ด้วยมือหนาพร้อมกับเสียงดังเผียะที่เกิดจากมือขาวอีกข้างนั้นตีอย่างแรง
“โอ๊ย โน เจ็บนะ” เมฆินทร์ลูบมือตัวเองป้อยๆ
“ก็อยากฉวยโอกาสทำไมล่ะ”
“แหม นิดหน่อยเอง”
“กลางทุ่งกลางท่ายังจะทำแบบนี้อีก ตีมือแค่นี้ยังน้อยไปสิ”
“แล้วทำได้แค่ไหนล่ะ” ลูกผู้ใหญ่บ้านทำหน้ากวน
“อยู่นิ่งๆเป็นมั้ย ถ้าไม่ได้ก็กลับบ้านไป”
อีกคนเลือกที่จะไม่ตอบ เขาเพียงยิ้มยั่วอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะขโมยซุกริมฝีปากลงที่แก้มขาวของคนที่กำลังหน้าง้ำอยู่ฟอดใหญ่
“ไม่ได้ ไม่ยอมกลับ และจะทำมากกว่านี้ด้วย”
เจ้าทุกข์ที่ถูกขโมยหอมแก้มหน้าแดงเรื่อพลางแตะไปที่แก้มข้างนั้น ก่อนที่เจ้าตัวจะตีไปที่หน้าอกกว้างของจำเลย
“ไอ้บ้า” เขาพ้อสั้นๆ ก่อนที่แก้มอีกข้างจะถูกริมฝีปากของอีกคนรุกล้ำอธิปไตยบนใบหน้า
“ซ้ายแล้วก็ขวา ต่อมาก็ตรงกลางนะ” เมฆินทร์ยิ้มให้กับคนที่กำลังไม่ได้สติดีนัก พลางใช้ปลายนิ้วแตะเบาๆที่ริมฝีปากของอโณชาเป็นการสื่อว่า ตรงกลางที่เขาหมายถึงนั้นคือบริเวณใดของใบหน้า
“บ้าเถอะ ใครจะไปยอม” อโณชาตอบโดยที่ใบหน้าแดงเรื่อกว่าเก่า
“แต่ก็ได้หอมทั้งสองข้างแล้วนี่”อีกคนรวน
“ไอ้บ้า” อโณชาหาได้พ้อแต่ปาก หากแต่ไล่ทุบและเตะอีกคนจนเมฆินทร์ต้องหนี และเลยเป็นวิ่งไล่กันบนคันนา และจบลงที่คนที่ไล่ทำร้ายถูกโอบไว้ทั้งตัวกลางที่นาที่เตียนโล่งโดยที่มีควายสองตัวที่ยืนมองเหือนใคร่รู้ หากแต่มันก็ไม่ได้ใส่ใจนัก
“พี่รักโนนะ เมื่อไหร่โนจะบอกพี่เสียทีว่าโนก็รักพี่”
คนในอ้อมกอดนิ่งเงียบ เขาแอบอมยิ้มพลางเสตาหนีไปทองทางอื่น
“ผม....”
“รักพี่เมฆ”ลูกชายผู้ใหญ่บ้านเสริมประโยคให้จนจบพลางหอมไปอีกฟอด และครั้งนี้ไร้การขัดขืนใดๆ
“ไม่พูดแล้วเว้ย”


.
.
.
ประตูรถถูกปิดด้วยใบหน้าเรียบๆของทั้งสองคน คนขับรถยังทำสีหน้านิ่งเรียบ และชั่วอึดใจในความเงียบ อีกคนก็หันมาทางนฤบดินทร์
“เราจะไม่ไปลาพี่โนกับพี่เมฆ....หรอครับ”
“คงไม่ต้องแล้วล่ะ...” เขาตอบโดยไม่ได้หันมาทางคนถาม ก่อนจะบังคับรถให้เคลื่อนตัวจากไป
“แล้ววันพรุ่งนี้....”
“เดี๋ยวชั้นจะให้เงินไว้ นายนั่งรถมาเองก็แล้วกัน ชั้นอยากพักผ่อนอยู่ที่บ้านสักวัน”
 “ไม่เป็นไรหรอกครับพี่หน่อง” ขจรเกียรตืถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันหน้าไปยังกระจกรถฝั่งตนเอง “ผมว่า...ผมอยู่ทำงานบ้านดีกว่า”

กลับมาแล้วครับ หลังจากหายไปสู่ร่มกาสาวพัสตร์
ไม่รู้ว่าจะมีคนคิดถึงกันอยู่มั้ย

แต่ผมยังคิดถึงทุกคนนะครับ

 

[-~iK@iZ_KunG~-]

เย้ๆๆ กลับมาแล้ว
มาต่ออีกนะครับ

[malula]

ยินดีต้อนรับค่ะ
เป็นอย่างไรบ้าง อิ่มบุญแปล้เลยสินะ
กลับมาพร้อมนำความหวานมาให้ ดีมาก ๆ เลยค่ะ

[yayee2]

ว้าว..ๆ..ๆ.. :m4:กลับมาแล้ว คราวนี้ไม่ใช่คุณหนิงหน่องล่ะ เป็นทิดหนิงหน่องแล้วหนา
คิดถึงอยู่เสมอแหละจ้ะ ที่ไม่ไปเขียนถึงในช่วงเวลานั้นน่ะ เพราะเหตุผลสำคัญประการเดียวคือ
ไม่ต้องการรบกวนช่วงเวลาที่พระ(ในตอนนั้น) กำลังศึกษาและปฏิบัติธรรมะ
กลัวจะเป็นอกุศลกรรมน่ะจ้ะ
มาวันนี้พ่อทิดพาน้องโนกับพี่เมฆมาส่งก็ดีใจล่ะ หายคิดถึงแหละ คู่นี้เขาหวานกันซะ
แต่อีกคู่ล่ะ หน่องกับจอน จะมีใครดูมาแลหัวใจช้ำๆ :m15:ให้ไหมน้า...หรือให้ทั้งสองหันมาดูแลกันดีไหมจ๊ะพ่อทิด

[samsoon@doll]

รอๆ ตอนต่อไป เมื่อไหร่โนจะยอมบอกรักพี่เมฆเสียทีหนอ

[ASSASSIN]

อยากอ่าน NC กลางทุ่งนา  อว๊ากกกกกกกกก   

[MiSS-U]

 

กลับมาก็หวานเลยนะคะ  แต่ตอนต่อๆไปขอหวานกว่านี้ได้ป่ะ^^

บวกเป็ด

[penda]

คิดถึงค้าาาา คิดถึงที่สุดอ่ะ
รอนิยาย ฮ้าๆๆๆ
รอตอนต่อไปนะค้า