ตอนที่ 3 : เมียหรือเพื่อนกันแน่มือขยับแว่นให้เข้าที่ หน้าก็หลีกหนีเบี่ยงไปทางอื่น แต่ไอ้คู่อริผมมันดันหาเรื่องให้ผมไม่หยุดหย่อน มันเรียกผมด้วยเสียงทุ้มๆ
“นี่มึง”
“...”
ผมทำเป็นฟังหูซ้ายทะลุหูขวา ไม่สนใจมัน มองไปทางอื่นเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น แล้วก็ไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าด้วย แม้ว่าจะลอบปรายตามองอย่างระมัดระวังแล้วเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นที่ผมจำชื่อไม่ได้นัวเนียกับไอ้พี่ชมพูอยู่ ซึ่งคนที่ผมไม่ค่อยอยากนับมันเป็นรุ่นพี่เท่าไรก็ตอบสนองโดยการโอบเอวของเธอเอาไว้ ทั้งที่สายตายังจับจ้องมาที่ผม
“มึง”
“...”
“น้องเกงยีน”
ผมสะดุ้งนิดๆ ไม่คิดว่ามันจะเรียกผมด้วยชื่อ เพราะถึงมันบอกว่ามันจะเรียกผมว่า ‘เกงยีน’ แต่เอาจริงๆ มันก็ไม่ค่อยได้เรียกเท่าไร เลยดูอันตรายสุดๆ ที่มันเรียกชื่อผมออกมา ถ้าผู้หญิงคนนี้จำชื่อผมได้ก็เสร็จกัน
“เรียกใครเหรอคะ น้องเกงยีนเนี่ย”
“อ๋อ ไอ้แว่นนี่มันชื่อเกงยีน เป็นรุ่นน้องที่มหา’ลัย”
ไอ้รุ่นพี่ผมมันก็ดี ดันไปอธิบายเสร็จสรรพทั้งที่ไม่รู้จักหล่อนเลยด้วยซ้ำ คาดว่าคืนนี้คงไปต่อกันที่ไหนสักที่แน่ๆ ก็ดูจะเข้ากันดีขนาดนี้ แต่คงไม่แปลก เพราะตอนที่ไปกับผม เธอก็ไม่ได้เล่นตัวอะไร
“ชื่อแปลกดีนะคะ”
เธอบอกพลางเอียงคอมองหน้าผมให้เห็นชัดที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ไม่ต้องอยากรู้อยากเห็นมากนักก็ได้ ผมพยายามข่มใจเอาไว้ อยากรู้ว่าหล่อนสงสัยบ้างหรือเปล่า แต่มันก็อดทนต่อไปไม่ได้ สุดท้ายผมก็รีบยันตัวขึ้นจากเก้าอี้
“ผมไปห้องน้ำก่อน”
แล้วก็รีบจ้ำอ้าวออกไปจากที่ตรงนั้นเลย ยังไงเอาตัวรอดไว้ก่อนเป็นดี ดีกว่าเสี่ยงอยู่ต่อไปแล้วจะถูกจับได้หรือเปล่าก็ไม่รู้
ผมเดินๆ มาที่ห้องน้ำ มาล้างมือเพราะไม่ได้อยากทำธุระส่วนตัวเท่าไร พอเช็ดมือจนแห้งแล้วก็ยืนส่องกระจกอีกนิดหน่อย จัดผมให้มันลงมาปรกหน้าจนเข้าที่ข้างทาง ตามด้วยขยับกรอบแว่นให้ตรงเป๊ะอีกครั้ง พิจารณาใบหน้าที่หมดความหล่อ เหลือแต่ความเฉิ่มแล้วก็ถอนหายใจเฮือก ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงรีบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดโทรออก
“พี่กล้วยเหรอครับ”
ผมพูดด้วยเสียงที่เบาพอให้อีกฝ่ายได้ยิน เพราะเกรงกลัวว่าเสียงจะเล็ดลอดผ่านโทรศัพท์ปลายสายดังเกินไปแล้วอาจจะทำให้เกิดปัญหาทีหลัง
[ใช่ค่ะ น้องยีนทำไมยังไม่กลับคะ]
“ยีนออกมาเที่ยวกับพวกรุ่นพี่น่ะครับ เขาชวนมา ยีนปฏิเสธไม่ได้ ตอนนี้ป๊ากลับมาหรือยังครับพี่กล้วย”
ถามไปด้วยผมก็รู้สึกหวั่นๆ ในใจ รู้สึกถึงความสั่นสะเทือนในอกโดยที่ไม่ต้องเอามือไปวางทับเอาไว้เลยด้วยซ้ำ ชื่อนี้ราวกับชื่ออาญาสิทธิ์ที่ส่งผลต่อผมเสมอ โดยเฉพาะหลังๆ มานี้
ป๊าหรือพ่อของผมเป็นนักธุรกิจครับ เป็นธุรกิจส่งออกอะไหล่ยนต์ ก็ไม่ใช่รายใหญ่อะไรมากหรอกครับ แค่พอมีกำไรปีละไม่กี่สิบล้านเท่านั้น ป๊ามักจะงานยุ่ง แต่ก็กลับมาบ้านทุกวัน แล้วแต่ว่าวันไหนจะกลับบ้านช้าหรือเร็วเท่านั้น
[ยังไม่กลับค่ะ คุณท่านแจ้งว่าจะกลับดึกสักหน่อย ถ้ายังไงน้องยีนรีบกลับมาให้ทันนะคะ]
“ครับ เดี๋ยวยีนจะรีบกลับ ก่อนป๊ากลับพี่กล้วยช่วยเปิดทีวีในห้องยีนทิ้งไว้แล้วล็อกประตูห้องให้ยีนด้วยนะครับ ปลดล็อกกลอนหน้าต่างให้ยีนด้วย ยีนจะได้แอบเข้าไปได้”
[ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่จัดการให้ค่ะ น้องยีนไม่ต้องเป็นห่วง ยังไงน้องยีนก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ]
“ครับ ขอบคุณมากครับพี่กล้วย” บอกแผนการที่ผมวางเอาไว้ในใจเผื่อกรณีฉุกเฉินกลับบ้านไม่ทันป๊าให้พี่เลี้ยงรู้แล้ว ผมก็วางสายและยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง รู้สึกวางใจมากขึ้น เพราะอย่างน้อยก็มีคนคอยช่วยเหลือ
ผมหมุนตัวกลับหลังเตรียมเดินออกจากห้องน้ำเพื่อไปบอกไอ้กราฟว่าให้พาผมกลับบ้านได้แล้ว แต่ยังไม่ทันได้เดินออกจากห้องน้ำสมใจ ร่างที่ใหญ่กว่าก็กีดขวางไว้จนไม่สามารถเดินผ่านไปได้
สัตว์เอ๊ย มึงมาขวางทางกูทำไม
มองหน้าคนที่มาขวางทางผมเอาไว้ มันก็มองกลับมา ไม่มีการหลีกทางให้จนผมจำต้องเป็นฝ่ายหลีกเสียเอง ไม่อย่างนั้นคงเสียเวลา แต่ว่ามันก็ยังตามผมมาอีกจนผมแทบจะหาที่หลบมันไม่ได้แล้ว หลังของผมเกือบติดกำพังแถมด้านหน้ายังมีกำแพงมนุษย์กั้นไว้อีก
“จะเอายังไง”
ผมถามออกไปอย่างหมดความอดทนเมื่อไอ้พี่ชมพูยังกวนตีนไม่เลิก ไม่รู้ว่ามันปล่อยผู้หญิงคนนั้นแล้วโผล่มาที่ห้องน้ำได้ยังไง บางทีมันอาจปวดเยี่ยวเลยมาจัดการให้เรียบร้อยก่อนจะไประเริงรักต่อก็ได้ ผมพยายามไม่ใส่ใจ แต่มันกลับทำให้การทำความเข้าใจเอาเองของผมบิดเบี้ยว
“ไม่เอายังไง อย่างมึงนี่ต้องแอบปีนเข้าบ้านตัวเองด้วยเหรอวะ คุณหนูจริงๆ”
คุณหนูหอกอะไร อย่างกูเรียกว่าคุณชายเว้ย ไอ้สัตว์! แล้วกูก็ไม่ใช่พวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อ ทำอะไรไม่ได้ด้วย กูทำได้มากกว่าที่มึงคิดเยอะ แต่ตอนนี้กูทำไม่ได้ก็เท่านั้น
“ตอนเรียนอนุบาลครูไม่สอนหรือไงครับ ว่าแอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์ มันไร้มารยาท”
“ไม่ได้สอนว่ะ แล้วกูก็ไมได้แอบฟังมึงด้วย กูมาเยี่ยวแล้วก็ได้ยิน กูไร้มารยาทตรงไหน ถ้ามึงไม่อยากให้ใครได้ยินมึงก็ไปคุยที่ที่ไม่มีคนดิ นี่มันส้วมสาธารณะ ใครจะเข้าก็ได้ มึงเข้าใจว่าเป็นห้องน้ำบ้านมึงหรือไง”
แค่พูดเหมือนผู้ใหญ่กำลังสอนเด็กกลับมาไม่พอ มันยังกอดอกเทศนาผมอีกต่างหาก เห็นแบบนี้ผมก็ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ ถึงสิ่งที่มันพูดจะเป็นจริงตามนั้น แต่ผมก็ไม่ยอมรับมันง่ายๆ อยู่ดี
“แต่การไม่พูดออกมามันก็เป็นมารยาทเหมือนกันไม่ใช่หรือไงครับพี่ชมพู”
“เผอิญว่ากูไม่ใช่คนที่มีมารยาทเยอะเท่าไร”
มันไหวไหล่อย่างไม่ยินดียินร้ายแม้ว่าจะโดนด่า
แม่งหน้าด้าน หน้าหนา ฉิบหาย
“ถ้างั้นก็รีบทำธุระของพี่ให้เสร็จเถอะครับ เสียเวลา ผู้หญิงเขาจะรอนาน”
“กูก็ว่างั้นแหละ”
มันรับคำอย่างหน้าตาเฉยแล้วเดินไปที่โถฉี่ ผมเองก็เตรียมจะออกจากห้องน้ำเหมือนกัน แต่ยังไม่ได้ทำเพราะมีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำทางด้านใน เป็นผู้ชายที่ขนาดตัวใกล้เคียงกับผม แล้วก็หน้าตาหล่อเลยทีเดียว แต่หน้าของเขาติดจะหวานแล้วก็ดูกึ่งสวยในแบบผู้ชาย เห็นแล้วรู้สึกว่าน่ามองจนผมเกือบเผลอมองตามเขาไปด้วยซ้ำ ถ้าไม่สะดุดกับใครอีกคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำห้องเดียวกัน
“เฮ้ย ไอ้กราฟ” ผมรู้สึกเลยว่าหน้าตัวเองเหวอหน่อยๆ ตอนร้องเรียกมัน “มึงออกมาจากห้องน้ำนั่นเหรอวะ”
“อ้าว แล้วทำไมมึงมาอยู่นี่”
มันทำหน้างงๆ ใส่ผมแต่ไม่ยอมตอบทั้งที่ผมเป็นคนถามมันก่อนแท้ๆ
อย่ามาตีหน้ามึนใส่กู กูถามมึงก่อนนะเว้ย
“กูมาล้างมือ ว่าแต่มึงทำไมออกมาจากห้องน้ำกับผู้ชายคนเมื่อกี้วะ”
“ไม่มีอะไรหรอก”
มันตอบปัดๆ เหมือนกับไม่ค่อยอยากให้ผมเซ้าซี้อะไร แล้วก็เดินไปที่อ่างล้างมือ ผมเลยเดินตามมันไปด้วย ลืมใครอีกคนที่ยืนฉี่อยู่ที่โถตรงผนังอีกฝั่งไปเลย
“จะไม่มีอะไรได้ไง มึงบอกกูมา เดี๋ยวนี้มีความลับกับกูเหรอวะ”
“ก็กูบอกว่าไม่มีอะไรนี่หว่า ถ้ามีกูก็บอกมึงไปแล้ว”
มันไม่ได้ทำเสียงเซ็งๆ ใส่ผม แต่ทำเสียงแบปกติมาก ทั้งที่ผมพันคิ้วจนเป็นปมไปหมดแล้ว
จะไม่ให้แปลกใจได้ยังไง ผู้ชายเข้าห้องน้ำเดียวกัน เข้าไปทำอะไร แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เกี่ยวข้องกับไอ้กราฟยังไง ทำไมผมไม่รู้ ไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนั้นด้วย
“กราฟ” ผมเรียกมันเสียงอ่อน มันน่าสงสัยแล้วก็อยากรู้จริงๆ นี่ครับ “กูอยากรู้”
“เขาบอกว่าไม่มีอะไรก็ถามอยู่ได้”
ไอ้ตัวสาระแนมันโผล่มาแล้วครับ แม่งสะเหล่อแทรกขึ้นมาเฉย ผมเลยหันไปตวัดตาขึงใส่มัน แต่แทนที่มันจะรู้ว่าไม่ใช่เรื่องที่ต้องเสือก มันดันพูดต่อ
“มึงเป็นเพื่อนหรือเมียกันแน่ ทำอย่างกับเมียจับได้ว่าผัวมีเมียน้อย”“ผมเป็นผัว!”
ในเมื่อมันเสือกนัก ผมก็สวนมันกลับไปเต็มเสียงเหมือนกัน มันทำตาโตใส่หน่อยๆ แล้วหัวเราะเสียงเย้ยๆ เหมือนไม่เชื่อที่ผมพูด ไอ้กราฟที่เห็นท่าว่าผมกับไอ้พี่ภูของมันคงจะทะเลาะกันยาวเหมือนทุกทีแน่เลยเข้ามากอดคอผม
“มึงจะกลับแล้วใช่ไหม”
“เออ มึงพากูกลับบ้านด้วย เดี๋ยวไม่ทัน”
“อืมๆ” มันรับปากแบบนั้นแล้วก็หันไปหาไอ้รุ่นพี่ “เดี๋ยวผมกับไอ้ยีนกลับก่อนนะครับ ฝากบอกพี่เจ๋งด้วย ส่วนไอ้เคลมกับไอ้กัสมันคงไปต่อของมันแล้ว”
“เออๆ”
ไอ้พี่ชมพูเค้นเสียงออกมาอย่างรำคาญปนไม่พอใจเท่าไร ผมไม่รู้ว่ามันไม่พอใจอะไร อาจจะเพราะว่ายังหาเรื่องผมได้ไม่พอ แต่ผมไม่สนใจหรอก แยกจากมันได้เป็นดีที่สุด เจอมันทีไรแล้วประสาทเสีย พาลทำให้ผมหงุดหงิด
หวังว่าคงไม่ต้องมาเจอกันอีกนะเว้ย ลาแล้วลาเลย ไอ้พี่ชมพู กูจะแผ่เมตตาไปให้!
วันนี้ไอ้กราฟหายหัวไปไหนไม่รู้ ผมยังไม่เห็นหน้ามันตั้งแต่มาถึง หันซ้าย หันขวา หันหน้า หันหลังก็ไม่เห็น ทั้งที่ปกติแล้วมันต้องเป็นคนไปรับผมที่บ้าน แต่วันนี้มันโทรมาบอกให้ผมมาเอง ผมเลยต้องนั่งหง่าวอยู่คนเดียว น่าเบื่อสุดๆ
รอมันสักพักก็ไม่เห็นมันมาสักทีผมเลยโทรไปตามไอ้เคลมกับไอ้กัสให้มาหาผมที่คณะ ซึ่งปกติแล้วมันจะอยู่ที่คณะผมมากกว่าคณะของมันอยู่แล้ว แต่เหตุผลไม่ใช่เพราะมันอยากอยู่กับผมหรืออะไรหรอก เพราะว่าคณะผมมีสาวสวยๆ อยู่เยอะแยะนั่นแหละมันเลยมาโปรยเสน่ห์ทิ้งไว้ วันไหนโชคดีเหยื่อติดเบ็ดเร็วมันก็ชิ่งหนีเหมือนไม่รู้ว่ามีผมอยู่ด้วยอีกคน
ถ้าให้พูด เด็ก (พยายามทำตัว) เนิร์ดแบบผมก็หมาหัวเน่าดีๆ นี่เอง แต่จะไปว่ามันก็ไม่ถูก เพราะว่าพวกเราเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ฟันหญิงสำคัญกว่าคุยกับเพื่อน แต่ถ้าเพื่อนมีปัญหา ผู้หญิงสิบคนก็ฉุดพวกมันไม่อยู่ ดีใช่ไหมครับ กลุ่มพวกผมน่ะ
“แล้วนี่ไอ้กราฟไปไหน”
มาถึงไอ้เคลมก็ถามเลย ผมส่ายหัว
“ถ้ากูรู้กูจะโทรเรียกพวกมึงมาหากูหรือไง”
“แล้วมึงโทรหามันยัง”
“กูโทรหามันแล้วครับคุณกัส” ผมกวนตีนมันปกติไม่พูดเพราะแบบนี้หรอก “แต่แม่งไม่รับสาย”
“มันมีอะไรหรือเปล่าวะ ปกติไม่เคยไม่รับสายเพื่อนนะเว้ย”
ก็นั่นแหละที่ผมกำลังสงสัย เรื่องที่ติดใจอยู่เมื่อวันก่อนยังไม่เคลียร์ นี่มันก็ทำตัวแปลกๆ อะไรอีกแล้ว
“เรื่องมันช่างก่อนแล้วกัน ตอนนี้กูหิวว่ะ ไปหาไรกินดีกว่า”
ผมชวน พวกมันก็เออออแล้วเดินตามกันไป โรงอาหารอยู่ไม่ห่างจากคณะของผมเท่าไร พวกเราก็เลยเดินไปแทนที่จะเอารถออก มาถึงผมก็สั่งให้ไอ้กัสไปซื้อข้าวให้ เพราะถึงยังไงมันก็ต้องซื้ออยู่แล้ว ส่วนน้ำก็ให้ไอ้เคลมไปซื้อ ใช้มันเลยครับ ฮ่าๆๆ
ผมนั่งรอเพื่อนสองคนมาบริการ พลางกดโทรศัพท์หาไอ้กราฟต่อ แต่ก็ไม่ติดอยู่ดี
แม่งทำห่าอะไรอยู่วะ ไม่รับสายกูเนี่ย!
อารมณ์ผมเริ่มฉุนเฉียวมากกว่าเดิม เพราะส่วนมากแล้วไอ้กราฟไม่ค่อยขัดใจผมหรอก ผมโทรต่ออีกสองสามครั้งแต่ก็ไม่ได้ผลจนชักจะเริ่มห่วงมันขึ้นมาแล้วจริงๆ
“ยังโทรหามันไม่ติดอีกเหรอวะ”
ไอ้กัสซื้อข้าวเสร็จแล้วก็มาวางตรงหน้าผม ผมพยักหน้าให้มันก่อนจะวางโทรศัพท์ลง
“มันเป็นอะไรหรือเปล่าวะ กูรู้สึกแปลกๆ ว่ะ”
“เออ อย่าว่าแต่มึงแปลก กูก็แปลกเหมือนกัน มันเคยไม่รับโทรศัพท์มึงที่ไหน มึงโทรล่ะ รับเร็วกว่าพวกกูโทรอีก”
ไอ้เคลมซื้อน้ำเสร็จได้มันก็หอบมาวางไว้บนโต๊ะแล้วนั่งข้างไอ้กัส ฝั่งตรงข้ามกับผม
“หรือว่ามันจะไม่สบายวะ อยู่คนเดียวด้วย”
ไอ้กราฟมีคอนโดของมันครับ แต่มันจะกลับบ้านบ่อยกว่า เลยทำให้มันรับส่งผมได้ทุกวัน หรือบางวันที่มันอยู่คอนโดมันก็ยังไปรับไปส่งผมที่บ้าน เป็นเพื่อนที่ดีจนน่าปลื้มใจเลยล่ะครับ
“เออ งั้นกูว่ากินเสร็จแล้วไปหามันที่คอนโดกันเลยดีกว่า ไม่ต้องเรียนมันแล้ว โดดๆ”
ไอ้คนที่มันเพิ่งนั่งชวน ซึ่งผมก็เห็นด้วย อย่างที่บอก ถ้าเพื่อนมีปัญหาต่อให้เอาอะไรมาฉุดก็ไม่อยู่ พวกผมเลยกระซวกข้าวเข้าปากกันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินกลับไปที่คณะเพราะรถของไอ้กัสอยู่ที่คณะผม ส่วนไอ้เคลมจอดรถไว้ที่คณะตัวเองแล้วติดรถไอ้กัสมาหาผม เป็นการช่วยชาติประหยัดพลังงาน หรือช่วยมันเซฟเงินในกระเป๋าก็ไม่รู้
ระหว่างที่เดินมาผมก็เดินสวนกับใครคนหนึ่ง หน้าตาคุ้นๆ นั่นทำให้ผมหยุดเดินแล้วมองตามจนไอ้กัสกับไอ้เคลมทัก ผมจึงถือโอกาสถามมันซะเลยเผื่อว่าจะรู้จักผู้ชายคนนั้น
“มึงรู้จักคนนั้นหรือเปล่าวะ”
“คนไหนวะ”
ไอ้เคลมยื่นหน้ายื่นคอหาคนที่ผมว่า ผมเลยตบกะโหลกมันไปหนึ่งที ไอ้สัตว์นี่ แม่งชอบโอเวอร์ตลอด เขาเพิ่งเดินผ่านไปเมื่อกี้ มันทำอย่างกับว่าเขาเดินผ่านไปแล้วชั่วโมงนึง
“คนที่เดินผ่านกูไปเมื่อกี้ มึงรู้จักเปล่าวะไอ้กัส”
“ก็รู้ เด็กคณะกู ถามทำไม”
“กูเคยเจอเขา กูเลยสงสัย”
“อะไรๆ นี่มึงเปลี่ยนรสนิยมแล้วเหรอวะ เดี๋ยวนี้มึงสนใจผู้ชายหน้าสวยเหรอวะไอ้ยีน”
สาระแนจริงมึง ผมผลักหน้าไอ้เคลมที่ยื่นเข้ามาใกล้ มองผมเหมือนเป็นตัวอะไรสักอย่างที่มันไม่เคยพบเคยเห็นมาตั้งแต่เกิด
กูไม่ได้เพิ่งมาจากต่างดาว มึงไม่ต้องทำซะเหมือนขนาดนั้นก็ได้
“เปลี่ยนรสนิยมเตี่ยมึงสิ กูแค่สงสัยอะไรบางอย่างเฉยๆ”
“สงสัยอะไรวะ”
ไอ้กัสถามอะไรที่ดูเข้าท่ากว่าเยอะ แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจ เพราะไอ้กราฟไม่ได้บอกอะไร เลยยังไม่อยากพูดอะไรมาก
“กูก็ยังไม่รู้เหมือนกัน เอาเป็นว่ามึงบอกกูก่อนว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
“เป็นเด็กคณะกูไง ไอ้กัสก็บอกเมื่อกี้”
“เสือกน่ะมึง กูคุยกับไอ้กัส”
อยากจะยกตีนขึ้นถีบมันจริงๆ ครับ ผมหันไปตวัดตาขึงๆ ใส่ไอ้เคลมหนึ่งที มันเลยเงียบปากไป ผมจึงหันไปมองไอ้กัสต่อ
“ก็ไม่รู้จักอะไรเท่าไรหรอก รู้แต่ว่าชื่อไนล์ มันหล่อแล้วก็ดูหน้าสวยๆ ด้วย คนก็เลยรู้จักมันเยอะ แต่มันหยิ่ง จองหอง ไม่คบกับใคร ชอบอยู่คนเดียว หลังๆ เลยมีผู้ชายเกลียดขี้หน้ามันเยอะหน่อย”
“เหรอ”
ผมครางเสียงในคอ แต่ก็ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกอยู่ดี ไอ้กราฟรู้จักคนคณะอื่นไม่น่าแปลกใจเท่าไร แต่ไอ้นิสัยแบบนั้น แล้วยังดูเหมือนว่าจะสนิทกัน มันเป็นเรื่องประหลาดพอดู
“แล้วตกลงมึงบอกกูได้หรือยังว่ามึงถามถึงมันทำไม”
พอโดนเค้นมา ถึงไม่อยากพูดอะไร ผมก็จำต้องบอกอยู่ดี ก็มันเป็นคนบอกเรื่องไนล์ให้ผมรู้ ผมก็ต้องบอกมันบ้าง แต่ก็ไม่ได้บอกทั้งหมด
“กูเห็นเขารู้จักกับไอ้กราฟ กูเลยสงสัยว่ามีคนที่มันรู้จักแล้วกูไม่รู้จักด้วยเหรอ”
“อ๋อ เออ มันไปรู้จักกันได้ยังไงวะ เห็นไอ้ไนล์มันไม่เอาใครเลยนี่หว่า คนในคณะแม่งก็ไม่คุย เพื่อนในเจอร์แม่งก็ไม่คบ แต่รู้สึกเหมือนว่าจะมีรุ่นพี่ผู้หญิงติดมันอยู่หลายคนนะ”
“จริงๆ แล้วมันก็มีลายเหมือนพวกกูนี่แหละครับ” ไอ้เคลมมันร้องออกมา “แต่กูว่าลายตีนมึงโผล่มาแล้วครับไอ้ยีน”
“ลายตีนอะไรของมึง”
ผมขมวดคิ้วถาม มันเลยชี้ไปทางด้านหลังให้ดู แล้วก็เห็นว่าเป็นลายตีนจริงๆ ครับ ไอ้พี่ชมพูเดินเด่นด้วยมาดกวนตีนมาแต่ไกล ผมเลยล็อกคอเพื่อนสองคนแล้วรีบเดินไปที่รถด้วยกัน แต่ก็ช้าไป ไอ้เหี้ยพี่ชมพูแม่งดึงคอเสื้อด้านหลังของผมเอาไว้
ไอ้สัตว์ เสื้อรัดคอกู!!
ตัวผมแทบจะลอยออกมาจากไอ้กัสกับไอ้เคลมเพราะแรงดึงมหาศาลของไอ้พี่ภู แถมพอดึงผมออกมาได้แล้วมันยังไม่ยอมปล่อยอีกนะ ผมต้องหันไปทำตาขวางใส่มัน มันถึงได้ยอมปล่อยให้ผมได้สูดอากาศเข้าปอดแรงๆ
เจ็บลูกกระเดือกฉิบหาย!
“พี่ชมพูมีอะไรกับน้องเกงยีนเหรอครับ”
ผมหันไปยิ้มแป้นแล้นถามมัน แต่มันดันถามเสียงเหี้ยม
“มึงว่างใช่ไหม”
“เปล่าครับ ไม่ว่าง ต้องเข้าเรียนแล้ว”
ผมตอบกลับไปตามจริง แต่ที่ไม่จริงคือผมกำลังจะโดดไปหาไอ้กราฟที่คอนโด ทว่าเหมือนไอ้พี่ชมพูจะรู้ มันหรี่ตามองผมก่อนจะกวาดตามองเพื่อนผมอีกสองตัว
“พวกมึงมีเรียนเหรอ”
“มีครับ”
แหม พวกเพื่อนมันช่วยผมอีกแล้ว เยี่ยมจริงๆ ผมกระตุกยิ้มในใจ แต่ยิ้มของผมก็เป็นม่ายเพราะประโยคต่อไปของไอ้รุ่นพี่
“งั้นพวกมึงก็ไปเรียนสิ”
หน้าเหวอกันเลยครับไอ้สองตัวนั้น แล้วพอมันยังไม่ยอมขยับตัวไปไหนก็ถูกไอ้พี่ชมพูไล่อีก
“ไม่ไปล่ะ เดี๋ยวมึงก็ไปเรียนไม่ทันหรอก คณะมึงน่ะอยู่ไกลไม่ใช่หรือไง”
ตามจริงแล้วก็เป็นแบบนั้น คณะวิศวะฯ ของมันเลยไปทางด้านหลังอีกกิโลกว่าๆ เพราะงั้นเวลามาหาผมมันถึงต้องขับรถมา
“เออ งั้นพวกกูไปก่อนนะมึง ผมไปเรียนก่อนนะพี่”
เพราะโดนขับไล่ทางสายตาที่ผมเห็นได้อย่างชัดเจน แล้วมันก็ไม่ได้คิดจะปิดบังอะไร ไอ้สองตัวนั้นถึงได้ยอมถอยทัพกลับไปง่ายๆ ซึ่งพอพวกมันไปปุ๊บ ก็เหลือผมที่ต้องเปิดศึกกับไอ้พี่ชมพูต่อ
“งั้นผมไปเรียนแล้ว ขอตัวก่อนครับ”
ผมโค้งให้มันด้วยความนับถือที่ไม่เคยมี ก่อนจะหมุนตัวเพื่อไปขึ้นตึกเรียน แต่ว่ามันก็ดึงเสื้อด้านหลังของผมเอาไว้ จนชายเสื้อหลุดออกมา
แม่ง ทำไมชอบใช้กำลังกับกูจังวะ ถือว่ามึงตัวใหญ่กว่าหรือไง
“มึงไปกับกู”
“ไปไหนครับ”
ยอมหันกลับมาหามันโดยดี เพราะว่ามันไม่ยอมปล่อยมือสักที เสื้อตัวนี้ผมซื้อมาแพง ถ้าไอ้พี่ชมพูบ้าพลังแล้วกระชากขาดขึ้นมา ก็ซวยผมอีก โดนป๊าด่ามันไม่สนุกนะครับ
“ไม่ต้องถามมาก ตามมา”
“แต่ว่าผมต้องไปเรียน”
ผมอ้าง แต่ว่ามันก็สวนกลับทันควัน
“เมื่อกี้มึงจะโดดเรียนไม่ใช่หรือไง”
อ้าปากพะงาบเลยครับ ว่าจะแย้งมันกลับไป แต่เจอตอบมาแบบนี้น็อคกลางอากาศเลย
สาดดดด แสนรู้เกินไปแล้วนะมึง
“ไม่มีปัญหาแล้วใช่ไหม”
เท่านั้นมันก็จับมือผมแล้วลากให้เดินตามมันไปเลยครับ ซึ่งจุดหมายของมันก็เป็น Lexus LFA สีดำ กระจกติดฟิล์มเข้มจนเกือบไม่เห็นข้างใน แต่ผมว่าเป็นฟิล์มด้านเดียวมากกว่า เห็นมันจับผมมายืนตรงรถแล้วผมก็งง ตกลงแม่งจะให้ผมไปไหน
“ขึ้นรถสิ”
มันว่าแบบนั้นก่อนจะเปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับหน้าตาเฉย
อะไรของมันวะเนี่ย แล้วผมต้องทำตามมันบอกหรือไง
“จะขึ้นไม่ขึ้น” พอมันเห็นผมยืนเฉย ไม่ทำอย่างที่มันบอก มันก็เปิดประตูออกมา ทำหน้าเหวี่ยงๆ ใส่ ก่อนจะต่อประโยค “หรือต้องให้เปิดประตูให้แล้วอุ้มขึ้นรถ”
เวร! ผมด่ามันในใจก่อนจะขึ้นรถไปแต่โดยดี ซึ่งทันทีที่ผมปิดประตูเสร็จมันก็ออกรถ แต่ไม่วายหันมาบอก
“คาดเข็มขัดด้วย ถึงมันจะไม่ไกลเท่าไร แต่เผื่อไว้หน่อยก็ดี รถมันแรง”
ผมหันไปมองหน้ามันที่เหมือนจะพูดอวดๆ แล้วทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ รถแรงกว่ามึง กูก็นั่งมาแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมคาดเข็มขัดแต่โดยดี ไม่งั้นเดี๋ยวแม่ง ก็ปากดี บอกว่าจะคาดให้อีก ผมเลยตัดปัญหาไป
ใช้เวลาไม่นานเท่าไรก็ถึงจุดหมาย เป็นคอนโดสูงแล้วก็ดูหรู สมฐานะคนรวยล่ะครับ คนรอบตัวผมสงสัยแม่งอยู่คอนโดกันหมด ไอ้กราฟ ไอ้กัส ไอ้เคลมก็มีคอนโดของมันเอง พ่อแม่ซื้อให้อยู่ใกล้ๆ มหา’ลัย คงมีแต่ผมนั่นแหละที่ไม่มีเป็นของตัวเอง ต้องกลับบ้านทุกวันแล้วก็โดนจับผิดทุกวัน น่าเบื่อ!
“ลงมาได้แล้ว”
มันลงไปก่อนผมอีกครับ ผมเลยต้องเดินตามมันลงไป มันนำผมขึ้นไปชั้นยี่สิบเท่าไรไม่รู้ ไม่ได้สนใจมอง แล้วก็เปิดประตูเข้าไปที่ห้องหนึ่ง เป็นห้องที่กว้างขวาง มีเฟอร์นิเจอร์ที่ไม่หรูหราฟู่ฟ่าจนเกินไป ค่อนข้างเรียบแต่สะดวกสบาย ของตกแต่งภายในห้องก็ไล่เป็นเฉดสี ออกโทนน้ำเงินเทา แล้วก็มีสีสันสดๆ ตัดบ้างเป็นบางจุด ดูโมเดิร์นดีครับ
“ห้องพี่เหรอครับ”
อาจจะเป็นประโยคแรกที่ผมพูดเพราะกับมันโดยไม่มีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง แต่มันทำแค่ไหวไหล่อย่างมีเชิงแล้วถามกลับ
“คิดว่าไง”
“ห้องหมาพี่มั้งครับ” ผมย้อนกลับไปบ้าง
นี่กูอุตส่าห์พูดดีๆ กับมึงแล้วนะ มึงยังกวนประสาทกูอีก ชอบให้กูตอบมึงกลับแบบนี้ใช่ไหม ทีหลังกูจะได้ไม่ต้องพูดดีด้วย
“งั้นมึงอยากเป็นหมาหรือเปล่าล่ะ”มันเอามือใหญ่ๆ มาขยี้หัวผมจนยุ่งเหยิงไปหมดแล้วหัวเราะเสียงกลั้วลำคอ ยิ่งพอเห็นผมหน้าบูดมันก็ยิ่งยิ้ม
ยิ้มห่าเหวอะไรของมึงมากเนี่ย กูไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ต้องเอายิ้มมาหว่านเสน่ห์
ผมจัดเผ้าผมของตัวเอง ลูบๆ ให้มันเรียบลงมาเหมือนเดิมก็เห็นว่ามันเดินหายไปไหนไม่รู้ มองหาแล้วก็ไม่เจอ
อย่างว่าแหละครับ ห้องมันใหญ่ เป็นสัดส่วนอย่างชัดเจน ผมไม่รู้ว่าจะไปยืนไปนั่งตรงไหน เลยหย่อนตูดลงบนโซฟา มันพาผมมาทำไมผมยังไม่รู้ หรือว่ามันทนผมไม่ได้ นึกอยากฆ่าทิ้งแล้วจับสับเป็นชิ้นๆ โยนลงชักโครกกันเนี่ย
“เอ้า”
สะดุ้งวาบเลยครับ อยู่ๆ มันก็เอาขวดเป๊ปซี่เย็นๆ มาแนบแก้มผมไว้ ผีเข้าหรือไง อยู่ดีๆ เอาของกินมาให้แบบนี้ แอบใส่ยานอนหลับหรือเปล่าวะ
“รับไปสิ ผู้ใหญ่ให้ของทำหยิ่งเหรอ”
กูว่ามึงควรไปตรวจเช็คประสาท อยู่ดีๆ มาทำดีกับกูนี่สมองมีปัญหาเหรอ เมื่อเช้าตกเตียงหัวฟาดขอบเตียงหรือไง วันนี้ถึงดูประหลาดแบบนี้
แต่ถึงจะคิดอย่างนั้นผมก็ยอมรับขวดเป๊ปซี่จากมันอยู่ดี แล้วพอรับไปมันก็ทำท่าเหมือนว่าให้ผมเปิดขวดดื่มสักที
นี่มึงจะทำให้กูยิ่งรู้สึกว่าสิ่งที่กูคิดเมื่อกี้มึงจะทำจริงๆ นะเนี่ย
รู้สึกเสียวคอขึ้นมายังไงไม่รู้ หรือว่ามันจะจ้วงท้องก่อนวะ
ผมคิดสาระตะกับตัวเอง จนถูกมันถาม
“ทำหน้ายุ่งแบบนั้นหมายความว่าไง”
มารู้ว่าตัวเองเผลอทำคิ้วขมวดเข้าหากันก็ตอนมันทักเนี่ยแหละครับ เลยพยายามคลายออก แต่ความสงสัยที่บังเกิดมันก็ไม่ได้ช่วยให้หน้ายุ่งๆ ของผมคลายลงอยู่ดี
“ก็แค่สงสัย ผีที่ไหนเข้าพี่หรือเปล่า”
“ผีไอ้เจ๋งล่ะมั้ง มึงรู้ไหมว่ากูโดนมันเทศน์ทุกวัน วันละหลายชั่วโมง หาว่ากูทำให้น้องเกลียดขี้หน้า”
อยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ครับ ผมเห็นว่าพี่เจ๋งบางทีก็ดูหงอกับมัน เพราะเห็นมันข่มเอาๆ คืนนั้นก็จับกรอกเหล้า ไม่นึกว่าจะโดนพี่เจ๋งเทศนาแล้วมาทำดีกับผมแบบนี้ สงสัยพี่เจ๋งจะเจ๋งจริงสมชื่อ
“แล้วไงครับ เลยจะมาทำดีกับผมหรือไง”
“กูกำลังพยายามไง กูก็ไม่ได้เกลียดอะไรมึง แค่หงุดหงิดเวลาเห็นมึงแต่งตัวแบบนี้”
“โดนสาวเนิร์ดทิ้งเลยเฮิร์ทแล้วมาพาลผมหรือไงครับพี่ชมพู”
“ตีนแน่ะมึง” มันยกตีนขึ้นมาจะถีบผมเลยครับ ผมก็กระเถิบตัวหนีมันบนโซฟาเนี่ยแหละ ”กูไม่เคยโดนสาวทิ้ง”
“อ้าว งั้นก็หนุ่ม?”
“เดี๋ยวมึงจะโดนกูถีบจริงๆ”
มันทำหน้ายุ่งใส่จนผมอดขำไม่ได้ มันทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจโคตรๆ เลย เห็นแล้วตลกดี
“โอเคครับ ผมจะพยายามเข้าใจว่าพี่กำลังพยายามจะเป็นรุ่นพี่ที่ดี ไม่เป็นรุ่นพี่บ้าอำนาจ ไร้เหตุผล ชอบใช้กำลัง กวนตีนรุ่นน้อง คอยหาเรื่องตลอดเวลา”
“นี่มึงด่ากูอยู่เหรอ”
“เปล่า ผมแค่พูดเฉยๆ”
ผมลอยหน้า ทำไม่รู้ไม่ชี้ตอบมัน ก็เลยโดนมันตบกะโหลกเข้าไปเต็มๆ หนึ่งที
อีกละ ไหนว่าแม่งจะเป็นรุ่นพี่ที่ดีไง ใช้กำลังกับน้องตลอดเหอะ
“แล้วพี่พาผมมาที่นี่ทำไม”
ผมเปลี่ยนเรื่อง คุยเรื่องเดิมต่อเดี๋ยวแม่งลงไม้ลงมือกับผมอีก แต่ว่าพอผมถามแบบนั้นแล้วมันก็หันมามองหน้า มองแบบจ้องเลย แถมยังกระตุกยิ้มที่ดูจิตๆ ไงไม่รู้
อะไรของมึงเนี่ย ผีอะไรเข้าอีกวะ หลายตัวเกินไปแล้วนะเว้ย!
“มึงคิดว่ากูพามาทำไมล่ะ”
“ผมจะไปรู้เหรอ พี่บังคับให้มา ผมก็ต้องมา”
เริ่มหวั่นๆ กับสีหน้าท่าทางของมัน ผมกระเถิบตัวหนีจนชิดที่เท้าแขนอีกด้านของโซฟา แต่ว่ามันก็เขยิบตัวตามมาอย่างเชื่องช้า โคตรหลอนประสาทผมเลย
“งั้นกูใบ้ให้”
มันพูดด้วยน้ำเสียงแหบๆ ฟังแล้วขนลุกฉิบหาย ท่าทางแม่งไว้ใจไม่ได้แล้ว ผมเลยเตรียมจะโกยอ้าว เดี๋ยวค่อยเคลียร์วันหลังก็ได้ วันนี้แม่งมีแต่เรื่องประหลาดเกินไป แต่ความคิดของผมก็ถูกเตะทิ้งออกไปนอกอวกาศเลยเพราะไอ้พี่ชมพูตะครุบตัวผมไว้จนหล่นแหมะไปบนตักมัน แล้วยังกระซิบข้างหูผมอีก
“มึงคิดว่าเวลาผู้ชายเขาพาคนเข้าห้องนี่เขาจะทำอะไร”ไอ้เหี้ยพี่ชมพู มึงคิดอะไร!!!!!!!!!
===============
โอ๊ะ พี่ชมพูนี่โดนอะไรสิงเปล่าเนี่ย อยู่ดีๆ มาทำตัวแปลกๆ
ตอนหน้าโผล่มาเป็นพาร์ทของพี่ชมพูดีมั้ยนะ?
ว่าแต่กราฟสุดหล่อหายไปไหนนะ ทำเอาเพื่อนๆ เป็นห่วงกัน
วันนี้มีของพิเศษแถมให้ด้วยค่ะ
เปิดตัวอิมเมจน้องยีน หล่อปนสวยนิดๆ มั่นๆ
หวังว่าจะชอบกันนะคะ
Undel2Sky
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
