หัวข้อ: "No broken Heart ,Non broken Glass"

[ชั่วกาล]

แอร๊ๆๆๆๆ รอติดตามต่อนะครับ  มีผีโผล่มาด้วย

[Gokusan]

อ๊ะ ร่างโปร่งใสชื่อน้องมะตูม
ชักอยากรู้เรื่องซะแล้วสิ สงสัยว่าจะมีการตามสืบมั้ย ^^

ส่วนเรื่องคนๆ อย่างนายรักอ่านนี่ก็...น่าลุ้น
ตกลงว่าเปลี่ยนสเปกดิเนี่ย...เพื่อความเป็นไปได้ หุหุ

รอลุ้นให้น้องมาขายของหน้าร้านไวๆ ฮี่ๆ ^^

[- คราส -]

เป็นหนึ่ง = มะตูม ?
บาลีนี่น่าสนใจ

มีแต่เรื่องชวนให้อยากรู้
รอติดตามฮะ
  

[MiSS-U]

 

เดาไม่ออกว่าใครเป็นนายเอก  แต่คนที่มีแววสุดน่าจะเป็นผีที่ตามสร้อยปะ

[@PurPle SuN@]

หวายหวาย เรื่องน่าติดตามสุดๆ สรุปว่ามีผีซะหลายตนอ่ะนะ ว่าแต่เดี๋ยวพี่ย้อนกลับไปอ่านตอนแรกใหมก่อน ทำไมเข้าใจว่าตาบาลีเป็นฝ่ายรับได้หว่า

ปล.อย่าดุน้องมากนะเรื่องคอมเสียน่ะ ^_^

[RoseBullet]

ผีคุณปู่น่ารักนะ มีคัดหลานสะใภ้ให้ด้วย
แถมคนที่คุณปู่คัดก็ดูจะถูกใจเรานะ จะรอดูต่อไปละกัน
เพราะน้องผีมะตูมยังไม่ออกโรงมาให้เห็นกันจะๆเลย

ดูท่าจะมีนายเอกหลายคนจริงด้วย
คุณบาลีแกดูเสน่ห์แรงดี ท่าทางจะมีคนมาติดพันด้วยเยอะอะ
ยังไงขอให้สุดท้ายแล้วคู่ลงล็อคแล้วกัน

[SJ]

ตอน 2 แระ ก้อยังงงอยู่ดีอ่ะ   

รอดูกันตอนต่อไป 

[THiiCHA]

บาลีขี้แกล้ง ;P
นั่นขนาดเป็กนะนั่น
ยังปล่อยให้เค้ายืนชะเง้ออยู่นอกร้าน
อร้าย อยากรู้จักละ ดิ้นๆๆ
อยากให้ถึงวันอาทิตย์ไวๆ

[LoveBaBy]

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ อยากกระโดดจุ๊บผีคุณปู่จอมป่วน ฮ่าๆๆๆๆๆ
เชียร์คนเดียวกันเรย ผีน้อยแคสเปอร์น่าร๊ากกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆ
แต่เอ๊ะ ผีน้อยของเค้า ชื่ออะไรกันแน่อ่า "เป็นหนึ่ง" "มะตูม" ???

เอ่อนายรักอ่านของเราก้อยังแรงไม่ตก ก๊ากกกกกกกกก
แพทก้อใช่ย่อย ตรงประเด็นไม่แพ้กัน 555+
แล้วกะน้องคอส นี่ก้อยังงัย แล้วแพท ล่ะเอ๊ะ
ไหนจะผีน้อยน่ารักของเค้าอีก

อ๊ากกกกกกกกกก ไรท์เตอร์ ทิ้งระเบิดไว้อีกแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ

ขอบคุณ JT จ้า ^^
สนุกๆๆ รอลุ้นต่อวันอาทิตย์ ฮ่าๆๆๆ

ปล. มีแอบปล่อยไก้ด้วยอ่า มีใครจับได้มั้ง ><
ที่แน่ๆ พี่ปาน ฮ่าๆๆๆ

[♠DekDoy♠]

อ่านจบตอนนี้ถึงเข้าใจว่าปู่ก็เป็นวิญญาณ 

นายเอกเป็นวิญญาณรึเนี่ย แล้วจะรักกันยังไงหล่ะหนอ 

[Number1_90]

ง่ะ มีผีด้วยอ่ะ 

ชอบผีคุณปู่

เเล้วพระเอกกับนายเอก จะรักกันยังไงล่ะเนี่ย 

[jeeu]

 เค้าพึ่งเห็นนิยายใหม่ของพี่ไจฟ์กับน้องที   สนุกดีค่ะ น้องผีมะตูมชื่อน่ารักจัง  เป็นกำลังใจให้นะคะ

[เพื่อนบ้าน]

คึคึคึ เริ่มหนุกแล้วอ่า อยากอ่านอีก >.<
คุณปู่น่ารักดี ฮ่ะๆ มาตอนแรกแอบหลอน ปู่ขี้แกล้งอ่ะ
ว่าแต่แพทนี่ไม่ใช่นายเอกใช่ป่ะ แล้วมะตูมอ่ะ ??
มะตูมเป็นผี ?? จะเป็นนายเอกยังได้ไง หรือมะตูมอาจจะเป็นแค่วิญญาณ
มะตูมยังไม่ตายแค่วิญญาณหลุดออกมา ต้องได้สร้อยคืนถึงเข้าร่างได้

เพ้อเจ้ออะไรเนี่ย -*-
เอ๊ะ !! หรือว่าคอสเป็นนายเอก หุหุ

[samsoon@doll]

ยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่อยากรู้ว่ามันจะเปนไงต่อคุณปู่จะชอบมะตูมเองป่าวอ่ะเห็นบรรยายว่าผมยังดำอยู่เลยอาจจะมาแบบตอนหนุ่มๆ อิอิ

[nolirin]

เหมือนจพเดาๆได้แต่ก็ไม่แน่ใจ ว่าใครคือหวานใจของนายบาลีกันแน่
อ่านตอนแรกเลยนึกว่าบาลีจะเป็นคนเรียบร้อย แต่ตอนสองนี้ เจ้าชู้ เจ้าเล่ห์ชัด
รอตามอ่านต่อไป ว่าเกิดไรขึ้นกับเป็นหนึ่ง

[golove2]

 

ติดตามต่อ

[i1_to*pp]

ชอบผีคุณปู่...น่ารักดี
รอตอนต่อไป

[malula]

อร๊ายยยยยยยยยยย นายเอกเป็นผี
พระเอกเราก็ป้อเก่งเหมือนกันนะ

[silverphoenix]

อะไรก๊านๆๆ  เรื่องแนวนี้ของไจฟ์ทีไม่เคยอ่านเลย 

น่าสนใจจริงๆ

[nongrak]

เรื่องนี้แปลกกว่าเรื่องอื่น อยากให้บาลีได้คุยกับนายเอกจังเลย

[นอนกินแรง]

ร่างโป่งใสนั้น ชอบจัง มะตูม 

ตามติดจ้า

[konnarak]

เรายัง งงๆ  อยุ่ ว่าใครเป้นนายเอกกันเเน่  คงต้องรออ่าานต่อไป 

สงสารผีมะตูม

[yayee2]

ยังเมนต์ไมออกหรอก ดูไปอีกก่อนดีกว่า
แต่..ก็นะ มะตูมถูกพูดถึงแค่นิดๆหน่อยๆเอง ทำไมกลับรู้สึกดีๆกับมะตูมมากมายก็ไม่รู้แหละ

[LalaBam]

มันน่ากลัวอ่ะ
หลอนๆเนอะ

[choijiin]

ตายแล้วบาลี
นี่เธอปิ๊งผีน้อยน่ารักเหรอเนี่ย
เริ่ดมากกกกกกกกกกกกกกก
 
อยากอ่านต่อแล้วค่า
  ไจฟ์กับน้องที

[POPEA]

แพทรุกบาลีเลยหรอ แพทมองเห็นปู่ที่อยู่ในร้านด้วย!
บาลีเป็นรุกใช่ปะ บาลีชอบผีเจ้าของสร้อยหรือนี่
 

[entirom]

 

เอาแล้วงัย

ปู่ยุไรเนี้ย

คนกะผี

ต้องคนกะคนดิ

เอะ

หรือว่าบาลีจะเหมารวมเลยหว้า

[Gohan]

แพทไม่ผ่านอย่างแรง เนอะปู่เนอะ คนแก่ไม่ปลื้ม 
บาลีนี่ก็อะไร ไปช่วยเค้าปลดกระดุมเสื้อ ทำเหมือนสนิทสนมกันมานาน  หมั่นไส้
แล้วนายเอกของนายรักอ่านเป็นใครกัน ...สงสัยบาลีจะเลือกไม่ถูก หุหุ

[from_mars]

ทักทายพี่คนข้างบนด้วย...เอิ้กๆๆๆๆ
บาลีมีซิกเซนส์เหรอ? น่าตื่นเต้นดีนะ (แต่เจ้ไม่เอา กลัว)
แล้ว...รักนี้จะเป็นไงล่ะ อยู่คนละภพ (รึเปล่า) แล้วจะได้พบกันได้อย่างไร? สงสัยจัง
รออ่าน และ +1 + เป็ดให้น้องชายจ๊ะ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 3

ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมเคร่งขรึม นั่งอยู่ที่เก้าอี้โปร่งในห้องกว้าง หันหลังให้หน้าต่าง กระป๋องเบียร์วางอยู่บนโต๊ะ ไอเย็นกลายเป็นหยดน้ำทิ้งน้ำหนักลงสร้างรอยรอบกระป๋อง ขณะดวงตาสีเข้มจ้องมองสร้อยถักในมือ
สายรัดข้อมือเป็นเชือกสีดำเส้นเล็ก แต่เหมือนจะใช้เชือกและด้ายหลายอย่างผสมกัน ถักล้อมแก้วที่มีพลาสติกเป็นส่วนผสมแบบที่เป่าเอง ใสและมีน้ำหนักวาววามแบบแก้ว แต่ยืดหยุ่นแบบพลาสติก ทำให้ปราศจากริ้วรอย
ภายในของแก้วคือหยดสีแดง พยายามเถียงตัวเองว่า มันไม่ใช่ แต่กลายเป็นว่ายิ่งมองยิ่งแน่ใจว่าใช่!
หยดน้ำที่แตงโมบอกว่าสีมันแดงน่ากลัว!
เลื่อนสายตาพิจารณาสายรัดข้อมืออีกครั้ง แล้วต้องหันกลับไปมองที่นอกหน้าต่าง
เบื้องล่าง ดวงตาดำขลับมองขึ้นมา
เงาร่างโปร่งใสที่เห็นได้ชัดเจนต่างจากในเวลากลางวัน
“...น่าสงสาร....”
“เขาควรไปสู่สุคติ ไม่ใช่มาตามของอยู่อย่างนี้”
“...ใครก็อยากไป แต่มันต้องมีสาเหตุที่เขาไปไม่ได้สิ...”
“พรุ่งนี้ผมจะใส่บาตรทำสังฆทานให้เขาแล้วกัน”
“...หลานใครวะ ใจร้ายว่ะ....”
“ปู่ ขอร้องเหอะ เขามีเส้นทางของเขา ปู่รู้ดีว่าการเฝ้าติดตามของน่ะมันเกิดจากการไม่ละวาง”
ปู่จ้องหน้าบาลีแล้วจางหายไป
บาลีหันกลับไปมองที่ฟุตบาทหน้าร้านอีกครั้ง
“พรุ่งนี้เช้าจะทำบุญไปให้”
แต่ดวงตาคู่สวยคู่นั้นยังคงมองมา

ตื่นนอนตีห้า จัดการธุระส่วนตัว เดินลงบันไดมาหน้าร้านหยิบห่อหนังสือพิมพ์รายวันเข้ามาในร้าน ทำเป็นมองไม่เห็นเงาที่จางลงเรื่อยตามแสงอาทิตย์ที่ทอดผ่าน ส่งหนังสือพิมพ์เสร็จแล้วเลยไปที่วัดทำบุญถวายสังฆทานอย่างที่พูดไว้
เมื่อกลับมาถึงหน้าร้านอีกครั้ง เหมือนใจหายที่เงาจางๆนั้นหายไป
“...หงอยทำไม...” ปู่ทักถามทันทีที่เปิดประตูร้านเข้ามา
“ใครว่าหงอย ผมไปวัดมาคนเยอะเลยเหนื่อย”
“...หึ...ใจร้ายแล้วยังปากแข็ง….”
บาลีขี้เกียจเถียงด้วย ทำงานจัด เก็บ และกวาดร้านไปเรื่อย มีลูกค้าเดินเข้าร้านก็แค่หันมามอง พอเขาจะจ่ายเงินถึงจะเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์
ตกบ่าย หนุ่มคอสหน้าหวาน มัดรวบผมหางม้า ต่างหูสีดำก็ก้าวเข้ามาในร้าน
“ทำก็ได้”
บาลีกระตุกยิ้มมุมปาก ไอ้หมอนี่มันห้วนเกินกว่าจะเป็นพ่อค้า ขณะที่เหมือนได้ยินเสียงปู่หัวเราะหึหึมาจากส่วนใดส่วนหนึ่งของร้าน
“ค่าแรงวันละ 300 ตามที่รัฐบาลกำหนด”
“งั้นผมก็ทำแค่วันละ 8 ชั่วโมงพร้อมสวัสดิการสังคมและเงินประกัน” คอสพูดแล้วยักคิ้ว
“ยังไม่จบปริญญาตรีพี่ให้ค่าแรง 300 แล้วยังมาเรียกนั้นเรียกนี่ พี่ไม่คิดค่าแผงก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
บาลีพูดอย่างเป็นต่อ
คอสทำปากเบี้ยวหน้าตาเซ็งสุด “เออ จะให้เท่าไหร่ก็ให้มาเหอะ แล้วผมจะวางของขายตรงไหน นอกร้านหรือ”
“แล้วของอยู่ไหน”
คอสเบี่ยงตัวให้บาลีดูกระเป๋าเป้หลัง
เจ้าของร้านรูปหล่อเลยขมวดคิ้ว “นี่แบกของไปโน่นมานี่ตลอดเวลาอย่างนี้เลยหรือ”
“เปล่า เฉพาะวันที่จะขายต่างหาก พอดีวันนี้จะไปขายที่หน้าห้างโลตัส แล้วคนที่ฝากให้ไปจับสลากมันเอาเบอร์ขายให้คนอื่นไปแล้ว ผมเลยต้องหาที่ใหม่”
บาลีชี้ไปที่แผงวางขายหนังสือพิมพ์ “ไปยกโต๊ะพับหลังร้านมาวางข้างแผงหนังสือพิมพ์นั่นก็ได้
คอสพยักหน้า จะวางกระเป๋าข้างตัว บาลีแย่งมาถือแล้วเดินไปที่หลังเคาน์เตอร์ หันไปมองเสื้อนักศึกษาแล้วหยิบผ้ากันเปื้อนสีดำส่งให้
“ไหนบอกว่าขายคนเดียว”
“ก็คนเดียว เพื่อนมันทำมาให้หลายผืน”
แต่บาลีไม่เคยใช้ผ้ากันเปื้อนเลยสักครั้ง
คอสรับมาคลี่ผ้าออก จับสายคล้องคอ ขณะที่บาลีจับสายคาดเอวอ้อมหลัง เพื่อที่จะวนกลับมาผูกโบที่ด้านหน้า แต่ช่วงที่โอบรอบเอวจนเหมือนกำลังโอบกอดหนุ่มเอวบางไว้ ใกล้จนได้กลิ่นหอมอ่อนๆ
หอมจากผิวเนื้อ ไม่ใช่น้ำหอม ไม่ใช่แป้ง
คอสไม่กล้าขยับตัวเมื่อคนที่ตัวสูงกว่าลดระดับจมูกลงมาใกล้ อีกเพียงนิดเดียวก็จะถึงแก้ม คอสหันหน้าหนี ทำให้บาลีหยุดมอง กะพริบตาเหมือนเรียกสติของตัวเองกลับมา หากแต่ทั้งแขน ทั้งระดับองศาใบหน้ายังอยู่เท่าเดิม
“ผม..จะ ไปเอาโต๊ะ”
นั่นแหละ บาลีถึงได้ลากจมูกผ่านใบหูขึ้นมาถึงขมับ ใกล้จนคอสรับรู้ถึงลมหายใจ ขณะที่มือใหญ่อ้อมสายรัดเอวกลับมาผูกโบให้ที่ด้านหน้า
พอบาลีผูกให้เสร็จคอสก็รีบวิ่งไปหลังร้านทันที
บาลียืนยิ้มกริ่ม แล้วเดินกลับมาประจำเคาน์เตอร์ทำงาน
จู่ๆ บรรยากาศนิ่งสงบก็เข้ามาปกคลุมในร้าน
ขณะที่เสียงกระดิ่งประตูดังขึ้น ชายสูงวัยผมหงอกขาว ถือไม้เท้าก้าวเข้ามาในร้านพร้อมกับสตรีอีกคนที่ท่าทางสุภาพ คงเป็นพยาบาลดูแลผู้สูงอายุ
“สวัสดีครับ” บาลีเดินเข้าไปหาแล้วยกมือไหว้
ชายสูงวัยพยักหน้า แล้วบอกความต้องการ “ลุงมาหาหนังสือเก่า”
“ครับ เชิญที่ชั้นลอย”
บาลีก้าวช้าๆ นำชายสูงวัยขึ้นไปที่ชั้นบน
เดินผ่านแถวตู้สูงชนเพดานที่เป็นหนังสือวิชาการไปที่ด้านใน ช่องว่างสำหรับโต๊ะใหญ่ที่จัดวางอุปกรณ์สำหรับซ่อมแซมหนังสือ คือแถวตู้เก็บหนังสือโบราณติดผนังด้านในสุด

นอกจากปู่ที่ยืนนิ่งอยู่ข้างตู้แล้ว ยังมีชายสูงวัยอีกคนแต่งกายในชุดราชปะแตน โครงสร้างใบหน้าคล้ายกับลูกค้ารายนี้ กำลังก้าวออกมาจากตู้แล้วหยุดยืนมองลูกค้าที่กำลังเดินเข้ามาใกล้
รอยยิ้มอบอุ่นคลี่กว้าง ทุกก้าวที่ลูกค้าสูงวัยเดินเข้าไปใกล้ตู้หนังสือ
บาลีเดินไปหยุดที่หน้าตู้หนังสือสูงติดผนังติดกระจกหนา ก่อนนี้ที่ชั้นวางหนังสือตรงกลาง ในระดับสายตานั้นว่างอยู่
แต่ตอนนี้ มีหนังสือเก่าเล่มหนา ปกหนังสีน้ำตาล วางในแนวนอนอยู่เพียงเล่มเดียว บาลีหยิบหนังสือหันมาส่งให้
ชายสูงวัยจ้องมองด้วยความประหลาดใจ
“อยู่ที่นี่เอง อยู่ที่นี่เอง”
มือเหี่ยวย่นรับหนังสือมาลูบปกหนังอย่างทนุถนอม
“ค่าหนังสือ”
บาลีส่ายหน้า “หนังสือของคุณ พวกเรามีหน้าที่เก็บรักษาไว้ให้คุณ”
“เก็บรักษาก็ต้องมีค่าใช้จ่าย”
“มันเป็นค่าใช้จ่ายตามหน้าที่ครับ ผมจะให้กล่องไปเก็บหนังสือไว้ด้วยดีไหมครับ”
ชายหนุ่มหันไปเปิดตู้ด้านล่าง มีกล่องไม้ใบเล็กวางซ้อนกันอยู่หลายใบ บาลีหยิบออกมา  1 ใบ เปิดออกเพื่อจะให้เก็บหนังสือ แต่ชายสูงวัยส่ายหน้า “อย่าเพิ่ง ลุงอยากอ่านหนังสือนี้ก่อน นี่เป็นหนังสือที่ปู่ของลุงเขียนไว้ ลูกหลานได้ฟังแต่บอกเล่าต่อๆกันมา อ่านแต่หนังสือที่คนอื่นเอาไปแปล ไปวิจารณ์ แต่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสเล่มต้นฉบับเล่มนี้มาก่อนเลย”
บาลีค้อมตัวยิ้มรับอย่างภูมิใจเหมือนกำลังได้รับคำชม
“นายรักอ่าน ขอบใจมากที่เก็บหนังสือไว้ให้”
บาลีค้อมตัวอีกครั้ง แต่ส่งยิ้มเลยไปหา ปู่-นายรักอ่านตัวจริง คนที่เก็บหนังสือโบราณหายากไว้เป็นมรดกให้ลูกและหลาน
ขณะที่เงาร่างของชายชราผู้เขียนหนังสือเดินเข้ามาใกล้ แตะมือที่ปกหนังสือทับซ้อนกับชายชราผู้เป็นลูกค้า หันมากล่าวคำขอบใจบาลีที่มีเพียงบาลีกับปู่ได้ยิน แล้วค่อยจางหาย
ปู่ยืนเท้าเอว ยืดตัวหัวเราะเสียงก้องร้านหนังสือ

บาลีเดินตามออกไปส่งชายสูงวัยถึงที่รถ โดยไม่ลืมส่งกล่องไม้ให้กับพยาบาล
“เอาไว้ใส่หนังสือนะครับ ไม้ที่ทำกล่องผมเคลือบสารเคมีไว้แล้ว มันกันแมลงกันมอดได้ ป้องกันหนังสือได้ดี”
ชายหนุ่มรูปหล่อ ตัวสูงใหญ่ ยืนมองรถคันใหญ่เลื่อนออกไปแล้วเดินช้าๆ กลับมาที่ร้าน
เวลาเพียงแค่ 2-3 วันไม่น่าจะสร้างความเคยชินได้ แต่บาลีก็ยังคงกวาดตามองฟุตบาทหน้าร้านก่อนที่จะก้าวเท้าเข้าร้าน
 
คอสกำลังจัดโต๊ะขายสร้อยถัก เหลือบตามองจนเกือบเหมือนกำลังมองเจ้าของร้านด้วยหางตา
“ที่นี่รับฝากหนังสือด้วยเหรอ”
“เหรอ” บาลีทวนคำพูดล้อเลียน ท่าทางไม่รู้ไม่ชี้เดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ที่โต๊ะทำงาน
“กวนตรีนว่ะ ก็ได้เห็น ได้ยินอยู่ว่าพูดกับลูกค้าอย่างนั้น”
บาลีเคาะโต๊ะมองคอมพิวเตอร์ระหว่างรอเครื่องรันโปรแกรมต่างๆขึ้นมา ใส่รหัสเปิดเครื่อง แล้วนั่งทำงานเงียบๆ
มีลูกค้าเข้ามาซื้อหนังสือพิมพ์ บาลีถึงได้เงยหน้าขึ้นมายิ้มทัก แล้วก็นั่งทำงานต่อไป

ขอโทษนะ....
คือ....
ว่า.....
มันจะมีช่วงที่พอรู้สึกตัวสายตามันก็หันไปมองที่หน้าร้าน แล้วก็หันกลับมาที่โต๊ะทำงาน แล้วก็หันไปที่หน้าร้านอีกทีอยู่อย่างนี้เป็นระยะ
ไม่ๆ นายรักอ่านต้องสงบนิ่ง ไม่วอกแวก ไม่หวั่นไหวกับสิ่งเร้ารอบตัว
เพียงแต่กำลังสงสัยตัวเอง ตั้งแต่ได้สร้อยเส้นนี้มา พร้อมกับเป็นหนึ่ง คอส และแพท ทำไมการควบคุมสติให้จรดจ่ออยู่กับสิ่งที่กำลังทำอยู่มันถึงได้ยากขึ้น
ใจมันคอยแต่จะแวบไปทางขวาที ดวงตามันคอยจะเหลียวไปทางซ้ายทีอยู่ตลอดเวลา

“คอยใคร” คอสถามทั้งที่ยังถูพื้น
“เปล่า”
“ก็เห็นอยู่ว่ามองไปข้างนอกตลอด อย่างกับคอยแฟน พี่แตงโมหรือไง”
“เปล่า นั่นเพื่อน”
“อ่ะ จิง ดิ”
“เออ” บาลีตอบแล้วแตะที่กระเป๋าเสื้อ ไม่มีสร้อยข้อมือเส้นนั้น มันยังไงกัน ก้มๆ เงยๆ หาของ แล้วเดินไปที่ห้องน้ำหลังร้าน
คอสได้แต่มองตาม
“หาอะไรน่ะพี่”
บาลีกลับออกมาที่หน้าร้านร้องฝากคอสให้ดูร้านให้ แล้ววิ่งย้อนกลับเข้าส่วนที่พักจากบันไดสีน้ำตาลด้านซ้ายมือของร้าน ก้าวข้ามบันไดทีละ  2 ขั้น ไขกุญแจเข้าส่วนที่พักชั้นล่างแล้วขึ้นบันไดอีกชั้น ถึงส่วนที่เป็นห้องนอน
ที่ตู้ไม้โบราณใต้กรอบหน้าต่างสร้อยข้อมือถักวางอยู่ที่นั่น
รอยยิ้มกว้าง เหมือนพบเจอของล้ำค่าสำคัญ
แต่เมื่อหยิบสร้อยข้อมือขึ้นมา ความรู้สึกบางอย่างร้องบอกให้เดินไปที่หน้าต่างด้านที่จะมองเห็นหน้าร้าน
ก้มมองลงไป ดวงตาดำขลับมองกลับขึ้นมา
......เป็นหนึ่ง........   
บาลีหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกลังเล สร้อยเส้นนี้จะนำพาเรื่องอะไรเข้ามาในชีวิตอีก
แพท คอส แล้วยังจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก
นิ้วมือสวยลูบไล้แก้วในมือ
“ข้าแต่เจ้าที่เจ้าทาง สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ผู้ปกป้องคุ้มครองสถานที่แห่งนี้ ลูกขอให้เป็นหนึ่ง วิญญาณที่ติดตามสร้อยเส้นนี้เข้ามาร่วมที่พักอาศัยด้วยกันด้วยเถิด”
วูบหนึ่งดวงวิญญาณที่ด้านหน้าร้านกลับหาย แล้วมาปรากฏอยู่ข้างๆ
บาลีหันมามอง สบตาดำขลับ ผิวกายใส
ชายหนุ่มเดินไปปิดม่านรอบห้อง มองเห็นเงาร่างของเป็นหนึ่งชัดเจนขึ้นกว่าเดิม
“เรามีข้อตกลงกัน” บาลีบอกขณะที่ก้าวเข้าไปยืนด้านหน้า “ที่นี่ไม่ได้มีแค่พี่กับเป็นหนึ่ง มีผู้ที่รอคอย มีผู้ที่มีภาระผูกพันอีกหลายคนอยู่ที่นี่ เธอต้องรู้จักการรอคอยอย่างสงบ นอกจากพี่ ห้ามให้ใครเห็น ไม่อย่างนั้นคนอื่นๆจะเดือดร้อนไปด้วย”
บาลีบอกกติกาไปเรื่อยแล้วหยุดนิ่ง
อันที่จริง นี่เป็นครั้งแรกที่ขอเจ้าที่เจ้าทางให้วิญญาณเข้ามาในบ้าน เพราะลางสังหรณ์บางอย่างบอกว่า ถ้ายอมให้เป็นหนึ่งเข้ามา จะมีเรื่องราวหลายอย่างเกิดขึ้น นายรักอ่านจะไม่ได้อยู่อย่างเงียบๆ ไปอีกพักใหญ่ แต่ก็นั่นแหละ
บางทีที่ปู่พูดมาอาจถูกต้องก็เป็นได้
ไม่ใช่แพท ไม่ใช่คอส ไม่ใช่คนเป็น แต่เป็นเงาร่างโปร่งใสที่จับต้องไม่ได้นี่ต่างหากที่บาลีต้องการ

แพท ไตรวิชชุ์ เลิกงานก็เดินออกมาที่อาคารจอดรถด้านหลังสำนักงาน มีโทรศัพท์เข้ามาเหมือนรู้เวลา หน้าที่ของชายหนุ่มเอวบาง หน้าสวยก็เพียงแค่กดสายรับ แล้วฟังเสียง เพื่อที่จะฝ่าฟันรถติดไปที่บ้านหลังใหญ่ชานเมือง เดินเข้าไปในห้องทำงาน ชายหนุ่มวัยกว่า 40 ปียืนอ่านแฟ้มรายงานอยู่ ใกล้กันมีสตรีอีกคนเกล้าผมมวยสูง ริมฝีปากเคลือบสีแดงจัดขยับทักทาย
“ไงแพท เข้าไปในร้านนั้นได้แล้วทำไมถึงไม่บอกฉันสักคำ”
“คุณพี่ คุณพี่ผู้หญิง ผมเห็นว่าแค่เข้าไปดื่มเบียร์ แนะนำตัวกันคำ 2 คำยังไม่รู้เรื่องอะไรก็ยังไม่ได้รายงานน่ะครับ”
คุณพี่ผู้หญิงก้าวเดินเข้ามาใกล้จนหยุดยืนอยู่ข้างหน้า สะบัดมือฟาดเข้าเต็มแก้มแพทจนทิ้งรอยมือ
“แกมีหน้าที่อะไรสอนไม่รู้จักจำ!”
คนที่กำลังอ่านแฟ้มรายงาน วางแฟ้มลง “ประกายอย่ารุนแรงอย่างนั้นกับแพทสิ แล้วไอ้นายรักดีอะไรนั่นมันระวังตัวจะตาย เธอก็รู้ดี”
“คุณพี่พัฒนะคะ!” ประกายทำเสียงแข็งใส่สามี “น้องชายนอกไส้ของคุณพี่คนนี้มันทำงานเชื่องช้าไม่ไปไหนสักที ก็เพราะว่ามันไม่คิดจะทำเรื่องนี้อย่างจริงจังต่างหาก”
“ขอฉันคุยกับแพทเองได้ไหม”
ประกายตวัดตาเรียวยาวมองสามีแล้วหันมาหาแพท “ฉันให้เวลาแกเดือนเดียว ไม่งั้นฉันจะส่งแกไปทำงานที่ใต้ เพราะฉันจะไม่เลี้ยงคนไม่มีประโยชน์อย่างแกอีกต่อไป”
แพทได้แต่ก้มหน้า แตะแก้มที่โดนตบ รู้สึกแสบที่รอยเล็บข่วน จนกระทั่งประตูห้องทำงานปิดลง พัฒนะถึงได้เดินมาดู จับคางสวยให้เงยขึ้น พลิกแก้มข้างที่ยังมีรอยนิ้วมือ
“แย่จริง”
แพทเบี่ยงหน้าออก กดความรู้สึกรังเกียจไว้ เตือนตัวเองว่าที่ยังมีลมหายใจอยู่ทุกวันนี้ ก็เพราะพัฒนะเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็ก
“พี่เอาน้ำเย็นประคบให้นะ โกรธที่พี่ไม่ได้ห้ามประกายหรือไง พี่ไม่คิดว่าเขาจะกล้าลงมือน่ะ อย่าโกรธนะ”
“เหอะ” แพทกระแทกเสียงคืนจะเดินสวนกลับออกมาทางประตู
“เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งกลับ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน คิดถึงกันบ้างหรือเปล่า” โดยไม่รอฟังคำตอบ พัฒนะดึงแพทให้ขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงาน ถอดเข็มขัดให้ ตามด้วยซิป
แพทพยายามดันไหล่กว้างออก “คุณประกายอยู่ข้างนอกนั่นนะ”
“นะ แพท พี่ขอแค่นี้เอง”
พัฒนะบอกแล้วก้มลงหาแก่นกายของแพท ทั้งนิ้วมือ ทั้งปลายลิ้นริมฝีปากที่ทำให้แพทถึงฝั่งได้ไม่ยาก

แพทเดินออกจากห้องทำงาน ผ่านห้องโถงใหญ่ ประกายก้าวเดินช้าๆ ลงบันไดมาหา
“คุณพี่ล่ะ”
“ยังอยู่ในห้องทำงานครับ”
“เออ งั้นก็ดี จะได้คุยกันถนัดหน่อย”
“ครับ”
“ฉันจะย้ำกับแกอีกครั้ง เอาหนังสือเล่มนั้นมาให้ได้ แล้วคอนโดฯนั่นกับเงิน 3 ล้านจะเป็นของแก แกอยากเป็นอิสระไม่ใช่หรือไง”
แพทยืนนิ่ง แต่พอจะขยับขาก้าว รถยนต์อีกคันก็เข้ามาจอด หญิงสาวในชุดนักศึกษาก้าวลงจากรถเข้ามาในบ้าน
“กลับมาแล้วหรือก้อย”
“ค่ะ” ก้อยตอบพี่สาวแล้วใช้หางตามองแพท “ไอ้ตัวเหลือบ”
แพทกระตุกยิ้มที่มุมปาก
....มันก็เหลือบด้วยกันทั้งคู่น่ะแหละ....

===========จบตอนที่ 3===========

เป็นหนึ่ง = มะตูม
ไตรวิชชุ์ = แพท
คันธชล = คอส
ตอนต่อไปมาวันอังคาร เ้พราะคอมพ์ผมยังอยู่โรงซ่อมอยู่เลย
ขอบคุณในทุกความเห็น และคำแนะนำครับ
ไจฟ์ครับ