ตอนที่ 4ตื่นเช้าส่งหนังสือพิมพ์เสร็จกิจวัตรประจำวันดำเนินต่อไป
แต่ร้านนายรักอ่านเปิดทำการแค่ชั่วโมงเศษๆ เพื่อให้ลูกค้าขาประจำแวะซื้อหนังสือพิมพ์หรือนิตยสาร แล้วเจ้าของร้านก็พลิกป้ายปิดร้าน
ขับรถออกไปจากกรุงเทพ มุ่งหน้าสู่สิงห์บุรี เลยออกไปถึงวัดร้าง บาลีหยิบกระเป๋าเป้หลัง แล้วก้าวลงจากรถเดินเข้าไปภายใน ดูจากสภาพแน่ใจว่าไม่มีสิ่งมีค่าใดๆหลงเหลืออยู่
เงาร่างโปร่งใสติดตามไปด้วย แล้วหยุดชะงักเมื่อบาลีกำลังจะก้าวเข้าไปในอาคารหลังเล็กๆ ด้านข้าง
บาลีพลอยหันมามอง แล้วพูดขึ้น “เขามากับผม”
เมื่อก้าวเข้าไปด้านใน บาลีก้าวต่อไปที่ตู้เก่าติดฝาผนัง ค่อยเลื่อนตู้ออกแล้วถอดแผ่นไม้ที่ด้านหลัง
หนังสือโบราณเล่มเล็กเล่มหนึ่งอยู่ที่นั่น บาลีถอนหายใจ ดวงตาหม่นหมอง แม้จะถูกซุกซ่อนไว้อย่างระมัดระวังมากขนาดไหน แต่ตัวแมลงและสภาพอากาศก็ยังทำให้หนังสือล้ำค่าทรุดโทรม
“ไปด้วยกันนะครับ”
กว่าจะกลับมาถึงร้านก็ค่ำแล้ว บาลีเดินต่อไปที่ชั้นลอย หยิบหนังสือเก่าจากกล่องไม้ออกมาวางอย่างทนุถนอมบนโต๊ะซ่อมหนังสือ
ปู่เข้ามายืนข้างๆ พลอยถอนหายใจตาม ขณะที่เงาร่างโปร่งใสของเป็นหนึ่งเพียงแค่ยืนมองบาลีที่ทำความสะอาดหนังสืออย่างเบามือ ทีละหน้า เสร็จแล้วเคลือบน้ำยา บรรจุไว้ในกล่องเก็บเข้าตู้
เมื่อหันมาอีกที ก็รุ่งเช้า ได้เวลาออกไปส่งหนังสือพิมพ์ เสร็จแล้วกลับมาเอนหลับอยู่หลังโต๊ะทำงาน
เสียงกริ่งเปิดประตูร้านเข้ามาพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ สวมเสื้อยืดสีขาว กับกางเกงยีน รองเท้าผ้าใบ
“เฮ้ย! เดี๋ยวโดนปล้นร้านหรอกมึง”
“สัดผู้กองมั่ว มาถึงก็ปากหมานะมึง”
คนที่ถูกเรียกว่าผู้กองมั่วหัวเราะอารมณ์ดี “กูผู้กองหมอก มึงน่ะแหละหมาลี”
“สัด” บาลีด่าแล้วบิดขี้เกียจ “มาทำไมเนี่ย”
“ผ่านมา เลยแวะมาชวนไปกินกาแฟน่ะสิ”
“มึงเดินไปซื้อแล้วเอากลับมากินที่นี่สิ”
“อ้าว...สัดไปเอาตัวขี้เกียจมากจากไหนเนี่ย” ผู้กองยืนกอดอกมอง
“เรื่องของกูเหอะ”
ประตูร้านเปิดออกอีกครั้ง หนุ่มนักศึกษาหน้าหวานเดินเข้ามา หน้าตางอหงิก
“เฮ้ย เป็นอะไร” เจ้าของร้านทัก คนหน้างอหงิกยกมือไหว้ แล้วหันไปมองนายตำรวจ ไม่แน่ใจว่าเป็นลูกค้าหรือเพื่อน บาลีเลยแนะนำ
“นี่ผู้กองหมอก นั่นคอส”
ผู้กองหมอกเลยเปลี่ยนประเด็นคำถาม “เดี๋ยวนี้ร้านมึงยุ่งขนาดต้องจ้างคนช่วยงานแล้วหรือเนี่ย”
“เออ”
บาลีบอกแล้วนึกขึ้นได้ ว่าตั้งแต่ผู้กองเดินเข้าร้านไม่เห็นทั้งปู่ ไม่เห็นทั้งเป็นหนึ่ง ทั้งที่หมอกก็ไม่ได้แต่งเครื่องแบบมาวันนี้ แต่พอหมอกหันข้างเพราะมองตามคอสที่เดินไปเก็บของที่หลังร้านก็เข้าใจ เพราะยังมี
วิทยุที่ติดตราเครื่องหมายตำรวจเหน็บอยู่ที่เอว
“สัดหมอก กูบอกกี่ทีแล้วว่ามาร้านกูอย่าแสดงเครื่องหมาย”
“เครื่องหมายอะไร วันนี้กูมาลำลองแล้วนะ”
บาลีชี้ไปที่วิทยุที่เหน็บหลังอยู่ หมอกก็เถียง “กูปิดแล้ว”
“สาระสำคัญไม่ใช่ปิดหรือเปิด แต่ห้ามมาอวดตราในร้านกู”
“สัดเหอะ” หมอกบ่นขณะที่ดึงเสื้อปิดวิทยุสื่อสาร “ทำอย่างกะตรากูมาไล่ผีในร้านมึงงั้นแหละ”
....นั่นแหละประเด็นสำคัญล่ะ...
บาลีเงยหน้ามองที่ชั้นลอย เห็นแต่ปู่ยืนอยู่ข้างตู้หนังสือ แต่ไม่เห็นเงาโปร่งใสของอีกคน
คอสใส่ผ้ากันเปื้อนเสร็จแล้วเดินกลับออกมา แต่หน้ายังงออยู่เหมือนเดิม
“แล้วไอ้คนนี้ เป็นอะไรไปอีกคนล่ะ ถามไม่ตอบ” เจ้าของร้านหันมาพาล
“อ้าวเฮ้ย โกรธกูไปพาลลูกน้อง” ผู้กองหมอกทำขำ
ขณะที่บาลีมองเลยคอส และเพื่อนไปทั่วร้าน
...ไปไหนของเขาวะ มาวนเวียนให้เราเคยชิน แล้วจู่ๆก็มาหายไป...
คอสเหลียวมองตาม “พี่หาใคร”
“หา....” บาลีดึงสายตากลับมามอง 2 คนที่อยู่ข้างหน้า “เออ คอสน่ะแหละ ทำไมหน้าหงิกเป็นมะเหงก”
“ก็เมื่อวานผมมาแล้วพี่ปิดร้าน รออยู่เป็นชั่วโมง”
“แล้วไม่เห็นป้ายหน้าร้านหรือไง”
“เห็น แต่ไม่เห็นบอกว่า จะปิดร้านถึงกี่โมง หรือว่าจะอู้งานนี่หว่า”
“ไอ้นี่” บาลีกลายเป็นขำ “เออ งั้นพี่จะออกไปกินกาแฟกับเพื่อน อยู่เฝ้าร้านให้ดี” ประโยคสุดท้าย ตะโกนฝากไปทั้งร้าน “กลับมาถ้ายังไม่เห็น ระวังตัวให้ดีเหอะ”
คอสบ่นอุบอิบ “หยั่งกะผมจะหนีไปหาใครที่ไหนได้งั้นแหละ”
พอบาลีออกไปจากร้าน คอสก็เริ่มจัดแผงขายสร้อยถักของตัวเอง
ร้านกาแฟที่อยู่ห่างออกไปอีกช่วงบล็อกมีลูกค้าบางตา หลังจากที่วางกาแฟกับจานคุกกี้อัลมอนด์ลงบนโต๊ะ นายตำรวจก็ส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้
“คนนี้หรือเปล่าที่มึงตามหา”
บาลีมองภาพจากสำเนาบัตรประชาชน ตราเครื่องหมายใช้ในราชการยังประทับอยู่ด้านบน
แม้จะเป็นภาพจากช่วงอายุ 16 ปีตอนที่ทำบัตรประชาชน ผมเกรียนทรงนักเรียน แต่ดวงตาสวยคู่นั้น คิ้ว จมูก ริมฝีปากสวยชัดเจน
“ใช่”
ผู้กองพยักหน้า “ครอบครัวแจ้งคนหายไว้เมื่อ 2 วันก่อนบอกว่าหายไปประมาณ 1 สัปดาห์”
“หายไปเป็นอาทิตย์ เพิ่งแจ้งความเนี่ยนะ”
“ก็หนุ่มนักศึกษา บางทีมีกิจกรรม บางทีไปฝังตัวอยู่ในหอเพื่อนตามเรื่อง”
บาลีส่ายหน้า
“แล้วเบาะแสว่าไง”
ผู้กองลูบท้ายทอย เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ “เอาตามสำนวนเลยนะ ไปเรียนแล้วไม่กลับบ้าน”
“สัดเหอะ”
“ห่าบาลี ไอ้คนที่มันรับคดีนี้ มันเองก็งานท่วมหัว แล้วมึงรู้มั้ย วันๆ มีคนหายเท่าไหร่ ปล้นจี้ชิงทรัพย์ ทะเลาะกัน ฆ่ากันตายเท่าไหร่” ผู้กองทำท่าจะบรรยายต่อ แต่บาลียกมือ
“บ้านเขาอยู่ไหน”
“มึงจะเดินไปกดออดบ้านเขาถามเรื่องคนหรือไง” ผู้กองเตือน
“เออ กูรู้น่า ว่าทำอย่างนั้นมันไม่ดีกับครอบครัวเขา”
...แล้วมันก็อาจทำให้เรากลายเป็นผู้ต้องสงสัยไปด้วย....
“ติดใจอะไรหรือไง ถึงมาให้กูตามหาเนี่ย”
“เออ กูคิดว่าเขาตายแล้ว”
ผู้กองหมอกพยักหน้าเห็นด้วยกับข้อสันนิษฐาน “ทำไมมึงถึงคิดว่าเขาตายแล้ว”
“กูแค่คิด”
ผู้กองกอดอกหรี่ตา “ความลับเยอะนะมึง”
“กูไม่อยากทำอะไรที่มันคาดเดาแล้วจะทำให้ตำรวจงานยุ่งอย่างมึงต้องมาเสียเวลาต่างหาก”
กินกาแฟเสร็จเดินกลับมาพร้อมกัน แต่ผู้กองเดินผ่านร้านไปที่รถของตัวเอง ขณะที่เจ้าของร้านผลักประตูเข้ามาเห็นคอสกำลังถูพื้นอยู่
กวาดตามองไปทั่วร้านยังไม่เห็นเงาร่างโปร่งใสอยู่เหมือนเดิม
...มันยังไงกันวะ...
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ลูกค้าแวะเข้ามาซื้อนิตยสารแล้วออกไป บาลีก็หมดความอดทน
“คอสฝากร้านแป๊บ”
เจ้าของร้านกลับขึ้นมาบนห้องนอน ปิดม่านหน้าต่างทึบ
“เป็นหนึ่ง ออกมาเดี๋ยวนี้นะ อยากลองดีกันใช่มั้ย!”
เงาร่างโปร่งบางปรากฏขึ้นทันทีหน้าตู้โบราณใต้กรอบหน้าต่าง
“ไปไหนมา”
เป็นหนึ่งก้มหน้ามองพื้น
“อยากออกไปเร่ร่อนข้างนอกนักหรือไง” บาลีเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่อีกฝ่ายได้แต่ก้มหน้านิ่ง “ถึงตอนนี้มันจะเป็นยุคปี 2011 คิดหรือว่าข้างนอกนั่นจะไม่มีพวกเล่นของ อยากลองดีน่ะห๊ะ!”
เงาร่างโปร่งใสข้างหน้า ไม่ได้เงยหน้าขึ้น แต่ชี้ไปที่กระเป๋ากางเกงของบาลี
คนที่กำลังโกรธหยุดต่อว่า หยิบกระดาษออกมาคลี่ให้ดู
“เพราะนี่น่ะหรือ”
เป็นหนึ่งพยักหน้า
“ทำไม กลัว?”
เป็นหนึ่งพยักหน้า
“ยังไง เป็นหนึ่งพูดได้ไม่ใช่หรือไง ปู่ยังพูด ยังแกล้งคนนั้นคนนี้ทั้งวัน”
เป็นหนึ่งเพียงเหลือบตาขึ้นมองแล้วก้มหน้าเหมือนเดิม
“ไม่อยากให้พี่สืบหาหรือไง ไม่อยาก...ไปหรือไง”
เป็นหนึ่งเงยหน้าขึ้นมองได้แค่ปลายคางของบาลี คิ้วสวยขมวดมุ่น ริมฝีปากเม้ม
“จำไม่ได้ ก็เลยกลัว”
เป็นหนึ่งพยักหน้า
บาลีถอนหายใจยาว ก้าวเดินเข้าไปหยุดนิ่งที่ด้านหน้า
“เพราะจิตเพิ่งแยกออกจากกาย ที่ยังจำไม่ได้ไม่ใช่เรื่องแปลก ไม่ต้องกลัว แต่มันก็เป็นช่วงที่เป็นหนึ่งอาจหลุดหายไปไหนก็ได้ อย่าไปไหน ถ้าไอ้หมอกมันมาก็ขึ้นมาอยู่ในห้องนี้” บาลีบอกอีกครั้ง “อย่าไปไหน ถ้ายังไม่พร้อม พี่จะหยุดเรื่องตามหาไว้ก่อนก็ได้ แต่อย่าไปไหน”
ทั้งที่เป็นเพียงร่างกายโปร่งใส ที่ปราศจากลมหายใจ แต่กลับรับรู้ได้อย่างง่ายดายว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่
เพียงแค่ไม่กี่วันที่ได้พบกัน
กลับยิ่งรู้สึกผูกพันมากขึ้นเรื่อยๆ
ลืมตัวจะช้อนคางให้เงยหน้าขึ้นมาหาแต่พบกับความว่างเปล่า
ร่างโปร่งใสกะพริบตาแล้วเงยขึ้นมาหา
“เป็นหนึ่ง อย่าหนีหายไปอย่างนี้อีก พี่....เป็นห่วง”
ใบหน้าโปร่งใสค่อยคลี่ยิ้มหวาน
เมื่อเดินกลับมาที่ร้าน เป็นหนึ่งก็ตามมาด้วย เงยหน้าขึ้นไปที่ชั้นหนังสือเก่า เห็นปู่ทำหน้าตาล้อเลียน
“พี่จะให้ผมขึ้นไปเช็ดถูที่ชั้นลอยด้วยหรือเปล่า” คอสถาม “ผมไม่ค่อยกล้าขึ้นไปตรงนั้น”
“ไม่เป็นไรพี่ทำเองได้”
เดินขึ้นไปที่ชั้นลอย คาดว่าหน้าตามันจะมีความสุขเกิน เพราะแม้แต่ปู่ยังแซว
“.........แหม ไม่เป็ก ไม่เป็ก แค่หายไปวูบ สองวูบ แมร่งอยู่ไม่ติด……..”
แต่ตอนนี้บาลีอารมณ์ดี ปู่อยากว่าอะไรก็ตามสบาย ยิ่งหันไปเห็นเงาโปร่งใสที่ตามมาแล้วยิ่งอารมณ์ดี ทำงานซ่อมหนังสือต่อไป
ได้ยินเสียงกริ่งลูกค้าเข้าร้านเป็นระยะ แต่คอสจัดการเรียบร้อย ไม่ได้เดินขึ้นมาตาม จนกระทั่งเสียงกริ่งในตอนเย็น ที่ทำให้คอสเดินขึ้นบันไดมาถึงชั้นบนสุด แล้วเรียกเบา ๆ
...ก็ชั้นนี้มันน่ากลัวนี่หว่า ถ้าไม่ติดว่าเป็นร้านหนังสือ แล้วมีลูกค้าอยู่ร้านนะ จะตะโกนเรียกมันจากหน้าเคาน์เตอร์ซะเลย...
“พี่ฮะ ลูกค้าขอพบ”
บาลีเงยหน้าจากโต๊ะใหญ่ที่ไว้สำหรับซ่อมหนังสือ แล้วเดินมาที่ราวระเบียงมองลงมาก่อน
เห็นหญิงสาวที่มากับชายสูงวัยเมื่อวันก่อน แต่งกายเรียบร้อยผมเกล้ามวยสูง
ชายหนุ่มก้าวเดินลงมาหา จนเหลืออีกไม่ถึง 3 ก้าวถึงได้เอ่ยทัก
“สวัสดีครับ”
“ท่านนายพลให้ดิฉันนำของมาให้ค่ะ” หญิงสาวส่งซองสีขาวให้ แต่บาลีเพียงแค่มองไม่ได้รับมา
“รบกวนนำคืนด้วยนะครับ”
“แต่ท่านนายพลยินดีมากที่ได้หนังสือเล่มนั้น คุณเก็บรักษาไว้อย่างดี โปรดรับไว้นะคะ เพราะหากดิฉันนำกลับไป คงโดนตำหนิ”
บาลีส่งยิ้มหวาน “ขออภัยจริงๆ ครับ แต่จากประสบการณ์ของผม ผมมักจะพบว่าสมาชิกในครอบครัวมักคัดค้านการจ่ายเงินค่าหนังสือโบราณสักเล่ม ผมขอให้คุณนำเช็คกลับไปถามท่านนายพล และสมาชิกในครอบครัวก่อน”
“แต่นี่เป็นเงินส่วนตัวของท่านนายพลนะคะ”
“ครับ จะเงินส่วนตัวหรือเงินกองกลาง แต่ท่านคือผู้สูงวัยการจ่ายเงินมากๆ มักถูกตีความว่าโดนหลอก ดังนั้นผมจึงไม่รับเงินสำหรับการดูแลรักษาหนังสือไว้ให้ท่าน”
หญิงสาวมีท่าทีลังเล “ถ้าเอากลับไปดิฉันโดนตำหนิแน่ๆ”
“รบกวนนำเรียนท่านอย่างที่ผมบอกนะครับ คุยกันในครอบครัวก่อน หนังสือที่ท่านต้องการ อาจไม่มีค่าสักบาทเดียวในสายตาคนอื่นก็ได้”
เจรจากันนานกว่าที่หญิงสาวจะเดินออกไป แต่พอประตูปิดลง ใครอีกคนก็สวนเข้ามาในทันที
“พี่บาลี”
“แพท วันนี้วันศุกร์แล้วหรือเนี่ย” บาลีทักขำๆอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหาเงาร่างโปร่งใส แต่กลับหันไปเจอสายตาของคอส
“หัวบันไดไม่แห้ง”
“อะไร ไปถูพื้นเลย”
“ถูจนพื้นจะสึกแล้วเนี่ย” คอสบ่น
แพทส่งยิ้มเผื่อแผ่ไปถึงคอส แล้วกลับมาที่บาลีอีกครั้ง “ทานข้าวหรือยัง”
“มันยังไม่ทุ่มเลย”
“ผมสอนห้าโมงครึ่ง” แพทบอกเขินๆ
“งั้นสอนเสร็จค่อยไปกินข้าวด้วยกัน แพทอยากทานอะไร”
“อะไรก็ได้”
“เดี๋ยวผมออกไปซื้อไว้ขึ้นไปกินข้างบน”
“ก็ได้”
แพทเขินจริง มือไม้ไม่รู้ว่าจะต้องไว้ที่ไหน ขัดเขินโดยที่ไม่ต้องดัด ไม่ต้องฝืน มันเกิดขึ้นเองทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าคนๆนี้
ทั้งที่เขาก็แค่ยิ้มให้ ทั้งดูเหมือนมีเส้นบางๆ กั้นอยู่ด้วยซ้ำ แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนเด็กสาวเขินอายต่อหน้าชายหนุ่ม
ผิดกับคนที่บ้านนั้น ที่ต้องทำคือการระงับอารมณ์ตัวเองไม่ให้ร้องตะโกนอย่างกราดเกรี้ยว
อยากหนีไปให้ไกล
แต่กับคนนี้ อยากอยู่ใกล้ แค่ได้มองเขาทำโน่นนี่ก็อารมณ์ดีได้
เพราะอย่างนี้ ถึงได้ใช้เวลานานนับเดือนกว่าที่จะเดินเข้ามาในร้านนี้ แนะนำตัวแล้วขึ้นไปดื่มด้วยกันบนห้องนอน
แต่สุดท้ายกลับไม่กล้ารายงานให้ประกายได้รู้ความคืบหน้า
ถ้าหากบาลีรู้ว่าที่เดินเข้ามาในร้านนี้เพื่ออะไร
ความรู้สึกดีๆมันคงหายวับไปในทันที
ขอเวลาอีกนิด
อย่าเพิ่งรู้เลย
เหลือเวลาที่จะเริ่มสอนอีก 10 นาทีแพทถึงได้เดินออกจากร้านหนังสือ ข้ามฝั่งไปที่สถาบันกวดวิชา
ไอ้คนที่ใส่ต่างหูสีดำ หน้าตาสวย ทำปากยื่น เบ้หน้า ขณะที่ปู่ยืนพิงเคาน์เตอร์แสดงสีหน้าไม่ได้อย่างใจ แล้วกลับขึ้นไปอยู่ที่ชั้นหนังสือเก่า
บาลีมองหาใครอีกคนที่หายไป
“...ทีงี้จะมองหา...”
บาลีกระแอมให้กับต้นเสียงที่ดังมาจากชั้นหนังสือเก่า แต่คอสเงยหน้าขึ้นมาทำตาขวาง
“เดี๋ยวผู้ชาย เดี๋ยวผู้หญิง เลิกขายหนังสือไปเป็นนายสถานีเหอะพี่”
“.......ถูก...”
“เงียบเหอะ” บาลีดุ
“ผมพูดจริงเหอะมาทำเป็นดุน่ะ”
“.......ถูก......”
เจ้าของร้านรูปหล่อเกิดอาการเหนื่อยใจ เดินมาที่หลังร้าน แล้วเรียกหา
“เป็นหนึ่ง”
เงาร่างโปร่งใสก้าวออกมาจากตู้เก็บของ ใบหน้าสวยหันไปมองทางอื่น
“เข้าไปทำอะไรในนั้นน่ะ”
ทำเป็นตลก แต่เขาไม่ตลกด้วย เป็นหนึ่งยังคงไม่หันมา
“ก็แค่...” อยากอธิบายแต่มันนึกคำพูดดีๆไม่ออก
เป็นหนึ่งหันมามอง ดวงตาคู่สวยสบตาบาลีอยู่ชั่วครู่แล้วพยักหน้า เดินนำออกมาจากห้องพักหลังร้าน
“.......ให้อภัยมันง่ายเกินไป เดี๋ยวมันก็ทำอีก......”
=======จบตอนที่ 4========
ดูเหมือนว่าจะสับสนงุนงงกับนายเอกว่าเป็นใคร ส่วนพระเอกอีกคนมาแล้ว ใจอยากเขียนพระเอกคนนี้แบบซีรีย์ต่างแดนที่ชอบดู ประมาณว่า ตำรวจทำได้ทุึกอย่าง แต่เด็กน้อยสะกิดเตือนว่าระวังจะมาขโมยซีนอีก ..นั่นสินะ.. โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ
อย่าได้งุนงงกับตัวละครมากมาย ดูแค่้นายรักอ่านก็พอครับ ผมเขียนคอส ส่วนเป็นหนึ่งเขียนเหมือนไม่ได้เขียน 
ตอนหน้ามาวันพฤหัสบดี เพราะได้คอมพ์กลับมาแล้ว เย๊ เล่นเกมกันเหอะ 
เรื่องนี้จะมีสถิติไม่สวยงามนัก รบกวนบอกผมสักนิดว่า มีอะไรที่ต้องปรับปรุงแก้ไข
ขอบคุณมากครับ
ไจฟ์ครับ ทีครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
