42
หม่อมวิไลวรรณหน้ามืดปวดหัวแทบจะระเบิด หล่อนนั่งสูดยาดมอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกมีนมอุ่นคอยบีบ หล่อนแทบจะหัวใจวายตายเอาเมื่อเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดหลังจากวิ่งตามลูกชายไป ไม่อยากเชื่อว่าจะมีเรื่องถึงจะฆ่าจะแกงกันขนาดนี้ หล่อนจึงตัดสินใจไม่ทูลท่านชายเรืองเดชสามีของหล่อนเรื่องนี้ โชคดีของหล่อนที่นายแพทย์มิ่งเมืองมาถึงบ้านก่อนเวลานัด ก็เลยทูลชวนท่ายเรืองเดชไปดำเนินเล่นริมหาด วิไลวรรณจึงไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้ากับสามีตอนที่กำลังช็อกอยู่อย่างนี้
“แม่ไม่อยากจะเชื่อเลยสักนิดเดียว” หล่อนพูดขึ้นเมื่อภาสกรเดินถือน้ำเย็นเข้ามาให้หล่อนจิบให้หายตื่นเต้น “โดนฉกกระเป๋าแม่ว่าตกใจแล้วนะ แต่ก็ยังคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา นี่มียิงปืนจะฆ่าจะแกงกัน แม่ว่ามันออกจะเหลือเชื่อไปนะลูก อย่างกะอยู่ในหนัง”
ลูกชายนั่งลงข้างๆหม่อมแม่ก่อนจะพูดเบาๆว่า
“น่า คุณแม่เราปลอดภัยมาได้ก็ดีแล้ว แถมคุณแม่ก็ยังได้เงินคืนด้วยเท่ากับเราก็ไม่ได้เสียอะไรไปเลยนะครับ”
“ก็ยังตกใจไม่หายนี่” พูดจบประโยคหล่อนก็หันไปมองหน้าเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่แทบจะสุดมุมห้อง มองต่ำราวกับจะรู้ว่าตนไม่ใช่คนในครอบครัวจึงไม่เข้าไปร่วมสนทนาด้วย พอรู้ตัวว่าหม่อมวิไลวรรณมองมาคล้ายมีเรื่องจะพูดด้วยหนุ่มน้อยก็เงยหน้าขึ้นเตรียมรับคำพูดไม่ว่าจะรูปแบบใดจากวิไลวรรณก็ตาม แต่แล้วเขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นหม่อมวิไลวรรณผู้ถือตัว เจ้ายศเจ้าอย่างเป็นที่สุดส่งยิ้มมาให้ “ต้องขอบใจพ่อหนุ่มเพื่อนลูกนะชายภาส ที่ช่วยลูกไว้ได้ทัน ทั้งวิ่งตามกระเป๋าแม่ไปทั้งกระโดดเข้าไปกันกระสุนปืนด้วย”
วิไลวรรณยิ้มอย่างจริงใจ
“ขอบใจหนูมากที่ช่วยชายภาสอย่างไม่ลังเลเลย ถ้าหนูช้ากว่านี้ชายภาสคงโดนยิงไปแล้ว” สตรีสูงศักดิ์ว่า หล่อนลอบถอนหายใจเมื่อเหลือบไปเห็นทิฆัมพรที่นั่งไขว่ห้างกอดอกไม่สนใจใคร ใบหน้าซีดเซียวบ่งบอกว่ายังตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่มาก แต่ก็มีแววไม่พอใจชายชัดให้เห็นกันได้ทุกคน
หม่อมวิไลวรรณไม่อยากคิดเลยว่านายนทีคนนี้จะกล้าเสี่ยงชีวิตกระโดดเข้ากันภาสกรจากวิถีกระสุน ทั้งที่ตัวเองนั่นแหละเสี่ยงนักที่จะโดนยิงเสียเอง ในขณะเดียวกันกับทิฆัมพรที่มัวแต่ตกใจร้องโวยวาย ไม่คิดจะทำอะไรทั้งนั้นแม้ตอนภาสกรวิ่งตามนทีไปก็ไม่คิดจะเป็นห่วงเป็นไยตามไปดูหรือแม้แต่จะหาทางเรียกใครไปช่วย ดีแต่ยืนเก้ๆกังๆกลัวอันตรายไปเสียเอง
ความเห็นแก่ตัวมันฉายออกมาจากหญิงสาวที่หล่อนหมายมั่นจะให้แต่งงานกับลูกชาย มากขึ้นทีละน้อยจนวิไลวรรณแทบจะพาลโกรธหล่อนไปด้วย
“ไม่เป็นไรครับหม่อม” นทีตอบอย่างสุภาพ “เพื่อนเดือดร้อนก็ต้องช่วยเพื่อนอยู่แล้วครับ”
หนุ่มน้อยตอบไปตามบทจนวิไลวรรณเชื่อ ถอนตากลับมาจากนที แม้คำพูดที่พูดถึงภาสกรจะฟังดูห่างเหินไปนิด แต่เมื่อพูดจบประโยคแล้วนทีก็หันไปสบตากับคุณชายหนุ่ม มีแววแห่งความเป็นห่วงเป็นไย ฉายชัดอยู่ในตายิ้มน้อยๆที่มุมปากให้ภาสกร ที่ยิ้มตอบมาเช่นกัน
“แม่ละสงสัย ว่าใครเป็นคนยิงปืนนัดนั้น” วิไลวรรณเอ่ยขึ้นเสียงสั่น ยังคงตระหนกตกใจมากอยู่นั่นเอง สองสามคนในห้องต่างก็หันมองหน้ากัน เหมือนจะเห็นตรงกันว่าไม่อยากพูดเรื่องนี้นัก “แม่ไม่รู้ว่าเป็นพวกเดียวกับพวกฉกกระเป๋าหรือเปล่า แต่ถ้าแค่อยากขโมยของ มันไม่น่าจะต้องทำถึงขั้นจะฆ่ากันเลยนะ”
ภาสกรบีบมือแม่เบาๆ แล้วก็เอ่ยว่า
“คุณแม่อย่าคิดมากเลยครับ เรื่องมันผ่านมาแล้วถือว่าสะเดาะเคราะห์เถอะดีกว่าให้พวกเราคนใดคนหนึ่งไปเจ็บไข้ได้ป่วย” เขาว่าแล้วก็หันหน้าไปหาหญิงสาวหนึ่งเดียวในห้องนั้น “ทิฆัมพรคุณพาหม่อมแม่ไปเดินเล่นกับท่านพ่อดีไหม เผื่อว่าอยู่ริมหาดมีลมเย็นๆพัดมาจะทำให้สบายใจขึ้นได้บ้าง นมอุ่นตามไปดูคุณแม่เถอะครับ ชายยังไม่มีอะไรรบกวนนมตอนนี้”
หญิงสาวคงรอคำถามเชิงอนุญาตอย่างนี้นานแล้วหล่อนจึงไม่รีรอที่จะลุกขึ้นประคองหม่อมวิไลวรรณ ค่อยๆเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นพร้อมนมอุ่นไปที่นอกชานแล้วลงบันไดหินตรงนั้นเพื่อลงไปเดินเล่นริมหาด
ทิ้งสองหนุ่มคู่รักอยู่กันสองคน
“ขึ้นมาข้างบนเถอะนที” ภาสกรว่า แล้วก็เดินนำขึ้นไปที่ชั้นสอง นทีเองก็เดินตามเขาไปอย่างไม่มีคำถาม พอขึ้นมาสูงพอที่จะลับตาคนข้างนอกแล้ว ภาสกรก็จับมือเล็กนุ่มเข้าไปไว้ในอุ้งมือแข็งแกร่ง พาหนุ่มน้อยเข้าไปในห้องนอนของตน “เจ็บมากไหม เดินไหวหรือเปล่า”
“เจ็บอะไรกัน ไม่เจ็บสักหน่อย” นทีก้มหน้าต่ำ ค่อยๆเดินกะเผลกเข้าไปในห้องนอนที่ปิดม่านไว้แล้วมิดชิด ชายหนุ่มที่แข็งแรงดีรอให้คนรักร่างบางเดินเข้าไปในห้องแล้วก็ปิดประตูตาม ก่อนจะเข้ามาสวมกอดนทีด้วยความเป็นห่วงเหลือเกิน
“ผมรู้นะว่าเข่าคุณเจ็บน่ะ ไม่อยากให้ผมคิดว่าคุณต้องมาเจ็บตัวเพราะผมใช่ไหมล่ะแต่ถ้าจะหลอกแฟนตัวเองน่ะ ไม่มีทางหรอกนะ” ภาสกรยิ้มล้อๆ ในขณะที่คนเจ็บแกล้งเสมองไปทางอื่นอย่างไม่พอใจ แต่ก็พอจะดูออกว่าข้างในลึกๆรู้สึกอบอุ่นไม่น้อย “ถลอกหรือเปล่าไหนดูซิ”
เขาจูงมือนทีไปนั่งบนเตียงก่อนที่ตัวเองจะคุกเข่าลงเลิกขากางเกงที่ยาวปิดเข่าไว้ขึ้น ก็เห็นว่าหนุ่มตรงหน้ามีแผลถลอกจนเลือดไหนขนาดใหญ่อยู่ตรงเข่านั้นเอง ภาสกรเหลือบตาขึ้นมามองนทีอย่างตัดพ้อ
“แผลใหญ่อย่างนี้ยังจะไม่บอกผมอีก”
“ผมไม่อยากให้คุณเป็นห่วง” หนุ่มน้อยเถียงเสียงอ่อน จนภาสกรอดเอื้อมมือมาขยี้ผมสั้นๆอย่างหมั่นไส้ไม่ได้
“เห็นท่าเดินก็รู้แล้วน่าว่าเจ็บ” เขาว่าก่อนจะลุกไปค้นหากล่องปฐมพยาบาลที่เก็บไว้ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้า “ทนเจ็บเอาโดยไม่ได้ทำแผลอย่างนี้เนี่ย ผมห่วงมากกว่าอีกนะ”
พอหาเจอ ชายหนุ่มก็เดินเข้ามานั่งลงกับพื้นทำแผลให้หนุ่มคนรัก
“เนี่ยดูซิแผลใหญ่อย่างนี้ นั่งเงียบมาได้ไงตลอดทาง” เขาพูดก่อนจะมองด้วยแววตาต่อว่าอีกครั้ง พอเห็นว่านทีไม่เถียงอะไรอีกก็ยิ้มอย่างพอใจทำแผลให้จนเสร็จก็ลุกมานั่งที่หัวเตียง หยิบหมอนมาตั้งรองหลังไว้แล้วเอนพิงหัวเตียงตาจับจ้องอยู่ที่นที “คุณเห็นหน้าคนยิงหรือเปล่า”
หนุ่มน้อยเงียบไปพักหนึ่งคล้ายๆเรียบเรียงคำพูดในหัวก่อน แล้วจึงตอบว่า “ไม่เห็นครับ มันใส่หมวกกันน็อก”
“คุณคิดว่ามันเป็นใคร” ภาสกรว่าขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด “ไม่ใช่พวกคนลักกระเป๋าแน่ ถ้าจะลักกระเป๋าเอาเงินมันไม่ต้องลงทุนพกปืนมายิงเหยื่อหรอก”
หนุ่มน้อยไม่รู้จะพูดอะไร เพราะก็มืดแปดด้านไปหมด ไม่รู้เหมือนกันว่าใครจะสามารถทำชั่วอย่างนั้น ไม่รู้ว่าใครมีความแค้นอะไรกับภาสกรขนาดต้องยิงกันอย่างนี้ จะว่าเป็นอดิสรณ์ฝ่ายนั้นก็ติดคุกอยู่แล้วไม่มีวันได้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันอีก อย่าว่าแต่ออกมาตามล่าเขากับภาสกรเลย
พอดีเสียงอบอุ่นของคุณชาย ดังขึ้นข้างหูพอดี นทีจึงพาตัวเองกลับออกมาจากห้วงความคิดของตน
“ขอบคุณนะที่ช่วยผมน่ะ”
นทีมองภาสกรด้วยรอยยิ้ม ดวงตากลมใสจับอยู่ที่ใบหน้าคมสัน ยังจำความรู้สีกได้ดีว่าใจหายเพียงใดเมื่อได้ยินเสียงปืนลั่น กลัวเหลือเกินว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ
“ถ้าคุณไม่กระโดดมาทับผมจนหนักแทบหายใจไม่ออก แล้วตัวเองก็ได้แผลแต่ดื้อไม่ยอมบอกแล้วละก็ ผมคงไม่รอดมาได้”
“เอ๊ะ” นทีโวย “นี่คุณจะขอบคุณ หรือจะหาเรื่องผมกันแน่เนี่ย”
“ขอบคุณสิ ขอบคุณๆ ขอบคุณจริงๆครับผม” ภาสกรว่าส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้หนุ่มน้อย “มาผมจะให้ของตอบแทน”
พอพูดจบประโยคเข้าก็โน้มตัวลงมาจุมพิตที่แก้มเนียนใสของนที น่าแปลกตรงที่ต่อให้ไปเดินตลาดมาทั้งวัน แล้วต้องมาล้มลุกคลุกฝุ่นกับเขาตอนเกิดเรื่องอีก นทีก็ยังคงหอมอ่อนๆด้วยกลิ่นเฉพาะตัวที่ภาสกรได้กลิ่นทีไรก็จะรู้สึกเบาหวิวในอก ตัวแทบลอยไปติดเพดานทุกครั้ง
งานเลี้ยงเริ่มราวๆหนึ่งทุ่ม เจ้าของวันเกิดให้นมอุ่น และเด็กอีกสองสามคนที่ตามมาจากกรุงเทพ จัดโต๊ะยาวสำหรับ แปดที่นั่งไว้ที่นอกชานเปิดไฟสีเหลืองนวลสว่างไสวไปหมด บนโต๊ะมีแจกันดอกไม้ และจานชามช้อนที่จัดไว้แปดชุดพอดีวางอยู่ แขกที่ได้รับเชิญมากันจนพร้อมหน้าแล้ว นทีและนมอุ่นก็ค่อยๆทยอยนำอาหารออกมาเสิร์ฟ ในขณะที่ภาสกรก็จองพื้นที่ส่วนหนึ่งของนอกชาน ตั้งเตาย่างอาหารทะเลอยู่อีกฟากหนึ่ง
ท่านชายเรืองเดชประทับที่หัวโต๊ะฝั่งหนึ่งมีหม่อมของตนนั่งด้านซ้าย นายแพทย์มิ่งเมืองนั่งข้างขวา ถัดจากหม่อมวิไลวรรณเป็นทิฆัมพรที่บัดนี้เปลี่ยนมาอยู่ในชุดเกาะอกกระโปรงสั้นสีขาวสะอาดแบบสบายๆ แต่ยังทาปากไว้เสียแดงจัดเหมือนเดิม ถัดจากหล่อนมาก็เป็นที่ว่างเว้นไว้สำหรับนที ตรงข้ามหล่อนเป็นคุณชายนรัตถพล และคุณหญิงดาริกาที่นั่งคู่กัน ปลายสุดของโต๊ะตรงข้ามกับท่านชายเรืองเดช ก็เว้นที่ไว้ให้โอรสของท่าน... คุณชายภาสกร
นมอุ่นเสิร์ฟ ต้มยำกุ้ง และปลาหมึกนึ่งมะนาวก่อนเป็นอย่างแรก ส่งกลิ่นหอมกรุ่นไปทั่วทั้งนอกชานนั้น ก่อนที่นทีจะยกปลากระพงทอดราดน้ำปลา และยำมะม่วงที่ทำเองกับมือมาไว้ตรงหน้าท่านชายเรืองเดช เด็กอีกสองคนที่ตามนทีออกมาก็วางปูนึ่งและหอยแครงไว้แทบจะกลางโต๊ะ จากนั้นภาสกรก็ยกกุ้ง และปลาหมึกที่ย่างจนสุกดีแล้วมาเสิร์ฟก่อนชุดแรก เป็นอันว่าอาหารครบทุกจานแล้วภาสกรก็นั่งลงที่หัวโต๊ะ ก่อนที่นทีจะเดินอ้อมมานั่งข้างทิฆัมพร
ตาประสานกับนายแพทย์มิ่งเมืองก็แทบสะดุ้ง เพราะเขาไม่รู้มาก่อนว่าจะมาเจอในวันนี้ มิ่งเมืองเห็นนทีก็ประหลาดใจจ้องอยู่พักหนึ่งก่อนจะถอนตาออกไป แล้วก็หันไปคุยกับท่านชายเรืองเดชราวกับไม่ได้เห็นนทีเมื่อครู่
นทีมั่นใจว่ามิ่งเมืองจำตนได้ ในเมื่อต้องมาตรวจอาการเขา ตรวจแล้วตรวจอีกแทบทุกวันจนเบื่อหน้ากันทีเดียว
นมอุ่นค่อยๆเดินคดข้าวใส่จานให้แขกที่มาในงานทีละคนจนครบ ท่านชายเรืองเดชก็ทรงตักปลาเข้าใส่โอษฐ์เป็นคนแรก พอเห็นท่านชายเสวยแล้ว คนอื่นจึงเริ่มลงมือตักอาหารใส่จานของตนบ้าง
“อาหารหอมน่าทานมากเลยค่ะคุณนม” ดาริกาเอ่ย “คุณนมทำได้สวยงามน่าทานจังค่ะ”
“นอกจากจะสวยแล้ว ยังอร่อยด้วย” ท่านชายตรัสขึ้น “รสดีมากกว่าทุกครั้งที่ทำนะแม่อุ่น สงสัยจะอารมณ์ดีกระมังถึงได้ทำสุดฝีมืออย่างนี้ ปลาไม่ชุ่มน้ำมันจนเกินไปหนังกรอบเนื้อนุ่ม แล้วที่สำคัญไม่เค็มมากอย่างทุกครั้ง แถมน้ำยำมะม่วงก็ไม่เปรี้ยวเหมือนที่เธอมักจะทำบ่อยๆ”
“ท่านชายเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ทำเองหรอกเพคะอาหารมื้อนี้”
ทุกคนที่ตักอาหารกินแล้วก็ตกใจหันมามองนมอุ่นเพราะทุกคนคิดตรงกันว่าอาหารแทบทุกจานนั้นช่างอร่อยเหลือเกินราวกับออกมาจากภัตตาคารหรูๆทีเดียว นมอุ่นเห็นทุกคนประหลาดใจก็อธิบายว่า
“คราวนี้หม่อมฉันเป็นลูกมือเพคะ คุณชายภาสกรกับพ่อนทีเพื่อนเธอช่วยกันทำเสียส่วนใหญ่ หม่อมฉันและเด็กๆก็แค่นึ่งปู แกะเปลือกกุ้งเท่านั้นเพคะ”
หม่อมเจ้าเรืองเดชแย้มโอษฐ์สรวลอย่างถูกหทัย รับสั่งว่า
“ชายภาสทำหรือลูก อร่อยมากทีเดียวมีฝีมืออย่างนี้น่าจะกลับบ้านมาทำให้พ่อกินบ่อยๆนะ พ่อชอบมากปลากะพงนี่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งยำมะม่วง”
“ปลากะพงทอดราดน้ำปลา ลูกเป็นคนทำก็จริง แต่นทีเป็นคนยำมะม่วงกระหม่อม” ภาสกรยิ้มให้หนุ่มน้อย นทีจึงพูดขึ้นว่า
“เห็นฝ่าบาทรับสั่งว่าน้ำยำไม่เปรี้ยว ต้องขอประทานอภัยด้วยกระหม่อม แม่ของกระหม่อมสอนว่า มะม่วงนั้นเปรี้ยวอยู่แล้ว อีกทั้งปลาก็ทอดมาเค็มแล้ว น้ำยำควรทำให้ออกหวาน เวลากินจะได้ครบทุกรส ถ้าฝ่าบาทไม่โปรด กระหม่อมจะกลับไปปรุงมาถวายใหม่กระหม่อม”
ท่านชายเรืองเดช มองนทีอย่างพินิจพิจารณาก่อนจะรับสั่งเบาๆว่า
“ฉันชอบมาก อร่อยถูกปากฉันเหลือเกินรสชาติเหมือนที่เสด็จแม่ของฉันเคยทรงทำให้ ไม่มีอะไรต้องขอโทษสักนิด” ท่านชายแย้มโอษฐ์อีกครั้งก่อนจะถามว่า “แล้วเธอทำอะไรอีก”
“น้ำจิ้มซีฟู้ดกระหม่อม กระหม่อมทำอาหารไม่เก่ง ปรุงนิดปรุงหน่อยได้ ถ้าทำเองทั้งหมด เกรงจะไม่ไหวกระหม่อม”
พอนทีพูดจบ ท่านชายเรืองเดชก็ทรงตักต้มยำทรงชิม ตามด้วยกุ้งจิ้มน้ำจิ้มซีฟู้ด พอทรงกลืนกระยาหารลงคอแล้วก็รับสั่งอีกทีว่า
“แม่อุ่นคงได้ตกงานกันคราวนี้ ถ้าชายภาสจะกลับกรุงเทพอีกก็พาพ่อคนนี้ไปด้วยนะ ทำอาหารถูกปากฉันดีเหลือเกิน” สิ้นประโยคท่านชายก็ไม่รับสั่งอะไรอีก แต่เสวยอาหารบนโต๊ะนั้นไปมากกว่าปกติ ดูจะเจริญกระยาหารมากเป็นพิเศษ หม่อมวิไลวรรณเห็นอย่างนั้นก็ดีใจ เพราะท่านชายเรืองเดชเสวยอะไรไม่ได้มากมาพักใหญ่แล้ว ด้วยความที่พระชนม์มากด้วย ประชวรด้วย มามื้อนี้เสวยเอาเสวยเอา หล่อนก็พอใจ และยิ่งจะเอ็นดูนทีมากขึ้นไปอีก ถึงกับชวนคุยด้วยอย่างไม่ถือตัว
“แต่ก็อร่อยใช้ได้นะพ่อนที เรียนทำอาหารหรือจ๊ะ”
“อ๋อไม่ใช่ครับ” นทีว่า “ผมเรียนเอาจากแม่ครับ คุณแม่เคยสอนผมทำอาหารง่ายๆไม่กี่อย่าง คนที่ทำอาหารเก่งจริงๆคงเป็นคุณชายภาสกรครับ”
หม่อมวิไลวรรณไม่เห็นสีหน้าไม่พอใจของทิฆัมพรที่ถูกแย่งความสนใจไปก็เลยปราศรัยกับนทีต่อเรื่องอาหารที่ทำเป็น และเรื่องที่หล่อนไม่เคยรู้เลยว่าภาสกรทำอาหารอร่อยไปอีกหลายประโยค กระทั่งวนมาเรื่องแม่ของนทีนั่นแหละ
“แล้วแม่ของหนูไม่ทำงานหรือจ๊ะถึงมีเวลามาสอนหนูทำกับข้าว”
“ครับคุณแม่เป็นแม่บ้าน”
“แล้วคุณพ่อทำงานอะไรล่ะจ๊ะ”
“คุณพ่อเป็นมัคคุเทศก์ครับ” นทีตอบเสียงเริ่มอ่อนไปเรื่อยๆเมื่อพูดถึงพ่อ
“เหรอ ดีจ้ะวันหลังนำเที่ยวฉันบ้างนะ ฉันชอบเที่ยว แต่เดี๋ยวนี้ไปไหนไม่ค่อยไหว พอมันเริ่มแก่ก็เริ่มทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะจ้ะ ทำอะไรนิดก็ปวดก็เมื่อย”
“คุณพ่อของผมคงนำเที่ยวหม่อมไม่ได้แล้วล่ะครับ”
ก่อนที่วิไลวรรณจะทันได้ถามว่าเพราะอะไรภาสกรก็บอกว่า
“ทั้งพ่อและแม่ของนทีเขาเสียแล้วล่ะครับคุณแม่”
“ตายแล้ว เสียใจด้วยจ้ะ” หล่อนว่า แต่ก็ไม่ลดความพยายามที่จะชวนคุยต่อไปอีก “แล้วนี่หนูพักอยู่กับใคร ที่ไหน กับญาติหรือจ๊ะ”
นทีเหลือบมองหน้าภาสกรแวบหนึ่ง... หม่อมวิไลวรรณไม่รู้ว่าเขามาอยู่ที่นี่กับภาสกรมานานแล้ว! แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่พร้อมเปิดเผยเรื่องนี้เสียด้วย นทีจึงตอบเลี่ยงๆไปว่า
“ผมอยู่คนเดียวครับ” พูดจบแล้วก็เหลือบไปเห็นพอดีว่าต้มยำกุ้งนั้นพร่องไปมากแล้ว จึงเอ่ยขึ้นว่า “ต้มยำกุ้งหมดแล้ว ผมไปตักให้ดีกว่านะครับ”
ภาสกรเองเห็นนทีรีบเดินเข้าบ้านไปก็ใจเสีย คิดว่าคงจะเสียใจเมื่อคิดถึงพ่อกับแม่กระมัง อยากเข้าไปปลอบก็ไม่รู้จะทำอย่างไรหาข้ออ้างอะไรไม่ได้ก็เอ่ยว่า “น้ำจิ้มของผมหมดพอดี ผมเข้าไปเติมนะครับ ใครจะเอาเพิ่มไหมได้ตักมาเผื่อ”
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
