หัวข้อ: วินกับฟีนเรารักกันแน่หรือ ///DRAMA SM/// ตอนที่ 21 รักต่อไปหรือเลิกรัก(24/01/57)

[romeno]

อ่านทันแล้ว ต้องทำความเข้าใจมากมายตัวละครเยอะดี
เรียงลำดับญาติๆกว่าจะถูก กร๊ากกกก คนเขียนไฟติ้งโตะ รออ่านอยู่นะค้าา 

[kuro]

ตอนที่ 16 ถ้าไม่รัก ก็ขอให้ปล่อยไปได้ไหม
   สายฝนเทกระหน่ำมายังเกาะแห่งหนึ่งแถบอ่าวไทย ร่างบางร่างหนึ่งกำลังวิ่งอย่างสุดชีวิต
   แม้ว่าสายฝนจะเทกระหน่ำลงมาโดนร่างบางสักเท่าไรมันก็ไม่สามารถทำให้ร่างบางหยุดวิ่งได้เลย
   ร่างบางยังคงวิ่งต่อไป วิ่งไปอย่างไม่รู้จุดหมายปลายทาง ถึงจะไร้จุดหมายแต่ร่างบางก็ไม่ได้ไร้จุดหมายสักทีเดียวเพราะก่อนหน้านี้
   ร่างบางนั้นได้เจอบัตรโทรศัพท์ของร่างสูง ร่างบางจึงแอบเก็บเอาไว้ประกอบกับร่างสูงมีงานที่ต้องไปทำ
   ทำให้ร่างบางนั้นหนีออกมาได้อย่างง่ายดาย แต่ใครจะไปรู้ได้ว่าร่างสูงจะตามมาเมื่อไร ดังนั้นร่างบางจึงจำเป็นที่ต้องวิ่ง
   วิ่งให้ไกลจากร่างสูงมากเท่าไรยิ่งดีมันเป็นความคิดของร่างบางที่ยังคงวิ่งต่อไปอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย
   สิ่งที่ร่างบางที่กำลังวิ่งอยู่เห็นตรงหน้าคือตู้โทรศัพท์สาธารณะตู้หนึ่ง
   ร่างบางรีบวิ่งไปยังตู้นั้นอย่างรวดเร็ว
   รีบเอาบัตรโทรศัพท์เสียบเข้าไปก่อนที่จะกดไปยังเบอร์ที่เขาไม่มีวันลืมเพราะมันเป็นเบอร์ที่เขาโทรไปทุกวัน
   “Hello”เสียงปลายสายตอบกลับมาทำให้เขาดีใจที่สามารถโทรติดได้
   “คุณอาครับผมฟีนเองนะ”ร่างบางกรอกเสียงใส่หูโทรศัพท์ ใช่แล้วคนที่วิ่งอยู่เมื่อกี้และคนที่กำลังถือหูโทรศัพท์คุยอยู่คือฟีน
   “ฟีนมีอะไรล่ะ อยากได้อะไรไหม มีความสุขหรือเปล่า”รูสอาของเขาถามรัวจนฟีนแทบจะตอบไม่ทัน
   “ไม่มีอะไรครับแค่อยากรู้ว่าพี่เยียร์เป็นยังไงบ้าง”ฟีนถามทั้งที่อยากบอกว่าตอนนี้นั้นเขาไม่มีความสุขเลยแต่ไม่รู้อะไรทำให้ฟีนไม่อยากบอกออกไปอาจจะเป็นเพราะว่าเขารักวินมากก็ได้ ถ้าบอกไปพี่เยียร์อาจต้องเจ็บปวดและคนที่เจ็บปวดที่สุดคงจะไม่พ้นวิน ถ้าต้องมาเห็นคนที่ตัวเองรักเจ็บล่ะก็สู้เจ็บเองมันจะไม่ดีกว่าหรือไง ฟีนคิดอย่างนั้น
   “สบายดีไม่ต้องห่วง ฉันไม่ทำอะไรคนที่ฉันรักหรอกน่าหลานชายว่าแต่นายล่ะมีความสุขดีไหม”เสียงที่ตอบกลับมาทำให้ฟีนเบาใจ เพราะอย่างน้อยอาของเขาก็รักเยียร์
   “ครับผมมีความสุขดี”ฟีนพูดก่อนที่มือของเขาจะถูกมือๆหนึ่งที่แข็งดังคีมเหล็กล็อกเอาไว้ และมืออีกข้างก็วางหูโทรศัพท์กลับที่เดิม
   “ไง ฉันไม่อยู่แค่แป่ปเดียวนายก็ก่อเรื่องเลยนะ”วินพูดด้วยน้ำเสียงที่กวนแต่หน้าตาของเขากลับไม่กวนด้วยเพราะทั้งใบหน้าและสายตาของวินมันบ่งบอกถึงว่าเจ้าตัวกำลังโกรธแค่ไหน
   ตลอดช่วงที่ถูกเรียกให้ไปทำงานเขาทำมันอย่างรวดเร็วกังวลว่าร่างบางที่ต้องอยู่คนเดียวจะเหงา หรือจะเป็นอะไรไปตอนที่เขาไม่อยู่
   เมื่อทำงานเสร็จเขาก็แวะซื้อนมรสมะนาวขอโปรดของฟีนที่ถามมาจากดินกะว่าจะไปฝากฟีนที่ตอนนี้คงจะนั่งเล่นอยู่ในบ้าน
   แต่ที่ไหนได้ล่ะพอเขากลับมา ฟีนกลับไม่อยู่และบัตรโทรศัพท์ก็หายไป
   ฝนก็กระหน่ำเทลงมาอีกทำให้เขาเป็นห่วงร่างบางแต่ความเป็นห่วงกลับถูกฝังลึกลงไปในจิตใจด้วยทิฐิส่วนตัวตัวที่เจ้าตัวสร้างมันขึ้นมาเอง
   วินรีบวิ่งออกไปจุดหมายของเขาคือตู้โทรศัพท์ท้ายเกาะ นึกโกรธตัวเองในใจว่าไม่น่าสร้างตู้นี่ไหวเลยทั้งที่สัญญาณมือถือก็มี
   ถ้าไม่ใช่เพราะอยากจะได้อะไรที่มันแปลกใหม่ก็ไม่สร้างไว้หรอก
    ก็ไอตู้นั้นมันดันเป็นผลงานที่เขาสร้างตัวเครื่องมันก็ออกแบบธรรมดาแต่การทาสีและลงลาย แถมยังที่ๆวางโทรศัพท์ตู้นี้ที่เป็นไม้ไผ่เนี่ยสิที่มันไม่ธรรมดาเพราะลังพังแค่ตัวเครื่องที่ถูกออกแบบมาให้ใช่ได้กลับบัตรโทศัพท์แบบพิเศษมันก็ใช้เงินปาเข้าไปไม่รู้เท่าไร ไหนจะสีอีก
   แต่ทุกสิ่งที่กล่าวมาวินหาได้สนใจไม่ สิ่งที่เขาสนใจเพียงอย่างเดียวในตอนนี้คือร่างบางที่วิ่งออกไป
   ทั้งที่ฝนตกแท้ๆยังจะหนีอีกนะ
   ถ้าจับได้จะลงโทษซะให้เข็ด
   วินคิดก่อนที่จะวิ่งตามหาฟีนและก็เจอกับฟีนที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่
   “ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่”ฟีนพูดอย่างไม่ยีระ ทั้งที่ความจริงแล้วเขากลัวมากแค่สบตาคู่นั้นของวินมันก็ทำให้เขากลัวมากแล้ว
   “ไม่ได้ทำอะไรเหรอ นั่นสินะนายเป็นพวกไม่ยอมรับอะไรง่ายๆสินะ เหมือนกลับตอนนั้นไม่มีผิด”วินบอกแต่สิ่งที่วินพูดออกไปทำให้หัวใจดวงหนึ่งต้องกระตุก หมายความว่าตลอดมาวินจำได้งั้นเหรอ ทั้งที่จำได้แต่ก็ทำแบบนี้กับเขา
   “นาย...จำได้...งั้นเหรอ”วินพูดออกไปช้าๆทีละคำ
   “ใครมันจะไปลืมเด็กหลงทางที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองหลงทางลงกันล่ะ”คำตอบของวินทำให้ฟีนมั่นใจ
   ตลอดมาเขาหวังจะให้วินจำเขาได้ หวังว่าวินจะยังใจดีกับเขาเหมือนเดิม แต่ความหวังนั้นก็ถูกทำลายลงเพราะว่าวินจำทั้งหมดได้ นี่ตลอดมานายก็ไม่เคยที่จะรักฉันแต่แรกไม่เคยมีสักวันที่อยู่ด้วยกันนายจะรักฉัน นายเห็นฉันเป็นแค่เครื่องมือแก้แค้นจริงๆสินะ
   “ปล่อย...ฉัน...ไป”ฟีนพูดทีล่ะคำ เน้นให้วินได้ยิน
   “อะไรนะ”แม้จะได้ยินชัดแต่วินก็ยังคงไม่ยอมรับ
   “ฉันบอกว่าให้ปล่อยฉันไป ถ้านายไม่รักฉันก็ขอล่ะ ขอให้ปล่อยฉันไปเดินตามเส้นทางของตัวเองได้ไหม”ฟีนตะโกนบอก
   วินที่ได้ยินก็ตะลึงที่เด็กคนที่เขาเห็นในวันนั้นกล้าตะโกนใส่เขามันทำให้เขาโกธรวินจับตัวฟีนไม่สิจะเรียกว่าบีบเลยก็ได้เพราะเขาใช้แรงทั้งหมด แล้วก็เขย่าตัวฟีน
   “รู้อะไรไว้นะ ฉันจะไม่มีวันปล่อยนายไปเพราะยังไงนายก็เป็นเครื่องมือแก้แค้นที่ยังคงมีค่าสำหรับฉัน”วินพูดออกมาทั้งที่ความจริงแล้วเรื่องความแค้น
   ไม่รู้เมื่อไรที่มันถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกอื่นที่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร รู้แต่ว่าเขาจะไม่มีวันปล่อยฟีนไปแน่นอน
   “นั่นสินะ ยังไงฉันก็มีค่าแค่นั้น”ฟีนพูดก่อนที่เปลือกตาของเขามันจะปิดลง คงเป็นเพราะเหนื่อยหรือไม่ก็อยากจะหนีไปให้ไกลที่สุดก็ได้ ไปให้ไกลกับความเป็นจริงที่ว่าวินนั้นไม่ได้รักเขาเลย
   เมื่อเห็นว่าฟีนจะล้มลงไปวินจึงโอบหลังฟีน ให้พยุงตัวไว้แล้วเขาก็ได้เห็นว่าร่างบางสลบไปแล้ว
   วินรีบอุ้มฟีนแล้วรีบวิ่งไปยังเรือของเขาที่จอดอยู่ที่หน้าเกาะ
   วินกำลังกังวลตอนที่เขาแตะตัวฟีนมันร้อนมาก ทำไมนายไม่ดูแลตัวเองเลยไม่รู้เหรอไงว่าตัวเองเป็นไข้ง่าย วิ่งตากฝนแบบนี้มันก็ทำให้นายไม่สบายสิ
   วินบ่นในใจก่อนที่จะขับเรือพาฟีนไปยังโรงพยาบาล ระหว่างทางเขาก็ได้แต่ภาวนาว่าฟีนจะไม่เป็นไร
TBC……… ตอนที่ 17 เวลาของคนที่รอคอย ……………
คนหนึ่งรอคอยที่จะให้อีกคนรัก
อีกคนกลับเห็นเขาเป็นเพียงสิ่งที่ใช้แก้แค้น
แล้วเวลาของคนที่รอคอยจะรอต่อไปหรือจะตัดใจ

[romeno]

วินอะ วินอะ เค้าสงสารฟินนะ 

[BlackKnight09]

อ่านยาวเลย มันดีนะ kuro

แก้แค้นกันไป แก้แค้นกันมา สุดท้าย จะลงเอยยังไงละเนี่ย

เอาให้จบนะคับ รออ่านกำลังมันส์ สะใจ มากๆๆๆๆๆ

[หมูกระต่าย]

รักครั้งนี้นี่ลำบากจริงๆ

[love AJ]

ฟีนตัดใจไปรักคนอื่นเถอะ อย่ามารักคนใจร้ายเลย


 

[maru]

สงสารฟิน

[kuro]

ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้
kuro จะมาอัพให้นะคะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

[pronpailin]

   เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นทำไม ไม่รู้จัก พูดด้วยเหตุผลกันหนอ ใช้แต่อารมณ์เป็นที่ตั้งแล้วเป็นไง ผลของการกระทำ


รีบมาเลยกำลังค้างงงงงงงงงงงงง

[kuro]

ตอนที่ 17 เวลาของคนที่รอคอย
   ห้องพิเศษ
   บนเตียงกลางห้องได้มีร่างบางร่างหนึ่งนอนอยู่ หน้าตาของร่างบางนั้นไม่เหมือนกับคนป่วยแต่มันก็ไม่ใช่หน้าตาของคนที่มีความสุขเช่นกัน
   ทั้งที่สามวันมานี้ไข้ลดลงแล้วแต่ร่างบางไม่มีทีท่าว่าจะลืมตาตื่นขึ้นมาเลย จนกระทั้งวันนี้
   เปลือกตาของร่างบางได้ขยับช้าๆมันหนักอึ่งแต่ร่างบางก็พยายามลืมตาขึ้นมา ร่างบางมองไปยังรอบๆห้องก็รู้ว่าที่ที่เอยู่คือโรงพยาบาล สายน้ำเกลือที่ระโยงรยางค์เข้ากับหลังมือของเขามันทำให้เขาอึดอัด
   ร่างบางมองไปเรื่อยๆและก็ได้เจอกับร่างสูงที่นอนอยู่บนโซฟา ร่างบางอยากจะหนีไม่ให้ไกลๆจากร่างสูง
   ถึงจะอยู่โรงพยาบาลแต่ใครจะรู้ได้ว่าร่างสูงจะทำอะไรอีก เพราะตอนนี้ร่างบางนั้นกลัวร่างสูง ไม่ได้กลัวว่าร่างสูงจะทำอะไรกับร่างกาย แต่กลัวว่าหัวใจของตัวเองจะยังคงเอนเอียงไปให้กับคนที่ไม่อยากได้มัน
   ตอนที่หลับไปแล้วตื่นขึ้นมานั้นร่างบางคิดแล้วว่าจะตัดใจจากร่างสูงแต่แค่เห็นร่างสูงที่นอนอยู่บนโซฟาแล้วทำไมมันถึงได้อยากที่จะรักอีกครั้งทั้งที่รู้ว่าควรตัดใจเพราะยังไงมันก็เป็นความรักที่ไม่มีวันสมหวัง ไม่ใช่ไม่รู้ว่าร่างสูงรักใคร แต่เพราะรู้เลยเจ็บ และจะทำไงได้นอกจากตัดใจ
   รักต่อไป มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร
   ทั้งที่คิดแบบนั้น
   แต่หัวใจกลับดื้อดึง
   ที่จะรักคนนี้เหมือนเดิม
   ตลอดมาร่างบางรอคอยมาตลอด
   รอคอยว่าสักวันคนๆนั้นที่เขารักจะรักเขาตอบ
   แต่มันก็เป็นการรอคอยที่สูญเปล่า
   เพราะคนๆนั้นไม่ได้รักเขาเลยสักนิดเดียว
   ร่างบางยังคงสับสนว่าจะรักต่อไปหรือจะตัดใจดี
   เวลายังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้เตียง ฟีนที่เห็นแบบนั้นก็หลับตาลง
   วินเดินเข้ามาใกล้เตียงก่อนที่จะโน้มหน้าของเขาไปที่หน้าผากฟีนปล่อยให้ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับหน้าผากฟีน
   “ตื่นขึ้นมาสักทีสิ ฉันรอนายอยู่นะ”วินพูดหลังจากถอนจูบออก
   วินก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้
   รู้แค่ว่าเขาอยากให้ฟีนตื่นขึ้นมา
   ตลอดเวลาสามวันเขาได้แต่เฝ้ารอให้คนตรงหน้าเขาตื่นขึ้นมา
   อาจจะเป็นเพราะเขาคิดถึงคำพูดของพี่เตวิชก็ได้
   วินไม่อยากให้ใครถูกลากเข้ามาในวังวนของพวกเขา ตลอดมาก็เหมือนกับที่พี่เตวิชบอกพวกเราไม่เคยแยกจากกัน
   อยู่ใกล้กันตลอด
   ทำอะไรด้วยกัน
   จนผูกพันกันไม่ว่ามันจะเรียกว่ารักหรือยึดติด
   รู้ตัวอีกทีหัวใจของเขาก็มอบให้กับแจมินไปแล้ว
   ทั้งที่เป็นแบบนั้นแต่ทำไมนะหัวใจของเขาถึงเจ็บที่เห็นคนตรงหน้าป่วย
   ทำไมหัวใจของเขาถึงได้มีความสุขที่เห็นคนตรงหน้ายิ้ม
   วินยังคงไม่เข้าใจตัวเอง
   “จะมองให้น้องกูทะลุหรือไงมึง”เสียงดังขึ้นทำให้วินหันไปข้างหลังแล้วก็เจอกับดินเพื่อนสนิทของเขา
   “ว่าไงกูยังไม่ถามเลยนะว่าทำไมน้องกูถึงตากฝนจนเป็นไข้ได้”ดินถามวิน
   “กูทะเลาะกับน้องมึงแล้วน้องมึงก็หนีออกจากบ้าน”วินบอกไปตามความจริงแค่ส่วนเดียว
   เรื่องอะไรเขาต้องบอกว่า
   เขาใช้น้องมันเป็นเครื่องมือแก้แค้น
   เขายังไม่อยากเสียเพื่อน
   “มึงอะ แบบนี้ทุกทีกูถามหน่อยเถอะว่ะ มึงรักน้องกูเปล่าวะ หรือมึงแค่อยากรับผิดชอบ”ดินถามวินมันทำให้คนที่ถูกถามนิ่งอึ่ง
   “กูไม่รู้ว่ะ”วินบอกออกไปตามความจริง เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงไม่บอกออกไปว่าไม่รัก หรือโกหกไปตรงๆเหมือนเมื่อก่อนว่ารัก แต่มันกลับไม่อยากพูดออกไปแบบนั้น
   “ไม่รู้ทั้งที่เมื่อก่อนมึงบอกว่ารักน้องกูเนี่ยนะ”ดินพูดก่อนที่จะปล่อยหมัดใส่หน้าวิน
   “พลั๊ก”เสียงวินล้มลงไป
   “เอาเวลาที่น้องกูยังไม่ตื่นขึ้นมาคิดด้วยนะเฟ่ยว่ารักหรือเปล่า กูรู้ว่ามึงมันฝังใจจากแจมิน แต่มึงก็คิดดูมั้งนะว่าตอนนี้มึงอยู่กับใครและจากนี้ไปมึงอยู่กับใคร กูไม่อยากให้น้องกูเจ็บ”ดินพูดก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปปล่อยให้วินนั่งคิดทบทวนกับตัวเองอยู่อย่างนั้น
   ส่วนฟีนที่ได้ยินเรื่องทั้งหมด
   เขาก็เจ็บที่ไม่ได้ยินว่าวินรู้สึกยังไงกับเขา
   ถ้าไม่รักก็บอกมาสิว่าไม่รัก
   ถ้ารักก็บอกมา
   ไม่ใช่ปล่อยให้มันคารังคาซังอยู่อย่างนี้จนมันเป็นปมที่ผูกหัวใจของฉันอยู่
   ให้หัวใจของฉันยังรักนายต่อไป
TBC…………… ตอนที่ 18 รักที่ไม่เคยมี …………………
ฟอสเห็นผมเป็นแค่ที่ระบายที่เขาจะทำยังไงกับผมก็ได้
แต่ทำไมผมถึงรักเขาล่ะ
เฟความรักน่ะฉันมีนะ
แต่แค่ไม่เคยมีมันให้นายเท่านั้นเอง

[หมูกระต่าย]

พี่ดินทำไมไม่เอาเท้านาบหน้าไอ้พี่วินมันไปสัก2ทีอ่ะ ตอนหน้าก็ท่าทางจะดราม่าสุดทีนอีกแล้ว

[love AJ]

 

[pronpailin]

  ปวดจายยยยยย 

[romeno]

 

[kuro]

พรุ่งนี้จะมาอัพให้นะคะ

[ruby]

เฮ้อ ปวดตับ แต่ละคน รอตอนต่อไปค่ะ

[kuro]

ต้องขอโทษด้วยนะคะที่อัพช้าไปสองวัน
kuro ไม่ค่อยสบายค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ

[kuro]

ตอนที่ 18 รักที่ไม่เคยมี
คฤหาสน์วินทนา
   แจมินกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนกับฟอส
   “เฮ้ ฟอสที่นี่ปลูกบูลเบลด้วยเหรอ สวยจังเลยนะ เมื่อก่อนฉันก็เคยปลูกแต่ตอนนี้”แจมินไม่อยากพูดว่าตอนนี้ดอกไม้ของเขาคงจะเหี่ยวแห้งตายไปแล้วเหมือนกับหัวใจของเขา
   “ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดสิ”ฟอสบอกก่อนที่จะลากตัวแจมินมาไว้ในอ้อมกอด แจมินซุกหน้าเข้ากับอกของฟอสก่อนที่จะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา
   ทำไมนะ ทั้งที่บอกแล้วว่าจะไม่ร้องไห้อีก
   แต่ทำไมแค่นึกถึงมันถึงทำให้หัวใจฉันเจ็บขนาดนี้
   แจมินได้แต่คิดอย่างนั้นโดยที่ไม่รู้ว่าคนที่ให้อ้อมกอดเป็นที่พักใจก็เจ็บไม่ต่างกัน
   ทำไมนายถึงยังไม่ตัดใจ
   ทำไมนายถึงได้อยากทำร้ายตัวเองให้เจ็บด้วย
   ทำอย่างกับหมอนั่นมันจะเจ็บไปกับนายด้วย
   และที่สำคัญทำไมนายถึงไม่หันมามองฉันบ้าง
   ฉันที่รักนายสุดหัวใจคนนี้
   ฟอสได้แต่คิดโดยที่ไม่รู้ว่ามีคนบางคนเฝ้ามองทั้งคู่อยู่ที่ไกลๆและกำลังเศร้าไม่ต่างไปจากพวกเขาทั้งคู่
   ฟอสถ้านายจะอ่อนโยนกับฉันเพียงแค่เศษเสี้ยวเดียวที่นายอ่อนโยนกับแจมิน
   ฉันคงจะมีความสุขกว่านี้
   และคงไม่ต้องมาเจ็บแบบนี้
....................................................
   “เมนูวันนี้คือกราแตงเห็ด น้ำมะนาวคั้นสดใหม่ครับ”เฟเอาอาหารมาเสริฟก่อนที่จะพูดบอกเมนูอาหาร
   “เฟ นายกินด้วยกันกับพวกเราก็ได้นะ”แจมินบอกหลังจากเห็นเฟจะเดินจากไป
   “ไม่เป็นไรครับ”ใจจริงเฟก็อยากจะนั่งกินอยู่หรอกแต่เขาดันเหลือบเห็นสายตาที่พร้อมจะกัดกินเขาได้ตลอดเวลา
   “ไม่เอา ฉันบอกให้นายนั่งนายก็ต้องนั่ง จริงไหมฟอส”เมื่อเห็นว่าเฟไม่ยอมทำตามแจมินเลยหาแนวร่วม
   “เฟนายมานั่งกินซะ”ฟอสสั่ง ความจริงเขาก็ไม่อยากให้เฟมานั่งด้วยหรอกแต่เพราะแจมินอยากให้เฟมานั่งด้วยเขาเลยต้องทำแบบนี้
   บรรยากาศในโต๊ะอาหารวันนี้ช่างอึ่มครึ่มเพราะฟอสเอาแต่ส่งสายตาจิกกัดไปให้เฟที่กำลังคุยกับแจมินอย่างออกรส
   เมื่อทานอาหารเสร็จแล้วเฟจึงเก็บชามทั้งหมดไปล้าง เฟยังเดินไปไม่ถึงครัวก็ถูกมือหนึ่งที่แข็งอย่างกับคีมลากเขาเข้าไปในห้อง
   “ใครใช้ให้นายคุยกับแจมินแบบนั้น”ฟอสตะโกนใส่เฟทันที
   “ก็ไม่มีใครใช้นี่ ฉันแค่คุยกับแจมินเองนะไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”เฟบอก
   “แค่คุยก็ไม่ได้”
   “ทำไมฉันจะคุยไม่ได้”
   “ฉันสั่ง”
   “แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่นายสั่งด้วย อย่าบอกนะว่าฉันเป็นของนาย  No ถึงร่างกายฉันนายจะมีสิทธิ์แต่หัวใจฉันนายไม่มีสิทธิ์อะไรเลย”เฟเถียง
   “แล้วใครต้องการหัวใจนายกัน”
   “นั่นสินะคนอย่างนายคงไม่เคยมีสินะ ความรักน่ะ”
   “เฟ นายจะดูถูกฉันเกินไปหน่อยแล้วมั้ง จะบอกอะไรให้นะความรักน่ะฉันมีนะ แต่ไม่เคยมีมันให้นายแค่นั้นเอง”ฟอสบอกออกไป
   เฟที่ได้ยินอย่างนั้นได้แต่ยืนนิ่ง มองดูฟอสที่เดินจากไป
    นั่นสินะนายเห็นฉันเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์แต่ทำไมฉันถึงรักนายได้นะฟอส
   เฟได้แต่คิดเพราะแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถตอบคำถามนี้ได้
TBC……… ตอนที่ 19 ไม่เคยรักและจะไม่มีวันรัก …………….
   ผม ฮยอน แจมิน เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งที่ยึดติดกับรักครั้งแรก ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่เคยรักผมเลย แต่ผมคงยังจะดื้อด้านและดึงดันที่จะรักเขาต่อไป

[หมูกระต่าย]

มาสั้นๆแต่โคตรเจ็บเลย

[coon_all]

เจ็บปวดอ่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ

[penda]

เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ อัปไวมาก สี่หน้าไปสิบแปดตอนแล้ว โว้ววว
ดีเจงๆ ชอบแบบนี้ ฮ้าๆๆ แต่เรื่องนี้เศร้ามากเลยอ่ะ
แถมยังซับซ้อนอีก เครือญาตอย่างงงอ่ะ แถมยังแก้แค้นกันไปมา
วุ่นวายดีแท้ สงสารก็แต่คนรับเคราะห์ที่ต้องมาเป็นที่ระบายแค้น
คนที่ไม่รุ้เรื่องราว เฮ้อๆๆ เศร้าแท้หนอ
แล้วจะตามอ่านตอนต่อไปนะ
 

[romeno]

เจ็บที่สุด อย่าให้เฟเอาคืนบ้างนะ 

[run2522]

  ให้กำลังใจผู้แต่งนะ

[fay_13]

อ่านทันแล้ว..... น่าสงสารวินกับเฟที่สุดเลย 

[kukkik]

อ่านแล้วเจ็บแต่ก็ติดตาม

[kuro]

 

[maru]

ฟอสใจร้ายมาก ๆ เลย สงสารเฟ

[kuro]

ตอนที่ 19 ไม่เคยรักและจะไม่มีวันรัก

   ไม่ว่าใครก็ต่างแสวงหาความรักกันทั้งนั้นไม่เว้นแม้แต่ผมที่ครั้งหนึ่งแสวงหาความรักจากผู้ชายที่ไม่เคยจะแบ่งหัวใจสักเศษเสี้ยวหนึ่งให้กับผม
   แม้ว่าความรักที่ผมแสวงหานั้นมันจะทำให้ผมเจ็บเท่าไรแต่ผมก็ไม่เคยลืมมันได้
   แม้ตัวผมจะอยากใช้เหตุผลอะไรก็ตามมาทำให้หยุดรักแต่มันกลับทำให้ผมไม่เหลือสักเหตุผลเดียวที่จะไม่รักเขา
   ใครจะว่าผมยึดติดก็ได้ แล้วทำไม
   ผมจะยึดติดกับรักครั้งแรกไม่ได้หรือไงกัน
   คำตอบเป็นไงผมไม่รู้แต่ที่รู้คือผมไม่ได้ยึดติดก็แค่รักจนถอนตัวไม่ขึ้นเท่านั้นเอง
   ผมบอกกับตัวเองอยู่แบบนั้นนั่งยิ้มให้กับดอกบลูเบลอยู่ที่บ้านของเพื่อนสนิท รู้ว่าผมหนีความจริงมามันไม่ดี
   แต่จะทำไง
   คนเราทุกคนก็ต่างมีปัญหาทั้งนั้นผมก็มีแต่ผมไม่ได้หนีมาผมแค่ถอยมาเพื่อที่จะตั้งหลักเท่านั้นเอง
   “มองดอกไม้อย่างกับว่ามันจะพูดกับนายได้อย่างนั้นล่ะ”เสียงนั่นช่างเป็นเสียงที่คุ้นเคยผมหันไปดูก็พบกับดินที่ยืนยิ้มอยู่
   “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”ดินทักผม ผมยิ้มตอบ
   “ใช่นานเลยนะตั้งแต่....”
   “ถ้านายไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดก็ได้นี่ อีกอย่างนายยังมีพวกเราอีกนะ”ดินพูดพร้อมกับลูบหัวผม ก่อนที่จะกอดผมไว้ มือของดินยังลูบหัวผมอยู่ มือของดินยังอบอุ่นเหมือนเดิมมันทำให้ผมรู้สึกสบายใจ ใช่ ผมยังมีเพื่อนอยู่
   “ตอนที่ได้ข่าวจากไอวิชว่านายกลับมาแล้วนะฉันดีใจมากเลยที่ได้เจอกับนายสักทีและตอนนี้ที่ฉันเห็นนายยังอยู่ฉันก็ดีใจ นายทำไมทำแบบนั้นหัดคิดถึงตัวเองบ้าง”ดินพูดเขาคงรู้ว่าผมทำอะไรไป
   “ฉันรู้แต่ฉันคิดไม่ออก แต่ช่างเถอะเราไม่ต้องคิดถึงเรื่องนั้นได้ไหมฉันไม่อยากคิดถึงมันอีกแล้ว”ยิ่งคิดยิ่งเจ็บ ประโยคหลังแจมินไม่ได้พูดออกไป สำหรับแจมินแล้ว แทฮีก็เป็นเหมือนกับแผลเป็นที่รักษาไม่หายมีแต่จะเจ็บมากขึ้น
   “นั่นสินะ ไหนๆนายก็มาเมืองไทยแล้วอยากจะไปเที่ยวไหนเดี๋ยวฉันพาไปเอง”ดินถามแจมิน ก่อนที่จะคลายอ้อมกอด เขาอยากจะให้แจมินลืมช่วงเวลาที่เจ็บปวดไปบ้าง
   “ไปสวนสัตว์”แจมินตอบพร้อมกับยิ้มออกมา
   “สวนสัตว์”ดิน งง กับคำพูดของแจมิน
   “ใช่ ชวน ฟอส เฟไปด้วยดีกว่า ฉันไปนะ”แจมินพูดก่อนที่จะวิ่งจากไป
   “เดี๋ยวแจมินแล้ววินกับน้องฉันล่ะ”ดินตะโกนถามตามหลังแจมินแต่กลับไม่ได้รับคำตอบ ดินได้แต่ยืนถอนหายใจ
.................................
สวนสัตว์
   “กินนะ กินเยอะๆนะ”แจมินพูดตอนนี้เขากำลังป้อนอาหารยีราฟ
   “นี่แจมิน นายเป็นเด็กหรือไง”ดินถามขำกับท่าทางที่แจมินกำลังป้อนอาหารให้ยีราฟ เขามาที่บ้านวินเพราะอยากจะมาหาวินกับฟีน วันนี้เขากะจะไปรับน้องออกจากโรงพยาบาลที่ไหนได้ไอวินมันพาออกไปก่อนแล้ว นึกว่ามันจะพามาที่บ้านแต่ฟอสบอกมันไม่อยู่บ้านไปเกาะ ดินเลยมาเที่ยวสวนสัตว์ด้วย
   “ไม่เด็กสักหน่อย”แจมินตะโกนตอบแต่มือก็ยังให้อาหารเจ้ายีราฟอยู่
   “นายเนี่ยหยุดพูดก่อนไม่ได้เลยนะ”ดินพูด
   “นายก็ด้วยล่ะหยุดว่าแจมินได้แล้ว”ฟอสว่า
   “ปกป้องกันจังเลยนะ”ดินบอก
   “ก็แน่สิ ฉันรักของฉัน”ฟอสตอบกลับ
   “แม้ว่าแจมินจะไม่รู้อะไรเลยก็ตาม”ฟอสเบาๆราวกับจะย้ำตัวเองว่าหัวใจของแจมินไม่ได้เป็นของเขา  ดินที่เห็นแบบนั้นก็แตะไหล่ฟอสเบาๆพร้อมกับพูดปลอบ
   “ไม่เป็นไรน่ะ ตอนนี้แจมินก็อยู่กับนายแล้วไม่ใช่เหรอ”
   “ใช่ อยากน้อยตอนนี้แจมินก็ยังอยู่ข้างฉัน”ฟอสพูด
เฟที่ยืนดูดินกับฟอสอยู่ห่างๆได้แต่เสียใจที่เขาไม่อาจจะแทรกกลางพวกเขาได้เลย ไม่สามารถจะทำอะไรได้ รู้ว่าที่พวกเขาพูดถึงคือเพื่อนที่ชื่อแจมิน คนที่ฟอสบอกว่ารัก รัก คำๆเดียวที่ทำให้หัวใจที่กำลังเต้นอยู่ในตัวเฟเจ็บ คำพูดของฟอสยังก้องอยู่ในหัว
   “จะบอกอะไรให้นะความรักน่ะฉันมีนะ แต่ไม่เคยมีมันให้นายแค่นั้นเอง”
   “เฟนายก็มาให้อาหารด้วยกันสิ ฟอส ดิน พวกนายด้วยนะ”แจมินเรียก
ฟอส เฟและดินต่างก็ไปให้อาหารด้วยกัน
   หลังจากนั้นพวกเขาก็ไปให้อาหารอูฐ ไปร้านขายของที่ระลึกปั๊มเหรีญออกมาเป็นรูปของเสือ ไปชมนกยูงสีขาว ไปดูข้าง 5 สี และนั่งรถรางรอบสวนสัตว์
   “เครื่องเล่นนี่หน่า ไม่มานานแล้วไปเล่นกันเถอะ”แจมินชวนก่อนที่ลงจากรถรางวิ่งไปที่เครื่องเล่นทันทีที่รถรางลงจอด พวกฟอสก็วิ่งตามไป
   “ฉันจะไปซื้อตั๋วนะพวกนายรออยู่นี่หรือกัน”แจมินอาสา
   “แจมินฉันไปซื้อดีกว่า”ฟอสบอก
   “ไม่เป็นไรน่ะ ฉันจำทางได้”แจมินพูดก่อนที่จะวิ่งตามไปแต่ก่อนที่จะถึงแจมินก็ชนเข้ากับคนๆหนึ่ง
   “ขอโทษครับ”แจมินพูดก่อนที่จะเงยหน้ามองคนที่เขาชน
   “พี่แท..ฮี”แจมินพูดออกมาอย่างช้าๆก่อนที่จะเดินถอยหลังออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ถูกแทฮีดึงกลับมามือของแทฮีดึงกลับมา
   “พี่มาที่นี่ได้ไง”แจมินถาม เขายังไม่อยากเจอแทฮีตอนนี้
   “...”แทฮีไม่ตอบเขาเอาแต่จ้องหน้าแจมิน ก่อนที่จะยื่นมือถือให้แจมิน
   “โทรบอกเพื่อนนายว่านายจะกลับเกาหลี”
   “ไม่”
   “อย่ามาหือกับฉัน โทรซะ”
   “พี่ไม่มีสิทธิ์มาสั่งผม”แจมินพูดตอนนี้เขาอยากจะร้องไห้
   “โทรซะ”แทฮียังคงยืนยันคำเดิม เขาบีบแขนแจมินให้แรง
   “เจ็บนะ”
   “งั้นก็โทรสิ ไม่งั้นจีฮวานได้เจ็บตัวมากไปกว่านี้แน่”
   “พี่ทำไรพี่จีฮวาน ไม่นะพี่อย่าทำไรพี่ผมนะ พี่ผมเป็นเพื่อนพี่นะ”แจมินบอก
   “เพื่อนก็เพื่อนพี่ลงมือได้”
   “ผมไม่เชื่อ”
   “งั้นนายก็ดูนี่”แทฮีพูดพร้อมกับเปิดวีดีโอที่จีฮวางโดนลูกน้องเขาซ้อมในห้องใต้ดินให้ดู
   “ไม่นะ หยุดสักที พอแล้ว ปล่อยพี่ไม่ซะ แล้วฉันจะยอมทำตามนายทุกอย่าง”แจมินทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา ภาพพี่เขาที่ถูกมัดมือด้วยโซ่ที่อยู่ติดกับผนัง หน้าพี่เขามีแต่แผลและคงจะไม่มีแค่หน้า กำลังถูกชาย 5 คนรุมเตะอยู่ มันทำให้เขาเจ็บปวด
   “ได้ฉันจะปล่อยพี่นายไปแต่นายต้องโทรไปบอกเพื่อนนายและกลับเกาหลีกับฉัน”แทฮีพูดสีหน้าเขานิ่งเฉย ราวกับไม่รู้สิรู้สาที่เขาทำกับจีฮวาน
   “ได้”แจมินรับมือถือแล้วโทรไปหาฟอส
   “ฟอส ฉันจะกลับเกาหลีนะ...”แจมินพูดแค่นั้นก็ถูกแทฮีแย่งมือถือไปแล้วกดวางสาย
   “ไปได้แล้ว”แทฮีบอกก่อนที่จะลากแจมินเดินไปที่รถ
   “เข้าไป”แทฮีพูดก่อนที่จะพลักแจมินเข้าไปในรถเมื่อเห็นว่าแจมินยืนอยู่เฉยๆ แล้วเขาก็ขับรถกลับโรงแรม
..................................
โรงแรม
ลานจอดรถ
   แทฮีลากแจมินเดินตามเขามาเรื่อยๆเพราะแจมินเดินช้าไม่ทันใจเขา จนถึงห้องที่แทฮีพักอยู่
   แทฮีประตูผลักแจมินเข้าไปในห้อง
   “นี่คุณอย่าผลักผมสิ”แจมินพูดเปลี่ยนสรรพนามทำให้แทฮีชะงักไป
   “เมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไรนะ” แทฮีถาม
   “คุณ”
   “ห้ามเรียก กลับไปเรียกเหมือนเดิมซะ”แทฮีสั่ง
   “ไม่ คุณไม่มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผม”
   “มี”
   “ถ้าสิทธิ์ที่คุณมีคือการที่คุณเอาพี่ชายผมไปขังไว้ล่ะก็ขอบอกว่านั่นมันสารเลวที่สุด”แจมินบอก เขาไม่กลัวคนตรงหน้านี้แต่ที่เขากลัวคือกลัวว่าพี่ชายจะเป็นอะไรไป แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะพูด
   “สารเลว นายว่าฉันสารเลวก็ดีมันจะได้เหมาะกับคนร่านอย่างนายไง”
   “เพี๊ย”แจมินตบหน้าแทฮี
   “คุณมันชั่วที่สุด ว่าผมร่าน คุณนั่นล่ะร่าน 7 ปีที่ผ่านมาคุณทำไรไป ออกไปหาผู้หญิงคนนั้นทั้งที่ผมยังอยู่ คุณนั่นล่ะที่ร่าน”แจมินบอกน้ำตาเริ่มไหล เขาที่รักและทนอยู่กับแทฮีที่เอาแต่คิดถึงยุนนา
   “ถ้าฉันร่านแล้วนายล่ะไม่ร่านหรือไงทั้งที่ยังไม่หย่ากับฉันก็ไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นเที่ยวกอดคนนู่นคนนี้ไปทั่ว”
   “นั่นมันเพื่อนผมแล้วเรื่องหย่าผมก็เซ็นใบหย่าให้คุณแล้ว เราไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่ผมดีใจที่สุดเพราะผมจะได้ไม่ต้องทนอยู่กับคนชั่วช้าสารเลวอย่างคุณ”
   “สองคำก็ชั่ว สามคำก็สารเลว ฉันจะทำให้นายรู้ว่าชั่วช้าสารเลวมันเป็นยังไง
แทฮีบอกก่อนที่จะจับแขนแจมินก่อนที่จะลายไปห้องนอนแล้วผลักแจมินไปที่เตียง
   “โอ๊ย”แจมินที่เจ็บกับแรงกระแทกร้องออกมาแต่ก็พูดอะไรไม่ได้เพราะปากถูกปากของแทฮีที่คล่อมทับเขาอยู่ประกบ
   “ไม่นะคุณอย่าทำผมนะ ถ้าคุณไม่รักผมก็อย่าทำผมนะ”แจมินพยายามพูดหลังจากที่ปากเป็นอิสระ เขากลัว เขารู้ว่าจะถูกทำอะไร เสื้อผ้าของเขาถูกถอดออกหมด
   “ไม่อย่านะ อย่า”แจมินพยายามผลักแทฮีออกไปจนแทฮีรำคาญเขารวบมือของแจมินไว้ด้วยมือข้างเดียวก่อนที่จะมัดมือของแจมินไว้ที่หัวเตียง
   “สายไปแล้วมั้งแจมินนายทำให้ฉันโกธรและขอบอกก่อนนะว่าอย่าทึกทักเอาว่าสิ่งที่ฉันจะทำกับนายหลังจากนี้เป็นเพราะฉันรักนาย เพราะฉันไม่เคยรักนายและจะไม่มีวันรักนาย”แทฮีพูดก่อนที่จะกระแทกแกนกายเข้าไปยังร่างของแจมิน
   “เจ็บ หยุด เอาอกไปนะ ได้โปรด พี่แทฮี”แจมินพูดสิ่งที่เขารู้สึกตอนนี้มีแต่ความเจ็บปวด เจ็บราวกับร่างกายกายเขาจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
   แต่ไม่ว่าแจมินจะขอร้องยังไงแทฮีก็ไม่หยุดกลับยิ่งกระแทกเข้าไปในร่างกายเขาแรงขึ้น จนแจมินสลบไป แทฮีก็ยังคงทำอยู่จนกระทั่งเขาปลดปล่อยเข้าไปในร่างของแจมิน
   “อ้า”แทฮีถอนแกนกายเขาออกมาก่อนที่จะแก้มัดแจมิน
   แทฮีดึงตัวแจมินเข้ามากอดก่อนที่จะหลับไป

TBC…… ตอนที่ 20 ความทรงจำกับความรัก ……..
ไม่ว่าจะต้องทำอะไรและจะแลกด้วยอะไรก็ตาม
ผมก็ขอทำให้เยียร์รักผม
รูส

[frenzy19]

ปวดตับ  จะมีคู่ไหนหวานๆบ้างไหมคะ 



แค่ก้อชอบแบบปวดตับ นี่แหล่ะ 

[Mookkun]

นึกว่าทิ้งไปแล้วนะเนี่ยยย
แล้วก็ หัวเรื่องเขาไม่ให้ใส่ nc รึเปล่านะ ไม่แน่ใจ :')