หัวข้อ: วินกับฟีนเรารักกันแน่หรือ ///DRAMA SM/// ตอนที่ 21 รักต่อไปหรือเลิกรัก(24/01/57)

[lidelia]

รูสมันเข้าใจผิด เลยทำให้คนหลายคนต้องเจ็บปวดสินะ (ใช่ป่าวหว่า ??)   


รูสนี่มันน่า 

[@happyvirus]

รูสเข้าในผิดทุกอย่างเลยน่ะสินะ 

[Mookkun]

เก๊าอยากอานต่ออ๊ะ!!~~  ^^''

สู้ๆนะกั๊บคนเขียนนนนน~

[kuro]

ตอนที่ 7 รักไม่เท่ากัน
   ฟีนนอนหลับไปฟร้อมกับวินแต่พอตื่นมาวินก็หายไป ฟีนกวาดตามองทั่วห้องก็รู้ว่าห้องที่เขาอยู่ไม่ใช่ห้องหอ ฟีนจึงลุกจากเตียงสำรวจห้อง ก็ได้พบกับภาพถ่ายของคนสองคนซึ่งมันทำให้ใจดวงน้อยต้องเจ็บ
   มันเป็นรูปของวินกับผู้ชายคนหนึ่งกอดคอกันถ่ายภาพและมีคำใต้รูปว่า ผมรักคุณนะ ฟีนได้แต่ยิ้มทั้งที่อยากร้องไห้และสำรวจห้องต่อก็เจอภาพถ่ายที่วินถ่ายกับผู้ชายคนนั้นในอิริยาบทต่างๆ และยังมีภาพเดี่ยวๆของผู้ชายคนนั้นเต็มไปหมด ฟีนหยิบรูปภาพของผู้ชายคนนั้นมาดูใกล้ๆ
“วางภาพนั้นลงซะ”เสียงวินพูดก่อนที่จะเดินมากระชากภาพจากมือฟีนไป
“คนในภาพเป็นใครครับ”
“คนที่นายไม่คู่ควรจะรู้จัก แต่ถ้านายถามฉันจะตอบให้ก็ได้ คิม แจมิน คนที่ฉันรักเพียงคนเดียว ส่วนนายก็แค่...”
“ไม่ว่าสำหรับคุณผมจะเป็นใคร แต่ตอนนี้ตามกฎหมายแล้วผมก็เป็นภรรยาคุณนะครับ”ฟีนพูดดักขึ้นมามันทำให้วินเถียงไม่ขึ้น
“ภรรยาหรือน้ำเน่าไปมั้ง ถึงฉันกับนายจะแต่งงานกันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะให้นายมาชูคอเป็นเมียฉันหรอกนะ หน้าที่นายมันก็แค่เป็นคนใช้ อ้อแน่นอนพอฉันอยากก็ใช้นายด้วย”วินพูดออกมาก่อนที่จะเห็นน้ำตาของฟีนไหลออกมาแต่มันก็ไม่อาจเรียกอะไรจากวินได้เลยกลับทำให้เขาโกธรมากยิ่งขึ้น
“ไอน้ำตานางเอกของนายนะ เลิกได้แล้ว ร้องไปก็ไม่ทำให้ฉันสงสารนายขึ้นมาหรอกนะ”วินบอกแต่ฟีนก็ไม่หยุดร้องไห้ วินไม่สนใจเขาเดินออกจากห้องไปอย่างไม่ใยดี
........................
นอกห้อง
ฟอสยืนรอวินอยู่ ทั้งสองเดินไปจนถึงห้องโถงก็นั่งลงที่โซฟา
“นายไม่ควรเอาฟีนไปไว้ห้องแจมิน” วินพูดกับฟอส
“ก็ห้องมันยังเตรียมไม่เสร็จ แล้วก็ห้องแจมินว่างอยู่ก็เลยเอาไปนอนก่อน”
“แต่นายก็ไม่ควร”
“หยุดเถอะน่า ฉันทำไปแล้ว ก็ใครอยากให้นายมาสั่งให้ฉันอุ้มฟีนออกจากห้อง ไม่ยอมอุ้มเองนี่หว่า”
“ก็...”วินกำลังจะพูดต่อแต่ก็มีเสียงหนึ่งขักขึ้นมาก่อน
“ฟอส วินทำอะไรกันอยู่ตรงนี้น่ะ” ฟอสกับวินท่ได้ยินเสียงก็หันไปก็เจอกับเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนไว้ยาวปาไหล่ ตาสีดำ
“แจมิน”ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกัน
“ใช่ ฉันเองไม่ต้องเรียกมากก็ได้กลัวลืมชื่อเราหรือไง”
“เปล่า แต่นายควรจะอยู่ที่เกาหลี ไม่ใช่เหรอ”ฟอสถามแจมินโดยไม่สังเกตถึงแววตาของแจมินว่ามันเปลี่ยนไปแวบหนึ่งตอนที่ฟอสพูดแต่วินสังเกตได้เขาดึงแจมินเข้าไปกอด
“แทฮีอยู่ที่ไหน”วินถามทั้งที่รู้
“เราจบกันแล้ว”แจมินตอบแล้วก็ร้องไห้ เขาไม่อยากจบ ไม่อยากให้รักมันเป็นอย่างนี้
“ทำไมล่ะ นายไม่รักเขาแล้วหรือไง”ฟอสถาม
“รัก...แต่มันช่วยไม่ได้...รักของเรา...มันไม่เท่ากัน...ไม่สิมันไม่เคยมีตั้งแต่ต้นมากกว่า...”แจมินตอบไปร้องไห้ไป วินกอดให้แน่นขึ้น
“ร้องมาเถอะนะ ถ้านายอยากจะร้อง ร้องเสร็จก็ขอให้นายกลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่ต้องร้องไห้แบบนี้”วินปลอบพร้อมกับลูบหัวอยากอ่อนโยน จนแจมินหลับไป
“ทำไมนายถึงคิดแต่เขานะ ทำไมไม่หันมามองฉันบ้าง”วินพูดกับแจมินทั้งที่รู้ว่าแจมินไม่ได้ยิน
“เป็นเพราะพวกเราเป็นเพื่อนเขาไงล่ะ เพราะพวกเราเป็นเพื่อนกัน ถ้าเรารู้จักเขาในฐานะอื่นก็คงดี”ฟอสบอกวิน
“ฉันพาเขาไปนอนที่ห้องดีกว่า” วินพูดพร้อมกับเดินไปที่ห้อง
.........................
ฟีนยังร้องไห้อยู่ในห้องแต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อประตูเปิดออก วินเดินเข้ามาพร้อมกับอุ้มใครบางคนอยู่
“นายควรออกจากห้องนี้ นายจะนอนที่ไหนก็ได้แต่ไม่ใช่ห้องนี้”วินพูดพร้อมกับเดินตรงไปยังเตียงโดยไม่สนใจฟีน
ฟีนที่เห็นวินทำแบบนั้นก็ออกมาจากห้อง แล้วเขาก็พบกับฟอสที่เดินตามวินมา
“นายจะพักห้องไหน”ฟอสถามแต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับจากฟีน เพราะฟีนเดินจากไป
“ผมต้องเข้มแข็ง ถ้ามัวแต่ร้องไห้ ผมก็ได้แต่เจ็บ ในเมื่อเขาไม่รักผม ผมก็จะไม่รักเขา”ฟีนพูดกับตัวเองแต่ไม่น้ำตามันก็ไหลออกมา
“บ้าจริง ทำไมถึงร้องไห้ได้นะ”ฟีนพูดพร้อมกับยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ก่อนที่เขาจะเดินออกมาจากคฤหาสน์ของวิน
....................................
บนเตียงวินดูแลแจมินอยู่ ในขณะที่เขากำลังห่มผ้าก็สังเกตเห็นว่าที่ข้อมือของแจมินมีผ้าพันแผลพันอยู่  วินค่อยๆแกะมันออกแล้วก็ต้องตกใจ
“ทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วย ทำต้องคิดว่าชีวิตของนายมันไม่มีค่าด้วย”วินพูดพร้อมกับจ้องไปยังรอยแผลบนข้อมือของแจมิน มันเป็นรอยแผลจาการกรีดข้อมือตัวเอง
..................................
TBC… ตอนที่ 8 คำขอร้องจากพี่ชาย …
ตลอดมาฉันไม่เคยขอร้องให้นายทำอะไร
แต่ตอนนี้นายทำตามที่ฉันขอได้ไหม วิน






   

[POPEA]

เรื่องนี้บีบอารมณ์มาก
รอตอนใหม่นะ~

[@happyvirus]

บีบหัวใจกันมากกมาย แต่ก็ชอบม๊าก > <

[anuruk97]

    ฟิ่น เอ้ยลูก............หนูจะทนได้นานแค่ไหน    แต่หนูต้องทนไปก่อน หนูต้องสู่เอาชนะใจมันนะ แล้วถ้าถึงเวลาการเอาคืนให้สาสมจนทำให้วินครั่งจนลงแดงตายเลยนะลูก  +++ถนนนี้มีแต่หนามมีแต่หินหนูต้องเดินผ่านมันให้ได้นะลูก
เจ้ให้กำลังใจ รีบมาต่อนะ

[Mookkun]

เอ่อออมมมม แค้นกันไปกันมาดีเหลือเกิ๊นนนนนน

สู้ๆนะครับคนแต่ง

[wanderer]

รอตอนต่อไปค่ะ

[lidelia]

สงสารฟีน ทำไมวินทำแบบนี้ 

[kuro]

ตอนที่ 8 คำขอร้องจากพี่ชาย
   หลังจากที่ฟีนเดินออกจากคฤหาสน์ของวินเขาก็โบกรถแท๊กซี่ไปยังหอพักมหาวิทยาลัยที่เขาเรียนอยู่ ความจริงแล้ววันที่วินจับตัวเขาไปเป็นวันสอบปลายภาควันสุดท้ายของปี 1
...........................
   หอพักมหาวิทยาลัย
   ห้อง 21
   ฟีนเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับห้องที่รก มีของวางระเกะระกะเต็มไปหมด และเพื่อนร่วมห้องที่เล่นเกมอยู่กลางห้องอย่างสนุกสนานไม่สนใจห้องที่สกปรกแม้แต่น้อย
   “ดีน นี่นายไม่เก็บห้องเลยหรือไง” ฟีนถามเพื่อนแต่ดีนก็ไม่ได้ยินเพราะมัวแต่สนใจเกม ฟีนจึงดึกปลั๊กเกมออกทำให้ดีนหันมามองจนได้
   “ไงฟีน นายกลับมาแล้วหรือ” ดีนถามทั้งที่ตาหันไปมองที่ปลั๊กเสียบเกม
   “กลับมาแล้ว แล้วนี่นายทำอะไรกับห้องฉัน เก็บเดี๋ยวนี้เลยนะ”ฟีนตะโกนอย่างหัวเสียนี่เขาต้องเครีดกับวินแล้วต้องมาเจอเพื่อนอย่างดีนด้วยหรือเนี่ย
   “ก็ได้ครับ”ดีนพูดอย่างหน่ายๆแล้วก็เก็บของในห้องแล้วก็ต้องสะดุดเมื่อฟีนเรียก
   “ดีนนายไม่ได้อาบน้ำอีกแล้วใช่ไหม”ฟีนถามพลางเอามือปิดจมูก
   “ก็เกมมันสนุกนี่”ดีนตอบอย่างสบาย
   “ไปอาบน้ำส่วนห้องฉันเก็บเอง”ฟีนบอกก่อนที่จะก้มลงเก็บห้อง ส่วนดีนเข้าห้องน้ำไปแล้ว
.........................................
   ในเช้าวันเดียวกัน
   โรงแรม
   เยียร์ตื่นมาพร้อมกับร่างกายที่แทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆแต่เจ้าตัวกับชาชินกับมัน เยียร์ไม่สนใจร่างกายของตัวเองเขาลุกขึ้นมาอาบน้ำ เมื่ออาบน้ำเสร็จเขาเข้าไปในห้องนอนของรูสก็พบว่า รูสนั้นได้ออกไปจากห้องก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมาแล้ว
   “อีกแล้วหรือ นายไม่เคยอยู่เวลาที่ฉันตื่นมาซักครั้งเลย”เยียร์พูดออกมาอย่างเศร้าๆ แล้วเขาก็เดินออกมาจากห้อง หยิบกุญแจรถขึ้นมา มันเป็นสิ่งเดียวที่เขาได้หลังจากที่อยู่กับรูส เขาได้มันมาเพราะรูสอยากให้เขาไปรับริสกับไลต์หลังเลิกเรียน จากนั้นเขาก็ลงไปที่ลานจอดรถของโรงแรมและขับ BMW สีขาวออกไปจากโรงแรมมุ่งไปยังบ้านของเขา
...................
   คฤหาสน์วินทนา(วินจากชื่อเล่นของวิน ทนามาจากชื่อจริงของเยียร์ ทนากร)
   เยียร์ได้เข้ามาที่คฤหาสน์และได้พบกับฟอส
   “ไม่นึกว่านายจะมาได้”ฟอสพูดก่อนที่จะกอดน้องชาย
   “ทำไมผมจะมาไม่ได้ นี่มันบ้านผมนะ”เยียร์พูดก่อนที่จะยิ้ม แต่ยิ้มนั้นมันกลับทำให้ฟอสเจ็บเพราะถึงแม้เยียร์จะยิ้มแต่ตาของเยียร์นั้นกลับไม่ยิ้มด้วยเลย
   “แจมินกลับมาแล้วนะ”ฟอสพูดหวังจะเปลี่ยนประเด็นแต่มันทำให้เยียร์ตกใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นดีใจ
   “จริงเหรอ แจมินกลับมาแล้ว”เยียร์พูดก่อนที่จะยิ้มคราวนี้มันเป็นยิ้มที่เกิดมาจากใจ เขาดีใจมาก ไม่ได้เจอกันตั้งแต่แจมินแต่งงานย้ายไปอยู่เกาหลีแต่ทำไมถึงกลับมาล่ะ
   “พวกเขาจบกันแล้ว”ฟอสที่เห็นเยียร์สงสัยก็ตอบออกมา
   “ทำไม”
   “ไม่รู้ และไม่อยากถาม”ฟอสบอกดวงตานั้นสั่นไหว เยียร์ที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่แอบถอนหายใจ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่า ทั้งพี่ฟอส ทั้งวิน นั้นต่างแอบรักแจมินมาโดยตลอด แต่เพราะเป็นเพื่อนเลยทำอะไรไม่ได้นอกจากคอยดูแลอยู่ใกล้จนกระทั่งแจมินเจอกับคนที่ตัวเองรัก
   “พี่ยังรักแจมินอยู่เหรอ”เยียร์เอยถามทั้งที่รู้คำตอบดี
   “ไม่ใช่ยังรัก แต่มันไม่เคยหยุดรักได้เลยต่างหาก”ฟอสพูดก่อนที่เยียร์จะชวนเขาไปหาแจมิน
..................................
   ห้องแจมิน
   วินเปลี่ยนผ้าพันแผลให้แจมินเสร็จเขาก็นั่งทอดมองแจมินอยู่บนเตียง
   “แจมินกลับมาแล้วจริงๆด้วยสินะ”เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้วินหันไปมองที่หน้าประตู
   “พี่เยียร์” วินพูด เยียร์เดินเข้ามาข้างเตียง
   “ไงน้องชาย”เยียร์ทักก่อนที่จะคิดได้ว่าตลอดทางที่เดินมาเขาไม่เห็นน้องสะใภ้ของเขาเลยจึงเอยถามวิน
   “วินฟีนไปไหนล่ะ”
   “ไม่รู้แล้วก็ไม่อยากสนใจ”วินตอบอย่างไม่ใส่ใจ
   “ทำไมนายไม่ดูแลเขาให้ดี นายแต่งงานกับเขาแล้วนะ”
   “ถึงผมแต่งงานกับเขา นั่นก็ไม่ได้หมายถึงว่าผมต้องดูแลเขา”วินตอบออกมาโดยไม่สนใจในคำพูดของพี่ชาย
   “แต่นายก็ต้องดูแลเขาอยู่ดี อย่างน้อยก็เพื่อดิน”
   “ก็เพื่อดินไงล่ะ ผมถึงได้เลือกที่จะเอาความแค้นทั้งหมดลงใส่ฟีนแทนที่จะเป็นดิน”วินบอกออกมาจากใจ
   “หมายความว่าไง”เยียร์ถามทั้งที่พอจะคิดได้แต่เขาต้องการความมั่นใจ
   “พี่อย่าลืมสิว่า ทั้งดิน ทั้งฟีน เป็นหลานของใคร”
   “รูส”
   “ใช่ ที่ผมแต่งงานกับฟีนเพื่อแก้แค้นรูสแทนพี่ที่ทำอะไรเขาไม่ได้เลย”วินพูดออกมาก่อนที่จะโดยเยียร์ตบ
   “เพียะ”เสียงตบดังลั่นก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงตะโกน
   “นายบ้าไปแล้วหรือไง นายทำแบบนี้มันไม่เท่ากับว่านายทรยศเพื่อนรักของนายหรือไง นายไม่สงสารฟีนบ้างหรือไงที่ต้องมารองรับแรงแค้นทั้งที่ไม่รู้อะไร แล้วก็อีกอย่างเรื่องของฉันฉันจัดการเองได้ไม่ต้องให้ใครมายุ่งด้วยโดยเฉพาะนาย วิน”
   วินที่หลังจากได้ยินเขาก็ไม่สนใจตอบกลับเยียร์ด้วยแววตาที่มีแต่ความแค้น ‘ตลอดมาเขาไม่เคยโดยพี่ชายตบ นายต้องชดใช้ฉันด้วยฟีน’
   “ไม่สงสารแล้วฟีนก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าผมทำแบบนี้เพื่ออะไร”
   “นายบอกเขา...นายมัน...”เยียร์พูดทั้งที่แทบจะพูดไม่ออก เขาเจ็บที่หัวใจเจ็บมาเยียร์เอามือกุมที่อกก่อนที่จะล้มลงไปดิ้นแล้วก็สลบไป
   ฟอสและวินที่เห็นแบบนั้นก็รีบนำตัวเยียร์ส่งโรงพยาบาล
..................................
   โรงพยาบาล
   ห้องพิเศษ
   เยียร์นอนหลับอยู่บนเตียง ข้างเตียงนั้นคือวินที่กุมมือเยียร์ไว้ ฟอสนั่งที่โซฟาด้านข้างเตียง ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ทั้งคู่ต่างคิดถึงคำพูดของหมอ
   “เยียร์ป่วยเป็นโรคหัวใจได้ซักพักหนึ่งแล้ว ผมเคยขอให้เขามาพักที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการแต่เยียร์ก็ปฏิเสธแถมยังให้ผมปิดเรื่องนี้กับครอบครัวแต่ที่ผมบอกพวกนายเพราะอาการของเยียร์หนักกว่าเดิมมาก ช่วยกล่อมให้เขายอมรักษาเถอะครับเพราะผมก็กล่อมเขาจนไม่รู้จะกล่อมยังไง”หมอเตวิชที่เป็นเพื่อนของเยียร์บอกกับวินและฟอส
   “ช่วงนี้อย่าให้เยียร์สะเทือนใจมากนะครับเพราะจะทำให้เขาอาการหนักขึ้นกว่าเดิมและอาจจะ...”หมอเตวิชจะพูดต่อแต่ก็ถูกฟอสขัด
   “อย่าพูดคำนั้นออกมานะเตวิช”
   “ครับพี่ฟอส ยังไงก็ดูแลเยียร์ด้วยนะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”เตวิชพูดก่อนที่จะออกจากห้องไป
   เตวิชออกจากห้องก็ยืนพิงประตูห้อง น้ำตาของเขาไหลออกมา เขาไม่แคร์สายตาใครปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา ‘เยียร์ทำไมนายถึงได้ทนได้นะ ทำไมนายถึงยังรักเขา ทั้งที่เขาทำร้ายนาย บอกฉันหน่อยได้ไหม บอกให้กับคนที่แอบรักนายคนนี้หน่อยได้ไหมว่าทำไม นายถึงคิดถึงเขามากกว่าชีวิตของตัวเอง’เตวิชเคยถามถึงเหตุผมที่เยียร์ไม่ยอมรักษาที่โรงพยาบาลและก็ได้รับคำตอบที่ทำให้เขาเจ็บปวดที่สุด
   “เพราะว่าฉันอยากจะอยู่ใกล้ๆกับเขา ถ้าชีวิตฉันเหลือน้อยฉันก็อยากที่จะอยู่ใกล้ๆเขาทุกวินาทีที่ยังมีลมหายใจ”
.......................................
   เยียร์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาเขาเห็นวินที่นั่งกุมมือเขาไว้ พี่ฟอสที่เห็นเขาตื่นก็เทน้ำใส่แก้วยกมาให้เขาดื่ม
   “วิน ตลอดมาพี่ไม่เคยขออะไรจากนาย แต่ตอนนี้พี่อยากจะขอนายได้ไหม ขอให้นายดูแลฟีนอย่างคนรัก ไม่แก้แค้นอีก”เยียร์ถามด้วยน้ำเสียงที่แหบ
   “ครับ แต่ต้องแลกกลับการที่พี่จะรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนะครับ”วินบอกมันทำให้เยียร์ตกใจ
   “นายรู้”
   “ครับพี่เตวิชบอกผม นะครับพี่ ผมยอมทำทุกอย่างแต่ขอให้พี่ยอมรักษาตัวได้ไหมครับ”วินพูดแวตาของเขามองพี่ชายอย่างห่วงใยซึ่งเหมือนกับฟอสที่มองน้องชายตัวเองอยู่ข้างๆ
   “ก็ได้”เยียร์บอกทั้งที่ในใจนั้นไม่อยากยอมแต่ส่วนพอคิดถึงฟีนที่จะต้องเป็นแบบเขาแล้วก็ไม่อยากให้เกิดขึ้นเพราะเขาไม่อยากให้รูสเจ็บ
   “ดีครับพี่ดีแล้ว พี่ต้องหายป่วยนะ”วินพูดพร้อมกับกอดเยียร์
   “นี่นายลืมไปแล้วหรือไงว่าเยียร์เป็นน้องชายฉันน่ะ กอดซะขนาดนั้น”อิจฉาเฟ้ย
   “ไม่ต้องงอนหรอกครับ ผมรักพี่ฟอสเหมือนกับรักวินนะครับ”เยียร์พูดพร้อมกับกอดฟอส มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขของคนทั้งสาม ไม่ว่าจากนี้ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นพวกเขาจะอยู่ด้วยกัน
   “พี่ฟอสต้องดีกับเฟด้วยนะครับ ถึงแม้พี่จะไม่รักเขาแต่ก็ช่วยดีกลับเขาให้มากกว่านี้ได้ไหมครับ”เยียร์ถามด้วยแววตาที่ฟอสต้องยอม
   “ได้ พี่จะทำตาม”ฟอสพูดก่อนที่จะกอดเยียร์ให้แน่น
   “พี่เยียร์ ผมไปตามฟีนกลับมาก่อนนะครับ”วินพูดก่อนที่จะออกจากห้อง    “ถึงไม่ได้รัก แต่แค่ดูแลน่ะได้ เพื่อพี่เยียร์ผมจะทำตาม”วินพูดก่อนที่จะขับรถมุ่งสู่หอพักมหาวิทยาลัยของฟีน ตามที่ลูกน้องของเขาบอกว่าฟีนอยู่ที่นั่น
................................................

TBC…ตอนที่ 9 เข้าใจผิด …
...................
มาต่อให้แล้วนะคะ
วินยังคงความเป็นวินค่ะ
ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ

 

   

[Mookkun]

โอ๊ยยยยย,,สงสารเยียร์อ่าาาาา

[BBChin JungBB]

น่าจะเปลี่ยนชื่อเรื่องนะเนี่ย เฮ้ออออ เศร้าเกิ๊น 

[kuro]

ตอนเย็นจะมาต่อให้ค่ะ

[kuro]

ตอนที่ 9 เข้าใจผิด
   หอพักมหาวิทยาลัย
   วินลงจากรถเขาเดินไปที่ห้องของฟีน
   “ปังๆๆๆ”วินทุบประตูเรียก
   ฟีนที่อยู่ข้างในห้องก็รีบมาเปิดประตูหมายจะด่าคนที่ส่งเสียงดังรบกวนชาวบ้านแต่ก่อนที่ปากจะได้เอยคำใดออกมาก็ต้องชักงักไปเพราะเห็นหน้าของใครบางคน
   “วิน” ฟีนเผลอเรียกออกไป
   “นายนี่ท่าจะเก่งนะ ยังจำชื่อของฉันได้”วินพูดก่อนที่จะสำรวจดูร่างกายของฟีน กระดุมหลุดไปหลายเม็ด ผมไม่เป็นทรง ร่างกายก็มีเหงื่อออกมามากผิดปกติ
   “นายจ้องอะไร”ฟีนพูดเมื่อรับรู้ว่าเขาเป็นฝ่ายถูกจ้องมอง
   “จะจ้องหรือไม่จ้องมันก็เรื่องของฉัน...”วินที่กำลังพูดอยู่ก็ต้องหยุดลงเพราะมีเสียงหนึ่งดังขึ้น
   “ฟีนมีใครมาวะ” ดีนที่ใส่ผ้าเช้ดตัวผืนเดียวเดินมาที่หน้าห้อง วินที่เห็นภาพนั้นเขาก็กระชากดึงฟีนออกมาจากห้อง ฟีนพยายามที่จะฝืนแต่ก็สู้แรงวินไม่ได้จึงได้แต่เดินตามไป
   “พลั๊ก” วินปล่อยฟีนลงบนที่นั่งของรถอย่างแรงจนฟีนร้องออกมา    “โอ๊ย”
   “แค่นี้นายก็เจ็บแล้วรึ ยังหรอกนะยังมีมากกว่านี้ให้นายได้รับรู้อีก”วินพูดพร้อมบีบกรามฟีนแน่นก่อนที่จะพูดต่อ “ไม่คิดว่าคุณหนูที่ถูกเลี้ยงมาอย่างนายจะร่านได้เท่านี้นะจากฉันมาไม่เท่าไรก็มาหาชู้ซะแล้ว” ฟีนที่ได้ยินก็อยากจะโต้ตอบกลับแต่ทำไม่ได้เพราะมือที่บีบจนแน่นจึงใช้มือทั้งสองข้างของตัวเองแงะมือของวินออกแต่มันไม่ได้ผล ฟีนจึงจิกเล็บลงสู้เนื้อของวิน
   “โอ๊ย”วินร้องออกมาก่อนที่จะตบฟีนเข้าที่หน้าอย่างแรง
   “นายกล้าจิกฉันหรือ”วินถามออกมา
   “มากกว่านี้ฉันก็ทำได้ คนสารเลวแบบนายมันสมควรโดนแล้ว”ฟีนพูดออกมาเขาเอามือแตะใบหน้าที่ข้างที่โดนตบ
   “คนสารเลว นายว่าฉันเลวแล้วคนที่พึ่งแต่งงานไปไม่ถึงวันก็ออกมาระเริงรักกับชู้อย่างนายเรียกว่าอะไรล่ะ”วินพูดพร้อมกับดึงผมฟีนให้มองเขาให้ชัดขึ้น
   “ไม่ใช่นะ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น”ฟีนปฎิเสธ
   “แล้วสิ่งที่ฉันเห็นมันคืออะไรล่ะ”วินพูด
   “นายกำลังเข้าใจผิดอยู่นะ”ฟีนบอกแต่วินก็ยังไม่เชื่อ
   “เข้าใจผิด คนอย่างฉันไม่เคยเข้าใจอะไรผิด”วินพูด
   “โว๊ย นายมันนี่นอกจากสารเลวแล้วยังชอบป้ายสีคนอื่นอีกนะ คนอย่างนายนี่มันยิ่งกว่าสารเลว...”ก่อนที่ฟีนจะพูดอะไรมากกว่านี้วินก็จูบปิดปากของฟีนแล้วเป็นจูบที่รุนแรงจาบจ้วง ไม่อ่อนหวานและไร้ซึ่งความปราณี
   “คำก็สารเลว สองคำก็สารเลว ได้ฉันจะสารเลวให้ก็ได้ตามที่นายต้องการ”วินพูดก่อนที่จะขับรถออกไปจากลานจอดรถ
....................................................
   เกาะส่วนตัว
   วินลากฟีนลงจากรถเพราะฟีนไม่ยอมก้าวลงมาดีๆ
   “นายพาฉันมาที่นี่ทำไม”ฟีนพยายามแกะมือของวินออกแต่วินกลับปล่อยฟีนลงพื้นแทนและบีบกรามฟีนแน่นส่วนมืออีกข้างก็กุมมือสองข้างของฟีนแน่น
   “ก็นายอยากให้ฉันเลวฉันก็จะเลวให้สมใจนาย ให้นายรู้เลยว่าฉันมันเป็นยังไง”วินพูดก่อนที่จะลากฟีนเข้าไปในบ้าน
   “พลั๊ก” วินขว้างฟีนลงบนเตียงมันทำให้ฟีนจุกแต่ปากก็ยังคงเก่ง
   “ต่ำ หัวนายคิดได้แค่นี้หรือไง”
   “ใช่ฉันมันต่ำ แต่ยังไงนายก็เป็นเมียคนต่ำๆอย่างฉันแล้วนี่ เป็นอีกครั้งหน่อยเป็นไรไปล่ะ” วินพูดพร้อมกับประกบจูบฟีนอย่างจาบจ้วงและลามมายังคอ
   “อย่านะ”ฟีนพูด
   “อย่าช้าใช่ไหมล่ะ”วินพูดและทันทีที่เขาพูดฟีนก็ตบเข้าที่หน้าเขาเต็มๆ
   “นี่นายกล้าตบฉันหรือได้ฉันจะไม่ปราณีนายอีกแล้ว”วินพูดก่อนที่จะฉีกผ้ามามัดเข้าที่ข้อมือของฟีน
   “หยุดนะ” ฟีนขอให้วินหยุดแต่มันก็เป็นเพียงแค่เสียงที่ไม่มีค่าวินไม่หยุดแต่กลับสอดใส่ตัวเองเข้ามาโดนไม่มีอะไรเบิกช่องทางก่อน
   “โอ๊ย”ฟีนได้แต่ตะโกนออกมาดังลั่นห้องเพราะความเจ็บที่ได้รับ แต่มันก็ไม่เรียกความสงสารจากวินได้เลยกลับทำให้วินรุนแรงกว่าเดิมเขาขยับอย่ารุนแรงจาบจ้วงและไร้ความปราณี จนวินเสร็จเขาถึงได้รู้ว่าร่างที่อยู่ใต้ร่างเขาสลบไปแล้ว
   “ทั้งที่ฉันคิดจะดีกับนาย แต่นายนี่มันชอบยั่วอารมณ์ฉันจริงๆ”วินพูดก่อนที่จะลูบหัวฟีนปลอบโยนในสิ่งที่เขาทำ ‘ทั้งที่ตั้งใจไว้ว่าถ้าเจอนายฉันจะขอโทษแล้วก็ขอให้นายเริ่มต้นใหม่ในฐานะของเพื่อน แต่พอเห็นนายในสภาพนั้นกับคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน มันก็ทำให้ฉันโกธรจนทนไม่ไหว ให้ตายสิฉันเป็นอะไรไปแล้ววะเนี่ย’วินคิดในใจก่อนที่จะจำได้ว่าเขาไม่ได้เอยขอโทษร่างบางเลย
   “ขอโทษ”วินพูดก่อนที่จะก้มหัวลงไปจูบที่หน้าผากของฟีน
   หากฟีนตื่นขึ้นมาแล้วได้รับรู้ถึงความอ่อนโยนนั้นก็ดีแต่ในความเป็นจริงแล้วฟีนไม่ได้ยินและรับรู้ถึงความอ่อนโยนใดๆเพราะฟีนนั้นได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว
......................
TBC… ตอนที่ 10 ดูอย่างเดียวแต่ไม่แล …
คำว่าดูแลมันแยกเป็นคำว่า ดู และ คำว่า แล
ถ้าผมจะดูอย่างเดียวแต่ไม่แลมันก็คงไม่ผิดใช่ไหม

[lidelia]

บีบหัวใจคนอ่านมากมาย 

[kuro]

anuruk97
  เรื่องจ้า....+1ให้กำลังใจนะเจ้าค่ะพี่วินจ้าจะโหดไปไหนระวังความแค้ของพี่วินจะกลับมาทำลายตัวเองนะจ๊ะ ....+++น่าส่งสารที่สุดคือหนูฟีนนะลูก  คงเจ็บน่าดู ฉากแรกก็NC เลยโว้ย....ชอบอะ

ค่ะ ขอบคุณค่ะที่ +1ให้ค่ะ

lidelia 
ฟีนน่าสงสารอ่า   

ว่าแต่ใครเป็นใคร อะไร ยังไง งงค่ะ   

แต่ไงก็จะติดตามนะค่ะ     

ขอบคุณค่ะที่ติดตาม

@happyvirus
NC  รุนแรงดีเหลือเกิน  สงสารฟีนกับเฟมาก  ว้าแต่อะไรคือสิ่งที่ทำให้วินทำแบบนั้รกับฟีนอ่ะ อยากรู้ๆๆ มาอัพต่อไวๆนะคะ^^

ความแค้นค่ะ คือสิ่งที่ทำให้วินทำกับฟีน

lidelia
 
     
เลือดคงไม่ออกหมดนะคะ ห่วงสุขภาพค่ะ

BBChin JungBB
ทำไมผมสับสนกับตัวละครล่ะเนี่ย ผมลำดับญาติไม่ถูกอ่ะครับ

ทำลับดับญาติให้แล้วค่ะ จะได้ไม่เกิดความสับสน

@happyvirus
 เกลียดวินที่สุดเลยอ่ะ

อย่าพึ่งเกลียดวินเลยค่ะ เพราะเขาไม่ได้เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เกิด

lidelia ูู^
^
^
จิ้มรีบน

เกลียดวินเหมือนกันค่ะ ร้ายเกิน   

ถึงวินจะร้ายแต่อย่าพึ่งเกลียดวินเลยนะคะ

Ai_Rong_Kun
 อืม อ๋อ เอ๋อ.... ดูจากลำดับญาติก็เข้าใจแระ ขอบคุณคนแต่ง มาอัพบ่อยๆ นะฮ้า เจ้รออ่านอยู่

กอดน้องฟีนและน้องเฟ   

กระโดดถีบยอดหน้านังวินและนังฟอส   

ค่ะดีใจที่เข้าใจในลำดาญาติด้วยนะคะ ฟอสกับวินคงเจ็บอย่าพึ่งกระโดดถีบเลยนะคะ

wichaiP 
วิน เลวอ่ะ มากๆๆ ด้วย

ถึงวินจะเลวแต่ลึกๆแล้วเขาก้มีอะไรซ้อนอยู่นะคะ

@happyvirus   
จะเอายังงัยกันแน่นะวิน  กำลังสงสัยคู่ของรูสกับเยียร์มาก

วินก็ไม่รู้จะเอายังไงกับตัวเองเหมือนกันค่ะ

mini_bilieber 
อ่านแล้วปวดตับจี๊ดๆ

ถ้าปวดตับก็ไปหาหมอโรคตับที่โรงพยาบาลนะคะ เป็นห่วงสุขภาพค่ะ
ว่าแต่ตับเป็นไงบ้างคะ

lidelia
สงสารฟีน   
ขอบคุณค่ะที่สงสารฟีน
tarkung  ขอต้อนรับเรื่องใหม่........

จะติดตามต่อไปนะครับ

ค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

mook30628031
 แอบแวะมาอ่าน
สู้ๆละกันเนาะะ

เอา+1 ละกันน ;"))
ค่ะ สู้ๆค่ะ

Huasia
แอบโหดไปมั้ย?

ไม่ค่ะ คนแต่งว่ามันไม่แอบโหดนะคะ

ณ.ที่เดิม™
 ก็นะ ก็แก้แค้นกันไป แก้แค้นกันมาอย่างนี้   

ค่ะ แก้แค้นไปมาแบบนี้แต่พวกเขาก็ทำเพื่อคนที่รักนะคะ

@happyvirus
รูสมันมีความแค้นไรนักหนานะ  อยากรู้ๆๆ

มีความแค้นกับฟูพี่ชายเยียร์ค่ะ แต่มาลงที่เยียร์แทน

lidelia 
เรื่องเริ่มซับซ้อม จะติดตามนะค่ะ   

ขอบคุณค่ะที่ติดตาม

mook30628031
 มาตามต่อออออ~
อ่านเพลินๆดี เรื่องมันดูยุ่งๆดีอ่ะ 55555

ขอบคุณค่ะที่ติดตามเสมอ

lidelia 
รูสมันเข้าใจผิด เลยทำให้คนหลายคนต้องเจ็บปวดสินะ (ใช่ป่าวหว่า ??)     

รูสนี่มันน่า     
ค่ะ เข้าใจผิดทุกอย่างเลย

@happyvirus

รูสเข้าในผิดทุกอย่างเลยน่ะสินะ

ค่ะ เข้าใจผิดทุกอย่างเลย

mook30628031
เก๊าอยากอานต่ออ๊ะ!!~~  ^^''

สู้ๆนะกั๊บคนเขียนนนนน~

ค่ะสู้ๆค่ะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะมาลงตอนใหม่ให้แล้วนะคะ

POPEA
เรื่องนี้บีบอารมณ์มาก
รอตอนใหม่นะ~ 

ค่ะ มาลงตอนใหม่ให้แล้วนะคะ

@happyvirus
บีบหัวใจกันมากกมาย แต่ก็ชอบม๊าก > <

ขอบคุณค่ะที่ชอบนิยายเรื่องนี้

anuruk97
     :a5:ฟิ่น เอ้ยลูก............หนูจะทนได้นานแค่ไหน    แต่หนูต้องทนไปก่อน หนูต้องสู่เอาชนะใจมันนะ แล้วถ้าถึงเวลาการเอาคืนให้สาสมจนทำให้วินครั่งจนลงแดงตายเลยนะลูก  +++ถนนนี้มีแต่หนามมีแต่หินหนูต้องเดินผ่านมันให้ได้นะลูก
เจ้ให้กำลังใจ รีบมาต่อนะ  

ขอบคุณค่ะที่ให้กำลังใจแต่จะมากระโดดถีบข้างหลังทำไมคะไม่เข้าใจเลยแต่ก็มาลงให้แล้วนะคะ

mook30628031
เอ่อออมมมม แค้นกันไปกันมาดีเหลือเกิ๊นนนนนน

สู้ๆนะครับคนแต่ง 

ค่ะ สู้ๆค่ะ แค้นกันไปมาแต่มันก็มีบางอย่างซ้อนอยู่นะคะ

wanderer
รอตอนต่อไปค่ะ

มาลงให้แล้วนะคะ

lidelia
สงสารฟีน ทำไมวินทำแบบนี้   

วินทำกับฟีนเพราะแค้นแต่กับแจมินมันทำเพราะรักคะ

mook30628031
โอ๊ยยยยย,,สงสารเยียร์อ่าาาาา

ค่ะ ขอบคุณที่สงสารเยียร์ แต่ต่อไปมันก็จะดีเองนะคะตามคำพูดของมิว

BBChin JungBB
น่าจะเปลี่ยนชื่อเรื่องนะเนี่ย เฮ้ออออ เศร้าเกิ๊น   

ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าจะเปลี่ยนเป็นชื่อไหน
เอาเป็นว่าคนแต่งใช้ชื่อนี้ก่อนหรือกันนะคะ

lidelia

บีบหัวใจคนอ่านมากมาย   

ค่ะแต่ต่อไปวินคงดีกับฟีนมากขึ้น(มั้งนะ)

ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ
ขอบคุณค่ะ

[kuro]

ตอนที่ 10 ดูอย่างเดียวแต่ไม่แล
   เช้าวันถัดมา
   ฟีนตื่นขึ้นมาพร้อมร่างกายที่ปวดร้าว เขามองรอบๆตัว ทำไมต้องเป็นที่นี่ด้วยเขาเกลียดที่นี่ที่ที่เขาไม่อาจปกป้องตัวเองได้ ฟีนได้แต่นึก
   “นี่จะนั่งเหมออยู่อย่างนั้นถึงเมื่อไร ไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าว”วินที่พึ่งเดินเข้าห้องมาก็สั่งลูกเดียว
   “ทำไมฉันจะต้องทำตามที่นายสั่ง”ฟีนตะโกนถาม
   “ก็เพราะว่าฉันสั่งไงล่ะ”วินพูด
   “ฉันไม่ทำ”ฟีนบอกและนั่นทำให้เส้นอารมณ์ที่(ไม่ค่อยจะมี)ขาดลง วินใช้มือข้างหนึ่งเชยคางของฟีนให้อยู่ในระดับสายตาของเขา
   “นายต้องทำ ถ้าไม่อยากโดนเหมือนเมื่อวาน”วินพูดสายตาของเขาบ่งบอกได้ว่าเขาเอาจริง
   “...”และก็ได้ผลฟีนเงียบเสียงลง วินที่เห็นอย่างนั้นก็ปล่อยมือและเดินออกจากห้อง ก่อนออกไปก็ไม่วายทิ้งคำทิ้งท้าย
   “ถ้านายไม่ออกไปภายใน 5 นาทีฉันจะเป็นคนลากนายออกไปเอง อ้อ แล้วหลังจากนั้นฉันไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
   ฟีนที่เห็นวินออกไปแล้วก็ก้าวลงจากเตียงแต่มันเป็นไปอย่างยากลำบาก เพราะฟีนนั้นเจ็บจนแทบลุกไม่ขึ้นแต่ก็ฝืนเอาไว้ ใครจะรับประกันได้ว่าถ้าเขาไม่ออกไปภายใน 5 นาทีวินจะทำอะไรอีก
   ฟีนอาบน้ำอย่างรวดเร็วที่สุดในชีวิต พอออกจากห้องน้ำฟีนก็สังเกตเห็นเสื้อกับกางเกงที่วางไว้บนเตียง เขาจับมันขึ้นมาดู
   “นายเป็นคนยังไงกันแน่ เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้าย”และที่สำคัญนายคือพี่วินคนนั้นจริงๆนะเหรอทำไมนายถึงเป็นแบบนี้ได้นะ แน่นอนประโยคหลังฟีนไม่ได้พูดออกไป
.....................................
   วินนั่งรอฟีนอยู่บนโต๊ะอาหารเขาไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องตื่นแต่เช้ามาทำอาหารให้อีกคนทานด้วยทั้งที่แต่ก่อนก็ไม่เคยคิดจะทำด้วยซ้ำ
   ฟีนเดินเข้ามาที่ห้องอาหาร นั่งลงที่โต๊ะข้างวิน
   “ไม่คิดจะทักทายกันบ้างหรือไง”วินพูดจ้องมองฟีนอย่างหาเรื่อง
   “ทำไมฉันจะต้องทักทายคนอย่างนายด้วย”ฟีนตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้
   “คนอย่างฉันมันเป็นยังไงล่ะ ถ้าจะบอกว่าสารเลวน่ะเลิกเถอะเพราะมันจะทำให้นายเป็นเหมือนเมื่อคืน อ้อ หรือไม่นะฉันอาจจะอยากทำนายมากกว่านั้นก็ได้”วินพูดอย่างกับเป็นเรื่องธรรมดาทั่วๆไป
   “วิน แค่นี้พอใจยัง”
   “ยัง นายต้องเรียกฉันพี่วินเพราะฉันแก่กว่านาย”
   “ไม่”ฟีนตอบเสียงแข็ง
   “ยังไงนายก็ต้องเรียกถ้า...”วินกำลังจะพูดแต่ฟีนก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
   “ถ้าไม่อยากโดนเหมือนเมื่อวาน นายคิดหรือว่าขู่ฉันแบบนี้แล้วนายจะได้ทุกอย่างจากฉันงั้นเหรอ”
   “ฉันไม่เคยขู่นายแต่ฉันเอาจริง”วินพูดก่อนที่จะประกบปากเข้ากับริมฝีปากของฟีน มันไม่ใช่จูบอย่างที่ฟีนเคยโดนมันมีความหมายมากกว่านั้นมันอ่อนโยนขึ้นแต่ถึงจะอ่อนโยนเท่าไรแล้วมันจะมีค่าอะไรในเมื่อมันไม่ได้เกิดขึ้นจากรัก
   “ดูเหมือนปากของนายจะหวานดีนี่”วินพูดหลังจากถอนจูบออก และก็แน่นอนเขาใช้มือข้างหนึ่งรับมือของฟีนจะตบลงบนใบหน้าของเขาได้
   “ฉันขอถามอีกครั้งนายคิดว่าทำแบบนั้นแล้วนายจะได้ทุกอย่างหรือไง”ฟีนถาม
   “ไม่รู้สิ ฉันอาจจะได้ทุกอย่างจากนายก็ได้นะ”วินตอบแต่หน้าตาเขาก็แสดงถึงความไม่ใส่ใจในคำถาม
   “ฉันจะบอกอะไรให้ว่าถึงนายทำกบฉันแบบนี้นายก็ไม่ได้ทุกอย่างไปจากฉัน”
   “แล้วอะไรล่ะที่ฉันจะไม่ได้ไป ร่างกายหรือ ฉันก็ได้มันมาตั้งแต่ก่อนที่เราจะแต่งงานกันซะอีกนะ”วินพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเย้ยหยัน
   “หัวใจไงล่ะ นายจะไม่มีวันได้หัวใจฉันไปเด็ดขาดเพราะฉันจะไม่มีวันรักนาย”ฟีนพูดแล้วก็จ้องตาอีกฝ่าย
   “งั้นเหรอ งั้นก็ดีเพราะฉันก็ไม่ต้องการให้นายมารัก แล้วอีกอย่างอย่างคิดว่าฉันจะนึกคิดพิสวาสอะไรนายถึงขั้นรักหรอกนะเพราะฉันมีคนที่ฉันรักอยู่แล้ว”วินพูดโดยไม่สังเกตเลยว่าแววตาของฟีนเปลี่ยนไปช่วงเวลาหนึ่งก่อนที่จะกลับไปเป็นแบบเดิม
   “แจมินสินะ คนที่นายรัก”
   “ใช่ นายก็รู้ตัวดีนี่ จะได้คุยกันง่ายๆหน่อย”วินพูดก่อนที่จะเอาข้าวเข้าปากตัวเองก่อนที่จะสังเกตว่าฟีนไม่แตะข้าวเลย
   “กินข้าวซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”ฟีนที่ได้ยินก็ตักข้าวเข้าปากถึงมันจะรสชาติดีแค่ไหนฟีนก็ไม่อาจรับรู้ได้เพราะตอนนี้ใจเขามันเจ็บเกินกว่าจะรับรู้รสชาติของมัน ‘นายรักฉันไม่ได้เหรอ’ ถึงคำถามนี้จะอยู่ในหัวแต่ฟีนก็ไม่กล้าแม้แต่ที่จะเอยมันออกมาเพราะเขารู้ดีว่าหากถามออกไปคงได้คำตอบที่จะทำให้เขาเจ็บยิ่งกว่าเดิม
   “กินเสร็จก็เอาจานไปล้างเอง ล้างส่วนของฉันด้วยล่ะ”วินพูดเสร็จเขาก็ลุกจากโต๊ะอาหารขึ้นไปห้องของเขาข้างบน
   ฟีนไม่ได้พูดอะไรออกไปเขาเก็บจานบนโต๊ะและนำไปล้าง ระหว่างที่เขาล้างน้ำตามันก็ไหลออกมา ‘ทั้งที่ไม่อยากร้องไห้อีกแต่ทำไมนะแค่ได้ยินนายพูดว่าไม่ได้รักฉันมันก็ทำให้ฉันเจ็บได้ขนาดนี้”
.....................................................
   วินที่ขึ้นห้องก็ได้แต่คิดเรื่องที่เขาพูดว่าเขาไม่รักฟีน ทั้งที่เป็นอย่างนั้นแต่ทำไมแค่เห็นใบหน้านั่นกำลังจะร้องไห้ถึงทำให้เขาหวั่นไหวได้นะ หวั่นไหวถึงขนาดต้องขึ้นมาบนห้องปล่อยให้เจ้าตัวได้ร้องออกมาจนสุดๆ ทั้งที่จะอยู่ดูก็ได้ ‘ทั้งที่คิดว่าจะแค่ดูนายอย่างเดียวแต่ไม่แลแท้ๆ ทำไมเป็นแบบนี้ได้นะ’วินได้แต่คิดในใจกับตัวเอง
..................................................
TBC… ตอนที่ 11 รักที่ไม่เท่ากันของ ฮยอน แจมิน …
มีคนเคยบอกไว้ว่า อกหักดีกว่ารักไม่เป็น
แต่ผมก็ขอให้ผมเป็นคนที่รักไม่เป็นยังดีกว่าจะต้องมาเจ็บเพราะเขา
คิม แทฮี
............................
คนเขียนขอเปลี่ยนชื่อตอนนะคะ เพราะมันคนละเหตุการณ์กัน
ตอนนี้เป็นตอนก่อนแจมินค่ะ
ต้องขอโทษจริงๆค่ะ
ปล.ไม่รู้ว่าเราตอบความเห็นดีหรือเปล่า
ถ้ามันไม่ดีก็ขอโทษด้วยนะคะเพราะพึ่งจะเคยตอบครั้งแรก
ขอบคุณค่ะที่อ่านเรื่องนี้

[little_munoi]

ขอบคุณมากมาคุณ Kuro
ที่ทำให้วันธรรมดาๆที่แสนหน้าเบือ่ของเราฟินขึ้นมาทีเดียว
อ่านไล่มาตั้งแต่ตอนแรก
โฮ !! แรกๆไม่ไหวเคลีย เพลียกับหลายตัวละคร
แต่อ่านมาเรื่อยๆเิริ่มจี๊ดๆปวดตับ
โธ่ แต่คน แต่ละปม จี๊ดๆ ทั้งนั้น
ชอบมากจิงๆ จะคอยติดตามผลงานนะค่ะ
จัดไปกับ 1+ เป็ดงามๆ อยากบวกให้มากกว่านี้ แต่มันได้เป็ดเดียวนี่จิ
กรี๊ดดดดค่ะ ^^

[lidelia]

 ‘นายรักฉันไม่ได้เหรอ’  ประโยคนี้บีบหัวใจเจ๊มากมาย 

[Mookkun]

วินไม่สนใจก็มาอยู่กับเราเเถอะะะ //โดนถีบ

มะหร่ายวินจะอาการดีขึ้นเนี่ยยยย

ไฟท์โตะเน้อคนเขียนนน *บีบไหล่*

[maru]

สงสารฟิน เฟ และก็เยียร์ รอตอนต่อไปนะคะ

[kuro]

ตอนที่ 11 รักไม่เท่ากันของ ฮยอน แจมิน
   ทุกคนคงจะเคยมีความรักกัน
   และเหนือสิ่งอื่นใดทุกคนคงจะมีรักแรกพบเหมือนกับผม
   เรื่องของผมเกิดขึ้นในตอนที่ผมยังเด็ก ผมเดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะใกล้บ้านแล้วก็สะดุดตากับเด็กหนุ่มคนหนึ่งเขาส่งยิ้มมาให้ผมก่อนที่จะเดินเข้ามาแนะนำตัว
   “สวัสดีครับแจมินใช่ไหม พี่คิม แทฮี น้ายินดีที่ได้รู้จัก”
   “ผมฮยอน แจมิน” ผมส่งยิ้มตอบออกไป
   “รู้จักน้องฉันยัง”พี่จีฮวาน พี่ชายผมทักพี่แทฮี
   “รู้แล้วน่ารักดีนะ”พี่แทฮีพูดก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ คำชมของพี่ทำให้ผมเขินจนหน้าแดง
   “ฉันต้องกลับแล้วล่ะ”พี่แทฮีพูดก่อนที่บอกลาพวกเราทั้งสองคน
   5 ปีผ่านไปผมไม่ได้พบกับพี่แทฮีอีกเลย ทุกวันผมเฝ้าคิดถึงว่าเมื่อไรจะได้เจออีก ตอนนั้นผมได้แต่เล่นกับเพื่อนที่โตมาด้วยกัน เพื่อนผมมีหลายคน มีวิน พี่ฟอส พี่เยียร์ ดินแล้วก็วิช พวกเราสนิทกันมาก
   จนวันหนึ่งผมก็ได้เจอกับเขาอีกครั้งหนึ่ง   
มันเป็นวันที่ผมเรียนจบมหาลัย
   “ยินดีด้วยนะ ที่เรียนจบ”พี่แทฮีมอบดอกไม้ให้ผมแล้วก็เอย 
   “ขอบคุณครับ”ผมพูดไปหน้าแดงไป
   หลังจากวันที่ผมได้เจอกับเขาอีกครั้งผมก็รักเขามากกว่าเดิม รักมาก
   วันหนึ่งพี่แทฮีขอให้ผมมาเป็นแฟนกับเขา ผมก็ตอบตกลงโดยที่ไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากนั้นผมจะต้องเจ็บปวด
   พี่แทฮีพาผมไปรู้จักกับพ่อแม่ของเขา พวกท่านใจดีมาก และให้ผมแต่งงานกับพี่แทฮี
   งานแต่งงานของผมถูกจัดขึ้น มันเป็นเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของผมและมันก็เป็นจุดเริ่มต้นของความทุกข์ระทมด้วย
   ตลอดเวลาที่ผมแต่งงานกับพี่แทฮี พี่เขาก็เอาแต่เฉยชากับผม ไม่เคยพูด ไม่เคยแสดงออกอะไรออกมาให้รู้ว่ารักผมอีกเลย
   “พี่ไม่มาอีกแล้ว”ผมพูด มันเป็นนัดครั้งที่100 ได้แล้วมั้งที่พี่เขาให้ผมรอเก้อ ทั้งที่ผมมาตั้งแต่ร้านเปิดจนร้านปิดแล้วพี่เขาก็ไม่มา
   “พี่ครับกลับมาแล้วหรือครับ ผมทำอาหารไว้มาทานด้วนกันนะครับ”ผมพูดตอนที่เขากลับมาจากที่ทำงาน มันเป็นเรื่องยากที่คุณหนูที่โตมาโดยมีคนรับใช้อย่างผมจะทำอาหารแต่ผมเพื่อเขา
   “ไม่กิน ฉันจะนอนหลีกทางซะ”เขาพูดก่อนที่ผมจะหลีกทางให้ ผมก็หลีกทางให้เขาไก้เข้าไปนอน นี่ผมขวางทางเขาขนาดเลยเหรอ ผมได้แต่คิด
   ผมอยากรู้ว่าอะไรเป็นเหตุผลให้พี่แทฮีทำแบบนี้กับผม ผมจึงจ้างนักสืบแล้วนักสืบคนนั้นก็ไม่ทำให้ผิดหวังแต่มันทำให้ผมแทบกระอัก
   พี่เขามีคนรักอยู่แล้วก่อนที่จะมารู้จักผมเธอชื่อ ยุนนา แต่ครอบครัวของพี่แทฮีไม่ยอมรับเธอ พี่เขาจึงหันมาคบกับผมแทนหวังจะให้พ่อแม่ยอมรับเธอแต่เรื่องไม่คาดฝัน(สำหรับพี่)ก็เกิดขึ้นเมื่อพ่อแม่ยอมรับผมและให้แต่งงาน
   หลังจากงานแต่งงานพี่ก็พบกับยุนนามาตลอด นี่ใช่ไหมเหตุผลของพี่ พี่ให้ผมรอเก้อในขนาดที่พี่ออกไปกับเธอ พี่ให้ผมรอแทบตาย รอจนอาหารมันเย็นพี่ก็ยังไม่กลับบ้านเพราะออกไปค้างกับเธอ แต่มันก็ทำให้ผมได้แต่เจ็บเพื่อพี่แทฮีผมจะเก็บเรื่องที่ผมรู้ไว้
   ผมกับเขายังใช้ชีวิตอย่างหน้าชื่นอกตรมต่อไป ทุกครั้งที่ผมยิ้มผมเจ็บในอก  จนกระทั่งวนหนึ่งผู้หญิงคนนั้นก็เข้ามาบ้านผม
   “เธอมาทำไม”ผมถามในขนาดที่ผมไปเอาน้ำชามาให้เธอ
   “มาทวงของฉันคืน”
   “ของ”
   “พี่แทฮียังไงล่ะ คิดว่าพี่เขาจะรักแกจริงๆหรือไงผู้ชายอย่างแกน่ะมันก็เป็นได้แค่ทางผ่านเท่านั้นล่ะ”เธอพูดก่อนที่จะเอาถ้วยน้ำชาจากมือผมมาเทใส่หัวผม มันทำให้เส้นอารมณ์ของผมขาดผึ่งผมเงื้อมือมาตบเธอแต่มันก็ได้แต่เงือมือเพราะเธอทำในสิ่งที่ผมอึ่งเธอตบตัวเอง
   “เพี๊ย”เสียงตบดังสนั่น แล้วเธอก็ก้มลงร้องไห้
   “แจมินฉันไม่นึกว่านายจะเป็นคนแบบนี้”พี่แทฮีที่พึ่งเข้ามาในบ้านเห็นเธอที่ร้องไห้อยู่แล้วก็เห็นรอยตบก็จ้องมองมาที่ผมเหมือนกับผมเป็นคนผิด โดยไม่ทันได้สังเกตรอยแดงจางๆบนในหน้าของผมที่เกิดจากเธอเอาน้ำชาร้อนๆเทใส่หัวผม
   “อย่าโทษเขาเลยค่ะ ยุนนาผิดเองที่เผลอทำแก้วน้ำชาหกใส่เขา...”เธอพูดไปร้องไห้ไป
   “แจมินนายต้องขอโทษเธอ”
   “ไม่ ผมจะไม่ยอมทำในเมื่อผมไม่ผิด”
   “ไม่ผิด ไม่นึกเลยว่านายจะเป็นคนแบบนี้ ทำแล้วไม่ยอมรับ ขอโทษเธอซะ”พี่แทฮีพูดจ้องเขามาในดวงตาของผม
   “ถ้าคนแบบผมเป็นคนแบบนั้นแล้วพี่ไม่ยิ่งไปกว่าผมหรือไง 7 ปีที่ผ่านมาพี่ทำอะไรไว้พี่เคยยอมรับกับผมซักครั้งไหม”ผมทนไม่ไว้ตะโกนออกไปแล้วก็ได้รับคำตอบ
   “เพี๊ย”เสียงตบดังขึ้น ผมถูกตบ หน้าผมชาไปหมดแต่มันคงไม่ชาเท่าหัวใจของผมที่เจ็บจวนจะตาย
   “ยอมรับอะไร”
   “ก็ยอมรับว่าพี่น่ะไปทำอะไรกับเธอในขนาดที่พี่ยังเป็นสามีของผมตามกฎมายไงล่ะครับ”
   “สามีงั้นหรือฉันจำไม่ได้ว่าเคยยอมรับนายเป็นภรรยา”ใช่พี่ไม่เคยทำอะไรผมนั้นเป็นสิ่งเดียวที่ผมขอบคุณเพราะผมคงเจ็บกว่าเดิมที่ต้องมาเสียทั้งกายและใจให้กับคนที่ไม่เคยรักผมเลย
   “นั่นสินะครับ แต่ยังไงพี่ก็ผิดแล้วไม่ยอมรับอยู่ดี”ผมพูดน้ำตาจะไหลออกมา
   “นายต้องขอโทษเธอซะ ตบคนที่ท้องอยู่น่ะมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย”อะไรนะ ท้องเนี่ยเธอท้องงั้นเหรอ
   “ท้อง”
   “ใช่ท้อง ดีใจไหมล่ะแจมินสิ่งที่นายให้ฉันไม่ได้เธอกำลังให้กับฉัน”
   “ครับ ดีใจ ผมยินดีกับพี่ด้วย ผมขอโทษคุณด้วยนะยุนนาและยินดีด้วย”ผมยิ้มแล้วก็ขอโทษเธอทั้งที่ความจริงผมอยากจะร้องไห้ออกมมาให้รู้แล้วรู้รอด
   “ดีมาก ยุนนาเราไปกันเถอะ”พี่แทฮีพูดก่อนที่จะพาเธอออกไป
   “ส่วนนายจะอยู่ที่นี่ต่อก็ได้หรือไม่นายจะไปอยู่ที่ไหนก็ได้เรื่องของนาย”นั่นคือคำพูดทิ้งท้ายที่เขาพูดให้กับผม หลังจากเขาออกไปผมก็ปล่อยโฮออกมา น้ำตามากมายแข่งกันไหลออกมาจากดวงตา มันเจ็บ เจ็บลึกลงไปถึงหัวใจแต่ผมก็ยอมเพื่อเขา
   ผมเข้าไปในห้องนอนเอากระดาษปากกาเขียนในสิ่งที่ผมอยากจะพูดลงไปแล้วก็แนบกระดาษอีกใบเข้าไปในซองจดหมาย มันคือใบหย่าที่ผมเซ็นไว้ทั้งหมด ผมขอมันมาตั้งแต่ที่ผมรู้เรื่องของยุนนาเพราะผมรู้ว่าสักวันวันนี้ต้องมาถึงวันที่เขาจากผมไปอยู่กับเธอ
   ผมปิดผนึกซองจดหมายแล้วเอามันไปไว้ในห้องนอนของเขา(เรานอนแยกห้องกัน)ก่อนที่ผมจะทำในสิ่งที่ผมรู้ว่าผิดแต่ผมก็ยังจะทำเพราะผมไม่อยากเห็นวันที่เขากับเธอครองคู่กัน มันจะทำให้ผมเจ็บมากกว่านี้
   ผมเข้าไปในห้องน้ำเปิดน้ำให้เต็มอ่างแล้วก็แช่ตัวลงไป ผมกรีดมีดลงที่ข้อมือของผม เจ็บ แต่ความเจ็บที่ใจมันมากกว่า ผมปล่อยให้เลือดไหลออกมาแล้วก็สลบไป
.......................................................
   ผมรู้สึกตัวอีกทีเพราะเสียงของเขา
   “ยุนนาคุณอย่าทิ้งผมไปนะ”
   “พี่แทฮีคะอยู่กับเขาเถอะค่ะ”เธอพูดออกมา
   “ไม่ คนที่ผมรักมีแต่คุณคนเดียว อยู่กับผมนะ”เขาพูดก่อนที่จะกอดเธอ สาบาลได้ว่าผมเห็นเธอยิ้มออกมาก่อนที่จะทำเป็นสะอึกสะอื้นพูดกับเขา
   “ไม่คะ...”เธอพูดไม่ทันจบก็สลบไป
   “ยุนนา”เขาพูดก่อนที่จะอุ้มเธอออกไปจากห้อง ทั้งที่ตายังหลับอยู่เธอกับยิ้มมันเป็นยิ้มที่แสดงว่าเธอชนะผม ใช่ เธอชนะ ในขนาดที่ผมพึ่งจะรอดพ้นจากความตายเขาไม่แม้แต่จะเป็นห่วงผมแต่เธอแค่แกล้งสลบเขากลับรีบพาเธอออกจากห้อง
   “นี่ใช่ไหมคือคำตอบของพี่”ผมพูดก่อนที่จะลุกจากเตียง ผมสังเกตได้ว่านี่เป็นห้องในโรงพยาบาล ผมหาเสื้อผ้ามาใส่ ให้ตากสิมันเต็มไปด้วยเลือดแต่ผมก็ใส่ออกจากโรงพยาบาล ถึงว่ามันจะเป็นที่สักเกตแต่ยังไงมันก็ดีกว่าชุดคนไข้ที่ดูก็รู้ว่ากำลังหนีออกจากโรงพยาบาล
   “ไป....”ผมโบกแท๊กซี่ที่ผ่านมาแล้วก็นึกได้ว่าตัวเองไม่มีเงินแต่ก็เข้าไปนั่งพอไปถึงผมบอกให้คนขับรอก่อนที่จะรีบไปเอาเงินมาจ่ายพร้อมกับขอบคุณคุณลุงคนขับ
   ผมขึ้นไปบนห้องแล้วก็เก็บของทั้งหมด จองตั๋วเครื่องบินเที่ยวเดียวกลับไปยังที่ๆผมเกิดมา ประเทศไทย
   ที่ๆผมใช้เป็นที่พักไม่ใช่บ้านผมเพราะผมต้องทนตอบคำถามที่ผมไม่อยากตอบ ผมจึงเลือกไปที่บ้านของเพื่อผม วิน
................................................................
ร่างแบบบางได้ตื่นจากนิทรา
   “ตื่นแล้วหรือครับ”เสียงขอคนที่ผมไม่รู้จัก ผมจึงลืมตาขึ้นมาแล้วก็พบกับเด็กหนุ่มที่ดูอ่อนกว่าผม ฟมสีดำ ดวงตาใสสีดำ กำลังจ้องมาที่ผม
   “สวัสดีครับผมชื่อเฟครับ ฟอสให้ผมมาอยู่ข้างคุณครับ”เฟตอบโดยที่ผมยังไม่ทันถามอะไร
   “ฉัน คิม ไม่สิตอนนี้ต้องเป็น ฮยอน แจมิน ยินดีที่ได้รู้จักเฟ”ผมตอบออกไปก่อนที่จะยิ้ม จริงสินะเมื่อคืนผมฝันถึงอดีตแต่ต่อไปผมจะเริ่มต้นใหม่พร้อมกับความเจ็บปวดที่ฝังเอาไว้ในจิตใจ
.........................................................
TBC... ตอนที่ 12 รักที่แอบแผงในการกระทำ...
ทำไมนะ นากถึงได้เดี๋ยวก็กับฉัน เดี๋ยวก็ร้าย
ตกลงนายเป็นคนแบบไหนกันแน่นะ...วิน
ฉันเป็นคนแบบไหนก็เรื่องของฉัน
ให้ตายสิทำไมฉันถึงได้ใจดีกับนายได้นะ...ฟีน

[lidelia]

สงสารแจมิน ชะนีนางนั้นร้ายกาจมาก 

[Mookkun]

เรื่องนี้รู้สึกจะรักรันทดทั้งเรื่องเลยนะะะะ
(แต่มุงก้ชอบบ ==")

สู้ๆเหมียนเดิมเน๊ะคนเขียนนน~~

[maru]

ผู้หญิงคนนั้นน่ากลัวนะเนี่ย

[KuMaY]

เข้ามาติดตามอ่านอีกคน
เรื่องนี้ซับซ้อนซ่อนเงื่อนจริงๆ
อ่านแล้วทรมาณจิตใจสุดๆ

รอตอนต่อไปนะ 

[kuro]

พรุ่งนี้จะมาต่อให้ค่ะ

[kuro]

ตอนที่ 12 รักที่แอบแฝงไว้ในการกระทำ
   เย็นวันเดียวกัน
   ร่างโปร่งบางตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทรา แต่การที่เขาจะลืมตานั้นยากเหลือเกินเหมือนมีอะไรมากดทับที่ดวงตา เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ลูบวนเวียนอยู่ที่รอบตัวเขามันทำให้เขารู้สึกสบายตัว
   “รู้ไว้ด้วยนะถ้านายไม่ไข้สูงตั้ง 40 องศา  ฉันจะไม่มีวันแลนายเด็ดขาด”วินพูดขนาดที่กำลังเช็ดตัวฟีนอยู่ เขาค่อยๆเช็ดเบาๆเพราะว่ากลัวที่จะเห็นฟีนตื่นมาแล้วเห็นเขาเช็ดตัวให้ ‘ถ้าตื่นมาตอนนี้นายต้องคิดว่าฉันลวนลามนายแน่นอน ก็คนอย่างฉันมันเป็นคนที่สารเลวสำหรับนาย’วินคิดก่อนที่จะเช็ดตัวต่อไปจนเสร็จ เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฟีนก่อนที่จะเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนผ้า วิน ออกมาก็พบว่าฟีนนั้นลืมตาตื่นขึ้นมาแล้ว
   “ไม่เป็นไรใช่ไหม”วินถามแต่กลับไม่ได้รับคำตอบ
   “ไม่ตอบก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะทำอะไรนายซักเท่าไร”วินพูดต่อไป ตอนนั้นเขาลงไปข้างล่างก็พบว่าฟีนสลบไปแล้ว เขาจับตัวฟีนมันร้อนยังกับไฟ เขารีบพาฟีนมาข้างบนก่อนที่จะโทรตามพี่เตวิชมาเพราะถ้าเป็นพี่เตวิชคงไม่สนอะไรมากมายแต่ผิดคาด
    “นายคิดจะทำอะไรฉันไม่รู้ แต่ที่แน่ๆนายอย่าลากใครมาในวังวนของพวกเราเลย นายไม่คิดหรือไง การที่นายกับพี่ฟอสรักแจมิน และการที่ฉันรักเยียร์มันเป็นการยึดติด ตลอดมาพวกเราได้รู้จักใครบ้างที่ไม่ใช่พวกเรา นายเอาเขามายุ่งแล้วนายควรจะดูแลเขาให้ดีกว่านี้อย่างน้อยก็เพื่อดิน”นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของพี่เตวิชก่อนที่เขาจะกลับไป
   “น้ำ”เสียงแหบๆพูดเบาๆแต่มันก็พอให้วินได้ยิน วินเดินไปที่เหยือกน้ำที่ตั้งไว้บนโต๊ะมุมห้อง เทน้ำใส่แก้วแล้วเอามาให้ฟีน ฟีนรีบดื่มจนสำลัก
   “ค่อยๆกินก็นายน้ำมันไม่หนีนายไปไหนหรอก”วินพูดก่อนที่จะเอามือลูบหลังฟีน
   “นายไม่อยากพูดกับฉันตอนนี้ใช่ไหม งั้นฉันไปก่อนล่ะ”วินถามเมื่อไม่ได้คำตอบเขาก็เดินออกจากห้องไป
   “ถึงนายดีกับฉันแต่มันก็เฉพาะตอนที่ฉันไข้สูงใช่ไหมล่ะ ถ้าฉันไข้ลดลงมันก็คงกลับไปเป็นเหมือนเดิมสินะ ถ้ามันจะเป็นแบบนั้นฉันคงเจ็บปวดแล้วนายก็ได้แก้แค้นสมใจ”ฟีนพูดหลังจากเห็นวินออกจากห้องไปแล้ว โดยที่ไม่รู้เลยว่าทุกคำพูดวินนั้นได้ยินทั้งหมดเพราะวินกับฟีนนั้นอยู่ห่างกันเพียงแค่ประตูกั้น
   “แก้แค้นงั้นเหรอ ถ้าตอนนั้นพี่เยียร์ไม่ขอให้ฉันเลิกฉันจะเลิกหรือเปล่า? หรือว่าฉันจะยังคงเดิม ยังฉันจะทำร้ายนายต่อไปดี”วินพูดเขาสับสนกับตัวเอง
   “บนโลกนี้มีคนเป็นล้านคน มีใจเป็นล้านใจ”เสียงมือถือเขาดังขึ้นเขากดรับมัน
   “สวัสดีครับวินครับ”
   “โทรจากโรงพยาบาลนะคะ คือว่าคุณเป็นญาติของคุณทนากรใช่ไหมคะ”
   “ครับ ทำไมครับ พี่ผมเป็นอะไรหรือครับ”วินพูดเขากังวลว่าพี่ชายจะเป็นอะไรไป
   “ใจเย็นๆนะคะ คือว่าคุณทนากรหนีออกจากโรงพยาบาลไปแล้วค่ะ”
   “หนีออกจากโรงพยาบาล”
   “ค่ะ คุณทนากรเขาหนีไปตอนเที่ยงวันนี้ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณพอรู้ไหมคะว่าเขาออกไปไหน”พยาบาลถามวิน
   “ไม่รู้ครับ ผมจะลองที่บ้านดูก่อนนะครับ ขอบคุณครับ”วินพูดจบก็ตัดสายแล้วกดโทรหาฟอสที่บ้าน ความจริงเขาจะไปหาที่บ้านก็ได้แต่จะทิ้งให้ใครคนหนึ่งต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวตอนที่ไม่สบายนี่นะเขาทำไมได้หรอก  อีกอย่างพี่เยียร์คงแค่อยากกลับบ้าน
   “พี่ฟอสพี่เยียร์ไปที่บ้านหรือเปล่า”ทันทีที่ฟอสรับสายวินก็รีบพูดทันที
   “ไม่นี่ ทำไมหรือ”ฟอสถามอย่างสงสัย
   “แค่นี้ก่อนนะ”วินพูดก่อนที่จะกดตัดสาย ถ้าพี่เยียร์ไม่อยู่บ้านงั้นก็คงอยู่กับไอบ้านั่นสินะเพื่อความแน่ใจวินกดโทรไปที่หาคนที่เขาไม่อยากคุยด้วยที่สุด
   “ไม่คิดว่านายจะโทรมาหาฉันนะ เจ้าหนูวินมีอะไรล่ะ”เสียงท่าทางหยอกล้อดังขึ้น
   “ฉันก็ไม่คิดที่จะโทรหานายอยู่แล้ว พี่เยียร์อยู่กับนายหรือเปล่า”
   “อยู่”
   “ฉันขอเตือนนายไว้อย่าง ดูแลพี่ชายฉันให้ดีถ้าไม่งั้นนายอาจจะเสียพี่ชายฉันไปก็ได้”วินพูดก่อนที่จะตัดสายไป เขาอยากจะบอกรูสแต่มันดันเป็นหนึ่งในสัญญาที่ให้ไว้กับพี่ชายเขายังจำได้ตอนที่พี่เขาร้องไห้ห้ามพี่ฟอสกับเขาบอกรูส
............................................
   วินลงมาข้างล่างเขาทำโจ๊กให้ฟีนทาน ระหว่างทำก็ได้แต่คิดว่า ทำไมต้องทำด้วย แต่ก็ทำจนเสร็จ
   วินตักโจ๊กใส่ชามที่อยู่บนถาดอาหารแล้วยกมันขึ้นมาข้างบน เขาเปิดประตูเข้าไปแล้วก็พบว่าฟีนนั้นหลับไปแล้ว
   วินวางถาดอาหารที่โต๊ะก่อนที่จะเอามืออังหน้าผากฟีน “หายร้อนหน่อยแล้ว”วินพูด ไม่รู้ว่ามือที่ไปอังหน้าผากนั้นแรงไปหรือเปล่าเพราะมันทำให้ฟีนตื่นขึ้นมา
   “ตื่นแล้วสินะ ลุกขึ้นมากินข้าวก่อนแล้วก็ทานยาด้วย”วินพุดก่อนจะเห็นว่าฟีนนั้นลุกไม่ไหว เขาจึงพยุงฟีนขึ้นมาแล้วเอาหมอนดันหลังฟีนไว้
   “นายคงจับช้อนไม่ไหว มาฉันป้อน”วินพูดก่อนที่จะป้อนฟีนแต่ฟีนกลับไม่ยอมอ้าปากกลับทำตาโตแทน
   “อ้าปากนะ ถ้านายไม่กินนายก็จะไม่มีแรงนะ”วินพูดก่อนที่จะทำปากอ้าเหมือนคนที่อยากให้เด็กกินข้าว ฟีนที่เห็นแบบนั้นก็ยอมอ้าปากกิน วินป้อนโจ๊กฟีนจนหมดชาม
   “นายต้องกินยาด้วย”วินบอกเขาเอายากับแก้วน้ำยื่นให้ฟีนกิน แต่ฟีนไม่รับเขาก็คิดได้ว่าแรงจะจับช้อนยังไม่มีแล้วจะเอาแรงที่ไหนไปจับแก้วน้ำได้เขาจึงเอายาใส่ปากฟีนก่อนที่จะกินน้ำเข้าไปแล้วประกบปากกับฟีน เม็ดยาค่อยๆไหลลงคอถึงมันจะขมแต่รสจูบกลับทำให้มันหวานขึ้นมาทีเดียว
   “ฉันไปก่อนนะ”วินพูดหลังจากที่เขาถอนจูบออกจากนั้นก็เดินออกจากห้องไป
   ฟีนได้แต่ตกใจกับการกระทำของวิน ตกลงนายเป็นคนแบบไหนกันนะเดี๋ยวก็ดีกับฉันเดี๋ยวก็ร้ายกับฉัน...จริงสินะมันแค่ตอนที่ฉันป่วย...ฟีนยังจำได้ดีถึงคำพูดแรกที่เขาตื่นมา
    “รู้ไว้ด้วยนะถ้านายไม่ไข้สูงตั้ง 40 องศา  ฉันจะไม่มีวันแลนายเด็ดขาด” มันทำให้เขาเจ็บในอกลึกๆ
..................................................
TBC…ตอนที่ 13 นายเคยรักฉันบ้างไหม (รูส + เยียร์) …
ตลอดมาที่อยู่ด้วยกัน ฉันอยากรู้ว่านายรักฉันหรือเปล่า
หรือเห็นฉันเป็นแค่ที่ระบาย...
ได้โปรดบอกฉันมาทีเถอะก่อนที่ฉันจะไม่อยู่ฟังนาย

[lidelia]

วินดีกับฟีน