หัวข้อ: วินกับฟีนเรารักกันแน่หรือ ///DRAMA SM/// ตอนที่ 21 รักต่อไปหรือเลิกรัก(24/01/57)

[kuro]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะคะ กรุณาอ่านทุกคนนะคะ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะคะ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม[/color]

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 
..............................................
สวัสดีค่ะนี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่ง nc sm
ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ

[kuro]

หากรักคือความแค้น แล้วความแค้นนั้นล่ะคืออะไร?
   วินนั่งอยู่ที่โซฟา ข้างเขาคือ ฟอส ลูกพี่ลูกน้องของเขา
   “วินนายจะเอาแบบนี้จริงๆหรือไง” ฟอสเอ่ยถามวินในสิ่งที่เขาไม่แน่ใจว่าทำแล้วมันจะไม่เป็นผลดีต่อตัวเอง
   “จริงสิ หมอนั่นมันสมควรชดใช้ในสิ่งที่มันทำกับพี่ชายฉัน” วินตอบฟอสด้วยสายตาที่จริงจัง
   “แต่แบบนี้มันไม่เป็นการทรยศดินมันหรือไง”ฟอสถามเพราะยังไงเขากับดินก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ก่อนที่น้องชายเขาจะแต่งงานกับรูส
   “ฟอสนายไม่รักเยียร์บางหรือไง อย่าลืมสิว่าเยียร์เป็นน้องชายแท้ๆของนายนะ”วินจ้องหน้าฟอส ความจริงแล้ววินรู้อยู่แล้วว่ามันจะเป็นการหักหลังเพื่อนตัวเอง เพื่อนที่รู้จักกันตั้งแต่เด็ก เพื่อนที่โตมาด้วยกัน
   “แต่เราแก้แค้นกับรูสมันตรงๆก็ได้”ฟอสออกความเห็นแต่มันกลับไม่ได้รับการตอบสนอง
   “ถ้าแก้แค้นตรงๆฉันรู้ว่ามันไม่รู้สึกอะไร และมันก็ไม่เจ็บเหมือนที่ฉันเจ็บ”วินบอกสำหรับเขาแล้วพี่ชายคือสิ่งที่สำคัญที่สุด สำคัญกว่าอะไรทั้งหมด ดังนั้นใครที่ทำพี่เขาเจ็บต้องเจ็บมากกว่า
   “งั้นนายก็เชิญทำได้เลย แต่นายก็ต้องรู้นะว่าผลที่ตามมามันจะเป็นยังไง”ฟอสพูดก่อนที่เขาจะออกจากห้องไปปล่อยให้วินนั่งคิด
    ‘ฟอสเรื่องผลนะฉันรู้ ไอดินต้องโกธรจนฆ่ากูได้แต่กูไม่สน เพราะกูทำเพื่อคนที่กูรักถึงแม้เขาจะไม่เคยมองกู’
   “โลกเราช่างกว้างไกล ท้องฟ้าช่างกว้างใหญ่” เสียงมือถือวินดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะกดรับ
   “เรื่องที่ให้จัดการเรียบร้อยแล้วครับ” เสียงปลายสายตอบก่อนที่จะรอฟังคำสั่งต่อไป
   “พาไปบ้านพักที่เกาะของฉัน”
   “ครับ” วินสั่งเสร็จก็กดวางสายและลุกขึ้นเตรียมตัวไปยังเกาะส่วนตัว
 ............................
เกาะส่วนตัว
   วินเข้ามาทีบ้านพัก เขาเปิดประตูเข้าไปก็เจอเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ถูกมัดอยู่
   เขาเดินตรงไปหาเด็กคนนั้น
   “สวัสดีฟีน ต้องขอโทษด้วยที่ลูกน้องของฉันรุนแรงไปหน่อย”วินบอกกับเด็กหนุ่มที่ชื่อฟีน
   “ลืมไปว่านายโดนมัดปากอยู่เลยพูดไม่ได้ ฉันก็ไม่อยากพูดอะไรมากมายเอาเป็นว่าเรามาเริ่มกันเลยละกันนะ ไหนดูหน่อยว่าในห้องนี้จะมีอุปกรณ์อะไรบ้าง”วินพูดพร้อมกับกวาดสายตามองไปทั่วห้องแล้วก็พบกับมีดแล้วก็อุปกรณ์ที่ใช้สำหรับตรวจความบริสุทธิ์ เขาหยิบทั้งสองขึ้นมาแล้วตรงไปหาฟีน
      วินเอามีดมากรีดเสื้อผ้าของฟีนออก ค่อยๆกรีดตั้งแต่อกเสื้อมาเรื่อยๆจนมาถึงแกนกายของฟีนเขาค่อยๆบรรจงกรีดลงไป เขาเห็นแกนกายของฟีนมีสีชมพูสวยกับช่องทางที่เขาไม่รู้ว่าเคยมีใครเข้าไปหรือเปล่า ดังนั้นเขาจึงเอาอุปกรณ์ตรวจมาแล้ว บรรจงทิ่มมันเข้าไปในช่องทางของฟีนอย่างรวดเร็วจนมิดด้าม
   “อื้อ”ฟีนอยากจะร้องออกมาด้วยความเจ็บแต่ก็ร้องออกมาไม่ได้เพราะโดนปิดปากอยู่
   “ไหนดูหน่อยสิว่านายจะเคยรึเปล่า” วินพูดพร้อมกับอ้าอุปกรณ์ตรวจออกแล้วส่องดูตรงรู สิ่งที่เขาเห็นนั้นแสดงว่าคนตรงหน้าไม่เคยมันจึงยิ่งเร้าอารมณ์เขาให้ยิ่งร้อนขึ้นไปอีก
   “ไม่เคยนี่ งั้นนายเล่นกับของเล่นไปก่อนแล้วกัน” วินพูดพร้องกับชักอุปกรณ์ออกมาอย่างรุนแรงจนช่องทางมีเลือดใหลออกมาซิบๆซึ่งยิ่งเร้าอารมณ์เขายิ่งขึ้นไปใหญ่
   วินเปิดตู้เย็นที่อยู่ในห้องก็พบกับสิ่งที่เขาอยากได้ วินเอามันออกมาจากตู้เย็นมันคือไอศกรีมที่มีขนาดกลางไม่เล็กไม่ใหญ่
    เขาฉีกซองออกมาแล้วก็จักการยัดมันเข้าไปในช่องทางของฟีนทันทีแต่เพราะช่องทางของฟีนเป็นช่องทางที่ยังไม่มีใครเคยได้เข้าไปมันจึงเข้าไปได้นิดเดียว แต่วินก็ออกแรงยัดมันเข้าไปจนสุดแล้วชักเข้าชักออกจนเกือบสุดแล้วก็เอาเข้าไปใหม่วินทำแบบนี้จนกระทั้งไอศครีมละลายเข้าไปช่องทางของฟีนและใหลออกมา
   “เป็นไงอร่อยไหม แต่ยังคงไม่ถึงใจสินะ งั้นเรามาลองอะไรที่ยิ่งกว่านี้กัน” วินพูดพร้อมกับชักไม้ไอติมออกมา
   ฟีนที่ตอนนี้ได้แต่ร้องไห้ไม่มีโอกาสได้พูดหรือร้องอะไรออกมาทำให้วินหงุดหงิด วินเลยเกาะผ้าปิดปากของฟีนออกพร้องกับกำแกนกายของฟีนไว้ เขาชักขึ้นชักลงจนอยู่เนิ่นนานจนฟีนเริ่มจะไปเขาจึงเอายางที่ทำจากซีลิโคนมารัดตรงนั้นของฟีน
   “ปล่อยผมไปนะ ได้โปรด”ฟีนของร้องวินแต่ดูเหมือมันจะได้ผลตรงกันข้าม วินไม่สนใจที่ฟีนพูดเขากลับชักแกนกายของเขาออกมาใส่ปากฟีน
   “กินมันซะ” วินสั่งซึ่งฟีนก็ยอมทำตามเขาค่อยอมมันเข้าไปเลียจากช้าๆไปเร็วจนวินนั้นเกือบถึง
   วินชักแกนกลายออกจากปากฟีนและเอาแกนกลายของเขาเข้าไปในตัวฟีน
   “เจ็บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ฟีนร้องอกมาอย่างน่าสงสารแต่จะมีค่าอะไรถ้าหากวินไม่สนอะไรเขากระแทกแกนกายเข้าออกในตัวฟีนจนสุดแล้วกระแทกเข้าไปใหม่
   หลังจากที่วินเสร็จเขาก็ถอดแกนกายของเขาออก ส่วนฟีนนั้นสลบไปแล้ว
   วินมองไปที่ช่องทางของฟีน ช่องทางของฟีนตอนนี้เต็มไปด้วยคราบของเขาและเลือดที่ใหลออกมาอาบหน้าขา
   “แรงไปมั้ง แต่ก็ช่างเถอะยังไงนายก็ต้องอยู่กับฉันอีกนาน ฉะนั้นรีบชินซะดีกว่าเพราะนี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น”วินพูดพร้อมกับเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
   ในห้องน้ำวินคิดถึงคำที่ฟอสบอก  ‘มันจะไม่เป็นการทรยศดินมันหรือไง’
   “ใช่ทรยศต่อเพื่อนที่คบกันมานานแต่ใครใช้ให้มันเป็นหลานของรูส ดินรู้ไหมว่ากูทำมึงไม่ได้เพราะมึงเป็นเพื่อนกูแต่สำหรับน้องมึงน่ะอีกเรื่อง นายกับฉันยังได้อยู่ด้วยกันอีกนานแน่ฟีน” ชายหนุ่มพูดพลางยิ้มอย่างเลือดเย็น
 
TBC...ตอนที่ 2 ฟอส เฟ (รักของเราคืออะไร)...
รักสำหรับนายมันไม่มีค่าอะไรเลยใช่ไหมฟอส
ใช่ ในเมื่อนายเป็นได้เพียงของเล่นแก้เบื่อสำหรับฉัน

[anuruk97]

  เรื่องจ้า....+1ให้กำลังใจนะเจ้าค่ะพี่วินจ้าจะโหดไปไหนระวังความแค้ของพี่วินจะกลับมาทำลายตัวเองนะจ๊ะ ....+++น่าส่งสารที่สุดคือหนูฟีนนะลูก คงเจ็บน่าดู ฉากแรกก็NC เลยโว้ย....ชอบอะ

[lidelia]

ฟีนน่าสงสารอ่า 

ว่าแต่ใครเป็นใคร อะไร ยังไง งงค่ะ 

แต่ไงก็จะติดตามนะค่ะ 

[kuro]

มาดูที่ฟอสที่อยู่ที่คฤหาสน์    
      ห้องครัว
      สถานที่ทำอาหารอันแสนเริสรส ปรุงโดยเฟพ่อครัวคนเดียวของบ้านนี้
   ตอนนี้เฟกำลังปรุงอาหารอยู่ เขาจะทำสลัดผัก
    ที่เจ้านายเขาแสนจะชอบ...อันนี้เฟคิดเอาเอง เพราะว่าเฟทำสลัดผักทีไร วินต้องเททิ้งขยะอย่างรวดเร็วชนิดที่ ว่า มองยังไงก็ไม่ทัน เพราะอย่างนั้นเฟจึงคิดว่าวินคงชอบกินสลัดผักเพราะเห็นว่า วินทานหมดอย่างรวดเร็ว เขาตั้งใจทำจนไม่ได้สนใจคนที่กำลังเข้ามา
   
   คนๆนั้นเข้ามาพร้อมกับสวมกอดเฟไว้

   “ฟอสอย่าเล่นน่ะฉันจะทำสลัดผัก” เฟที่รู้ว่าคนที่สวมกอดเขาคือใครก็พูดห้าม
   ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนที่กอดเป็นใครในเมื่อคนๆนี้เป็นคนเดียวที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้
   “ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ว่าแต่สลัดผักหรือ อื้อ...”ฟอสพูดพร้อมกับคิด พอเขาคิดได้เขาก็เริ่มลงมือทันที
   “งั้นเรามามี sexกันกลางห้องครัวหน่อยนะ”ฟอสพูดพร้อมกับจูบปิดปากเฟ
   เฟที่อยากจะร้องห้ามแต่ทำไม่ได้เพราะโดนจูบปิดปากอยู่ก็ได้แต่ส่งเสียง
   “อื่อ...อื่อ”
   ฟอสเห็นว่าเฟเริ่มขาดอากาศหายใจเขาจึงปล่อยร่างบางพร้อมกับผลักร่างบางลงไปยังพื้นห้องครัว พร้อมกับถอดเสื้อผ้าร่างบางออก

   “เรามาสนุกกันนะ”ฟอสพูดจบก็จูบเฟต่อก่อนที่จะไซส์ไปยังต้นคอ ค่อยเลียจนถึงหน้าอก เขาค่อยๆดูดยอดหน้าอกเบาๆ จากเบาก็เริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆจนคนข้างใต้เสียวจนทนไม่ไหว ก่อนที่เขาจะเลียลงมาจนถึงแกนกายของร่างบางเขาค่อยๆเลียจากล่างขึ้นบน อมมันเข้าไปพร้อมกับใช้ลิ้นเลีย จนร่างบางเสียวจนทนไม่ไหว อยากจะปลดปล่อยไม่ได้เพราะฟอสเอาผ้าเช็ดหน้ามารัดไว้ตรงส่วนนั้น
ส่วนมือของเฟนั้นฟอสก็ใช้กางเกงมามัดไว้
      “รู้สึกดีสินะครับ ผมจะทำให้คุณรู้สึกดียิ่งกว่านี้”ฟอสพูดพร้อมๆกับค่อยๆเลื่อนปลายลิ้นไปยังร่องก้น ก่อนที่จะใช้ลิ้นแหย่เข้าไปในช่องทางรัก
   “อ้า”เฟร้องออกมาเพราะเขาเสียวมาก
   “ฟอสฉันจะทำอาหารเลิกทำอย่างนี้ก่อนได้ไหม”เฟขอร้องฟอส ซึ่งตอนนี้กำลังเดินไปยังโต๊ะที่ใส่วัตถุดิบทำครัวอยู่
    เขาหยิบขวดไวท์ที่วางไว้บนโต๊ะก่อนที่จะเดินเข้าไปหาเฟ ฟอสเทไวท์บนร่างกายของเฟตั้งแต่คอจนถึงปลายเท้า  เขาค่อยเลียจากคอลงมาทำให้เฟเสียวและเจ็บปวดยิ่งขึ้นเพราะไม่สามรถปลดปล่อยได้แม้ว่าอยากจะถึงสักเพียงใดแต่คนตรงหน้ากับไม่ยอมให้เขาได้สมหวัง
      ฟอสค่อยๆเลียจนมถึงยอดอกเขาค่อยๆกัดตรงนั้นเบา จากเบาไปแรงและแรงขึ้นเรื่อยๆ
   “อ้า”เฟร้องออกมาด้วยความเสียวปนเจ็บ
   ฟอสเริ่มเลียต่อไปเรื่อยๆจนลงมาถึงแกนกายของร่างบาง ฟอสค่อยๆเลียเรื่อยๆจาบนลงล่างจากล่างขึ้นลง จากนั้นเขาก็อมเข้าไป ค่อยๆอมจนหมดและค่อยๆ คายออกมาเขาทำอย่างอย่างนี้อยู่หลายครั้งก่อนที่เขาจะแก้ผ้าเช็ดหน้าของเขาออกพร้อมกับพูดกับร่างบาง
   “เสียใจนะที่รักเธอยังไปไหนไม่ได้หรอก อีกอย่างนะเฟนายก็อย่าลืมฐานะของตัวเองนะว่านายมันเป็นแค่ลูกหนี้ที่ต้องฟังคำสั่งเจ้านายอย่างฉัน พูดง่ายๆนายก็เป็นได้แค่นางบำเรอที่เขาเอามาเพื่อขัดดอก”
   “เจ็บ...หยุดนะ” เฟร้องออกมาอย่างเจ็บปวดพยายามขอร้องให้คนตรง หยุดทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้
   ฟอสพูดถูก ความจริงเขาเป็นแค่สิ่งของที่มาที่นี่เพื่อขัดดอก ที่เป็นอย่างนี้เพราะพ่อของเขาติดเงินพ่อของฟอสเป็นจำนวนมากจนไม่สามารถนำเงินมาคืนได้
   สุดท้ายก็ได้ส่งลูกชายคนเดียวมาขัดดอกเบี้ยที่นับวันๆๆๆมันจะยิ่งเพิ่มสูงขึ้นๆ แต่ตอนที่พ่อเขาส่งตัวเขามานั้น ฟอสได้ไปดูแลลูกพี่ลูกน้องซึ่งก็คือ ท่านวิน
     ดังนั้นสิ่งของขัดดอกอย่างฉันก็ต้องตามเจ้านายของมันมาอยู่ที่นี่ และวันแรก....ไม่สิคืนแรกที่เขามาที่นี่เขาก็ได้เจอกับสิ่งที่จะตราหน้าเขาไปตลอดกาลว่า เขาไม่บริสุทธิ์แล้ว

   “โอ็ย เจ็บๆๆ” ไม่ว่าเฟจะร้องดังเท่าไรแต่ฟอสก็ไม่สนใจยังคงขยับเข้าไปในตัวเฟอย่างแรง ขยับเข้าไปข้างในและเอาออกมาจนเกือบสุดจากนั้นก็กระแทกเข้าไปใหม่ฟอสทำแบบนี้อยู่หลายครั้งจนกระทั้งเขาเสร็จ เขารีบดึงแกนกายออกจากตัวร่างบาง
   “แล้วแบบนี้ใครมันจะไปทำอาหารให้วินทานกันเนี่ย แต่ช่างเถอะยังไงวันนี้มันคงไม่กลับมาวันนี้แน่”ฟอสบ่นไปเก็บห้องครัวไปก่อนที่เขาจะอุ้มเฟไปที่ห้องของเขา  ระหว่างนั้นเขาก็คิดถึงเรื่องที่วินทำ
    ‘วินฉันว่านายคงรู้ผลและยอมรับมันแต่ขอให้รู้ว่าไม่ว่าผลมันจะเป็นยังไงดีร้ายแค่ไหนฉันจะรับผลนั้นไปกับนาย ถ้าหากตอนนั้นเมื่อ5ปีก่อนฉันสามารถทำอะไรได้มากกว่านี้เรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก ขอโทษนะน้องชายที่มีส่วนทำให้พวกนายต้องเจ็บปวด’

ห้องนอนชั้นบน
   ฟอสวางเฟลงบนเตียงนอน นึกถึงครั้งแรกที่เขาเห็นเฟ ผมสีดำตาสีดำประกายน้ำตาลแววตาที่มองเขาช่างบอกได้เลยว่าเด็กตรงหน้ากลัวเขาแค่ไหน
   ตอนแรกเขาแค่เล่นๆแต่ไม่นึกเลยว่าจากแค่แกล้งจูบเล่นๆกลับทำให้เขามีอารมณ์จนหยุดไม่อยู่ สุดท้ายเขาก็ได้เฟมา
   หลังจากคืนนั้นเขาพบว่าเฟจะแก้เบื่อให้กับเขาได้
   ครั้งหนึ่งเฟเคยพูดถึงความรัก
   ‘ฟอสความรักสำหรับนายคืออะไร’เฟถามฟอส
   ‘ความรักของฉันมันจะเป็นอะไรก็เรื่องของฉัน นายจะถามเรื่องความรักไปทำไมกันในเมื่อนายเป็นแค่ของเล่นแก้เบื่อสำหรับฉัน’นั่นคือสิ่งที่ฟอสตอบออกไป

   “ไม่ว่ามันจะผ่านมานานเท่าไรความรักของฉันมันก็ยังเจ็บปวด ถ้านายถามฉันอีกฉันก็คงไม่มีวันบอกนาย ตอนนี้ฉันอยากให้นายหลับและฉันขอให้นายฝันดี”ฟอสพูดก่อนที่ประทับจูบที่หน้าผากเฟก่อนที่จะออกจากห้องไป
TBC...ตอนที่ 3 จุดเริ่มต้นของความแค้น
หากรักคือความแค้นแล้วช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าความแค้นนั้นคืออะไร
ไม่มีอะไรที่มันไม่มีจุดเริ่มต้น
ขอร้องล่ะช่วยบอกฉันที

[@happyvirus]

NC  รุนแรงดีเหลือเกิน  สงสารฟีนกับเฟมาก  ว้าแต่อะไรคือสิ่งที่ทำให้วินทำแบบนั้รกับฟีนอ่ะ อยากรู้ๆๆ มาอัพต่อไวๆนะคะ^^

[lidelia]

 

[BBChin JungBB]

ทำไมผมสับสนกับตัวละครล่ะเนี่ย ผมลำดับญาติไม่ถูกอ่ะครับ

[kuro]

ลำดับญาติครอบครัววิน
เริ่มมาตั้งแต่ปู่กับย่ามีลูกสามคน
1 พ่อวิน
2 พ่อฟอส
3 อาของวินกับฟอส
ต่อมา
พ่อวินแต่งงานกับแม่วินมีลูก 2 คน
1เยียร์ ฟาราเดย์ (ลูกบุญธรรม)
2 วิน (ลูกแท้ๆ)

พ่อฟอสแต่งงานกับแม่ฟอสมีลูก 3 คน
1 ฟอส ฟาราเดย์
2 ฟู ฟาราเดย์
3 เยียร์ (ตอนเกิดถูกพ่อวินขอมาเลี้ยงเพราะนึกว่าจะไม่มีลูก)
อาของวินแต่งงานกับรูส ฟาเลนด้า ได้ไม่นานก็เสีย
ลำดับญาติครอบครัวฟีน
เริ่มตั้งแต่
เจทีพ่อของรูสแต่งงานกับไอริสแม่ของรูสมีลูก 3 คน
1 ไอวี่ ฟาเลนด้า
2 รูส ฟาเลนด้า
3 มิว ฟาเลนด้า
ต่อมา
ไอวี่แต่งงานกับสุพล อิสระวงศ์ มีลูกด้วยกัน  3 คนคือ
1 ชิน (ชินดนัย อิสระวงศ์)
2 ดิน (ดนัย อิสระวงศ์)
3 ฟีน (พีรพล อิสระวงศ์)

[kuro]

ตอนที่ 3 จุดเริ่มต้นของความแค้น
ณ เกาะส่วนตัว
   ร่างบางได้ตื่นจากฝัน ใช่ ฟีนอยากให้เป็นแค่ฝันอันเลวร้ายแต่ทุกอย่างมันยังกระจ่างชัดบนร่างกายของเขาคอยย้ำว่าเขาสูญเสียอะไรไป น้ำตาค่อยๆไหลออกมา จนกระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตูห้องผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแล้วพูดว่า “สวัสดีฉันวิน แต่ฉันว่าฉันแนะนำตัวกับนายแล้วนะ แต่ก็ช่างเถอะพวกเรายังมีเรื่องที่ต้องพูดกันอีกเยอะ”วินพูดก่อนที่จะบีบกรามของฟีนไว้เมื่อเห็นว่าฟีนไม่ได้ฟังเรื่องที่เขาพูด “เวลาที่ฉันพูดนายควรจะฟังไม่งั้นนายได้เจอแบบเมื่อคืนอีกแน่ เอ้หรือว่าอยาก ฉันจัดให้ได้นะ”
“ไม่นะ”ฟีนพูดพร้อมกับร้องไห้เขาไม่อยากโดนแบบนั้นอีกแล้ว
“อย่าคิดว่าน้ำตาของนายมันจะช่วยนายได้ หยุดร้องซะก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว” วินพูดพร้อมกับบีบที่กรามของฟีนให้หนักกว่าเดิม
ฟีนที่ได้ยินก็หยุดร้องแต่ก็ยังมีน้ำตาที่ไหลออกมาอยู่ วินก็ได้จูบซับน้ำตานั้นอย่างอ่อนโยน จนฟีนไม่มั่นใจว่าคนตรงหน้าต้องการอะไรจากเขากันแน่จึงเอ่ยถามออกไป
“นายต้องการอะไรจากฉัน”
“ถามเก่งดีนี่ เพื่อเป็นการให้รางวัลกับคำถามนายฉันจะบอกให้ก็ได้ ฉันต้องการแก้แค้น” วินที่ได้ยินคำถามจากฟีนก็ตอบตามตรง
“ใคร ฉันมั่นใจว่าฉันไม่รู้จักคนอย่างนาย”ฟีนพูดในสิ่งที่ไม่เป็นความจริงเพราะเขารู้จักวินมาก่อนที่เขาจะเจอกับวินในสภาพแบบเมื่อคืน
“งั้นเหรอก็ดีนี่รู้จักแล้วเป็นไงล่ะ”
“นายมันสารเลว”ฟีนพูดก่อนที่จะรู้สึกถึงแรงตบ ใช่วินตบเขา
“ใช่ ฉันมันสารเลวแต่ฉันมันก็ยังสารเลวน้อยกว่า รูส อาของแกก็แล้วกัน” วินพูดพร้อมกับบีบกรามของฟีนให้แน่นขึ้น
“ฉันจะบอกอะไรให้อย่างนะ เผื่อแกจะโต้แย้งอะไรว่าไอรูสนะมันโครตชั่ว ชั่วยิ่งกว่าฉันซะอีก มันแต่งงานกับอาสาวของฉันแต่มันก็ยังเที่ยวผู้หญิงไปทั่วจนอาฉันตรอมใจตายมันก็ยังไม่เลิก แต่นี่มันยังไม่หมดแค่นั้นนะ มันอาศัยช่วงเศรษฐกิจตกต่ำเทคโอเวอร์บริษัทพ่อฉัน มันวางเงื่อนไขของการถอนตัวไว้ว่ายังไงรู้ไหม มันให้เอาตัวพี่ชายของฉันไปแลกกับบริษัท พี่ฉันยอมแต่งกับมันแล้วมันก็ยังคงสันดารเดิมไม่เปลี่ยน ขนาดคืนวันแต่งงานมันยังเอาผู้หญิงมานอนด้วยเลย มันยังไม่สุดแค่นั้นหรอกนะ มันเอาตัวพี่ชายฉันไปแทนที่จะดูแลแต่มันกลับฉันงานพี่ฉันอย่างกับทาส แล้วนั่นเหละคือสิ่งที่ฉันจะทำกับนาย ฟีน ต่อจากนี้เราคงได้สนุกกันอีกเยอะ” วินบอกทุกอย่างกับฟีนแต่มันทำให้ฟีนสับสนไปหมดในระหว่างที่กำลังสับสนวินก็พูดบางอย่างออกมาเป็นบางอย่างที่มันเลวร้ายสำหรับชีวิตเขาที่สุด
“ฉันลืมบอกนายไปเมื่อกี้ดินโทรมา เขาตามหานายไปทั่วแต่ก็ไม่เจอ ฉันก็เลยบอกไปว่าฉันทำอะไรกับนายบ้างและฉันขอรับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับนาย ฟังไม่ผิดหรอก แต่งงาน แต่ไม่ได้แปลว่าฉันรักนาย หรือนึกพิษศวาสอะไรในตัวนายหรอกนะแต่มันจะช่วยทำให้ฉันแก้แค้นได้มากขึ้นยังไงล่ะ แล้วก็นะใครใช้ให้นายเป็นหลานรักของรูสมันล่ะ” วินพูดก่อนที่จะจูบฟีนมันไม่ใช่จูบด้วยความรักมันมีแต่ความแค้นล้วนๆที่คอยกัดกินหัวใจของอีกคน
“อ๋อ ฉันลืมบอกนายไป งานแต่งของฉันกับนายจะมีขึ้นในอาทิตย์หน้ากลับไปบ้านนายก็ช่วยทำตัวดีๆอย่าบอกอะไรมันล่ะเพราะยังไงมันก็ไม่เชื่อ แล้วก็อย่าคิดจะหนีเพราะคนที่โดนมันอาจจะเป็นพี่นายสักคนหนึ่งก็ได้นะ”วินพูดก่อนที่จะออกจากห้องไปเขาคิดถึงบทสนทนาระหว่างเขากับดิน
“ดินมึงจะโกธรกูไหมถ้ากูบอกมึงว่า กูจับตัวน้องมึงมาแล้วกูก็ทำกับน้องมึงไปแล้ว”
“เชี่ย มึงทำแบบนี้ได้ไงว่ะ นั่นน้องกูนะเว้ยไอวิน”
“ก็จะให้ทำยังไงล่ะมึงก็รู้ว่ากูรักน้องมึง”
“แต่มึงก็น่าจะหาทางอื่น ช่างเถอะยังไงมึงก็ทำไปแล้ว แล้วมึงจะทำยังไงต่อ”
“กูจะแต่งงานกับฟีน”
“เออ ขอให้เป็นอย่างที่พูด”
“อาทิตย์หน้ากูจะแต่งกับน้องมึง”
“อะไรนะอาทิตย์หน้าเนี่ยนะ”
“เออกูตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว”
“งั้นก็ดี ดูแลน้องกูให้ดีล่ะไม่งั้นกูจะเอาเลือดหัวมึงออก” ดินพูดก่อนจะวางไป
“ดินนายเนี่ยมันซื่อจริงๆเลยนะแค่ฉันทำตัวเหมือนรักน้องนายได้ไม่กี่ปีนายก็ยอมยกน้องให้ง่ายๆ”
............................
TBC...ตอนที่ 4 งานแต่งงาน...
เจ้าบ่าว เจ้าสาวควรจะมีความสุขในวันแต่งงาน
แต่สำหรับงานแต่งงานนี้คงมีแต่เจ้าบ่าวที่สุขกับการแก้แค้น
ในขณะที่เจ้าสาวทุกข์ทรมานเพราะคนที่ตัวเองรักไม่รักเขาเลย

[@happyvirus]

เกลียดวินที่สุดเลยอ่ะ

[lidelia]

ูู^
^
^
จิ้มรีบน

เกลียดวินเหมือนกันค่ะ ร้ายเกิน 

[Ai_Rong_Kun]

อืม อ๋อ เอ๋อ.... ดูจากลำดับญาติก็เข้าใจแระ ขอบคุณคนแต่ง มาอัพบ่อยๆ นะฮ้า เจ้รออ่านอยู่

กอดน้องฟีนและน้องเฟ 

กระโดดถีบยอดหน้านังวินและนังฟอส 

[wichaiP]

วิน เลวอ่ะ มากๆๆ ด้วย

[kuro]

ตอนที่ 4 งานแต่งงาน
   หลังจากที่วินเดินจากไปแล้ว ฟีนเฝ้าคิดถึงอดีตที่นานจนจำไม่ได้แล้วสำหรับวินแต่มันยังอยู่ในความทรงจำและหัวใจดวงน้อยของเด็กชายฟีน
   ตอนนั้นเขายังเด็กมากเขาตั้งใจจะไปซื้อของขวัญวันเกิดให้พี่ชินหวังให้พี่ชายดีใจแต่แล้วเขาก็หลงทาง เขานั่งร้องไห้อยู่ข้างถนน ไม่มีใครสนใจเขาจนกระทั่งมีเสียงทักจากเด็กผู้ชายที่ดูโตเท่าพี่ดินของเขา
   “ไฮ เป็นอะไรเหรอเด็กน้อยร้องไห้ทำไม”
   “นาย...มาเรียกใครว่า...เด็กน้อย” ฟีนร้องไห้ไปพูดไป
   “ก็นายยังไงล่ะเด็กน้อย หลงทางเหรอไง”
   “ไม่ได้หลงซักหน่อย แค่หาทางกลับบ้านไม่เจอ  แล้วก็ไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว เค้าอายุ 5 ขวบแล้วนะ” ฟีนเลิกร้องไห้หันมาพูดกับเด็กผู้ชายตรงหน้า
   “ก็ยังเป็นเด็กน้อยอยู่ดี แล้วก็นะนายกำลังหลงทางอยู่”
   “ก็บอกว่าไม่ได้หลงไง” ฟีนยังเข้าข้างตัวเองอยู่
   “หลงอยู่ชัดๆ”
   “บอกแล้วไงว่าไม่ได้หลง เค้าไม่คุยกับนายแล้วดีกว่า” ฟีนพูดพร้อมกับเดินจากไปหากแต่เมื่อเขาจะเดินตัวเขาก็ลอยจากพื้นด้วยน้ำมือของคนที่พูดกับเค้าเมื่อกี้
   “นี่ เด็กน้อยนายควรยอมรับนะว่าหลง” เขาคนนั้นพูดก่อนที่จะยิ้มออกมามันเป็นยิ้มที่มีเสน่ห์ดึงดูดทุกสิ่งไม่เว้นแม้แต่ใจดวงน้อยที่กำลังหลุดลอยไปหาคนตรงหน้า
   “พี่ชายคนนี้จะพาไปส่งเอง”เด็กหนุ่มพูดขึ้นก่อนที่จะสำรวจดูตัวของเด็กน้อย ก็พบถุงที่เด็กชายถือไว้
   “นี่อะไรเหรอ”เด็กหนุ่มถาม
   “ของขวัญให้พี่ชาย”เด็กชายตอบแล้วทำท่าภูมิใจก่อนที่จะยิ้มออกมาเป็นยิ้มที่อ่อนโยนราบกับฤดูใบไม้ผลิ มันทำให้หัวใจของทุกคนเบิกบานไม่เว้นแม้แต่เด็กหนุ่มที่อุ้มเด็กน้อยอยู่
   “ขอดูหน่อยได้ไหม”
   “ได้แต่ห้ามทำผังนะ” ฟีนยื่นถุงให้เด็กหนุ่ม  เด็กหนุ่มรับและเปิดดูสิ่งที่เด็กหนุ่มเห็นคือปลาโลมาที่ทำมาจากแก้วสีฟ้าใสและก็เหลือบไปเห็นกระดาษโน๊ตเขาจึงหยิบมันขึ้นมาดู
   “พีรพล อิสระวงศ์  ใครพบเด็กคนนี้ช่วยพามาส่งที่.....”
   “ฉันรู้แล้วว่าจะพาไปส่งที่ไหน” เด็กหนุ่มพูดเสร็จเขาก็พาเด็กน้อยมายังรถของเขาที่จอดรอเพราะเขาสั่งให้หยุดเมื่อสังเกตเห็นเด็กคนหนึ่งกำลังร้องไห้อยู่แล้วให้คนขับรถขับไปส่งถึงบ้านเด็กน้อย
   “วิน ฉันชื่อวิน ยินดีที่ได้รู้จักนะเด็กน้อย”วินพูดจบก็ขึ้นรถกลับบ้านโดยไม่ทันได้หันไปมองเด็กน้อยที่กำลังบอกชื่อตัวเอง
   “ถ้าตอนนั้นพี่จะหันมามองและฟังซักหน่อย เรื่องมันจะมาเป็นแบบนี้ไหมนะ” ฟีนพูดก่อนที่จะหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ
................................................
เวลายังดำเนินต่อไป
   วันแต่งงาน
   งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โตเพราะมันเป็นการรวมกันของสองบริษัทใหญ่
   ห้องแต่งตัว
   ฟีนกำลังจ้องมองตัวเองในชุดสูทสีขาว เขาถอนหายใจและอยากจจะร้องไห้หากแต่ได้ยินเสียงหนึ่งขึ้นก่อน
   “เป็นอะไร นี่งานของนายนะ” พี่ชินเดินมากับพี่ดินแล้วพูดกับเขา
   “ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ผมแค่รู้สึกไม่ดีนิดหน่อยแค่นั้นครับ” ฟีนพูดก่อนที่จะยิ้มออกมาถึงจะดูสดใสแต่ในความเป็นจริงนั้นมันก็แค่รอยยิ้มที่ฝืน
   “ไม่จำเป็นต้องยิ้มหรอกนะ อยากร้องก็ร้องออกมาเลยเพราะพี่จะไม่ถามอะไรนายและนายก็ไม่ต้องตอบพี่”ชินพูดก่อนที่จะดึงน้องเข้าไปกอด แล้วหันไปหาน้องชายแวบหนึ่งส่งสายตาประมาณว่า เพราะนายนั่นเหละ ก่อนที่จะหันมาหาน้องชายสุดที่รัก
   หลังจากที่ฟีนหยุดร้องไห้แล้วพี่ชายทั้งสองคนก็เดินออกจากห้องโดยไม่สังเกตเลยว่าใครเดินสวนทางกับเขาเข้าไปในห้องของฟีน
   “นายเนี่ยเจ้าน้ำตาจังนะ” เสียงที่ได้ยินทำให้ฟีนที่กำลังร้องไห้ออกมาอีกครั้งหันไปมอง
   “วิน”
   “ดีนี่ จำชื่อว่าที่สามีของนายได้ด้วย”
   “ชื่อขอคนสารเลวอย่างนายฉันไม่มีวันลืมเด็ดขาด”ฟีนพูดออกไปโดยที่ไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไร
   “แต่คนสารเลวคนนี้ล่ะที่เป็นสามีของนาย หรือไม่จริง” วินพูดพร้อมกับจูบฟีนเป็นจูบที่ไม่มีอารมณ์ใดๆแต่ช่างเนินนาน นานจนฟีนเริ่มหายใจไม่ออก ฟีนทุบที่อกของวิน วินก็ถอนจูบออกมาแต่มือข้างหนึ่งของเขากลับบีบกรามของฟีนแน่น ทำให้ฟีนตักตวงอากาศได้น้อยนิด
   “ในเมื่อเราจะอยู่กันอีกนาน ฉันก็อยากให้นายรู้ไว้ว่าอย่ามาหือใส่ฉันเพราะฉันไม่ใจดีเหมือนกับพี่ชายของนาย ทำตัวดีๆไว้ล่ะถ้าไม่อยากเจอแบบที่เกาะ” วินพูดแล้วก็เดินจากห้องไป
   ฟีนที่เห็นวินเดินออกไปก็ได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ “ทำไมวินถึงเป็นแบบนี้ล่ะ พี่ชายที่แสนอ่อนโยนคนนั้นหายไปไหนช่วยบอกฉันที”
...................................................
   งานแต่งงานผู้คนมากมายมารวมตัวกันโดยเฉพาะครอบครัวของเจ้าบ่าวและเจ้าสาวในงาน
   รูสเดินอยู่ในงานข้างรูสนั้นคือเยียร์ ทั้งคู่มาร่วมงานแต่งงาน ถึงจะมากันสองคนแต่ไม่นายรูสก็ทิ้งเยียร์ให้ยืนอยู่คนเดียวในงานส่วนตัวเองนั้นก็ไปหาสาวคนอื่นที่มาร่วมงานนี้ด้วย
   ‘เมื่อไรนายจะหยุดสักทีนะ ถ้าไม่รักก็ได้โปรดปล่อยฉันไปอย่าให้ฉันต้องมาเห็นนายกับคนอื่นอีกเลยนะ เพราะมันเจ็บ ใจดวงนี้มันเจ็บจนด้านชาไปแล้ว’เยียร์ได้แต่คิด ก่อนจะเดินไปอีกทางแล้วเขาก็ได้พบกับฟอส
   “ไง น้องชาย”ฟอสทักเยียร์ก่อนที่เยียร์จะวิ่งเข้าไปกอด ฟอสกอดตอบเยียร์มันเป็นกอดที่อ่อนโยนเปี่ยมไปด้วยความรักมันทำให้เฟที่ยืนอยู่ข้างๆรู้สึกอิจฉา ‘ถ้าเพียงแต่ฟอสกอดฉันแบบกอดนานได้สักครึ่งหนึ่งมันคงจะดี”
   “ผมคิดถึงพี่”เยียร์พูดพร้อมกับน้ำตาไหลออกมา ฟอสเอามือลูบหัวปลอบเยียร์
   “พี่ก็คิดถึงนาย เจ้าน้องชายจอมขี้แย”
   “ผมไม่ได้ขี้แยนะ ผมออกจะฉลาด”
   “ใช่ ฉลาดจนเป็นหมอได้” ฟอสพูดก่อนที่จะดูที่มือของน้องชายเขา ผ้าพันแผลได้พันรอบข้อมือทั้งสองข้างถึงจะมีที่พันข้อมือปิดอยู่เขาก็ดูออก นิ้วมือเป็นแผลถูกพันด้วยพสาสเตอส์ยา
   “พี่ขอโทษ”ฟอสพูดก่อนที่เขาจะจับมือน้องชายขึ้นมาดู
   “พี่ครับผมไม่เป็นอะไรหรอก” เยียร์บอกทั้งที่น้ำตาจะไหล
   “ไม่ต้องฝืนได้ไหมเวลาอยู่กับพี่”ฟอสบอกก่อนที่จะปล่อยมือน้องชายและดึงน้องชายมากอดไว้
   “...”ไม่มีเสียงใดตอบกับมามีแค่น้ำตาที่ไหลรินสู่อกของฟอส ‘ถ้านายไม่รักเขา นายคงไม่ทน แต่น่าเสียดายที่หมอนั่นก็เป็นเหมือนวินทำเพื่อความแค้นจนไม่หันมาดูว่าจะทำใครเจ็บปวด’ฟอสคิด
..........................................
   รูสเดินออกมาจากงานแล้วเขาก็ได้เจอกับเจ้าบ่าว
   “นายควรอยู่ในงานไม่ใช่หรือไงวิน”
   “ก็คงงั้นครับคุณอาเขย ไม่ใช่สินะตอนนี้ผมคงต้องเรียกคุณว่า คุณพี่เขยมากกว่า” วินตอบกลับอย่างกวนๆ
   “อย่ามากวนใส่ฉัน”รูสพูดพร้อมดึงคอเสื้อของวิน วินก็ไม่แพ้กันเขาดึงคอเสื้อของรูสกลับ
   “งั้นคุณทำตัวให้มันน่านับถือหน่อยสิ ไม่ใช่ทำตัวเหมือนพวกกุยข้างถนนแบบนี้”สิ้นคำพูดของวินรูสก็ต่อยวิน
   “นายว่าฉันเป็นกุยข้างถนน ฉันก็จะเป็นให้นะไอ้ขี้ขลาดเอ้ย” รูสพูดก่อนที่จะโดนวินต่อยสวนกลับ
   “นายว่าใครขี้ขลาด”
   “ก็นายไงไอขี้ขลาดหลบหลังพี่ชาย” รูสตอบก่อนที่สวนหมัดกับไปที่วิน
   “นั่นมันตอนเด็ก แต่ฉันในตอนนี้ไม่เป็นเหมือนตอนนั้นแล้ว”วินพูดก่อนที่จะต่อยรูส รูสก็ต่อยกลับ และเกือบจะต่อยกลับถ้าไม่ได้ยินเสียงของใครบางคน
   “วิน รูส พวกนายหยุดต่อยกันเดี๋ยวนี้นะ” ทั้งคู่หันไปมองแล้วก็เจอกับเยียร์ที่เดินมาพร้อมกับฟอสและเฟ แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่หยุดจนฟอสเดินไปแยกทั้งคู่ออกจากกัน
   “วินฉันว่านายควรอยู่ในงานนะ กลับเข้างานไปซะ” เยียร์สั่ง ส่วนฟอสกับเฟก็เดินตามวินไป เมื่อเห็นว่าทุกคนไปหมดแล้วจึงหันไปพูดกับรูส
   “นายไม่ควรต่อยน้องชายของฉัน”
   “มันก็ไม่ควรมาต่อยฉันเหมือนกัน”
   “ฉันว่านายเป็นคนเริ่มก่อน”
   “ทำไมถึงว่าฉันเป็นคนเริ่มก่อน”
   “ก็เพราะนายเป็นคนพาลหาเรื่อง”
   “ใช่ฉันมันคนพาลหาเรื่อง แต่นายก็อย่าลืมสิว่านายไม่มีสิทธิมาสั่งฉัน” รุสพูดก่อนที่จะตบหน้าเยียร์ และลากเยียร์ไปที่รถขับรถออกจากงานกลับไปยังโรงแรมที่เขาพักอยู่
...........................................................
   ผู้คนในงานแต่งต่างฉงนว่าเหตุใดหน้าของเจ้าบ่าวจึงมีรอยช้ำ ส่วนเจ้าสาวก็ตาบวมช้ำอย่างกับร้องไห้มานาน แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา
   พีธีแต่งงานได้ดำเนินตามรูปแบบของมันจนจบงาน เจ้าบ่าวเจ้าสาวแลกแหวและจูบพิตกันหลังจากสาบาลรัก
...................................................................
ห้องหอ
   วินอยู่ในห้องกับฟีนที่กำลังค้นหาอะไรอยู่ในห้อง
   “เจอแล้ว” ฟีนพูดก่อนที่จะเดินถือกล่องปฐมพยาบาลมาหาวินที่นั่งอยู่มุมเตียง
   “ฉันจะทำแผลให้นาย” ฟีนบอกก่อนที่จะเอาแอลกอฮอล์โปสำลีแล้วก็เช็ดที่หน้าของวินแต่มันก็อาจแรงไปจนวินร้องออกมา
   “โอ๊ย”
   “ขอโทษนะ ฉันจะทำเบาๆ”ฟีนพูดก่อนที่จะทำแผลต่อไปจนเสร็จ และเขาก็เห็นวินที่จ้องมองเขาอยู่
   “นายนี่แปลกนะฟีน ทั้งที่ฉันร้ายกับนาย นายก็ยังมาทำแผลให้ฉัน”
   “ไม่เห็นแปลกนายเจ็บฉันก็เลยทำแผลให้ ส่วนเรื่องที่นายทำกับฉันไว้น่ะฉันยังไม่ลืม แต่ตอนนี้นายคงไม่มีอารมณ์จะทำอะไรฉันหรอก” ฟีนพูดก่อนที่จะเก็บกล่องปฐมพยาบาล ก่อนที่จะถูกสวมกอด
   “ขอกอดแบบนี้หน่อยได้ไหม” วินถามแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือ
   “อืม”ฟีนตอบก่อนที่จะปล่อยตัวเองให้อยู่ภายในอ้อมกอดของวิน
...................................................................
TBC...ตอนที่ 5 รักที่ไม่สมหวัง (รูส+เยียร์)...
นายคือลมที่ไม่ยอมหยุดพักแต่ฉันเชื่อว่าต้องมีสักวันนายจะหยุดถึงแม้ว่าความหวังนั้นจะลดน้อยลงทุกที
นายไม่จำเป็นต้องทำอะไร เพราะ ฉันจะไม่มีวันรักนายเด็ดขาดเพราะว่าฉันสัญญากับตัวเองไปแล้วตั้งแต่ตอนนั้น




   
   

[@happyvirus]

จะเอายังงัยกันแน่นะวิน  กำลังสงสัยคู่ของรูสกับเยียร์มาก

[kuro]

ตอนเย็นๆจะมาอัพให้ค่ะ

[ต่ายน้อย]

อ่านแล้วปวดตับจี๊ดๆ

[kuro]

มาต่อให้แล้วค่ะ
............................
 
โรงแรม
“อย่า หยุดนะ...อ้า” เยียร์พยายามหยุดคนตรงหน้าที่ผลักเขาลงเตียง
“อย่าเนี่ย อย่าหยุดใช่ป่ะ คุณภรรยา...ไม่สิคุณนายบำเรอ” ร่างสูงไม่ยอมหยุดแถมยังพูดจากวน  มือซ้าย(นิ้ว)ของเขาสอดเข้าไปตรงช่องทางของร่างบางจาก 1นิ้ว เป็น2 นิ้ว และ3นิ้ว  ค่อยๆเข้าไปทีละนิ้ว  มือขวาเขาก็กำลังปลุกอารมณ์ร่างบางตรงหน้า
   “นี่นายรูส นายฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง ฉันบอกว่าอย่า”เยียร์พูดกับคนตรงหน้า(ข้างบน) อย่างกลัว ใช่เขากลัว กลัวว่าจะโดนทำมากกว่านี้
   “ฟังรู้เรื่องอยู่แล้วภาษาคนนะ แต่ฉันไม่ฟังคำพูดของนายหรอกนะคุณนายบำเรอ” รูสพูดจบก็ตบหน้าร่างบาง
“เพียะ”
“แล้วก็นะคนที่เป็นแค่สิ่งบำเรอแลกเปลี่ยนไม่มีสิทธิสั่งฉันหรอกนะ อย่าคิดนะว่านายเป็นคนที่ช่วยชีวิตของพ่อฉัน แล้วจะมาสั่งฉันได้” ร่างสูงบอกร่างบางก่อนที่จะกระชากหัวร่างบาง
“ชิ วันนี้ฉันอารมณ์ดีเลยปลุกอารมณ์ให้นายหน่อย แต่ตอนนี้คงไม่ต้องสินะ”ร่างสูงพูดก่อนจะตบหน้าร่างบางอีกรอบ
“เพียะ”
“จำไว้ นายมันก็เป็นแค่ของเล่นที่เบื่อแล้วก็ทิ้ง อย่าหลบหน้าฉัน”รูสบีบคางร่างบางให้หันมาทางตน
“หลบหน้าหรือ คนอย่างฉันน่ะไม่มีวันหลบหน้าใครง่ายๆหรอก ฉันจะหลบหน้าเฉพะกับคนที่ฉันเกลียดเท่านั้นเหละ...” ร่างบางพูดไม่ทันจบก็โดนร่างสูงจูบปิดปาก ไม่ใช่จูบด้วยความรัก ความหลง หรือ ความใคร่ แต่จูบเพราะความแค้น ความโกธร และรำคาญที่ร่างบางกล้าหือกับเขา
“อืม...ปล่อยนะ”เยียร์ได้แต่ส่งเสียงอู้อี่ออกมาเพราะร่างสูงไม่ยอมถอนจูบ
 ‘เขาจะหายใจไม่ออกแล้วนะ’ ร่างบางได้แต่พูดในใจเพราะร่างสูงไม่มีทีท่าว่าจะยอมถอดจูบง่ายๆ
   จนกระทั่งภายไปครู่ใหญ่ร่างสูงก็ถอดจูบออก ร่างบางที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระก็ได้แต่ตักตวงอากาศที่ถูกร่างสูงแย่งชิงไป
“อา...อา”
“เยียร์นายคงลืมไปซินะว่า นายน่ะไม่มีสิทธิที่หลบหน้าฉันเพราะฉันคือเจ้านายส่วยนายคือทาสที่ต้องทำตามคำสั่งฉัน”
“ฉันไม่ใช่นายบำเรอของใครทั้งนั้น” ร่างบางพูดด้วยเสียงแข็ง
“ดูเหมือนนายจะลืมไปจริงๆสินะ...ได้ในเมื่อนายลืมฉันก็จะทวนความจำให้กับนายเอง” ร่างสูงพูดก่อนที่จะหยิบเชือกสีแดงมารัดข้อมือบางของร่างบาง
“นายจะทำอะไรนะ...อย่านะ”ร่างบางพูดอย่างกลัวๆ
“สายไปแล้วล่ะน่ะที่จะมาขอฉันตอนนี้...เอาล่ะเรามาเล่นกันเลยดีกว่า”ร่างสูงพูดจบก็กัดที่ต้นคอของร่างบาง แล้วค่อยบรรจงกัดจนมาถึงหน้าอก ร่างสูงก็ค่อยๆกัดที่เม็ดสีชมพูสองข้างของร่างบางทีละเม็ดทีละเม็ด
“อา..อา...หยุดนะ”
“บอกแล้วไง ว่านายน่ะไม่มีสิทธิมาสั่งฉัน”ร่างสูงพูดก่อนที่จะจูบร่างบางอีกรอบเป็นจูบที่รุนแรง มือของเขาเลือนต่ำลงมาที่แกนกายของร่างบาง  เขาบีบที่ตรงนั้นอย่างรุนแรง จนร่างบางต้องหุบขาทำให้ร่างสูงทำได้ยากขึ้น
      ร่างบางอยากจะร้องออกมาแต่ก็ร้องไม่ได้เพราะร่างสูงจูบปิดปากเขาอยู่ได้แต่ครางออกมาอู้อี่ ในใจได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างจบลงสักที
   แต่ดูเหมือนคำภาวนาของร่างบางจะไม่ได้ผลเพราะร่างสูงไม่มีทีท่าว่าจะหยุดกลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นอีก  ร่างสูงละจากริมฝีปากของร่างบาง
   “อ้าขา”ร่างสูงสั่งร่างบาง
   “ไม่”ร่างบางตอบร่างสูง
   “ไม่อ้าใช่ไหมได้ ในเมื่อนายไม่อ้าฉันก็จะทำให้นายอ้าเอง”ร่างสูงพูดจบก็ได้จับขาทั้งสองข้างแยกออกจากกัน ร่างบางพยายามขัดขืนแต่ร่างสูงแรงเยอะกว่า พอร่างสูงทำให้ร่างบางอ้าขาได้เขาก็จับขาทั้งสองข้างของร่างบางมัดกับเสาเตียงทั้งสองข้าง
   “ต่อไปฉันจะเอาจริงกับนายแล้วนะ”ร่างสูงบอกก่อนที่เขาจะยัดบางสิ่งเขาไปในตัวร่างบางมันทั้งหยาบและพอมันแตกออกก็เย็น
   “ไอศกรีมโคนมันคงทำให้นายรู้สึกดีสินะ”ร่างสูงบอกพร้อมกับจับปลายไอติม(ขอเรียกสั้นๆ) ดันเข้าดันออกช่องทางของร่างบาง
   “หยุดนะ...พอได้แล้ว...”ร่างบางได้แต่ร้องขอให้อีกฝ่ายหยุด
   “อย่าปากดีให้มากน่ะเยียร์นายก็รู้นี่นายอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร”ร่างสูงพูดก่อนที่เขาจะยัดเยียดบางสิ่งบางบางอย่างที่ใหญ่กว่าไอติมให้กับร่างบาง
   “โอ็ย...เจ็บ”ร่างบางได้แต่ร้องเสียงหลง แต่ร่างสูงกลับไม่ฟังร่างบางเข้าดันแกนกายเข้าออกช่องทางของร่างบางอย่างไร้ปราณี ยิ่งร่างบางร้องเท่าไรร่างสูงยิ่งทำร่างบางมากขึ้นเท่านั้น จนร่างบางทนไม่ไหวสลบไป
   ถึงแม้ว่าร่างบางจะสลบไปแล้วร่างสูงก็ยังคงไม่หยุดการกระทำยังกระทำต่อไปอย่างแรง จนกระทั่งเขาถึงฝังของอารมณ์ เขาก็ปลุกร่างงบางแต่ร่างบางไม่ยอมตื่น เขาเลยเดินไปห้องน้ำ ตักน้ำใส่แก้วแล้วลาดใส่ร่างบางที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง ส่งผลให้ร่างบางที่สลบอยู่ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการหนาวสั่นจากการที่โดนน้ำสาดตอนกลางคืน
   “ออกไปจากห้องฉันซะถ้าฉันไม่เรียกก็อย่ามาให้เห็นหน้า  แล้วก็ไปทำความสะอาดห้องโถงด้วย จากนั้นก็ไปซักผ้า  ตอนเช้าก็ไปทำอาหารด้วย” ร่างสูงสั่งโดยไม่มองหน้าร่างบาง
   ร่างบางที่พึ่งตื่นจากการหลับใหลก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากลุกขึ้น แต่พอร่างบางจะลุกก็ต้องกลับไปนั่งเหมือนเดิมเพราะอาการเจ็บที่ช่องทางที่ถูกลุกล้ำ กับสะโพก
   ท่าทางเก้ๆกังๆของร่างบางทำให้ร่างสูงไม่พอใจ เขาจับมือร่างบางพร้อมกับลากออกไปจากห้องโดยไม่สนใจอาการบาดเจ็บของร่างบาง
   “ปัง”เสียงประตูปิดลงอย่างแรงพร้อมกับร่างบางที่ถูกเหวี่ยงออกมานอกห้อง(โรงแรมมี 1 ห้องโถง 2 ห้องนอน ห้องน้ำในตัว)
   ร่างบางได้แต่นั่งร้องไห้ให้กับชะตาชีวิตของตนเองเหลือเกิน ทำไมนะ มือคู่นี้ที่เคยช่วยชีวิตคนไว้มากมาย ต้องมาถูกมัดจนเป็นรอยแดงแบบนี้ด้วยทุกอย่างเป็นเพราะวันนั้นแท้ๆถ้าเราไม่ไปที่นั่นในตอนนั้นก็ดีสินะ
   เยียร์ ฟาราเดย์ กับ เยียร์ ฟาเลนด้า ทั้งที่ชื่อเหมือนกัน คนเดียวกัน แต่ชีวิตช่างแตกต่างราวกับฟ้ากับดิน
เยียร์เฝ้าคิดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เขากับรูสมาเจอกัน
.................................
เมื่อ 5 ปีก่อน
บริษัทเงินทุนศิริวัฒิ
     ภายในบริษัทแห่งนี้ตกแต่งอย่างหรูหราซึ่งแตกต่างจากฐานะของเจ้าของตอนนี้ซะเหลือเกิน (เป็นหนี้ธนาคารอยู่หลายล้าน)
   ห้องประธานบริษัท
“ไม่ได้นะพ่อ ยังไงผมก็ไม่มีวันยกวินให้พวกมันหรอก”เยียร์ที่พึงได้ยินจากปากเลขาว่าจะมีคนมาช่วยบริษัทของครอบครัวเขา ตอนแรกเขาก็ยินดีอยู่หรอกที่จะมีคนมาช่วยเหลือ แต่พอได้ยินว่าสัญญาของพวกมันคือเอาตัวน้องชายเขาไป
ความรู้สึกมันก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า เขาแทบอยากจะจับพวกมันไปฆ่าทิ้งซะ แล้วจับพวกมันโปกปูนยัดลงในทะเลให้หายแค้นนัก หนอยแน่ะ
จะมาเอาตัววินไปจากเขางั้นหรือ ไม่มีทางหรอก (โรคห่วงน้องกำเริบ)
“แล้วจะให้พ่อทำยังไง อย่าลืมนะ ตอนนี้เราไม่มีทางเลือกอะไรมากนัก ไหนจะหนี้แบงค์ ไหนจะเงินเดือนของพนังงานแต่ละเดือน แล้วยังค่าจิปาถะอีกมากมายนั่นอีก” พ่อเทวนนท์  หรือที่รู้จักกันในนาม สเฟีย พูดไกล่เกลี่ยกับลูกชายคนโต   
“พ่อครับ พ่อต้องไม่ลืมนะครับว่าวินนะเป็นผู้สืบสายเลือดที่แท้จริงคนเดียวของตระกลูศิริวัฒิ ที่ยังเหลืออยู่” เยียร์พูดเหตุผลกับพ่อของเขา
“อันนั้นพ่อก็รู้แต่จะให้พ่อทำยังไง บอกพ่อมาสิ แกฉลาดไม่ใช่หรือไง บอกพ่อมาสิ”    สเฟียถามหาหนทางจากลูกชายของเขา ไม่สิจะต้องเป็นลูกชายของน้องชายเขาต่างหากล่ะ เป็นเพราะตอนที่เขาแต่งงานใหม่ๆ นั้นคิดว่าตัวเองจะไม่มีลูก พอดีกับตอนที่น้องชายของเขา ไนต์    ส่งข่าวมาบอกว่าเขาได้ลูกคนที่สามเป็นผู้ชาย ดังนั้นเขาจึงขอเด็กคนนั้นมาเป็นลูกบุญธรรม  โดยตั้งชื่อให้ว่า
ทนากรหรือนิวเยียร์ (New Year) เพราะว่าเด็นคนนี้เกิดวันปีใหม่
   “ผมไม่รู้  จะให้ผมทำยังล่ะในเมื่อคุณยังไม่ได้บอกเลยว่าใครเป็นคนจะมาช่วยบริษัท ผมจะได้ไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง”เยียร์ที่ถึงแม้จะโกธรจนควันออกหูแต่ก็ยังรักษามาดคุณชายน้ำแข็งเอาไว้  เยียร์ได้ถามรายละเอียดทั้งหมดของผู้ที่จะมาช่วยบริษัทเอาไว้ เนื้อหาทั้งหมดพอจะสรุปได้ว่า ‘ คนที่มาช่วยคือ เจที  ฟาเลนด้า   เป็นเจ้าของบริษัทไอที ตอนนี้พักอยู่ที่ โรงแรมกราเด้นเฮาส์’  ดังนั้นเขาเลยมาที่นี่
   โรงแรมกราเด้นเฮาส์ 
      ได้มีชายหนุ่มหน้าสวยสวมเสื้อสูทสีดำ เสื้อข้างในสีขาว กางเกงขายาวสีดำ รองเท้าหนังสีดำ เดินเมาในโรงแรม
 “ที่นี่สินะ”ชายหนุ่มคนนั้นพูดพลางเดินสำรวจโรงแรมก่อนที่จะเดินไปที่เคาเตอร์  สอบถามข้อมูลเกี่ยวกับคนที่ชื่อ “เจที”
    “ขอโทษนะครับไม่ทราบว่าคุณเจทีอยู่ห้องไหนหรือครับ ผมมีธุระต้องคุยกับเขาครับ” เยียร์พูดกับพนักงานต้อนรับ
   “คะ ฉันจะต่อสายขึ้นไปยังห้องให้นะคะ ไม่ทราบว่าจะให้บอกว่าคุณคือใครคะ”พนักงานต้อนรับสาวถามเยียร์
“บอกเขาว่า เยียร์ ฟาราเดย์ ขอพบครับ”
“คะจะเรียนท่านตามนั้นค่ะ” พนักงานต้อนรับพูดก่อนที่จะต่อสายขึ้นไป
“.....ค่ะ....”
“ท่านบอกว่าให้คุณขึ้นไปได้ค่ะท่านอยู่ที่ชั้น 14 ห้อง 142 ค่ะ” พนักงานต้อนรับบอกเยียร์ตามที่ได้รับคำสั่งมา
“ขอบคุณมากครับ”เยียร์พูดก่อนที่จะเดินไปขึ้นลิฟต์
 ..................................

ชั้น 14  ห้อง 142
   เยียร์เดินมาถึงห้องของเจที เขากดกริ่ง
“ลา ล่า ลา” เสียงกระดิ่งดังขึ้น
เสียงกระดิ่งบ้าไรว่ะ อย่างกับเสียง...ช่างเถอะไม่อยากคิดให้เปลืองสมองเลย  ในระหว่างที่เยียร์กำลังคิดอยู่นั้นประตูห้องก็ได้เปิดออกมา
“แก็ก”
“สวัสดีครับผม เยียร์ ฟาราเดย์ครับ  จะมาคุยเรื่องสัญญาที่ทำไว้กับคุณพ่อของผมครับ (ไอคำนี้เหละกัดฟันพูดสุดๆ )กับคุณเจทีครับ”  เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดเยียร์ก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาพูดธุระของตนจนไม่มองเลยว่าคนที่เขาคุยด้วยคือใครกัน
“นี่ฉันแก่จนเป็นพ่อนายได้เลยหรือไงห่ะ แหกตาดูบ้างดิว่าคนที่นายพูดด้วยน่ะเป็นใคร”ชายหนุ่มร่างสูงด่าทอร่างบางตรงหน้าเสียยกใหญ่ หนอยคิดว่าฉันเป็นใครห่ะถึงมาว่าฉันแก่จนเป็นพ่อคนได้น่ะห่ะ
“แล้วนายล่ะเป็นใครถึงมาอยู่ที่ห้องนี้ได้”เยียร์ที่โกธรจนหน้าแดงกำแต่ทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้ ได้แต่สาดคำถามใส่อีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย
“ฉัน รูส ฟาเลนด้า เป็นลูกชายแท้ๆของคนที่นายต้องการจะคุยด้วย พ่อไปทำธุระยังไม่กลับเชิญนายออกไปได้เลย”  รูสตอบคำถามให้ร่างบางเสร็จสัพท์โดยที่ร่างบางยังไม่ได้ถามเลยแถมยังไล่อีกฝ่ายด้วยท่าทีรังเกียดมาแต่ชาติปางก่อน
“ไปก็ได้ไม่ต้องรอให้นายไล่หรอกนะ รู้ไว้ด้วยว่าการที่ต้องมาใช้อากาศร่วมกับนายมันน่ารังเกียดแค่ไหน ไอ้บ้า งี่เง่าเอ้ย” เยียร์พูดจบก็รีบวิ่งจากไปแต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงตะโกนไล่หลัง
“ถ้าฉันเจอนายอีก ฉันจะ...นายซะ”
“ใครมันจะไปยุ่งกับคนบ้าอย่างนายกัน ไอ้งี่เง่า”เยียร์ตะโกนตอบกลับไปก่อนที่จะเข้าไปข้างในลิฟต์
ขอให้ชาตินี้อย่าได้เจอหมอนั่นอีกเลย สาธุ  เยียร์ภาวนาในใจ
 
..................................
การภาวนาไม่ได้ช่วยทำให้คนสมหวังเสมอไป
ก็เหมือนกับกาลเวลาที่ไม่เคยรอหรือปราณีใคร
การพบพานวันนี้
การจากกันในวันนั้น
นำพาไปสู่เรื่องวุ่นวาย
ที่ไม่มีวันสิ้นสุด
หากไม่หันมาคุยกัน
ด้วยรัก
..... ......................................
หลังจากทะเลาะกับลูกชายของเจที เยียร์เดินมาถึงตรงหน้าเคาเตอร์ของโรงแรมเขาก็ได้พบกับชายแก่คนหนึ่งที่นอนไม่ได้สติอยู่เอามือกุมหัวใจอยู่ เขาจึงปฐมพยาบาลเบื้องต้นทำให้ชายคนนั้นหายใจได้สะดวกขึ้นก่อนที่จะนำตัวส่งโรงพยาบาล โดยที่คนผ่าตัดให้คือเขาเอง
หลังจากนั้นเขาก็ได้รู้ว่าชายแก่คนนั้นคือ เจที ฟาเลนด้า  เขาก็ได้คุยกับ
เจทีเรื่องธุรกิจและเรื่องของน้องชายของเขา จนเจทีตกลงยกหนี้ให้โดยมีข้อแม้ว่า เขาจะต้องยอมแต่งงานกับลูกชายคนโตของเจที ซึ่งก็คือ รูส ฟาเลนด้า คนที่เขารู้สึกไม่ถูกชะตาด้วยตั้งแต่แรกพบ แต่เขาก็ยอมแต่งด้วย ตอนแรกรูสค้านหัวชนฝาว่ายังไงก็ไม่แต่ง แต่เพียงอาทิตย์เดียวเขาก็มาบอกกับเจทีว่าจะแต่งงานกับเยียร์ งานแต่งถูกจัดขึ้นโดยเขาไม่รู้เลยว่าหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น
พอแต่งงานกันได้ไม่ทันข้ามวันเขาก็พาผู้หญิงมานอนด้วยต่อหน้าต่อตาผม เขาไม่คิดหรือว่าเราแต่งงานกันแล้ว อย่างน้อยก็ดูแลกันบ้างสิ ไหนว่าผู้ชายอังกฤษดีในเรื่องความเป็สุภาพบุรุษรองมาจากนอเวย์นี่หนา ทำไมนายถึงทำกับฉันแบบนี้
ไม่นานหลังจากวันแต่งเขาก็ย้ายไปอยู่ลอนดอลกับรูส เพียงวันแรกที่เข้าไปเขาก็ข่มขืนผม ก่อนที่เขาจะข่มขืนผมเขาก็พาผู้หญิงมาที่บ้าน เขาทำแบบนี้ทุกวันที่เราอยู่ด้วยกัน และตลอดเวลาที่อยู่ที่บ้านหลังนี้ผมต้องทำงานบ้านทุกอย่าง ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยทำ
ผมไม่รู้ว่าเขาทำไมถึงทำแบบนี้กับผม แต่ที่ผมรู้คือ ผมไม่ได้เป็นหมอแล้ว เพราะรูสห้ามผมทำไม่งั้นเขาจะทำลายครอบครัวผม ซึ่งคนอย่างเขานะทำได้อย่างไม่รู้สิรู้สา แต่ทำไมนะ ทั้งที่เขาร้ายกับผม แต่ผมก็ยังรักเขาทั้งที่เขาไม่รักผมเลย คนที่เขาต้องการจริงๆคือวิน(ในตอนเด็ก) แต่มันคงไม่ใช่แล้ว ไม่มีอะไรที่รูสต้องการหยุด เพราะนายคือลมที่หมุนไปตลอดตามอารมณ์ของนาย แต่ฉันก็หวังนะว่าซักวันหนึ่งนายจะหยุดและหันมามองฉันไม่เหมือนกับตอนนี้
................................................................
TBC...ตอนที่ 6 สาเหตุของความแค้นของรูส...
ฉันไม่ใช่คนไร้เหตุผลที่ทำอะไรโดยไม่คิด
สิ่งที่พวกนายทำฉันจะทำให้สาสมกับความเจ็บปวดของฉัน
......................
ยินดีต้อนรับทุกคน ทุกความเห็นนะคะ
สวัสดีค่ะ นี่อาจจะเป็นการทักทายที่ช้าไปหน่อย
ฉัน kuro จะพยายามแต่งให้เต็มที่ค่ะ
ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ
เพราะมันเป็นกำลังใจให้ฉันแต่งต่อไปค่ะ
ขอบคุณจริงๆค่ะ

[lidelia]

สงสารฟีน 

[tarkung]

ขอต้อนรับเรื่องใหม่........

จะติดตามต่อไปนะครับ

[Mookkun]

แอบแวะมาอ่าน
สู้ๆละกันเนาะะ

เอา+1 ละกันน ;"))

[Huasia]

แอบโหดไปมั้ย?

[ณ ที่เดิม™]

ก็นะ ก็แก้แค้นกันไป แก้แค้นกันมาอย่างนี้ 

[@happyvirus]

รูสมันมีความแค้นไรนักหนานะ  อยากรู้ๆๆ

[kuro]

   สวัสดี ผมชื่อ รูส ฟาเลนด้า ถึงแม้ว่าผมจะเสเพลขนาดไหนแต่ผมก็ไม่ใช่คนที่ทำอะไรโดยไม่คิด ทุกอย่างที่ผมทำผมล้วนไตร่ตรองดีแล้วทั้งนั้น สาเหตุที่ผมทำร้ายเยียร์ก็เพื่อให้พี่ชายของเขาชดใช้กับสิ่งที่เขาทำให้แก่น้องชายของผม มิว
เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว(ผมจำได้แต่ไม่อยากจำเพราะมันเจ็บปวดสำหรับผม)
   เรื่องมันเริ่มขึ้นเมื่อ ผมรู้ว่า มิวคบกับฟู(พี่ชายของเยียร์) เรื่องแค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอกเพราะผมเชื่อว่าหมอนั่นสามารถให้ความสุขกับน้องชายผมได้ ผมคิดอย่างนั้นทั้งที่ผมรู้ว่า  หมอนั่นเข้ามาหาน้องชายเพราะธุรกิจ   ฟูมาตีสนิทน้องชายผม (เออเรื่องนี้ผมรู้จากปากเขาเองตอนที่เขามาบอกว่ารักมิวแล้วอยากให้มิวไปอยู่ด้วย เขาบอกว่าตอนแรกเขาเข้ามาตีสนิทมิวเพราะเรื่องธุรกิจ แต่พอเขาได้อยู่กับมิว เขาได้สัมผัสมิจากหัวใจ ทำให้เขาหลงรักมิวอย่างถอนตัวไม่ขึ้น) ตอนนั้น

ผมคิดว่าเขาจะดูแลน้องชายผมได้จริงๆ จนกระทั่งวันที่พ่อของผมบอกว่า เขาจะหาคนมาเป็นของเล่นให้กับผม ตอนนั้นผมคิดว่าจะหามาทำไมในเมื่อผมไม่ต้องการ  พ่อบอกว่าอยากให้ผมเจอหน้าเขา ผมจึงไปที่ประเทศไทย  ผมได้เห็นเขาจนได้ เขาหน้าตาเหมือน เซรินไม่มีผิด จะต่างกันก็ตรงสีผมกับสีตา ของ
เซรินผมจะเป็นสีทองตาสีฟ้า แต่สำหนับวิน ผมเขาสีดำสวยตาดำประกายน้ำตาลสวย
 
ผมจึงได้รู้ว่าทำไมพ่อถึงอยากให้ผมเจอหน้าเขา เพราะเขาเหมือนกับ เซรินผู้หญิงที่ผมรัก ใช่ ผมรักเธอนะไม่ว่าตอนที่ผมอยู่กับเธอผมจะเสเพลขนาดไหนแต่ผมก็รักเธอ แต่สิ่งที่ผมไม่รู้คือ ผมทำให้เธอไม่มีความสุข ผมทำให้เธอต้องร้องไห้ คนอย่างผมมันก็เป็นคนโง่ที่มีรักแท้อยู่ดูแลไม่ได้ วันที่ผมคิดว่าควรจะเลิกเจ้าชู้คือวันที่เธอถูกส่งเข้าโรงพยาบาลและจากผมไปตลอดกาล ก่อนที่ เธอจะตายเธอกับผมมีลูกด้วยกัน 2 คนเป็นฝาแฝด ชื่อ ริสกับไลต์ 

   พ่ออยากให้ผมลืมความเจ็บปวดแล้วให้ผมเริ่มใหม่กับวิน แต่ใครจะรู้ว่าวินเป็นสุดที่รักของคนในตระกูลทุกตระกูลที่เป็นญาติกัน หนึ่งในนั้นก็คือ ฟู ฟาราเดย์  คนรักของน้องชายผม

   เมื่อ ฟู รู้ว่าผมจะเอาวินเป็นของเล่น(มันนึกอย่างนั้น) แค่นั้นเหละมันก็พาน้องผมไปเกาะส่วนตัวของมัน
   กว่าผมจะพาน้องชายผมกลับมาได้ก็สายเกินไป พอผมเจอกับมิว มิวก็เป็นคนที่เก็บตัวไม่พูดไม่จา ไม่ยิ้มแย้ม ทั้งที่เมื่อก่อนมิวออกจะร่าเริง หัวเราะง่าย ยิ้มเก่งแท้ๆ
   
ผมจึงคิดที่จะแก้แค้นประจวบเหมาะกับที่พ่อโทรมาบอกว่าเขาอยากให้ผมแต่งงานกับคนที่ช่วยชีวิตพ่อ ซึ่งก็คือ เยียร์ ฟาราเดย์ น้องชายแท้ๆของฟู คราวนี้ฟูจะต้องลิ้มรสเดียวกันกับที่เขาได้เมื่อเสียความสุขของน้อยชาย
   
ตลอดเวลาที่ผมแต่งงานกับเยียร์ผมจึงร้ายกับเขา แล้วก็ทำตัวเสเพลมากกว่าเดิม
อ้อ ผมลืมบอกไป คนที่ทำให้บริษัทพ่อวินต้องมีหนี้คือ ผมเองล่ะ ถูกแล้วผมเทคโอเวอร์เอง
ถ้ามีคนถามว่าทำไมผมถึงต่อยวินได้ทั้งที่วินหน้าเหมือนกับคนที่ผมรัก ผมก็ตอบได้เลยว่ามันเหมือนแค่ตอนมันเด็กพอโตมาหน้ามันก็กวนตีน แต่สมองมันท่าจะดี มันพัฒนาบริษัทของพ่อมันติดอันดับโลก แต่ก็เท่านั้นล่ะ การจะเทียบกับตระกลูผมได้ยังอีกไกล
...................................................
TBC…ตอนพิเศษ มิวกับความจริงที่รูสไม่รู้…
เรื่องราวทุกอย่างมันช่างซับซ้อนไม่ใช่ว่าสิ่งที่เห็นจะเป็นความจริง
แต่ความจริงในความลวงมันคืออะไรล่ะ

[kuro]

ตอนเย็นจะมาอัพอีกค่ะ
วันนี้อัพ 2 ตอน

[lidelia]

เรื่องเริ่มซับซ้อม จะติดตามนะค่ะ 

[Mookkun]

มาตามต่อออออ~
อ่านเพลินๆดี เรื่องมันดูยุ่งๆดีอ่ะ 55555

[kuro]

สวัสดีครับ ผม มิว ฟาเลนด้า อย่างที่พวกคุณรู้ผมเป็นน้องชายของ
รูส ฟาเลนด้า  สามีของเยียร์ ผมจะมาเล่าส่วนที่เหลือในสิ่งที่พี่ผมไม่รู้
   วันนั้นผมถูกฟูลากมาที่เกาะส่วนตัวของเขา เชื่อไหมว่าตลอดเวลาที่เราคบกันมาเราไม่เคยมีอะไรกันเลย ทั้งที่เขาได้ยินว่าพี่ผมจะเอาวินเป็นของเล่น
   จนกระทั่งวันที่เขาบอกผมว่าพี่แต่งงานกับน้องของเขา พี่ผมไม่ให้เกียรติน้องเขาทำไมเขาจะต้องให้เกียรติผมด้วย
       บ้านพักตากอากาศ
“มิว ผมขอโทษ”ชายหนุ่มบอกทั้งน้ำตา หลังจากที่เขาทำกับผิดกับร่างบาง ทั้งที่เขาสาบานกับตัวเองไว้ว่า เขาจะดูแลผู้ชายคนนี้ให้ดี จะถนอมเขาจนกว่าร่างบางจะยอมเขา แต่ความโกธรมันทำให้เขาเป็นแบบนี้ มันทนไม่ได้ที่เห็นน้ำตาของน้องชายตัวเอง ก็เลยดื่มไปมาก มากจนเขาเมาขาดสติ
   “ฟูคุณไม่ต้องขอโทษหรอกนะ คนที่ต้องขอโทษคือผมต่างหาก ขอโทษนะที่พี่ผมทำแบบนั้นกับน้องคุณ” ร่างบางบอกแก่ชายหนุ่มที่เขารักอย่างไม่ถือโทษโกธรคนที่ทำร้ายตน
   “แต่ผมก็...”ร่างสูงจะพูดกับร่างบาง แต่ก็โดนร่างบางประกบจูบ เป็นจูบที่อ่อนหวาน อ่อนโยนและที่สำคัญมันเต็มไปด้วยรัก
   “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว อย่าทำให้คุณกับผมรู้สึกผิดมากไปกว่านี้เลย ผมไม่โกธรคุณหรอกนะ”ร่างบางพูดหลังจากเขาถอนจูบจากร่างสูง
   “ขอบใจนะมิวที่คุณไม่โกธรผม”ร่างสูงบอกกับร่างบาง ก่อนที่เขาจะจูบร่างบางและทำให้ร่างบางนอนราบไปกับเตียง
   “ผมขอนะ คราวนี้ผมจะอ่อนโยนกับคุณ” ร่างสูงพูดหลังจากที่เขาถอนจูบจากร่างบาง
   “ก็ได้”ร่างบางพูดจบก็หน้าแดงทันที
   ร่างสูงค่อยๆจูบร่างบาง เริ่มจากต้นคอลงมาเรื่อยๆจนถึงหน้าอกของร่างบาง ร่างสูงเลียที่หน้าอกของร่างบางทีละเม็ดทีละเม็ด สร้างอารมณ์ให้กับร่างบางที่เขารัก
   ร่างสูงค่อยๆเลียจนมาถึงส่วนอ่อนไหวของร่างบาง เขาเริ่มเลียมันเหมือนกับขนมก่อนที่เขาจะอมมันเข้า-ออกจนร่างบางส่งเสียงร้องออกมา
“อา...ฟูไม่...ไหวแล้ว”ร่างบางพูดก่อนที่จะปลดปล่อยเข้าไปในปากของร่างสูง
ร่างสูงดูดกลืนมันเข้าไปทั้งหมดก่อนที่เขาจะพูดว่า
“นายนี่หวานจังนะ ลองชิมไหมล่ะ” ร่างสูงพูดก่อนที่จะประกบจูบกับร่างบาง เขาค่อยๆส่งน้ำรักที่ยังเหลืออยู่ในปากให้กับร่างบาง ร่างบางที่ได้ลิ้มรสชาติของตัวเองก็ได้แต่หน้าแดง
“นายเนี่ยน่ารักจังนะ...คราวนี้ตาฉันมั่งล่ะ” ร่างสูงพูดก่อนที่เข้าจะส่งผ่านแกนกายที่แข็งตัวเข้าไปยังช่องทางของร่างบาง
“อา...เจ็บ”ร่างบางบอกร่างสูง ถึงแม้ร่างสูงจะเข้าไปช้าๆแต่มันก็ไปเสียดสีกับบาดแผลที่ร่างสูงทำไหวเมื่อคืน
“มิว...ไหวไหม...ถ้าไม่ไหว...ผมจะหยุด” ร่างสูงบอกร่างบางอย่างอึดอัด เขาอยากจะปลดปล่อย แต่ในใจของเขานั้นก็คิดถึงความรู้สึกของร่างบาง
“ไม่...เป็น...ไร...เรา...ไหว”ร่างบางบอกกับร่างสูง เพราะตอนนี้เขาเองก็อยากจะปลดปล่อยเช่นกัน
“งั้นฉันเอา...เข้า...ไปนะ” ร่างสูงบอกก่อนจะเอาแกนกายของเขาเข้าไปจนมิดด้าม เขาค่อยๆดันเข้า-ออกในตัวร่างบาง แรงบางเบาบ้างแล้วแต่แรงอารมณ์ที่จะชักนำไป จนมาถึงจุดสิ้นสุดของอารมณ์ ร่างสูงปลดปล่อยเข้าไปในตัวร่างบาง
และร่างบางก็ปลดปล่อยเต็มหน้าท้องของทั้งตัวเองและร่างสูง
“อ้า”(ฟู)
“อ้า”(มิว)
“นอนเถอะนะ”ร่างสูงบอกร่างบางก่อนที่เขาจะเอาตัวร่างบางมากอดไว้ แล้วเข้าสู่ช่วงนิทรารมณ์ไปด้วยกัน
.......................................
คุณคงสงสัยใช่ไหมว่า ในเมื่อฟูกับผมเข้าใจกันแล้วทำไมผมถึง
เก็บตัวไม่พูดไม่จา ไม่ยิ้มแย้ม ทั้งที่เมื่อก่อน ผมออกจะร่าเริง หัวเราะง่าย ยิ้มเก่งแท้ๆ คำตอบก็ง่ายๆเหละครับ ผมอยากลงโทษพี่ชายผมให้เจ็บ เขาจะได้เข้าใจความรู้สึกของฟู และที่สำคัญของเยียร์บ้าง แต่ไม่นึกว่าพี่ผมจะหนักกว่าเดิม
 แต่ก็นะครับยังทุกอย่างก็จบด้วยดีแน่นอนผมเชื่ออย่างนั้นครับ
...................................................
TBC…ตอนที่ 7 รักที่ไม่เท่ากัน…
ผมรักวินนะรักมาตั้งนานแล้วแต่เขากลับไม่รักผม
คนที่เขารักคือเพื่อนของเขาคนเดียวเท่านั้น