พิมพ์หน้านี้ - วินกับฟีนเรารักกันแน่หรือ ///DRAMA SM/// ตอนที่ 21 รักต่อไปหรือเลิกรัก(24/01/57)
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบ => ข้อความที่เริ่มโดย: kuro ที่ 20-10-2011 17:57:05
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะคะ กรุณาอ่านทุกคนนะคะ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะคะ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม[/color]
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
..............................................
สวัสดีค่ะนี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่ง nc sm
ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
หากรักคือความแค้น แล้วความแค้นนั้นล่ะคืออะไร?
วินนั่งอยู่ที่โซฟา ข้างเขาคือ ฟอส ลูกพี่ลูกน้องของเขา
“วินนายจะเอาแบบนี้จริงๆหรือไง” ฟอสเอ่ยถามวินในสิ่งที่เขาไม่แน่ใจว่าทำแล้วมันจะไม่เป็นผลดีต่อตัวเอง
“จริงสิ หมอนั่นมันสมควรชดใช้ในสิ่งที่มันทำกับพี่ชายฉัน” วินตอบฟอสด้วยสายตาที่จริงจัง
“แต่แบบนี้มันไม่เป็นการทรยศดินมันหรือไง”ฟอสถามเพราะยังไงเขากับดินก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ก่อนที่น้องชายเขาจะแต่งงานกับรูส
“ฟอสนายไม่รักเยียร์บางหรือไง อย่าลืมสิว่าเยียร์เป็นน้องชายแท้ๆของนายนะ”วินจ้องหน้าฟอส ความจริงแล้ววินรู้อยู่แล้วว่ามันจะเป็นการหักหลังเพื่อนตัวเอง เพื่อนที่รู้จักกันตั้งแต่เด็ก เพื่อนที่โตมาด้วยกัน
“แต่เราแก้แค้นกับรูสมันตรงๆก็ได้”ฟอสออกความเห็นแต่มันกลับไม่ได้รับการตอบสนอง
“ถ้าแก้แค้นตรงๆฉันรู้ว่ามันไม่รู้สึกอะไร และมันก็ไม่เจ็บเหมือนที่ฉันเจ็บ”วินบอกสำหรับเขาแล้วพี่ชายคือสิ่งที่สำคัญที่สุด สำคัญกว่าอะไรทั้งหมด ดังนั้นใครที่ทำพี่เขาเจ็บต้องเจ็บมากกว่า
“งั้นนายก็เชิญทำได้เลย แต่นายก็ต้องรู้นะว่าผลที่ตามมามันจะเป็นยังไง”ฟอสพูดก่อนที่เขาจะออกจากห้องไปปล่อยให้วินนั่งคิด
‘ฟอสเรื่องผลนะฉันรู้ ไอดินต้องโกธรจนฆ่ากูได้แต่กูไม่สน เพราะกูทำเพื่อคนที่กูรักถึงแม้เขาจะไม่เคยมองกู’
“โลกเราช่างกว้างไกล ท้องฟ้าช่างกว้างใหญ่” เสียงมือถือวินดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะกดรับ
“เรื่องที่ให้จัดการเรียบร้อยแล้วครับ” เสียงปลายสายตอบก่อนที่จะรอฟังคำสั่งต่อไป
“พาไปบ้านพักที่เกาะของฉัน”
“ครับ” วินสั่งเสร็จก็กดวางสายและลุกขึ้นเตรียมตัวไปยังเกาะส่วนตัว
............................
เกาะส่วนตัว
วินเข้ามาทีบ้านพัก เขาเปิดประตูเข้าไปก็เจอเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ถูกมัดอยู่
เขาเดินตรงไปหาเด็กคนนั้น
“สวัสดีฟีน ต้องขอโทษด้วยที่ลูกน้องของฉันรุนแรงไปหน่อย”วินบอกกับเด็กหนุ่มที่ชื่อฟีน
“ลืมไปว่านายโดนมัดปากอยู่เลยพูดไม่ได้ ฉันก็ไม่อยากพูดอะไรมากมายเอาเป็นว่าเรามาเริ่มกันเลยละกันนะ ไหนดูหน่อยว่าในห้องนี้จะมีอุปกรณ์อะไรบ้าง”วินพูดพร้อมกับกวาดสายตามองไปทั่วห้องแล้วก็พบกับมีดแล้วก็อุปกรณ์ที่ใช้สำหรับตรวจความบริสุทธิ์ เขาหยิบทั้งสองขึ้นมาแล้วตรงไปหาฟีน
วินเอามีดมากรีดเสื้อผ้าของฟีนออก ค่อยๆกรีดตั้งแต่อกเสื้อมาเรื่อยๆจนมาถึงแกนกายของฟีนเขาค่อยๆบรรจงกรีดลงไป เขาเห็นแกนกายของฟีนมีสีชมพูสวยกับช่องทางที่เขาไม่รู้ว่าเคยมีใครเข้าไปหรือเปล่า ดังนั้นเขาจึงเอาอุปกรณ์ตรวจมาแล้ว บรรจงทิ่มมันเข้าไปในช่องทางของฟีนอย่างรวดเร็วจนมิดด้าม
“อื้อ”ฟีนอยากจะร้องออกมาด้วยความเจ็บแต่ก็ร้องออกมาไม่ได้เพราะโดนปิดปากอยู่
“ไหนดูหน่อยสิว่านายจะเคยรึเปล่า” วินพูดพร้อมกับอ้าอุปกรณ์ตรวจออกแล้วส่องดูตรงรู สิ่งที่เขาเห็นนั้นแสดงว่าคนตรงหน้าไม่เคยมันจึงยิ่งเร้าอารมณ์เขาให้ยิ่งร้อนขึ้นไปอีก
“ไม่เคยนี่ งั้นนายเล่นกับของเล่นไปก่อนแล้วกัน” วินพูดพร้องกับชักอุปกรณ์ออกมาอย่างรุนแรงจนช่องทางมีเลือดใหลออกมาซิบๆซึ่งยิ่งเร้าอารมณ์เขายิ่งขึ้นไปใหญ่
วินเปิดตู้เย็นที่อยู่ในห้องก็พบกับสิ่งที่เขาอยากได้ วินเอามันออกมาจากตู้เย็นมันคือไอศกรีมที่มีขนาดกลางไม่เล็กไม่ใหญ่
เขาฉีกซองออกมาแล้วก็จักการยัดมันเข้าไปในช่องทางของฟีนทันทีแต่เพราะช่องทางของฟีนเป็นช่องทางที่ยังไม่มีใครเคยได้เข้าไปมันจึงเข้าไปได้นิดเดียว แต่วินก็ออกแรงยัดมันเข้าไปจนสุดแล้วชักเข้าชักออกจนเกือบสุดแล้วก็เอาเข้าไปใหม่วินทำแบบนี้จนกระทั้งไอศครีมละลายเข้าไปช่องทางของฟีนและใหลออกมา
“เป็นไงอร่อยไหม แต่ยังคงไม่ถึงใจสินะ งั้นเรามาลองอะไรที่ยิ่งกว่านี้กัน” วินพูดพร้อมกับชักไม้ไอติมออกมา
ฟีนที่ตอนนี้ได้แต่ร้องไห้ไม่มีโอกาสได้พูดหรือร้องอะไรออกมาทำให้วินหงุดหงิด วินเลยเกาะผ้าปิดปากของฟีนออกพร้องกับกำแกนกายของฟีนไว้ เขาชักขึ้นชักลงจนอยู่เนิ่นนานจนฟีนเริ่มจะไปเขาจึงเอายางที่ทำจากซีลิโคนมารัดตรงนั้นของฟีน
“ปล่อยผมไปนะ ได้โปรด”ฟีนของร้องวินแต่ดูเหมือมันจะได้ผลตรงกันข้าม วินไม่สนใจที่ฟีนพูดเขากลับชักแกนกายของเขาออกมาใส่ปากฟีน
“กินมันซะ” วินสั่งซึ่งฟีนก็ยอมทำตามเขาค่อยอมมันเข้าไปเลียจากช้าๆไปเร็วจนวินนั้นเกือบถึง
วินชักแกนกลายออกจากปากฟีนและเอาแกนกลายของเขาเข้าไปในตัวฟีน
“เจ็บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ฟีนร้องอกมาอย่างน่าสงสารแต่จะมีค่าอะไรถ้าหากวินไม่สนอะไรเขากระแทกแกนกายเข้าออกในตัวฟีนจนสุดแล้วกระแทกเข้าไปใหม่
หลังจากที่วินเสร็จเขาก็ถอดแกนกายของเขาออก ส่วนฟีนนั้นสลบไปแล้ว
วินมองไปที่ช่องทางของฟีน ช่องทางของฟีนตอนนี้เต็มไปด้วยคราบของเขาและเลือดที่ใหลออกมาอาบหน้าขา
“แรงไปมั้ง แต่ก็ช่างเถอะยังไงนายก็ต้องอยู่กับฉันอีกนาน ฉะนั้นรีบชินซะดีกว่าเพราะนี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น”วินพูดพร้อมกับเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
ในห้องน้ำวินคิดถึงคำที่ฟอสบอก ‘มันจะไม่เป็นการทรยศดินมันหรือไง’
“ใช่ทรยศต่อเพื่อนที่คบกันมานานแต่ใครใช้ให้มันเป็นหลานของรูส ดินรู้ไหมว่ากูทำมึงไม่ได้เพราะมึงเป็นเพื่อนกูแต่สำหรับน้องมึงน่ะอีกเรื่อง นายกับฉันยังได้อยู่ด้วยกันอีกนานแน่ฟีน” ชายหนุ่มพูดพลางยิ้มอย่างเลือดเย็น
TBC...ตอนที่ 2 ฟอส เฟ (รักของเราคืออะไร)...
รักสำหรับนายมันไม่มีค่าอะไรเลยใช่ไหมฟอส
ใช่ ในเมื่อนายเป็นได้เพียงของเล่นแก้เบื่อสำหรับฉัน
-
:pig4: เรื่องจ้า....+1ให้กำลังใจนะเจ้าค่ะพี่วินจ้าจะโหดไปไหนระวังความแค้ของพี่วินจะกลับมาทำลายตัวเองนะจ๊ะ ....+++น่าส่งสารที่สุดคือหนูฟีนนะลูก :oo1: คงเจ็บน่าดู ฉากแรกก็NC เลยโว้ย....ชอบอะ
-
ฟีนน่าสงสารอ่า :m15: :m15:
ว่าแต่ใครเป็นใคร อะไร ยังไง งงค่ะ :z3:
แต่ไงก็จะติดตามนะค่ะ :mc4: :mc4: :mc4:
-
มาดูที่ฟอสที่อยู่ที่คฤหาสน์
ห้องครัว
สถานที่ทำอาหารอันแสนเริสรส ปรุงโดยเฟพ่อครัวคนเดียวของบ้านนี้
ตอนนี้เฟกำลังปรุงอาหารอยู่ เขาจะทำสลัดผัก
ที่เจ้านายเขาแสนจะชอบ...อันนี้เฟคิดเอาเอง เพราะว่าเฟทำสลัดผักทีไร วินต้องเททิ้งขยะอย่างรวดเร็วชนิดที่ ว่า มองยังไงก็ไม่ทัน เพราะอย่างนั้นเฟจึงคิดว่าวินคงชอบกินสลัดผักเพราะเห็นว่า วินทานหมดอย่างรวดเร็ว เขาตั้งใจทำจนไม่ได้สนใจคนที่กำลังเข้ามา
คนๆนั้นเข้ามาพร้อมกับสวมกอดเฟไว้
“ฟอสอย่าเล่นน่ะฉันจะทำสลัดผัก” เฟที่รู้ว่าคนที่สวมกอดเขาคือใครก็พูดห้าม
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนที่กอดเป็นใครในเมื่อคนๆนี้เป็นคนเดียวที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ว่าแต่สลัดผักหรือ อื้อ...”ฟอสพูดพร้อมกับคิด พอเขาคิดได้เขาก็เริ่มลงมือทันที
“งั้นเรามามี sexกันกลางห้องครัวหน่อยนะ”ฟอสพูดพร้อมกับจูบปิดปากเฟ
เฟที่อยากจะร้องห้ามแต่ทำไม่ได้เพราะโดนจูบปิดปากอยู่ก็ได้แต่ส่งเสียง
“อื่อ...อื่อ”
ฟอสเห็นว่าเฟเริ่มขาดอากาศหายใจเขาจึงปล่อยร่างบางพร้อมกับผลักร่างบางลงไปยังพื้นห้องครัว พร้อมกับถอดเสื้อผ้าร่างบางออก
“เรามาสนุกกันนะ”ฟอสพูดจบก็จูบเฟต่อก่อนที่จะไซส์ไปยังต้นคอ ค่อยเลียจนถึงหน้าอก เขาค่อยๆดูดยอดหน้าอกเบาๆ จากเบาก็เริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆจนคนข้างใต้เสียวจนทนไม่ไหว ก่อนที่เขาจะเลียลงมาจนถึงแกนกายของร่างบางเขาค่อยๆเลียจากล่างขึ้นบน อมมันเข้าไปพร้อมกับใช้ลิ้นเลีย จนร่างบางเสียวจนทนไม่ไหว อยากจะปลดปล่อยไม่ได้เพราะฟอสเอาผ้าเช็ดหน้ามารัดไว้ตรงส่วนนั้น
ส่วนมือของเฟนั้นฟอสก็ใช้กางเกงมามัดไว้
“รู้สึกดีสินะครับ ผมจะทำให้คุณรู้สึกดียิ่งกว่านี้”ฟอสพูดพร้อมๆกับค่อยๆเลื่อนปลายลิ้นไปยังร่องก้น ก่อนที่จะใช้ลิ้นแหย่เข้าไปในช่องทางรัก
“อ้า”เฟร้องออกมาเพราะเขาเสียวมาก
“ฟอสฉันจะทำอาหารเลิกทำอย่างนี้ก่อนได้ไหม”เฟขอร้องฟอส ซึ่งตอนนี้กำลังเดินไปยังโต๊ะที่ใส่วัตถุดิบทำครัวอยู่
เขาหยิบขวดไวท์ที่วางไว้บนโต๊ะก่อนที่จะเดินเข้าไปหาเฟ ฟอสเทไวท์บนร่างกายของเฟตั้งแต่คอจนถึงปลายเท้า เขาค่อยเลียจากคอลงมาทำให้เฟเสียวและเจ็บปวดยิ่งขึ้นเพราะไม่สามรถปลดปล่อยได้แม้ว่าอยากจะถึงสักเพียงใดแต่คนตรงหน้ากับไม่ยอมให้เขาได้สมหวัง
ฟอสค่อยๆเลียจนมถึงยอดอกเขาค่อยๆกัดตรงนั้นเบา จากเบาไปแรงและแรงขึ้นเรื่อยๆ
“อ้า”เฟร้องออกมาด้วยความเสียวปนเจ็บ
ฟอสเริ่มเลียต่อไปเรื่อยๆจนลงมาถึงแกนกายของร่างบาง ฟอสค่อยๆเลียเรื่อยๆจาบนลงล่างจากล่างขึ้นลง จากนั้นเขาก็อมเข้าไป ค่อยๆอมจนหมดและค่อยๆ คายออกมาเขาทำอย่างอย่างนี้อยู่หลายครั้งก่อนที่เขาจะแก้ผ้าเช็ดหน้าของเขาออกพร้อมกับพูดกับร่างบาง
“เสียใจนะที่รักเธอยังไปไหนไม่ได้หรอก อีกอย่างนะเฟนายก็อย่าลืมฐานะของตัวเองนะว่านายมันเป็นแค่ลูกหนี้ที่ต้องฟังคำสั่งเจ้านายอย่างฉัน พูดง่ายๆนายก็เป็นได้แค่นางบำเรอที่เขาเอามาเพื่อขัดดอก”
“เจ็บ...หยุดนะ” เฟร้องออกมาอย่างเจ็บปวดพยายามขอร้องให้คนตรง หยุดทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้
ฟอสพูดถูก ความจริงเขาเป็นแค่สิ่งของที่มาที่นี่เพื่อขัดดอก ที่เป็นอย่างนี้เพราะพ่อของเขาติดเงินพ่อของฟอสเป็นจำนวนมากจนไม่สามารถนำเงินมาคืนได้
สุดท้ายก็ได้ส่งลูกชายคนเดียวมาขัดดอกเบี้ยที่นับวันๆๆๆมันจะยิ่งเพิ่มสูงขึ้นๆ แต่ตอนที่พ่อเขาส่งตัวเขามานั้น ฟอสได้ไปดูแลลูกพี่ลูกน้องซึ่งก็คือ ท่านวิน
ดังนั้นสิ่งของขัดดอกอย่างฉันก็ต้องตามเจ้านายของมันมาอยู่ที่นี่ และวันแรก....ไม่สิคืนแรกที่เขามาที่นี่เขาก็ได้เจอกับสิ่งที่จะตราหน้าเขาไปตลอดกาลว่า เขาไม่บริสุทธิ์แล้ว
“โอ็ย เจ็บๆๆ” ไม่ว่าเฟจะร้องดังเท่าไรแต่ฟอสก็ไม่สนใจยังคงขยับเข้าไปในตัวเฟอย่างแรง ขยับเข้าไปข้างในและเอาออกมาจนเกือบสุดจากนั้นก็กระแทกเข้าไปใหม่ฟอสทำแบบนี้อยู่หลายครั้งจนกระทั้งเขาเสร็จ เขารีบดึงแกนกายออกจากตัวร่างบาง
“แล้วแบบนี้ใครมันจะไปทำอาหารให้วินทานกันเนี่ย แต่ช่างเถอะยังไงวันนี้มันคงไม่กลับมาวันนี้แน่”ฟอสบ่นไปเก็บห้องครัวไปก่อนที่เขาจะอุ้มเฟไปที่ห้องของเขา ระหว่างนั้นเขาก็คิดถึงเรื่องที่วินทำ
‘วินฉันว่านายคงรู้ผลและยอมรับมันแต่ขอให้รู้ว่าไม่ว่าผลมันจะเป็นยังไงดีร้ายแค่ไหนฉันจะรับผลนั้นไปกับนาย ถ้าหากตอนนั้นเมื่อ5ปีก่อนฉันสามารถทำอะไรได้มากกว่านี้เรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก ขอโทษนะน้องชายที่มีส่วนทำให้พวกนายต้องเจ็บปวด’
ห้องนอนชั้นบน
ฟอสวางเฟลงบนเตียงนอน นึกถึงครั้งแรกที่เขาเห็นเฟ ผมสีดำตาสีดำประกายน้ำตาลแววตาที่มองเขาช่างบอกได้เลยว่าเด็กตรงหน้ากลัวเขาแค่ไหน
ตอนแรกเขาแค่เล่นๆแต่ไม่นึกเลยว่าจากแค่แกล้งจูบเล่นๆกลับทำให้เขามีอารมณ์จนหยุดไม่อยู่ สุดท้ายเขาก็ได้เฟมา
หลังจากคืนนั้นเขาพบว่าเฟจะแก้เบื่อให้กับเขาได้
ครั้งหนึ่งเฟเคยพูดถึงความรัก
‘ฟอสความรักสำหรับนายคืออะไร’เฟถามฟอส
‘ความรักของฉันมันจะเป็นอะไรก็เรื่องของฉัน นายจะถามเรื่องความรักไปทำไมกันในเมื่อนายเป็นแค่ของเล่นแก้เบื่อสำหรับฉัน’นั่นคือสิ่งที่ฟอสตอบออกไป
“ไม่ว่ามันจะผ่านมานานเท่าไรความรักของฉันมันก็ยังเจ็บปวด ถ้านายถามฉันอีกฉันก็คงไม่มีวันบอกนาย ตอนนี้ฉันอยากให้นายหลับและฉันขอให้นายฝันดี”ฟอสพูดก่อนที่ประทับจูบที่หน้าผากเฟก่อนที่จะออกจากห้องไป
TBC...ตอนที่ 3 จุดเริ่มต้นของความแค้น
หากรักคือความแค้นแล้วช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าความแค้นนั้นคืออะไร
ไม่มีอะไรที่มันไม่มีจุดเริ่มต้น
ขอร้องล่ะช่วยบอกฉันที
-
NC รุนแรงดีเหลือเกิน สงสารฟีนกับเฟมาก ว้าแต่อะไรคือสิ่งที่ทำให้วินทำแบบนั้รกับฟีนอ่ะ อยากรู้ๆๆ มาอัพต่อไวๆนะคะ^^
-
:jul1: :jul1:
-
ทำไมผมสับสนกับตัวละครล่ะเนี่ย ผมลำดับญาติไม่ถูกอ่ะครับ
-
ลำดับญาติครอบครัววิน
เริ่มมาตั้งแต่ปู่กับย่ามีลูกสามคน
1 พ่อวิน
2 พ่อฟอส
3 อาของวินกับฟอส
ต่อมา
พ่อวินแต่งงานกับแม่วินมีลูก 2 คน
1เยียร์ ฟาราเดย์ (ลูกบุญธรรม)
2 วิน (ลูกแท้ๆ)
พ่อฟอสแต่งงานกับแม่ฟอสมีลูก 3 คน
1 ฟอส ฟาราเดย์
2 ฟู ฟาราเดย์
3 เยียร์ (ตอนเกิดถูกพ่อวินขอมาเลี้ยงเพราะนึกว่าจะไม่มีลูก)
อาของวินแต่งงานกับรูส ฟาเลนด้า ได้ไม่นานก็เสีย
ลำดับญาติครอบครัวฟีน
เริ่มตั้งแต่
เจทีพ่อของรูสแต่งงานกับไอริสแม่ของรูสมีลูก 3 คน
1 ไอวี่ ฟาเลนด้า
2 รูส ฟาเลนด้า
3 มิว ฟาเลนด้า
ต่อมา
ไอวี่แต่งงานกับสุพล อิสระวงศ์ มีลูกด้วยกัน 3 คนคือ
1 ชิน (ชินดนัย อิสระวงศ์)
2 ดิน (ดนัย อิสระวงศ์)
3 ฟีน (พีรพล อิสระวงศ์)
-
ตอนที่ 3 จุดเริ่มต้นของความแค้น
ณ เกาะส่วนตัว
ร่างบางได้ตื่นจากฝัน ใช่ ฟีนอยากให้เป็นแค่ฝันอันเลวร้ายแต่ทุกอย่างมันยังกระจ่างชัดบนร่างกายของเขาคอยย้ำว่าเขาสูญเสียอะไรไป น้ำตาค่อยๆไหลออกมา จนกระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตูห้องผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแล้วพูดว่า “สวัสดีฉันวิน แต่ฉันว่าฉันแนะนำตัวกับนายแล้วนะ แต่ก็ช่างเถอะพวกเรายังมีเรื่องที่ต้องพูดกันอีกเยอะ”วินพูดก่อนที่จะบีบกรามของฟีนไว้เมื่อเห็นว่าฟีนไม่ได้ฟังเรื่องที่เขาพูด “เวลาที่ฉันพูดนายควรจะฟังไม่งั้นนายได้เจอแบบเมื่อคืนอีกแน่ เอ้หรือว่าอยาก ฉันจัดให้ได้นะ”
“ไม่นะ”ฟีนพูดพร้อมกับร้องไห้เขาไม่อยากโดนแบบนั้นอีกแล้ว
“อย่าคิดว่าน้ำตาของนายมันจะช่วยนายได้ หยุดร้องซะก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว” วินพูดพร้อมกับบีบที่กรามของฟีนให้หนักกว่าเดิม
ฟีนที่ได้ยินก็หยุดร้องแต่ก็ยังมีน้ำตาที่ไหลออกมาอยู่ วินก็ได้จูบซับน้ำตานั้นอย่างอ่อนโยน จนฟีนไม่มั่นใจว่าคนตรงหน้าต้องการอะไรจากเขากันแน่จึงเอ่ยถามออกไป
“นายต้องการอะไรจากฉัน”
“ถามเก่งดีนี่ เพื่อเป็นการให้รางวัลกับคำถามนายฉันจะบอกให้ก็ได้ ฉันต้องการแก้แค้น” วินที่ได้ยินคำถามจากฟีนก็ตอบตามตรง
“ใคร ฉันมั่นใจว่าฉันไม่รู้จักคนอย่างนาย”ฟีนพูดในสิ่งที่ไม่เป็นความจริงเพราะเขารู้จักวินมาก่อนที่เขาจะเจอกับวินในสภาพแบบเมื่อคืน
“งั้นเหรอก็ดีนี่รู้จักแล้วเป็นไงล่ะ”
“นายมันสารเลว”ฟีนพูดก่อนที่จะรู้สึกถึงแรงตบ ใช่วินตบเขา
“ใช่ ฉันมันสารเลวแต่ฉันมันก็ยังสารเลวน้อยกว่า รูส อาของแกก็แล้วกัน” วินพูดพร้อมกับบีบกรามของฟีนให้แน่นขึ้น
“ฉันจะบอกอะไรให้อย่างนะ เผื่อแกจะโต้แย้งอะไรว่าไอรูสนะมันโครตชั่ว ชั่วยิ่งกว่าฉันซะอีก มันแต่งงานกับอาสาวของฉันแต่มันก็ยังเที่ยวผู้หญิงไปทั่วจนอาฉันตรอมใจตายมันก็ยังไม่เลิก แต่นี่มันยังไม่หมดแค่นั้นนะ มันอาศัยช่วงเศรษฐกิจตกต่ำเทคโอเวอร์บริษัทพ่อฉัน มันวางเงื่อนไขของการถอนตัวไว้ว่ายังไงรู้ไหม มันให้เอาตัวพี่ชายของฉันไปแลกกับบริษัท พี่ฉันยอมแต่งกับมันแล้วมันก็ยังคงสันดารเดิมไม่เปลี่ยน ขนาดคืนวันแต่งงานมันยังเอาผู้หญิงมานอนด้วยเลย มันยังไม่สุดแค่นั้นหรอกนะ มันเอาตัวพี่ชายฉันไปแทนที่จะดูแลแต่มันกลับฉันงานพี่ฉันอย่างกับทาส แล้วนั่นเหละคือสิ่งที่ฉันจะทำกับนาย ฟีน ต่อจากนี้เราคงได้สนุกกันอีกเยอะ” วินบอกทุกอย่างกับฟีนแต่มันทำให้ฟีนสับสนไปหมดในระหว่างที่กำลังสับสนวินก็พูดบางอย่างออกมาเป็นบางอย่างที่มันเลวร้ายสำหรับชีวิตเขาที่สุด
“ฉันลืมบอกนายไปเมื่อกี้ดินโทรมา เขาตามหานายไปทั่วแต่ก็ไม่เจอ ฉันก็เลยบอกไปว่าฉันทำอะไรกับนายบ้างและฉันขอรับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับนาย ฟังไม่ผิดหรอก แต่งงาน แต่ไม่ได้แปลว่าฉันรักนาย หรือนึกพิษศวาสอะไรในตัวนายหรอกนะแต่มันจะช่วยทำให้ฉันแก้แค้นได้มากขึ้นยังไงล่ะ แล้วก็นะใครใช้ให้นายเป็นหลานรักของรูสมันล่ะ” วินพูดก่อนที่จะจูบฟีนมันไม่ใช่จูบด้วยความรักมันมีแต่ความแค้นล้วนๆที่คอยกัดกินหัวใจของอีกคน
“อ๋อ ฉันลืมบอกนายไป งานแต่งของฉันกับนายจะมีขึ้นในอาทิตย์หน้ากลับไปบ้านนายก็ช่วยทำตัวดีๆอย่าบอกอะไรมันล่ะเพราะยังไงมันก็ไม่เชื่อ แล้วก็อย่าคิดจะหนีเพราะคนที่โดนมันอาจจะเป็นพี่นายสักคนหนึ่งก็ได้นะ”วินพูดก่อนที่จะออกจากห้องไปเขาคิดถึงบทสนทนาระหว่างเขากับดิน
“ดินมึงจะโกธรกูไหมถ้ากูบอกมึงว่า กูจับตัวน้องมึงมาแล้วกูก็ทำกับน้องมึงไปแล้ว”
“เชี่ย มึงทำแบบนี้ได้ไงว่ะ นั่นน้องกูนะเว้ยไอวิน”
“ก็จะให้ทำยังไงล่ะมึงก็รู้ว่ากูรักน้องมึง”
“แต่มึงก็น่าจะหาทางอื่น ช่างเถอะยังไงมึงก็ทำไปแล้ว แล้วมึงจะทำยังไงต่อ”
“กูจะแต่งงานกับฟีน”
“เออ ขอให้เป็นอย่างที่พูด”
“อาทิตย์หน้ากูจะแต่งกับน้องมึง”
“อะไรนะอาทิตย์หน้าเนี่ยนะ”
“เออกูตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว”
“งั้นก็ดี ดูแลน้องกูให้ดีล่ะไม่งั้นกูจะเอาเลือดหัวมึงออก” ดินพูดก่อนจะวางไป
“ดินนายเนี่ยมันซื่อจริงๆเลยนะแค่ฉันทำตัวเหมือนรักน้องนายได้ไม่กี่ปีนายก็ยอมยกน้องให้ง่ายๆ”
............................
TBC...ตอนที่ 4 งานแต่งงาน...
เจ้าบ่าว เจ้าสาวควรจะมีความสุขในวันแต่งงาน
แต่สำหรับงานแต่งงานนี้คงมีแต่เจ้าบ่าวที่สุขกับการแก้แค้น
ในขณะที่เจ้าสาวทุกข์ทรมานเพราะคนที่ตัวเองรักไม่รักเขาเลย
-
เกลียดวินที่สุดเลยอ่ะ
-
ูู^
^
^
จิ้มรีบน
เกลียดวินเหมือนกันค่ะ ร้ายเกิน :angry2:
-
อืม อ๋อ เอ๋อ.... ดูจากลำดับญาติก็เข้าใจแระ ขอบคุณคนแต่ง มาอัพบ่อยๆ นะฮ้า เจ้รออ่านอยู่
กอดน้องฟีนและน้องเฟ :กอด1:
กระโดดถีบยอดหน้านังวินและนังฟอส :z6:
-
วิน เลวอ่ะ มากๆๆ ด้วย
-
ตอนที่ 4 งานแต่งงาน
หลังจากที่วินเดินจากไปแล้ว ฟีนเฝ้าคิดถึงอดีตที่นานจนจำไม่ได้แล้วสำหรับวินแต่มันยังอยู่ในความทรงจำและหัวใจดวงน้อยของเด็กชายฟีน
ตอนนั้นเขายังเด็กมากเขาตั้งใจจะไปซื้อของขวัญวันเกิดให้พี่ชินหวังให้พี่ชายดีใจแต่แล้วเขาก็หลงทาง เขานั่งร้องไห้อยู่ข้างถนน ไม่มีใครสนใจเขาจนกระทั่งมีเสียงทักจากเด็กผู้ชายที่ดูโตเท่าพี่ดินของเขา
“ไฮ เป็นอะไรเหรอเด็กน้อยร้องไห้ทำไม”
“นาย...มาเรียกใครว่า...เด็กน้อย” ฟีนร้องไห้ไปพูดไป
“ก็นายยังไงล่ะเด็กน้อย หลงทางเหรอไง”
“ไม่ได้หลงซักหน่อย แค่หาทางกลับบ้านไม่เจอ แล้วก็ไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว เค้าอายุ 5 ขวบแล้วนะ” ฟีนเลิกร้องไห้หันมาพูดกับเด็กผู้ชายตรงหน้า
“ก็ยังเป็นเด็กน้อยอยู่ดี แล้วก็นะนายกำลังหลงทางอยู่”
“ก็บอกว่าไม่ได้หลงไง” ฟีนยังเข้าข้างตัวเองอยู่
“หลงอยู่ชัดๆ”
“บอกแล้วไงว่าไม่ได้หลง เค้าไม่คุยกับนายแล้วดีกว่า” ฟีนพูดพร้อมกับเดินจากไปหากแต่เมื่อเขาจะเดินตัวเขาก็ลอยจากพื้นด้วยน้ำมือของคนที่พูดกับเค้าเมื่อกี้
“นี่ เด็กน้อยนายควรยอมรับนะว่าหลง” เขาคนนั้นพูดก่อนที่จะยิ้มออกมามันเป็นยิ้มที่มีเสน่ห์ดึงดูดทุกสิ่งไม่เว้นแม้แต่ใจดวงน้อยที่กำลังหลุดลอยไปหาคนตรงหน้า
“พี่ชายคนนี้จะพาไปส่งเอง”เด็กหนุ่มพูดขึ้นก่อนที่จะสำรวจดูตัวของเด็กน้อย ก็พบถุงที่เด็กชายถือไว้
“นี่อะไรเหรอ”เด็กหนุ่มถาม
“ของขวัญให้พี่ชาย”เด็กชายตอบแล้วทำท่าภูมิใจก่อนที่จะยิ้มออกมาเป็นยิ้มที่อ่อนโยนราบกับฤดูใบไม้ผลิ มันทำให้หัวใจของทุกคนเบิกบานไม่เว้นแม้แต่เด็กหนุ่มที่อุ้มเด็กน้อยอยู่
“ขอดูหน่อยได้ไหม”
“ได้แต่ห้ามทำผังนะ” ฟีนยื่นถุงให้เด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มรับและเปิดดูสิ่งที่เด็กหนุ่มเห็นคือปลาโลมาที่ทำมาจากแก้วสีฟ้าใสและก็เหลือบไปเห็นกระดาษโน๊ตเขาจึงหยิบมันขึ้นมาดู
“พีรพล อิสระวงศ์ ใครพบเด็กคนนี้ช่วยพามาส่งที่.....”
“ฉันรู้แล้วว่าจะพาไปส่งที่ไหน” เด็กหนุ่มพูดเสร็จเขาก็พาเด็กน้อยมายังรถของเขาที่จอดรอเพราะเขาสั่งให้หยุดเมื่อสังเกตเห็นเด็กคนหนึ่งกำลังร้องไห้อยู่แล้วให้คนขับรถขับไปส่งถึงบ้านเด็กน้อย
“วิน ฉันชื่อวิน ยินดีที่ได้รู้จักนะเด็กน้อย”วินพูดจบก็ขึ้นรถกลับบ้านโดยไม่ทันได้หันไปมองเด็กน้อยที่กำลังบอกชื่อตัวเอง
“ถ้าตอนนั้นพี่จะหันมามองและฟังซักหน่อย เรื่องมันจะมาเป็นแบบนี้ไหมนะ” ฟีนพูดก่อนที่จะหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ
................................................
เวลายังดำเนินต่อไป
วันแต่งงาน
งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โตเพราะมันเป็นการรวมกันของสองบริษัทใหญ่
ห้องแต่งตัว
ฟีนกำลังจ้องมองตัวเองในชุดสูทสีขาว เขาถอนหายใจและอยากจจะร้องไห้หากแต่ได้ยินเสียงหนึ่งขึ้นก่อน
“เป็นอะไร นี่งานของนายนะ” พี่ชินเดินมากับพี่ดินแล้วพูดกับเขา
“ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ผมแค่รู้สึกไม่ดีนิดหน่อยแค่นั้นครับ” ฟีนพูดก่อนที่จะยิ้มออกมาถึงจะดูสดใสแต่ในความเป็นจริงนั้นมันก็แค่รอยยิ้มที่ฝืน
“ไม่จำเป็นต้องยิ้มหรอกนะ อยากร้องก็ร้องออกมาเลยเพราะพี่จะไม่ถามอะไรนายและนายก็ไม่ต้องตอบพี่”ชินพูดก่อนที่จะดึงน้องเข้าไปกอด แล้วหันไปหาน้องชายแวบหนึ่งส่งสายตาประมาณว่า เพราะนายนั่นเหละ ก่อนที่จะหันมาหาน้องชายสุดที่รัก
หลังจากที่ฟีนหยุดร้องไห้แล้วพี่ชายทั้งสองคนก็เดินออกจากห้องโดยไม่สังเกตเลยว่าใครเดินสวนทางกับเขาเข้าไปในห้องของฟีน
“นายเนี่ยเจ้าน้ำตาจังนะ” เสียงที่ได้ยินทำให้ฟีนที่กำลังร้องไห้ออกมาอีกครั้งหันไปมอง
“วิน”
“ดีนี่ จำชื่อว่าที่สามีของนายได้ด้วย”
“ชื่อขอคนสารเลวอย่างนายฉันไม่มีวันลืมเด็ดขาด”ฟีนพูดออกไปโดยที่ไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไร
“แต่คนสารเลวคนนี้ล่ะที่เป็นสามีของนาย หรือไม่จริง” วินพูดพร้อมกับจูบฟีนเป็นจูบที่ไม่มีอารมณ์ใดๆแต่ช่างเนินนาน นานจนฟีนเริ่มหายใจไม่ออก ฟีนทุบที่อกของวิน วินก็ถอนจูบออกมาแต่มือข้างหนึ่งของเขากลับบีบกรามของฟีนแน่น ทำให้ฟีนตักตวงอากาศได้น้อยนิด
“ในเมื่อเราจะอยู่กันอีกนาน ฉันก็อยากให้นายรู้ไว้ว่าอย่ามาหือใส่ฉันเพราะฉันไม่ใจดีเหมือนกับพี่ชายของนาย ทำตัวดีๆไว้ล่ะถ้าไม่อยากเจอแบบที่เกาะ” วินพูดแล้วก็เดินจากห้องไป
ฟีนที่เห็นวินเดินออกไปก็ได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ “ทำไมวินถึงเป็นแบบนี้ล่ะ พี่ชายที่แสนอ่อนโยนคนนั้นหายไปไหนช่วยบอกฉันที”
...................................................
งานแต่งงานผู้คนมากมายมารวมตัวกันโดยเฉพาะครอบครัวของเจ้าบ่าวและเจ้าสาวในงาน
รูสเดินอยู่ในงานข้างรูสนั้นคือเยียร์ ทั้งคู่มาร่วมงานแต่งงาน ถึงจะมากันสองคนแต่ไม่นายรูสก็ทิ้งเยียร์ให้ยืนอยู่คนเดียวในงานส่วนตัวเองนั้นก็ไปหาสาวคนอื่นที่มาร่วมงานนี้ด้วย
‘เมื่อไรนายจะหยุดสักทีนะ ถ้าไม่รักก็ได้โปรดปล่อยฉันไปอย่าให้ฉันต้องมาเห็นนายกับคนอื่นอีกเลยนะ เพราะมันเจ็บ ใจดวงนี้มันเจ็บจนด้านชาไปแล้ว’เยียร์ได้แต่คิด ก่อนจะเดินไปอีกทางแล้วเขาก็ได้พบกับฟอส
“ไง น้องชาย”ฟอสทักเยียร์ก่อนที่เยียร์จะวิ่งเข้าไปกอด ฟอสกอดตอบเยียร์มันเป็นกอดที่อ่อนโยนเปี่ยมไปด้วยความรักมันทำให้เฟที่ยืนอยู่ข้างๆรู้สึกอิจฉา ‘ถ้าเพียงแต่ฟอสกอดฉันแบบกอดนานได้สักครึ่งหนึ่งมันคงจะดี”
“ผมคิดถึงพี่”เยียร์พูดพร้อมกับน้ำตาไหลออกมา ฟอสเอามือลูบหัวปลอบเยียร์
“พี่ก็คิดถึงนาย เจ้าน้องชายจอมขี้แย”
“ผมไม่ได้ขี้แยนะ ผมออกจะฉลาด”
“ใช่ ฉลาดจนเป็นหมอได้” ฟอสพูดก่อนที่จะดูที่มือของน้องชายเขา ผ้าพันแผลได้พันรอบข้อมือทั้งสองข้างถึงจะมีที่พันข้อมือปิดอยู่เขาก็ดูออก นิ้วมือเป็นแผลถูกพันด้วยพสาสเตอส์ยา
“พี่ขอโทษ”ฟอสพูดก่อนที่เขาจะจับมือน้องชายขึ้นมาดู
“พี่ครับผมไม่เป็นอะไรหรอก” เยียร์บอกทั้งที่น้ำตาจะไหล
“ไม่ต้องฝืนได้ไหมเวลาอยู่กับพี่”ฟอสบอกก่อนที่จะปล่อยมือน้องชายและดึงน้องชายมากอดไว้
“...”ไม่มีเสียงใดตอบกับมามีแค่น้ำตาที่ไหลรินสู่อกของฟอส ‘ถ้านายไม่รักเขา นายคงไม่ทน แต่น่าเสียดายที่หมอนั่นก็เป็นเหมือนวินทำเพื่อความแค้นจนไม่หันมาดูว่าจะทำใครเจ็บปวด’ฟอสคิด
..........................................
รูสเดินออกมาจากงานแล้วเขาก็ได้เจอกับเจ้าบ่าว
“นายควรอยู่ในงานไม่ใช่หรือไงวิน”
“ก็คงงั้นครับคุณอาเขย ไม่ใช่สินะตอนนี้ผมคงต้องเรียกคุณว่า คุณพี่เขยมากกว่า” วินตอบกลับอย่างกวนๆ
“อย่ามากวนใส่ฉัน”รูสพูดพร้อมดึงคอเสื้อของวิน วินก็ไม่แพ้กันเขาดึงคอเสื้อของรูสกลับ
“งั้นคุณทำตัวให้มันน่านับถือหน่อยสิ ไม่ใช่ทำตัวเหมือนพวกกุยข้างถนนแบบนี้”สิ้นคำพูดของวินรูสก็ต่อยวิน
“นายว่าฉันเป็นกุยข้างถนน ฉันก็จะเป็นให้นะไอ้ขี้ขลาดเอ้ย” รูสพูดก่อนที่จะโดนวินต่อยสวนกลับ
“นายว่าใครขี้ขลาด”
“ก็นายไงไอขี้ขลาดหลบหลังพี่ชาย” รูสตอบก่อนที่สวนหมัดกับไปที่วิน
“นั่นมันตอนเด็ก แต่ฉันในตอนนี้ไม่เป็นเหมือนตอนนั้นแล้ว”วินพูดก่อนที่จะต่อยรูส รูสก็ต่อยกลับ และเกือบจะต่อยกลับถ้าไม่ได้ยินเสียงของใครบางคน
“วิน รูส พวกนายหยุดต่อยกันเดี๋ยวนี้นะ” ทั้งคู่หันไปมองแล้วก็เจอกับเยียร์ที่เดินมาพร้อมกับฟอสและเฟ แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่หยุดจนฟอสเดินไปแยกทั้งคู่ออกจากกัน
“วินฉันว่านายควรอยู่ในงานนะ กลับเข้างานไปซะ” เยียร์สั่ง ส่วนฟอสกับเฟก็เดินตามวินไป เมื่อเห็นว่าทุกคนไปหมดแล้วจึงหันไปพูดกับรูส
“นายไม่ควรต่อยน้องชายของฉัน”
“มันก็ไม่ควรมาต่อยฉันเหมือนกัน”
“ฉันว่านายเป็นคนเริ่มก่อน”
“ทำไมถึงว่าฉันเป็นคนเริ่มก่อน”
“ก็เพราะนายเป็นคนพาลหาเรื่อง”
“ใช่ฉันมันคนพาลหาเรื่อง แต่นายก็อย่าลืมสิว่านายไม่มีสิทธิมาสั่งฉัน” รุสพูดก่อนที่จะตบหน้าเยียร์ และลากเยียร์ไปที่รถขับรถออกจากงานกลับไปยังโรงแรมที่เขาพักอยู่
...........................................................
ผู้คนในงานแต่งต่างฉงนว่าเหตุใดหน้าของเจ้าบ่าวจึงมีรอยช้ำ ส่วนเจ้าสาวก็ตาบวมช้ำอย่างกับร้องไห้มานาน แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา
พีธีแต่งงานได้ดำเนินตามรูปแบบของมันจนจบงาน เจ้าบ่าวเจ้าสาวแลกแหวและจูบพิตกันหลังจากสาบาลรัก
...................................................................
ห้องหอ
วินอยู่ในห้องกับฟีนที่กำลังค้นหาอะไรอยู่ในห้อง
“เจอแล้ว” ฟีนพูดก่อนที่จะเดินถือกล่องปฐมพยาบาลมาหาวินที่นั่งอยู่มุมเตียง
“ฉันจะทำแผลให้นาย” ฟีนบอกก่อนที่จะเอาแอลกอฮอล์โปสำลีแล้วก็เช็ดที่หน้าของวินแต่มันก็อาจแรงไปจนวินร้องออกมา
“โอ๊ย”
“ขอโทษนะ ฉันจะทำเบาๆ”ฟีนพูดก่อนที่จะทำแผลต่อไปจนเสร็จ และเขาก็เห็นวินที่จ้องมองเขาอยู่
“นายนี่แปลกนะฟีน ทั้งที่ฉันร้ายกับนาย นายก็ยังมาทำแผลให้ฉัน”
“ไม่เห็นแปลกนายเจ็บฉันก็เลยทำแผลให้ ส่วนเรื่องที่นายทำกับฉันไว้น่ะฉันยังไม่ลืม แต่ตอนนี้นายคงไม่มีอารมณ์จะทำอะไรฉันหรอก” ฟีนพูดก่อนที่จะเก็บกล่องปฐมพยาบาล ก่อนที่จะถูกสวมกอด
“ขอกอดแบบนี้หน่อยได้ไหม” วินถามแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือ
“อืม”ฟีนตอบก่อนที่จะปล่อยตัวเองให้อยู่ภายในอ้อมกอดของวิน
...................................................................
TBC...ตอนที่ 5 รักที่ไม่สมหวัง (รูส+เยียร์)...
นายคือลมที่ไม่ยอมหยุดพักแต่ฉันเชื่อว่าต้องมีสักวันนายจะหยุดถึงแม้ว่าความหวังนั้นจะลดน้อยลงทุกที
นายไม่จำเป็นต้องทำอะไร เพราะ ฉันจะไม่มีวันรักนายเด็ดขาดเพราะว่าฉันสัญญากับตัวเองไปแล้วตั้งแต่ตอนนั้น
-
จะเอายังงัยกันแน่นะวิน กำลังสงสัยคู่ของรูสกับเยียร์มาก
-
ตอนเย็นๆจะมาอัพให้ค่ะ
-
อ่านแล้วปวดตับจี๊ดๆ
-
มาต่อให้แล้วค่ะ
............................
โรงแรม
“อย่า หยุดนะ...อ้า” เยียร์พยายามหยุดคนตรงหน้าที่ผลักเขาลงเตียง
“อย่าเนี่ย อย่าหยุดใช่ป่ะ คุณภรรยา...ไม่สิคุณนายบำเรอ” ร่างสูงไม่ยอมหยุดแถมยังพูดจากวน มือซ้าย(นิ้ว)ของเขาสอดเข้าไปตรงช่องทางของร่างบางจาก 1นิ้ว เป็น2 นิ้ว และ3นิ้ว ค่อยๆเข้าไปทีละนิ้ว มือขวาเขาก็กำลังปลุกอารมณ์ร่างบางตรงหน้า
“นี่นายรูส นายฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง ฉันบอกว่าอย่า”เยียร์พูดกับคนตรงหน้า(ข้างบน) อย่างกลัว ใช่เขากลัว กลัวว่าจะโดนทำมากกว่านี้
“ฟังรู้เรื่องอยู่แล้วภาษาคนนะ แต่ฉันไม่ฟังคำพูดของนายหรอกนะคุณนายบำเรอ” รูสพูดจบก็ตบหน้าร่างบาง
“เพียะ”
“แล้วก็นะคนที่เป็นแค่สิ่งบำเรอแลกเปลี่ยนไม่มีสิทธิสั่งฉันหรอกนะ อย่าคิดนะว่านายเป็นคนที่ช่วยชีวิตของพ่อฉัน แล้วจะมาสั่งฉันได้” ร่างสูงบอกร่างบางก่อนที่จะกระชากหัวร่างบาง
“ชิ วันนี้ฉันอารมณ์ดีเลยปลุกอารมณ์ให้นายหน่อย แต่ตอนนี้คงไม่ต้องสินะ”ร่างสูงพูดก่อนจะตบหน้าร่างบางอีกรอบ
“เพียะ”
“จำไว้ นายมันก็เป็นแค่ของเล่นที่เบื่อแล้วก็ทิ้ง อย่าหลบหน้าฉัน”รูสบีบคางร่างบางให้หันมาทางตน
“หลบหน้าหรือ คนอย่างฉันน่ะไม่มีวันหลบหน้าใครง่ายๆหรอก ฉันจะหลบหน้าเฉพะกับคนที่ฉันเกลียดเท่านั้นเหละ...” ร่างบางพูดไม่ทันจบก็โดนร่างสูงจูบปิดปาก ไม่ใช่จูบด้วยความรัก ความหลง หรือ ความใคร่ แต่จูบเพราะความแค้น ความโกธร และรำคาญที่ร่างบางกล้าหือกับเขา
“อืม...ปล่อยนะ”เยียร์ได้แต่ส่งเสียงอู้อี่ออกมาเพราะร่างสูงไม่ยอมถอนจูบ
‘เขาจะหายใจไม่ออกแล้วนะ’ ร่างบางได้แต่พูดในใจเพราะร่างสูงไม่มีทีท่าว่าจะยอมถอดจูบง่ายๆ
จนกระทั่งภายไปครู่ใหญ่ร่างสูงก็ถอดจูบออก ร่างบางที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระก็ได้แต่ตักตวงอากาศที่ถูกร่างสูงแย่งชิงไป
“อา...อา”
“เยียร์นายคงลืมไปซินะว่า นายน่ะไม่มีสิทธิที่หลบหน้าฉันเพราะฉันคือเจ้านายส่วยนายคือทาสที่ต้องทำตามคำสั่งฉัน”
“ฉันไม่ใช่นายบำเรอของใครทั้งนั้น” ร่างบางพูดด้วยเสียงแข็ง
“ดูเหมือนนายจะลืมไปจริงๆสินะ...ได้ในเมื่อนายลืมฉันก็จะทวนความจำให้กับนายเอง” ร่างสูงพูดก่อนที่จะหยิบเชือกสีแดงมารัดข้อมือบางของร่างบาง
“นายจะทำอะไรนะ...อย่านะ”ร่างบางพูดอย่างกลัวๆ
“สายไปแล้วล่ะน่ะที่จะมาขอฉันตอนนี้...เอาล่ะเรามาเล่นกันเลยดีกว่า”ร่างสูงพูดจบก็กัดที่ต้นคอของร่างบาง แล้วค่อยบรรจงกัดจนมาถึงหน้าอก ร่างสูงก็ค่อยๆกัดที่เม็ดสีชมพูสองข้างของร่างบางทีละเม็ดทีละเม็ด
“อา..อา...หยุดนะ”
“บอกแล้วไง ว่านายน่ะไม่มีสิทธิมาสั่งฉัน”ร่างสูงพูดก่อนที่จะจูบร่างบางอีกรอบเป็นจูบที่รุนแรง มือของเขาเลือนต่ำลงมาที่แกนกายของร่างบาง เขาบีบที่ตรงนั้นอย่างรุนแรง จนร่างบางต้องหุบขาทำให้ร่างสูงทำได้ยากขึ้น
ร่างบางอยากจะร้องออกมาแต่ก็ร้องไม่ได้เพราะร่างสูงจูบปิดปากเขาอยู่ได้แต่ครางออกมาอู้อี่ ในใจได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างจบลงสักที
แต่ดูเหมือนคำภาวนาของร่างบางจะไม่ได้ผลเพราะร่างสูงไม่มีทีท่าว่าจะหยุดกลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นอีก ร่างสูงละจากริมฝีปากของร่างบาง
“อ้าขา”ร่างสูงสั่งร่างบาง
“ไม่”ร่างบางตอบร่างสูง
“ไม่อ้าใช่ไหมได้ ในเมื่อนายไม่อ้าฉันก็จะทำให้นายอ้าเอง”ร่างสูงพูดจบก็ได้จับขาทั้งสองข้างแยกออกจากกัน ร่างบางพยายามขัดขืนแต่ร่างสูงแรงเยอะกว่า พอร่างสูงทำให้ร่างบางอ้าขาได้เขาก็จับขาทั้งสองข้างของร่างบางมัดกับเสาเตียงทั้งสองข้าง
“ต่อไปฉันจะเอาจริงกับนายแล้วนะ”ร่างสูงบอกก่อนที่เขาจะยัดบางสิ่งเขาไปในตัวร่างบางมันทั้งหยาบและพอมันแตกออกก็เย็น
“ไอศกรีมโคนมันคงทำให้นายรู้สึกดีสินะ”ร่างสูงบอกพร้อมกับจับปลายไอติม(ขอเรียกสั้นๆ) ดันเข้าดันออกช่องทางของร่างบาง
“หยุดนะ...พอได้แล้ว...”ร่างบางได้แต่ร้องขอให้อีกฝ่ายหยุด
“อย่าปากดีให้มากน่ะเยียร์นายก็รู้นี่นายอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร”ร่างสูงพูดก่อนที่เขาจะยัดเยียดบางสิ่งบางบางอย่างที่ใหญ่กว่าไอติมให้กับร่างบาง
“โอ็ย...เจ็บ”ร่างบางได้แต่ร้องเสียงหลง แต่ร่างสูงกลับไม่ฟังร่างบางเข้าดันแกนกายเข้าออกช่องทางของร่างบางอย่างไร้ปราณี ยิ่งร่างบางร้องเท่าไรร่างสูงยิ่งทำร่างบางมากขึ้นเท่านั้น จนร่างบางทนไม่ไหวสลบไป
ถึงแม้ว่าร่างบางจะสลบไปแล้วร่างสูงก็ยังคงไม่หยุดการกระทำยังกระทำต่อไปอย่างแรง จนกระทั่งเขาถึงฝังของอารมณ์ เขาก็ปลุกร่างงบางแต่ร่างบางไม่ยอมตื่น เขาเลยเดินไปห้องน้ำ ตักน้ำใส่แก้วแล้วลาดใส่ร่างบางที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง ส่งผลให้ร่างบางที่สลบอยู่ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการหนาวสั่นจากการที่โดนน้ำสาดตอนกลางคืน
“ออกไปจากห้องฉันซะถ้าฉันไม่เรียกก็อย่ามาให้เห็นหน้า แล้วก็ไปทำความสะอาดห้องโถงด้วย จากนั้นก็ไปซักผ้า ตอนเช้าก็ไปทำอาหารด้วย” ร่างสูงสั่งโดยไม่มองหน้าร่างบาง
ร่างบางที่พึ่งตื่นจากการหลับใหลก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากลุกขึ้น แต่พอร่างบางจะลุกก็ต้องกลับไปนั่งเหมือนเดิมเพราะอาการเจ็บที่ช่องทางที่ถูกลุกล้ำ กับสะโพก
ท่าทางเก้ๆกังๆของร่างบางทำให้ร่างสูงไม่พอใจ เขาจับมือร่างบางพร้อมกับลากออกไปจากห้องโดยไม่สนใจอาการบาดเจ็บของร่างบาง
“ปัง”เสียงประตูปิดลงอย่างแรงพร้อมกับร่างบางที่ถูกเหวี่ยงออกมานอกห้อง(โรงแรมมี 1 ห้องโถง 2 ห้องนอน ห้องน้ำในตัว)
ร่างบางได้แต่นั่งร้องไห้ให้กับชะตาชีวิตของตนเองเหลือเกิน ทำไมนะ มือคู่นี้ที่เคยช่วยชีวิตคนไว้มากมาย ต้องมาถูกมัดจนเป็นรอยแดงแบบนี้ด้วยทุกอย่างเป็นเพราะวันนั้นแท้ๆถ้าเราไม่ไปที่นั่นในตอนนั้นก็ดีสินะ
เยียร์ ฟาราเดย์ กับ เยียร์ ฟาเลนด้า ทั้งที่ชื่อเหมือนกัน คนเดียวกัน แต่ชีวิตช่างแตกต่างราวกับฟ้ากับดิน
เยียร์เฝ้าคิดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เขากับรูสมาเจอกัน
.................................
เมื่อ 5 ปีก่อน
บริษัทเงินทุนศิริวัฒิ
ภายในบริษัทแห่งนี้ตกแต่งอย่างหรูหราซึ่งแตกต่างจากฐานะของเจ้าของตอนนี้ซะเหลือเกิน (เป็นหนี้ธนาคารอยู่หลายล้าน)
ห้องประธานบริษัท
“ไม่ได้นะพ่อ ยังไงผมก็ไม่มีวันยกวินให้พวกมันหรอก”เยียร์ที่พึงได้ยินจากปากเลขาว่าจะมีคนมาช่วยบริษัทของครอบครัวเขา ตอนแรกเขาก็ยินดีอยู่หรอกที่จะมีคนมาช่วยเหลือ แต่พอได้ยินว่าสัญญาของพวกมันคือเอาตัวน้องชายเขาไป
ความรู้สึกมันก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า เขาแทบอยากจะจับพวกมันไปฆ่าทิ้งซะ แล้วจับพวกมันโปกปูนยัดลงในทะเลให้หายแค้นนัก หนอยแน่ะ
จะมาเอาตัววินไปจากเขางั้นหรือ ไม่มีทางหรอก (โรคห่วงน้องกำเริบ)
“แล้วจะให้พ่อทำยังไง อย่าลืมนะ ตอนนี้เราไม่มีทางเลือกอะไรมากนัก ไหนจะหนี้แบงค์ ไหนจะเงินเดือนของพนังงานแต่ละเดือน แล้วยังค่าจิปาถะอีกมากมายนั่นอีก” พ่อเทวนนท์ หรือที่รู้จักกันในนาม สเฟีย พูดไกล่เกลี่ยกับลูกชายคนโต
“พ่อครับ พ่อต้องไม่ลืมนะครับว่าวินนะเป็นผู้สืบสายเลือดที่แท้จริงคนเดียวของตระกลูศิริวัฒิ ที่ยังเหลืออยู่” เยียร์พูดเหตุผลกับพ่อของเขา
“อันนั้นพ่อก็รู้แต่จะให้พ่อทำยังไง บอกพ่อมาสิ แกฉลาดไม่ใช่หรือไง บอกพ่อมาสิ” สเฟียถามหาหนทางจากลูกชายของเขา ไม่สิจะต้องเป็นลูกชายของน้องชายเขาต่างหากล่ะ เป็นเพราะตอนที่เขาแต่งงานใหม่ๆ นั้นคิดว่าตัวเองจะไม่มีลูก พอดีกับตอนที่น้องชายของเขา ไนต์ ส่งข่าวมาบอกว่าเขาได้ลูกคนที่สามเป็นผู้ชาย ดังนั้นเขาจึงขอเด็กคนนั้นมาเป็นลูกบุญธรรม โดยตั้งชื่อให้ว่า
ทนากรหรือนิวเยียร์ (New Year) เพราะว่าเด็นคนนี้เกิดวันปีใหม่
“ผมไม่รู้ จะให้ผมทำยังล่ะในเมื่อคุณยังไม่ได้บอกเลยว่าใครเป็นคนจะมาช่วยบริษัท ผมจะได้ไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง”เยียร์ที่ถึงแม้จะโกธรจนควันออกหูแต่ก็ยังรักษามาดคุณชายน้ำแข็งเอาไว้ เยียร์ได้ถามรายละเอียดทั้งหมดของผู้ที่จะมาช่วยบริษัทเอาไว้ เนื้อหาทั้งหมดพอจะสรุปได้ว่า ‘ คนที่มาช่วยคือ เจที ฟาเลนด้า เป็นเจ้าของบริษัทไอที ตอนนี้พักอยู่ที่ โรงแรมกราเด้นเฮาส์’ ดังนั้นเขาเลยมาที่นี่
โรงแรมกราเด้นเฮาส์
ได้มีชายหนุ่มหน้าสวยสวมเสื้อสูทสีดำ เสื้อข้างในสีขาว กางเกงขายาวสีดำ รองเท้าหนังสีดำ เดินเมาในโรงแรม
“ที่นี่สินะ”ชายหนุ่มคนนั้นพูดพลางเดินสำรวจโรงแรมก่อนที่จะเดินไปที่เคาเตอร์ สอบถามข้อมูลเกี่ยวกับคนที่ชื่อ “เจที”
“ขอโทษนะครับไม่ทราบว่าคุณเจทีอยู่ห้องไหนหรือครับ ผมมีธุระต้องคุยกับเขาครับ” เยียร์พูดกับพนักงานต้อนรับ
“คะ ฉันจะต่อสายขึ้นไปยังห้องให้นะคะ ไม่ทราบว่าจะให้บอกว่าคุณคือใครคะ”พนักงานต้อนรับสาวถามเยียร์
“บอกเขาว่า เยียร์ ฟาราเดย์ ขอพบครับ”
“คะจะเรียนท่านตามนั้นค่ะ” พนักงานต้อนรับพูดก่อนที่จะต่อสายขึ้นไป
“.....ค่ะ....”
“ท่านบอกว่าให้คุณขึ้นไปได้ค่ะท่านอยู่ที่ชั้น 14 ห้อง 142 ค่ะ” พนักงานต้อนรับบอกเยียร์ตามที่ได้รับคำสั่งมา
“ขอบคุณมากครับ”เยียร์พูดก่อนที่จะเดินไปขึ้นลิฟต์
..................................
ชั้น 14 ห้อง 142
เยียร์เดินมาถึงห้องของเจที เขากดกริ่ง
“ลา ล่า ลา” เสียงกระดิ่งดังขึ้น
เสียงกระดิ่งบ้าไรว่ะ อย่างกับเสียง...ช่างเถอะไม่อยากคิดให้เปลืองสมองเลย ในระหว่างที่เยียร์กำลังคิดอยู่นั้นประตูห้องก็ได้เปิดออกมา
“แก็ก”
“สวัสดีครับผม เยียร์ ฟาราเดย์ครับ จะมาคุยเรื่องสัญญาที่ทำไว้กับคุณพ่อของผมครับ (ไอคำนี้เหละกัดฟันพูดสุดๆ )กับคุณเจทีครับ” เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดเยียร์ก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาพูดธุระของตนจนไม่มองเลยว่าคนที่เขาคุยด้วยคือใครกัน
“นี่ฉันแก่จนเป็นพ่อนายได้เลยหรือไงห่ะ แหกตาดูบ้างดิว่าคนที่นายพูดด้วยน่ะเป็นใคร”ชายหนุ่มร่างสูงด่าทอร่างบางตรงหน้าเสียยกใหญ่ หนอยคิดว่าฉันเป็นใครห่ะถึงมาว่าฉันแก่จนเป็นพ่อคนได้น่ะห่ะ
“แล้วนายล่ะเป็นใครถึงมาอยู่ที่ห้องนี้ได้”เยียร์ที่โกธรจนหน้าแดงกำแต่ทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้ ได้แต่สาดคำถามใส่อีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย
“ฉัน รูส ฟาเลนด้า เป็นลูกชายแท้ๆของคนที่นายต้องการจะคุยด้วย พ่อไปทำธุระยังไม่กลับเชิญนายออกไปได้เลย” รูสตอบคำถามให้ร่างบางเสร็จสัพท์โดยที่ร่างบางยังไม่ได้ถามเลยแถมยังไล่อีกฝ่ายด้วยท่าทีรังเกียดมาแต่ชาติปางก่อน
“ไปก็ได้ไม่ต้องรอให้นายไล่หรอกนะ รู้ไว้ด้วยว่าการที่ต้องมาใช้อากาศร่วมกับนายมันน่ารังเกียดแค่ไหน ไอ้บ้า งี่เง่าเอ้ย” เยียร์พูดจบก็รีบวิ่งจากไปแต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงตะโกนไล่หลัง
“ถ้าฉันเจอนายอีก ฉันจะ...นายซะ”
“ใครมันจะไปยุ่งกับคนบ้าอย่างนายกัน ไอ้งี่เง่า”เยียร์ตะโกนตอบกลับไปก่อนที่จะเข้าไปข้างในลิฟต์
ขอให้ชาตินี้อย่าได้เจอหมอนั่นอีกเลย สาธุ เยียร์ภาวนาในใจ
..................................
การภาวนาไม่ได้ช่วยทำให้คนสมหวังเสมอไป
ก็เหมือนกับกาลเวลาที่ไม่เคยรอหรือปราณีใคร
การพบพานวันนี้
การจากกันในวันนั้น
นำพาไปสู่เรื่องวุ่นวาย
ที่ไม่มีวันสิ้นสุด
หากไม่หันมาคุยกัน
ด้วยรัก
..... ......................................
หลังจากทะเลาะกับลูกชายของเจที เยียร์เดินมาถึงตรงหน้าเคาเตอร์ของโรงแรมเขาก็ได้พบกับชายแก่คนหนึ่งที่นอนไม่ได้สติอยู่เอามือกุมหัวใจอยู่ เขาจึงปฐมพยาบาลเบื้องต้นทำให้ชายคนนั้นหายใจได้สะดวกขึ้นก่อนที่จะนำตัวส่งโรงพยาบาล โดยที่คนผ่าตัดให้คือเขาเอง
หลังจากนั้นเขาก็ได้รู้ว่าชายแก่คนนั้นคือ เจที ฟาเลนด้า เขาก็ได้คุยกับ
เจทีเรื่องธุรกิจและเรื่องของน้องชายของเขา จนเจทีตกลงยกหนี้ให้โดยมีข้อแม้ว่า เขาจะต้องยอมแต่งงานกับลูกชายคนโตของเจที ซึ่งก็คือ รูส ฟาเลนด้า คนที่เขารู้สึกไม่ถูกชะตาด้วยตั้งแต่แรกพบ แต่เขาก็ยอมแต่งด้วย ตอนแรกรูสค้านหัวชนฝาว่ายังไงก็ไม่แต่ง แต่เพียงอาทิตย์เดียวเขาก็มาบอกกับเจทีว่าจะแต่งงานกับเยียร์ งานแต่งถูกจัดขึ้นโดยเขาไม่รู้เลยว่าหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น
พอแต่งงานกันได้ไม่ทันข้ามวันเขาก็พาผู้หญิงมานอนด้วยต่อหน้าต่อตาผม เขาไม่คิดหรือว่าเราแต่งงานกันแล้ว อย่างน้อยก็ดูแลกันบ้างสิ ไหนว่าผู้ชายอังกฤษดีในเรื่องความเป็สุภาพบุรุษรองมาจากนอเวย์นี่หนา ทำไมนายถึงทำกับฉันแบบนี้
ไม่นานหลังจากวันแต่งเขาก็ย้ายไปอยู่ลอนดอลกับรูส เพียงวันแรกที่เข้าไปเขาก็ข่มขืนผม ก่อนที่เขาจะข่มขืนผมเขาก็พาผู้หญิงมาที่บ้าน เขาทำแบบนี้ทุกวันที่เราอยู่ด้วยกัน และตลอดเวลาที่อยู่ที่บ้านหลังนี้ผมต้องทำงานบ้านทุกอย่าง ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยทำ
ผมไม่รู้ว่าเขาทำไมถึงทำแบบนี้กับผม แต่ที่ผมรู้คือ ผมไม่ได้เป็นหมอแล้ว เพราะรูสห้ามผมทำไม่งั้นเขาจะทำลายครอบครัวผม ซึ่งคนอย่างเขานะทำได้อย่างไม่รู้สิรู้สา แต่ทำไมนะ ทั้งที่เขาร้ายกับผม แต่ผมก็ยังรักเขาทั้งที่เขาไม่รักผมเลย คนที่เขาต้องการจริงๆคือวิน(ในตอนเด็ก) แต่มันคงไม่ใช่แล้ว ไม่มีอะไรที่รูสต้องการหยุด เพราะนายคือลมที่หมุนไปตลอดตามอารมณ์ของนาย แต่ฉันก็หวังนะว่าซักวันหนึ่งนายจะหยุดและหันมามองฉันไม่เหมือนกับตอนนี้
................................................................
TBC...ตอนที่ 6 สาเหตุของความแค้นของรูส...
ฉันไม่ใช่คนไร้เหตุผลที่ทำอะไรโดยไม่คิด
สิ่งที่พวกนายทำฉันจะทำให้สาสมกับความเจ็บปวดของฉัน
......................
ยินดีต้อนรับทุกคน ทุกความเห็นนะคะ
สวัสดีค่ะ นี่อาจจะเป็นการทักทายที่ช้าไปหน่อย
ฉัน kuro จะพยายามแต่งให้เต็มที่ค่ะ
ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ
เพราะมันเป็นกำลังใจให้ฉันแต่งต่อไปค่ะ
ขอบคุณจริงๆค่ะ :L2:
-
สงสารฟีน :monkeysad: :monkeysad:
-
ขอต้อนรับเรื่องใหม่........
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
แอบแวะมาอ่าน
สู้ๆละกันเนาะะ
เอา+1 ละกันน ;"))
-
แอบโหดไปมั้ย?
-
ก็นะ ก็แก้แค้นกันไป แก้แค้นกันมาอย่างนี้ :เฮ้อ:
-
รูสมันมีความแค้นไรนักหนานะ อยากรู้ๆๆ
-
สวัสดี ผมชื่อ รูส ฟาเลนด้า ถึงแม้ว่าผมจะเสเพลขนาดไหนแต่ผมก็ไม่ใช่คนที่ทำอะไรโดยไม่คิด ทุกอย่างที่ผมทำผมล้วนไตร่ตรองดีแล้วทั้งนั้น สาเหตุที่ผมทำร้ายเยียร์ก็เพื่อให้พี่ชายของเขาชดใช้กับสิ่งที่เขาทำให้แก่น้องชายของผม มิว
เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว(ผมจำได้แต่ไม่อยากจำเพราะมันเจ็บปวดสำหรับผม)
เรื่องมันเริ่มขึ้นเมื่อ ผมรู้ว่า มิวคบกับฟู(พี่ชายของเยียร์) เรื่องแค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอกเพราะผมเชื่อว่าหมอนั่นสามารถให้ความสุขกับน้องชายผมได้ ผมคิดอย่างนั้นทั้งที่ผมรู้ว่า หมอนั่นเข้ามาหาน้องชายเพราะธุรกิจ ฟูมาตีสนิทน้องชายผม (เออเรื่องนี้ผมรู้จากปากเขาเองตอนที่เขามาบอกว่ารักมิวแล้วอยากให้มิวไปอยู่ด้วย เขาบอกว่าตอนแรกเขาเข้ามาตีสนิทมิวเพราะเรื่องธุรกิจ แต่พอเขาได้อยู่กับมิว เขาได้สัมผัสมิจากหัวใจ ทำให้เขาหลงรักมิวอย่างถอนตัวไม่ขึ้น) ตอนนั้น
ผมคิดว่าเขาจะดูแลน้องชายผมได้จริงๆ จนกระทั่งวันที่พ่อของผมบอกว่า เขาจะหาคนมาเป็นของเล่นให้กับผม ตอนนั้นผมคิดว่าจะหามาทำไมในเมื่อผมไม่ต้องการ พ่อบอกว่าอยากให้ผมเจอหน้าเขา ผมจึงไปที่ประเทศไทย ผมได้เห็นเขาจนได้ เขาหน้าตาเหมือน เซรินไม่มีผิด จะต่างกันก็ตรงสีผมกับสีตา ของ
เซรินผมจะเป็นสีทองตาสีฟ้า แต่สำหนับวิน ผมเขาสีดำสวยตาดำประกายน้ำตาลสวย
ผมจึงได้รู้ว่าทำไมพ่อถึงอยากให้ผมเจอหน้าเขา เพราะเขาเหมือนกับ เซรินผู้หญิงที่ผมรัก ใช่ ผมรักเธอนะไม่ว่าตอนที่ผมอยู่กับเธอผมจะเสเพลขนาดไหนแต่ผมก็รักเธอ แต่สิ่งที่ผมไม่รู้คือ ผมทำให้เธอไม่มีความสุข ผมทำให้เธอต้องร้องไห้ คนอย่างผมมันก็เป็นคนโง่ที่มีรักแท้อยู่ดูแลไม่ได้ วันที่ผมคิดว่าควรจะเลิกเจ้าชู้คือวันที่เธอถูกส่งเข้าโรงพยาบาลและจากผมไปตลอดกาล ก่อนที่ เธอจะตายเธอกับผมมีลูกด้วยกัน 2 คนเป็นฝาแฝด ชื่อ ริสกับไลต์
พ่ออยากให้ผมลืมความเจ็บปวดแล้วให้ผมเริ่มใหม่กับวิน แต่ใครจะรู้ว่าวินเป็นสุดที่รักของคนในตระกูลทุกตระกูลที่เป็นญาติกัน หนึ่งในนั้นก็คือ ฟู ฟาราเดย์ คนรักของน้องชายผม
เมื่อ ฟู รู้ว่าผมจะเอาวินเป็นของเล่น(มันนึกอย่างนั้น) แค่นั้นเหละมันก็พาน้องผมไปเกาะส่วนตัวของมัน
กว่าผมจะพาน้องชายผมกลับมาได้ก็สายเกินไป พอผมเจอกับมิว มิวก็เป็นคนที่เก็บตัวไม่พูดไม่จา ไม่ยิ้มแย้ม ทั้งที่เมื่อก่อนมิวออกจะร่าเริง หัวเราะง่าย ยิ้มเก่งแท้ๆ
ผมจึงคิดที่จะแก้แค้นประจวบเหมาะกับที่พ่อโทรมาบอกว่าเขาอยากให้ผมแต่งงานกับคนที่ช่วยชีวิตพ่อ ซึ่งก็คือ เยียร์ ฟาราเดย์ น้องชายแท้ๆของฟู คราวนี้ฟูจะต้องลิ้มรสเดียวกันกับที่เขาได้เมื่อเสียความสุขของน้อยชาย
ตลอดเวลาที่ผมแต่งงานกับเยียร์ผมจึงร้ายกับเขา แล้วก็ทำตัวเสเพลมากกว่าเดิม
อ้อ ผมลืมบอกไป คนที่ทำให้บริษัทพ่อวินต้องมีหนี้คือ ผมเองล่ะ ถูกแล้วผมเทคโอเวอร์เอง
ถ้ามีคนถามว่าทำไมผมถึงต่อยวินได้ทั้งที่วินหน้าเหมือนกับคนที่ผมรัก ผมก็ตอบได้เลยว่ามันเหมือนแค่ตอนมันเด็กพอโตมาหน้ามันก็กวนตีน แต่สมองมันท่าจะดี มันพัฒนาบริษัทของพ่อมันติดอันดับโลก แต่ก็เท่านั้นล่ะ การจะเทียบกับตระกลูผมได้ยังอีกไกล
...................................................
TBC…ตอนพิเศษ มิวกับความจริงที่รูสไม่รู้…
เรื่องราวทุกอย่างมันช่างซับซ้อนไม่ใช่ว่าสิ่งที่เห็นจะเป็นความจริง
แต่ความจริงในความลวงมันคืออะไรล่ะ
-
ตอนเย็นจะมาอัพอีกค่ะ
วันนี้อัพ 2 ตอน
-
เรื่องเริ่มซับซ้อม จะติดตามนะค่ะ :L2: :L2:
-
มาตามต่อออออ~
อ่านเพลินๆดี เรื่องมันดูยุ่งๆดีอ่ะ 55555
-
สวัสดีครับ ผม มิว ฟาเลนด้า อย่างที่พวกคุณรู้ผมเป็นน้องชายของ
รูส ฟาเลนด้า สามีของเยียร์ ผมจะมาเล่าส่วนที่เหลือในสิ่งที่พี่ผมไม่รู้
วันนั้นผมถูกฟูลากมาที่เกาะส่วนตัวของเขา เชื่อไหมว่าตลอดเวลาที่เราคบกันมาเราไม่เคยมีอะไรกันเลย ทั้งที่เขาได้ยินว่าพี่ผมจะเอาวินเป็นของเล่น
จนกระทั่งวันที่เขาบอกผมว่าพี่แต่งงานกับน้องของเขา พี่ผมไม่ให้เกียรติน้องเขาทำไมเขาจะต้องให้เกียรติผมด้วย
บ้านพักตากอากาศ
“มิว ผมขอโทษ”ชายหนุ่มบอกทั้งน้ำตา หลังจากที่เขาทำกับผิดกับร่างบาง ทั้งที่เขาสาบานกับตัวเองไว้ว่า เขาจะดูแลผู้ชายคนนี้ให้ดี จะถนอมเขาจนกว่าร่างบางจะยอมเขา แต่ความโกธรมันทำให้เขาเป็นแบบนี้ มันทนไม่ได้ที่เห็นน้ำตาของน้องชายตัวเอง ก็เลยดื่มไปมาก มากจนเขาเมาขาดสติ
“ฟูคุณไม่ต้องขอโทษหรอกนะ คนที่ต้องขอโทษคือผมต่างหาก ขอโทษนะที่พี่ผมทำแบบนั้นกับน้องคุณ” ร่างบางบอกแก่ชายหนุ่มที่เขารักอย่างไม่ถือโทษโกธรคนที่ทำร้ายตน
“แต่ผมก็...”ร่างสูงจะพูดกับร่างบาง แต่ก็โดนร่างบางประกบจูบ เป็นจูบที่อ่อนหวาน อ่อนโยนและที่สำคัญมันเต็มไปด้วยรัก
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว อย่าทำให้คุณกับผมรู้สึกผิดมากไปกว่านี้เลย ผมไม่โกธรคุณหรอกนะ”ร่างบางพูดหลังจากเขาถอนจูบจากร่างสูง
“ขอบใจนะมิวที่คุณไม่โกธรผม”ร่างสูงบอกกับร่างบาง ก่อนที่เขาจะจูบร่างบางและทำให้ร่างบางนอนราบไปกับเตียง
“ผมขอนะ คราวนี้ผมจะอ่อนโยนกับคุณ” ร่างสูงพูดหลังจากที่เขาถอนจูบจากร่างบาง
“ก็ได้”ร่างบางพูดจบก็หน้าแดงทันที
ร่างสูงค่อยๆจูบร่างบาง เริ่มจากต้นคอลงมาเรื่อยๆจนถึงหน้าอกของร่างบาง ร่างสูงเลียที่หน้าอกของร่างบางทีละเม็ดทีละเม็ด สร้างอารมณ์ให้กับร่างบางที่เขารัก
ร่างสูงค่อยๆเลียจนมาถึงส่วนอ่อนไหวของร่างบาง เขาเริ่มเลียมันเหมือนกับขนมก่อนที่เขาจะอมมันเข้า-ออกจนร่างบางส่งเสียงร้องออกมา
“อา...ฟูไม่...ไหวแล้ว”ร่างบางพูดก่อนที่จะปลดปล่อยเข้าไปในปากของร่างสูง
ร่างสูงดูดกลืนมันเข้าไปทั้งหมดก่อนที่เขาจะพูดว่า
“นายนี่หวานจังนะ ลองชิมไหมล่ะ” ร่างสูงพูดก่อนที่จะประกบจูบกับร่างบาง เขาค่อยๆส่งน้ำรักที่ยังเหลืออยู่ในปากให้กับร่างบาง ร่างบางที่ได้ลิ้มรสชาติของตัวเองก็ได้แต่หน้าแดง
“นายเนี่ยน่ารักจังนะ...คราวนี้ตาฉันมั่งล่ะ” ร่างสูงพูดก่อนที่เข้าจะส่งผ่านแกนกายที่แข็งตัวเข้าไปยังช่องทางของร่างบาง
“อา...เจ็บ”ร่างบางบอกร่างสูง ถึงแม้ร่างสูงจะเข้าไปช้าๆแต่มันก็ไปเสียดสีกับบาดแผลที่ร่างสูงทำไหวเมื่อคืน
“มิว...ไหวไหม...ถ้าไม่ไหว...ผมจะหยุด” ร่างสูงบอกร่างบางอย่างอึดอัด เขาอยากจะปลดปล่อย แต่ในใจของเขานั้นก็คิดถึงความรู้สึกของร่างบาง
“ไม่...เป็น...ไร...เรา...ไหว”ร่างบางบอกกับร่างสูง เพราะตอนนี้เขาเองก็อยากจะปลดปล่อยเช่นกัน
“งั้นฉันเอา...เข้า...ไปนะ” ร่างสูงบอกก่อนจะเอาแกนกายของเขาเข้าไปจนมิดด้าม เขาค่อยๆดันเข้า-ออกในตัวร่างบาง แรงบางเบาบ้างแล้วแต่แรงอารมณ์ที่จะชักนำไป จนมาถึงจุดสิ้นสุดของอารมณ์ ร่างสูงปลดปล่อยเข้าไปในตัวร่างบาง
และร่างบางก็ปลดปล่อยเต็มหน้าท้องของทั้งตัวเองและร่างสูง
“อ้า”(ฟู)
“อ้า”(มิว)
“นอนเถอะนะ”ร่างสูงบอกร่างบางก่อนที่เขาจะเอาตัวร่างบางมากอดไว้ แล้วเข้าสู่ช่วงนิทรารมณ์ไปด้วยกัน
.......................................
คุณคงสงสัยใช่ไหมว่า ในเมื่อฟูกับผมเข้าใจกันแล้วทำไมผมถึง
เก็บตัวไม่พูดไม่จา ไม่ยิ้มแย้ม ทั้งที่เมื่อก่อน ผมออกจะร่าเริง หัวเราะง่าย ยิ้มเก่งแท้ๆ คำตอบก็ง่ายๆเหละครับ ผมอยากลงโทษพี่ชายผมให้เจ็บ เขาจะได้เข้าใจความรู้สึกของฟู และที่สำคัญของเยียร์บ้าง แต่ไม่นึกว่าพี่ผมจะหนักกว่าเดิม
แต่ก็นะครับยังทุกอย่างก็จบด้วยดีแน่นอนผมเชื่ออย่างนั้นครับ
...................................................
TBC…ตอนที่ 7 รักที่ไม่เท่ากัน…
ผมรักวินนะรักมาตั้งนานแล้วแต่เขากลับไม่รักผม
คนที่เขารักคือเพื่อนของเขาคนเดียวเท่านั้น
-
รูสมันเข้าใจผิด เลยทำให้คนหลายคนต้องเจ็บปวดสินะ (ใช่ป่าวหว่า ??) :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รูสนี่มันน่า :z6: :z6: :z6:
-
รูสเข้าในผิดทุกอย่างเลยน่ะสินะ
-
เก๊าอยากอานต่ออ๊ะ!!~~ ^^''
สู้ๆนะกั๊บคนเขียนนนนน~
-
ตอนที่ 7 รักไม่เท่ากัน
ฟีนนอนหลับไปฟร้อมกับวินแต่พอตื่นมาวินก็หายไป ฟีนกวาดตามองทั่วห้องก็รู้ว่าห้องที่เขาอยู่ไม่ใช่ห้องหอ ฟีนจึงลุกจากเตียงสำรวจห้อง ก็ได้พบกับภาพถ่ายของคนสองคนซึ่งมันทำให้ใจดวงน้อยต้องเจ็บ
มันเป็นรูปของวินกับผู้ชายคนหนึ่งกอดคอกันถ่ายภาพและมีคำใต้รูปว่า ผมรักคุณนะ ฟีนได้แต่ยิ้มทั้งที่อยากร้องไห้และสำรวจห้องต่อก็เจอภาพถ่ายที่วินถ่ายกับผู้ชายคนนั้นในอิริยาบทต่างๆ และยังมีภาพเดี่ยวๆของผู้ชายคนนั้นเต็มไปหมด ฟีนหยิบรูปภาพของผู้ชายคนนั้นมาดูใกล้ๆ
“วางภาพนั้นลงซะ”เสียงวินพูดก่อนที่จะเดินมากระชากภาพจากมือฟีนไป
“คนในภาพเป็นใครครับ”
“คนที่นายไม่คู่ควรจะรู้จัก แต่ถ้านายถามฉันจะตอบให้ก็ได้ คิม แจมิน คนที่ฉันรักเพียงคนเดียว ส่วนนายก็แค่...”
“ไม่ว่าสำหรับคุณผมจะเป็นใคร แต่ตอนนี้ตามกฎหมายแล้วผมก็เป็นภรรยาคุณนะครับ”ฟีนพูดดักขึ้นมามันทำให้วินเถียงไม่ขึ้น
“ภรรยาหรือน้ำเน่าไปมั้ง ถึงฉันกับนายจะแต่งงานกันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะให้นายมาชูคอเป็นเมียฉันหรอกนะ หน้าที่นายมันก็แค่เป็นคนใช้ อ้อแน่นอนพอฉันอยากก็ใช้นายด้วย”วินพูดออกมาก่อนที่จะเห็นน้ำตาของฟีนไหลออกมาแต่มันก็ไม่อาจเรียกอะไรจากวินได้เลยกลับทำให้เขาโกธรมากยิ่งขึ้น
“ไอน้ำตานางเอกของนายนะ เลิกได้แล้ว ร้องไปก็ไม่ทำให้ฉันสงสารนายขึ้นมาหรอกนะ”วินบอกแต่ฟีนก็ไม่หยุดร้องไห้ วินไม่สนใจเขาเดินออกจากห้องไปอย่างไม่ใยดี
........................
นอกห้อง
ฟอสยืนรอวินอยู่ ทั้งสองเดินไปจนถึงห้องโถงก็นั่งลงที่โซฟา
“นายไม่ควรเอาฟีนไปไว้ห้องแจมิน” วินพูดกับฟอส
“ก็ห้องมันยังเตรียมไม่เสร็จ แล้วก็ห้องแจมินว่างอยู่ก็เลยเอาไปนอนก่อน”
“แต่นายก็ไม่ควร”
“หยุดเถอะน่า ฉันทำไปแล้ว ก็ใครอยากให้นายมาสั่งให้ฉันอุ้มฟีนออกจากห้อง ไม่ยอมอุ้มเองนี่หว่า”
“ก็...”วินกำลังจะพูดต่อแต่ก็มีเสียงหนึ่งขักขึ้นมาก่อน
“ฟอส วินทำอะไรกันอยู่ตรงนี้น่ะ” ฟอสกับวินท่ได้ยินเสียงก็หันไปก็เจอกับเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนไว้ยาวปาไหล่ ตาสีดำ
“แจมิน”ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกัน
“ใช่ ฉันเองไม่ต้องเรียกมากก็ได้กลัวลืมชื่อเราหรือไง”
“เปล่า แต่นายควรจะอยู่ที่เกาหลี ไม่ใช่เหรอ”ฟอสถามแจมินโดยไม่สังเกตถึงแววตาของแจมินว่ามันเปลี่ยนไปแวบหนึ่งตอนที่ฟอสพูดแต่วินสังเกตได้เขาดึงแจมินเข้าไปกอด
“แทฮีอยู่ที่ไหน”วินถามทั้งที่รู้
“เราจบกันแล้ว”แจมินตอบแล้วก็ร้องไห้ เขาไม่อยากจบ ไม่อยากให้รักมันเป็นอย่างนี้
“ทำไมล่ะ นายไม่รักเขาแล้วหรือไง”ฟอสถาม
“รัก...แต่มันช่วยไม่ได้...รักของเรา...มันไม่เท่ากัน...ไม่สิมันไม่เคยมีตั้งแต่ต้นมากกว่า...”แจมินตอบไปร้องไห้ไป วินกอดให้แน่นขึ้น
“ร้องมาเถอะนะ ถ้านายอยากจะร้อง ร้องเสร็จก็ขอให้นายกลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่ต้องร้องไห้แบบนี้”วินปลอบพร้อมกับลูบหัวอยากอ่อนโยน จนแจมินหลับไป
“ทำไมนายถึงคิดแต่เขานะ ทำไมไม่หันมามองฉันบ้าง”วินพูดกับแจมินทั้งที่รู้ว่าแจมินไม่ได้ยิน
“เป็นเพราะพวกเราเป็นเพื่อนเขาไงล่ะ เพราะพวกเราเป็นเพื่อนกัน ถ้าเรารู้จักเขาในฐานะอื่นก็คงดี”ฟอสบอกวิน
“ฉันพาเขาไปนอนที่ห้องดีกว่า” วินพูดพร้อมกับเดินไปที่ห้อง
.........................
ฟีนยังร้องไห้อยู่ในห้องแต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อประตูเปิดออก วินเดินเข้ามาพร้อมกับอุ้มใครบางคนอยู่
“นายควรออกจากห้องนี้ นายจะนอนที่ไหนก็ได้แต่ไม่ใช่ห้องนี้”วินพูดพร้อมกับเดินตรงไปยังเตียงโดยไม่สนใจฟีน
ฟีนที่เห็นวินทำแบบนั้นก็ออกมาจากห้อง แล้วเขาก็พบกับฟอสที่เดินตามวินมา
“นายจะพักห้องไหน”ฟอสถามแต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับจากฟีน เพราะฟีนเดินจากไป
“ผมต้องเข้มแข็ง ถ้ามัวแต่ร้องไห้ ผมก็ได้แต่เจ็บ ในเมื่อเขาไม่รักผม ผมก็จะไม่รักเขา”ฟีนพูดกับตัวเองแต่ไม่น้ำตามันก็ไหลออกมา
“บ้าจริง ทำไมถึงร้องไห้ได้นะ”ฟีนพูดพร้อมกับยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ก่อนที่เขาจะเดินออกมาจากคฤหาสน์ของวิน
....................................
บนเตียงวินดูแลแจมินอยู่ ในขณะที่เขากำลังห่มผ้าก็สังเกตเห็นว่าที่ข้อมือของแจมินมีผ้าพันแผลพันอยู่ วินค่อยๆแกะมันออกแล้วก็ต้องตกใจ
“ทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วย ทำต้องคิดว่าชีวิตของนายมันไม่มีค่าด้วย”วินพูดพร้อมกับจ้องไปยังรอยแผลบนข้อมือของแจมิน มันเป็นรอยแผลจาการกรีดข้อมือตัวเอง
..................................
TBC… ตอนที่ 8 คำขอร้องจากพี่ชาย …
ตลอดมาฉันไม่เคยขอร้องให้นายทำอะไร
แต่ตอนนี้นายทำตามที่ฉันขอได้ไหม วิน
-
เรื่องนี้บีบอารมณ์มาก
รอตอนใหม่นะ~ :กอด1:
-
บีบหัวใจกันมากกมาย แต่ก็ชอบม๊าก > <
-
:a5: ฟิ่น เอ้ยลูก............หนูจะทนได้นานแค่ไหน แต่หนูต้องทนไปก่อน หนูต้องสู่เอาชนะใจมันนะ แล้วถ้าถึงเวลาการเอาคืนให้สาสมจนทำให้วินครั่งจนลงแดงตายเลยนะลูก +++ถนนนี้มีแต่หนามมีแต่หินหนูต้องเดินผ่านมันให้ได้นะลูก
เจ้ให้กำลังใจ รีบมาต่อนะ :z6:
-
เอ่อออมมมม แค้นกันไปกันมาดีเหลือเกิ๊นนนนนน
สู้ๆนะครับคนแต่ง :)
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
สงสารฟีน ทำไมวินทำแบบนี้ :m15: :m15:
-
ตอนที่ 8 คำขอร้องจากพี่ชาย
หลังจากที่ฟีนเดินออกจากคฤหาสน์ของวินเขาก็โบกรถแท๊กซี่ไปยังหอพักมหาวิทยาลัยที่เขาเรียนอยู่ ความจริงแล้ววันที่วินจับตัวเขาไปเป็นวันสอบปลายภาควันสุดท้ายของปี 1
...........................
หอพักมหาวิทยาลัย
ห้อง 21
ฟีนเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับห้องที่รก มีของวางระเกะระกะเต็มไปหมด และเพื่อนร่วมห้องที่เล่นเกมอยู่กลางห้องอย่างสนุกสนานไม่สนใจห้องที่สกปรกแม้แต่น้อย
“ดีน นี่นายไม่เก็บห้องเลยหรือไง” ฟีนถามเพื่อนแต่ดีนก็ไม่ได้ยินเพราะมัวแต่สนใจเกม ฟีนจึงดึกปลั๊กเกมออกทำให้ดีนหันมามองจนได้
“ไงฟีน นายกลับมาแล้วหรือ” ดีนถามทั้งที่ตาหันไปมองที่ปลั๊กเสียบเกม
“กลับมาแล้ว แล้วนี่นายทำอะไรกับห้องฉัน เก็บเดี๋ยวนี้เลยนะ”ฟีนตะโกนอย่างหัวเสียนี่เขาต้องเครีดกับวินแล้วต้องมาเจอเพื่อนอย่างดีนด้วยหรือเนี่ย
“ก็ได้ครับ”ดีนพูดอย่างหน่ายๆแล้วก็เก็บของในห้องแล้วก็ต้องสะดุดเมื่อฟีนเรียก
“ดีนนายไม่ได้อาบน้ำอีกแล้วใช่ไหม”ฟีนถามพลางเอามือปิดจมูก
“ก็เกมมันสนุกนี่”ดีนตอบอย่างสบาย
“ไปอาบน้ำส่วนห้องฉันเก็บเอง”ฟีนบอกก่อนที่จะก้มลงเก็บห้อง ส่วนดีนเข้าห้องน้ำไปแล้ว
.........................................
ในเช้าวันเดียวกัน
โรงแรม
เยียร์ตื่นมาพร้อมกับร่างกายที่แทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆแต่เจ้าตัวกับชาชินกับมัน เยียร์ไม่สนใจร่างกายของตัวเองเขาลุกขึ้นมาอาบน้ำ เมื่ออาบน้ำเสร็จเขาเข้าไปในห้องนอนของรูสก็พบว่า รูสนั้นได้ออกไปจากห้องก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมาแล้ว
“อีกแล้วหรือ นายไม่เคยอยู่เวลาที่ฉันตื่นมาซักครั้งเลย”เยียร์พูดออกมาอย่างเศร้าๆ แล้วเขาก็เดินออกมาจากห้อง หยิบกุญแจรถขึ้นมา มันเป็นสิ่งเดียวที่เขาได้หลังจากที่อยู่กับรูส เขาได้มันมาเพราะรูสอยากให้เขาไปรับริสกับไลต์หลังเลิกเรียน จากนั้นเขาก็ลงไปที่ลานจอดรถของโรงแรมและขับ BMW สีขาวออกไปจากโรงแรมมุ่งไปยังบ้านของเขา
...................
คฤหาสน์วินทนา(วินจากชื่อเล่นของวิน ทนามาจากชื่อจริงของเยียร์ ทนากร)
เยียร์ได้เข้ามาที่คฤหาสน์และได้พบกับฟอส
“ไม่นึกว่านายจะมาได้”ฟอสพูดก่อนที่จะกอดน้องชาย
“ทำไมผมจะมาไม่ได้ นี่มันบ้านผมนะ”เยียร์พูดก่อนที่จะยิ้ม แต่ยิ้มนั้นมันกลับทำให้ฟอสเจ็บเพราะถึงแม้เยียร์จะยิ้มแต่ตาของเยียร์นั้นกลับไม่ยิ้มด้วยเลย
“แจมินกลับมาแล้วนะ”ฟอสพูดหวังจะเปลี่ยนประเด็นแต่มันทำให้เยียร์ตกใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นดีใจ
“จริงเหรอ แจมินกลับมาแล้ว”เยียร์พูดก่อนที่จะยิ้มคราวนี้มันเป็นยิ้มที่เกิดมาจากใจ เขาดีใจมาก ไม่ได้เจอกันตั้งแต่แจมินแต่งงานย้ายไปอยู่เกาหลีแต่ทำไมถึงกลับมาล่ะ
“พวกเขาจบกันแล้ว”ฟอสที่เห็นเยียร์สงสัยก็ตอบออกมา
“ทำไม”
“ไม่รู้ และไม่อยากถาม”ฟอสบอกดวงตานั้นสั่นไหว เยียร์ที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่แอบถอนหายใจ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่า ทั้งพี่ฟอส ทั้งวิน นั้นต่างแอบรักแจมินมาโดยตลอด แต่เพราะเป็นเพื่อนเลยทำอะไรไม่ได้นอกจากคอยดูแลอยู่ใกล้จนกระทั่งแจมินเจอกับคนที่ตัวเองรัก
“พี่ยังรักแจมินอยู่เหรอ”เยียร์เอยถามทั้งที่รู้คำตอบดี
“ไม่ใช่ยังรัก แต่มันไม่เคยหยุดรักได้เลยต่างหาก”ฟอสพูดก่อนที่เยียร์จะชวนเขาไปหาแจมิน
..................................
ห้องแจมิน
วินเปลี่ยนผ้าพันแผลให้แจมินเสร็จเขาก็นั่งทอดมองแจมินอยู่บนเตียง
“แจมินกลับมาแล้วจริงๆด้วยสินะ”เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้วินหันไปมองที่หน้าประตู
“พี่เยียร์” วินพูด เยียร์เดินเข้ามาข้างเตียง
“ไงน้องชาย”เยียร์ทักก่อนที่จะคิดได้ว่าตลอดทางที่เดินมาเขาไม่เห็นน้องสะใภ้ของเขาเลยจึงเอยถามวิน
“วินฟีนไปไหนล่ะ”
“ไม่รู้แล้วก็ไม่อยากสนใจ”วินตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“ทำไมนายไม่ดูแลเขาให้ดี นายแต่งงานกับเขาแล้วนะ”
“ถึงผมแต่งงานกับเขา นั่นก็ไม่ได้หมายถึงว่าผมต้องดูแลเขา”วินตอบออกมาโดยไม่สนใจในคำพูดของพี่ชาย
“แต่นายก็ต้องดูแลเขาอยู่ดี อย่างน้อยก็เพื่อดิน”
“ก็เพื่อดินไงล่ะ ผมถึงได้เลือกที่จะเอาความแค้นทั้งหมดลงใส่ฟีนแทนที่จะเป็นดิน”วินบอกออกมาจากใจ
“หมายความว่าไง”เยียร์ถามทั้งที่พอจะคิดได้แต่เขาต้องการความมั่นใจ
“พี่อย่าลืมสิว่า ทั้งดิน ทั้งฟีน เป็นหลานของใคร”
“รูส”
“ใช่ ที่ผมแต่งงานกับฟีนเพื่อแก้แค้นรูสแทนพี่ที่ทำอะไรเขาไม่ได้เลย”วินพูดออกมาก่อนที่จะโดยเยียร์ตบ
“เพียะ”เสียงตบดังลั่นก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงตะโกน
“นายบ้าไปแล้วหรือไง นายทำแบบนี้มันไม่เท่ากับว่านายทรยศเพื่อนรักของนายหรือไง นายไม่สงสารฟีนบ้างหรือไงที่ต้องมารองรับแรงแค้นทั้งที่ไม่รู้อะไร แล้วก็อีกอย่างเรื่องของฉันฉันจัดการเองได้ไม่ต้องให้ใครมายุ่งด้วยโดยเฉพาะนาย วิน”
วินที่หลังจากได้ยินเขาก็ไม่สนใจตอบกลับเยียร์ด้วยแววตาที่มีแต่ความแค้น ‘ตลอดมาเขาไม่เคยโดยพี่ชายตบ นายต้องชดใช้ฉันด้วยฟีน’
“ไม่สงสารแล้วฟีนก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าผมทำแบบนี้เพื่ออะไร”
“นายบอกเขา...นายมัน...”เยียร์พูดทั้งที่แทบจะพูดไม่ออก เขาเจ็บที่หัวใจเจ็บมาเยียร์เอามือกุมที่อกก่อนที่จะล้มลงไปดิ้นแล้วก็สลบไป
ฟอสและวินที่เห็นแบบนั้นก็รีบนำตัวเยียร์ส่งโรงพยาบาล
..................................
โรงพยาบาล
ห้องพิเศษ
เยียร์นอนหลับอยู่บนเตียง ข้างเตียงนั้นคือวินที่กุมมือเยียร์ไว้ ฟอสนั่งที่โซฟาด้านข้างเตียง ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ทั้งคู่ต่างคิดถึงคำพูดของหมอ
“เยียร์ป่วยเป็นโรคหัวใจได้ซักพักหนึ่งแล้ว ผมเคยขอให้เขามาพักที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการแต่เยียร์ก็ปฏิเสธแถมยังให้ผมปิดเรื่องนี้กับครอบครัวแต่ที่ผมบอกพวกนายเพราะอาการของเยียร์หนักกว่าเดิมมาก ช่วยกล่อมให้เขายอมรักษาเถอะครับเพราะผมก็กล่อมเขาจนไม่รู้จะกล่อมยังไง”หมอเตวิชที่เป็นเพื่อนของเยียร์บอกกับวินและฟอส
“ช่วงนี้อย่าให้เยียร์สะเทือนใจมากนะครับเพราะจะทำให้เขาอาการหนักขึ้นกว่าเดิมและอาจจะ...”หมอเตวิชจะพูดต่อแต่ก็ถูกฟอสขัด
“อย่าพูดคำนั้นออกมานะเตวิช”
“ครับพี่ฟอส ยังไงก็ดูแลเยียร์ด้วยนะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”เตวิชพูดก่อนที่จะออกจากห้องไป
เตวิชออกจากห้องก็ยืนพิงประตูห้อง น้ำตาของเขาไหลออกมา เขาไม่แคร์สายตาใครปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา ‘เยียร์ทำไมนายถึงได้ทนได้นะ ทำไมนายถึงยังรักเขา ทั้งที่เขาทำร้ายนาย บอกฉันหน่อยได้ไหม บอกให้กับคนที่แอบรักนายคนนี้หน่อยได้ไหมว่าทำไม นายถึงคิดถึงเขามากกว่าชีวิตของตัวเอง’เตวิชเคยถามถึงเหตุผมที่เยียร์ไม่ยอมรักษาที่โรงพยาบาลและก็ได้รับคำตอบที่ทำให้เขาเจ็บปวดที่สุด
“เพราะว่าฉันอยากจะอยู่ใกล้ๆกับเขา ถ้าชีวิตฉันเหลือน้อยฉันก็อยากที่จะอยู่ใกล้ๆเขาทุกวินาทีที่ยังมีลมหายใจ”
.......................................
เยียร์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาเขาเห็นวินที่นั่งกุมมือเขาไว้ พี่ฟอสที่เห็นเขาตื่นก็เทน้ำใส่แก้วยกมาให้เขาดื่ม
“วิน ตลอดมาพี่ไม่เคยขออะไรจากนาย แต่ตอนนี้พี่อยากจะขอนายได้ไหม ขอให้นายดูแลฟีนอย่างคนรัก ไม่แก้แค้นอีก”เยียร์ถามด้วยน้ำเสียงที่แหบ
“ครับ แต่ต้องแลกกลับการที่พี่จะรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนะครับ”วินบอกมันทำให้เยียร์ตกใจ
“นายรู้”
“ครับพี่เตวิชบอกผม นะครับพี่ ผมยอมทำทุกอย่างแต่ขอให้พี่ยอมรักษาตัวได้ไหมครับ”วินพูดแวตาของเขามองพี่ชายอย่างห่วงใยซึ่งเหมือนกับฟอสที่มองน้องชายตัวเองอยู่ข้างๆ
“ก็ได้”เยียร์บอกทั้งที่ในใจนั้นไม่อยากยอมแต่ส่วนพอคิดถึงฟีนที่จะต้องเป็นแบบเขาแล้วก็ไม่อยากให้เกิดขึ้นเพราะเขาไม่อยากให้รูสเจ็บ
“ดีครับพี่ดีแล้ว พี่ต้องหายป่วยนะ”วินพูดพร้อมกับกอดเยียร์
“นี่นายลืมไปแล้วหรือไงว่าเยียร์เป็นน้องชายฉันน่ะ กอดซะขนาดนั้น”อิจฉาเฟ้ย
“ไม่ต้องงอนหรอกครับ ผมรักพี่ฟอสเหมือนกับรักวินนะครับ”เยียร์พูดพร้อมกับกอดฟอส มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขของคนทั้งสาม ไม่ว่าจากนี้ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นพวกเขาจะอยู่ด้วยกัน
“พี่ฟอสต้องดีกับเฟด้วยนะครับ ถึงแม้พี่จะไม่รักเขาแต่ก็ช่วยดีกลับเขาให้มากกว่านี้ได้ไหมครับ”เยียร์ถามด้วยแววตาที่ฟอสต้องยอม
“ได้ พี่จะทำตาม”ฟอสพูดก่อนที่จะกอดเยียร์ให้แน่น
“พี่เยียร์ ผมไปตามฟีนกลับมาก่อนนะครับ”วินพูดก่อนที่จะออกจากห้อง “ถึงไม่ได้รัก แต่แค่ดูแลน่ะได้ เพื่อพี่เยียร์ผมจะทำตาม”วินพูดก่อนที่จะขับรถมุ่งสู่หอพักมหาวิทยาลัยของฟีน ตามที่ลูกน้องของเขาบอกว่าฟีนอยู่ที่นั่น
................................................
TBC…ตอนที่ 9 เข้าใจผิด …
...................
มาต่อให้แล้วนะคะ
วินยังคงความเป็นวินค่ะ
ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ :L2:
ขอบคุณมากค่ะ :L2:
:L2: :L1: :L2:
-
โอ๊ยยยยย,,สงสารเยียร์อ่าาาาา
-
น่าจะเปลี่ยนชื่อเรื่องนะเนี่ย เฮ้ออออ เศร้าเกิ๊น :เฮ้อ:
-
ตอนเย็นจะมาต่อให้ค่ะ
-
ตอนที่ 9 เข้าใจผิด
หอพักมหาวิทยาลัย
วินลงจากรถเขาเดินไปที่ห้องของฟีน
“ปังๆๆๆ”วินทุบประตูเรียก
ฟีนที่อยู่ข้างในห้องก็รีบมาเปิดประตูหมายจะด่าคนที่ส่งเสียงดังรบกวนชาวบ้านแต่ก่อนที่ปากจะได้เอยคำใดออกมาก็ต้องชักงักไปเพราะเห็นหน้าของใครบางคน
“วิน” ฟีนเผลอเรียกออกไป
“นายนี่ท่าจะเก่งนะ ยังจำชื่อของฉันได้”วินพูดก่อนที่จะสำรวจดูร่างกายของฟีน กระดุมหลุดไปหลายเม็ด ผมไม่เป็นทรง ร่างกายก็มีเหงื่อออกมามากผิดปกติ
“นายจ้องอะไร”ฟีนพูดเมื่อรับรู้ว่าเขาเป็นฝ่ายถูกจ้องมอง
“จะจ้องหรือไม่จ้องมันก็เรื่องของฉัน...”วินที่กำลังพูดอยู่ก็ต้องหยุดลงเพราะมีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ฟีนมีใครมาวะ” ดีนที่ใส่ผ้าเช้ดตัวผืนเดียวเดินมาที่หน้าห้อง วินที่เห็นภาพนั้นเขาก็กระชากดึงฟีนออกมาจากห้อง ฟีนพยายามที่จะฝืนแต่ก็สู้แรงวินไม่ได้จึงได้แต่เดินตามไป
“พลั๊ก” วินปล่อยฟีนลงบนที่นั่งของรถอย่างแรงจนฟีนร้องออกมา “โอ๊ย”
“แค่นี้นายก็เจ็บแล้วรึ ยังหรอกนะยังมีมากกว่านี้ให้นายได้รับรู้อีก”วินพูดพร้อมบีบกรามฟีนแน่นก่อนที่จะพูดต่อ “ไม่คิดว่าคุณหนูที่ถูกเลี้ยงมาอย่างนายจะร่านได้เท่านี้นะจากฉันมาไม่เท่าไรก็มาหาชู้ซะแล้ว” ฟีนที่ได้ยินก็อยากจะโต้ตอบกลับแต่ทำไม่ได้เพราะมือที่บีบจนแน่นจึงใช้มือทั้งสองข้างของตัวเองแงะมือของวินออกแต่มันไม่ได้ผล ฟีนจึงจิกเล็บลงสู้เนื้อของวิน
“โอ๊ย”วินร้องออกมาก่อนที่จะตบฟีนเข้าที่หน้าอย่างแรง
“นายกล้าจิกฉันหรือ”วินถามออกมา
“มากกว่านี้ฉันก็ทำได้ คนสารเลวแบบนายมันสมควรโดนแล้ว”ฟีนพูดออกมาเขาเอามือแตะใบหน้าที่ข้างที่โดนตบ
“คนสารเลว นายว่าฉันเลวแล้วคนที่พึ่งแต่งงานไปไม่ถึงวันก็ออกมาระเริงรักกับชู้อย่างนายเรียกว่าอะไรล่ะ”วินพูดพร้อมกับดึงผมฟีนให้มองเขาให้ชัดขึ้น
“ไม่ใช่นะ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น”ฟีนปฎิเสธ
“แล้วสิ่งที่ฉันเห็นมันคืออะไรล่ะ”วินพูด
“นายกำลังเข้าใจผิดอยู่นะ”ฟีนบอกแต่วินก็ยังไม่เชื่อ
“เข้าใจผิด คนอย่างฉันไม่เคยเข้าใจอะไรผิด”วินพูด
“โว๊ย นายมันนี่นอกจากสารเลวแล้วยังชอบป้ายสีคนอื่นอีกนะ คนอย่างนายนี่มันยิ่งกว่าสารเลว...”ก่อนที่ฟีนจะพูดอะไรมากกว่านี้วินก็จูบปิดปากของฟีนแล้วเป็นจูบที่รุนแรงจาบจ้วง ไม่อ่อนหวานและไร้ซึ่งความปราณี
“คำก็สารเลว สองคำก็สารเลว ได้ฉันจะสารเลวให้ก็ได้ตามที่นายต้องการ”วินพูดก่อนที่จะขับรถออกไปจากลานจอดรถ
....................................................
เกาะส่วนตัว
วินลากฟีนลงจากรถเพราะฟีนไม่ยอมก้าวลงมาดีๆ
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม”ฟีนพยายามแกะมือของวินออกแต่วินกลับปล่อยฟีนลงพื้นแทนและบีบกรามฟีนแน่นส่วนมืออีกข้างก็กุมมือสองข้างของฟีนแน่น
“ก็นายอยากให้ฉันเลวฉันก็จะเลวให้สมใจนาย ให้นายรู้เลยว่าฉันมันเป็นยังไง”วินพูดก่อนที่จะลากฟีนเข้าไปในบ้าน
“พลั๊ก” วินขว้างฟีนลงบนเตียงมันทำให้ฟีนจุกแต่ปากก็ยังคงเก่ง
“ต่ำ หัวนายคิดได้แค่นี้หรือไง”
“ใช่ฉันมันต่ำ แต่ยังไงนายก็เป็นเมียคนต่ำๆอย่างฉันแล้วนี่ เป็นอีกครั้งหน่อยเป็นไรไปล่ะ” วินพูดพร้อมกับประกบจูบฟีนอย่างจาบจ้วงและลามมายังคอ
“อย่านะ”ฟีนพูด
“อย่าช้าใช่ไหมล่ะ”วินพูดและทันทีที่เขาพูดฟีนก็ตบเข้าที่หน้าเขาเต็มๆ
“นี่นายกล้าตบฉันหรือได้ฉันจะไม่ปราณีนายอีกแล้ว”วินพูดก่อนที่จะฉีกผ้ามามัดเข้าที่ข้อมือของฟีน
“หยุดนะ” ฟีนขอให้วินหยุดแต่มันก็เป็นเพียงแค่เสียงที่ไม่มีค่าวินไม่หยุดแต่กลับสอดใส่ตัวเองเข้ามาโดนไม่มีอะไรเบิกช่องทางก่อน
“โอ๊ย”ฟีนได้แต่ตะโกนออกมาดังลั่นห้องเพราะความเจ็บที่ได้รับ แต่มันก็ไม่เรียกความสงสารจากวินได้เลยกลับทำให้วินรุนแรงกว่าเดิมเขาขยับอย่ารุนแรงจาบจ้วงและไร้ความปราณี จนวินเสร็จเขาถึงได้รู้ว่าร่างที่อยู่ใต้ร่างเขาสลบไปแล้ว
“ทั้งที่ฉันคิดจะดีกับนาย แต่นายนี่มันชอบยั่วอารมณ์ฉันจริงๆ”วินพูดก่อนที่จะลูบหัวฟีนปลอบโยนในสิ่งที่เขาทำ ‘ทั้งที่ตั้งใจไว้ว่าถ้าเจอนายฉันจะขอโทษแล้วก็ขอให้นายเริ่มต้นใหม่ในฐานะของเพื่อน แต่พอเห็นนายในสภาพนั้นกับคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน มันก็ทำให้ฉันโกธรจนทนไม่ไหว ให้ตายสิฉันเป็นอะไรไปแล้ววะเนี่ย’วินคิดในใจก่อนที่จะจำได้ว่าเขาไม่ได้เอยขอโทษร่างบางเลย
“ขอโทษ”วินพูดก่อนที่จะก้มหัวลงไปจูบที่หน้าผากของฟีน
หากฟีนตื่นขึ้นมาแล้วได้รับรู้ถึงความอ่อนโยนนั้นก็ดีแต่ในความเป็นจริงแล้วฟีนไม่ได้ยินและรับรู้ถึงความอ่อนโยนใดๆเพราะฟีนนั้นได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว
......................
TBC… ตอนที่ 10 ดูอย่างเดียวแต่ไม่แล …
คำว่าดูแลมันแยกเป็นคำว่า ดู และ คำว่า แล
ถ้าผมจะดูอย่างเดียวแต่ไม่แลมันก็คงไม่ผิดใช่ไหม
-
บีบหัวใจคนอ่านมากมาย :m15: :m15:
-
anuruk97
เรื่องจ้า....+1ให้กำลังใจนะเจ้าค่ะพี่วินจ้าจะโหดไปไหนระวังความแค้ของพี่วินจะกลับมาทำลายตัวเองนะจ๊ะ ....+++น่าส่งสารที่สุดคือหนูฟีนนะลูก คงเจ็บน่าดู ฉากแรกก็NC เลยโว้ย....ชอบอะ
ค่ะ ขอบคุณค่ะที่ +1ให้ค่ะ
lidelia
ฟีนน่าสงสารอ่า
ว่าแต่ใครเป็นใคร อะไร ยังไง งงค่ะ
แต่ไงก็จะติดตามนะค่ะ
ขอบคุณค่ะที่ติดตาม
@happyvirus
NC รุนแรงดีเหลือเกิน สงสารฟีนกับเฟมาก ว้าแต่อะไรคือสิ่งที่ทำให้วินทำแบบนั้รกับฟีนอ่ะ อยากรู้ๆๆ มาอัพต่อไวๆนะคะ^^
ความแค้นค่ะ คือสิ่งที่ทำให้วินทำกับฟีน
lidelia
:jul1: :jul1:
เลือดคงไม่ออกหมดนะคะ ห่วงสุขภาพค่ะ
BBChin JungBB
ทำไมผมสับสนกับตัวละครล่ะเนี่ย ผมลำดับญาติไม่ถูกอ่ะครับ
ทำลับดับญาติให้แล้วค่ะ จะได้ไม่เกิดความสับสน
@happyvirus
เกลียดวินที่สุดเลยอ่ะ
อย่าพึ่งเกลียดวินเลยค่ะ เพราะเขาไม่ได้เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เกิด
lidelia ูู^
^
^
จิ้มรีบน
เกลียดวินเหมือนกันค่ะ ร้ายเกิน
ถึงวินจะร้ายแต่อย่าพึ่งเกลียดวินเลยนะคะ
Ai_Rong_Kun
อืม อ๋อ เอ๋อ.... ดูจากลำดับญาติก็เข้าใจแระ ขอบคุณคนแต่ง มาอัพบ่อยๆ นะฮ้า เจ้รออ่านอยู่
กอดน้องฟีนและน้องเฟ
กระโดดถีบยอดหน้านังวินและนังฟอส
ค่ะดีใจที่เข้าใจในลำดาญาติด้วยนะคะ ฟอสกับวินคงเจ็บอย่าพึ่งกระโดดถีบเลยนะคะ
wichaiP
วิน เลวอ่ะ มากๆๆ ด้วย
ถึงวินจะเลวแต่ลึกๆแล้วเขาก้มีอะไรซ้อนอยู่นะคะ
@happyvirus
จะเอายังงัยกันแน่นะวิน กำลังสงสัยคู่ของรูสกับเยียร์มาก
วินก็ไม่รู้จะเอายังไงกับตัวเองเหมือนกันค่ะ
mini_bilieber
อ่านแล้วปวดตับจี๊ดๆ
ถ้าปวดตับก็ไปหาหมอโรคตับที่โรงพยาบาลนะคะ เป็นห่วงสุขภาพค่ะ
ว่าแต่ตับเป็นไงบ้างคะ
lidelia
สงสารฟีน
ขอบคุณค่ะที่สงสารฟีน
tarkung ขอต้อนรับเรื่องใหม่........
จะติดตามต่อไปนะครับ
ค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
mook30628031
แอบแวะมาอ่าน
สู้ๆละกันเนาะะ
เอา+1 ละกันน ;"))
ค่ะ สู้ๆค่ะ
Huasia
แอบโหดไปมั้ย?
ไม่ค่ะ คนแต่งว่ามันไม่แอบโหดนะคะ
ณ.ที่เดิม™
ก็นะ ก็แก้แค้นกันไป แก้แค้นกันมาอย่างนี้
ค่ะ แก้แค้นไปมาแบบนี้แต่พวกเขาก็ทำเพื่อคนที่รักนะคะ
@happyvirus
รูสมันมีความแค้นไรนักหนานะ อยากรู้ๆๆ
มีความแค้นกับฟูพี่ชายเยียร์ค่ะ แต่มาลงที่เยียร์แทน
lidelia
เรื่องเริ่มซับซ้อม จะติดตามนะค่ะ
ขอบคุณค่ะที่ติดตาม
mook30628031
มาตามต่อออออ~
อ่านเพลินๆดี เรื่องมันดูยุ่งๆดีอ่ะ 55555
ขอบคุณค่ะที่ติดตามเสมอ
lidelia
รูสมันเข้าใจผิด เลยทำให้คนหลายคนต้องเจ็บปวดสินะ (ใช่ป่าวหว่า ??)
รูสนี่มันน่า :z6: :z6:
ค่ะ เข้าใจผิดทุกอย่างเลย
@happyvirus
รูสเข้าในผิดทุกอย่างเลยน่ะสินะ
ค่ะ เข้าใจผิดทุกอย่างเลย
mook30628031
เก๊าอยากอานต่ออ๊ะ!!~~ ^^''
สู้ๆนะกั๊บคนเขียนนนนน~
ค่ะสู้ๆค่ะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะมาลงตอนใหม่ให้แล้วนะคะ
POPEA
เรื่องนี้บีบอารมณ์มาก
รอตอนใหม่นะ~
ค่ะ มาลงตอนใหม่ให้แล้วนะคะ
@happyvirus
บีบหัวใจกันมากกมาย แต่ก็ชอบม๊าก > <
ขอบคุณค่ะที่ชอบนิยายเรื่องนี้
anuruk97
:a5:ฟิ่น เอ้ยลูก............หนูจะทนได้นานแค่ไหน แต่หนูต้องทนไปก่อน หนูต้องสู่เอาชนะใจมันนะ แล้วถ้าถึงเวลาการเอาคืนให้สาสมจนทำให้วินครั่งจนลงแดงตายเลยนะลูก +++ถนนนี้มีแต่หนามมีแต่หินหนูต้องเดินผ่านมันให้ได้นะลูก
เจ้ให้กำลังใจ รีบมาต่อนะ :z6:
ขอบคุณค่ะที่ให้กำลังใจแต่จะมากระโดดถีบข้างหลังทำไมคะไม่เข้าใจเลยแต่ก็มาลงให้แล้วนะคะ
mook30628031
เอ่อออมมมม แค้นกันไปกันมาดีเหลือเกิ๊นนนนนน
สู้ๆนะครับคนแต่ง
ค่ะ สู้ๆค่ะ แค้นกันไปมาแต่มันก็มีบางอย่างซ้อนอยู่นะคะ
wanderer
รอตอนต่อไปค่ะ
มาลงให้แล้วนะคะ
lidelia
สงสารฟีน ทำไมวินทำแบบนี้
วินทำกับฟีนเพราะแค้นแต่กับแจมินมันทำเพราะรักคะ
mook30628031
โอ๊ยยยยย,,สงสารเยียร์อ่าาาาา
ค่ะ ขอบคุณที่สงสารเยียร์ แต่ต่อไปมันก็จะดีเองนะคะตามคำพูดของมิว
BBChin JungBB
น่าจะเปลี่ยนชื่อเรื่องนะเนี่ย เฮ้ออออ เศร้าเกิ๊น
ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าจะเปลี่ยนเป็นชื่อไหน
เอาเป็นว่าคนแต่งใช้ชื่อนี้ก่อนหรือกันนะคะ
lidelia
บีบหัวใจคนอ่านมากมาย
ค่ะแต่ต่อไปวินคงดีกับฟีนมากขึ้น(มั้งนะ)
ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
ตอนที่ 10 ดูอย่างเดียวแต่ไม่แล
เช้าวันถัดมา
ฟีนตื่นขึ้นมาพร้อมร่างกายที่ปวดร้าว เขามองรอบๆตัว ทำไมต้องเป็นที่นี่ด้วยเขาเกลียดที่นี่ที่ที่เขาไม่อาจปกป้องตัวเองได้ ฟีนได้แต่นึก
“นี่จะนั่งเหมออยู่อย่างนั้นถึงเมื่อไร ไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าว”วินที่พึ่งเดินเข้าห้องมาก็สั่งลูกเดียว
“ทำไมฉันจะต้องทำตามที่นายสั่ง”ฟีนตะโกนถาม
“ก็เพราะว่าฉันสั่งไงล่ะ”วินพูด
“ฉันไม่ทำ”ฟีนบอกและนั่นทำให้เส้นอารมณ์ที่(ไม่ค่อยจะมี)ขาดลง วินใช้มือข้างหนึ่งเชยคางของฟีนให้อยู่ในระดับสายตาของเขา
“นายต้องทำ ถ้าไม่อยากโดนเหมือนเมื่อวาน”วินพูดสายตาของเขาบ่งบอกได้ว่าเขาเอาจริง
“...”และก็ได้ผลฟีนเงียบเสียงลง วินที่เห็นอย่างนั้นก็ปล่อยมือและเดินออกจากห้อง ก่อนออกไปก็ไม่วายทิ้งคำทิ้งท้าย
“ถ้านายไม่ออกไปภายใน 5 นาทีฉันจะเป็นคนลากนายออกไปเอง อ้อ แล้วหลังจากนั้นฉันไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
ฟีนที่เห็นวินออกไปแล้วก็ก้าวลงจากเตียงแต่มันเป็นไปอย่างยากลำบาก เพราะฟีนนั้นเจ็บจนแทบลุกไม่ขึ้นแต่ก็ฝืนเอาไว้ ใครจะรับประกันได้ว่าถ้าเขาไม่ออกไปภายใน 5 นาทีวินจะทำอะไรอีก
ฟีนอาบน้ำอย่างรวดเร็วที่สุดในชีวิต พอออกจากห้องน้ำฟีนก็สังเกตเห็นเสื้อกับกางเกงที่วางไว้บนเตียง เขาจับมันขึ้นมาดู
“นายเป็นคนยังไงกันแน่ เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้าย”และที่สำคัญนายคือพี่วินคนนั้นจริงๆนะเหรอทำไมนายถึงเป็นแบบนี้ได้นะ แน่นอนประโยคหลังฟีนไม่ได้พูดออกไป
.....................................
วินนั่งรอฟีนอยู่บนโต๊ะอาหารเขาไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องตื่นแต่เช้ามาทำอาหารให้อีกคนทานด้วยทั้งที่แต่ก่อนก็ไม่เคยคิดจะทำด้วยซ้ำ
ฟีนเดินเข้ามาที่ห้องอาหาร นั่งลงที่โต๊ะข้างวิน
“ไม่คิดจะทักทายกันบ้างหรือไง”วินพูดจ้องมองฟีนอย่างหาเรื่อง
“ทำไมฉันจะต้องทักทายคนอย่างนายด้วย”ฟีนตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“คนอย่างฉันมันเป็นยังไงล่ะ ถ้าจะบอกว่าสารเลวน่ะเลิกเถอะเพราะมันจะทำให้นายเป็นเหมือนเมื่อคืน อ้อ หรือไม่นะฉันอาจจะอยากทำนายมากกว่านั้นก็ได้”วินพูดอย่างกับเป็นเรื่องธรรมดาทั่วๆไป
“วิน แค่นี้พอใจยัง”
“ยัง นายต้องเรียกฉันพี่วินเพราะฉันแก่กว่านาย”
“ไม่”ฟีนตอบเสียงแข็ง
“ยังไงนายก็ต้องเรียกถ้า...”วินกำลังจะพูดแต่ฟีนก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
“ถ้าไม่อยากโดนเหมือนเมื่อวาน นายคิดหรือว่าขู่ฉันแบบนี้แล้วนายจะได้ทุกอย่างจากฉันงั้นเหรอ”
“ฉันไม่เคยขู่นายแต่ฉันเอาจริง”วินพูดก่อนที่จะประกบปากเข้ากับริมฝีปากของฟีน มันไม่ใช่จูบอย่างที่ฟีนเคยโดนมันมีความหมายมากกว่านั้นมันอ่อนโยนขึ้นแต่ถึงจะอ่อนโยนเท่าไรแล้วมันจะมีค่าอะไรในเมื่อมันไม่ได้เกิดขึ้นจากรัก
“ดูเหมือนปากของนายจะหวานดีนี่”วินพูดหลังจากถอนจูบออก และก็แน่นอนเขาใช้มือข้างหนึ่งรับมือของฟีนจะตบลงบนใบหน้าของเขาได้
“ฉันขอถามอีกครั้งนายคิดว่าทำแบบนั้นแล้วนายจะได้ทุกอย่างหรือไง”ฟีนถาม
“ไม่รู้สิ ฉันอาจจะได้ทุกอย่างจากนายก็ได้นะ”วินตอบแต่หน้าตาเขาก็แสดงถึงความไม่ใส่ใจในคำถาม
“ฉันจะบอกอะไรให้ว่าถึงนายทำกบฉันแบบนี้นายก็ไม่ได้ทุกอย่างไปจากฉัน”
“แล้วอะไรล่ะที่ฉันจะไม่ได้ไป ร่างกายหรือ ฉันก็ได้มันมาตั้งแต่ก่อนที่เราจะแต่งงานกันซะอีกนะ”วินพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเย้ยหยัน
“หัวใจไงล่ะ นายจะไม่มีวันได้หัวใจฉันไปเด็ดขาดเพราะฉันจะไม่มีวันรักนาย”ฟีนพูดแล้วก็จ้องตาอีกฝ่าย
“งั้นเหรอ งั้นก็ดีเพราะฉันก็ไม่ต้องการให้นายมารัก แล้วอีกอย่างอย่างคิดว่าฉันจะนึกคิดพิสวาสอะไรนายถึงขั้นรักหรอกนะเพราะฉันมีคนที่ฉันรักอยู่แล้ว”วินพูดโดยไม่สังเกตเลยว่าแววตาของฟีนเปลี่ยนไปช่วงเวลาหนึ่งก่อนที่จะกลับไปเป็นแบบเดิม
“แจมินสินะ คนที่นายรัก”
“ใช่ นายก็รู้ตัวดีนี่ จะได้คุยกันง่ายๆหน่อย”วินพูดก่อนที่จะเอาข้าวเข้าปากตัวเองก่อนที่จะสังเกตว่าฟีนไม่แตะข้าวเลย
“กินข้าวซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”ฟีนที่ได้ยินก็ตักข้าวเข้าปากถึงมันจะรสชาติดีแค่ไหนฟีนก็ไม่อาจรับรู้ได้เพราะตอนนี้ใจเขามันเจ็บเกินกว่าจะรับรู้รสชาติของมัน ‘นายรักฉันไม่ได้เหรอ’ ถึงคำถามนี้จะอยู่ในหัวแต่ฟีนก็ไม่กล้าแม้แต่ที่จะเอยมันออกมาเพราะเขารู้ดีว่าหากถามออกไปคงได้คำตอบที่จะทำให้เขาเจ็บยิ่งกว่าเดิม
“กินเสร็จก็เอาจานไปล้างเอง ล้างส่วนของฉันด้วยล่ะ”วินพูดเสร็จเขาก็ลุกจากโต๊ะอาหารขึ้นไปห้องของเขาข้างบน
ฟีนไม่ได้พูดอะไรออกไปเขาเก็บจานบนโต๊ะและนำไปล้าง ระหว่างที่เขาล้างน้ำตามันก็ไหลออกมา ‘ทั้งที่ไม่อยากร้องไห้อีกแต่ทำไมนะแค่ได้ยินนายพูดว่าไม่ได้รักฉันมันก็ทำให้ฉันเจ็บได้ขนาดนี้”
.....................................................
วินที่ขึ้นห้องก็ได้แต่คิดเรื่องที่เขาพูดว่าเขาไม่รักฟีน ทั้งที่เป็นอย่างนั้นแต่ทำไมแค่เห็นใบหน้านั่นกำลังจะร้องไห้ถึงทำให้เขาหวั่นไหวได้นะ หวั่นไหวถึงขนาดต้องขึ้นมาบนห้องปล่อยให้เจ้าตัวได้ร้องออกมาจนสุดๆ ทั้งที่จะอยู่ดูก็ได้ ‘ทั้งที่คิดว่าจะแค่ดูนายอย่างเดียวแต่ไม่แลแท้ๆ ทำไมเป็นแบบนี้ได้นะ’วินได้แต่คิดในใจกับตัวเอง
..................................................
TBC… ตอนที่ 11 รักที่ไม่เท่ากันของ ฮยอน แจมิน …
มีคนเคยบอกไว้ว่า อกหักดีกว่ารักไม่เป็น
แต่ผมก็ขอให้ผมเป็นคนที่รักไม่เป็นยังดีกว่าจะต้องมาเจ็บเพราะเขา
คิม แทฮี
............................
คนเขียนขอเปลี่ยนชื่อตอนนะคะ เพราะมันคนละเหตุการณ์กัน
ตอนนี้เป็นตอนก่อนแจมินค่ะ
ต้องขอโทษจริงๆค่ะ
ปล.ไม่รู้ว่าเราตอบความเห็นดีหรือเปล่า
ถ้ามันไม่ดีก็ขอโทษด้วยนะคะเพราะพึ่งจะเคยตอบครั้งแรก
ขอบคุณค่ะที่อ่านเรื่องนี้ :L2:
-
ขอบคุณมากมาคุณ Kuro
ที่ทำให้วันธรรมดาๆที่แสนหน้าเบือ่ของเราฟินขึ้นมาทีเดียว
อ่านไล่มาตั้งแต่ตอนแรก
โฮ !! แรกๆไม่ไหวเคลีย เพลียกับหลายตัวละคร
แต่อ่านมาเรื่อยๆเิริ่มจี๊ดๆปวดตับ
โธ่ แต่คน แต่ละปม จี๊ดๆ ทั้งนั้น
ชอบมากจิงๆ จะคอยติดตามผลงานนะค่ะ
จัดไปกับ 1+ เป็ดงามๆ อยากบวกให้มากกว่านี้ แต่มันได้เป็ดเดียวนี่จิ
กรี๊ดดดดค่ะ ^^
-
‘นายรักฉันไม่ได้เหรอ’ ประโยคนี้บีบหัวใจเจ๊มากมาย :sad4: :sad4:
-
วินไม่สนใจก็มาอยู่กับเราเเถอะะะ //โดนถีบ
มะหร่ายวินจะอาการดีขึ้นเนี่ยยยย
ไฟท์โตะเน้อคนเขียนนน *บีบไหล่*
-
สงสารฟิน เฟ และก็เยียร์ รอตอนต่อไปนะคะ
-
ตอนที่ 11 รักไม่เท่ากันของ ฮยอน แจมิน
ทุกคนคงจะเคยมีความรักกัน
และเหนือสิ่งอื่นใดทุกคนคงจะมีรักแรกพบเหมือนกับผม
เรื่องของผมเกิดขึ้นในตอนที่ผมยังเด็ก ผมเดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะใกล้บ้านแล้วก็สะดุดตากับเด็กหนุ่มคนหนึ่งเขาส่งยิ้มมาให้ผมก่อนที่จะเดินเข้ามาแนะนำตัว
“สวัสดีครับแจมินใช่ไหม พี่คิม แทฮี น้ายินดีที่ได้รู้จัก”
“ผมฮยอน แจมิน” ผมส่งยิ้มตอบออกไป
“รู้จักน้องฉันยัง”พี่จีฮวาน พี่ชายผมทักพี่แทฮี
“รู้แล้วน่ารักดีนะ”พี่แทฮีพูดก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ คำชมของพี่ทำให้ผมเขินจนหน้าแดง
“ฉันต้องกลับแล้วล่ะ”พี่แทฮีพูดก่อนที่บอกลาพวกเราทั้งสองคน
5 ปีผ่านไปผมไม่ได้พบกับพี่แทฮีอีกเลย ทุกวันผมเฝ้าคิดถึงว่าเมื่อไรจะได้เจออีก ตอนนั้นผมได้แต่เล่นกับเพื่อนที่โตมาด้วยกัน เพื่อนผมมีหลายคน มีวิน พี่ฟอส พี่เยียร์ ดินแล้วก็วิช พวกเราสนิทกันมาก
จนวันหนึ่งผมก็ได้เจอกับเขาอีกครั้งหนึ่ง
มันเป็นวันที่ผมเรียนจบมหาลัย
“ยินดีด้วยนะ ที่เรียนจบ”พี่แทฮีมอบดอกไม้ให้ผมแล้วก็เอย
“ขอบคุณครับ”ผมพูดไปหน้าแดงไป
หลังจากวันที่ผมได้เจอกับเขาอีกครั้งผมก็รักเขามากกว่าเดิม รักมาก
วันหนึ่งพี่แทฮีขอให้ผมมาเป็นแฟนกับเขา ผมก็ตอบตกลงโดยที่ไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากนั้นผมจะต้องเจ็บปวด
พี่แทฮีพาผมไปรู้จักกับพ่อแม่ของเขา พวกท่านใจดีมาก และให้ผมแต่งงานกับพี่แทฮี
งานแต่งงานของผมถูกจัดขึ้น มันเป็นเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของผมและมันก็เป็นจุดเริ่มต้นของความทุกข์ระทมด้วย
ตลอดเวลาที่ผมแต่งงานกับพี่แทฮี พี่เขาก็เอาแต่เฉยชากับผม ไม่เคยพูด ไม่เคยแสดงออกอะไรออกมาให้รู้ว่ารักผมอีกเลย
“พี่ไม่มาอีกแล้ว”ผมพูด มันเป็นนัดครั้งที่100 ได้แล้วมั้งที่พี่เขาให้ผมรอเก้อ ทั้งที่ผมมาตั้งแต่ร้านเปิดจนร้านปิดแล้วพี่เขาก็ไม่มา
“พี่ครับกลับมาแล้วหรือครับ ผมทำอาหารไว้มาทานด้วนกันนะครับ”ผมพูดตอนที่เขากลับมาจากที่ทำงาน มันเป็นเรื่องยากที่คุณหนูที่โตมาโดยมีคนรับใช้อย่างผมจะทำอาหารแต่ผมเพื่อเขา
“ไม่กิน ฉันจะนอนหลีกทางซะ”เขาพูดก่อนที่ผมจะหลีกทางให้ ผมก็หลีกทางให้เขาไก้เข้าไปนอน นี่ผมขวางทางเขาขนาดเลยเหรอ ผมได้แต่คิด
ผมอยากรู้ว่าอะไรเป็นเหตุผลให้พี่แทฮีทำแบบนี้กับผม ผมจึงจ้างนักสืบแล้วนักสืบคนนั้นก็ไม่ทำให้ผิดหวังแต่มันทำให้ผมแทบกระอัก
พี่เขามีคนรักอยู่แล้วก่อนที่จะมารู้จักผมเธอชื่อ ยุนนา แต่ครอบครัวของพี่แทฮีไม่ยอมรับเธอ พี่เขาจึงหันมาคบกับผมแทนหวังจะให้พ่อแม่ยอมรับเธอแต่เรื่องไม่คาดฝัน(สำหรับพี่)ก็เกิดขึ้นเมื่อพ่อแม่ยอมรับผมและให้แต่งงาน
หลังจากงานแต่งงานพี่ก็พบกับยุนนามาตลอด นี่ใช่ไหมเหตุผลของพี่ พี่ให้ผมรอเก้อในขนาดที่พี่ออกไปกับเธอ พี่ให้ผมรอแทบตาย รอจนอาหารมันเย็นพี่ก็ยังไม่กลับบ้านเพราะออกไปค้างกับเธอ แต่มันก็ทำให้ผมได้แต่เจ็บเพื่อพี่แทฮีผมจะเก็บเรื่องที่ผมรู้ไว้
ผมกับเขายังใช้ชีวิตอย่างหน้าชื่นอกตรมต่อไป ทุกครั้งที่ผมยิ้มผมเจ็บในอก จนกระทั่งวนหนึ่งผู้หญิงคนนั้นก็เข้ามาบ้านผม
“เธอมาทำไม”ผมถามในขนาดที่ผมไปเอาน้ำชามาให้เธอ
“มาทวงของฉันคืน”
“ของ”
“พี่แทฮียังไงล่ะ คิดว่าพี่เขาจะรักแกจริงๆหรือไงผู้ชายอย่างแกน่ะมันก็เป็นได้แค่ทางผ่านเท่านั้นล่ะ”เธอพูดก่อนที่จะเอาถ้วยน้ำชาจากมือผมมาเทใส่หัวผม มันทำให้เส้นอารมณ์ของผมขาดผึ่งผมเงื้อมือมาตบเธอแต่มันก็ได้แต่เงือมือเพราะเธอทำในสิ่งที่ผมอึ่งเธอตบตัวเอง
“เพี๊ย”เสียงตบดังสนั่น แล้วเธอก็ก้มลงร้องไห้
“แจมินฉันไม่นึกว่านายจะเป็นคนแบบนี้”พี่แทฮีที่พึ่งเข้ามาในบ้านเห็นเธอที่ร้องไห้อยู่แล้วก็เห็นรอยตบก็จ้องมองมาที่ผมเหมือนกับผมเป็นคนผิด โดยไม่ทันได้สังเกตรอยแดงจางๆบนในหน้าของผมที่เกิดจากเธอเอาน้ำชาร้อนๆเทใส่หัวผม
“อย่าโทษเขาเลยค่ะ ยุนนาผิดเองที่เผลอทำแก้วน้ำชาหกใส่เขา...”เธอพูดไปร้องไห้ไป
“แจมินนายต้องขอโทษเธอ”
“ไม่ ผมจะไม่ยอมทำในเมื่อผมไม่ผิด”
“ไม่ผิด ไม่นึกเลยว่านายจะเป็นคนแบบนี้ ทำแล้วไม่ยอมรับ ขอโทษเธอซะ”พี่แทฮีพูดจ้องเขามาในดวงตาของผม
“ถ้าคนแบบผมเป็นคนแบบนั้นแล้วพี่ไม่ยิ่งไปกว่าผมหรือไง 7 ปีที่ผ่านมาพี่ทำอะไรไว้พี่เคยยอมรับกับผมซักครั้งไหม”ผมทนไม่ไว้ตะโกนออกไปแล้วก็ได้รับคำตอบ
“เพี๊ย”เสียงตบดังขึ้น ผมถูกตบ หน้าผมชาไปหมดแต่มันคงไม่ชาเท่าหัวใจของผมที่เจ็บจวนจะตาย
“ยอมรับอะไร”
“ก็ยอมรับว่าพี่น่ะไปทำอะไรกับเธอในขนาดที่พี่ยังเป็นสามีของผมตามกฎมายไงล่ะครับ”
“สามีงั้นหรือฉันจำไม่ได้ว่าเคยยอมรับนายเป็นภรรยา”ใช่พี่ไม่เคยทำอะไรผมนั้นเป็นสิ่งเดียวที่ผมขอบคุณเพราะผมคงเจ็บกว่าเดิมที่ต้องมาเสียทั้งกายและใจให้กับคนที่ไม่เคยรักผมเลย
“นั่นสินะครับ แต่ยังไงพี่ก็ผิดแล้วไม่ยอมรับอยู่ดี”ผมพูดน้ำตาจะไหลออกมา
“นายต้องขอโทษเธอซะ ตบคนที่ท้องอยู่น่ะมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย”อะไรนะ ท้องเนี่ยเธอท้องงั้นเหรอ
“ท้อง”
“ใช่ท้อง ดีใจไหมล่ะแจมินสิ่งที่นายให้ฉันไม่ได้เธอกำลังให้กับฉัน”
“ครับ ดีใจ ผมยินดีกับพี่ด้วย ผมขอโทษคุณด้วยนะยุนนาและยินดีด้วย”ผมยิ้มแล้วก็ขอโทษเธอทั้งที่ความจริงผมอยากจะร้องไห้ออกมมาให้รู้แล้วรู้รอด
“ดีมาก ยุนนาเราไปกันเถอะ”พี่แทฮีพูดก่อนที่จะพาเธอออกไป
“ส่วนนายจะอยู่ที่นี่ต่อก็ได้หรือไม่นายจะไปอยู่ที่ไหนก็ได้เรื่องของนาย”นั่นคือคำพูดทิ้งท้ายที่เขาพูดให้กับผม หลังจากเขาออกไปผมก็ปล่อยโฮออกมา น้ำตามากมายแข่งกันไหลออกมาจากดวงตา มันเจ็บ เจ็บลึกลงไปถึงหัวใจแต่ผมก็ยอมเพื่อเขา
ผมเข้าไปในห้องนอนเอากระดาษปากกาเขียนในสิ่งที่ผมอยากจะพูดลงไปแล้วก็แนบกระดาษอีกใบเข้าไปในซองจดหมาย มันคือใบหย่าที่ผมเซ็นไว้ทั้งหมด ผมขอมันมาตั้งแต่ที่ผมรู้เรื่องของยุนนาเพราะผมรู้ว่าสักวันวันนี้ต้องมาถึงวันที่เขาจากผมไปอยู่กับเธอ
ผมปิดผนึกซองจดหมายแล้วเอามันไปไว้ในห้องนอนของเขา(เรานอนแยกห้องกัน)ก่อนที่ผมจะทำในสิ่งที่ผมรู้ว่าผิดแต่ผมก็ยังจะทำเพราะผมไม่อยากเห็นวันที่เขากับเธอครองคู่กัน มันจะทำให้ผมเจ็บมากกว่านี้
ผมเข้าไปในห้องน้ำเปิดน้ำให้เต็มอ่างแล้วก็แช่ตัวลงไป ผมกรีดมีดลงที่ข้อมือของผม เจ็บ แต่ความเจ็บที่ใจมันมากกว่า ผมปล่อยให้เลือดไหลออกมาแล้วก็สลบไป
.......................................................
ผมรู้สึกตัวอีกทีเพราะเสียงของเขา
“ยุนนาคุณอย่าทิ้งผมไปนะ”
“พี่แทฮีคะอยู่กับเขาเถอะค่ะ”เธอพูดออกมา
“ไม่ คนที่ผมรักมีแต่คุณคนเดียว อยู่กับผมนะ”เขาพูดก่อนที่จะกอดเธอ สาบาลได้ว่าผมเห็นเธอยิ้มออกมาก่อนที่จะทำเป็นสะอึกสะอื้นพูดกับเขา
“ไม่คะ...”เธอพูดไม่ทันจบก็สลบไป
“ยุนนา”เขาพูดก่อนที่จะอุ้มเธอออกไปจากห้อง ทั้งที่ตายังหลับอยู่เธอกับยิ้มมันเป็นยิ้มที่แสดงว่าเธอชนะผม ใช่ เธอชนะ ในขนาดที่ผมพึ่งจะรอดพ้นจากความตายเขาไม่แม้แต่จะเป็นห่วงผมแต่เธอแค่แกล้งสลบเขากลับรีบพาเธอออกจากห้อง
“นี่ใช่ไหมคือคำตอบของพี่”ผมพูดก่อนที่จะลุกจากเตียง ผมสังเกตได้ว่านี่เป็นห้องในโรงพยาบาล ผมหาเสื้อผ้ามาใส่ ให้ตากสิมันเต็มไปด้วยเลือดแต่ผมก็ใส่ออกจากโรงพยาบาล ถึงว่ามันจะเป็นที่สักเกตแต่ยังไงมันก็ดีกว่าชุดคนไข้ที่ดูก็รู้ว่ากำลังหนีออกจากโรงพยาบาล
“ไป....”ผมโบกแท๊กซี่ที่ผ่านมาแล้วก็นึกได้ว่าตัวเองไม่มีเงินแต่ก็เข้าไปนั่งพอไปถึงผมบอกให้คนขับรอก่อนที่จะรีบไปเอาเงินมาจ่ายพร้อมกับขอบคุณคุณลุงคนขับ
ผมขึ้นไปบนห้องแล้วก็เก็บของทั้งหมด จองตั๋วเครื่องบินเที่ยวเดียวกลับไปยังที่ๆผมเกิดมา ประเทศไทย
ที่ๆผมใช้เป็นที่พักไม่ใช่บ้านผมเพราะผมต้องทนตอบคำถามที่ผมไม่อยากตอบ ผมจึงเลือกไปที่บ้านของเพื่อผม วิน
................................................................
ร่างแบบบางได้ตื่นจากนิทรา
“ตื่นแล้วหรือครับ”เสียงขอคนที่ผมไม่รู้จัก ผมจึงลืมตาขึ้นมาแล้วก็พบกับเด็กหนุ่มที่ดูอ่อนกว่าผม ฟมสีดำ ดวงตาใสสีดำ กำลังจ้องมาที่ผม
“สวัสดีครับผมชื่อเฟครับ ฟอสให้ผมมาอยู่ข้างคุณครับ”เฟตอบโดยที่ผมยังไม่ทันถามอะไร
“ฉัน คิม ไม่สิตอนนี้ต้องเป็น ฮยอน แจมิน ยินดีที่ได้รู้จักเฟ”ผมตอบออกไปก่อนที่จะยิ้ม จริงสินะเมื่อคืนผมฝันถึงอดีตแต่ต่อไปผมจะเริ่มต้นใหม่พร้อมกับความเจ็บปวดที่ฝังเอาไว้ในจิตใจ
.........................................................
TBC... ตอนที่ 12 รักที่แอบแผงในการกระทำ...
ทำไมนะ นากถึงได้เดี๋ยวก็กับฉัน เดี๋ยวก็ร้าย
ตกลงนายเป็นคนแบบไหนกันแน่นะ...วิน
ฉันเป็นคนแบบไหนก็เรื่องของฉัน
ให้ตายสิทำไมฉันถึงได้ใจดีกับนายได้นะ...ฟีน
-
สงสารแจมิน ชะนีนางนั้นร้ายกาจมาก :serius2: :serius2:
-
เรื่องนี้รู้สึกจะรักรันทดทั้งเรื่องเลยนะะะะ
(แต่มุงก้ชอบบ ==")
สู้ๆเหมียนเดิมเน๊ะคนเขียนนน~~
-
ผู้หญิงคนนั้นน่ากลัวนะเนี่ย
-
เข้ามาติดตามอ่านอีกคน
เรื่องนี้ซับซ้อนซ่อนเงื่อนจริงๆ
อ่านแล้วทรมาณจิตใจสุดๆ :m15:
รอตอนต่อไปนะ :call:
-
พรุ่งนี้จะมาต่อให้ค่ะ
-
ตอนที่ 12 รักที่แอบแฝงไว้ในการกระทำ
เย็นวันเดียวกัน
ร่างโปร่งบางตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทรา แต่การที่เขาจะลืมตานั้นยากเหลือเกินเหมือนมีอะไรมากดทับที่ดวงตา เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ลูบวนเวียนอยู่ที่รอบตัวเขามันทำให้เขารู้สึกสบายตัว
“รู้ไว้ด้วยนะถ้านายไม่ไข้สูงตั้ง 40 องศา ฉันจะไม่มีวันแลนายเด็ดขาด”วินพูดขนาดที่กำลังเช็ดตัวฟีนอยู่ เขาค่อยๆเช็ดเบาๆเพราะว่ากลัวที่จะเห็นฟีนตื่นมาแล้วเห็นเขาเช็ดตัวให้ ‘ถ้าตื่นมาตอนนี้นายต้องคิดว่าฉันลวนลามนายแน่นอน ก็คนอย่างฉันมันเป็นคนที่สารเลวสำหรับนาย’วินคิดก่อนที่จะเช็ดตัวต่อไปจนเสร็จ เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฟีนก่อนที่จะเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนผ้า วิน ออกมาก็พบว่าฟีนนั้นลืมตาตื่นขึ้นมาแล้ว
“ไม่เป็นไรใช่ไหม”วินถามแต่กลับไม่ได้รับคำตอบ
“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะทำอะไรนายซักเท่าไร”วินพูดต่อไป ตอนนั้นเขาลงไปข้างล่างก็พบว่าฟีนสลบไปแล้ว เขาจับตัวฟีนมันร้อนยังกับไฟ เขารีบพาฟีนมาข้างบนก่อนที่จะโทรตามพี่เตวิชมาเพราะถ้าเป็นพี่เตวิชคงไม่สนอะไรมากมายแต่ผิดคาด
“นายคิดจะทำอะไรฉันไม่รู้ แต่ที่แน่ๆนายอย่าลากใครมาในวังวนของพวกเราเลย นายไม่คิดหรือไง การที่นายกับพี่ฟอสรักแจมิน และการที่ฉันรักเยียร์มันเป็นการยึดติด ตลอดมาพวกเราได้รู้จักใครบ้างที่ไม่ใช่พวกเรา นายเอาเขามายุ่งแล้วนายควรจะดูแลเขาให้ดีกว่านี้อย่างน้อยก็เพื่อดิน”นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของพี่เตวิชก่อนที่เขาจะกลับไป
“น้ำ”เสียงแหบๆพูดเบาๆแต่มันก็พอให้วินได้ยิน วินเดินไปที่เหยือกน้ำที่ตั้งไว้บนโต๊ะมุมห้อง เทน้ำใส่แก้วแล้วเอามาให้ฟีน ฟีนรีบดื่มจนสำลัก
“ค่อยๆกินก็นายน้ำมันไม่หนีนายไปไหนหรอก”วินพูดก่อนที่จะเอามือลูบหลังฟีน
“นายไม่อยากพูดกับฉันตอนนี้ใช่ไหม งั้นฉันไปก่อนล่ะ”วินถามเมื่อไม่ได้คำตอบเขาก็เดินออกจากห้องไป
“ถึงนายดีกับฉันแต่มันก็เฉพาะตอนที่ฉันไข้สูงใช่ไหมล่ะ ถ้าฉันไข้ลดลงมันก็คงกลับไปเป็นเหมือนเดิมสินะ ถ้ามันจะเป็นแบบนั้นฉันคงเจ็บปวดแล้วนายก็ได้แก้แค้นสมใจ”ฟีนพูดหลังจากเห็นวินออกจากห้องไปแล้ว โดยที่ไม่รู้เลยว่าทุกคำพูดวินนั้นได้ยินทั้งหมดเพราะวินกับฟีนนั้นอยู่ห่างกันเพียงแค่ประตูกั้น
“แก้แค้นงั้นเหรอ ถ้าตอนนั้นพี่เยียร์ไม่ขอให้ฉันเลิกฉันจะเลิกหรือเปล่า? หรือว่าฉันจะยังคงเดิม ยังฉันจะทำร้ายนายต่อไปดี”วินพูดเขาสับสนกับตัวเอง
“บนโลกนี้มีคนเป็นล้านคน มีใจเป็นล้านใจ”เสียงมือถือเขาดังขึ้นเขากดรับมัน
“สวัสดีครับวินครับ”
“โทรจากโรงพยาบาลนะคะ คือว่าคุณเป็นญาติของคุณทนากรใช่ไหมคะ”
“ครับ ทำไมครับ พี่ผมเป็นอะไรหรือครับ”วินพูดเขากังวลว่าพี่ชายจะเป็นอะไรไป
“ใจเย็นๆนะคะ คือว่าคุณทนากรหนีออกจากโรงพยาบาลไปแล้วค่ะ”
“หนีออกจากโรงพยาบาล”
“ค่ะ คุณทนากรเขาหนีไปตอนเที่ยงวันนี้ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณพอรู้ไหมคะว่าเขาออกไปไหน”พยาบาลถามวิน
“ไม่รู้ครับ ผมจะลองที่บ้านดูก่อนนะครับ ขอบคุณครับ”วินพูดจบก็ตัดสายแล้วกดโทรหาฟอสที่บ้าน ความจริงเขาจะไปหาที่บ้านก็ได้แต่จะทิ้งให้ใครคนหนึ่งต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวตอนที่ไม่สบายนี่นะเขาทำไมได้หรอก อีกอย่างพี่เยียร์คงแค่อยากกลับบ้าน
“พี่ฟอสพี่เยียร์ไปที่บ้านหรือเปล่า”ทันทีที่ฟอสรับสายวินก็รีบพูดทันที
“ไม่นี่ ทำไมหรือ”ฟอสถามอย่างสงสัย
“แค่นี้ก่อนนะ”วินพูดก่อนที่จะกดตัดสาย ถ้าพี่เยียร์ไม่อยู่บ้านงั้นก็คงอยู่กับไอบ้านั่นสินะเพื่อความแน่ใจวินกดโทรไปที่หาคนที่เขาไม่อยากคุยด้วยที่สุด
“ไม่คิดว่านายจะโทรมาหาฉันนะ เจ้าหนูวินมีอะไรล่ะ”เสียงท่าทางหยอกล้อดังขึ้น
“ฉันก็ไม่คิดที่จะโทรหานายอยู่แล้ว พี่เยียร์อยู่กับนายหรือเปล่า”
“อยู่”
“ฉันขอเตือนนายไว้อย่าง ดูแลพี่ชายฉันให้ดีถ้าไม่งั้นนายอาจจะเสียพี่ชายฉันไปก็ได้”วินพูดก่อนที่จะตัดสายไป เขาอยากจะบอกรูสแต่มันดันเป็นหนึ่งในสัญญาที่ให้ไว้กับพี่ชายเขายังจำได้ตอนที่พี่เขาร้องไห้ห้ามพี่ฟอสกับเขาบอกรูส
............................................
วินลงมาข้างล่างเขาทำโจ๊กให้ฟีนทาน ระหว่างทำก็ได้แต่คิดว่า ทำไมต้องทำด้วย แต่ก็ทำจนเสร็จ
วินตักโจ๊กใส่ชามที่อยู่บนถาดอาหารแล้วยกมันขึ้นมาข้างบน เขาเปิดประตูเข้าไปแล้วก็พบว่าฟีนนั้นหลับไปแล้ว
วินวางถาดอาหารที่โต๊ะก่อนที่จะเอามืออังหน้าผากฟีน “หายร้อนหน่อยแล้ว”วินพูด ไม่รู้ว่ามือที่ไปอังหน้าผากนั้นแรงไปหรือเปล่าเพราะมันทำให้ฟีนตื่นขึ้นมา
“ตื่นแล้วสินะ ลุกขึ้นมากินข้าวก่อนแล้วก็ทานยาด้วย”วินพุดก่อนจะเห็นว่าฟีนนั้นลุกไม่ไหว เขาจึงพยุงฟีนขึ้นมาแล้วเอาหมอนดันหลังฟีนไว้
“นายคงจับช้อนไม่ไหว มาฉันป้อน”วินพูดก่อนที่จะป้อนฟีนแต่ฟีนกลับไม่ยอมอ้าปากกลับทำตาโตแทน
“อ้าปากนะ ถ้านายไม่กินนายก็จะไม่มีแรงนะ”วินพูดก่อนที่จะทำปากอ้าเหมือนคนที่อยากให้เด็กกินข้าว ฟีนที่เห็นแบบนั้นก็ยอมอ้าปากกิน วินป้อนโจ๊กฟีนจนหมดชาม
“นายต้องกินยาด้วย”วินบอกเขาเอายากับแก้วน้ำยื่นให้ฟีนกิน แต่ฟีนไม่รับเขาก็คิดได้ว่าแรงจะจับช้อนยังไม่มีแล้วจะเอาแรงที่ไหนไปจับแก้วน้ำได้เขาจึงเอายาใส่ปากฟีนก่อนที่จะกินน้ำเข้าไปแล้วประกบปากกับฟีน เม็ดยาค่อยๆไหลลงคอถึงมันจะขมแต่รสจูบกลับทำให้มันหวานขึ้นมาทีเดียว
“ฉันไปก่อนนะ”วินพูดหลังจากที่เขาถอนจูบออกจากนั้นก็เดินออกจากห้องไป
ฟีนได้แต่ตกใจกับการกระทำของวิน ตกลงนายเป็นคนแบบไหนกันนะเดี๋ยวก็ดีกับฉันเดี๋ยวก็ร้ายกับฉัน...จริงสินะมันแค่ตอนที่ฉันป่วย...ฟีนยังจำได้ดีถึงคำพูดแรกที่เขาตื่นมา
“รู้ไว้ด้วยนะถ้านายไม่ไข้สูงตั้ง 40 องศา ฉันจะไม่มีวันแลนายเด็ดขาด” มันทำให้เขาเจ็บในอกลึกๆ
..................................................
TBC…ตอนที่ 13 นายเคยรักฉันบ้างไหม (รูส + เยียร์) …
ตลอดมาที่อยู่ด้วยกัน ฉันอยากรู้ว่านายรักฉันหรือเปล่า
หรือเห็นฉันเป็นแค่ที่ระบาย...
ได้โปรดบอกฉันมาทีเถอะก่อนที่ฉันจะไม่อยู่ฟังนาย
-
วินดีกับฟีน :mc4: :mc4:
-
วินดีกลับฟินให้มากนะ ถ้ารักเขาแล้วอย่าพยามสร้างกำแพงขึ้นมาทำลายความรู้สึกต่อตัวเองฟินอีกต่อไป....
อยากอ่านตอนหน้ามาก+++++++รูสจะทำอย่างไรน้า.....ถ้ารู้ว่าเยียร์เป็นโรคหัวใจและอาจไปจากเขาได้ทุกเมื่อ
-
หลงรักนายฟีนเค้าแล้วล่ะสินะนายวิน
รอตอนต่อไปนะ
-
พรุ่งนี้จะมาต่อให้นะคะ
ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ
-
ตอนที่ 13 นายเคยรักฉันบ้างไหม (รูส + เยียร์)
15 ชั่วโมงก่อน
โรงพยาบาล
เยียร์นอนอยู่บนเตียงคนไข้ เฝ้าคิดถึงอีกคน ผ่านมาวันหนึ่งแล้วที่ฉันเข้าโรงพยาบาล รูสนายจะคิดถึงฉันไหมนะ หรือว่าฉันจะไม่มีตัวตนขนาดที่นายไม่แม้แต่จะสนใจกันนะทั้งที่ฉันอยากอยู่กับนายตลอดเวลาแท้ๆ ก็ดีถ้านายเห็นว่าฉันไม่มีตัวตนฉันจะไปหานายเองอย่างน้อยก็เพื่อตอบย้ำให้นายรู้ว่ายังมีฉันอยู่ตรงนี้
เยียร์คิดอย่างนั้นเขาไม่รอช้ารีบแต่งตัวและหนีออกจากโรงพยาบาลไป เขาโบกแท็กซี่ที่วิ่งผ่านมาหน้าโรงพยาบาลทันที
“พี่ครับไปโรงแรม....ครับ”เยียร์พูดกับคนขับแท็กซี่ก่อนที่จะเข้าไปในตัวรถ
.....................................
รถแท็กชี่ได้มาส่งเยียร์ถึงโรงแรมเขาจ่ายเงินก่อนที่จะออกจากรถ รีบวิ่งตรงไปยังห้องของเขา
เยียร์เปิดประตูเข้าไปเขาก็พบสภาพห้องที่รถแต่มันก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ที่สำคัญคือ รูสที่กำลังนัวเนียกับสาวอยู่กลางห้อง ทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นเห็นเขาเธอก็ตกใจก่อนที่จะรีบเก็บเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นแล้วออกจากห้องไป
“นายน่าจะมาช้ากว่านี้หน่อยนะ”รูสพูดอย่างไม่ยี่ระเขาไม่สนหรอกนะว่าเยียร์จะมาเมื่อไร เขาสนแค่หญิงสาวที่รีบวิ่งออกไปเมื่อกี้ ถ้าเยียร์มาช้ากว่านี้เขาคงได้แอ้มหล่อนไปแล้ว รูสคิดโดยที่ไม่ทันเห็นสายตาของเยียร์ที่มองมายังเขาอย่างผิดหวัง
“ทำไมห้องถึงรก”เยียร์เลี่ยงประเด็นหญิงสาวที่ออกไปจากห้องมายังห้องที่รกแทน เขาไม่อยากพูดอะไรมากมายเพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นรูสในสภาพนี้ ถึงแม้จะชาชินแต่ทำไมมันถึงเจ็บในอกแบบนี้นะ
“เมื่อวานฉันจัดปราตี้ เสียดายนะนายไม่อยู่ด้วย”เลยไม่ทันเห็นฉันฟัดกับผู้หญิงคนอื่นทั้งคืน ประโยคท้ายรูสไม่ได้พูดออกไปแต่เยียร์พอจะเดาได้
“เสียดายงั้นเหรอ นายเสียดายอะไรกันล่ะ เคยสนไหมว่าฉันจะอยู่ที่ไหน ทำอะไร อย่ามาเสียดายดีกว่าเพราะว่านายมันไม่ควรจะเสียดายอะไรเลยที่ฉันไม่อยู่ด้วย”ใช่ อย่ามาเสียดาย ถ้าเขาไม่อยู่ด้วยแล้ว
“ฉันไม่สนว่านายจะอยู่ที่ไหน จะทำอะไร และไม่เคยเสียดายเลยด้วยที่นายจะไม่อยู่กับฉัน”รูสพูดออกมาโดยที่ไม่สนใจในความรู้สึกของเยียร์ จะสนไปทำไมในเมื่อนายไม่เคยอยู่ในความคิดของฉันด้วยซ้ำ
“ตลอดมานายเคยรักฉันบ้างไหม”คำถามนี้ถูกถามออกมาจากปากเยียร์ถึงมันจะเบาแต่รูสก็ยังคงได้ยิน
“พูดเป็นเล่นอย่างฉันเนี่ยนะจะมารักคนอย่างนาย คนที่ฉันมีไว้เพื่อระบายความแค้นอย่างนาย”รูสพูดโดยไม่ทันคิดด้วยซ้ำว่ามันจะทำร้ายร่างบางตรงหน้ามากแค่ไหน
“นั่นสินะ...นายจะมารักฉัน...ทำไมกัน...ฉันมันโง่เอง...ที่ไปรักคน...อย่างนาย”เยียร์พูดออกมาทีละคำอย่างยากลำบาก เขามือจับที่อกตอนนี้เขาเจ็บในอกมาจนมากที่สุด
รูสที่ได้ยินคำบอกรักจากเยียร์เขาก็อึ้งไป แล้วเขาก็สังเกตร่างบางที่เอามือจับที่หน้าอกข้างซ้าย ทำไม เขาสงสัยมานานแล้วว่าเวลาที่เขาพูดทำร้ายร่างบางต้องเอามือจับหน้าอกด้วย แต่ก็คิดว่าร่างบางนั้นเล่นละครกับเขา
“อย่ามาทำมารยาใส่ฉัน ถ้าจะทำก็ไปทำกับคนอื่น”รูสบอกก่อนที่จะหันหลังให้เยียร์
เยียร์ที่ได้ยินที่รูสบอกฝืนร่างกายตัวเองที่แทบจะล้มลงไปเดินออกจากห้อง เพียงแค่ก้าวแรกเขาก็ล้มลงไปแล้ว
“พลั๊ก”เสียงเยียร์ล้มมันดังจนรูสหันไปมอง เขามองมาที่ร่างบางที่ล้มลงไป เล่นละครอีกสินะ ถึงจะคิดแบบนั้นแต่รูสก็ยังอยากรู้ความจริง รูสเข้ามาใกล้เยียร์เขาพยุงเยียร์ขึ้นมาก่อนที่จะพบว่าลมหายใจของร่างบางช่างแผ่วเบาเหลือเกิน รูสรีบพาเยียร์ไปโรงพยาบาล ระหว่างเดินทางก็ได้ขอให้เยียร์อย่าได้เป็นอะไรเลยแต่ดูเหมือนจะไม่ได้สมหวัง
........................................................
โรงพยาบาล
หน้าห้องผ่าตัด
รูสเฝ้าคิดถึงเยียร์เวลาแต่ละนาทีมันช่างผ่านไปอย่างยากเย็น ทำไมต้องผ่าตัดด้วย ตงลงเยียร์เป็นอะไรกัน เขาคิดแต่ก็ยังคงหาคำตอบไม่ได้จนไฟห้องผ่าตัดถูกปิดลง
คุณหมอได้ออกมาก่อนที่เตียงคนไข้ที่เยียร์นอนอยู่จะถูกเข็นตามออกมา
“พาคนไข้ไปที่ห้องพิเศษ”คุณหมอสั่งพยาบาลก่อนที่จะไปพูดกับญาติคนไข้
“คุณเป็นญาติของคนไข้ใช่ไหมครับ”คุณหมอพูดกับรูส
“ใช่ครับ เยียร์เป็นอะไรครับ”รูสถาม
“คนไข้เป็นลิ้มหัวใจรั่วครับ ผมผ่าตัดให้จนหายแล้วแต่คนไข้นั้นอ่อนแอมากโอกาสที่จะฟื้นขึ้นมานั้น...”คุณหมอจะพูดต่อแต่รูสก็ห้ามไว้เพราะเขารู้ดีว่าต่อไปหมอจะพูดอะไร
“ดูแลคนไข้ให้ดีนะครับ”คุณหมอพูดก่อนที่ขอตัวไปรักษาคนอื่นต่อทิ้งให้รูสเฝ้าคิดถึงช่วงเวลาที่เขาได้อยู่กับเยียร์ เมื่อไรกันนะที่นายเอามือกุมอก เมื่อไรกันนะที่นายเริ่มป่วยแล้วอีกเมื่อไรกันนายถึงจะยอมบอกฉันว่านายเป็นอะไร
..................................................
ห้องพิเศษ
รูสนั่งอยู่ข้างเตียงเยียร์เขาเอามือกุมมือของเยียร์เอาไว้ “เมื่อไรนายจะตื่นขึ้นมานะ”รูสพูดเขาไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงห่วง ทำไมตอนที่เห็นร่างบางล้มลงไปถึงได้เจ็บ รูสได้แต่คิดจนได้ยินเสียงมือถือ เขามองดูก็รู้ว่าใครโทรมา
“ไม่คิดว่านายจะโทรมาหาฉันนะ เจ้าหนูวินมีอะไรล่ะ”รูสกรอกกสียงเข้าไป
“ฉันก็ไม่คิดที่จะโทรหานายอยู่แล้ว พี่เยียร์อยู่กับนายหรือเปล่า”เสียงปลายสายถาม มันทำให้เขาสะอึกแต่ก็ตอบออกไปเพียงคำสั้นๆ
“อยู่”
“ฉันขอเตือนนายไว้อย่าง ดูแลพี่ชายฉันให้ดีถ้าไม่งั้นนายอาจจะเสียพี่ชายฉันไปก็ได้”นี่เป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่วินจะตัดสายไป
“นายไม่ต้องเตือนฉันหรอกน่าเพราะตอนนี้ฉันก็รู้สึกเหมือนจะเสียเยียร์ไปตลอดกาล”รูสพูดก่อนที่เขาจะทำเรื่องย้ายเยียร์ออกจากโรงพยาบาล ไปยังโรงพยาบาลในอังกฤษบ้านเกิดของเขา
...................................................................
TBC…ตอนที่ 14 การรอคอย …
เมื่อไรนายจะตื่นขึ้นมานะ
ได้โปรดตื่นขึ้นมาฟังสิ่งที่ฉัน
อยากจะบอกนายหน่อยเถอะเถอะเยียร์
-
:m15:เยียร ฟื้นน่่ะนหน่อยก้ได้5555555
-
รูส ทำไมแกมันเลวอย่างนี้ มาทำดีตอนนี้ ช้าไปไหม มันน่า :z6: :z6: :z6:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
คนเขียนอยากแต่งนิยายอีกเรื่องเป็น
ภาคของริสกับไลต์ลูกของรูส
อยากแต่งนิยายที่ร้ายให้สุดๆ
แต่ไม่รู้ว่าคนอ่านจะอยากอ่านนิยายที่พระเอกเลวสุดขั้ว
ไร้เห็นผลสุดกู๋รึเปล่า
-
จะมาเสียใจอะไรตอนนี้....ไปตายซะ
-
:m16:
จะมาเสียใจอะไรตอนนี้ห๊ะอีตารูสบ้า :angry2:
-
สงสารเยียร์มาก ๆ เลย รูสจะให้เยียร์บอกอะไร ในเมื่อไม่เคยคิดจะสนใจเยียร์แบบนั้น
-
ตอนที่ 14 การรอคอย
กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ
โรงพยาบาล
“นี่มันก็ต้องสิบวันแล้วนะ เยียร์นายยังไม่ฟื้นขึ้นมาอีกหรือ”รูสพูดตอนนี้ใจเขามันเจ็บเหลือเกิน
“พ่อครับพี่เยียร์ยังไม่ตื่นอีกหรือครับ”เสียงของริสปลุกรูสออกจากภวังค์ความคิด
“ยังไม่ตื่นเลย”รูสพูดก่อนที่จะดึงริสเข้ามากอดไว้ หากย้อนเวลากลับไปได้เขาคงไม่ทำร้ายเยียร์ เขาน่าจะรู้ใจตัวเองให้มันเร็วกว่านี้
“พี่ครับพี่เยียร์ยังไม่ตื่นอีกเหรอครับ”มิวที่เข้ามาพร้อมกับไลต์ถามขึ้น
“ยัง”รูสพูดก่อนที่จะเอยประโยคอันแสนเศร้า
“เขาคงไม่อยากตื่นขึ้นมาเจอหน้าพี่”รูสพูดเบาๆกับตัวเอง ถ้านายอยากตื่นนายคงจะตื่นตั้งนานแล้ว
“ทำไมพี่คิดอย่างนั้นล่ะ”
“พี่ทำร้ายเขามากมายแล้วเขาจะตื่นขึ้นมาทำไมกัน ก่อนหน้าที่เขาจะสลบไปพี่ก็ยังทำร้ายเขา...”รูสกำลังจะพูดต่อแต่ก็โดนน้องชายขัดขึ้น
“พี่ทำร้ายพี่เยียร์ทำไมหรือครับ”
“เพื่อแก้แค้นให้กับนายไง”
“แก้แค้น”
“ใช่แก้แค้นที่ฟูทำกับนาย”
“พี่กำลังเข้าใจผิดแล้วนะครับ ฟูไม่ได้ทำอะไรผมเลย”
“หมายความว่าไง”รูสถามมิวแววตาของเขาเดาอารมณ์ไม่ได้ มันเหมือนโกธรแต่ข้างในนั้นมันราวกับว่าเขากำลังเศร้า
“ตอนนั้นที่พี่ไปเจอผม ผมแกล้งร้องไห้เพื่อที่จะให้พี่ดีกับพี่เยียร์ให้มาก แต่ไม่คิดว่าพี่จะทำร้ายเขา ผมขอโทษครับ”มิวบอกเสียงเขามันสั่น น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา
“อย่าร้องเลยมิว นายไม่ผิดหรอกคนที่ผิดคือพี่ที่มันโง่ ไม่รู้เลยว่ากำลังทำร้ายสิ่งสำคัญของตัวเอง”รูสพูดสายตามองไปยังร่างบางที่ยังคงหลับใหลอยู่
..........................................
เยียร์ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความยากลำบาก
“น้ำ”เยียร์พูดออกมาเบามากแต่ก็มีคนได้ยินแล้วรีบไปหยิบน้ำมาให้เยียร์
เยียร์รับมาดื่มอย่างกระหาย
“ค่อยๆดื่มก็ได้”เสียงของรูสพูดกับเยียร์มันเป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่เขาเคยพูดกับเยียร์
ร่างบางที่ดื่มหมดแก้วก็เงยหน้าขึ้นมามองบุคคลที่ส่งน้ำให้กับเขา
“คุณเป็นใคร”คำถามแค่ 3 คำแต่มันทำให้หัวใจดวงหนึ่งต้องเจ็บ
“ว่าไงนะ นายพูดว่าอะไร”รูสตะโกนถาม
“คุณเป็นใคร แล้วทำไมถึงมาส่งเสียงดังหนวกหูใส่ผม”เยียร์ตะโกนตอบร่างสูง
“เป็นใครงั้นหรือ ก็เป็นสามีนายส่วยนายก็เป็นภรรยาฉันไง”รูสบอกความจริงไป
“ภรรยางั้นหรือ พูดเป็นเล่นน่ะ อย่างผมไม่มีวันรักผู้ชายอย่างคุณจนแต่งงานกันได้หรอกน่า”เยียร์บอกอย่างหัวเสีย
“ผู้ชายอย่างฉันมันเป็นคนยังไง”รูสถาม
“ก็ผู้ชายที่ก้าวร้าวมาตะโกนใส่คนที่ไม่เคยเจอกันมาก่อนเหมือนคุณไง”เยียร์จ้องมองคนตรงหน้าเหมือนคนที่ไม่เคยมีอยู่ในความทรงจำ รูสที่ทนสายตานั้นไม่ได้เขาเอามือมาบีบกรามเยียร์
“มองหน้าฉันให้ดีๆแล้วบอกมาซิว่านายจำฉันได้หรือยัง”รูสพูดจ้องเข้าไปในดวงตาเยียร์ แต่เยียร์กลับไม่ตอบแต่ปัดมือรูสทิ้งแล้วตามมาด้วย
“เพียะ”เสียงตบดังสนั่น ใบหน้าของรูสตอนนี้ปรากฏรอยแดงขึ้นมาที่แก้มด้านซ้าย
“กล้าดียังไงมาตบฉัน”รูสพูดเขาเงือมือขึ้นมาจะตบเยียร์แต่ก็ค้างเอาไว้ เขาไม่อยากทำร้ายเยียร์อีกแล้ว
“จะค้างทำไม ไม่ตบมาเลยล่ะห่ะไอบ้าอำนาจ”เยียร์พูดเขาโกธรมากที่ตื่นมาแล้วต้องมาเจอกับคนที่พูดจาไม่รู้เรื่อง
“ฉันจะไปตามหมอ”รูสพูดก่อนที่จะกัดฟันเดินไปตามหมอ ไม่นานหมอก็มาที่ห้องแล้วตรวจอาการเยียร์
“คนไข้ความจำเสื่อมเนื่องจากตอนที่สลบไปหัวเขากระทบกระเทือนทำให้จำคนที่กำลังนึกถึงในตอนนั้นไปได้ครับ แต่เขาก็สามารถใช้ชีวิตได้เป็นปกติ”หมอบอกกับรูส
“แล้วเขาจะจำได้เมื่อไร”รูสถาม
“อาจจะวัน สองวัน เดือน สองเดือน หรืออาจจะความทรงจำไม่กลับมาเลยก็ได้ครับเพราะสมองคนเราซับซ่อนยุ่งยากดังนั้นจึงกะเวลาที่แน่นอนไม่ได้ครับ”หมอตอบก่อนที่จะขอตัวออกจากห้องไป
เยียร์ที่มองทุกการกระทำของรูสก็พอจะเดาได้ว่าเขาอาจจะเป็นอะไรกับคนๆนี้ก็ได้แต่ก็ยังคงไม่ยอมรับในตัวรูส
“ถ้านายจำไม่ได้ ฉันก็จะให้นายจำฉันให้ได้”รูสพูดก่อนที่จะเดินเข้ามาจูบเยียร์ เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความจาบจ้วงรุนแรงและไร้ความรู้สึก
“เพียะ”เสียงตบดังขึ้นอีกครั้งในห้อง รูสเอามือลูบหน้าตัวเอง
“เยียร์นายกล้ามากเลยนะที่ตบหน้าฉันสองครั้งในหนึ่งวันแบบนี้”
“ไม่ใช่แค่สองครั้งถ้านายกล้าทำแบบนั้นอีกละก็ฉันจะตบนายอีก”เยียร์แววตาเขาบอกว่าเอาจริง
“ก็ลองดูสิ”รูสพูดพร้อมกับพลักเยียร์ให้นอนราบเรียบบนเตียงก่อนที่จะคร่อมทบด้วยตัวเขาเอง
“พ่อครับพี่เยียร์ฟื้นยังครับ”เสียงที่ได้ยินดังมาแต่ไกลทำให้รูสปล่อยเยียร์ก่อนที่จะเดินไปหาลูกชาย
“ไงริส ไลต์ เยียร์ฟื้นแล้วนะ”รูสบอกลูกชายทั้งสองก่อนที่จะให้มิวที่พาลูกของเขามาพาทั้งสองกลับไป
“ถ้าขืนริสกับไลต์รู้ว่าเยียร์จำพวกเขาไม่ได้ต้องเจ็บปวดมากแน่ นายพาพวกเขากลับไปแล้วกัน”รูสพูดกับมิว
“จำไม่ได้”มิวย้ำ
“ใช่ เยียร์ความจำเสื่อม”รูสพูดก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้อง
“พี่ครับถ้าเขาจำพี่ไม่ได้พี่ก็เริ่มต้นใหม่สิครับ เขาต้องรักพี่แน่นอน”มิวพูดไล่หลังรูส
“ถ้ามันเป็นงั้นได้ก็ดีสิ”รูสพูด
‘ความทรงจำขออย่าให้มันกลับมาได้ไหม ถ้ามันกลับมานายจะรักฉันรึเปล่า’รูสขอให้มันเป็นเช่นนั้น การที่เขาต้องรอคอยใครคนหนึ่งให้ตื่นขึ้นมามันช่างทรมานแต่ที่ทรมานยิ่งกว่าคือการที่เขาคนนั้นจำเราไม่ได้ แต่ถ้าหากความทรงจำเหล่านั้นมันเป็นความทรงจำที่เขาทำร้ายเยียร์ก็ขออย่าให้มันกลับมาเลย เพราะเขาในตอนนี้รักเยียร์
TBC… ตอนที่ 15 ความทรงจำ ....
-
สงสารเยียร์ :เฮ้อ:
-
สมน้ำหน้ารูส เจ็บซะบ้าง :laugh: :laugh:
-
อ่านทันแล้ว :mc4:
แก้แค้นกันไปแก้แค้นกันมา
สุดท้ายก็เจ็บปางตายกันทุกคน
ตอนนี้รูสมีโอกาสก็อยากจะให้นายแก้ตัวบ้าง
สร้างความทรงจำใหม่ๆกับเยียร์ซะ
คนวินถ้าฟีนหายป่วยแล้วก็ลดทิธิลงได้แล้วนะเพราะทุกอย่างมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด
ฟอสกับเฟเหมือนกันฟอสก็เลิกแกล้งเฟได้แล้วนะ
บางครั้งการลืมอดีตไปบ้าง แล้วอยู่กับปัจจุบันมันทำให้อะไรๆดีขึ้นนะ
เหมือนจะเพ้อนะ แต่เคยสูญเสียไปเลยรู้ไงว่าผลมันเป็นยังไง :เฮ้อ:
-
เยียร์ความจำเสื่อมงั้นหรือเนี่ย แต่เชื่อว่าในใจเยียร์ยังไงก็ยังคงมีรูสอยู่ รูสต้องใจเย็น ๆ นะนั่น อย่าทำร้ายเยียร์อีกนะ สงสารเยียร์
-
ใบลา
kuro ขอหยุดพักนะคะ
เนื่องจากยุ่งมากเรื่องเรียนและสอบ
ขอบคุณที่ติดตามเสมอมาค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ
ไว้เคลียร์เรื่องเรียนกับสอบเสร็จแล้วค่อยมาต่อนะคะ
เข้าใจและรอคอยเสมอ :L2: :กอด1:
-
คาดว่าอีกอาทิตยืหนึ่งถึงมาอัพได้ค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
-
เมื่อไรจะกลับมาต่อนะ o13 :z3:
-
o13 เป็นเรื่องที่น่าติดตามดีทีเดียว o13 :bye2:
-
คนเขียนยังอยู่!!!!
ดีใจ :))
อย่าทิ้งๆเลยนะเราชอบอ่านน :)
-
:really2: :really2:
-
จะกลับมาแต่งต่อแล้ว :really2:
:pig4: :L2: :L2:
-
ตอนที่ 15 ความทรงจำ
‘หากจะพูดถึงสิ่งที่เปราะบางที่สุดของมนุษย์เราแล้วมันไม่ได้อยู่ที่หัวใจ จริงอยู่ที่หัวใจมันอาจเปราะบางแต่ในความเป็นจริงแล้วสิ่งที่เปราะบางที่สุดคือความทรงจำของมนุษย์
มนุษย์อาจจะจำเพียงผิวเผินหรืออาจจดจำนานจนชั่วชีวิตเมื่อถูกสิ่งใดไปกระเทือนสมองความทรงจำมันก็อาจจะขาดหายไป
ความทรงจำอาจจะหายไปแค่ชั่วคราว หรือไม่ก็เป็นวัน หรือไม่ก็เป็นปี หรือไม่ก็ไม่อาจกลับมาได้อีกเลยทางเดียวที่จะรักษาความทรงจำได้ไม่ใช่แค่จดจำมันไว้แต่อาจจะสามารถสร้างมันขึ้นมาใหม่ได้
เพราะสำหรับมนุษย์เราแล้วนั้นเวลาเพียงวันเดียวมันก็เป็นเวลาแห่งความทรงจำของเราได้’
“ไร้สาระ”ชายหนุ่มสบถหลังจากที่อ่านหนังสือที่มิวน้องชายหามาให้
“อะไร ไร้สาระหรือรูส”ร่างบางที่พึ่งตื่นหลังจากที่นอนหลับอยู่ข้างกายชายหนุ่มถามขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอกเยียร์นอนต่อเถอะนะครับ ผมก็จะนอนเหมือนกัน ฝันดีนะครับที่รักของผม”ชายหนุ่มบอกก่อนที่จะประทับจูบลงไปที่หน้าผากมน
ถึงแม้จะบอกว่าไร้สาระแต่ชายหนุ่มกลับคอยป้อนความทรงจำใหม่ๆให้กับคนที่เขารักหากแต่มันก็เปราะบางเหลือเกิน
รูสรู้ว่าความทรงจำทั้งหมดที่เขาเป็นคนป้อนให้กับเยียร์นั้นอาจจะอยู่ได้ไม่นานเพราะว่าทั้งหมดมันเกือบจะหลอกลวงด้วยซ้ำไป
สิ่งที่เขาป้อนให้กับเยียร์คือพวกเขาเป็นคู่แต่งงานที่รักกันมากแต่บางครั้งก็ทะเลาะกัน ในวันที่ทะเลาะกันนั้นเยียร์ก็เกิดตกบันไดหัวฝาดพื้น
ตอนที่เยียร์ลืมตาตื่นขึ้นมาจำเขาไม่ได้
ด้วยความโกธรที่สุมมาตั้งแต่การทะเลาะกันครั้งก่อนทำให้เขานึกว่าเยียร์แกล้งลืมเขา ทำให้เขาแสดงกริยาที่ไม่ดีไปกับเยียร์
วันนั้นหลังจากที่มิวมาเยี่ยมเยียร์แล้วกลับไปรูสก็อธิบายให้เยียร์เข้าใจไปแบบนี้
เยียร์นั้นกลับเชื่อและยอมรับรูสตั้งแต่วันนั้นมารูสทำดีกับเยียร์ทุกอย่าง อาจจะทำเพื่อ ชดเชยสิ่งที่ตัวเองเคยทำเลวเอาไว้แต่ในหัวใจของรูสนั้น
ไม่มีสักวินาทีที่เขาจะทำโดยที่ไม่รัก
เขาทำทุกอย่างด้วยความรัก
และทำทุกอย่างเพื่อที่สักวันที่เยียร์ความทรงจำกลับคืนมาจะสามารถจดจำช่วงเวลาดีๆที่มีร่วมกันได้บ้าง
เหมือนกับตอนนี้ที่เขาพาเยียร์มาที่บ้านพักตากอากาศริมทะเล
เสียงคลื่นน้ำที่กระทบฝั่งช่างน่าฟังนะแต่ร่างสองร่างที่นอนกอดกันอยู่บนเตียงอย่างมีความสุขนั้นกลับไม่อยากที่จะลืมตาขึ้นมาถ้าไม่มีเสียงบางอย่างปลุกชายหนุ่มให้ตื่นขึ้นมาซะก่อน
“ฉันเป็นคนโง่เหนือใครๆมีรักแท้อยู่ดูแลไม่ได้ จะรู้ค่ามันก็สายเกินไป”เสียงริงโทนมือถือที่รูสคิดว่าเหมาะกับตัวเองดีเลยโหลดมาดังขึ้น
“Hello”รูสพูดกรอกไปยังปลายสาย
“คุณอาครับผมฟีนเองนะ”ปลายสายตอบกลับมา ทำให้รู้ว่าคนที่โทรมาคือฟีนหลานชายของเขาเพราะเบอร์โทรที่แสดงอยู่บนหน้าจอคือเบอร์สาธารณะ
“ฟีนมีอะไรล่ะ อยากได้อะไรไหม มีความสุขหรือเปล่า”รูสถามรัวจนคนฟังแทบจะตอบไม่ทัน
“ไม่มีอะไรครับแค่อยากรู้ว่าพี่เยียร์เป็นยังไงบ้าง”ฟีนถาม
“สบายดีไม่ต้องห่วง ฉันไม่ทำอะไรคนที่ฉันรักหรอกน่าหลานชายว่าแต่นายล่ะมีความสุขดีไหม”รูสรู้ว่าฟีนนั้นที่แต่งงานไปกับวินอาจไม่มีความสุข เพราะเขารู้ดีว่าวินแค้นเขาแค่ไหน
“ครับผมมีความสุขดี”ฟีนพูดก่อนที่จะวางหูไป
“ทำไมรีบวางนะ”รูสพูด เพราะปกติแล้วฟีนจะโทรมาคุยกับเขาวันละหลายนาทีบางทีเป็นชั่วโมงก็ไม่ยอมวางเป็นยังงี้ตั้งแต่เด็ก เรื่องที่คุยก็เป็นเรื่องของชีวิตประจำวันที่เจ้าตัวเจอมา จึงไม่แปลกที่เขาจะนึกรักและเอ็นดูเด็กคนนี้มากที่สุด
“ใครโทรมาเหรอครับ”เยียร์ที่ตื่นนานแล้วแต่เห็นรูสคุยโทรศัพท์อยู่เลยไม่กล้าทักแต่น้ำเสียงที่รูสใช้คุยกับปลายสายมันอ่อนโยนทำเอาเยียร์จะร้องไห้
“เป็นอะไรไปน่ะ”รูสถามเพราะสังเกตได้ถึงความเปลี่ยนไปของร่างบาง
“ไม่ได้เป็น”
“อย่ามาโกหกน่า”รูสบอกก่อนที่จะสวมกอดเยียร์ไว้หลวมๆ
“รู้อะไรมั๊ย ไม่ว่าโลกจะเปลี่ยน หรือเวลาจะเปลี่ยนไปนานเท่าไรผมก็ยังคงรักคุณและจะเป็นคุณคนเดียวที่ผมรัก”รูสบอกก่อนที่ทั้งสองจะเข้าสู่บทรักที่หอมหวานจนไม่อาจสิ่งใดมาเทียบได้
......................
“ทะเลสวยจังเลยนะ”เยียร์ที่ตอนนี้ใส่ชุดที่ดูสบายด้วยเสื้อเชิ้ดกางเกงขาสั้นสีขาวเดินอยู่ริมหาดบอกกับคนข้างกาย
“แต่ไม่สวยเท่าคุณหรอกนะที่รัก”รูสบอกก่อนที่จะหอมแก้มเยียร์
“บ้า”เยียร์พูดอย่างอายๆเพราะใบหน้าเขาขึ้นสีแดงเป็นลูกตำลึง เยียร์เลยก้มหน้าแต่นึกไม่ถึงว่าจะโดนขโมยจูบจากคนที่ก้มหน้าลงตาม
“ผมรักคุณนะ”รูสบอกร่างบางที่หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม
เขาอยากจะย้ำคำว่ารักให้คนที่เขารักได้ยินเผื่อว่าสักวันที่ความทรงจำของเยียร์กลับมาแล้วมันยังคงจะจำคำว่ารักของเขาไว้ได้
ตอนนี้รูสนั้นไม่อยากให้ความทรงจำของเยียร์กลับมาเลยเพราะมันมีแต่ช่วงเวลาที่เขาไม่รู้ใจตัวเองได้แต่ทำเลวกับคนที่รักจนสุดท้าย
กว่าที่จะรู้หัวใจตัวเองก็เกือบที่จะสูญเสียมันไปตลอดกาล
หากความทรงจำมันกลับมาแล้วนายจะยังคงรักฉันคนนี้ที่ทำร้ายนายได้อีกหรือเปล่า?
คำถามนี้มันดังก้องอยู่ในใจของรูสไม่มีใครตอบมันได้แม้แต่เยียร์เพราะมันมีเพียงวันเวลาเท่านั้นที่จะเป็นคำตอบของเรื่องราวทั้งหมด
TBC…....ถ้าไม่รัก ก็ขอให้ปล่อยไปได้ไหม..........
ถ้านายไม่คิดที่จะรักฉัน
ถ้านายเห็นมันเป็นเพียงแค่การแก้แค้น
ก็ขอได้ไหม
ขอให้ปล่อยฉันไปเดินตามเส้นทางของตัวเอง
Kuro
คือว่า kuro ไม่ได้แต่งมานานมากแล้วสำหรับเรื่องนี้ค่ะ ขอบอกตามตรงเลยค่ะว่า Kuro ตอนนี้ลืมอิมเมทตัวละครบางตัว บางครั้งอาจแต่งได้ไม่ดีเท่าไร ต้องขอโทษด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะที่ยังติดตามเรื่อง วินกับฟีนเรารักกันแน่หรือ อยู่ค่ะ
ขอบคุณจริงๆค่ะ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
มาต่อแล้ว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอ
รีบมาต่อนะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
รูสอย่าพึ่งกังวลอะไรไปก่อนเลย เพราะขนาดรูสร้ายกับเยียร์แบบนั้น เยียร์ก็ยังรักเลยนี่นา
-
:call: :call: :call: :call:
-
เป็นไงละรูส เจ็บปวดใช่มั้ย ทรมานใช่มั้ย แต่นี่มันยังเทียบไม่ได้กับสิ่งที่พี่เยียร์เจอมาหรอกนะ วินกับฟีนล่ะจะเลิกฐิธิกันได้รึยัง ปล.คิดถึงคนเขียนมาก
-
พรุ่งนี้จะมาต่อให้นะคะ
-
อ่านทันแล้ว ต้องทำความเข้าใจมากมายตัวละครเยอะดี
เรียงลำดับญาติๆกว่าจะถูก กร๊ากกกก คนเขียนไฟติ้งโตะ รออ่านอยู่นะค้าา :3123: :L2: :L1:
-
ตอนที่ 16 ถ้าไม่รัก ก็ขอให้ปล่อยไปได้ไหม
สายฝนเทกระหน่ำมายังเกาะแห่งหนึ่งแถบอ่าวไทย ร่างบางร่างหนึ่งกำลังวิ่งอย่างสุดชีวิต
แม้ว่าสายฝนจะเทกระหน่ำลงมาโดนร่างบางสักเท่าไรมันก็ไม่สามารถทำให้ร่างบางหยุดวิ่งได้เลย
ร่างบางยังคงวิ่งต่อไป วิ่งไปอย่างไม่รู้จุดหมายปลายทาง ถึงจะไร้จุดหมายแต่ร่างบางก็ไม่ได้ไร้จุดหมายสักทีเดียวเพราะก่อนหน้านี้
ร่างบางนั้นได้เจอบัตรโทรศัพท์ของร่างสูง ร่างบางจึงแอบเก็บเอาไว้ประกอบกับร่างสูงมีงานที่ต้องไปทำ
ทำให้ร่างบางนั้นหนีออกมาได้อย่างง่ายดาย แต่ใครจะไปรู้ได้ว่าร่างสูงจะตามมาเมื่อไร ดังนั้นร่างบางจึงจำเป็นที่ต้องวิ่ง
วิ่งให้ไกลจากร่างสูงมากเท่าไรยิ่งดีมันเป็นความคิดของร่างบางที่ยังคงวิ่งต่อไปอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย
สิ่งที่ร่างบางที่กำลังวิ่งอยู่เห็นตรงหน้าคือตู้โทรศัพท์สาธารณะตู้หนึ่ง
ร่างบางรีบวิ่งไปยังตู้นั้นอย่างรวดเร็ว
รีบเอาบัตรโทรศัพท์เสียบเข้าไปก่อนที่จะกดไปยังเบอร์ที่เขาไม่มีวันลืมเพราะมันเป็นเบอร์ที่เขาโทรไปทุกวัน
“Hello”เสียงปลายสายตอบกลับมาทำให้เขาดีใจที่สามารถโทรติดได้
“คุณอาครับผมฟีนเองนะ”ร่างบางกรอกเสียงใส่หูโทรศัพท์ ใช่แล้วคนที่วิ่งอยู่เมื่อกี้และคนที่กำลังถือหูโทรศัพท์คุยอยู่คือฟีน
“ฟีนมีอะไรล่ะ อยากได้อะไรไหม มีความสุขหรือเปล่า”รูสอาของเขาถามรัวจนฟีนแทบจะตอบไม่ทัน
“ไม่มีอะไรครับแค่อยากรู้ว่าพี่เยียร์เป็นยังไงบ้าง”ฟีนถามทั้งที่อยากบอกว่าตอนนี้นั้นเขาไม่มีความสุขเลยแต่ไม่รู้อะไรทำให้ฟีนไม่อยากบอกออกไปอาจจะเป็นเพราะว่าเขารักวินมากก็ได้ ถ้าบอกไปพี่เยียร์อาจต้องเจ็บปวดและคนที่เจ็บปวดที่สุดคงจะไม่พ้นวิน ถ้าต้องมาเห็นคนที่ตัวเองรักเจ็บล่ะก็สู้เจ็บเองมันจะไม่ดีกว่าหรือไง ฟีนคิดอย่างนั้น
“สบายดีไม่ต้องห่วง ฉันไม่ทำอะไรคนที่ฉันรักหรอกน่าหลานชายว่าแต่นายล่ะมีความสุขดีไหม”เสียงที่ตอบกลับมาทำให้ฟีนเบาใจ เพราะอย่างน้อยอาของเขาก็รักเยียร์
“ครับผมมีความสุขดี”ฟีนพูดก่อนที่มือของเขาจะถูกมือๆหนึ่งที่แข็งดังคีมเหล็กล็อกเอาไว้ และมืออีกข้างก็วางหูโทรศัพท์กลับที่เดิม
“ไง ฉันไม่อยู่แค่แป่ปเดียวนายก็ก่อเรื่องเลยนะ”วินพูดด้วยน้ำเสียงที่กวนแต่หน้าตาของเขากลับไม่กวนด้วยเพราะทั้งใบหน้าและสายตาของวินมันบ่งบอกถึงว่าเจ้าตัวกำลังโกรธแค่ไหน
ตลอดช่วงที่ถูกเรียกให้ไปทำงานเขาทำมันอย่างรวดเร็วกังวลว่าร่างบางที่ต้องอยู่คนเดียวจะเหงา หรือจะเป็นอะไรไปตอนที่เขาไม่อยู่
เมื่อทำงานเสร็จเขาก็แวะซื้อนมรสมะนาวขอโปรดของฟีนที่ถามมาจากดินกะว่าจะไปฝากฟีนที่ตอนนี้คงจะนั่งเล่นอยู่ในบ้าน
แต่ที่ไหนได้ล่ะพอเขากลับมา ฟีนกลับไม่อยู่และบัตรโทรศัพท์ก็หายไป
ฝนก็กระหน่ำเทลงมาอีกทำให้เขาเป็นห่วงร่างบางแต่ความเป็นห่วงกลับถูกฝังลึกลงไปในจิตใจด้วยทิฐิส่วนตัวตัวที่เจ้าตัวสร้างมันขึ้นมาเอง
วินรีบวิ่งออกไปจุดหมายของเขาคือตู้โทรศัพท์ท้ายเกาะ นึกโกรธตัวเองในใจว่าไม่น่าสร้างตู้นี่ไหวเลยทั้งที่สัญญาณมือถือก็มี
ถ้าไม่ใช่เพราะอยากจะได้อะไรที่มันแปลกใหม่ก็ไม่สร้างไว้หรอก
ก็ไอตู้นั้นมันดันเป็นผลงานที่เขาสร้างตัวเครื่องมันก็ออกแบบธรรมดาแต่การทาสีและลงลาย แถมยังที่ๆวางโทรศัพท์ตู้นี้ที่เป็นไม้ไผ่เนี่ยสิที่มันไม่ธรรมดาเพราะลังพังแค่ตัวเครื่องที่ถูกออกแบบมาให้ใช่ได้กลับบัตรโทศัพท์แบบพิเศษมันก็ใช้เงินปาเข้าไปไม่รู้เท่าไร ไหนจะสีอีก
แต่ทุกสิ่งที่กล่าวมาวินหาได้สนใจไม่ สิ่งที่เขาสนใจเพียงอย่างเดียวในตอนนี้คือร่างบางที่วิ่งออกไป
ทั้งที่ฝนตกแท้ๆยังจะหนีอีกนะ
ถ้าจับได้จะลงโทษซะให้เข็ด
วินคิดก่อนที่จะวิ่งตามหาฟีนและก็เจอกับฟีนที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่
“ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่”ฟีนพูดอย่างไม่ยีระ ทั้งที่ความจริงแล้วเขากลัวมากแค่สบตาคู่นั้นของวินมันก็ทำให้เขากลัวมากแล้ว
“ไม่ได้ทำอะไรเหรอ นั่นสินะนายเป็นพวกไม่ยอมรับอะไรง่ายๆสินะ เหมือนกลับตอนนั้นไม่มีผิด”วินบอกแต่สิ่งที่วินพูดออกไปทำให้หัวใจดวงหนึ่งต้องกระตุก หมายความว่าตลอดมาวินจำได้งั้นเหรอ ทั้งที่จำได้แต่ก็ทำแบบนี้กับเขา
“นาย...จำได้...งั้นเหรอ”วินพูดออกไปช้าๆทีละคำ
“ใครมันจะไปลืมเด็กหลงทางที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองหลงทางลงกันล่ะ”คำตอบของวินทำให้ฟีนมั่นใจ
ตลอดมาเขาหวังจะให้วินจำเขาได้ หวังว่าวินจะยังใจดีกับเขาเหมือนเดิม แต่ความหวังนั้นก็ถูกทำลายลงเพราะว่าวินจำทั้งหมดได้ นี่ตลอดมานายก็ไม่เคยที่จะรักฉันแต่แรกไม่เคยมีสักวันที่อยู่ด้วยกันนายจะรักฉัน นายเห็นฉันเป็นแค่เครื่องมือแก้แค้นจริงๆสินะ
“ปล่อย...ฉัน...ไป”ฟีนพูดทีล่ะคำ เน้นให้วินได้ยิน
“อะไรนะ”แม้จะได้ยินชัดแต่วินก็ยังคงไม่ยอมรับ
“ฉันบอกว่าให้ปล่อยฉันไป ถ้านายไม่รักฉันก็ขอล่ะ ขอให้ปล่อยฉันไปเดินตามเส้นทางของตัวเองได้ไหม”ฟีนตะโกนบอก
วินที่ได้ยินก็ตะลึงที่เด็กคนที่เขาเห็นในวันนั้นกล้าตะโกนใส่เขามันทำให้เขาโกธรวินจับตัวฟีนไม่สิจะเรียกว่าบีบเลยก็ได้เพราะเขาใช้แรงทั้งหมด แล้วก็เขย่าตัวฟีน
“รู้อะไรไว้นะ ฉันจะไม่มีวันปล่อยนายไปเพราะยังไงนายก็เป็นเครื่องมือแก้แค้นที่ยังคงมีค่าสำหรับฉัน”วินพูดออกมาทั้งที่ความจริงแล้วเรื่องความแค้น
ไม่รู้เมื่อไรที่มันถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกอื่นที่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร รู้แต่ว่าเขาจะไม่มีวันปล่อยฟีนไปแน่นอน
“นั่นสินะ ยังไงฉันก็มีค่าแค่นั้น”ฟีนพูดก่อนที่เปลือกตาของเขามันจะปิดลง คงเป็นเพราะเหนื่อยหรือไม่ก็อยากจะหนีไปให้ไกลที่สุดก็ได้ ไปให้ไกลกับความเป็นจริงที่ว่าวินนั้นไม่ได้รักเขาเลย
เมื่อเห็นว่าฟีนจะล้มลงไปวินจึงโอบหลังฟีน ให้พยุงตัวไว้แล้วเขาก็ได้เห็นว่าร่างบางสลบไปแล้ว
วินรีบอุ้มฟีนแล้วรีบวิ่งไปยังเรือของเขาที่จอดอยู่ที่หน้าเกาะ
วินกำลังกังวลตอนที่เขาแตะตัวฟีนมันร้อนมาก ทำไมนายไม่ดูแลตัวเองเลยไม่รู้เหรอไงว่าตัวเองเป็นไข้ง่าย วิ่งตากฝนแบบนี้มันก็ทำให้นายไม่สบายสิ
วินบ่นในใจก่อนที่จะขับเรือพาฟีนไปยังโรงพยาบาล ระหว่างทางเขาก็ได้แต่ภาวนาว่าฟีนจะไม่เป็นไร
TBC……… ตอนที่ 17 เวลาของคนที่รอคอย ……………
คนหนึ่งรอคอยที่จะให้อีกคนรัก
อีกคนกลับเห็นเขาเป็นเพียงสิ่งที่ใช้แก้แค้น
แล้วเวลาของคนที่รอคอยจะรอต่อไปหรือจะตัดใจ
-
วินอะ วินอะ เค้าสงสารฟินนะ :fire:
-
อ่านยาวเลย มันดีนะ kuro
แก้แค้นกันไป แก้แค้นกันมา สุดท้าย จะลงเอยยังไงละเนี่ย
เอาให้จบนะคับ รออ่านกำลังมันส์ สะใจ มากๆๆๆๆๆ
-
รักครั้งนี้นี่ลำบากจริงๆ
-
ฟีนตัดใจไปรักคนอื่นเถอะ อย่ามารักคนใจร้ายเลย
:seng2ped:
-
สงสารฟิน
-
ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้
kuro จะมาอัพให้นะคะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
-
:เฮ้อ: เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นทำไม ไม่รู้จัก พูดด้วยเหตุผลกันหนอ ใช้แต่อารมณ์เป็นที่ตั้งแล้วเป็นไง ผลของการกระทำ
รีบมาเลยกำลังค้างงงงงงงงงงงงง
-
ตอนที่ 17 เวลาของคนที่รอคอย
ห้องพิเศษ
บนเตียงกลางห้องได้มีร่างบางร่างหนึ่งนอนอยู่ หน้าตาของร่างบางนั้นไม่เหมือนกับคนป่วยแต่มันก็ไม่ใช่หน้าตาของคนที่มีความสุขเช่นกัน
ทั้งที่สามวันมานี้ไข้ลดลงแล้วแต่ร่างบางไม่มีทีท่าว่าจะลืมตาตื่นขึ้นมาเลย จนกระทั้งวันนี้
เปลือกตาของร่างบางได้ขยับช้าๆมันหนักอึ่งแต่ร่างบางก็พยายามลืมตาขึ้นมา ร่างบางมองไปยังรอบๆห้องก็รู้ว่าที่ที่เอยู่คือโรงพยาบาล สายน้ำเกลือที่ระโยงรยางค์เข้ากับหลังมือของเขามันทำให้เขาอึดอัด
ร่างบางมองไปเรื่อยๆและก็ได้เจอกับร่างสูงที่นอนอยู่บนโซฟา ร่างบางอยากจะหนีไม่ให้ไกลๆจากร่างสูง
ถึงจะอยู่โรงพยาบาลแต่ใครจะรู้ได้ว่าร่างสูงจะทำอะไรอีก เพราะตอนนี้ร่างบางนั้นกลัวร่างสูง ไม่ได้กลัวว่าร่างสูงจะทำอะไรกับร่างกาย แต่กลัวว่าหัวใจของตัวเองจะยังคงเอนเอียงไปให้กับคนที่ไม่อยากได้มัน
ตอนที่หลับไปแล้วตื่นขึ้นมานั้นร่างบางคิดแล้วว่าจะตัดใจจากร่างสูงแต่แค่เห็นร่างสูงที่นอนอยู่บนโซฟาแล้วทำไมมันถึงได้อยากที่จะรักอีกครั้งทั้งที่รู้ว่าควรตัดใจเพราะยังไงมันก็เป็นความรักที่ไม่มีวันสมหวัง ไม่ใช่ไม่รู้ว่าร่างสูงรักใคร แต่เพราะรู้เลยเจ็บ และจะทำไงได้นอกจากตัดใจ
รักต่อไป มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร
ทั้งที่คิดแบบนั้น
แต่หัวใจกลับดื้อดึง
ที่จะรักคนนี้เหมือนเดิม
ตลอดมาร่างบางรอคอยมาตลอด
รอคอยว่าสักวันคนๆนั้นที่เขารักจะรักเขาตอบ
แต่มันก็เป็นการรอคอยที่สูญเปล่า
เพราะคนๆนั้นไม่ได้รักเขาเลยสักนิดเดียว
ร่างบางยังคงสับสนว่าจะรักต่อไปหรือจะตัดใจดี
เวลายังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้เตียง ฟีนที่เห็นแบบนั้นก็หลับตาลง
วินเดินเข้ามาใกล้เตียงก่อนที่จะโน้มหน้าของเขาไปที่หน้าผากฟีนปล่อยให้ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับหน้าผากฟีน
“ตื่นขึ้นมาสักทีสิ ฉันรอนายอยู่นะ”วินพูดหลังจากถอนจูบออก
วินก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้
รู้แค่ว่าเขาอยากให้ฟีนตื่นขึ้นมา
ตลอดเวลาสามวันเขาได้แต่เฝ้ารอให้คนตรงหน้าเขาตื่นขึ้นมา
อาจจะเป็นเพราะเขาคิดถึงคำพูดของพี่เตวิชก็ได้
วินไม่อยากให้ใครถูกลากเข้ามาในวังวนของพวกเขา ตลอดมาก็เหมือนกับที่พี่เตวิชบอกพวกเราไม่เคยแยกจากกัน
อยู่ใกล้กันตลอด
ทำอะไรด้วยกัน
จนผูกพันกันไม่ว่ามันจะเรียกว่ารักหรือยึดติด
รู้ตัวอีกทีหัวใจของเขาก็มอบให้กับแจมินไปแล้ว
ทั้งที่เป็นแบบนั้นแต่ทำไมนะหัวใจของเขาถึงเจ็บที่เห็นคนตรงหน้าป่วย
ทำไมหัวใจของเขาถึงได้มีความสุขที่เห็นคนตรงหน้ายิ้ม
วินยังคงไม่เข้าใจตัวเอง
“จะมองให้น้องกูทะลุหรือไงมึง”เสียงดังขึ้นทำให้วินหันไปข้างหลังแล้วก็เจอกับดินเพื่อนสนิทของเขา
“ว่าไงกูยังไม่ถามเลยนะว่าทำไมน้องกูถึงตากฝนจนเป็นไข้ได้”ดินถามวิน
“กูทะเลาะกับน้องมึงแล้วน้องมึงก็หนีออกจากบ้าน”วินบอกไปตามความจริงแค่ส่วนเดียว
เรื่องอะไรเขาต้องบอกว่า
เขาใช้น้องมันเป็นเครื่องมือแก้แค้น
เขายังไม่อยากเสียเพื่อน
“มึงอะ แบบนี้ทุกทีกูถามหน่อยเถอะว่ะ มึงรักน้องกูเปล่าวะ หรือมึงแค่อยากรับผิดชอบ”ดินถามวินมันทำให้คนที่ถูกถามนิ่งอึ่ง
“กูไม่รู้ว่ะ”วินบอกออกไปตามความจริง เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงไม่บอกออกไปว่าไม่รัก หรือโกหกไปตรงๆเหมือนเมื่อก่อนว่ารัก แต่มันกลับไม่อยากพูดออกไปแบบนั้น
“ไม่รู้ทั้งที่เมื่อก่อนมึงบอกว่ารักน้องกูเนี่ยนะ”ดินพูดก่อนที่จะปล่อยหมัดใส่หน้าวิน
“พลั๊ก”เสียงวินล้มลงไป
“เอาเวลาที่น้องกูยังไม่ตื่นขึ้นมาคิดด้วยนะเฟ่ยว่ารักหรือเปล่า กูรู้ว่ามึงมันฝังใจจากแจมิน แต่มึงก็คิดดูมั้งนะว่าตอนนี้มึงอยู่กับใครและจากนี้ไปมึงอยู่กับใคร กูไม่อยากให้น้องกูเจ็บ”ดินพูดก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปปล่อยให้วินนั่งคิดทบทวนกับตัวเองอยู่อย่างนั้น
ส่วนฟีนที่ได้ยินเรื่องทั้งหมด
เขาก็เจ็บที่ไม่ได้ยินว่าวินรู้สึกยังไงกับเขา
ถ้าไม่รักก็บอกมาสิว่าไม่รัก
ถ้ารักก็บอกมา
ไม่ใช่ปล่อยให้มันคารังคาซังอยู่อย่างนี้จนมันเป็นปมที่ผูกหัวใจของฉันอยู่
ให้หัวใจของฉันยังรักนายต่อไป
TBC…………… ตอนที่ 18 รักที่ไม่เคยมี …………………
ฟอสเห็นผมเป็นแค่ที่ระบายที่เขาจะทำยังไงกับผมก็ได้
แต่ทำไมผมถึงรักเขาล่ะ
เฟความรักน่ะฉันมีนะ
แต่แค่ไม่เคยมีมันให้นายเท่านั้นเอง
-
พี่ดินทำไมไม่เอาเท้านาบหน้าไอ้พี่วินมันไปสัก2ทีอ่ะ ตอนหน้าก็ท่าทางจะดราม่าสุดทีนอีกแล้ว :m15:
-
:call: :call: :call: :call:
-
:serius2: ปวดจายยยยยย :serius2:
-
:m15: :m15: :m15:
-
พรุ่งนี้จะมาอัพให้นะคะ
-
เฮ้อ ปวดตับ แต่ละคน รอตอนต่อไปค่ะ
-
ต้องขอโทษด้วยนะคะที่อัพช้าไปสองวัน
kuro ไม่ค่อยสบายค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ
-
ตอนที่ 18 รักที่ไม่เคยมี
คฤหาสน์วินทนา
แจมินกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนกับฟอส
“เฮ้ ฟอสที่นี่ปลูกบูลเบลด้วยเหรอ สวยจังเลยนะ เมื่อก่อนฉันก็เคยปลูกแต่ตอนนี้”แจมินไม่อยากพูดว่าตอนนี้ดอกไม้ของเขาคงจะเหี่ยวแห้งตายไปแล้วเหมือนกับหัวใจของเขา
“ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดสิ”ฟอสบอกก่อนที่จะลากตัวแจมินมาไว้ในอ้อมกอด แจมินซุกหน้าเข้ากับอกของฟอสก่อนที่จะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา
ทำไมนะ ทั้งที่บอกแล้วว่าจะไม่ร้องไห้อีก
แต่ทำไมแค่นึกถึงมันถึงทำให้หัวใจฉันเจ็บขนาดนี้
แจมินได้แต่คิดอย่างนั้นโดยที่ไม่รู้ว่าคนที่ให้อ้อมกอดเป็นที่พักใจก็เจ็บไม่ต่างกัน
ทำไมนายถึงยังไม่ตัดใจ
ทำไมนายถึงได้อยากทำร้ายตัวเองให้เจ็บด้วย
ทำอย่างกับหมอนั่นมันจะเจ็บไปกับนายด้วย
และที่สำคัญทำไมนายถึงไม่หันมามองฉันบ้าง
ฉันที่รักนายสุดหัวใจคนนี้
ฟอสได้แต่คิดโดยที่ไม่รู้ว่ามีคนบางคนเฝ้ามองทั้งคู่อยู่ที่ไกลๆและกำลังเศร้าไม่ต่างไปจากพวกเขาทั้งคู่
ฟอสถ้านายจะอ่อนโยนกับฉันเพียงแค่เศษเสี้ยวเดียวที่นายอ่อนโยนกับแจมิน
ฉันคงจะมีความสุขกว่านี้
และคงไม่ต้องมาเจ็บแบบนี้
....................................................
“เมนูวันนี้คือกราแตงเห็ด น้ำมะนาวคั้นสดใหม่ครับ”เฟเอาอาหารมาเสริฟก่อนที่จะพูดบอกเมนูอาหาร
“เฟ นายกินด้วยกันกับพวกเราก็ได้นะ”แจมินบอกหลังจากเห็นเฟจะเดินจากไป
“ไม่เป็นไรครับ”ใจจริงเฟก็อยากจะนั่งกินอยู่หรอกแต่เขาดันเหลือบเห็นสายตาที่พร้อมจะกัดกินเขาได้ตลอดเวลา
“ไม่เอา ฉันบอกให้นายนั่งนายก็ต้องนั่ง จริงไหมฟอส”เมื่อเห็นว่าเฟไม่ยอมทำตามแจมินเลยหาแนวร่วม
“เฟนายมานั่งกินซะ”ฟอสสั่ง ความจริงเขาก็ไม่อยากให้เฟมานั่งด้วยหรอกแต่เพราะแจมินอยากให้เฟมานั่งด้วยเขาเลยต้องทำแบบนี้
บรรยากาศในโต๊ะอาหารวันนี้ช่างอึ่มครึ่มเพราะฟอสเอาแต่ส่งสายตาจิกกัดไปให้เฟที่กำลังคุยกับแจมินอย่างออกรส
เมื่อทานอาหารเสร็จแล้วเฟจึงเก็บชามทั้งหมดไปล้าง เฟยังเดินไปไม่ถึงครัวก็ถูกมือหนึ่งที่แข็งอย่างกับคีมลากเขาเข้าไปในห้อง
“ใครใช้ให้นายคุยกับแจมินแบบนั้น”ฟอสตะโกนใส่เฟทันที
“ก็ไม่มีใครใช้นี่ ฉันแค่คุยกับแจมินเองนะไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”เฟบอก
“แค่คุยก็ไม่ได้”
“ทำไมฉันจะคุยไม่ได้”
“ฉันสั่ง”
“แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่นายสั่งด้วย อย่าบอกนะว่าฉันเป็นของนาย No ถึงร่างกายฉันนายจะมีสิทธิ์แต่หัวใจฉันนายไม่มีสิทธิ์อะไรเลย”เฟเถียง
“แล้วใครต้องการหัวใจนายกัน”
“นั่นสินะคนอย่างนายคงไม่เคยมีสินะ ความรักน่ะ”
“เฟ นายจะดูถูกฉันเกินไปหน่อยแล้วมั้ง จะบอกอะไรให้นะความรักน่ะฉันมีนะ แต่ไม่เคยมีมันให้นายแค่นั้นเอง”ฟอสบอกออกไป
เฟที่ได้ยินอย่างนั้นได้แต่ยืนนิ่ง มองดูฟอสที่เดินจากไป
นั่นสินะนายเห็นฉันเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์แต่ทำไมฉันถึงรักนายได้นะฟอส
เฟได้แต่คิดเพราะแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถตอบคำถามนี้ได้
TBC……… ตอนที่ 19 ไม่เคยรักและจะไม่มีวันรัก …………….
ผม ฮยอน แจมิน เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งที่ยึดติดกับรักครั้งแรก ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่เคยรักผมเลย แต่ผมคงยังจะดื้อด้านและดึงดันที่จะรักเขาต่อไป
-
มาสั้นๆแต่โคตรเจ็บเลย
-
เจ็บปวดอ่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ อัปไวมาก สี่หน้าไปสิบแปดตอนแล้ว โว้ววว
ดีเจงๆ ชอบแบบนี้ ฮ้าๆๆ แต่เรื่องนี้เศร้ามากเลยอ่ะ
แถมยังซับซ้อนอีก เครือญาตอย่างงงอ่ะ แถมยังแก้แค้นกันไปมา
วุ่นวายดีแท้ สงสารก็แต่คนรับเคราะห์ที่ต้องมาเป็นที่ระบายแค้น
คนที่ไม่รุ้เรื่องราว เฮ้อๆๆ เศร้าแท้หนอ
แล้วจะตามอ่านตอนต่อไปนะ
:L2: :pig4: :L2:
-
เจ็บที่สุด อย่าให้เฟเอาคืนบ้างนะ :z3: :z3: :z3:
-
:call: :call: ให้กำลังใจผู้แต่งนะ :กอด1: :L2: :L1: :pig4:
-
อ่านทันแล้ว..... น่าสงสารวินกับเฟที่สุดเลย :sad4: :sad4:
-
อ่านแล้วเจ็บแต่ก็ติดตาม
-
:n1:
-
ฟอสใจร้ายมาก ๆ เลย สงสารเฟ
-
ตอนที่ 19 ไม่เคยรักและจะไม่มีวันรัก
ไม่ว่าใครก็ต่างแสวงหาความรักกันทั้งนั้นไม่เว้นแม้แต่ผมที่ครั้งหนึ่งแสวงหาความรักจากผู้ชายที่ไม่เคยจะแบ่งหัวใจสักเศษเสี้ยวหนึ่งให้กับผม
แม้ว่าความรักที่ผมแสวงหานั้นมันจะทำให้ผมเจ็บเท่าไรแต่ผมก็ไม่เคยลืมมันได้
แม้ตัวผมจะอยากใช้เหตุผลอะไรก็ตามมาทำให้หยุดรักแต่มันกลับทำให้ผมไม่เหลือสักเหตุผลเดียวที่จะไม่รักเขา
ใครจะว่าผมยึดติดก็ได้ แล้วทำไม
ผมจะยึดติดกับรักครั้งแรกไม่ได้หรือไงกัน
คำตอบเป็นไงผมไม่รู้แต่ที่รู้คือผมไม่ได้ยึดติดก็แค่รักจนถอนตัวไม่ขึ้นเท่านั้นเอง
ผมบอกกับตัวเองอยู่แบบนั้นนั่งยิ้มให้กับดอกบลูเบลอยู่ที่บ้านของเพื่อนสนิท รู้ว่าผมหนีความจริงมามันไม่ดี
แต่จะทำไง
คนเราทุกคนก็ต่างมีปัญหาทั้งนั้นผมก็มีแต่ผมไม่ได้หนีมาผมแค่ถอยมาเพื่อที่จะตั้งหลักเท่านั้นเอง
“มองดอกไม้อย่างกับว่ามันจะพูดกับนายได้อย่างนั้นล่ะ”เสียงนั่นช่างเป็นเสียงที่คุ้นเคยผมหันไปดูก็พบกับดินที่ยืนยิ้มอยู่
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”ดินทักผม ผมยิ้มตอบ
“ใช่นานเลยนะตั้งแต่....”
“ถ้านายไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดก็ได้นี่ อีกอย่างนายยังมีพวกเราอีกนะ”ดินพูดพร้อมกับลูบหัวผม ก่อนที่จะกอดผมไว้ มือของดินยังลูบหัวผมอยู่ มือของดินยังอบอุ่นเหมือนเดิมมันทำให้ผมรู้สึกสบายใจ ใช่ ผมยังมีเพื่อนอยู่
“ตอนที่ได้ข่าวจากไอวิชว่านายกลับมาแล้วนะฉันดีใจมากเลยที่ได้เจอกับนายสักทีและตอนนี้ที่ฉันเห็นนายยังอยู่ฉันก็ดีใจ นายทำไมทำแบบนั้นหัดคิดถึงตัวเองบ้าง”ดินพูดเขาคงรู้ว่าผมทำอะไรไป
“ฉันรู้แต่ฉันคิดไม่ออก แต่ช่างเถอะเราไม่ต้องคิดถึงเรื่องนั้นได้ไหมฉันไม่อยากคิดถึงมันอีกแล้ว”ยิ่งคิดยิ่งเจ็บ ประโยคหลังแจมินไม่ได้พูดออกไป สำหรับแจมินแล้ว แทฮีก็เป็นเหมือนกับแผลเป็นที่รักษาไม่หายมีแต่จะเจ็บมากขึ้น
“นั่นสินะ ไหนๆนายก็มาเมืองไทยแล้วอยากจะไปเที่ยวไหนเดี๋ยวฉันพาไปเอง”ดินถามแจมิน ก่อนที่จะคลายอ้อมกอด เขาอยากจะให้แจมินลืมช่วงเวลาที่เจ็บปวดไปบ้าง
“ไปสวนสัตว์”แจมินตอบพร้อมกับยิ้มออกมา
“สวนสัตว์”ดิน งง กับคำพูดของแจมิน
“ใช่ ชวน ฟอส เฟไปด้วยดีกว่า ฉันไปนะ”แจมินพูดก่อนที่จะวิ่งจากไป
“เดี๋ยวแจมินแล้ววินกับน้องฉันล่ะ”ดินตะโกนถามตามหลังแจมินแต่กลับไม่ได้รับคำตอบ ดินได้แต่ยืนถอนหายใจ
.................................
สวนสัตว์
“กินนะ กินเยอะๆนะ”แจมินพูดตอนนี้เขากำลังป้อนอาหารยีราฟ
“นี่แจมิน นายเป็นเด็กหรือไง”ดินถามขำกับท่าทางที่แจมินกำลังป้อนอาหารให้ยีราฟ เขามาที่บ้านวินเพราะอยากจะมาหาวินกับฟีน วันนี้เขากะจะไปรับน้องออกจากโรงพยาบาลที่ไหนได้ไอวินมันพาออกไปก่อนแล้ว นึกว่ามันจะพามาที่บ้านแต่ฟอสบอกมันไม่อยู่บ้านไปเกาะ ดินเลยมาเที่ยวสวนสัตว์ด้วย
“ไม่เด็กสักหน่อย”แจมินตะโกนตอบแต่มือก็ยังให้อาหารเจ้ายีราฟอยู่
“นายเนี่ยหยุดพูดก่อนไม่ได้เลยนะ”ดินพูด
“นายก็ด้วยล่ะหยุดว่าแจมินได้แล้ว”ฟอสว่า
“ปกป้องกันจังเลยนะ”ดินบอก
“ก็แน่สิ ฉันรักของฉัน”ฟอสตอบกลับ
“แม้ว่าแจมินจะไม่รู้อะไรเลยก็ตาม”ฟอสเบาๆราวกับจะย้ำตัวเองว่าหัวใจของแจมินไม่ได้เป็นของเขา ดินที่เห็นแบบนั้นก็แตะไหล่ฟอสเบาๆพร้อมกับพูดปลอบ
“ไม่เป็นไรน่ะ ตอนนี้แจมินก็อยู่กับนายแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ อยากน้อยตอนนี้แจมินก็ยังอยู่ข้างฉัน”ฟอสพูด
เฟที่ยืนดูดินกับฟอสอยู่ห่างๆได้แต่เสียใจที่เขาไม่อาจจะแทรกกลางพวกเขาได้เลย ไม่สามารถจะทำอะไรได้ รู้ว่าที่พวกเขาพูดถึงคือเพื่อนที่ชื่อแจมิน คนที่ฟอสบอกว่ารัก รัก คำๆเดียวที่ทำให้หัวใจที่กำลังเต้นอยู่ในตัวเฟเจ็บ คำพูดของฟอสยังก้องอยู่ในหัว
“จะบอกอะไรให้นะความรักน่ะฉันมีนะ แต่ไม่เคยมีมันให้นายแค่นั้นเอง”
“เฟนายก็มาให้อาหารด้วยกันสิ ฟอส ดิน พวกนายด้วยนะ”แจมินเรียก
ฟอส เฟและดินต่างก็ไปให้อาหารด้วยกัน
หลังจากนั้นพวกเขาก็ไปให้อาหารอูฐ ไปร้านขายของที่ระลึกปั๊มเหรีญออกมาเป็นรูปของเสือ ไปชมนกยูงสีขาว ไปดูข้าง 5 สี และนั่งรถรางรอบสวนสัตว์
“เครื่องเล่นนี่หน่า ไม่มานานแล้วไปเล่นกันเถอะ”แจมินชวนก่อนที่ลงจากรถรางวิ่งไปที่เครื่องเล่นทันทีที่รถรางลงจอด พวกฟอสก็วิ่งตามไป
“ฉันจะไปซื้อตั๋วนะพวกนายรออยู่นี่หรือกัน”แจมินอาสา
“แจมินฉันไปซื้อดีกว่า”ฟอสบอก
“ไม่เป็นไรน่ะ ฉันจำทางได้”แจมินพูดก่อนที่จะวิ่งตามไปแต่ก่อนที่จะถึงแจมินก็ชนเข้ากับคนๆหนึ่ง
“ขอโทษครับ”แจมินพูดก่อนที่จะเงยหน้ามองคนที่เขาชน
“พี่แท..ฮี”แจมินพูดออกมาอย่างช้าๆก่อนที่จะเดินถอยหลังออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ถูกแทฮีดึงกลับมามือของแทฮีดึงกลับมา
“พี่มาที่นี่ได้ไง”แจมินถาม เขายังไม่อยากเจอแทฮีตอนนี้
“...”แทฮีไม่ตอบเขาเอาแต่จ้องหน้าแจมิน ก่อนที่จะยื่นมือถือให้แจมิน
“โทรบอกเพื่อนนายว่านายจะกลับเกาหลี”
“ไม่”
“อย่ามาหือกับฉัน โทรซะ”
“พี่ไม่มีสิทธิ์มาสั่งผม”แจมินพูดตอนนี้เขาอยากจะร้องไห้
“โทรซะ”แทฮียังคงยืนยันคำเดิม เขาบีบแขนแจมินให้แรง
“เจ็บนะ”
“งั้นก็โทรสิ ไม่งั้นจีฮวานได้เจ็บตัวมากไปกว่านี้แน่”
“พี่ทำไรพี่จีฮวาน ไม่นะพี่อย่าทำไรพี่ผมนะ พี่ผมเป็นเพื่อนพี่นะ”แจมินบอก
“เพื่อนก็เพื่อนพี่ลงมือได้”
“ผมไม่เชื่อ”
“งั้นนายก็ดูนี่”แทฮีพูดพร้อมกับเปิดวีดีโอที่จีฮวางโดนลูกน้องเขาซ้อมในห้องใต้ดินให้ดู
“ไม่นะ หยุดสักที พอแล้ว ปล่อยพี่ไม่ซะ แล้วฉันจะยอมทำตามนายทุกอย่าง”แจมินทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา ภาพพี่เขาที่ถูกมัดมือด้วยโซ่ที่อยู่ติดกับผนัง หน้าพี่เขามีแต่แผลและคงจะไม่มีแค่หน้า กำลังถูกชาย 5 คนรุมเตะอยู่ มันทำให้เขาเจ็บปวด
“ได้ฉันจะปล่อยพี่นายไปแต่นายต้องโทรไปบอกเพื่อนนายและกลับเกาหลีกับฉัน”แทฮีพูดสีหน้าเขานิ่งเฉย ราวกับไม่รู้สิรู้สาที่เขาทำกับจีฮวาน
“ได้”แจมินรับมือถือแล้วโทรไปหาฟอส
“ฟอส ฉันจะกลับเกาหลีนะ...”แจมินพูดแค่นั้นก็ถูกแทฮีแย่งมือถือไปแล้วกดวางสาย
“ไปได้แล้ว”แทฮีบอกก่อนที่จะลากแจมินเดินไปที่รถ
“เข้าไป”แทฮีพูดก่อนที่จะพลักแจมินเข้าไปในรถเมื่อเห็นว่าแจมินยืนอยู่เฉยๆ แล้วเขาก็ขับรถกลับโรงแรม
..................................
โรงแรม
ลานจอดรถ
แทฮีลากแจมินเดินตามเขามาเรื่อยๆเพราะแจมินเดินช้าไม่ทันใจเขา จนถึงห้องที่แทฮีพักอยู่
แทฮีประตูผลักแจมินเข้าไปในห้อง
“นี่คุณอย่าผลักผมสิ”แจมินพูดเปลี่ยนสรรพนามทำให้แทฮีชะงักไป
“เมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไรนะ” แทฮีถาม
“คุณ”
“ห้ามเรียก กลับไปเรียกเหมือนเดิมซะ”แทฮีสั่ง
“ไม่ คุณไม่มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผม”
“มี”
“ถ้าสิทธิ์ที่คุณมีคือการที่คุณเอาพี่ชายผมไปขังไว้ล่ะก็ขอบอกว่านั่นมันสารเลวที่สุด”แจมินบอก เขาไม่กลัวคนตรงหน้านี้แต่ที่เขากลัวคือกลัวว่าพี่ชายจะเป็นอะไรไป แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะพูด
“สารเลว นายว่าฉันสารเลวก็ดีมันจะได้เหมาะกับคนร่านอย่างนายไง”
“เพี๊ย”แจมินตบหน้าแทฮี
“คุณมันชั่วที่สุด ว่าผมร่าน คุณนั่นล่ะร่าน 7 ปีที่ผ่านมาคุณทำไรไป ออกไปหาผู้หญิงคนนั้นทั้งที่ผมยังอยู่ คุณนั่นล่ะที่ร่าน”แจมินบอกน้ำตาเริ่มไหล เขาที่รักและทนอยู่กับแทฮีที่เอาแต่คิดถึงยุนนา
“ถ้าฉันร่านแล้วนายล่ะไม่ร่านหรือไงทั้งที่ยังไม่หย่ากับฉันก็ไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นเที่ยวกอดคนนู่นคนนี้ไปทั่ว”
“นั่นมันเพื่อนผมแล้วเรื่องหย่าผมก็เซ็นใบหย่าให้คุณแล้ว เราไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่ผมดีใจที่สุดเพราะผมจะได้ไม่ต้องทนอยู่กับคนชั่วช้าสารเลวอย่างคุณ”
“สองคำก็ชั่ว สามคำก็สารเลว ฉันจะทำให้นายรู้ว่าชั่วช้าสารเลวมันเป็นยังไง
แทฮีบอกก่อนที่จะจับแขนแจมินก่อนที่จะลายไปห้องนอนแล้วผลักแจมินไปที่เตียง
“โอ๊ย”แจมินที่เจ็บกับแรงกระแทกร้องออกมาแต่ก็พูดอะไรไม่ได้เพราะปากถูกปากของแทฮีที่คล่อมทับเขาอยู่ประกบ
“ไม่นะคุณอย่าทำผมนะ ถ้าคุณไม่รักผมก็อย่าทำผมนะ”แจมินพยายามพูดหลังจากที่ปากเป็นอิสระ เขากลัว เขารู้ว่าจะถูกทำอะไร เสื้อผ้าของเขาถูกถอดออกหมด
“ไม่อย่านะ อย่า”แจมินพยายามผลักแทฮีออกไปจนแทฮีรำคาญเขารวบมือของแจมินไว้ด้วยมือข้างเดียวก่อนที่จะมัดมือของแจมินไว้ที่หัวเตียง
“สายไปแล้วมั้งแจมินนายทำให้ฉันโกธรและขอบอกก่อนนะว่าอย่าทึกทักเอาว่าสิ่งที่ฉันจะทำกับนายหลังจากนี้เป็นเพราะฉันรักนาย เพราะฉันไม่เคยรักนายและจะไม่มีวันรักนาย”แทฮีพูดก่อนที่จะกระแทกแกนกายเข้าไปยังร่างของแจมิน
“เจ็บ หยุด เอาอกไปนะ ได้โปรด พี่แทฮี”แจมินพูดสิ่งที่เขารู้สึกตอนนี้มีแต่ความเจ็บปวด เจ็บราวกับร่างกายกายเขาจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
แต่ไม่ว่าแจมินจะขอร้องยังไงแทฮีก็ไม่หยุดกลับยิ่งกระแทกเข้าไปในร่างกายเขาแรงขึ้น จนแจมินสลบไป แทฮีก็ยังคงทำอยู่จนกระทั่งเขาปลดปล่อยเข้าไปในร่างของแจมิน
“อ้า”แทฮีถอนแกนกายเขาออกมาก่อนที่จะแก้มัดแจมิน
แทฮีดึงตัวแจมินเข้ามากอดก่อนที่จะหลับไป
TBC…… ตอนที่ 20 ความทรงจำกับความรัก ……..
ไม่ว่าจะต้องทำอะไรและจะแลกด้วยอะไรก็ตาม
ผมก็ขอทำให้เยียร์รักผม
รูส
-
ปวดตับ จะมีคู่ไหนหวานๆบ้างไหมคะ :o12: :o12: :o12: :o12:
แค่ก้อชอบแบบปวดตับ นี่แหล่ะ :sad4: :sad4:
-
นึกว่าทิ้งไปแล้วนะเนี่ยยย
แล้วก็ หัวเรื่องเขาไม่ให้ใส่ nc รึเปล่านะ ไม่แน่ใจ :')
-
:m15: มันจี๊ดๆ ทุกคู่เลย เศร้าอ่ะ ลุ้นว่าคู่ไหนจะมีความสุขก่อนกัน
-
แต่ละคู่เจ็บๆทั้งนั้น รอตอนต่อไปอยู่นะ
-
เราตามอ่านมาสักพักเเล้วนะ รู้สึกงงอย่างมากมายยยยยยยยย
ตัวละครเยอะเกิ๊นนน
โผล่มาๆๆ จากเข้าใจนิดๆกลายเป็นไม่เข้าใจเลย มันจะเเค้นกันอะไรหนักหนาาาาา
วินๆฟินๆอยู่นั้น ชื่อก้ใกล้กัน สับสน
ถ้ามันจะเกลียดกันขนาดนั้น วินกันดินยังเจือกมาเป็นเพื่อนกัน ถ้าไม่ถูกกับรูส(คิดว่าน่าจะเป็นอาของฟิน งั้นก้ต้องเป็นอาของดินด้วยดิ)
แล้วขอเถอะนะ ไอ้ที่อยู่ๆก้เอากันอ้ะคือปวดหัวว่ามันเป็นใครเหรอ ไอ้ที่กำลังเอากันให้ดูเนี้ย มันโผล่มาจากซอกไหนของมุมตึกกันเหรอ
(ฟอสพูดออกมาอย่างไร้เยื้อใยพร้อมกับหยิบมืดปอกผลไม้ แล้วก็กระแทกมืดปลอกผลไม้เข้าไปในตัวเฟ ส่งผลให้ใข่ที่อยู่ในตัวเฟแตกออกมาพร้อมกับหยดเลือดมากมายที่เกิดจากแรงกระแทกเมื่อครู่)<<ตกใจกับประโยคนี้มากกก แบบว่าเฮ้ย!มันเอามีดแทงตูดกันอ้ะ ทำไมไม่ตายว้าาาา ยังเอากันต่ออีกเนอะ คือตรงนั้นของคนเราเนี้ยมันมีเส้นประสาทมากกกกกก มีเส้นเลือดใหญ่ ส่วนไข่ที่ยัดๆเข้าไปเนี้ย ไขิดิบใช้มั๊ย เเล้วไม่เอาเปลือกมันออกเหรอ?? เปลือกมันไม่บาด...เอ็งรึไงฟะ เอ้อออ แปลกใจๆๆๆๆ
จริงๆเราชอบเรื่องนี้นะ มันสนุก อยากให้ปรับเรื่องบรรทัด กับ ตรวจ เนื้อเรื่องก่อนลง ลองอ่านดูสักรอบสองรอบว่ามันโอเคมั๊ย ที่เราเเต่งคิดว่าคนอื่นจะเข้าใจมั๊ย o13
ติดตามอยู่นะ :bye2: :bye2:
-
ตอนที่ 20 ความทรงจำกับความรัก
สำหรับเยียร์ที่ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วรูสคือคนๆหนึ่งบนโลกใบนี้ที่เขาไม่รู้จัก
สำหรับรูสในตอนที่เยียร์ลืมตาตื่นและจำเขาไม่ได้นั่นคือโอกาส โอกาสที่จะเริ่มต้นใหม่กับคนที่เขาพึ่งรู้ว่ารักก็ต่อเมื่อเกือบจะเสียไปตลอดกาล
แต่นี่คงจะเป็นจุดแตกหักของทั้งสองคนเพราะความทรงจำนั้นช่างเปราะบาง
“เยียร์ รอผมด้วยสิ”รูสเรียกเยียร์ที่รีบวิ่งออกจากโรงแรม ทั้งที่เขาบอกให้รอรถก่อน
“ไม่รอหรอก วันนี้จะไป.......”
“เอี๊ยด”
“โครม”
เยียร์โดนรถเฉียว ร่างของเยียร์ล้มลงกับพื้น รูสรีบวิ่งเข้ามาหาเยียร์
“เยียร์อย่าเป็นอะไรนะ ได้โปรดอยู่กับผม”รูสตะโกนหวังให้คนที่อยู่ในอ้อมกอดได้ยิน แต่เยียร์นั้นไม่ได้ลืมตาตื่นขึ้นมา
โรงพยาบาล
‘ร่างกายของคุณเยียร์ไม่ได้เป็นอะไรมากครับ ที่สลบไปอาจจะเป็นเพราะตกใจ ส่วนแผลที่ศีรษะไม่นานก็หากครับ’หมอพูดหลังจากตรวจอาการเยียร์
“เยียร์ทำไมนายต้องทำให้ฉันคอยนะ รีบตื่นขึ้นมาเจอผมสิ”รูสพูดกับร่างของเยียร์ที่นอนสลบอยู่บนเตียง
เวลาผ่านไปไม่รู้นานเท่าไรร่างบางได้ลืมตาตื่นขึ้นมา บางสิ่งบางอย่างบอกว่าร่างบางไม่เหมือนเดิม
“รูส”เมื่อร่างบางลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นร่างสูงน้ำตาก็ไหลออกมา คำพูดของร่างสูงยังดังก้องอยู่ในหัวร่างบาง
‘ฉันไม่สนว่านายจะอยู่ที่ไหน จะทำอะไร และไม่เคยเสียดายเลยด้วยที่นายจะไม่อยู่กับฉัน’
‘พูดเป็นเล่นอย่างฉันเนี่ยนะจะมารักคนอย่างนาย คนที่ฉันมีไว้เพื่อระบายความแค้นอย่างนาย’
เมื่อรูสตื่นขึ้นมาเห็นเยียร์ร้องไห้ รูสก็กอดเยียร์
“ไม่เป็นไรแล้วนะ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว เยียร์คุณปลอดภัยแล้ว”รูสคิดว่าเยียร์ยังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงกอดปลอบเยียร์ โดยที่ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตัวเองกลัวที่สุดมันเกิดขึ้นแล้ว
“ปล่อยนะ”เยียร์พูดอย่างไร้เยื่อใย
“ไม่ ฉันจะไม่ปล่อยนายไป”รูสพูดแต่เยียร์กลับสะบัดแขนรูสออก
“นายบอกเองไม่ใช่หรือไงว่านายไม่สนใจฉัน”เยียร์ตะโกน รูสตะลึงมองเยียร์
“เยียร์หรือว่านาย”รูสพูด
“อะไร”เยียร์ถาม
“จำได้แล้วสินะ”รูสพูดค่อยก้มหน้าลงอย่างสลดทุกสิ่งที่เขาทำเพื่อชดเชยความผิดทั้งหมด มันกลับไร้ความหมาย รูสมองออกว่าเยียร์จำช่วงเวลานั้นไม่ได้เลย
“ถ้าวันนี้ฉันบอกว่าฉันขอโทษที่ทำร้ายนาย นายจะยอมยกโทษให้ฉันหรือเปล่า”รูสถาม
“ขอโทษ คนอย่างนายพูดคำนั้นเป็นด้วยหรือไง”เยียร์ตอบกลับมา
“เป็นสิ นายเป็นคนเดียวที่ทำให้ฉันพูดคำนี้และนายเป็นคนเดียวที่ฉันรัก”รูสบอกแววตาจริงจังมองไปยังเยียร์ คนที่เขารักสุดหัวใจ
“รักเมื่อกี้นายพูดว่ารักงั้นเหรอ สายไปไหมนายทำให้ฉันเจ็บแทบตายแล้วมาบอกว่า...รัก...นายมันบ้าที่สุด”เยียร์บอก
“บ้า ใช่ ฉันมันบ้าที่รักนาย รักคนที่มีไว้แก้แค้นอย่างนาย”รูสบอกความรู้สึกของตัวเอง ที่ผ่านมา ทุกสิ่งทุกอย่าง สิ่งที่เขาทำมันไม่มีค่าอะไรเลย
“ออกไป”เยียร์พูดก่อนที่จะตะโกน “ฉันบอกว่าออกไปไง”
รูสที่เสียใจแต่ก็ยอมเดินออกจากห้องไปก่อนจะไปเขาหันกลับมาบอกเยียร์
“แล้วฉันจะกลับมาใหม่”
รูสเดินออกจากห้องมาระหว่างที่เดินอยู่เขาก็คิดถึงอดีตที่ผ่านมา ที่เขาเคยทำร้ายเยียร์ ทุกคำพูดที่คอยเสียดสี ทุกอย่างมันไหลเข้ามาในสมองรูส ‘เยียร์เมื่อก่อนฉันเคยทำร้ายนายไว้มาก ตอนนี้ฉันจะขอชดใช้มันเอง’รูสคิด
เช้าวันต่อมา
โรงพยาบาล
รูสเดินทางมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่ ระหว่างเดินมาได้แต่คิดว่าสิ่งที่เขากำลังทำต่อไปมันพอจะรักษาหัวใจเยียร์ได้หรือไม่
แต่พอรูสเปิดประตูห้องเข้าไปกลับเจอแต่ห้องที่ว่างเปล่า ไม่มีวี่แววของร่างที่เคยนอนอยู่เลย
ช่อดอกไม้ที่รูสถืออยู่หลุดจากมือดอกไม้กระจัดกระจายไปทั่ว
“เยียร์นายหนีจากฉันไปอีกแล้วสินะ”รูสพึมพำออกมา ทุกครั้งที่เยียร์หลับไปจะด้วยสาเหตุใดก็ตามรูสก็คิดว่าร่างบางพยายามจะหนีเขาไป
“แต่ก็ดีแล้วล่ะ ที่ไม่ต้องมาอย่กับคนร้ายกาจอย่างฉัน” รูสก้มหน้าลงเขาสูญเสียของที่สำคัญที่สุดไป คนที่เป็นดังดวงใจของเขา รูสมัวแต่เสียใจโดยที่ไม่ได้หันมามองด้านหลัง
“นี่นายจะทำดอกไม้ให้กระจัดกระจายทำไม”เยียร์พูดเขาเก็บดอกไม้ขึ้นมา
“เยียร์”รูสพูดได้แค่นั้นก่อนที่จะกอดร่างของเยียร์ไว้
“เยียร์ นายยังอยู่”รูสพูดตอนนี้เขาดีใจที่สุดอย่างน้อยคนที่เขารักก็ไม่ได้หนีจากเขาไป
“ปล่อยได้แล้ว”เยียร์บอก รูสยอมปล่อยมือออก เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง มือของเขากุมมือของเยียร์ไว้ก่อนจะพูดสิ่งที่เขาคิดมาโดยตลอด
“เรามาเริ่มต้นกันใหม่นายไหมเยียร์”รูสถามเขาจ้องมองไปยังเยียร์ขอคำตอบ
“ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันคิดเสมอว่าอะไรทำให้ฉันกับนายต้องลงเอยแบบนี้ แล้วก็ได้พบคำตอบ มันอาจจะเป็นเพราะจุดเริ่มต้น ถ้าตอนนั้นฉันทักนายดีๆ เรื่องราวทั้งหมดจะเป็นอย่างตอนนี้หรือเปล่า นายจะไม่ยอมยกโทษให้ฉันก็ไม่เป็นไร แต่ฉันขอแค่ได้เริ่มต้นกับนายใหม่”รูสพูดมองเยียร์อย่างอ้อนวอน
“ไม่...”เยียร์พูดออกมา รูสเจ็บปวดกับคำตอบของเยียร์
“นั่นสินะ นายคงไม่สนใจอะไรกับคำขอของคนที่ทำร้ายนาย”รูสพูด ในตอนที่รูสกำลังลุกขึ้น
“นายไม่ต้องเริ่มต้นกันใหม่ก็ได้ แค่ที่นายทำกับฉันตอนความจำเสื่อมมันก็เริ่มต้นกันใหม่พอแล้ว แต่ถ้านายอยากเริ่มต้นกันใหม่จริงๆก็ได้นะ ฉัน เยียร์ ฟาเลนด้า คนที่จะรักนาย รูส ฟาเลนด้าไปตลอดชีวิต”เยียร์พูดก่อนที่จะกอดรูส
“ฉันก็รักนายเยียร์ ฉันขอสัญญาว่าต่อจากนี้ไปฉันจะทำให้นายมีความสุขที่สุด”รูสกอดตอบเยียร์
ความทรงจำที่จางหาย
ความรักที่เลือนราง
แต่ไม่ว่าจะเลือนรางแค่ไหน
ความรักก็จะนำความทรงให้หวนคืนกลับมา
TBC……ตอนที่ 21 รักต่อไปหรือเลิกรัก.......
วินฉันควรจะรักนายต่อไปหรือเลิกรัก ถ้ายังรักฉันก็...เจ็บ...
แต่ถ้าเลิกรัก...มันกลับเจ็บยิ่งกว่า...
-
ต้องขอโทษนะคะที่ไม่ได้มาอัพนาน
ตอนนี้ก็จบไปคู่หนึ่งแล้วหวังว่าจะชอบกันนะคะ
ขอบคุณค่ะที่ติดตาม
kuro
-
รูสเยียร์ดีกันแล้ว ดีจังเลย สงสารเฟ ฟอสใจร้ายมาก ๆ เลย และก็สงสารแจมิน แทฮีทำแบบนี้ทำไม ต้องการอะไรกันแน่ ไม่พอใจที่แจมินไปวุ่นวายกับคนอื่น แล้วทีตัวเองทำทำไมไม่คิด แล้วยังทำร้ายพี่ชายแจมินอีก วินฟินจะเป็นยังไงบ้างนะ
-
อย่าไปไหนนานๆอีกนะ คนอ่านคิดถึง
-
เคลียร์ละคู่เนร้ :3
-
รออ่านตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้คนแต่งอยู่นะ
:pig4:
-
รอค่ะ
-
ไม่มีอะไรมากนอกจากจะมาทักทายค่ะ
kuro จะแต่งต่อค่ะและจะต้องจบเพราะเป็นนิยายเรื่องยาวเรื่องแรกที่ลงที่แห่งนี้จึงอยากจะมาต่อจนจบค่ะ
ขอบคุณที่ยังติดตามค่ะ
-
จะรอนะคะ o13
-
อาทิตย์หน้ามาอัพค่ะ
-
รอค่ะ
-
ตอนที่ 21 รักต่อไปหรือเลิกรัก
“รัก”
ไม่ว่าจะตั้งนิยามคำนี้มากเท่าไรก็เทียบไม่ได้กับการที่ได้สัมผัสกับมันจริงๆ
ลิ้มรสของมัน
หอมหวาน
ขมขืน
เรียบเชียบ
หรือเจ็บปวด
ในเมื่อรักยังมีรสชาติตั้งมากมายแล้วการเลิกรักมันจะรู้สึกยังไงนะ?
จะเจ็บปวดทุกข์ทรมาณหรือปลดปล่อยตัวเองจากพันธนาการที่เรียกว่า “รัก”
ตอนนี้สิ่งที่ฟีนประสบคงเทียบได้กับสองสิ่งนั้น
“ฟีนกินแอปเปิ้ลนะ”วินพูดกับฟีนพร้อมส่งแอปเปิ้ลให้ ฟีนรับมาแล้วก็จ้องมองมัน แอปเปิ้ลชิ้นเล็กพอดีคำที่ถูกปอกโดยคนที่เคยทำร้ายเขาและบดขยี้หัวใจเขาซะไม่เหลืออะไร
“วันนี้นายไม่ไปทำงานหรือไง”ฟีนถาม
“ไปแต่ขออยู่กับเมียก่อน”วินพูดหน้าตาเฉย ฟีนสับสนตั้งแต่วันนั้นวันที่เขาตื่นมาแล้วได้ยินที่วินคุยกับพี่ชาย
“ฉันไม่ใช่เมียนาย”ฟีนบอกวินไปเพราะเขาไม่ต้องการให้วินทำกับเขาแบบนี้ ยิ่งวินทำดีกับเขามากเท่าไร เขาก็ยิ่งตัดใจไม่ลง ยิ่งเจ็บปวด ฟีนไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี ยิ่งรักก็ยิ่งเจ็บ พอจะเลิกรักมันกลับเจ็บปวดยิ่งวินทำดีกับเขามากเท่าไรมันกับยิ่วทำร้ายเขา
“ถ้านายคือ พีระพล อิสระวงศ์ละก็นายเป็นภรรยาของวิทยา ศิริวัฒ หรือก็คือวินสุดหล่อคนนี้นี่เอง”วินเก็กท่าบอกกับฟีนด้วยใบหน้าที่มั่นใจ
“ฉันจะหย่าให้นาย”ฟีนพูดออกมาเบาๆ
“เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ”วินถาม เมื่อกี้เขาใช่ว่าจะไม่ได้ยินเพียงแต่อยากจะถามให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิดไป
“ฉันบอกว่าฉันจะหย่า...โอ๊ย”ทันทีที่ฟังจบวินก็บีบมือฟีนไว้ทันที บีบสุดแรงจนแขนข้างนั้นเริ่มปรากฎรอยแดง
“ลองพูดใหม่สิ พูดมันอีกที”วินตะคอกใส่หน้าฟีนเขาโกรธมากที่ฟีนคิดจะไปจากเขาทั้งที่เขาพยายามทำดีกับฟีนทุกอย่างตังแต่ฟีนออกจากโรงพยาบาล
“ฉันจะหย่า ต่อให้นายทำฉันเจ็บมากกว่านี้ ฉันก็ขอยืนยันคำเดิมฉันจะหย่า”ฟีนไม่กลัวว่าวินจะทำร้ายตัวเอง รวบรวมความกล้าออกมาตะโกนใส่หน้าวิน
“เพียะ”
เสียงตบจากคนที่บอกว่าตัวเองทำดีสุด ทำให้คนที่โดนตบเจ็บ แต่ไม่ใช่ที่ใบหน้าที่ปรากฎรอยช้ำแต่เป็นที่ใจ ที่มันช้ำๆไปหมด“นายมันก็ดีแต่ทำร้ายคนอื่นเขา นายว่ารูสว่าสารเลวนายมันก็สารเลวไม่ต่างกันหรอก ไม่สิ นายมันชั่วและเลวร้ายกว่า”ทันทีที่ฟีนพูดจบวินก็จิกผมให้ฟีนจ้องหน้าเขา มือที่บีบแขนฟีนอยู่ยิ่งบีบให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
“มองหน้าฉันไว้แล้วจำใส่ใจเอาไว้ว่าฉันคนที่นายบอกว่าเลวคือคนที่เป็นผัวนายแล้วถ้านายอยากให้ฉันเลวนักล่ะก็...ได้ ฉันจะเลวให้สุดใจ เลวจนนายสำนึกได้ว่าผิดที่กล้ามาว่าฉัน”วินจบก็บดเบียดริมฝีปากเขากับร่างบาง
“โอ๊ย”วินร้อง ฟีนกัดปากเขา
“นี่นายกล้ากัดฉันเหรอ”วินพูดลิ้มรสเลือดในปาก
“ใช่ ถ้านายทำมากกว่านี้อีก”ฟีนบอกอย่างท้าทายโดยที่ไม่รู้เลยว่าได้ทำฟางเส้นสุดท้ายขาดลง
“ที่ผ่านมา ที่ฉันดีกับนายคงจะลืมไปแล้วสินะว่าฉันคนนี้เป็นคนยังไง”
“ก็ชั่ว เลว สารเลว”ฟีนพูดออกมาจ้องหน้าวินด้วยความโกธร
“ได้แล้วนายอย่ามาว่าฉันทีหลังหรือกัน เพราะนายทำตัวนายเอง”วินพูดจบเขาผลักพื้นให้นอนกับโซฟา ฟีนที่ไม่ยอมวินก็ดิ้นจนวินทนไม่ไหว ต่อยเข้าที่ท้องฟีนสามที ส่งผลให้ฟีนนั้นหยุดนิ่งทันที วินจับแขนฟีนมันไว้ด้วยเนคไท ก่อนที่จะถอดกางเกงฟีนออกและส่งตัวเองเข้าไปทันที
“เจ็บๆ...เจ็บ”ฟีนร้องร่างกายที่เพิ่งหายป่วยและไม่ได้โดนกระทำมานานทำให้ร่างกายไม่พร้อมรับกับความเจ็บปวดที่ประทังเข้ามา เจ็บจนร่างกายแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ เสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นมาเพราะความเจ็บปวดไม่อาจทำให้ร่างสูงเลิกทำกลับกระแทกเข้าไปให้แรงขึ้น เลือดไหลออกมาตามจังหวะที่ร่างสูงสร้างขึ้น ทั้งที่รู้แต่ก็ไม่ยอมที่จะหยุด
‘ในเมื่อเป็นคนดีแล้วนายไม่รัก ฉันจะเป็นคนเลวที่ทำให้นายรักให้ได้’วินได้แต่คิดแบบนี้
ฟีนยังคงเจ็บปวดกับการกระทำที่ไม่มีคำว่าปราณีแม้แต่น้อย ร่างบางสลบไปและตื่นขึ้นมาก็ยังพบว่าตัวเองยังคงเป็นที่ระบายให้กับร่างสูงอยู่ น้ำตาที่ไหลออกมายิ่งไหลเพิ่มมากขึ้น
‘แบบนี้ก็ดีแล้วสินะ ฉันจะได้เลิกรักนายได้’ฟีนคิดและได้แต่ร้องไห้ออกมา ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาพร้อมกับความเจ็บปวดจากหัวใจ
TBC……………….
:hao3:
-
:L2:
-
วินทนได้แค่นี้หรือ
-
เมื่อไรจะกลับมาต่อนะคนเขียน รู้ไหมคนอ่านคิดถึงแค่ไหน
-
เจ็บปวดมากอ่ะ
-
รอเธออยู่นะจ้ะ :monkeysad: