19.
แม้บุญมีจะอยากมาส่งน้ำแต่น้ำก็รับไว้แค่น้ำใจ ก่อนที่กลับถึงบ้านด้วยแท็กซี่ แก้วที่รออยู่รีบวิ่งเข้ามาเด็กหนุ่ม ถามไถ่ว่าทำไมกลับเอาป่านนี้
“ น้ำกลับตั้งแต่ยังมา3ทุ่มแต่รถติดมาก น้ำเลย…”
“ เออๆมาแล้วก็ดี” แก้วปัดมือไปมาว่าไม่ต้องพูดแล้ว
“ ที่พี่ถามเพราะคุณเหนือรอเราตั้งแต่ทุ่ม คุณนมต้องมาบอกให้ไปรอน้ำข้างบน มาแล้วก็รีบขึ้นไปเถอะ กินอะไรมาแล้วใช่ไหม? คงไม่กินอะไรอีกนะ เดี๋ยวละครจบพวกพี่จะไปนอนกัน” แก้วถาม
“ครับ ถ้าน้ำต้องการอะไรเดี๋ยวน้ำจัดการเอง” น้ำบอกก่อนที่แก้วจะเดินหายแวบเข้าไปด้านใน น้ำถอนใจมองบันไดเงาแวววาวนึกถึงสีหน้าคุณเหนือตอนนี้ คงกำลังไม่พอใจเขาอยู่แน่ๆ ยิ่งรอเขาหลายชั่วโมงแบบบนี้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้
น้ำเดินขึ้นบันไดด้วยความลำบากใจเพราะรู้จักนิสัยเหนือดี
ก็อกๆ น้ำเคาะประตูห้อง เมื่อเห็นว่าประตูห้องไม่ได้ล็อกเลยเปิดเข้าไป
“………………….” เหนือนั่งรอน้ำอยู่ เมื่อเห็นหน้าแล้วก็สบายใจที่กลับมาสักที เขาจะได้ไม่ฟุ้งซ่านไปต่างๆนานา
“คุณเหนือ?” น้ำว่า
“ น้ำ?” เหนือลุกขึ้นเดินตรงปรี่เข้ามาหา
“ น้ำขอโทษที่กลับช้านะครับ คือ รถติดมากครับ ”
“ อืม” เหนือว่าจ้องมองเด็กหนุ่ม จะว่าดีใจที่ได้เห็นหน้าก็ไม่ผิด เขาเป็นเอามาก
“…….” น้ำเงยหน้ามองสงสัยในท่าทีเหนือที่ผิดจากที่คิดไว้
คุณเหนือไม่โกรธ?
“ แล้วก็น้ำ ฉันมีอะไรจะให้” เหนือว่าลากแขนน้ำมายังโต๊ะ แล้วยัดโทรศัพท์ใส่มือน้ำ เด็กหนุ่มจ้องโทรศัพท์ในมือก่อนจะจ้องใบหน้าชายหนุ่มด้วยความสงสัย
มือถือ???
“ ให้น้ำทำไมครับ?”
“ น้ำไม่มีโทรศัพท์ใช้ไม่ใช่หรือไง เวลาที่เราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันจะได้เอาไว้ติดต่อกัน…” เหนือบอก
“ แต่น้ำไม่ค่อย มี…คนให้โทรหา แล้วน้ำคิดว่าไม่จำเป็นที่น้ำจะมีไว้”
“ ก็ฉันไง” เหนือว่า
“ ฉันบันทึกเบอร์ของฉันไว้แล้ว ลองดูสิ” เหนือบอก น้ำกดปุ่มเก้ๆกังๆเพราะไม่เคยใช้ จนเหนือต้องกดทำให้น้ำดู
เหนือ 08- --- ----“ ฉันก็บันทึกชื่อน้ำไว้ในมือถือฉันด้วย” เหนือบอกยื่นโทรศัพท์คืนให้น้ำ ก่อนที่จะหยิบสมุดคู่มือให้อีกที แม้น้ำจะไม่ได้อยากได้โทรศัพท์ แต่ก็ดีใจไม่น้อย จนจ้องโทรศัพท์ตาไม่กระพริบ ถึงน้ำจะไม่รู้เรื่องโทรศัพท์เท่าไรแต่ก็พอจะรับรู้ได้ว่า โทรศัพท์รุ่นนี้คงจะแพงน่าดู
“ ขอบคุณนะครับ” น้ำว่า
“ ไม่เป็นไรฉันอยากให้น้ำมีไว้ใช้…” เพราะฉันจะได้โทรหาน้ำได้เมื่อต้องการ
“ แต่น้ำก็ต้องขอบคุณอยู่ดี นี่เป็นมือถือเครื่องแรกในชีวิตน้ำเลยนะครับ”
“ เหรอ ฉันรู้” เหนือว่าภูมิใจแอบอมยิ้ม น้ำก้มมองโทรศัพท์ในมือไม่คิดว่าเหนือจะใส่ใจตัวเองมากขนาดนี้
“ ไปอาบน้ำเถอะดึกแล้ว”
“ครับ” เด็กหนุ่มเงยหน้ายิ้มตอบ เหนือรู้สึกอบอุ่นในอกข้างซ้ายจนล้นเอ่อ
น้ำอาบน้ำเสร็จ ยังไม่ทันใส่เสื้อผ้าเหนือที่เมื่อกี้น้ำเห็นว่าหลับไปแล้วก็สวมกอดเด็กหนุ่มจากด้านหลัง กลิ่นหอมอ่อนๆจากสบู่และแชมพูอ่อนๆลอยกระทบโสตประสาทชายหนุ่มให้สูดหายใจลึกจนชื่นใจ
“ตัวหอมจัง” เหนือว่าหลับตาเคลิ้ม ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมา น้ำก้มหน้าเล็กน้อยแล้วหันหน้ามองชายหนุ่ม
“ คุณ เหนือยังไม่นอนหรือครับ?” น้ำถามยืนนิ่งให้เหนือกอดตามอำเภอใจ เหนือจงใจพาร่างกายแข็งแรงแนบสนิทกับแน่นหลังของน้ำอย่างจงใจ
“
ยัง” เหนือตอบเสียงเบา มองน้ำสายตาหวานเยิ้มราวกับจะหลอมละลายที่สิ่งที่มองเห็น เหนือลูบไหลน้ำผ่านเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว ก่อนดึงเชือกที่ผูกออกและถอดเสื้อนั้นออกช้าๆแล้วปล่อยให้ร่วงลงพื้นโดยไม่คิดจะสนใจนอกจากผิวกายที่ชุ่มชื้นที่อยู่ตรงหน้า
“
น้ำ” เหนือว่าเสียงแผ่วเบาโน้มใบหน้าจูบริมฝีปากนิ่ม แล้วแบ่งปันความเร้าร้อนในภายในตัวเขาที่กำลังระอุมากขึ้นเรื่อยๆ ให้อีกฝ่ายได้รับรู้และรู้สึก
“……..” น้ำจูบตอบคล้อยตามริมฝีปากที่บดเบียดเนินนาบอ่อนโยน ปากลิ้นที่รุกล้ำเข้ามาทำให้น้ำหัวหมุนเหมือนจะคิดอะไรไม่ออก
.
.
.
.
** * **
น้ำตื่นแต่เช้าแล้วลงไปช่วยนมก้านพูทำอาหารตักบาตรตอนเช้าจนเรียบร้อย ก่อนจะกลับมาปลุกชายหนุ่มให้ตื่นมาตักบาตรด้วยกัน
“คุณเหนือ คุณเหนือครับ” น้ำเขย่าตัวชายหนุ่ม
“ คุณเหนือวันนี้วันพระนะครับ คุณเหนือรีบตื่นเถอะครับเดี๋ยวตักบาตรไม่ทันนะครับ” น้ำบอก เหนือรู้สึกตัวลืมตาตื่น แล้วแกล้งหยอกเหย้าน้ำด้วยกันรวบตัวให้นอนลงมากับเขา
“คุณเหนือ
!?” เด็กหนุ่มตาเบิกกว้างตกใจ แต่เหนือกลับยิ้มกริ่มเจ้าเหล์ที่ได้แกล้งน้ำให้ตกใจเล่นแต่เช้า เขาห่ายง่วงเป็นปลิดทิ้ง
“ เดี๋ยวเราสองคนมาทำอะไรอะไรก่อนแล้วค่อยลงไปตักบาตรเถอะ” เหนือว่า คราวนี้น้ำขัดขืนเต็มที่ไม่ยอมเหนือ
“ ไม่ได้ครับ!” น้ำบอกเสียงแข็งจ้องชายหนุ่มสีหน้าจริงจังว่ายังไงก็ไม่ยอมแน่ๆ
“ เหรอ” เหนือทำท่าคิดว่าจะเอายังไงดี
“คุณเหนือลืมแล้วเหรอครับ ว่าเราตักบาตรเพื่ออะไร เพื่ออุทิศบุญที่ทำให้คุณแม่คุณพ่อนะครับ” น้ำบอก
“ อะไรทำไมแค่นี้ต้องทำหน้าดุ แค่ล้อเล่นเอง” เหนือว่า ยอมปล่อยน้ำแต่โดยดี
“ ก็คุณเหนือ….” น้ำว่าเสียงอ่อนลง เด็กหนุ่มคิดว่าเหนือเอาจริงเสียอีก
“ ฉันรู้หนอกน่า” เหนือลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ น้ำค่อยเบาใจที่เหนือว่าง่ายแล้วจัดเตรียมเสื้อผ้าวางไว้ให้ จะว่าไปเขารู้สึกว่าคุณเปลี่ยนไปอย่างที่คุณแม่บอกจริงๆหรือว่าเขาคิดไปเอง แต่คุณเหนือที่เป็นแบบนี้ดีกว่าคุณเหนือที่เอาแต่ใจ ขี้โมโหกว่าเป็นไหนๆ น้ำคิดพลางยิ้มไปลูบเสื้อที่วางบนเตียงให้เหนือ
หมับ!? เหนือจับมือน้ำที่หยิบถุงข้าวจะใส่บาตร น้ำเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มทันที เด็กหนุ่มคิดว่าเหนือจะหยิบถุงกับข้าวเสียอีกไม่คิดว่าจะมาจับมือเขา?! ใบหน้าเด็กหนุ่มร้อนผ่าวในทันใด ทำไมคุณเหนือต้องทำให้เขาอายแบบนี้
“……”สีหน้าเหนือนิ่งเกินกว่าจะน้ำจะนึกสงสัยตอนนี้ ปล่อยให้เหนือจับมือตัวเองใส่บาตรพระรูปแล้วรูปเล่า แก้วกับกระกล่ำที่ยืนอยู่ด้านหลังทั้งคู่อมยิ้มอดที่จะเขินแทนน้ำไม่ได้ นี่ถ้าคุณเหนือจับมือพนมได้คงทำไปแล้ว
เหนือจากที่อ่านเอกสารรายได้ของบริษัทเปลี่ยนมาจ้องมองน้ำที่กำลังเก็บหนังสือใส่ลัง จนเมื่อเด็กหนุ่มรู้สึกว่ากำลังโดนจ้องมองจึงหน้าไป ชายหนุ่มยิ้มก่อนที่จะถาม
“ จะเอาหนังสือพวกนั้นไปไหน?”
“เอาไปเก็บห้องเก็บของ น้ำเหลือไว้เฉพาะหนังสือที่จะอ่านสอบ จะได้ไม่รกห้อง” น้ำบอกแยกหนังสือ เอกสารการเรียนที่คิดว่าไม่ใช่แล้วไว้อีกกองหนึ่ง
“ น้ำจะสอบเข้ามหาลัยเดียวกับฉันใช่ไหม?” เหนือถาม
“ น้ำจะเรียนมหาเปิดครับ จะได้ไม่ต้องเรียน ไปเฉพาะตอนสอบ และมหาลัยคุณเหนือก็สูงไปสำหรับน้ำที่เรียนการศึกษาผู้ใหญ่” น้ำบอกตามความตั้งใจเดิม
“ ทำไมละน้ำ เรียนมหาลัยปกติก็ไม่เห็นจะเป็นไร” เหนือว่าลุกขึ้นเดินมาหาเด็กหนุ่ม
“
ก็…”
“ ไม่ต้องเกรงใจหรอก คุณแม่เคยบอกฉันว่าอยากให้น้ำเรียนมหาลัยปกติ จะได้ชีวิตเด็กมหาลัย ได้คบเพื่อน ได้เรียนรู้เหมือนคนอื่นๆ ฉันก็เห็นด้วย” เหนือว่า น้ำรู้สึกซาบซึ้งคุณหญิงทัดพวงที่หวังดีกับเขามาโดยตลอด และเหนือที่ใส่ใจเขา
“
แต่..”
“ ถือว่าเป็นคำสั่งเสียของคุณแม่ น้ำก็ทำตามเถอะนะ” เหนือบอกคิดว่าถ้าไม่เอาคุณแม่มาอ้างน้ำคงไม่ยอมง่ายๆ เขาจ้องใบหน้าน้ำที่กำลังครุ่นคิด แล้วโน้มใบหน้าเข้าหาใบหน้าน้ำราวกลับถูกดึงดูดด้วยแรงบางอย่าง กว่าที่น้ำจะรู้สึกตัวริมฝีปากก็แทบจะแตะกับริมฝีปากชายหนุ่ม น้ำลุกขึ้นทันทีทันใดและชนกับกองหนังสือที่วางหมิ่นเหม่อยู่ขอบโต๊ะจนร่วงลงมา
โครม!?“ ……………” น้ำคว้าหนังสือไว้ไม่ทัน หนังสือร่วงกองบนพื้นกระจัดกระจาย
“ นี่กลัวจะโดนจูบขนาดนั้นเลยเหรอ?” เหนือว่าล้อเก็บหนังสือช่วยน้ำอีกแรง
“ เปล่าครับ ไม่ใช่!” น้ำปฏิเสธทั้งที่เงียบไว้น่าจะดีกว่าแท้ๆ
“ …………………………” เหนือได้แต่อมยิ้ม จนเมื่อเผลอหยิบแผ่นกระดาษที่หลุดจากหนังสือเล่มไหนสักเล่มขึ้น ชายหนุ่มกวาดสายตาคมกริบอ่านอย่างรวดเร็ว
หนังสือมัดจำ อพาร์ทเม้นท์……..
…หมายเลขห้อง จำนวนเงิน……
จะเข้าพักภายในวันที่………………………..
………… …………………………
ลงชื่อผู้รับเงิน……………………
............................ .. ......
.....................................................
ลงชื่อผู้จ่ายเงิน(วางมัดจำ) ..นายนธี…..
วันที่……………..“……คุณเหนือมีอะไรหรือครับ?” น้ำชะโงกหน้ามอง จึงรู้ว่าเป็นสัญญาเช่าห้องที่เขาจะไปอยู่เมื่อหนีออกไปจากบ้านครั้งนั้น เขาหาหลายครั้งแล้วแต่ไม่เจอ จึงไม่ได้สนใจอีกเพราะคิดว่าไม่ได้ใช้ และสัญญาก็ขาดไปนานกว่า 2 เดือนแล้ว
“………………………………” เหนือเพิ่งเงยหน้ามองน้ำ ไม่เข้าใจว่าน้ำทำไมถึงยังเก็บสัญญาไว้อีก นอกเสียจากว่าคิดที่จะไปอยู่
“ทำไมยังเก็บไว้อีก” เหนือถามเสียงเย็นชา แม้แต่น้ำก็รับรู้ถึงน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป
“
เอ่อ น้ำไม่ได้เก็บไว้ครับ แต่น้ำหา..”
“ คิดจะไปจากที่นี่ใช่ไหม
?!” เหนือถามไม่รอให้น้ำพูดจนจบ
“ ไม่นะครับ น้ำไม่คิดที่จะไปไหน น้ำจะอยู่ที่นี่ จนกว่าคุณเหนือจะไม่ต้องการน้ำแล้ว”
“ เกี่ยวอะไรกับว่าฉันต้องการหรือไม่ต้องการ”
“ ถ้าคุณเหนือต้องการให้น้ำอยู่น้ำก็จะอยู่ แต่ถ้าคุณเหนือไม่อยากให้น้ำอยู่บ้านหลังนี้ น้ำถึงจะไป”
“ แล้วน้ำต้องการที่จะอยู่ที่นี่ไหม
?!” เหนือกำกระดาษในมือแน่น
“ ต้องการครับ ถ้าคุณเหนือต้องการ”
“
ฉันถามว่าต้องการไหม!? ไม่ใช่ฉันต้องการหรือไม่ต้องการ!?”“ คุณเหนือครับ?” น้ำไม่รู้ว่าจะบอกเหนือยังไง
“ น้ำอยากอยู่ที่นี่ครับ”น้ำบอกเสียงเบาลง
“ เพราะอะไร?” เหนือถามต่อ อยากได้ยินคำตอบที่ทำให้ตัวเองสบายใจ
“เพราะ….ว่า……”น้ำไม่อาจจะบอกเหนือได้ว่า เขาได้รับปากคุณหญิงทัดพวงไว้ จึงได้แต่อั้มอึ้ง
“ คิดอยู่ใช่ไหมว่าสักวันหนึ่งจะไปจากที่นี่”เหนือถามเดินเข้าหาน้ำ เด็กหนุ่มเดินถอยหลังนึกกลัวชายหนุ่มขึ้นมา
“ น้ำไม่เคยคิด นะครับ”
“ แล้วทำไม!?” เหนือว่ากระชากแขนน้ำเข้าหาตัว
“ คุณเหนือน้ำเจ็บนะครับ!” น้ำว่ากลัวจะโดนทำร้ายอีก จึงดิ้นรนให้ชายหนุ่มปล่อย
“ ถามจริงๆเถอะว่า ..ทุกย่าง….ที่ยอม….เพราะอะไร?” เหนือถาม ชายหนุ่มคิดมาตลอดว่าน้ำเริ่มชอบเขาไม่มากก็น้อยไม่งั้นจะให้ทำดีกับเขาขนาดนี้ ไม่งั้นจะยอมเขาทุกอย่าง แม้แต่เรื่อง..ก็ยอมแต่โดยดีไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย ถ้าไม่รักไม่ชอบมีหรือจะให้กันแบบนี้
“…………” น้ำไม่ตอบก้มหน้าลง สำหรับน้ำแล้ว ‘เหนือ’ คือลูกชายของคุณหญิงทัดพวงและคุณท่าน เหนือคือลูกของผู้มีพระคุณ คือคนที่อยู่เหนือตัวเอง……
“ ที่ทำมาเป็นห่วงฉัน…ที่คอยดูแลอยู่ข้างๆฉัน……ที่มีอะไรกับฉัน .…เพราะอะไร?”
“…………”
“
เพราะอะไร ตอบมา!?” เหนือกำแขนเด็กหนุ่มให้แน่นที่สุดเท่าที่แน่นได้ น้ำเจ็บจนนิ่วหน้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ เพราะอะไร!?” เหนือตะคอกเสียงดัง น้ำสะดุ้งก่อนที่จะเงยหน้ามองใบหน้าเครียดของชายหนุ่ม
“……หน้าที่…………ครับ” น้ำตอบ มือที่โดนจับแน่นค่อยๆปล่อยคลายน้ำดึงมือกลับเข้าแนบตัว
“……………………………………” เหนือรู้สึกหมดแรง เข้าใจว่าตัวเองเข้าใจผิดมาตลอด ความจริงแล้วคือเขาคิดเองเออเองคนเดียว
เพราะ ‘หน้าที่’ เขาไม่ยักรู้ว่า น้ำมีหน้าที่แบบนั้น
“คุณเหนือ น้ำ…”
“ ไม่ต้องพูด ไม่อยากฟัง!?” เหนือว่าหันหลังให้น้ำด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้เขาไม่อยากรับรู้ไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น ไม่อยากแม้เห็นหน้า!
เหนือเดินเงียบออกไปจากห้อง พอน้ำรู้สึกตัวรีบวิ่งตามออกไป จนมาถึงหน้าบ้านขณะที่น้อยเอากุญแจรถให้ชายหนุ่มตามที่บอก
“คุณเหนือจะไปไหนครับ!?”
“ ไปไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเห็นหน้าใครบางคน!” เหนือว่า น้อยที่ยังยืนอยู่หันไปมองน้ำรับรู้ว่าเจ้านายและน้ำกำลังทะเลาะกันจึงรีบเดินออกไปและไม่ลืมที่จะเล่าให้นมก้านพูฟัง
“……”
“………………………………” เหนือรอจนคิดว่าน้ำคงจะไม่พูดอะไรแล้วจึงขับรถออกไปราวกับจะให้รถที่ขับเหาะหายไปได้
“……” น้ำมองตามไปด้วยความเป็นห่วง เขาไม่น่าพูดแบบนั้นออกไปเลย แต่ตอนนั้นเขาคิดหาคำพูดดีกว่านี้ไม่ได้
**************
หัวข้อ: บ่วงหัวใจให้รัก41-43(จบ)....................................หน้า55 (อ่าน 430054 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก