21
เหนือจ้องมองอยู่เกือบ 10 นาทีตัดสินใจว่าจะกลับขึ้นไปบนห้อง แต่ก็เปลี่ยนใจเดินเข้าไปหาน้ำ
“ ทำอะไร?” เหนือถาม น้ำสะดุ้งเพราะยืนอยู่กับความเงียบมานับชั่วโมง จึงหันไป
“คุณ เหนือ?” น้ำว่า คุณเหนือทำไมมาอยู่ที่นี่?
“ คุณเหนือมาทำอะไรที่นี่ครับ?” น้ำถาม จ้องมองเหนือด้วยความสงสัย
“ เกี่ยวอะไรด้วย บ้านของฉัน ฉันจะไปไปไหนก็ได้” เหนือบอกใช้สายตาเหล่มองน้ำแต่ดวงหน้าหันหน้าไปอีกทาง ทำทีเป็นมองโน่นมองนี่ไปเรื่อย
“ น้ำรู้ครับ ว่าที่นี่บ้านคุณเหนือ น้ำสงสัยเลยถามดู ยิ่งตอนนี้น้ำค้างกำลังลงกลัวว่าคุณเหนือจะไม่สบายเอา” เหนือหันหน้าหนี ริมฝีปากเหมือนกำลังจะยิ้มแต่เจ้าตัวกลับยิ่งฝืนไว้เต็มที่
“ เหรอ แกจะมาสนใจเป็นห่วงอะไรฉัน ” เหนือว่ายืนหลังแข็งโดยไร้เหตุผล
“ ………” พอน้ำเงียบไม่ตอบ จากที่เหนือเหมือนจะกลั้นไม่ให้ริมฝีปากคลี่ยิ้มก็กลายเป็นเม้มด้วยความขัดใจด้วยความเคยชินที่อยากได้แล้วต้องได้ มีแต่เขาคอยพะเน้าพะเน้อเอาใจ
“ แต่ฉันเดาว่าแกว่ามาทำอะไรที่นี่ มารำลึกความหลัง ที่เมื่อก่อนแกตกตกต้นมะม่วงจนขาหัก เออไม่สิหรือจะเป็นตอนที่ฉันเอารังมดแดงโยนใส่ตัวแก เอ๊ะหรือว่าจะเป็นตอนแกนั่งตากฝนอยู่เป็นครึ่งค่อนวันเพราะฉันไม่ให้แกเข้าบ้าน จะว่าไปแกก็มีความหลังเยอะกับเขาเหมือนกัน ว่าไหม?” เหนือว่าทำน้ำเสียงดูถูก น้ำเงียบแม้ว่าในใจเจ็บที่โดนตอกย้ำเรื่องราวในอดีต
“ แกยังเคยโดนนมตีที่นี่ด้วย เพราะแกขโมยของเล่นฉัน ถ้าจำไม่ผิดน่าว่าเป็นรถบังคับวิทยุ..”
“น้ำไม่ได้ขโมย!” น้ำบอกทันทีหันหน้าไปสบตากับเหนือจริงจัง เขาไม่เคยขโมยของของใคร
“คุณเหนือให้น้ำเอง”
“ ฉันบอกว่าให้ยืมเล่น ไม่ได้ให้เลย แกดันคิดเองเออเอง” เหนือบอก ความจริงเหนือตั้งใจให้น้ำจริงๆแต่น้ำกลับเอาแต่เล่นรถบังคับวิทยุ จนเหนือหมั่นไส้ บอกคุณหญิงว่าของเล่นตัวเองหายไป
“ ……….” คราวนี้น้ำไม่ตอบโต้ นึกถึงเรื่องวันนั้น ที่คุณเหนือเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมท่าเดียว เขาเองก็ยืนยันว่าไม่ได้ขโมยมา คุณนมบอกให้เขายอมรับ เป็นลูกกผู้ชายกล้าทำก็ต้องกล้ารับแต่จะให้เขารับได้ยังไงในเมื่อเขาไม่ได้โมย
เรื่องในวันนั้นนมก้านพูรับรู้ดีว่าน้ำไม่ใช่เด็กขี้ขโมย แต่ในเมื่อลูกเจ้านายบอกว่าไม่เคยให้น้ำ เธอจึงไม่มีทางเลือก แม้จะตีน้ำจริงแต่ก็เบาแรงที่สุด ในใจก็อยากให้น้ำยอมรับว่าขโมยมา และขอโทษคุณเหนือว่าจะไมทำอีก เรื่องจะได้จบ แต่น้ำกลับบอก แต่ว่าไม่ได้ขโมย สร้างความลำบากใจให้นมก้านพูเป็นอย่างมาก
ความคิดของเด็ก 12 ขวบ ทำให้น้ำยิ่งรับรู้สถานระหว่างตัวเองและเด็กอีกคนขึ้นได้เป็นอย่างดี ความพูดของตนแม้จะเป็นความจริงแต่กลับไม่มีใครเชื่อ แตกต่างจากกับคำโกหกของเด็กอีกคน จนตัวเองโดนตีเจ็บแสบไปหมด ทั้งเขายังเห็นรอยยิ้มเย้ยยันจากอีกฝ่ายยิ่งทำให้ซาบซึ้งในความต่ำต้อยของตัวเอง คิดว่าเพราะตนไม่มีแม่คอยปกป้องเหมือนคนอื่นๆ ยิ่งนับวันรอให้แม่กลับมาจะได้ไม่ต้องถูกใครรังแกอีก แต่ยิ่งนานวันกลับยิ่งโดนกดขี่ห่มแหงมากขึ้น จนหล่อหลอมให้น้ำเป็นเด็กเจียมตัวเจียมตัวเพื่อปกป้องตัวเองโดยไม่รู้ตัว
“ถ้าคุณเหนือจะอยู่ต่อก็ตามใจนะครับ น้ำง่วงน้ำขอขึ้นไปนอนก่อน” น้ำว่าจะเดินออกมา แต่เหนือก็เรียกไว้
“ เดี๋ยว!” เหนือรู้สึกไม่พอใจที่ตนเองพูดอะไรน้ำก็เอาแต่นิ่งไม่ตอบโต้ ทำเหมือนหูทวนลม
“….” น้ำหยุดแต่ไม่ได้หันกลับไป เขาห่อตัวเข้ามาเมื่อสายลมเย็นๆพัดผ่าน
“ พรุ่งนี้ตอนบ่ายฉันกับปู จะไปซื้อขอที่ห้าง P เดี๋ยวแกก็ตามไปช่วยถือของด้วย”
“ แต่น้ำไม่เคยไป”
“ แก!จะไปต้องถึงที่นั่นก่อนบ่ายโมง ไม่งั้นอย่าว่าฉันไม่เตือน” เหนือบอกก่อนที่จะเป็นฝ่ายเดินออกมาอย่างรวดเร็ว
“….” น้ำมองตาม ก่อนที่จะเดินคอตกกลับห้อง คิดลำบากใจว่าพรุ่งนี้จะไปห้างสรรพสินค้าที่ว่าถูกไหม? และตามกำหนดเวลาตามที่เหนือสั่งได้แค่ไหน
ดังนั้น ตื่นเช้าขึ้นมาน้ำจึงรีบมาถามแก้วและกระหล่ำทันที จนแน่ใจว่าตัวเองไปถูกที่แน่นอน ส่วนเหนือลงมารับประทานอาหารเช้าพร้อมปู ก่อนที่จะมหาลัยพร้อมกัน
10 โมง เหนือโทรมาสั่งให้น้ำออกมามารอพร้อมทั้งบอกว่าตนเองมาถึงห้างP แล้ว น้ำรีบออกมาตามที่สั่งทันที เด็กหนุ่มสวมเสื้อยืด กางเกงขาสั้นโดยไม่ว่าสถานที่ตนเองจะไปนั้นเป็นแบบไหน เมื่อไปถึง สายตาผู้คนที่มองมาทำให้น้ำเข้าใจได้ได้ทันทีว่าตัวเองข้าใจผิด เขานึกว่าจะเป็นห้างสรรพสินค้าเหมือนที่เคยไปซื้อของกับแก้วกับกระหล่ำแต่ที่นี่แตกต่างกันราวกับฟ้ากับดิน ..
น้ำโทรหาเหนือ แต่เหนือจงใจไม่รับ น้ำจึงต้องเดินหาเหนือชั้นแล้วชั้นเล่าจนร่างกายเหนื่อยล้า หอบแฮ่กๆจนเมื่อเหนื่อจนเดินต่อไหว คงเดินหลบมุมไปนั่งพักหน้าห้องน้ำ ตาสายตาก็มองคนที่เดินเข้าออกเผื่อจะโชคดีอาจจะเป็นเหนือและปู
พักกลางวันเหนือชวนปูไปทานอาหารในร้านเดียวกันจนเกือบ บ่าย 2 โมง จึงได้โทรให้น้ำไปเมื่อมาถึงห้าง P
“ คุณเหนือ คุณปู” น้ำว่าดีใจเพราะจะไม่เดินหาอีกแล้ว เหนือมองน้ำตั้งแต่หัวจดรองเท้าฟองน้ำ ปูเองก็เช่นกัน แม้แต่ตอนนี้ปูก็ไม่เข้าใจว่าเหนือจะให้น้ำมาด้วยทำไม ถึงจะบอกว่าให้มาช่วยซื้อของก็เถอะ เขาคิดได้อย่างเดียว ว่าเหนืออยากแกล้งน้ำเท่านั้น
“ ไม่ต้องวิ่งก็ๆได้ พวกฉันไม่หายไปไหนหรอก”ปูว่า หันไปมองเหนือที่เริ่มปั้นหน้านิ่งอีกแล้ว เหนือไม่เข้าใจว่าพอเห็นหน้าน้ำแล้วเขาถึงได้เอาแต่หงุดหงิด
“ ปูวันนี้นายอยากได้อะไรเราซื้อให้ ตอบแทนเมื่อคืนไง” เหนือว่า ปูหน้าร้อนวูบวาบอมยิ้ม ยิ่งเมื่อเหนือจูงมือเดินไม่แคร์สายตาผู้คน ปูยิ่งดีใจจนหุบยิ้มไว้ไม่อยู่
แม้เหนือบอกจะซื้อของให้ปูเท่าที่ต้องการ แต่ปูก็ซื้อเพียงเสื้อตัวเองเดียว เพราะที่ปูต้องการไม่ใช่สิ่งของแต่เป็นหัวใจ กลับเป็นเหนือเสียเองที่ซื้อของไม่เลือก เข้าร้านโน้นออกร้านนี้ จนน้ำทั้งหิ้วถุงกระดาษจนมือเกร็ง
“ เหนือ นายจะซื้ออะไรมากมาย เราเห็นที่นายซื้อที่บ้านก็มีหมดแล้ว” ปูว่าหันไปมองน้ำที่เดินอยู่ข้างหลัง
“ก็อยากซื้อ” เหนือว่าหน้าตาเฉย หันกลับไปมองน้ำที่เดินตามหลายก้าวแล้วหันกลับมาทันที
“ นายจะแกล้งน้ำไปถึงไหน สงสารน้องเขา” ปูว่าเสียงเบา
“เราต่างหากที่น่าสงสาร” เหนือว่ายักไหล่นึกสงสารน้ำขึ้นมาแวบหนึ่ง แต่เมื่อเอามาเทียบกับความเจ็บปวดของตัวเองเขากลับคิดว่าแค่นี้มันน้อยไป!
“ นายนี่นะ” ปูว่าจะเดินไปช่วยน้ำถือของ เหนือรีบคว้ามือไว้
“ นายอยากดูหนังใช่ไหม ไปสิไปดูกัน” เหนือชวนทั้งที่ตัวเองไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้นแม้แต่น้อย เพียงแต่เขาคิดจะกลั่นแกล้งน้ำเท่านั้น ก่อนที่หันไปหาน้ำที่เดินตามทัน
“ ฉันกับปูจะไปดูหนัง แกไปคอยที่รถ”
“ รถจอดที่ชั้น3” ปูบอกน้ำเพราะไม่เห็นเหนือบอกกล่าวน้ำ
“ครับ” น้ำพยักหน้า มองตามเหนือที่จูงมือมือเดินไป แล้วนึกอิจฉาปูขึ้นมา ที่มีคนคอยห่วงใย น้ำมองไป
รอบๆตัว แม้จะมีคนบางมากแต่ไม่ไม่มีใครที่เขารู้จัก เหมือนกับว่าเขาตัวคนเดียวบนโลกใบนี้
มาชั้นจอดรถ น้ำรีบตรงดิ่งไปรถเหนือ วางถุงกระดาษไว้ข้างในที่ที่คิดว่าสะอาดที่สุด แล้วนวดมือตัวเองเบาๆเพราะมือชาไปหมด
หลังเลิกเรียนด้วยความหิวฟอร์จึงแวะหาอะไร และด้วยความบังเอิญจึงเป็นห้างเดียวกันกับที่เหนือกำลังดูหนังอยู่พอดี ฟอร์ขับรถหาที่จอด จนมาถึงชั้น 3 เขาเห็นน้ำได้ทันที ชายคิ้วขมวดด้วยความสงสัยว่าน้ำมานั่งทำอะไรที่นี่ และถุงกระดาษหลาย 10 ถุงที่อยู่ข้างๆอีกล่ะ น้ำที่นั่งก้มหน้าจึงไม่ทันสังเกตเห็นรถฟอร์ จนเมื่อฟอร์เดินมาหา
“ น้ำ?” ฟอร์เรียก น้ำเลยเงยหน้าขึ้น พอรู้ว่าเป็นฟอร์รีบลุกขึ้น ใบหน้าเปื้อนด้วยรอยยิ้มในทันที น้ำไม่คิดว่าจะเจอฟอร์ที่นี่เหมือนที่ฟอร์คิด
“ คุณฟอร์?” น้ำว่าดีใจ
“ มาทำอะไรที่นี่ นี่รถเหนือแล้วเจ้าตัวไปไหน?” ฟอร์หันซ้ายหันขวาเผื่อว่าจะเห็นเพื่อนกำลังเดินมา
“ คุณเหนือดูหนังอยู่ชั้น ..ครับ” น้ำบอก นัยย์ตาหมองลงเล็กน้อย
“ อ้าว แล้วไปไปดูด้วยกัน” ฟอร์ถามไม่เข้าใจสถานการณ์
“ น้ำ ไม่ชอบดูหนัง หรอกครับ” น้ำว่าหลบสายตาเมื่อพูด ฟอร์เองก็แปลกใจที่เหนือมาดูหนังโดยให้น้ำรออยู่ที่นี่ ก่อนที่ฟอร์จะสังสัยไปมากกว่านี้ท้องน้ำก็ร้องโครกครากขึ้นเพราะ เพราะยังไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เที่ยงจนตอนนี้เกือบ 5 โมงเข้าไปแล้ว
“ พอดีเลยน้ำ ฉันกำลังมาหาอะไรกินไปกินอะไรกันรอเหนือไปพลางๆ” ฟอร์ว่าอมยิ้ม แต่น้ำกลับอายม้วน คิดว่าเจ้าท้องเจ้ากรรมจะร้องทำไมตอนนี้ อีกไม่นานก็จะได้กลับบ้านกินข้าวแล้วแท้ๆ
“ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวน้ำรอคุณเหนือที่นี่ดีกว่า เพราะอีกเดี๋ยวคุณเหนือก็มาแล้ว” น้ำบอกกลัวจะโดนเหนือว่าเอาตอนที่มาแล้วไม่เจอมากกว่า
“ แต่ตอนนี้ยังไม่มาก็ไปได้”
“ แต่ของพวกนี้…”
“ ก็ไว้ในรถก็ได้” ฟอร์มองท่าทางน้ำก็เข้าใจว่าเหนือไม่ได้ให้กุญแจน้ำมาไม่งั้นน้ำคงไม่ต้องนั่งลงข้างๆรถเช่นนี้ เขายิ่งไม่เข้าใจเหนือเพิ่มไปอีก และรู้สึกโกรธเหนือที่เหนือทำแบบนี้ และตัวเองกลับดูหนังคนเดียว
“….งั้นก็เอาใส่รถรถฉันก่อนก็ได้” ฟอร์ว่าจัดแจงเอาของไว้ในรถตัวเองเสร็จสรรพ ก่อนที่จะกึ่งจูงกึ่งลากน้ำให้ตามมา น้ำจ้องมือตัวเองที่โดนฟอร์จับไว้ แล้วหัวใจเต็นแรง อดไม่ได้ที่หันไปมองคนที่จับมือตัวเองอยู่
“……………” ฟอร์เองก็รู้สึกถึงความร้อนที่สัมผัสมืออีกฝ่าย ตัวเขาทำไมจึงได้อยากเล่นกับไฟขนาดนี้
ฟอร์เลือกที่นั่งร้านไก่ทอดฟาสฟูดส์ที่อยู่ติดกับประตูทางออกเพื่อที่จะได้เห็นเหนือตอนนเดินออกมา แล้วซื้อไก่ทอดชุดใหญ่มา
“ คุณฟอร์นี่อะไรครับ?” น้ำถามชี้ไปยังชุดของเล่นที่เป็นพวกกุญแจการ์ตูนยอดมนุษย์สีแดงที่อยู่ในถาด
“ เมื่อกี้ปฎิเสธไม่ทันเขาใส่ถาดมาให้ เป็นของเล่นแลกซื้อ ทำไมเหรอ? ถ้าชอบก็เอาไปสิ”
“ เปล่าครับ เปล่า” น้ำส่ายหน้าปฎิเสธ เพราะไม่คิดว่าจะซื้อไก่จะแถมของเล่นมาด้วย จึงจ้องด้วยสนใจ
“ เอาไปเถอะ ฉันก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร” ฟอร์ว่าหยิบพวกกุญแจยอดมนุษย์สีแดงใส่มือน้ำ
“ จะดีหรือครับ” น้ำว่าลังเลแต่จ้องของเล่นในมือไม่วางตา
“ดีสิ” ฟอร์ว่า น้ำยิ้มกว้างดีใจ ยิ่งเป็นของที่ฟอร์ให้แล้วด้วย ความปิติเย็นดียิ่งทวีคูณจนฟอร์สังเกตได้ ไม่คิดว่าแค่พวกกุญแจธรรมดาจะทำให้น้ำดีใจได้ขนาดนี้ เหมือนตั๋วหนังคราวที่แล้วที่ไม่มีผิด มันทำให้เขาอดที่จะภูมิไม่ได้ที่ทำให้คนอื่นดูมีความสุขขนาดนี้ และมันแปลกตรงที่เขาเห็นน้ำยิ้มเขาก็ยิ้มด้วย มีความสุขตามไปด้วย
เขาคิดแล้วไม่มีผิด……………… ไฟก็ต้องร้อนเป็นธรรมดา ไม่วันใดก็วันหนึ่งไฟต้องเผาไหม้เขาแน่หากเขาไม่ถอยออกมา จะให้ถอยได้ยังก็เขาคิดว่าไฟมันอุ่น….
ไม่ถึงชั่วโมง ฟอร์ก็เห็นเหนือเดินผ่านหน้าร้าน ฟอร์รีบลุกไปออกไปเรียกเหนือ แล้วเขาก็ต้องแปลกใจที่เห็นปู
“ ปู?” ฟอร์ทักปูแทนที่จะเป็นเหนือ ฟอร์รู้ความสัมพันธ์เหนือกับปูมาโดยตลอด และคิดว่าจบกันไปแล้ว ฟอร์เข้าใจทันทีว่าทำไมน้ำจึงรอเหนืออยู่ที่นี่ ฟอร์หันไปจ้องเหนือเต็มไปด้วยคำถาม
ทำไมนายทำแบบนี้?!
“ คุณเหนือ คุณปูหนังจบแล้วหรือครับ” น้ำวิ่งตามออกมา เอาพวกกุญแจใส่กระเป๋าใส่กางเกง เหนือหันไปมองน้ำทันที
อยู่กับฟอร์??? เมื่อคิดใจมันร้อนรุ่ม ทำไม??!
“ มาทำอะไรที่นี่ บอกให้รอที่รถไม่ใช่หรือไง?” เหนือถามพยายามเก็บความไม่พอใจที่เห็นน้ำกับฟอร์อยู่ด้วยเอาไว้
“ เราพาน้ำมาเอง และนายก็ไม่ได้ให้น้ำรอที่รถ แต่ให้น้ำรอข้างรถ” ฟอร์ว่าเริ่มไม่พอใจที่เหนือให้น้ำเสียงเหมือนตำหนิน้ำ และตัวเองยังไปอยู่กับปูอีก มือก็จับกันไม่ปล่อยโดยไม่คิดถึงจิตใจน้ำบ้างว่าจะรู้สึกยังไง
“……………..” เหนือเงียบ อีกข้างกำแน่นที่ทำอะไรน้ำไม่ได้อย่างที่คิด
ขากลับฟอร์ให้น้ำกลับด้วยเพราะไม่อยากให้น้ำไปเห็นฉากสวีทระหว่างเหนือกับปู
“น้ำไม่เจ็บใจบ้างหรือไง?” ฟอร์ถามโกรธแทน ยิ่งรู้ว่าปูมาค้างที่บ้านกับเหนือเขายิ่งโกรธเพื่อนทั้ง 2 คนมาก
“ เรื่องอะไรครับ?”
“ ก็เรื่องเหนือกับ..ปูไง!” ฟอร์ไม่คิดว่าน้ำจะไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเหนือกับปูเพราะเห็นตำตาขนาดนี้
“ น้ำไม่มีสิทธิ์ไปโกรธ หรือไม่พอใจคุณเหนือหรอกครับ” ฟอร์อึ้งไปชั่วขณะที่ได้ยินน้ำบอก
“ น้ำ…. น้ำรักเหนือมากขนาดนี้ เหนือยิ่งต้อง….” ฟอร์เข้าใจไปว่าที่น้ำยอมให้เหนือแบบนี้เพราะรักเหนือ
“ คุณฟอร์ครับ สำหรับน้ำได้อยู่ข้างๆคุณเหนือก็พอ จนกว่าคุณเหนือจะไม่ต้องการน้ำแล้ว”
“ ………..” ฟอร์เงียบ ไม่ทันมองดวงตาที่หม่นหมองมองออกไปนอกรถ น้ำหยิบพวงกุญแจเข้ามาดูอีกครั้งและลอบมองมองคนที่กำลังขับรถเป็นบางครั้ง ไม่อยากให้รถถึงบ้านอยากให้คุณฟอร์ขับรถไปเรื่อยๆไปไกลๆ ไปไกลแสนไกล
ฟอร์เจ็บแปล๊บเมื่อได้ยินน้ำพูด ที่น้ำรักเหนือขนาดนี้ เขาได้กดเงาความรู้สึกไว้ภายใน อย่าได้แสดงออกมา
* * *
สองสามวันมานี้
เจ้าหญิงทานยาแก้แพ้
ง่วงจนหัวทิ่ม
ตอนนี้ก็จิ้มผิดๆถูกๆ ดีที่แค่ลง... 
หัวข้อ: บ่วงหัวใจให้รัก41-43(จบ)....................................หน้า55 (อ่าน 374794 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก