บ่วงหัวใจให้รัก 22.
เมื่อมาถึงฟอร์ก็คุยกับเหนือเรื่องปูทันที
“ นายพาปูมาที่นี่ทำไม
ทำไมนายไม่คิดถึงใจน้ำบ้าง?!” ฟอร์ต่อว่า สงสารน้ำและโกรธน้ำกลายๆที่ยอมเหนือขนาดนี้
“ ก็คิดถึงใจน้ำไงถึงพาปูมา มีคนมาแบ่งเบาหน้าที่จะได้สบายขึ้น” เหนือว่ายิ้มระรื่น ฟอร์คว้าคอเสื้อเหนือหมดความอดทนที่เหนือคิดได้แค่นี้!?
“
นายคิดบ้าอะไรของนาย?! เพราะน้ำรักนายถึงได้ไม่ปริปาก แต่การเห็นคนที่เรารัก…ทำแบบนี้ไม่มีใครดีใจหรอก!” ฟอร์ว่าเงียบเบาลง ก่อนที่ปล่อยคอเสื้อเหนือเมื่อระงับอารมณ์เพราะมีสติลงได้บ้าง
“ นายจะไปรู้อะไร?” เหนือว่าเสียงขึ้นจมูก “ ….แต่รู้สึกว่าจะเป็นเดือดร้อนแทนกันเหลือเกินนะ”
“ เหนือหยุดพูดแบบนี้เถอะ ถ้านายไม่เชื่อใจเรา ก็ขอให้เชื่อใจน้ำ” ฟอร์ว่า
“ ทำไมเราเชื่อใจนายไม่ได้ หรือนายก็ไม่เชื่อใจนายเอง”
“เหนือ?!” ฟอร์กำมือแน่นจนสั่น ที่เหนือไม่ยอมเข้าใจเลย เพราะอะไรเขาก็ไม่เข้าใจ
“ ที่เราพูดก็เพราะเราไม่อยากให้นนายเข้ามายุ่งมาก เพราะเป็นเรื่องของครอบครัวเรา”
“แล้วที่นายยังพาปูเข้ามาในครอบครัวนายได้ เรามีศักดิ์ญาติต้องเกี่ยวมากกว่าปูแน่!” ฟอร์ว่าไม่ยอมแพ้ ไม่อยากให้เหนือทำให้น้ำเสียใจไปมากกว่านี้ อยากให้ได้สติให้เข้าใจว่าสิ่งที่กำลังมันคือการนอกใจ!
“ นายมาเป็นเดือดเป็นร้อนทำไม เจ้าตัวเขายังไม่เห็นจะสนใจอะไร!?” เหนือเถียงน้อยใจ
“ เพราะน้ำรักนาย รักนายถึงได้ยอมโดยไม่ปริปากอะไร ทำไมนายไม่ยอมเข้าใจ”
“ นายต่างหากที่ไม่เข้าใจว่าที่นายเป็นเดือดเป็นร้อนขนาดนี้ เพราะนายไม่ได้รู้สึกกับน้ำธรรมดาอย่างที่ควรจะรู้สึก”
“…………..” ฟอร์พูดไม่ออกเพราะเหนือพูดแทงใจเข้าอย่างจัง เหนือเข้าใจสีหน้าที่ฟอร์แสดงออกมาทันทีว่าตัวเองพูดถูก
ไม่อยากจะเชื่อ
“ ถ้านายใจไม่บริสุทธิ์แบบนี้ อย่าเข้ามายุ่งดีกว่า” เหนือว่าไม่อยากจะเชื่อความรู้สึกตัวเองที่บอกว่าฟอร์ชอบน้ำจริงๆ
จะเป็นไปได้ยังไง อย่างไอ้น้ำ……. เหนือรู้สึกได้ถึงความไม่มั่นคง
“…………….”
อีกด้านหนึ่ง น้ำกำลังช่วยปูแยกของที่ซื้อมา
“ น้ำ วันนี้ขอโทษนะ ที่ฉันช่วยอะไรที่น้ำโดนเหนือแกล้งไม่ได้” ปูว่าหยิบเสื้อขึ้นมาพลิกดู
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ” น้ำว่า
“ น้ำไปพักเถอะ เดี๋ยวฉันเก็บเอง”
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ” น้ำว่าหันไปยิ้มให้ปูว่าไม่เป็นไรจริงๆ
“ แต่ฉันเป็น เพราะงั้นไปพักเถอะ เหนือมาทั้งวันแล้ว” ปูจ้องน้ำจริงจังจนน้ำยอมออกมาโดยดี ปูไม่เข้าใจสาเหตุว่าทำไมเหนือถึงได้จริงจังกับกลั่นแกล้งน้ำได้ขนาดนี้ บางครั้งก็ไม่สมเหตุสมผล อย่าว่าแต่สมเหตุสมผลไม่มีมีเหตุผลเลยด้วยซ้ำ ทั้งที่น้ำเองก็เป็นว่านอนสอนง่ายขนาดนี้ ปูถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะคิดไม่ตก
เมื่อน้ำเข้ามาในห้องได้ก็ล้วงกระเป๋าเอาพวงกุญแจออกมาดู ในใจก็เกิดน้ำหล่อเลี้ยงขึ้นมาแม้จะเพียงเล็กน้อยแต่ก็ทำให้ใจชุ่มฉ่ำขึ้นมาได้
ทว่าเหนือกลับเปิดประตูเข้ามา น้ำรีบซ่อนพวกกุญแจไว้ด้านหลังแต่สายตาก็เหนือก็มองเห็นมันตั้งแต่แรกที่เปิดประตูเข้ามา
“นั่นอะไร?” เหนือถาม น้ำส่ายหน้า
“ ไม่มีอะไรครับ” เด็กหนุ่มเดินถอยหลัง ใบหน้าซีดเผือกจำได้ว่าของเล่นที่คุณนม หรือใครซื้อให้ เหนือมักจงใจทำพังหมด เลยกลัวขึ้นมาจับใจว่าเหนือจะจงใจทำพวงกุญแจนี้พังอีกหรือเปล่า
“อะไรเอามาให้ฉันดู” เหนือเชื่อว่าสิ่งที่น้ำปกปิดมันจะต้องเป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบมากแน่ๆ
“ ไม่มีอะไรจริงๆครับ” น้ำบอกเดินอ้อมจะหนีออกจากห้อง เหนือพุ่งตัวเข้าไปหาน้ำและจับมือน้ำจะให้น้ำปล่อยมือจากของที่กำเอาไว้
“ ไม่มีอะไรก็เอาให้ฉันดู”
“ ไม่มีอะไรจริงๆครับ” น้ำว่ากำมือแน่นแต่ไม่แน่นพอที่เหนือจะแกะออกไม่ได้ เพราะอีกคนราวกับจะทำลายในขณะที่น้ำกลัวว่าพวงกุญแจจะพังย่อมจะยั้งแรงไว้อยู่แล้ว ในที่สุดเหนือก็ได้พวงกุญแจไปไว้ในมือ
“ อะไรแค่พวงกุญแจธรรมดา” เหนือว่า ใช้หางตามองอีกฝ่าย
“ งั้นก็คืนมาให้น้ำเถอะครับ”
“ ….” เหนือยักไหล่โยนไปให้น้ำรีบรับไว้ด้วยสองมืออย่างถนอม เหนือมองดูแล้วอดที่ไม่พอใจไอ้พวกกุญแจไม่ได้
“ วันนี้ทำไมแกถึงไม่รอที่รถ” เหนือถามเรื่องที่ทำให้เขาต้องมาหาน้ำที่ห้อง ตอนนี้เขารู้แล้วว่าฟอร์มีใจให้น้ำและไม่อยากให้น้ำใกล้ชิดฟอร์มากไปกว่านี้ …
“ คุณฟอร์…” แต่น้ำก็เล่าไม่ทันจบ เพราะเหนือได้พูดต่อโดยไม่คิดจะฟัง
“ อย่าเอาฟอร์มาอ้าง แกน่าจะรู้ว่าที่ฟอร์เขาดีกับแกเพราะเขาสงสาร อย่าคิดเข้าข้างตัวเองว่าน้ำเขาพิศวาส ดูสารรูปตัวเองก่อน แกไม่ใช่สเป็คฟอร์” เหนือตอกย้ำให้น้ำเข้าใจในสถานตัวเอง ไม่อยากให้น้ำคิด..เพราะหากว่าคิดเป็นอื่นกับฟอร์ขึ้นมา ทั้งคู่ก็จะใจตรงกัน เขาไม่มีทางยอมรับ
“ น้ำรู้ครับ”
“ แกก็บอกว่ารู้ทุกที แต่พออยู่ต่อหน้าฟอร์ก็ทำหูตาแพรวพราว อย่าคิดว่าคนอื่นเขาโง่ดูไม่ออก!” มีแต่ต้องตอกย้ำให้ไม่กล้า
“ น้ำไม่กล้าคิดหรอก” น้ำนึกถึงรุจแฟนเก่าฟอร์ ช่างไกลกับตัวเองเหลือเกินจนไม่อาจเปรียบเทียบกันได้ แต่เขาก็ไม่ได้ต้องการจะให้คุณฟอร์มารักมาชอบแบบนั้น...
“ ของมือสองมือสาม หรือมืออะไร ไม่มีใครเขาถือกันหรอกถ้าของมันคุณภาพดี แต่อย่างแก….ก็คิดเอาเองแล้วกัน” เหนือว่าริมฝีปากยิ้มเยาะแต่ดวงตากลับมองไม่วางใจ สำหรับเหนือแล้วไม่คิดว่าจะมีใครมาสนใจมาชอบน้ำ แม้แต่ตัวเขาเองก็ตาม แต่ก็ไม่เป็นอย่างที่คิด แม้แต่ตัวเอง !
“…………..” น้ำเงียบกำพวงกุญใจในมือนึกถึงหน้าคนที่ให้มา
คำว่า ‘รัก’ น้ำจะเก็บเอาไว้ในใจ และมองคุณฟอร์อยู่ห่างๆ น้ำแค่อยากให้คุณฟอร์มีความสุข ไม่ต้องเสียใจเพราะคุณรุจ ในความเป็นจริงน้ำไม่เคยอยากให้คุณฟอร์มารักน้ำ แต่ในความฝันน้ำกับคุณฟอร์เราสองคนรักกัน ขอโทษนะครับที่ผมอาจเอื้อมคิด เพราะความฝันลมๆแล้งๆทำให้ความเจ็บปวดของความจริงลดลง
“ ก็อย่างว่า ….” เหนือพูดพร้อมเดินตรงไปหาน้ำแล้วพยายามจะถอดเสื้อน้ำออก
“คุณเหนือจะทำอะไร อย่านะครับ!?” น้ำถอยหนี
“ ก็จะให้ระลึกได้ว่า แกจะไปรักฟอร์ได้ยังไง?” เหนือบอก
“ อย่าครับคุณเหนือ เดี๋ยวมีใครมาเห็นน้ำบอก มองประตูที่เปิดทิ้งไว้ กลัวว่าใครจะเข้ามา
“ เห็นก็ช่างปะไร ใครๆเขารู้ว่าฉันกับแกเป็นอะไรอะไรกัน”
“ ไม่นะครับคุณเหนือ” น้ำว่าจะไม่ยอม
“ เอ๊ะ !นี่แกจะขัดขืนทำไม?! หรือว่าอยากให้ฉันโกรธ” เหนือว่า กดไหล่น้ำกับเตียง เด็กหนุ่มกำพวงกุญแจในมือจนเกร็งไปทั้งแขน
“……………”
“ของเคยๆอยู่ทุกวัน!” เหนือว่าจ้องหน้าน้ำราวกับกำลังจับผิด
ขณะเดียวกันปูเห็นว่าถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว เหนือยังไม่ขึ้นมาคงรออยู่ที่โต๊ะอาหาร จึงจะลงไปหา เห็นห้องที่อยู่ถัดไปอีก 3 ห้องเปิดอยู่อดที่จะเดินไปดูไม่ได้
“ คุณเหนือมีคุณปูแล้วนะครับ” น้ำว่า
“ แล้วไง ฉันอยากจะทำก็จะทำ”
“ แต่….”
“ อย่าหาอะไรมาอ้าง…ถ้าอยากจะขัดขืนก็ทำไป” เหนือว่าพร้อมทั้งปลุกปล้ำตามที่ตัวเองต้องการ ปูหยุดกึกได้ยินชัดเจนทุกถอยคำ ก่อนที่จะค่อยๆลอบมองเข้าไปในห้องและรีบถอยออกมา โดยที่เหนือและน้ำไม่ทันเห็น
“……
…?!……..” ปูตกใจกับสิ่งที่เห็นจนพูดไม่ออก ในหัวเหมือนมีคำถามมากมายและมันก็มีคำตอบของตัวมันเอง เขารู้สึกเหมือนรู้สิ่งที่ไม่เคยรู้เสียแล้ว ใจก็คิดว่าตัวเองควรทำยังไงเมื่อรู้แบบนี้ แต่แล้วความคิดที่ว่าตอนนี้เหนือกำลังจะข่มขืนน้ำก็พุดขึ้นมา
ช่วย!? ต้องช่วย ปูเดินถอยหลังไป4 ก้าวก่อนที่ทำเหมือนเพิ่งเดินมาแล้วเรียกหาน้ำ
“ น้ำ น้ำ!” ปูร้องเรียก เหนือที่อยู่หยุดชะงักในทันใด และเป็นโอกาสให้น้ำผลัดเหนือออกไปจากตัวและรีบลุกขึ้นวิ่งออกมาจากห้องออกมา
“ คุณปู!?” น้ำว่าเมื่อเห็นปูจะเข้าห้องอยู่แล้ว เด็กหนุ่มคิดว่าโชคดีจริงๆที่ปูยังไม่ได้เข้าไปในห้องจนเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
“ น้ำ ฉันมีเรื่องจะวานหน่อย” ปูว่า
“ครับ” น้ำไม่อาจจะปกปิดสีหน้าตื่นตะหนกได้ทั้งหมด
“ ขอกาแฟให้ฉันสักแก้ว อ้อ วางไว้ที่โต๊ะอาหารเลยนะ เดี๋ยวฉันจะลงไป”
“ครับ” น้ำว่ารีบวิ่งลงบันไดไป เหนือเดินออกมาจากห้องของน้ำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ อ้าวเหนือ นายอยู่กับน้ำเหรอมิน่าเราตามไม่เจอ” ปูว่าเจ็บแปล๊บที่อก
“อืม”
“…………………..” นี่ใช่ไหมคือสาเหตุ
น้ำลงพอดีกับที่ฟอร์พูดคุยกับนมก้านพูเสร็จและกำลังจะกลับ
“ คุณฟอร์จะกลับแล้วหรือครับ?” น้ำถาม
“ จะกลับแล้ว” ฟอร์ตอบ มองไปเห็นมือน้ำที่ยังถือพวงกุญแจไว้
“ ชอบขนาดนั้นเลยเหรอ?” ว่าถาม พยักหน้าไปไปยังมือของน้ำ
“ เอ่อ นี่หรือครับ ชอบครับ” น้ำว่าเขินๆเก็บพวงกุญแจใส่กระเป๋ากางเกง
“ ไว้มีโอกาสฉันจะพาน้ำไปอีก และคราวนี้ฉันจะซื้อทั้งเซ็ตให้เลยดีไหม?” ฟอร์บอกทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้ชอบอาหารฟาสส์ฟูดสักเท่าไร
“ อย่าเลยครับ แค่นี้ก็พอแล้ว” น้ำดีใจที่จะมีโอกาสไปกับฟอร์อีก แต่ก็รู้สึกเกรงใจ
“ ไม่ต้องเกรงใจหรอก ฉันเต็มใจ” เหนือที่ลงพร้อมปูเห็นหน้ายิ้มระรื่นของน้ำแล้วกำมือแน่น ปูที่ยืนข้างๆรับรู้พร้อมทั้งเข้าใจว่าทำไมก่อนหน้านี้ ที่เหนือเห็นน้ำอยู่กับฟอร์ เหนือถึงได้อารมณ์เสียนัก
หึง หวง
“ เหรอครับ?” น้ำว่าดีใจออกนอกหน้า แต่พอเห็นว่าเหนือกับปูกำลังเดินมา เด็กหนุ่มรีบก้มหน้าลงเหมือนคนที่กำลังทำผิด น้ำไม่กล้าแม้มองหน้าเหนือ
“ คุยอะไรกันท่าทางน่าสนุก นายเล่าให้ฟังมั้งสิ” เหนือว่าเหมือนไม่รู้อะไรกับสิ่งที่เห็น
“ เรื่องวันนี้แหละ น้ำเขาชอบพวงกุญแจที่แถมมากับไก่xวันนี้”
“ …………………”
ตกดึกเหนือเปิดเข้าห้องหาน้ำด้วยกุญแจสำรอง และมีอะไรกับน้ำ ทั้งที่น้ำสมยอมทุกอย่างแต่เพราะความหึงหวงระคนความหวาดกลัวที่จะสูญเสียเข้าบดบังสติ เหนือจึงเลือกที่จะทำรุนแรงให้อีกฝ่ายเจ็บปวด ปูเองก็นอนไม่หลับเพราะคิดมากเรื่องเมื่อตอนเย็นปูจึงรู้ว่าเหนือไปหาน้ำ และพอจะรู้เรื่องระหว่างเหนือกับน้ำ และนั่นทำให้ปูได้คิดถึงสิ่งที่ตัวเองลังเลมาตลอด ว่าควรจะตัดใจจากเหนือสักทีแต่ไม่เคยทำได้เลย แต่ครั้งนี้เขาจะให้โอกาสกับตัวเองอีกครั้ง
เหนือหยิบพวงกุญแจที่น้ำวาไว้ข้างหัวเตียงขึ้นมาดู
“ ที่แท้ฟอร์ก็ให้แกมา มิน่าถึงได้หวงนัก!” เหนือว่า น้ำรีบหันหน้ามาเห็นพวงกุญแจในมือเหนือแล้วใจหายวาบ
“ …………….”
“ แกชอบมากเหรอ? ฉันก็คิดว่าตัวเองก็ชอบเหมือนกัน ฉันขอแล้วกัน”
“ คุณเหนืออย่าเอาไปเลยครับ มันเป็นแค่ของถูกๆไม่เหมาะกับคุณเหนือหรอกครับ”
“ แต่ฉันชอบฉันจะเอา” เหนือบอก น้ำรีบคว้าหวังจะดึงจากมือให้ได้ แต่เหนือกลับหลบหลีกพ้น
“ นี่แกคิดจะแย่งของของฉันเหรอ” เหนือว่า น้ำเบิกตาตกใจ
“ นั่นของน้ำนะครับ?!”
“ แกให้ฉันแล้ว”
“ คุณเหนือคืนมาให้น้ำเถอะครับ”
“ …………..” ยิ่งเห็นน้ำให้ความสำคัญกับพวงกุญแจ เหนือก็ยิ่งไม่พอใจ เพราะคิดว่าก็เหมือนน้ำให้ความสำคัญกับฟอร์ ชายหนุ่มยิ่งอยากทิ้งไอ้ที่อยู่ในมือไปซะ เขานึกตั๋วหนังครั้งที่แล้วที่เป็นเพียงเศษขยะเท่านั้น น้ำกลับเก็บมันไว้อย่างดี
“ คุณเหนือครับ อะไรน้ำก็ให้คุณเหนือหมด น้ำขอแค่พวงกุญแจธรรมดาที่ไม่มีค่าอะไรกับคุณเหนือเลย ได้โปรดเถอะครับ”
“ ……………” เหนือไม่ตอบลุกขึ้น น้ำลุกขึ้นตามแม้จะเจ็บที่โดนทำรุนแรงเมื่อกี้ก็ไม่สะทกสะท้าน
“คุณเหนือ คุณเหนือ” น้ำตามเหนือไปจนประตู
“น้ำขอ น้ำขอให้น้ำทำอะไรน้ำยอมหมด ยอมทุกอย่าง”
“ยอมทุกอย่างเพื่อพวงกุญแจที่แกบอกว่าไม่ค่าอะไร แล้วทำไมต้องทำขนาดนั้น ไม่ใช่ว่ามันเกี่ยวกับคนที่ให้มา? …………..”
“ ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่?!”“ อย่าปฎิเสธ ความจริงคือแกชอบฟอร์
” สายตาที่แกมองฟอร์มันแตกต่างจากที่แกมองฉัน
“ ไม่ใช่ครับ น้ำไม่กล้าคิดหรอกครับ คุณเหนือก็รู้ว่าคุณฟอร์ไม่มีทางมองน้ำหรอกครับ….นะครับเชื่อน้ำ”
“ ฉันจะคิดดู แต่ไอ้นี่ฉันจะเก็บไว้ก่อน”
“ ได้โปรดครับคุณเหนือ อย่าเอาไปเลย” น้ำรู้ได้ทันทีว่าเหนือไม่คิดจะคืนให้ ในอดีตของของน้ำเหนือก็มักจะเอาไปแล้วบอกแบบนี้ และก็บอกว่าจำไม่ได้ว่าเอาไปที่ไหน
“ …………..” เหนือไม่ตอบ น้ำกอดขาเหนือเอาไว้แน่นไม่ยอมให้เหนือเดินออกจากห้อง
“ คุณเหนือ อย่าทรมานน้ำแบบนี้เลยครับ น้ำยอมเป็นทาส เป็นอะไรก็ได้ที่คุณเหนือต้องการ แต่อย่าเอาพวงกุญแจ” ยิ่งทำแบบนี้เหนือยิ่งรับรู้ว่าน้ำให้ความสำคัญกับอะไร
“ …………….”
เมื่อเห็นว่าเหนือไม่ตอบ น้ำจึงแย่งพวงกุญจากมือเหนือ แต่แรงคนที่เพิ่งโดนข่นขืนอย่างจงใจหรือจะสู้แรงคนปกติ น้ำจึงโดนผลักล้มลงกับพื้น
“ โอ๊ย!?” น้ำร้องน้ำตาเล็ด เหนือเกือบจะเข้าไปประครองน้ำแต่ชายหนุ่มกลับถอยออกมา บอกตัวเองไม่ให้ใจอ่อนเพราะหากว่าเขาใจอ่อนเขาต่างหากที่จะต้องเสียใจไปมากกว่านี้
“ จะให้ก็ได้ใช่ไหม? แต่ต้องหลังจากที่ฉันเห็นว่าแกจะยอมฉันทุกอย่างจริงๆ”
“…………….” น้ำพยุงตัวถอยด้วยความหวาดกลัวเมื่อเหนือเดินเข้ามาหา
****
เหนือแปลกใจเมื่อตื่นขึ้นมาก็เห็นปูใส่ชุดนักศึกษาเรียบร้อย ปูรู้ตัวแล้วว่าเหนือตื่นแล้วแต่ก็ยังหันหลังให้
“ เหนือเราสองคนพอกันแค่นี้เถอะ”
“ อะไร?” เหนือลุกขึ้นงัวเงี่ย
“ นายก็รู้ว่าเราชอบนาย แต่นายไม่เคยเอาไปคิด เราก็พยายามเชื่อว่าสักวันนายจะเห็นค่าเรา ตอนนี้ที่นายชวนเรามาบ้าน เราดีใจมากคิดว่าคงคิดชอบบ้างแล้ว แต่คือไม่ใช่ นายแค่ให้เรามาเพื่อบดบังความรู้สึกตัวเอง เพื่อเยอะเย้ยใครบางคน”
“ พูดเรื่องอะไร?” เหนือเสียงแข็งขึ้นมาทันที
“ นายมันขี้ขลาด ไม่มีค่าพอที่เราจะมาเสียเวลาด้วย อย่างเรามีผู้ชายดีๆเข้ามามากมาย เราจะตัดใจ เพราะฉะนั้นเราสองคนเป็นเพื่อนกันธรรมดาเถอะ” ปูว่าก่อนที่หันมาเผชิญหน้ากับเหนืออย่างที่ตั้งใจ
“ เป็นอะไรของนาย?”
“ ถามจริงๆเถอะ นายเคยคิดจะชอบเราบ้างไหม ?” ปูถามเจ็บปวด เมื่อมองเห็นแต่ความว่างเปล่าใยดวงตาของเหนือ
“ ………………….”
“ นายไม่เคยคิดด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นอย่ารั้งเราไว้ เราเจ็บปวดมากพอแล้ว” แม้ว่ามันจะยากเย็นก็ตาม แต่เขาบอกตัวเองถ้าไม่มีหวังก็อย่าทำร้ายตัวเองอีกเลย อย่าเป็นเครื่องมือให้เหนือเพียงเพราะรัก เขามีค่ามากกว่านั้นและมีหลายคนที่พร้อมจะเห็นค่า
“ ปู….นาย”
“ สักวันนะเหนือ นายจะสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดไป ถ้านายยังขี้ขลาดไม่ยอมรับความจริงว่าตอนนี้นายรู้สึกยังไง นายอย่ากลัวที่จะผิดหวัง และอย่ากลัวที่จะเผชิญความจริง เราเองก็เหมือนกัน ก็ต้องยอมรับว่านายไม่ได้รักเรา ….” เจ็บกว่าที่คิด แต่จะเจ็บแค่ครั้งเดียว…
“พูดอะไรของนาย!?” เหนือว่าชักโมโหที่ปูไม่พูดออกมาตรงๆ
“ ที่นายโมโหเป็นบ้าเป็นหลัง เพราะน้ำ นายน่ารู้ตัวว่านายรู้สึกยังไงกับน้ำ ยอมรับความจริงสักทีเถอะ?!”
“……….” เหนืออึ้ง ปูยิ้มสะใจก่อนที่จะหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เหนือยังงงงันกับสิ่งที่พูดเหนือไม่คิดจะตามปูไปนอกจากคิดในสิ่งที่ปูพูด
ยอมรับความจริง…..อะไร?
ถ้าเขารู้สึกแล้วมันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่ออีกคนทำเพราะหน้าที่ ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
“น้ำทำไมยังไม่ลงมา” เหนือถาม นั่งรอน้ำลงมารับประทานอาหารเช้าสักพักแล้ว แต่ไม่เห็นน้ำลงมา
“ แก้วกำลังไปตาม คุณเหนือจะให้ตักข้าวเลยไหมคะ?” นมก้านพูถาม วันนี้หญิงสูงวัยรู้สึกสบายใจเป็นพิเศษที่รู้ว่าปูเก็บข้าวเก็บของออกไปตั้งแต่เช้า
“ รอก่อนก็ได้” เหนือว่า นมก้านพูแอบอมยิ้ม แล้วหันไปหาแก้วที่เดินกลับมา
“คุณนมคะ น้ำตัวร้อนมากค่ะ” แก้วบอก นมก้านพูขมวดคิ้วก่อนที่จะเดินขึ้นไปหาน้ำ เหนือหวนคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืน คิดว่าสาเหตุเป็นเพราะตัวเองแน่นอน ชายหนุ่มนึกถึงเหตุการณ์ครั้งที่แล้วที่น้ำต้องต้องนอนซมเพราะเขาอยู่แล้ววัน ด้วยความเป็นห่วงเหนือรีบวิ่งตามนมก้านพูขึ้นไปอีกคน ในใจก็นึกระแวงว่าน้ำอาจจะหนีไปอีกก็ได้ แก้วได้แต่มองชายหนุ่มอย่างงงๆ
ไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอกค่ะคุณเหนือ น้ำไม่หนีไปไหนหรอก
น้ำนอนขดในผ้าห่ม ร่างกายหนาวสะท้านไปทั้งตัว ลำคอแห้งผากจนรู้สึกหิวน้ำ นมก้านพูจับตัวน้ำที่ร้อนจัดรู้ว่าเด็กหนุ่มไม่สบาย
“ คุณนม?” น้ำว่าเสียงแหบ
“ เมื่อวานคงไปตากแดด ตากลมมาใช่ไหมถึงได้ไม่สบาย?”นมก้านพูถาม มองใบหน้าซีดเด็กหนุ่มด้วยความห่วงใย
“ คะครับ แต่น้ำไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ เดี๋ยวกินยานอนพักก็หาย” น้ำบอกไม่อยากให้นมก้านพูกังวล
“ เป็นหมอรึไง ถึงได้รู้ดีนัก เดี๋ยวนมเรียกคุณ..”
“ ไม่ต้องหรอกครับ น้ำไม่เป็นอะไรจริงๆ” น้ำรีบบอกพยายามจะพยุงตัวลุกขึ้น แต่ร่างกายกับหนักอึ้ง หัวก็ปวดเหมือนโดนกรงเล็บบีบอัด
“ เป็นอะไร?” เหนือถามเมื่อมาถึง เขายืนอยู่หลังนมก้านพู หญิงสูงวัยและน้ำหันไปมอง
“ น้ำไม่สบายค่ะ นี่ก็ไม่ยอมให้เรียกคุณหมอ”
“ ………………………………..” เหนือจ้องมองน้ำ ก่อนที่อีกคนจะหลบตา
“ น้ำไม่เป็นไรจริงๆครับ น้ำขอข้าวต้มก่อนที่จะกินยาก็พอ” น้ำว่านมก้านพูได้แต่ถอนหายใจที่น้ำดื้อดึงไม่ยอม โดยไม่รู้ว่าที่น้ำไม่ยอมให้หมอมาตรวจเพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าโดนเหนือทำร้าย
“ ได้ นมจะยอมไปก่อน แต่ตอนบ่ายถ้าไม่ดีขึ้นนมจะไม่ยอมให้แบบนี้” นมก้านพูบอก แล้วลุกขึ้นไปบอกแก้วให้เอาข้าวต้มขึ้นมาให้น้ำ
เมื่ออยู่ 2 คน ความเงียบเข้าถาโถมห้องจนเงียบงัน ก่อนที่เหนือจะเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน
“ เป็นอะไร?” เหนือถามซ้ำคำเดิมเพราะคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรนอกจากประโยคนี้ ทั้งก็รู้ตัวว่าเป็นคนทำให้น้ำไม่สบาย
“ ปวดหัว ครับ” น้ำว่าล้มตัวลงนอน เหนือจึงนั่งลงบนเตียงน้ำมองอย่างงงๆ
“ เพราะฉัน?”
“……………………..”
“ ก็แกอยากยั่วโมโหฉันทำไม?” เหนือว่าไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนผิด
“ ครับ”
“ ฉันไม่ชอบให้ไปสนิทกับฟอร์มากเกินควร แกก็ยัง ..แล้วไอ้พวงกุญแจนั่นอีก จะอะไรนักหนา” เหนือพูดไม่เต็มเสียง น้ำมองเหนือไม่เข้าใจว่าเหนือจะมาไม้ไหน
“ …..”
“ ที่นี้ก็ให้เข้าใจไว้ด้วย ถ้า..ยังไประริกระรี้กับฟอร์อีกจะเป็นยังไง” เหนือว่าเอามือจับหน้าน้ำ แต่น้ำหดคอหนี เหนือก็ไม่สนจับแก้มน้ำจนได้
ตัวร้อนจริงๆด้วย เหนือใจหายวาบ
“…..เดี๋ยวจะเช็ดตัวให้” เหนืออว่าลุกขึ้น
“ ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวน้ำเช็ดเองคุณเหนือไปเรียนเถอะครับ” น้ำรีบบอก
“ เรื่องของฉัน” เหนือว่าไม่สน แล้วอยู่ๆใบหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมานิดๆ
“…..” น้ำจึงต้องยอมให้เหนือเช็คตัวให้เงียบๆ
พอเช็คตัวให้น้ำ เหนือก็เห็นร่องร่อยการกระทำของตัวเอง เขาไม่คิดว่าหนักหนาขนาดนี้ ทั้งรอยแดงซ้ำ แม้แต่รอยกัดก็ยังแดงสดราวกับเพิ่งเกิดขึ้น มันแปลกที่เขาเหมือนจะรู้สึกเจ็บแผลพวกนี้ขึ้นมาเหมือนกัน
น้ำคงจะโกรธจะเกลียดเขา …
“ ……………………………………”
“…? คุณเหนือเป็นอะไรครับ?” น้ำถามเมื่อเหนือนิ่งไป
“ เปล่า” เหนือว่าลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง ไม่กล้ามองน้ำไม่อยากรับรู้ว่าน้ำรู้สึกยังไงกับตน
* *
ตอนนี้ยาวเน้อท่าน
ตอนหน้า คุณฟอร์ 
* *
หัวข้อ: บ่วงหัวใจให้รัก41-43(จบ)....................................หน้า55 (อ่าน 374788 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก