ฟอร์ลืมตาตื่นทั้งที่ยังรู้สึกง่วงอยู่มาก แต่เพราะแรงเขย่าที่แขนทำให้ลืมขึ้นมาเสียมิได้
“ ไปเรียนสายเดี๋ยวว่าเราไม่เตือน” เสียงบอกเหมือนกำลังดีใจกับอะไรสักอย่าง ฟอร์จ้องหน้ากัสก่อนที่จะลุกพรวดขึ้นมา
“กัส!?” ฟอร์ว่าตกใจหันมองไปรอบๆ ก่อนที่ก้มมองตัวเองโป้อยู่ใต้ผ้าห่มสีชมพูเข้ม กัสยิ้มก่อนที่หัวเราะขำ
“ตกใจอะไร นี่บอกไว้ก่อน นายตามเรามาเองหรือว่าจะให้เรารับผิดชอบ แต่ว่านายต่างหากที่จะต้องรับผิดชอบ”
“..นี่?” ฟอร์ทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืน จำได้ลางๆว่าเขานั่งดื่มกับกัส ก่อนที่กัสจะบอกเขาว่า ‘มีอะไรให้ช่วยไหม?’
“ เอ่อ น่าขำๆ นายรีบอาบน้ำแต่งตัวเถอะไม่งั้นได้สายแน่ แล้วก็เสื้อนักศึกษา ก็ดูในตู้แล้วกันน่าจะมีเสื้อไซด์นาย” กัสบอก ให้ฟอร์เลือกเสื้อแฟนเก่าก่อนที่เจ้าตัวออกจากห้องนอนมานั่งดูโทรทัศน์ด้านนอก ปล่อยให้ฟอร์ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
พอเหล้าเข้าปากทีไร จบแบบนี้ทุกที
แล้วเอาไงละที่นี้จะมองหน้ากัสติดได้ไง ก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นด้วย ฟอร์ถอนหายใจเฮือกก่อนที่เดินเข้าห้องน้ำพร้อมหาบทพูดเมื่อออกไปเจอกัส
“ อาบเร็วนี่ ใส่เสื้อภพได้พอดีซะด้วย” กัสว่า
“ กัส เมื่อคืนเรา…”
“ เออนั่นแหละ เราชวนเอง ตอนนี้เราเหงาๆด้วยเพิ่งเลิกกับแฟน” กัสบอกท่าทีดูไม่ได้จะเสียใจเหมือนคนที่เพิ่งเลิกกับแฟนเท่าไร เพราะที่เลิกกับแฟนก็เพราะกัสเป็นฝ่ายบอกเลิกเอง นั่นก็เพราะ กัสเกิดชอบฟอร์ขึ้นมา และมันไม่ยุติธรรมสำหรับภพที่อยู่กับเขาแต่เขากลับคิดถึงคนอื่น
“ แต่เรา…”
“ เออน่า ผ่านไปแล้วก็ผ่านไป อย่าทำหน้าสำนึกผิดเดี๋ยวก็ปล้ำจับทำสามีซะเดี๋ยวนี้” กัสว่า กลบเกลื้อนความรู้สึกภายในได้แนบสนิท
“ นายไม่โกรธใช่ไหม?” ฟอร์ยังเป็นกังวลอยู่
“ โกรธ”
“……………………”
“ โกรธมาก ถ้านายไม่ใช้บริการเราอีก”
“ นายนี่มัน” ฟอร์ว่าจนคำพูด
“ เราเก่งนายก็รู้ ไม่ผิดหวังใช่ไหมละ เหงาเมื่อไรโปรดเรียกใช้บริการกัสจัง บริการเราจากใจใส่ใจดูแลคุณ จากใจ” กัสบอกยักคิ้ว ฟอร์ได้ปิดปากเงียบแต่ก็เบาใจลงเยอะ
“ ไปเรียนกันแต่นายต้องเลี้ยงข้าวก่อน ได้ป่ะ?” กัสว่าด้วยท่าทีขี้เล่น
“ อืม” กัสกอดคอฟอร์เดินออกจากห้อง สายตาขี้เล่นจับจ้องฟอร์จริงจังเมื่ออีกคนไม่สังเกตเห็น ก่อนที่ริมฝีปากสีชมพูแดงจะลักลอบยิ้มมีความสุขโดยไม่ให้ใครรับรู้นอกจากตัวเอง
ขณะที่กำลังทานมือเช้ากับกัสฟอร์ก็อดเป็นห่วงน้ำไม่ได้ ชายหนุ่มเลยโทรศัพท์ถามความเป็นไปในบ้านเหนือทันที
“ ฮัลโหลใครรับสายครับ?” ฟอร์ถาม กัสมองด้วยความสงสัยตั้งแต่แรกที่ฟอร์เอาแต่จ้องโทรศัพท์ก่อนหน้านี้แล้ว จะโทรก็ไม่โทรก็ไม่โทร แต่สุดท้ายก็โทรจะเอายังไงกันแน่
“ พี่กระหล่ำเองค่ะ คุณฟอร์”
“พี่กระหล่ำเมื่อคืนมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าครับ?” ฟอร์ถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเขารู้สึกตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าเหนือกำลังโกรธด้วยสาเหตุบางอย่างที่เขาไม่รู้ เขากลัวว่าเหนืออาจจะทำร้ายน้ำเหมือนก่อนหน้านี้ก็ได้
“ ยังไงคะ? ก็ไม่มีอะไรนะคะ แต่เมื่อเช้าค่ะ คุณปูค่ะอยู่ๆหอบกระเป๋าออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้า” กระหล่ำบอกน้ำเสียงดีใจอย่างเห็นได้ชัด
“ เหรอครับ? แล้วเหนือละครับ?” ฟอร์สงสัยไม่คิดว่าปูจะไปเร็วขนาดนี้ หรือว่ามีเรื่องอะไรกับเหนือหรือเปล่า? แล้วน้ำล่ะ?
“ คุณเหนือก็เฉยๆค่ะไม่เห็นพูดอะไร นี่ก็ยังไม่ลงมาทานข้าวตั้งแต่ไปดูน้ำที่ไม่สบาย”
“
น้ำไม่สบายหรือครับ?! ” ฟอร์ว่าเผลอเสียงดัง
“คะค่ะ” กระหล่ำก็พลอยตกใจไปด้วย เสียงฟอร์ไปด้วย กัสรู้ได้ทันทีว่า ‘น้ำ’ ต้องเป็นคนสำคัญของฟอร์แน่ๆ แม้รู้สึกปวดใจแต่กัสก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกนั้นออกมาแม้แต่น้อย
“ แล้วน้ำเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ?” ฟอร์เป็นกังวลและเป็นห่วงน้ำขึ้นมาทันที
“ ไม่เป็นอะไรมากมั้งค่ะ น้ำเองก็ไม่ต้องยอมเรียกคุณหมอปัส บอกแค่ปวดหัวนิดหน่อย”
“ เหรอครับ?” แต่ฟอร์ก็ไม่ได้คลายกังวลลง
“……………” ฟอร์วางสายไปแล้วแต่ยังไม่วางใจ เรื่องน้ำ เขารู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่างว่ามีบางสิ่งอย่างผิดปกติ
“ เป็นอะไร หน้าเครียดเชียว” กัสถามเหมือนถามามมารยาทแต่เขาสนใจเรื่องที่ทำให้ฟอร์กังวลขนาดนี้
“ เรื่องเหนือใช่ไหม?” กัสถาม ฟอร์ไม่ตอบ กัสเข้าใจได้ว่าเขาไม่ควรเข้าไปยุ่งจึงไม่ได้ถามอะไรอีก
แม้เหนือจะเดินออกจากห้องของน้ำมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้กลับลงไปรับประทานอาหารเช้า ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่หน้าห้องตัดสินใจว่าจะเอายังไงดี วันนี้เขาควรไปเรียนหรือไม่ เขาควรจะอยู่ดูแลน้ำดีไหม เพราะเขาเองก็เป็นทำให้น้ำไม่สบายและก็เป็นการเฝ้าน้ำไม่ให้หนีออกไปจากบ้านอีก
แต่น้ำบอกเองว่าจะไม่ไปไหนจนกวาเขาจะไล่ แต่จะเชื่อได้แค่ไหนกัน?
ชายหนุ่มคิดไม่ตก
“……………………………………..”
เหนือคิดไม่ตก จากที่ยืนนิ่งก็กลายเป็นเดินวน จนนมก้านพูและแก้วกลับขึ้นพร้อมข้าวต้มมา
“ คุณเหนือยังไม่ลงไปทานข้าวอีกเหรอคะ จะ8 โมงแล้วนะคะ” นมก้านพูบอก เหนือดูนาฬิกาบนข้อมือเป็นจริงอย่างที่แม่นมบอก และก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองเดินวนอยู่เป็นนานสองนาน พอคิดว่าตัวเองกำลังคิดเรื่องน้ำเป็นบ้าเป็นหลังก็รู้สึกว่าหน้าเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา จนไม่รู้ว่าจะทำตัวปกติยังไง จะพูดอะไรออกมาไม่ให้ดูว่าเขากำลังกังวลเรื่องน้ำอยู่
“ เอ่อ ก็ว่าจะลงไป เอ่อ นมเดี๋ยวเหนือฝากดูน้ำด้วยแล้วกัน มีอะไรก็โทรหาเหนือ เอ่อ เหนือไปก่อนนะ………ครับ” ชายหนุ่มรีบลงบันได้ไปเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่ออีก แก้วได้แต่หัวเราะคิกคักจนนมก้านพูมองค้อน
“ ตลกคุณเหนืออ่ะนม นี่เป็นห่วงน้ำจนลืมเวลาไปเลย ฮิๆ ดูดิทำตัวเหมือนพระเอกหนังไทยเข้าไปทุกที”
“………….”
กริ้งๆเสียงโทรศัพท์เวลาเที่ยงตรงปลุกให้น้ำตื่นจากนิทรา โทรศัพท์มือถือที่เหนือซื้อให้บอกว่าคนที่โทรมาคือใคร
น้ำลุกขึ้นพร้อมร่างกายที่หนักอึ้งและปวดเมื่อย ลมหายใจยังร้อนไม่ต่างจากตอนเช้า
‘เหนือ’
“ คุณเหนือ?” คนเดียวที่มีเบอร์น้ำคือเหนือ แต่น้ำก็ยังแปลกใจอยู่ดีว่าเหนือโทรหาเขาทำไม
“ สวัสดีครับ?”
“ ฉันเอง นี่เพิ่งตื่นเหรอ?” เหนือจับน้ำเสียงงัวเงียได้ ชายหนุ่มโทรมาทันทีที่ที่นาฬิกาบอกเวลา 12.00 น.
“ครับ” น้ำตอบ ลำคอเขาแห้งผากแทบเป็นผง
“ แล้วทำไมเพิ่งตื่น เที่ยงแล้วทำไมไม่ไปกินข้างกินยา” เหนือมีแต่คำถาม และบอกน้ำเหมือนน้ำไม่รู้อะไรเลย
“ ตั้งแต่น้ำกินยาไปเมื่อเช้าก็หลับมาตลอดครับ” น้ำว่า มืออีกข้างหนึ่งรินน้ำจากเหยือกที่วางอยู่โต๊ะหัวเตียงใส่แก้ว
“….. แล้ว แล้วหายหรือยัง?”
“ ก็ ทุเลาลงบ้างแล้วครับ” น้ำโกหก
“ เหรอ”
“ครับ” น้ำว่าจิบน้ำในแก้วแล้วรู้สึกเหมือนจะอ้วก จึงเอนตัวนอนลงอีกครั้ง เขารู้สึกว่าน้ำเสียงคุณเหนือกำลังเป็นห่วงเขา แต่เมื่อคืนคุณเหนือก็ทำร้ายเขาจริงๆ
..จะไปคิดมากทำไม มันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง มีแค่ก่อนหน้านี้เท่านั้นที่คุณเหนือทำดีกับเขา เหมือนว่าเขาไม่ใช่ไอ้น้ำเด็กกำพร้าคนนั้น เขาเองแหละที่ไปคาดหวังว่าคุณเหนือเปลี่ยนไปแล้ว และคงจะไม่ทำกับเขาเหมือนเมื่อก่อนอีก เรื่องเมื่อคืนนี้บอกเขาได้ชัดเจนว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นสถานะของเขาไม่เคยเปลี่ยนแปลง เวลาคุณเหนืออารมณ์ดีเขาก็ไม่โดนทำร้าย เวลาคุณเหนืออารมณ์เสียเขาก็ต้องโดนเหมือนที่เคย
อดทนไว้ก็พอ
“
เดี๋ยวก็ไปกินข้าวกินยา” เหนือว่าเสียงเบา
“ครับ”
“ เดี๋ยวตอนเย็นฉันจะซื้อขนมชั้นไปให้” เหนือว่ารู้สึกผิด และด้วยความอยากไถ่โทษบ้าง แม้จะคิดว่าเรื่องทั้งหมดไม่ใช่ความผิดของตัวเองทั้งหมด
“ คุณเหนืออย่าลำบากเลยครับ”
“ ไม่ได้ลำบากอะไร ร้านอยู่ทางกลับบ้านพอดี” เหนือบอก ไม่คิดว่าบอกว่าตัวเองตั้งใจซื้อมาให้
“ ขอบคุณครับ”
คุณเหนือก็ประหลาดคนทำไมอยากซื้อขนมชั้นมาให้ตอนนี้…..
“………” น้ำมองพวงกุญแจฮีโร่สีแดงที่วางข้างๆเหยือกน้ำก่อนที่ผล็อยหลับไปอีกครั้ง
เย็นนี้คงต้องหายให้ทันกินขนมชั้นคุณเหนือ…..
จนแล้วจนรอดฟอร์ก็อดเป็นห่วงน้ำไม่ได้ ชายหนุ่มโดดเรียนตอนบ่ายมาเยี่ยมน้ำที่บ้าน เพราะเขาจะมาหลังเลิกเรียนไม่ได้ ด้วยไม่อยากเจอเหนือดพราะเหนืออาจจะเข้าใจผิด
“ คุณฟอร์?” นมก้านพูว่าสงสัยที่เห็นฟอร์มาทั้งชุดนักศึกษาแบบนี้และยังไม่โทรบอกล่วงหน้า
“ น้ำเป็นยังไงบ้างครับ?” ฟอร์ถาม
“ นี่นมก็กำลังจะขึ้นไปดูค่ะ” นมก้านพูบอกเดินน้ำหน้าชายหนุ่มขึ้นไปหาน้ำบนห้อง ในห้องที่เงียบกริบน้ำยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่ซีดเผือก
นมก้านพูจับหน้าผากเด็กหนุ่มเพื่อวัดอุณภูมิคร่าวๆ
“ ตัวยังร้อนอยู่ เดี๋ยวต้องเรียกคุณหมอปัสมาดูอาการหน่อย” นมก้านพูว่า แล้วโทรหาหมอปัสญาทันที ฟอร์เดินมาดูน้ำใกล้ จึงเห็นว่าใบหน้าซีดมาก และฝีปากยังเหมือนแตกเป็นขุยเหมือนน้ำหล่อเลี้ยงร่างกายไม่พอ ฟอร์ลองจับหน้าผากน้ำ แล้ว ผิวนั้นร้อนจนเขาสะดุ้ง นี่เหรอที่บอกว่ไม่เป็นอะไรมาก
“ น้ำ” ฟอร์เผลอหลุดมากเรียกออกไป ไม่มีปฎิกิริยาตอบรับจากอีกฝ่าย แต่แล้วริมฝีปากแห้งก็เผลยมีเสียงเล็ดลอดออกมา
“ คุณเหนือ” น้ำว่าเสียงแผ่วเบาจนนมก้านพูที่ยืนห่างออกไปไม่ได้ยิน ฟอร์หน้าเสียที่น้ำกำลังเพ้อถึงเหนือ ชายหนุ่มจะถอยออกมารู้สึกว่าที่ตรงนี้ไม่ใช่ที่เขา ทว่า
“
คุณเหนือ น้ำ เจ็บ” ฟอร์ที่จะก้าวถอยหลังหยุดชะงัก จ้องมองน้ำตาไม่กระพริบ หัวใจกระตุกวาบหายไปชั่วขณะ
“ น้ำ?”
หรือว่า!?
ฟอร์คิดว่าที่น้ำนอนซมอยู่แบบนี้ ไม่มากก็น้อยต้องเกี่ยวกับเหนือแน่!? ชายหนุ่มไม่รอช้าแกะกระดุมเสื้อน้ำเอพิสูจน์ทันที เขาคิดว่านี่อาจจะเป็นสาเหตุว่าทำไทน้ำถึงไม่ให้เรียกหมอ เพราะไม่อยากให้ใครรู้ความจริง
“ คุณฟอร์จะทำอะไรคะ!?” นมก้านพูว่าเขามาห้ามไม่ให้ฟอร์แกะกระดุมเสื้อน้ำ
“ …………….” ฟอร์ไม่ตอบ แกะกระดุมน้ำออกจนเห็นหน้าอกขาวเนียนเต็มไปร่องรอยแดงซ้ำ
มือที่เพิ่งแกะกระดุมเสร็จกำลังสั่น ฟอร์ดูแค่นี้ก็รู้ว่าเมื่อคืนน้ำโดนอะไรบ้างและโดนมากแค่ไหนถึงได้นอนซมแบบนี้
“ นี่มันอะไรครับน
!? ” ฟอร์ว่าเกี้ยวกาจสงสารน้ำจับใจ และโกรธเหนือที่ทำร้ายน้ำ
“ ……………………….”ความจริงแล้วนมก้านพูก็ระแคะเรื่องนี้เหมือนกัน มิน่าเมื่อเช้าน้ำถึงไม่ให้ยอมให้เช็คตัวให้ และยังไม่ยอมให้ตามหมออีก คงต้องการปกปิดเรื่องนี้ น้ำต้องการเก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียว
“ กี่ครั้งแล้วครับที่น้ำต้องโดนแบบนี้ ไม่มีใครคิดจะทำอะไรเลยหรือครับ
!? ” ฟอร์ว่าเจ็บปวด
“….” เสียงฟอร์ดังพอที่จะทำให้น้ำรู้สึกตัว น้ำตกใจที่เห็นฟอร์ และตกใจยิ่งกว่าที่เสื้อเขาโดนปลดกระดุมจนหมด เด็กหน่มรีบรวบเสื้อปิดร่างกายทันที
“คุณฟอร์!? ……คุณนม??”
“ ไปกับฉันน้ำ ฉันไม่ยอมให้น้ำอยู่ที่นี่อีกแล้ว ถึงยังไงเหนือก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้!” ฟอร์อุ้มน้ำขึ้นจากเตียง
“ คุณฟอร์ครับ คุณฟอร์จะพาน้ำไปไหนครับ
!? ” น้ำว่าดิ้นรนตกใจ ยังไม่เข้าใจว่าฟอร์จะพาเขาไปไหน
“ น้ำอย่าดิ้น ไม่งั้นฉันจะปล่อยน้ำลงกับพื้นจริงๆ
!? ” ฟอร์ว่าจริงจัง และเป็นครั้งแรกที่น้ำโดนฟอร์เอ็ดด้วยท่าทีที่โมโหแบบนี้ น้ำจึงเงียบและเลิกดิ้นรน เด็กหนุ่มหันไปขอความช่วยเหนือจากนมก้านพูแทน
“ คุณฟอร์จะพาน้ำไปไหนคะ? รอคุณเหนือกลับมาก่อนเถอะค่ะ!?”
“ ไม่ครับ ฟอร์ไม่รอและไม่คิดจะให้น้ำอยู่บ้านนี้นานไปกว่านี้ ถ้าเหนือกลับมาก็บอกเหนือไปได้เลยว่าฟอร์เป็นคนพาน้ำไปเอง
!? ” ฟอร์ว่าอุ้มน้ำออกจากห้องไม่สนใจว่านมก้านพูจะว่ายังไง
“ …………”
เมื่อฟอร์ขับรถมาได้สักระยะ น้ำเห็นว่าฟอร์พอจะอารมณ์เย็นลงบ้างแล้วจึงได้กล้าถาม
“ คุณฟอร์จะพาน้ำไปไหนครับ?”
“…………..” ฟอร์ไม่ตอบ
“ คุณฟอร์ครับ?”
“ เดี๋ยวฉันจะพาน้ำไปโรงพยาบาลก่อน” ฟอร์ว่า สีหน้านิ่งจากที่น้ำเคยเห็นว่าฟอร์จะเป็นคนที่ใบหน้ายิ้มแย้มอยู่ตลอด
“ แล้วหลัง….หลังจากนั้นละครับ?”
“ ฉันจะพาน้ำไปอยู่ที่บ้านฉัน”
“ไม่ได้นะครับ!? ทำแบบนั้นไม่ได้ คุณฟอร์จะเดือดร้อน และคุณช่อก็คงไม่สบายใจ” น้ำวิตกขึ้นมาทันที เด็กหนุ่มคิดว่าเหนือต้องไปตามเขาที่นั่นแน่นอน
“ แล้วน้ำจะให้ฉันปล่อยน้ำไว้ที่นั่นให้โดนทำร้ายอีกหรือไง
!? ” ฟอร์ว่า
“ คุณฟอร์คงไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมด ว่าน้ำไม่ดีเองทำให้คุณเหนือโมโห” น้ำว่าก้มหน้าลง เพราะเขาเองที่ไปยึดติดกับพวงกุญแจที่คุณฟอร์ให้มา เขาผิดเองที่ทำตัวระริกระรี้เมื่ออยู่ต่อหน้าคุณฟอร์ทั้งที่รู้ว่าคุณเหนือไม่ชอบ และไม่มีทางเป็นไปได้
“ แต่ก็มันไม่ใช่เหตุผลที่คนคนหนึ่งจะทำร้ายใครเพียงเพราะไม่พอใจหรือโมโห”
“ คุณฟอร์ครับ…” น้ำจ้องหน้าฟอร์ เด็กหนุ่มรู้สึกซาบซึ้งที่ฟอร์เป็นเดือดเป็นร้อนแทนตัวเองขนาดนี้
“ น้ำไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างที่คุณฟอร์คิด นี่ส่วนหนึ่งก็เพราะเมื่อวานน้ำไป….”
“
หยุดแก้ตัวให้เหนือสักทีเถอะน้ำ!? ” ฟอร์ตวาดหยุดรถกระทันหัน แม้แต่น้ำเองก็สะดุ้งที่โดนฟอร์ตวาดแบบนี้
“……”
“ …………………………………ฉันขอโทษ” ฟอร์ว่าเมื่อรู้สึกตัวว่าเขาใช้อารมณ์มากเกินไป แต่เขาไม่ชอบเลยที่น้ำแก้ตัวให้เหนือทั้งที่ความจริงก็เห็นอยู่แล้วว่าเหนือทำอะไร
“ น้ำขอบคุณคุณฟอร์มากที่เป็นห่วงน้ำขนาดนี้ แค่นี้น้ำก็ซาบซึ้งจนไม่รู้จะพูดอะไรดี แต่การที่คุณฟอร์ทำแบบนี้ …..คุณฟอร์และคุณเหนืออาจจะไม่เหมือนเดิม ซึ่งน้ำไม่อยากเป็นแบบนั้นเพราะเรื่องของน้ำ น้ำเคยบอกคุณฟอร์แล้วว่าน้ำไม่เป็นไรจริงๆถึงคุณเหนือจะทำร้ายน้ำจริง แต่คุณเหนืเองก็รู้สึกผิด เมื่อกี้ยังโทรมาหาน้ำว่าหลังเลิกเรียนจะซื้อขนมชั้นมาโทษ เพราะฉะนั้นคุณฟอร์มองคุณเหนือในแง่ร้ายเลยนะครับ” น้ำว่าแต่งเรื่องขึ้นมาเองและฝืนยิ้มอย่างที่สุด
“น้ำ”
“ นะครับ อย่าให้เรื่องแค่นี้ ทำให้หลายๆอย่างต้องแย่ตามไปด้วย” น้ำว่าโน้มน้าวให้ฟอร์เปลี่ยนใจ เด็กหนุ่มรู้ว่าหากเหนือรู้เรื่องที่ฟอร์พาออกมจากบ้านความสัมพันธ์ระหว่างเหนือกับฟอร์ย่อมไม่เหมือนเดิมแน่ อย่างคราวที่แล้วที่ชายหนุ่มทั้งคู่ถึงการชกต่อยเพราะเรื่องตนเอง
“ ไว้ไปหาหมอเสร็จค่อยว่ากัน” ฟอร์บอกยังไม่ได้ตัดสินใจ เขารู้ดีว่าเขานั้นเป็นคนนอกในเรื่องนี้ แต่เขาทนเห็นเหนือทำแบบนี้กับน้ำไม่ได้ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกเขายอมรับไม่ได้จริงๆ เขามั่นใจได้เลยว่าเหตุการณ์แบบนี้จะต้องเกิดขึ้นอีกถ้าเหนือยังเอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่แบบนี้ แค่คิดเขาเจ็บปวดจนทนไม่ไหว
เขาพยายามเลิกคิดถึงอดีตที่ผ่านมาว่าน้ำต้องเจออะไรมาบ้าง แล้วเขายังต้องมารับรู้เรื่องในปัจจุบันอีก เขาแทบทนไม่ไหวที่ซัดเหนือให้หมอบไปข้างให้รู้จักเจ็บปวดซะบ้าง
หมอบอกในสิ่งที่ฟอร์คิดไว้ไม่มีผิด น้ำโดนทำร้ายร่างกาย และมีเพศสัมพันธ์ที่รุนแรง ถึงแม้ว่าน้ำจะบอกว่าตัวเองสมยอมเอง แต่สำหรับเขามันก็คือการข่มขืนนั่นแหละ เพราะน้ำไม่มีทางเลือก ย่อมปฎิเสธไม่ได้อยู่แล้ว
เขาไม่อยากให้น้ำกลับไปที่นั่นอีกแล้ว ไม่อยากให้น้ำต้องทรมานอีก จะติดก็คงที่น้ำเอง น้ำรักเหนือยังไงก็อยากกลับไป
ทำไมเขาถึงได้รู้สึกแบบนี้ เขาไม่รู้ว่าไอ้ความรู้สึกนี้มันเริ่มตอนไหน รู้แต่ว่ามันรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ติด เหมือนพายุที่พัดโถมเข้าใส่ไม่ให้รู้ตัว แม้จะหักห้ามใจแต่ยิ่งกระตุ้นให้ยิ่งลุกลาก ในอกมันยิ่งอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกที่ต่อต้านรุนแรงต้านทานเหตุผล แม้มันเจ็บปวดในบางครั้งแต่ในบ้างครั้งแต่ในบางเวลามันหอมหวานละมุนละไมจนหลงเพ้อ
“ คุณฟอร์?” น้ำเรียกฟอร์ที่เหม่อไปเกือบ 10 นาที และไม่แม้จะเสียบกุญแจรถ
“ น้ำควรไปอยู่บ้านฉันสักพัก” ฟอร์บอก เขาอยากช่วยน้ำจริงๆแต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่ามุมลึกของหัวใจก็อยากอยู่ใกล้น้ำ และส่วนที่สึกที่สุดที่ตัวเองพยายามปกปิดเอาไว้ คือ เขาก็แอบหวัง
“ ไม่ได้นะครับ!?” น้ำว่า
“ ถ้าน้ำไปอยู่ที่บ้านคุณฟอร์ คุณเหนือต้องไปตามไปแน่ แบบนั้นนอกจากคุณฟอร์จะเดือดร้อนแล้ว คุณช่อก็จะไม่สบายใจไปด้วย แค่คุณฟอร์พามาหาหมอน้ำก็รับรู้ถึงความหวังดีของคุณฟอร์แล้ว เพราะฉะนั้นส่งน้ำกลับบ้านเถอะครับ” น้ำว่าจ้องหน้าฟอร์ด้วยความวิตก เด็กหนุ่มดีใจที่ฟอร์เป็นห่วงเป็นใยตน แต่ไม่ได้ต้องการให้ใครเดือดร้อนไปด้วย และเขาก็ทำใจในเรื่องแบบนี้ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว เขาแค่อยากเฝ้าดูคุณฟอร์มีความสุขกับคนที่รัก ส่วนตัวเองก็อยู่ในที่ควรอยู่
“ น้ำจะให้ฉันส่งน้ำไปให้เหนือมันทำร้ายอีกหรือไง!? ไม่เจ็บปวดเจ็บใจที่ตัวเองโดนทำร้ายบ้างไหม? รักก็ส่วนรัก แต่อย่าลืมรักตัวเอง น้ำอย่าคิดว่าน้ำเจ็บแค่คนเดียว เพราะยังมีคนที่เจ็บไปกับน้ำด้วย!” ฟอร์อยากจะบอกน้ำเหลือเกินว่าเขาเห็นน้ำเจ็บเขาก็เจ็บด้วยแต่เขาไม่ได้อยู่ในสถานที่จะพูดออกมาได้
“ ขอบคุณครับ แต่น้ำ…
………………. แต่น้ำ………น้ำ”
ฟอร์ดึงน้ำเข้ามากอด น้ำตกใจแต่นั่งนิ่งให้ฟอร์กอดโดยไม่ถอยหนี
“
น้ำ……………………..”
“……..” เสียงหัวใจที่เต้นแรง ความอบอุ่นที่แนบสัมผัสแก้ม และความรู้สึกมากมาย มากพอที่จะให้น้ำตาเด็กหนุ่มไหลออกมา จากมือหยุดนิ่งทำอะไรไม่ถูกค่อยๆโอบกอดร่างกายอีกฝ่าย
คุณฟอร์ แค่นี้เท่านั้นได้ไหมครับ น้ำรักคุณฟอร์ รักมาตลอด น้ำเคยคิดว่าถ้าแม่ไม่ได้ทิ้งน้ำไว้บ้านคุณเหนือแต่เป็นบ้านคุณฟอร์ น้ำคงไม่ตาย…ทั้ง…เป็น…แบบนี้
“ ให้ฉันทำอะไรที่ฉันทำได้เถอะ” ฉันอยากจะปกป้องน้ำได้ไหม?
“ ……..” น้ำส่ายหน้าเอามือเช็คน้ำตาให้แห้งโดยเร็ว “ น้ำปวดหัวจนน้ำตาไหลเลยครับ สงสัยต้องกินยาแล้วนอนพัก..” น้ำว่าแก้ต่างให้ตัวเอง แต่ฟอร์ก็รับรู้ว่าน้ำตานั้นไม่ใช่เพราะปวดหัว แต่เพราะอย่างอื่น
“…………………………..ฉันจะไม่พาน้ำไปที่บ้านฉัน แต่ฉันก็ไม่พาน้ำกลับบ้านไปที่บ้านเหนือ” ฟอร์บอก แต่ดูเหมือนน้ำจะไม่เข้าใจที่ฟอร์พูด
ก่อนที่ฟอร์จะโทรหากัส
***** ******
หัวข้อ: บ่วงหัวใจให้รัก41-43(จบ)....................................หน้า55 (อ่าน 374796 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก